75ste jaargang • nummer 43 • donderdag 24 oktober 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Er is een rebellie aan de gang tegen het klimaatextremisme.” Jurgen Ceder, de columnist van ’t Pallieterke, stelt vast dat de groene fanatici steeds meer weerstand opwekken. Hoewel de media en de politiek graag de rode loper uitrollen voor de klimaatbeweging, reageert de gewone man heel anders. Wereldwijd loopt een breuk tussen de groene elite en het plebs dat steeds meer nadeel van de groen-linkse ideologie ervaart.
Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3
Circus van tirannen De Verenigde Naties zijn een overbodige, corrupte en peperdure farce. Een genootschap van tirannen en eenpartijstaten, dat zich voordoet als de legitieme vertegenwoordiger van heel de mensheid. Terwijl ze stuk voor stuk niet eens hun eigen bevolking vertegenwoordigen. En binnen dat clubje is de Mensenrechtenraad al helemaal een hoogfeest van hypocrisie. Onlangs werd Venezuela in die Mensenrechtenraad verkozen, een socialistische dictatuur die het land in de diepste ellende heeft gestort. Behalve Venezuela werden nog drie andere nieuwe leden in de Mensenrechtenraad verkozen: Libië, Soedan en Mauretanië, waar naar schatting nog 500.000 mensen in slavernij leven. Zelfs zeven EU-landen steunden de kandidatuur van deze slavenstaat. En de ‘oude’ leden zijn dikwijls geen haar beter. We noemen slechts China, Cuba, Saoedi-Arabië, de
‘Democratische’ Republiek Congo, Eritrea, Qatar, Somalië, Kameroen en Pakistan, een terreurstaat geboren uit genocide en etnische zuiveringen. Dat zootje gaat ons dus de les lezen over mensenrechten... Met die Verenigde Naties heeft de vorige regering dus het Pact van Marrakesh gesloten. Schaf heel dat circus af. Zeg al die verdragen op. Het is een werktuig geworden in handen van de organisatie van de Organization of Islamic Cooperation. Zoals het vroeger een werktuig was van het Oostblok.
Weinig Vlaamse ervaring aan onderhandelingstafel De komende dagen en weken wordt een poging ondernomen om een federale regering te vormen. Dat belooft weinig goeds. Afgezien van N-VA-voorzitter Bart De Wever zullen er tegenover de PS-machine weinig ervaren Vlaamse partijvoorzitters zitten. Om nog maar te zwijgen over de Vlaamsgezinde reflex van de nummers één bij CD&V, Open Vld, sp.a en Groen. En plots zijn Groen en Ecolo federaal toch nog niet uitgeteld. Dinsdag raakte bekend dat de preformateurs Geert Bourgeois (N-VA) en Rudy Demotte (PS) de lijnen richting groene partijen wilden openhouden, ondanks het feit dat de informateurs Didier Reynders (MR) en Johan Vande Lanotte (sp.a) vroegen om eerst de paars-gele of Bourgondische piste te bewandelen. Zonder Groen en zeker zonder Ecolo. Met de fundamentalistische Franstalige groenen valt geen land te bezeilen, is zelfs in socialistische kringen te horen. Maar nu Paul Magnette PS-voorzitter is, wil die bepaalde signalen richting de ecologistische collega’s in de Waalse en Brusselse regering sturen: de PS zal er alles aan doen om jullie ook aan boord te krijgen. Een weinig opbeurend vooruitzicht, alleen al als we het sociaaleconomische credo van Ecolo-Groen bekijken: het wurgen van het vrij ondernemerschap in naam van de klimaatideologie is voor hen de logica zelve. En met Meyrem Almaci als herverkozen voorzitter worden de banden over de taalgrens hechter. Nochtans is Ecolo een anti-Vlaamse partij die niet alleen de rechtse politici, maar ook de rechtse Vlaamse kiezer als halve nazi’s afschildert. Aan Franstalige kant blijft men op een paars-groene regering hopen, maar met Meyrem Almaci wordt dit er niet eenvoudiger op. Een pragmaticus als Björn Rzoska zou misschien de Open Vld toch over de streep hebben getrokken om de N-VA federaal te laten vallen.
