76ste jaargang • nummer 33 • donderdag 27 augustus 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Het Brussel dat ik heb gekend, bestaat niet meer” Vlaams Blok-pionier en voormalig Vlaams Parlementslid Luk Van Nieuwenhuysen is op zijn 68ste nog steeds een alert waarnemer van het politieke gebeuren. Met hem spraken we over het Brussel van weleer, Vlaamse passiviteit en hoe het Vlaams Belang het best kan meebesturen, “wat voor onze generatie ondenkbaar was”.
Lees het volledige interview met Luk Van Nieuwenhuysen (VB) op blz. 11
Geef ons peilingen! Men beweert altijd dat er in Vlaanderen geen meerderheid is voor onafhankelijkheid, maar de gemeenschappelijke scores van VB en N-VA suggereren het tegendeel. De hamvraag daarbij is natuurlijk hoeveel N-VA’ers nog in confederalisme geloven… Tijdens de aanslepende regeringscrisis - 541 dagen! - die voorafging aan de vorming van de regering Di Rupo I had de onafhankelijkheidsgedachte heel veel terrein gewonnen. De opiniepeilingen toonden aan dat de ‘separatisten’ in Vlaanderen op een zucht van de absolute meerderheid stonden. Zelfs in de zakenwereld waren velen het Belgische geklungel en de Belgische impasse beu. Er was een ongelooflijk momentum dat in de richting van onafhankelijkheid werkte. Bij een peiling onder de lezers van
GVA vond 63 procent van de ondervraagden dat België niet meer te redden was. Toen al! Vóór de misdadige federale nalatigheid bij de aanpak van de coronacrisis. Ja, de lezers van GVA waren niet representatief voor heel Vlaanderen. Maar het zegde toch iets… En het is nog veelzeggender dat zulke peilingen nu niet meer gehouden worden. We weten niet waarom. Maar we kunnen wel een wilde gok wagen: omdat de cijfers nu nog rampzaliger zouden zijn voor België. Of heeft iemand een betere hypothese?
Paarsgroen is snelweg naar separatisme Indien er straks een paarsgroene regering aan de macht komt, is dat een drama voor Vlaanderen. Op economisch vlak, in ethische dossiers en uiteraard rond migratie en veiligheid gaat zo’n beleidsploeg in tegen het gros van de Vlaamse publieke opinie. Eén voordeel: paarsgroen kan een impuls geven aan de V-partijen en zo komt een separatistische parlementaire meerderheid zeer dichtbij. Wat vele Vlaamse liberale basismilitanten lang vreesden, is toch gebeurd. De donkerblauwe achterban van Open Vld verkoos Egbert Lachaert tot nieuwe partijvoorzitter, maar er wordt niets gedaan met dat plebisciet. Lachaert is een inhoudelijk sterke figuur, maar een zwakke tacticus die gegijzeld wordt door een links-liberaal partijbestuur. De clans rond voorganger Gwendolyn Rutten, Bart Somers en Patrick Dewael willen wraak voor de mislukte paarsgroene regeringsvorming van eind 2019. Hun moment is aangebroken. Door een vreemd politieke steekspel in de Wetstraat is de piste van een paarsgele regering met slechts één liberale partij zo dood als een pier. De temperatuur van de relatie tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Egbert Lachaert is onder nul gezakt. Bij de liberalen lonkt men naar een paarsgroene coalitie waarbij de CD&V hoogstens mag aansluiten om het akkoord te ondertekenen. Deze paarsgroene regering doet terugdenken aan een donkere periode in onze politieke geschiedenis. Meer bepaald aan het malgoverno van de paarsgroene en paarse regeringen onder leiding van Guy Verhofstadt na de eeuwwisseling. Paarsgroen eindigt bont en blauw, zei socialistisch kopstuk Louis Tobback steevast en hij had overschot van gelijk. De regering-Verhofstadt soupeerde een financiële buffer van vele miljarden euro’s op.
