't Pallieterke van 18 mei 2017

73ste jaargang • nummer 20 • donderdag 18 mei 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Superministerraden voor de show, zoals onder paars

Moslimkinderen krijgen nachtmerries over ‘martelingen’ in het hiernamaals.

Crevits gaat optreden.

Voor één keer hadden de krantencommentatoren gelijk: de superministerraad van de regering-Michel moest vooral de perceptie creëren dat de federale ploeg nog eensgezind werkt. Het doet denken aan de superministerraden van 2004, toen de paarse regering-Verhofstadt II ook de indruk moest wekken dat ze niet was stilgevallen.

“Ik heb bij het aantreden van deze regering gedacht: nu gaan we wat zien. Maar na een relatief goed begin is alles stilgevallen. Ik ben ontgoocheld.” Een topbankier ventileert in een vertrouwelijk gesprek zijn ergernis over het beleid van de regering-Michel. Tegelijk is berusting te horen in de stem. Iedereen lijkt er zich al bij neergelegd te hebben: deze beleidsploeg zal voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 en de parlementsverkiezingen van 2019 weinig of niets gedaan krijgen.

Charles Michel (MR) beseft dat, en daarom riep hij vorig weekend een superministerraad samen in Hertoginnedal. De Franstalige liberaal voelt zich blijkbaar steeds beter thuis in het imposante pand in Oudergem. Weg is de vloek van 2007, toen Yves Leterme (CD&V) er zich vastreed toen hij probeerde een regering zonder socialisten op de been te brengen.

Maat voor niets De superministerraad had echter vooral een hoog showgehalte. Echt nieuwe beslissingen werden er niet genomen. Het was wat morrelen in de marge. En enige zaken werden hopeloos ingewikkeld gemaakt. Vier jaar nadat de regering-Di Rupo een btw-tarief van 21 procent op advocatenkosten vastlegde, beslist de regering-Michel om de kosten voor een rechtsbijstandsverzekering fiscaal aftrekbaar te maken.

Het ware beter geweest die btw gewoon te verlagen. Nu wordt op de belastingbrief een nieuwe code toegevoegd, en wordt alles een hoop ingewikkelder.

Er wordt ook 100 miljoen euro vrijgemaakt voor veiligheid, met een mooi cadeau voor de steeds populairder wordende Theo Francken (N-VA): extra opvangplaatsen in gesloten centra. Ook was er een akkoord over het dossier van de burgerinfiltranten. Maar eigenlijk is het niets nieuws.

De commentatoren van de dagbladen die bijna elke dag hun gal spuwen op het regeringsbeleid, en op de N-VA in het bijzonder, hadden dan ook voor één keer gelijk. Deze superministerraad was een maat voor niets.

Wim van de Velden schreef terecht in De Tijd: “De superministerraad over veiligheid leverde geen superpakket nieuwe maatregelen op. Er werd een round-up gemaakt van maatregelen die in de pijplijn zaten. Die kregen hooguit versneld het fiat van de regering. Dat bleek ook uit de tweet die minister van Justitie Koen Geens (CD&V) verstuurde. ‘Goede ministerraad gisteren, werk waar we anders zes à zeven maan-

Deze week CD&V op zoek naar kiesvee

2

Meerderheid voor Macron?

3

Briefje aan Dominique Paquot

3

Praten met Hezbollah

5

De Raad van Vlaanderen: 100 jaar geleden

11

den voor nodig hebben nu afgeklopt. Justitie verder hervormen.’”

Zoals onder Verhofstadt De opiniemakers mochten dan - terecht schampere opmerkingen maken over het hoge showgehalte van de ministerraden, er werd amper melding van gemaakt dat deze ‘Kumbaya’-momenten niet nieuw zijn. Zeker niet wanneer een regering zich aan het vastrijden is. In 2004 deed de paarse regering-Verhofstadt II krek hetzelfde. Drie superministerraden werden toen belegd. In Gembloers (midden januari) ging het over jobs, in Raversijde (midden maart) over levenskwaliteit en in Brussel (eind maart) over veiligheid. Er werd een batterij maatregelen aangekondigd om toch maar te bewijzen dat paars werkt. Maar eigenlijk was het recyclage van wat al beslist was.

Toen waren de commentatoren, nog altijd in katzwijm liggend voor paars, veel minder kritisch. Nochtans waren die ministerraden nodig omdat de regering-Verhofstadt door de discussie over het migrantenstemrecht en het balorige gedrag van partijvoorzitter Karel de Gucht aan de rand van de afgrond stond. Verhofstadt wist zijn ploeg samen te houden door kwistig met geld rond te strooien. Onder andere door de minimumuitkeringen sterk te verhogen. In die mate dat bepaalde uitkeringen sneller stegen dan de lonen. Het was de tijd dat de financiële buffers die eind jaren negentig door Jean-Luc Dehaene werden aangelegd, werden opgesoupeerd. Uiteindelijk verdween tussen 1999 en 2007 zo’n 25 miljard euro door de gootsteen om de lieve vrede in de paarse coalitie te bewaren.

Het zware werk wacht Maar terug naar 2017. Op de superministerraad van Hertoginnedal was Kris Peeters afwezig. Hij zat zondag in China. Kwatongen zouden durven beweren dat dit de sfeer in de ploeg ten goede is gekomen. De CD&V-vicepremier zal wel terug zijn voor een volgende superministerraden over sociaaleconomische thema’s.

Dan zullen de discussies al een stuk minder vlot verlopen. Om nog maar te zwijgen over het grote werk in de zomer: de opmaak van de begroting 2018 (en wellicht ook 2019). Steevast duikt hetzelfde cijfer op: 8 miljard euro besparen. Hoe is dit te realiseren samen met de hervorming van de vennootschapsbelasting en de discussie rond de meerwaardetaks? De regering hoopt dat de begrotingsinspanningen de komende jaren zullen meevallen door de extra economische groei. Het klopt dat de economie in de eurozone aantrekt, tot 1,8 procent. Maar in België blijft die groei hangen op 1,5 procent. Minder dan in de andere landen.

En dat betekent wellicht minder jobcreatie dan aanvankelijk gehoopt.

Vandaar dat er zeker vanuit de N-VA in de communicatie meer en meer wordt ingezet op dossiers als veiligheid. Daarmee hopen de Vlaams-nationalisten in 2018 en 2019 bij de kiezer te kunnen scoren. Inzetten op economische verwezenlijkingen is te risicovol.

Europees Parlement wordt fort tegen terreur Sedert de asielinvasie in 2015, waarbij 1 miljoen illegale vreemdelingen zich toegang verschaften tot het grondgebied van de EU, wordt de bevolking van de EU geconfronteerd met de gevolgen van een laks grensbeleid: een golf van terreuraanslagen, waaronder in het bijzonder het schokkende gebruik van vrachtwagens als terreurwapen om voetgangers te doden.

Hoewel een meerderheid van de bevolking in de EU-lidstaten duidelijk voorstander is van een kordater aanpak, blijft een meerderheid in het Europees Parlement hardnekkig vasthouden aan een beleid van open grenzen, lakse controles en een zo ruim mogelijk ‘vrij verkeer van personen’. Het Europees Parlement stemt dus teksten die eisen dat de grenzen wijd open blijven staan, veroordeelt landen als Hongarije die de grenzen bewaken, en veroordeelt zelfs landen die illegalen vasthouden in centra tot hun identiteit grondig gecontroleerd is. Men zou er dan van kunnen uitgaan dat het Europees Parlement, om het goede voorbeeld te geven, zijn gewenste ruimhartige aanpak in en rond zijn eigen gebouwen zou toepassen.

Bewaking, controles en barrières De realiteit ziet er natuurlijk helemaal anders uit. Als het over hun persoonlijke fysieke veiligheid gaat blijken de Europarlementsleden plots wél te geloven in bewaking, controles en barrières. Wie het Europees Parlement wil bezoeken, wordt aan strenge controles onderworpen, waarbij de identiteit grondig gecontroleerd wordt. ‘Verdachte’ personen wordt zonder opgave van reden de

toegang geweigerd. De ingangen zijn voorzien van kogelvrije ramen, explosiebestendige stalen draaideuren en metaaldetectoren.

En nu gaat het Europees Parlement in Brussel nog een stap verder: het heeft aan het gemeentebestuur de toelating gevraagd om de Wiertzstraat, waarin één van de ingangen van het parlementsgebouw gelegen is, volledig te mogen afsluiten voor alle gemotoriseerd verkeer, zodat voertuigen niet meer zonder controle en bijzondere toelating onder de loopbrug kunnen doorrijden, waarlangs de parlementsleden hun vergaderzaal bereiken.

De autovrije zone werd ingevoerd op 18 april, en zal ongetwijfeld op korte termijn gepaard gaan met het plaatsen van stalen (verdwijn) palen of betonblokken, om terreurvrachtwagens of bomauto’s tegen te houden.

Terwijl Europeanen door vrachtwagens verpletterd worden in Nice, Berlijn en Stockholm, mede omdat het Europees Parlement eist dat de grenzen wijd blijven openstaan, wordt dat Europees Parlement zélf streng beveiligd tegen ... vrachtwagens. Een cynicus zou zeggen, dat het Europees Parlement misschien beter zou pleiten voor het beveiligen van de buitengrenzen, om alle Europese burgers te beschermen.

2 Actueel Polen zet Noord-Koreanen in, De CD&V op zoek naar met steun van Europa nieuw kiesvee? Nee hoor!

18 mei 2016

Enkele maanden geleden verschenen in de Nederlandse pers ontstellende berichten: honderden Noord-Koreanen werken in Poolse bedrijven. Niet dat die Koreanen daar werken om goed geld te verdienen. Neen, de onderdanen van dictator Kim Jong-un krijgen slechts een zeer klein deel van het door hen verdiende loon. De rest wordt opgestuurd naar Noord-Korea; het zijn deviezen voor het regime. Het Nederlandse dagblad Trouw wijdde er terecht een groot stuk aan.

Remco Breuker Het onderzoek werd uitgevoerd door de Leidse hoogleraar Koreastudies, Remco Breuker. Hij spreekt zelfs van dwangarbeid. “De Noord-Koreanen werken vaak meer dan twaalf uur per dag en hun weinige vrije tijd gaat grotendeels op aan propagandabijeenkomsten.”

Uiteraard wordt de arbeidswetgeving op die manier zwaar geschonden.

