75ste jaargang • nummer 22 • donderdag 30 mei 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter... VB en N-VA zingen - samen apart de Vlaamse Leeuw
V-golf overspoelt Vlaanderen Verkiezingsnieuws en analyse door een Vlaams-nationalistische bril
Een opvallend signaal De N-VA had een verkiezingsfeestje georganiseerd in de evenementenzaal The Claridge in Sint-Joost-Ten-Node. Dat is dezelfde zaal waar in 2009 de N-VA haar eerste grote overwinning vierde, toen het enkel over het Vlaams Parlement ging. Wie de beelden van de overwinningstoespraak van Bart De Wever even opzoekt (ze staan op YouTube) zal merken dat in de zaal volop met Vlaamseleeuwenvlaggen gezwaaid wordt. Vijf jaar later waren er opnieuw verkiezingen. Toen werd het verkiezingsfeest georganiseerd in zaal Viage in Brussel. Bekijk gerust de beelden op YouTube. Er is geen gezwaai met leeuwenvlaggen te zien. Dat was opvallend, temeer daar ons nadien berichten bereikten dat aan N-VA militanten die een vlag bijhadden door de regie uitdrukkelijk gevraagd werd er niet mee te
zwaaien. De N-VA-leiding besefte die avond al dat er op federaal vlak een mogelijkheid bestond om mee te regeren. Dan overdadig met Vlaamse Leeuwen zwaaien zou de Franstaligen alleen maar afschrikken. Aan Franstalige kant staat een Vlaamseleeuwenvlag symbool voor fascisme en collaboratie. Wie goed heeft opgelet, zag voorbije zondag in The Claridge opnieuw een vijftal militanten met leeuwenvlaggen zwaaien tijdens de toespraak van Bart De Wever. Mogen we dit als een opvallende boodschap richting Franstalig België beschouwen?
Net geen absolute meerderheid in de Vlaamse taalgroep van het federale parlement, en slechts een vijftal zetels tekort voor een meerderheid in het Vlaams Parlement. N-VA mag dan wel de verkiezingen verloren hebben en Vlaams Belang de grote winnaar zijn, samen leveren deze V-partijen 43,3 procent van de stemmen. Een ‘signaal’ dat kan tellen. De V-golf doet België verder afbrokkelen, maar van een boedelscheiding is zeker nog geen sprake, hooguit van een stap richting confederalisme. Elke verkiezingsavond brengt zijn paradoxen. Die van 26 mei is dat de N-VA zwaar verliest (-7,1 procent voor het Vlaams Parlement, naar 24,8 procent) maar door de ontstellend zwakke resultaten van de andere partijen en de opmars van het Vlaams Belang (18,5 procent of +12,6 procent) eigenlijk incontournable is op Vlaams niveau. De traditionele partijen houden Vlaams samen ocharme 38,6 procent over. Met Groen erbij, dat amper een procent won, is dat 48,7 procent. Vorige week schreven we hier dat de formatie op regionaal niveau snel zal moeten gaan. Omdat men aan Franstalige kant snel een linkse regering zal vormen met PS en Ecolo. Maar daar verliest de PS veel van haar pluimen, ook al is ze met 26 procent nog de grootste. Een PS-Ecolo-regering op Waals niveau heeft geen meerderheid. De cdH moet er bij. Of de MR. Of het wordt een PS-MR-coalitie. In elk geval zullen de onderhandelingen bezuiden de taalgrens wellicht langer aanslepen dan gedacht.
