75ste jaargang • nummer 44 • donderdag 31 oktober 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Een volk is veel belangrijker dan een staat” Als medeoprichter van de GRECE, de eerste groepering van een politieke stroming die door de media als Nouvelle Droite benoemd wordt, wordt de Franse filosoof en auteur Alain de Benoist zelf ook gezien als een van de grondleggers van het nieuwrechtse denken. Peter Logghe, medewerker van het blad TeKoS, had een gesprek met de man aan wie de uitdrukking ‘pensée unique’ wordt toegeschreven.
Lees het volledige interview met Alain de Benoist, Frans auteur en filosoof, op blz. 11
Confrontatie Het VTM-programma Make Belgium Great Again had een soort ‘shocktherapie’ bedacht, die werd uitgeprobeerd op Meyrem Almaci, Alexander De Croo, Hilde Crevits, John Crombez en Ben Weyts. Zonder dat ze dit op voorhand wisten, werden deze politici geconfronteerd met meer dan vijfhonderd familieleden van verongelukte fietsers. De politici waren daar duidelijk niet gelukkig mee. Deels misschien terecht. Als verkeersongelukken het gevolg zijn van slecht aangelegde kruispunten of onduidelijke wegmarkeringen, dan zijn politici daar mee verantwoordelijk voor, en die verantwoordelijkheid wordt nog groter als die structurele gebreken al herhaaldelijk werden gemeld, zonder dat daar gevolg aan is gegeven. Maar heel dikwijls zijn ongelukken ook het gevolg van dronkenschap, onvoorzichtigheid, stom toeval of een samenloop
van factoren, die niet allemaal de schuld zijn van de politici. Soms is alleen de dronken of roekeloze chauffeur verantwoordelijk, en soms zelfs de roekeloze fietser. Wij vragen ons overigens af waarom Make Belgium Great Again alleen verongelukte fietsers als doelgroep uitkoos. Hebben verongelukte automobilisten het misschien zelf gezocht? En we kijken nu al uit naar een soortgelijke uitzending waarbij politici geconfronteerd worden met de familieleden van mensen die door allochtonen zijn vermoord. Niet per ongeluk, maar opzettelijk. Maar we vrezen dat we daar nog héél lang op zullen moeten wachten…
De Wetstraat 16 heeft een hoge prijs
Twee tot drie Vlaamse politici hebben hun oog laten vallen op de Wetstraat 16. De Open Vld’ers Alexander De Croo en Gwendolyn Rutten, en de christendemocraat Koen Geens. Om hun kansen gaaf te houden, aanvaarden ze het politieke lichtgewicht Sophie Wilmès als premier ad interim. Maar straks zullen de Vlaamse kandidaat-premiers wel een prijs moeten betalen voor het begeerde postje. Sophie Wilmès (MR), premier ad interim van de lilliputtersregering van liberalen en CD&V, doet denken aan Frank Underwood uit de Amerikaanse Netflix-serie House of Cards. Underwood schopt het tot vice-president en zelfs president van de Verenigde Staten zonder aan verkiezingen te hebben moeten deelnemen. Sophie Wilmès kwam in 2014 als opvolger van Didier Reynders in de Kamer van volksvertegenwoordigers terecht, werd een jaar later minister van Begroting toen partijgenoot Hervé Jamar gouverneur van Luik werd en kan nu doorstoten naar de Wetstraat 16. Nadat hij vijf weken lang onzichtbaar was in het parlement en mentaal al bij zijn post als voorzitter van de Europese Raad was, heeft ex-premier Charles Michel wijselijk besloten de Wetstraat 16 te verlaten. Wilmès was ondanks haar anti-Vlaams palmares in Sint-Genesius-Rode de gedoodverfde kandidaat. Ze is zowat het enige MR-kopstuk op federaal niveau dat nog Nederlands spreekt. Van de komende generatie Franstalige liberalen is er werkelijk niemand die de taal van Vondel machtig is. Ja, Waals minister Jean-Luc Crucke, een taalgrensbewoner. Maar dat is het dan. Hij zal de komende maanden misschien federaal doorgroeien. De aanstelling van Wilmès lag voor de hand, maar blijkbaar is er toch nog een paar uur over gediscussieerd binnen de federale restregering. Reden is dat een aantal andere excellenties en politici duidelijke ambities hebben en naar de Wetstraat 16 lonken. Ook al staat de federale formatie nergens. Voor het premierschap met volheid van bevoegdheden zijn er eigenlijk nog drie kandidaten. In theorie kan Wilmès straks ook volwaardig premier worden, maar er is een consensus aan het groeien dat het nu een Nederlandstalige moet zijn.