Vastgesteld werd dat minstens 32 Poolse bedrijven gebruik maken van Noord-Koreaanse arbeidskrachten. Verrassend: het onderzoeksteam van Breuker constateerde dat driekwart van de 500 tot 800 arbeiders tot de hogere partijkringen van de Noord-Koreaanse staat behoort. Breuker: ‘Het regime stuurt mensen die ze vertrouwen waardoor er minder kans is dat ze overlopen.’ Tussen die 32 Poolse bedrijven zitten grote scheepswerven en tuinbouwbedrijven die via slimme arbeidsconstructies Noord-Koreanen in dienst hebben. Beide landen profiteren: Polen krijgt goedkope en hardwerkende arbeiders en Noord-Korea heeft buitenlandse valuta nodig. De onderzoekers ontdekten bovendien dat een aantal van de betrokken scheepswerven subsidies ontvangt van de Europese Unie.

Met subsidies van Europa Eén van die gecontroleerde Pools firma’s heeft grote serres in het dorp Piotrowice. De inspectie ontdekte dat tenminste vijf Noord-

Koreaanse arbeidsters - volgens hun contract voor ongeveer 375 euro per maand, veertig uur per week tomatenplanten verzorgden.

Het tuindersbedrijf is eigendom van de Kociszewski’s, één van de rijkste families in de regio. Volgens de VN werken wereldwijd ruim 50.000 Noord-Koreanen in het buitenland. Dat levert het regime tussen 1,2 en 2,3 miljard dollar per jaar op. De onderzoeksgroep ‘Slaven van het systeem’ (Slaves to the system) ziet een verband tussen ‘de groei van dwangarbeid in het buitenland onder Kim Jong-un en de groeiende economische problemen van Noord-Korea’.

Europa Kunnen Noord-Koreanen legaal werken in Europa? Noord-Korea wordt officieel als staat erkend. In de EU-lidstaten Polen en Malta kunnen Noord-Koreanen daarom volledig ‘legaal’ werken. Ze hebben immers een geldig visum.

En wanneer ze eenmaal een werkvergunning van een EU-lidstaat hebben, kunnen ze ook bij bouwprojecten in andere Europese landen aan het werk gezet worden. Op papier ziet dat er allemaal oké uit, terwijl de Noord-Koreanen in de praktijk net zo hard worden uitgebuit als ‘illegale’ werknemers in Europa.

Misschien wordt het eens tijd dat de Europese beleidsmakers wakker schieten. Subsidies geven aan bedrijven die Noord-Koreaanse dwangarbeiders uitbuiten? Hoe gek mag het Thierry Debels worden in Europa...

Op 13 en 14 mei vond in Antwerp Expo (het voormalige Bouwcentrum) een beurs plaats voor moslims. Initiatiefnemer en organisator is Ramzaddine Zerqane, stand-upcomedian van beroep. Tot vorig jaar heette de beurs “Muslim Expo’, maar om commerciële redenen werd de naam veranderd in ‘Medina Expo Belgium’.

Op de beurs: veel standen met halalvoedsel, typische klederdrachten, reizen naar islamitische landen, boeken over de islam en religieus leven volgens de Koran, allerlei vzw’s en moskeeën, enzovoort. Naast de beurs is er ook aandacht voor ‘workshops’, voordrachten en informatiesessies.

Er was welgeteld één politieke partij aanwezig met een stand: de CD&V. Overigens, de partij was vorig jaar ook al van de partij. Opvallend: op de lijst van de exposanten ontbreekt elke verwijzing naar de CD&V. Op de lijst van deelnemende exposanten lezen we (op de webstek van de organisatie) dat “Jong Antwerpen” aanwezig was met een stand. “Jong Antwerpen”, dat kan van alles zijn, maar in werkelijkheid ging het over de stand van Jong CD&V Antwerpen. Waarom wordt in die deelnemerslijst CD&V gecamoufleerd?

Wat doet de CD&V als enige Vlaamse partij op een moslimbeurs, als ze niet op zoek is naar nieuwe moslimkiezers, zoals Wouter Beke bij hoog en bij laag beweerde?

Een van de gastsprekers was de Amerikaanse professor Nouman Ali Khan. Geen onbesproken figuur, als we Filip Dewinter mogen geloven. Want die professor propageert “homohaat, seksslavernij, geweld tegen vrouwen, en zweepslagen voor prostituees, pornoacteurs en overspeligen”. Het Vlaams Belang was dan ook met een 100-tal betogers aanwezig op

zaterdagmiddag om te protesteren tegen de moslimbeurs.

Vorig jaar trok de beurs zo’n 7.000 bezoekers. Dit jaar mikte men op 10.000 bezoekers.

Het is ons niet bekend hoeveel bezoekers er uiteindelijk lid geworden zijn van de CD&V.

KvC

Regering wil misschien nog bankier blijven

Uit de smalle beursstraat

De federale regering bouwde begin deze maand haar belang in de Franse bank BNP Paribas af tot 7,8 procent.

Een verdere verkoop van de overheidsaandelen zou een ideale manier zijn om de staatsschuld af te bouwen. Maar dat betekent wel het einde van de dividendenstroom die de begrotingskas spijst. Bij een geplande gedeeltelijke privatisering van Belfius zal hetzelfde gebeuren. Misschien bedenken Charles Michel en co zich nog, aangezien de regering op zoek moet naar 8 miljard euro om de begroting te saneren.

die dividenden kunnen gebruikt worden om het begrotingstekort weg te werken. Elk jaar gaat dat om een mooi bedrag. Uit de begroting 2017 blijkt dat de federale regering op 405 miljoen euro aan dividenden van de twee financiële instellingen BNP Paribas en Belfius rekent. Dat kan nog oplopen als Belfius in het najaar opnieuw een tussentijds dividend uitbetaalt.

Eigenlijk kunnen de federale excellenties die dividendenstroom de komende twee jaar nog goed gebruiken, want de regering moet op zoek naar 8 miljard euro om de begroting te saneren. En eventueel in 2019 een begrotingsevenwicht te boeken. Daarbij helpt bij wijze van spreken elke euro.

Een centrumrechtse regering vindt het vanuit ideologische overwegingen onzinnig zich als bankier op te stellen. De financiële crisis van 2008-2009 dwong tot een nationalisering, maar nu is er geen behoefte meer aan staatsbanken of overheidsparticipaties in die financiële instellingen. De enige reden om als regering nog wat langer bankier te spelen, is dus de garantie op de dividendenstromen.

Maar dat is ook echt de enige reden. Bij het dagelijks beleid van de banken is de overheid niet meer betrokken. Niet bij Belfius en ook niet bij BNP Paribas. Zelfs bij BNP Paribas Fortis, de Belgische dochter, heeft de federale regering niets meer te zeggen. Tot eind 2013 had zij een blokkeringsminderheid van 25 procent in BNP Paribas Fortis. Die werd toen door de regering-Di Rupo verkocht. Sindsdien zijn de banken gewoon melkkoeien voor de regeringen zuchtig naar cash.

De Belgische staat besloot een paar weken geleden om een deel van haar belang in de Franse bank BNP Paribas met winst te verkopen. De federale regering kreeg zo 2,1 miljard euro, waardoor de overheidsschuld met een half procent daalt. Het verkopen van overheidsparticipaties mag immers gebruikt worden voor de afbouw van de staatsschuld, volgens de Europese regels.

Leterme zweeg beter Oud-premier Yves Leterme (CD&V) kon het niet laten daarover te twitteren: nu was het bewijs geleverd dat België geld verdiende aan de bankencrisis. Leterme heeft een unieke kans gemist om te zwijgen. Hij zegt er niet bij dat de staatsschuld tijdens de bankencrisis met 100 miljard euro is toegenomen. Dexia moest van de ondergang worden gered en uit de gezonde delen werd een nieuwe staatsbank opgericht. Ook KBC had geld nodig. En vooral: het faillissement van Fortis moest worden vermeden. De federale regering kocht de bank voor de paniekprijs van 9,4 miljard euro. Daarna werd de bank voor een groot deel doorverkocht aan het Franse BNP Paribas.

De opbrengst die de regering daarna uit verschillende operaties haalde, bleef ondermaats. Weliswaar 1,8 miljard euro dividenden als aandeelhouder tussen 2009 en 2017, andere meerwaarden en nu de bonus van 2,1 miljard euro door de afbouw van het belang van 10,3 naar 7,8 procent.

De regering was wel verstandig genoeg om de verkoop nu door te voeren, op een moment dat de beurskoers hoog staat.

Maar de bankencrisis heeft met vertraging toch niet voor een kassa-kassa-effect gezorgd. De staatsschuld daalt met de verkoop maar een paar procenten achter de komma.

Toch is in de Wetstraat te horen dat een verdere afbouw van de participatie in BNP Paribas op til staat. Daarnaast is een gedeeltelijke privatisering van Belfius gepland. Dat alles zou zo’n 12 miljard euro kunnen opbrengen en zou de staatsschuld substantieel kunnen doen dalen. Wellicht zou die schuld op termijn afnemen van 105 naar 100 procent van het bbp.

Maar is dit wel de te verkiezen piste? Een verkoop van overheidsparticipaties is een medaille met een keerzijde. Minder overheidsaandelen betekent automatisch ook minder inkomsten uit dividenden die op die aandelen worden uitgekeerd. En

Angélique Vanderstraeten

3 Naar een parlementaire meerderheid voor Macron?

Actueel

18 mei 2017

Op 11 en 18 juni worden in Frankrijk parlementsverkiezingen gehouden. Die worden soms ook de derde en de vierde ronde van de Franse presidentsverkiezingen genoemd, omdat ze sedert 2002 ongeveer een maand na de presidentsverkiezingen plaatsvinden.

Op die manier kunnen de Fransen hun president aan een parlementaire meerderheid helpen, zodat hij op een comfortabele manier kan regeren. Of ze kunnen ze hem die net ontzeggen…

Dit jaar worden de parlementsverkiezingen wel heel speciaal, en dat omwille van twee redenen. De ene reden is Emmanuel Macron, die erin geslaagd is om zonder partij verkozen te raken tot president, en nu op een drafje een partij op poten zet met kandidaten in bijna alle kiesdistricten. De andere reden is Marine Le Pen en haar Front National. Enerzijds wist Marine Le Pen door te stoten naar de tweede ronde van de presidentsverkiezingen, waardoor ze bewees dat het FN een factor van belang geworden is in de Franse politiek. Anderzijds bleef ze in de tweede ronde ver onder de veertig procent steken, een teken dat het zogenaamde “republikeinse front” nog steeds werkt.

La République en Marche! op kop Maar wat betekent dit concreet voor de parlementsverkiezingen? De laatste peiling, uitgevoerd door het bureau Harris, geeft aan dat La République en Marche! van Emmanuel Macron samen met de centrumpartij MoDem van François Bayrou zou kunnen rekenen op 29 procent van de stemmen.

Daarmee staan ze een lengte voor op zowel het verbond van Les Républicains en UDI als het FN van Marine Le Pen, die allebei ongeveer 20 procent zouden halen. La France insoumise van Jean-Luc Mélenchon komt verderop met slechts 14 procent. De PS, verleden keer nog goed voor 29,4 procent in de eerste ronde, zakt weg tot 7 à 8 procent, en dat dan nog in alliantie met de Parti radical de gauche die verleden keer 1,7 procent haalde.

