76ste jaargang • nummer 19 • donderdag 14 mei 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Nieuwsgierig naar het wangedrag van Albert II” Onlangs kon u onze medewerker Thierry Debels nog in actie zien op de boot van Gert Verhulst in het programma Gert Late Night. Met kennis van zaken gaf Thierry (1968) er uitleg over het Belgisch koningshuis. Debels is van opleiding bedrijfseconoom, maar publiceerde meerdere boeken over ons koningshuis. Deze week verschijnt zijn nieuwe boek: “Albert II, een biografie”. Voor ons gesprek met hem, lees blz. 11.
75 jaar ’t Pallieterke vieren we met
4 bladzijden extra!
’t Pallieterke 75 jaar jong! Aanstaande zondag is het dag op dag 75 jaar geleden dat ’t Pallieterke voor het eerst van de persen rolde. Op 17 mei 1945 zag voor het eerst een nieuw mediafenomeen het levenslicht. We hadden die symbolische verjaardag met heel veel toeters en bellen willen vieren, maar daar heeft het u bekende virus een stokje voor gestoken. Maar, niet getreurd, alle evenementen in het kader van onze verjaardag worden naar een latere datum uitgesteld. Ik hoop binnenkort alvast de nieuwe data te kunnen meedelen. Maar we willen onze verjaardag niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Daarom deze week vier extra bladzijden. 75 jaar ’t Pallieterke, dat zijn 3900 afleveringen. Natuurlijk is er op 75 jaar een grote evolutie geweest. ’t Pallieterke van vandaag is nauwelijks te vergelijken met
’t Pallieterke van in de beginjaren. Logisch toch. Maar al bij al denk ik wel dat onze stichter-hoofdredacteur Bruno De Winter best trots zou zijn mocht hij weten dat zijn geesteskind nog altijd bestaat. Hij zal het bij leven vermoedelijk nooit hebben durven denken dat ook in het jaar 2020 elke week een ’t Pallieterke van de persen zou rollen. Bij leven en welzijn, en met de steun van onze lezers, rukken we op naar de 100! KARL VAN CAMP
Een jaar na verkiezingen: totale patstelling De viruspandemie heeft op politiek vlak weinig veranderd. Bijna een jaar na de verkiezingen van 26 mei 2019 trappelt de Wetstraat nog altijd ter plaatse. Ondanks een de facto doorbreken van het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang, ondanks maandenlange onderhandelingen, ondanks de pogingen om een “regering van nationale eenheid” met PS en N-VA tot stand te brengen, blijft de patstelling totaal. Het is wachten tot na de volgende verkiezingen. Sommigen hopen het najaar, maar het zal langer duren. Terug naar het oude normaal zijn we zeker nog niet nu de coronapiek al een tijd achter ons ligt. Noch op gezondheidsvlak, noch op economisch vlak. Maar dat er sprake is van een zachte vorm van nieuwe normaliteit zal niemand ontkennen. Mensen gaan meer en meer naar het werk. Wie op straat komt, wordt niet scheef bekeken. Het bezoek aan een winkel wordt niet langer gezien als een vorm van incivisme. En ook: in de Wetstraat is het stilaan weer tijd voor de oude spelletjes. Vorige zondag kon Paul Magnette in de Franstalige media ongegeneerd zijn oude discours afsteken: de PS is er voor de mensen die het moeilijk hebben, de PS is er om de sociale zekerheid te redden, de PS verdedigt de eenheid van het land, de PS is de aanvallen van N-VA-voorzitter Bart De Wever beu. Niemand die hem antwoordde dat dit natuurlijk gemakkelijk is met andermans geld. Het Vlaamse, om precies te zien. Er was ook niemand om Magnette erop te wijzen dat de PS er na decennia besturen in Wallonië weinig van heeft terechtgebracht. Want de Franstalige socialisten kunnen het zich permitteren om zonder tegenspraak in de pers te komen. Toen er een week eerder op de RTL een debat plaatsvond tussen zijn Franstalige collega-politici als Georges-Louis Bouchez (MR) en Jean-Marc Nollet (Ecolo), stuurde de PS-voorzitter zijn kat.
