75ste jaargang • nummer 11 • donderdag 14 maart 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Voor Outer en Heerd is een mythe” In Tessenderlo, in het gebied waar Kempense boeren vochten tegen de republikeinse Fransen, schreef historicus François Van Gehuchten een omvangrijke synthese van de Boerenkrijg. Een botsing bezongen in liederen, beschreven in romans en bekeken door hedendaagse brillen om het verhaal te pleisteren op de mythes van het moment. Het boek verschijnt bij Uitgeverij Polemos, het interview leest u hier. Lees het volledige interview met François Van Gehuchten over de Boerenkrijg op blz. 11
7 manieren om klimaatonzin te herkennen Wat kan je in deze dagen van klimaathysterie nog geloven over de toekomst van onze planeet? In mijn vorige bijdrage had ik het over de religieuze geestdrift die zich heeft meester gemaakt van het klimaatdebat. Tussen de enthousiaste berichtgeving over klimaatspijbelaars, het opbod van doemberichten over de toekomst van de aarde, de alomtegenwoordige advertenties van “Sign for my future” (wie betaalt deze megacampagne eigenlijk?) en de klimaatbetogen van BV’s aller slag, is het voor u en mij niet eenvoudig om feiten van fictie te scheiden. Dat betekent niet dat je een gespecialiseerd
wetenschapper moet zijn om door te hebben dat wat door journalisten, “experten” en BV’s wordt uitgekraamd vaak weinig verband houdt met de werkelijkheid. Het gezond verstand vermag al veel tegen de onzin over het klimaat waaraan we dagelijks worden blootgesteld. Op bladzijde 5 lijsten we voor u zeven signalen op die uw flauwekul-alarm mogen doen afgaan. JURGEN CEDER
Vijf jaar politieke stilstand Dat in de volgende legislatuur weinig kans zal bestaan op een nieuwe staatshervorming, laat staan een confederale omslag, is al een tijd duidelijk en wordt nu nog eens bevestigd. En wie in de periode 2019-2024 hoopt op een vervolg van het schuchtere herstelbeleid van Michel I, is eraan voor de moeite. Er zal dit jaar wel een federale regering worden gevormd, maar die zal - onder andere door de aanwezigheid van de PS - vleugellam zijn. We hebben CD&V-voorzitter Wouter Beke niet nodig om te weten dat een nieuwe staatshervorming niet voor morgen en ook niet voor overmorgen is. Laat staan dat de Vlaamse partijen op één lijn staan om stappen richting confederalisme te zetten. Ooit waren naast de independentistische N-VA en Vlaams Belang de christendemocraten en de liberalen voorstanders van confederalisme. De Open Vld is inmiddels zelfs vergeten dat het aan meer dan één staatshervorming heeft meegewerkt. Bij de CD&V doken bij de jongerenafdeling zelfs neo-unitaire voorstellen op. Maar blijkbaar willen de christendemocraten nu toch naar een nieuwe staatshervorming gaan, pas in 2024 uiteraard. Een eeuwigheid dus, en politiek gezien een voorzichtige en veilige stellingname. Het ziet er sowieso niet naar uit dat tussen 2019 en 2024 een nieuwe communautaire ronde volgt. Wie de Belgische geschiedenis een beetje kent, zou moeten weten dat een staatshervorming bepaald wordt door één factor: de financiële slagkracht van de overwegend Franstalige deelstaten. Als daar grote budgettaire problemen opduiken, is een financiële reddingsboei in de vorm van een staatshervorming nodig. De ene keer een reddingsoperatie voor het Franstalig onderwijs, de andere keer voor het Brussels Gewest. In ruil daarvoor krijgt Vlaanderen halfslachtige nieuwe bevoegdheden.
Een Waalse paarse verankering Welnu, de komende jaren zal de Waalse regering onder andere via belastingverhogingen proberen de eigen rekeningen onder controle te houden. Maar na 2020 beginnen de solidariteitsmechanismen vervat in de financieringswet te verminderen. Een gevolg van de zesde staatshervorming. Onder andere bij de PS beseft men dat een nieuwe bedelgang richting federale overheid en dus richting Vlaanderen onvermijdelijk is. Tegelijk beseffen de Walen dat ze nog een aantal jaren respijt hebben.