Wat die cijfers opleveren in parlementszetels is koffiedik kijken, omwille van het Franse kiessysteem. Omdat La République en Marche!

een ruime voorsprong heeft op de concurrenten LR/UDI en FN, is het niet onmogelijk dat Emmanuel Macron een meerderheid achter zich zal krijgen. Maar verwacht wordt dat LR/ UDI, ondanks de afgang van François Fillon in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, wel degelijk een stevige fractie naar het Franse halfrond zal kunnen sturen.

De vraag is echter in hoeverre de PS zal kunnen overleven in het parlement, wat La France insoumise zal doen, en of het Front National deze keer wel zal kunnen doorbreken. De sleutel om dat te weten te komen, ligt in het mechanisme van de tweede ronde, en dat vergt een klein woordje uitleg.

Frans kiessysteem Voor de parlementsverkiezingen is Frankrijk (eigenlijk heel de wereld, want expats hebben hun eigen kiesdistricten) opgedeeld in 577 districten. Wie in de eerste ronde vijftig procent van de uitgebrachte stemmen haalt, en tegelijkertijd minstens een kwart van de ingeschreven kiezers, is rechtstreeks verkozen.

Anders gaan de twee kandidaten met de meeste stemmen naar de tweede ronde, plus alle andere kandidaten die meer dan 12,5 procent van de stemmen kregen. Het is dus mogelijk dat de tweede ronde tussen drie, vier of zelfs vijf kandidaten gaat. Wie in de tweede ronde de meeste stemmen haalt, is verkozen.

Maar niet iedereen die de tweede ronde haalt, dient zijn kandidatuur te handhaven. Zo kan in het ene district een ecologist zich terug-

trekken ten voordele van een socialist, terwijl in ruil in een ander district een socialist zich terugtrekt ten voordele van de lokale ecologist die het beter deed.

Republikeins front in de tweede ronde?

Of, en hier komt de kat op de koord: over het hele land kunnen alle tegenkandidaten van het FN systematisch samenspannen, zodat alleen de beste kandidaat uit de eerste ronde overblijft tegenover de FN-kandidaat.

Waarbij desnoods een rechtse kandidaat zich terugtrekt ten voordele van een communist om te verhinderen dat iemand van het FN verkozen raakt. Als het establishment dat wil, kan het op die manier een partij met een beduidende achterban de toegang tot het parlement bijna volledig ontzeggen, meer nog dan bijvoorbeeld in Groot-Brittannië het geval is.

Ziedaar waarom het FN met misschien wel twintig procent van de stemmen in de eerste ronde niet eens zeker is van een zetel in het parlement, terwijl het groen-linkse eurofiele splinterpartijtje Europe Écologie Les Verts waarschijnlijk zonder veel problemen een tiental vertegenwoordigers verkozen zal krijgen.

Sommige projecties tonen aan dat het FN een potentieel heeft tot ongeveer honderd zitjes in het nieuwe parlement, maar vermoedelijk zullen ze al heel blij mogen zijn als het er twintig worden.

Fv L

Briefje aan Dominique Paquot

Weg met ons!?

Monsieur le directeur,

De Nacht van Robbe Voorbije zaterdag kon u naar “De Nacht van Robbe”, de benefietavond ten voordele van regisseur Robbe de Hert. Die avond ging door in de Arenbergschouwburg. De opbrengst gaat naar Robbe om hem een betere oude dag te geven.

Probleem is natuurlijk dat Robbe in schuldbemiddeling zit, zodat elke extra euro voor hem eerst via zijn bemiddelaar gaat, die er eerst de schulden mee afbetaalt.

Wij wilden wel eens weten wie de Arenbergschouwberg had afgehuurd. En wat blijkt? De avond werd georganiseerd als coproductie van de Arenbergschouwburg zelf, in samenwerking met de vzw Hollywood aan de Schelde.

Dat mag ik vernemen van de woordvoerder van Luk Lemmens, gedeputeerde van de Provincie Antwerpen. Want de Arenbergschouwburg is een onderdeel van de Provincie Antwerpen.

Dat betekent: de zalen werden gratis ter beschikking gesteld, inclusief licht- en geluidsmensen, baliemedewerkers, ticketverkoop, enzovoort. Robbe de Hert, overtuigd trotskist en al heel zijn leven fulminerend tegen alles wat rechts en Vlaams is, mag meer dan blij zijn dat de Arenbergschouwburg gratis en voor niks ter beschikking werd gesteld. U en ik betalen daar normaal enkele duizenden euro’s voor. Wederom is het de belastingbetaler die ervoor opdraait. Ik verwacht dus dat Robbe de Hert een mooie bedankingsbrief schrijft naar gedeputeerde Luk Lemmens van de N-VA, die als gedeputeerde van Cultuur bevoegd is voor de Arenberg.

Trouwens, over het evenement blijkt nogal wat tegenstrijdigheid te bestaan. In de ene krant staat dat de opbrengst van de benefietavond bedoeld is voor Robbe persoonlijk, in een andere krant staat dat de opbrengst dient

voor de afwerking van het filmproject “Hollywood aan de Schelde”. Voor dat project heeft Robbe eerder al 40.000 euro gekregen van het Vlaams Audiovisueel fonds, maar dat geld is verdwenen in de nevelen der tijd.

Een vzw?

Soit, blijft dat de woordvoerder van de heer Lemmens me meedeelt dat de avond georganiseerd werd in samenwerking met de vzw Hollywood aan de Schelde. Mooi, twee klikken verder zit ik op de webstek van het Staatsblad. Geen statuten te vinden van die vzw.

Vrij vertaald: er is geen vzw. Misschien is die in oprichting, maar zolang de statuten niet in het Staatsblad verschenen zijn, is er wettelijk gezien geen vzw.

Vraag is dan: hoe kun je een benefiet organiseren met een vzw, als die vzw niet bestaat?

Linkse jongens, die zijn altijd wat creatiever dan andere mensen. Hallo, provinciebestuur, hoe kan er een samenwerking zijn met een onbestaande vzw?

Het is bijgevolg wachten op een vzw, en dan kan ook de stad Antwerpen 10.000 euro belastinggeld op de rekening overschrijven en Sven Gatz zijn 40.000 euro’s. Hoewel ook dat niet zeker is, want Robbe de Hert, waarvan bekend is dat hij zich gedurende heel zijn loopbaan nooit aan zakelijke afspraken gehouden heeft, krijgt nu wél eisen opgelegd. We zijn benieuwd of anarchistische Robbe zich aan de afspraken K arl van C amp zal houden.

Gij zijt directeur van een kleuter- en lagere school in de gemeente Sint-LambrechtsWoluwe, waar onze teerbeminde en Vlamingenhatende vriend Olivier Maingain burgemeester is. Een Franstalige school dus.

Uiteraard is daar niks mis mee, en al zeker niet omdat er behoorlijk wat aandacht wordt besteed aan het (goed) aanleren van het Nederlands. Zover, zo goed.

Nochtans kwaamt gij vorige week in een heuse mediastorm terecht, toen gij met uw pedagogisch team hadt beslist om vanaf dit jaar geen cadeautjes voor Moederdag meer te laten maken door de kinderen ‘omwille van de diversiteit in families en culturen’.

De woorden ‘diversiteit’ ‘en ‘culturen’ doen immers bij steeds meer mensen meer dan een belletje rinkelen, want heel vaak is er dan een al dan niet verdoken aanval op onze eigen cultuur en gewoonten in aantocht in het kader van zogenaamde neutraliteit en diversiteit en multiculturaliteit. Na de Zwarte Piet-discussies, het vervangen van kerstfeesten door winterfeesten, het hernoemen van paaseieren naar verstopeieren, het schrappen van varkensvlees uit schoolmaaltijden, het niet meer maken van marsepeinen varkentjes enzovoort, is gebleken dat – zeker in Vlaanderen – de tolerantiegrens zoal niet overschreden dan toch definitief bereikt is.

De mensen van hier willen niet meer inleveren op hun gewoontes, hun waarden, hun oude tradities om ‘anderen’ gunstig te stemmen.

Uw bericht aan de ouders van de school werd dan ook in eerste orde in die zin aangevoeld, zodat staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir onmiddellijk met grof geschut afkwam, in de zin van: “Een uiting van lafheid.” En: “Hebben we integratie dan echt helemaal opgegeven? Dit is geen uiting van respect.” Uiteindelijk bleek dat gij slecht hadt gecommuniceerd en dat uw order niet direct iets te maken had met culturele waarden, maar wel ‘met diverse gezinssamenstellingen waar de school rijk aan is’. Ik wil dat allemaal wel aannemen, maar zelfs dan schuift gij toch op een foutieve manier uit.

Conventioneel samengestelde gezinnen (vader, moeder, kindjes) zijn nog altijd het uitgangspunt als men over gezinnen spreekt.

En, jazeker, de voorbije jaren zijn daar ‘variaties’ op ontstaan: eenoudergezinnen, vadervader-kinderen, moeder-moeder-kinderen,

nieuw-samengestelde gezinnen, en misschien vergeet ik wel een variatie omdat ik daar niet zo vertrouwd mee ben. Men kan van die nieuwe vormen denken wat men wil, ze zijn er nu eenmaal. Maar dat is mijns inziens nog altijd geen reden dat de traditionele gezinsvorm dan maar moet uitgewist worden om de andere vormen niet te stigmatiseren of te bruuskeren. Er zijn, zoals Zuhal Demir liet verstaan na uw nuancering, inderdaad creatievere oplossingen dan het afschaffen van Moederdag. In Limburg zijn er zelfs scholen die geen grootouderfeest meer organiseren omdat de grootouders van sommige kindjes niet in ons land wonen…

Het moet nu toch niet gekker worden?!

Ik kan u dan ook alleen maar aanbevelen voortaan meer dan twee keer na te denken alvorens gij met uw ploeg nog eens beslissingen gaat nemen inzake diversiteit. Mag ik aannemen dat gij een redelijke mens zijt en ‘Weg met ons!’ een even idiote als op termijn gevaarlijke slogan vindt? Diversiteit betekent nu eenmaal dat er ook verschillen moeten bestaan en dat respect voor andere vormen en leefwijzen door iedereen moeten aanvaard worden. Als dat niet gebeurt, ontstaan ziekelijke en zelfs absurde situaties. We gaan de herdenking van de Wapenstilstand op 11 november toch niet afschaffen omdat dat te stigmatiserend voor de Duitsers zou zijn? Of 11 juli afschaffen omdat dat te stigmatiserend zou zijn voor de Fransen die op de Groeninghekouter op hun bek gingen? Of de Dag van de Arbeid, op 1 mei, omdat dat te stigmatiserend zou zijn voor mensen die niet werken? Of gaan we verjaardagen voortaan maar om de vier jaar vieren omdat een jaarlijkse viering te stigmatiserend zou zijn voor hen die op 29 februari jarig zijn? Of het huiswerk afschaffen omdat dat te stigmatiserend zou zijn voor mensen die niet in huizen leven? Of het licht overal uitdoen omdat blinden zich zouden kunnen gestigmatiseerd voelen? Ik geef toe, het zijn idiote voorbeelden, maar ze tonen aan tot wat diversiteitsgekte, die uiteindelijk alleen maar vage neutraliteit en geforceerde kleurloosheid in de hand zal werken, kan leiden. Het is genoeg geweest. Dat de nieuwe vormen zich maar aanpassen aan de oude vormen en ernaast leren leven. Wellicht kunnen ze dan samen overleven, met respect voor elkaar. D’accord, copain?

