't Pallieterke van 25 mei 2017

73ste jaargang • nummer 21 • donderdag 25 mei 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

In Vlaamse regering tellen enkel de topministers

Didier Reynders steeds meer in het nauw door Kazachgate

Minister-president Geert Bourgeois maakte vorige week bekend dat het bosplan van minister van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) wordt afgevoerd. Schauvliege was daarvan niet op de hoogte gesteld en werd zo publiek belachelijk gemaakt.

Voorbij de discussie over het dossier zelf toont dit één zaak aan: binnen de Vlaamse regering tellen enkel de topministers. Geert Bourgeois, Bart Tommelein (Open Vld) en Hilde Crevits (CD&V) dragen de ploeg.

In het regeerakkoord staat dat de Vlaamse regering ecologisch waardevolle bossen buiten de geëigende bestemmingszones beter zal beschermen. En daar liep het in de praktijk meer dan eens mis. Het bosplan dat minister van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) had laten ontwerpen, bleek een miskleun.

De minister is al jarenlang aan het goochelen met satellietbeelden en dergelijke, waardoor de Zoo van Antwerpen tot bos is verklaard.

De Vlaamse oppositie was al een hele tijd scherp voor het bosbeleid. Ze pleitte ervoor om ook te rade te gaan bij lokale besturen, natuurverenigingen en gewone mensen die de toestand in hun buurt kennen vooraleer beslissingen te nemen. De boskaart zorgde voor spanningen in de Vlaamse regering en minister-president Geert Bourgeois besloot ze dan maar in te trekken. Schauvliege werd daarvan niet op de hoogte gesteld.

Een vernedering voor de minister en haar partij, de CD&V. Schauvliege beet van zich af, maar het kon niet baten. Opnieuw overheerst het beeld dat de minister haar dossiers niet kent en er meer dan eens een zootje van maakt. Als Vlaams minister van Leefmilieu heb je het met de groene lobby natuurlijk nooit onder de markt. Schauvliege telt een aantal gepatenteerde tegenstanders.

Knack-bioloog Dirk Draulans bijvoorbeeld, die anderhalf jaar geleden storm liep tegen haar beslissing om zes vogelsoorten zo goed als vogelvrij te verklaren. Er bleek amper of geen overleg gepleegd met natuurverenigingen. Eind 2015 lag ze al op ramkoers met cabaretier Wouter Deprez over de uitbreiding van het transportbedrijf Essers in waardevol natuurgebied in Genk en Zonhoven. Een paar weken geleden liet ze zich in een interview schamper uit over bio-boeren. Altijd weer moesten brandjes worden geblust. Schauvliege kreeg het imago onbekwaam te zijn.

Een speelbal ook van de oude lobby’s, zoals de Boerenbond. Dat straalde negatief af op de regering. Geert Bourgeois moest ingrijpen, en dat deed hij vorige week. Schauvliege tot ontslag dwingen zou een brug te ver zijn, maar een vernedering van concurrent CD&V was voor de minister-president mooi meegenomen.

Geen Kris Peeters De vaudevilles rond de boskaart en andere dossiers tonen aan dat een tweederangsminister als Joke Schauvliege amper of niet meetelt. Zij is geen uitzondering. Philippe Muyters op Economie en Werk is zo goed als onzichtbaar geworden. Toen bleek dat de VDAB relatief weinig werkzoekenden sanctioneerde, had de N-VA-minister en oud-Vokatopman geen deftig antwoord klaar. Liesbeth Homans is allang niet meer de leading lady van de N-VA. Ze is dezer dagen naar verluidt vooral bezig met na te denken hoe ze haar populariteit kan opkrikken in vergelijking met

twee goudhaantjes, Theo Francken en haar aartsvijand Zuhal Demir. Sven Gatz (Open Vld) op Cultuur is verstandiger; hij houdt zich wat op de achtergrond met zijn dossiers. Idem voor minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V).

In deze Vlaamse regering zijn de echte ‘trekkers’ Geert Bourgeois, minister van Energie en Begroting Bart Tommelein (Open Vld) en onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V).

Zij dragen de ploeg. Zij zorgen dat die aan elkaar hangt en resultaten boekt. Want die zijn er, zoals de langzaam maar zekere sanering van de Vlaamse begroting. Ondanks het feit dat een deel van de kosten van de zesde staatshervorming naar Vlaanderen is doorgeschoven, levert deze regering goed begrotingswerk. Ook de miljoeneninvesteringen in welzijn tonen aan dat het deze regering menens is. Dat de top van de ploeg goed samenwerkt, is te danken aan het feit dat er op Vlaams niveau geen Kris Peeters aan tafel zit, die van zijn partijvoorzitter Wouter Beke het bevel gekregen heeft als minister van Werk in de federale ploeg elk dossier te saboteren. Kris Peeters, nota bene de vorige Vlaamse minister-president, nam in juni 2014 nog deel aan de Vlaamse regeringsonderhandelingen; door zijn hautaine houding blokkeerde hij alles. Pas toen Wouter Beke en Bart de Wever ingrepen, door Peeters aan de kant te schuiven, begonnen de onderhandelingen te vlotten.

Allemansvriend Bart Tommelein Dat het trio Bourgeois-Crevits-Tommelein goed samenwerkt, is ook te danken aan de Oostendse viceminister-president. Tommelein is een allemansvriend. Dat is niet moeilijk voor deze politieke windhaan, die ooit van de VU naar de liberalen overstapte, in Oostende steevast op de socialisten van Johan vande Lanotte inhakt, maar er al meer dan tien jaar een bestuurscoalitie mee vormt. Tommelein, de communicatieman bij uitstek, ligt beter in de ploeg dan zijn voorgangster Annemie Turtelboom. Wanneer er spanningen zijn, ontmijnt hij die met een kwinkslag. Zijn overleg met Bourgeois en Crevits zorgt dat de zaken vooruitgaan.

Ook de rol van de minister van Onderwijs kan niet onderschat worden. Crevits is niet alleen een topper in de Vlaamse regering, maar ook binnen de CD&V. Zij incarneert een steeds sterker wordende linkervleugel. Het is geweten dat zelfs naar Crevits geluisterd wordt wanneer federale dossiers bij de christendemocraten op tafel komen. Bourgeois weet dat ze zwaar doorweegt en respecteert haar. Het toptrio Bourgeois-Crevits-Tommelein kent zijn plaats in de Vlaamse regering en die ministers zijn goed op elkaar ingespeeld.

Als er iets misloopt, dan is het een kleine garnaal als Schauvliege die moet boeten.

Stemrecht voor illegalen Vorige week vond in Schaarbeek de ‘Think Global Day’ plaats van 11.11.11. Die bekende organisatie zet zich officieel in voor ‘ontwikkelingssamenwerking’, maar heeft zich al jaar en dag de globalistische multiculturele agenda eigen gemaakt. Wat betreft het promoten van meer immigratie is 11.11.11 intussen een voortrekkersrol gaan spelen.

De ‘Think Global Day’ werd dus een treffen van gelijkgezinde weg-met-ons-denkers daar in de ezelsgemeente. Dat belet niet dat het feestje gesponsord werd door de Vlaamse overheid en dat federaal minister Decroo een van de sprekers was.

Verreweg de belangrijkste gast was François Crépeau, ‘Speciaal Rapporteur Mensenrechten’ van de VN, die een inkijk verschafte in de wondere gedachtewereld van zijn organisatie. Hij presenteerde er de ‘Agenda 2035’ van de VN inzake migratie, en die is niet min. Eerst en vooral moeten we met zijn allen natuurlijk anders (leren) praten over het onderwerp – bij links komt Orwell altijd weer om de hoek kijken.

We hebben dus ‘positieve verhalen’ nodig en termen als ‘stroom’ en ‘golf’, veel gebruikt in verband met migratie, moeten in het verdomhoekje, net als de ‘bedrieglijke’ omschrijving ‘economische migratie’. Migratie is volgens Crépeau in al haar vormen legitiem en aan te moedigen; centraal in de Agenda 2035 staat dan ook ‘het faciliteren van de menselijke mobiliteit’ op globale schaal.

Elk land heeft dan ook de opdracht om ‘reguliere, veilige, toegankelijke en goedkope mobiliteitsoplossingen aan te bieden aan alle migranten, los van hun status of opleidingsniveau’. Een mooie volzin die zoveel wil zeggen

als: haal iedereen maar binnen. De schepen van Frontex en tientallen ngo’s op de Middellandse Zee hebben die boodschap intussen al perfect begrepen.

Maar eens ze binnen zijn, moeten migranten natuurlijk beschermd worden tegen alle mogelijke discriminatie van verzuurde autochtonen én meteen toegang krijgen tot alle facetten van onze welvaartsstaat (justitie, onderwijs, gezondheidszorg,…). Iedereen moet vanzelfsprekend volledige politieke rechten krijgen, ook de migranten die (nog) niet over een geldige verblijfsstatus beschikken. In mensentaal betekent dat: illegalen krijgen stemrecht.

Ultieme bedoeling is volgens Crépeau voor eens en voor altijd ‘het narratief te veranderen’, lees: elke kritiek op deze plannen onmogelijk te maken. Al dat fraais moet worden beheerd door een ‘globaal bestuur inzake migratie’, in de schoot van de VN, dat spreekt.

Voor de meesten onder ons brengt de lezing van meneer Crépeau wellicht niets nieuws: wij weten wat de ultieme droom van de multiculturele zeloten inhoudt. Maar wat in de jaren tachtig nog kon weggezet worden als extreemlinkse woordenkramerij, is nu de officiële agenda van de Verenigde Naties (en van heel wat westerse overheden). Dat is ronduit beangstigend.

WEJ

Op de praatstoel: Jelte Wiersma, correspondent van Elsevier in Brussel

2

Actueel

25 mei 2017

Twee keer Molenbeek

Mijn enige bezoek aan Molenbeek duurde ongeveer dertig minuten en had plaats voordat het berucht werd over de hele wereld. Ik heb sindsdien vernomen dat delen van Molenbeek gevaarlijk zijn voor toevallige bezoekers zoals ik. Ik weet echter niet of dat waar is of slechts het type sensationeel gerucht dat van een gevoelige plaats een oorlogsgebied maakt. Zoals iedereen ben ook ik echter aangetrokken door sensatie.

Helaas voor de mensheid is het sensationele altijd interessanter dan het genuanceerde.

Ik kan niet zeggen dat ik Molenbeek op een systematische manier bestudeerd heb, maar mijn halfuur daar, en alles wat gebeurde na mijn bezoek, betekent dat alles wat ik daarover heb gelezen uit kranten komt die ik toevallig kocht. Recenter kocht en las ik twee boeken over Molenbeek. Het eerste van PSburgemeester Philippe Moureaux, getiteld ‘De waarheid over Molenbeek’. Het tweede was van de Vlaamse journaliste met Marokkaanse roots Hind Fraihi, ‘Undercover in kleinMarokko’.

Theodore Dalrymple Brits arts en publicist

Op het Noorderterras, deel 2, rolt deze week van de persen.

Iedereen die het boekje besteld heeft, krijgt het deze week toegestuurd. U kan “Op het Noorderterras” deel 2 bestellen door overschrijving van 12,50 euro op de rekening van ’t Pallieterke: BE82 4096 5194 9168 (met vermelding Noorderterras deel 2).

De verzendingskosten zijn inbegrepen. Ook deel 1, dat in 2014 verscheen, is nog verkrijgbaar. Beide boekjes bundelen 52 afleveringen van de columns van Tdw onder de titel “Op het Noorderterras”. Beide verhalenbundels werden voorzien van cartoons van André Nollet.

Geen ‘recht van leven’

Zelfgenoegzame Moureaux Het eerste boek kwam me als zelfvoldaan over, op de manier waarop fatsoenlijke mannen van goede wil vaak zelfgenoegzaam en onwillig zijn om toe te geven dat kwaadaardigheid vreugde kan brengen in het hart van vele mensen. De auteur lijkt gevormd te zijn door wat ‘de pingpongschool van de sociale gedachte’ genoemd zou kunnen worden; de idee dat zolang de jeugd maar voldoende afleiding werd geboden door welwillende ouderen, ze veel minder problemen zou veroorzaken en zich veel verstandiger zou gedragen. Echter, zoals Shakespeare wist (omdat hij alles wist), is de jeugd een gevaarlijke leeftijd. Vanuit het oogpunt van een buitenlandse lezer lijkt de burgemeester vanuit het verkeerde uiteinde door de telescoop te kijken.

Voor de buitenlander is één terrorist belangrijker dan tienduizend vredelievende inwoners van Molenbeek; één bom is belangrijker dan tienduizend tajines, hoe lekker ook.

Het boek van Hind Fraihi heeft zijn eigen blinde vlekken, voornamelijk in zijn karakterisering van de islam. Volgens het boek is de ‘ware’ islam een tolerante en intellectueel open religie. Dat lijkt me een wel heel optimistische inschatting. Ik acht dit het gevolg van een begrijpelijke wens om haar achtergrond niet in zijn totaliteit te verwerpen. Het doet in elk geval geen afbreuk aan de waarde van haar boek, met zijn grote inspanning om eerlijk te zijn. Haar visie op Molenbeek is donker, met onaangename jonge mannen die volgens hun eigen recht misdadig zijn, als dat geen contradictio in terminis is. En met moskeeën op de hoek die achterlijke wahabitische lessen en voorschriften verkondigen.

(Het is misschien vermeldenswaard dat het

Noorderterras deel 2

nu meer dan twee eeuwen oude wahabisme geen nieuwe ontwikkeling is, maar alleen door petrodollars van wereldwijde betekenis is.) Aangezien het boek voor het eerst in het Nederlands werd gepubliceerd voor de beruchtheid van Molenbeek, kan de auteur niet beschuldigd worden van wijsheid achteraf.

Logische VB-stem Voor zover ze iets te vertellen heeft over de burgemeester is het weinig lovend. Ze beschuldigt hem van neokolonialisme, wat me niet helemaal de juiste term lijkt. ‘Genadigheid’ zou beter zijn, gezien de welbedoelde socialistische neiging om te denken dat de problemen van de gewone mensen opgelost kunnen worden met behulp van de eigen wijsheid en vrijgevigheid – met het geld van anderen weliswaar. Hij ziet op geen enkel moment dat hij voor zichzelf een politiek cliënteel opbouwt.

Het is het soort typisch menselijke blindheid waarbij we het eigenbelang zien van iedereen, behalve van onszelf. Het boek van Hind Fraihi is indrukwekkend omdat het overduidelijk een eerlijke poging is om het standpunt van de andere te begrijpen, maar niet noodzakelijk te aanvaarden. Zelf heeft ze geen sympathie voor het Vlaams Blok (zoals het toen heette) of keurt ze het niet goed, maar ze stelt heel helder de argumenten voor van die Vlamingen van Marokkaanse afkomst die - verrassend genoeg voor buitenstaanders – voor de partij stemden. En niet alsof het een ondoordachte en onlogische keuze was. Kunnen we op een soortgelijke onpartijdige helderheid rekenen, vandaag?

Theodore Dalrymple

Vorige week kon u al lezen hoe de gevestigde media hun internetcollega’s van GeenStijl proberen uit te schakelen door adverteerders, noodzakelijk voor het financiële overleven van de webstek, onder druk te zetten, met succes. Het offensief tegen GeenStijl kreeg deze week een opvallend verlengstuk door een verklaring van Hoofdofficier van Justitie Bart Nieuwenhuizen, de baas van het Openbaar Ministerie in de regio Den Haag.

Die ventileerde zijn ongezouten mening op Brandpunt, een actualiteitenmagazine op de Nederlandse openbare omroep. Hij zei letterlijk: “Veel belangrijker is de vraag of onze samenleving niet zo fatsoenlijk moet zijn dat we met z’n allen zorgen dat dit soort onfatsoenlijkheid, dit soort grofheden vanzelf verdampen op een of andere manier en dat dit soort webstekken geen recht van leven hebben op internet.”

Dat is best wel een merkwaardig standpunt.

Van Nieuwenhuizen is er dus van overtuigd dat GeenStijl geen ‘recht van leven’ zou mogen hebben. Juridisch heeft hij geen poot om op te

staan, en dat weet hij maar al te goed. Nederland is tot nader order nog altijd een democratie waar vrije pers en vrije meningsuiting geen loze begrippen zijn. Dus gooit hij het maar op het ‘fatsoen’, als een dominee die zijn kudde oproept bepaalde ontuchtige huizen te mijden als de pest. Maar Van Nieuwenhuizen is geen dominee, wel Hoofdofficier van Justitie, waardoor zijn woorden natuurlijk meer gewicht krijgen dan ze verdienen en bijgevolg bijdragen aan de hetze tegen het onwelgevallig gevonden mediaplatform.

Theodor Holman weidde een van zijn columns in Het Parool aan de uitspraken van Van Nieuwenhuizen, waarbij hij zich afvroeg of de overheid zich écht wil bemoeien met het fatsoen van de mensen. “De overheid als bekakte drol die de mensjes even zal vertellen welke woorden en gedachten ze wel en niet mogen uitspreken?” Uit eigen ervaring vertelde Holman dat vooral bij Justitie er inderdaad heel wat mensen rondlopen die behept zijn met die idee, maar de columnist wees er terecht op dat zulks op een gevaarlijke manier getuigt van weinig vertrouwen in de democratie.

Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conservatieve gedachtengoed.

Lobby’s bepalen de belastingen

Uit de smalle beursstraat

In België bepaalt niet een verkozen parlement wie welke belastingen betaalt. De echte macht ligt bij meerdere belangengroepen die door het hardst te roepen allerlei fiscale uitzonderingsmaatregelen kunnen afdwingen. De hoge belastingdruk is voor hen niet van toepassing. In België heerst de lobbyfiscaliteit.

De fiscale koterij die De Keyser in de Tijd aanhaalt, gaat nog veel verder dan de gunstregimes in de btw. Niet alle, maar veel lobby’s krijgen fiscale snoepjes. De roerende voorheffing op financiële activa is een rommeltje. Het spaarboekje is vrijgesteld, meer bepaald de intrest tot 1.880 euro. Ook tak21-verzekeringsproducten zijn vrijgesteld van roerende voorheffing voor wie zijn geld langer dan acht jaar laat staan. Tak23-producten worden dan weer niet belast als bij de ondertekening van het contract geen gewaarborgd rendement wordt beloofd.

Maar de roerende voorheffing op dividenden en staatsbons bedraagt 30 procent.

Al creëerde de regering ook hier haar eigen lobbyfiscaliteit.

Eind 2011 werden de zogenaamde Leterme-staatsbons uitgegeven. Beleggers werden gelokt met een roerende voorheffing van 15 procent. Dat tarief werd achteraf niet aangepast.

Veel kmo’s klagen terecht over de hoge vennootschapsbelasting van meer dan 33 procent. Bij de multinationals van de chemiesector en de biotech hoor je dat geklaag minder. Zij hebben hun lobbywerk goed gedaan. Hun innovatie-inkomsten worden omgezet in belastingverlagingen. Via de octrooiaftrek wordt 80 procent van de bruto-inkomsten uit octrooien fiscaal vrijgesteld. Ivan van de Cloot, hoofdeconoom van denktank Itinera, zei het twee jaar geleden als volgt: “Het Belgische belastingstelsel is uitgevonden door een sadistisch genie.”

We zijn het gewoon van minister van Werk Kris Peeters (CD&V). Er gaat bijna geen dag voorbij of hij komt in het nieuws met een of ander voorstel. De laatste keer was het een pleidooi om de lasten op arbeid te verlagen voor de specifieke sector van de e-commerce (de internethandel) en de bouwsector.

Kwestie van bedrijven in die branche gemakkelijker te kunnen doen concurreren met het buitenland. Op zich een goed idee, maar zo’n maatregel maakt het al ingewikkelde Belgische fiscale stelsel nog ondoorzichtiger. En vooral: het zou het zoveelste bewijs zijn dat de hardste roepers en de sterkste belangengroepen op fiscaal vlak hun slag thuishalen. En dus minder belastingen betalen dan anderen.

Het is bekend: de belastingdruk in België behoort tot de hoogste van Europa, ondanks een aantal verlagingen die de federale regering de voorbije jaren heeft doorgevoerd. België zit in het koppeloton naast Finland, Zweden en Frankrijk. Die hoge belastingdruk ergert vele burgers en bedrijven. Het is echter eigen aan dit land dat er zelden of nooit een algemene belastingverlaging wordt doorgevoerd om de fiscale druk te verminderen. Het verloopt wel via allerlei zogenaamde fiscale niches. Gerichte belastingverlagingen voor bepaalde doelgroepen. Sommigen zien daardoor de fiscale druk afnemen, ande-

ren betalen nog altijd de volle pot. België is het paradijs voor de lobbyfiscaliteit.

Kortingen toekennen aan de e-commerce en de bouw horen in dat rijtje thuis. Recent nam de federale regering nog een paar maatregelen die het effect hebben van een belastingverlaging voor specifieke groepen. Zoals de fiscale aftrekbaarheid voor motorpakken. Men kan het eigenlijk niet gekker bedenken.

Fiscale koterij Sommige aspecten van die lobbyfiscaliteit zijn trouwens contraproductief. Peter de Keyser, hoofdeconoom van Growth Inc, gaf in een column in De Tijd een mooi overzicht. De btw in de horeca werd verlaagd van 21 naar 12 procent. Dat kwam vooral die horecazaken goed uit die het moeilijk hebben door een gebrek aan innovatie. De slechte leerlingen van de klas worden beloond. Hun levensduur wordt onnodig gerekt. Een ander voorbeeld: een papieren krant kent geen btw, een digitaal abonnement heeft het maximumtarief van 21 procent. In een casino gokken is vrijgesteld van btw, online gokken niet.

Een mikmak van maatregelen, die het gevolg is van efficiënt lobbywerk. Al die uitzonderingsregimes in de btw zouden 8 miljard euro opleveren. Daarmee is het begrotingstekort meteen weggewerkt.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

25 mei 2017

De vzw achter Medina Expo

3

Briefje aan Hans Bonte

Medio mei dit jaar ging de Medina Expo in Antwerpen door. Ook CD&V was aanwezig met een stand (zie ‘t Pallieterke van vorige week). Ah, dan toch een moslimpartij? ‘Zo u wil’, schreef Sammy Mahdi letterlijk in De Morgen.

Vooral moslims Bijna achtduizend nieuwsgierigen (vooral moslims) betaalden een toegangsticket en bezochten deze editie van Medina Expo. De vorige jaren ging het evenement nog door onder de naam Moslim Expo. ‘We zijn de grootste etnische beurs van het land en willen blijven groeien,’ maakt organisator Ramzi Zerqane zich sterk in Gazet van Antwerpen.

Op de webstek van Medina Expo lezen we dat de beurs georganiseerd wordt door Emdeo.

Het is in de tekst onduidelijk of Emdeo een vzw is of een vennootschap. Een eerste zoektocht op de webstek van het Belgisch Staatsblad levert geen resultaat op. Als we ‘Emdeo’ intikken in de zoekmachine geeft dat geen resultaat. Straf!

Oprichting

ken verdwenen; er bestaat enkel nog een Facebookpagina onder dezelfde naam.

Naar Emdeo Terug naar de vzw Aya Lifestyle. Vijf maanden na de officiële oprichting is er al een bijzondere algemene vergadering (op 1 februari 2016). Er wordt beslist om de naam te veranderen in EMDEO (Empower Development & Ethnic Organization). Opnieuw de verwijzing naar ‘empowerment’.

Tegelijk verdwijnen de drie oprichters (zie boven) uit de vzw. Ze worden vervangen door Kacem Zerqane, Brahim Zerqane en Almoutassim Zerqane. Als vertegenwoordiger van het dagelijks bestuur wordt Ramzaddine ‘Ramzi’ Zerqane aangesteld. Kortom, de vzw is in handen van de familie Zerqane.

Geen financiële info

Maar we blijven speuren en we ontdekken dat er wel degelijk een Emdeo vzw bestaat, maar dat is nog niet gepubliceerd in het Staatsblad.

Oorspronkelijk werd de vzw opgericht onder een andere naam: Aya Lifestyle. Deze vzw is gevestigd in Brussel en werd op 1 september 2015 opgericht door Mohammed Boumalek (°1981), Lahcen Najjar (°1951) en Leila Najjar (°1993).

Bij de doelstellingen van de vzw lezen we dit: ‘Bijzondere aandacht zal uitgaan naar het empowerment van Moslims.’ Het begrip ‘empowerment’ is een proces van versterking, waarbij individuen, organisaties en gemeenschappen greep krijgen op de eigen situatie en hun omgeving.

Er is trouwens een directe link naar Aya Lifestyle Magazine, het eerste tijdschrift voor moslima’s in Vlaanderen en Nederland. Het tijdschrift (4 x per jaar) werd opgestart door Kawtar Najjar en het eerste nummer verscheen op 1 september 2014. Ondanks de uitgebreide aandacht in de media was het succes heel beperkt. Vandaag is het tijdschrift al uit de rek-

Bij de balanscentrale is er geen financiële informatie beschikbaar. Nochtans organiseerde dezelfde vereniging ook al de Moslimbeurs in Antwerpen in mei 2016. Volgens de Vlaamse Gemeenschapscommissie is EMDEO zeker géén sociaal-culturele vereniging.

