73ste jaargang • nummer 52 • donderdag 28 december 2017
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Theo Francken: opgejaagd wild Theo Francken lag deze week nog maar eens onder vuur. De bal ging aan het rollen toen het “Tahrir Institute for Middle East Policy” melding maakte van gevallen van foltering van Soedanezen die door de staatssecretaris voor Migratie en Asiel waren uitgewezen. Een internationale organisatie die zoiets laat weten: dat klink uiterst geloofwaardig. Toch? De hoofdzetel van het “Tahrir Institute” bevindt zich in Washington en sinds november 2016 is er ook een Europese afdeling, gevestigd in het prestigieuze Residence Palace in de Wetstraat 155 te Brussel, vlakbij het Europees Parlement. Wanneer je dieper gaat kijken, komt de binnenlandse politieke connectie snel aan het licht: de mededeling blijkt afkomstig van Koert Debeuf, de voormalige adviseur van Guy Verhofstadt, nu aan het werk als directeur van het Tahrir Institute Europ. Debeuf is dus niet bepaald een neutrale waarnemer in de Belgische politieke arena.
Een zelfvervullende voorspelling Hij en zijn instituut zijn dat ook niet inzake de politiek in het Midden-Oosten. Het Tahrir Instituut is een actieve propagandist van de “Arabische lente”. De islamistische recuperatie van die omwenteling heeft er de leerling-tovenaars niet toe gebracht hun fout toe te geven of hun activiteiten stop te zetten. Overigens, er wordt heel vaag gedaan over wie de financiers zijn van het Tahrir Institute. Debeuf had ook vooraf geprotesteerd tegen de uitwijzing van de Soedanezen, met precies het gevaar voor foltering als argument. Het mag dan ook bijzonder toevallig heten dat dezelfde Debeuf als eerste en als enige kwam bevestigen dat zijn eigen voorspelling is uitgekomen. De Internationale Organisatie voor Migratie (die de repatriëringen opvolgt) heeft geen enkele melding van mishandeling binnengekregen. Koert wel. Hij had het via via gehoord. En hij zegt met twee van hen contact te hebben gehad via het internet. Even toevallig zijn de betrokkenen nu ook allemaal onvindbaar. Twee van hen zitten al opnieuw in Libië, ergens, klaar om opnieuw de overtocht te maken en nog een keer hun geluk te beproeven. Ze zijn van het avontuurlijke type, laat ons maar zeggen, en hechten waarschijnlijk evenveel belang aan de waarheid als aan staatsgrenzen wanneer die in de weg staan van hun einddoel. Een andere Soedanees zegt ondergedoken te zijn. Geen van hen werd blijkbaar door het Soedanese regime genoeg geviseerd om gevangengezet te worden.
Schimmige verhalen Als we al aannemen dat Debeuf mensen kon vinden die voor de rest van wereld ongrijpbaar zijn, weten we nog niet wat we moeten geloven. Spreken ze de waarheid? Spreekt Debeuf de waarheid? Iemand die nog steeds de “Arabische lente” toejuicht, geeft de indruk nogal heel licht dingen te geloven die zijn eerdere opinies bevestigen. Slechts één van de betrokkenen beweert gefolterd te zijn. Bij de anderen wordt vaag melding gemaakt van een “hardhandige aanpak” op de luchthaven. Francken verwees terecht naar gelijkaardige verhalen van Soedanezen die door andere Europese landen waren uitgewezen. Achteraf bleken die volledig verzonnen. Het is voldoende geweten dat mensensmokkelaars hun klanten onderrichten in de persoonlijke vertelsels die het minste kans maken om tot uitwijzing te leiden. Gevaar voor eigen leven of het risico gefolterd te worden doen het goed bij schuldgevoelige westerlingen.
De Soedanese islamstaat Laat ons duidelijk zijn: het regime van Omar
al-Bashir is wel degelijk uitzonderlijk brutaal, zelfs naar Afrikaanse normen. Soedan is een Arabische, fundamentalistische staat die inspiratie vindt in de islam om een genocide te bedrijven op de niet-Arabische, niet-islamitische Zuid-Soedanezen. De islamitische grondslag van die brutaliteit zal je evenwel niet snel terugvinden in de analyses en aanklachten van Debeuf en consorten. De uitgewezen Soedanezen zijn echter geen asielzoekers, geen christenen of animisten op zoek naar een schuiloord wegens religieuze of etnische vervolging, maar gewone illegalen. Dit wezenlijke gegeven werd alleen door Sarah Smeyers in het Kamerdebat beklemtoond. Deze illegalen, die in hun thuisland trouwens evengoed vervolger als vervolgde kunnen geweest zijn, kwamen niet naar hier om onze bescherming te vragen, maar ontdekten pas hun bedreigde status toen ze het gevaar liepen uitgezet te worden. Hun eindbestemming is het Verenigd Koninkrijk. Niet omdat ze daar Engels spreken of omdat de asielprocedure daar makkelijker is, zoals sommigen beweren, maar omdat de afwezigheid van een verplichte identiteitskaart daar tot een bloeiend zwart circuit heeft geleid. De identiteit van de betrokkenen was trouwens ook voor de diensten van Francken onmogelijk te verifiëren, wat het nog miraculeuzer maakte dat Debeuf dat wel kon, over het internet dan nog.