Plots verkiezingen in november? Het optreden van Paul Magnette was blijkbaar ook een aanleiding voor de Wetstraatjournalisten om in hun oude gewoontes te vervallen en in de kranten bladzijden te vullen over gissingen over hoe het nu verder moet. En dan wordt er openlijk gesproken over verkiezingen in het najaar. Eerst was er sprake van september, dan oktober en nu misschien van november. Ja, als men een “superspreader”-event wil
organiseren dat bijdraagt tot een heropflakkering van het coronavirus, dan moet men dat zeker doen. Landen als Frankrijk en Polen hebben zelf al besloten om verkiezingen - meestal sine die - uit te stellen. Wie hoopt op een stembusslag in het najaar, is weinig realistisch. Het zal voor later zijn, en niemand weet wanneer. Wat we wel weten, is dat dit land politiek nog altijd in dezelfde patstelling zit als bijna een jaar geleden na de verkiezingen van 26 mei 2019. Een vervolg van de Zweedse coalitie is mathematisch onmogelijk. Een regering van zogenaamde “nationale eenheid” met PS en N-VA bleek al even onmogelijk toen de coronapandemie in volle hevigheid losbarstte. Hoe zou het straks anders kunnen zijn? Paul Magnette legt nog altijd zijn oude eisen van november 2019 op tafel. Meer overheidsuitgaven, meer geld voor uitkeringen, meer belastingen en dan vooral op vermogens en spaartegoeden. Die zitten in dit land tenslotte voor meer dan driekwart bij de Vlamingen. De blokkering was een jaar geleden een feit en is dat nu nog altijd. Er zijn wel geruchten dat bepaalde PS’ers, zoals Elio Di Rupo en zowaar Laurette Onkelinx, denken aan een regering met de N-VA. Tenslotte stapte de BWP, de voorloper van de socialisten, bij het uitbreken van WO I ook in een regering van nationale eenheid, samen met de gehate katholieken. Vraag is natuurlijk wat PS en N-VA in zo’n politieke constellatie te winnen zouden hebben. Weinig of niets. Bovendien wordt er in deze discussie een zaak over het hoofd gezien: de wekenlange gesprekken tussen N-VA en Vlaams Belang voor de vorming van een Vlaamse regering. Dit de facto doorbreken van het cordon sanitaire doet niemand nog opkijken, maar in Franstalig België worden politieke actoren er nog altijd fysiek slecht van als ze eraan
terugdenken. Voor een deel van de PS is de N-VA een VB-light en dus des duivels. Het Vlaams Belang was een van de grote winnaars van de verkiezingen van vorig jaar en zit nu nog altijd in een comfortabele positie. Tom Van Grieken hoeft de studio’s niet af te lopen. Hij kan gerust afwachten. Zelfs na vervroegde verkiezingen, want federaal zal de partij niet aan zet komen. Het doel is 2024. Dan zal een verder verzwakte N-VA misschien de Vlaamse junior-partner worden.
Enkel de weldenkenden houden nog rekening met Groen Een van de redenen van de huidige patstelling is dat er steeds minder rekening wordt gehouden met een zogenaamde Vivaldi-coalitie van paars-groen en CD&V. De Franstaligen hopen daar nog op, maar eigenlijk hopen enkel de weldenkenden nog op een regering waar Groen en Ecolo aan tafel aanschuiven. De kleffe en nietszeggende uitspraken van een Kristof Calvo helpen niet. Zelfs een realo als Wouter De Vriendt werkt op de zenuwen. Neem deze titel van een interview met Knack deze week: “Ecologisch evenwicht en gezondheid zijn geen luxethema’s. Dat debat is volop bezig in elke partij. Een meerderheid in Vlaanderen snakt naar een nieuw, positief politiek project.” Niet enkel bij N-VA, ook bij CD&V en Open Vld is men zo’n leeg discours beu gehoord. En over Open Vld gesproken: Egbert Lachaert lijkt goed op weg om over een paar weken partijvoorzitter te worden. Concurrent Els Ampe is uitgeteld en Bart Tommelein lijkt te beseffen dat hij zich de komende maanden voltijds met het economisch overleven van zijn stad Oostende zal moeten bezighouden. Lachaert weet dat Vivaldi de doodsteek is voor de Vlaamse liberalen.