Wat de organisatie wel doet, is het organiseren van commerciële exposities, met inkomsten uit inkomtickets, standgeld van exposanten, enz. Als er dit jaar 8.000 bezoekers waren voor de Medina Expo, en als die allemaal een inkomticket kochten, dan gaf dit alleen al een opbrengst van 60.000 euro. Dat er geen financiële informatie beschikbaar is op de balanscentrale, kan duiden op een vergetelheid, net zoals het feit dat Emdeo onder die naam niet is terug te vinden in de databank van de vzw’s. In ieder geval kan men vragen stellen bij de keuze om een vereniging zonder winstoogmerk te gebruiken voor commerciële doeleinden.

Een vennootschap zou toch eerder aangewezen zijn. Tenzij men hoopt in de toekomst ook subsidies te krijgen van de overheid, want dan is een vzw aangewezen.

Marokko als voorbeeld

burg Regio Hoofdstad, is als volleerde dhimmi ook voor hoofddoeken. Maar Theo Francken schoot de hoofd(doek)vogel af met een schitterend filmpje van politieagentes in Marokko, zonder hoofddoek…

Beelden die sterker zijn dan de beste tegenargumenten. Maar zoals sommigen heiliger willen zijn dan de paus, willen de dhimmi’s nog islamitischer zijn dan de Marokkanen.

Een politieagente in Amsterdam verscheen om straat met een hoofddoek onder haar politiepet.

Bedoeling was een beetje te provoceren, want officieel is het verboden. Die politieagente wilde de reactie kennen van omstaanders en de korpsleiding. De Amsterdamse politie heeft eerder al om een wetswijziging gevraagd om islamitische hoofddoeken bij het uniform te voorzien.

En zoals te verwachten was, struikelen de dhimmi’s over elkaars voeten om aan de wensen en de grillen van de moslims tegemoet te komen. Het Laatste Nieuws zette als titel boven een artikeltje: “Agentes met hoofddoek: korpschefs durven niet”. Alsof een hoofddoek toelaten een daad van moed zou zijn, in plaats van een laffe capitulatie.

Hans Bonte van de islamosocialistische sp.a is vóór agentes met hoofddoeken. Philip Pirard, korpschef van de politiezone Lim-

Thierry Debels

Abu Tow Merkwaardig voorval in dat deel van Syrië waar Al Qaida de plak zwaait. Een beetje lachwekkend, maar illustratief hoe gek die jihadisten wel zijn. Sohel al-Hamoud is een plaatselijke held bij de rebellen.

Hij vernietigde naar verluidt meer dan 70 tanks van het Syrische leger met een TOW, een geavanceerd antitankwapen van Amerikaanse makelij. Het leverde hem de bijnaam ‘Abu Tow’ op. Maar de ‘verzetsheld’ werkte zich behoorlijk in de nesten.

Jihadland is bezaaid met billboards waarop aan de bevolking wordt duidelijk gemaakt wat geboden en vooral verboden is. Verboden is bijvoorbeeld roken. Daaraan heeft Abu Tow echter een broertje dood en hij liet zich al lurkend aan een sigaret fotograferen bij een bord waarop het rookverbod in koeien van letters vermeld stond.

Bij Al Qaida zagen ze daar de grap absoluut niet van in, en Abu Tow werd prompt gearresteerd. Sindsdien is van de man niets meer vernomen. Vermoed wordt dat hij in een van de vele gevangenissen van Al Qaida zijn verdere lot zit af te wachten.

De apennootjes van De Gucht Karel de Gucht werd begin mei vorig jaar bestuurder bij ArcelorMittal. Volgens het jaarverslag 2016 verdiende De Gucht vorig jaar voor die periode 114.000 dollar (zowat 105.000 euro).

Dit jaar zou de vergoeding nog ruimer moeten uitvallen, aangezien het om een volledig jaar gaat. Het einde van het mandaat van De Gucht bij de staalgroep is voorzien in 2019.

Kemelschieter Mijnheer de diversifieerder, Vorige week liet de Amsterdamse politietop weten te overwegen om hoofddoeken toe te laten als deel van het politie-uniform, want zo hoopt men meer agenten met een migratieachtergrond aan te werven. Jawel, precies in de stad waar Sinterklaas het kruis van zijn mijter moest laten halen omdat dat verwees naar de christelijke traditie – hij is immers bisschop – en dus aanstoot zou kunnen geven aan andersof niet-gelovige medemensen die ook graag pepernoten en ander lekkers van de man willen aannemen.

Toen gij dat hoorde, begont gij te kwispelstaarten, ei zo na te kwijlen en driftig te applaudisseren, want gij hoorde daarin muziek voor uw eigen politiekorps in Vilvoorde, waarvan gij tot volgend jaar burgemeester zijt. Want, orakelt gij: “Ons korps scoort ondermaats als het op representativiteit aankomt.” Voor de vrt-camera’s en microfoons zegde gij zelfs dat gij droomt van een situatie zoals in Amsterdam, waar 18 procent van het korps van allochtone afkomst is.

Maar omdat gij weet dat gij hier een gevoelige maatschappelijke snaar raakt en niet gans Vlaanderen over u heen wilt krijgen, haast gij u om te zeggen dat de lokale politiediensten daar zelf over moeten beslissen. En, zegt gij: “Als dat nodig of nuttig is, mij niet gelaten.” Nodig of nuttig? Wat kan dat betekenen? Dat legt gij niet uit…

Ik ben in alle onbescheidenheid van oordeel, mijnheer de multikuller, dat gij hier niet alleen een fameuze kemel schiet, maar ook een aantal zaken fundamenteel met elkaar verwart. Wat dat laatste betreft, kunnen we toch wel stellen dat in Vlaanderen zowat iedereen het ondertussen erover eens is dat mensen die van elders komen, maar een identiteitskaart van hier hebben en voldoen aan selectie- en opleidingsvoorwaarden en taalkennis, alle rechten moeten hebben om ook openbare functies te bekleden; ook bij de politiediensten. Of men dat nu graag heeft of niet. Maar dan loopt het fout in uw redenering, als gij dan ook zegt dat een hoofddoek voor vrouwelijke agenten moet kunnen. Waren gij en uw partij decennia geleden geen grote voortrekkers om alle sporen van het christendom te bannen in openbare ziekenhuizen, rechtbanken, gemeenschapsscholen en noem maar

op? Moest niet alles en iedereen in openbare posities neutraal zijn? Ja, toch?! Staat dat allemaal niet haaks op de grote welwillendheid die gij nu aan de dag legt voor een geïmporteerde godsdienst en de gebruiken ervan? En waarvan het overigens nog altijd niet ten gronde en definitief is uitgemaakt of die het ook wel goed meent met onze waarden aangaande de scheiding van Kerk en Staat, de gelijkheid van man en vrouw en de godsdienstvrijheid? Moeten wij plots wel aan openbare ambtenaren kunnen zien tot welk geloof zij behoren? Waar is nu de grote neutraliteitsplicht die gij destijds zo ondersteunde, toen gij tegen de christelijke symbolen ten strijde trokt?

Kijk, Hans, voor mij mag elke mens geloven wat hij wil en belijden wat hij wil. Maar dat behoort tot de privésfeer en de gebouwen of locaties die aan de religies behoren. En jawel, men mag gerust over straat lopen met hoofddoek of religieuze kledij.

De openbare ruimte is van iedereen. Maar functies in dienst van de overheid – betaald door ons allen - moeten ontdaan zijn van elke religieuze connotatie, of het nu over een kruis, een keppel, een hoofddoek of nog wat anders gaat. De overheid en haar personeel moeten minstens de indruk geven dat zij neutraal zijn, zodat burgers zich niet hoeven te ergeren, of al dan niet terecht bevooroordeeld te zijn tegenover ambtenaren in functie.

Ik heb twee vragen voor u.

1. Hoe komt het dat in meerdere moslimlanden de vrouwelijke agenten géén hoofddoek bij hun uniform moeten dragen?

2. Zullen moslims zelf het gezag aanvaarden van een politieagente met een hoofddoek? Lastige vragen, zoveel is zeker.

Benieuwd of gij het lef hebt hierop te antwoorden. Ik denk dat ik er heel lang op ga moeten wachten.

Nog een afsluitertje: vanaf 27 augustus 2016 ‘mogen’ agentes in Turkije een hoofddoek dragen. En wie voerde dat in? Erdogan, de Turkse dictator. Bonte en Erdogan, één front?

Hans, gij hebt een kemel van formaat geschoten met uw uitspraken. Buiten wat linkse en andere progressieve wereldverbeteraars gaat niemand u ernstig nemen. Op zich is dat al een hele geruststelling.

4

Dossier

25 mei 2017

De Wilhelm Gustloff

Een lezer merkte op, bij mijn column over de Lusitania, dat de Titanic niet de grootste scheepsramp was. Dat had ik ook niet geschreven. Er stond “bekendste”, al is de ondergang van de Wilhelm Gustloff ook niet langer onbekend.

Hitler wijzigt de naam De Wilhelm Gustloff was een prestigieus Duits cruiseschip waaraan men in 1936 begon te bouwen. Oorspronkelijk heette het Adolf Hitler, maar de Führer zelf veranderde de naam om hulde te brengen aan Wilhelm Gustloff. De man was een nationaal-socialist van het eerste uur en zijn vrouw was Hitlers secretaresse in de vroege jaren twintig.

Gustloff was een Noord-Duitser.

Hij had longproblemen en in 1917 verhuisde hij voor de betere lucht naar het Zwitserse Davos. Hij werkte bij de meteorologische dienst. Met Duits geld begon hij de 100.000 in Zwitserland wonende Duitsers te bewerken.

Na de machtsovername van de nazi’s ging dat vlot. Hij slaagde erin 27 zogenaamde “steunpunten” te organiseren. 5.000 Duitsers werden lid van de partij en erkenden hem als leider van de “Auslandorganisation” in Zwitserland. Dat gebeurde niet onopgemerkt, maar de Zwitsers pakten hem met fluwelen handschoenen aan. Alleen de pers nam geen blad voor de mond. Gustloff had een hand in de ontvoering van een naar Zwitserland gevluchte Joods-Duitse journalist. Het schandaal was zo groot dat de Duitsers die journalist weer vrijlieten (om hem jaren later in Lissabon opnieuw te ontvoeren met een enkeltje naar de dood).

Op 4 februari 1936 schoot Hans Frankfurter Gustloff dood. Frankfurter was de Duitstalige zoon van een rabbijn uit Kroatië. De kist van Gustloff werd met veel ceremonieel naar Duitsland gebracht. Hitler woonde de begrafenis bij, en ter plaatse wijzigde hij de naam van het te bouwen cruiseschip toen hij naast de weduwe van Gustloff stond.

De gelijkenis met de moord op de Duitse diplomaat Vom Rath door Herschel Grynszpan in 1938 (gevolgd door de Kristalnacht) is treffend maar Hitler kon - voor zijn doen althans - kalm blijven als het hem politiek uitkwam. Hij wilde de Olympische Winterspelen van Garmisch Partenkirchen, die twee dagen later begonnen, niet in gevaar brengen en hij remde dus de “Braune Bataillone” af.

Drama’s tijdens de vlucht naar het westen De Wilhelm Gustloff was 208 meter lang, 24 meter breed en had een tonnenmaat van 25.000 brt. Het had een bemanning van 417 koppen en had plaats voor 1.463 passagiers.

Het schip was al op de ontwerptafel ontworpen als een cruiseschip dat onmiddellijk kon ingezet worden als hospitaalschip in een eventuele oorlog. Het was eigendom van het Deutsche Arbeitsfront (de nationaalsocialistische vakbond) die met haar organisatie Kraft durch Freude vakanties organiseerde.

De maidentrip ging in april 1938 naar Londen, als propagandacruise om de schok te counteren van de Anschluss van Oostenrijk.

Latere cruises voeren naar Italië en Noorwegen. De bemanning kende dus goed de Noorse vaarwegen toen het schip bij de Slag om Narvik in juli 1940 als hospitaalschip werd gebruikt.

Tijdens de oorlog diende het in de Oostzee en het werd in oorlogsgrijs geschilderd en kreeg luchtafweergeschut. De laatste vaart begon op 30 januari 1945. Het schip vertrok uit het Pruisische Gotenhafen (nu Gdynia in Polen, ten noordwesten van Danzig; nu Gdansk). De oorzaak van de tragedie was de houding van Gauleiter Erich Koch. De man was een wrede en corrupte boef; zelfs Himmler noemde hem een “Schweinhund”.

Maar hij was Hitler onvoorwaardelijk trouw.

De Sovjets naderden Oost-Pruisen uit het oosten en via Warschau uit het zuiden. Met één blik op de kaart zag zelfs een kind dat de Sovjets zinnens waren naar de Oostzee te stormen en Oost-Pruisen te omsingelen.

Maar Hitler eiste standhouden ten koste van alles, en Koch weigerde lange tijd de evacuatie naar het westen toe te staan van bejaarden, vrouwen en kinderen (hij had zelf een vliegtuig om te vluchten). Toen het Rode

Leger de strop bijna dichttrok, mochten de burgers vluchten. In wintertoestanden bij min 20°C vertrokken miljoenen mensen, meestal te voet. Ze stierven bij honderdduizenden, al durfden de laffe politiek correcte Duitse media en historici tot voor een paar jaar niet over die helse tranentocht schrijven.

Ook de Duitse schepen vervoerden honderdduizenden mensen vanuit Gotenhafen en Danzig naar het veiliger westen.

Negenduizend doden Die 30ste januari slaagden de gelukkigen erin een plaatsje aan boord te krijgen, zodat ze de calvarie over land niet moesten meemaken.

Volgens de officiële cijfers vervoerde het schip 7.956 mensen, inbegrepen 2.500 Wehrmacht- en marinesoldaten, maar in de laatste minuten stormden nog minstens 2.000 vluchtelingen extra binnen. De kapitein stond voor een verscheurende keuze.

Hij wist dat er Sovjet-duikboten actief waren.

In normale omstandigheden voer hij zo dicht mogelijk langs de kust waar duikboten niet verschenen. Maar met 10.000 mensen aan boord van een schip dat normaal maar 2.000 passagiers kan herbergen, was het gevaar voor een fout manoeuvre te groot, dus voer hij op 30 kilometer van de kust in diepere wateren.

Hij rekende ook op de bescherming van één torpedobootjager. Om 21.16 uur schudde en beefde het schip onder de inslagen van drie torpedo’s afgevuurd door een Russische duikboot. De stroom viel uit en noodsignalen via de radio verzenden werd onmogelijk. Dus gebruikte men rode vuurpijlen. Er waren veel te weinig reddingsboten. De officieren dreigden ermee de panikerende mensen neer te schieten. Een uur later zonk het schip. Nauwelijks 1.252 mensen werden gered door toegesnelde kleine schepen.

Een Duitse kruiser voer voorbij de plaats van de ramp, maar weigerde hulp te bieden.

De ramp was een detail in dat laatste oorlogsjaar, waarin meer mensen sterven dan in de vier vorige jaren. Feldpost, een Duitstalig blad van het Amerikaanse leger, meldde dat het schip volgestouwd was met 3.700 mariniers en 5.000 nazi-ambtenaren. Dezelfde Sovjetduikboot kelderde negen dagen later nog de Steuben, met 4.000 mensen aan boord. Volgens de regels van het spel viel de Sovjetkapitein niets te verwijten. Er waren gevechtseenheden aan boord en de schepen waren (zij het zwak) bewapend. De ondergang van de Wilhelm Gustloff is tot nu toe de grootste scheepsramp, maar werd lange tijd nauwelijks vermeld.

Natuurlijk herinnerden de overlevenden zich het drama. En de vele vluchtelingenorganisaties van Heimatvertriebenen herdachten geregeld het tragische lot van de slachtoffers. Feitelijk vernam een groot deel van de wereld eerst de gruwel in 2002, wanneer Nobelprijswinnaar Günter Grass zijn “Im Krebsgang” (“In krabbengang” in de Nederlandse vertaling) publiceerde.

Twee naverschijnselen. De Zwitsers haasten zich om na de capitulatie van Duitsland de moordenaar van Gustloff vrij te laten.

Hij werd officier in het Israëlische leger. De gevluchte Gauleiter Koch was jarenlang een van de meest gezochte nazi’s. Hij dook met succes onder, maar liet zich in 1949 als voorzitter van een vluchtelingenorganisatie verkiezen. Iemand herkende hem en de Britten arresteerden Koch, want hij werd gezocht voor oorlogsmisdaden in Polen en Oekraïne. Het Poolse dossier was het eerst klaar, dus de Polen kregen hem.

Hij werd schuldig bevonden en kreeg de doodstraf. Met allerlei foefjes kon hij zijn rechtsgang uitstellen en ten slotte werd de doodstraf niet voltrokken. Maar hij bleef tot zijn laatste dag in de gevangenis. In 1986 stierf hij op 90-jarige leeftijd in de gevangenis.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Oneerlijk land Veerle Wouters (ex-N-VA) maakt er een haast wekelijkse gewoonte van om de regering een spiegel te komen voorhouden en als het effe kan ook nog eens een mes in wat wonden te komen ronddraaien. Vorige donderdag was het weer van dat. Zij kwam vaststellen dat de Cocof (de Franstalige Gemeenschapscommissie) een belangenconflict inroept tegen het wetsontwerp omtrent de afkoop van de studiejaren voor het berekenen van het pensioen. Zij las ook in de pers dat alle Franstalige regeringen belangenconflicten gaan inroepen tegen alle uitvoeringsbesluiten. De carrousel is vertrokken, zegt ze, en ze denkt daarbij terug aan de BHV-saga. Vandaar dat ze de Vlaamse regering niet begrijpt, want die durft geen derde belangenconflict inroepen tegen de Brusselse geluidsnormen, omdat ze schrik heeft de federale regering in gevaar te brengen, terwijl dat absoluut niets te maken heeft met die regering, maar wel met het Brussels Gewest. Kortom, Franstalig België aarzelt niet om dergelijke blokkeringsmethodes toe te passen en zelfs te misbruiken, terwijl de Vlamingen ze vaak niet durven te gebruiken. De Franstaligen weten maar al te goed dat de Vlamingen altijd door de knieën gaan.

Bovendien klaagde Veerle Wouters de wijze aan waarop de duur van de belangenconflicten wordt berekend, waarbij de Vlamingen correct tellen en de Franstaligen altijd trucs vinden om die te verlengen en waartegen niet geprotesteerd wordt. Zo gaan we er nooit komen met Vlaanderen, vindt zij, en zal België een oneerlijk land blijven.

Pensioenkas in het vizier Johan Klaps (N-VA) bracht mee een zaak aan het licht waarbij twee personeelsleden van de Kamer zichzelf sinds 2000 elke maand 500 euro in het zwart uitbetaalden. In totaal zouden zij al die jaren elk zo’n slordige 100.000 euro hebben opgestreken. Nu blijkt dat de raad van bestuur van de vzw Pensioenkas al jaren niet meer is bijeengeroepen, waardoor die medewerkers ongestoord hun gang konden gaan. Er was toch geen controle.

Het is onwaarschijnlijk dat nooit iemand hierbij heeft stilgestaan. Kamervoorzitter Bracke kan dan ook niet anders dan met het schaamrood op de kaken het Brusselse parket een brief te sturen om de zaak aan te pakken.

Een zekere vooruitgang In de nasleep van het ‘bijbaantje’ van Siefried Bracke in de adviesraad van Telenet, ging de Federale Deontologische commissie aan het werk om een aantal zaken bij te sturen of nieuwe afspraken te maken. En ja, er is een zekere vooruitgang merkbaar. De transparantie inzake de nevenactiviteiten van parlementsleden wordt vergroot, het openbaar maken van wat men geldelijk incasseert, een plafond als men ook een lokaal mandaat uitoefent (burgemeester bijvoorbeeld),… Maar ook moeten de parlementsleden niet alleen in de plenaire vergadering bij 80 procent van

de stemmingen aanwezig zijn om hun volledige loon te trekken, maar ook in de commissies. Een goede zaak, want daar werd altijd fameus gebrost.

Zoem… zoem…

Wat velen niet weten, is dat er een heus federaal bijenplan 2017-2019 bestaat. Dat leerden we althans in de commissie voor de Volksgezondheid, het Leefmilieu en de Maatschappelijke Hernieuwing. Zeg nu nog eens dat onze eerbiedwaardige landsbestuurders alleen maar morrelen en rommelen in de marge! Voor wie het nog niet helemaal gelooft: het plan bestaat uit acht delen. Hou u vast: het verbeteren van de beschikbaarheid van de diergeneeskundige producten voor de bijenzorg en het versterken van de rol van de dierenartsen, het ontwikkelen van ‘14 tools’ om de bestrijding van bijenziektes te verbeteren, het uitvoeren van een monitoring van de mortaliteit van de honingbijen, het in kaart brengen, evalueren en beheren van de risico’s die samenhangen met de gewasbeschermingsmiddelen, het voorkomen van de risico’s die samenhangen met de introductie van invasieve soorten of met het handelsverkeer in bijen, het herzien van de verplichte bestrijding van distels die schadelijk zijn voor de landbouwactiviteit, het stimuleren van maatregelen ten voordele van bestuivers en het versterken van de nationale coherentie. Kostprijs: het budget voor dat plan omvat de budgetten van de vijf onderzoeksprojecten, te weten: 200.000 euro voor ‘bee best check’, een project over de weerstand tegen de mijtachtige parasiet ‘varroa’; 400.000 euro voor ‘varresist’, een project met dezelfde doelstelling; ook nog 400.000 euro voor ‘beesyn’, in het kader waarvan de effecten van chemicaliën op de bijensterfte onderzocht worden; 248.000 euro voor ‘virobee’, voor onderzoek naar de methodes voor de analyse van het viroom van de bij en 350.000 euro voor ‘apirisk’, over de insleep van pathogenen via stuifmeel. De lopende begroting bedraagt 350.000 euro. We gaan er even bij zitten. Ach, geen bloemetjes zonder bijtjes…

Klimaatvluchtelingen In diezelfde commissie leerden we iets bij: er bestaan ook klimaatvluchtelingen! Een groene jongen kwam daar minister Marghem over ondervragen. Er bestaan zelfs internationale instanties die ‘taskforces’ opgericht hebben om aanbevelingen uit te brengen met betrekking tot een geïntegreerd beleid om de migratie als gevolg van de klimaatverandering te voorkomen, in te perken en op te vangen. Volgens de minister volgt België die expertise op.

Bovendien werd op 26 november 2015 in een resolutie de regering gevraagd de erkenning van de status van klimaatvluchteling te bepleiten. Theo Francken zal blij zijn dat zijn doelgroep almaar uitbreidt. Hopelijk maakt hij een deftig onderscheid tussen vluchtelingen voor de zon, voor de regen en voor de kou. En voor de sneeuw en de mistralwind...

Actueel

25 mei 2017

Zeer negatief milieu-advies voor Eurostadion Vorige vrijdag lekte het advies uit van de provinciale milieucommissie van VlaamsBrabant over het Eurostadion. Het is een stevig document geworden, dat gebaseerd is op 386 bezwaarschiften en petitielijsten, 12 adviezen van diensten allerhande en een uitgebreide hoorzitting met de woordvoerders van Ghelamco. Deze commissie bestaat uit een aantal onafhankelijke figuren en afgevaardigden van overheidsinstanties zoals de OVAM. Omwille van het grote aantal leden is deze commissie niet zo vatbaar voor manipulaties, en het was voor Ghelamco dan ook bang afwachten.

Het belangrijke advies, dat al dateert van maart, is een lelijke tegenvaller geworden voor de voorstanders van het stadion. Over een aantal bezwaren wordt weliswaar licht heen gestapt, maar enkele elementen wegen voor de commissie zodanig negatief door, dat met grote aandrang geadviseerd wordt om de milieuvergunning te weigeren.

Verkeersinfarct Een essentieel probleem voor de milieucommissie is de enorme verkeerstoename die wordt verwacht door de vele activiteiten die Ghelamco op Parking C wil bundelen. De commissie spreekt letterlijk van het risico op een “verkeersinfarct met de hieraan verbonden luchtverontreiniging en het hiermee gepaard gaande sluipverkeer”. Om zoveel mogelijk winst te kunnen maken, willen de bazen van Ghelamco vooral functies concentreren op Parking C die veel verkeer met zich meebrengen, zoals een reusachtig internationaal revalidatiecentrum. Hierdoor “wordt quasi dagelijks het fileleed veroorzaakt dat vandaag voorkomt bij occasionele mega-evenementen als Batibouw of het Autosalon”.

De commissie waarschuwt ten zeerste voor de gevolgen op het vlak van luchtkwaliteit.

Vandaag reeds worden de Europese normen inzake stikstof al op enkele plaatsen in de omgeving overschreden. Met de verwachte

verkeerstoename zal dit probleem nog veel groter worden, ook in de omliggende woonstraten. De commissie waarschuwt dan ook voor de leefbaarheid van de hele omgeving: “Inzake luchtkwaliteit is de milieugebruiksruimte in deze regio opgebruikt.” Tegelijk wijst de commissie op de onbereikbaarheid van de woonbuurten rond het stadion op de drukke momenten.

Anders gezegd: de buurten rond het stadion dreigen in de praktijk goeddeels onleefbaar te worden. De commissie zwijgt nog zedig over de duizenden mensen die dagelijks op Parking C hun brood zouden gaan verdienen en die permanent aan die slechte lucht zouden blootgesteld worden.

