't Pallieterke van 21 september 2017

73ste jaargang • nummer 38 • donderdag 21 september 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De Open Vld is het spoor bijster

FIN

Sinds de pensioenflater van voorzitter Gwendolyn Rutten is het alle hens aan dek bij de Vlaamse liberalen. De Open Vld’ers proberen de aandacht af te leiden door plots een ‘links-liberaal bobo-united discours’ te houden tegen de N-VA. De zwakke peilingen zorgen voor extra zenuwachtigheid.

Dat Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten een paar weken geleden in De Zevende Dag klem werd gezet door sp.a-voorzitter John Crombez, is niet zo verbazend. Politici maken in een debat wel eens fouten, ook al zijn ze goed voorbereid. Maar dat de uitschuiver van Rutten bleef aanslepen en de hele Wetstraat in rep en roer zette, hadden ze bij Open Vld wellicht niet verwacht.

Even het geheugen opfrissen: de federale regering beslist in het Zomerakkoord om in de toekomst de periodes van werkloosheid van 50-plussers niet integraal mee te tellen in de berekening van pensioenen. Anders gezegd: die periode van werkloosheid wordt niet gelijkgesteld aan gewerkte jaren en dus wordt niet het integrale loon in rekening genomen, wel een minimumbedrag per maand van 1.900 euro. Gevolg is dat 50-plussers die in hun loopbaan meer dan één jaar werkloos zijn geweest later een lagere pensioenuitkering zullen krijgen. Dat past in de strategie van de regering om de band tussen pensioenuitkering en werk te versterken. In De Zevende Dag ging John Crombez in de aanval en zei dat 50-plussers flink wat pensioen gingen inleveren. Rutten repliceerde daarop dat dit niet waar was en dat ze zich persoonlijk zou verzetten tegen die maatregel.

Plots verdween het akkoord in de prullenmand, al werd in de dagen daarop er nog duchtig over gediscussieerd. De maatregel lijkt definitief afgevoerd, maar de N-VA is niet van plan zich daarbij neer te leggen. Wellicht gooien de Vlaams-nationalisten dit voorstel de komende maanden opnieuw op tafel.

Liberaal moralisme Bart de Wever maakte duidelijk dat een pensioenhervorming inhoudt dat de band tussen werk en uitkering sterker moet worden. Zondag liet Rutten op het VTM-journaal weten dat de N-VA ‘menselijkheid’ mist. Ze begon opnieuw over de pensioenhervorming en verwees naar de in haar ogen harde houding van de N-VA die de werkloze 50-plussers minder pensioenrechten wil toekennen dan zij die wel gewerkt hebben. Een bocht van 180 graden in het liberale discours. Jarenlang hebben de Open Vld’ers rondgebazuind dat de pensioenen een ramp zijn en op termijn onbetaalbaar dreigen te worden als de band tussen werk en pensioen niet wordt versterkt. Vooral socialistische pensioenministers maakten er een zootje van, is bij de liberalen te horen.

Sinds 2011 is dat veranderd, met eerst Vincent van Quickenborne, dan Alexander de Croo en nu MR-minister Daniel Bacquelaine op het departement. Deze heren voerden een aantal pensioenhervormingen uit zoals het strenger maken van brugpensioen, vervroegd pensioen en een voorzichtige hervorming van de ambtenarenpensioenen. Hun mantra was toen al ‘langer werken moet beloond worden met een hoger pensioen’. Van Quickenborne, nu burgemeester van Kortrijk en Kamerlid, liet de voorbije maanden meermaals weten dat de pensioenhervormingen van deze regering best wat verder mogen gaan. Dat de wettelijke pensioenleeftijd in 2025 wordt opgetrokken tot 66 jaar en in 2030 tot 67 jaar, vindt de West-Vlaming uiteraard een goede zaak, maar de zogenaamde gelijkgestelde periodes (periodes van inactiviteit die worden gelijkgesteld aan werk bij de berekening van de pensioenen) mogen voor hem wel nog wat verstrengd worden. Tenminste, dat zei Van Quickenborne een paar maanden geleden. Sinds de pensioenblunder van Rutten is het stil.

De Open Vld’ers hebben plots het geweer van schouder veranderd. Geen rechts economisch discours meer, wel een links-liberaal bobo-discours. De liberalen liepen elkaar plotsklaps voor de voeten om in strenge moraliserende termen het twittergedrag van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken te veroordelen. Vooral omwille van de – door tegenstanders overigens totaal uit de context gerukte – hashtag #opkuisen kreeg Francken de volle laag. De staatssecretaris had het over het opkuisen van problemen met illegalen in het Brusselse Maximiliaanpark, maar plots zagen linkse politici, daarin gesteund door Open Vld’ers, een ‘bruin monster’ opduiken.

De reacties van Rutten en De Croo jr. wekten de indruk dat de paarse pastoors terug waren.

Onzichtbare partij

Waarom deze reacties bij Open Vld? Zeer eenvoudig: de partij is het spoor bijster. Voor het eerst sinds jaren zitten de liberalen niet in een regering met socialisten waarbij ze een veel te links sociaaleconomisch beleid moeten slikken. Maar de centrumrechtse maatregelen, zoals de lagere loonkosten voor bedrijven en de hervorming van de vennootschapsbelasting, komen in de peilingen vooral de N-VA ten goede. Voor de Open Vld dreigt de sociologische bodem van 12 procent. De Vlaamse liberalen waren al een kleine partij in de federale regering en nu wordt duidelijk dat ze minder kunnen wegen, ook in de communicatie. Soms lijken ze rond sociaaleconomische thema’s een onzichtbare partij omdat, onder Ebru Umar aan het woord 2 anderen, minister van Financiën Van Overtveldt (N-VA) met alle aandacht gaat lopen. Hij Briefje aan Laurette 3 gaf ook de aanzet voor de nieuwe vennootRoddels uit de Wetstraat 4 schapsbelasting. Bij de Open Vld gaat men er ook van uit dat veel rechtse liberalen straks Onze man in Irak 5 toch voor de N-VA zullen stemmen, zeker nu Bart de Wever het communautaire programma Di Rupo beweegt niet, de in de koelkast heeft gezet. Maar is het linksrest van de PS wel 7 liberale bobo-electoraat een alternatief? Onder Guy Verhofstadt heeft de Open Vld geprobeerd EU haalt kwart miljard weg die groep kiezers aan te spreken. Het leidde tot een vlucht van de rechtse kiezers, onder uit interne veiligheid 11 andere richting Lijst Sven Kumps 15 Dedecker.

Deze week

Slecht nieuws voor multicullobby:

Verkrachtingscijfers Duitsland Duitsland was een relatief veilig land, maar sinds de massale aanrandingen in Keulen op nieuwjaarsnacht is er iets veranderd, en krijgt dit fenomeen meer persaandacht.

Vooral als de verkrachter niet eens wordt aangehouden, zoals een 28-jarige vrouw in Beieren moest meemaken. Ook in Beieren, in Rosenheim, werd een andere vrouw tijdens het joggen door een asielzoeker uit Nigeria verkracht.

Het dagblad Bild maakte recentelijk onrustwekkende cijfers bekend betreffende de evolutie van het aantal verkrachtingen in Beieren.

Tijdens het eerste semester van 2017 werden 685 verkrachtingen geregistreerd, terwijl in dezelfde periode van 2016 ‘slechts’ 463 verkrachtingen werden geregistreerd. Een verhoging van 48 procent. De politieke wereld liet weten “de cijfers eerst nog te willen analyseren, want de redenen van de verhoging zijn niet duidelijk”.

Terwijl iedereen wel weet… …waar de klepel hangt. Zo gaf de Beierse politie in haar cijfers aan dat het aantal verkrachtingen gepleegd door ‘migranten’ tussen het eerste semester van 2016 en dat van 2017 met 91 procent gestegen was. 126 gevallen, om precies te zijn, werden gepleegd door

asielzoekers, of één verkrachting op vijf. De overige verkrachtingen zijn het werk van “mensen met de Duitse nationaliteit”, maar dat laatste begrip is dus een eerder ‘vaag begrip’.

De minister van Binnenlandse Zaken van Beieren Joachim Herrmann (CSU), liet in elk geval weten “nog intenser de strijd te willen aanbinden tegen deze seksuele misdrijven, inbegrepen die verkrachtingen gepleegd in asielcentra”.

Hij voegde eraan toe dat “een effectieve beperking van de immigratie” en “de systematische verwijdering van uitgewezen asielzoekers” absoluut noodzakelijk zijn om de zaken opnieuw onder controle te krijgen.

Joachim Herrmann is CSU-topkandidaat voor de parlementsverkiezingen in Duitsland deze zondag.

Piet van Nieuwvliet

2

Actueel

21 september 2017

Europees paspoort Mensen in doodsnood weten dingen, zo ook dat je legaal Europese paspoorten kunt kopen. Als diezelfde mensen je Turkse vrienden zijn, hoop je voor ze dat het waar is, maar geloof je het eerst niet. En toch is het zo: een groot aantal Europese landen maakt het niet-Europeanen mogelijk om een Europees paspoort te verkrijgen.

Uiteraard kost het wat. Geld! En waar Brussel zoveel mogelijk wil standaardiseren als het om Europa gaat, is het hier net omgekeerd: het ene Europese paspoort is wat goedkoper – of duurder – dan het andere.

Maar de rechten die het biedt, zijn uiteindelijk hetzelfde. Of het nu een Spaans of Duits paspoort is, het geeft recht tot vestiging in Europa, recht op vrij reizen door Europa en zowat de rest van de wereld. Een Europees paspoort geeft recht op vrijheid. Vrijheid, niet alleen om te gaan en staan waar je wilt, maar ook de vrijheid om te zijn wie je bent, te zeggen wat je denkt en te handelen zoals je wilt, ongeacht of je man of vrouw, homo of hetero, zwart of wit, gelovig of atheïst bent.

Wat voor ons vanzelfsprekendheden zijn, is voor velen buiten Europa de heilige graal.

Het goedkoopste Europese paspoort volgens mijn Turkse vrienden, is het Spaanse: 160.000 euro. Veel geld, maar toch een haalbaar bedrag. Het is geen kwestie van naar een balie lopen, betalen en een paspoort ophalen. Het is een kwestie van investeren.

Een onroerend goed kopen, is voldoende.

De Portugezen eisen dan weer een investering van rond de 500.000 euro, evenals de Ieren. Malta en Hongarije bieden soortgelijke mogelijkheden. Zelfs Duitsland heeft een ‘investeringsprogramma’, weten mijn vrienden te vertellen.

Achterpoortje Om een of andere reden was dit dezer dagen ‘nieuws’ in Nederland. Cyprus heeft immers de afgelopen jaren miljarden verdiend met de uitgifte van Europese paspoorten. Tja, moreel gezien is dat verwerpelijk, maar je bent een noodlijdend Europees land, je hebt iets waar anderen geld voor willen betalen, waarom zou je het dan niet te gelde maken? Bovendien is dit een Europees ‘achterpoortje’. Het ‘Golden Visa Programme’ bestaat sinds 2013 en er zijn geen vaste Europese regels. Bij sommige landen is het een kwestie van investeren in onroerend goed, andere landen eisen dat je een ‘business’ opzet. De verplichte verblijfsduur voordat het paspoort wordt afgegeven, is ook optioneel: van eens in de zeven jaar langskomen, tot daadwerkelijk zes jaar in het land wonen. Daarnaast zijn de prijzen variabel: van 160.000 euro tot 2 miljoen – wat de gek ervoor geeft. In 2013 kwam Cyprus in het nieuws omdat Chinezen er ‘investeerden’ (in Europese paspoorten blijkbaar), nu is het ‘nieuws’ omdat het om Russen en Oekraïners zou gaan.

Ebru Umar Laten we eerlijk zijn: het is comfortabeler dan in een gammel bootje stappen, al dan niet met een zwemvest, door Europa strompelen, en ergens asiel aanvragen. Ja, het is niet voor iedereen weggelegd, maar is dat nou niet exact de bedoeling van Europa?

Dat een Europees paspoort niet voor iedereen bedoeld is? Omdat wij dit Europa zelf én samen gebouwd hebben? Zit hier eigenlijk niet een echt prima businessplan voor Europa in? Gewoon van de daken schreeuwen dat wonen in Europa mogelijk is, mits je maar een half miljoen betaalt? Of meer?

Kaf wordt van het koren gescheiden – wreed maar waar. Iedereen die wat kan, iedereen die wat heeft, is altijd al welkom geweest. Je zou zelfs een leenprogramma kunnen opzetten: tekenen bij het kruisje voor een schuld van een half miljoen, werken om het af te lossen en pas als je dat gedaan hebt, kom je in aanmerking voor het sociale stelsel dat we in Europa hebben. Inclusief paspoort.

‘Vluchtelingen’ hebben geen idee hoe die uitkering en het dak boven hun hoofd, wat ze zo vanzelfsprekend komen opeisen in Europa, betaald wordt. Ze beseffen niet dat wij, u en ik, dat betalen via belastingen.

Waarom zou het onmenselijk zijn om ‘vluchtelingen’ te laten tekenen voor een schuld aan de maatschappij waaraan ze komen ‘deelnemen’?

Als je googelt op ‘Golden Visas’, verschijnen er allemaal webstekken van bureaus die je helpen met de aanvraag. Het lijkt op de ‘Green Card Lottery’ van de Amerikanen, alleen met een ander prijskaartje. Voor mijn Turkse vrienden is het een brug te ver: ze blijven hopen dat het allemaal ooit goed komt in Turkije. Want alleen voor paupers die de voorkeur geven aan hun hand ophouden in een in elkaar stortend Europa, staan de poorten van Europa wagenwijd open.

Juist de mensen van wie je wilt dat ze komen, moeten een godsvermogen meenemen.

WEYTS EN HET LIJDENDE DIER

“DE VLAAMSE ZIEKTE”

Ben Weyts (N-VA), Vlaams minister voor Dierenwelzijn, omarmt met enthousiasme zijn bevoegdheid over Dierenwelzijn. Deze is met de zesde staatshervorming in 2014 naar het Vlaamse niveau verhuisd. Met klaarheid en kracht reageert Weyts op miserie met kiekens, varkens en nu ook runderen. Hop de media binnen, harde verontwaardiging, sluiting van het zwarte slachthuis. Liesbeth van Impe vraagt in Het Nieuwsblad (13 september) waarom voor de derde keer op rij de belastende informatie niet van zijn eigen inspectiediensten komt, maar van dierenactivisten. Weyts moet werken met 22 Vlaamse inspecteurs (tot voor kort 11), maar heeft niets te zeggen over de nog eens 600 federale dierenartsen die toezien op het dierenwelzijn. Een mooi voorbeeld van te weinig staatshervorming. “Zelfs ‘dierenwelzijn’ raakt verstrikt in de warboel aan federale en Vlaamse bevoegdheden”, schreef De Morgen. Voor het voedselagentschap (FAVV) checken de dierenartsen op voedselveiligheid en volksgezondheid, voor Vlaanderen kijken ze toe op het dierenwelzijn. Het FAVV krijgt hiervoor geld van Vlaanderen, maar kijkt er niet goed op toe. Voor hen is controle een nevenactiviteit. Daarom wil Weyts meer “Vlaamse” dierenartsen inschakelen. De federale dierenartsen van hun kant vinden dat er te weinig met hun klachten gebeurt. De Morgen laat dan maar een anonieme dierenarts opdraven om even te verklaren dat het de regionalisatie is die niet deugt, en dat het de “Vlaamse” dierenartsen zijn die “onwettig” controleren op dierenwelzijn. Volgens het kabinet van Weyts zal, wanneer een bevoegdheid volledig wordt overgeheveld, ook de controle in dat pakket vervat zitten.

In zijn boek ‘De Vlaamse ziekte’ zegt LDD’er Peter Reekmans dat de schandalige toestanden bij intercommunales geen “typisch Waalse ziekte” zijn, zoals Vlaams minister Homans (N-VA) zei. Volgens Reekmans is het in Vlaanderen “nog erger”. Wouter Beke houdt zich gedeisd, want CD&V’ers bekleden 36 procent van alle intercommunale mandaten. Gwendolyn Rutten bleef bij de lachwekkende stelling dat we “bedachtzaam” moeten omgaan met belastinggeld. En Bart de Wever sprak al even vrijblijvend over “een oerwoud waarin niemand nog zijn weg vindt”. Van de lokale politici hoeven we volgens Reekmans ook al niet veel te verwachten. Naast de 7.000 gemeenteraadszitjes verdelen de lokale partijen om de zes jaar meer dan 6.000 nevenmandaten.

Nog ergerlijker is dat de intercommunales een handige manier zijn geworden om via de achterdeur de belastingen te verhogen. In Wallonië zijn de distributiekosten voor elektriciteit de jongste jaren met 40 procent gestegen, en in Brussel met 20 procent. Vlaanderen?

152 procent erbij!” Als het niet goed is, zeggen we het ook.

In de periode dat de prijzen zo fors gestegen zijn, hebben de 44 energie-intercommunales hun gezamenlijk vermogen met 1 miljard zien verhogen en is de dividendenstroom naar de gemeenten onveranderd gebleven.

Met andere woorden: het zijn alleen de consumenten die de crisis betaald hebben, aldus Reekmans. Hij wil de gemeenten weg uit de energiesector. Laat dat aan Vlaanderen. Zet het mes in de tussenstructuren. Dan kan heel dat vicieuze dividendensysteem op de schop.

En vervang het door correcte financiering via het gemeentefonds.

Ryanair en het Ierse belastingparadijs

Uit de smalle beursstraat

De chaos bij lagekostenvliegmaatschappij Ryanair is geen toeval. Het model van spotgoedkope reizen botst op haar grenzen. Ryanair heeft als uitvalsbasis Ierland, waar extreem lage belastingtarieven en een beperkte sociale regelgeving bedrijven toelaat om vandaar uit wereldwijd concurrenten via lage prijzen uit de markt te duwen.

Maar de Europese overheden hebben het nu wel gehad met dat gebradeer.

handeld. Michael O’Leary zegt zich er niets van aan te trekken, maar dit is toch een belangrijk signaal. Europese overheden en rechtbanken hebben het gehad met het sociale en fiscale gebradeer van Ierland.

Door zeer lage belastingtarieven en een minimum aan sociale regels slaagt Ierland er al jaren in om bedrijven ertoe aan te zetten hun hoofdzetel in Ierland te plaatsen. Niet enkel van oorsprong Ierse bedrijven maar ook grote technologiespelers als Apple, Amazon, Facebook en Google kiezen Ierland als Europese uitvalsbasis. De vennootschapsbelasting bedraagt er amper 13 procent. In België is dat nog 33,99 procent; binnen twee jaar daalt het tarief naar 25 procent voor grote bedrijven en 20 procent voor kmo’s. De kloof met Ierland blijft groot.

De Europese Commissie vindt dat oneerlijke concurrentie en is van oordeel dat Ierland zichzelf profileert als een sociaal en fiscaal belastingparadijs in Europa. Het Hof van Justitie denkt hetzelfde.

Vandaar dat de druk wordt opgevoerd. Vorig jaar besloot Eurocommissaris Margrethe Vestager om Apple in Ierland een boete van 13 miljard euro op te leggen omdat de Ierse regering bij de iPhone-producent amper belastingen inde. Volgens Vestager moet dat geld aan de Ierse staatskas toekomen. Maar dit wordt een proces van lange adem. De Ierse regering is niet van plan om dit geld snel terug te vorderen, omdat Apple in Ierland voor 5.500 banen zorgt. De Europese strijd tegen het Ierse fiscale paradijs wordt er één van lange adem.

“Het moderne toerisme biedt één zekerheid: dat je als reiziger als een stuk stront of afval wordt behandeld.” Dit citaat uit één van de bestsellers van de Franse schrijver Michel Houellebecq vat perfect samen hoe de liberalisering van bepaalde markten volledig kan doorslaan. Toen de Europese Commissie goed twintig jaar geleden onder impuls van commissaris Karel van Miert de luchtvaartsector liberaliseerde, was dat een goede zaak voor iedereen. Weg de tijd zoals in de jaren zestig en zeventig toen passagiersvluchten enkel voorbehouden waren aan rijke burgers.

Het gebeurt zelden, maar een liberalisering kan ontsporen. Zeker in een sector waar massa en volume belangrijk zijn, zoals de burgerluchtvaart. Er ontstond een toenemende vraag om veel mogelijk passagiers op een zo goedkoop mogelijke manier naar hun bestemming te brengen. Lagekostenmaatschappijen sprongen in dat gat in de markt. Het Ierse Ryanair voorop. Prijzen voor vluchten héén en terug naar Spanje voor 30, 40, 50 euro zijn geen uitzondering meer. De gebrekkige kwaliteit nemen velen er dan maar bij. Regelmatig verschenen er in de krant wel artikels over ontevreden ex-personeelsleden die vonden dat ze werden uitgemolken, maar dat kreeg weinig aandacht. Topman Michael O’Leary wist alle kritiek via een vak-

kundige communicatie te counteren. En hij zette overheden onder druk: geef mij subsidies of ik vlieg niet meer vanop jullie luchthaven. Met jobverlies tot gevolg. Gevolg: onder andere de Waalse regering overspoelde Ryanair met overheidsmanna.

Maar het lagekostensysteem komt steeds meer onder druk.

De voorbije dagen moest Ryanair plots tal van vluchten schrappen. Dat heeft te maken met verlofperiodes van piloten en boordpersoneel. Ryanair moet van de Ierse overheid het pakket vakantiedagen nu toewijzen om in regel te komen met de Ierse regels. En dat is niet alles. Vorige week besliste het Europees Hof van Justitie dat Ryanair-werknemers die in Charleroi werken en een arbeidsgeschil hebben met hun Ierse werkgever terecht moeten kunnen bij een Belgische en niet een Ierse rechtbank.

Zes Waalse werknemers van Ryanair waren in 2011 naar de rechter gestapt na hun ontslag, onder andere omdat ze klaagden over de werkomstandigheden. Ze wilden de zaak regelen voor een arbeidsrechtsbank in België, maar Ryanair zei dat dit voor een Ierse rechtbank moest gebeuren. Dat scheelt een slok op de borrel want in Ierland zijn de premies en ontslagvergoedingen minder hoog. Het Europees Hof besliste dat zo’n geschillen voor een Belgische rechtbank moeten worden afge-

Angélique Vanderstraeten

Actueel

21 september 2017

3

Gespleten land: een overzicht In het communautaire debat zou er meer aandacht kunnen zijn voor de verschillen in dit land. Die beperken zich niet tot de opvallende zaken (taal, cultuur, sociaaleconomische en politieke verhoudingen), ze zitten tot in de absolute onderkant van alle poten onder dit krakkemikkige land. Een greep uit twee weken informatie met een communautair kantje aan. Een oogst van verschillen tussen Noord en Zuid.

Spoor blijft Vlaming geld kosten In Knack had professor Herman Matthijs het over de spoorstaking die de socialistische vakbond aankondigde voor 10 oktober. Staken is een recht, maar werken is dat ook. Niet alleen vakbonden zijn daarover verdeeld, ook tussen Noord en Zuid in dit land loopt een ferme kloof. Onder meer over het royale personeelsen pensioenstatuut voor het spoorwegpersoneel, over het ontvetten van de spoor-ambtenarij (30.000 personeelsleden, met te veel taken die niets te maken hebben met de kerntaak van die onderneming).

Matthijs wijst op het communautaire aspect van dit dossier. De investeringen van de spoorwegen gaan voor 60 procent naar Vlaanderen en 40 procent naar Wallonië. “Alleen is het maar de vraag of die verhouding de laatste jaren is nageleefd en dat heeft onder meer te maken met de enorme werken aan Brusselse sporen en gebouwen.” Daartegenover staat dat 70 procent van de eigen inkomsten van de NMBS uit de Vlaamse stations komt. Terwijl er evenveel stations zijn in het noorden en het zuiden van dit koninkrijk. Bovendien telt Vlaanderen minder kilometer spoor.

Is een regionalisering van de spoorinfrastructuur een optie? Eddy van de Voorde, transporteconoom aan de Universiteit Antwerpen, wijst er in Trends op dat de infrastructuurkosten fiftyfifty worden verdeeld langs beide kanten van de taalgrens, maar de reizigersvraag zit voor 70 procent in Vlaanderen. Dat spoordossier alleen al volstaat (zelf invullen) voor een zevende staatshervorming, meer autonomie, confederalisme of een splitsing van dit land.

Hoger leefloon voor wie?

Vanaf deze maand zijn de leefloonuitkeringen verhoogd met 0,9 procent. Samenwonenden krijgen 595 euro per maand, alleenstaanden 892,7 euro, personen met een gezin ten laste 1.190 euro. Een stijging die Wallonië niet zal betreuren. Daar ontvangen dubbel zoveel jongeren een leefloon als in Vlaanderen, én ze blijven er ook langer onder dat leefloondak hangen. Leeflooncijfers zijn beschikbaar bij de federale overheidsdienst POD Maatschappelijke Integratie. Minder dan dertig procent van de leefloners woont in Vlaanderen (afgerond zestig procent van de inwoners), een kwart in Brussel (10 procent inwoners) en bijna de helft in Wallonië (dertig procent inwoners).

Meer faillissementen in Franstalig België In juli en augustus gingen 934 bedrijven op de fles. Het aantal faillissementen in de horeca en de bouw blijft stijgen … behalve in Vlaanderen, blijkt uit info van het handelsinformatiekantoor Graydon. In Vlaanderen ging het om een daling met 6,15 procent, in Brussel (+ 9,38 procent) en Wallonië (+ 6,4 procent) om een stijging, ook al zou ook daar de economische conjunctuur in de lift moeten zitten. Zelfde beeld als we op iets langere termijn kijken. In de eerste acht maanden van dit jaar legden 6.665 bedrijven de boeken neer (7,6 procent meer dan vorig jaar). In Vlaanderen daalde het aantal heel lichtjes (-0,3 procent). In Brussel en Wallonië was er een stijging. Vooral Brusselse en Waalse cafés en bars hebben het lastig (alcoholcontroles, stijgende prijzen, witte kassa…).

