75ste jaargang • nummer 40 • donderdag 3 oktober 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Eindelijk verzet rechts eens een baken” Jurgen Ceder, de columnist van ’t Pallieterke, nam het regeerakkoord onder ogen en maakte een uitgebreide analyse hierover. Vooral twee zaken springen hem in het oog: het afschaffen van de opkomstplicht en de Vlaamse beslissing om uit het omstreden, extreem-linkse Unia te stappen. De eerste beslissing lijkt een gevaarlijke zet van de elite, de tweede is een opvallende en welgekomen toegeving aan rechts.
Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3
Turken en Afghanen op de vuist… in Gent
22 april 2019: vechtpartij tussen een vijftigtal ‘jongeren’ (u weet wel) in Gent. 14 juli 2019: De politie moet uitrukken voor een vechtpartij tussen Afrikaanse jongeren op een sportterrein. 28 september 2019: twee vechtpartijen in Gent. Opnieuw moet de politie massaal uitrukken om de jongeren, in casu een groep Turken versus een groep Afghanen, uit elkaar te houden. Plaats van het gebeuren: de Gentse Rabotwijk, een multiculturele wijk gekend om de Turkse vlaggen die er veelvuldig wapperen. De Gentse politie had al een week eerder geruchten opgevangen van mogelijke vechtpartijen. En dan was er nog burgemeester Mathias De Clercq: “Ik roep hierover alle betrokken actoren bijeen”, zei hij. “Met politie, jeugdwelzijnswerk, outreachend werk
en de preventiediensten moet een plan opgesteld worden om situaties als deze tegen te gaan. Wat zich heeft voorgedaan is onaanvaardbaar. Dit moet stoppen.” Ondertussen zitten alle diensten zich af te vragen waarom de Turkse en Afghaanse jongeren met elkaar op de vuist gaan. Nochtans is het antwoord heel simpel: Turken en Afghanen hebben een andere achtergrond, een andere cultuur en een andere taal. Maar, gelukkig, er is geen sprake van racisme, want alle jongeren zijn lichtgetint. Oef.
Vlaamse regering draait rechtsaf, maar niet teveel
Een rechts programma op vlak van integratie en identiteit. En centrumrechts op sociaaleconomisch vlak. Zo kan men het regeerakkoord van Jambon I beoordelen. Het mocht gerust wat meer zijn. De opgewonden reacties in de pers zijn echter misschien een cadeau voor de partijen en de N-VA in het bijzonder. Het zal de komende weken weinig schelen of het Vlaanderen van Jan Jambon wordt bij het verafschuwde Oostenrijk en vooral Polen en Hongarije gezet. De voorbije week viel opnieuw op hoe sterk de wereldbeelden van de modale Vlaming en dat van de linkse opiniemakers uiteenlopen. Zoals te verwachten viel, lopen De Morgen, De Standaard, Knack en de VRT schuimbekkend voorop in hun afschuw voor het regeerakkoord van Jambon I. Daarin geholpen door een aantal politicologen (Dave Sinardet voorop) en zelfs een paar gematigde journalisten (zowaar de immer bedaarde Rik Van Cauwelaert in de Afspraak), die plots een kopie van het Vlaams Belang-verkiezingsprogramma uit de nachtelijke onderhandelingen zagen opduiken. Vlaanderen lijkt de komende vijf jaar op weg om het Oostenrijk van Sebastian Kurz aan de Noordzee te worden. Of erger: een Polen of Hongarije aan de Noordzee. Wie de kalmte bewaart - blijkbaar een zeldzame eigenschap bij journalisten, opiniemakers en ‘influencers’ weet dat het regeerakkoord Jambon I geen doorslag is van het Vlaams Belang-verkiezingsprogramma. Akkoord, er is lange tijd gepraat met de partij van Tom Van Grieken, maar het waren gesprekken tussen het Vlaams Belang-trio en N-VA-informateur Bart De Wever alleen. Echte onderhandelingen zijn er nooit geweest. Het klopt dat dit regeerakkoord een afslag naar rechts neemt, maar dat is gewoon het gevolg van een democratische verkiezingsuitslag op 26 mei. Blijkbaar wordt vergeten dat de Vlamingen twee duidelijke boodschappen meegaven. Het sociaaleconomisch beleid van de voorbije vijf jaar was oké, maar miste toch wat sociale accenten. En vooral: het probleem van migratie, integratie en identiteit moest worden aangepakt. Wie met gewone mensen sprak, hoorde de ergernissen. Een van de oorzaken van de achteruitgang van het niveau van het Vlaamse onderwijs is de vaak overdreven aandacht voor nieuwkomers in de lessen, die de taal niet verstaan, zelf gefrustreerd raken en de betere leerlingen afremmen. Is het dan niet normaal dat er eerst aparte taallessen voor die nieuwkomers worden voorzien? En wat te denken over de
parallelle samenlevingen die vooral in de Vlaamse steden aan het ontstaan zijn? Naast de Vlaamse samenleving is er - afhankelijk van de locatie - ook een Marokkaanse, Turkse, Somalische enzoverder samenleving aan het ontstaan. Er is niets verkeerd aan dat de Vlaming zich aan een aantal zaken ergert. De bobo-opiniemakers hebben natuurlijk nooit last van wat de bewoners in de Denderstreek meemaken, blijkens een Pano-reportage van vorig jaar zoals lawaai en muziek tot in de vroege uurtjes bij de Afrikaanse buren. Of van de straatraces naar aanleiding van een huwelijksfeest die al ver voorbij de Turkse buurten voor ergernis zorgen. En dat zijn dan nog de ‘zachte’ ergernissen. Het onveiligheidsgevoel door het niet oplossen van het migratieprobleem - denken we maar aan de transmigranten - heeft er in bijvoorbeeld West-Vlaanderen diep ingehakt. Daar haalde het Vlaams Belang voor het eerst de almachtige CD&V in.
