76ste jaargang • nummer 13 • donderdag 2 april 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Al-Andalus was nooit verdraagzaam Het middeleeuwse Andaloesië wordt vaak voorgesteld als een vreedzaam en utopisch samenleven tussen moslims, christenen en joden. Volgens socioloog en econoom Luk Corluy gaat het om een mythe, die hij in zijn jongste boek “Al-Andalus 711-1492 - acht eeuwen godsdienst strijd in Spanje” tracht te ontkrachten.
Lees het volledige interview met Luk Corluy op blz. 11
Desinformatie van China
China telt 23 provincies. Vraag aan de man in de straat waar het coronavirus heeft toegeslagen in China en het antwoord zal zijn: in de provincie Hubei met hoofdstad Wuhan. En de rest van China bleef gespaard? Neen hoor, in alle - u leest het goed -, in alle provincies van China kwam het virus voor. Maar de perceptie bij ons is dat het coronavirus alleen in Hubei heeft toegeslagen. Knappe Chinese propaganda, zouden we durven zeggen. Wat klopt is dat het aantal patiënten en overledenen in de rest van China veel lager ligt. Alhoewel, meer en meer is men er in het westen van overtuigd geraakt dat de cijfers uit China niet kloppen. Britse wetenschappers hebben melding gemaakt dat er wel eens veel meer besmettingen zouden kunnen zijn in China dan officieel toegegeven. Er is sprake van een factor 15 of zelfs 40.
Overigens dienen alle cijfers met een korreltje zout genomen te worden, want elk land gebruikt andere registratiemethodes zodat vergelijken moeilijk is. Wie de wereldkaart met besmettingen aandacht bekijkt, zou kunnen denken dat het continent Afrika op dit ogenblik gespaard blijft van Covid-19. Dat lijkt zo, maar niets is minder waar. Er zijn op dit ogenblik gewoon minder mensen getest en ook de ziekenhuisinfrastructuur is zo goed als onbestaande. Voor veel inwoners van Afrika komt het moment – nog meer dan voorheen - om richting Europa te vluchten. Bent u er klaar voor? KARL VAN CAMP
En daar is het coronacommunisme
Dat een aantal vrijheden wordt ingeperkt om het coronavirus te bestrijden, is geen probleem voor het gros van de bevolking. Anders is het wanneer blijkt dat men een soort van soft communisme met trekken van een politiestaat begint in te voeren. Ook omdat ordehandhavers blijkbaar selectief te werk beginnen te gaan. Ondertussen krijgt de Wetstraat bovendien een aantal dictatoriale trekjes. Door de coronacrisis zou ongeveer de helft van de bevolking momenteel door de staat worden betaald. Er zijn niet alleen de meer dan een miljoen tijdelijke werklozen. Daarnaast zijn er ook de andere categorieën die op een of andere manier voor hun inkomen op de overheid zijn aangewezen. De werklozen, inactieven, gepensioneerden en zelfs het miljoen ambtenaren. Als de helft van de inwoners van dit land geld krijgt van de overheid, betekent dit ook dat de andere helft betaald wordt door de privésector. Dat is nog altijd een verschil met de staten in de periode van het vroegere Oostblok. Maar toch, het overheidsbeslag is dermate groot dat we hier gerust van een tijdelijk licht communistisch gekleurde economie kunnen spreken. En wat als er straks een factuur komt om de begrotingsputten van de crisis te vullen? De belastingdruk ligt hier al rond de 45 procent. Stijgt die straks naar 55 procent, 60 procent of meer? Dan zitten we ook in een soft-communistische situatie. Wat men wel kan hopen is dat de economie na de crisis dankzij de privésector die weer op gang komt opnieuw aantrekt. Dan zijn we misschien toch wat meer verwijderd van deze nieuwe versie van het communisme.