In Vlaanderen is er sprake van een stabilisatie.

De bouw noteerde overal meer faillissementen, maar ook hier scoort Vlaanderen (+5,2 procent) veel beter dan Wallonië (+ 13,3) en Brussel (+ 38,4 meer)

Fietsen, een komma verschil Federaal minister van Mobiliteit François Bellot (MR) had het in Metro Time over al die verloren uren in de files. De trein moet hier een grotere rol spelen, maar het vurige socialisme in Wallonië verbrodt het enthousiasme voor het spoor.

Daar zullen we het hier niet over hebben. Een ander verschil is het fietsgebruik. Mooie alternatieve oplossing om ergens heen te rijden.

Alleen gaat dat om evidente redenen makkelijker in Vlaanderen dan in de heuvels van Wallonië. In Vlaanderen gaat 14 procent van de werknemers met de fiets naar het werk, in Wal-

lonië is dat slechts 1,4 procent. Och, maar een komma verschil? Is de “gesubsidieerde” elektrische fiets hiervoor een oplossing? Dat valt nog te bezien. Ook Walen geven een forse voorkeur aan de auto.

Bellot en het Gewestelijk ExpresNet Bellot startte het Executief Comité van de Ministers van Mobiliteit weer op. Daar wordt het Gewestelijk ExpresNet (GEN) een van de zwaarste dossiers. Bellot kreeg hiervoor een miljard euro extra budget. En zijn prioriteiten: een trein om het kwartier tussen Louvain-LaNeuve en Brussel tegen 2023, en eentje om het halfuur tussen Brussel en Nijvel. En later nog een treinstation voor de luchthaven van Charleroi? Vlamingen, let op uw saeck…

Bellot en de rijopleiding Vanaf 1 oktober moeten Vlaamse ouders die hun kind zelf willen leren rijden eerst een opleiding krijgen. Die Vlaamse bepaling is volgens federaal minister François Bellot (MR) onwettig. Hij startte een procedure voor de Raad van State. “Vlaanderen mag niet aan de gemeenten vragen om te controleren of de cursus gevolgd werd”, klinkt het bij Bellot. “Het afleveren van het voorlopig rijbewijs en daaraan verbonden voorwaarden is onze (federale) bevoegdheid, de rijopleiding is die van de regio’s… Als elke regio eigen voorwaarden toevoegt, riskeer je op termijn met 3 soorten voorlopige rijbewijzen te zitten.”

Vlaams minister Ben Weyts (N-VA) houdt vast aan zijn maatregel. De procedure bij de Raad van State zal hem niet tegenhouden. “Wij willen geen regio zijn die een rijbewijs met een doos cornflakes meegeeft. Critici vrezen een regionaal verschil ter zake. Waarom? De buurlanden hebben toch ook zo hun specifieke systemen. Zolang er over die zaken geen internationale uniformiteit is, beslissen de regio’s. Punt. Als Vlaanderen de regio is waar enige gestrengheid het mobiliteitsbeleid mee bepaalt, houden zo. De cijfers over het aantal dodelijke ongevallen geven Weyts gelijk.

Waalse leerlingen kiezen steeds minder voor Nederlands Leerlingen in Waalse middelbare scholen zijn minder en minder geïnteresseerd in het vak Nederlands. Iets minder dan de helft (49 procent) van de leerlingen koos in 2010 voor Nederlands als eerste keuzetaal. Dat cijfer is voor 2014 teruggevallen tot 46,9 procent, schreef La Libre Belgique maandag. Dat ligt niet aan desinteresse voor het Nederlands, maar aan “de groeiende concurrentie van het Engels in hun keuze als eerste moderne taal”, zegt Nicole Bya, verantwoordelijke voor moderne talen bij Fesec, de onderwijsorganisatie voor het secundair onderwijs binnen het katholiek onderwijs. Het vak Engels (eerste keuze van 35,2 procent van de leerlingen terwijl slechts 1,3 procent voor het Duits als eerste keuzetaal kiest. Iets meer dan 16 procent kiest niet voor een moderne keuzetaal. Het Nederlands is wel verplichte kost in het Brussels onderwijs.

Rode kieskoorts in de Kempen De Standaard liet Peter de Lobel een ronde van Antwerpen rijden, op zoek naar de PVDA. Voor zover we weten een partij die niet één zetel haalt in het Vlaams Parlement, maar goed.

De score in Antwerpen en de hoop van boegbeeld Peter Mertens werden in 2014 geknipt door een zwak resultaat in de Stille Kempen en elders buiten ‘t stad. De partij wil dat in 2019 anders, want “doorbreken in Wallonië en niet één zetel kunnen nemen in Vlaanderen, zou bijzonder pijnlijk zijn voor de ‘nationale’ PVDA/PTB”.

“Het zou het perfecte excuus zijn voor Bart de Wever (N-VA) om nog eens te spreken van twee democratieën”, zegt Wout Schafraet, PVDA-lijsttrekker in Turnhout in De Standaard.

De partij wil nu binnenbreken in Mechelen, Turnhout, Brasschaat, Heist-op-den-Berg, Geel, Boom, Mortsel en in Antwerpen. De septemberpeilingen zijn voor PVDA verre van geruststellend. De kloof met Wallonië blijft wat ze is.

A.P.

Briefje aan Laurette Onkelinx

Eindelijk weg Mevrouw met de krokodillentranen, Met een heuse ‘coup de théâtre’ kwaamt gij vorige week in de Kamer uw politieke exit aankondigen alsof gij dat allang van plan waart geweest, maar pas nu na rijp beraad de definitieve stap zoudt zetten. Het stuk dat gij kwaamt opvoeren, deed mij onwillekeurig denken aan de fameuze ‘commedia dell’arte’. Dat was een toneeltechniek waarbij de hoofdinhoud van het stuk was vastgelegd in een scenario, maar waarop de spelers verder improviseerden, elk naar eigen smaak en talent. Toespelingen op actuele gebeurtenissen en personen waren de hoofdingrediënten en dode momenten werden opgevangen en opgevuld met visuele grappen, met zorgvuldig voorbereide tirades, acrobatische capriolen, dans, pantomime en dat soort dingen. Het is een techniek die gij vaak hebt toegepast tijdens uw optredens als minister en Kamerlid. En ja, ook nu weer. Momenten zonder woorden werden gevuld met overbeweeglijkheid, ronddraaien op uw stoel en zowaar het trekken van grimassen die moesten suggereren dat gij emotioneel waart en op punt stondt in tranen uit te barsten. Het leek aandoenlijk, maar ik was helemaal niet onder de indruk.

Ik weet immers wat voor iemand gij zijt: een politiek beest zonder al te veel scrupules en een machtsmens, ongenadig en harteloos. Barbara Pas liet na uw emotionele gedoe weten nooit te vergeten met wat voor haast gij destijds het parlementaire halfrond uit liept om de rouwhulde voor het overleden VB-Kamerlid Guido Tastenhoye niet te hoeven meemaken. Ziedaar de ‘emomens’ Laurette Onkelinx…

Gij hebt altijd in de totalitaire spiraal van de Parti Socialiste gezeten, van waaruit gij een ongeziene macht hebt verworven en iedereen, al dan niet uit vrije wil, naar uw pijpen liet dansen. Gij hebt van daaruit een systeem helpen creëren dat steeds meer weggroeide van de gewone man, voor wie het initieel allemaal begonnen was, en de politieke ethiek, dat uiteindelijk bulkte van graaiers, profiteurs, parasieten, schoeljes en ploerten. Toen in Brussel het Samusocial-schandaal uitbrak, hieldt gij Mayeur en Peraïta zo lang mogelijk uw pollen boven het hoofd, in een poging de dreiging af te wenden. Vergeefs. Toen de stinkende PS-beerputten meer en meer opengingen, moest

gij naar adem snakken en u uit de voeten maken. Gij wist meteen dat uw imperium ten einde was en dat gij best een weg zocht om uw politieke carrière af te ronden, al hadt gij onlangs nog gezegd ten aanzien van PS-chef Di Rupo dat een kapitein bij hevig stormweer best op post blijft. Een uitspraak die kan tellen, want die verschafte u de mogelijkheid ervanonder te muizen. Ja, de ratten verlaten altijd als eersten het zinkende schip.

Bovendien voorspellen de peilingen in Wallonië een catastrofe voor uw partij, die haar traditionele kiesvee ziet verkassen naar de communisten van de PTB. En dat kunt gij gewoon niet aan, evenmin als moedig het hoofd omhooghouden na een verkiezingsnederlaag. Gij geeft daarom pathetisch uw mandaat aan jongeren, aan een nieuwe generatie, de schijn ophoudend dat gij dat genereus doet. Alsof het om een gewone, perspectiefvolle aflossing van de wacht gaat. Komaan zeg! Realiseert gij u wel wat voor een vergiftigd geschenk gij die gasten geeft? Ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik veronderstel dat gij stilletjes in uzelf denkt: “Après moi le déluge!” Met een dik parlementair pensioen, en wellicht een lucratieve job als ‘uitgroeibaan’, verlaat gij roemloos en weinig dapper het politieke toneel.

Tot slot dit. Bij de aankondiging van uw afscheid liet gij u ontvallen: “Over het algemeen vind ik dat een heleboel waarden waarin ik geloofde en geloof langzaam aan het verzwakken zijn: de generositeit, de verdraagzaamheid, het humanisme, de aandacht voor ellende en wanhoop. En dat doet inderdaad soms pijn.” Hebt gij u al een tiende van een seconde afgevraagd hoe dat zou kunnen komen, en hoe gij daar zelf toe hebt bijgedragen? Kamerlid Valerie van Peel twitterde bij uw afscheid onomwonden: “Hopelijk luidt dit ook het einde in van het tijdperk van het soort van machtspolitici die de geloofwaardigheid van de politiek kapot hebben gemaakt.” Pak vast!

Laurette, uw ‘mitraillette’ zal weldra verstommen. Ik hoop dat gij de tijd en de moed wilt opbrengen om eens in de spiegel te kijken, zodat gij zult begrijpen waarom ik dit briefje zo bitter en zo hard heb geschreven. Eindelijk zijt gij weg, na de Mayeurs en de Peraïta’s. De politieke wereld kan stilaan weer op adem komen.

4

Dossier

21 september 2017

De staatsgreep die de wereld veranderde (1) Binnen een paar weken is het 100 jaar geleden dat Lenin en zijn bende een staatsgreep pleegden. Wedden dat u in de media alleen het woord “revolutie” zal horen over een putsch die alle klassieke vrijheden liquideerde?

Het is lang ‘bon ton’ geweest bij historici om de invloed van het individu op belangrijke gebeurtenissen te minimaliseren. Het klimaat (slechte oogsten), de geografie, de tijdsgeest en de klassenverhoudingen werden tijdens mijn opleiding belangrijker geacht dan de daden van één persoon. De situatie in Rusland in 1917 heeft de staatsgreep van Lenin zeker vergemakkelijkt, want dikwijls waren de gebeurtenissen hem voor, maar zonder zijn doordrammen was de kans groot dat de wereld het communisme bespaard was gebleven.

De echte revolutie De echte Russische revolutie heeft plaats in februari 1917 (zie ’t Pallieterke van 9 en 16 februari 2017), wanneer het parlement na een week gewelddadige betogingen en legermuiterijen een Voorlopige Regering aanstelt die de keizer tot troonsafstand dwingt.

De Russen krijgen alle burgerlijke vrijheden.

Een toekomstige grondwetgevende vergadering zal met algemeen enkelvoudig stemrecht (ook voor vrouwen) gekozen worden.

De regering van de begoede burgerij en één socialist (Kerenski op Justitie) staat wel onder zware druk van haar geallieerden, die eisen dat ze verder oorlog voert tegen Duitsland.

Tezelfdertijd en letterlijk in hetzelfde gebouw - zij het in een andere vleugel - zetelt een Sovjet (raad) die gekozen is door de mensen die met hun betogingen en ten koste van 1.300 doden het ancien régime geliquideerd hebben.

Hoofdstad Petrograd (nu Sint-Petersburg) telt 2 miljoen inwoners onder wie 400.000 arbeiders en arbeidsters die bijna allemaal in dezelfde fabriekswijk wonen. De vertegenwoordigers van die arbeiders en de muitende soldaten (meestal boerenzonen) beheersen de Sovjet volledig, en in een paar weken ontstaan in alle Russische steden gelijkaardige Sovjets. De Sovjet van Petrograd wil zelf niet regeren, want de meeste leden zijn lid van een van de drie socialistische partijen en ze zweren bij de marxistische humbug die stelt dat er een burgerlijk overgangsregime nodig is vooraleer de dageraad van het socialisme zal gloren. Daarenboven vinden de meeste Sovjetleden dat er eerst democratische verkiezingen moeten komen.

Oproep tot een burgeroorlog en een staatsgreep De kleinste socialistische partij gaat daar niet mee akkoord. De bolsjewieken worden geleid door de gevluchte edelman Vladimir Oeljanov (die tientallen schuilnamen bezit, maar Lenin is zijn bekendste). Ze hebben op een partijcongres van enkele tientallen socialistische bannelingen één keer de meerderheid gekregen bij de stemming over een resolutie en waren eventjes de grootste (= bolsjoi) in die vergadering, maar in werkelijkheid zijn ze in Rusland ver in de minderheid vergeleken met de andere socialistische partijen.

Lenin laat dat niet aan zijn hart komen.

Integendeel, hij verkiest een kleine organisatie van beroepsrevolutionairen voor wie het doel ieder gewelddadig middel heiligt. Verwonderlijk achteraf: de partij wordt in binnen- en buitenland gesteund door rijke burgers die haar gewelddadige ideologie niet ernstig nemen en die op die manier hopen het keizerlijk regime te saboteren. (Vergelijk het met de idioten vandaag die tegen alle rede in volhouden dat de islam geen gevaar is.) Bij het begin van de oorlog in 1914 woont Lenin (op kosten van zijn moeder, die hem de pacht van haar boeren zendt) in Zürich. Hij wordt door andere socialisten en zelfs door zijn eigen partijgenoten als een halve onvaderlandse gek bestempeld.

Hij predikt immers dat Rusland de oorlog mag verliezen op voorwaarde dat de arbeidersklasse de nederlaag aangrijpt om een burgeroorlog te voeren tegen de eigen kapitalisten, vervolgens de macht grijpt en daarna de wereldrevolutie organiseert. Van-

uit Zürich beveelt Lenin dat zijn partijgenoten geen enkele steun aan de Voorlopige Regering mogen geven, geen enkel compromis mogen sluiten met andere socialistische partijen en zich moeten voorbereiden op deze staatsgreep.

In Petrograd lachen ze er eens hartelijk mee; zeker de bolsjewieken die de situatie ter plaatse kennen en die graag met hun socialistische kameraden van de andere partijen samenwerken. Het nu legale partijblad Pravda (Waarheid) veroordeelt de stellingen van Lenin. Hij begrijpt dat hij zo vlug mogelijk in Petrograd moet komen en contacteert de Duitsers. Die zien in hem een ideale stokebrand om de Russische oorlogsinspanning te saboteren. Ze vervoeren hem en enkele mederevolutionairen met een speciale trein door Duitsland naar Scandinavië. Ze stoppen hem ook een ferme som geld toe, om verder herrie te schoppen. Begin april 1917 komt hij toe via Finland (nog deel van Rusland) in Petrograd en daar begint de visuele legende. Er is geen cameraploeg, zelfs geen fotograaf aanwezig.

In de komende tv-programma’s zal men u zeker vergasten op de gefantaseerde homerische reconstructiebeelden uit speelfilms (vooral van Sergej Eisenstein) die niets met de realiteit te maken hebben. De bolsjewieken die Lenin ontvangen kennen zijn naam van zijn artikels, maar de meesten hebben hem nog nooit gezien en ze zijn verbaasd als een kleine kale man met een haast Aziatisch uiterlijk en een rossig baardje verschijnt.

Lenin begint onmiddellijk met een oproep tot een burgeroorlog en een staatsgreep, en iedereen haalt weer de schouders op.

Duidelijke slogan Maar Lenin begrijpt dat de situatie iedere dag gunstiger wordt voor zijn plannen. De Sovjet regeert niet, maar verhindert wel dat de Voorlopige Regering het wel doet. De Sovjet heeft de gewapende soldaten aan zijn kant, die voortaan aan politiek mogen doen en die de oorlog meer dan beu zijn. De Sovjet eist vrede met Duitsland zonder annexaties terwijl de regering verder oorlog voert.

De machteloze regering krijgt geen greep op de anarchie in heel Rusland. Overal nemen de boeren (85 procent van de bevolking) de grond in beslag, vermoorden of verjagen de eigenaars.

De steden worden niet langer bevoorraad, en het begint te gisten. Lenin - geen grootse maar een duidelijke spreker - herhaalt voortdurend één slogan: “Vrede, brood, grond!”

Hij krijgt begin mei de steun van een vroegere tegenstander, die ook uit ballingschap terugkeert: Leon Trotski, de voorzitter van de legendarische eerste Sovjet tijdens de opstand van 1905. Trotski is een schitterend organisator die een gewapende, gedisciplineerde en keiharde partijmilitie organiseert, 6.000 man sterk.

Tezelfdertijd geeft de Voorlopige Regering de teugels in handen van de socialist Kerenski, minister en lid van de Sovjet, die een links kabinet vormt. Kerenski en Lenin hebben nooit met elkaar maar wel tegen elkaar gesproken.

Begin juni komt in Petrograd een eerste congres van alle Sovjets bij elkaar. 105 van de 617 vertegenwoordigers zijn al bolsjewiek.

Lenin eist weer een staatsgreep en Kerenski noemt hem een anarchist. Maar de nieuwe eerste minister neemt een fatale beslissing.

De oorlog moet verder gevoerd worden tot de Duitsers uit het moederland verdreven zijn en eerst dan is vrede mogelijk. Hij lanceert een nieuw en bloedig offensief. De meeste bolsjewieken weten het ook niet goed meer.

Lenin volgen en de Duitsers hun zin geven?

Liever niet, maar Kerenski gehoorzamen willen ze ook niet.

Jan Neckers

vervolg volgende week

Roddels uit de Wetstraat Even afwezig Annemie Turtelboom van Open Vld gaat er even tussenuit. Ze trekt voor ruim drie maanden naar de Verenigde Staten om te gaan ‘studeren aan de Yale-universiteit’. Zij werd samen met vijftien andere ‘studenten’ geselecteerd voor het ‘Maurice R. Greenberg World Fellows Program’ van Yale. Zij mag er naar een rist gerenommeerde sprekers gaan luisteren en ze mag zelf een aantal lezingen gaan geven, over bijvoorbeeld migratie in Europa, veiligheid en – het kan niet ontbreken in deze beroerde poco-tijden – populisme. Naar verluidt ziet ze het helemaal zitten en woont ze al die tijd op een studentenflat. In de Kamer zal haar zitje onbezet blijven, want je kan daar enkel vervangen worden als je minister wordt of ontslag neemt. Gelukkig loopt haar wedde vlotjes en rimpelloos verder. Ze zou ons op zijn minst eens daarvoor mogen bedanken, vinden wij. Want wij hoesten die parlementaire weddes op, nietwaar?! Je moet het als gemiddelde burger eens proberen in je hoofd te halen: op je werk wegblijven en het toch heel logisch vinden dat je aan het einde van de maand zonder verpinken je duiten vangt. Misschien kan de ‘politieke vernieuwing’ hier ook eens een kleine ingreep doen…

Bijna afwezig Neen, ze is nog niet helemaal weg. Dat moeten we nog uitzweten tot 2019. Maar ze geeft het fractievoorzitterschap, inbegrepen een fikse maandelijkse extra vergoeding, door.

We hebben het natuurlijk over tante Laurette O, de kleindochter van de VNV-oorlogsburgemeester van het Limburgse Jeuk, die haar smadelijke politieke aftocht vorige week aankondigde. Ze zal nu minder gaan krijsen en molenwieken, wellicht. Kwatongen in de wandelgangen beweren zelfs dat we haar in het halfrond zelfs niet meer vaak gaan zien. Zo gaat dat met politieke tenoren die hoogmoedig zijn en altijd het hoge woord voeren: eens ze van hun pedestal donderen omwille van onfrisse en kwalijke praktijken en daarna hun wonden moeten likken, verdwijnen ze als dieven in de nacht. Of als ratten die het zinkende schip verlaten. Onkelinx… Velen zullen zich de feeks blijven herinneren. Vooral toen ze in de regering-Verhofstadt ‘heer en meester’ – of was het ‘dominante dame en meesteres’ was en dat als volgt omschreef: “Verhofstadt, c’est génial!”

Hij komt ook niet Prince Lorre is zonder twijfel de meest bizarre en clowneske figuur in de koninklijke poppenkast. Hij verrast altijd weer vriend en vijand. Zo bracht hij deze zomer in marineuniform buiten medeweten van de regering en tot ieders verrassing een bezoek aan de Chinese ambassade om het negentigjarige jubileum van het Chinese volksleger te vieren. Het werd hem niet in dank afgenomen, want in de Kamer werd al vaker gesteld dat hij binnen de lijntjes moet kleuren of dat hij (een deel van) zijn dotatie zal verliezen. Dat zit eraan te komen, maar omwille van het heilige ‘recht op verdediging en om gehoord te worden’, had de premier hem op het matje geroepen. En wat doet de royale prins? Hij komt doodleuk niet en staaft zijn afwezigheid met … een doktersbriefje. En hij vraagt zich te mogen laten vervangen door zijn advocaat.

Jawadde! Hij zet zijn duim aan zijn neus en laat de vingers waaien. Nu zou het toch duidelijk moeten zijn dat hij zijn dotatie mag vergeten. Mogen we hopen op een spitse tussen-

komst daarover aanstaande donderdag van twee Vlaams-nationalisten, een uit de oppositie en een uit de meerderheid? Het moet toch niet gekker worden!

Iedereen tevreden Toen deze zomer de stoelendans in de MR begon, naar aanleiding van de machtsgreep in het Waals Gewest waar de PS uit de regering werd gebonjourd, had in alle stilte een wissel plaats. Minister Borsus verkaste naar de zetel van minister-president in het Waals Gewest en Kamerlid Denis Ducarme volgde hem op als federaal minister van Middenstand, KMO’s, Zelfstandigen, Landbouw en Maatschappelijke Integratie. Dus kwam diens stoel in de Kamer vrij. En wie dook daar op een blauwe maandag op? Isabelle Galant, de zus van Jacqueline Galant, die eerder ontslag nam uit de regering-Michel als minister van Mobiliteit, haar plaatsje in het Waals Parlement weer opeiste en het daar ter compensatie meteen tot dikbetaalde vicevoorzitter schopte. Isabelle was provincieraadslid, maar mag nu gaan zitten blinken in de Kamer. En zo is iedereen tevreden en is de cirkel weer rond. De politieke clans en families – ook, maar vooral in Wallonië – houden elkaar altijd weer in evenwicht.

Ironie van het spel Toch krijgt dit verhaal voor de familie Galant een vervelend staartje. Omdat Isabelle Galant de provincieraad van Henegouwen verliet, komt ook daar een eerste opvolger in haar plaats. En dat is niemand minder dan Philippe Urbain, die in 2014 op dringend verzoek van Jacqueline Galant uit de partij werd gezet. Bij de samenstelling van de lijsten in 2012 verhinderde zij als regiochef dat de man op de lijst van zijn gemeente kwam te staan en limogeerde hem naar de provincieraadslijst, waar hij niet verkozen werd. Hij was daar altijd boos over gebleven en had Jacqueline herhaaldelijk een ‘dictatrice’ en een despote genoemd, wat hem een klacht opleverde voor smaad en een uitsluiting uit de partij.

En nu mag hij, of moet hij, louter op basis van de wet haar zus opvolgen. Ironisch, toch?!

Normaal zou men dan oordelen dat Isabelle best in de provincieraad zou blijven zitten omwille van dit onverkwikkelijke verhaal. Maar dat is buiten de MR-partijstrategen gerekend.

Jacqueline komt immers nooit meer terug naar de Kamer na haar debacle als federaal minister, maar het bedje is daar door deze ‘toevallige’ opvolging ‘incontournable’ gespreid voor Isabelle, als zoete wraak en als compensatie voor de aftocht van haar zus. Nog een jaartje gekrakeel op provinciaal vlak kan er dan best bij. Want die lastige opvolger is na 2018 zeker helemaal verdwenen. En dan liggen alle wegen naar 2019 weer open. Zucht…

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

21 september 2017

5

SCEPTR mee met parlementaire delegatie Vlaams Belang op bezoek in Irak Van 19 tot 23 september reist SCEPTR-hoofdredacteur Jonas Naeyaert mee met een parlementaire delegatie van het Vlaams Belang naar Irak. De rechtsnationalisten werden uitgenodigd door de Irakese overheid nadat een gelijkaardige reis door het Vlaams Belang naar Syrië breed werd opgepikt in de Arabische media. Op de planning staan onder meer de relatief veilige hoofdstad van Irak, Bagdad, het recent bevrijde Mosoel in het noorden en een bezoek aan de geplaagde jezidi-gemeenschap.

Het is Vlaams Belang-Kamerlid Filip Dewinter die door de Irakese overheid werd uitgenodigd om een bezoek te brengen aan het door oorlog verscheurde land, waar niet alleen sjiieten tegenover soennieten staan, maar ook de spanningen tussen de Irakese regering en de Koerdische deelstaat hoog oplopen. Met Dewinter reizen ook Vlaams Parlementslid Anke Van dermeersch, Kamerlid Jan Penris en mediamedewerker Frank Creyelman mee. Eerder dit jaar bracht Dewinter nog een bezoek aan Syrië, waar hij voor de tweede maal een onderhoud had met Syrisch president Bashar al-Assad. Toen vergezelde een cameraploeg van de VRT de Vlaams Belang’er.

