73ste jaargang • nummer 30 • donderdag 27 juli 2017
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De onbegrijpelijke strategie van CD&V
Calvo, de brandnetel aan de voeten van premier Michel
De centrumlinkse campagne die de CD&V nu al bijna drie jaar voert binnen de federale regering, heeft een electoraal doel: tegen 2018 en 2019 een nieuw kiezerspubliek aanspreken aan de linkerzijde van het politieke spectrum. Het is volgens voorzitter Wouter Beke de enige manier om politiek te kunnen overleven nu het christendemocratische electoraat letterlijk uitsterft. Het is twijfelachtig of deze gok van CD&V veel kans op slagen heeft.
Politicoloog Carl Devos (UGent) had overschot van gelijk in zijn meest recente column in De Morgen: eigenlijk staat de regeringMichel in een aantal dossiers even ver als bij het aantreden van de ploeg in de herfst van 2014. De CD&V blijft zich profileren als links geweten van de regering en wil dus extra belastingen en geen beperking van de uitgaven om de overheidsfinanciën op orde te krijgen. Er is al gigantisch veel politiek kapitaal verspild in de zoektocht naar een nieuwe belasting op vermogen of naar het beperken van de uitgaven. Het was altijd CD&V tegen de rest (Open Vld, N-VA en in iets mindere mate de MR). Wie de cijfers bekijkt, kan niet anders dan besluiten dat de christendemocraten geen poot hebben om op te staan. België behoort nog altijd tot de top drie van industrielanden als het over fiscale druk gaat. En de uitgaven blijven met 50 procent van het bbp veel te hoog. Dus moeten die uitgaven omlaag. Men zou beter daar wat meer politiek kapitaal in steken. Maar neen, CD&V kiest voor een centrumlinkse koers en wil die mordicus aanhouden.
Anders dan onder Di Rupo Dat blijft vreemd, omdat Wouter Beke het in 2014 echt zat was om met de socialisten te moeten regeren. Iedereen was de PS beu, want met Di Rupo kon er enkel sprake zijn van hogere of nieuwe belastingen, die dan vooral door de Vlamingen werden betaald. De CD&V koos dan ook voor een centrumrechtse regering, maar ging prompt een links discours houden. Een discours waar het zich onder Di Rupo altijd van gedistantieerd had. Wat moeten we daar nu van denken? De jezuïtische quote van Herman van Rompuy – “in een centrumrechtse regering zijn we allemaal ACW’ers” – kunnen we maar best laten voor wat die waard is. De linkse koers van de CD&V dient een ander doel. Ten eerste aantonen dat een federale regering zonder de PS geen grote hervormingen kan doorvoeren. Dat akkoorden ook binnen een centrumrechtse ploeg moeilijke evenwichtsoefeningen van geven en nemen zijn. Beke wil vooral aantonen dat de N-VA geen sociaaleconomische revolutie kan ontketenen. De veranderingen waarmee de Vlaamsnationalisten in 2018 en 2019 zullen kunnen uitpakken, zijn beperkt: een beperkte verlaging van de personenbelasting, minder lasten voor bedrijven en een iets strenger asielbeleid, maar bijvoorbeeld geen begroting in evenwicht. En de overheidsuitgaven? Die zijn één keer (in 2015) gedaald. De andere jaren bleven ze stijgen, zij het
minder dan vroeger. Belgischer kan het niet: overheidsuitgaven doen dalen staat hier gelijk aan ze minder snel doen stijgen. Ondertussen heeft Kris Peeters de geplande arbeidsmarkthervormingen vakkundig uitgehold door voor zowat alles het fiat van de vakbonden te vragen.
