76ste jaargang • nummer 08 • donderdag 27 februari 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Politiek Wallonië rijpt voor confederalisme” Herman De Bode is een wereldburger die het leeuwendeel van zijn loopbaan beleefde aan de top van McKinsey. Hij is N-VA’er, was betrokken bij het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen uit 2005 en is voorzitter van de spoorwegonderneming Infrabel. In de lente werkt hij vlijtig op zijn Italiaanse wijngoed van vier hectaren. Hij heft symbolisch een glas van de eigen Chianti Classico op de onafwendbare confederalisering van België. Een gesprek.
Lees het volledige interview met Herman De Bode, voorzitter Infrabel, op blz. 11
Mohammed is een populaire voornaam De voornaam Mohammed is de tweede meest populaire voornaam in de tweede stad van Zweden, Göteborg. Statistics Zweden, een regeringsagentschap dat verantwoordelijk is voor de officiële statistieken voor Zweden, maakte bekend dat voor 2019 de meest voorkomende voornamen in Göteborg Elias, Mohammed en Hugo waren. Voor het ganse grondgebied voornaam is sinds 2017. Bij pasgeboren baby’s was Mohammed van Zweden komt de voornaam ook al de populairste voornaam Mohammed pas op de 29ste in het multiculturele Berlijn en in plaats bij pas geboren baby’s, tersommige wijken van Parijs. Ook in wijl dat het jaar daarvoor de 33ste Brussel scoort Mohammed goed: plaats was. Voor jongens blijft Ludaar staat de populaire voornaam cas op de eerste plaats staan. Verop de tweede plaats. Verder volgelijken we met België: daar stond gen op de 4de plaats: Rayan, op 5, Mohammed in 2019 op de 10de Youssef, op 7 Amir, op 8 Imram, op plaats. Arthur was in dat jaar de 9 Yanis en op 10: Noah. populairste naam. In de Zweedse Natuurlijk is het geen toeval dat stad Malmö, de hoofdstad van de Mohammed goed scoort in Götehyperdiversiteit in Zweden, komt borg, Malmö, Berlijn, Brussel, enz. de naam Mohammed op de derHoelang kan men nog blijven ontde plaats. Voor de volledigheid kennen dat er op Europees vlak weze gemeld dat in Engeland en een heuse islamisering bezig is? Wales de naam Mohammed (ook Mohammad) de meest populaire PIET VAN NIEUWVLIET
Politieke centrum verdwijnt
Het is een algemene Europese trend: radicale partijen op links en rechts verankeren zich duurzaam in het politieke landschap. Het antwoord van de traditionele partijen was lange tijd een reeks kleffe positivo-verhalen, maar dat haalt niets uit. De enige aanpak op lange termijn lijkt ‘knuffelen’ met radicaal-links of radicaal-rechts. Om ze als bestuurders te verbranden. Al lijkt het doodknuffelen van rechts gemakkelijker te gaan dan het electoraal neutraliseren van radicaal-links. Zomer 2019. We zijn het bijna vergeten, maar in die periode voerde de Parti Socialiste (PS) voor de vorming van een Waalse regering gesprekken met de neocommunisten van de PVDA/PTB. Die draaiden op niets uit, want van bij het begin hadden Raoul Hedebouw en Peter Mertens voor de neocommunisten de lat zeer hoog gelegd. De perceptie ontstond ook dat de PS de PTB enkel uitnodigde om aan te tonen dat een coalitie geen optie was. Het was een rondje theater. Maar was dat wel zo? PS-voorzitter Paul Magnette heeft ondertussen met zijn houding tijdens de federale formatiegesprekken duidelijk gemaakt dat hij geen pragmatische PS’er is zoals zijn voorganger Elio Di Rupo. Een moraliserend gauchisme is zijn ideologie. Rechtse tegenstanders hebben niet alleen andere ideeën, ze zijn ook moreel verwerpelijk. Dit discours maakt de brug tussen PS en PTB een stuk makkelijker te overbruggen. En wat te denken van Ecolo? Toen PVDA/ PTB-voorzitter Peter Mertens eind vorig jaar voor een kranteninterview op de foto ging met Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, lieten de Franstalige groenen weten geschokt te zijn. In een reactie op Twitter kon men bij Ecolo-mandatarissen lezen dat ze het niet begrepen dat Mertens samen met een VB’er poseerde, want de PTB “was toch een partij die opkwam voor de individuele rechten”. Tamelijk straffe omschrijving voor een partij die haar wortels heeft in het maoïsme en communisme, goed voor bijna 100 miljoen doden in de 20ste eeuw. Er is niet alleen Franstalig België. In Spanje is er een regering van sociaaldemocraten en het extreemlinkse Podemos aan de macht. In Duitsland wordt Die Linke, nog altijd de erfgenaam van de ‘Mauermörder’ aan het IJzeren Gordijn, een salonfähige partij.
