75ste jaargang • nummer 10 • donderdag 7 maart 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Nog altijd de hoogste belastingen en de laagste pensioenen, maar we werken twee jaar langer.” Vorige maand stelde Vlaams Belang het economisch programma voor waarmee het naar de kiezer wil trekken. De visie die vandaag door voorzitter Tom Van Grieken en zijn team is uitgebouwd, staat ver af van het veel liberalere programma dat werd uitgewerkt onder oud-voorzitter Bruno Valkeniers. Volgens Van Grieken mag je het echter niet links noemen. En ook niet rechts. Wel “nationalistisch.” Een gesprek.
Lees het volledige interview met Tom Van Grieken op blz. 11
Weg met de Vlaamse Leeuw Wat in de geruchtenmolen al een tijd de ronde deed, is nu bevestigde, de Vlaamse leeuwenvlag zal niet meer dagelijks wapperen op de Sint-Romboutstoren in Mechelen. Jarenlang wapperden aan de Sint-Romboutstoren een Belgische en een Vlaamse vlag. In het jaar 2000 werd de Belgische vlag vervangen door de Mechelse stadsvlag. Die wijziging kwam er onder meer dankzij N-VA-gemeenteraadslid Marc Hendrickx. Hoeft het gezegd dat de ‘vaderlandslievende’ organisaties daar niet mee konden lachen? Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen in Mechelen haalde de Stadslijst van Bart Somers een absolute meerderheid. De N-VA werd uit het schepencollege gekieperd. De Stadslijst is een kartel tussen Open Vld, Groen en
M+ met burgemeester Bart Somers. Het nieuwe stadsbestuur heeft nu een ‘belangrijke’ beslissing genomen: de Vlaamse Leeuw die permanent aan de Sint-Romboutstoren wapperde, zal enkel nog op 11 juli gehesen worden. Groen (met Kristof Calvo) mag zich op de borst kloppen. Van die partij weten we dat ze allergisch is voor Vlaamse symboliek. Bij Bart Somers zou dat anders moeten liggen, gezien zijn verleden bij VUJO en Volksunie. Sinds Bart bij Open Vld genesteld zit, is elk grammetje Vlaamsgezindheid verdwenen.
De verkleutering van Open Vld In een poging zich als hip en modern te profileren, maakt de Open Vld zich hopeloos belachelijk. Het belgicistische credo van partijvoorzitster Gwendolyn Rutten zorgde aanvankelijk voor ergernis. Met haar obsessie voor vrouwelijke lijsttrekkers en de op flessen getrokken slogan “gewoon doen”, wordt de partij steeds vaker een voorwerp van spot. Het was een dankbaar onderwerp voor satire op sociale media: de ganse Open Vld-top wou net over de grens met Nederland een groot spandoek met de partijslogan “gewoon doen” ophangen, maar een windstoot maakte dat uiterst moeilijk. Het gevaarte bewoog langs alle kanten. Bovendien werd Els Ampe, letterlijk en figuurlijk een lichtgewicht, bijna de lucht in geslingerd door het spandoek dat een speelbal was van de wind. En Carina van Cauter kreeg een balk tegen haar hoofd. Wat op Facebook en Twitter tot de bedenking leidde dat “Maggie de Block beter het spandoek had vastgehouden”. Net voor de actie kwam partijvoorzitster Gwendolyn Rutten aan de pers vertellen dat men eerst het zeil ging ophangen – want ook dat is “gewoon doen” – voor er interviews zouden worden gegeven. De actie moest volgens Rutten de partij profileren als modern, hip en origineel. Maar de actie werkte vooral op de lachspieren. In een poging een exponent te zijn van het postmoderne ‘jeunisme’ maakte Open Vld zich hopeloos belachelijk. Blijkt dat het spandoek in Nederland stond omdat zo’n actie in Vlaanderen niet zomaar kan, wegens de sperperiode. De slogan “gewoon doen” wordt bovendien te pas en te onpas gebruikt, in die mate dat hij vooral voor ergernis zorgt. Ondertussen weet Gwendolyn Rutten van geen ophouden. Ze ratelt in tv-programma’s maar door over de slogan, heeft het over liberalen “als doeners”, “vrije mensen”, “optimisten die naar de toekomst kijken”, “strijders voor gelijke rechten tussen man en vrouw”. Het vat vol clichés is onuitputtelijk. De verkleutering van Rutten, zowel in gedrag, pose als discours, straalt negatief af op de partij. De Vlaamse liberalen zijn de risee van de Wetstraat geworden. Een paar voorbeelden om dit te aan te tonen.