4

Dossier

18 mei 2017

De Zesdaagse Oorlog (3 en slot) Geen Jood ter wereld vergeet ooit het moment en de plaats waar hij of zij in 1967 de magische zin hoort: “Jeruzalem is van ons!” De Joods-Antwerpse auteur Sylvain Brachfeld loopt in een betoging in Brussel om Israël te steunen wanneer hij het nieuws verneemt. In Herzlya krijgt hij, dertig jaar later, weer tranen in zijn ogen als hij het me vertelt.

Tot volgend jaar in Jeruzalem Die morgen van woensdag 7 juni rijden de Israëli’s met hun tanks tot aan de poorten van de omsingelde Oude Stad en trekken de steegjes en straten in. Van overal schieten sluipschutters naar hen. Maar dit is geen stad waar Joodse soldaten artillerie of zelfs handgranaten willen gebruiken. De Israëli’s nemen enorme risico’s en lijden verliezen omdat ze alleen handwapens bezitten om hun vijanden uit te schakelen. Ze schieten zelfs niet terug als ze bekogeld worden vanuit een moskee of een kerk. Lang duurt het verzet niet, want de meeste Jordaanse soldaten vluchten. Rond de middag zijn de Al Aqsamoskee en de Tempelberg met daarop de Rotskoepel (mohammedaans schrijn maar geen moskee) in Israëlische handen en de Jordaanse gouverneur geeft zich over.

Minister van Defensie Dayan, stafchef Rabin en Jeruzalem-veroveraar Narkiss maken hun triomfantelijke entree. Dayan neemt natuurlijk de media mee. Iedereen op de Tempelberg wil naar de overblijvende muur van de tempel van Salomon (de Klaagmuur) maar de soldaten kennen de weg niet in de smalle straatjes naar beneden. Opperrabbijn Goren verschijnt met wat Britse journalisten en hij herinnert zich nog de route vooraleer de Joden in 1948 verjaagd werden.

Iedereen volgt hem, en aan de muur blaast hij volgens een oude Joodse traditie op de ramshoorn. Iedereen merkt dat de mohammedanen met opzet een urinoir in de muur gebouwd hebben. Goren eist dat het leger onmiddellijk de moskee op de Tempelberg opblaast.

Generaal Narkiss denkt aan de hysterie in de mohammedanenwereld en hij dreigt ermee de opperrabbijn te arresteren. Uit alle hoeken en kanten verschijnen Israëlische soldaten. De meesten zijn seculier, maar die muur is een symbool en er wordt wat afgehuild. Al eeuwen zeggen Joden op Pesach tegen het einde van de Seider (een ritueel) “tot volgend jaar in Jeruzalem” en nu wordt dat mogelijk een realiteit.

Goede soldaten, waardeloze Egyptische en Syrische officieren De Israëlische triomf in Jeruzalem leidt een beetje af van de oorlog op andere fronten en het betekent ook dat de Israëli’s niet langer hun succes verbergen. Op de Westoever trekken de laatste Jordaanse soldaten zich terug. Daar begint een exodus van veel Arabische boertjes en hun families, die gauw wat koffers vullen en de wegen naar het oosten nemen op de vlucht voor de Israëlische pletwals.

In de Sinaï- en Negevwoestijn bieden de Egyptenaren nog maar sporadisch verzet.

“Goede soldaten, waardeloze officieren”, zegt generaal Ariel Sharon. De vluchtende Egyptenaren steken het kanaal over en langzamerhand wordt de catastrofe duidelijk als de mensen de vuile, angstige soldaten zien.

De woensdagavond aanvaarden de Jordaniërs als eersten het staakt-het-vuren. Op donderdag wordt de terugtocht van de Egyptenaren een wilde vlucht. Overal verlaten soldaten hun voertuigen, gooien hun wapens weg of proberen zich over te geven. Meestal lukt dat laatste, maar op verscheidene plaatsen maken de Israëli’s geen gevangenen.

Op de middag heeft het spectaculairste incident van de oorlog plaats. Israëlische vliegtuigen en marineschepen beschieten de USS Liberty, een patrouillerend schip van de Amerikaanse Navy; er vallen 37 doden en 171 gewonden. De controverse duurt tot vandaag. Was het overmoed? Slordig handelen? Of was het een moedwillige aanval zoals veel overlevenden van de USS Liberty beweren om de schuld aan de Egyptenaren te geven? De eerste mogelijkheid is waar-

schijnlijker, maar een Israëlisch manoeuvre is nooit uitgesloten en de Israëlische archieven blijven gesloten. De Amerikaanse president Johnson aanvaardt direct de excuses. Op het einde van de dag is het duidelijk dat de landoorlog gewonnen is.

Egypte aanvaardt op zijn beurt een staakthet-vuren en ‘s avonds verschijnt Nasser op televisie. Hij spreekt nog altijd over een ernstige “tegenslag” en biedt zijn ontslag aan.

Waarschijnlijk meent hij geen woord van wat hij zegt, want onmiddellijk komen betogers op straat die hem steunen, maar ook veel gewone Egyptenaren trappen in dat politieke theater en weldra eisen reusachtige menigten dat hij aanblijft. Na de 4de dag lijkt de oorlog voorbij, maar er is nog altijd het Syrische front.

Een dayannetje doen De Israëlische regering aarzelt. Zij staat onder zware druk van een delegatie uit het Noorden die zelfs haar vergadering binnenvalt en de verovering van de Golanhoogten eist. Om 3 uur ’s nachts komt het bericht dat ook Syrië akkoord gaat met een wapenstilstand. Oorlog gedaan. En toch geeft Dayan vier uur later het bevel aan te vallen. Waarschijnlijk is hij geïnformeerd dat de SovjetUnie niet zinnens is haar Syrische bondgenoot met de wapens te helpen, en hij weet goed dat van zijn collega’s in het kabinet geen enkele zijn bevel afkeurt.

De Israëli’s vallen dus vanuit hun lager gelegen stellingen de Syrische linies aan en vechten zich een weg naar boven. Ook de Syrische soldaten vechten dapper, maar de officieren, die zich liever met politiek bezighouden, zijn nietsnutten. Het is nog altijd een race tegen de tijd, want de Amerikanen en Sovjets zijn de Israëlische veroveringszucht beu. Op zaterdag 9 september is alles voorbij. De Syriërs, doodsbenauwd dat de Israëli’s naar Damascus zullen oprukken, trekken hun troepen uit de Golanhoogten terug om de hoofdstad te verdedigen.

Ze kondigen zelfs al de inname van sommige stadjes aan nog voor daar een Israëlisch soldaat opduikt. Na de zoveelste ernstige dreiging van de VS aanvaarden de Israëli’s deemoedig de wapenstilstand, want ze hebben al hun oorlogsdoelen bereikt. Op het terrein zelf gebeurt nog een en ander. Op de Westoever gaat de vlucht van de Arabieren verder: soms vrijwillig, maar dikwijls ook “aangemoedigd” door de Israëli’s. De Israëli’s zeggen dat 100.000 Arabieren vrijwillig vertrekken. De Arabieren beweren dat 350.000 mensen gedwongen vluchten en niet meer mogen terugkeren. Een zegevierend Joods leger gedraagt zich niet beter dan andere legers. In veel plaatsen op de Westoever en in Jeruzalem plunderen bezettingstroepen de verlaten huizen; soms laden ze hele vrachtwagens vol. In Jeruzalem doen generaal Narkiss en burgemeester Kollek van West-Jeruzalem ook een dayannetje. Het is nu of nooit.

Duizend Arabieren die in het steegje tegenover de Klaagmuur wonen, krijgen een halfuur om in te pakken en te verdwijnen. Dan komen de bulldozers en de vrachtwagens die het puin ruimen en de open ruimte creëren die de Joden toelaat massaal aan de muur te bidden.

De regering verwacht na zo’n overwinning dat de Arabische staten een vredesaanbod zullen doen, maar geen Arabische leider is zinnens zelfmoord te plegen en dus komt er geen reactie. Oud-premier Ben Gurion geeft de raad Jeruzalem te houden en als de bliksem elders weer te vertrekken, maar daar denkt niemand aan. Voor veel religieuze Joden is de overwinning het bewijs van Gods gunst. Minister Alon wil een kolonisering van de Westoever, met Arabische enclaves tussen de Joodse kolonisten. Maar dat plan maakt weinig kans, … denkt men.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Alles al gefikst Minister Peeters is er altijd als de kippen bij om als eerste in de media te komen met nieuws of standpunten. Donderdag twitterde hij dat de Kamer de verplichte aansprakelijkheidsverzekering voor alle bouwactoren goedkeurde, waarbij de consument tien jaar bescherming na bouw of renovatie geniet.

Op zich is daar niks mis mee, zelfs inhoudelijk niet. Alleen vond Barbara Pas van het Vlaams Belang, die plots die tweet opmerkte, dat toch vreemd, want ze had die dag nog geen stemknopje ingedrukt. Heel gevat antwoordde ze op de tweet van Peeters: “De stemming is pas straks, hoor. De meerderheid moet eerst nog een reeks naturalisaties goedkeuren…”

Akkoord, zo’n stemming is op zich een formaliteit als alles al gefikst is, maar het fatsoen om even te wachten tot ze effectief is gebeurd, behoort tot een betere politieke cultuur. Ook Peeters is niet te oud om te leren…

Belgische export is Vlaams Veerle Wouters (ex-N-VA) vatte de premier over zijn felicitaties aan Emmanuel Macron, wiens verkiezing tot Franse president hij als een kans voor Europa ziet. Zij wilde van hem weten wat de houding van de regering nu is ten aanzien van de EU en de Brexit. Zij weet immers dat hij op de golflengte zit van de eurogekke Verhofstadt die voor een harde Brexit pleit. De Vlaamse minister-president Bourgeois is daarentegen voor een zachte Brexit, omdat ook voor Vlaanderen zeer veel op het spel staat. Vlaanderen zorgt immers voor 84 procent van de Belgische export en ten aanzien van Groot-Brittannië is dat zelfs 90 procent. Is hieromtrent overleg tussen de federale en de Vlaamse regering, wilde Wouters weten, goed wetende dat ze alzo een prikje naar haar voormalige partij gaf.