Trekken en duwen tegelijk Vandaar dat de regering-Jambon op het vlak van inburgering en identiteit een duidelijk signaal geeft. En naar rechts opschuift. Pas na tien jaar aanwezigheid en vijf jaar ononderbroken in het land toegang tot de Vlaamse sociale voorzieningen. Duurdere inburgeringscursussen. De opgelegde sociale en culturele mix in het onderwijs wordt een halt toegeroepen. Het droogleggen van een dertigtal - we mogen het zeggen - extreemlinkse verenigingen als het Minderhedenforum is een goede zaak. Net als het zich terugtrekken uit het inquisitieorgaan dat Unia heet. Maar het is bij de Vlaamse regering trekken en duwen tegelijk. Het interfederaal Mensenrechteninstituut blijft de volledige steun van de Vlaamse regering behouden. En er komt een Vlaams Unia. Dat belooft weinig goeds. Op communautair vlak blijft men vaag. Wellicht zullen er zoals in 1999 wel een aantal resoluties in het Vlaams Parlement worden goedgekeurd. En zal deze Vlaamse regering sneller belangenconflicten inroepen
wanneer er aan Franstalige kant ergerlijke maatregelen worden genomen. Van een echt vechtfederalisme lijkt echter geen sprake. De N-VA en het Vlaams Belang mogen dan al richting 50 procent koersen in de peilingen, het radicale flamingantisme lijkt toch nog altijd weinig meer dan een waakvlam. Sociaaleconomisch mocht het ook wat meer zijn. De sociale reflex is duidelijk: in welzijn werd de vorige legislatuur 500 miljoen euro geïnvesteerd en het zal deze keer zeker niet minder zijn. Er zijn wat belastingverlagingen (erfenisrechten, jobbonus), maar ook hogere taksen. De vervanging van de woonbonus door lagere registratierechten is netto een belastingverhoging. En de sanering van de begroting - een tekort in 2020 gevolg door een evenwicht in 2021 is zeer hypothetisch. Dit akkoord is economisch eerder centrumrechts.
De rangen sluiten Op sociaal-cultureel vlak is het akkoord echter wel gezond rechts. Zonder meer. En zeker geen kopie van het Vlaams Belang-programma. Wat eigenlijk het meest verbaast, is dat Open Vld en CD&V meegestapt zijn in dat rechtsere identiteitsverhaal van de N-VA. Wellicht omdat ze als kleine partijen niet anders konden. De liberalen en christendemocraten worden daar in de media zwaar op aangevallen. Ze lijken de rangen te sluiten, maar de vraag is of men dat vijf jaar kan volhouden. Het mediaklimaat is sowieso vijandig tegenover alles was niet links is in Vlaanderen. En nu zijn de opiniemakers de messen aan het wetten om het Vlaanderen van Jambon I af te schilderen als het Polen of Hongarije aan de Noordzee. De Karel Verhoevens, Bart Brinckmans, Bart Eeckhouts en Bert Bultincks (“racisme zit in het Vlaams DNA”) van deze wereld zullen qua onzin nog een paar versnellingen hoger schakelen. De modale Vlaming heeft daar geen boodschap aan. Hij keert zich meer en meer af van deze vooringenomen zelfverklaarde ‘influencers’.