Ademruimte Dat geeft Bart De Wever meer ademruimte. De N-VA-voorzitter wordt de Vlaamse formateur. De andere Vlaamse partijvoorzitters kunnen dit niet claimen, want ze hebben te hard slaag gekregen. Welke Vlaamse coalitie er komt? Dat is koffiedik kijken, maar de kans dat het cordon sanitaire doorbroken wordt, blijft zeer klein. En dat is uiteraard jammer. De V-krachten of V-partijen staan sterker dan ooit. Alleen is er om te beginnen geen absolute meerderheid, en geen enkele andere partij wil met een tweespan N-VA-VB samenwerken. En binnen de N-VA zijn er nog altijd genoeg figuren die voor een soort van cordon zijn. Samenwerken met het Belang zou dat cordon immers onder andere voor het federale niveau de facto uitbreiden tot de N-VA. Een Vlaamse regering als hefboom voor een boedelscheiding komt er niet. Wel kan het Vlaams Belang een soort van stille partner zijn om de andere kant van de taal-
grens richting confederalisme te stuwen. Al blijft het onduidelijk hoe dat tot stand komt. Wat federaal aan bevoegdheden en middelen nog bestaat en er echt toe doet, kan snel worden opgesomd. Defensie en buitenlandse zaken is het niet. Dat wordt vooral Europees bepaald. Ja, justitie splitsen kan, maar daar zitten de miljardengeldstromen niet. Er is de sociale zekerheid, en de belastinginkomsten. Gaat Wallonië aanvaarden dat deze ‘Bancontact’ uitvalt? Veel succes, Bart De Wever. Misschien kiest een volgende Vlaamse regering voor een vechtfederalisme, waarbij men zich vanuit Vlaanderen verzet tegen een anti-Vlaams federaal beleid. Dat kan met belangenconflicten allerhande. Maar zal Bart De Wever - buiten het Vlaams Belang - hiervoor partners vinden? De andere Vlaamse partijen die toch in een federale regering zitten, zullen zichzelf geen stokken in de wielen willen steken. Het worden interessante weken en maanden. Aan het einde van de rit zal iets dat op confederalisme lijkt het hoogst haalbare zijn.
Migratie en transfers Ondertussen zullen volop analyses worden gemaakt over de oorzaak van wat sommigen een “gitzwarte zondag” noemen. De klassieke vraag die opduikt, is waarom het welvarende Vlaanderen zo rechts stemt en duidelijk een kreet van protest laat horen. Feit is alvast dat het migratiethema een grotere rol heeft gespeeld dan gedacht. Dat het Vlaams Belang in West-Vlaanderen op veel plaatsen op zijn minst de tweede partij is, heeft zeker te maken met het probleem van de transmigranten. Wie aanvaardt anno 2019 dat er van die haveloze figuren door het Vlaamse landschap lopen? Ook elders in Vlaanderen blijft migratie een thema. Met daaraan gekoppeld de moeilijke integratie van de zogenaamde nieuwkomers. De verhalen over scholen waar het niveau van het vijfde middelbaar hetzelfde is als dat van het eerste en tweede zijn legio. Extra investeringen en ge-
pamper van de ‘kansenparels’ zijn vaak een remmende factor. En dat frustreert. En ja, er is ook het communautaire debat. De Vlamingen zijn niet dom. Ze weten dat de factuur van de pensioenen en de vergrijzing blijft oplopen. Bijna 10 miljard euro de volgende vijf jaar. Ze weten dat vooral Vlaanderen die factuur zal moeten betalen. Maar de rijkste regio van België kan het economisch niet langer aan om de geldstroom naar Wallonië te onderhouden.
De nefaste rol van de media En dan is er een vaak vergeten element. De opgestoken middelvinger naar het establishment. Niet alleen naar de traditionele partijen, ook naar wat men ‘influencers’ noemt, opiniemakers dus. Om preciezer te zijn: de media die vaak het tegengestelde zeggen van wat de modale Vlaming denkt, en hem aldoor als een klein kind behandelen. We hoorden het vaak in allerlei gesprekken: wat vooral VRT, De Standaard, De Morgen en Knack uitkramen, is niet meer te harden. De bobo-elite in de media kijkt neer op iedereen die anders denkt. Bart Sturtewagen, Bart Brinckman, Bart Eeckhout, Bert Bultinck,… Leg hun editorialen voor aan de man in de straat en die voelt zich geschokt. Terecht. Wie wil er bijvoorbeeld een magazine - in dit geval Knack - kopen waar de hoofdredacteur stelt dat racisme in het Vlaamse DNA zit? Deze media-elite had het op de verkiezingsavond nog altijd niet begrepen. Toen een VRT-journalist aan N-VA’er Theo Francken vroeg of hij met zijn tweets niet verantwoordelijk was voor de opgang van het Belang, gaf hij als antwoord: “Enkel linkse journalisten van de VRT denken zoiets.” Daarna sprong het beeld naar een zuchtende Martine Tanghe in de studio. Het linkse misprijzen vol in beeld. Nu, Martine Tanghe gaat over twee jaar met pensioen. Maar een nieuw legioen journalisten-pastoors staat al klaar.