75ste jaargang • nummer 24 • donderdag 13 juni 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Undercover bij de PVDA! Afpersing, onder druk zetten, geld inpikken van brave mensen die op hun lijst willen staan… Het beeld dat naar buiten kwam van de PVDA, was niet zo fraai. Het lijkt wel of de partij van Raoul Hedebouw en Peter Mertens een criminele organisatie is, maar daar is niks van aan. “Wij zijn een communistische organisatie. En we vragen nog altijd tien procent minder dan de PS,” zo stelt Peter duidelijk. ’t Pallieterke infiltreerde in de partij om de waarheid te achterhalen.
Lees het volledige artikel op onze satirepagina op blz. 16
Doctor honoris causa Greta Thunberg Greta Thunberg. U kent het Zweedse klimaatmeisje wel. Ze spijbelt al een jaar lang om aandacht te vragen voor het klimaat en het milieu. Na de grote vakantie gaat Thunberg zelfs een jaar niet naar school. Ze gaat een jaartje overslaan om zich te concentreren op de strijd voor het klimaat. In september wil ze deelnemen aan de klimaattop van de Verenigde Naties in New York, in december gaat ze naar de wereldklimaatconferentie in Chili. Op 10 oktober zal Greta in België zijn, want op die dag krijgt het zestienjarig meisje een eredoctoraat aan de Universiteit van Mons (Bergen) in België, in de stad van onze vriend Di Rupo. U leest het goed. Maar daar stopt het niet: nu al wordt Greta al getipt als
grote kanshebster voor de Nobelprijs voor de Vrede. Als Greta die prestigieuze prijs wint, zit ze met een groot probleem: de Nobelprijs wordt uitgereikt op 10 december in Stockholm. Maar de wereldconferentie in Chili gaat door van 2 tot 13 december 2019. En Greta wenst niet met het vliegtuig te reizen, dus moet het per boot… en dat vraagt wat meer tijd. Op 11 oktober weten we of Greta de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen heeft. Zucht ...
De anti-V-coalitie
Paars-groen heeft in de Kamer slechts één zetel op overschot, maar in de Wetstraat wordt meer en meer gedroomd van zo’n coalitie. Desnoods aangevuld met DéFI of CD&V om een anti-V-coalitie te vormen. De laatste ‘powers that be’ in dit land - Paleis, sociale partners - zien dat ook wel zitten. Net als de media. Dat paars-groen net als twintig jaar geleden een aantasting van de welvaart betekent, wordt al te gemakkelijk vergeten. In de soms vreemde analyses die de Wetstraatwaarnemers maken, wordt het informateursduo Johan Vande Lanotte-Didier Reynders als volgt geduid: de PS en N-VA moeten nader tot elkaar worden gebracht. En dat kan enkel door een Vlaamse socialist die dicht bij de PS staat en een Franstalige liberaal die goede contacten onderhoudt met de N-VA. Een plausibele uitleg. Maar even geloofwaardig is dat beide figuren, die tot de meest cynische politici van hun generatie behoren, aansturen op een paars-groene regering. En aangezien die in de Kamer slechts één zetel op overschot heeft, kan die krappe meerderheid eventueel worden aangevuld met de twee parlementsleden van DéFI (het vroegere FDF). Als dat niet lukt, moet de CD&V aan boord worden gehaald. Meteen kan dan een anti-V-coalitie worden gevormd tegen het blok van N-VA en Vlaams Belang. Een coalitie zonder meerderheid aan Vlaamse kant, maar dat zou dan worden opgelost door een Open Vld’er premier te maken. Alexander De Croo, Gwendolyn Rutten… We zien wel. Zo’n paars-groene coalitie noopt niet enkel door haar zeer on-Vlaamse en zelfs anti-Vlaamse karakter tot bezorgdheid. De paars-groene regering van 1999-2003, gevolgd door de paarse van 2003-2007, telkens onder leiding van Guy Verhofstadt, behoort tot de slechtste van na WO II. Enkel de tripartite van Edmond Leburton (PS) begin de jaren zeventig en de kortstondige onder leiding van Mark Eyskens (1981) waren dramatischer. We gaan de paars-groene puinhopen (Zilverfonds, opsouperen begrotingsbuffers, aanslaan Belgacom-pensioenfonds, ‘sale and lease back’ van overheidsgebouwen) niet aflopen. Iedereen met wat historisch besef weet dat die periode dramatisch was voor de welvaart van iedereen en vooral voor de welvaart van de Vlamingen. Meteen rijst de vraag waarom Vlaamse partijen - Open Vld en CD&V voorop - in zo’n draak van een regering zouden stappen. Nochtans
wijzen verschillende factoren erop dat deze piste realistisch blijkt.