Irak anno 2017 Irak wordt sinds 2003 min of meer onafgebroken geteisterd door conflicten. In 2003 vielen de Amerikanen Irak binnen om Saddam Hoessein van de macht te verdrijven op basis van het bezitten van massavernietigingswapens. Deze beschuldigingen bleken onterecht, maar de impact van de oorlog zindert tot de dag van vandaag na.

Hoewel de missie in Irak in 2008 door de VS als ‘afgelopen’ werd verklaard, blijft de realiteit een ander verhaal. De VS ondersteunden, deels uit noodzaak om niet al te veel Saddam-oudgedienden aan de macht te laten, voornamelijk de

De reis in en door Irak is dagelijks te volgen met uitgebreid beeld- en videomateriaal op sceptr.net en op Twitter via @jonas_naeyaert. sektarische en finaal gevaarlijke politiek van de sjiieten. Deze beleidsmakers verwaarloosden immers jarenlang de soennitische bevolking, die steeds als laatste in de rij moesten staan voor investeringen en overheidsaandacht. Dat resulteerde in een chronische soennitische opstand die officieel in 2011 afliep. Echter, IS nam met succes de rol van soennitische rebellengroep over.

In 2014 kwam IS op kruissnelheid. Toen viel de grote stad Mosoel nagenoeg zonder weerstand te bieden. Daarop schoot de internationale gemeenschap in een paniekkramp. Vandaag wordt de Irakese overheid, die veel vraagt en weinig kan bieden, overeind gehouden door de VS en Iran, terwijl regionale actoren zoals de Koerden en de Turken in belangrijke mate regio’s controleren of beïnvloeden.

Agenda De exacte planning van het bezoek werd pas bij aankomst bekendgemaakt door de Irakese overheid. Uit veiligheidsoverwegingen communiceert de Irakese overheid bij voorkeur zo min mogelijk over welke politici en vooraanstaanden wanneer en waar zullen zijn. Zo speelt men eventuele aanslagplegers niet in de kaart.

SCEPTR zal in Bagdad de mogelijkheid hebben om met

vooraanstaande politici te spreken, zoals de voorzitter van het parlement en de minister van Defensie. In de loop van de week is een bezoek aan de grote noordelijke stad Mosoel gepland, die onlangs werd bevrijd van de islamistische terreurgroep IS. Ook bezoeken aan de gekwelde jezidi- en christelijke gemeenschappen staan op de planning. Hierbij zullen niet alleen unieke inzichten in de Iraakse oorlog gebracht worden, maar ook persoonlijke verhalen van getroffen slachtoffers, soldaten, burgers, enzoverder.

Jonas Naeyaert

Vlaams Belang in het Midden-Oosten Het is de vierde maal dat het Vlaams Belang conflictgebieden in het Midden-Oosten opzoekt. Tot driemaal toe ging Filip Dewinter op bezoek in Syrië, waar hij ook tweemaal de controversiële Assad ontmoette, voor wie Dewinter wel “sympathie” koestert.

Rond het laatste bezoek van Dewinter was heel wat te doen, aangezien critici beweerden dat de VRT - die meereisde - zich niet alleen op sleeptouw liet nemen door Dewinter, maak ook een weinig kritisch interview afnam van Assad.

Omwille van de heisa werden de VRT-reportages die toen werden ingeblikt, geschrapt. Dewinters bezoek aan Assad daarvoor kwam dan weer in opspraak omdat het plaatsvond zonder toestemming van VB-voorzitter Tom van Grieken. Hierdoor stak een korte maar krachtige interne crisis de kop op bij Vlaams Belang. Het is evenwel te verwachten dat dit bezoek geen interne problemen zal opleveren. Irak is een officiële bondgenoot van België, in tegenstelling tot Assad, en Van Grieken is op de hoogte van de trip.

JOBGROEI IN EUROPA Volgens De Standaard (12 september) zijn de jobvooruitzichten gunstig. In heel Europa, met uitzondering van Zwitserland. Dat blijkt uit de trimesteriële jobprognose van de internationale uitzendgroep Manpower.

Ook in ons land wordt jobgroei verwacht.

De Belgische werkgelegenheidsprognose is al sinds midden 2014 positief. Toch zijn de aanwervingsprognoses van de 751 bevraagde bedrijven zeer bescheiden. Meer dan 90 procent zegt in het laatste kwartaal van dit jaar geen aanwervingen te zullen doen. De Waalse bedrijven zien het een heel pak beter in dan de Vlaamse. Dat doen ze al jaren. Maar de werkloosheidskloof blijft even groot of neemt nog toe, blijkt uit cijfers van de RVA. Je moet om dat te weten dan wel De Standaard even opzijleggen en bijvoorbeeld het weekblad Trends lezen. Daar lees je dat de “verwachte tewerkstelling” veel te maken heeft met de plaatselijke werkloosheidsgraad. Zo gaat de hoge werkloosheidsgraad in Brussel (16,9 procent) gepaard met een nettotewerkstellingsprognose van +6. In Vlaanderen, waar de werkloosheidsgraad maar 7,51 procent bedraagt, zijn de tewerkstellingsvooruitzichten lager (+1). In Wallonië is 14,5 procent van de beroepsbevolking werkloos en ligt de nettotewerkstellingsprognose op +4. De eerste cijfers verduidelijken de realiteit, de andere de hoop op beterschap. Een klein verschil?

“Vluchtelingencrisis ter plekke aanpakken” Dewinter wil naar eigen zeggen Irak bezoeken om zowel symbolische en historische redenen, nu de islamisten van IS nagenoeg verslagen zijn in het Midden-Oosten. Er zijn echter concrete beleidsaspecten aan het bezoek. Dewinter en zijn reisgenoten willen observeren hoe gevluchte Irakezen kunnen terugkeren nu de oorlog (vermoedelijk) op zijn einde loopt.

“Als onze overheid effectief de vluchtelingencrisis wil aanpakken, kan dat niet alleen met inspanningen op het thuisfront, maar moet dat ook met maatregelen en hulp ter plekke, in dit geval in Irak”, aldus Dewinter. “Met wat hetgeen de Belgische overheid vandaag doet, gaan we er niet komen.” Bovendien maakt het rechtse Kamerlid zich zorgen over migratiebewegingen in de andere richting, namelijk terugkerende ‘Belgische’ jihadisten die in staat zijn om, na jaren militaire ervaring, bloedige aanslagen bij ons te plegen.

Ook de interne politiek-religieuze dynamieken in Irak baren Dewinter zorgen. Rapporten van de laatste jaren berichten over sjiitische milities, geallieerd aan Bagdad, die niet alleen wreedheden begaan onder de soennitische bevolking, maar ook de

Dewinter en co. in het Iraakse parlement gebieden onder hun controle besturen op een net zo fundamentalistische manier als IS. Dat wil zeggen: met draconische hand alles aanpakken dat afwijkt van de islamitische gebruiken, zoals alcohol, dans, muziek, homoseksualiteit, enzoverder. “Het gevaar bestaat erin dat we de soennitische extremisten vervangen door sjiitische extremisten. Dat kan niet de bedoeling zijn”, verklaarde Dewinter.

Een bijzonder aandachtspunt van Dewinter zal de positie zijn van de religieuze minderheden in Irak, onder meer de jezidi’s, Jonas Naeyaert maar zeker ook de vervolgde christenen.

EU haalt kwart miljard weg uit interne veiligheid Eind augustus publiceerde de Raad van de Europese Unie een interessant document (11732/17). Het is een memo van Günter Oettinger, lid van de Europese Commissie, aan Märt Kivine, voorzitter van de Raad van de Europese Unie. Het onderwerp is een ‘voorstel tot kredietoverschrijving nr. DEC 18/2017 binnen Afdeling III - Commissie - van de algemene begroting voor 2017’.

Bij een kredietoverschrijving wordt geld van het ene programma van de EU naar een ander programma overgeschreven. In mensentaal: geld dat voorzien is voor bijvoorbeeld interne veiligheid wordt voor iets helemaal anders gebruikt.

Saai? Op het eerste gezicht wel. Tot we het document in detail bekijken. Dan wordt het plots bijzonder interessant én relevant voor de burger. De programma’s waar de EU geld van wegneemt, zijn immers ‘Interne veiligheid’ en ‘Asiel en migratie’. Het geld gaat vervolgens naar ITER, de Internationale Thermonucleaire Experimentele Reactor.

Verlies voor bestrijding van misdaad De post ‘steun voor grensbeheer en een gemeenschappelijk visumbeleid om legitiem reizen te vergemakkelijken’ verliest liefst 80 miljoen euro.

Het onderdeel ‘voorkoming en bestrijding van grensoverschrijdende georganiseerde mis-

daad en betere beheersing van veiligheidsgerelateerde risico’s en crises’ verliest 45 miljoen euro.

Het onderdeel ‘voltooiing van operaties en programma’s op het gebied van de buitengrenzen, veiligheid en bescherming van de vrijheden’ verliest 105 miljoen euro. En tot slot het deel ‘voltooiing van operaties en programma’s op het gebied van terugkeer, vluchtelingen en migratiestromen’ verliest 54 miljoen euro.

Winst voor ITER De totale som, te weten 284 miljoen euro, gaat integraal naar ITER. In de memo staat: ‘Deze overschrijving betreft het voorstel om het programma voor de Internationale Thermonucleaire Experimentele Reactor (ITER) te versterken met 284 miljoen euro aan betalingskredieten.’

Het is ongezien dat de EU een kwart miljard euro uit de essentiële programma’s ‘Interne veiligheid’ en ‘Asiel & migratie’ haalt om deze te gebruiken voor ITER.

Dat een onderdeel ‘voorkoming en bestrijding van grensoverschrijdende georganiseerde misdaad’ 45 miljoen euro verliest, valt vandaag, gezien de internationale context, niet uit leggen.

Thierry Debels

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Histoire d’O Over de familie Onkelinx kan best wat verteld worden. Het oorlogsverleden van opa is afdoende gekend; zij het niet altijd even elegant in beeld gebracht. Maar dat haar Brusselse periode van zomaar even 15 jaar op een totaal fiasco dreigt uit te lopen, is iets wat in de zee van lofbetuigingen onderbelicht bleef.

Het is al ruim twee jaar geleden dat vader Onkelinx in het nauw gedreven werd in Terzake, toen het oorlogsverleden van zijn vader opgeworpen werd. Natuurlijk is het best prettig om Laurette Mitraillette met die antecedenten te confronteren. In ieder geval, haar uitspraak van 2014 tegen Francken, “Het geluid van laarzen weerklinkt in de regering van het land”, heeft ze nadien niet meer in de mond genomen.

Père Ubu Wanneer het personage van Onkelinx – de dochter, niet de vader – opgevoerd wordt, zijn er altijd wel sappige verhalen die opduiken. Over haar eerste man die voor drugshandel gezocht werd (bekend); hun gemeenschappelijke dochter werd jaren later voor drugsfeiten gearresteerd (veel minder bekend). De man is doorheen de jaren door de outplacementcel van de PS steeds aan een lucratieve baan geholpen, wellicht mede uit dank voor de huiselijke rust die hij in zijn gezin Guenned-O bracht.

En uiteraard is er het burgemeesterschap van Jeuk.

Of hoe oud nieuws plots weer een primeur wordt. Het blad Père Ubu, nog onder auspiciën van de oud-hoofdredacteur, liet jaren geleden geen week voorbij gaan zonder een sappig Onkelinx-verhaaltje, zij het soms wat kort door de bocht. De Franstalige (rechtse) pers blijft schijnbaar een blinde vlek voor Vlaams-nationalisten, ongeacht of ze in media of in de politiek actief zijn.

Zoals de oorlog eindigde en de familie O naar Seraing trok, lijkt ook het tijdperk O in de politiek op zijn einde te lopen. Nog één strijd heeft ze: de Brusselse PS-federatie naar de verkiezingen van 2018 en 2019 leiden (“haar laatste gevecht”).

De geschiedenis leert echter dat zo’n “laatste” gevecht er vaak eentje te veel is, wat ze ook wel beseft. Tussen de regels door liet ze verstaan die rol best aan iemand anders te willen overlaten. Begrijpelijk, want als de laatste peiling een correcte trend aangeeft dan wordt de eerstvolgende verkiezing de kroniek van een aangekondigde ramp.

Ambitie waarmaken Dat O de bui al een tijdje voelde hangen, bewijst haar aankondiging begin juli niet langer voor het lijsttrekkerschap in Schaarbeek te zullen gaan. De droom van de sjerp had ze opgegeven, nochtans een van haar ambities toen ze in 2001 de ‘Vurige Stede’ inruilde voor de ‘Ezelsgemeente’. Op papier, want iedereen wist dat ze de facto in het Waals-Brabantse Lasne verbleef. Een heel traject legde die meid af. Waar is de tijd dat ze in kleurrijke zigeunerrokken en op sandalen door de Luikse alternatieve scene huppelde?

In Brussel moest deze piston van de legendarische André Cools realiseren waar ze in Luik nooit helemaal in geslaagd was: de absolute macht verwerven. Tot tweemaal toe mislukte het in Schaarbeek, net zoals ze er nooit in slaagde haar stempel op de Brusselse fédération te drukken. Haar band met Mayeur en de grote bedrijvigheid van het advocatenkantoor van haar man in Samusocial en aanverwanten, zelfs voor de PS ging het allemaal wat te ver.

Een week voor haar aangekondigde terugtrekking was ze nog aanwezig op een PS-afdelingsvergadering in Schaarbeek. En ongeveer op dat moment las men in La Capitale over de piste dat ze afstand zou doen van haar federaal fractievoorzitterschap om zich volledig op Brussel te focussen. Fake news dus.

KNIN.

21 september 2017

Vlaamse Rand: pijnpunten liggen bloot Afgelopen zaterdag organiseerde minister Weyts in bezoekerscentrum ‘De Lambiek’ in Beersel voor de tweede maal een colloquium over de ‘Stand van de Rand’. De focus lag ditmaal op het aanbod van Welzijn in Halle-Vilvoorde, het woonbeleid en de plannen voor het openbaar vervoer.

Eurostadion De minister van de Vlaamse Rand beet de spits af, want hij diende het colloquium vervroegd te verlaten voor een actie ter promotie van het openbaar vervoer. Weyts begon met een verwijzing naar de zware fileproblematiek op de Brusselse Ring. Om die reden bekijkt hij met grote bezorgdheid de initiatieven langs de Ring die extra verkeer zullen lokken, zoals de bouw van het Eurostadion. Zijn kabinet had de mensen van de actiecomités uitgenodigd, maar die bleven op hun honger. Weyts heeft als minister van Mobiliteit de sleutel in handen: als de Vlaamse regering een ‘mobiliteitsconvenant’ sluit met Ghelamco met zogenaamde oplossingen voor de verkeerscongestie, dan verdwijnt meteen een belangrijk obstakel voor het Eurostadion. De minister liet evenwel niet in zijn kaarten kijken. Een maand na de intrekking van alle lopende vergunningsaanvragen heeft Ghelamco nog steeds geen dossier voor een omgevingsvergunning ingediend bij de Vlaamse overheid.

Inzake de woonproblematiek wees de N-VAminister op de sociale verdringing in VlaamsBrabant: talrijke jonge gezinnen komen niet in aanmerking voor een sociale woning, en zijn niet kapitaalkrachtig genoeg voor de vrije woningmarkt. Weyts kondigde aan dat er een decreet komt om het principe van ‘Wonen in eigen streek’ te herstellen. In 2013 had het Grondwettelijk Hof, op vordering van Brusselse spelers uit de vastgoedsector, de verplichting geschrapt om in bepaalde verkavelingen een aantal betaalbare woningen te voorzien voor mensen die een band konden aantonen met de streek. In het Vlaams regeerakkoord stond dat een alternatief zou worden uitgewerkt. Na vier (!) jaar getalm zouden Vlaams Parlementsleden nu een decreet aan het voorbereiden zijn dat een antwoord moet bieden op het arrest van het Grondwettelijk Hof. Niets te vroeg. Weyts deed een oproep om dit initiatief te steunen.

Vlabzorginvest Daarna sneden ambtenaren uit de welzijnssector de problematiek aan van het (te) kleine aanbod aan sociale instellingen in Halle-Vilvoorde voor jongeren, senioren, geestelijke gezondheidszorg en kinderopvang. Met ‘Vlabzorginvest’ wil de Vlaamse regering een hefboom creëren om de achterstand weg te werken. Minister van Welzijn Vandeurzen bereidt een decreet voor. Het is de bedoeling voorrang te geven aan initiatieven uit Halle-Vilvoorde en

mee op zoek te gaan naar geschikte gronden.

Heel teleurstellend was het budget dat hiervoor zal worden uitgetrokken: de Vlaamse overheid voorziet een bedrag van zegge en schrijve 2,5 miljoen euro. Niet als jaarlijkse subsidie, wel in de vorm van een rollend fonds dat systematisch kan hergebruikt worden. Dit is eigenlijk niet ernstig. Gezien de hoge grondprijzen in de brede Vlaamse Rand is dit veel te weinig om een ernstig en vooruitziend aankoopbeleid te voeren. Hoogstens kan men spreken van een bescheiden opstartbudget.

Vlabinvest Vervolgens kwam het woonbeleid aan bod, meer bepaald de initiatieven van Vlabinvest. Dit Vlaamse agentschap werd enkele jaren geleden overgeheveld naar de provincie Vlaams-Brabant en wordt momenteel geleid door gedeputeerde Tom Dehaene (zoon van).

Vlabinvest voert een voorrangsbeleid voor mensen met een lokale band, waardoor in de praktijk vooral Nederlandstalige gezinnen een betaalbare stek krijgen om te wonen. Het gaat in hoofdzaak om huurappartementen en in mindere mate om koopwoningen. Het werkingsgebied was aanvankelijk beperkt tot de faciliteitengemeenten en enkele gemeenten met peperdure grondprijzen, zoals Overijse en Hoeilaart. Later werd het actieterrein uitgebreid tot heel Halle-Vilvoorde en vier gemeenten uit het arrondissement Leuven.

Helaas groeiden de middelen en het aantal personeelsleden niet mee, waardoor de ambities en de impact van het agentschap erg bescheiden blijven. Zo werd in heel 2016 amper één grondaankoop gedaan: een lapje van 32 are in Bertem bij Leuven. Intussen heeft Vlabinvest wel wat grondreserves aangelegd (zo’n 18 hectare), maar een belangrijk deel ligt in woonuitbreidingsgebied en kan pas op lange termijn gerealiseerd worden.

Ondermaats Inmiddels bestaat Vlabinvest 25 jaar en werden er in totaal 357 huur- en 102 koopwoningen gerealiseerd. Minder dan 20 woningen per jaar dus. Momenteel zijn er 53 huurwoningen en 22 koopwoningen in opbouw. In een werkingsgebied van 39 gemeenten betekent dit minder dan twee woningen per gemeente. De mensen van Vlabinvest zelf gaven als boodschap aan minister Weyts mee dat hun middelen duidelijk ontoereikend waren.

De jonge ambtenaren van Vlabinvest kan men natuurlijk niets verwijten, tenzij dan dat ze - tot grote ergernis van het publiek - nau-

welijks verstaanbaar waren, haast fluisterden in de micro. Met hun zwakke presentaties illustreerden ze onbedoeld het ambitieloze beleid van de Vlaamse en provinciale overheid. Vlabinvest zou een schitterend instrument kunnen zijn indien de Vlaamse overheid jaarlijks een ernstig budget ter beschikking zou stellen, zodat er een betekenisvol antwoord zou komen op de sociale verdringing. Zelfs de gouverneur moest in zijn slottoespraak erkennen dat het woonbeleid in de Vlaamse Rand ondermaats is en dat de actieradius van Vlabinvest veel te beperkt blijft.

Tramlijnen Een ambtenaar die wel duidelijke taal sprak, was Joost Swinnen van De Lijn, die zijn Brabantnet kwam voorstellen. Het gaat om een project van drie tramlijnen in het noorden van en boven Brussel, die in mekaars verlengde liggen en tot doel hebben de Ring en de A12 te ontlasten. Concreet wil men het Noordstation en de bedrijvenzones van Diegem via de tram verbinden met de luchthaven. Daarnaast komt er een ‘Ringtrambus’ die de luchthaven via Machelen, Vilvoorde en Strombeek zal verbinden met de Heizel. En ten slotte komt er een sneltramlijn tussen Willebroek, Londerzeel, Meise, Laken en het Noordstation.

Het is logisch dat er inspanningen worden gedaan voor een verbeterd openbaar vervoer in de Noordrand, maar vooral de sneltram die de centra van Londerzeel en Meise zal verbinden met hartje Brussel, baart zorgen. Naar het voorbeeld van de snelle treinverbinding tussen Brussel en de centra van Liedekerke en Denderleeuw, zal deze tramlijn in Meise en Londerzeel onvermijdelijk zorgen voor een versnelde instroom van Brusselse inwijkelingen. Vlaanderen rolt hiermee zelf de rode loper uit voor verdere verfransing.

Deze tramprojecten werden reeds beslist tijdens de vorige bestuursperiode en bevinden zich in de (laatste) studiefase. De Vlaamse overheid trekt voor deze projecten bijzonder veel geld uit. Alleen al de infrastructuur voor de sneltram Willebroek-Brussel wordt geschat op 300 miljoen euro. Vergelijk dat maar eens met de schamele 2,5 miljoen die de Vlaamse overheid veil heeft voor een vernieuwd zorgbeleid in de Vlaamse Rand.

BL

Adverteren in ‘t Pallieterke Tel. 03 232 14 17

De reisclub van het “Antwerps stadhuis” Die van het Vlaams Belang in Antwerpen zijn, onder leiding van Anke Van dermeersch aan het puzzelen gegaan in verband met de buitenlandse reizen van het stadsbestuur.

Zij doen dat aan de hand van een gedragscode voor burgemeester en schepenen die in mei 2008 door de gemeenteraad werd ingevoerd. . Deze gedragscode stipuleert dat collegeleden individueel of als lid van een delegatie officiële buitenlandse werkbezoeken kunnen afleggen mits voorafgaande bespreking en goedkeuring. De deelnemende collegeleden dienen bovendien schriftelijk verslag uit te brengen van dergelijk bezoek.

Vlaams Belang keek na of deze voorwaarden tijdens de huidige legislatuur nageleefd worden en kwam tot de vaststelling dat het huidige stadsbestuur een erg grote reisdrift aan de dag legt. Tijdens de periode 20132016 gingen de schepenen maar liefst 271 dagen (18,5 procent van de tijd) op reis naar het buitenland.

Zo kostte de reiswoede van Philip Heylen de belastingbetaler op 4 jaar tijd 56.067 euro. De reislust van schepen Marc van Peel werd niet geregistreerd in collegebesluiten en hiervan zijn dan ook geen verslagen ter beschikking van de gemeenteraadsleden, zodat de vraag aan de orde is of de Antwerpse havenschepen wel de verplichtingen van de gedragscode naleeft.

De top 5 van de bestemmingen? Op de eer-

ste plaats de Verenigde Staten (11 reizen), Frankrijk evenveel, Duitsland 9 reizen, het Verenigd Koninkrijk 7 reizen en China 7 reizen. In de top van de reislustige schepenen prijkt Philip Heylen (intussen geen schepen meer, wegens ontslag) met 18 reizen. Verder komt Koen Kennis aan bod met 15 reizen, Ludo van Campenhout met 10, Rob van de Velde (evenveel), Bart de Wever (7 reizen), Nabilla ait Daoud (4 reizen) en Fons Duchateau (evenveel). Reisduif/schepen Philip Heylen reisde naar volgende bestemmingen: 5 maal New York; 3 maal Londen 2 maal Cannes, en telkens 1 maal naar New Dehli, Mumbai, Istanboel, Havana, Singapore, Miami, Haifa, San Francisco, Glasgow, Helsinki, Jerusalem, Boston, en Tel Aviv.

Wij voelen ons niet geroepen het Antwerpse schepencollege te verdedigen, maar wij herinneren ons dat, ten tijde van de “onafhankelijke” stad Antwerpen (dus voor de samenvoeging met de huidige districten) ook de oppositie mee op reis mocht. Toen werd er niet gereclameerd. Dat schepen Heylen een keertje meer naar de VS vloog, lijkt ons aan-

nemelijk: hij wist er in het raam van de actie voor het Red Star Museum heel wat nazaten van emigranten aan te zetten naar Antwerpen te komen. Wat hij in de andere steden ging doen en of dat op kosten van ongelijk gebeurde, weten wij niet.

Van havenschepen Marc Van Peel, weten wij dat hij (afwisselend met de CEO van het Havenbedrijf) vaak in het verre buitenland vertoefde. Niet om er aan het strand te liggen of om cocktails te drinken, maar om (nieuwe) klanten van de haven te bezoeken.

Dit gebeurde op kosten van het Havenbedrijf, wat normaal is. Hij haalde daarenboven redelijk wat resultaten. Op dat gebied heeft het Belang dus geen punt. Trouwens, gingen de “belangers” in de tijd toen ze nog in de beheerraad van het Havenbedrijf zaten, ook wel eens mee naar de andere kant van de aardkloot? Ter controle?

Hun vaststellingen komen op een wel heel pijnlijk moment. Op het ogenblik dat we dit schrijven, vertoeven Anke Van dermeersch, Flup Dewinter, Jan Penris en Frank Creyelman in Irak. In camouflagepak bezoeken zij onder meer Mosoel, de vroegere hoofdstad van de Islamitische Staat (IS). Zij zijn weliswaar uitgenodigd door de Iraakse regering (zie ook blz.5).

