73ste jaargang • nummer 45 • donderdag 9 november 2017
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Dag 8 Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis. En waar zit Charles Michel?
Regering-Michel zal niet struikelen over Catalaanse crisis De Spaans-Catalaanse crisis heeft zich goed genesteld in de Wetstraat. Het zorgt nog maar eens voor spanningen tussen N-VA en CD&V. Leidt dit eventueel tot de val van de regering als er onenigheid is over de uitlevering van Carles Puigdemont? De kans is klein. De N-VA wil naar de kiezer stappen met een sterk banen- en veiligheidsrapport. Deze regering doet de rit uit. Al zijn vervroegde verkiezingen in de nasleep van succesvolle gemeenteraadsverkiezingen niet uitgesloten.
Het was even wennen. Op Twitter verspreidden N-VA-sympathisanten kaarten van Spanje waarop de naar verluidt meer dan 2.000 massagraven van het Franco-regime aangeduid staan. Normaal verwacht je zoiets anno 2017 van extreemlinkse militanten. Maar tijden veranderen. De Spaanse regeringspartij Partido Popular (PP) is kop van Jut bij de Vlaams-nationalisten, zeker na de aanval op federaal N-VA-vicepremier Jan Jambon. Die had zondag voorzichtig zijn ergernis geuit over het optreden van de Spaanse regering en politie in de crisis met het naar onafhankelijkheid strevende Catalonië. Het feit dat Catalaanse ministers zomaar achter slot en grendel werden gezet, kon Jambon niet begrijpen, zei hij op het VTM-journaal. Vanuit Spanje volgde een ziedende reactie en werd de link gelegd tussen de N-VA en xenofobie, collaboratie en tutti quanti. Wat Bart de Wever ertoe aanzette te verwijzen naar de wortels van de Partido Popular: de Franco-dictatuur. En zo blijven de verwijten over en weer vliegen. Een ruzie die soms kinderachtige trekken vertoont. Zou minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) geen gelijk hebben als hij zegt dat de “grenzen van de redelijkheid in dit dossier overschreden worden”?
dinsdag zakten zo’n tweehonderd Catalaanse burgemeesters af naar Brussel. Ondertussen heeft de Catalaanse crisis de relaties tussen N-VA en CD&V in de federale regering op scherp gesteld. CD&V-voorzitter Wouter Beke betreurde de “stoere verklaringen” van sommigen. Blijkbaar mag enkel ‘has been’ Eric van Rompuy olie op het vuur gooien. Vraag is wat zal gebeuren indien wel degelijk sprake is van een uitlevering van Puigdemont en zijn gevluchte ministers aan Spanje. Zal de N-VA dat wel laten passeren? Ze zal diametraal tegenover de CD&V komen te staan, die absoluut trouw blijft aan de Partido Popular, een zusterpartij in de EVP-frac-
tie van het Europees Parlement. Door het spierballengerol van een aantal N-VA’ers kan de partij van Bart de Wever straks moeilijk terugkrabbelen. Een deel van de achterban eist een harde opstelling. Op sociale media krijgen journalisten (van De Morgen, De Standaard en Knack) de volle laag omdat ze zich niet openlijk voor de Catalanen uitspreken. Veel N-VA’ers hebben van nature een grote sympathie voor buitenlandse onafhankelijkheidsbewegingen. En de Catalanen mogen dan een minderheid zijn in Spanje en de Vlamingen een meerderheid in België, de separatistische impuls bij de bevolking heeft duidelijk financiële oorzaken. De Catalanen zijn de miljardentransfers naar de rest van Spanje meer dan beu. Daarom vroegen ze de voorbije decennia uitgebreide fiscale autonomie. Die werd in 2006 beloofd, tot het Spaans Grondwettelijk Hof op instigatie van de Partido Popular nee zei. Sindsdien is de Catalaanse publieke opinie geradicaliseerd.
De spanning in de regering groeit Feit is dat de Catalaanse crisis zich wel degelijk in de Wetstraat heeft genesteld. Dat Brussel de Europese hoofdstad is, speelt daarbij een rol. Vorige week maandag spurtten zowat alle Spaanse correspondenten bij de Europese instellingen zowaar naar het hoofdkwartier van de N-VA, toen het gerucht de ronde deed dat de afgezette Catalaanse minister-president Carles Puigdemont zich in het N-VA-hoofdkwartier zou bevinden. En
Ondertussen in een Madrileense gevangenis
Vervroegde verkiezingen? Wat als de N-VA als federale regeringspartij het ‘broedervolk’ in Barcelona en haar afgezette ministers blijft steunen? Is dat het einde van de regering-Michel? De kans is klein. Dus zullen veel nationalistische kiezers van de N-VA verweesd achterblijven. Maar ondanks de straffe verklaringen heeft N-VA-voorzitter De Wever zijn rekening gemaakt: de macht primeert. Ook de federale macht. Bovendien worden partijen die een regering laten vallen altijd electoraal afgestraft. Neen, de N-VA wil naar de kiezer stappen met het sterke banenrapport en met de resultaten van het veiligheids- en migratiebeleid. Dat kan nog altijd meer kiezers aanspreken dan een nationalistisch discours over een verafgelegen Europese regio. De Wever en co zijn ervan overtuigd dat het klassiek rechts-conservatieve discours beter aanslaat. Ook bij de trouwe achterban. Toen de N-VA-partijraad in 2014 moest beslissen of de partij ging toetreden tot de eurosceptische en conservatieve ECR-fractie (met onder meer de Britse Tories) dan werd daar wel een meerderheid voor gevonden, al bleef de N-VA wel lid van de Europese Vrije Alliantie (EVA). Die koepelorganisatie van regionalistische en autonomistische partijen vormt in het Europees Parlement een gemeenschappelijke fractie met de Groenen. 70 leden van de N-VA stemden voor de ECR, 40 voor de EVA. Het plan van Bart de Wever voor 2018 en 2019 is duidelijk: eerst de gemeenteraadsverkiezingen winnen en dan de federale verkiezingen op basis van het rapport van de federale en Vlaamse regering. Op federaal niveau doet al een tijd het gerucht de ronde dat de federale verkiezingen met een aantal maanden zouden worden vervroegd om ze dichter te doen aansluiten bij de gemeenteraadsverkiezingen. Premier Charles Michel (MR) zou die piste niet ongenegen zijn.