Centrumrechts economisch beleid onmogelijk Dat zal met een volgende paarsgroene regering niet anders zijn. Egbert Lachaert zette de hakken in het zand omdat de preformatiedeal tussen Bart De Wever en PS-voorzitter Paul Magnette te links zou zijn. Vermogenstaksen en een massa nieuwe uitgaven. Bij de Open Vld spraken ze over 15 miljard euro extra uitgaven. Kan best zijn, maar de
vraag is hoe de Vlaamse liberalen daar verandering in denken te krijgen door in een regering met PS en de nog linksere as Ecolo/Groen te stappen. Een centrumrechts economisch beleid is op federaal niveau onmogelijk. Aan het einde van de rit zal altijd hetzelfde gebeuren: de Vlaming betaalt de factuur via meer en nieuwe belastingen. Men zou kunnen zeggen dat de precaire toestand van de staatskas zo’n ingrepen onvermijdelijk maakt. We staan nog voor jaren saneringen, want het begrotingstekort bedraagt al 50 miljard en zou eventueel tot 70 miljard kunnen stijgen. Maar zelfs als men de piste van een belastingregering onderschrijft, is er het probleem van het totaal gebrek aan politieke en fiscaal-economische legitimiteit. Vlaanderen betaalt het grootste deel van de belastingen en die zouden worden opgelegd door een regering die afhankelijk van de peilingen - 30 tot 40 procent van de Vlamingen vertegenwoordigt. Paarsgroen anno 2020 is niet anders dan paarsgroen in 2000, alleen gaat men nu meer dan ooit in tegen het gros van de Vlaamse publieke opinie. Vlaanderen zal de factuur van dit beleid betalen. Punt. Dit belgicistisch project zal de separatistische krachten versterken.
Paarsgroen versus de nazi’s Een andere snelweg richting separatisme zal het beleid op het vlak van ethische dossiers en veiligheid zijn. We sommen het even op. Een versoepeling van de abortus- en euthanasiewetgeving tegen de wil van een Vlaamse meerderheid? Geen probleem. Een soepeler migratiebeleid? Idem. Een strenger optreden van de politie die moe getergd is door ‘jongeren’? Schuld van de repressieve politie zelf, zal paarsgroen zeggen. Nu al hoort men de Orwelliaanse newspeak van paarsgroen als een “positief en inhoudelijk” pro-
ject. Wat moet dan een negatief en niet-inhoudelijk project voorstellen? De mainstream media, De Morgen en De Standaard plus de VRT, staan al klaar om de volgende federale regering kritiekloos te bejubelen. Paarsgroen is ook zeer sterk in het houden van een moraliserend discours. Wie niet meegaat in dit opgeklopte links-elitaire verhaal is een fascist, racist en tutti quanti. Het is paarsgroen versus de nazi’s.
Een oppositie die het verstand moet gebruiken Je kan er gif op innemen dat dit ook de manier zal zijn waarop de krappe paarsgroene meerderheid de Vlaamse oppositie van N-VA en Vlaams Belang zal aanpakken. Op sociale media lanceren de ‘helfies’ van vooral Open Vld al schoten voor de boeg. “Er is geen Chinese Muur meer tussen N-VA en Vlaams Belang”, is het riedeltje. Anderzijds kunnen de twee V-partijen, met op de achtergrond de halfzachte V-partij CD&V, scoren door een sterke en efficiëntie oppositie in de Kamer. En zo de weg plaveien naar een sterke separatistische Vlaamse meerderheid na de volgende verkiezingen. Al blijft voorzichtigheid geboden. De oppositie moet het verstand gebruiken. De bevolking verwacht een harde, maar onderbouwde repliek. Theo Francken zal met zijn temperament virulent oppositie voeren en de grenzen opzoeken. Het Vlaams Belang zal niet achterblijven en met een Dries Van Langenhove een paar versnellingen hoger schakelen. In zo’n situatie moet men opletten om niet té scherp uit de hoek te komen. Aan politici als een Peter De Roover (N-VA) en Barbara Pas (Vlaams Belang) om het goede evenwicht te vinden in de oorlog tegen paarsgroen.