Op zoek naar het gat op links De eerste strategie van Beke, die erin bestaat aan te tonen dat de N-VA slechts beperkte hervormingen kan doorvoeren zonder de socialisten, is grotendeels bereikt. De tweede strategie heeft betrekking op de CD&V zelf. Hoe vermijden dat de partij verder afkalft richting 15 procent? Bij de andere partijen is te horen dat de CD&V in 2018 en zeker in 2019 zal inzetten op het aanspreken van het centrumlinkse electoraat. De oude christendemocratische kiezers zijn immers aan het uitsterven. Dat heeft een grotere impact op de peilingen dan de fratsen van vicepremier Kris Peeters. Dus moeten nieuwe kiezers worden gezocht. En al behoort voorzitter Wouter Beke niet tot de linkerzijde in de partij, het is op links dat er een gat moet worden gezocht in de electorale markt. Rechts en centrumrechts zijn volledig ingenomen door Vlaams Belang en N-VA en het wordt onmogelijk daar in te breken, zeggen de CD&V’ers. Kijk maar naar Open Vld, dat een rechts economisch discours houdt, maar toch wordt overdonderd door de N-VA. Dus hopen Beke en co de centrumlinkse kiezer te overtuigen. Dat zouden dan malcontenten zijn van sp.a of stedelijke christendemocraten die de voorbije jaren naar Groen zijn overgestapt. Er is bij een deel van de Groen-kiezers een groeiende ergernis te merken over het hyperkinetische gedrag van Kristof Calvo. Vraag is of CD&V erin zal slagen die groep kiezers te overtuigen. Dat er stemmen te rapen vallen bij centrumlinks is een feit. De sp.a hangt in de touwen. Door de schandalen bij zusterpartij PS, maar ook omdat voorzitter John Crombez geen antwoord klaar heeft op radicaal-links en het in de peilingen steeds beter scorende Groen. Nu zullen vele centrumlinkse kiezers zich wellicht van de sp.a afkeren, maar daarmee stemmen ze nog niet op de als oubollig gepercipieerde CD&V. In hun ogen zijn het tsjeven en blijven het tsjeven. Gaan (oud-)leerkrachten van het Gemeenschapsonderwijs, lagere ambtenaren die hun benoeming aan de SP te danken hebben of stedelijke bobo’s - allemaal de sociologische sp.a-kiezers van de 21ste eeuw - op de ‘kaloten’ stemmen? De kans is klein.
Bpost: Et pour les Flamands... Laat ik het deze keer eens niet hebben over de verzendingsperikelen van bpost. Niet dat bpost ons geen wekelijkse kopzorgen bezorgt, want elke week is het bang afwachten of het ’t Pallieterke op tijd bezorgd wordt. Neen, laat ik het even hebben over het taalgebruik van bpost in Brussel. Onze trouwe lezer Jozef de Vocht, woonachtig in Sint-Lambrechts-Woluwe, meldt het volgende. Hij is een oprechte Vlaming die eist dat hij in het Nederlands te woord wordt gestaan door eender welke officiële instelling in het Brusselse. Daar is strikt genomen niets radicaals aan, want wat dhr. De Vocht verlangt, is niet meer of niet minder dan de naleving van de taalwetten. De heer De Vocht bestelde enige tijd geleden aan aantal postzegels bij bpost. Hij kreeg die daadwerkelijk toegestuurd, alleen was zijn thuisadres volledig verfranst. Hij woont plots niet meer in de Tiendagwandlaan maar in de Avenue des Dix Arpents. Onze verbolgen lezer nam onmiddellijk contact op met Bpost om te protesteren, zowel met de klantendienst als met de juridische dienst. Antwoord van bpost: “Onze excuses voor uw adresgegevens die in het Frans staan, MAAR ONS SYSTEEM GEEFT DIT AUTOMATISCH IN.” Ik zet dat laatste even in hoofdletters. Vraagt een Nederlandstalige Brusselaar iets aan BPOST, dan worden diens huisgegevens automatisch omgezet naar de Franse versie. In een brief wordt dit door bpost
bevestigd: “Bpost verzekert u dat het alle mogelijke inspanningen doet om de taalwetgeving te respecteren, maar is er zich van bewust dat er zich in sommige gevallen (postcodes tussen 1000 en 1200) een fout voordoet van zodra de klantenadviseur een adres probeert in te brengen in het Nederlands. De Nederlandse straatnaam wordt dan door het systeem automatisch omgezet in het Frans en dit kan nadien niet meer aangepast worden.” Zo gaat dat in België anno 2017. Bevoegd minister voor Bpost is ene Alexander de Croo (Open Vld). Bpost is immers voor 51 procent in handen van de Belgische staat. Ik denk niet dat minister De Croo wakker zal liggen van dit taalprobleem. Maar mag ik de N-VA-staatsmannen in de federale regering misschien vragen (en van hen verlangen) dat ze het probleem eens aankaarten bij hun bevoegde collega? Het is mooi om te roepen: “We laten Brussel niet los”, maar zorg er dan ook voor dat respect wordt afgedwongen voor de Nederlandstaligen in Brussel. Ook dat is een taak van elke N-VA-minister.
K arl van C amp – hoofdredacteur
Mark Grammens, journalist voor Vlaanderen Lees blz. 3