In zijn antwoord zei Michel dat het overleg goed is en dat men op dezelfde golflengte zit. Aan Vlaamse kant werden wenkbrauwen gefronst… Veerle Wouters vroeg daarop naar het noorden te kijken, naar Ierland en Nederland, die ons inzake export voorafgaan, en niet naar Macron en Verhofstadt ‘die al langer het noorden kwijt is’. Bovendien riep ze de premier op naar de bevoegdheidsverdeling te kijken: Buitenlandse Handel is een Vlaamse bevoegdheid en Buitenlandse Zaken een federale. Zij begrijpt dan ook niet dat sommigen ervoor pleiten om Buitenlandse Handel te herfederaliseren, waardoor Vlaamse welvaart in Belgische handen wordt gelegd, en dat een V-partij zegt dat ook in een confederaal België Buitenlandse Zaken op Belgisch niveau moet blijven. Pak vast!

Humoristische noot Met de goedkeuring van het ‘Wetsontwerp houdende de militaire programmering van investeringen voor de periode 2016-2030’ werd een belangrijke stap gezet om het leger bij de tijd te houden, te moderniseren en enig perspectief te bieden. Jawel, het gaat over een pak geld, gespreid in de tijd. Maar het was nodig, willen we niet achterophinken met troepen die het moeten stellen met verouderd

materiaal en een manke omkadering. Bovendien was dat dringend nodig om de krijgsmacht op internationaal vlak een significante rol te laten blijven spelen. Ook al was er in de bevoegde commissie al een stevig woordje over gewisseld, toch kwamen vooral de linkse partijen donderdag even tussen om hun kritische noten nog eens uit te zingen. Als laatste spreker kregen we Mario van Hees van de communistische PTO/PVDA te horen… Hij dacht zeker niet aan zijn grote vrienden van het uiterst democratische Noord-Korea toen hij het had het over een antidemocratisch wetsontwerp, een oorlogszuchtige regering, over grotere budgetten die alleen maar voor meer bedreiging zorgen, een pro-VS- en pro-NAVObeleid, enzovoort… In zijn slotwoord repliceerde minister Vandeput (N-VA) kurkdroog: “Het is altijd goed om dergelijke debatten te laten afsluiten door iemand die er een humoristische noot in brengt, niet gehinderd is door enige kennis van zaken, nooit de inhoud van het ontwerp heeft bekeken en allerlei uitspraken doet.” De regering kreeg vanuit de oppositie enkel de steun van de uitgesproken rechtse partijen Vlaams Belang en Parti Populaire.

Wachten op…?

Barbara Pas (VB) vroeg al meermaals naar een stand van zaken omtrent de modernisering van de protocollaire rangorde, waarvoor Jan Jambon al vaker beloofde zich als minister van Binnenlandse Zaken te zullen inspannen. Eigenlijk gaat het erom dat de Vlaamse regering vindt dat de Vlaamse minister-president in de protocollaire volgorde onmiddellijk na de eerste minister dient te komen. De protocollaire rangorde moet als het ware een weerspiegeling zijn van het toegenomen belang van de deelstaten. Barbara Pas stelt echter vast dat de timing al enkele keren opgeschoven is. Toen zij minister Jan Jambon (N-VA) daar een eerste keer over ondervroeg, was zijn doel om het in orde te krijgen vóór 21 juli 2015. Er is dan een werkgroep opgericht die een aantal aanbevelingen heeft geformuleerd. Bij antwoorden op andere vragen is de timing verschoven naar het najaar van 2015, dan naar het voorjaar van 2016. Toen Pas hem vorig jaar opnieuw naar een stand van zaken vroeg, was zijn antwoord dat het zeker vóór 21 juli in orde zou zijn, maar dat hij ‘niet wist van welk jaar’. Het was dus tijd, vond ze, om nog eens naar een stand van zaken te peilen. Jan Jambon zit duidelijk verveeld met die zaak; hij probeerde al schertsend een en ander te relativeren door te stellen dat er in een regering onbelangrijke dingen zijn die eenvoudig opgelost geraken, zoals tax shifts, begrotingen opstellen, een veiligheidsplan goedkeuren, enzovoort. Uit zijn antwoord bleek uiteindelijk dat het overlegcomité van de regeringen in de zaak een ‘deadline’ moet bepalen. En dat zou voor binnenkort zijn… Barbara Pas zuchtte eens diep en zei in haar repliek even schertsend dat de minister een aantal onbelangrijke zaken vergat op te noemen die deze regering nog af te handelen heeft, zoals het begrotingsevenwicht en de daling van de vennootschapsbelasting… Ondertussen duurt het wachten voort…

Actueel

18 mei 2017

De partij van God in Libanon In het kader van zijn journalistiek project is freelancejournalist Jens de Rycke naar Libanon afgereisd. Twee weken geleden kon u een eerste bijdrage lezen, over de herdenking van de Armeense genocide. Een gepland bezoek aan Syrië moest op de valreep geannuleerd worden. Noodgedwongen moet hij in Beiroet blijven…

Mijn reis eindigt met een trip naar Baalbek, een plek in de Bekavallei in het noordoosten van Libanon. Het herbergt één van de meest indrukwekkende Romeinse ruïnes in de Levant.

Mijn taxi rijdt de berg af richting de vallei. In de verte zien we al de vele witte stippen die tegenover de groene vallei afsteken. Het zijn allemaal witte tenten van de VN; ook hier wachten Syrische vluchtelingen op het einde van de oorlog.

Maar de vraag wanneer ze naar hun land zullen kunnen terugkeren, blijft onbeantwoord.

We rijden verder, en aan de kant van de weg zie ik enkele gele vlaggen wapperen. De groene kalasjnikov die op de vlaggen prijkt, maakt meteen duidelijk van wie ze zijn. Wat verder zie ik een bord hangen met de foto van Hassan Nasrallah, de geestelijke leider van Hezbollah. Ik wijs naar het bord en ik vraag aan mijn taxichauffeur wat hij eigenlijk van die partij vindt.

“Dit gaat je misschien verrassen omdat ik een christen ben, maar ik steun Hezbollah. Tijdens de burgeroorlog vochten we ook tegen hen, maar nu we worden geconfronteerd met ISIS en andere terreurorganisaties die ons bestaan bedreigen, zijn het onze bondgenoten. Als christenen moeten we steun zoeken bij iedereen die het ons kan geven in deze onzekere tijd. Op het Westen kunnen we niet meer rekenen. Die vinden de olie van de Golfstaten (die volgens hem de terroristen steunen) belangrijker dan het lot van de christenen in het Midden-Oosten.”

Ik weet dat Libanon een ingewikkeld land is. De politiek is sektarisch ingedeeld en dat maakt het een speelveld voor verschillende regionale spelers. Israël, Saoedi-Arabië en ook Iran zijn enkele van de betrokken landen. Dit laatste land is bezig om zijn invloed in het Midden-Oosten uit te bouwen en doet dit via de zogenaamde ‘as van het verzet’. Deze sjiitische as die Iran uitbouwt, verzet zich tegen de invloed van de Verenigde Staten en Israël in de regio en loopt via Iran naar Irak – en Syrië – en Hezbollah in Libanon. Ik weet dat we in de EU Hezbollah als een terreurorganisatie beschouwen, maar na het gesprek met mijn taxichauffeur voel ik aan dat men in Libanon anders tegen die partij aankijkt.

Zonder Hezbollah zat ISIS ook in Beiroet Antwoorden op mijn vragen hoopte ik te vinden bij Marwa Osman. Ik ontmoette haar eerder tijdens mijn vorige reis in het zuiden van Libanon. Als journalist/politiek commentator, maar vooral als een jonge sjiitische vrouw, leek ze mij de juiste persoon om vragen aan te stellen.

Voor ons in het Westen lijkt het vreemd dat iemand een organisatie als Hezbollah steunt. Waarom zijn er zoveel Libanezen die deze partij steunen?

Osman: “Je moet je in de eerste plaats afvragen wat Hezbollah is. Het is zowel een politieke partij als een gewapende beweging. Sommige leden vechten met de gewapende militie, maar anderen steunen enkel de politieke vleugel.

De partij werd in 1982 opgericht tijdens de Libanese burgeroorlog op basis van nationalisme en een religieuze ideologie. Het doel

Marwa Osman

was het land te bevrijden van de onrechtvaardige Israëlische bezetting. Jarenlang is er een guerrillaoorlog gevoerd tegen Israël, waarbij de methoden door het Westen als terrorisme werden beschouwd. Maar wat in het Westen als terreur werd gezien, beschouwden vele Libanezen als verzet tegen een bezettingsmacht. Toen Hezbollah in 2000 Israël wist te verdrijven, werd dit dan ook door heel Libanon als een overwinning gevierd. In het Westen bekijken jullie deze gebeurtenissen en dus ook de partij door een andere bril dan de Libanezen. Daarenboven demoniseren jullie media Hezbollah omwille van haar gewapend verzet tegen Israël en het feit dat haar bondgenoten de geopolitieke tegenstanders van het Westen en de Golfstaten zijn.”

Hezbollah vecht tegen Israël. Maar wat is dan haar standpunt in het Israëlisch-Palestijnse conflict?

Osman: “Als je naar de preken van Hassan Nasrallah luistert, is het duidelijk dat Hezbollah Palestina wil bevrijden van de zionistische kolonisten. Nasrallah beschouwt de staat Israël als een onrechtmatige staat die is gebouwd op gestolen land. Hezbollah steunt daarom de verdreven Palestijnse bevolking in haar strijd om dit land terug te verwerven.

Persoonlijk denk ik wel dat ze aan realpolitik doen, en dus streven naar een politieke oplossing voor het conflict. Alles staat in het teken om het lijden van de Palestijnse bevolking te doen stoppen. Maar uiteindelijk kan enkel het Palestijnse volk zelf beslissen wat een aanvaardbare oplossing met Israël is.”

Maar streven ze dan ook niet naar een islamitisch bestuur in Libanon?

Osman: “Hezbollah heeft een ander concept van hoe Libanon zou moeten worden bestuurd, maar is actief betrokken in het politieke proces van het land, waarbij zij dus ook compromissen moet maken. Als sjiieten dragen ze hun religieuze identiteit actief uit, maar ze doen dit niet ten koste van de vele andere geloofsovertuigingen die Libanon kent. Hezbollah is de sterkste militaire macht in Libanon. Mocht ze haar wil aan de rest van het land willen opdringen, dan had ze dat al lang gedaan.”

