73ste jaargang • nummer 46 • donderdag 16 november 2017
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Dag 15 Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!
Brussel: Hellhole van Europa!
Lees Blz 3
Op de praatstoel
Yoleen van Camp
Romeo, De Pauw en Weinstein De onthulling dat de VRT het contract met Bart de Pauw opzegt, omwille van diens gedrag ten aanzien van vrouwen, werd gevolgd door een vloedgolf commentaren. Niet enkel de gespecialiseerde duiders en mediacommentatoren traden het strijdperk in, op sociale media werd duchtig partij gekozen. Dat is begrijpelijk. Over de relaties tussen mannen en vrouwen zijn we allemaal een beetje ervaringsdeskundige. Zelf vond ik het niet gemakkelijk om tot een overwogen oordeel te komen. We weten te weinig over de feiten, de omstandigheden en de betrokken personen om te bepalen waar De Pauw zich bevindt op de aanzienlijke speelruimte tussen een Weinstein en een overijverige Don Juan die het slachtoffer is geworden van een heksenjacht.
belaging van ondergeschikten zodanige druk op de slachtoffers zette dat enkel vrijwillig ontslag overbleef als ontsnappingsroute. Een afkeer voor de politieke correctheid, die de verhoudingen tussen de geslachten binnendringt, mag geen beletsel zijn om de egoïstische smeerlappen van deze wereld te herkennen.
Roofdieren bestaan
Romeo, de stalker
Ik heb een hekel aan wat in het Engels “virtue signalling” wordt genoemd: het deugdvertoon van mensen die hun eigen status willen opkrikken door een publieke afkeuring van gedragingen die ingaan tegen de regels van de politiek correctheid. In de kringen van de weldenkenden staat het zeker altijd goed om het onbetamelijke gedrag van mannen ten opzichte van vrouwen te veroordelen. Dat deugdvertoon neemt niet weg dat er wel degelijk mannen zijn die van hun positie op de maatschappelijke of professionele ladder misbruik maken om hun geslachtelijke veroveringsdrang uit te leven, nog het liefst op vrouwen die de minste kansen op verweer hebben. In sommige lagen van het maatschappelijk leven ga je dat type vaker aantreffen. Ziekelijke narcisten voelen zich blijkbaar aangetrokken tot de wereld van kunst, amusement en politiek. Succes betekent voor deze mensen dat ze voor zichzelf nog weinig grenzen aanvaarden en dat ze mensen in hun omgeving tot onbelangrijke figuranten in de film van hun leven degraderen. Hun macht en iconische status in de eigen sector zorgen er ook voor dat ze meestal hun zin krijgen. Politieke alfadiertjes zijn ook vaak seksuele alfadiertjes, zoals blijkt uit het gedrag van mensen als Steve Stevaert en Dominique StraussKhan. Ik heb ze in mijn vorige leven aan het werk gezien, de roofdieren wiens compulsieve
“Het mysterie van de liefde is groter dan het mysterie van de dood”, schreef Oscar Wilde. Hij overdreef wat. Maar het staat vast dat passionele relaties complex genoeg zijn om een onuitputtelijke inspiratiebron voor grote literatuur te zijn: Die Leiden des jungen Werthers, Madame Bovary, Pride en Prejudice, Les Liaisons Dangereuses, Liefde in tijden van cholera,… Liefde en passie reguleren is niet alleen zeer moeilijk, maar ook ongewenst. Enkel bij extreem gedrag moet de samenleving optreden. Belaging (stalking) wordt beschouwd als een vorm van wangedrag in de relaties tussen mensen. Maar ook deze wetsbepaling blijkt in de praktijk niet gemakkelijk toe te passen. Wat in sommige gevallen kan beschouwd worden als romantische volharding is in andere gevallen een hatelijk misdrijf. In films als Dead Poets Society, There’s Something about Mary, Love Actually en American Beauty wordt de onverdroten jacht van een man op een vrouw voorgesteld als onweerstaanbaar romantisch. Maar als u het gedrag in deze films in het echte leven zou uitproberen (en bijvoorbeeld zoals Dustin Hoffman in The Graduate de bruiloft van uw droomvrouw zou gaan verstoren) is de kans reëel dat u wordt gearresteerd. Men legt De Pauw ook ten laste dat hij sommige van de betrokken vrouwen thuis zou bezocht hebben. In de bekendste scene van
waarschijnlijk het bekendste liefdesdrama ooit, klimt een man over een muur en verstopt zich in de tuin van de vrouw waar hij verliefd op is, om haar daarna op haar balkon stiekem te begluren en af te luisteren. Als u vandaag wil doen wat Romeo deed met Julia, kan u best al op zoek gaan naar een advocaat.