Dat zijn voor Elio Di Rupo en Paul Magnette zorgen voor morgen. Het is zaak om na 26 mei opnieuw tot de Waalse en federale regeringen toe te treden. En zoals intussen duidelijk is, zal de regeringsvorming bij de deelstaten bepalen hoe een latere federale regering zal worden gevormd. Politieke waarnemers stellen vast dat een herhaling van de Zweedse coalitie, aangevuld met de iets naar rechts opgeschoven Franstalige centristen van de cdH een optie is. Alleen, dit is enkel mogelijk als eerst op het niveau van de deelstaten zo’n regering wordt gevormd. Aan Vlaamse kant is dat geen probleem, maar aan Franstalige kant is een MR-cdH-meerderheid wellicht onmogelijk. Vandaar dat een linkse PS-Ecolo-cdH-coalitie als Waals alternatief wordt genoemd. Alleen is de jongste weken bij de PS meer en meer ergernis te merken over de zegedrift van Ecolo. Voor veel Walen zijn de voorstellen van de groenen - minder vlees eten, geen dieselwagens meer - te betuttelend. Dus behoort een mogelijke PS-MR-coalitie stilaan tot de mogelijkheden. Het zou ook de enige zijn met een stabiele meerderheid van twee partijen.
Naar een regering van het status quo De Waalse paarse verankering zou de opstap zijn naar een federale regeringsdeelname van de PS. Waarbij die partij beseft dat op federaal vlak er weinig mogelijkheden zullen zijn om het beleid van de regering-Michel, met onder andere het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67 jaar in 2030, terug te draaien. Het is voor de PS vooral belangrijk federaal op de winkel te letten. Met aan Vlaamse kant een tripartite of desnoods de N-VA erbij. De Franstalige socialisten gaan ervan uit dat een status quo voor hen al een overwinning is. Want het zou betekenen dat de geldstromen in de sociale zekerheid en via de belastingen, die vooral door Vlamingen worden betaald, niet opdrogen. De transfers zullen op zijn minst stabiel blijven. Daarnaast
heeft de belastingverlaging die de regering-Michel heeft doorgevoerd voor bedrijven via de loonkosten en via de personenbelasting voor de burgers, ruimte gecreëerd om de belastingen in de volgende legislatuur opnieuw te verhogen. Desnoods kan de PS wat bijsturen. Maar dat zal het maximum zijn, beseft men aan de Keizerslaan. Vijf jaar ter plaatse trappelen, dat wordt het dus. Het feit dat de Europese Centrale Bank besloten heeft om de komende maanden de rente niet te verhogen, is een cadeau voor de overheden. De lage rente is een gemakkelijke manier om een ontsporing van de publieke financiën te vermijden. Kortom, er zal de komende vijf jaar hoofdzakelijk op de winkel worden gelet. Daarmee weten we ook dat de voorstellen van de Europese Commissie om het economisch groeipotentieel te versterken bij de volgende federale regering op een koude steen zullen vallen. In een recent rapport hekelde de Commissie de Belgische stilstand. De overheid is inefficiënt, de uitgaven gaan te weinig naar investeringen, de verschillende regeringen plegen amper overleg, het belastingsysteem is te ingewikkeld. Er moet meer worden geïnvesteerd in infrastructuur en de productiviteit moet verbeteren, stelt de Europese Commissie. Als in de komende jaren toch werk wordt gemaakt van die aanbevelingen, dan is het misschien door een volgende Vlaamse regering, geleid door Bart de Wever (N-VA). Die is tenslotte bevoegd voor investeringen en innovatie, motoren van economische groei. Het Martelarenplein zou dan de antipode zijn van de federale stilstand. Een goede zaak, natuurlijk, maar een welvarender Vlaanderen zal de kloof met het zuiden alleen doen vergroten. En via de federale herverdelingsmechanismen zal het in Vlaanderen gecreëerde manna naar Wallonië en Brussel vloeien. Vandaar dat een federaal status quo de Franstaligen zo goed uitkomt.