De deputatie, die ten laatste tegen 8 juni een beslissing zou nemen over de milieuvergunning, zal met heel stevige argumenten moeten afkomen om dit scherpe advies te weerleggen, als ze dit zou willen, natuurlijk.

Normaal gezien had de deputatie haar beslissing al kunnen nemen. Het feit dat ze zichzelf nog enkele weken extra tijd toemeet, is geen goed teken. Eigenlijk had ze gewoon het advies van de milieucommissie kunnen overnemen, zodat de milieuvergunning meteen kon geweigerd worden.

Extra munitie Wat heeft er zich achter de schermen afge-

speeld? Waarom lekt het advies precies nu uit, op het moment dat de beslissing over de milieuvergunning werd verwacht? Wil men de weigering nog beter motiveren, of wil men meer ruimte geven aan de lobbyisten van Ghelamco om de twijfelaars om te praten? De staf van deze Ieperse vastgoedgigant beschikt intussen eveneens over de inhoud van dit advies, en die zal uiteraard haar vier advocatenkantoren en talrijke experten inschakelen om de voorstanders van het stadion bij de provincie van extra munitie te voorzien.

In ieder geval zullen de leden van de deputatie het knap lastig hebben wanneer ze tegen de haast evidente vaststellingen van de commissie willen ingaan. Zeker voor de CD&V’ers Tom Dehaene en Monique Swinnen wordt het een zware klus. Ze weten dat er in de regio bij hun eigen achterban helemaal geen draagvlak meer bestaat voor het stadion, omdat iedereen vreest voor een permanente stilstand op de Ring. Het is er al zo erg, met files van ’s morgens tot ’s avonds. De werken voor de aanpassing van de Ring moeten bovendien nog starten en zullen vele jaren in beslag nemen.

Kunnen de leden van de deputatie het zich veroorloven in te gaan tegen het gezond verstand en tegen het algemeen belang, allemaal omwille van een paar omhooggevallen profijtenjagers van het slag van Guy Vanhengel en Alain Courtois? Zeker Tom Dehaene hoopt in 2018 opnieuw verkozen te worden, zodat hij zijn vele lucratieve mandaten opnieuw kan cumuleren. Wanneer het stadion er alsnog komt, zal Dehaene daarmee in ‘zijn’ Noordrand weinig eer kunnen behalen. Het lijkt er veeleer op dat de kiezers hem met pek en veren de laan zullen uitsturen.

BL

Mao, joints, Abou Jahjah, Hamas en … Van Quickenborne Van Quickenborne staat weer op het podium, met een zeer rake kritiek op het waanzinnige Belgische pensioensysteem en met een idioot pleidooi voor de erkenning en subsidiëring van nog meer moskeeën. Tijd voor een blik in zijn politieke strafregister.

Maoïsten en joints Tijdens zijn studententijd was Vincent van Quickenborne, Quicky voor de vrienden, lid van de maoïstische AMADA, voorloper van de huidige PVDA. Hij studeerde rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven. We herinneren ons heel goed hoe hij zich in mei 1999 in Het Laatste Nieuws liet interviewen terwijl hij ostentatief aan een jointje lurkte en daarbij aankondigde dat hij in “die muffe Senaat” ook een jointje zou opsteken als hij verkozen raakte. Quicky zat toen bij ID21, dat voor een gedoogbeleid inzake softdrugs was, maar zelfs daar vonden ze zijn promotie van softdrugs een brug te ver en distantieerden ze zich van die stunt.

Terroristen Toen Palestijnse terroristen in april 2002 op de vlucht waren voor het Israëlische leger, verschansten zij zich in de Geboortekerk in Bethlehem, één van heilige plaatsen van het christendom. Het ging om een honderdtal terroristen van Hamas, Tanziem en de Al Aksa Martelaren Brigades. Hamas en de PLO waren toen nog twee bloedige handen op één buik.

Daarbij werden 94 christenen, voornamelijk monniken en nonnen, gegijzeld en als levende schilden gebruikt. De kerk werd opzettelijk gevandaliseerd. Glasramen werden stukgegooid. Kelken, religieuze gewaden en misboeken werden bevuild met urine en uitwerpselen. Israëlische troepen omsingelden de kerk,

maar zagen af van een bestorming omdat ze geen religieuze rel wilden ontketenen. Quicky trok toen samen met Jean-Marie Dedecker naar Arafat om… nee, niet om de vrijlating van de gegijzelde christenen te vragen, maar om hem hun steun toe te zeggen. Quicky ontpopte zich tot een verdediger en goedprater van terroristen. Tijdens het proces tegen generaal Sharon werkte Quicky intensief samen met Abou Jahjah. Hij probeerde zelfs tegen de generaal te getuigen, hoewel hij zelfs in de meest ruime betekenis van het woord geen getuige kon zijn geweest van het bloedbad in Sabra en Shatila, waarvoor Sharon verantwoordelijk werd gesteld. Die gebeurtenissen dateerden van 1982. Quicky was toen negen jaar oud en hij bevond zich in België, op meer dan drieduizend kilometer afstand. Quicky had hoogstens het lesje kunnen opdreunen dat Arafat - of Abou Jahjah - hem had ingefluisterd. In hetzelfde jaar 2002 bracht Quicky een bezoek aan sjeik Ahmed Yassin, de leider van Hamas, die zijn traditionele haatpreek hield over de vernietiging van Israël. Quicky wenst hem toen “veel succes”.

den zijn lid, onder wie Vincent van Quickenborne en Jean-Marie Dedecker. Al weet ik niet hoe ik hem kan houden als lid. Hij moet consequent zijn in de strijd tegen onrechtvaardigheid, ook hier in België.” Jean-Marie Dedecker ontkende alles. “Ik viel van mijn stoel. Ik heb die man nooit ontmoet. Ik ben een verdediger van de Palestijnse kwestie, dat is algemeen geweten. Ik ben er verschillende keren geweest. Maar van die organisatie heb ik nog nooit gehoord. En nog eens: ik heb nog nooit gesproken met Abou Jahjah.” Dat lijkt ons heel aannemelijk. Maar de uitleg van Quicky was absoluut ongeloofwaardig. Hij gaf toe dat hij Abou Jahjah meermaals had ontmoet ten tijde van het proces tegen Sharon. Maar…: “Sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Sinds ik staatssecretaris ben geworden, hou ik me niet meer publiekelijk bezig met die zaken. Ik heb er ook nooit meer iets van gehoord.” Wij hadden verwacht dat die zaak tot op het bot uitgezocht zou worden. Maar al na één dag sloten de media dat dossier af. Elke ervaren Wetstraatobservator voelde nochtans met zijn ellebogen aan dat Quickie rond de pot draaide. Hij hield zich niet meer “publiekelijk” met zulke zaken bezig? Achter de schermen dus nog wel? En hij had sindsdien nooit meer van Abou Jahjah of de Palestijnse kwestie gehoord? Dat klonk nog ongeloofwaardiger.

Q & Abou

Internetdoofpot

In juni 2008 lanceerde Abou Jahjah in het praatprogramma Phara zijn zoveelste provocatie: “Ik ben sinds begin deze maand directeur van een parlementaire organisatie: de Internationale Unie van Parlementairen voor Palestina (IUPFP). Driehonderd politici uit veertig lan-

Quicky weet heel goed dat hij heel veel stinkende potjes over zijn contacten met Abou Jahjah en Arabische terreurgroepen gedekt moet houden. Toen hij staatssecretaris werd, probeerde hij alle sporen van die bezwarende contacten van internet te laten weghalen. We herinneren ons nog heel goed hoe berichten, commentaren en verwijzingen die we zelf hadden gelezen, plots onvindbaar waren. Spoorloos verdwenen. Dat moet door specialisten gedaan zijn, want zelfs de cachegeheugens van sommige bezwarende webstekken waren leeggemaakt, en dat kan een computeramateur niet. De webstek van de IUPFP was waarschijnlijk over het hoofd gezien. Iemand die toen zo’n nauwe banden had met een islamitische volksmenner als Abou Jahjah, met Arafat, die verantwoordelijk was voor de moord op duizenden Joden en Libanese christenen, iemand die sjeik Yassin van Hamas “veel succes” toewenste, die zou zich nu heel koest moeten houden als het om de erkenning van moskeeën gaat.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Grillig Wie houdt nu niet van cultuursubsidies? Het enige probleem daarmee is dat velen geroepen zijn en weinigen uitverkoren. Bij elke subsidieronde is het dus raak, met stijgend gehuil en tandengeknars. Het systeem is nochtans eenvoudig: beoordelingscommissies geven artistieke en zakelijke adviezen die in de meeste gevallen door de cultuurminister worden gevolgd.

Over macht en vriendjespolitiek van die commissies wordt al eeuwen geklaagd en het systeem is de laatste jaren wel wat aangepast en bijgevijld. In ieder geval kan de minister afwijken van de adviezen en kan hij bovendien ook zelf middelen toekennen om artiesten te ondersteunen. Ook daar is het elke keer weer raak met gehuil enzovoort.

Marius Meremans (N-VA) vond de lijn van de minister nogal grillig. Bij de voorlaatste ronde had die nogal wat dingen “opgevist”, bij de laatste ronde nog maar een, maar een lijn is er echt niet in te trekken. Meremans kreeg zowaar bijval van de lieftallige sp.a-cultuurspecialiste Yamilla Idrissi en van Björn Rzoska (Groen) die toch ook niet helemaal de gatziaanse logica konden bevatten.

Voor Jean-Jacques de Gucht (Open Vld), die zich graag met cultuur bezighoudt in de plenaire, maar minder in de commissie, was er geen vuiltje aan de lucht, want partijgenoot Gatz bestrooide de kunsten toch met gulle gelden. We moeten maar weer wachten op de elfendertigste evaluatie van het Kunstendecreet, waarna het gehuil weer kan hernemen.

Kunstdiefstal We blijven even in de kunstensfeer. In cultuurlanden is men zeer begaan met het patrimonium en wordt kunstdiefstal ernstig genomen, in bijvoorbeeld Italië en Frankrijk wordt daar nogal streng tegen opgetreden.

Binnen onze vaderlandse politie is daar een heel klein celletje mee bezig, en er is zelfs sprake van dat nog wat minder armslag te geven. Renaat Landuyt (sp.a) deed daarover zijn beklag. Minister Gatz vond het ook magertjes, maar was al blij dat de boel niet helemaal wordt opgedoekt en voor het overige is het natuurlijk een federale bevoegdheid. Hij voegde daar nog aan toe dat hij geen politieagent is.

Wel vreemd is dat de echte minister van politie, gelet op diens ideologische signatuur, niet veel oog lijkt te hebben voor de materie. Overigens, België is niet alleen een knooppunt voor islamitische hobbyisten, het staat ook internationaal bekend als paradijs voor kunstsjacheraars. Wie maalt erom?

Wortel en stok Tom van Grieken (VB) kwam terug op de Brusselse geluidsnormenklucht. Inderdaad, de Vlaamse regering heeft al een en ander tegen Brussel ondernomen, maar onvoldoende om die grapjassen daar te doen stoppen met hun oorlog tegen Zaventem. Minister Weyts zei een “wortel- en stokbeleid” te hanteren, waarbij de wortel het overleg is en de stok het werken met belangenconflicten.

Als Brussel het zou wagen boetes op te leggen, kan het trouwens nog een derde belangenconflict op zijn brood krijgen ook, want er kan niet zomaar met de Vlaamse economie worden geknoeid. Niet genoeg stok volgens Van Grieken, te onduidelijke wortel volgens Michel Doomst (CD&V) die bovendien ook vond dat er wel eens een ei mocht worden gelegd ook. Beeldspraak die wij nooit zouden durven verzinnen. Sp.a en Groen kwamen weer aanzetten met het waanzinnige idee om een “intendant” aan te stellen, een soort Salomon die zelfs de communautaire spanningen zou kunnen opheffen, dixit An Moerenhout (Groen). Dat zou dan wel een heuse superman of -vrouw moeten zijn.

Terecht ziet Weyts daar geen heil in. Het gaat om een pure zaak tussen regeringen. Overigens zou het beter zijn in plaats van dwaze “voorstelletjes” te lanceren de groene en rode partijgenoten in Brussel tot meer daadkracht aan te zetten.

We mogen de man wel.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg Mentaliteitswissel (1/2) Tweetaligheid blijft een pijnpunt in deze stad. En als men hier en daar een reële vooruitgang ziet, moet men in alle eerlijkheid erkennen dat globaal gezien een regressie plaatsvindt. Men moet al uit heel progressief-kosmopolitisch hout gesneden zijn om dit zonder schroom onder de mat te vegen; wij verkiezen een soort van conservatieve nuchterheid. Deze week raken we het probleem aan; volgende week hebben we het over een oplossing die, ja werkelijk, doodeenvoudig is.

Wat een rouwstemming in sommige kringen: schrijver Geert van Istendael ‘verlaat’ Brussel. Het nieuws werd met verbazing en ongeloof ontvangen. Toen hij het in enkele interviews vertelde, overstemde het nieuws van zijn verhuis haast het onderwerp waar het om ging, zijn nieuwe boek en eerste misdaadroman.

Hij gaat in het Leuvense wonen, op amper 25 km van zijn geliefde Brussel; dat is een oude wens van zijn vrouw en het plan bestaat eigenlijk al tien jaar.

Dit zijn de ingrediënten van het verhaal, al de rest is stemmingmakerij. Je kan de jongen uit Brussel halen, maar Brussel niet uit de jongen, zei hij zelf. En gelijk heeft hij. Ook uw dienaar verliet het Brussels Gewest, zo’n 13 jaar geleden, en vrouwlief was ook toen de gids, zij het dat we het met 10 km van de Grote Markt (reële afstand, geen vogelvlucht) beter doen dan de schrijver.

Hoe dan ook, zo veel verandert er niet en het kan heus niet de bedoeling zijn een sfeertje te creëren alsof de diensten van Wim Distelmans, een heraut van Magere Hein, al ingehuurd werden.

Limburgse provincieraad Minister Homans (N-VA) vroeg het advies van de provincieraad om de erkenning van de Fatih-moskee in Beringen op te heffen.

Het Vlaams Belang stelde een amendement voor om de minister te adviseren de erkenning effectief op te heffen. De CD&V- en N-VA-fracties keken naar het plafond, wetende dat op regeringsniveau beide partijen verschillende standpunten innemen. De deputatie wist te melden “dat hun rol te beperkt was tot het administratief-financiële”. Daarop vroeg de N-VA-fractie een time-out, om na vijf minuten te melden: “Wij distantiëren ons van desinformatie en wensen geen bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten.”

Assisen In Tongeren staat Hikmet Emre, een 40-jarige Turk, terecht voor de moord op de weduwe Wies Donders. De moord laten we aan de rechtbank over, maar het verhaal vooraf is goud waard. De vader van Hikmet is een Turk van 63 jaar met intussen een Turkse, Nederlandse en Belgische nationaliteit. In afwachting van zijn asielaanvraag in Nederland ontvingen de vader en moeder van Hikmet een uitkering.

De asielaanvraag werd evenwel afgewezen en ze scheidden van elkaar. De moeder keerde terug naar Turkije en de vader trouwde met een oudere Nederlandse dame voor een verblijfsvergunning in Nederland. Nadat de oude dame gestorven was, trouwde hij opnieuw met zijn Turkse ex en kon toen wel zijn gezin uit Turkije laten overkomen. Een advocaat raadde hen aan naar België te verhuizen. Dit kon omdat de vader door het (valse) huwelijk de Nederlandse nationaliteit had verworven. Aangekomen in België kocht vader Emre in Opgrimbie prompt

25 mei 2017

Op de korrel - Nu Vlaanderen langzaam maar zeker begint op te warmen, mag er een stijging verwacht worden van het gemiddelde barbIQ van de doorsnee Vlaming.

- ( S)limerickje voor een blauwe EU-fractieleider: Een politicus woonachtig in de streek van Gent, geraakte in Europa naar wijd en zijd bekend. En waaraan dankt de man die eer? Guy ging in de EU te keer als volksverlakker, niet heel subtiel, maar wel fervent.

- Jeroen Piqueur-Fraudeur is veroordeeld tot vier jaar cel en een boete van anderhalf miljoen euro, maar zijn vriendschap met de bijna beste burgemeester van Europa mag hij houden.

- Ondanks de terreur van Erdogan, gaan nog massa’s westerlingen op vakantie Hector van Oevelen naar Turkije. Onder het motto: Dolce Pita. een huis van 305.000 euro met een maandelijkse aflossing van 2.200 euro per maand.

Boze Tommelein Vlaams minister van Energie Bart Tommelein (Open Vld) is gedurende zijn ‘Energietoer’ in de regio Brugge niet onverwacht in het stadhuis van Damme aanbeland. Op de lijst van gemeenten die geen windmolens op hun grondgebied willen, staat immers ook Damme vermeld. “Energie uit wind is echt de toekomst.

U moet weten dat er voor het opwekken van de energie van een windmolen tienduizenden zonnepanelen nodig zijn. Er zijn natuurlijk bekommernissen rond de visuele impact. Vaak durven lokale overheden het niet aan om de vele voordelen goed en duidelijk uit te leggen aan de burgers. Ik vind die houding niet eerlijk.

Want veel gemeenten profiteren van de participatie in energiebedrijven flink mee!” Voor ons de voordelen, voor anderen de nadelen, dat hebben wij al vaak gehoord.

Arm Brussel Van Istendael is wat men noemt een Brusselkenner. Terecht, zoals destijds al bleek uit zijn Arm Brussel, dat een kwarteeuw geleden van de persen rolde. Je zou hem kunnen omschrijven als een consequent belgicist, waarbij dat consequente precies schuilgaat in een grote bekommernis voor tweetaligheid en de plaats van het Nederlands in onze hoofdstad.

Tegelijk kijkt hij ook met een erg optimistische blik naar deze stad, soms wat op het naïeve af. “Ik ben geen flamingant, maar ik vind dat we heel Brussel met Nederlandstalige scholen moeten volbouwen”, verklaarde hij enkele jaren geleden tijdens de laudatio op de uitreiking van de De Cuyper Erepenning (winnares was een leerkracht uit een Molenbeekse lagere school). Was het maar zo simpel.

Hautekiet Toen hij vorige week in het programma Hautekiet opgevoerd werd, heeft Van Istendael blijkbaar op enkele zere tenen getrapt. Kan je met Nederlands in Brussel terecht, was de vraag die gesteld werd.

Het nuancerende verhaal van de toekomstige ex-Brusselaar contrasteerde schijnbaar met heel wat negatieve ervaringen van luisteraars.

Nu zijn we niet van het type dat al te emotioneel reageert op het gebrek aan tweetaligheid, maar de feiten zijn wat ze zijn. Tegenover een aantal reële verbeteringen doorheen de jaren, staat de vaststelling dat het probleem globaal bekeken groter wordt. Eén zwaluw maakt de lente niet en verandert niets aan de regressie.

De manier waarop deze stad demografisch evolueerde, helpt natuurlijk niet. Op zich is de oriëntering van nieuwkomers naar het Frans best begrijpelijk. En ook al zal de taal van Molière misschien niet hun huistaal zijn (een stad van minderheden; het is een dada ter linkerzijde), hun lingua franca is het wel. Ook als ze de stad voor de Rand inruilen.

En zeggen dat er een oplossing is die, we overdrijven niet, betrekkelijk eenvoudig is. We gaan er volgende week op in.

KNIN

Verleidelijke leegstand Wat een beetje te vrezen viel, komt uit. Toen de Fransen hun kampen rond Calais sloten, zochten de transmigranten, die er wachtten op een oversteek naar Engeland, andere oorden op. Vooral Zeebrugge is in trek. Niettegenstaande de acties van de lokale politie en de zeevaartpolitie, op vraag van de gouverneur, kan men niet beletten dat vluchtelingen op zoek zijn naar slaapplaatsen en die ook vinden in leegstaande panden. Schepen van Ruimtelijke Ordening Franky Demon (CD&V) heeft weet van 17 gekraakte gebouwen, vaak nog met aangesloten voorzieningen voor gas, water, elektriciteit en telefoon. Eigenaars dienen hard aangepakt met de vraag wat hun plannen zijn, daarbij dreigend met een ieder jaar oplopende heffing. In de ergste gevallen worden deuren en vensters dichtgemetseld.

Groene warmte De Brugse afvalintercommunale verbrandingsoven zorgt sedert 1982, langs een warmtenet van 15 kilometer ondergrondse buizen, voor energie voor onder andere het AZ Sint-Jan en de gevangenis. Momenteel wordt gewerkt aan een nieuwe uitbreiding richting Blankenbergse Steenweg voor twee nog te realiseren woonwijken. Omdat bewindsvoerders steeds op lange termijn denken, of toch zouden moeten, bestaan nu reeds plannen om ook het toekomstige voetbalstadion van het blauw-zwarte Club Brugge op groene warmte aan te sluiten.

Als dat maar goed komt, want groen-zwart Cercle verhuist waarschijnlijk niet mee richting Blauwe Toren.

Zo gaat dat

Elisabeth Meuleman (GROEN) maakt brandhout van Schauvliege!!!

Een lezer uit Sint-Lambrechts-Woluwe (één van de 19 Brusselse gemeenten) meldde ons volgend verhaal. Hij werd telefonisch benaderd door een verkoopster van Orange, aanbieder van mobiele telefonie. Onze lezer toonde interesse voor het aanbod, en gaf zijn naam en adres op voor een concrete offerte… Groot is zijn verbazing als op de offerte zijn huisadres enkel in het Frans wordt afgedrukt, terwijl hij het nadrukkelijk in het Nederlands had gedicteerd aan de juffrouw. De reactie van Orange: Nederlandstalige adressen in Brussel worden niet gebruikt in het systeem, alle adressen worden automatisch omgezet naar de Franse versie. Onze lezer heeft dan maar beslist niet op het aanbod van Orange in te gaan. Geen Nederlands, geen centen.

Ook in Antwerpen sloeg de boskaart toe Doordat minister-president Bourgeois vrijdag plotsklaps een einde maakte aan de boskaart van minister Joke Schauvliege, is ook de Antwerps-Wase Kamer van Koophandel van een probleem verlost. Op haar grondgebied was namelijk meer dan negentig hectare industriegrond bedreigd.

Net als voor de eigenaars van 698 hectare residentiële bouwgronden in de provincie, hield dit een aanzienlijk waardeverlies in, waar slechts een beperkte schadevergoeding tegenover stond. Maar bij de Kamer van Koophandel ging het in de eerste plaats over het wegvallen van industriegrond.

“In de provincie Antwerpen wordt 95 hectare kostbare industriegrond plots bestempeld als ‘waardevol bos’. Dat blijkt uit de nieuwe, voorlopige boskaart die de Vlaamse regering begin deze week publiceerde”, aldus een alarmkreet van de Kamer. “Tal van ondernemers kunnen van de ene op de andere dag hun gronden niet meer gebruiken voor verdere ontwikkeling of uitbreiding van hun bedrijf. Een zoveelste flagrant voorbeeld van de rechtsonzekerheid waarmee ondernemers krijgen af te rekenen”, luidde het.

De nieuwe regeling was het resultaat van een vrij absurde redenering: het ging namelijk om stukjes bos die zich midden in industriegebied bevinden en vandaar ook bestempeld worden als ‘zonevreemd’, aldus de uitleg van de Kamer in een persmededeling.

Met de nieuwe boskaart (die intussen naar de vuilbak werd verwezen) kregen die zonevreemde bossen plots het statuut ‘waardevol’ en beschermd’. Daardoor konden de eigenaars hun gronden niet meer gebruiken waarvoor ze aanvankelijk bestemd waren: met name de ontwikkeling van economische activiteit.

Voka – Kamers van Koophandel Antwerpen-Waasland, Kempen en Mechelen namen zich voor aan alle betrokken gemeentebesturen een brief te richten om hen aan te manen de getroffen bedrijven persoonlijk te infor-

meren. Daarmee hadden zij voldoende tijd om een bezwaarschrift in te dienen. Zover is het niet moeten komen. Doordat Eerste Piet Bourgeois de kaart van tafel veegde, moet voorlopig niemand nog schriftelijk protesteren.

Die van de CD&V noemden het een “tsjevenstreek” en gaven daarmee hun eigen bijnaam weg. De N-VA zei dan weer dat de boskaart een “klotedossier” van Schauvliege was.

Zo zal het nog wel een tijdje doorgaan met schelden. Intussen zijn de “slachtoffers” van vroegere gewest- en andere plannen nooit vergoed.

Velen hadden toen bouw- en verkavelingsvergunningen op bosgebieden, maar zagen die plots in rook opgaan, terwijl anderen fris en vrolijk wel een toelating kregen. Het zou de moeite lonen eens een studie te maken van de verliezen die deze mensen hebben moeten incasseren en vervolgens te denken aan een compenserende schadevergoeding.

Pagadder

Onze naaste buren

25 mei 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Toga- en ander tuig Voortdurend vraag ik me af: waarom drijven hier altijd politici, magistraten en politiebazen naar boven die op de hardwerkende Nederlanders spuwen?

Nederland is beter af met een linkse leugenaar (een pleonasme) Neem de oude en tevens de nieuwe minister-president.