“Grensoverschrijdend” Onze maatschappij is opvallend selectief in haar verontwaardiging over vrouwonvriendelijke gedragingen. De massale en publieke aanrandingen op oudjaar te Keulen waren, naast een nachtmerrie voor de betrokkenen, een schoolvoorbeeld van de onwil van politiek en media om de vrouwonvriendelijkheid te erkennen die op permanente wijze wordt geïmporteerd vanuit het buitenland. Een vriendin vertelde mij over haar dochter die studeert in Antwerpen. Het meisje ziet vreselijk op tegen de dagelijkse fietsritten tussen haar kot en de hogeschool. De pesterijen en toegeschreeuwde schunnigheden vanwege jonge allochtonen verminderden een beetje nadat ze meer bedekkende kleren ging dragen. Die vind je nu al op de catwalk onder de noemer “modesty wear”. In februari namen veertig modebedrijven, waaronder H&M en Marks and Spencer, deel aan een weekevenement in Londen ter promotie van “modest fashion”, in islamitische stijl. Vorig jaar bleek dat 70 procent van de vrouwen in het Verenigd Koninkrijk voorzorgen neemt tegen seksuele pesterijen en belaging op de straat. Daartoe behoren: een omweg naar het werk, vermijden van parken en openbaar vervoer, in groep wandelen en zelfs afwezig blijven van werk of school. Bij ons zal dat niet anders zijn. Voor elke 10 actrices die lastig worden gevallen door televisiefiguren of filmbonzen zijn er 10.000 vrouwen die dagelijks de pesterijen van de straat ervaren of de straat gewoon proberen te vermijden. Het parket rukte, op een zaterdagavond dan nog, met man en macht uit om een huiszoeking te verrichten bij de VRT, om bewijzen tegen De Pauw te verzamelen. Was dat nog in verhouding? Doen ze dat bij elk gerucht
van stalking? Waar zijn al die middelen, waar is al dat voluntarisme, wanneer het gaat over bedreigingen, pesterijen en handtastelijkheden in onze straten? De rellen in Brussel dezelfde zaterdagavond (naar aanleiding van een voetbalwedstrijd van Marokko) gaven onbedoeld het antwoord: waar pers en politiek wegkijken, kijken ook politie en gerecht weg.
Alles kan, alles mag Immigratie is niet het enige dossier waarmee links de situatie van vrouwen heeft verslecht. Dankzij de linkse tegencultuur zijn de remmingen op het gedrag van mannen sinds de jaren zestig flink afgenomen. De seksuele revolutie vertelde ons dat “alles kan en alles mag”. Zonder de listen te onderschatten van vrouwen die hun charmes aanwenden om van mannen dingen gedaan te krijgen, is dit een vrijbrief waarvan vooral degenen profiteren die het meest biologisch gemotiveerd zijn en het best in staat zijn om hun attenties op te dringen: de mannen. In de jaren zestig en zeventig gooide links enthousiast alle regels van religie en kleinburgerlijke moraal overboord. Vandaag overschouwt het de brutale gevolgen op de verhoudingen tussen de geslachten. Links, dat ons ooit vertelde dat men nooit zijn eigen moraliteit aan de samenleving mag opdringen, poogt nu zijn eigen regels in te voeren via de catechismus van de politieke correctheid. Daarin figureren mannen als eeuwige boosdoeners en vrouwen als eeuwige slachtoffers. Dat beeld is uiteraard een leugen. En het leidt tot grove onrechtvaardigheden. Als we actrice Hilde van Mieghem volgen, dan krijgen we een massale verklikkingscampagne waarbij reële klachten zullen vermengd worden met selectieve herinneringen en rancuneuze afrekeningen, en waarin elke beschuldiging zal vaststaan tot het tegendeel is bewezen. Laat ons gewoon wat oude waarden herontdekken: goede manieren, zin voor fatsoen, mannelijke galanterie en gezond verstand. Daarmee geraken we al een heel eind verder.
Jurgen Ceder