Obsessie met vrouwelijke politici Voorzitster Rutten is zo gebiologeerd door de genderdiscussie en de gelijkheid tussen man en vrouw dat ze van de lijstvorming voor de verkiezingen van 26 mei een potje heeft gemaakt. Zo moest er in Antwerpen lang gezocht worden naar een vrouwelijke lijsttrekker voor de Kamer. Toen dat niet lukte, werd een poging ondernomen om de gerespecteerde staatssecretaris Philippe de Backer de lijst te laten trekken. Maar die haakte gedegouteerd af. (Ondertussen is hij tot minister gepromoveerd.) Uiteindelijk moest grijze muis Christian Leysen in extremis de meubelen redden. In Antwerpen wacht de Vlaamse liberalen een afstraffing. De rijke gemeenten tussen de koekenstad en de Kempen, zijn allang N-VA-bastions geworden. Maar de miserie was nog niet voorbij voor Rutten. De voorzitster, die het gezicht wou zijn van de vrouwenrechten, kreeg de wind van voren van het Brugse kopstuk Mercedes van Volcem. Die was niet tevreden met een Vlaamse lijstduwerplaats en stelde zich daarom in de media ongelofelijk aan (“mijn kinderen hebben door mijn werk in de politiek nooit deftig gegeten”). Met succes, want partijgenoot Francesco Vanderjeugd, burgemeester van Staden, stond galant zijn plaats af. Van Volcem staat nu derde op de lijst en wellicht zal ze haar zetel binnenhalen. Wat op sociale media tot de vraag leidde: “Wie gaat er nu voor haar kinderen zorgen?” Even pijnlijk waren de fratsen van overlopers Grete Remen (ex-N-VA) en Veli Yüksel (ex-CD&V). Remen pleitte als Vlaams Parlementslid voor een belasting op internethandel, wat totaal ingaat tegen het Open Vld-programma. Yüksel komt in een partij terecht die kritisch staat tegenover allerlei religieuze
tradities (zoals onverdoofd slachten), maar dat is voor hem blijkbaar geen probleem. Dat platte opportunisme straalt negatief af op de Vlaamse liberalen.
Gerold door de CD&V De andere partijen maken zich ook vrolijk over hoe de Open Vld in de minderheidsregering gerold werd door de CD&V. Bij monde van Vincent van Quickenborne waren de Vlaamse liberalen verontwaardigd dat de sociale partners in het interprofessioneel akkoord 20192020 besloten om de verstrenging van het brugpensioen wat te vertragen. Deze beslissing van de vakbonden en werkgevers kon de regering niet meer counteren omdat het koninklijk besluit dat dit mogelijk maakt door minister van Werk Kris Peeters (CD&V) niet werd gepubliceerd, ondanks een akkoord binnen het kernkabinet. Een klassieke sabotagetruc van de christendemocraten. De Open Vld dacht verantwoordelijkheid te tonen door na de Marrakesh-crisis in de regering te blijven, maar krijgt er niets meer gedaan. Bovendien blaast de partij warm en koud over allerlei thema’s. Opnieuw een gevolg van de neiging van Gwendolyn Rutten om iedereen te behagen. De ondernemers en zelfstandigen –“de doeners” – moeten aangesproken worden, maar tegelijk wil ze op de kar van de klimaatactivisten springen. En dan moet de toch wel zeer groen-links geworden Bart Somers het strijdperk worden ingestuurd, gesteund door mindere bobo-links-liberale figuren als een Frederik-Willem Schiltz. Een spreidstand die voor Rutten in de campagne zeer moeilijk vol te houden zal zijn.