74ste jaargang • nummer 22 • donderdag 31 mei 2018
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Een moeilijke campagne voor CD&V
Haalt Hilde Crevits haar eigen eindtermen?
De christendemocraten stappen schijnbaar vol optimisme naar de stembusslag van 14 oktober en naar de parlementsverkiezingen van 2019. Die indruk gaf de CD&V-top toch op een familiedag in Bobbejaanland. Al heeft het veel weg van fluiten in het donker. Binnen de regeringen heeft de partij amper haar stempel kunnen drukken. Haar linkserig discours ergert, ook intern. En van een Vlaamse reflex - vroeger een constante in verkiezingscampagnes - is niets meer te merken. Het gebeurt zelden, maar de ‘tsjeven’ hebben de Vlamingen de voorbije week doen lachen. Kamerfractieleider Servais Verheirstraeten wou tijdens de familiedag in Bobbejaanland een ‘let the beast go-imitatie’ van wijlen Jean-Luc Dehaene ten beste geven. Al lukte dat op een mechanische stier of koe niet echt, Verheirstraeten zorgde wel voor een komische noot. Een paar dagen eerder was Koen Geens als minister van Justitie uitgenodigd in De Afspraak op vrijdag op Canvas. Nu, op vrijdagavond zijn er leukere dingen te doen dan naar dit vaak tenen krullende tv-programma kijken, maar Geens zette op een gevatte manier De Morgenschrijvelaar Joël de Ceulaer, deelnemer aan het debat, op zijn plaats. Die bleef maar doordrammen over de uitspraken van N-VA-voorzitter Bart de Wever, wat Geens zichtbaar ergerde. Op een bepaald moment kon de CD&V’er het niet meer aanhoren en hij sneerde naar De Ceulaer: “Uw obsessie met de uitspraken van De Wever begint pijnlijk te worden.” Stilte… De Ceulaer was van zijn melk, in die mate dat hij het daarna had over ‘poralisatie’ in plaats van ‘polarisatie’. Het was die avond wellicht één van de weinige keren dat een CD&V’er de rechts-conservatieve kijker die een afkeer heeft van het politiek correcte journaille kon doen lachen.
Niets gerealiseerd Of binnen de CD&V iedereen goedgeluimd en vrolijk is, is nog iets anders. In Bobbejaanland, waar de CD&V een familiedag organiseerde, probeerde voorzitter Wouter Beke er het optimisme in te houden, maar de vraag is: gelooft hij het zelf wel? Normaal gezien stapt men naar de verkiezingen met het rapport van de voorbije regering. Probleem voor Beke en co: ze hebben voor de christendemocraten amper iets gerealiseerd. Vandaar wellicht dat
benadrukt wordt dat de gemeenteraadsverkiezingen enkel over lokale thema’s mogen gaan. CD&V klampt zich vast aan de sterke jobcreatie van de voorbije maanden, maar eigenlijk lag de focus zeer snel op het invoeren van een efficiënte vermogenstaks. Een belasting op meerwaarden kwam er niet. En de afgeleide taksen zoals de effectentaks en de kaaimantaks zijn een slag in het water. Pijnlijk, zeer pijnlijk allemaal. Komt nog bij dat Kris Peeters als vicepremier en minister van Werk - ondanks de jobcreatie - niet echt iets kan voorleggen. Er is de wet wendbaar en werkbaar werk, maar afgezien van de ‘annualisering’ van de arbeidstijd (men presteert op een jaar tijd een bepaalde hoeveelheid uren waarbij men in piekperiodes meer werkt, wat dan gecompenseerd wordt door minder lang werken in rustige periodes) stelt die niet veel voor.