Oude sociaaleconomische programma’s Het politieke centrum is in Europa aan het verdwijnen en dat ten voordele van de radicale partijen aan de linker- en rechterkant. De strategie van de nog overblijvende centrumpartijen lijkt erop die radicale partijen via een coalitie dood te knuffelen. Tenminste, dat doen vooral de socialistische partijen. Voor hen geen Gwendolyn Rutten-strategie met kleffe positivo-verhalen. De sociaaldemocratische partijen kijken zonder gêne naar radicaal-links en zien deze aanpak als de zoveelste manier om te overleven. In de jaren ’90 van de vorige eeuw hebben ze zichzelf heruitgevonden door aan te schurken bij het economisch liberalisme. Het was de derde weg van Tony Blair en Gerhard Schröder. Nu schuift links zelf inhoudelijk weer naar links op. Het sociaaleconomisch programma is de oude mix van meer overheidsuitgaven, meer belastingen en meer staatstussenkomst uit de jaren ’60 en ’70. En dat overgoten met een moraliserend sausje, waarbij tegenstanders worden gediaboliseerd. Dat is niet zonder gevaar. Links zegt al een tijd dat de rechterzijde het politieke debat meer en meer beheerst, onder andere via de sociale media. Maar feit is dat links, door de gramsciaanse staatsgreep op onderwijs, media en cultuur, nog altijd een soort van voorsprong te verdedigen heeft. Die ‘bonus’ in het gepolariseerde maatschappelijke debat wil ze niet afgeven. Opvallend is ook dat er geen vragen meer worden gesteld over het verleden van de radicaal-linkse partijen waarmee men samenwerkt. En oude wonden worden opengereten. In Spanje werd het verzoeningstaboe van na de Spaanse burgeroorlog en het Franco-regime al een 15-tal jaar geleden doorbroken. Nu wordt er in de open wonde van
de gruwel onder het franquisme gesneden, zonder dat er gesproken wordt over de wandaden van de linkse republikeinen en de internationale brigades. In Oost-Duitsland hebben Die Linke als opvolger van de communistische SED nooit in de spiegel moeten kijken. Peter Mertens en Raoul Hedebouw moeten zich niet verantwoorden voor de duistere periode van de partij toen zij koketteerde met de meest radicale maoïstische regimes. De passage van de jonge Hedebouw bij extreemlinkse milities rond Kabila senior wordt in interviews amper vermeld.
Radicaal-rechts gemakkelijker dood te knuffelen? Aan de andere kant van het politieke spectrum zet radicaal-rechts ook een enorme druk op het centrum. En ja, in verschillende landen heeft men pogingen ondernomen om de rechtse opmars te stoppen door die partijen in de regering op te nemen. En daar lijkt de strategie van het doodknuffelen beter te lukken. Geert Wilders van de PVV is in Nederland een blijver, maar de gedoogsteun tussen 2010 en 2012 voor het kabinet Rutten I stopte de opmars. In Oostenrijk reed de rechtse FPÖ zichzelf in de prak door een negatieve werking van alcohol en vrouwelijk schoon op Heinz-Christian Strache. In Italië gokte Matteo Salvini – voorlopig - verkeerd door uit een regering met de links-populistische Vijfsterrenbeweging te stappen. Het cordon rond rechts-radicale partijen wordt steeds meer doorbroken en de facto zitten we in Vlaanderen al in een vergelijkbare situatie. Maar het blijft wachten op een regering met rechts-radicale krachten die daar, na vier jaar aan de knoppen zitten en het beleid sturen, als duidelijke winnaar uit komen.