75ste jaargang • nummer 16 • donderdag 18 april 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Ronse is een calvarie van gemiste kansen” Ronse is een Vlaams schiereiland in het zuidoosten van Vlaanderen, maar met taalfaciliteiten. De stad wiebelt tussen wrevel om het taalstatuut van 1963 en groeiend zelfvertrouwen. De jonge garde wil een einde maken aan die fnuikende situatie en eist de ontgrendeling van Ronse. VVB en Davidsfonds starten daarom de campagne “Ontgrendel Ronse”. Een gesprek met Tijl Rommelaere (39), een van de initiatiefnemers.
Lees het volledige interview met Tijl Rommelaere op blz. 11
In Denemarken doet men het! De Deens regering en de rechtse Deense Volkspartij hebben elkaar gevonden in een nieuw wetsontwerp om (voormalige) IS-strijders de Deense nationaliteit te ontnemen. Met de nieuwe regering wordt worden, vindt de Deense regehet intrekken van het staatsburring. Kinderen van Deense staatsgerschap ook zonder justitiële burgers, die in het buitenland beslissing mogelijk, aldus de voor terroristische organisaties minister voor Migratie, Inger als IS hebben gevochten, kunnen Stojberg. “Deze mensen hebben niet meer automatisch recht hebde keuze gemaakt voor de gewaben op een Deense pas. pende strijd tegen de democratie Volgens schattingen van de en strijden tegen alles waar DeDeense staatsveiligheid zijn nemarken voor staat. Ze hebben sinds 2012 ongeveer 150 mendus geen plaats in Denemarken.” sen uit Denemarken vertrokken Ze zei verder zeer tevreden te om als jihadist te gaan vechten. zijn over het gemeenschappelijk Het draagvlak voor het massaal voorstel met de Deense Volksterughalen van IS-strijders, vroupartij, die weliswaar geen deel wen van IS-strijders en hun kinuitmaakt van de regering, maar deren, en het blijven toekennen toch gedoogsteun verleent (daar van allerlei wettelijke en andewaar nodig en mogelijk). re voordeeltjes, neemt week na Ook de regels voor het inburweek af, beseffen steeds meer geren moeten opnieuw bekeken politici in West-Europa.
De succesvolle aanval van Vlaams Belang op de N-VA Politieke commentatoren in de ‘mainstream media’ geven het in koor toe: het Vlaams Belang heeft de N-VA de voorbije maanden een paar keer geraakt op haar zwakke flank. En wat met het Marrakeshpact en het rekeningrijden gebeurd is, is wellicht nog niet het einde. Er was de voorbije week bij de N-VA crisismanagement nodig. Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts moest door het stof nadat bleek dat de Vlaams-nationalisten om electorale redenen niet gewonnen waren voor het rekeningrijden. Terwijl Weyts en voorzitter Bart De Wever in het verleden - vorig jaar op een debat voor de werkgeversorganisatie Voka bijvoorbeeld - herhaaldelijk hadden gepleit voor rekeningrijden of een slimme kilometerheffing om de fileproblemen aan te pakken. Maar 2019 is 2018 niet. De N-VA krijgt een boemerang in het gezicht die ze zelf geworpen heeft. De partij duwde meer dan terecht Groen in het defensief door te vragen hoeveel miljoen of miljard euro een nieuw klimaatbeleid de burger zou kosten. Al snel werd duidelijk dat het uitvoeren van het programma van het duo Calvo en Almaci neerkomt op een platte belastingverhoging. Maar ook het door een deel van de rechterzijde verdedigde rekeningrijden zou neerkomen op een verhoging van de fiscale druk. Waarbij politici in een volgende regering het milieubeleid als alibi zouden kunnen gebruiken om extra belastingen te innen en zo de begroting te saneren. Het was het Vlaams Belang dat als eerste de link legde tussen rekeningrijden en een platte belastingverhoging. Met succes. Tom van Grieken en consorten duwden op hun beurt de N-VA in de verdediging. Het is opvallend dat dit niet de eerste keer is en dat het steevast het Vlaams Belang is dat de partij van De Wever succesvol aanvalt.