‘Minder minder minder’ werkt overal Eigenlijk is die hervorming grotendeels uitgehold omdat Kris Peeters de eindbeslissing rond een aantal arbeidsmarkthervormingen doorschoof naar de sociale partners, waar de vakbonden ze dan tegenhouden. Wie dus denkt dat de arbeidsdeal die premier Charles Michel (MR) bekokstooft om de vacatures sneller in te vullen iets zal voorstellen, is eraan voor de moeite. Kris Peeters heeft al gezegd dat één van de mogelijke maatregelen, de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, geen goed idee is. We hebben al meermaals geschreven: Kris Peeters heeft deze regering vooral stokken in de wielen gestoken. Op een vaak infantiele manier. Het gerucht dat hij na de volgende Europese verkiezingen naar het Europees Parlement zal verkassen, wordt meer en meer bevestigd. De christendemocratische bijdrage tot het
Greenpeace Belgium niet onbesproken Greenpeace Belgium komt zeker in aanmerking voor de prijs voor de domste campagne van de laatste maanden. Niet alleen slaat die organisatie de bal volledig mis met de vergelijking ‘fijne vleeswaren’ en ‘sigaretten’, bovendien riskeert ze een pittige rechtszaak voor het misbruik van de tekenfilmfiguren van Studio 100 die wettelijk beschermd zijn. Bovendien kunnen ook de producenten van die ‘kankerverwekkende’ fijne vleeswaren een rechtszaak tegen de ngo inspannen. Greenpeace Belgium vzw kan wel tegen een stootje. Op de balans staat ruim 5 miljoen euro aan liquide middelen (cash) te blinken en in het laatste boekjaar (2017) werd een positief resultaat (winst) van zowat 1,3 miljoen euro geboekt. Vandaar misschien de voortvarendheid van de groene ngo. Greenpeace Belgium is, cynisch genoeg, zelf niet helemaal onbesproken. In een recente functieomschrijving voor de vacature van fondsenwerver voor Greenpeace Belgium (gepubliceerd bij de VDAB) wordt gesteld dat Greenpeace ‘onafhankelijk werkt’,
wat betekent dat Greenpeace ‘geen enkele financiële steun aanvaardt van overheid of industrie’. Dat klopt niet. In het Belgische Staatsblad verscheen een KB van 18 april 2017 houdende toelage aan Greenpeace Belgium. Concreet krijgt Greenpeace dus wel federaal overheidsgeld. Ook in de federale begroting 2018 vinden we Greenpeace terug: ‘Toelagen aan nationale en internationale verenigingen/organisaties m.b.t. het leefmilieu. (Natuurpunt, Natagora, Greenpeace Belgium, vzw Forum des Juges de l’UE pour l’Environnement, Poseco, ea).’ Dat Greenpeace een loopje neemt met de waarheid, Thierry Debels is natuurlijk niet nieuw.
economisch rapport van de regering-Michel stelt niet veel voor. Aangezien de N-VA nu volop het identiteitsthema aansnijdt, proberen Beke en co zich daarop te profileren met kleffe woorden als ‘verbondenheid’ en ‘diversiteit’. Opnieuw met een zielige rol voor Kris Peeters, die mee begon te doen aan het opbod rond de verblijfsvergunning van de familie van het omgekomen Koerdische meisje Mawda. Eén jaar, zegt Peeters. Wie biedt meer, hoorden we sommigen denken. En ja, PS-voorzitter Elio Di Rupo kwam plots af met een verblijfsvergunning van vijf jaar. CD&V stelt zich hier zeer ongeloofwaardig links op en dat ergert backbenchers als een Hendrik Bogaert. Hij probeert in de media een tegengewicht te vormen tegen het beeld dat de CD&V een verlengstuk is van Beweging.net, al is dat niet gemakkelijk. Rond de migratie- en vluchtelingencrisis heeft Wouter Beke er duidelijk voor gekozen om de linkse kiezer aan te spreken. En tegelijk de allochtone gemeenschap te paaien. Maar wie in Bobbejaanland rondliep, zag echt niet veel van die ‘diversiteit’ waar Beke en co het over hebben. Vooral blanke ouders met kinderen. De moslims gaan daar niet heen, en niet alleen omwille van het feit dat het ramadan is. Ze blijven in de eigen gemeenschap. En kiezen voor CD&V? Wellicht pas als vierde keuze, na Groen, PVDA en sp.a. De christendemocraten hebben zich ook mispakt aan het feit dat een groot deel van de bevolking het wel gehad heeft met de toestroom van illegalen. En elke minister die de indruk geeft daar iets aan te willen doen, oogst succes. Het beleid van Theo Francken (N-VA) verschilt niet van dat van Maggie de Block (Open Vld), maar toch is hij ter rechterzijde even populair als zij indertijd. Het Wilders-dis-
cours van ‘minder minder minder’ werkt altijd, zelfs in een fel afgezwakte vorm. Misschien moet de CD&V er eens aan denken in de volgende legislatuur de bevoegdheid van asiel en migratie op te eisen.
De Vlaamse CD&V bestaat niet meer Laatste opvallende vaststelling: er is bij de christendemocraten niets meer te horen over communautaire eisen. En dat voor een partij die het confederalisme in de statuten heeft staan. In het verleden was het een vaak toegepaste strategie tijdens de campagne van CVP en later CD&V: de Vlaamse spierballen laten rollen, maar daarna een heilloos compromis sluiten met de Franstaligen. Vandaag wordt zelfs niet meer over extra bevoegdheden gesproken en zijn zaken als een verdere regionalisering van de arbeidsmarkt en het volledig splitsen van de gezondheidszorg taboe. Blijkbaar zijn ze bij de CD&V gewoon blij dat ze met de bestaande bevoegdheden vooral de eigen zuil kunnen bedienen.