75ste jaargang • nummer 42 • donderdag 17 oktober 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Onze partij moet christendemocratischer worden” De ooit oppermachtige christendemocratie kraakte afgelopen verkiezingen in haar voegen. Sammy Mahdi, ambitieus voorzitter van Jong CD&V en fractievoorzitter van CD&V Vilvoorde, heeft evenwel een oplossing. “Onze partij moet christendemocratischer worden”, vertelt hij in een gesprek over de ideologie van zijn partij tegenover ’t Pallieterke. Maar wat bekent dat? Een gesprek.
Lees het volledige interview met Sammy Mahdi, Jong CD&V, op blz. 11
Lastpakken Ben Weyts (N-VA) is de nieuwe minister van Onderwijs. Hem kennende, wil hij er al meteen invliegen en orde op zaken gaan stellen. Het M-decreet wordt afgeschaft en er wordt weer nadruk gelegd op kennisoverdracht. Bovendien wil hij de gezagspositie van de leerkracht herstellen. Klinkt allemaal mooi. We hopen dat het hem zal lukken, hoewel dat niet van een leien dakje zal lopen. Dat is namelijk niet met een zoveelste regeltje te fiksen. Tal van leerkrachten in middelbare scholen houden zich immers gedeisd omdat zij onder druk staan van arrogante, brutale pubers die elke norm en elk reglement aan hun laars lappen. En die, als ze hun zin niet krijgen, wel eens losse handjes hebben, of via hun ouders klacht gaan neerleggen. We willen helemaal niet veralgemenen, maar dit gebeurt helaas op vele
plaatsen. Het mag dan ook niet verbazen dat tal van leerkrachten hun heil buiten het onderwijs zoeken, ver van al die lastpakken. Misschien moet Weyts eens een statistisch onderzoek laten uitvoeren naar het aantal mensen met een diploma van leerkracht, dat niet in het onderwijs werkzaam is. We zijn benieuwd met welke maatregelen hij, samen met de schooldirecties, die kwalijke evolutie zal weten te keren. Wij wensen hen alvast veel succes toe om - wellicht met de moed der wanhoop - aan de slag te gaan.
Linkse en francofone aversie
De storm rond de nieuwe Vlaamse regering-Jambon I is in de media wat gaan liggen. Al weet de linkerzijde niet van ophouden. De gesubsidieerde progressieve kliekjes blijven hun verontwaardiging uiten. Aan Franstalige kant is men aan een verwerkingsproces bezig omdat de N-VA wekenlang met het Vlaams Belang heeft gepraat, en men ziet een duidelijke VB-invloed in het regeerakkoord. Er werd voor de verkiezingen al een waarschuwing gelanceerd en vorige maandag volgde in De Morgen een herhaling: het middenveld ergert zich aan de geplande besparingen door de Vlaamse regering. Al moet de term middenveld hier met een grote zak zout genomen worden. Eigenlijk gaat het over radicaallinkse organisaties zoals Hart boven Hard en 11.11.11, die samen met de vakbonden een aanval inzetten. Onderhuids is men vooral bevreesd voor een rechts beleid én voor het opdrogen van subsidies aan allerlei linkse tot extreemlinkse organisaties. Hun aversie voor de Vlaamse regering is enorm groot en zal er niet op verminderen. De geplande 180 miljoen euro besparingen voor de socioculturele sector zullen pijn doen.