Pagadder

Onze naaste buren

21 september 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Links fascisme

Feitelijk is deze titel een tautologie (twee keer hetzelfde zeggen). Mussolini heeft zich tot de laatste dag van zijn leven altijd en terecht links genoemd.

“Ik geniet ervan” Nederland heeft weer eens kennisgemaakt met het (links) fascisme dat vandaag nog altijd de stelling bewijst van de grote Joods-Nederlandse historicus Jacques Presser. Die zei lapidair in de jaren zestig: “Als de fascisten terugkomen, noemen ze zich antifascisten.” Dat werd vorige week weer bewezen toen de woning van Thierry Baudet, volksvertegenwoordiger en politiek leider van het rechtse Forum voor Democratie, beklad werd. Tezelfdertijd verscheen een communiqué van een Radicaal Anarchistisch Feministisch Front dat stelde: “We protesteren met deze actie tegen het verderfelijke gedachtengoed van Thierry Baudet. We verzetten ons tegen het groeiend gevaar van Forum voor Democratie dat een nieuwe fascistische beweging probeert op te bouwen van hordes (jonge) witte mannen.

Gun Baudet en zijn trawanten geen rust.” Pseudolinks zag er geen probleem in. Een onnozele acteur als Waldemar Torenstra vond dat het bekladden van het huis “geen drama” was.

Een lid van D66 (al lang meer links dan liberaal) twitterde dat ie de actie wel afkeurde maar ook “ik geniet ervan”. Het wicht Elfie Tromp, columniste bij de VPRO, schreef dat ze Baudet eens graag zou slaan met een dildo.

Media en politici genieten er niet van Kortom, de klassieke reacties die je mag verwachten van

7

‘Gutmenschen’ als je hun fascistische meningen niet deelt.

Maar toch ook niet helemaal. Want vijftien jaar geleden werd in Nederland een populair politicus vermoord, nadat de hele linkse goegemeente zich een aap had gelachen omdat hij met taart en verf was besmeurd. En in Nederland wordt al dertien jaar een verkozen volksvertegenwoordiger bedreigd omdat hij een criminele ideologie aan de kaak stelt. Ere wie ere toekomt, de politieke partijen en de media “genoten” er niet van.

De linkse De Volkskrant schreef in een commentaar “dat al die bedreigingen aansporingen kunnen zijn voor één gek om te handelen” en eindigde met “Dat is pure intimidatie door mensen die kennelijk niet meer geloven in de kracht van argumenten. Zij zijn het die geen rust meer verdienen tot ze door de rechter bestraft zijn.” Kun je je een gelijkaardige tekst indenken bij de VRT, De Standaard of Knack wanneer een grappenmaker een pot saus over het hoofd van Van Grieken of Pas zou uitgieten? De vraag stellen, is het antwoord geven.

Nog een toemaatje. Vrijdag 15 september stelde de webstek van Het Laatste Nieuws dat in Nederland op korte tijd 80 zware gevallen van medeplichtigheid met criminelen zijn bewezen bij medewerkers van de politie, de douane en de marechaussee. Verder geen woord over de achtergrond van die ambtenaren. Exact op hetzelfde moment kopte De Volkskrant: “Allochtone agent vaak betrokken bij corruptie”. De krant meldde dat

allochtonen 7 procent van die overheidsbanen uitoefenen maar dat ze wel 40 procent van de corrupte ambtenaren leveren. Tot zover de voorlichting bij de zogenaamd minst politiek correcte krant van Vlaanderen.

Wim van Rooy en de “Endlösung” Overigens, we moeten Nederland niet idealiseren. Onlangs stoof het er, tijdens een debat in Amsterdam tussen een Nederlandse collabo-arabist en de bekende Vlaamse islamcriticus Wim van Rooy. Van Rooy stelde dat de enige oplossing om de verspreiding van de haatideologie te stoppen op dit ogenblik niet spoort met ons rechtssysteem (dat niet erkend wordt door mohammedanen) dat eventuele uitwijzing van de aanhangers verbiedt. De Nederlandse collabo maakte er “de eindoplossing” van. Vervolgens verscheen in de Nederlands-Turkse krant Zaman Vandaag een artikel met als kop “Endlösung van moslims”. Van Rooy protesteerde bij de Nederlandse Raad voor Journalistiek, maar die vond dat al bij al een kop best fors mag zijn. Dan is het van de gekke dat De Volkskrant straf eist voor de belagers van Baudet, maar dat het officiële journalistenorgaan geen probleem heeft dat Van Rooy als een geestgenoot van Goering en Himmler wordt afgeschilderd; in afwachting dat een nieuwe M. Bouery in die kop inspiratie vindt om Van Rooy het lot van Theo van Gogh te laten ondergaan. Ironisch is dat die dappere Turks-Nederlandse krant inmiddels zijn naam wijzigde, na bedreigingen uit de Erdoganhoek, en dat de Vlaamse versie zichzelf uit pure angst liquideerde.

Willem de Prater

Te weinig geld of te veel monumenten?

Omdat een monumentale schouw dreigt om te vallen, is een vleugel van het Gentse stadhuis afgesloten. Ook een groot deel van de Hoogpoort is uit voorzorg afgezet. Het is niet de eerste keer dat er problemen zijn. Enkele jaren geleden moest al een hoge schouw onderstut worden. Vorig jaar brokkelden er stenen van de gotische gevel, kant Hoogpoort. De restauratie van het Gentse stadhuis is al jaren bezig, maar het gaat zeer traag. Het kost natuurlijk ook veel geld.

De rekening wordt vooral door de Vlaamse overheid betaald, en die komt maar mondjesmaat met subsidies over de brug. Toch mogen de Gentenaars niet klagen. Er vloeien jaarlijks vele miljoenen naar onze stad om erfgoed te restaureren: het Gravensteen, de kathedraal, het NTG, de abdij van Drongen, het havenhuis op de Graslei en zoveel meer, ook het stulpje van Guy Verhofstadt aan de Lievekaai. Geen enkele andere stad in ons land heeft zoveel beschermde gebouwen. Ze allemaal restaureren en in orde houden is een gigantische opgave. De subsidiepot moet over al dat fraai erfgoed verdeeld worden; geen wonder dat het soms jaren wachten is op geld.

Er komt ook steeds onroerend erfgoed bij.

Onlangs werd een oude technische school aan de Lindenlei beschermd. Totaal afgeleefd en in verval laat de stad Gent het al jaren verkommeren. Een privaat eigenaar zou allang torenhoge boetes voor leegstand en verwaarlozing betalen. Nu het beschermd is, kan de stad

Gent voor de nodige herstellingen een beroep doen op Vlaamse subsidies. Dat lijkt toch wat te gemakkelijk.

Een ander gebouw haalde de lijst beschermde monumenten niet, namelijk het schooltje Sint-Gerardus, dat ooit deel uitmaakte van de wereldtentoonstelling van 1913.

Het moet wijken voor de uitbreiding van een grootwarenhuis. De gebruikers ervan, een vereniging voor armen, zouden na de sloop in ruil een nieuwbouw krijgen om hun werking in voort te zetten. Een plaatselijk buurtcomité voerde actie tegen de plannen en ijverde om het schooltje als monument te laten beschermen. Zij hielden daardoor de plannen enkele jaren tegen. Nu heeft minister Bourgeois, na een onderzoek, beslist het niet te beschermen.

Het ziet ernaar uit dat niets de sloop nog kan tegenhouden. De teleurstelling bij de actievoerders is groot en dat is best te begrijpen.

Niet alles kan echter beschermd en bewaard Mathildis worden.

Een vuile of een propere campagne?

Schepen Coddens, lijsttrekker voor het kartel rood-groen, mocht in een krantenartikel uitgesmeerd over een halve pagina vertellen dat hij het initiatief nam voor een “propere en inhoudelijke verkiezingscampagne”.

De voorbije jaren ging het er bikkelhard aan toe in de Gentse politiek, stelt hij vast, en daarom heeft hij met de andere lijsttrekkers (alleen de ‘democratische’ weliswaar) overleg gepleegd.

(Het Nieuwsblad, 16/09, ‘Rudy Coddens overlegt over propere verkiezingscampagne’). Alleen, die andere lijsttrekkers weten van niets.

Elke Sleurs (N-VA) reageerde op Twitter: “Propere campagne in #Gent graag! Maar start met eerlijke informatie: overleg? waar? wanneer?” Weinig fraai toch van arbiter Coddens, die in zijn vrije tijd voetbalwedstrijden fluit, om te pronken met afspraken die hij niet heeft gemaakt. Dat lijkt een vuile truc die niet veel goeds belooft voor de komende verkiezingsstrijd.

Di Rupo beweegt niet, de rest van de PS wel Het aangekondigde vertrek van Laurette Onkelinx uit de politiek zorgt bij de PS voor één status quo en een aantal verschuivingen. Het status quo is Di Rupo die onbeweeglijk in de voorzitterszetel blijft zitten. Ondertussen proberen een aantal figuren van de tweede rij dichter bij de top te komen.

Aan de top van de PS heeft iedereen de voorbije maanden bewogen. Behalve Elio di Rupo, die als voorzitter of meestal vanuit zijn burgemeesterzetel in Bergen alles blijft aanschouwen. Hij beschouwt zichzelf als een factor van zekerheid terwijl de partij in een storm zit. Met zijn boek “Nouvelles conquêtes”, vol radicaal-linkse voorstellen, wil Di Rupo aantonen dat hij het baken van de PS blijft tot in 2019. Hij zou gezegd hebben zich te willen spiegelen aan de legendarische partijvoorzitter Emile Vandervelde, die tot zijn dood in 1938 de BWP/POB leidde.

Sommigen zien het vertrek van Laurette Onkelinx als een manier om druk te zetten op Di Rupo om ook een stap opzij te zetten. Dat klopt niet. Als er één status quo is, dan is het wel de Bergenaar als voorzitter. Onkelinx is trouwens niet de eerste topper die een stap opzijzet. Willy Demeyer, burgemeester van Luik, nam ontslag als voorzitter van de Luikse PS-federatie na de affaire-Publifin.

Demeyer hoopte ooit federaal minister te worden. Die tijd is voorbij. Paul Magnette trekt zich terug in het stadhuis van Charleroi; na zijn vertrek als minister-president neemt hij zelfs zijn mandaat als parlementslid niet meer op. Sommigen beschouwen Magnette als de man die zijn moment afwacht. Indien Di

Rupo in 2019 in het zand bijt – en die kans is groot – zal Magnette de fakkel zeker overnemen. De nochtans even linkse burgemeester van Charleroi zou al hebben laten verstaan dat het boek “Nouvelles conquêtes” regelrecht naar de papierversnipperaar kan indien de PS ook maar een kleine kans heeft om in een federale regering te stappen. Maar 2019 is in politieke termen nog zeer ver weg.

Waar het in de PS vooral beweegt, is net onder de partijtop. Met het vertrek van Onkelinx als fractieleider in de Kamer zien sommigen hun kans om door te schuiven. Parlementsleden wegen bij de PS nooit zwaar door. Als de partij aan de macht is, zijn het gewoon de stemmachines die moeten zwijgen. Maar met de PS in de oppositie is de fractieleider één van de belangrijkste gezichten van de partij.

Meteen rijst de vraag: wie haalt de post binnen en schuift in de hiërarchie door naar een plaats net onder Di Rupo en de ervaren PS-ministers in de Brusselse en Franse Gemeenschapsregering (Vervoort, Demotte, Flahaut)? Een aantal zou al volop aan het lobbyen zijn. Sommigen spreken van fiscaal specialist Ahmed Laaouej, maar er is weerstand tegen deze allochtoon. Vooral uit de radicaal-vrijzinnige hoek van de PS.

Li bia bouquet

Laaouej zou te ‘coulant’ zijn ten aanzien van bepaalde moslimrechten in publieke instellingen als de hoofddoek of geen varkensvlees op het menu. Frédéric Daerden is een andere naam.

De zoon van wijlen Michel is een ervaren parlementair en een positie als fractieleider zou hem geen windeieren leggen wanneer hij in 2019 de Luikse PS-lijst moet trekken. Maar Daerden staat niet echt voor politieke vernieuwing. De Franstalige pers noemt ook Karin Lalieux, maar die is tegelijk schepen in Brussel-stad. In tijden van decumul ligt dat moeilijk. En Lalieux kan de fel geplaagde PS in Brussel-stad niet zomaar laten vallen.

Een andere naam die valt, is de sportieve Eric Thiébaut, de burgemeester van Hensies. In de zomer van 2016 had hij een internethit met een filmpje in de stijl van Rocky Balboa, al joggend in de buitenwijken van Philadelphia. Relatief jong voor de PS (49 jaar) en fris ogend, maar een Henegouwer, en de PS’ers uit die provincie zijn in de partijtop al sterk vertegenwoordigd. Bovendien is hij een koele minnaar van de decumul.

Dan maakt André Frédéric (59 jaar) uit Verviers de meeste kans. Hij was al fractieleider in de Kamer van 2013 tot 2014.

Hij is een consensusfiguur. De vraag is: kan hij de vernieuwing van de PS incarneren? Als Frédéric fractievoorzitter wordt, is dat wellicht een opstap naar een discrete ministerpost in een deelstaatregering in 2019. Meer niet.

Picard

8

De wereld rond

21 september 2017

Diplomatieke valies

Een apatride ex-president Ordinair kan je het politieke pad van Mikheil Saakashvili niet noemen. Ex-president in Georgië, ex-gouverneur in Oekraïne en inmiddels dolend in dit land als apatride of staatloze. Een ondoordachte zet van de Oekraïense president Porosjenko creëert alvast heel wat onzekerheden.

Het zal je maar overkomen. Terwijl je op familiebezoek bent in New York, verneem je via de pers dat in je thuisland (eigenlijk het tweede al) je nationaliteit werd ingetrokken. Het paspoort waar je enkele dagen daarvoor mee op het vliegtuig stapte, is in één pennentrek verworden tot een vodje papier.

Geen nationaliteit betekent ook dat je het voortaan moet stellen zonder de rechten die daaraan verbonden zijn. Kortom, onzekerheid troef. Precies dit overkwam eind juli Mikheil Saakashvili, een naam die ongetwijfeld een belletje doet rinkelen.

Ruim tien jaar geleden beleefde hij zijn finest hour. Zijn land kende de Rozenrevolutie en politieke ambities leidden hem enkele jaren later naar het presidentschap. Hij werd door de westerse media op een piëdestal geplaatst. Een beetje als de Kennedy van Georgië. Hij zou zijn land vooruithelpen, maar vooral: ook een vuist naar Rusland maken. Dat hij met een Nederlandse vrouw getrouwd was, kwam goed uit; het leverde de Lage Landen duiding in de taal van Vondel op. Maar politieke carrières kunnen soms wispelturige wendingen nemen.

Hij voerde hervormingen door, iets te veel en te vergaand voor een steeds groter deel van de bevolking. Het voedde protest tegen zijn beleid. Ook de oorlog in Zuid-Ossetië werd hem kwalijk genomen.

Toen hij er troepen heen stuurde, wist hij donders goed dat dit een Russische reactie zou veroorzaken. Bewust als hij was van de publicrelationskansen, schetste hij het beeld van het kleine Georgië dat het aan de stok kreeg met het boze, grote Rusland. Sympathie hiervoor oogstte hij vooral in het Westen.

De man die tot de Kennedy van Georgië moest uitgroeien, bleek na enige tijd eerder gelijkenissen met Pinochet te gaan vertonen. Hij veranderde heel wat zaken, maar regeerde met ijzeren hand, alsof het land zijn speeltuin was. Hij liet tv-zenders sluiten en sloeg antiregeringsdemonstraties neer. Toen Saakasjvili in 2013 opgevolgd werd door Giorgi Margvelasjvili

was de kous niet af; het gerecht keerde zich tegen hem. Ruw optreden wordt hem verweten, en natuurlijk corruptie, een aanklacht die het altijd goed doet, en in zijn geval wellicht niet onterecht. Als een zwaard van Damocles hing er een gevangenisstraf boven zijn hoofd. Een andere optie dan de vlucht vooruit leek hij niet te hebben.

Plan B Een politieke toekomst in Georgië had Saakasjvili niet langer, maar wie weet, misschien wel elders. Op dat punt kwam zijn goede vriend en oud-studiemakker (in de jaren tachtig studeerden ze beiden aan de Universiteit van Kiev) Petro Porosjenko op de proppen, na een loopbaan in het bedrijfsleven sinds 2014 president van Oekraïne. Die had wel een baantje voor Saakasjvili, misschien wat onder zijn niveau, maar gezien zijn benarde situatie beter dan niets. Gouverneur van de regio Odessa werd hij, met als belangrijkste taak paal en perk stellen aan de corruptie daar. Tegelijkertijd werd hem de Oekraïense nationaliteit toegekend, een vereiste om de gouverneursfunctie te mogen bekleden. En aangezien Tbilisi geen dubbele nationaliteit erkent, verloor hij automatisch zijn Georgische nationaliteit. Een efficiënte oplossing voor zijn juridische problemen, hij zou er geen traan om laten.

Het mooie liedje duurde niet lang. Op 30 mei 2015 als gouverneur geïnstalleerd, trad hij in november van het jaar daarop al terug. Een onmogelijk taak, zei hij. Voortdurend werd hij tegengewerkt, dus trok hij zijn conclusies. Gouverneur mocht hij zich voortaan niet meer noemen, wel nog Oekraïner, en daar was het om te doen. Tot voor kort dus. De beslissing van Porosjenko om ook zijn Oekraïense nationaliteit in te trekken, kwam er toevallig of niet vlak na een staatsbezoek aan Georgië. Officieel gaat het om fraude die hij gepleegd zou hebben op het moment dat hij de nationaliteit verkreeg, in werkelijk-

heid is dat niet meer dan de obligate stok om de hond te slaan.

In Georgië zijn ze nog niet klaar met de ex-president en het ligt nu eenmaal makkelijker om een apatride op te jagen dan iemand mét nationaliteit. Het levert een wat vreemde situatie op. Georgië wil Saakasjvili voor de rechter krijgen, wat de betrokkene natuurlijk niet wil. Anderzijds wil de voormalige president/gouverneur wél zijn nummertje gaan opvoeren voor een Oekraïense rechtbank om de onrechtmatige intrekking aan te vechten. Tegen de wil van Kiev in.

Grensincident Het leidde tot een coup de théâtre enkele dagen geleden aan de Pools-Oekraïense grens. Saakasjvili wou met zijn gevolg langs een controlepost rijden, maar die was gesloten. Militairen hielden hem tegen, terwijl achter de militairen – in Oekraïne dus – medestanders stonden te juichen. Na een kat-en-muisspelletje van uren slaagde hij er dan toch in de grens te overschrijden, op zich al een heuse kaakslag voor het Oekraïense gezag. Precies zoals 1.000 km meer naar het oosten door de Russische infiltraties dat gezag ondermijnd wordt, blijkt dat ze ook in het westen van het land niet in staat zijn hun grens fatsoenlijk te beschermen, merkte een commentator op. Bij de aanhangers van Saakasjvili bevond zich een opvallende verschijning: Joelia Tymosjenko, de vrouw met de vlechten die tussen 2007 en 2010 premier van Oekraïne was.

De vraag is dan welke politieke ambitie de ex-Georgische politicus heeft; al dan niet in haar gezelschap. Even, toen hij nog de nationaliteit had, zette hij enkele stappen in die richting. Het draagvlak bleek echter klein, toch zag president Porosjenko er een bedreiging in. Zijn poging hem buiten de grenzen te houden, kletst als een boemerang in zijn nek terug. Zelfs medestanders noemen het Presidentiële Decreet waarmee het staatsburgerschap ingetrokken werd zijn slechtste beslissing ooit. Want nu loopt hij daar, die studiemakker van weleer.

Jong (pas in december wordt hij 50), rancuneus, ambitieus, energiek en werkloos. Als cocktail kan dit tellen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Lynchvideo Op een videoclip van de zwarte hiphopper XXXTentacion – de artiestennaam van Jahseh Dwayne Onfroy - ziet men een groep zwarte scholieren die in een volle klas een blanke leerkracht lynchen en verder een nog schokkender scène van Onfroy zelf die een blank kind van kleuterschoolleeftijd een strop om de hals legt en heel langzaam ophangt. Men ziet de beentjes van het kind spartelen terwijl het stikt. Het rap- en hiphopwereldje was altijd al een broedplaats van antiblank racisme. Het verheerlijken van geweld, druggebruik, verkrachting en het vermoorden van politiemannen is er gemeengoed. Maar het lynchen van een blank kind is toch een nieuwe escalatie. Een nieuw dieptepunt van ziekelijke zwarte rassenhaat. Dezelfde primitieve haat die in het nieuwe Zuid-Afrika tot plaasmoorde leidt. Onfroy is geen geïsoleerde psychopaat. Hij heeft een half miljoen volgers op Twitter en het is duidelijk dat hij weet dat zelfs het lynchen van een blanke kleuter – al is het maar in een clip - door zijn doelpubliek enthousiast ontvangen zal worden.

Revolutie, deel II De Culturele Revolutie, deel I, werd in 1966 door Mao ontketend. In één van de oudste beschavingen ter wereld werd op een nooit geziene schaal materieel en immaterieel erfgoed vernietigd. Alles wat niet marxistisch was, werd systematisch verwoest. Er vielen tussen 1,5 en 10 miljoen doden. De marxisten vonden dat prachtig. Mao’s Rode Boekje werd ook in Europa massaal verspreid op scholen en campussen. Nu, éénenvijftig jaar later, ontketenen de marxisten de Culturele Revolutie, deel II, dit keer in de VS. Het begon met het vernielen of weghalen van standbeelden van Zuidelijke militairen, maar dat was slechts de proloog. Nu de gemoederen flink zijn opzweept en er genoeg dolgedraaide zwarte extremisten en meelopers gemobiliseerd zijn, begint het échte werk: niet meer de strijd tegen de Zuidelijken – die was honderd en tien jaar geleden al gewonnen – maar tegen alle blanken, tegen het christendom en tegen alles wat niet marxistisch is. In New York werd het standbeeld van Columbus gevandaliseerd, overigens tot grote woede van de Italiaanse Amerikanen.

In Ohio werd een standbeeld onthoofd van een kolonel die in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Britten had gevochten. In Californië werden twee standbeelden gevandaliseerd van de franciscaan Junipero

Serra, die daar in achttiende eeuw het christendom predikte, toen Californië nog Spaans bezit was. Eén van de beelden werd in IS-stijl onthoofd. Junipero Serra verdedigde de plaatselijke bevolking tegen de uitbuiting door de Spaanse autoriteiten. Hij was daardoor waanzinnig populair bij de plaatselijke indianen.

Maar voor de nieuwe Rode Gardisten maakt dat allemaal geen verschil: Junipero Serra was een blanke, een christen en géén marxist. Dus is hij automatisch medeplichtig aan “genocide”.

Het woord waarmee de vernielde standbeelden werden beklad.

Zwarte plunderaars Vlaamse kranten maakten melding van het feit dat in de chaos tijdens en na de doortocht van de orkaan Irma in Florida massaal geplunderd werd. Maar dat is slechts de helft van de waarheid. Wij hebben een aantal video’s en amateuropnamen van zulke plunderingen bekeken en daarop was niet één blanke plunderaar te zien. Niet één. We hebben zeker begrip voor mensen die in een langdurige noodsituatie flessenwater of voedsel uit een warenhuis stelen omdat de drinkwatervoorziening en de voedseldistributie volledig verstoord zijn. Maar zover is het in Florida niet gekomen.

Alleen de elektriciteit viel uit. De plunderaars die we zagen, roofden massa’s sportartikelen en elektronica uit winkels en reden daarna weg met grote, dure auto’s vol buit.

Geschiedenis en propaganda Het lot van de Noord-Amerikaanse indianen bewijst hoe nefast massale immigratie kan zijn voor een inheemse bevolking die zich daar niet tegen kan verdedigen. Dat argument is terecht, en het is op het huidige Europa van toepassing. Maar zegt het ook iets over het “imperialisme”, het “racisme” en de gewelddadigheid van de VS? Nauwelijks. In die historische periode hebben àlle grote mogendheden koloniale rijken veroverd, en dikwijls ging dat men veel meer bloedvergieten gepaard dan de verovering van Noord-Amerika. Iedereen kent boeken, films en documentaires over het tragische lot van de indianen. Maar in de negentiende eeuw, toen de VS hun “indianenoorlogen’ voerden, veroverden de Russen een groot deel van de Kaukasus en Siberië. De stammen en volkeren die daar al eeuwen woonden, hebben minstens evenveel geleden als de indianen in Noord-Amerika. Maar wie heeft daarover ooit een film of een documentaire gezien?

Als u ons niet gelooft, lees dan op Wikipedia

de lemma’s “Russian Conquest of Siberia” en “Circassian Genocide”. Dat is geen excuus voor het onrecht dat de indianen is aangedaan. Maar het ontmaskert wel de propagandistische misbruiken. Het lot van de indianen is meer een eeuw later nog altijd een politiek thema. Over het lot van de Circassiërs en de Siberische volkeren geeft niemand nog een kik. En dan hebben we het nog niet over de verdrijving, onderwerping of soms regelrechte uitroeiing van de pygmeeën en de andere Afrikaanse dwergvolkeren door de “grote” negers. Nochtans waren die dwergvolkeren de oorspronkelijke bewoners van het grootste deel van Afrika. Maar tot op heden worden zij door “groten” vernederd en als lijfeigenen gebruikt.

Guerrilla Denemarken wordt geteisterd door een golf van lowtech jihad. Geen spectaculaire bomaanslagen, geen trucks die door een menigte beuken, maar duizenden kleine, geniepige guerrilla- en terreuracties. Moslims gooien stukken rots en betonblokken van bruggen naar automobilisten. Ze schroeven wielbouten van geparkeerde auto’s los om verkeersongelukken te veroorzaken. Ze spannen staaldraden op keelhoogte over fietspaden om voorbijrijdende fietsers te onthoofden.

