75ste jaargang • nummer 08 • donderdag 21 februari 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Eigen strategische belangen op de eerste plaats” Europees parlementslid voor N-VA en vertrouweling van Bart de Wever vervoegt deze week onze columnisten. In zijn eerste maandelijkse bijdrage trekt hij parallellen tussen politiek en garnaalvissen en stelt hij dat we niet moeten vertrekken van de misplaatste emotie van wereldburgerschap, maar van onze eigen strategische belangen. Hij pleit tevens voor een internationaal en levend Vlaamsnationalisme. Lees de volledige column van Sander Loones, Lijsttrekker West-Vlaanderen voor N-VA, op blz. 4
Juridisch machtsmisbruik Vorig jaar kondigde de Oostenrijkse regering de sluiting aan van zes moskeeën en de uitwijzing van tien imams, nadat uit een onderzoek van het Ministerie van Cultuur en het Ministerie van Binnenlandse Zaken was gebleken dat zij zich bezighielden met onwettige activiteiten en met het verspreiden van “politieke islam”. Dat besluit is nu ongedaan gemaakt door een vonnis van een Oostenrijkse rechtbank. Dit vonnis herinnert aan vele eerdere ingrepen van Europese én nationale rechtbanken, in de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië én België, waarbij maatregelen van democratisch verkozen regeringen werden gesaboteerd door rechters die hun positie misbruikten om een extreemlinks immigratiebeleid door te drukken, of om hand-en-spandiensten te verlenen aan islamitische lobbygroepen of veroordeelde terroristen. Het is het zoveelste geval van “une dictature des juges”. Als regeringen zich bemoeien met de uitspraken van rechtbanken, dan noemt men dat een grove schending van het principe van de scheiding der machten en dus een bedreiging voor de rechtsstaat. Maar moet dat principe van niet-inmenging niet wederzijds zijn? Regeringen kunnen weggestemd worden. Maar advocaten en rechters die met maoïsten of moslims heulen, zijn onaantastbaar, zelfs als zij zich medeplichtig maken aan de ergste vormen van landverraad of machtsmisbruik.
De partijen hebben hun posities ingenomen
Op ongeveer drie maanden van de parlementsverkiezingen hebben de Vlaamse partijen hun posities ingenomen. De N-VA probeert het debat opnieuw richting immigratie, veiligheid en terrorisme te verplaatsen. Vlaams Belang ziet dat het goed is. CD&V blijft warm en koud blazen, Open Vld kiest voor economisch liberalisme en internationalisme. Groen voelt zich met de klimaatheisa zegezeker. Sp.a probeert het eigen vel te redden met een ruk naar links. We hebben het de voorbije weken al meermaals gesteld: Groen voelt zich zegezeker, en de recente peilingen hebben dat gevoel nog versterkt. De partij gaat ervan uit dat het klimaat en het milieubeleid tussen nu en drie maanden - dat is de tijd tot de stembusslag - niet meer naar de achtergrond zullen verdwijnen. Dus blijft de partij op die thema’s inzetten. Alleen, er zal minder aandacht zijn voor klimaat en dat dreigt Groen bij de uiteindelijke stembusslag zuur op te breken. De sp.a, de grote concurrent op links, heeft intussen de zwakke flank van Groen ontdekt: de klimaatfactuur en de koopkracht. De ecologisten slagen er maar niet in met berekende voostellen te komen en raken in debatten maar niet verder dan dat “de grote bedrijven” de factuur zullen moeten betalen. De sp.a dreigt onder de 10 procent te zakken en zo politiek quasi irrelevant te worden. Partijvoorzitter John Crombez kiest daarom voor een ruk naar links met hogere overheidsuitgaven en uitkeringen. Maar hij overtuigt niet. Crombez is eigenlijk een sociaaldemocraat, een gematigde socialist dus. En denken ze bij de sp.a echt met een radicaal-links programma kiezers weg te houden van de PVDA?
Hypocrisie rond Syriëstrijders Met de klimaatobsessie zat de N-VA even in de verdediging. Over het ecorealisme van de partij werd schamper gedaan. En de schaduw van de zaak-Kucam blijft over de partij hangen. De Vlaams-nationalisten leken de regie verloren te hebben. Bart de Wever en konsoorten proberen die nu opnieuw terug te winnen en zo tot aan de verkiezingen de controle over het debat te behouden.
De discussie over de mogelijke terugkeer en berechting van ex-Syriëstrijders wil de N-VA nu beheersen en als opstap gebruiken om de verkiezingen rond immigratie, veiligheid en terrorisme te laten draaien. Alleen, de communicatie hierrond is niet altijd even duidelijk, om het nog zacht uit te drukken. Eerst werd een opening gelaten om de ex-Syriëstrijders toch hier te laten berechten. Daarna moest het in het Midden-Oosten gebeuren en uiteindelijk lijkt het gewoon Irak te zijn. Wat is het nu? Probleem is dat N-VA’ers als een Theo Francken zich snel vastrijden in deze discussie door vroegere uitspraken. De oplossing ligt voor de hand: de ex-Syriëstrijders kunnen in Irak en Syrië berecht worden. Echter, de regering van president Assad zal niet snel geneigd zijn de westerse landen te helpen. Tenzij het Westen de intentie laat varen om Assad wegens oorlogsmisdaden voor het Internationaal Strafhof te laten verschijnen. Geen enkel Europees land zal dat doen. En zelfs al zouden bepaalde politici dat willen, het zou blijk geven van grote hypocrisie, want jarenlang hebben ze bij hoog en laag verklaard - ook Theo Francken - dat Assad moest worden verdreven en voor een internationale rechtbank moest verschijnen. Dat idee van een internationaal tribunaal voor Syriëstrijders heeft de N-VA bij monde van Jambon nooit laten vallen. Enigszins vreemd. In het Marrakeshdossier was internationalisering een probleem, en nu niet. Op dat vlak moet het Vlaams Belang gewoon afwachten en kan het gericht scoren door zich af en toe in het debat te mengen. Inzake terrorisme en internationale conflicten heeft de partij van Tom van Grieken minder bochten moeten maken.
De internationalisten van Open Vld Wie hier ook duidelijk is, is de Open Vld. De Vlaamse liberalen profileren zich in deze campagne steeds meer als een nieuw D66. Links-liberalen dus. Economisch voor vrije markt en voor lagere belastingen. Maar op maatschappelijk vlak extreem progressief. Inzake buitenlands beleid en het veiligheidsbeleid zijn de Vlaamse liberalen duidelijk voor een internationale en supranationale aanpak. Het zijn de nieuwe internationalisten geworden. Met een moralistisch sausje. Dat ze de voorhoede zijn onder de voorstanders van Belgische excuses voor de koloniale periode in Congo past naadloos in dat kader. De links-liberale stroming rond Bart Somers, daarin gesteund door Alexander de Croo, neemt duidelijk de bovenhand. Met zo’n campagne ziet het ernaar uit dat Open Vld vooral het bestaande electoraat wil consolideren. Met een herhaling van het verkiezingsresultaat van 2014 zou men al tevreden zijn. Bij CD&V is het niet anders. Tot voor kort leek de oude truc te slagen, door een centrumrechtse campagne te voeren, waarna de christendemocraten die principes weer overboord gooien. Maar nu lijkt men daarop teruggekomen te zijn. Pieter de Crem en Hendrik Bogaert mochten dan wel zogezegd rechtse praat komen verkopen, ze werden tegelijk door partijvoorzitter Wouter Beke tot de orde geroepen. De CD&V lijkt de electorale schade te willen beperken door in het centrum te blijven hangen en af en toe naar links of rechts te kijken.