76ste jaargang • nummer 18 • donderdag 7 mei 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Dit land kan geen enkele crisis de baas” Geert Noels is econoom, ondernemer, schrijver en publieke intellectueel. Op zijn 52 is hij een ‘Sterk Merk’. Het regent nationale en internationale onheilstijdingen voor de economie en de portemonnee van de burger. De economen lossen dag na dag meer de virologen af als goeroe. Hoe schat Geert Noels de toekomst in?
Lees het volledige interview met Geert Noels op blz. 11
Francken krijgt gelijk In 2017 probeerde de Opengrenzenlobby het toch al lakse asielbeleid helemaal te ondermijnen en heel Europa te laten overrompelen door ‘vluchtelingen’. PVDA-advocate Mieke Van Den Broeck wilde een precedent creëren door een Syrisch gezin asiel te laten aanvragen via de Belgische ambassade in Libanon. Als dat lukte, zouden álle Europese ambassades in de rest van de wereld honderdduizenden visa aan asielzoekers moeten afleveren. Een progressieve rechter van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen deed daaraan mee en probeerde Theo Francken, toen de bevoegde staatssecretaris, te dwingen een visum voor die Syriërs af te leveren. Maar Francken weigerde. Hij hield voet bij stuk, zelfs toen hem dwangsommen werden opgelegd, zelfs toen een gerechtsdeurwaarder de meubelen in zijn
kabinet kwam keuren voor inbeslagname. Tegelijk werden twee propaganda-offensieven ontketend: een vol valse sentimentaliteit over die arme Syriërs, een vol giftige haat tegen Francken zelf. Hij werd in de Kamer zelfs voor moordenaar uitgescholden. Maar hij hield vol. En hij kreeg gelijk. Eerst van Belgische rechtbanken, daarna van het Europees Hof van Justitie en enkele dagen geleden tenslotte ook van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. PAUL BAÜMER
Lopende zaken tot in 2024 Een federale regering met volle bevoegdheden zal van korte duur zijn. Einde juni worden de volmachten voor de regering-Wilmès niet verlengd. En van zodra er een vertrouwensstemming is, valt de regering. Nieuwe verkiezingen zijn niet voor direct en dus is de kans reëel dat deze de facto restregering uit 2014 voortkabbelt tot 2024. Niet alleen de Vlaams-Waalse tegenstellingen beletten een deblokkering. Ook de interne Franstalige tegenstellingen. Voor wie op zondag nog de neiging heeft om tijdens het aperitief vanuit een zekere verveling naar De Zevende Dag te zappen, waar toch niets zinnigs wordt verteld: kies af en toe voor het Franstalige RTL-zondagse debat “C’est pas tous les jours dimanche”. Weliswaar ziet men dan een typisch Franstalig hijgerig gedoe met een presentator, Christophe Deborsu, die de gasten nog meer onderbreekt dan in Terzake. Maar het blijft interessant omdat een belangrijke oorzaak van de federale politieke patstelling te vinden is in de na-ijver tussen de Franstalige politieke partijen. Vorige zondag was een dovemansgesprek te volgen tussen George-Louis Bouchez van de MR, de neocommunist Raoul Hedebouw en Jean-Marc Nollet van Ecolo. Het leek alsof de partijen al in een soort van verkiezingsmodus zaten. Beledigingen vlogen over en weer. Maar ere wie ere toekomt: Bouchez wist Hedebouw de mond te snoeren. De PVDA/PTB-brulboei had het over het gebrek aan veiligheidsmaatregelen voor de werknemers die vanaf 4 mei weer aan de slag gingen. De MR-voorzitter kon Hedebouw het zwijgen opleggen door te verwijzen naar de adviezen van de virologen, waaronder de aan de PVDA gelieerde Marc Van Ranst. Het RTL-debat toonde in elk geval aan dat de spanningen tussen de Franstalige partijen zeer hoog oplopen. Hoe kan men dan verwachten dat bijvoorbeeld MR en Ecolo straks in een nieuwe federale regering kunnen samenwerken?