De partij is ook betrokken in de Syrische oorlog. Ze staat aan de kant van president al-Assad. Waarom heeft ze zich aan zijn zijde mee in de oorlog gegooid?

Osman: “Tussen Hezbollah en de Syrische regering bestaat al lang een bondgenootschap. Syrië heeft Hezbollah altijd gesteund in de strijd tegen Israël. Zonder de wapens die uit Damascus kwamen, zou Hezbollah deze strijd nooit hebben kunnen voeren.

In het begin van de Syrische burgeroorlog hield de partij zich afzijdig. De oorlog werd als een intern conflict beschouwd die door de Syriërs zelf moest worden uitgevochten of opgelost. Maar Hezbollah kreeg in 2013 van de Syrische regering een verzoek om steun. Het grensgebied tussen Syrië en Libanon was niet meer onder de controle van de regering en extremisten uit Libanon gebruikten de grensstreek om wapens en strijders naar de verschillende rebellengroeperingen in Syrië te sturen.

Libanon dreigde mee in het conflict te worden getrokken. Nasrallah verklaarde dat het een keuze was om ofwel de terroristen in Syrië te bevechten of hen in de toekomst in ons eigen huis te bevechten. Als Hezbollah deze strijd niet was aangegaan, had ISIS ook Libanon in handen kunnen krijgen. De strijd om Qusayr was de eerste grote slag die Hezbollah in Syrië uitvocht en hierbij verdreef ze het AlNusrafront (de Syrische tak van Al-Qaida) uit de stad. De oorlogsinspanning hield in het grensgebied onder controle te houden. Maar strijders van Hezbollah hebben ook dieper in Syrië aan militaire operaties deelgenomen, zoals de bevrijding van Aleppo.

Er was ook een neveneffect van de betrokkenheid in de oorlog. De extremisten die tegen de Syrische regering vechten, exporteren hun terreur ook naar Libanon. In Beiroet vonden bomaanslagen plaats die een sektarische dimensie hadden. Ze beweerden sjiieten te viseren omdat Hezbollah in Syrië vocht.

Maar net als bij alle andere aanslagen waren de

5

Echo’s uit de Koepelzaal Timmerfrans Op bezoek in het Vlaams Parlement, mocht Eurocommissaris Frans Timmermans daar een toespraakje geven. Deze Timmerfrans, zoals de collega’s van GeenStijl zeggen, staat vooral bekend als een onbetrouwbare en migratielievende ivorentoreneurocraat.

Zijn speech laten we aan ons voorbij gaan, want niets meer dan een aaneenschakeling van platitudes, politieke correctheid en pietluttigheid.

Baksteen

De vlag van Hezbollah slachtoffers onschuldige burgers uit verschillende geloofsgemeenschappen. Sjiieten, christenen, soennieten,... iedereen werd getroffen door het geweld van terroristen.”

Heeft de deelname van een uitgesproken sjiitische partij als Hezbollah deze oorlog dan geen sektarische dimensie gegeven?

Osman: “Het Westen probeert altijd iedereen in de Syrische oorlog in duidelijke categorieën te plaatsen. Misschien helpt het hen om zo duidelijkheid te scheppen in deze ingewikkelde oorlog, maar het is niet altijd de volledige waarheid. Het klopt dat Hezbollah een sjiitische organisatie is, maar in hun rangen vechten ook mannen die afkomstig zijn uit andere geloofsgemeenschappen. Christenen, druzen en soennieten zijn bij Hezbollah te vinden. Daarenboven vechten ze samen met het Syrische leger dat voornamelijk uit soennieten bestaat en met de Russen die orthodoxchristelijk zijn. Mochten ze een sektarische strijd voeren, zouden ze dan in Syrië christelijke steden zoals Ma’loula hebben bevrijd? De gemeenschappelijke vijand van iedereen, dat zijn de extremisten die door Saoedi-Arabië en Qatar worden gesteund. Het is een gevecht tegen terreur, niet tegen medemoslims.”

Hoe kijk jij aan tegen de rol die Europa speelt in de Syrische oorlog?

Osman: “Helaas stellen we vast dat de extremisten waartegen de Syrische regering en hun bondgenoten vechten ook afkomstig zijn uit Europa. Met verbazing kijken wij vanuit Libanon toe hoe Europa zichzelf kapotmaakt. Samengevat: de Europese bevolking is het slachtoffer van zijn eigen leiders. Europa is net - ongelooflijk maar waar - een bondgenoot van de staten die ervoor zorgen dat de wahabitische ideologie zich onder de jongeren in hun straten verspreidt. En reageert dan met verbazing als die jongeren zowel in Syrië als in Europa terreuraanslagen plegen.

De westerse leiders blijven geloven dat er “gematigde rebellen” bestaan en blijven deze steunen en bewapenen. Wanneer deze wapens dan bij ISIS en Al-Nusra terechtkomen en later tegen hun eigen burgers worden gebruikt, kunnen ze enkel reageren door kaarsjes te branden… Maar Europa kan, als het wil, een belangrijke rol spelen in het stoppen van dit conflict.

Mocht Europa in staat zijn om de grenzen met Turkije te laten sluiten, de sponsors van terroristen aan te pakken en ophouden met wapens te sturen, dan zou er eindelijk een politieke oplossing voor het Syrische conflict kunnen worden gezocht. De vraag is alleen: wil Europa dat wel, en is het daartoe in staat?”

In Vlaanderen hebben we een berucht figuur genaamd Dyab Abou Jahjah. Vaak wordt beweerd dat hij banden heeft met Hezbollah. Heb jij al van hem gehoord?

Osman: “Neen. Het kan zijn dat deze man de strijd tegen Israël steunt, maar als ik uw verhaal over hem heb begrepen, dan heeft hij weinig bij Hezbollah te zoeken. Als hij zich portretteert als een lid van deze partij, dan is hij een leugenaar en haalt hij hun naam door het slijk. Ik stel me vragen bij zijn politiek activisme. Waarom tolereren jullie iemand zoals hem in jullie maatschappij? Mocht het van mij afhangen, zou ik hem al lang het land hebben uitgezet. Maar in Europa zijn jullie helaas vreselijk naïef als het op zulke gevaarlijke indivi-

Een uitspraak van de Vlaamse Bouwmeester heeft de baksteen in de maag van de Vlaming doen omkeren. De goede man is namelijk van mening dat het maar eens verboden moet worden om vrijstaande woningen te bouwen.

Een visie als een andere, die hoe dan ook nog niet voor morgen zal zijn.

Toch vond Lydia Peeters (Open Vld), en in mindere mate Axel Ronse (N-VA), de uitspraken van de bouwmeester wat verregaand. De ministers Schauvliege en Bourgeois reageerden dat Vlaanderen zoals steeds uitstekend werk aan het leveren is voor de huidige en toekomstige ruimtelijke ordening.

De bouwmeester had misschien wat overdreven, maar niet genoeg om op de vingers te worden getikt. Zolang er geen verbod komt op de bouw van luchtkastelen, heeft het Vlaams Parlement niks te vrezen.

Bombardier Ernstiger is de zaak-Bombardier. De trein- en trambouwer wil een deel van zijn activiteiten weghalen uit Brugge en daarbij tweehonderd werknemers ontslaan; de Brugse vestiging zou binnen Bombardier nogal sterk worden gedegradeerd.

Niet verwonderlijk was het dringen op het spreekgestoelte. Minister-president Bourgeois verzekerde dat alles eraan wordt gedaan om de zaak aan te pakken, Vlaams en federaal. Hij betreurde ook dat Bombardier tot nu toe eerder vaag bleef over zijn plannen. De bestellingen van De Lijn zouden weinig doorwegen, die van de NMBS zouden wat meer druk kunnen zetten, maar toch. Bombardier kan niet worden verplicht om hier te blijven.

Stefaan Sintobin (VB) vond het meer dan cynisch dat Bombardier nog uitpakt met zijn honderdvijftigjarige geschiedenis in ons spoorwegland terwijl het zinnens is om Brugge te decimeren. Enigszins op eenzelfde lijn zat Bart Caron (Groen) die het ook al te grof vond dat een bedrijf met de geschiedenis van Bombardier, dat bovendien voor 95 procent van overheidsbestellingen leeft, zo weinig maatschappelijke verantwoordelijkheid aan de dag legt.

Zo gaat dat met blinde en anonieme geldmachten.

Islamdocenten Nadia Sminate (N-VA) prikte nog maar eens in het probleem van de schromelijke onderkwalificatie van de islamdocenten in onze scholen. Minister Crevits deelt die bezorgdheid, maar ze zei dat het een beetje moeilijk is om bekwaamheidsbewijzen op te eisen als daarvoor niets is vastgelegd.

Ze heeft wel al een akkoord daarover met de Moslimexecutieve. Alles zal nu wel binnen het Vlaamse hoger onderwijs kunnen en de inspectie is versterkt. Omdat dezer dagen een en ander in de pers verscheen over islamleerkrachten die leerlingen de stuipen op het lijf jagen met hel en verdoemenis werden daar ook nog wat opmerkingen over gemaakt. Want oeh en ah, en arme kindjes, enzovoort. Met enig nuanceverschil zetten de bekende theologen Chris Janssens (VB) en Jean-Jacques de Gucht (Open Vld) hun opvattingen over godsdienstonderwijs uiteen.

Janssens zei dat de politieke islamideologie geen plaats heeft op de scholen. De Gucht betreurde dat er überhaupt religie wordt onderwezen, maar zei dat als dat dan toch moet de leerkrachten het juiste papiertje moeten hebben. Van CD&V hadden we dan weer verwacht dat stelling zou worden ingenomen tegen válse godsdiensten, maar die tijden zijn kennelijk voorbij.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Schijnbaar details Ach, wat kan een hippe naam nu kwaad, ook al klinkt hij wat Franstalig? De gelatenheid ter zake is groot bij de progressieve Vlaming. Aan Franstalige kant is de redenering helemaal anders. Hoe meer Franstalige namen gebruikt worden, hoe groter de francofone uitstraling van Brussel. Wat een archaïsch achterhoedegevecht is voor de ene, is een politiek-culturele hefboom voor de andere.

Erg moeilijk is het niet om argumenten à charge tegen De Standaard te vinden, tot in 1999 ‘Het dagblad voor staatkundige, maatschappelijke en economische belangen’, voorzien van het AVV-VVK letterkruis.

Eigenlijk volstaat het dat vod nu en dan ter hand te nemen, en dan trachten rustig te blijven. ‘Nicht ärgeren, nur wundern’, al beseffen we dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan.

Een recent voorbeeld, wat onmiddellijk aansluit bij de Brusselse focus van deze rubriek, is ‘Tijd voor de totale taalstrijd’ (DS, 11.5.2017), getekend ene Filip van Ongevalle (nomen est omen), ‘chefcultuur’ genaamd. Krantenredacties lijken met al hun ‘chefs’ wel een Mexicaans leger; helemaal anders dan de ronde tafel van de weelderige redactielokalen van dit blad, voorgezeten door Koning Karl als primus inter pares. Soit.