Rutte wil niet eens praten met de op één na grootste partij, want “Wilders mist politieke moed en loopt weg als het moeilijk wordt”. In gewoon Nederlands, Wilders houdt zijn rug recht en is niet bereid zijn kiezers in de rug te schieten ter wille van een ministersbaantje. Maar Rutte verklaart openlijk over Jesse Klaver van GroenLinks dat “Nederland beter af is als mensen als Klaver voor de politiek kiezen”. Dat is een aubade aan een links leugenaartje dat eist dat Nederland deze zomer de deuren wijd open zet voor Afrikaanse asielbedriegers die niets kennen en niets kunnen. Die duidelijk nog wat extra honderdduizenden nietsnutten wil herbergen en die de milieuramp die Nederland is door de overbevolking, te lijf gaat met de grofste pestmaatregelen tegen Nederlanders die tien kilometer met hun autootje rijden.

Het togatuig in actie Maar de hoofdvogels werden vorige weken weer afgeschoten door togatuig: magistraten die lak hebben aan elementaire rechtvaardigheid en die onbeschaamd misbruik maken van hun functie om hun persoonlijke nep-progressieve agenda uit te voeren. Neem nou het geboefte dat zetelt in de Raad voor Straftoepassing en Jeugdbescherming. Vier jaar geleden reed

7

een Pool met een helse snelheid een grootouderpaar en hun kleinkind dood in Limburg. De eerste rechter vond een taakstraf voor de berouwloze moordenaar wel gepast, maar in beroep kreeg hij, acht maanden geleden, toch vijftien maanden cel: vijf maanden per dode. Dankzij de lankmoedigheid van de magistratuur bezwangerde hij tijdens zijn proces “toevallig” zijn vriendin. Vervolgens trok zijn advocaat naar de rechters en wees hen erop dat de dame eerlang moet bevallen. Geen probleem voor de edelachtbaren. “Laat de sukkelaar na acht maanden vrij en nooit meer naar Nederland komen, hoor!” Diezelfde rechters gaven onlangs ook al een tweevoudig moordenaar proefverlof, hoewel echt iedereen zei dat die man een gevaar is voor het land. Natuurlijk mopperen Nederlanders dan over “wereldvreemde” rechters, maar dat klopt niet. Vanuit hun persoonlijke politieke overtuiging - meestal D66 en PvdA - oordelen ze dat de daders moeten beschermd worden tegen het stompzinnig plebs dat niet de hoogstaande morele normen van de togadragers bezit.

Foto Nog een voorbeeld. Een racistische mohammedaanse trok naar de rechter en eiste 10.000 euro omdat haar kinderen niet op de jaarlijkse schoolfoto stonden, want ze moesten thuis het bekende mohammedaanse dierenmishandelingsfestival vieren. De fotosessie was op die dag geplaatst en kon niet verplaatst worden. De school vroeg de mohammedanenkinderen eventjes langs te komen en dan konden ze weer naar huis. De raciste weigerde en trok naar de (vrouwelijke) rechter. Dit togatuig moet nog vonnis vellen, maar ze zei alvast wat ze over de

zaak dacht. Ze gaf de raciste mondeling gelijk, want de school had gediscrimineerd en de mohammedaanse “in haar eer” aangetast. Die opinie heeft duidelijk niets met het recht te maken, maar alles met de extreemlinkse opvatting van een rechter die vindt dat minderheden en zeker mohammedanen altijd gelijk hebben. Columniste Nausicaa Marbe vraagt zich terecht af hoe je nog een rechtstaat hebt met rechters die de wet opzettelijk verminken om hun eigen politieke agenda uit te voeren.

Veel poen voor een “socialiste” met hoofddoek En natuurlijk kent u de vraag van de Amsterdamse hoofdcommissaris Aalbersberg (gekopieerd door de Vilvoordse idioot Bonte) te overwegen dames met het hoofddoeksymbool van hun criminele ideologie de straat op te sturen als politievrouw. Persoonlijk heb ik geen problemen met mohammedaans opgetuigde politievrouwen, op voorwaarde dat ze ook een duidelijk zichtbare armband met swastika dragen. We hebben immers al de veel gewenste Europese islam gehad in Berlijn tussen 1933 en 1945. Maar Nederland reageerde woest op deze shariapolitie. Klein detail: dat idee werd de hoofdcommissaris ingefluisterd door de onbekwaamste Marokkaanse politica (uiteraard PvdA en zelf gehoofddoekt), die als voorzitter van een Amsterdamse deelraad het belastinggeld door deuren en ramen gooide voor haar eigen glorie. Ze moest uiteindelijk opstappen, maar ons kent ons. De hoofdcommissaris huurde haar in als “directeur diversiteit” voor … 12.000 euro per maand.

Willem de Prater

Het circusplan schaadt de Gentse economie Al op dag één (3 april 2017, een datum die veel Gentenaars niet licht zullen vergeten) werd het circulatieplan tot een groot succes uitgeroepen. Zeventwintig procent méér fietsers, beweerde schepen Watteeuw. Dat cijfer is ondertussen al naar beneden bijgesteld, naar negen procent.

Niet door tegenstanders, wel door zijn vrienden van de fietsersbond, die elk jaar een grondige telling organiseren. Toch blijft Watteeuw zijn overdreven cijfer van 27 procent herhalen; propaganda gaat boven waarheid. Van bij de invoering van het plan waren er geruchten dat er minder volk naar Gent komt.

Tot groot jolijt van de voorstanders die spottend foto’s rondstuurden van het vele volk op straat. Maar de stroom onheilsberichten bleef aanhouden. Een kapper, een pitazaakuitbater, een traiteur, een marktkramer… allemaal verloren ze klanten.

Die kleine zelfstandigen werden weggezet als zure klagers. Als ze verdwijnen, zullen er wel hippe nieuwe winkels in de plaats komen. Unizo hield een enquête waarop 480 ondernemers reageerden. De organisatie besloot dat: “Naast een aantal praktische problemen, zoals het afleveren van de vergunningen en de communicatie, vooral de opgelopen imagoschade een grote impact blijkt te hebben op de werking van de bedrijven in Gent en omgeving.”

Cijfers over die “grote impact” maakten ze niet bekend. Te slecht? Op de Botermarkt maken ze zich terecht zorgen. De socialisten zwijgen als vermoord, alsof ze er niets mee te maken hebben. De liberalen zijn al wekenlang een ronde aan het doen bij de middenstanders met allerhande beloftes, om de politieke schade te beperken. Koopzondagen met gratis openbaar vervoer, promotiecampagnes, het handenvrij winkelen, allemaal dankzij de blauwen. Maar stilaan kan niemand er nog omheen: dit circulatieplan schaadt de Gentse economie, punt uit.

Een eerste mokerslag waren de cijfers over het aantal parkeerticketjes in de maand april. Dat waren er 50.000 minder dan het

jaar ervoor. “We moeten dit nog analyseren”, reageerde Watteeuw, “er kan meer dan één verklaring voor zijn.” De tweede dreun werd uitgedeeld door de bekende ondernemer Wouter Torfs. Hij kwam bezorgd zijn winkels in de Langemunt bezoeken en hij vertelde openlijk dat die sinds de invoering van het plan 15 procent minder omzet draaien. “Als dit blijft duren,” waarschuwde hij, “moeten wij personeel ontslaan.” Meteen was de schroom bij heel wat handelaars weg om ook met con-

Hoge steun voor het Gentse circusplan Niemand minder dan prins Laurent uitte zich als voorstander van het Gentse circulatieplan. Vanop de Vrijdagmarkt, bovenop de grootste parkeergarage van de stad, orakelde hij: “We hebben ons wat verder moeten parkeren dan gewoonlijk. Dat geeft niet, want ik moet elke dag ten minste vier kilometer wandelen. Dus ik heb mijn deel al gedaan vandaag.” Vreugde op het stadhuis door die welgekomen steun. De Gentenaars mogen nu eens ophouden met hun geweeklaag, want Lorre heeft gesproken. En wat goed is voor de monseigneur, moet zeker goed zijn voor het plebs.

Mathildis

Li bia bouquet

Stedelijke naijver De aanhoudende spanningen in de Waalse politieke wereld rond de zaak-Publifin hebben ook te maken met jaloezie en naijver tussen de grote Waalse steden Luik, Namen, Bergen en Charleroi. Al is Namen met zijn Élysette de officiële hoofdstad van Wallonië, Luik ziet zich meer dan eens als de belangrijkste Waalse stad.

De kopstukken uit de Publifin-affaire, waarbij bestuurders van de Luikse intercommunale betaald werden voor nepvergaderingen, hebben ondertussen ontslag genomen uit de Parti Socialiste (PS). Of ze zijn gewoon uit de partij gezet. Toch heeft dat de Waalse politieke gemoederen niet bedaard. Het thema haalt nog altijd de Franstalige krantenkoppen. Steevast met dezelfde teneur: die Luikenaars vinden altijd dat ze zich meer mogen permitteren dan andere Walen. Hier sijpelt de oude stedelijke naijver door in Wallonië. En dat mag niet onderschat worden. De Vlaamse concurrentie tussen Antwerpen en ‘de parking’ en tussen Brugge en Kortrijk zijn er niets bij.

De grote Waalse steden - Luik, Namen, Bergen en Charleroi - gunnen elkaar het zonlicht niet. Dat heeft alles te maken met de keuze van Namen als Waalse hoofdstad in 1986. De andere Waalse steden hebben dat nooit aanvaard.

Keuze voor Namen Even terug in de tijd. Op 11 december 1986 wordt Namen officieel de hoofdstad van het Waals Gewest. Een beslissing die door de toenmalige Waalse minister-president Melchior Wathelet (PSC) wordt uitgevoerd nadat die bij meerderheid is

crete cijfers op te proppen te komen. Niet enkel in het autovrije gebied maar ook in de schil errond blijven klanten weg. Omzetdalingen van 25 procent zijn schering en inslag. In de doorgeknipte straten is het rampzalig, min vijftig procent en meer. Nu er zeven weken na de start van het circusplan nog geen verbetering is, beginnen de frustraties hoog op te lopen. Het stadsbestuur begint zijn kar te keren. Maandag, op een onverwachte persconferentie, kondigde ze maatregelen aan. Men schaaft wat aan de parkeertarieven en lanceert, samen met Unizo, een promotiecampagne. Zal dat genoeg zijn om de verloren klanten terug te winnen? Met ons slecht karakter twijfelen we daar sterk aan. De reputatie van Gent als een slecht bereikbare stad is niet nieuw. De hoge parkeertarieven hebben dat versterkt en het circusplan is enkel de druppel geweest die de emmer finaal deed overlopen. Hoe zei onze burgemeester dat ook weer? “Mensen van buiten Gent zullen vloeken, maar de Gentenaars zullen ons dankbaar zijn.” Alle handelaars die hun inkomen zien dalen, alle werknemers die hun baan verliezen, alle mensen die tijd en geld verliezen door om te rijden… ze zouden hem en zijn coalitiegenoten de rekening moeten kunnen presenteren.

beslist in het Waals Parlement. Een meerderheid die niet geleverd werd door de toenmalige rooms-blauwe coalitie van PSC en PRL. De liberalen waren er niet happig op. Zij wilden liever dat het Waals Gewest en de Franse Gemeenschap integreerden in één francofoon geheel, met Brussel als hoofdstad. En na de beslissing aarzelde Wathelet om Waalse ambtenaren van Brussel naar Namen te versassen. De keuze voor Namen kwam er vooral dankzij de stemmen van de PS en na lobbywerk van Bernard Anselme, een socialist uit de stad. Namen moest volgens hem gekozen worden omwille van de centrale ligging. Bovendien aan de samenvloeiing van Samber en Maas, de belangrijkste Waalse rivieren. Andere reden was de vrees voor het zogenaamde Luikse particularisme. De Vurige Stede heeft een eigen geschiedenis en speelde een zeer belangrijke rol in het ondersteunen van het Waalse regionalisme. Luik als hoofdstad zou de rest van Wallonië in de schaduw stellen. En dat wilde men in de rest van het gewest niet. Tot op de dag van vandaag wordt Luik als iets ‘anders’ of ‘atypisch’ gezien door de meeste Walen. Een stad die zich niet laat controleren; de vele ruzies binnen de Luikse PS en de Publifin-zaak zijn daar symbo-

len van. Dat Namen uiteindelijk hoofdstad werd, ging in tegen de wensen van een aantal Waalse politici die in de jaren zeventig droomden van een gedecentraliseerd Wallonië waarbij elke stad een eigen functie had. Namen zou inderdaad de administratieve hoofdstad van Wallonië zijn, maar Luik zou dan een economisch centrum zijn, Charleroi de sociale en Bergen de culturele hoofdstad. Een piste die al snel weinig realistisch leek.

Economische as De Namenaars wisten vanaf eind de jaren tachtig dat ze moesten proberen te profiteren van hun nieuwe rol als hoofdstad van het gewest. Net op dat moment begon zich een nieuwe economische as te ontwikkelen in Wallonië, gaande van Waals-Brabant over Louvain-la-Neuve naar Luxemburg (de E411-route). Namen heeft geprobeerd zich geo-economisch bij die as aan te sluiten. En dat is voor een belangrijk deel gelukt.

Luik heeft daarop gereageerd door zijn lokaal staatskapitalisme verder uit te bouwen. Met intercommunales als Publifin.

En met de gesubsidieerde Luikse luchthaven van Bierset. In Luik is op straat vaak de volgende analyse te horen: “Bij Publifin mag er wel gesjoemeld zijn, maar de intercommunale zorgde wel voor werk.” Luik wil aantonen dat het naast Namen en de E411 een belangrijke economische ‘hub’ blijft in Wallonië. Of hoe de stedelijke naijver zich nu op economisch vlak manifesteert. Picard

8

De wereld rond

25 mei 2017

Diplomatieke valies

Het Indiase gevaar Denken dat met het einde van de Koude Oorlog het risico op een kernoorlog verdwenen is, klopt niet. Nog steeds is de dreiging aanwezig, ook al neemt ze een andere vorm aan dan weleer. Verschillende broeihaarden in de wereld baren zorgen. Maar waar men eerder een nucleair incident verwacht in pakweg Korea of het Midden-Oosten, verliest men misschien wel de grootste risicofactor uit het oog: India.

Waar is de tijd van ‘De Bom’ van de Nederlandse groep Doe Maar? Het lied was de weergave van een tijdperk, of toch een bepaald deel ervan. Een aanklacht tegen de kernwapenwedloop, een kostelijk spel dat gedoemd was erg slecht af te lopen.

Dat behoorlijk veel critici ter linkerzijde gesitueerd waren, was natuurlijk geen toeval, maar goed, dat is een verhaal op zich.

Interessanter dan emotionele oprispingen al dan niet gefinancierd door Moskou, is de analyse waarom de dingen uiteindelijk onder controle bleven. Er waren koortsige momenten tijdens de Koude Oorlog, de Cubaanse rakettenkwestie op kop. Toch kon vermeden worden dat alles uit de hand liep.

Zo verrassend is dat nu ook weer niet, aangezien de controle en informele communicatie groter was dan vaak gedacht.

En toch. Het was een gevolg van “good management and good luck”, zoals oud-defensieminister William Perry onlangs schreef. Kijken we naar het lijstje van potentiële momenten waarop het helemaal fout had kunnen gaan, dan wordt elk weldenkend mens even stil.

Het verleden is één zaak, het hier en nu, en de toekomst, is hetgeen ons bezighoudt. Is dit ook een tijdperk van “good management and good luck”?

IS-bom Eigenlijk zijn er twee manieren waarop zich anno 2017 een kernramp kan voltrekken. Het kan uit de hand lopen tussen twee staten die een atoomwapen kunnen inzetten, of je kan geconfronteerd worden met terreurbewegingen die een kernbom weten te bemachtigen. We verfijnen de oefening;

we laten de gedachte dat IS erin kan slagen een atoombom in mekaar te knutselen of aan te schaffen even voor wat ze is.

Dit brengt ons bij rivaliserende staten.

Waar zou zoiets zich kunnen voordoen, goed wetend dat niet noodzakelijk beide staten het wapen in hun arsenaal moeten hebben? Onmiddellijk duikt het Koreaanse schiereiland op. Ook de idee dat er iets fout kan lopen met Israël is plausibel. Er is het Iraanse kernprogramma, inmiddels ontmanteld in het kader van de fameuze kerndeal (we hadden het er vorige week over).

Dergelijke akkoorden kunnen echter snel sneuvelen. De kennis en kunde, die blijft. Het zou de situatie op erg korte termijn fundamenteel kunnen doen veranderen. De sui generis alliantie tegen de Perzen van Israël, Saoedi-Arabië en de VS is al decennia oud. Dat Iran zo geïnteresseerd is in ‘de bom’, heeft trouwens niet enkel met die as te maken. Eerder is een eigen kernwapen een boodschap aan het adres van dat andere buurland, de kernmacht Pakistan. Dat brengt ons dan bij een ander risicovol koppel, India en Pakistan.

Strategisch kader Enkele recente studies leidden tot verhelderende besluiten, of op zijn minst bedenkingen. In de discussie rond het Iraanse nucleaire project speelde de tweedeling tussen ‘burgerlijke’ en ‘militaire’ toepassingen een cruciale rol. Volgens onderzoek is dat verschil in India ontzettend klein. Blijkbaar draait het allemaal rond bepaalde tests die uitgevoerd werden. Onverstaanbaar voor een leek, maar volgens het Inter-

nationaal Atoomagentschap een duidelijke bron van bekommernis. Misschien het meest onrustwekkende besluit is het volgende: beide landen hebben kernwapens ontwikkeld los van de afspraken van het non-proliferatieverdrag; beide hebben slechts een beperkt arsenaal, wat dan weer een eerste gebruik kan bespoedigen; beide hebben – dat is geweten – plannen van nucleaire doelwitten bij de ander. Bovendien kennen ze naast hun onderlinge rivaliteit een zekere bestuurlijke instabiliteit, zeker wat betreft Pakistan, wat tot weinig doordachte beslissingen kan leiden.

Infrastructuur Wat binnen die context het meest verontrustend is, is de toename van het potentieel om kernbommen te vervaardigen.

Eén kernbom kan nuttig zijn voor een terreurorganisatie, voor een staat is die waardeloos.

Daar telt het aantal kernkoppen, kwestie van de mogelijke tegenstander diets te maken dat meer dan voldoende voorhanden is om hem uit te schakelen. Het is een hardnekkige mythe dat aartsrivaal Pakistan het snelst groeiende nucleaire programma ter wereld uitbouwt. In werkelijkheid komt die bedenkelijke eer New Delhi toe. Het tempo waaraan de infrastructuur voor zowel de aanmaak als de opslag van kernwapens toeneemt, baart vele deskundigen zorgen.

Analisten menen dat India tussen 300 en 400 kernkoppen moet bezitten alvorens dat wapen een strategische meerwaarde verschaft. Vandaag zijn het er enkele tientallen, nagenoeg evenveel als Pakistan. Echter, het Indiase potentieel is erg groot. India zou een maximum van 2.600 kernwapens kunnen bouwen, terwijl Pakistan er ‘amper’ 207 zou kunnen bouwen. Gelet op het grote strategische belang van die landen (meerdere oorlogen werden al uitgevochten), baart preMichaël Vandamme cies dat onevenwicht zorgen.

Buitenlands spervuur Vergiftigd De bekende islamcriticus Robert Spencer van www.jihadwatch.org werd in de IJslandse hoofdstad Reykjavik op een haar na vermoord.

Na een lezing in het Grand Hotel werd Spencer in een restaurant vergiftigd met een potentieel dodelijke mengeling van Ritaline en ecstasy.

Spencer moest in allerijl naar het ziekenhuis vervoerd worden. Hij herstelde volledig. Alweer een islamitische aanslag? Nee, vrijwel zeker niet. De enige verdachte is een blanke, linkse IJslander, die de drugs ongemerkt in Spencers drankje dropte. De man is gearresteerd. De eerste fase was dat links islamcritici censureerde in de media en op internet. In een tweede fase belette links hen het woord te voeren aan de universiteiten. Islamcritici werden niet op de campus toegelaten en als ze heel uitzonderlijk toch uitgenodigd werden, stonden er meuten linksen bavianen klaar om hen te overschreeuwen en het spreken te beletten. In de derde fase, die enkele maanden geleden in Californië begon, gebruikten linkse Sturmabteilungen bruut geweld om lezingen onmogelijk te maken. Nu zitten we in de vierde fase: die van de moordpogingen. Het geloof dat er een groot verschil was tussen “gewone” linksen en het moordende crapuul uit de tijd Stalin, Mao en Pol Pot, blijkt steeds meer een illusie te zijn.

Nu de linksen hun mars door de instellingen hebben voltooid, nu ze overal aan de hefbomen van de macht zitten, laten ze hun democratische maskers steeds vaker vallen en tonen zij hun ware tronie.

Trump bij de Saoedi’s Alle Arabische republieken behalve Tunesië stonden tijdens de Koude Oorlog in het antiwesterse kamp. Ze kochten massa’s Sovjetwapens, ze lieten Sovjetschepen in hun havens aanmeren of ze lieten de USSR zelfs luchtmacht- en marinebases op hun grondgebied aanleggen. Hun troepen werden getraind en omkaderd door adviseurs uit het Oostblok. Ze boden onderdak en trainingsfaciliteiten aan marxistische terreurgroepen. Denk maar aan de vele passagiersvliegtuigen die door terroristen werden gekaapt en afgeleid naar Algerije. De Arabische monarchieën waren meestal meer op het westen georiënteerd en SaoediArabië was het enige grote Arabische land dat gedurende decennia een trouwe westerse bondgenoot was, tot 1960 van de Britten en daarna van de Amerikanen. Vandaar dat de linksen de islam goedpraten, maar de Saoedi’s haten. Ja, Saoedi-Arabië is een streng moslimland en dus er is geen democratie, worden christenen er vervolgd en vrouwen onderdrukt.

En ja, op religieus gebied besteden de Saoe-

di’s fortuinen aan propaganda om hun wahabitische interpretatie van de islam overal te verspreiden, ook in het Westen. Op dat niveau is alle kritiek op Saoedi-Arabië terecht en we nemen daar geen letter van terug. Maar de meeste Saoedi’s beseffen heel goed dat zij afhankelijk zijn van het Westen. Een ineenstorting van het Westen zal het einde betekenen van hun lucratieve olie-export naar de VS en Europa. Op het niveau van militaire bondgenootschappen, is het bondgenootschap tussen de VS en de Saoedi’s heel logisch. Vroeger waren de Saoedi’s doodsbang voor de Sovjets, nu voor Iran. De Amerikanen en de Saoedi’s zijn geen vrienden, maar ze hebben wel gemeenschappelijke vijanden en dat is cement voor een bondgenootschap. We gaan niet cynisch doen over de wapendeal die Trump in Riyad afsloot. Dat is gezond machiavellisme.

Het toelaten van Saoedische moskeeën, predikers en “culturele centra” in Europa is daarentegen helemaal niet machiavellistisch. Dat is een eenzijdige capitulatie. Tegen Iran hebben westerlingen en Saoedi’s gemeenschappelijke belangen. Op andere terreinen hebben ze tegengestelde belangen. Zoals dat in bijna alle bondgenootschappen in alle tijden is geweest.

Twee Minuten Haat De media hebben zo’n massale aanval met giftige leugens en laster tegen president Trump ontketend, dat ook wij in die chloorgaswolken de waarheid niet meer kunnen onderscheiden.

Waarschijnlijk heeft Trump door onervarenheid en eigenzinnigheid vele fouten gemaakt.

Dat hij zoveel mensen heeft ontslagen die hij zelf heeft benoemd, is geen bewijs van goed bestuur. Trump heeft zeker geen foutloos parcours gereden. Maar het is even zeker dat hij voortdurend wordt gesaboteerd en belasterd door heel het linkse establishment, door de media, het juridische systeem, Hollywood, de amusementsindustrie, de “mensenrechtenorganisaties”, de islamitische lobby, de universiteiten… De berichtgeving over Trump lijkt nog het best op de uitzendingen van “Twee Minuten Haat” in Orwells 1984. Als we zien hoe de New York Times een verstandige en moedige intellectueel als Robert Spencer demoniseert, dan geloven we letterlijk niets meer van de kritiek van die krant op Trump, en dat ene voorbeeld is symbolisch voor heel het klimaat van bedrog in de media. De juiste vraag is niet of Trump een goed president is. De juiste vraag is: “Wie mag het land besturen?” De democratisch verkozen president? Of het linkse establishment dat de verkiezingen heeft verloren?

Dit is een openlijke muiterij tegen de democratie, een poging tot een machtsgreep tegen een eerlijk verkozen president.

Al Jazeera en Pravda Trump verliest ook binnen de Republikeinse partij steeds meer steun, maar onlangs kreeg hij onverwachte hulp: Newt Gingrich, ooit één van de kopstukken van de Republikeinen, zei onomwonden dat de linkse media de oorlog verklaard hebben en dat zij volop aan het winnen zijn. Hij heeft een duidelijke boodschap voor de conservatieve Amerikanen en voor zijn ontredderde, passieve Republikeinse partij, die geen weerwerk meer durft bieden omdat zij murw gebeukt is door het permanente mediabombardement: “It’s time to fight!” Gingrich noemde de Amerikaanse media schadelijker voor en vijandiger tegen Amerika dan “Al Jazeera en de Pravda samen”.

Het gaat niet in de eerste plaats om Trump. Het gaat om de strijd tegen de machtsgreep van links. Om David Horowitz te citeren: “In elke progressief zit diep vanbinnen een totalitaire geest, schreeuwend om eruit te mogen.” En die demonen zijn nu uitgebroken. Ze worden steeds brutaler en steeds boosaardiger. Niet alleen in de VS, maar ook in Europa.