Theo Francken wordt een probleem Dat was na de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 ook al het geval. De N-VA scoorde minder sterk dan verwacht en kon vooral door de sterke score in de ‘gouden rand’ rond Antwerpen
de perceptie hoog houden dat er geen nederlaag werd geleden. Het Vlaams Belang stond er weer, en dat in verkiezingen die de partij minder goed liggen. De heisa rond het Marrakeshpact zorgde ervoor dat het Vlaams Belang op haar elan doorging en duidelijk maakte dat ze op de N-VA-kabinetten aan het slapen waren toen men aanvankelijk het heilloze pact wou ondersteunen. Toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken keerde zijn kar en de N-VA stapte uit de regering, maar vier maanden later rijst de vraag of de partij daar electoraal garen bij kan spinnen. Zeker nu Bart De Wever plots zijn ergernis uit over een asielcentrum in zijn eigen Deurne. De N-VA richt haar pijlen nu op Maggie De Block, die Theo Francken op Migratie opvolgde. Alleen ontstaat bij de publieke opinie de indruk dat het probleem zich niet bij De Block situeert en dat nu het bewijs geleverd is dat het asielbeleid van Francken maar een mager beestje was. Francken begint - onder andere op sociale media - meer en meer om zich heen te slaan. De vraag is of zijn houding voor de N-VA geen probleem aan het worden is. Het is trouwens opvallend dat Francken - tot voor kort het goudhaantje van de partij - in de campagne amper wordt opgevoerd. Neen, de kopstukken zijn De Wever en Jambon. Dat deze laatste begin deze week plots herhaalde dat hij zeker federaal premier wil worden na 26 mei, en dat in volle paasvakantie, was een poging om de aandacht af te leiden.
Wie spreekt nog over de transfers? Jan Jambon als kandidaat-premier is in de eigen Antwerpse gouw, waar hij de Kamerlijst trekt, een intelligente politieke zet. Het is in die kieskring dat de N-VA het sterkst staat en wie zich openlijk als kandidaat-premier profileert,
geniet meestal van een bonus. Echter, het wordt voor oud-VVB’er Jan Jambon niet gemakkelijk om het Belgische feit te blijven verdedigen. Het Vlaams Belang is al een nieuwe charge aan het voorbereiden: een Vlaams-nationalist die België wil leiden, toont aan dat de N-VA zich goed voelt in het pluche van de Wetstraat. Het discours van Jambon dat het óf een nieuwe centrumrechtse regering wordt, óf confederalisme, overtuigt niet. Akkoord, voor Charles Michel lijkt een voortzetting van de Zweedse coalitie - desnoods aangevuld met de cdH - een optie, maar de peilingen tonen aan dat een meerderheid vormen zeer moeilijk wordt. Ten tweede is de N-VA al maanden zeer kritisch voor de MR, nochtans haar enige echte partner aan de andere kant van de taalgrens. De N-VA rept met geen woord over het interview dat PS-voorzitter Elio Di Rupo een paar weken geleden aan De Tijd en L’Echo gaf. Daarin pleitte hij voor een nieuwe financieringswet die het armlastige Wallonië moet redden. Kortom, vers Vlaams geld in ruil voor beperkte Vlaamse bevoegdheden, zoals het altijd het geval was bij vorige staatshervormingen? In elk geval gaf Di Rupo de boodschap mee dat de noord-zuidtransfers niet mogen uitdoven. Ondertussen blijft het wachten op een verontwaardigde reactie van N-VA-toppers. Tom Van Grieken en zijn partij hebben in elk geval genoeg munitie om het Bart De Wever en Jan Jambon in de verkiezingsdebatten moeilijk te maken. De softe reactie op Di Rupo voedt bovendien de geruchten dat er discrete contacten zijn tussen N-VA en PS om desnoods federaal samen te regeren. En om op termijn een nieuw gedrocht van een staatshervorming ineen te boksen.