73ste jaargang • nummer 25 • donderdag 22 juni 2017
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,20
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De PS: corruptie als bestaansreden “Corrupte politici geven de andere 10 procent een slechte naam”, zei Henry Kissinger ooit. De uitspraak had een grappende ondertoon. De meeste politici zijn niet “corrupt” in de strikte zin van het woord. Maar allemaal bevinden ze zich ergens op de gradatieschaal tussen absolute onkreukbaarheid en een volledig gebrek aan scrupules. Bij geen enkele Belgische partij slaat de meter echter zo ver en zo duidelijk door naar de complete normloosheid als bij de Parti Socialiste. Corruptie is geen bijverschijnsel van de werking van die partij, het is er de essentie van. De PS is er sinds de Tweede Wereldoorlog in geslaagd het Waalse kiespubliek aan zich te binden met een uitgebreid netwerk van cliëntelisme (vooral in de vorm van overheidsjobs en vervangingsinkomens), op kosten van de belastingbetaler. Dat zou een snel aflopend verhaal zijn, indien de grote tekorten die daardoor ontstaan niet zouden opgehoest worden door een groter en rijker landsdeel. De centrale politieke rol van de PS bestaat er dan ook in de geldstromen in stand te houden waarmee de Waalse kiezer kan omgekocht worden om de PS steeds weer in het zadel te helpen. Deze grote oplichting gaat echter gepaard met een permanente praktijk van veel kleine zwendels. Enkele daarvan zijn de afgelopen weken aan het licht gekomen in het Brusselse. Zij domineren het politieke nieuws in België.
Socialisten en andermans geld De kern van de zaak: de normvervaging van het georganiseerde cliëntelisme is besmettelijk voor elkeen die eraan deelneemt. Ook in hun praktische politieke bezigheden kennen PS’er weinig ethische regels of gewetensbezwaren. De affaire-Leburton, de omkoopschandalen Agusta en Dassault, de onthullingen rond Publifin en Samusocial: het zijn slechts de uitschieters van een heel lange lijst van schandalen waar de partij bij betrokken was. Een ganse opsomming leest als het strafdossier in een proces tegen de Cosa Nostra. Alleen waren er minder moorden (Cools was, vermoeden we, het enige moordslachtoffer). Niet alleen de bijzondere communautaire situatie van het land verklaart het PS-profitariaat. Ook ideologie speelt een rol in het gemak waarmee socialisten overgaan tot zakkenvullerij. Socialisme en corruptie gaan overal ter wereld hand in hand. Het gebrek aan respect voor private eigendom kan daar iets mee te maken hebben. Maar vooral het socialistische geloof in de staat als brenger van heil voor de samenleving is nefast. Wanneer een staat meer middelen heeft, zijn er ook meer middelen om te verdelen en te verhandelen. En socialistische politici geloven ook gemakkelijker dat zij,
de bestuurders van die heilsstaat, een belangrijke rol spelen in het succes van de samenleving, en daar dus ook goed mogen voor betaald worden, op welke manier ook. In de meeste gevallen hoeven ze daarvoor niet eens in de illegaliteit te gaan. “Wanneer roof de levenswandel wordt van een groep mensen in de samenleving, zullen ze spoedig een wetgeving creëren die hun daden tot norm maakt en zelfs verheerlijkt”, wist de liberale denker Bastiat al in de 19e eeuw. De PS creëerde zelf de structuren en de regels die de diefstal organiseren, liefst vermomd als sociale projecten en vehikels voor hulp aan de zwakken.
