75ste jaargang • nummer 18 • donderdag 2 mei 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Ons land is geen wit blad waar iedereen zijn ding kan komen doen” De voorbije jaren kenden we een asielcrisis, verwelkomden we honderdduizenden migranten en zagen we onze samenleving drastisch veranderen ten gevolge van migratie. Hoog tijd voor een gesprek met Theo Francken (N-VA), voormalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie, en Joren Vermeersch, zijn adviseur en eerste opvolger Kamer in West-Vlaanderen.
CD&V verliest de controle Lees het volledige interview met Theo Francken en Joren Vermeersch op blz. 11
Kloof tussen Noord en Zuid blijft bestaan Naar jaarlijkse gewoonte pakt het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds uit met nieuwe cijfers over de ziekteverzekering. De plaats ontbreekt om hier alle cijfers te publiceren, maar enkele verschillen springen meteen in het oog. De nieuwe cijfers voor 2018 bevestigen de meeruitgaven voor Wallonië: de gemiddelde ziektekosten voor een Vlaming bedragen 2.268,38 euro, in Wallonië is dat gemiddeld een 2.382,76 euro per hoofd. Niemand kan het verklaren, maar een Waal kost dus gemiddeld 114,39 euro per persoon meer dan een Vlaming. En dat is zelfs een stijging van 10 procent tegenover 2017. Tweede opvallend verschil: het verschil in aantal uitkeringsdagen. Waar dat tussen Vlaanderen en
Wallonië tien jaren geleden nog 2,5 dagen bedroeg, is dit intussen opgelopen tot 6,1 dagen méér uitkeringen voor arbeidsongeschiktheid of invaliditeit per Waalse titularis, of 27,9 % méér! En tenslotte: het aantal personen met voorkeurregeling loopt intussen verder op bij alle ziekenfondsen: 15,3 procent in Vlaanderen, 21,2 procent in Wallonië en 32,2 procent (!) in Brussel. Di Rupo wil niet dat er geraakt wordt aan de sociale zekerheid. Vlaanderen mag/moet blijven afdokken. Beke en Rutten zwijgen. Zij zijn akkoord met Di Rupo dat de hardwerkende Vlaming mag blijven betalen.
Door Hilde Crevits als kandidate voor het Vlaams minister-presidentschap op het schild te hijsen, hopen de christendemocraten zich opnieuw in de verkiezingscampagne te wurmen. Maar de ongerustheid binnen de partij neemt toe. In tegenstelling tot vroeger heeft de CD&V de coalitiepartners niet meer voor het kiezen. Op Vlaams niveau dreigt de oppositie, federaal zouden Wouter Beke en consorten wel eens klem kunnen komen te zitten tussen de groenen en de PS. In West-Vlaanderen kan men er niet naast kijken: overal doken de voorbije weken verkiezingsborden met één woord op: Hilde. Daarnaast een gestileerde foto-tekening van Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits. De naam CD&V valt met een vergrootglas te zoeken. Crevits voert in de sterkste provincie voor de ‘tsjeven’ een presidentiële campagne. Tegelijk moet haar imago van chiroleidster op jaren de landelijke kiezer ten westen van de Leie overtuigen. Dat ze nu kandidaat is om Vlaams minister-president te worden, zal haar in eigen gouw geen windeieren leggen.