Vermoord Achter de façade van moderniteit, vergevorderde technologie en steden vol westerse luxe is China nog steeds een bikkelharde terreurstaat met stalinistische en maoïstische trekken.

De economische liberalisering heeft niet geleid tot meer politieke vrijheid. Vraag het maar aan Tibetanen, dissidenten, christenen of aanhangers van Falun Gong. Pas nu komt aan het licht dat de Chinezen sinds 2010 systematische alle spionagestructuren hebben ontmanteld die de CIA daar met veel moeite had opgebouwd. Op zich is dat geen bijzonder nieuws. Alle regeringen doen dat, als ze er de kans toe krijgen.

Maar de manier waarop dat gebeurde, stinkt naar stalinisme. In vredestijd worden informanten van buitenlandse spionagediensten meestal gevangengezet en eventueel geruild voor andere spionnen. De Chinezen hebben minstens een dozijn van die informanten vermoord. Eén werd zelfs in de tuin van een overheidsgebouw doodgeschoten voor de ogen van zijn collega’s, als stichtelijk voorbeeld. De CIA weet nog steeds niet hoe hun netwerk in China is ontdekt. Een verrader? Een infiltrant binnen de CIA? Of, nog angstwekkender, zijn Chinese informatici erin geslaagd het communicatiesysteem te hacken waarmee de informanten gegevens doorspeelden?

Pools onderwijs Jack Krak, een medewerker van de webstek American Renaissance, schreef een bijzonder positief artikel over het onderwijs in Polen, waar zijn zoon schoolloopt. Alle kinderen in die school zijn blank en ze spreken thuis allemaal Pools. Er zijn geen schoolbussen. De ouders moeten betalen voor de heel sobere schoolmaaltijden. Het onderwijsbudget per leerling is er 60 procent kleiner dan in de VS. En toch scoort het Poolse onderwijs gemiddeld veel beter den het Amerikaanse. Polen zit wereldwijd in de subtop inzake onderwijs, juist onder de top tien, die gevormd wordt door landen als Japan, Zuid-Korea, IJsland, Denemarken en Taiwan, die allemaal – hoe toevallig toch! – etnisch en cultureel zeer homogeen zijn. Studenten uit die landen scoren systematisch zeer hoog in academische competities. Er zijn geen zwarte, islamitische of Latijns-Amerikaanse minderheden die het niveau naar beneden halen. En in Polen is er op school natuurlijk geen politieke correctheid…

Les Républicains zijn nog niet dood President Emmanuel Macron probeert Les Républicains uiteen te spelen, en dat in de beste machiavellistische traditie van François Mitterrand. Al gaat dat in de praktijk minder makkelijk dan verwacht.

Een verdeel-en-heerspolitiek maakte het indertijd voor François Mitterrand mogelijk in de PS de macht te grijpen en daarna als president veertien jaar lang zijn politieke tegenstanders te overleven. Emmanuel Macron probeert eenzelfde machiavellisme aan de dag te leggen. Nadat hij met zijn centristische beweging En Marche de PS klein heeft gekregen, richt hij nu zijn pijlen op Les Républicains. Macrons doel: die partij doen opsplitsen in een liberale vleugel die bij En Marche aanschurkt of zelfs door de centrumpartij wordt opgeslorpt, en een conservatieve vleugel die geen alliantie durft aangaan met het Front National en zo marginaliseert. Uiteindelijk hoopt de president op die manier tot een de facto politiek landschap te komen met drie partijen. De oude PS en Les Républicains vervullen daarin een marginale rol. Er zouden nog drie relevante politieke bewegingen bestaan. La République En Marche voor centrumlinks en centrumrechts, de radicale linkerzijde met Jean-Luc Mélenchon en het Front National. De radicale linker- en rechterzijde zou geen kans maken om ooit aan de macht te komen. La République En Marche zou zo voor jaren gebeiteld zitten.

Het doet wat denken aan de Vierde Republiek (1945-1958), toen twee grote blokken van de macht werden gehouden: de communisten van de PCF en de gaullisten. De echte macht lag bij een allegaartje van socialisten, radicalen liberalen en christendemocraten in het politieke centrum. Die coalitie werd ‘La Troisième Force’ genoemd.

Si la France m’était contée

Een zwakke tweetrapsraket Slaagt Macron in zijn opzet om een 21ste-eeuwse versie van La Troisième Force op poten te zetten? Dat kan enkel als de klassieke rechterzijde van Les Républicains uiteenvalt. Macrons eerste zet was de benoeming van Edouard Philippe, een parlementslid van Les Républicains, tot eerste minister.

Dat leidde tot grote spanningen bij de rechterzijde, zeker toen 180 verkozenen van rechts “de uitgestoken hand” van Macron aanvaardden. De conservatieve Laurent Wauquiez, vicevoorzitter van de partij, had het over de ‘oproep van smeerlappen.’

Hij was zeer duidelijk: “Het is ofwel de regering, ofwel de partij. Het zal hetzelfde zijn bij de parlementsverkiezingen. Men is ofwel En Marche, ofwel Les Républicains.

Beide kan niet.” De aanstelling van Edouard Philippe veroorzaakte opschudding, maar de man is een derderangsfiguur binnen Les Républicains. Hij staat te zwak om een splitsing te veroorzaken.

Macron startte meteen een nieuwe aanval, door een tweetrapsraket te lanceren. Hij nam in zijn regering twee verkozenen van Les Républicains op: Bruno Le Maire op Economie en Gérald Darmanin op Begroting. Zouden zij voor een breuk in de partij zorgen? Dat was opnieuw verkeerd gegokt.

De tweetrapsraket was te zwak. Le Maire, ooit nog minister van Landbouw onder Nicolas Sarkozy, haalde eind vorig jaar bij de voorverkiezingen van Les Républicains amper 2,4 procent van de stemmen. Darmanin is een rijzende ster, maar nog zeker geen topper. De leiders van Les Républicains besloten trouwens snel om Le Maire en Darmanin uit de partij te gooien. Niemand van de verkozenen sloot zich bij hen aan.

En er volgde nog een sanctie. Nathalie Kosciusko-Morizet

Theresa May, de Britse Ruud Lubbers

de verkiezingen met de slogan ‘Laat Ruud Lubbers zijn karwei afmaken’. Het legde het CDA geen windeieren. Lubbers won heel wat zetels. In het Verenigd Koninkrijk zou de Prime Minister campagne kunnen voeren met de slogan ‘Laat Theresa May haar klus klaren’. De zestigjarige May kwam in de zomer van 2016 aan het hoofd te staan van de Britse regering, nadat David Cameron het voor bekeken hield. May lokte twee maanden geleden nieuwe verkiezingen uit. Ze wil een duidelijk mandaat krijgen van de bevolking om zo sterker te staan tijdens de Brexitonderhandelingen. Het is immers Theresa May - en haar ploeg - die de komende twee jaren het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie moet zien te loodsen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Een verdeelde Tory Party, zonder een sterk mandaat van de kiezer, zou geamputeerd aan de Brusselse onderhandelingstafel verschijnen.

Het karwei afmaken

Britse Angela Merkel May, die geen voorstander van de Brexit was - net als haar voorganger David Cameron -, heeft op politiek vlak weinig te verliezen. Ze heeft er al veel dienstjaren opzitten. Het tot een goed einde brengen van de Brexit is een mooie afsluiter van haar loopbaan. Theresa Mary Brasier, zoals haar meisjesnaam luidt, werd geboren als dochter van een anglicaanse dominee.

Na Angela Merkel in de Duitse Bondsrepubliek, heeft nu een tweede zwaarwichtige staat in Europa een domineesdochter aan het hoofd van ’s lands politieke bedrijf. Theresa May, die geografie studeerde aan de Universiteit van Oxford, werkte aanvankelijk in de financiële sector. Ze had baantjes bij de nationale bank (Bank of England) en bij een belangrijke betaaloperator. Reeds in 1986 betrad ze de lokale politiek. Het duurde

Kinshasa en Windhoek, gesteggel om koloniale Heimat We verschuiven deze week de blik van Berlijn en Parijs waar een pril liefdesduet klinkt tussen Merkel en Macron, die weg weet met oudere vrouwen - naar Windhoek. Open Google Maps, of u is van een vroege jaargang en weet uit het hoofd dat het de hoofdstad is van Namibië en dus van wat ooit Duits Südwestafrika heette.

De tribulaties van de Congolese president Kabila verhitten de Vlaamse huiskamers niet meer, maar er blijven voldoende ontwikkelingswerkers, missionarissen, militairen en kaderleden van Centraal-Afrikaanse bedrijven over om meer belangstelling te wekken voor wat er onder de Evenaar gebeurt dan in het kringetje rond onze ministers van Buitenlandse Zaken. Tussen Windhoek en Berlijn is een twistgesprek aan de gang dat ex-koloniale tonen heeft zoals wij die kennen uit het gehannes tussen Kinshasa en Brussel.

In 1884 repte Duitsland zich om alsnog een kolonie op de kop te tikken en belandde zo aan Walvisbaai ten noorden van Zuid-Afrika. Bataljons vaderlandse Schutztruppe werden op post gezet in de jonge kolonie om de oorlogen tussen de Nama en de Herrero te stoppen. Bij de huidige twist om de ex-Duitse bezitting aan de westrand van Afrika gaat het om veel geld, en er is een opvallende gelijkenis met het akkoord van 1952 tussen de Duitsers en de Israëli’s over compensaties voor de Jodenvervolging tussen 1940 en 1945.

Uitroeiing Op 2 oktober 1904 vaardigde generaal Lothar von Trotha een bevel uit om de Herrero’s af te maken. Zijn marsorder luidde: “Binnen de Duitse grenzen moet elke Herrero met of zonder geweer, met of zonder vee, neergeschoten worden”. In de herfst

Een voorlopige regering François Baroin, die voor les Républicains de campagne voor de parlementsverkiezingen leidt, deed schamper over de overgelopen ministers.

Hij wees er terecht op dat het hier om een voorlopige regering gaat. De ministers die op 10 en 18 juni niet verkozen raken in de Assemblée moeten ontslag nemen, had Macron al laten weten.

En als Les Républicains die verkiezingen wint, zal de druk groot zijn om nog een aantal ministers te vervangen. Bij een absolute meerderheid van Les Républicains zou zelfs de hele regering moeten vertrekken. Maar de kans dat dat gebeurt, is klein.

Wellicht zal geen partij een absolute meerderheid halen. Een soort van coalitie of ‘coëxistentie’ van En Marche en Les Républicains dringt zich dan op.

Zullen Les Républicains daarna uiteenspatten? Bijvoorbeeld wanneer binnen de partij grote verdeeldheid is over het te voeren beleid met Macron? Het is best mogelijk, maar dan moet er bij Les Républicains een leider opstaan die sterk genoeg staat om een alternatief te bieden voor het beleid van Macron. Na de afgang van François Fillon en het politieke pensioen van Nicolas Sarkozy blijft het zoeken naar een nieuwe uitgesproken rechtse partijleider.

Salan

engeland echter nog een decennium vooraleer zij in het Britse parlement terechtkwam.

In 1997 won ze de zetel voor het Lagerhuis in de kiesomschrijving ‘Maidenhead’, nabij Londen. Een parlementszetel die ze twintig jaar lang niet meer heeft afgegeven. Vanaf 2010 werd May aangesteld als minister van Binnenlandse Zaken, een post die ze tot in de zomer van 2016 zou bekleden. Voordien al, in 2002, werd Theresa May partijleider. Toen al lag zij mee aan de basis van de beweging om de Tories te verruimen en meer naar het centrum te trekken. De Conservatieven werden te lang gezien als een partij voor rijke mensen, terwijl dit niet zo is, of niet zo hoort te zijn. Het is een nagel waarop May tot op de dag van vandaag regelmatig slaat. Net als Cameron is May geen radicale ‘hardliner’ binnen de partij.

Het is enigszins ironisch om te zien hoe uitgerekend iemand die tegen de Brexit gekant was, nu de Brexit-onderhandeling voor Groot-Brittannië moet gaan leiden. Toch is May in een bepaald opzicht de juiste vrouw op de juiste plaats. Haar zakelijke karakter kan een meerwaarde bieden rond de onderhandelingstafel. Een zakelijkheid die zij gemeen heeft met die andere emotieloze vrouw op het Europese toneel, Angela Merkel. (Net als de Duitse Bondskanselier heeft de Britse Prime Minister trouwens geen kinderen, maar dat doet hier verder weinig ter zake). De eurosceptische vleugel van de partij vreest dat May echter te veel op consensus gericht is en dat ze zich zal laten rollen tijdens de onderhandelingen met de EU-partners, wat in het nadeel kan spelen van het Verenigd Koninkrijk. Kwatongen beweren bovendien dat May opzettelijk eurosceptici weinig tot geen verkiesbare plaatsen gunt op 8 juni.

LvS

Bei uns in Deutschland

en de maand december van dat jaar werd die opdracht uitgevoerd. Vier vijfde van de Herrero’s, kinderen en vrouwen inbegrepen, verloor daarbij het leven. Vandaag resten er 200.000 op een bevolking van 2,3 miljoen Namibiërs die verspreid leven in hun uitgestrekte land. De Nama’s trokken ook ten oorlog tegen de Europese bezetters en zij verloren daarbij een derde van de stam in gevangenissen of bij hun verdrijving naar de Kalahari-woestijn.

De kwestie is opnieuw op het voorplan getreden door een rechtszaak die vooraanstaande Herrero’s en Nama’s hebben aangespannen voor een rechtbank in New York. Zij beroepen zich op een rechtsbeginsel, afgeleid uit de ontwikkeling van het internationaal recht sedert 1945, om mensen van gelijk welke nationaliteit toe te laten voor een Amerikaanse rechtbank schendingen van die internationale rechtsbeginselen aan te kaarten. Genocide, dus volkerenmoord, en onteigeningen zonder compensaties zijn twee opvallende misdrijven om te berechten in de VS. The Economist haalt bij die gelegenheid de oude kwestie van de betrekkingen tussen Südwestafrika en Berlijn naar boven.

Duitse politici geven de historische schuld van hun land toe en spreken daarbij soms het gevreesde woord ‘genocide’ uit. Vooral een eeuw na het edict van generaal von Trotha, in 2004, vloeide er inkt over de kwestie. Recentelijke onderhandelingen tussen de twee staten over de verwoording van een schuldbekentenis en het offergeld verlopen moeizaam.

De 16.000 etnische Duitsers in Namibië, die belangrijk zijn in de handel en de landbouw, wachten zenuwachtig af. De Duitse regering vertegenwoordigt niet ons, zeggen zij, wij zijn Namibiërs en weinige Duitssprekenden stammen af van de Schutztruppe die de beulswapens hanteerden. De 85-jarige Hinrich Schneiderr-Waterberg, een boer die een tweede loopbaan uitbouwde

FRANKRIJK

(NKM voor de vrienden), één van de leading ladies van Républicains, hoopte op een ministerpost, maar kreeg die niet. Als ‘beloning’ voor haar ‘girouette’ plaatsen Les Républicains in haar kiesomschrijving een tegenstander uit de partij tegenover haar voor de parlementsverkiezingen. Ook al zit NKM nog bij Les Républicains.

Right or wrong

Op 8 juni zullen de Britse Conservatieven een overwinning boeken. Prime Minister Theresa May zal versterkt uit de stembusslag komen. Ze zal zowel in het Verenigd Koninkrijk als in de Europese Unie haar stempel op het beleid kunnen drukken. Wie is deze vrouw die plots, in juli 2016, de politieke leider van Groot-Brittannië werd?

Het gezegde luidt dat het vel van de beer niet verkocht mag worden nog voor de beer geschoten is. Toch staat nu al met quasi zekerheid vast dat de komende landelijke verkiezingen alles behalve spannend gaan worden. De Conservatives maken zich klaar voor een ‘walk-over’. Alle opiniepeilingen geven de partij een voorsprong op Labour van gemiddeld zo’n 15 procentpunten. De Conservatieven halen normaal gesproken een absolute meerderheid. De vraag is hoe ruim de meerderheid zal worden.

Interessant om zien is dat Groot-Brittannië stilaan opnieuw wordt wat het decennialang is geweest: een politieke ruimte waar slechts twee grote partijen de dienst uitmaken. Het eurosceptische en rechts-nationalistische UKIP loopt leeg. De Faragekiezers gaan bij deze verkiezingen weer voor de ‘good old’ Tories. Dit fenomeen is al aan de gang sinds juni 2016, toen de uitslag van het Brexit-referendum bekend raakte. Aan de linkerkant van het politieke spectrum doet zich de jongste weken een soortgelijk effect voor. De groene partij (Greens) en de linksliberalen (LibDems) schijnen aan het einde van de campagne hun kiezers steeds meer kwijt te spelen aan de socialisten van Labour.

In 1986 stapten de Nederlandse christendemocraten naar

9

Het nabije buitenland

25 mei 2017

DUITSLAND

als geschiedkundige, bezit een terrein waar een belangrijke veldslag plaatsvond tussen de Herrero’s en de koloniale troepen. Hij zegt dat de Herrero’s de slachtpartijen begonnen, dat het uitroeiingsorder snel werd ingetrokken in Berlijn en dat het aantal dode Herrero’s overdreven is.

New York Naast de regeringsgesprekken is er dus ook een proces voor Amerikaanse rechters. De jurist Vekuii Rukoro, een vroegere procureur-generaal van Namibië, eist daar dat de compensaties rechtstreeks moeten gaan naar de Herero’s en de Nama’s, terwijl de Namibische regering verlangt dat de geldstroom in de staatskas belandt en de hele bevolking ten goede komt. Dit heeft alles te maken met bestaande spanningen tussen de stammen. De Ovambo’s, die de regering overheersen, werden amper geraakt door de troebelen van 1904-1907 en verloren geen gronden. De minister van Financiën, een etnische Duitser, ziet in de kwestie een opstoot van tribalisme. En dat tribalisme is elke Vlaming die van dicht of van ver ooit met Kinshasa en zijn onderdanen te maken heeft gehad meer dan bekend. De Kikongo’s tegen de Luba’s en de Kasaiën contra de Lunda’s, und kein Ende.

Berlijn beweert dat het niet aansprakelijk kan gesteld worden, volgens de termen en de compensaties die geëist worden, voor moorden van meer dan honderd jaar geleden, omdat de genocide-overeenkomst van de Verenigde Naties pas is ondertekend in 1948. Vooral wil de Duitse regering vermijden om terecht te komen in een Wiedergutmachung van het soort dat meer dan 65 jaar geleden werd afgesproken tussen het toenmalige Bonn en Jeruzalem.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

25 mei 2017

medialand

Film

Filmfestival van Cannes

De afzetting van Trump, aflevering 114

Het veranderende filmlandschap

Verleden week werden we door onze kwa-haha-liteitsmedia weer eens vergast op een weekje Trump, Trump, Trump, en Trump, en om af te sluiten: nog wat meer Trump. Waarbij elke krant en elke tv-zender uiteraard zijn uiterste best deed om zo neutraal en zo objectief mogelijk te berichten over de Amerikaanse president, kwestie van zijn lezers en zijn kijkers zo correct mogelijk te informeren over zijn beleid en zijn handelingen.

Enfin, dat is wat men eigenlijk van zelfverklaarde kwaliteitsmedia mag verwachten, maar we nemen aan dat onze lezers zulke naïviteit al lang achter zich hebben gelaten.

Neem nu Björn Soenens, het Kuifje in Amerika van de VRT, die op woensdagochtend op de radio kwam vertellen dat met de allerlaatste onthullingen de bodem nu echt wel bereikt was, en de afzetting van Donald Trump feitelijk nog maar een formaliteit was.

Als je dit leest, zit het zeventigste Filmfestival van Cannes – toch nog altijd het belangrijkste ter wereld – er alweer voor meer dan de helft op. De glamour die daarmee gepaard gaat, de vedetten op de rode loper, en de party’s: dat is het “festivalcircus” waar tientallen cameraploegen, fotografen en honderden journalisten verslag over uitbrengen. Plus natuurlijk de competitie waarvan de winnaar met de prestigieuze Gouden Palm naar huis mag.

Maar van de duizenden festivalgangers zijn er velen die geen voet in het festivalpaleis zetten. Je vindt die wel achter de gevels van de chique hotels langs de Croisette of, nog exclusiever, het legendarische “Cap d’Antibes”. Daar geldt maar één woord: business. Daar wordt keihard onderhandeld. Daar worden contracten gesloten of bevestigd (vele films worden op voorhand verkocht). Daar wordt beslist wat we de volgende maanden in de bioscoop zullen te zien krijgen.

“Bodem bereikt” Wat was er gebeurd? Een journalist van The New York Times had beweerd dat hij iemand kende die de afgezette FBI-baas James Comey heeft horen vertellen dat hij in een memo zou geschreven hebben dat Donald Trump hem zou willen dwingen hebben het FBI-onderzoek naar de banden tussen het campagneteam van Donald Trump en Rusland stop te zetten.

Klein detail: een paar weken geleden had diezelfde James Comey nog onder ede en in het openbaar beweerd dat hij op geen enkel ogenblik onder druk was gezet om dat onderzoek te staken. Maar zo’n verklaring weegt natuurlijk niet op tegen de bewering van (anoniem) horen zeggen in een krant die als uitdrukkelijke agenda heeft Donald Trump zo snel mogelijk afgezet te krijgen.

Björn Soenens zat er niet ver naast toen hij beweerde dat de bodem bereikt was, maar niet op de manier die hij bedoelde.

Journalistiek zijn we immers aanbeland op het niveau van de middelbare school: Jan schrijft dat iemand gezegd heeft dat Piet gezegd heeft dat hij in zijn dagboek geschreven heeft dat Jefke lelijk naar hem gekeken heeft. En daarvoor zou dus een Amerikaanse president afgezet moeten worden.

Trumps afzetting, aflevering 115 Nu goed, na de bewering van Soenens op woensdagochtend dat het zo niet verder kon, brak op donderdag een nieuw schandaal los rond Donald Trump. Bleek dat hij geheime informatie doorgegeven had aan de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov. Tiens, en wij die op woensdag al dachten dat de bodem bereikt was. Die Björn Soenens toch…

Het avondjournaal van de VRT maakte een groot nummer van de nieuwe onthulling. Stel je voor, een Amerikaanse president die riskeert voor het krijgsgerecht gesleurd te worden, dat maak je niet alle dagen mee. Alleen, als een president het nodig vindt geheime informatie te delen met een bondgenoot tegen een gemeenschappelijke vijand, dan is dat zijn goed recht. Een niet onbelangrijk detail, zouden wij denken, maar niets waaraan onze openbare omroep zich wilde storen, want ze waren net zo goed op dreef, en het ging per slot van rekening toch over Donald Trump.

Fake news, iemand?

Neen, bij de VRT staken ze liever de draak met Donald Trump.

Was het immers niet Trump geweest die als presidentskandidaat het roekeloze gedrag van Hillary Clinton met haar mailserver zo gehekeld heeft? Daarmee probeerde de VRT een gelijkheidsteken te zetten tussen enerzijds een president die het recht heeft geheime informatie te delen met bondgenoten, en anderzijds een minister van Buitenlandse Zaken die tegen uitdrukkelijke instructies in toch geheime informatie op een slecht beveiligde mailserver had geplaatst, waardoor ze alles te grabbel had gegooid voor de inlichtingendiensten van de hele wereld.

Een mens vraagt zich dan af: zijn ze bij de VRT nu werkelijk zo idioot dat ze het verschil niet begrijpen? Of is dit bewuste stemmingmakerij, een met belastinggeld gefinancierde openbare omroep totaal onwaardig? Hallo, minister van Media Sven Gatz?

Heksenjacht En toen werd het vrijdag. Ach, dachten ze toen bij de VRT, laten we het eens over Donald Trump hebben. Waarna ze spot-

Netflix tend berichtten dat Trump op Twitter zijn beklag had gedaan over de heksenjacht die de media op hem zouden voeren. Waar hààlt de man het?

Alleen, dat was dan wel een dag nadat de VRT uitgebreid het archief ingedoken was om op vileine wijze elke uitspraak over het lekken van geheime informatie op te vissen die Trump tijdens zijn verkiezingscampagne gedaan had. Maar dat het kabinet van Barack Obama minstens vijf keer geheime informatie lekte – “lekte”, niet “bewust deelde” –, dat kwam u natuurlijk níét te weten bij de VRT. Het valt op dat de VRT en een hele reeks media elke beleidsdaad en elke handeling van Donald Trump meteen afwegen tegenover àl zijn verkiezingsbeloftes. We kunnen ons niet herinneren dat die eer ook Barack Obama te beurt viel, of andere politici. Let wel: op zich is dit niet slecht, maar dan wel als alle politici op een gelijke behandeling mogen rekenen. Dus ook bijvoorbeeld de Franse president Emmanuel Macron. Of steekt het dan plots zo nauw niet?

Time en CNN blunderen Nog twee media-instituten waar het duidelijk zo nauw niet steekt wanneer men Donald Trump wil aanvallen: Time Magazine en CNN. Time Magazine maakt er een erezaak van op tijd en stond uit te komen met een pakkende voorpagina. Daarmee slaagt het weekblad er soms in zélf nieuws te worden, in plaats van alleen maar nieuws te brengen. Zoiets is goud waard vanuit prstandpunt.