18 mei 2017

Zaventem: al 500 jobs weg Nog voor de eerste boete in de bus is gevallen, heeft de Slovaakse vrachtmaatschappij ‘Air Cargo Global’ beslist om zijn activiteiten te verplaatsen naar Schiphol en Praag.

Onlangs had het Chinese ‘Yangtze River Express’ al een gelijkaardige beslissing genomen. De Chinezen waren goed voor 300 rechtstreekse jobs, de Slovaken voor 200. Samen verwerkten ze 12 procent van de vrachtvluchten. En het cargobedrijf Magma Aviation (200 banen) heeft ook vertrekplannen.

Hoewel de link met de activering van de Brusselse geluidsnormen overduidelijk is, doet de hautaine Brusselse minister Céline Fremault (cdH) alsof haar neus bloedt: “Wij voelen ons niet verantwoordelijk. Misschien vertrekken ze gewoon om strategische redenen. Er is geen bewijs dat ze omwille van de geluidsnormen vertrekken en vele andere maatschappijen blijven wel.”

Het is duidelijk dat Fremault onverkort zal doorzetten met haar plannen en totaal geen interesse heeft voor de werkgelegenheid op de luchthaven. Zo mogelijk nog straffer is dat zij als milieuminister zelfs geen interesse heeft voor de milieugevolgen.

Om de Brusselse geluidsmeters te verschalken, is de Ierse lagekostenmaatschappij Ryanair gestart met een bijzondere opstijgprocedure, waarbij de vliegtuigen vertrekken vanaf

het uiterste einde van de startbaan en veel sneller hoogte nemen. Gevolg is een veel hogere geluidsproductie bij de start, een fel verhoogd kerosinegebruik en bakken bijkomend fijn stof.

Toch werd deze beslissing al toegejuicht door de milieuminister, die trots spreekt over de “Quick Wins” (snelle winsten) van haar beleid. Indien alle maatschappijen op die procedure zouden overschakelen, zou de capaciteit van de luchthaven drastisch dalen, maar dat vindt Fremault niet erg, wel integendeel.

Bidon water De reactie van Fremault werd maandag gehekeld door het Platform Luchthavenregio, waarin werkgevers en vakorganisaties samen strijden voor het overleven van de luchthaven.

Samen met de gouverneur en de burgemeesters van Halle-Vilvoorde hebben ze de cdH-

Arabisch op school

Binnenkort nieuwe bezienswaardigheid

Daar gaan we weer. Eens om de paar jaar is er wel een ‘gezaghebbende’ stem die pleit voor het invoeren van lessen Arabisch op onze scholen. Kwestie van een beetje aan te sluiten bij de enorme omvolking die op kruissnelheid gekomen is in onze steden. Ook nietallochtone kindjes kunnen er maar goed mee zijn, want als we allemaal een mondje Arabisch spreken, is de ultieme verbinding nabij, nietwaar? Deze keer kwam het voorstel van Patrick Loobuyck, opgeleid als moraalwetenschapper in Gent, maar nu hoogleraar aan de Universiteit Antwerpen. Hij oppert de denkpiste in zijn pas gepubliceerde boek ‘Samenleven met gezond verstand’. Eerlijk gezegd, wij weten niet wat zo’n mensen bezielt. Wie ook maar een beetje op de hoogte is van de toestand van het taalonderwijs in Vlaanderen (en we nemen aan dat Loobuyck dat is), die weet dat we in een rotvaart achteruitboeren. Dat geldt in de eerste plaats voor Nederlands, naar we aannemen toch de taal waar men het meest mee vooruitkomt in Vlaanderen. Maar zelfs bij moedertaalsprekers Nederlands zakt het niveau naar benauwende diepten. Ook de beheersing van het Engels en het Frans is belabberd tot onbestaande, om van het Duits, de taal van onze belangrijkste handelspartner, maar stilletjes te zwijgen. Aan de universiteiten klaagt men steen en been over het povere taalniveau van de instromende studenten, en dat zal Loobuyck toch wel weten.

Wat zouden we dan nog het aartsmoeilijke klassiek Arabisch introduceren op onze scholen, een taal waar nota bene de meeste allochtonen geen grammetje kaas van hebben gegeten? Dat is absurd.

Don Quichotte Met de eerste zin is de teneur helemaal gezet: “Het was al een tijd geleden, maar de Vlamingen hebben nog eens een taalstrijd gewonnen in Brussel. Niet dat er ook maar iemand van wakker lag (...).” De auteur maakt zich vrolijk over een recent advies van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT), aangekaart door Brussels N-VA-parlementslid Johan van den Driessche. Deze ergert zich dat voor de historische Magdalenazaal, sinds ze vorig jaar in beheer kwam van Brussels Expo, enkel nog de eentalige benaming La Madeleine gebruikt wordt.

Kan niet, meent de VCT, de uitstraling van dergelijke instellingen moet keurig in beide talen en op voet van gelijkheid gebeuren.

Per slot van rekening gaat het niet om een privé-initiatief. De banden met de politiek zijn immers overduidelijk. De schepen van Toerisme, Phillip Close (PS), is voorzitter van Brussels Expo, en burgemeester, partijgenoot en vrolijke Frans Yvan Mayeur, zetelt in de raad van bestuur. De stad Brussel staat dan weer in voor het bedrijfskapitaal. Jammer toch dat de taalwetgeving in dit land niet meer dan een vodje papier is.

Nu is het natuurlijk bon ton om over dergelijke zaken meewarig te doen; precies zoals Van Ongevalle doet. Voor die weldenkenden is de taalstrijd een achterhoedegevecht; het maakt van lui als Van den Driessche een eigentijdse Don Quichotte.

BXL Maar laten we de zaken eens van de andere kant bekijken. Een dergelijk discours hoort men niet aan Franstalige zijde.

En dat multicultuur en alles wat daarmee gepaard gaat een mooi instrument is om het Franstalige imago van Brussel te versterken, wel, dat is dan mooi meegenomen. La Madeleine is één voorbeeld, maar er zijn er vele. Het BXL-logo van Brussel is een duidelijke verwijzing naar ‘Bruxelles’. Het Paleis voor Schone Kunsten werd Bozar, een fonetische weergave van Beauxarts. Bootik voor de verkooppunten van de MIVB, ook hier is de fonetiek op het appel.

Villo heet het fietsenverhuursysteem. En de historische gebouwen van Thurn en Tassis, dat wordt dan maar gewoon Tour & Taxis.

Brussel kan niet tegen de Vlamingen bestuurd worden, klonk het bij de oprichting van het gewest, bijna drie decennia geleden, in Volksuniemiddens (Vic Anciaux werd staatssecretaris). Misschien. Wat we zelf doen, dat doen we toch beter, niet?

KNIN.

minister opgeroepen om toegevingen te doen en mee te werken aan een billijke spreiding.

Ze stuurden een bidon water naar haar kabinet, om de minister aan te zetten water in de wijn te doen, maar we denken niet dat deze brave actie de minister zal bewegen tot enige inschikkelijkheid.

De enige wijze waarop de brute machtspolitiek van Fremault kan gestopt worden, is een krachtig politiek signaal van de drie Vlaamse excellenties die haar beleid tot op heden ondersteunen. Zolang Guy Vanhengel (Open Vld), Pascal Smet (sp.a) en Bianca Debaets (CD&V) de afbraakpolitiek van Fremault blijven gedogen, zal er niets veranderen.

Dit tragische trio draagt evenveel verantwoordelijkheid als de cdH-minister. Alleen zij kunnen de luchthaven en de werkgelegenheid redden. Maar ze zijn te laf om de Franstalige politici tegen de haren te strijken. Ze vrezen dat ze geen kans meer maken op een regeringspost in 2019 wanneer ze zouden aandringen op een modus vivendi met Vlaanderen.

Geen van de drie lijkt te beseffen dat de Brusselse kiezers hen wel eens stevig zouden kunnen belonen, wanneer ze opkomen voor gezond verstand, voor werkgelegenheid en voor een eerbaar vergelijk met de grootste private werkverschaffer van de Brusselaars, met name de luchthaven van Zaventem.

BL

Een gevang bestaande uit gebruikte containers Er komt een nieuw gesloten centrum (lees: gevangenis) voor criminele illegalen in Zandvliet. Dat werd zondag aangekondigd, na de eerste van drie zogenaamde superministerraden over veiligheid en justitie. In het gesloten centrum van Zandvliet komt er plaats voor zeventig mensen zonder papieren die een gevangenisstraf hebben uitgezeten.

Daarnaast zal het opvang bieden voor illegalen die in de gewone gesloten centra voor overlast zorgen, door moeilijk of gestoord gedrag. De bedoeling is hen zo snel mogelijk uit te zetten naar hun land van herkomst.

“Donderslag bij heldere hemel” Het bericht veroorzaakte een schokgolf in de Polderdorpen, waar de N-VA mee in gemeente- en districtsbesturen zit. Verbaasd hoorden de bewoners Bart de Wever victorie kraaien rond het initiatief. Ondertussen sprak een van de districtsschepenen (die kans loopt uit de partaai geworpen te worden) over “een donderslag bij heldere hemel”. Bewoners hadden het over een “vuilbak” waarin alles terechtkomt wat niet deugd. Het loont de moeite hun reacties te lezen op webstekken van plaatselijke bladen en verenigingen.

Volgens de eerste berichten zou het centrum ergens in een uithoek komen, nabij de A12 en de grens. Een uithoek? Psychologisch gezien een hoogvlieger, die term. Die van het stadhuis zijn altijd meesters geweest in het vinden van neerbuigende benamingen voor de Polderdorpen. Toen die zo’n zestig jaar geleden werden aangehecht bij Antwerpen (opgeslokt, zeggen de Poldernaars), sprak men van de “Noordergronden”. Nog later werd het de “Noordelijke Haven”. De namen Oosterweel, Oorderen, Wilmarsdonk, Lillo, Berendrecht en Zandvliet kwamen slechts terug onder Bob Cools, die de districtsraden uitvond en meer autonomie beloofde.

Intussen zijn de vier eerstgenoemde dorpen gesloopt. Van Lillo schiet alleen nog het fort over. Berendrecht en Zandvliet zijn een soort eilanden, belaagd door de groenen, die er

nooit voet aan wal gekregen hebben, maar die via het Havenbedrijf trachten baas te spelen. En daar nog in slagen ook.

Bouwtoelating?