Een ondemocratisch politbureau In de Wetstraat lijkt men zich ondertussen wel goed te voelen bij dit communisme 2.0. Een minderheidsregering die bij volmachten regeert: echt democratisch kan men dat niet noemen. Wie daar kritiek op heeft, wordt ondertussen wel weggezet als een verzuurd figuur. “Eerst moet alle aandacht naar de aanpak van de crisis gaan”, is te horen. Dat klopt. Maar dat belet niet dat de discussie over het gebrek aan democratie gevoerd kan worden. Want hier zitten we echt wel met een probleem. Er is niet alleen de
beperkte legitimiteit van een minderheidsregering. De facto worden de maatregelen bepaald door de regering in overleg met de partijvoorzitters die vanuit de oppositie de regering-Wilmès II steunen. Niet alle partijvoorzitters. Voor de N-VA schuift Peter De Roover, fractieleider in de Kamer, aan. De N-VA vindt immers dat de controle over het beleid door de Kamerleden moet gebeuren. Bij de andere partijen denkt men daar niet zo over. Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten zetelt bijvoorbeeld in het Vlaams Parlement, niet in de Kamer. Afgezien van het ondemocratisch karakter van dat politbureau kan men zich vragen stellen bij de manier waarop het beleid onze democratische vrijheden fundamenteel dreigt aan te tasten. Begin deze week raakte bekend dat de Veiligheidsraad bepaalde verregaande maatregelen wou nemen in de strijd tegen het coronavirus. Er was sprake van een avondklok. Minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem ging nog verder. Hij pleitte ervoor om te expliciteren dat de politie zonder huiszoekingsbevel woningen zou kunnen betreden waarvan vermoed wordt dat er te veel mensen bij elkaar zijn. Dat voorstel haalde het niet, onder meer door liberaal verzet. Blijkbaar hebben sommigen er geen probleem mee om de fundamentele vrijheden in versneld tempo aan te tasten. Een aantal daarvan staan momenteel ‘on hold’, zoals men dat zegt. De vrijheid van religie is beperkt, want religieuze samenkomsten mogen niet meer plaatsvinden. Idem voor andere ‘groepssamenkomsten’. De vrijheid van vereniging dus. De bevolking lijkt het gros van deze inperkingen te aanvaarden. Ze zijn tijdelijk. Maar wat met het beperken van andere vrijheden die ingrijpender zijn? In de discussie over het via gsm’s en computergebruik traceren of opsporen van mensen die moge-
lijk besmet zijn met corona, benadrukken de experts dat het hier om het verzamelen van anonieme gegevens gaat. Veel verder gaat het wanneer lokale beleidsmakers als een mini-dictator optreden. De beelden van een camping in De Haan waar een drone met warmtecamera’s naging hoeveel vakantiecaravans nog bewoond waren, lijken recht uit een Orwelliaanse film gehaald. Wat met de proportionaliteit? Op een camping met 850 caravans bleken er ocharme twee bewoond.
Het taboe over oncontroleerbare wijken Zo’n heksenjacht jaagt veel Vlamingen op de kast. Ook en vooral omdat de indruk ontstaat dat orderhandhavers selectief te werk gaan. Dat er meer aandacht is voor bepaalde overtredingen dan andere. Het is ondertussen duidelijk dat bepaalde wijken van Brussel, maar ook die in andere grootsteden, royaal hun voeten vegen aan de ‘lockdown’. Men loopt gewoon op straat, organiseert samenkomsten om een waterpijp te roken, valt de politie lastig (Schaarbeek) en bespuwt de ordehandhavers. Steevast gaat het dan over ‘jongeren’ die de boodschap niet begrepen hebben. De realiteit is anders. De parallelle samenlevingen in de wijken met een sterke migrantenbevolking trekken zich nergens iets van aan. Zij worden amper beboet en als het gebeurt, zullen ze niet geneigd zijn snel te betalen. In de nieuwsbulletins wordt er amper over gesproken. En dat is niet alleen een probleem om bij de rest van de bevolking voor een voldoende groot draagvlak te zorgen voor de strenge maatregelen. Het taboe over de ongecontroleerde wijken dreigt onze volksgezondheid nog zuur op te breken. Als er later een tweede of een derde golf van het virus over ons komt, zullen dat de nieuwe ‘hot spots’ zijn.