Deze week dacht Time Magazine echter de draak te steken met de Russische banden van Donald Trump, maar flaterde daarbij op nogal gênante wijze. Time Magazine wou die connectie illustreren door het Witte Huis te overkoepelen met het Kremlin, maar de illustrator van dienst vergiste zich van iconisch gebouw op het Rode Plein in Moskou, en gebruikte in plaats van de torens van het Kremlin de ui-koepels van de Basiliuskathedraal. Wist hij niet beter? Of dacht hij dat zijn lezers toch niet beter zouden weten? De voorpagina van Time Magazine ging nogal snel de sociale media rond, maar niet op een bepaald vleiende wijze voor het weekblad.

Maar het kan nog erger. David Wright, journalist bij CNN, vond de voorpagina van Time Magazine keigoed gevonden, en titelde prompt “Witte Huis overgenomen door Russische minaretten op voorpagina van Time”. Inderdaad: Russische “minaretten”.

Zover zijn we al gekomen, dat de typische ui-koepels van de Russisch-orthodoxe kerken weggezet worden als “Russische minaretten”. Net zoals onze vasten in het onderwijs uitgelegd dient te worden als de “ramadan van de christenen”. De islam als maat van alle dingen, het zegt veel over de mentale toestand van de journalisten van CNN, en bij uitbreiding het hele journalistendom. En over hun stuitende onbeschaafd- en ongeletterheid.

BBC naar Mekka

Onze politiediensten zijn op alles voorbereid.

De voorbeeldig gesluierde Nadiya Hussain won in 2015 de ‘Great British Bake-Off’, een culinaire wedstrijd die miljoenen aan het scherm kluisterde. Binnen afzienbare tijd zal deze plots bekend geworden dame de Britse kijker rondleiden in Mekka.

De BBC gaat er namelijk op locatie een documentaire draaien over de ‘hadj’, de pelgrimstocht naar de heilige stad Mekka die elke moslim die zichzelf respecteert eens in zijn of haar leven gemaakt moet hebben. De voorbereiding nam heel wat tijd in beslag omwille van de nodige toelatingen van de Saoedische overheid, maar vooral vanwege het feit dat de reportageploeg volledig uit moslims dient te bestaan. Mekka is namelijk verboden terrein voor niet-moslims. Maar dat kan de Britse staatsomroep niet deren: voor een portie apologetische islampropaganda moeten alle morele bezwaren wijken. Stel u voor dat het Vaticaan zou eisen dat cameraploegen uitsluitend uit christenen mogen bestaan. Zou de BBC ooit overwegen daar dan een documentaire te maken? Het antwoord op die hypothetische vraag kent u.

Cannes mag dan nooit afkerig zijn geweest van alle roddels en schandalen die je in de “boekskes” leest – sensatiefoto’s inbegrepen – er is ook een ernstige kant. Het festival heeft in de loop der jaren heel wat interessante filmcarrières gelanceerd. Vaak is het ook een trendsetter geweest. Zo is er dit jaar heel wat te doen rond het feit dat de festivalleiding twee films van Netflix heeft geselecteerd voor de competitie.

Ik mag veronderstellen, beste lezer, dat u weet waar Netflix voor staat. Het is een zware speler in de strijd om de heerschappij in de wereld van entertainment op internet. Je kan er films en series bekijken wanneer je dat wil, mits betaling, uiteraard. Zolang Netflix die “content” zelf moest aankopen, was er geen vuiltje aan de lucht, maar toen het besloot om zelf, met succes, series te gaan maken (“House of Cards”) en zowaar ook speelfilms, begon het bij velen in de industrie te dagen dat er een nieuw tijdperk was aangebroken waarin de traditionele loopbaan van een film niet langer zo vanzelfsprekend was. Des te meer omdat ook Amazon serieus begon te investeren – o.a. met eigen speelfilms – in zijn streamingplatform (zo heet dat tegenwoordig). Dat uitgerekend het Filmfestival van Cannes door zijn selectie die evolutie als volwaardig erkent, is voor velen een brug te ver.

In het festival gaat het namelijk om bioscoopfilms. Films die na hun passage in Cannes in de zalen vertoond worden.

En dat is precies de minste zorg van Netflix. Die wil helemaal geen distributienet uitbouwen of zich bezighouden met de verkoop van films. Netflix wil die gewoon voorbehouden aan zijn abonnees, met desgevallend later nog wat (lucratieve) dvd-verkoop. Stel je dan maar eens voor dat de jury de Gouden Palm toekent aan een Netflix-film! De Franse filmwereld staat in ieder geval nu al op zijn kop. Amazon stelt zich wat toegeeflijker op en wil best zijn films eerst in de zalen tonen, of tegelijk met de uitbreng op internet.

Digitale revolutie De hele affaire toont nog maar eens hoe snel het medialandschap verandert. Wat 25 jaar geleden nog als zaligmakend werd verkondigd, is nu prehistorie. Wat ooit haast onhandelbare gsm’s waren, zijn nu smartphones in je handpalm waarmee de hele wereld binnen bereik is en internet slechts een druk op de knop verwijderd is. Bovendien, iedereen heeft er één. De digitale revolutie slaat wild om zich heen. Wat de cinema betreft, zijn de veranderingen enorm.

De meest commerciële films zijn die met veel computergestuurde speciale effecten. Films worden gedraaid met digitale camera’s (als een cineast toch nog eens gebruik maakt van ouderwetse filmpellicule, wordt dat speciaal vermeld), digitaal afgewerkt en digitaal vertoond. De traditionele tekenfilm is vervangen door computeranimatie. En maatschappijen als Netflix en Amazon, en de rekken in de videowinkels, bewijzen dat ook kijkgewoonten veranderen. Je kan dat spijtig vinden, het is nu eenmaal zo. Wie niet mee in de boot stapt, is reddeloos verloren; een gigant als Eastman is eraan ten onder gegaan. De festivalleiding van Cannes wil op dat alles inspelen (er zijn in het festivalpaleis zelfs vertoningen van afleveringen van de nieuwe “Twin Peaks”-serie van David Lynch), maar dat wordt niet overal in dank afgenomen. Nochtans zou je kunnen stellen dat filmfestivals de laboratoria van nieuwe dingen zouden moeten en kunnen zijn.

Uiteindelijk zal alles wel in de plooi vallen. Netflix en Amazon - en wie weet, nieuwe spelers – kunnen het prestige en de publiciteit van een festival als dat van Cannes best gebruiken, terwijl filmfestivals ermee gediend zijn steeds nieuwe trends te ontdekken. Als in de verte dollars en euro’s wenken, is veel mogelijk. De grootste uitdaging is voor de bioscopen. Voorlopig is de bioscoop nog altijd het begin van het al of niet lucratieve leven van een film en als fervente filmliefhebber kun je alleen maar hopen dat het nog lang zo blijft.

K.T. De vraag is: hoelang?

Op de praatstoel

25 mei 2017

11

Praten met Jelte Wiersma, correspondent van Elsevier in Brussel

“Brexit is het vertrek van een van de beschaafdste naties uit de EU” Hij werd met een missie naar de Europese hoofdstad gestuurd. Een beetje zoals het elke buitenlandse correspondent betaamt. En toch geeft hij een eigen invulling aan zijn taak. Want naast het opvolgen van het Europese gebeuren, raakte hij vrij snel in de ban van Brussel, de stad waar hij al bijna drie jaar woont. Een gesprek.

Lengte: 2 meter. DNA: loepzuiver Fries.

Favoriet transportmiddel in Brussel: de fiets, of wat dacht u? Sinds 2014 is Jelte Wiersma – de naam verraadt dat DNA – correspondent voor het Nederlandse weekblad Elsevier in Brussel.

Zijn hoofdtaak bestaat erin het ‘Europees gebeuren’ te volgen, maar urbi et orbi indachtig interesseert ook Brussel hem geweldig.

Onbevooroordeeld geeft hij zijn ogen de kost, in de euro-entourage van het Schumannplein of in de groezeligste wijken van Molenbeek.

We treffen hem in de onvolprezen taverne ‘De Jaguar’ in de schaduw van het Parlement, een plek – zo blijkt – waar hij zijn fiets al eerder stalde.

Vele kilometers scheiden Folsgare, de plek waar hij opgroeide, van de bourgondische Nederlanden. Maar hoe ideëel de Dietse gedachte voor sommigen ook is, neemt dit voor Wiersma op gastronomisch vlak een erg profane vorm aan. “O, u hebt vol-au-vent?

Graag!” ‘t Pallieterke: beginnen doen we graag door man en paard te noemen. Wie is Jelte Wiersma?

Jelte Wiersma: “Iemand met een naam als ik kan enkel een Fries zijn, wat ik dus ook ben (lacht). Het is ook de provincie waar ik mijn journalistieke carrière begon. Aanvankelijk werkte ik vooral voor regionale publicaties, in eerste instantie zelfs als sportjournalist. In een volgende fase werd ik Friesland-correspondent voor ANP, in die mate dat mijn stukjes zelfs de Noord-Koreaanse media haalden.

Op zeker moment kwam ik op een punt dat ik zowat elke grasspriet en iedere koe in Friesland beschreven had. In 2008 kreeg ik de kans om voor Elsevier te schrijven, en die kans greep ik. Aanvankelijk als redacteur binnenland, maar in 2014 werd mijn post Brussel. En als ik mijn contract mag geloven, blijf ik hier nog een poosje...”

Martelaarsplein ‘t Pallieterke: wat zijn uw indrukken van deze stad?

Jelte Wiersma: “”Er is veel ‘onfairheid’ over Brussel. Het is behoorlijk chaotisch, maar geen chaos. Veel gaat hier fout, maar je mag het kind niet met het badwater weggooien. Dat het geen eenvoudige stad is, staat vast. Gelukkig tref je achter de grauwe façades vaak heel wat menselijke warmte aan. Feit is dat ik enig spreekrecht heb, denk ik. Ik woon in hartje Brussel aan het Martelaarsplein, niet in de

betere wijken. Vrijwel elke nacht zijn er vechtpartijen. Militairen staan voor mijn deur – letterlijk. Ik laat me niet snel afschrikken; mijn lengte is ter zake een trouwe bondgenoot.

Maar als mijn vriendin hier is, doet ze wel beroep op Uber. Mijn hoofdredacteur, zelf een homo, zei ooit dat Uber groot wordt door homo’s, Joden en vrouwen. Ik kan me mateloos ergeren aan zij die vanuit ‘suburbia’ met het morele vingertje iedereen de les spellen over multiculturaliteit en tolerantie.” ‘t Pallieterke: u woont in Brussel en u ontwikkelde een duidelijke interesse voor het reilen en zeilen in deze stad, maar uw eerste journalistieke focus is Europa...

Jelte Wiersma: “Klopt. Elsevier heeft trouwens al 25 jaar een vaste correspondent in Brussel. In eerste instantie volg ik ‘Europa’ in de brede zin van het woord op. Precies daarom reis ik ook wat af. Echte journalistiek beoefen je niet uitsluitend vanachter een bureau. Gebeurt er iets in Brussel, dan rekent men ook op mij.

De aard van het beestje is nu eenmaal dat ik graag sociologisch naar de dingen kijk, en aan Brussel heb je een vette kluif (lacht).”

Hij zag er een katholiek complot in, wat het toch is, niet (lacht)?”

Brexit-scenario’s ‘t Pallieterke: ontbreekt het niet gewoon aan gezond verstand? Men krijgt haast de indruk dat enkel de Britten economische averij zullen oplopen; alsof de economie een zero-sum game is?

Jelte Wiersma: “Dat economisch gegeven leeft erg sterk in Nederland. Weet u, de Britten hebben een stevig handelstekort met de hele EU. Eén derde hiervan moet op Nederlands conto geschreven worden, al zijn die cijfers opgeblazen door doorvoer via de Rotterdamse haven.

Verschillende belangrijke multinationals zijn Brits-Nederlands, denk maar aan Shell, Unilever of RELX, beter bekend onder de oude benaming Reed Elsevier. Onze economische verstrengeling met het Verenigd Koninkrijk is erg groot, toch is dit geen Nederlandse exclusiviteit.

De havens van Zeebrugge en Antwerpen zijn doorheen de jaren uitgegroeid tot plaatsen waar heel wat goederen naar de Britse eilanden verscheept worden. Naarmate de Theems en de Oost-Britse havens zijn verzand én de schepen steeds groter werden, groeide het belang van diepzeehavens als Antwerpen, Rotterdam en Zeebrugge.

“Misschien hadden we in het verleden wat meer naar de Britten moeten luisteren, en minder naar Luxemburgers als Santer en Juncker.” ‘t Pallieterke: Europa dan. Hoe kijkt u als journalist, maar ook als Nederlander tegen de Brexit aan?

Jelte Wiersma: “Als journalist tracht ik zo goed mogelijk de feiten te vatten, natuurlijk, maar wanneer ik als Nederlander spreek, kan ik enkel benadrukken dat ik dit een heel erg treurige ontwikkeling vind. Nederland heeft veel gemeen met de Britten. Zoals zij zich een eiland voelen, zijn wij Nederlanders altijd al een soort half eiland geweest. We zijn traditioneel erg pro-vrijhandel en we hebben destijds alles in het werk gesteld om de Britten bij ‘Europa’ te krijgen.

Trouwens, het project van Europese eenmaking zoals dat destijds gestalte kreeg, was voor Nederland minder vanzelfsprekend dan voor jullie. Iemand als Willem Drees, PvdA-politicus en minister-president tussen 1948 en 1958 was resoluut tegen het lidmaatschap gekant.

De Duitse kwestie “De basis van de Europese Unie is de Duitse eenmaking na de Frans-Pruisische Oorlog van 1870”, benadrukt Jelte Wiersma. “Opeens is er daar die nieuwe staat die het bestaande machtsevenwicht verstoort. Het is zoals Henry Kissinger, zelf een geboren Duitser, ooit zei: ‘Duitsland is te groot voor Europa, maar te klein voor de wereld.’ Het continent zou er anders uitzien als Duitsland eerder achtmaal Oostenrijk was. We zouden zonder de machtsbalans te verstoren een eenheid kunnen vormen met België en Nederland, onder toezicht van Oranje (lacht). Maar anders dan achtmaal Oostenrijk is er éénmaal Duitsland. “Het Duitse probleem is dat er twintig miljoen Duitsers te veel zijn”, zei de Franse president Georges Clemenceau begin 20ste eeuw.

Na de Tweede Wereldoorlog dacht men Duitsland in te kapselen in de Europese constructie. Inmiddels gebeurde er heel wat. De eenmaking en de intensifiëring van de Europese eenmaking zijn belangrijke ontwikkelingen. Vandaag merk je dat onder de Europese vlag een beleid in functie van de Duitse belangen wordt gevoerd. De euro is ondergewaardeerd, waardoor het Duitse handelsoverschot haast verdrievoudigde. Trouwens, ook Nederland plukte er de vruchten van, hoor.

Open grenzen zijn een Europese waarde, verklaart Merkel. Correcter ware te zeggen dat het vergrijsde Duitsland goedkope arbeidskrachten nodig heeft voor zijn industrie. Griekenland in de eurozone houden, hielp hen niet; het was een manier om de eigen afzetmarkt te behouden. Kijk, ik benijd ze niet. Het land heeft negen buren, een moeilijke geschiedenis en krijgt steevast de schuld in de schoenen geschoven. Maar de werkelijkheid is ook dat de meeste sleutelposities in de EU in Duitse handen zijn. Zo is de Europese Unie, dat Duitsland moest temmen, verworden tot een instrument in Duitse handen.”

Die laatste wordt soms ook de belangrijkste autohaven voor Groot-Brittannië genoemd.

Continentaal Europa zou de bal wel eens volledig mis kunnen slaan over de gevolgen van de Brexit. Men wekt zo de indruk dat steden als Frankfurt en Parijs garen zullen spinnen aan de delocaliserende bedrijven.

Maar is dat wel zo? Sadiq Khan, burgemeester van Londen, was een tijdje geleden op bezoek in Brussel. Als spelers uit de financiële sector de City verlaten, zouden ze wel ‘s eerder naar Singapore dan Frankfurt kunnen vertrekken, waarschuwde hij.

Mogelijk is dit bluf, maar ongeloofwaardig is de voorspelling niet. We moeten erkennen dat de demografische en economische groei niet meer in Europa ligt. Het Verre Oosten en Afrika zijn groeimarkten, daar moet je zijn. Elk jaar vermindert de Nederlandse export naar EU-landen in het voordeel van niet-EU-landen. Deze realiteit staat haaks op de hautaine opstelling van Euro-Brussel.” ‘t Pallieterke: anders dan in België, worden in politiek Nederland de mogelijke Brexit-scenario’s ernstig onderzocht, lezen we. Welke houding mogen we verwachten?

Jelte Wiersma: “Daar zou ik een glazen bol voor nodig hebben (lacht). Welke regering uiteindelijk gevormd zal worden, is een erg belangrijke factor. Wanneer ik Nederlandse diplomaten pols over de instructies die ze ontvangen rond dit thema, is hun antwoord erg eenvoudig: niets.

Tot verbazing van velen stelt het CDA zich vrij eurosceptisch op, waardoor ze zich eerder op de lijn van de Britse conservatieven dan de Duitse CDU plaatsen. De VVD denkt vooral aan de handel. D66 is dan weer uitgesproken proEU, net als GroenLinks. En dat zijn de vier partijen die tot verleden week nog samen aan de onderhandelingstafel zaten.”

Culturele tegenstellingen ‘t Pallieterke: het valt op dat we het de voorbije twintig minuten vooral over economie hadden. Veelzeggend toch. Waar blijft de ‘cultuur’ in het verhaal?

Jelte Wiersma: “Cultureel zijn er ook grote moeilijkheden. De breuklijnen in dergelijke multinationale constructie zijn talrijk en vaak diep. In aanloop naar het Brexit-referendum ging de toenmalige Britse premier David Cameron op de koffie bij Angela Merkel. Het was haast een smeekbede: gun me wat voor mijn achterban, zeker op het vlak van immigratie, zei hij.

Maar wat zie je? Ze verstaan mekaar niet.

Hun achtergrond kan niet meer verschillend zijn. De gladde reclamejongen van rijke komaf versus de wetenschapper die in de DDR opgroeide. Dat zijn twee werelden aan één tafel. Uiteraard kan je de eigen positie, het verleden inbegrepen, overstijgen, maar laten we dat niet overschatten.

Steeds meer merk ik dat mensen minder origineel zijn dan ze wel zouden willen. Ergens blijf je een product van je eigen familie, cultuur, achtergrond, noem maar op.” ‘t Pallieterke: u noemt Merkel en Cameron, maar laten we twee andere namen op tafel gooien: Tusk en Juncker.

Jelte Wiersma: “Ook daar zijn de verschillen groot. Tusk is ergens een dramatisch figuur. De man heeft een opmerkelijk verleden in het Poolse verzet tegen het regime.

Jammer genoeg tierde tijdens zijn premierschap de corruptie weelderig. Je kan het succes van de PiS-partij niet begrijpen zonder de kwalijke jaren, ook al waren er fraaie economische resultaten.

Wie niet mee kon profiteren, had de neiging zich bij de PiS-rangen te voegen. Je kan PiS niet zonder Tusk begrijpen, een beetje zoals Trump niet zonder Obama verklaard kan worden. En dan zie je dat diezelfde Tusk op Europees niveau voorbijgestoken wordt. Hij had bij de Brexit-onderhandelingen de eerste viool moeten spelen, niet de Commissie. Juncker is een heel ander geval, anders dan Tusk is hij wel een player.

Misschien hadden we in het verleden wat meer naar de Britten moeten luisteren, en minder naar Luxemburgers als Santer en Juncker. Hun land is een soort reuzenbank. Eén grote witwaspraktijk waar de rest van Europa geld parkeert. En het dan voortdurend hebben over Europese waarden...”

Angélique Vanderstraeten & Michaël Vandamme

12

Cultuur

25 mei 2017

Uniek zwaarddanstreffen Podium in Sint-Niklaas De lentezon breekt eindelijk door, en daarmee begint in Vlaanderen ook het heerlijke culturele festivalseizoen. Overal in Vlaanderen kunnen we genieten van dans en muziek uit de ganse wereld. Helaas zit er in het ruime aanbod toch wel een ‘weg met ons’-kantje: buitenlandse zangers en dansers, liefst met een kleurtje, zijn hip en in; op traditionele zang en dans van eigen bodem wordt vaak neergekeken.

Volkomen ten onrechte, want onze Vlaamse en Europese tradities moeten voor niemand onderdoen. Dat wordt deze week in Sint-Niklaas bewezen met een unieke bijeenkomst van groepen die het zwaarddansen beoefenen, waarbij de beste groepen in dat genre uit Vlaanderen versterking krijgen van collega’s uit Engeland, Schotland, Tsjechië en Duitsland. Spektakel gegarandeerd!

Je moet geen professor antropologie zijn om te weten dat vrijwel elke primitieve beschaving rituelen kent, waarbij de mannelijke strijders hun behendigheid met de wapens illustreren door een krijgshaftige dans uit te voeren. De stampvoetende sperendans van de Zoeloes maakte destijds grote indruk op de Britten in Zuid-Afrika. De rondedans van de Amerikaanse ‘indianen’ rond het kampvuur en/of de totempaal is vereeuwigd in ontelbare films en strips.

Dat er in het ganse Indo-Europese gebied, van West-Europa tot diep in de Kaukasus, groepen te vinden zijn die zwaarddansen uitvoeren, is geen toeval: het gaat allicht terug tot de verste wortels van onze eigen cultuur.

Dierenkunst van oude en nieuwe meesters

In Kasteel d’Ursel in Hingene opent deze week de tentoonstelling ‘The Beauty of the Beast’, met een ruime selectie dierenkunst van oude en nieuwe meesters.

Schotland In Sint-Niklaas komen deze week drie Vlaamse topgroepen bijeen: het intussen 67-jarige ‘Boerke Naas’, de uit het VNJ voortgekomen ‘Speelschaar Ossaert’ en de Antwerpse groep ‘Lange Wapper’, die jaarlijks met halfvasten de zwaarddans uitvoert in de schaduw van de kathedraal. Het is al uniek die drie op één plek aan het werk te zien, maar ze krijgen ook nog eens versterking van buitenlandse gasten: groepen uit Tsjechië, Engeland, Schotland en liefst 40 gasten uit Duitsland.

Alleen al de komst van een groep uit Schotland is de verplaatsing naar Sint-Niklaas waard: het zwaard heeft in de Schotse geschiedenis een unieke plaats. Terwijl hun Britse vijanden het vuurwapen omarmden, bleven de Schotse clankrijgers van de Highlands tot diep in de 18e eeuw trouw aan hun traditionele wapen. Bij de beslissende veldslag van Culloden, die ze verloren, voerden de Schotten nog steeds met wapperende kilt en wiekend zwaard de gevreesde Schotse stormaanval uit. Het behendig dansen bovenop de gekruiste zwaarden is vandaag nog steeds een bewijs van trouw aan de voorvaderen.

Stap in de tijd Ook in Vlaanderen is het zwaarddansen steeds aanwezig gebleven. De middeleeuwse Vlaamse, Brabantse en Hollandse stadsrekeningen gaven tot dusver een honderdtal vermeldingen waarin expliciet naar een zwaarddans verwezen wordt. Het gaat over ‘ghesellen die metten sweerden dansten’. De zwaarddansen worden ook vernoemd in een stadsrekening van Brugge over het jaar 1388-1389, en ook in Aalst kon men in 1451 kijken naar ‘den jonghen ghezellen vander stede die diversche esbattementen speelden’. Een zwaarddans bekijken is dus als een trip in een teletijdmachine, terug naar onze verre voorouders.

Iedereen is welkom op donderdag 25 mei om 14.30 uur in het ‘Romain De Vidts’-stadspark van Sint-Niklaas (openlucht); op de avondvoorstelling op vrijdag 26 mei om 20 uur in de Stadsschouwburg (Richard van Britsomstraat), en op het volksbal op zaterdag 27 mei om 20 uur in het College (ingang Richard Van Britsomstraat). Hopelijk tot dan!

HDG

(On)behandeld

Dieren uit drie eeuwen

In onze welvaartsstaat belandt ruim één op de vijf veroordeelden met een psychische aandoening in een gewone gevangenis. Het gaat om mensen die, hoewel ze de wet hebben overtreden, in de zorg en niet tussen criminelen behoren. Het Museum Dr. Guislain, de Orde van Vlaamse Balies en Handelsreizigers in Ideeën bundelden de krachten om in deze een pleidooi voor meer recht en rede te houden.

Geen locatie was treffender voor dit betoog dan het voormalige Guislaingesticht, sedert 1986 een museum inzake geestelijke gezondheidszorg. Eens de uitnodigende gevel gepasseerd, krijgt de bezoeker traditiegetrouw heel wat stof tot peinzen in de maag gesplitst. Wie even een tentoonstellinkje wil “meepikken”, deinst maar beter terug. Het museum bedient daarentegen graag de maatschappijkritische toeschouwer.

Mensonwaardig Aan kritisch gehalte ontbreekt het de expo “(On)behandeld” zeker niet. De Belgische staat, die inzake justitie reeds veel dieptepunten heeft bereikt, komt er - terecht - zeer bekaaid af. Zonder verpinken wordt droogjes aangestipt dat dit land reeds 23 maal door het Europese Hof voor de Rechten van de Mens werd veroordeeld voor zijn mensonwaardig interneringssysteem.