Meestal lukt dat niet, maar het veroorzaakt wel verschrikkelijke wonden. In Kopenhagen zijn bij drie verschillende incidenten willekeurige voorbijgangers neergeschoten, allemaal jongemannen. De Deense politie adviseerde daarom dat mannen tussen 17 en 25 jaar publieke plaatsen in de hoofdstad zouden vermijden. Zoiets is in Denemarken nog

nooit gebeurd. De regering geeft nu toe dat dit de ergste veiligheidscrisis is sinds de Tweede Wereldoorlog. Zelfs de sociaaldemocraten noemen de onveiligheid nu “catastrofaal”. Voor het eerst in de naoorlogse geschiedenis zal het Deense leger ook ingezet worden voor politietaken. Maar dat zal allemaal niets uithalen als men niet begint met een grootscheepse deportatie van islamitische “vluchtelingen”, “asielzoekers” en immigranten uit het Nabije Oosten, Noord-Afrika en Pakistan. Bijna alle gearresteerde terroristen waren uit die drie regio’s afkomstig.

Radicaal In De Telegraaf deed Geert Wilders enkele zeer krasse uitspraken. “Ons is de oorlog verklaard en we verdedigen ons niet,” zei hij. Als het aan hem ligt, wordt wettelijk vastgelegd dat de islam geen religie is, maar een ideologie. Daarin vergist hij zich: de islam is duidelijk zowel een religie als een ideologie, qua bloeddorst vergelijkbaar met het maoïsme en het nazisme. Maar dat is slechts een definitiekwestie. Hij wil ook dat het verkondigen van de islam in Nederland verboden zou worden: “Het gaat dan om de uitingen. Je kunt niet een idee verbieden. […] Mensen mogen van alles vinden, maar ik mag ook zeggen dat de islam niet onder de grondwettelijke vrijheden zou moeten vallen.’ Wilders riep de moslims op de islam overboord te gooien. Als vrijzinnige organisaties katholieken oproepen de kerk te verlaten, dan schrikt niemand daar nog van. Maar Wilders zal ongetwijfeld overstelpt worden met aanklachten wegens “oproepen tot haat” omdat hij iets dergelijks van moslims vraagt.

AANVAL OP ANNE HIDALGO Een boek van twee journalisten maakt gehakt van de Parijs PS-burgemeester Anne Hidalgo. Een vlijmscherpe analyse van het beleid in Parijs toont de ongein van het bobo-beleid aan: weggepeste automobilisten, files, peperdure sociale woningen, rampzalige openbare netheid en migrantenkampen in de stad.

“Koningin van de wereld”, “koningin van de bobo’s” en “Cruella” zijn bijnamen die de Parijse burgemeester Anne Hidalgo in ‘Notre-Drame de Paris’ (Albin Michel, 235 blz., 18 euro) opgeplakt krijgt. Het boek is een brandbrief van de journalisten Airy Routier en Nadia Le Brun tegen het links-liberale bobo-beleid dat sinds 2014 in de hoofdstad gevoerd wordt. Een beleid dat tot nu amper kritiek kreeg omdat het gros van de Parijse pers deel uitmaakt van de zelfverklaarde elite. Routier en Le Brun brengen daar verandering in, tot grote ergernis van Hidalgo, die weigerde aan het boek mee te werken.

Anne Hidalgo, naar verluidt één van de voormalige bedgenotes van ex-president François Hollande, is de tweede socialistische burgemeester van Parijs na Bertrand Delanoë. Ze volgde hem na de verkiezingsoverwinning van 2014 op en maakte een aantal beleidskeuzes die de 2 miljoen Parijzenaren en de 10 miljoen Fransen uit de omringende Ile-de-France zuur opbreken, zo leert Notre-Drame de Paris. Want een ‘drame’ is ze inderdaad.

Kunstmatige files Om te beginnen werd het mobiliteitsbeleid op een dramatische manier omgegooid. Hidalgo is van oordeel dat zo weinig mogelijk vervuilende auto’s de stad binnen mogen. Of exacter: zo weinig mogelijk auto’s ‘tout court’. De burgemeester heeft er niets anders op gevonden om het gebruik van de auto te ont-

BORIS’ BOKKENSPRONG Optimistisch, voluntaristisch, maar ook utopisch en intellectueel oneerlijk; het opiniestuk van buitenlandminister Boris Johnson over de Brexit vorig weekeinde zorgde voor veel scherpe reacties. Maar in werkelijkheid ging dat schrijfsel slechts gedeeltelijk over inhoud, eerder is het een poging om zijn eigen benarde politieke positie te verbeteren.

De kracht van een opiniestuk zit hem vaak in de timing. Door een geschikt moment te kiezen, kan de impact gemaximaliseerd worden. Of vice versa. Dat de minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson net het afgelopen weekend een lijvige bijdrage in de Daily Telegraph publiceerde is geen toeval. Enkele dagen later, deze vrijdag om precies te zijn, zal premier May een toespraak houden waarin ze omtrent het Brexitdossier de puntjes op de i zal zetten. De verwachtingen zijn alvast hooggespannen.

Gehoopt wordt dat hiermee de moeizame gesprekken met de EU kunnen worden rechtgetrokken. De pers gaat ervan uit dat ze het zal hebben over de overgangsperiode na april 2019, het moment waarop de Britten in principe de EU zullen verlaten.

Boris’ schot voor de boeg is dus heus niet toevallig.

Wekelijkse cheque Eén zaak uit dat uitgebreid voluntaristisch Brexitpleidooi blijft hangen: eens de Britten uit de EU gestapt zijn, kan elke week 350 miljoen £ naar de eigen gezondheidszorg stromen (de National Health Service, beter bekend als NHS). De titel van het stuk stelde het scherper dan de tekst zelf, maar de richting van de redenering is duidelijk. “We besteden elke week 350 miljoen £ aan de EU, laten we dit eerder aan de NHS geven”, schrijft hij.

Fout, meent David Norgrove, topman van de UK Statistics Authority en in een vorig leven nog secretaris van Margareth That-

DIE FREIMAUREREI, EEN SLAPPE CLUB Generaties katholieke Vlamingen werden opgevoed met gruwelverhalen over de logebroeders. Hun rituelen waren duivels, hun gewoonten spookachtig, hun samenzweringen gehaaid en hun netwerken heuse kazematten van antikerksheid.

Voor streng nationalistische Vlamingen pasten zij in hetzelfde verwerpelijke vakje als de communisten, als zij al niet beide lidmaatschappen combineerden. Tot je op een zonnige dag in Gent koffie drinkt met een liberale vrijmetselaar met veel ervaring met deze vrijdenkers en hun ateliers, die lacherig vertelt over kleinzielige ruzietjes, de onnozelheden van de schortjesdragers en hun pocherige greep naar de macht, een luchtbel, en het zootje afdoet als aftands, een hobby voor ouden van dagen.

Joël de Ceulaer van De Morgen paste in diezelfde week de logebroeders een kleedje aan door te eisen, nu de wereld behekst is door transparantie en doorzichtigheid - geen donkere hoeken en complotteurs meer in onze samenleving -, uit hun tempels te komen, zich te tonen, man en paard te noemen. Waar is de tijd dat er strijd woedde op de redactie van Knack tussen logemensen en de anderen over de controle op de inhoud. Het waren de hoogdagen van logebroeder Reynebeau.

300 jaar De Duitse vrijmetselaars, de Freimaurer, vierden de voorbije dagen de 300ste verjaardag van hun club. Voor de feestzitting in het Sprengelmuseum in Hannover arriveerden iets te veel mannen - vrouwelijke leden blijven een uitzondering en vergaderen in loges die niet door Londen erkend worden - met een rollator om te blijven geloven dat het gezelschap blaakt van de

9

Het nabije buitenland

21 september 2017

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE moedigen door een aantal kunstmatige files te doen ontstaan.

Bijvoorbeeld door rijstroken - onder andere op wegen langs de Seine - deels te vervangen door aparte fietspaden. Fietspaden van drie meter breed nota bene, waar afgezien van wielertoeristen amper gebruik van wordt gemaakt. In het Latijnse Frankrijk is en blijft de fiets een recreatief of sportief element, geen vervoersmiddel om de weg tussen thuis en het werk af te leggen. Routier en Le Brun zien in dat mobiliteitsbeleid een linkse obsessie, zelfs haat, tegenover de auto: “Parijs willen doorkruisen met een auto, in een tunnel die daarvoor bestemd is: is dat nu een misdrijf? Is de moderniteit dat iedereen thuis moet blijven?” Voor de linkse bourgeois-bohémiens blijkbaar wel. Het openbaar vervoer is momenteel geen alternatief, want de RER, het netwerk van regionale treinen dat de voorsteden verbindt met het centrum van Parijs, ligt deels stil door werken. Dagelijks maken 1,2 miljoen Fransen er gebruik van. Kortom, sinds enige tijd is de verkeerschaos totaal. Iedereen probeert toch met de wagen naar Parijs te komen en rijdt zich vast in smalle straten. Met extra geluidshinder en meer uitlaatgassen tot gevolg.

Sociale woningen en migrantenkampen Hidalgo wil Parijs, tot vijftien jaar geleden een door rechts bestuurde stad, omvormen tot een groen, sociaal en multicultureel paradijs. De eerder begoede Parijzenaren wonen in het hart van de stad en de verpauperde en allochtone bevolking woont in de rand - in tegenstelling tot Brussel. Hidalgo wil daar verandering in brengen. Ze pleit voor een “sociale mix”. En zoals het in een maakbare samenleving past, is de overheid hier zeer actief.

Zonder op een euro te letten koopt de stad massaal gebouwen om er sociale woningen van te maken. Sociale woningen die vooral voor vreemdelingen zijn bestemd en niet voor armlas-

tige Fransen. Hidalgo wil dat tegen 2030 zo’n 30 procent van de sociale woningen zijn ingenomen door vreemdelingen.

Recentelijk kocht de stad een appartementsgebouw voor zes woningen voor 4,24 miljoen of 12.000 euro per vierkante meter.

Met het doel de “sociale en etnische mix van Parijs te wijzigen” (dixit Hidalgo) steekt de stad zich steeds meer in de schulden.

Die zijn op korte tijd gestegen van 1 tot 5,7 miljard euro. Elk jaar geeft het stadsbestuur 400 miljoen euro meer uit dan het binnenkrijgt, leert Notre-Drame de Paris.

De “etnische mix versterken” betekent ook dat er een zeer tolerant beleid wordt gevoerd tegenover illegalen die in parken of zelfs langs lanen van de stad komen kamperen. Toestanden zoals in het Maximiliaanpark in Brussel zijn in Parijs dagelijkse kost. Er wordt amper tegen opgetreden. Ondertussen verworden delen van Parijs tot een open riool. Er is sprake van een rattenplaag en oude ziektes duiken weer op. Meerdere toeristen werden zelfs overdag opgeschrikt door ratten die door de stedelijke parken rennen.

Presidentskandidate in 2022 Deze aanklachten van Airy Routier en Nadia Le Brun werden door de linkse Parijse elite op een klassieke manier weggewuifd: racisme, toeterde Ian Brossat, communist en adjunct van Hidalgo. Meer nog, de auteurs zijn homofoob omdat ze gewoon vermelden dat Hidalgo vooral wordt omringd door homo’s en vrouwen. Notre-Drame de Paris is in elk geval een streep door de rekening van de hogere politieke ambities van Hidalgo. Ze hoopt nog altijd in 2022 de presidentskandidate van links te worden. Met dit boek - wellicht de eerste in een lange reeks wordt dit zeer moeilijk.

Salan

ENGELAND

RIGHT OR WRONG cher. Bruto en netto zouden door elkaar gehaald zijn. Kortom, de cijfers kloppen niet. Waarna een hele discussie ontstond, een heus welles-nietesspelletje.

Bij heel wat argumenten van de Brexiteers kunnen natuurlijk vraagtekens geplaatst worden, dat is niet nieuw. Ze trachten het financiële plaatje zo rooskleurig mogelijk voor te stellen, ook als wat cijfergepruts eraan te pas moet komen. Wanneer het over de Britse bijdrage aan het EU-budget gaat, moet bijvoorbeeld eerst de korting die Thatcher destijds kreeg (de rebate) in mindering worden gebracht. Bovendien gaat het hier niet over eenrichtingsverkeer. Iets minder dan de helft van de middelen die vanuit het VK naar de EU vertrekken, komt in de vorm van subsidies en steun allerhande terug naar de andere kant van het Kanaal. En dan is er nog het negatieve effect dat de Brexit sowieso op korte termijn zal hebben, de schok zeg maar. De facto zullen de 350 miljoen £ van Boris gebruikt moeten worden om die funeste gevolgen op te vangen, waardoor niet veel voor de NHS zal overblijven.

Het intellectuele debat dat men hierover kan voeren was echter niet de essentie van de 4.000 woorden die hij neerpende. De belangrijkste reden dat hij in zijn pen kroop, is niet de Brexit, wel de positie die Boris zelf bekleedt binnen de partij en de regering. Gebruikt men argumenten tegen zijn stuk? Fijn, er wordt tenminste nog eens over hem gesproken.

Problematische populariteit Twee redenen liggen aan de basis van zijn demarche. Binnen de regering wil hij zich profileren rond het Brexitdossier, wat tot nu onvoldoende lukte. Toen premier May hem de portefeuille van Buitenlandse Zaken aanbood, creëerde ze tegelijk een gloednieuw Brexitdepartement. Johnson kreeg wel een

grote verantwoordelijkheid binnen de regering, maar tegelijk werd hij van de frontlijn van het Brexitdossier en dito onderhandelingen gehouden. Net hij, de grote voorstander van een vertrek uit de EU. Tegelijkertijd wil Johnson de opvolging van May voorbereiden. Voor de volgende verkiezingen verwacht men een stevige successiestrijd en Boris scherpt zijn messen. Tevergeefs, menen velen. Zijn vrije tribune kreeg wel steun van traditionele medestanders, maar echte zwaargewichten bleven op de vlakte. Wat velen verveelt, is de manier waarop hij zijn profileringsdrang gestalte geeft. En dat in een Torypartij die verzwakt en verdeeld is. Dat hij ook verklaarde achter Theresa May te blijven staan, beschouwt men als praat voor de vaak.

Als Boris Johnson in een andere constellatie ooit een plausibele kandidaat voor het partijleiderschap zou zijn geweest, dan is inmiddels wel duidelijk dat zijn momentum voorbij is.

Als burgemeester van Londen werd hij nog gepercipieerd als sympathieke gozer. Hij slaagde erin zich tot twee keer tot burgemeester te laten verkiezen in een stad met een meer dan uitgesproken Labour-onderstroom. Maar de manier waarop hij zich in het Brexitdebat stortte heeft die perceptie beïnvloed.

Een commentator verwoordde het als volgt: destijds was Boris zoiets als honing, vandaag ziet men hem eerder als een pot marmite. Kil en afstandelijk.

Peilingen lijken dit alles te bevestigen. Op zich is dit geen populaire regering, maar de positie van Johnson wordt als erg problematisch ervaren. Op een gegeven moment besloot men hem zelfs wat uit beeld te houden, kwestie van de situatie niet te laten verslechteren. Zijn vrije tribune begint met “Beste vrienden”, alleen slinkt die groep zienderogen. De realiteit is dat zijn ster tanende is. En zo iemand kan het partijvoorzitterschap maar best vergeten.

PmM.

BEI UNS IN DEUTSCHLAND levendigheid. Drie eeuwen lang was de Freimaurerei een elitaire “Geheimbund”, maar de leden sterven uit. Is het niet godgeklaagd dat een vulgaire marketingactie moet zorgen dat in 2117 nog sprake zal zijn van een Duitse loge? Ook deze reliek uit de Verlichting moet opboksen tegen de nieuwe netwerken op het internet, als daar zijn Tinder, LinkedIn, Facebook, WhatsApp. De Duitse loges telden spraakmakende broeders: Goethe, Mozart, met zijn logemuziek, Haydn en Lessing, en die zaten in hetzelfde prominentengroepje als later George Washington, Churchill en Roosevelt. Wat hen verbond was de droom om de wereld te ordenen volgens broederlijkheid, gelijkheid en mensenliefde. De ondergrondse voor een betere samenleving werd door de niet-leden met wantrouwen bekeken, en vaak vervolgd, en dat had alles te maken met het geheime lidmaatschap en de pseudoreligieuze liturgie van de ateliervergaderingen met truweeltjes, winkelhaken, voorschootjes en scepters. In die 300 jaar werden de Freimaurer opgejaagd door absolutistische prinsen en koninkjes, veroordeeld door de katholieke kerk en verboden door fascistische en communistische regimes. De grote uitdaging is niet meer vervolging overleven. Het fatale probleem is het afkalvende ledenbestand van het genootschap. In de laatste veertig jaar heeft de vrijmetselarij de helft van haar ledenbestand verloren, ondanks de verdubbeling van de wereldbevolking.

Voor de machtsovername door de nationaalsocialisten in 1933 telden de Duitse loges meer dan 100.000 leden. Vandaag is dat geslonken tot 15.000. De heren zien mekaar in 500 ateliers of tempels met wonderlijke namen als: ‘Zum starken Licht am Brocken’, ‘Zu den drie Weltkugeln’, ‘Wilhelm zur Unsterblichkeit’. De Duitse Freimaurer verbinden zich met wereldwijd ongeveer vijf

FRANKRIJK

DUITSLAND

miljoen broeders. Voor buitenstaanders kan dat nog als belangrijk doorgaan, echter, in de geschiedenis van de vrije metselaars is het een dieptepunt.

Londen Officieel begon de loge in 1717 in een pub in Londen. Daar sloten de vier bestaande ateliers zich aaneen tot de Grand Lodge of England. De eerste leden beriepen zich op de metselaars en steenhouwers - georganiseerd in bouwwerkplaatsen - die sedert de dertiende eeuw de Europese kathedralen bouwden. Om hun kennis te behoeden, gaven zij die enkel door aan uitgezochte gezellen. Na de bouwwoede voor de huizen Gods werd het doel het oprichten van een “geestelijke tempel”, en adellijken en geestelijken traden toe, ook om de kas te spekken. Tegen de geest van de tijd was dat, in de ateliers, de standenverschillen verwasemden; naast een vorst zat een handarbeider. Dergelijke vrijpostigheden werden buiten de muren van de tempels niet aanvaard. Is dat het ware ontstaansverhaal? Twijfels bestaan. Er is ook een Schotse geschiedenistraditie.

De eerste Duitse loge, “Absalom zu den drei Nesseln”, in Hamburg, nam in 1738 Friedrich II op als lid. Om de ondergang voor te zijn, presenteren de Vereinigten Grosslogen von Deutschland zich vandaag op het internet met de kop van een dynamische jongeman en de vraag: “Wie werde ich Freimaurer?” Meer dan een contactformulier invullen hoeft niet. Christoph Bosbach, de grootmeester, wil zijn broederbond uit de sfeer van de geheimzinnigheden halen. Trouwens, wat is geheim? De rituele teksten van de Freimaurer zwerven over het internet, ten aanschouwe van iedereen met een computer of een smartphone.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

21 september 2017

MEDIALAND

FILM

Oostende en zijn vissers

Saint Louis: zwarte “man” of zwarte “drugdealer”?

In de Amerikaanse stad Saint Louis zijn eind verleden week opnieuw rellen uitgebroken. Aanleiding was de vrijspraak van de politieman Jason Stockley, die zes jaar geleden na een wilde achtervolging de drugdealer Anthony Lamar Smith heeft neergeschoten. Pardon, de “zwarte man” Anthony Lamar Smith, neergeschoten door de “blanke” (en dus ongetwijfeld racistische) politieman Jason Stockley. Wat Smith allemaal op zijn kerfstok had en in welke omstandigheden die crimineel neergeschoten werd, doet weinig ter zake voor de racistische organisatie Black Lives Matter, die nog eens oproept tot een betoging.

De media spelen het spel van de militantenbeweging van de zwarte misdaad gretig mee. In de titels boven de berichten over de protesten en de rellen in Saint Louis staat consequent “politieagent die zwarte doodschoot”. Dat is zeker geen neutrale woordkeuze. Vergelijk het maar eens met bijvoorbeeld “politieagent die drugdealer doodschoot” of “politieagent die zwarte drugdealer doodschoot”.

Dat Anthony Lamar Smith een drugdealer was, kom je pas op het einde van de artikels te weten. En vaak dan nog in de vorm van een paar droge zinnen die er duidelijk verveeld aan toegevoegd werden om achteraf te kunnen zeggen dat het toch vermeld werd.

Het VRT Nieuws liet bovendien een zwarte betoogster zien, die hysterisch uitschreeuwde dat het nu maar eens gedaan moest zijn dat blanke politieagenten ongestraft zwarten mogen neerschieten. De vraag is maar of het de zwarte gemeenschap in de Verenigde Staten, en in het bijzonder jonge zwarte mannen, veel vooruit zal helpen als blanke politieagenten zwarte criminelen voortaan zomaar hun gang moeten laten gaan, en eerst even een andersgekleurde collega dienen op te roepen.

Want daar komt het uiteindelijk op neer.

Ook een constante is dat de media, die er als de kippen bijzijn om te “fact checken” als ze iemand in de entourage van president Donald Trump kunnen betrappen op wat “fake news”, weigeren de leugens van de Black Lives Matter te doorprikken.

Die leugens beginnen trouwens al in hun naam, want als het die beweging er werkelijk om te doen was levens van jonge zwarte mannen te redden, dan zouden ze Jason Stockley beter gefeliciteerd hebben met zijn vrijspraak in plaats van ertegen te betogen.

Laurent is echt ziek...

Cargo

“Vertrouwen in de Vlaamse pers fors gestegen!”

Dat schrijft Tim Pauwels, ombudsman van de VRT, op de webstek van de openbare omroep. Als reactie op een vlammend betoog van Leo Neels over het gebrek aan vertrouwen in de pers bij het Vlaamse publiek, dook Tim Pauwels in de statistieken. En wat blijkt? In de laatste jaren is het aantal mensen dat vertrouwen heeft in de pers gestegen van vijftien tot dertig procent, terwijl het aantal mensen dat de pers wantrouwt halveerde.

Eerlijkheidshalve voegt hij er wel aan toe dat zijn bronnen ervoor waarschuwen dat het vertrouwen in de pers weer in een dalende lijn zit. Dat zou blijken uit de nieuwste VRIND-indicatoren, opgesteld door de Studiedienst van de Vlaamse Regering, en die over enkele weken gepubliceerd zouden moeten worden.

Merkwaardig is wel dat net de ombudsman van de VRT dan toch zo’n misleidende titel boven zijn column zet, wanneer hij weet dat er van een forse stijging ondertussen al geen sprake meer is.

Nog merkwaardiger is zijn verklaring voor de slechte cijfers.

Hij wijt het aan 2016, “het jaar van de aanslagen”, waardoor de discussies in de publieke ruimte wat scherper gevoerd worden.

De vorige daling in het vertrouwen in de pers wijt hij aan de dioxinecrisis, toen nogal wat mensen vonden dat de pers een veel te activistische rol speelde in plaats van enkel maar neutraal te berichten.

Het is jammer dat hij niet nog een stapje verder ging in zijn analyse. Waarom werd de pers in 1999 verweten een te activistische rol te spelen? En waarom wordt de pers vandaag als betrokken partij in de moslimaanslagen gezien? Dát zou nog eens een interessante column kunnen geweest zijn, die we graag eens op de webstek van de openbare omroep hadden willen lezen.

Pauwels schuift het verhaal echter door naar “de communicatiewetenschappers om hier een verhelderend doctoraat over te schrijven”, en hij merkt op dat “de media een taak hebben” en “kwaliteit moeten brengen”, om te besluiten dat de “slotsom wel is dat het vertrouwen in de Vlaamse pers een veel genuanceerder verhaal is dan velen denken”. Geeuw.

Sint-Maarten: overheid afhankelijk van commerciële radio

“Fact checken” werkt niet Het kleinste kind had het kunnen voorspellen, maar niet onze zelfverklaarde kwaliteitsmedia, die van verbazing achterovervielen: organisaties opzetten die al het nieuws op de sociale media controleren en vervolgens het valse nieuws aanduiden als “fake news”, is vergeefse moeite. Enerzijds omdat de stempel “fake news” al snel opgevat kan worden als controversieel nieuws dat men stil probeert te houden, en dus als geuzennaam gebruikt kan worden. Bovendien krijgt “fake news” dat nog niet gecontroleerd kon worden extra geloofwaardigheid, net omdat het nog niet als “fake news” aangeduid werd.

En gezien de enorme hoeveelheid nieuwsartikelen die dagelijks op de sociale media gedeeld worden, is het eigenlijk niet zo moeilijk uit te rekenen hoeveel kans op slagen zo’n oefening “fact checken” eigenlijk heeft.

Zal dit de verschillende “fact checking”-organisaties ervan weerhouden verder te doen? We vermoeden van niet. Meer zelfs: we vermoeden dat ze zich met nog grotere ijver zullen richten op controversieel nieuws dat ze liefst van al gecensureerd willen zien, af en toe afgewisseld met wat obligaat echt “fake news”, zodat ze toch hun invloed kunnen blijven uitoefenen op de meest naïeve gebruikers van de sociale media.

Overigens, sommigen zoeken hun heil in “fact checking bots”, die op basis van kunstmatige intelligentie (AI) nieuws automatisch zouden moeten kunnen catalogiseren als betrouwbaar of “fake”. Probleem is echter dat nogal wat nieuws a priori fake is, tot het zich daadwerkelijk voordoet. Als morgen één of andere nieuwssite lanceert dat de Britse koningin van plan is troonsafstand te doen, of Noord-Korea een atoombom op Guam heeft afgevuurd, is dat uiteraard “fake news”, tenzij die nieuwssite net de primeur van de eeuw opstreek.