Hulpverlening en zelfbediening De wanpraktijken van PS’ers worden trouwens vergemakkelijkt door het verklaarde doel van de PS de zwakken in de samenleving te willen helpen. De meest in het oog springende onthullingen van vorige week hadden te maken met graaicultuur bij vzw Samusocial (hulp aan daklozen), vzw De Brusselse Keukens (die maaltijden levert aan ziekenhuizen, OCMW’s, crèches) en het bestuur van ziekenhuizen. Met de daklozen, de hongerigen en de zieken hebben we al 3 van 7 doelgroepen van de christelijke werken van barmhartigheid. Het is nu wachten op de berichten van politieke zelfbediening bij de vzw Spullenhulp, het gevangeniswezen, de Brusselse watermaatschappij en het beheer van de begraafplaatsen, om de lijst compleet te maken. Sommige commentatoren tonen zich verbaasd dat de graaipraktijken zich vooral in de sfeer van de hulpverlening voordoen. Ook de publieke woede over de misbruiken bij Samusocial werd vooral opgewekt door het beeld van bestuurders die stelen van de daklozen. De samenhang is echter verre van toevallig. Goede doelen genieten een betere bescherming tegen controle en lastige vragen en vormen daardoor een uitgelezen jachtterrein voor politieke roofdieren. Welke hardvochtige zuurpruim durft zich verzetten tegen de oprichting van een organisatie om daklozen te helpen? Wie durft daar aandringen op zuinigheid of besparingen? Wie durft de vraag stellen of
Maffiafamilie Sarah Guenned is de dochter van Laurette Onkelinx en haar eerste echtgenoot Abbès Guenned, een drugdealer. De appel viel niet ver van de moslimboom, want Sarah werd enige jaren geleden samen met een andere drugdealer gearresteerd. Op het Atheneum van Rixensart was zij berucht omwille van haar losbandige gedrag en haar druggebruik. Zij verliet de school zonder diploma, maar ze blufte tegen iedereen dat ze middenjury zou doen, en dat dat maar een formaliteit zou zijn “dankzij haar moeder”. Sarah moet nu 22 of 23 jaar oud zijn. Een volwassene, geen zielige kleuter die door boosaardige journalisten wordt belaagd, zoals Onkelinx dat probeert voor te stellen. Dankzij haar moeder kreeg Sarah een postje bij de inmiddels beruchte Samusocial. Sami Guenned, de zoon van Onkelinx en Abbès Guenned, kreeg een baantje bij visit.brussels, het agentschap voor toerisme
van de Regio Brussel-Hoofdstad, waar Laurette Onkelinx voorzitter is van de raad van bestuur. Ook de huidige burgemeester Close zit in die bestuursraad. Abbès Guenned werd benoemd tot kabinetschef van de Brusselse minister-president Rudi Vervoort. Mathieu Vervoort, zoon van, is kabinetsmedewerker van PS-minister Fadila Laanan. Enige jaren geleden, toen Onkelinx nog minister van Justitie was, benoemde zij Abbès Guenned tot kabinetsmedewerker bij Multiculturele Zaken. Daarna werd hij aangesteld tot regeringscommissaris voor de MIVB en nog later kreeg hij gratis woongelegenheid in een chique appartement van de ULB, dat eigenlijk bestemd was voor buitenlandse gastdocenten. Geschatte huurprijs voor gelijkaardige woningen in die wijk: 3.000 tot 4.000 euro. Maar dat is natuurlijk allemaal géén nepotisme. Dat gebeurt immers in alle maffiafamilies.
er wel echt zoveel daklozen zijn, of de hulpverlening enigszins nuttig is en of materiële vrijgevigheid de juiste manier is om dit probleem aan te pakken?
De lijkgeur rond de PS Het verleden leert dat PS’ers kunnen stelen, profiteren en schandalen veroorzaken zonder dat de andere partijen zelfs maar beginnen te denken aan een cordon sanitaire rond die partij. Toch zijn er aanwijzingen dat er deze keer misschien meer aan de hand is. De desavouering van de PS door de sp.a is totaal. John Crombez: “De PS heeft geen moreel besef meer.” Vooral de verraderlijke dolkstoot van de cdH, die de PS bij verrassing uit alle regionale regeringen poogt te gooien, is ongezien. Die uitstoting is uiteraard niet zozeer geïnspireerd door de plotse ontdekking van de immoraliteit van de PS. Al de oude handlangers wisten van dubieuze praktijken en namen er flink aan deel. Voor politici die gericht zijn op overleven, is het vooral de lijkgeur die rond de partij die afstoot. Intern rommelt het bij de PS zeer zwaar. Di Rupo vertoont zich niet meer in het openbaar. De peilingen zijn desastreus. De Franse verkiezingen tonen aan hoe snel een socialistische partij van de kaart kan geveegd worden, zelfs zonder een golf van verhalen over veralgemeend profitariaat. Als de PS plots als
melaatse wordt behandeld, heeft dat vooral te maken met het vermoeden dat de partij niet meer incontournable, misschien zelfs niet meer belangrijk zal zijn. “Met of zonder de PS” zal ook voor de Vlaamse partijen een minder dwingende vraag worden.
Meer socialisme: meer corruptie De cdH, in de peilingen gereduceerd tot een minipartijtje, probeert uiteraard vooral om te overleven. De centrumlinkse partij kan hopen een deel van de leeglopende PS op te vangen, maar het zal toch vooral de communistische PTB zijn die zal profiteren van de dreigende ondergang van de Waalse socialisten. Dat de Walen, in hun zoektocht naar een eerlijkere politiek, de ene vorm van socialisme inruilen voor een nog een extremere vorm van dezelfde ideologie is uiteraard een dwaasheid van formaat. Het meest socialistische land ter wereld, Noord-Korea, wordt ook algemeen beschouwd als het meest corrupte land ter wereld. En het wordt in de rangschikking onmiddellijk gevolgd door Venezuela, waar de erfgenamen van Chavez, de vrienden van de PVDA/PTB, de plak zwaaien. Socialisme corrumpeert. Absoluut socialisme corrumpeert absoluut. Arm Wallonië, met zijn hopeloze verslaving aan een ideologie uit een vorige eeuw. Arm Vlaanderen, dat steeds weer de rekeningen moet betalen voor die verslaving.
Jurgen Ceder