75ste jaargang • nummer 34 • donderdag 22 augustus 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Nooit meer oorlog, 100 jaar later” VOS, de Vlaamse Vredesvereniging, viert op 9 september zijn 100 jaar. VOS is tegen kernwapens en ‘killer robots’, laakt de gemene oorlog in Jemen - met Belgische wapens - , de Armeense genocide en het ongenuanceerde migratiedebat. VOS berispt banken die uw geld inschakelen voor de wapennijverheid, de nucleaire wapens en de klimaatvervuilende industrie. Een gesprek met algemeen voorzitter Ivo Coninx.
Lees het volledige interview met Ivo Coninx, voorzitter VOS, op blz. 11
Zelfs de kleuren van de vlag werden bepaald door de Walen Wie Vlaamsgezind is, heeft keuze te over. Je kan kiezen tussen twee Vlaamsgezinde partijen, er zijn twee studentenverenigingen, meerdere cultuurverenigingen en ga zo maar door. Je kan zelfs kiezen tussen twee vlaggen: die met gelakte nagels en die met zwarte klauwen. De eerste vlag, die met de rode nagels, is de officiële vlag. De andere is de Vlaamse strijdwen) als officiële vlag te erkenvlag. Voor links staat die vlag genen. Te veel gelinkt aan de Volkslijk aan de collaboratievlag, weten unie enerzijds, maar meer nog, te we nu. Zo weet u meteen hoe ze veel gelinkt aan collaboratie. Dus binnen de sp.a en links daarvan, moest een compromis gevonden denken over Vlaamse staatsherworden: een Vlaamse Leeuw met vorming, of beter nog: Vlaamse gelakte rode nagels. Er werd wel staatsvorming. Dat Léon Degreleen of andere heraldische uitleg le en zijn Waalse legioensoldaaan gegeven, maar ik kan me ten rondliepen met de belgische geen Vlaams-nationalist herinnedriekleur op hun mouw, dat is ren die wildenthousiast reageerde maar een vergeten detail in de toen de officiële vlag werd voorcollaboratiegeschiedenis. gesteld. Toen in 1973 gekozen moest Maar onthoud in dit verhaal: het worden voor een vlag voor Vlaanwaren de Walen die bepaalden deren, was er een veto van de PSB, hoe de Vlaamse leeuwenvlag er de Franstalige socialisten, om de moest uitzien…Zelfs dàt werd ons leeuwenvlag (zonder rode klauniet gegund. KARL VAN CAMP
Postjes maken paars-groen mogelijk Momenteel lijkt het federaal richting paars-geel te gaan wanneer de PS een grote bocht maakt. Of richting nieuwe verkiezingen. Tenminste, als men de media mag geloven. Toch maakt paars-groen, eventueel aangevuld met CD&V, nog altijd een kans. Vooral omdat Alexander De Croo (Open Vld) en Wouter Beke (CD&V) hier een grote laatste carrièrestap zien. Richting Wetstraat 16. En plots is het Vlaams Belang een bondgenoot voor… de PS. Tenminste, als we bepaalde politieke analisten moeten geloven. De voorbije dagen deed het verhaal de ronde dat de Parti Socialiste zou aansturen op vervroegde verkiezingen. Die zouden de N-VA verder verzwakken waardoor er sneller een federale regering zonder de Vlaams-nationalisten zou kunnen worden gevormd. Bij de PS denken en hopen ze dat de winst naar het Vlaams Belang zou gaan. Straf eigenlijk voor een partij die het meteen heeft over “fascisme”, “racisme” en “nazi’s” wanneer het gaat over alles wat rechts van het centrum staat. Het wijst er in elk geval op wat voor een machtspartij de PS is. Alles is toegestaan om zo lang mogelijk aan de Belgische vetpotten te blijven. Alleen is het de vraag of de PS met het streven naar vervroegde verkiezingen geen gigantisch risico neemt. Blijkbaar hopen Elio Di Rupo en Paul Magnette dat de Vlaamse centrumpartijen – CD&V, Open Vld en sp.a – versterkt uit vervroegde verkiezingen zouden komen. Als men de uitgebluste indruk van de Vlaamse partijvoorzitters ziet, moet men daar niet echt op rekenen. Vervroegde verkiezingen zouden wel eens een Belgisch referendum kunnen zijn, en dat zou de V-partijen in de kaart spelen. Uiteindelijk zou Bart De Wever dan de beste troefkaarten hebben.