De onmiddellijke oorzaak is de chronische overbevolking van de gevangenissen. Hierdoor slibben ook de forensische instellingen, waar geesteszieke veroordeelden opgevangen worden, onherroepelijk dicht.

Maar het probleem is breder dan dat van de psychiatrische patiënt die verdwaalt in het penitentiaire kluwen van dit apenland. Reeds tijdens de verschillende fases van de procedure waarin de psychisch zieke crimineel wordt berecht, worden vaak fundamentele rechten met de voeten getreden. Bedenk daarbij dat de toerekeningsvatbare misdadiger en zijn geslepen raadslieden des te handiger de bestaande achterpoortjes benutten.

Er komen op de expo een aantal persoonlijke verhalen aan de oppervlakte, die de schrij-

In het najaar van 2016 liep in het Musée de Flandre een mooie tentoonstelling over Vlaamse dierenschilders uit de zeventiende eeuw, de pioniers van dit genre. Die krijgt nu, tot 9 juli, in het Kasselse museum een tweede luik met als titel ‘Met haar en pluim’. Dat is gewijd aan het dier in het werk van hedendaagse Vlaamse kunstenaars zoals Berlinde de Bruyckere, Jan Fabre, Wim Delvoye, Patrick van Caeckenbergh en Koen Vanmechelen.

Het Kasteel d’Ursel in Hingene kiest ook voor dierenkunst als thema, maar brengt de oude en de hedendaagse meesters samen in één expo. Het kasteel was halverwege de zestiende eeuw een ‘steyne huys’ van een rentmeester en veranderde twee eeuwen later in een elegant hertogelijk paleis te midden een riant park. Het is vandaag eigendom van de provincie Antwerpen, die er tentoonstellingen organiseert. In dat schitterende decor zijn kunstwerken samengebracht met dieren die thuis waren in en rond een kasteel.

nende realiteit blootleggen. Het beeldmateriaal van fotograaf Sébastien van Malleghem liegt er niet om. Hoewel het over misdaad gaat, waarbij meestal sprake is van daders en slachtoffers, lijken in de historie van de geïnterneerde uitsluitend gedupeerden te figureren.

De ontoerekeningsvatbare, die dat is omwille van authentiek psychisch leiden en niet omdat een advocaat hem die status toeschreef, valt steeds als eerste ten offer aan het onverschillige systeem.

De tentoonstelling documenteert alle lacunes inzake wetgeving en opvang. Helaas maakt de juridische en klinische nieuwspraak, waarbij Engelse termen niet van de lucht zijn, de afstand met de aangrijpende kwestie soms een stuk groter.

De laatste jaren werd ondanks de traagheid en de onbekwaamheid van de Belgiche justitie een bescheiden vooruitgang geboekt. Het forensisch psychiatrisch zorgcircuit groeide door tal van therapeutische en niet-therapeutische initiatieven. Van dat laatste getuigen een aantal voorbeelden van zogenaamde “outsiderkunst”.

Dit alles gebeurde uit pure noodzaak. De drijvende krachten zijn steevast mensen die op het terrein werkzaam zijn en de noden doorgronden. Men mag daarom de hoop koesteren, hoe ijdel ook, dat de boodschap van deze expo tot in de kabinetten van de christenmens Koen Geens doordringt.

Tom

“(On)behandeld. Over internering, schuld en boete” loopt nog tot 15 oktober in het Museum Dr. Guislain (J. Guislainstraat 43, Gent).

Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen plukt uit de eigen collectie werk van kunstenaars uit de zeventiende, achttiende en negentiende eeuw. De oudste stukken zijn van Roelant Savery (1576-1639) en tonen een bonte mengeling van dieren in het aards paradijs. Het ‘Vogelconcert’ van tijdgenoot Paul de Vos (1595-1678) sluit mooi aan bij deze dierlijke overvloed. Er is nog meer gevogelte in het kasteel gebracht: vechtende hanen van Frans Snijders, nog een belangrijk man uit de beginperiode van het genre, en statige watervogels van Melchior d’Hondecoeter, die illustreert hoe het zwaartepunt van de dierenschilderkunst zich tegen het einde van de zeventiende eeuw naar Nederland verplaatste.

Er zijn vredig grazende koeien van Louis Robbe en Alfred Verwee, en geiten en schapen van Balthasar Paul Ommeganck, de eerste grote figuur in de nieuwe dierenschilderkunst in de negentiende eeuw. Varkens en paarden, hon-

den en katten in diverse stijlen ontbreken niet op de tentoonstelling. Het samenbrengen van werken uit een periode die drie eeuwen overspant, geeft een goed inzicht in de evolutie van het genre. Hoe het Vlaamse dierenstuk in de zeventiende eeuw internationaal een groot succes kende om vanaf het einde van die eeuw langzaam af te zakken naar een provinciaal niveau. In de achttiende eeuw waren er nog wel verdienstelijke dierenschilders, maar pas in de negentiende eeuw zou het genre opnieuw opbloeien.

Door de Duitse scheper De tentoonstelling in het Kasteel d’Ursel combineert en confronteert de oude meesters met tientallen hedendaagse kunstenaars.

Aan de grote toegangspoort wacht ‘Le gardien d’Ursel’ van Stief Desmet. Er is geen weg rond de metershoge Duitse scheper: de bezoekers moeten er dwars doorheen wandelen. Verderop in het park kunnen de bezoekers zich neervlijen tussen de poten van een gigantische kerkuil, een werk van Johan Creten dat verwijst naar de kerkuilen die vroeger in de torens van het kasteel nestelden. Er is nog meer werk van hedendaagse beeldhouwers die zich lieten inspireren door hun negentiende-eeuwse collega’s. Verder toont de expo schilderijen en tekeningen en installaties.

Interessant zijn de creaties van het Nederlandse kunstenaarscollectief Idiots, bijvoorbeeld een elegante pauw die overgaat in een elegante dame. Schitterend zijn de verstilde beelden van twee zwanen, op de grens van taxidermie en fotografie, door Studio Darwin Sinke & van Tongeren. Stephan Vanfleteren maakte een prachtige reeks stillevens van dode dieren. En zo zijn er tussen vele werken van de hedendaagse kunstenaars nog wel enkele MMMV parels te ontdekken.

Tentoonstelling ‘The Beauty of the Beast’, van 25 mei tot 15 oktober, Kasteel d’Ursel, Hingene, www.kasteeldursel.be.

Dossier

25 mei 2017

13

Einde van het avontuur Op zaterdag 22 december 1917 werd te Brussel door de Raad van Vlaanderen de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen uitgeroepen. (deel 6) De Duitse bezetter werd door de Raad voor een voldongen feit gesteld en het gebeurde tegen de zin van de Duitse overheid. Gouverneur-generaal von Falkenhausen zat te Gent in een restaurant aan tafel met niemand minder dan keizer Wilhelm II, toen hij het nieuws vernam.“Ben ik dan geen meester meer in België?”, riep de gouverneur-generaal uit. De Raad van Vlaanderen krijgt enige dagen later vanwege de Duitsers te verstaan dat het zó niet gaat!

Kommissie van Gevolmachtigden De Raad van Vlaanderen stelt niettemin een Kommissie van Gevolmachtigden samen. Tack, Jonckx, Vernieuwe, F. Brulez, Leo Meert, Verhees, Heuvelmans, De Decker, Brijs, Karel Heynderickx en Borms maken er deel van uit.

Dat zijn dan de aktivistische ‘ministers’. Zes vrijzinnigen en vijf katholieken.

Berlijn deelt hen de grenzen van hun bevoegdheid mee: meewerken met de Duitsers op wetgevend gebied; géén uitvoerende macht; de gouverneur-generaal raadplegen voor alles wat de politiek van het Duitse Rijk aanbelangt. De Raad van Vlaanderen moet verkiezingen inrichten, teneinde de wettige vertegenwoordiging van het Vlaamse volk te zijn.

Volksraadpleging Prof. dr. Anton Jacob, dr. Maarten Rudelsheim en Herman Vos nemen ontslag omdat zij het niet meer eens zijn met de politiek van de Raad.

Een proclamatie ‘aan het Vlaamse volk’ mag niet bekendgemaakt worden, althans niet in de vorm die de Raad wil. Ten slotte komt men overeen dat er twee verschillende teksten zullen zijn. Eén die met toestemming van de Duitse overheid mag aangeplakt worden, en een andere waarvan de aktivisten gebruik mogen maken in hun vergaderingen.

Wat de verkiezingen betreft… Regelmatige verkiezingen kunnen de aktivisten niet houden, omdat de gemeentebesturen in Vlaanderen vijandig staan tegenover het aktivisme.

Wat dan wel? Vrije en openbare vergaderingen, toegankelijk voor alle meerderjarige Belgen, waar tegenspraak toegelaten is.

Het is duidelijk dat zulke ‘volksraadplegingen’ in feite ‘aktivistische’ manifestaties zullen zijn. De eerste wordt gehouden te Brussel, op 20 januari, in de Alhambra-schouwburg. Er zijn (volgens Faingnaert) meer dan drieduizend aanwezigen, die het uitroepen van de Staat Vlaanderen toejuichen en de kandidaten voor de tweede Raad van Vlaanderen aanvaarden.

Te Gent, in het ‘Groot Cirkus’, zijn er de volgende dag wel zesduizend aanwezigen. Tienduizend betogers trekken door de stad en zweren rond het standbeeld van Jakob van Artevelde trouw aan Vlaanderen.

Op 3 februari zijn er te Leuven in de ‘Louvain Palace’ zeshonderd aktivisten, en te Antwerpen in de Beurs zevenduizend. Te Antwerpen is er een goedgeorganiseerde tegenbetoging, op touw gezet door de liberale volksvertegen-

Overal in het land zijn er betogingen en bijeenkomsten ter ondersteuning van de zelfstandigheid van Vlaanderen.

woordiger en schepen Louis Franck. De aktivistische stoet wordt uitgefloten en aangevallen. Er wordt gevochten.

Tussen 20 januari en 24 februari worden in 153 gemeenten dergelijke ‘volksraadplegingen’ gehouden en hebben 49.578 ‘kiezers’ hun goedkeuring betuigd.

Begin maart worden de ‘volksraadplegingen’ plots verboden door de Duitse overheid, hoewel ze nog in ruim 150 gemeenten moeten gehouden worden. Zonder dat verbod, zo berekenen Tack en Brijs, zou het vermoedelijke eindcijfer 125.000 stemmen geweest zijn. Revoluties zijn altijd het werk van een minderheid…

De Duitse regering en de Duitse oppositiepartijen beschouwen de uitslag van de volksraadplegingen als een té zwakke grondslag voor de ‘Flamenpolitik’. De regering maakt zich klaar om de aktivisten te laten vallen.

De tweede Raad van Vlaanderen De eerste Raad van Vlaanderen telde 81 leden. De tweede telt er 93. De ‘radicalen’ zijn met 54. Daaronder 32 Jong-Vlamingen, 15 vertegenwoordigers van Vrij Vlaanderen (katholiek) en 7 ‘wilden’. De ‘federalisten’ zijn met 39. Daaronder 5 van de Vlaamse Landsbond, 32 unionisten en 2 van Nieuw Vlaanderen (socialisten).

Niet alle katholieken behoren tot Vrij Vlaanderen, niet alle socialisten behoren tot Nieuw Vlaanderen. En onder de ‘wilden’ (in feite onafhankelijken) zijn er zéér bezadigde mensen!

Het uitroepen van de zelfstandigheid van Vlaanderen lokt het ingrijpen van het Belgisch gerecht uit. Anti-Vlaamse Duitsers suggereerden aan franskiljons en ook aan antiaktivistische Vlamingen dat er nu toch iets moest gebeuren! De Duitsers zouden niet tussenkomen indien de Belgische rechterlijke macht optreedt tegen de Raad van Vlaanderen…

Op 8 februari worden Tack en Borms in hun woning te Brussel aangehouden door het Belgisch gerecht en naar het justitiepaleis gevoerd. Familieleden van Borms verwittigen de Duitse overheid. Na een paar uren worden de gearresteerden op bevel van gouverneurgeneraal von Falkenhausen in vrijheid gesteld.

Op aandringen van Tack en anderen grijpen de Duitsers nu in tegen magistraten en andere Belgische patriotten, die naar Duitsland gevoerd worden. Dat zal later het héle aktivisme zwaar aangerekend worden.

Charpentier en de Raad van Vlaanderen Met 44 stemmen tegen 22 (en 4 onthoudingen) beslist de Raad van Vlaanderen dat het herstel van België uitgesloten is en dat de naam België moet verdwijnen. Falkenhausen waarschuwt: “U plaatst mij opnieuw voor een voldongen feit! Opgepast! Er kan een ogenblik komen dat wij zeggen: Raad van Vlaanderen, wij laten u los!”

Begin mei verneemt men iets dat de Raad van Vlaanderen onverhoopte kansen schijnt te bieden: een afvaardiging van de Vlaamse frontbeweging achter de IJzer is in de Duitse linies aangekomen! Wat is er juist gebeurd?

Korporaal Juul Charpentier, officieel afgezant van de frontbeweging, vergezeld door korporaal Karel de Schaepdrijver, is in de nacht van 30 april tot 1 mei door het niemandsland aan de IJzer naar het bezette gebied gekomen.

Zijn opdracht luidt: in betrekking komen met dr. Alfons Depla, met de professoren dr. Lodewijk Dosfel, dr. Reimond Speleers, dr. Anton Jacob, allen aktivisten (maar Dosfel en Speleers zijn géén lid van de Raad van Vlaanderen), alsook met de ‘passivistische’ professor Emiel Vliebergh, algemeen voorzitter van het Davidsfonds.

Brancardier Vital Haesaert diende Charpentier als gids, terwijl de soldaten Marcel Torreele en Bernard Coolen zijn ‘lijfwachten’ waren.

Charpentier en zijn gezellen worden door de Duitsers eerst opgesloten in de Halletoren te Brugge en daarna overgebracht naar Kortrijk.

Daar treffen zij de geestelijke brancardier Carlos van Sante aan. Die is in de nacht van 4 op 5 mei overgekomen, eigenlijk in opdracht van Cyriel Verschaeve. Hij was vergezeld door de

De afvaardiging van de Frontbeweging, (v.l.n.r.) achteraan Karel De Schaepdrijver, Jules Charpentier, Carlos Van Sante en Lode Pryck; zittend Bernard Coolen, Vital Haesaert en Marcel Torreele. soldaat Lode de Prijck. De 10de mei worden Charpentier, De Schaepdrijver en Torreele ontvangen door de Kommissie van Zaakgelastigden van de Raad van Vlaanderen. Enige Duitsers wonen die ontvangst ook bij. Charpentier en De Schaepdrijver houden elk een toespraak en brengen verslag uit over de toestand aan het IJzerfront. Daarna bespreken zij met de propagandaleiding van de Raad de mogelijkheden om de openbare opinie in bezet België en onder de Vlaamse soldaten aan het front te beïnvloeden.

Stuurloos De stemming in de Raad van Vlaanderen is echter volstrekt niet goed. Meer en meer wordt er gezegd: “De Duitsers weten niet wat ze willen met Vlaanderen.” Ook: “De Duitsers willen Vlaanderen onder voogdij stellen.” De Duitse gezagdragers in België – de gouverneur-generaal en de militaire bevelhebbers in provincies en steden - werken elkaar tegen, en steeds ten koste van de Raad van Vlaanderen.

Rijkskanselier von Hertling verklaart op 12 juli in de Rijksdag dat Duitsland het inzicht heeft België onder de ene of de andere vorm te behouden. Hij wenst, voor na de oorlog, een zelfstandig België, in vriendschappelijke verhouding tot Duitsland. Niet één woord over Vlaanderen.

Ontnuchterend feit voor vele aktivisten.

Hippoliet Meert neemt ontslag uit de Raad van Vlaanderen omwille van hetgeen hij “het schandelijk, snood verraad van de rijkskanselier” noemt. Jong-Vlamingen en unionisten geven elkaar in de Raad de schuld van de ontreddering en de verwarring. Die is zo groot dat de Raad gedurende enige weken niet mag vergaderen, bij verbod van de Duitse overheid.

Prof. Willem de Vreese en Max Oboussier, Tack en De Decker, Borms en prof. dr. Arthur Claus worden op verschillende data ontvangen door de rijkskanselier en komen nogal tevreden terug. Wat heeft von Hertling dan wel beloofd bij die audiënties?

Dat de Duitsers Vlaanderen NOOIT GEHEEL in de steek zullen laten. En dat HET MINIMUM dat Duitsland zal trachten te verkrijgen, in het ergste geval, een VOLLEDIGE AMNESTIE voor de aktivisten zal zijn. Maar ook: dat Duitsland de zelfstandige staten Vlaanderen en België wenst, IN België. Woorden…

De Zaakgelastigden Met 51 stemmen tegen 4 (10 onthoudingen) wordt door de Raad van Vlaanderen besloten dat de Gevolmachtigden hun mandaat zullen neerleggen. De Duitsers hebben intussen hun ‘Flamenpolitik’ feitelijk reeds opgegeven.

Alleen België interesseert hen nog.

Toch klampen vele leden van de Raad van Vlaanderen zich nog vast aan de hersenschim dat Duitsland de aktivistische instellingen niet zal laten vernietigen. De Duitse overheid wordt er zelfs nog toe gebracht een Kommissie van Zaakgelastigden van de Raad van Vlaanderen (het tweede aktivistische ‘ministerie’) aan te stellen.

Prof. Jozua de Decker is voorzitter en de leden zijn: Borms, Leo Meert, H. Mommaerts,

E. van den Berghe, Hektor Plancquaert, Fernand Brulez, dr. A. Depla, prof. A. Martens, Edw. Joris en Achiel Brijs. Tack is er niet meer bij. De aktivisten betrouwen hem niet meer en de Duitsers evenmin. De Zaakgelastigden zullen eigenlijk niet veel anders meer doen dan de liquidatie van het Aktivisme voorbereiden.

Op 4 oktober 1918 houdt prins Max van Baden, de nieuwe rijkskanselier, zijn eerste grote redevoering in de Rijksdag. Hij rept met geen woord over Vlaanderen. Veertien dagen later zegt De Decker het ronduit in de Raad van Vlaanderen: “Het Aktivisme is verslagen!”

Nochtans, Borms wil volharden tot het uiterste. Hij wijst erop dat duizenden gewone aktivisten (maar wat weten die over de werkelijke toestand?) getrouw blijven aan de leiders en bereid zijn om stand te houden.

De overgrote meerderheid is echter niet bereid om de maar al te ongelijke strijd aan te gaan tegen de terugkerende Belgische regering, die gesteund wordt door de geallieerden.

En die – maar dat zegt in de Raad niemand – de overgrote meerderheid van het volk achter zich zal hebben. Het Aktivisme was het avontuur van een kleine minderheid.

Borms verzekert echter dat hij in het land blijft en niet zal vluchten!

Laatste proclamatie De laatste proclamatie van de Raad van Vlaanderen wordt op 18 oktober aangenomen en de volgende dagen overal in Vlaanderen aangeplakt. De Zaakgelastigden willen een VRIJ VLAANDEREN IN EEN VRIJ BELGIË.

De 30ste oktober komt de Raad voor de laatste maal bijeen. Er zijn maar weinig leden aanwezig.

Op 11 november 1918 wordt de wapenstilstand gesloten. De oorlog is ten einde. Duitsland is verslagen. België wordt hersteld zoals het was. De 12de vertrekt het generaal-gouvernement. Vaarwel Aktivisme…

Door het Belgisch gerecht worden 268 aktivisten veroordeeld. 168 daarvan bij verstek.

Borms, Dosfel, Jacob, Rudelsheim, Roza de Guchtenaere, Wies Moens, pater Stracke en nog anderen vluchten niet.

45 aktivisten worden ter dood veroordeeld, de meesten bij verstek. Geen enkel doodvonnis wordt uitgevoerd. “Een periode van bestialiteit”, zo werd de antiaktivistische repressie genoemd door Emile Vandervelde, de socialistische minister van Justitie.

In het Aktivisme was er koren en kaf, en de geschiedenis - juister: de conformistische geschiedschrijving - is hard voor de verslagenen. De overgrote meerderheid der aktivisten handelde zeker niet uit winstbejag, nog minder uit Duitsgezindheid. Zij meenden eerlijk Vlaanderen te dienen. Op enkele uitzonderingen na was hun ideaal ZUIVER VLAAMS. Dat erkende in 1929 niemand minder dan dé Belgische geschiedschrijver bij uitstek: Henri Pirenne.

E. d V. (Einde) De gegevens voor deze artikelenreeks van E.d.V. werden voor het overgrote deel geput uit ‘Verraad of Zelfverdediging?’

(Kapellen, 1932), door A.L. Faingnaert.

14

Brieven

25 mei 2017

Brief van Flupke

Prinselijk pensioen Pallieterke, Enkele weken geleden werd de wereld kond gedaan dat de prins-gemaal van Engeland, de echtgenoot van Elisabeth, met pensioen zal gaan. Heel de wereldpers liep uit om te horen dat een man van 95, die toch al geen lap deed, zijn schup in de hoek zal zetten.

Maar dat hij zijn hele leven niets zou uitgestoken hebben, is evenwel een groot misverstand. Hij werd inderdaad betaald om steeds in het gezelschap van zijn koninklijke echtgenote te verschijnen, liefst enkele meters achter haar. Ongeveer zoals een deel van mijn onderdanen dat plegen te doen, maar die lopen dan in omgekeerde volgorde. De prins-gemaal had, volgens berichten in de boekskes, echter zijn handen vol met achter ander vrouwelijk schoon te lopen. Meer wil ik er niet over kwijt. Hij had dus enkele punten van overeenkomst met onze Lorre. Ik bedoel dat nietsdoen en dat steeds weer achter andere vrouwen aanlopen, maar dat is een vast gegeven bij de Coburgs, met mij als grote uitzondering.

Ik ben benieuwd of prins Philip ook een karig pensioentje van maar 800 euro per maand gaat trekken. Of heb ik verkeerd gelezen en is dat het bedrag dat hij per dag zal ontvangen.

Dan komt hij nog niet in de buurt met wat onze Lorre verdient, terwijl die ook niets doet.

Ik overdrijf eigenlijk een beetje met dat nietsdoen. De Quick verschijnt om de zoveel dagen ergens op de plechtige opening van een of ander evenement. Daar maakt hij dan foto’s van – of laat die maken –, die op zijn Facebookpagina terechtkomen. De Lorre steeds staande tussen vrouwelijk schoon. Zo wil hij zijn maandelijks loon verantwoorden.

Overigens, ik ben niet meer zo zeker of de Lorre zijn toelage nog lang gaat blijven ontvangen. Hij is weer negatief in het nieuws geweest. Hij wordt einde mei in een of andere club verwacht om een Turkse dame te introduceren. Het punt is echter dat die dame dicht in de buurt staat van de president van haar land. Haar voordracht is dus politiek geladen, en daarmee steunt de Lorre onrechtstreeks de heer E. Hij heeft enige tijd geleden aan onze eerste minister beloofd een beetje voorzichtiger te zijn. Maar ik denk dat hij er weer zijn prinselijke vierenveertigers aan zal vegen. Hij hoopt immers in de nabije toekomst die 38 miljoen euro te kunnen innen van de rechtszaak met de Libiërs die hangende is. Zoals jullie weten, had dat iets te maken met boompjes die hij in hun zandbak wilde gaan planten, maar daar is niets van terechtgekomen. En als ik goed kan tellen, zou hij dan voor jaren gebeiteld zitten.

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonFlupke van België prinses en de ganse sibbe.

Jan Fabre

Schoenmaker…

Pallieterke, Het is lang oorverdovend stil geweest rond zijn persoontje, maar de kunstenaar die de wereld ons niet benijdt, weet andermaal in het centrum van de actualiteit te komen. Jan Fabre doet dat niet door te bevallen van een of ander kunstwerk dat herinneringen aan Rodin, Constantin Meunier of Henry Moore doet vervagen. Neen, hij heeft zijn inspiratie gevonden in penissen en vagina’s en als materie gebruikt hij menselijke overblijfselen van personen die hun lichaam aan de wetenschap schonken, maar toen niet wisten dat zij zouden vereeuwigd worden in een smaakloze creatie van een kunstenmaker die zijn gebrek aan vaardigheid en inspiratie verdoezelt door choquerende initiatieven. Het eventuele gebruik van de resten van gegrilde varkensribbetjes is hem waarschijnlijk ontgaan, hoewel dat dichter bij zijn eigen cultuur zou aanleunen. Paola van Italië moet niet fier zijn op haar ‘protegé’.

Hubert Buysse - Deinze

Politie met hoofddoek Pallieterke, Het voorstel van Hans Bonte, burgervader van Vilvoorde, zal bij velen in het verkeerde keelgat schieten. Politie met een hoofddoek is een voorbeeld van desintegratie van een ganse bevolkingsgroep. Nu sluimert er bij de brede bevolking een vuurtje van opgekropte woede wegens overheidsmaatregelen, meestal ingegeven door progressieve partijen, die onze waarden, onze samenleving, onze cultuur en onze natie te grabbel gooien. Ik weet niet wanneer, maar vlugger dan je denkt, zal de bom barsten en zullen wij, autochtonen in ons land, voor een revolutie zorgen. Het is vijf voor twaalf, want de bevolking pikt dit niet meer.

