76ste jaargang • nummer 23 • donderdag 11 juni 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Links beseft nog steeds niet welk onverzadigbaar monster het heeft gecreëerd.” Jurgen Ceder keek naar de Zevende Dag en zag daarin een pijnlijke illustratie van de ‘identity politics’ die uit de Verenigde Staten komen overwaaien. Volgens dat identiteitsdenken is een blanke inherent schuldig of medeplichtig aan racisme. In zijn column waarschuwt hij voor de desastreuze gevolgen van die ideologie: “Welke ideologische ziekte zorgt ervoor dat politiek Europa de dood van een onschuldige zwarte man in de VS, zelfs zonder dat enig racistisch motief wordt aangetoond, de aanleiding maakt tot een ziekelijke zoektocht naar racisme?”
Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3.
Vervang Leopold II De discussie over de standbeelden van Leopold II kan eenvoudig opgelost worden. We halen ze allemaal weg. Zonder pardon. Hij was niet alleen een Belgische koning, maar hij gebruikte bovendien nog zwarte mensen als slaven, net zoals de Arabieren, en hij paste de gruwelijke straffen toe die in de sharia zijn voorzien, zoals het afhakken van handen. Weg met de standbeelden van zo’n individu. In onze eindeloze goedheid hebben we een lijst opgesteld van standbeelden die ter vervanging op de lege sokkels gezet moeten worden. Eerst een monument voor de vele Belgen die door zwarte opstandelingen verkracht, uitgeplunderd en vermoord werden na de onafhankelijkheid van Congo. Eentje voor de tien blanke para’s die werden afgeslacht tijdens hun vredesmissie in Rwanda, toen zij probeerden racistische zwarten
ervan te weerhouden elkaar af te slachten. Er moeten zeker ook nog enkele monumenten komen ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Armeense genocide. En verder ook voor de slachtoffers van de ‘plaasmoorde’ in Zuid-Afrika en de christenvervolgingen in het Nabije Oosten. Als aan die voorwaarden is voldaan, dan zal geen redelijk denkend mens zich nog verzetten tegen het vervangen van de standbeelden van Leopold II. Of toch?
Na corona, anarchie in de Wetstraat
De vernielingen en plunderingen na de verboden anti-racismebetoging waren symbolisch. Ze tonen aan dat het politieke hart van het land in een soort van quasi-anarchie is vervallen. Het zal een afstraffing zijn voor de traditionele politiek, maar verkiezingen lijken nu de enige legitieme uitweg.
Is er de voorbije decennia ooit een regering geweest die er een grotere knoeiboel van maakte dan de ploeg Wilmès II? Misschien de kortstondige regering onder leiding van Mark Eyskens in 1981. Die begon ergens in de lente en viel in de herfst over stakende PS-ministers. Het begrotingstekort liep toen op tot 14 procent van het bbp, België was de zieke man van Europa en werd net niet onder internationale curatele gesteld. Toen experts van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) op bezoek kwamen, dachten ze in een bananenrepubliek te zijn terecht gekomen. Dit jaar diept het begrotingstekort door de coronacrisis uit tot 10 procent van het bbp en loopt de overheidsschuld op tot 120 procent van het bbp. Het verschil met 1981 is dat tal van andere Europese landen zich in dezelfde situatie bevinden. Toch moeten we ons de vraag stellen waar het naartoe moet met de sinterklaaspolitiek van de regering-Wilmès na de ontluisterende superkern van vorig weekeinde. De partijen van de federale minderheidsregering, aangevuld met socialisten, groenen en N-VA, strooiden kwistig geld uit zonder na te denken over de impact op lange termijn.
Cheques die de burger zelf betaalt Wat te denken van een railpass met tien ritten voor elke Belg? In coronatijden worden zo 100 miljoen treinritten uitgedeeld. Een eis van de groenen, want “de treinen rijden toch en er zit niet veel volk op”. Alleen was NMBS-topvrouw Sophie Dutordoir niet op de hoogte gebracht. Wat een anarchie in de Wetstraat. Dutordoir zelf waarschuwde voor de gezondheidsrisico’s indien een grote groep mensen plots tegelijk de trein zou nemen. Hallucinant eigenlijk dat er nooit overleg is gepleegd met de NMBS. Andere bedenking: die railpassen zijn niet gratis. Uiteindelijk betaalt de belastingbetaler ze toch zelf, via de jaarlijkse miljardensubsidies aan de spoorwegmaatschappij.