Hilde is een risico Maar de vraag rijst of dit wel de goede strategie is voor de CD&V op Vlaams niveau. Zich profileren tegenover Bart de Wever (N-VA), een van de sterkste debaters in de Vlaamse politiek, is een risico. CD&V beet al in het zand door voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen Kris Peeters het veld in te sturen als uitdager van de N-VA-burgemeester. Zonder succes. En op Vlaams niveau is de kans onbestaande dat CD&V de N-VA op 26 mei bijbeent, laat staan inhaalt. Akkoord, de score voor de provincieraadsverkiezingen was een stuk beter dan de peilingen nu aantonen: 19 procent tegenover nog geen 15 procent in de peilingen. En het zou zo maar eens kunnen dat de N-VA op 26 mei verrassend naar 25 procent zakt. Maar zelfs dan - en zeker met een sterke score van het Vlaams Belang - zal de N-VA de Vlaamse regeringsonderhandelingen als grootste partij sturen. Is daar dan nog plaats voor een Hilde Crevits als vakminister? De verleiding zal voor de N-VA een stuk groter zijn om op Vlaams niveau snel een Bourgondische coalitie te vormen met liberalen en socialisten. Dat dit een piste is die ernstig wordt overwogen, wordt door geen enkele van de betrokken
partijen openlijk ontkend. Enkel bij de sp.a, die de boot afhoudt. De score van John Crombez en de zijnen zal sowieso bepalend zijn. Als de partij weggevaagd wordt, dan is een Vlaamse herhaling van de Zweedse coalitie een alternatief. Maar dan zonder een Hilde Crevits, en zeker niet als minister-president. Door haar vorige zondag op het schild te hijsen, heeft CD&V eigenlijk duidelijk gemaakt dat ze zal proberen een Vlaamse anti-N-VA-regering te vormen. Wellicht kan dat enkel via een klassieke tripartite met Groen, maar bij de liberalen van de Open Vld ziet men dat niet zitten.
Niet langer midden in het bed Gevolg is dat CD&V met Crevits als kandidaat-minister-president een enorm risico neemt. Als ze verliest van De Wever, zal haar ster tanen en is de mogelijk toekomstige partijvoorzitster meteen aangeschoten wild. Misschien kan de partij niet anders dan zo’n presidentiële campagne voeren. In deze verkiezingsstrijd worden de christendemocraten weggedrukt door het geweld van N-VA versus Groen, en N-VA versus PS. Met het riedeltje van “de revolutie van de redelijkheid” en de “partij die tegen polarisatie is” raakt CD&V niet ver. Zeker niet nu asiel, migratie en identiteit niet de centrale verkiezingsthema’s zijn. Het lijkt dezer dagen meer om economie en koopkracht te gaan en dat is niet de corebusiness van de partij. Partijvoorzitter Wouter Beke moet het rapport van de regering-Michel verdedigen en met de economische resultaten als de jobcreatie, de verlaging van de personenbelasting en de afgebouwde vennootschapsbelasting komt hij op het terrein van N-VA en Open Vld. Ondertussen lijkt men bij de partij niet te beseffen dat elke slechte peiling wellicht een demografische
oorzaak heeft: het CD&V-electoraat sterft langzaam maar zeker uit. Een direct gevolg is dat de christendemocraten bij regeringsonderhandelingen niet langer in het midden van het bed liggen. Vroeger was het zeker voor de CVP gemakkelijk. Nu eens met de socialisten, dan weer met de liberalen. In 2014 wist Wouter Beke een pre-electorale alliantie te vormen met de MR van Charles Michel. Uiteindelijk werd gekozen voor een regering met de N-VA. Maar eigenlijk was een klassieke tripartite met de PS ook mogelijk. Wouter Beke had de regie en de controle. Dat zal na 26 mei niet meer het geval zijn, toch zeker niet op Vlaams niveau.
Pieter de Crem als de ‘rechtse Kris Peeters’ Federaal ligt het anders. De geruchten zwellen aan dat er gewerkt wordt aan een coalitie zonder N-VA en met zeker de groenen en ofwel de liberalen of de socialisten. Dat zou dan de route zijn waarlangs Beke na het partijvoorzitterschap premier kan worden. Tenzij er een constellatie komt waar liberalen of socialisten de Wetstraat 16 opeisen. Er wordt niet direct verwacht dat de groenen het premierschap opeisen, ook al waarschuwt De Wever voor een Kristof Calvo in de 16. Vraag is hoe CD&V zich in zo’n regering zal gedragen. Rechtser dan in een Zweedse coalitie, is te horen. Want de christendemocraten dreigen daar klem te geraken tussen de PS en het zeer linkse Ecolo. Tenzij de partij ter rechterzijde doet wat ze in de Zweedse coalitie op links heeft gedaan. Als vicepremier en minister van Werk heeft Kris Peeters constant gesaboteerd en vertragingsmanoeuvres uitgevoerd. Pieter de Crem, die zich steeds beter voelt op Binnenlandse Zaken, zou in een volgende coalitie voor zo’n aanpak aan de rechterflank van de partij kunnen kiezen.