75ste jaargang • nummer 28 • donderdag 11 juli 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Confederalisme is economisch niet des duivels” Staalhard liegen en de feiten ontkennen is een politieke strategie geworden. Bart Van Craeynest is professioneel econoom sedert 1999. Vandaag is hij de hoofdeconoom van Voka, de Vlaamse werkgeversvereniging, en hij zette vrij en vrank zijn mening op papier in “Terug naar de feiten”. Een 11 juli-interview over het slappe België en het slechts lichtjes betere Vlaanderen.
Lees het volledige interview met Bart Van Craeynest van Voka op blz. 11
Troïka richting ondergang Louis Michel, Christine Lagarde en Ursula Von der Leyen zijn voorgedragen voor topfuncties in de Europese Commissie. De benoeming van Von der Leyen is nog zeer problematisch: de socialisten en de groenen willen haar niet steunen, zowel om intern-Duitse redenen als uit woede over de niet-verkiezing van ‘hun’ kandidaat, Timmermans. Sommigen zien daarin zelfs een sluw complot van Orban. Als dat waar is, dan stijgt Orban in onze achting. Louis, Christine en Ursula vormen een ideale troïka om de EU nog sneller naar de ondergang te leiden. Zoals Elsevier het cynisch uitdrukte, is de toekomst van Europa nu in handen van Louis Michel, die zelfs België niet bij elkaar kon houden, Lagarde die president wordt van de Europese Centrale Bank hoewel ze geen economie gestudeerd heeft en zelfs nooit een bankfiliaaltje
heeft geleid, en Von der Leyen die de Duitse strijdkrachten heeft laten aftakelen tot het laagste niveau sinds 1945. Als Ursula dat ook eens met de EU-bureaucratie wil doen… Dat is allemaal heel hoopvol. Stel u voor dat ze bekwame leiders hadden benoemd. Dan zou de EU-dictatuur misschien veel langer overeind blijven. We weten niet of we dit echt aan Orban te danken hebben, maar als dat zo is, dan zeggen we van ganser harte: “Goed gedaan, Viktor!”
Een nieuwe Frans-Waalse as De aanstelling van Charles Michel (MR) tot president van de Europese Raad is een risico voor Vlaanderen. Hij krijgt de post dankzij de Franse president. En voor wat hoort wat. Dat wil zeggen: de Franse belangen verdedigen, die vaak ingaan tegen de Vlaamse, zeker met de Europese uitdagingen van de komende jaren. Vlaanderen dreigt door Frans-Waalse kuiperijen niet te kunnen aansluiten bij de rijkere Noord-Europese Hanzelanden. We hoeven er geen doekjes om te winden: Charles Michel wordt enkel en alleen president van de Europese Raad omdat de Franse president Emmanuel Macron dat wil. Voor Parijs is Europa de voortzetting van de Franse politiek met andere middelen. Vandaar wellicht een Europees Commissievoorzitter die niet te sterk is. En een gouverneur van de Europese Centrale Bank (ECB) die de Franse belangen vooropstelt. Charles Michel wordt een zetbaas van Macron en moet ervoor zorgen dat de Europese Unie vooral op de lijn van de Zuid-Europese landen verder werkt. Sommige analisten spraken van de benoeming als resultaat van een Benelux-samenwerking met de Nederlandse minister-president Mark Rutte die groen licht gaf, maar zo ging dat niet. Charles Michel was de voorbije maanden vaak tegemoetgekomen aan de wensen van Macron. Hij steunde het pleidooi voor een Europese transferunie naar Belgisch model, waarbij solidariteitsgeld van het noorden van Europa naar het zuiden vloeit. In Belgische dossiers werd er telefonisch constant overleg gepleegd. De poging van Emmanuel Macron om Frankrijk in de race te krijgen voor de aankoop van de opvolgers van de F-16-vliegtuigen mislukte. Hij probeerde de procedure te omzeilen met een aanbod voor de Franse Rafale, maar uiteindelijk koos de regering voor de Amerikaanse F-35. Wel haalde Macron zijn slag thuis toen deze lente bekend raakte dat de nieuwe Belgische mijnenjagers niet door een Nederlandse groep, maar door een Frans-Belgisch consortium zouden worden gebouwd. Het was een van de voorwaarden voor Michel om op blijvende Franse steun te kunnen rekenen.