Danny Vermeer - Mol

Kruisende woorden oplossing 1058

Pallieterke, Hoe is het in godsnaam mogelijk dat N-VA zich zo laat ringeloren in een dossier - het bosdecreet - dat haar in feite noch van ver, noch van dichtbij geen ene bal aangaat? Schoenmaker blijf bij je leest, en amateur ga niet bij de profs spelen.

Wat was het succes van Pim Fortuyn? Hij had een heel uitgesproken mening over enkele acute mistoestanden in de Nederlandse samenleving. Hij had geen allesomvattende maatschappijvisie, hij klopte op enkele - steeds dezelfde - nagels en hield zich ver van de periferie. Geert Wilders hamert op steeds dezelfde etterende mistoestanden. En hij blijft bij zijn corebusiness. Zijn programma is een A4‘tje groot, maar hij scoort wel. Nog een paar verkiezingsnederlagen en hij heeft de absolute meerderheid.

Marine le Pen krijgt het in haar bol om president te worden en breit plots een wollig addendum aan haar kernprogramma. “La France is groot, La France is prachtig en La France is voor ‘les français’, niet voor les immigrants.” Had ze het hierbij gelaten, winnen ging ze niet doen, maar het was meer dan 34 procent geweest.

Kan één mens die toegeeft ooit voor het Vlaams Blok/Vlaams belang gestemd te hebben, eens uitleggen wat het economisch programma van deze partij is/was? Toen zowat een kwart van de Vlamingen plots “fascist” werd, was dat niet voor wat lullig gezwam in de marge, maar omdat het Vlaams Belang stond voor een klaar en duidelijk standpunt.

Persoonlijk heb ik al die keren Volksunie gestemd, omdat de Volksunie de Volksunie was. Klaar en duidelijk. En ik heb afgehaakt, niet omdat een zeikerd plots begon te blèten, maar omdat alles flou, verwaterd en water-bijde-wijn werd. Geen Volksunie meer.

Wel, beste opvolgers van de Volksunie, blijf bij uw leest. En uw leest heet Vlaanderen. En leg er u bij neer dat de groenen altijd beter zullen zijn in groen. En de liberalen zullen altijd

Jan C appelier - Ruddervoorde

Afrikaans onder druk Pallieterke, Het Nederlands als taal wordt in de regio Stellenbosch (Zuid-Afrika) sympathiek bevonden, maar om louter commerciële redenen helemaal niet gerespecteerd. Voeg daarbij nog de lankmoedigheid van de echte Afrikaners die even taalbewust zijn als de meeste Vlamingen - en de verklaring dat het Afrikaans bin-

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Willy-Paul C arlier – Sint-Truiden

Onze kantoren zijn op vrijdag 26 mei gesloten.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze eens proeven te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom ze eens proeven te €HOTEL

HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

nen twee tot drie generaties tot de folklore zal behoren, wordt duidelijk.

De Engelse taalhegemonie is op bepaalde vlakken even rabiaat dan het ‘Waals-Brussels’ hier tussen 1935 en 1985. Alleen is er spijtig (?) genoeg helemaal geen personaliteit die zich verzet.

Vele Afrikaners dromen van emigratie, maar ik heb er geen enkele gehoord die Vlaanderen in gedachte had. Ligt hier misschien terrein open voor ondernemende taalbeschermers?

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

ABONNEMENTEN HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A O N D E R W E R P I N G B P I E T E R S E R R Y X C E E R T X E X K O A L A D R U X E V E N X P X O G E A W E L X D E P A N N E F T X B I J N A X A G A X N G I N X K A A S T A A R T H O P T E E R T X N R X E I N X E X E D X I D X S N J E A X U N I O N I S T X K E C R U X G R E S X E I L L E E R M E E S T E R S

beter zijn in België. En de sossen zullen altijd beter zijn in belastingen. En mosselen zijn weekdieren.

Maar jullie corebusiness is Vlaanderen. Of zou Vlaanderen moeten zijn. En niet waar men denkt dat de meeste kiezers zitten volgens een anti-Vlaamse pers. Kiezers volgen ideeën, echte ideeën volgen geen kiezers. Denk vanuit Vlaanderen. Spreek vanuit Vlaanderen. Doe vanuit Vlaanderen. Rechtlijnig Vlaams. Het zou u kunnen behoeden voor verrassingen.

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal • BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

25 mei 2017

Anderlecht kampioen Verleden zondag was ik uitgenodigd in het Constant Vanden Stock stadion voor de viering van de 34ste landstitel van Anderlecht. Men kon de opluchting van de gezichten van de supporters aflezen. Drie jaar zonder kampioenschap was voor hun een eeuwigheid. De manager, Herman Van Holsbeek, leek wel tien jaar jonger te zijn geworden.

Hij was de man die zijn kop op het kapblok had gelegd door trainer Weiler een contractverlenging aan te bieden, op een moment dat iedereen de trainer zijn kop wilde laten rollen.

Ook ik had zo mijn twijfels. Herman speelde een cruciale rol in het behalen van deze titel!

Tijdens de oude Anderlechtcultuur had René Weiler al lang in de lappenmand gelegen.

Nu begint voor de arme Van Holsbeek pas het echte werk. Hij moet de ploeg zo veel mogelijk proberen samen te houden, en ervoor zorgen dat de groep niet wordt leeggezogen. Er zijn veel kapers op de kust, geloof mij! Daarenboven verwacht men van hem dat er nog versterking wordt aangetrokken, zodat we een rolletje kunnen spelen in de Champions League en niet afgaan als een gieter.

Inderdaad, er zijn nog pijnpunten in de ploeg. De ontmanteling van de Kampioen is al begonnen. Tielemans zijn we al kwijt. Laten we hopen dat Dendoncker - voor mij de revelatie van het seizoen - zijn gezond verstand gebruikt en kiest voor nog een jaartje Anderlecht en zich niet laat verleiden door het grote geld. Ik ben niet naïef en weet dat het geen sinecure zal zijn om hem te overtuigen, want hoe zou je zelf zijn? Het zal bang afwachten zijn voor de paars-witte familie.

“Hij is niet altijd zo…”

Het goede nieuws voor mij is dat Olivier Deschacht nog een jaartje mag blijven en dat hij het vertrouwen krijgt van René Weiler, die zelf aan het bestuur heeft gevraagd om

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Deschacht in Anderlecht te houden. Ik ben misschien vooringenomen, maar ik geloof er geen bal van dat Olivier een gokker zou zijn. Daarvoor is hij te slim. Maar laat ons nu genieten van het moment.

Ik maakte aanstalten om naar huis te gaan toen ik Jacky Munaron tegen het lijf liep. In de jaren tachtig was de doelman één van de sterkhouders van paars-wit. Hij werd vier keer kampioen, won vier keer de beker en als kers op de taart de UEFA-cup met Anderlecht. Hij speelde 15 seizoenen bij Anderlecht.

Ik herinner het mij nog toen hij voor de eerste de kleedkamer binnenkwam, hij was toen zeventien jaar. Ik vroeg hem: “Ben jij onze nieuwe keeper? Ga eerst nog een beetje groeien en kom dan eens terug.” Jacky werd zo rood als een tomaat. Hugo Broos stelde hem gerust: “Je moet geen schrik hebben, hij is niet altijd zo.”

Gille van Binst

Roskammen

Poenscheppen en experimenteren “Kampioen en daarmee basta”, kopte Het Laatste Nieuws. Waarna de krant, in flagrante tegenspraak met zichzelf, negen (!) bladzijden vol leuterde over het vieren van de 34ste landstitel van Anderlecht. Even herinneren aan de eindstand in de “reguliere competitie”. Anderlecht was eerste met twee punten voorsprong op Club Brugge.

Na de “play-off 1”, het rondje poenscheppen voor de “happy six” van het seizoen, bleef Anderlecht nummer een. Maar dan met zeven punten voorsprong op Brugge.

AA Gent schoof zowaar van plaats vier in de reguliere competitie naar plaats drie via play-off 1. Met dank aan Zulte Waregem, derde na dertig “reguliere” speeldagen, maar door bekerwinst zeker van meespelen in een poule van de Europa League.

Met als gevolg dat het signaal “PO1 is voor ons bijzaak” aan de Gaverbeek nooit ver weg was. Dat kwam ook “weireldploegske” KV Oostende goed uit. Het mag straks tegen Racing Genk of Sint-Truiden uitmaken wie recht heeft op het laatste Europese ticket, de “grote” inzet van het trieste PO2-gedoe dat ruim de helft van daarin verzeilde eersteklassers geen barst kan schelen, coaches vooral aanzet om naar hartelust te experimenteren met het oog op volgend seizoen.

Dat was niet anders bij KV Mechelen, pas na speeldag 30 van de reguliere competitie veroordeeld tot de “kerker” van play-off 2, zoals negen van elke tien fans dat misbaksel naar waarheid noemen. Was het voor Mechelen een kwestie van niet meer kunnen, of niet meer willen? KV nam “afscheid” van play-off 2 door met een 7-0 nederlaag de rode loper uit te rollen voor Sint-Truiden, winnaar van poule A? Het was een mix van beide. Men had dus beter gezwegen over “fysische en mentale moeheid na een ultra zwaar seizoen”. Het met dat excuus opgelaten Mechelse ballonnetje doorprikte Racing Genk, door met zwier door play-off 2 te razen na een recordaantal matchen in Europa, in de eigen competitie én in de beker!

“Unicum” Alvast één experiment van de Mechelse coach Yannick Ferrera bleek (terecht) groot nieuws voor Gazet van Antwerpen. In de laatste thuiswedstrijd bracht hij met Vanlerberghe, Peffer, Van Cleemput, alle drie 20, Brugge en AA Gent, waren ook geen toonbeeld van regelmaat dit seizoen. Veel te wispelturig en niet altijd bij de les om de wijze raadgevingen van Michel Preud’homme en Hein Vanhaezenbrouck ter harte te nemen. Voor zover ze hun geliefde club binnenkort niet inruilen voor een andere, wensen we de spelers veel beterschap tegen volgend seizoen en in afwachting een deugddoende vakantie, met alles erop en eraan. Met als aanbeveling: trainen en blijven trainen.

Mirakel

kampioenen met een kleine k Matig seizoen Het heeft er lang met zijn poten uitgehangen, maar uiteindelijk heeft Anderlecht zijn 34ste titel op zak. Dat de spelers, het bestuur en de supporters uit de bol gingen en uitbundig met champagne morsten is hen gegund, het neemt niet weg dat de nieuwe landskampioen een matig seizoen achter de rug heeft. Trainer René Weiler mag ons tegenspreken, maar als hij zijn oor te luisteren legt bij de supporters zal hij vlug te weten komen dat ze beter gewend zijn in het Astridpark. Zeker, het is volgende week al vergeten en we gaan er niet moeilijk over doen. Zand erover. Laat de sjampieter maar aanrukken. Schol!

Vrolijke voorzitter Als het doel de middelen heiligt, kunnen we René Weiler geen ongelijk geven. Attractief voetbal en spektakel staan niet in zijn Zwitserse woordenboek. Maar de kampioenstitel waar ze in het Astridpark twee seizoenen naar konden fluiten, is wel binnen. Het heeft er in het begin van het seizoen nochtans lang anders uitgezien. Wie toen durfde voorspellen dat Anderlecht kampioen zou spelen, maakte veel kans om verbannen te worden naar de kolonie in Geel. Vraag het maar aan voorzitter

Roger vanden Stock die er tot de verlossende zege tegen Charleroi bij liep alsof hij al het lijden van de hele wereld moest torsen. Die foltering is intussen van zijn schouders gevallen.

We hielden het niet voor mogelijk, we zagen hem zelfs lachen.

Onze Teo Nadat hij lang de indruk gaf dat hij het scoren had verleerd, kroonde de Pool Teodorczyk zich tot held van de voorbije week met twee bevrijdende doelpunten. Rare gast onze Teo. Hij stond er toch weer op het juiste moment.

De periode waarin hij de verkeerde schoenen aan had niet meegerekend, mogen ze zich bij Anderlecht gelukkig prijzen dat hij in zowat elke wedstrijd scoorde. Waarmee we de verdiensten van andere spelers niet willen minimaliseren. Een kampioenstitel is altijd een welgekomen referentie op een curriculum vitae. Eens nieuwsgierig wie daar allemaal gebruik gaat van maken, om het Astridpark uit te wuiven.

Want dat staat eraan te komen. Als de miljoenen lonken, is er geen houden aan.

Zalige rust De concurrenten van Anderlecht, en dan hebben we het in de eerste plaats over Club

15

KV Mechelen moest op een half mirakel rekenen als het de finale van de P.O. 2 wilde halen door Sint-Truiden te overtroeven met minstens zes-nul. Dat wonderbaarlijke spektakel is er inderdaad gekomen… In omgekeerde zin. Doelman Coosemans van K.V.M. mocht zeven keer vissen. Dat heeft hij nog niet veel meegemaakt. Er zal een hartig woordje gesproken zijn in de kleedkamer, vermoeden we. Het verbijsterde gezicht van trainer Ferrera voorspelde alleszins niet veel goeds voor zijn labbekakken, die in gedachten al fiësta aan het vieren waren in een of ander lieflijk oord. Het is goed dat de competitie op haar einde loopt; ze zijn zichtbaar aan platte rust toe Achter de Kazerne.

Mooi gebaar Hoed af voor het bestuur van KV Mechelen, dat de tickets van de meegereisde supporters gaat terugbetalen na de zware afstraffing in Stayen. Algemeen directeur Marc Faes krijgt het woord. “Het is godgeklaagd dat we een fraai seizoen afsluiten in mineur.” Zeg dat wel. En het blijft niet bij woorden alleen. “We gaan de tickets van de mensen die erbij waren in SintTruiden terugbetalen. Dat is het minste wat we kunnen doen. We hebben het hele seizoen mogen rekenen op hun trouwe steun. Zelfs na de verloren match bleven ze applaudisseren.”

Misschien voor STVV, of voor zichzelf. Voor wie ze anders de handen op elkaar kregen, is ons

én de 19-jarige Cobbaut zowaar vier eigen jeugdspelers aan de aftrap. Een “unicum”, aldus de krant, waarvoor men in het clubarchief terug moest tot de terugkeer naar eerste klasse. Meer nog, het was op deze memorabele dag ook al zeven jaar geleden dat KV Mechelen zo maar even negen Belgen in het basiselftal zette. De nieuwswaarde van een en ander was voor GVA een volledige bladzijde commentaar waard. Inclusief de opmerking dat, door het verplichte verhoogde aantal Belgen op het wedstrijdblad, de financieel “grote” clubs op de loer liggen om het door “kleine” clubs gekweekte en opgestelde talent met de nodige poen af te snoepen. Geen spoor echter van een andere nochtans voor de hand liggende opmerking dat, mochten én onze “grote” én “kleine” clubs het Mechelse voorbeeld willen volgen, dat afsnoepen op vrij korte termijn verleden tijd zou zijn, de voetbalfans zelfs opnieuw de namen van alle bij hun club actieve spelers zouden kennen en kunnen onthouden.

Maar het moet zijn dat de “moderne” sportjournalist meer pap lust van “diversiteit zonder einde” in het vaderlandse voetbal.

Zo schroefde Het Nieuwsblad, de zelfverklaarde grootste sportkrant in Vlaanderen, de nieuwswaarde van hogergenoemd “unicum” terug tot twintig lijntjes, ergens in een hoekje weggestopt. En Het Laatste Nieuws, die andere zelfverklaarde grootste sportkrant in Vlaamse regio, had datzelfde “unicum” niet eens opgemerkt. De aandacht daarvoor bleef navenant: nul, komma, nul.

De lezers werden die dag wel verwend met het wereldnieuws uit Brugge dat Rafaelov niet naar Maccabi Haifa trok, doelman Horvath indruk had gemaakt op de coach van de Verenigde Staten en bij Tottenham Rode Duivel Dembele naar een specialist was gestuurd. We zullen blijven zeggen dat ook in de sportjournalistiek het leggen van de juiste prioriteiten de prioriteit bij uitstek is. een raadsel. We zijn dan ook niet van Mechelen waar ze rare gewoontes erop na houden.

Het is welletjes geweest Jurgen van den Broeck gaat iets aan de haak hangen. U mag driemaal raden wat. Juist! En wat is de reden waarom hij er als profrenner de brui aan geeft? De gedrevenheid die hem vroeger kenmerkte, is de voorbije jaren geleidelijk weggeëbd. Het is welletjes geweest. Hij mag met opgeheven hoofd terugblikken op zijn wielerloopbaan. Een carrière die hij als achttienjarige startte bij de juniores, waar hij wereldkampioen tijdrijden werd in 2001. Om drie jaar later te debuteren als prof bij US Postal, de ploeg van flessentrekker Lance Armstrong, waar hij leergeld betaalde. In 2007 stapte VdB over naar Predictor-Lotto, waar hij lange tijd onderdak vond en het vak onder de gespierde knie kreeg. Dezelfde knie die hem later nog parten zou spelen.

Palmares We kunnen een heel hoofdstuk en meer vullen met verhalen over het vallen en opstaan van Jurgen van den Broeck. Dat zal voor een andere keer zijn. De fiere tante van VdB, die we toevallig tegen het lijf liepen, herinnert zich dat haar neef in 2008 zevende eindigde in de Giro en dat hij het jaar daarop voor het eerst startte in de Tour, met een vijftiende plaats als resultaat. Het zou geleidelijk nog beteren.

Derde in de Ronde van Frankrijk van 2010, na dopingperikelen met de geschorsten Contador en Mensjov. Twee jaar later werd hij vierde in Parijs. Dan hebben we het nog niet over zijn ritzeges in de Dauphiné gehad. Zijn valpartijen zijn een hoofdstuk apart. Kortom, tante mag terecht trots zijn op haar vinnig neefje, die ons nog één keer mag verrassen in het najaar op het WK tijdrijden in Bergen. In oktober volgt de Sluitingsprijs Putte-Kapellen. Dan is het amen en uit en mag hij zijn hobby gaan uitoefenen in zijn Kempen. Want de boer in VdB hij ploegde voort. Met of zonder fiets.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Saoedi-Arabië is een prille democratie. Die moet je helpen”

25 mei 2017

“I love ’t Pallieterke. You are great! You are the real thing! All the others are fake news!

Terrible. So unfair!” Zo hoort u het ook eens van een ander! En die ander is niemand minder dan ‘the real Donald Trump’, president van de Verenigde Staten. Deze week reist hij de wereld rond om handjes te schudden en ongelooflijke deals te sluiten. Met in zijn zog ‘the real’ Melania. “Zeg maar Melanie.”

We ontmoeten Donald aan boord van Air Force One. Hij heeft het zich gemakkelijk gemaakt. Schoenen uit, het pruikje vrolijk spinnend rond zijn wijsvinger en een goed glas gerstenat erbij. Melania glimlacht breed. “Melania glimlacht altijd breed, ze is daar op gebouwd”, zegt Donald, “laat ons zeggen dat ze wel degelijk ‘the real’ Melania is, maar met hier en daar een kleine structurele aanpassing.”

Trump bulderlacht om zijn eigen grapje. Ik vind het persoonlijk wat gênant voor de sympathieke first lady, maar die laat het niet aan haar hartje komen. Ze glimlacht breed. “Maar nu even serieus”, zegt Trump, terwijl hij zijn haarstukje terug op het hoofd schikt, “ik heb een primeur voor je.

Officieel ben ik de 45ste president van de Verenigde Staten. Ik heb dat eens laten natellen. Klopt niks van. Al de andere blijken fake te zijn. So fake. Ik ben de allereerste president van de Verenigde Staten. Ongelooflijk toch. So true, so sad. Swear to God.” Pallieter: u kreeg deze week nogal wat kritiek over u heen omdat u voor zo’n 110 miljard wapens verkocht aan de Saoedi’s.

“Sure. Ik zie geen andere keuze. Wat weinig mensen weten - swear to God - is dat SaoediArabië een prille democratie is, die belaagd wordt door radicale elementen die het willen overnemen. Ze willen stenigen, mensen onthoofden met een zwaard, de sharia invoe-

ren, vrouwen zwaar onderdrukken en zo’n gordijn over hun lijf trekken… ‘I swear. There are some very bad people in the world.’ Met onze wapens hoop ik dat ze die radicale elementen kunnen verslaan en verder kunnen bouwen aan een gematigde islam.”

Pallieter: wat u daar beschrijft, dat is toch het regime in Saoedi-Arabië?

“Echt? Zie je nu wel dat die wapens geen moment te vroeg komen? Ik ben zo blij dat ik net op tijd de eerste president van de Verenigde Staten ben geworden. In ieder geval, de mensen die ik de wapens verkocht, hadden zelf allemaal een handdoek op hun hoofd getrokken uit solidariteit met de onderdrukte vrouwen. I swear. So nice. Wonderfull.”

Pallieter: hoe vond u uw bezoek aan Brussel?

“Het was natuurlijk een hellhole. Blij dat ik er buiten ben. Maar ik moet toegeven: er zitten enkele briljante geesten bij jullie. Dat van die ‘prille democratie die wapens nodig heeft’?

Geleerd in België. ‘Brilliant!’ Maar je moet erop komen. Jullie hebben zelfs voor de Saoedi’s gestemd om ze mee te laten schrijven aan vrouwenrechten. ‘Belgium is a small country, but so, so, so great! I love it.’ We hebben chocolade gegeten, natuurlijk. En Melania is op stap gegaan met de vrouw van jullie premier, naar een museum met een mooi schilderij van een man met een appel voor zijn hoofd.”

Belgen beledigd. So rude. Waarom loopt alles verkeerd vanaf het moment dat jij je mond open doet? Zitten we hier een goed gesprek te hebben. So great! En dan zeg je één ding en zit ik weer negatief in het nieuws. Die Margritte is niet surrealistisch. She’s great. Hij of zij mag morgen het Witte Huis vol appels komen schilderen. I love appels. Mijn excuses aan jullie kalief, mijnheer Pallieter, maar ik ga het hier bij laten.”

Melania: “Maar Donald, ik wou alleen zeggen…”

Donald: “Bakkes dicht, you fake wife. En haal die stomme glimlach van je gezicht!”

Van onze hofdichter

Kruisende woorden 1059

Pallieter: Magritte?

“Nee, niet Margritte. She’s wonderfull. Het was zeker een man, want hij droeg een das en een bolhoed. So strange... Maar jullie prime minister was fan. Dat zag je aan zijn neus. So Big. A big apple.” (bulderlacht) Melania: “Ik vond het een prachtig museum en Magritte een absolute ode aan de complexiteit in dialoog met de eenvoud. Het surrealisme als gids in het anders ondoordringbare. Een beetje zoals de Belgische federale staat met zijn…”

Donald: “Shut up, Melania. You stupid woman. Dat is zo grof van je. Je hebt net de

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

De chance van la France Ze kozen in groten getale, de Fransen, een président die tot voor kort een onbekende was.

Ze boden de Democratie alle kansen en alle weldenkende Fransen zijn thans in hun sas.

B C D

E F

De président die tot voor kort niemand kende, verkeerde opeens tot symbool van ’t weldenkende kamp.

Zelfs uiterst linksen die plots de steven wendden naar min of meer rechts, zij behoedden het land voor een ramp.

Zij prangden Macron met gemak in hun armen en trokken door wat hen verdeelde, grootmoedig een streep.

De plots bekende onbekende kreeg charme, te meer daar Macron hun vertelde dat hij hen begreep.

G H I

J K L

La Démocratie is weer thuis in la France!

Alom in de wereld herademt ’t weldenkende ras en Angela kirde gemütlich viel chance en hoe glücklich trotzdem la France nu zeker wel was.

“Vive Macron!” Migranten juichen en … dansen.

Hector van Oevelen

HORIZONTAAL A. Zanger afkomstig uit de Jordaan (1926-1985) B. Plant waarvan de zaden een zoete smaak geven - Insect - Idioot C. In het jaar des Heren - Toneeldeskundige D. Korte reis - Voor de middag Minder haarbedekking E. Eigenliefde - Energieleverancier F. Goud - Kruinmutsje G. Oude lengtemaat - Ondeugdelijk Toets op het klavier van je PC H. Dorp in Vlaams-Brabant I. Aan het oog onttrokken Uitgang van overtreffende trap J. Engels voegwoord - Eenheid van tijd - Bedekte scherts K. Lijn binnen een meetkundig figuur Italiaanse muziekterm, betekent een versterking van de eraan toegevoegde andere muziekterm - Waalse stad L. Spelleider - Gents stedelijk museum - Lokaal gebiedsnetwerk

Verticaal 1. Zintuiglijk te constateren 2. Aziatisch land - Onbetrouwbare 3. Benedenwindse zijde van een schip - Brandgang in een bos Vlaamse politieke partij 4. Harddrug - Most die bij de eerste persing van druiven wordt gewonnen 5. Muziekstijl - Onwelvoeglijk 6. Zonder kleren 7. Bewegingloos - Deel van een schip 8. Gemeente in de Vlaamse Ardennen - Kiem - Maanstand 9. Tantaal - Obsessieve-compulsieve stoornis - Muzieknoot 10. Gokspel 11. Met pek bestrijken - Tabbaard 12. Voormalig hoofd van ‘De Lijn’ en Vlaams viceminister-president De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1058 vindt u op blZ. 14

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be