Dat het Nederlandse eiland Sint-Maarten betere tijden gekend heeft, hoeven we niet te vertellen. Na de orkaan Irma is veel van de infrastructuur op het eiland kapot. Ook de radiozenders hebben te lijden. De meeste hebben hun uitzendingen nog altijd niet kunnen hervatten, en daaronder ook de publieke radiostations.

Het gevolg is dat de regering van Sint-Maarten afhankelijk is van radiozender Laser 101, een commercieel radiostation dat voorzorgen had genomen, met een extra noodaggregaat en versterkte FM-zenders. Officiële informatie en mededelingen, zoals de plaatsen waar drinkbaar water opgehaald kan worden, dienen allemaal via Laser 101 te gaan. Het probleem is niet zozeer dat het een commercieel radiostation is, wel dat het radiostation al eens wat kritische stemmen aan het woord laat. Volgens de Nederlandse krant Trouw is het zelfs al zover gekomen dat de eerste minister van Sint-Maarten gedreigd heeft het radiostation te sluiten als de kritiek blijft aanhouden. Gevolg is dat de journalisten van het radiostation orders hebben gekregen geen persoonlijke meningen van luisteraars meer in de ether te brengen, of hun luisteraars tenminste van tevoren grondig te screenen.

Een mens zou kunnen denken: hoe komt het toch dat een commerciële omroep er wel in slaagt in de lucht te blijven, terwijl de publieke radiostations nog steeds op apegapen liggen?

Een teken dat het op Sint-Maarten misschien al vóór de orkaan Irma niet helemaal snor zat?

Gilles Coulier, de regisseur van de spraakmakende TVserie “Bevergem”, maakt met “Cargo” zijn speelfilmdebuut en geloof me, die film mag er zijn. “Cargo” is een film over Oostende, de visserij, de vissers, de zee en daarmee is zowat alles gezegd.

Een echt dramatisch verhaal zit er niet in. Aanvankelijk leren we de drie broers van de vissersfamilie Broucke kennen en vernemen we dat het hen niet bepaald voor de wind gaat. Ze werken met verlies, eigenlijk is hun bootlicentie afgelopen maar ze varen nog wel elke nacht uit. Dat is het verhaal en het “drama” dat Coulier wil vertellen: koppigaards, vissers van vader op zoon, de liefde voor het vak ondanks het keiharde leven, de kameraadschap en samenwerking op de boot, de vrijheid en het gevaar op zee en natuurlijk de crisis in de visserij.

Veel woorden worden daar allemaal niet aan vuil gemaakt.

Dit zijn geen mensen die even aan tafel gaan zitten om hun problemen te bespreken of hun gevoelens te uiten.

Dit zijn “binnenvetters” en het is de verdienste van Coulier dat hij, wat onderhuids in zijn personages leeft, tastbaar weet te maken doorheen een juiste sfeer, veelzeggende beeldenreeksen en ja, ontroerende scènes. Dat hij daarin geholpen wordt met de doorleefde vertolkingen van Sam Louwyck, Wim Willaert en Sebastien Dewaele staat buiten kijf. Hun koppen deden me soms denken aan jonge versies van de prachtige portretten die fotograaf Stephan Vanfleteren maakte van oude vissers.

K.T.

Het geval Godard

Le redoutable Met zijn 86 jaar is Jean-Luc Godard zowat de enige overlevende van de Nouvelle Vague die op het einde van de jaren vijftig en begin jaren zestig van vorige eeuw niet alleen de vastgeroeste Franse film op zijn kop zette, maar wereldwijd een inspiratie was voor een jonge generatie cineasten.

François Truffaut, Claude Chabrol, Jacques Rivette, Eric Rohmer, Jean-Luc Godard en vele andere, ze kwamen allemaal uit de filmkritiek en wilden met hun films weg van wat ze “cinéma de papa” noemden. Godard was daarin de meet radicale. Eigenlijk heeft hij het pad dat hij insloeg met zijn debuutfilm “A bout de souffle” (1960) nooit verlaten.

Terwijl zijn kompanen langzaam maar zeker terug de weg insloegen van de “traditionele” cinema, schepte hij er als het ware genoegen in om alles overhoop te halen. Eén van zijn bekendste uitspraken is: ja, een film moet een begin, een midden en een einde hebben maar niet noodzakelijk in die volgorde. En met zijn aanpak deed hij er nog een schepje bovenop.

Ik heb nooit erg veel gehouden van “A bout de souffle”.

Met mijn klassieke filmopvoeding vond ik de film te oppervlakkig, maar ook ik kon niet naast de verfrissende miseen-scène kijken en de filmische omzetting van de toenmalige tijdsgeest. In de daaropvolgende jaren zou Godard zijn beste werk afleveren, al moet je voorzichtig zijn met herinneringen. Ik zag enkele dagen geleden “Le mépris” (1963) terug op televisie en zat stomverbaasd te kijken naar het eindeloze en vervelende geleuter van een koppel (Michel Piccoli en Brigitte Bardot) over iets wat een breuk veroorzaakt in hun relatie, maar waarvan je niet te weten komt wat dat nu precies is. Ik begin mij af te vragen wat er nog overeind blijft van “Pierrot le fou” (1965) dat ik nog altijd beschouw als zijn absoluut meesterwerk.

Met “La Chinoise” (1967) kregen we een nieuwe Godard te zien, die van een regisseur die zijn heil zocht in het communistisch Marxisme-Leninisme en die van zijn films politieke pamfletten maakte. Niet om aan te zien en toen hij een tiental jaren later min of meer terugkeerde naar de “gewone” cinema bleek zijn aanpak te hermetisch en te persoonlijk om aan te slaan. Toch deed en doet hij nog altijd ijverig voort, ook al teert hij steeds meer op de mythe rond zijn naam. Want, hoe dan ook, hij is een monument in de filmwereld van de voorbije vijftig jaar.

“Le redoutable” gaat over een viertal jaren uit het leven en werk van Godard, de periode waarin hij politiek verkiest boven film. Regisseur Michel “The Artist” Hazanavicius kijkt daar met enige ironie op terug door de tics en maniërisme van de meester over te nemen en dat werd hem in Frankrijk niet in dank afgenomen. Toch lijkt mij dat een goede aanpak om Godard opnieuw in de belangstelling te brengen. Wie, buiten critici en cinefielen, kent hem nog en dan kan enige toegankelijke humor geen kwaad. Ik zal in ieder geval de scène niet vergeten waarin, tijdens een zoveelste betoging in Parijs, een mededemonstrant Godard (vertolkt door Louis Garrel) feliciteert met zijn vroeger filmwerk en je de nieuwbakken communist ziet ineenkrimpen in het besef dat de films die hij dan maakt totaal niet besteed zijn aan het publiek waarvoor ze bedoeld zijn.

K.T.

Actueel

21 september 2017

11

Vrije tribune Sam van Rooy is medewerker bij het Vlaams Belang Studiecentrum en Perswoordvoerder van het Vlaams Belang Antwerpen. Hij kan zich niet vinden in de euforische twitterberichten van Theo Francken. In dit opiniestuk legt hij uit waarom hij zo zijn twijfels heeft bij de politiek van Francken.

Waarover Theo Francken niet spreekt De combinatie van luie op sensatie gerichte media, slimme N-VA-communicatie en het immer sluimerende mediacordon tegen het Vlaams Belang, leiden ertoe dat de cijfers en feiten inzake asiel en migratie die er écht toe doen onderbelicht blijven. De (sociale) media worden gedomineerd door de strijd tussen staatssecretaris Francken en de linkerzijde.

Antifa-Amerika: steeds gewelddadiger!

Sinds november 2016 worden de Verenigde Staten met een vrij nieuw fenomeen geconfronteerd: een extreem gewelddadige Antifa. In het centrum van Portland (Oregon) namen antifascisten, afgekort als Antifa, toen wraak op de Amerikanen die ‘verkeerd’ hadden gestemd: 4.000 in het zwart vermomde anarchisten deden een anti-Trumpbetoging ontsporen, wierpen molotovcocktails naar bankgebouwen en winkels, vernielden alles was ze op hun weg tegenkwamen en staken auto’s en zelfs huizen in brand.

Antifa in een nieuwe snit?

De Antifa-beweging bestaat al wel langer in de Verenigde Staten, maar kent sinds november jongstleden, als gevolg van de verkiezing van Trump als president, een sterke groei. Tot dan toe was het een vrij onbekend en marginaal fenomeen in de VS. Maar nu laat Antifa van zich horen op een zeer gewelddadige en anarchistische wijze. Een beweging ook die via sociale media vrij snel tot actie kan oproepen, en die er de afgelopen maanden telkens weer in slaagde rustige pro-Trumpmanifestaties met geweld te verstoren.

Charlottesville De rellen in Charlottesville in het centrum van de staat Virginia, maanden later, waarbij een linkse militante door een rechtse militant werd doodgereden, zorgde ervoor dat de discussie werd verlegd van het massale linkse geweld naar de “gewelddadige neonazi’s” en het “moordende rechtse geweld”.

Opeens kneep men in vele perskamers een oogje ter linkerzijde dicht. Er was het geweld van rechts. Links geweld is geen geweld, wel ‘verzet tegen rechts’. Punt.

Geweld is in de steden Het zal niet verbazen dat de universiteitsstad Berkeley, in Philadelphia, en andere OostAmerikaanse steden centra zijn Antifa. Daar liet een zegsvrouw van Antifa zich als volgt uit over

het linkse geweld: “We moeten geweld gebruiken, om de geweldloosheid te beschermen.

Dat is bijzonder belangrijk. Misschien hebben we zelfs een oorlog van doen.”

Conservatieve sprekers (Milo Yiannopoulos, Ann Coulter, e.a.) en rechtse journalisten worden – goedschiks maar ook kwaadschiks – van de universiteiten verjaagd.

Een ander centrum blijft Portland in Oregon.

Sinds november 2016 werd de stad nog driemaal door Antifa “bezocht”. De politie raadde telkens iedereen absoluut af om naar het centrum van de stad te komen.

Amerika is antifa beu!

In de lente hadden in Berkeley al verschillende professoren in een open brief geprotesteerd tegen de (soms gewelddadige) uitsluiting van conservatieve collega’s, maar het protest deint nu uit. Zowaar een coryfee van links, de filosoof Noam Chomsky, keerde zich openlijk tegen Antifa en haar latente bereidheid tot zwaar geweld. “Deze mensen zijn het grootste geschenk voor rechts”, aldus Chomsky.

Antifa is nu ook het onderwerp van pittige discussies in het Congres: midden augustus dienden 300.000 Amerikaanse burgers een petitie in om Antifa buiten de wet te stellen.

Als die wet ooit wordt gestemd, zit Antifa in hetzelfde schuitje als IS.

Piet van Nieuwvliet

Op Twitter gaat Francken graag in discussie met hysterisch links, want dat is makkelijk scoren. Wanneer ik met ongemakkelijke feiten en cijfers kom, geeft twitteraar Francken bijna nooit thuis. Zijn strategie bestaat erin met de regelmaat van de klok te communiceren over een zeer beperkt aantal stokpaardjes, met name het uitzetten van criminele vreemdelingen.

Wat dat betreft doet Francken het inderdaad beter dan zijn voorganger (dat kon ook moeilijk anders). Maar afgezet tegen het totaal aantal illegalen, vreemdelingen en allochtone, vaak islamitische Belgen in onze gevangenissen (autochtonen zijn er een minderheid), blijft het een druppel op een hete plaat.

Bovendien: moeten er echt éérst slachtoffers vallen? Na de jihadistische aanslag in Charleroi in de zomer van 2016 op twee agentes door de Algerijnse moslim Khaled Babouri, die jarenlang illegaal in België kon verblijven, stelde Francken: “Ik weet goed genoeg dat er nog altijd tienduizenden illegalen rondlopen in België.” Babouri wilde die agentes met een machete onthoofden; hij verminkte hen voor het leven. Het is evident dat moslimlanden niet meewerken om jihadisten en criminelen terug te nemen. Dat zou een reden te meer moeten zijn om ervoor te zorgen dat dergelijke lieden hier überhaupt niet kunnen binnenkomen.

Toeval Dat een staatssecretaris voor asiel en migratie, die toegeeft dat hier tienduizenden illegalen rondlopen (volgens Binnenlandse Zaken zelfs 200.000), niet ijvert voor een permanente actieve opsporing en opsluiting - ook al kan de effectieve terugkeer misschien pas over jaren plaatsvinden - kan er bij mij niet in. Áls illegaliteit al wordt ontdekt, is dat doorgaans per toeval, en de overgrote meerderheid wordt niet opgesloten of uitgezet. Dat de Belgische regering bovendien onze grenzen niet controleert om de aangroei significant in te dijken vind ik, zeker in het licht van het gevaar van radicaliserende moslims, wraakroepend.

De recente G20 in Duitsland liet opnieuw zien dat via grenscontroles duizenden criminelen (en illegalen en jihadisten) kunnen worden onderschept. Een studie in 2016 van economen van het Ifo Instituut in München, wijst bovendien uit dat het controleren van de EUbinnengrenzen, de landsgrenzen dus, maar een fractie kost van wat de ongecontroleerde grenzen ons kosten.

Ook de zogenaamde ‘vluchtelingencrisis’ doet deze regering kleur bekennen. Omdat de regering geen rem zet op het aantal asielzoekers, liep vorig jaar de kostprijs voor alleen al de opvang en begeleiding van asielzoekers op tot 1,3 miljard euro. Voor dit jaar gaat het wat dat betreft al over 1 miljard euro. Daar zitten nog niet eens de asieluitgaven voor de lokale overheden en OCMW’s in vervat. Vorig jaar ontvingen 27.587 asielzoekers een leefloon, goed voor 188 miljoen euro: een record.

In Leuven, waar Francken thuis is, is het aantal leefloners dit jaar met 52 procent gestegen; maar liefst 58 procent van de leeflonen gaat er naar asielzoekers. Denktank Itinera trok eind 2016 aan de alarmbel: op 3.056 asiel-

zoekers namen er slechts 111 of 3,6 procent deel aan de arbeidsmarkt. Asielzoekers laten nu massaal hun gezin overkomen. De Nederlandse hoogleraar Paul Scheffer stelt dat door gezinshereniging het aantal asielzoekers verviervoudigt. En nog steeds worden in België maandelijks tussen 1.200 en 1.500 nieuwe asielzoekers geregistreerd. Sinds 2014 is het totale aantal gezinsherenigingen alleen maar gestegen. In 2011 waren dat er nog 53.959. Na een beduidende daling onder Di Rupo in 2012 (48.898) en 2013 (45.979), steeg het aantal gezinsherenigingen in 2015 tot het hoogste peil in zes jaar, namelijk 55.179. De cijfers voor 2016 en 2017 beloven geen beterschap.

Kostenplaatje De N-VA-Open Vld-CD&V-MR-regering heeft het globale immigratieplaatje in België en de enorme kosten die dat op sociaaleconomisch en maatschappelijk vlak met zich meebrengt, niet fundamenteel veranderd. Vorig jaar kwamen er maar liefst 41.459 nieuwe Belgen bij, een stijging met bijna 60 procent ten opzichte van 2015 en het vierde hoogste aantal in 42 jaar (sinds 1975). In 2013 was het aantal immigraties van vreemdelingen ongeveer 122.000; in 2015 en 2016 lag het rond 130.000. “België”, zo concludeert het Federaal Migratiecentrum (Myria) dit jaar, “is vandaag de dag vooral een immigratieland.”

De overheid berekent echter niet eens wat de instroom van asielzoekers en migranten aan onze samenleving kost. De Nederlandse wiskundige en antropoloog dr. Jan van de Beek (die ik heb geïnterviewd voor ons Vlaams Belang-magazine van oktober) rekende uit dat de massale instroom van asielzoekers en migranten onze verzorgingsstaat kapotmaakt.

Ook tegenover de door de N-VA geroemde arbeidsmigratie staat dr. Van de Beek negatief, omdat dit géén remedie is voor vergrijzing, integendeel, en omdat het geen enkele zin heeft de bevolking te laten groeien met immigranten als die immigranten op de arbeidsmarkt niet minstens zo goed presteren als de gemiddelde burger. En dan is er tot slot ook nog het cultureel-religieuze aspect: de asielcentra van vandaag zijn de Molenbeken en Borgerhouten van morgen.

Nefast Op 11 oktober is Francken drie jaar staatssecretaris asiel en migratie. Onder zijn bewind herhalen zich dezelfde nefaste immigratiescenario’s als onder de vorige beleidsmakers.

Francken dweilt met de immigratiekranen open; zijn dweiltje beweegt hij louter ietsje intenser heen en weer dan zijn voorgangers, maar hij communiceert slim en sluw. In 2012 publiceerde Francken een boek getiteld ‘België, land zonder grens’. Niet alleen is België helaas nog altijd een land, er is ook nog altijd geen grens. En omdat de regering en Francken ervoor kiezen slaafs de EU te volgen en zich niet zoals Hongarije te verzetten tegen de asiel- en migratiedictaten van Juncker, zal die grens er niet komen. Dat illegalen in Brussel, na maandenlang voor overlast te hebben gezorgd, nu zelfs een hotel kraakten en bezetten, zou nochtans een ‘wake-upcall’ moeten zijn.

Sam van Rooy

Steun

BE63 7360 1247 8308 - (BIC KREDBEBB)

BE63 7360 1247 8308

12

Cultuur

21 september 2017

Stoomboot stelt voor: “Zwarte doos”

Podium

Zes jaar geleden won Niels Boutsen, alias Stoomboot, de Nekka-wedstrijd. Een nog jonge kerel met een hoog knuffelgehalte, wat onbezonnen, groen achter de oren, maar met een frisse en ontwapenende blik op de muzikale wereld.

Een verstandige jongeman, behoorlijk eigenzinnig en muzikaal onbevooroordeeld. Opgegroeid in twee werelden en nog zoekend naar een beter gitaarspel. Fragiel van stem, fluisterend, innemend en tegelijkertijd indringend en aanstekelijk fris.

Niels begon met volle overtuiging aan de weg te timmeren en veroverde vele zieltjes. Er volgde een eerste titelloze cd, waarin de opkomende artiest vooral zijn frustraties over het liefdesleven kwijt wilde. Niels wekte groeiende belangstelling, speelde overal waar hij mocht spelen en kreeg zeker ook met zijn gevatte bindteksten telkens weer het publiek op zijn hand.

Nog geen twee jaar later presenteerde hij ‘Storm’, zijn tweede werkstuk. Nog steeds liefdesfrustraties en een vernieuwende kijk op de wereld.

Maar kijk, aan sneltempo een lief gevonden, een huis, voor de aardigheid ondertussen ook al getrouwd en dan nog bevallen van een derde cd, “Zwarte doos”. Met een pikzwarte hoes, een subtiele zwart-witfoto van de artiest zelf, zichzelf blootgevend binnenin, donkere foto’s in het tekstboekje en met twaalf liedjes die voornamelijk opgedragen worden aan zijn muze, Annelies.

Nog maar net 25 jaar geworden en aan een derde plaat toe. Beginnend met een afrekening van zijn amoureus verleden, met het lied ‘Eindelijk een lief’. Misschien wat kinderlijk simpel, misschien ontwapenend. Om op hetzelfde elan voort te gaan met het nummer ‘Een muze brandt de liefde heet’.

Autobiografisch is misschien het lied ‘Vrouwen bouwen’ (en mannen breken af) in een soort feminisme ‘après la lettre’ om dan toch opnieuw de liefde te bezingen in ‘Ik dacht dat het de koffie was’ en af te rekenen met een verleden in ‘We hebben ons vergist’. De aanleiding om met sterke teksten de rest van de plaat te vullen, van een ‘Devervelendeluidetrolleyblues’ tot ‘Je komt alleen maar buiten in de winter’.

‘Zwarte doos’ is een door en door typisch werkstuk van Stoomboot, een bevestiging van de vorige werkstukken en daardoor misschien net iets te weinig onvoorspelbaar en verrassend.

Muzikaal klopt het plaatje: geen onverwachte muzikale vulkanen, geen overbodige arrangementen, geen letter te weinig en geen woord te veel.

Niels Boutsen is dan ook een artiest zoals er te weinig zijn. Een optreden van Stoomboot is een oproep om goed te luisteren, om te proberen je in te leven in de eenvoud van sommige doodnormale zaken, om even de zorgen opzij te zetten en te blijven geloven in de goedheid van liefde en schoonheid.

Stoomboot moet je in levende lijve zien; dan klinkt hij zoveel sterker dan op plaat. En daar GT kan ‘Zwarte doos’ alleen maar goed bij varen.

Jozef Cantré, activist en beeldhouwer Deze week opent in het Museum van Deinze en de Leiestreek een interessante tentoonstelling over Jozef Cantré, een vergeten kunstenaar die het verdient om herontdekt te worden.

Monumentale beeldhouwkunst van Jozef Cantré (1890-1957) is her en der in het straatbeeld te zien: de allegorie van post, telegraaf en telefoon op het oude postgebouw in Oostende, het monument voor de socialistische voorman Edward Anseele op het Frankrijkplein in Gent, het hoofd van Peter Benoit tegen een betonnen achtergrond aan de Wapper in Antwerpen. En er is het grafmonument voor schrijver-dichter René de Clercq in de schaduw van de Sint-Columbakerk in diens geboorteplek Deerlijk, waar ook Hugo Verriest geboren werd en een standbeeld kreeg.

Ballingen-kunstenaars Dat Cantré het grafmonument voor René de Clercq beeldhouwde, is geen toeval. De Clercq, die bij het begin van de Eerste Wereldoorlog naar Nederland was verhuisd, keerde in juli 1917 terug om lid te worden van de Raad van Vlaanderen, die in december van dat jaar de onafhankelijkheid van Vlaanderen uitriep.

Op het einde van de oorlog vluchtte De Clercq opnieuw naar Nederland. De Belgische staat veroordeelde hem omwille van zijn activisme tot de doodstraf. Ook Jozef Cantré werd veroordeeld. Voor hem was het tarief vijf jaar opsluiting, onder meer omdat hij docent tekenkunde was geweest aan de vernederlandste Gentse universiteit en omdat hij in 1917 een gedenkpenning voor de honderdste verjaardag van de universiteit had ontworpen. Ook Cantré was tijdig naar Nederland gevlucht.

René de Clercq opende in 1919 in Nederland zijn kunsthandel De Blauwvoet en promootte het moderne werk van de Vlaamse bannelingen-kunstenaars. Het was in die periode dat Cantré zijn beste werk maakte. De expo in Deinze besteedt terecht aandacht aan De Clercqs kunsthandel De Blauwvoet en, in een andere zaal, aan het grafmonument dat Cantré voor zijn vriend beitelde uit één brok Noorse doleriet.

Uiteraard is dit monument niet op de expo aanwezig. De beelden van Cantré die wel samengebracht zijn, tonen zijn typische stijl: heel weinig beklemtoonde accenten, pure lijnen en een directe uitdrukking. Ze zijn van het zuiverste wat het expressionisme heeft voortgebracht. Het is duidelijk: samen met zijn goede vrienden Gustave de Smet en Frits van den Berghe heeft Jozef Cantré de basis gelegd van het Vlaamse expressionisme. Alleen al voor deze herontdekking van het sculpturale werk

van Cantré is de tentoonstelling meer dan de moeite waard. Maar er is meer.

Houtsnijder Jozef Cantré heeft eveneens bijgedragen tot de heropleving van de houtsnede in ons land, samen met Frans Masereel, Joris Minne, Rik van Straeten en zijn broer Jan Frans Cantré.

De bekendste uit dit rijtje is Frans Masereel, die een subtiel evenwicht wist te vinden tussen witte en zwarte vlakken. Cantré deed het anders. Zoals in zijn beeldhouwwerk kiest Cantré in de houtsneden voor een grote directheid.

De focus ligt helemaal op het onderwerp. De omgeving is nagenoeg volledig afwezig. Schrijvers zoals Herman Teirlinck, Karel van de Woestijne en Wies Moens deden graag een beroep op het talent van Jozef Cantré om hun werken te illustreren.

Tijdens zijn leven genoot Jozef Cantré heel veel erkenning van collega-kunstenaars. Ze waardeerden hem als een bevlogen vakman en als een creatieve geest. Het is dan ook goed dat zijn werk op de tentoonstelling omringd wordt met dat van zijn tijdgenoten en vrienden. Naast alle al vermelde kunstenaars is er eveneens mooi werk van Leon de Smet, Constant Permeke en Oscar Jespers.

Tentoonstelling ‘Jozef Cantré: beeldhouwer & houtsnijder’, van 23 september 2017 t.e.m. 7 januari 2018, Museum van Deinze en de Leiestreek, Deinze, www.mudel.be

MMMV

TAALBARRIÈRE EN PRIESTERS Bij het ministerie van - Justitie zijn 451 katholieke geestelijken van buitenlandse herkomst geregistreerd. Dat is bijna één op zes van de 2.911 - bezoldigde bedienaren van de katholieke eredienst. Waals-Brabant heeft het meest internationale priesterkorps, met op een totaal van 187 geestelijken 78 van buitenlandse komaf: ruim een op de drie dus.

In Brussel zijn 66 op de 243 priesters import.

Slechts één van hen is Nederlandstalig. In de hele Rooms-Katholieke Kerk in Vlaanderen zijn 56 buitenlandse geestelijken actief, of amper 12 procent (20 in bisdom Antwerpen, 19 in vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen, dus het Nederlandstalige deel van Brussel niet meegeteld, 8 in het bisdom Hasselt, 5 in Gent en in 4 Brugge. Het gros van de nietBelgen, werkt – federaal betaald – in Brussel of Wallonië.