Franse dreigementen In zijn boek “Zijn we het kwijt?” brengt ex-minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) een interessant verhaal. Op een bepaald moment “dreef de Franse Eurocommissaris Pierre Moscovici het zover te dreigen met een negatieve houding van zijn diensten ten aanzien
van de Belgische begroting als ik mijn verzet tegen zijn plannen voor de invoering van een financiële transactietaks niet opgaf. Tegenspraak wordt eigenlijk nauwelijks getolereerd door de Franse elite, zeker wanneer die tegenspraak van kleinere landen komt. Wanneer ik binnen de eurogroep of de Ecofin tegen Franse standpunten inging, wisten andere leden binnen de Belgische regering daar reeds van, nog voor ik goed en wel weer mijn kabinet aan de Wetstraat 12 binnenstapte. Voor Parijs gelden er nauwelijks limieten als het erop aankomt de slag thuis te halen. Realpolitik is realpolitik, maar Franse toppolitici vertonen wel consistent de neiging om de grenzen van dat gegeven op te zoeken.” Wie dat hoort, moet denken aan “Los van Frankrijk”, een oud adagium van de Vlaamse Beweging. Een kreet die we ook in historisch perspectief moeten zien. Tot 1914 was er vooral vrees voor een Franse aanval op of zelfs annexatie van België. Na de eerste wereldbrand groeide het wantrouwen tegenover een revanchistisch Duitsland. Frankrijk hoopte zijn invloed via het neutrale België te versterken. Ere wie ere toekomt: onder andere Leopold III deed er alles aan om tijdens het interbellum de Franse invloed tot een minimum te beperken. Na WO II waren er vooral goede relaties tussen Frankrijk en Waalse politieke kopstukken. De Koningskwestie (1950) en de stakingen tegen de Eenheidswet (1960-61) werden door Parijs positief beoordeeld. Het uiteengroeien van België werd in gaullistische kringen gezien als een opportuniteit om eventueel Wallonië los te weken van België. De Europese eenmaking zorgde voor spanningen. De Belgische diplomatie zag heil in een supranationale Europese Unie, maar Frankrijk wou onder De Gaulle eerder een ‘Europa der Naties’. Figuren als Paul-Henri Spaak werden in Parijs niet graag gezien. Na de Duitse eenmaking veranderden een paar zaken. Het is bekend dat Frankrijk de invloed naar
het noorden wou uitbreiden om een tegengewicht te zijn voor de as Bonn-Berlijn. Dat betekende controle over de belangrijkste Belgische economische sectoren. Een strategie die slaagde met de hulp van de intussen afgeserveerde ‘haute finance’. Het was de jaren negentig van vorige eeuw, de tijd van het verankeringsdebat.
Tegen de Hanzelanden Heeft Frankrijk nu, met zijn pion Charles Michel aan het hoofd van de Europese Raad, nieuwe plannen ten nadele van Vlaanderen? Het antwoord is ja. De Frans-Waalse as is een risico, maar dan op een breder Europees niveau. Macron ziet in Charles Michel iemand die voor een Europese begrotingsunie kan zorgen, met een gezamenlijke begroting en schuldbeheer. Desnoods met gezamenlijke Europese taksen. Wat erop neerkomt dat de rijkere Noord-Europese landen moeten betalen voor de Zuid-Europese. Een transferunie; een België op Europees niveau. Tegelijk en daarbij aansluitend moet Michel het verzet aansturen tegen de zogenaamde Hanzelanden. Dat zijn Denemarken, Estland, Finland, Ierland, Letland, Litouwen, Nederland en Zweden, en dat zijn voorstanders van strikte begrotingsdiscipline onder de EU-lidstaten, en van vrijhandel. In december kwam de piste van een Hanzeverbond al ter sprake op een vergadering van de eurogroep, de minister van Financiën van de eurozone. Frankrijk verzet zich sterk tegen deze liga. Parijs wil niet dat aparte afspraken of netwerken ontstaan los van de Frans-Duitse as. Het is bekend dat een aantal N-VA’ers, zoals ex-minister-president Geert Bourgeois, graag willen aansluiten bij die Hanzelanden. Maar Franstalig België zal op de rem staan. In vertrouwelijke gesprekken zijn N-VA’ers duidelijk: een onafhankelijk Vlaanderen of zelfs een Vlaamse deelstaat in een confederatie zou gemakkelijk aansluiting kunnen vinden bij de Hanzeliga.