Zwaaien met de 541 dagen De verkiezingen zijn nog geen maand voorbij en beide informateurs zwaaien al met de tijdsdruk. Wat als er een harde Brexit komt? Wat als de rente op Belgische overheidsobligaties opnieuw stijgt, zoals eind 2011 net voor de vorming van de regering-Di Rupo? De boodschap van Johan Vande Lanotte was duidelijk: het ware beter dat er snel een federale regering wordt gevormd om het record van 541 dagen formatie te vermijden. En het regeerakkoord zelf? Dat zien we later wel, er is gewoon een regeringsmeerderheid in de Kamer nodig. Nu, dat zwaaien met de Brexit en de financiële markten anno 2019 is geen sterk argument. Akkoord, een harde Brexit vergt een daadkrachtige regering om dat op te vangen. Maar dat kan een Vlaamse regering ook aanpakken. En die ploeg zal wel tijdig worden gevormd.
Open Vld is D66 Toch zullen de informateurs druk blijven zetten. En dan lonken natuurlijk de postjes. Het is een boutade, maar in de Wetstraat wordt vaak gesteld dat ‘men het vlug gewoon raakt om over een chauffeur te beschikken’. Dus zullen CD&V en Open Vld overstag gaan om officieel “in het nationale belang” toch een regering te vormen. Maar zijn de Vlaamse liberalen niet kapot geregeerd? Heeft men geen slechte herinneringen aan paars-groen? De basis, de militanten en de blauwe kiezers wel. Maar niet de links-liberale top. Niet Rutten en Somers, die van de Open Vld een D66 hebben gemaakt. Voor hen is een paarsgroen avontuur geen risicovolle onderneming.
Het laatste carré van de haute finance En dan was er nog Pieter Timmermans van het VBO, die stelde dat de politici moeten kiezen: ofwel een communautaire ronde, ofwel een sociaaleconomische regering. Dat
economie en het communautaire in dit land altijd samen gaan - het rijke Vlaanderen blijft maar betalen voor het armlastige Wallonië - is voor het VBO blijkbaar irrelevant. Men wil de eigen positie versterken. Desnoods met een linkse regering als dat moet. Dan zullen de werkgevers wel proberen om de scherpe kanten eraf te vijlen door het nodige lobbywerk. Ritselen, achter de schermen opereren, allerlei kleine voordelen voor de eigen bedrijven en sectoren bedingen (vaak grote bedrijven ten nadele van de Vlaamse kmo’s): het is de strategie van het laatste carré van de Belgische haute finance. Daar blijft na de financiële crisis van 2009 weliswaar niet veel van over, maar de invloed die de oude elite van VBO, banken et cetera nog heeft, wordt optimaal aangewend. Niet dat ze veel goeds gedaan hebben voor het land. Congo en de dekolonisatie werd verknoeid. De oude kroonjuwelen van de Belgische industrie zijn verkocht. Deze week brengt ex-Generale topman Etienne Davignon zijn memoires uit, maar de man zou beter vergeten worden.
De paars-groene pers Een laatste bondgenoot voor een paars-groen akkoord zijn de media. In 1999 werden die verliefd op de nieuwe regeringsploeg. Ethische dossiers werden afgehandeld (euthanasie, homohuwelijk) en er was sprake van de actieve welvaartsstaat,… Pas in 2007 had de ‘mainstream pers’ door dat de regering een desastreus sociaaleconomisch beleid had gevoerd. Wordt het straks hetzelfde? Een slecht economisch beleid dat opnieuw zal worden gemaskeerd door nieuwe ‘ethische doorbraken’? Door het uitbreiden van opiniedelicten, bijvoorbeeld, een klassieke truc na een rechtse electorale opstoot. Waarom geen strengere antiracismewet? De VRT, De Standaard en De Morgen zullen applaudisseren bij zoveel ‘daadkracht’.