GEORGANISEERDE MISDAAD Burgemeesters krijgen meer macht om georganiseerde misdaad aan te pakken. Het grote voorbeeld is de stad Genk, waar al sinds 2012 een proefproefproject loopt naar Nederlands model. “Wij proberen de georganiseerde misdaad zoveel mogelijk stokken in de wielen te steken”, zegt Annemie de Boye, die de bestuurlijke handhaving in Genk coördineert.

Burgemeester Wim Dries (CD&V) wijst vooral naar nachtwinkels, massagesalons, cafés en

wedkantoren waar mogelijk crimineel geld wordt witgewassen of aan mensenhandel wordt gedaan. Ondertussen is de Genkse schepen Angelo Bruno (sp.a) vrijgesproken van mogelijke strafbare inbreuken door onduidelijkheden in het energiedecreet. Een concurrerende installateur had klacht ingediend omdat de bewuste installatie van vier hectare zonnepanelen van Bruno Safe Parking in Bilzen niet aangesloten was op het moment van de aanvraag. Maar dat bleek voor de VREG en de rechter geen probleem te zijn. Hierdoor moet Angelo Bruno de vijf miljoen euro aan groenestroomcertificaten niet terugbetalen.

REYNDERS WIL FRANSE GEMEENSCHAPSREGERING WEG Didier Reynders (MR) lanceerde een interessant voorstel in Le Soir. “Ik weet niet wat ministers van de Franse gemeenschap ‘s ochtends denken als ze zich scheren, maar in elk geval niet aan wat ze in de loop van de dag zullen doen”, zegt Reynders. Dus kan de Franse Gemeenschap in de toekomst maar beter geleid worden door de ministers van de Waalse en Brusselse gewestregeringen, met uitzondering van Onderwijs misschien. Dat betekent minder kosten voor overtollige ministers en kabinetten.

Nog maar eens een illustratie van de kloof in dit land: in Vlaanderen worden de bevoegdheden van het Vlaams Gewest en van de Vlaamse

Zo donders graag had ik eens plagiaat geplogen, desnoods van een of ander letterkunstig onbenul, hoewel zelfs dàt van hogerhand niet lijkt te mogen, want wettelijk gedekt wordt zelfs je reinste flauwekul.

Er kan allicht gerechtelijk worden gepleten, de vinger op artikel zus en paragraafje zo, dat ’t recht op onbenul met voeten is getreten en, nota bene, door een extremist als h v o!

Dat overwegend laat ik ’t plagiëren varen en blijf ik wie ik was, die tegendraadse h v o en denkend aan de dagen die wat trager waren, dicht ik de commodo en als het past incommodo Hector van Oevelen

of zo.

Gemeenschap (bevoegd voor gemeenschapsmaterie zoals Onderwijs, Cultuur) uitgeoefend door het Vlaams Parlement. Aan Franstalige kant dus niet. Naast het Waals en Brussels Parlement met gewestelijke bevoegdheden regeert er het Parlement van de Franstalige Gemeenschap (Parlement van de Federatie Wallonië-Brussel) over gemeenschapsbevoegdheden van Brussel én Wallonië.

“Van de 7 ministers van de gemeenschap, zijn er 6 die uitsluitend bij de gemeenschap zitten. Er zijn dus evenveel ministers als bij het Waals Gewest”, zegt een kritische Reynders.

“U kan zich voorstellen wat dat kost.” Kunnen de Franstaligen niet wat de Vlamingen kunnen: de zaak combineren? De ridders van de Gemeenschapsregering (na de machtsovername door de MR in Wallonië nog altijd geleid door een centrumlinks kabinet PS-CDH, met

Van onze hofdichter

Inspiratie

onder meer Demotte, Flahaut, Marcourt, en tot voor kort Milquet) zullen daar niet happig op zijn. Gaan die zichzelf wegborstelen? Verdienstelijk geprobeerd van Reynders, maar we zullen zien.

BESCHERMDE HOMOHATER Twee nochtans discrete homoseksuelen werden bij een bushalte in Turnhout belaagd en bedreigd door een groepje van acht tot tien jongeren, die handelden op aanstoken van een dertienjarige (!). De slachtoffers kwamen er met de schrik vanaf. Eén van hen herkende later de aanstoker van die rel en kon hem fotograferen. Hij zette de foto op Facebook, maar hij moest die later op “verzoek” van de politie weer verwijderen. Rara, waarom? In geen enkele krant werd het begrip “jongeren” duidelijk omschreven. U weet uiteraard beter.

Boeken

21 september 2017

13

Andaloes (islamitisch Spanje), een paradijs op aarde?

“Het vreedzaam samenleven van de drie bevolkingsgroepen in die tijd toont aan dat de huidige fricties tussen moslims, christenen en joden niet vanzelfsprekend zijn en dat er op basis van vertrouwen en overeenkomstigheden tussen de drie godsdiensten een vruchtbare co-existentie mogelijk is.”

Dat is de doelstelling die auteur P. van Mythe Heijnsbergen (op de achterflap ‘volkenrechtsVeel mensen weten het niet, maar de mythe kundige’ genoemd) zich stelt in dit boek. van het tolerante Andaloes werd gecreëerd “Cordoba” is de zoveelste publicatie die de door ... joden. In het christelijke Europa van afgelopen decennia op de markt is geko- eeuwen geleden hadden joden het inderdaad men waarin islamitisch Spanje, ook Andaloes harder te verduren dan in Andaloesië voor genoemd (711-1492) wordt geïdealiseerd en de periode dat de Almoraviden en nadien de waarin het vreedzaam samenleven tussen Almohaden daar de scepter zwaaiden. Joden moslims, christenen en joden wordt bewie- wilden hun christelijke machthebbers tonen rookt. De auteur schijnt echter op een andere dat het vreedzaam samenleven tussen chrisplaneet te leven, want hij beklaagt zich erover tenen en joden wel degelijk mogelijk was en dat te weinig aandacht zou gaan naar de rol lanceerden daarom de mythe van het tolevan Andaloes in de geschiedenis van Europa. rante Andaloes.

Nou moe! Van Heijnsbergen komt tevens een Van Heijnsbergen gelooft blijkbaar nog beetje laat met z’n werk. Anno 2017 zijn er steeds in die mythe en tracht dat in z’n werk nog weinig serieuze historici die geloven in de aan te tonen. Hij slaagt daar nauwelijks in. Een mythe van het vreedzaam samenleven van de voetnotenapparaat ontbreekt, wat het moeidrie “grote” monotheïstische godsdiensten in lijk maakt uit te vissen waar hij de mosterd islamitisch Spanje. In werkelijkheid ging het heeft gehaald. De transcriptie van Arabische om een opeenvolging van islamitische regi- termen in het Nederlands is bijzonder slordig mes op het Iberisch schiereiland, waarin peri- en een aantal beweringen zijn gewoon fout: odes van relatieve tolerantie (let overigens op zo zijn de Arabische cijfers niet Arabisch maar voor het gevaar van anachronismen) gepaard Indisch van oorsprong; de astrolab is geen Aragingen met periodes waarin niet-moslims wer- bische uitvinding maar een niet-Arabische en den gediscrimineerd, vervolgd, gedeporteerd, pre-islamitische uitvinding; het woord diwan of op extra belastingen werden getrakteerd. is van Perzische en niet van Arabische oorDe titel van het boek is “Cordoba”, omdat die sprong; het Rotskoepel-gebouw in Jeruzalem stad volgens de auteur hét schoolvoorbeeld mag dan een islamitisch gebouw zijn, het is was van het tolerante Andaloes. Vreemd, want geen moskee, enzovoort. Ook het veelvuldige in Cordoba werd bijvoorbeeld de Sint-Vinceti- gebruik van termen als Moren en mohammeusbasiliek door moslims afgebroken, om daar danen om de moslims in Spanje aan te duide grote moskee te kunnen bouwen. den is eerder onzorgvuldig.

Ibn Roeshd Van Heijnsbergen heeft het in z’n boek uitgebreid over islamitische filosofen, wetenschappers, intellectuelen en hun werken.

Merkwaardig genoeg vindt men die werken niet terug in de bibliografie achteraan het boek. Eén voorbeeld: de (onder meer) filosoof Averroes (= Ibn Roeshd) en zijn werken komen ruim aan bod in het boek en worden geïdealiseerd. Gezien geen enkel werk van Averroes in de bibliografie voorkomt, betekent dit dat de auteur zich niet baseert op het oeuvre van Averroes om zich een mening te vormen over deze filosoof, wel op wat andere hedendaagse auteurs over Averroes hebben geschreven. En laat dat nu één van de grote problemen zijn in het wereldje van politiek correcte islamologen, arabisten, Midden-Oostenkenners en islamofielen: zij lezen elkaars werken en citeren elkaar voortdurend, met als gevolg dat dezelfde clichés en misverstanden steeds herhaald worden en een eigen leven gaan leiden.

Superieur?

Was Andaloes een opmerkelijke samenleving op het vlak van architectuur, wetenschap, filosofie, et cetera, terwijl Europa voor een stuk achterbleef? Dat klopt grotendeels, maar men moet daar natuurlijk aan toevoegen dat veel van het wetenschappelijk werk in Andaloes het werk was van niet-moslims (christenen en joden) en dat sedert de val van Andaloes (1492) het niet-islamitische Westen op kop ligt inzake wetenschap, technologie, industrie en vooruitgang, en dat de islamitische wereld op deze terreinen de afgelopen

P. van Heijnsbergen, “Cordoba, een samenleving van moslims, christenen en joden in Moors Spanje”, Uitgeverij Aspekt, 2017, 248 blz. Prijs: 19,95 euro.

ISBN 978 9463 3815 12 vijfhonderd jaar niet bijster veel gerealiseerd heeft. Men kan bijvoorbeeld Marokko (het land waaruit in de 8e eeuw de islamitische veroveraars van Spanje voortkwamen) moeilijk superieur noemen ten opzichte van het Spanje van deze eeuw. Er is ook heel wat minder fraais gebeurd in Andaloes: de werken van Averroes (door Van Heijnsbergen ten onrechte vrijzinnig genoemd) werden op een bepaald moment verbrand en de joodse filosoof Maimonides moest islamitisch Spanje verlaten om te kunnen ontsnappen aan de vervolging van de joden.

Lieven van Mele

Beste Vincent, de Walen blijven de overkant Vincent Scheltiens focust in zijn boek “Met dank aan de overkant” op de tweespalt tussen Vlamingen en Walen. Al vanaf het ontstaan van België hanteerden Vlaamse en Waalse politici een vijandbeeld van de overkant.

Stereotypen die over de generaties worden doorgegeven zouden het hedendaagse conflict tussen “rechtse Vlaams-nationalisten” en “Waalse sociaaldemocraten” bestendigen, lezen we op de achterflap. Let op de gecursiveerde woorden. Zou dat toeval zijn?

De analyse van Scheltiens is uitgewerkt rond een vijftal historische momenten (1840, 1912, 1939, 1960-62, 1993) in de communautaire geschiedenis. Een interessante compilatie voor wie graag in de details van het verleden duikt. Al is het literatuurlijstje niet indrukwekkend.

Scheltiens (1962) werkt als doctor in de geschiedenis aan de Universiteit Antwerpen. Zijn boek (319 blz.) is een synthese van zijn proefschrift ‘Met dank aan de overkant: Vlaamse en Waalse identiteitsconstructie aan de hand van alteriteitsvertogen’ (2015, 471 blz.), geschreven onder de vleugels van promotor Marnix Beyen.

In Knack (‘Van de leeuw en de haan’) werd al opgemerkt dat het boek niet meteen zorgt voor een beter begrip van de actualiteit. Dat de uitgever (Polis) De Wever en Magnette op de cover van het boek plaatst, is dan ook vooral handig voor de verkoop. De periode na de vroege jaren 1990 komt alleen in het slothoofdstukje aan bod.

Haalt Scheltiens “hardnekkige mythes” onderuit? Ook dat is voor een lezende Vlaming niet meteen duidelijk. Wel geeft het een inzicht op het identiteitsdiscours boven en onder de taalgrens.

Gaat het hier over een kunstmatige “constructie”? Scheltiens opent veel blikjes om dat aan te tonen, maar helaas. De ene keer is dat discours cultureel gekleurd, een andere keer politiek, de ene keer gevoed door levensbeschouwelijke verschillen, dan weer door sociaaleconomische argumenten. Maar de verschillen waren en zijn er. Precies die insteek van de auteur lijkt ons een erg kunstmatige negatie van een veel complexere werkelijkheid. Uit die verschillen groeide een best begrijpelijk streven naar autonomie, naar bestuurlijke scheiding. Scheltiens noemt dat een “zucht naar afbakening”.

We lezen over de wil van de Franstaligen om de Franse taal als cultuur- en bestuurstaal over het hele Belgische grondgebied te handhaven. We lezen hoe de francofone filologen en de Brusselse antiflaminganten goed honderd jaar geleden – onder meer in hun Waalse congressen – spraken over de “agressieve en militante” Vlaamse beweging en over de Vlamingen die “de koppigste, meest egoïstische en opdringerigste mensen zijn die er bestaan”. In die context ontwikkelde zich het rattachisme en het Waalse autonomisme.

Constructie We lezen over de angst in het zuiden omwille van de demografische ontwikkelingen (de macht van het Vlaamse getal). Allemaal interessant. Als Scheltiens speurwerk iets verduidelijkt dan is het misschien dat wel: Jules Destrée stond niet alleen. De ‘separatistische’

DE MYTHE VAN DE DERADICALISERING De “Belgische” jihadexpert Montasser AlDe’emeh waarschuwt voor een nieuwe gevaarlijke trend: het blinde geloof in deradicaliseringsprogramma’s. “Soms bestempelen we mensen te snel als gederadicaliseerd omdat we hun ideologie niet goed genoeg kennen”, zei hij. Een andere ervaringsdeskundige formuleerde het nog harder: “Alle mensen die daadwerkelijk zijn gederadicaliseerd hebben nooit in een programma daarvoor gezeten.” De meeste deradicaliseringsprogramma’s zijn angstwekkend simplistisch en amateuristisch. Er is een ware industrie van zulke programma’s ontstaan, maar er is geen enkele inhoudelijke controle op, er zijn geen criteria waaraan voldaan moet worden en er is geen toetsing van de behaalde resultaten. Het is bijna allemaal gebakken lucht, net zoals de cursussen “talen leren zonder moeite” en “vermageren zonder inspanning”. Maar hier kunnen mislukkingen wel dodelijk zijn… De misbruiken kwamen aan het licht nadat bleek dat de stad Amsterdam een zekere Bilal had ingezet als “jongerenwerker” tegen radicalisering. Deze Bilal was lid van de Hofstadgroep waaruit de moordenaar van Theo van Gogh was voortgekomen. Hij was zelf veroordeeld als ronselaar van jihadisten, maar later volgde hij zo’n nepcursus deradicalisering. Zonder succes, want hij bleef propaganda maken voor de jihad. Eén van zijn pupillen gooide een brandbom naar een huis waar een Charlie-Hebdoposter voor het venster hing, en zowel Bilals broer als zijn zuster reisde af naar IS-gebied in Syrië.

Waalse beweging was ruim.

Helaas gaat Scheltiens dat koppelen aan een krampachtige drang om dit alles te herleiden tot “verfoeilijke identiteitsconstructie”. Is zijn onderzoek over de nationale identiteitsconstructies nu “vernieuwend”? Nauwelijks. Het vertrekt van de premisse dat identiteit kunstmatig is, quod non. Grenzen zijn de evidentie van veel vormen van menselijk samenleven.

Het gaat hier dus – zoals bij Beyen, Reynebeau, Sinardet, De Schaepdrijver en vele anderen – om een vorm van artificiële negatie van de evidentie dat in een complexe wereld de mens vooral leeft in een “nabijheid”. Die van familie, die van dorpsgenoten, die van een taalen cultuurgemeenschap. Hierin is het eigene niet het andere. Deuren en sleutels, hekken, hagen, en grenzen zijn van alle tijden, van alle plaatsen. Ook tussen lieve buren.

Dat die grenzen behalve door politiek en cultuur ook vorm krijgen door sociaaleconomische verschillen, ontkennen we geenszins.

Dat gemeenschappen een complex “discours over de andere” ontwikkelen, met waardige maar soms ook van de pot gerukte argumenten, doet niets af aan die realiteit. Dat de Vlaamse en de Waalse Beweging zich tot op vandaag ten dele vastklampen aan soms fel bijgekleurde historische verhalen, trekken we niet in twijfel. Het is aan historici om dat bij te corrigeren waar nodig.

Gelijkheidsteken Helaas lijkt het de krampachtige ambitie van linkse auteurs te zijn om elk gemeenschapsgevoel te deconstrueren. Zo kennen we de linkse analyse. Bij elke stembusgang moet hun frustratie groot zijn, omdat ze schrijvende blind

Theo Francken mag niet “opkuisen” ...

Vicent Scheltiens, “Met dank aan de overkant. Een politieke geschiedenis van België”, Uitgeverij Polis, 2017, 319 blz. Prijs: 22,50 euro.

ISBN 978 9463 1016 53 zijn voor een realiteit die niet in hun progressief denkpatroon past.

Het is bovendien bedenkelijk dat Scheltiens heel kunstmatig ambieert om een gelijkheidsteken te plaatsen tussen beide bewegingen.

Waar en wanneer in de loop van de Belgische geschiedenis werden de Franstaligen door de Vlamingen geminoriseerd? De Franstaligen hadden er hooguit schrik voor, en ze vergrendelden België. Het verhaal van de Vlamingen en hun Vlaamse Beweging wortelt in een compleet andere context. Velen willen dit land daarom ontgrendelen.

Anja Pieters

14

Brieven

21 september 2017

CdH zakt in de peilingen tot in het Brusselse zinkgat

In herinnering

Jozef Peeters (1926 - 2017)

Laurette Onkelinx (1)

Laurette Onkelinx (4)

Pallieterke, Laurette Onkelinx neemt binnenkort afscheid na een politieke loopbaan van meer dan 25 jaar. Overal hoor je loftrompetten...

Loftrompetten voor wat? Voor iemand die na 25 jaar haar ‘PS’ doodziek achterlaat. Een PS vol met corruptie-abcessen en profitariaatsgezwellen, rot tot op het been. Ze laat een Wallonië achter dat nog altijd wereldkampioen is in stagnatie.

Niets is er veranderd... de PS heeft Wallonië jarenlang kapot geregeerd, met machtspolitieke spelletjes en een verderfelijke hoogmoedige eigendunk. Haar afscheid is in feite een triestige bekentenis van onmacht. Haar nalatenschap is een lege doos met ballonnen... die je zelf moet opblazen. Wim Peeters - Turnhout

Laurette Onkelinx (2) Pallieterke, Laurette Onkelinx stopt er mee. Maar weet wel, zo zegt ze toch, “ze verlaat geen zinkend schip”. Dat ze eigenhandig in dat schip een paar grote gaten heeft geboord, dat zegt ze er niet bij. We gaan haar niet missen. De redactie van ’t Pallieterke mogelijks wel? Dat kan ik nog juist begrijpen…

Marc Van de Voorde - Lovendegem

Laurette Onkelinx (3)

Marc Bertrand - Edegem

Kruisende woorden oplossing 1074

W-M Arthur - Leuven

Niet durven, kunnen, mogen?

Pallieterke, Ruim tien jaar geleden kregen wij verschrikkelijke beelden te zien gemaakt in het Brugs slachthuis. Koeien werden aan de achterpoten opgetakeld, vervolgens onverdoofd de keel overgesneden en aldus stuiptrekkend gedood! Hoeveel duizenden zijn er ondertussen in Brugge en elders tot en met vandaag deze marteldood gestorven, omdat het geld opbrengt voor de halalindustrie in het buitenland en bij ons? Toen we gelijkaardige beelden zagen uit het slachthuis van Izegem wisten we genoeg. Weten verslaggevers in kranten en televisie dat dan niet? Waarom dat verzwijgen, waarom, waarom?

EDV - Brugge

Opkuisen of oplossen?

Pallieterke, 1 tweet van Theo Francken over de toestand in en rond een Brussel park vol vreemden, met hashtag #opkuisen was voldoende voor de correcten, de groenen op kop, om de staatssecretaris voor Migratie woorden als uitroeien en ausradieren in de mond te leggen. Met meteen excuses tegenover de pamperaars van de vreemden “dat de toestand werd bedoeld, niet de mensen”. Die sorry was overbodig en zelfs fout, want het neerstrijken van die groep op een Brussels plein en de omstandigheden daar vragen gewoon om aangepakt te worden. Wat is fout aan “opkuisen”? Had hij “schoonmaken met groene zeep” moeten tweeten? Of wilden de pamperaars van die parkbewoners een nog zachter eufemisme als “die mensen uitwuiven”?

Die hele verontwaardiging is kinderlijke kritiek over de manier waarop een staatssecretaris een Calais in Brussel wil voorkomen. Die

M E

R O N

I

M A G E

R

X

V

X U

A K

E

L

S

X

I

N E

S

F

E

S

X

X

V B

E

X U

F O

S

E

E

S X

R

T

X M

T

X G E

S

P

E

K

T

E

E

R

S

E

Reddy De Mey - Oostende

Werkloze 50-plussers Pallieterke, Misschien ben ik een gestoorde man bij het volgen van de media omtrent het pensioendebat en meer bepaald omtrent de pensioenrechten van 50-plussers. Uiteraard gun ik eenieders rechten, maar in geen enkele krant heb ik ook maar het minste gelezen omtrent de vraag hoe vandaag de pensioenrechten van “werkloze” 50-plussers berekend worden en welk inkomen daarvoor in aanmerking genomen wordt.

Alleen dat reeds maakt het dossier twijfelachtig. Misschien kan Angelique dat eens verhelderen? Het komt mij over dat diegenen die vanaf

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

hun 50ste werkloos zijn (om welke ongelukkige reden dan ook) gelijkgesteld worden met diegenen die hun ganse loopbaan gewerkt hebben. Hopelijk vergis ik mij. Maar indien dat toch zo zou zijn, lijkt dat mij een onaanvaardbare discriminatie.

Ivo Van Hamme - Antwerpen

Chris Dusauchoit Pallieterke, Hebt u ook het verontwaardigd artikel gelezen in de DS van Chris Dusauchoit in verband met de perikelen in het slachthuis van Izegem?

Was het niet Dusauchoit die ten tijde van de moord op Pim Fortuyn gezegd heeft “geen slecht gevoel te hebben bij de moord en dat erger kwaad is voorkomen, one down, twenty to go”? Heeft hij een gespleten persoonlijkheid of mankeert er iets in zijn bovenkamer?

De wijze waarop dieren worden geslacht moet vanzelfsprekend correct zijn, maar de reacties die de slachthuisbeelden opwekken, ook bij de Gaiaminister Weyts, zijn toch buiten proportie.

Hugo Verstraele - Gent

• In Brussel is Hotel Astrid zomaar “gekraakt” door 80 illegalen die zich “la Voix des Sans-Papiers” noemen, de “Stem der Zonder-Papieren”.

• Een stem hebben zij al, papieren nog niet.

• Omdat ze, naar het vranke woord van Francken, uitgeprocedeerd zijn, willen ze in Brussel … inprocederen, onder het motto: proberen gaat mee.

• Misschien eens proberen in de Efteling? “Papier hier!”

• Ferme ontkenning van N-VA-voorzitter De Wever op de Gezinsdag in Wachtebeke: de N-VA is níét overSTUUR, de N-VA is voor zelfBESTUUR! • Toch is het niet verboden het gekozen domein voor die Gezinsdag enige symbolische betekenis toe te dichten. Zelfbestuur? Wacht…e…beke.

• Dat die symboliek rijmt op Wouter … Beke, is puur toeval.

Hv O

De Vlaamse vakman € €

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A D A V I D C A B R A I D X D X C I L S E N X I D E B X O B S T E K E I L X T E F O K T O B E R G N E X G A L A H I X M I N S T I N A R E X E I J G A S X P L E K E R X W IJ S X L N E V E N X B

hele oprisping heeft voor mij wel de verdienste dat daarmee de platvloerse, hatelijke visie op feiten door zogenaamde “correcte” politici, experten en media aan het licht is gekomen door een poetsterm. Om het met die andere Oostendenaar, uit de Paulusstraat, wijlen Karel Jonckheere, te zeggen: “Woorden mogen alléén dienen om de stilte te verbeteren.”

Op de korrel

Pallieterke, Louis Tobback zei lang geleden en ik citeer hem letterlijk “dat een politieke carrière niet interessant is, vanwege de onzekere toekomst”.

Ik herinner me hoe hij en Dehaene broederlijk naast elkaar zaten te glunderen toen zoontjes Bruno en Tom in de provincieraad werden opgenomen. Maya, derde generatie socialist, Detiège mocht op televisie haar “warme vriendin” Onkelinx ook wat komen bejubelen: Laurette, geëmotioneerd over haar familie die zij fijne jobkes bezorgde… Om te eindigen zei Lauretteke “dat het een eer was de bevolking te mogen dienen”. Wat zij wérkelijk bedoelde: “Het is fijn zich van belastinggeld te kunnen bedienen!” Straks krijgt zij een uitstapvergoeding van honderdduizenden euro’s, waarna een mega pensioen…

Politiek analist Rik Van Cauwelaert noemt het “financiële zelfbediening” en dat “politici de enige zakkenrollers zijn die zich zélf aan hun publiek komen voorstellen”. Alles betaald door de privésector, die na een volle loopbaan zélf een pensioen heeft dat lager is dan wat erkende asielzoekers in dit land krijgen. Zónder uitstapvergoeding! Dat is de “rechtvaardige fiscaliteit” van toptjeef Kris Peeters.

Pallieterke, Stel je hebt het gedurende meerdere decennia, voor en achter de schermen, voor het zeggen In een grote politieke partij, bekleedt topfuncties, voert de regie voor en achter de schermen. Kortom, men kan niet om je heen.