Angstvisioenen in de socioculturele wereld Nadat de organisaties op het voorplan getreden zijn, zal het straks de beurt zijn aan opiniemakers en auteurs om te waarschuwen voor de regering-Jambon I. In De Standaard zijn ze naar verluidt al volop bezig. Wij onthouden ons van het doorbladeren van die voormalige ‘kwaliteitskrant’, maar soms stuurt een gunstige wind opiniestukken in de richting van ’t Pallieterke. De kampioenen zijn ex-De Morgen-schrijvelaar Paul Goossens en Marc Reynebeau. De stukken van Reynebeau zijn zo hooghartig dat ze onleesbaar zijn geworden. Paul Goossens is al een tijd ver heen. Hij ziet overal racisme, fascisme en vooral nieuwe dictaturen. En dat voor iemand die in de periode van mei ’68 graag rekende op steun van achter het IJzeren Gordijn. Tijdens een debat naar aanleiding van 25 jaar Leuven Vlaams vroeg ex-VUB-rector Aloïs Gerlo hem ooit hoeveel Goossens van de Sovjets had ontvangen voor zijn ondermijnende activiteiten. Gerlo was een ervaringsdeskundige. Deze
oud-communist bekeerde zich tot de westerse democratie toen het totalitaire karakter van de Sovjet-Unie duidelijk werd. Weldra - voor zover het nog niet gebeurd is - zullen Goossens en Reynebeau worden afgelost door linkse beroepsschrijvers à la Tom Lanoye, Stefan Hertmans en Jeroen Olyslaegers. Deze laatste is het zwarte verleden van zijn grootvader nog aan het verwerken. Naast de angstvisioenen in de zogenaamde socioculturele kringen, slaat ook bij de openbare omroep de schrik om het hart. De geplande besparingen bij de VRT bedragen 40 miljoen euro en naar verluidt heerst er aan de Reyerslaan een begrafenisstemming. Binnen de Vlaamse regering is bekend dat vooral de N-VA-politici het moeilijk hebben met het linkse gedweep in de actualiteitsprogramma’s. Ondertussen wordt al gezwaaid met de bedreiging van de persvrijheid. Introspectie kent men niet bij de VRT. Men zoekt rechtse complotten en zelfs een een-tweetje tussen Christian Van Thillo (de Persgroep, VTM) en de Vlaamse regering om de openbare omroep een hak te zetten. Feit is gewoon dat de modale Vlaming het beu is dat zoveel geld vloeit naar een zender die arrogant en belerend links is. Punt.
Samen lachen met Belangers Ook bezuiden de taalgrens is men de zaken op een rijtje aan het zetten na het aantreden van Jambon I. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat niet alle remmen los gingen zoals in 2014, toen de N-VA tot de federale regering toetrad. Laurette Onkelinx had het wel weer over ‘le bruit des bottes’, maar dat kreeg zelfs in de anti-Vlaamse Le Soir relatief weinig aandacht. Er heerst bij de Franstalige commentatoren een zekere gelatenheid over deze Vlaamse regering, die duidelijk de grenzen van haar
bevoegdheden aftast en die haar eigen weg gaat. Die gelatenheid in de media betekent niet dat er bij de Franstalige politieke klasse, zeker bij de dominante linkerzijde, geen grote aversie bestaat voor de N-VA. Het feit dat N-VA-voorzitter Bart De Wever vorige zomer wekenlang gepraat heeft met het Vlaams Belang was en blijft een schok. Het besluit is duidelijk: bij een meerderheid van N-VA en Vlaams Belang kiest men tussen De Panne en Maasmechelen voor de vlucht vooruit. Meer nog dan de uiteenlopende sociaaleconomische programma’s staat men bij de PS terughoudend ten opzichte van een toenadering tot de N-VA net omwille van die gesprekken met het Vlaams Belang. Die gesprekken hebben immers geleid tot een Vlaams regeerakkoord met een VB-stempel, zo is te horen. Men moet natuurlijk altijd opletten met wat PS-backbenchers uit de Kamer van volksvertegenwoordigers verklaren, maar ene Patrick Prévot stelde het vorige week als volgt in La Dernière Heure: “In de Kamer zitten 18 leden van het Vlaams Belang tegenover mij. De N-VA-verkozenen applaudisseren zonder complexen voor sommige tussenkomsten van het Belang. De muur is steeds dunner. Samenwerken met deze partij is voor mij een groot ethisch probleem.” Tja, dan kunnen we ons afvragen wat de zin is van de preformatieopdracht van Geert Bourgeois (N-VA) en Rudy Demotte (PS). Sommige politieke analisten stellen dat de zaken na het aantreden van Paul Magnette als PS-voorzitter en de verkiezing van een nieuwe nummer één voor de liberale Franstaligen van de MR vooruit kunnen gaan. Al heeft N-VA-Kamerfractieleider Peter De Roover het allicht bij het juiste eind: “niet inzetten op paars-gele aandelen”. Gokken op vervroegde verkiezingen in 2020 lijkt lucratiever.