Een te zwak lanceerplatform De wereld ziet er heel anders uit, maar wat sinds het uitbreken van het coronavirus niet gewijzigd is, is de snelheid waarmee de politieke verhoudingen wijzigen. Een aantal weken geleden leek de regering-Wilmès II, dankzij de steun van de oppositie voor een volmachtenbeleid, een lanceerplatform voor een federale regering met een volwaardige meerderheid. En dat
zou dan ‘Vivaldi’ zijn: paars-groen met de CD&V. De kans wordt met de dag kleiner dat het zover komt. Verschillende partijen hebben al gezegd dat ze de volmachten einde juni niet zullen verlengen. En dat er onderhandelingen moeten komen voor een nieuwe regering. Alleen, daarvoor moet niet alleen een gemeenschappelijk programma worden gevonden. Er is ook nood aan vertrouwen tussen de partijen. En dat is er niet. Uiteraard niet tussen de PS en N-VA, ondanks de herhaaldelijke publieke oproepen van Bart De Wever om samen te werken. Die tegenstellingen overstijgen trouwens de PS-N-VA-tweespalt. Meer algemeen maken de Vlaams-Waalse tegenstellingen een oplossing voor de formatie niet evident. Dat was vroeger zo en dat is vandaag niet anders. Zelfs voor een paars-groene coalitie is het niet anders. Groen en Ecolo werken de andere partijen enorm op de zenuwen. In tijden van corona zijn de groene standpunten wat naar de achtergrond verdwenen. Maar toch horen we bij die partijen altijd hetzelfde gebedsmolentje: vergroening van de economie, vervuilers die moeten betalen, het klimaatbeleid dat verder moet worden uitgerold,… Brussels minister Elke Van den Brandt van Groen postte een paar dagen geleden fier een filmpje met wegenwerken in de Wetstaat voor een uitbreiding van het fietspad en een beperking van de rijstroken voor wagens. De groenen kennen in volle coronacrisis - waar meer mensen om veiligheidsredenen met de auto naar het werk willen - hun prioriteiten. Zelfs de socialisten zijn dat ecofundamentalisme beu. En dan is er dus nog het spanningsveld tussen de Franstalige partijvoorzitters die elkaar niets gunnen. Dat maakt dat de regering-Wilmès een te zwak lanceerplatform is voor een regering met een duurzame meerderheid.
Wie wil verkiezingen? Zo zitten we nog altijd opge-
scheept met een restregering van de Zweedse ploeg die in oktober 2014 de eed aflegde. Zoals de politieke sterren nu staan, zou het best kunnen dat die minderheidsregering in lopende zaken blijft tot de verkiezingen van 2024. Van een aanfluiting van de democratie gesproken. Men hoeft geen glazen bol te hebben om te weten wat er de komende weken en maanden zal gebeuren. De regering-Wilmès II krijgt geen nieuwe volmachten, maar zal gewoon verder werken door meerderheden te zoeken in het parlement. Bijvoorbeeld voor het nemen van extra maatregelen tijdens een heropflakkering van het coronavirus. Wanneer er echter een vertrouwensstemming volgt, dan valt de regering-Wilmès II, want een meerderheid zal ze nooit achter zich krijgen. Verkiezingen dan maar? Zowel om politiek-electorale als om praktische redenen staan weinig partijen daarvoor te springen. Niet vergeten dat de economische recessie als gevolg van de coronacrisis nog verder zal uitdiepen de komende maanden. Een stembusgang is dan een geschenk voor partijen als het Vlaams Belang en de PVDA. Een andere optie is deze herfst toch proberen om een nieuwe federale regering te vormen. Maar dan zijn we opnieuw in het straatje ellenlange onderhandelingen van 2010-2011 beland, of de situatie na de verkiezingen van 26 mei. Ondertussen gaat de minderheidsregering-Wilmès II in lopende zaken. Tot 2024 desnoods. Dan worden de verkiezingen een kaalslag voor verschillende partijen. Dat zou hen er misschien toe aanzetten om in het najaar toch vervroegde verkiezingen te organiseren. Men kan de electorale schade dan beperken en proberen een regering te vormen die in de aanloop naar 2024 kan scoren met de aanpak van de crisis. Al is deze piste momenteel partijpolitieke sciencefiction.