Tot je schande worden de machinaties van je partij, waaraan je meewerkte, blootgelegd.

Stel dat je partij bij de volgende verkiezingen in elkaar schrompelt tot een onbeduidend groepje en je er in het parlement voor spek en bonen bij zit. Dat zou toch niemand echt willen? Kom op, Laurette, stop die slechte theatrale betraande vertoning. Je Je verlaat wél het zinkende schip.

En nog Iets. Je zegt dat het niet zo is dat je geen Vlaams wil spreken. Maar je doe het toch mooi niet. Bang voor de reactie in eigen rangen? Of van het spookbeeld van het Limburgs familieverleden? Wie zal het zeggen?

We vernamen, net te laat voor het vorige nummer, het overlijden van Jozef Peeters.

Geboren te Ukkel op 25 augustus 1926 in een door en door Vlaams gezin kreeg hij de drang voor het streven naar Vlaamse onafhankelijkheid met de paplepel ingegoten. Hij mocht op kosten van de Belgische staat een tijd in een onzalige Belgische cel verblijven en verspeelde, door zijn onwrikbaarheid en eerlijkheid, een kans op promotie tijdens zijn actieve loopbaan.

Hij was aanwezig op ontelbare Vlaamse betogingen o.a. in de Voerstreek. Hij was stichter van de eerste Volksunieafdeling in Balen en van de eerste Vlaams Blokafdeling in Mechelen. Hij zette zich kosteloos en vaak ten koste van zichzelf steeds met volle overtuiging in voor beide partijen. Hij bleef tot het einde van zijn leven trouw lid van meerdere Vlaams verenigingen: VNJ, Vlaams Belang, Bormshuis, VVB, IJzerwake… Noem een beweging die met Vlaanderen bezig was, hij was er steevast lid van. Zolang zijn gezondheid het toeliet, miste hij geen enkel Vlaams Nationaal Zangfeest. De tijd dat hij in Mortsel woonde was hij een graag geziene militant voor het toenmalige Vlaams Blok.

Ook ‘t Pallieterke speelde een belangrijke rol in zijn leven, hij was een trouwe lezer vanaf het begin. Hij nam nooit een abonnement, maar hij ging zijn exemplaar in de dagbladwinkel kopen. Hij vond het belangrijk dat ’t Pallieterke in de winkels aanwezig was.

Toen hij op 15 augustus onverwacht overleed, in het Heilig Hartziekenhuis te Lier, waren de laatste woorden die hij tot zijn dochter richtte: “Tot straks en vergeet vooral niet mijn leesbril en het ‘t Pallieterke mee te brengen.”

P. Onze redactie biedt de familieleden onze oprechte deelneming aan.

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

21 september 2017

Het leven kan hard zijn…

Het is dan toch 3-0 geworden tegen Bayern München. Als ik alles op een rijtje zet, heb ik het gevoel dat er meer in zat voor Anderlecht. De Duitsers waren niet top en speelden op een ritme dat de Brusselaars aankonden. Het was dan ook godgeklaagd dat Sven Kumps na tien minuten aan de alarmbel moest gaan hangen, met een strafschop en een rode kaart als gevolg.

Iedereen dacht dat het liedje uitgezongen was. Een simpele bal in het centrum van de paars-witte verdediging had ons de das omgedaan. Met tien man, bij een 1-0 stand en nog 80 minuten voor de boeg, was de rest van de match voorspelbaar. Het ging een afstraffing worden.

Maar neen, Anderlecht speelde goed mee en kon zelfs een paar keer gevaarlijk uitbreken. Ik ben er meer en meer van overtuigd dat Anderlecht de kans gemist heeft om te stunten tegen de Duitse landskampioen, Bayern was één van de weinige keren te pakken in eigen huis.

De arme Kumps kreeg natuurlijk bakken stront over zich heen en dat vond ik onterecht!

De soap rond Sven was al een paar dagen voor de Champions Leaguewedstrijd tegen München begonnen. Eerst was hij zelfs niet geselecteerd voor de confrontatie met de Duitsers. Daarna weer wel en uiteindelijk werd hij zelfs tot sleutelfiguur gebombardeerd van de Anderlechtdefensie, een plaats die hem vreemd was!

In de fout?

Natuurlijk is Kumps in de fout gegaan, maar dat was het probleem niet. De vraag is, wat deed hij in godsnaam als laatste man in die verdediging? Voor mij mag René Weiler het boetenkleed aantrekken. Volgens mij heeft de trainer hem daar toch geplaatst. Ik zou graag weten wat zich achter de schermen heeft afgespeeld. Als men wil experimenteren, moet men dat doen tegen Eupen en niet tegen Bayern München. Wat mij het meest ergerde was het feit dat Weiler op de pers-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

conferentie zelfs niet de minste poging deed om Steve Kumps de hand boven het hoofd te houden, integendeel.

Wat is er toch aan de hand met die Zwitser?

Het was niet de eerste keer dat hij ons verraste met merkwaardige beslissingen. Het inbrengen van Deschacht als rechtsachter bijvoorbeeld. Verleden zaterdag werd het 2-2 in Kortrijk, na een matte wedstrijd. Het ongenoegen van de Anderlechtsupporters nam zienderogen toe, en dat was een slecht teken! Na het scoren van een doelpunt door Anderlecht in Kortrijk werd de trainer uitgefloten en scandeerde men: ‘Weiler buiten, wij willen voetbal zien!’

Het was voor mij dan ook geen verrassing toen maandag bekend geraakte dat René Weiler de eer aan zichzelf had gehouden en het was afgetrapt!

Dat René het is afgetrapt, dat geloof ik niet!

Ik denk eerder dat hij is buitengevlogen met een riante ontslagpremie in zijn zak. Het leven kan hard zijn...

Gille van Binst

Roskammen

Tragedies Hoe roep je als veelvoudige landskampioen een tragedie over jezelf af? René Weiler, ex -coach van Anderlecht, toonde zich volwaardige respondent. De kranten stonden vol over het invullen van zijn job bij zijn debuut in de Champions League.

Niemand was beter geplaatst dan Sven Kums om daar alles over te weten zonder er met een onvertogen woord over te reppen. Behalve dan de door clubmanager én voorzitter opgedrongen excuses over “zijn eigen falen”.

Toen Herman Van Holsbeeck en Roger Vanden Stock Weiler binnenhaalden hadden ze al kunnen, neen, moeten weten uit welk hout de Zwitser zijn “concept” sneed. Meer nog, dat het compleet haaks stond op wat Anderlecht al decennia in het Constant Vanden Stockstadion en er buiten op de grasmat legt. Weiler had als coach van FC Nürnberg nog gedemonstreerd hoe hij zijn ploeg “deskundig” uit de Bundesliga hield. In een dubbel promotieduel met Eintracht Frankfurt had hij, bij een gunstig 1-1 uitresultaat, gekozen voor de optie “nul houden” in eigen huis. Twintig minuten voor tijd viel het fatale tegendoelpunt. Nürnberg kwam de klap niet meer te boven. Sindsdien speelt de club in de Duitse tweede klasse de rol van modale middenmoter. Anderlecht past terecht voor een tragedie. Exit Weiler.

Als hij eerder nog handen boven het hoofd voelde heeft dat alles te maken met het imago van zijn broodheren in de bestuurkamers, en niks met “de man op de juiste plaats met juiste ideeën” reputatie.

Overgaan van de ene voetbaltragedie naar een andere is dankzij de eigen competitie een kleine stap. Tenzij men zo naïef is te blijven geloven in het opkrikken van het spelniveau door nog meer gerommel met de formule, annex verdere uitbouw van het contingent buitenlanders met tweede en derderang statuut. Hoe daardoor onze clubresultaten evolueren in het CL - kampioenenbal én in de voor dat bal gebuisde clubs “troostgevende” Europa League, bewezen zojuist

ze het onder elkaar uitvechten in het Astridpark.

Tuur

Rare staartploegen Hard verdict Wie had durven voorspellen dat na zes speeldagen Oostende en AA Gent broederlijk de staart van de rangschikking zouden delen, was met een dikke buis gezakt in de les voetbalkennis. Toch stonden ze als de nummers achttien en zeventien in het klassement voorbije zondag tegenover elkaar. Met als opdracht de rode lantaarn door te geven aan andere kandidaten. Daar hadden ze bij Gent wel oren naar. Dus blijft Oostende verweesd achter op de laatste plaats. Het leven aan de kust kan meestal gezond zijn, maar ook wreed.

Waarschuwing Met de rode lantaarn opgescheept zitten, is geen lachertje. Ge moet geen helderziende zijn om te weten dat dan vroeg of laat koppen gaan rollen. Toch houdt trainer Yves Vanderhaeghe er de moed in. “Het kan niet blijven tegenzitten en het zal vroeg of laat wel eens keren, maar kampioen spelen zit er niet meer in”, hoorden we hem gevat opmerken.

Daar kunnen we geen speld tussen krijgen.

Nu zaterdag staat de uitwedstrijd tegen Genk op het programma. De Limburgers heten hen welkom, maar het is niet omdat hun directeur Patrick Janssens een socialist is dat ze in Genk

ook bereid zijn om geschenken uit te delen.

Remedie Hoe kunnen trainers, die aan de lopende band successen boekten, van de ene dag op de andere de stiel verleren? “Kan het aan het materiaal liggen waarmee ze moeten werken?”, horen we u vragen. Die kans zit erin, en in plaats van de gemakkelijkste oplossing te kiezen door de trainer de deur te wijzen, kunnen ze bij Oostende beter voor de spiegel gaan staan en de spelers een trap onder hun broek verkopen. Baat het niet dan schaadt het niet.

Boze fans Het gelijkspel tegen Kortrijk, en de manier waarop, is bij een deel van de Anderlechtsupporters, die beter gewoon zijn, in het verkeerde keelgat geschoten. En wie was in hun ogen de halve misdadiger die maar geen lijn kreeg in de fel bekritiseerde speelwijze van de landskampioen? Het antwoord hoorden we brullen in de Guldensporenstad: “Weiler buiten!” Toch bleef Roger vanden Stock lang pal achter zijn trainer staan en dat sierde hem.

Maar de eigen supporters verguizen zoals de voorzitter deed, was om moeilijkheden vragen en dat moest uiteindelijk verkeerd aflopen.

Weiler buiten. Wij houden ons op afstand. Dat

15

We hadden voorspeld dat ze bij WaaslandBeveren plezier gingen beleven aan Tuur Dierckx, de snedige flankaanvaller die door Antwerp om duistere reden gedumpt werd.

Zijn aandeel in het gelijkspel tegen Charleroi, dat door de bezoekers als een halve overwinning gevierd werd, loog er niet om.

Onze Tuur rolde zijn mouwen op, speelde zich negentig minuten in de kijker en was betrokken bij de bevrijdende tegendoelpunten. We geven het op een briefje dat ze er in het Waasland het laatste niet van gezien hebben. En op de Bosuil moeten ze maar denken: berouw komt na de zonde.

Fred de zwijger Een nul-twee achterstand ophalen en achteraf toch nog ontgoocheld de kleedkamer induiken, dat was wat Beerschot-Wilrijk overkwam tegen Westerlo. In dezelfde Proximus League (1 B) blijft Lierse, met een gedeelde laatste plaats, in de aap gelogeerd.

Met de extrasportieve problemen erbij is het huilen met de pet op onder de Zimmertoren.

Trainer en zorgendrager Fred Vanderbiest was na afloop zo teleurgesteld dat hij niet met de pers wilde praten. Gelukkig maar, we waren niet graag onze neus kwijt geweest. Waarmee we niet willen zeggen dat Vanderbiest doorgaans niet charmant uit de hoek kan komen.

Succestrainer En wie is tot dusver de revelatie van het nieuwe voetbalseizoen? Charleroi, Moeskroen en Antwerp mogen hun borst vooruit steken, maar voor ons gaat de lauwerkrans naar SintTruiden, dat blijft verrassen, en nu ook de gouwgenoten uit Genk te grazen nam. Wie in Stayen een kwaad woord durft zeggen over Jonas de Roeck riskeert ter plaatse gemolesteerd te worden.

Maar dat risico is zo goed als onbestaande omdat niemand het in zijn hoofd zal halen de trainer van STVV zijn geslaagd debuut in de hoogste afdeling te misgunnen.

nog Anderlecht en Zulte Waregem.

Opgezadeld In de laatste dagen van de Vuelta opperde Michel Wuyts dat “we nog een aantal jaren opgezadeld (sic) zullen zitten met robotfiguur Chris Froome”. Uit de mond van koersfreak Wuyts klonk dat als een noodkreet richting een zich voltrekkende tragedie. Ongelijk heeft hij niet.

Gebrek aan spektakel was bijna stuitend in Tour en Vuelta, doorslag van elkaar. Zoals ploeg Sky en Chris Froome ook een doorslag zijn van wijlen de US Postal formatie en Lance Armstrong. Hopelijk voor de wielersport gaat die vergelijking nooit nog die ene stap verder. Mee daarom toont “sir” Dave Brailsford, grote baas van “TeamSky”, er zich allergisch voor. Maar ook hij kan niet ontkennen dat van de drie “grote” rondes alleen de Giro, zonder Team Sky, kon gesmaakt worden. Het duel tussen winnaar Tom Dumoulin en uitdager Nairo Quintana werd tot op de eindmeet in Milaan uitgevochten op het scherp van de snede.

In Tour noch Vuelta was van dergelijk duel met wie dan ook sprake. Als volgende zondag in het Noorse Bergen de nieuwe wereldkampioen gekroond wordt zal dat niet de dit seizoen tweevoudige rondewinnaar Froome zijn. Als hij al van start gaat is die zonder zijn Skytrein zo goed als kansloos. In die zin is het een zegen dat internationale wielerbond UCI vasthoudt aan een WK met landenploegen, niet met merkenploegen. Al vinden sommigen die formule al jaren oubollig en voorbijgestreefd, ze blijft voor de echte fan sterk tot de verbeelding spreken. Ook al omdat dominantie van een enkele ploeg, gecombineerd met oortjesgedoe vanuit volgwagens, een WK - koersverloop niet in de weg staat. Zoals wel in de voorbije drie weken lang dodelijk saai aanslepende Tour en Vuelta. Nog enkele jaren van dat en fans bedanken massaal voor wat dan dreigt uit te monden in een “grote rondetragedie”.

Krachtpatser Tom Met zijn allen naar Noorwegen, om daar volgende zondag in levende lijve het WK op de weg mee te maken? Dat zal wat veel gevraagd zijn, want het Noorse Bergen is niet bij de deur.

Intussen werd er al volop gekoerst. De Noren die ernaar stonden te gapen, zagen Team Sunweb, de ploeg van de Nederlandse krachtpatser Tom Dumoulin, de ploegentijdrit winnen.

De kans dat Dumoulin in de loop van deze week ook goud pakt in de individuele tijdrit, zit er dik in. Daarover, bij gebrek aan een glazen bol, volgende week meer.

Straffe Italiaan Peter Sagan mag dan topfavoriet zijn voor het WK van volgende zondag, hij doet er goed aan de Italiaan Matteo Trentin in het oog te houden. De renner van Quick-Step Floor zit in bloedvorm en toonde zich, na zijn vijf ritzeges in de Vuelta, heer en meester in de Primus Classic. Tiesj Benoot zag het met open mond gebeuren en stak zijn bewondering voor Trentin niet onder stoelen of banken. “Indrukwekkend de manier waarop hij de finale naar zijn hand zette. Schrijf hem maar bij op het lijstje met kanshebbers voor zondag.” Dat doen we, maar dat wil niet zeggen dat we de overige favorieten, waaronder Greg van Avermaet, als kiekenvlees klasseren.

Vranke taal Danny Goffin dacht even dat hij de paus was.

De toeschouwers zagen hem, na zijn overwinning tegen Nick Kyrgios, de grond van het Heizelpaleis kussen. Vreugde alom bij onze tennissende landgenoten, met Steven Darcis die het beslissende punt binnenhaalde, waardoor de onderdanen van Philippe den taaie, in november, voor de tweede keer in drie jaar, de finale van de Daviscup spelen tegen Frankrijk.

Teamkapitein Johan van Herck beschikt volgens ingewijden over niet te onderschatten psychologische gaven die de ploeg ten goede komen.

Zijn hartverheffende uitleg knopen we dan ook in onze oren. “We gaan niet naar Frankrijk om te sparren, maar om de beker naar huis te brengen.” Dat is gesproken. Waren we maar al einde november.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

21 september 2017

“Kastanjebomen weerspiegelen de multiculturele samenleving niet” De groene districtsschepen beval de koelbloedige moord op 54 bomen op de Antwerpse Charlottalei. Het Antwerpse nieuwsje werd nationaal nieuws dankzij de rechtstreekse bemoeienis van twee kandidaat-burgemeesters: Wouter van Besien en Kris ‘the new kid from Puurs’ Peeters. ‘t Pallieterke was erbij toen een wake werd gehouden op hun laatste nacht, langsheen de lei.

Traag trekt de stoet van boomsympathisanten voorbij. Een droef afscheid van kastanjebomen, die schijnbaar onverstoorbaar ook deze laatste avond hun taak trouw blijven vervullen: met de armen naar de hemel gewrongen wachten op betere tijden. Morgen wacht echter de hakbijl, die uitgerekend in de politieke handen van een groene schepen rust, in afwachting van hun beulenwerk. “De bomen zorgen voor een stabiliteitsprobleem”, stelde de schepen in de pers, “ze moeten vervangen worden voor de veiligheid van bewoners en de weggebruikers. De bomen vormen een reële dreiging. Iedere verantwoordelijke schepen moet dit doen. Hoe pijnlijk ook.”

Van Besien en Peeters op de wake Verantwoordelijkheid? Realiteit? Het zijn begrippen die het niet goed doen in groene kringen en zelfs als vreemdsoortig worden ervaren. Van Besien, een man die doorgaans veel begrip heeft voor vreemdsoortig gedrag, verslikte zich in zijn koffie. Hij begon meteen achter de schermen te werken met traditioneel groene, niet-rationele recepten. “Kon de weg niet tijdelijk geblokkeerd worden opdat de bomen rustig en veilig konden omvervallen op hun oude dag?”

Ook Kris Peeters had fotosynthese geroken

en huilde spontaan en eerst in de pers - ook al tegen zijn eigen partij in - dat de bomen moesten blijven staan. Kris weet wanneer er wat te rapen valt en ook een oude bok lust een groen blaadje. “Het is niet wijs om de bomen te kappen”, opperde Kris. “Waarom? Ja, dat zal ik zeker navragen op mijn kabinet, maar oppositie voeren in de besturen waar we samen zetelen met N-VA is wel wijs. We doen dat eigenlijk uit principe. Ik vermoed dus dat dit een princiepskwestie is. Misschien moeten de bomen gekapt, maar na de verkiezingen. Blieft u een stukje beuling? Ik ben van Antwerpen, ziet u?”

Het mag dan niet verbazen dat beide heren op de wake aanwezig zijn. Kris, voor de gelegenheid in het groen met een bosje bloemen in de aanslag. Wouter met een ajuin ter promotie van tranen. Aanvankelijk leken Groen en CD&V zich perfect te vinden in de oppositie tegen zichzelf. Tot Wouter het bosje bloemen in Kris’ handen te zien kreeg.

“Jij rouwt dus om bomen die uit het leven worden gekapt, met bloemen die uit het leven zijn gesneden”, lachte Wouter. “Veel amateuristischer moet het niet worden.” De anders zo bedaarde Kris schoot in een Puurse colère en probeerde de bloemen snel in Wouters handen te proppen, voor de camera’s van de VRT dichterbij kwamen. Het leidde al snel tot scher-

Kruisende woorden 1075

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D

G

Daarom dus

Weet u wat een TERF is? Een Trans-Exclusieve Radicale Feministe. Vertaling: een feministe die vindt dat mannen die tot vrouw worden omgebouwd, mannen blijven. Er zijn nog feministen die de gave des onderscheid bezitten.

Het fenomeen keert weer met de regelmaat van een klok: Vlaams-nationalisten die kritiek hebben op een partij, welke ook, zijn dommeriken die niks snappen van hoger belang, tactiek en strategie. Een mens vraagt zich op de duur af waarom wij al niet lang onafhankelijk zijn.

Meer! Meer!

Navolging

Op haar jaarlijkse partijfeest, Manifiesta, werd door de PVDA gepleit voor een basispensioen voor iedereen van 1.500 euro. Schandelijk vinden wij dat! Het moet minstens 2.000 euro zijn! Waar is hun sociale inslag gebleven!

Wij hebben dé oplossing voor het gat in de staatskas: verkoop de belgische nationaliteit voor véél geld aan onduidelijke, steenrijke buitenlanders die te lande minimumbedragen investeren. Cyprus verdient zo miljarden.

We hebben al ervaring met enkele Kazakken.

Alleen weten we nog altijd niet wie hun geld heeft gezien.

Taalpoets

H

Namens de Bond van Vlaamse Poetsvrouwen en Hygiënisch Assistenten delen wij u met de nodige gestrengheid mee dat het woord “kuisvrouw” uit de woordenboeken dient geschrapt. Dit vanwege de fascistische connotaties die het met zich meedraagt.

I J

Stoppen!

K L A. Extra inkomen B. Loofboom - Groezelige C. Geestelijke klap - Vriendje van Barbie D. Waalse netwerkbeheerder voor gas en elektriciteit - Nagerecht - Kadastraal inkomen E. Wrokkige F. Duitse politieke partij - Fatsoen - Voeg G. Scheiding tussen Nederlandstaligen en Franstaligen - Achtervoegsel ter vorming van verkleinvormen H. Door God geschapen geesten Siberische rivier I. Officier - Al Qaida-kopstuk J. Niet doortastend - Indisch spiritueel systeem gericht op Verlichting K. Voegwoord - Vruchtpitten - Oosterlengte L. Minder dan weinig - Graansoort

TERF

Wij zitten ten kantore met een existentieel probleem. We slapen er niet van, echt. De prangende vraag die ons kwelt: die bomen op de Antwerpse Charlottalei, zijn die eigenlijk niet onverdoofd gekapt?

F

VERTICAAL 1. Trotseren 2. Bevorderaar van het wederzijds begrip tussen een organisatie en haar publieksgroepen - Win naar Ronde van Frankrijk en de Giro in 1998 3. Feest waarop mannen met kinderen extra verwend worden 4. Besmettelijke virusziekte die met inwendige bloedingen gepaard gaat - Deel van een koeien maag - Karaat 5. Hok van gaas - Nachtkleden 6. Logisch afleiden 7. Frans eiland - Meer dan 119 minuten 8. Europese rivier - Grondstof voor een omelet 9. Internetlandcode voor Nigeria - Tandpastamerk 10. Kledingstuk - Universiteit Antwerpen - Praatvogel 11. Balginstrument - Niet gouvernementele organisaties 12. Jan en alleman - Zangstem

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1074 VINDT U OP BLZ. 14

niet gebeurd. Trouwens, bomen zijn de verantwoordelijkheid van mijn Vlaamse collega Joke Schauvliege. Ik voer enkel oppositie op het federale niveau.”

Ook Van Besien wil de terechtwijzing van zijn mandatarissen even juist kaderen naar de mensen toe: “U moet begrijpen. De partij had het bij het rechte eind. Deze bomen moeten inderdaad tegen de grond. Kastanjebomen zijn als inheemse soort niet geschikt om de diverse samenleving te weerspiegelen.”

En de journalist? Die zag dat het goed was.

Absurdistan

Obsessie

E

HORIZONTAAL

mutselingen tussen de kopstukken, die mekaar uitmaakten voor ‘Bart de Wever-vriendje’. Kris klampt zich vast aan een boom. Wouter zoekt een gaatje in de schors dat hij passioneel gaat tongzoenen.

PALLIETER: Heren, u wordt beiden door uw eigen partij te kijk gezet. Ondanks uw protest gaan de bomen neer. Wat moeten we daaruit besluiten? Een quote, graag.

Kris schrikt er even van op, maar laat de boom toch los en herpakt zich. “Het zou niet wijs zijn om mij te kijk te zetten. Dat is ook

Mogen wij hopen dat het stilaan stopt met oproepen om minder vlees te eten? Iedere keer als weer zo’n oproep wordt gelanceerd door wat godverlaten BV’s, voelen wij ons ten kantore immers verplicht weer een braai te organiseren. Onze BMI lijdt er onder.

Versleten redenering Borgerhouts districtsschepen Marij Preneel heeft een uitvoerig pleidooi voor haar gemeente gehouden. Haar recept om alles weer in goede banen te leiden: geld, geld en nog eens geld. De rust afkopen dus. Een oud socialistisch recept, zo oud dat er ondertussen al haar op staat.

Hij weer CD&V-politicus Abderrahman Lahlali vindt dat “het Westen” moet ingrijpen om de Rohingya in Birma te helpen, als het ten minste niet nog meer beroering wil in de moslimgemeenschap. Wij kunnen het ook niet helpen dat het wat als chantage klinkt.

De kleptocraat Opperschurk Kabila heeft een zoveelste manier gevonden om zijn familie aan geld te helpen: peperdure nieuwe Congolese paspoorten verplicht stellen. Laat de commissie Buitenlandse Zaken nog maar eens bijeenkomen, om nog wat geld in het “democratiseringsproces” te stoppen. Tegen beter weten in.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Makkelijk zat Of wij ons niet druk moeten maken om Jean-Claude Juncker, die “anti-Europese extremisten” op droog zaad wil zetten? Och, geef die mens een borreltje en ‘t is opgelost.

Gefrul We hebben de jaarlijkse autoloze zondag weer achter de rug. Heel plezant, zeker met alle activiteiten die dan in stadskernen worden georganiseerd. Of dat op enig terrein nut heeft, is dan weer een compleet andere zaak.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be