Zwak tegenover het PS-apparaat In elk geval staat men met de federale formatie nergens en blijkt niemand er zich echt zorgen over te maken. In de wandelgangen is te horen dat nieuwe verkiezingen na nieuwjaar een optie zijn. Als de partijen dan een minder harde campagne voeren dan richting 26 mei,
zou er daarna wel iets mogelijk zijn. Al is de kans reëel dat er aan Vlaamse kant eindelijk een blokkeringsmeerderheid van N-VA en Vlaams Belang ontstaat. Met het Belang als grootste partner. Maar zover zijn we nog niet. Eerst moet aan de publieke opinie op zijn minst de indruk gegeven worden dat er inhoudelijk onderhandeld is. En hier is enige bezorgdheid op zijn plaats. Tal van Vlaamse partijvoorzitters zullen met een minimum aan ervaring aanschuiven. En naar hun Vlaamse reflex is het vaak ver zoeken. Aan de andere kant van de tafel zit een PS-machine die nog altijd teert op een oersterke studiedienst. Al werkt het apparaat van de Franstalige socialisten niet meer zo gesmeerd als in 2010, toen PS en N-VA elkaar in het Pajottenland in de ogen keken. Qua politieke persoonlijkheden heeft de PS echter nog altijd een bonus. Paul Magnette is voormalig Waals minister, ex-minister president en ex-federaal minister. En Laurette Onkelinx, die na 25 jaar politiek zou stoppen, wil ook nog deelnemen. Dan zit er aan de andere kant van de tafel enkel een Bart De Wever (N-VA) die enig politiek gewicht in de schaal kan leggen. Hij weet hoe de PS Vlaamse partijen zoals in 2010-2011 van het kastje naar de muur kan spelen en de Vlaamse politiek verdeeldheid volop uitbuit.
Waar is het confederalisme van CD&V? Laten we aannemen dat een Sammy Mahdi of een Katrien Partyka als nieuwbakken CD&V-voorzitter aan de onderhandelingen deelneemt. Hun gebrek aan ervaring op het hoogste niveau zal snel duidelijk worden. En ook een meer door de wol geverfde politicus als Joachim Coens zal worden weggeblazen. Men kan veel zeggen over een Pieter De Crem, maar getuigenissen van N-VA’ers uit de periode van het kartel leren dat de burgemeester
van Aalter in gesprekken met de PS indruk maakte. Vandaag is er geen enkele christendemocraat die deze ambitie mag koesteren. En dan hebben we het nog niet over het gebrek aan Vlaamsgezinde reflex bij de nieuwe generatie CD&V’ers. Het confederalisme staat nog altijd in het programma van de partij, maar niemand praat er nog over. Met Open Vld is het zo mogelijk nog erger gesteld. Een bende belgicisten die niet meer zijn dan een kiesvereniging. Zolang er geen duidelijkheid is over de toekomst van voorzitter Gwendolyn Rutten, is ook deze partij een zwakke onderhandelingspartner. Of halen de persoonlijke ambities van een Alexander De Croo de overhand? Die heeft natuurlijk wel ervaring in onderhandelen en samenwerken met de PS. In de periode van Di Rupo was het dan vooral de opdracht van de Vlaamse liberalen om de belastingtsunami zo veel mogelijk te beperken. Dat was voor de Open Vld’ers zelf en zeker voor de medewerkers op de kabinetten en de achterban vaak een zeer zware opdracht. Daar is te horen dat men geen zin heeft in zo’n nieuw avontuur. Over de onderdanigheid van Almaci tegenover Ecolo hebben we het al gehad. Maar wat dan te denken van de gedoodverfde nieuwe sp.a-voorzitter Conner Rousseau? Met hem worden de Vlaamse socialisten meer dan ooit het schoothondje van de PS. Deze kerel, die vooral in het nieuws komt met infantiele en in slecht Nederlands geschreven berichten op sociale media, is van een ontstellende zwakte. Willen een Bart De Wever, Theo Francken en Sander Loones met deze lichtgewichten aan hun zijde de confrontatie met de PS aangaan? Ze kunnen hun tijd de komende weken beter aan andere zaken besteden. Zoals, jawel, het voorbereiden van een nieuwe federale stembusgang.