De internationalist De Croo Zonder het zelf te zeggen, is Open Vld’er Alexander De Croo de eerste
kandidaat. Hij is tweetalig en belgicist en heeft dus het profiel om een federale regering te leiden. Ook op internationaal vlak heeft de man persoonlijke troeven. Hij is een internationalist en globalist en dat komt altijd goed over bij wereldleiders als Emmanuel Macron of Justin Trudeau. De Croo zou de kandidatuur van Wilmès gesteund hebben omdat er op die manier enige afspraken konden worden gemaakt voor een volgende regering. Lees: nu iemand van de MR aanvaarden, zou de kansen van de man uit Brakel verhogen om de volgende premier te worden. Alleen zal daar een hoge prijs voor moeten worden betaald. Als hij de Wetstraat 16 wil betreden, zal Alexander De Croo ooit als formateur moeten worden aangeduid. En dus de leiding van de regeringsgesprekken op zich nemen. Het is bekend dat men dan zelf voor de compromissen moet zorgen. De Open Vld’er is een ervaringsdeskundige. Niet als kandidaat-premier, maar wel als partijvoorzitter die eind 2011 deelnam aan de onderhandelingen voor de regering-Di Rupo. Tijdens de formatie en daarna had de liberaal één opdracht: de linkse tsunami aan belastingen zo veel mogelijk beperken. Het zal straks niet anders zijn.
De ambitieuze Gwendolyn Rutten Hetzelfde geldt voor Gwendolyn Rutten. Iedereen zag de Open Vld-partijvoorzitter al als Vlaams minister, maar zij besloot om ook federaal te onderhandelen. In de hoop de eerste volwaardige vrouwelijke premier te worden? Rutten, die enkel naar haar spindoctors luistert, hoopt alleen al daarom premier te worden. Dan komt ze in de geschiedenisboeken. Ze moet dan wel nog voorbij Alexander De Croo, die dezelfde ambities heeft. En er rijzen nog een aantal andere vragen. Kan Rutten de neuzen in een federale regering in dezelfde richting krijgen? In welke
mate is ze bereid om voor de topfunctie plat op de buik te gaan voor de PS? Of voor PS, Groen en Ecolo? In de Wetstraat is immers te horen dat de onderhandelingen voor een paars-gele of Bourgondische coalitie niet alleen stil liggen. “Het gaat zelfs achteruit met de gesprekken”, zo zegt een partijkopstuk. Wat dat ook mag betekenen.
De op revanche beluste Koen Geens De derde hond die eventueel met de buit kan gaan lopen, is minister van Justitie Koen Geens (CD&V). Die rook vorige week eigenlijk al zijn kans. Tijdens de gesprekken over de opvolging van Charles Michel stak Geens zijn ambities niet onder stoelen of banken. Het probleem was dat met Geens in de 16 er te veel met posten en departementen zou moeten worden geschoven. En de MR wou eigenlijk het premierschap niet opgeven. Als troostprijs krijgt Koen Geens Europese Zaken toegevoegd aan Justitie. Wat zijn de kansen van de Vlaams-Brabander wanneer er een echte federale regering komt? Men moet de christendemocraat niet onderschatten. Hij is een van de laatste telgen van een generatie die een krakkemikkig compromis ziet als een onderdeel van hogere politieke kunst. Geens is ook op revanche belust. Toen hij kabinetschef was van Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V), werd Geens vaak met misprijzen behandeld door zijn baas. Peeters hoopte in 2014 premier te worden, maar sneuvelde omdat de christendemocraten Marianne Thyssen naar de Europese Commissie stuurden. Koen Geens in de Wetstraat 16: het zou pijn doen bij Europees parlementslid Kris Peeters. Nadeel voor de CD&V’er is dat zijn partij strikt gezien niet nodig is in een paars-gele of paars-groene coalitie.