76ste jaargang • nummer 35 • donderdag 10 september 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Als je geen meerderheid van Vlamingen hebt, dan is er geen Vlaanderen meer” In Antwerpen woedt de drugsoorlog volop. Voor Vlaams Belang-sterkhouder Filip Dewinter voldoende redenen om het leger in te zetten. “De maffia is vervlochten geraakt met de burgerlijke samenleving. Alleen met gelijke wapens terugslaan helpt.” Na een loopbaan van 35 jaar in de Belgische, Vlaamse en Antwerpse politiek kijkt hij terug op het weifelen van de N-VA, op de veranderende Vlaamse samenleving en op de wissel van de macht in ‘zijn’ Vlaams Belang.
Lees het volledige interview met Filip Dewinter (VB) op blz. 4-5
Geworteld in Afrika “Het is tuig, maar wel óns tuig. […] ‘Stuur ze terug’, roepen sommigen. Naar waar? Die jongens zijn hier geboren.” Dat zegde Bart Somers over de relschoppers in Blankenberge. Vroeger betekende het begrip “geboorteland” iets. Satellietzenders, internet, massale immigratie en omvolking hebben de betekenis van het begrip echter volledig uitgehold. Niet alleen voor de moslims, die we hier even buiten beschouwing laten, maar ook voor de veel kleinere en tot nu toe minder gepolitiseerde minderheid van zwarte Afrikanen. Zelfs als ze ‘hier’ zijn geboren, blijven ze zichzelf zien als Afrikanen. Ze leven meer mee met BLM in de VS dan met ‘Belgische’ politieke discussies. Zij identificeren zich niet met onze geschiedenis, maar met hun Afrikaanse verle-
den. En dan wel met het hele kleine, goed gemanipuleerde stukje daarvan dat gebruikt kan worden om zichzelf een slachtofferstatus aan te meten en ‘schadevergoedingen’ te eisen. Tot nu toe waren werkloosheid en criminaliteit de grootste problemen van en met de Afrikaanse minderheid. Maar nu keert een aanzienlijk deel van die minderheid, geleid door marxistische agitatoren, zich openlijk tegen onze samenleving, tegen onze beschaving en onze tradities. Dat is een nieuw en angstwekkend verschijnsel.
Een kibbelkabinet in het kwadraat Ten tijde van de regering-Michel rolden N-VA en CD&V net niet vechtend over straat. Met Vivaldi wordt het niet anders of zelfs straffer. Nog voor een regeerakkoord moet worden onderhandeld is het wantrouwen totaal. Dit wordt een nieuw kibbelkabinet. In die mate dat de Zweedse coalitie veel weg had van een vriendengroepje. Elke dag die voorbijgaat staan we dichter bij de echte vorming van een Vivaldi-regering. Het ongenoegen van de CD&V-voorzitter Joachim Coens over onduidelijke garanties rond de versoepeling van abortus en een staatshervorming deden de gesprekken bijna kapseizen nog voor ze begonnen waren, maar uiteindelijk lijken de christendemocraten door te zetten. De CD&V kan in principe nog afvallen in de formatierace, maar is het proces al niet te ver gevorderd? Wie zich nu terugtrekt, zal als spelbederver worden afgeschilderd. Dus toch Vivaldi? Ja, al zal het geen wandeling in het park zijn. Bij de Open Vld zijn ze zot van glorie en hebben ze het nietszeggende vocabularium van de paarsgroene spindokter Noël Slangen van begin deze eeuw gerecycleerd. Het gaat om nietszeggende slogans als “positief project” en “verbinding”. De positivo’s in de Melsensstraat maskeren grote spanningen bij de zeven partijen die een coalitie willen vormen.