Gouden tijden voor mensensmokkel Alles samen blijkt het hele verhaal, dat bijna tot een politieke crisis leidde, flinterdun. Maar wat indien toch zou blijken dat teruggestuurde illegalen een (zelfs maar klein) risico lopen op een hardhandige aanpak? Francken zegt dat alle repatriëringen dan wel echt zullen stoppen. Met alle respect voor de staatssecretaris: dat kan niet. Dat zou tot gevolg hebben dat geen
enkele Soedanees ooit nog uit Europa kan uitgewezen worden. Dat zou zelfs betekenen dat hetzelfde kan gelden voor alle inwoners van staten met een slechte reputatie op het gebied van mensenrechten. Voor mensensmokkelaars breken dan gouden tijden aan. Er zijn inderdaad gevallen waarin het terugsturen van illegalen geen evidente oplossing is. Maar die keuze zou niet moeten gemaakt worden indien er een effectieve bewaking van onze grenzen zou bestaan, inclusief een terugstuurbeleid op de routes van de mensensmokkel op de Middellandse Zee. Enkel indien de kans op succesvolle grensoverschrijding wordt geminimaliseerd en illegaal verblijf niet meer zal worden beloond, zullen jonge mannen uit Soedan, Irak en Somalië ophouden hun laatste centen te investeren in een lange en gevaarlijke reis naar Europa om daar een bestaan te leiden van illegaliteit, zwartwerk en misdaad. De voorstanders van open grenzen, de uitvoerders van grootscheepse regularisaties en alle anderen die jarenlang het aanzuigeffect hebben gecreëerd, dragen een heel grote verantwoordelijkheid voor alle drama’s die zich blijven afspelen. Dat deze morele ijdeltuiten zich in het debat rond de Soedanese illegalen nog eens als aanklager durven opstellen, is dan ook bijzonder ergerlijk.
Geen of wel vertrouwen van CD&V Heel even leek Theo Francken in het nauw te zitten. Dat had weinig te maken met zijn uitzettingsbeslissingen, eerder met zijn stuntelige communicatie over de op hand zijnde repatriëringen van Soedanezen. Toen Michel aankondigde deze voor een maand te schorsen, meldde een wrevelige Francken dat er in januari toch geen voorzien waren. De staatssecretaris kwam er daarna op uit dat toch één repatriëring was gepland en liet die snel schrappen, zonder dit aan iemand toe te geven. Geen doodzonde, maar het was naïef te denken dat de oppositie daar niet op uit zou komen.
Het was trouwens niet alleen de oppositie die Francken te lijf ging. Ook coalitiepartner CD&V liet weten het vertrouwen in Francken op te zeggen. In de goede enerzijds/anderzijdstraditie van die partij, betekende dit dat men het vertrouwen eigenlijk niet écht opzegt. Het was snel duidelijk dat De Wever niet van plan was om Francken te laten vallen. Dat Wouter Beke vaak verkondigt dat een stilzwijgende meerderheid van de Vlamingen eigenlijk voorstander is van een “humaner” vluchtelingenbeleid, maakt zijn partij nog niet gek genoeg om die boude bewering tot de inzet van een regeringscrisis en vervroegde verkiezingen te maken. Ook de eis van Karel de Gucht, een gepensioneerde man uit Berlare, dat Francken uit zijn ambt moest verwijderd worden, verwekte weinig deining.
Kerst brengt rust Het was te verwachten dat de N-VA Francken niet zou laten vallen. Zijn imago van man van de harde lijn, zijn intensieve activiteiten in zijn beleidsdomein en zijn praktijk van directe communicatie met zijn achterban maakten hem tot de populairste politicus van het land. Bovendien dekt hij de zwakke rechterflank van een partij af die, naast de vechtlust en de wetgevende initiatieven van Francken, niet al te veel resultaten kan voorleggen. Als de N-VA volgend jaar triomfeert in de gemeenteraadsverkiezingen, zal dat in grote mate aan zijn belaagde staatssecretaris liggen. De kerstvakantie zal voor Francken soelaas brengen. Niets beter dan een parlementair reces om de betrekkelijkheid van alle politieke dramatiek te illustreren. Binnen twee weken gaan we over naar een ander theaterstuk. Wij van dit blad hopen dat de kerstperiode ook voor u, onze lezers, rust en geluk heeft gebracht, liefst in de warme omgeving van vrienden en familie. De redactie van ’t Pallieterke wenst u prettige feesten. Tot in 2018.
Jurgen Ceder