Vestzak-broekzak-operatie dus. Met de horecacheque is het niet anders. Het lijkt een nobel streven: bedrijven kunnen belastingvrij 300 euro toekennen aan de werknemer die dat geld dan gebruikt om in restaurants en cafés te gaan consumeren. Die 300 euro is zelfs volledig fiscaal aftrekbaar. Wat wel betekent dat de belastingbetaler deze cheque aan het einde van de rit toch financiert. Pure volksverlakkerij.
Waar is Pieter De Crem? Wie dacht vorig weekeinde met de superkern het ergste te hebben gezien, kwam bedrogen uit. Zondag vonden op verschillende plaatsen antiracistische betogingen plaats. In deze geglobaliseerde tijden het perfecte voorbeeld van een buitenlands conflict - het doden van een zwarte crimineel door de Amerikaanse politie - dat naar hier wordt geïmporteerd. Extreemlinkse organisaties sprongen op de kar en aan het Brusselse Poelaertplein vond een actie plaats met zowaar 10.000 deelnemers. En dat in coronatijden, waar betogingen en samenscholingen verboden zijn. Straks blijkt misschien dat de betoging en de samenkomst een zogenaamd ‘superspreader’-event was, een superverspreidingsevenement. Komen er nog de vernielingen en plunderingen bij, vooral in Elsene aan de Naamsepoort. Zelfstandige handelaars hadden het al moeilijk door corona en krijgen nu een nieuwe klap. Ondertussen schuiven politici de zwartepiet naar elkaar door. Sophie Wilmès reageert als premier op haar typische wereldvreemde manier dat er “overleg zal zijn met de burgemeesters over de gezondheidsimpact”. Praat voor de vaak natuurlijk. Tal van politici reageerden verontwaardigd omdat de betoging was toegelaten. Onder andere CD&V-voorzitter Joachim Coens. Terecht, ware het niet dat de Brusselse burgemeester Philippe Close zeker niet op eigen houtje heeft gehandeld. Eind vorige week stelde minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V) dat het gedogen van de betoging “een
verstandige beslissing” was. Sindsdien is de man uit Aalter nergens meer opgedoken. Spoorloos. Terwijl de sheriff van de federale regering anders de tv-studio’s platloopt. Het verhaal doet de ronde dat de politie het eerste anderhalf uur van het protest niet mocht tussenkomen. Men wijst terecht met een beschuldigende vinger naar Philippe Close. Maar ook De Crem heeft boter op het hoofd. De federale politie was ook massaal aanwezig en die valt tot nader order onder de bevoegdheid van Binnenlandse Zaken.
Op naar verkiezingen In deze toestand van anarchie of quasi-anarchie in de Wetstraat is het in een democratie niet meer dan logisch dat er verkiezingen worden uitgeschreven. De meeste traditionele partijen zijn bang voor een afstraffing, maar het is de legitieme weg. Zoals econoom Peter De Keyzer het vorig weekeinde in De Tijd stelde: de manier waarop we uit de crisis willen raken, zeker economisch, moet de inzet zijn van de verkiezingen. Kiezen we voor een shocktherapie en voor het Zweeds model van export, innovatie en groei dat ons doet aansluiten bij de noordelijke EU-landen? Of gaan we richting Italië of het België van begin jaren ’80 met verarming tot gevolg? De Vlamingen zullen hun keuze snel hebben gemaakt. De Franstaligen ook. En die keuzes zullen uiteenlopend zijn. Wat nog maar eens zal bevestigen dat dit onzalige land beter wordt opgedoekt. PS-voorzitter Paul Magnette lijkt in elk geval gewonnen voor verkiezingen in het najaar. De Henegouwer verandert vaak van gedacht, maar blijkbaar is er volgens hem enkel nog een keuze mogelijk tussen een regering met de N-VA of verkiezingen. Aangezien een PS N-VA-regering momenteel moeilijker is dan het verzoenen van water en vuur, lijkt een terugkeer naar de stembus de beste optie.