Het wantrouwen regeert Men wil officieel wel een regering vormen, maar het wantrouwen tussen PS, MR, Open Vld, sp.a, Groen, Ecolo en CD&V blijft zeer groot. Het enige wat hen lijkt te binden is een anti-N-VA-regering. De naijver is van die aard dat er wellicht een zeer vaag regeerakkoord zal worden geschreven. Kernuitstap? De groenen zullen zeggen dat die er komt, de liberalen dat er een studie wordt gemaakt. Belastingen voor de grote vermogens? Links zal dat eisen, de liberalen zullen zeggen dat het niet aan de orde is. Veiligheid en criminaliteit? Groen en Ecolo zullen de politie willen kortwieken, de liberalen willen respect voor de ordediensten. Hoe verzoen je dit? Zeer eenvoudig: door om de hete brij te draaien en geen fundamentele keuzes te maken. Een aantal sociaaleconomische maatregelen kan
op de lange baan worden geschoven. Dat het begrotingstekort nu meer dan 10 procent bedraagt, is blijkbaar geen reden tot paniek. Door een sterkere groei in 2021 daalt dat tekort volgend jaar wellicht tot 6 procent of minder. De Europese Commissie zal minder streng zijn voor landen die zwakke overheidsfinanciën hebben. De aandacht zal gaan naar de relance van de economie en dan zijn extra uitgaven geen probleem. Met een laks budgettair beleid zal tijd worden gekocht.
Bazooka’s in de pers Tijd om het vertrouwen te doen toenemen? In theorie wel, maar in de praktijk is het wachten op de eerste bazooka waarmee de ene partij naar de andere schiet. Bij voorkeur via een interview in de pers. Vertrekken we bijvoorbeeld van de hypothese dat de groei minder snel aantrekt in 2021. En dat het begrotingstekort te hoog blijft uitvallen. Dan is het wachten op een liberale politicus die zegt dat men moet besparen op de uitgaven of een groene of rode excellentie die een milieutaks of vermogensbelasting lanceert. En dan gaan de poppen aan het dansen. De federale regering wordt dan een kibbelkabinet zoals onder premier Charles Michel. Maar dan een kibbelkabinet in het kwadraat. Bij de Zweedse coalitie waren het vooral N-VA en CD&V die niet door één deur konden. In Vivaldi zullen er spanningen zijn tussen alle partijen. Om te beginnen tussen socialisten en liberalen. De as PS/sp.a wil niet dat een aantal sociale cadeaus die de N-VA hen beloofd had zomaar van tafel verdwijnen. Rond immigratie en veiligheid kan het botsen tussen Groen/Ecolo en de “flinkse” sp.a. Vorige week raakte ook bekend dat een actiegroep die zich verzet tegen de plasticfabriek van Ineos in de haven van Antwerpen de steun kreeg van Groen. Wat denken de andere partijen daarvan?
En dan hebben we het nog niet over de aanhoudende spanningen tussen de PS en de MR. Wie de Franstalige liberale partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez kent, weet dat hij graag bommetjes dropt in de pers of op sociale media. Vanuit zijn hoofdkwartier zal hij de regering goede en slechte punten geven. Hoelang kan zijn aartsrivaal Paul Magnette (PS) daarmee omgaan?
Frustratie na de verdeling van de postjes De frustratie bij Bouchez zal sowieso groot zijn omdat zijn partij een pak ministerposten moet opgeven. Zijn pleidooi om Sophie Wilmès (MR) toch in de Wetstraat 16 te houden is niet bevorderlijk voor het vertrouwen tussen de regeringspartners. Wellicht is Bouchez hier de prijs aan het optrekken voor zijn partij. Zo wil hij dat de aanduiding van Didier Reynders als Europees Commissaris vorig jaar niet wordt meegeteld bij de regeringsvorming. De MR dreigt nog twee ministers over te houden en misschien het voorzitterschap van de Senaat. Bedroevend weinig in vergelijking met de huidige situatie. Wie houdt een op revanche beluste Bouchez dan in het gareel? Het zal een fulltime job zijn voor de nieuwe eerste minister. We weten bij het afsluiten van deze rubriek nog niet wie het zal zijn. Of het nu Koen Geens (CD&V), Alexander De Croo (Open Vld) of iemand anders is, het wordt een weinig benijdenswaardige positie. Het zal een formateur zijn met een gebrekkig gezag, die weinig anders zal moeten doen dan brandjes blussen. En als het een Vlaming wordt: de Vlamingen betalen met Vivaldi al een zware prijs omdat er aan Nederlandstalige kant geen meerderheid is; het premierschap zou die factuur nog eens extra kunnen doen oplopen.