De ‘staatsdragende’ partij N-VA De PS zou in Wallonië niet bang zijn van vervroegde verkiezingen omdat de PTB/PVDA bij de Waalse regeringsonderhandelingen een mal figuur sloeg. Ook zouden veel Walen bij nieuwe verkiezingen thuisblijven of blanco stemmen, terwijl de overtuigde PS’ers de partij
trouw zouden blijven. Allemaal in de voorwaardelijke wijs, uiteraard. Nu wordt op het PS-hoofdkwartier nagedacht over verkiezingen, maar bij de andere partijen is dat zeker niet aan de orde. Vandaar dat de federale informateurs mordicus blijven proberen om een Bourgondische coalitie van socialisten, liberalen en N-VA op de been te krijgen. Ook al wordt er Vlaams aan een Zweedse coalitie gewerkt die de federale formatie bemoeilijkt. Ook al liggen de programma’s van N-VA en PS lichtjaren uit elkaar. De informateurs Johan Vande Lanotte en Didier Reynders trekken zich op aan de uitspraken van N-VA’ers als Theo Francken die een gesprek met de PS vragen. De N-VA profileert zich hier als een ‘staatsdragende’ partij. Alleen, elk gezond mens weet dat een gesprek tussen beide partijen uitdraait op de kwadratuur van de cirkel. Zelfs als de N-VA een staatshervorming laat vallen, is er geen sociaaleconomisch regeerakkoord mogelijk.
De ambities van Alexander De Croo Dus zou het wel eens kunnen dat men over een paar maanden toch kiest voor paars-groen, aangevuld met CD&V. Dat is zelfmoord voor de klassieke Vlaamse partijen. Niet alleen omdat zo’n regering een Vlaamse meerderheid heeft, ook omdat een links beleid in zo’n constellatie onvermijdelijk is. Niet enkel op economisch vlak, ook inzake migratie en veiligheid. Gaan CD&V en Open Vld zich daaraan wagen? Het antwoord is: op termijn zeker. Niet omdat er chaos dreigt op de financiële markten. Ook niet omdat de financiële elite in Brussel of het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) dit eist. Hun invloed is tanende. Wel omdat dit voor een paar kop-
stukken van de traditionele partijen de laatste kans is om een absolute topfunctie binnen te rijven. Wouter Beke (CD&V) kan premier worden, al is de kans niet zo groot. In een paars-groene regering met CD&V zou zijn partij een aanhangsel zijn zonder tegenhanger aan de andere kant van de taalgrens. De partij cdH kiest immers voor de oppositie. De relatief sterke liberale familie in zo’n constellatie zou wel de premier kunnen leveren. Niet de MR, uiteraard, eerder Open Vld. En dan wordt richting Alexander De Croo gekeken. La Libre Belgique citeerde hem als mogelijke nieuwe bewoner van de Wetstraat 16. Meteen rijst de vraagt: dreigt zo iemand de eigen partij dan niet definitief naar de ondergang te leiden? Het antwoord is ja, maar dat zal zo’n politicus worst wezen. De Croo kan dan in 2024 voor een Europees postje gaan en de eigen partij en het land in chaos achterlaten. De man heeft het profiel om een nieuwe premier Di Rupo te worden. Zoals de Open Vld in 2011-2014 al deed, kan ze zich opstellen als partij die weliswaar een aantal belastingverhogingen heeft moeten aanvaarden, maar er tegelijk veel wist tegen te houden. De Croo is ook zo’n internationalistische liberaal die zich als premier op het mondiale toneel kan begeven met een discours dat PS en groenen aanstaat: om de haverklap pleiten voor samenwerking, altijd en overal beginnen over mensenrechten, inhakken op Donald Trump, pleiten voor migratie,… Zijn eigen carrière zal verzekerd zijn. De rest kan de man uit Brakel niet schelen. Postjes maken paars-groen mogelijk en garanderen persoonlijke lucratieve carrières. Het was zo onder Verhofstadt en het zal straks niet anders zijn.