Schoorvoetend gaven zij die “ervan wisten” toe dat het gevang op de Zandvlietse Hoek zou komen, nabij de Weeltjeshoeve. Dat is de enige grote polderboerderij die op de ‘rechteroever’ nog rest. Zij werd echter het slachtoffer van een pyromaan en brandde voor een groot gedeelte af. Pogingen om grote baas Bourgeois zo ver te krijgen dat zij zou gerestaureerd worden, draaiden op niets uit. Een ruïne, een puinhoop, bleef over.

In de buurt gaan, om te beginnen, gebruikte containers uit Tilburg geplaatst worden. Dat wordt het begin van het gesloten centrum.

Want Theo Francken en Bart de Wever hebben er geen rekening mee gehouden dat de “verre uithoek” tot de laatste landbouwgebieden behoort. Normaal krijgen zij voor hun gevangenis geen bouwtoelating. Het zal bij een containergevang blijven.

Pagadder

7

Onze naaste buren

18 mei 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Schijnheiligen

Vorige week hekelde Jurgen Ceder de schijnheiligheid van media, politici en bedrijven naar aanleiding van de vrouwelijke verontwaardiging in Nederland over GeenStijl.

Gezond verstand Daarmee is het laatste woord nog niet gezegd. Het circus begon met een column van Rosanne Hertzberger in het NRC over een onderdeel van GeenStijl waar reaguurders (alleen de l ontbreekt in dit typisch GeenStijlwoord) hun seksfantasieën mochten botvieren over De Volkskrantjournaliste Reijmer. Nu is Hertzberger geen politiek correcte lapzwans, eerder een echte B-wetenschapster met gezond verstand. Haar veertiendaagse column in de Wetenschapsbijlage van het NRC is altijd leesbaar; ook voor mensen die niet erg in wetenschap geïnteresseerd zijn. Ik wil dus best begrijpen dat ze zich de vraag stelde of overheidsinstellingen en bedrijven reclame moeten maken op zo’n webstek. Zeker als je de reacties van de reaguurders las. Ik heb minder schroom dan Ceder om een kat een kat te noemen, maar ik beperk me tot het fatsoenlijkste GeenStijlcitaat: “Ik zou haar overdwars in alle gaatjes nemen.”

De linkse hyena’s Maar toen namen de pseudolinkse en politiek correcte hyena’s het over. 100 mediadames steunden een brief van o.a.

Hertzberger en Reijmer met de vraag of al de GeenStijladverteerders zo’n leuke reacties passend vonden. U weet ook wel hoe zo’n actie gaat. A vraagt B, B vraagt C, enzovoort, tot er

100 namen zijn. Meestal zien de initiatiefnemers eerst achteraf wie er allemaal getekend heeft, en ik kan me indenken dat Hertzberger eventjes slikte toen ze de namen las. Columniste Elma Drayer van de linkse De Volkskrant tekende ook en maakte later van haar hart geen moordkuil. Er stonden namen bij van dames bij wie ze zelfs op een kilometer afstand nog niet in de buurt wil komen. Daar zijn verscheidene medewerksters bij van de racistische anti-Nederlandse en extreemlinkse haatsite Joop.nl bij; een walgelijke webstek waar je “in tegenstelling tot GeenStijl nooit kan mee lachen”, schrijft Drayer. Bij de ondertekenaars lees ik de naam van Heleen Mees. Dit canaille zat een tijdje in de gevangenis in New York, wegens stalking van een vroegere minnaar. Dat was geen reden voor De Volkskrant om haar medewerking op te zeggen.

Hypocrieten Erger is de schijnheilige reactie van adverteerders op het al bij al beschaafde protest van Hertzberger en Reijmer. Het eerste bedrijf dat onmiddellijk van de advertentiekar sprong, was Grolsch. De brouwerij geeft haar naam aan de Grolsch Veste, het stadion van FC Twente, waar Preud’homme nog coach is geweest. FC Twente mag niet Europees spelen omdat er hemeltergend financieel gesjoemeld is. Trok Grolsch zich toen

terug? Neen. Het was ook een publiek geheim dat het supportershonk in het stadion een drugshol was waar harddrugs te koop waren. Grolsch wou het niet weten. Vorige maand heeft de politie eindelijk korte metten gemaakt met die schande.

Heet het stadion nog altijd de Grolsch Veste? Natuurlijk. Nog een hypocriet: defensieminister Hennis (het mens heet Plasschaert, maar deze feministe gebruikt toch maar liever de naam van haar man). Ze laat geen advertenties meer plaatsen bij GeenStijl. Nederland is een laf land. (Denkt u dat een Brits bataljon in Srebrenica ook zou gekropen hebben voor de Bosnische Serviërs?) Mensen die hun leven willen riskeren als militair in een achterlijk gat als Afghanistan zijn niet zo gemakkelijk te vinden, dus adverteerde het ministerie van Defensie jarenlang graag en opzettelijk op een webstek waar macho’s te vinden zijn, maar nu even niet.

Ach, zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Maar de belangrijkste vraag is de volgende. Hoeveel van die ondertekenaars uit de media hebben ooit al een protestbrief opgesteld of zelfs maar ondertekend die de ziekelijke en gewelddadige vrouwenhaat aanklaagt van een rotte ideologie die dagelijks vrouwen vernedert, hen als halve dieren beschouwt en hen herleidt tot kinderfabrieken? Ik ken niet al de namen van de dames die zich boos maakten, maar ik ken wel de media waarvoor ze werken.

Ik geloof niet dat er 10 dames zijn bij die 100 die de kwaadaardige mohammedaanse kanker die Europa aantast, durven aanpakken.

Willem de Prater

Voor Dominique rinkelt de kassa Van beroep is de man artistiek leider van de ‘sociaalartistieke werkplaats Victoria Deluxe’. Duidelijk geen zware baan, want hij heeft tijd zat om zich met andere dingen bezig te houden. Overal duikt zijn naam op (als slecht geld). Hart boven hard, krakerssteungroep ‘recht op wonen’, solidariteitsacties voor de ‘vluchtelingen’ van Calais…

Noem maar op. Als het uiterst links is, is Dominique Willaert van de partij.

De activist met de opvallende lange haren heeft er een missie bij: Theo Francken in Gent en elders het spreken beletten. Wanneer de staatssecretaris een lezing geeft, valt Dominique Willaert hem constant in de rede. Zijn grenzeloze arrogantie verraadt het al, deze culturo heeft een ego vetgemest op subsidiegeld.

De man loopt op straat luidkeels te fulmineren tegen de besparingen van de harteloze regering, maar zijn organisatie heeft daar geen last van. Sven Gatz gaf hen bij de laatste ronde zelfs 14 procent opslag. De jaarlijkse subsidie voor Victoria Deluxe steeg van 440.000 euro in 2015 naar 505.200 euro in 2016.

Subsidiemachine Van de stad Gent krijgen ze onderdak (in een gebouw op Dok Noord) en een bedrag van 108.000 euro per jaar voor ‘wij zijn super en divers’, een project met jongeren. “Doel is om ontluikend talent van uiteenlopende origine op te sporen en traag maar duurzaam te laten ontbolsteren.” Dat talent wordt gerekruteerd in de onthaalklassen voor anderstalige nieuwkomers. Kortom, enkel wie vreemd is in Gent mag meedoen. Wees gerust dat de onfortuinlijke jongeren die door Victoria ‘ontbolsterd’ worden de haat voor al wat Vlaams is wordt

ingelepeld nog voor ze een mondje Nederlands kunnen spreken. Maar daarmee is de subsidiemanna nog lang niet gedaan.

Het kunstproject ‘moving people’ - miniatuurbeeldjes van vluchtelingen her en der in de stad – van Victoria Deluxe krijgt 12.000 euro.

Europese subsidies, 100.000 euro voor ‘Ghent strife for peace’, een herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Wie staat er naast De Vooruit in het lijstje? Victoria Deluxe. De nieuwe artistieke leider van het NTG belooft samen te werken met de lokale cultuurpartners, zoals daar zijn… Victoria Deluxe (en ook Zoo Humaine van Chokri Ben Chika).

Minister Homans trekt geld uit voor deradicaliseringsprojecten bij jongeren, in Gent gaat er 90.691 euro naar Victoria Deluxe (!) voor ‘Geloof in de stad’, een project dat “vanuit het perspectief en de leefwereld van moslimjongeren wil illustreren dat identiteit en godsdienstbeleving niet haaks staat op integratie”. Ja, het mag plots over geloof gaan en zelfs over identiteit, op voorwaarde dat er subsidiegeld tegenover staat en dat het geloof in kwestie de islam is en de identiteit alles behalve de Vlaamse is.

Plat politiek De werking van Victoria Deluxe is plat poli-

tiek: nieuwkomers inkapselen en winnen voor links. Over Vlamingen laten wij Dominique zelf aan het woord (Knack augustus 2013): “Wat ons opviel, is dat zulke buurten (de wijk Sluizeken-Tolhuis-Ham in Gent) overdag bijna uitsluitend bevolkt worden door migranten.

Tussen negen en vijf zie je amper Vlamingen op straat. Die hebben allemaal twee kinderen, een drukke job, nergens meer tijd voor. Terwijl die migranten ervoor zorgen dat de stad lééft.

Zij flaneren, zorgen voor sociale controle…

Zij maken de stad echt. Ze zijn ook de eer-

Drie opties voor Luik in 2018 De Publifin-affaire heeft diep ingehakt op de Luikse politiek. De ooit almachtige PS is dermate verzwakt dat openlijk gedacht wordt aan het sluiten van een kartel met de centristen van de cdH om in 2018 aan de macht te blijven in de Vurige Stede.

Het deed de alarmlichten in Luik flikkeren. Eind maart voorspelde een peiling een ramp voor de Luikse PS bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. De socialisten zouden wegzakken van 38 naar 22 procent. Een nooit gezien dieptepunt.

Ecolo zou met 21 procent de tweede partij worden. Dan volgt de extreemlinkse PTB met Luikenaar Raoul Hedebouw (16,8 procent). De MR, al 40 jaar in de oppositie, zou met 16,1 procent slechts vierde zijn. De cdH haalt 8 procent. De huidige bestuurscoalitie van PS en cdH zou ocharme nog goed 30 procent halen. Peilingen blijven natuurlijk peilingen. De PTB is in de voorspellingen wellicht oververtegenwoordigd. Vaak wordt vergeten dat veel Waalse kiezers ondanks de stemplicht gewoon thuisblijven. En dat is net een niet verwaarloosbaar deel van het PTB-electoraat.

Bij de PS beseffen ze dat ze niet te veel moeten inzetten op die onbesliste en balorige kiezer. Het Publifin-schandaal met de verloningen voor nepvergaderingen van de Luikse intercommunale blijft nazinderen. Willy Demeyer, PS-burgemeester van Luik, beseft dat zeer goed. Hij heeft de voorbije weken verschillende signalen gegeven die moeten bewijzen dat niet meer gelinkt kan of mag worden aan het Publifin-schandaal en de vertakkingen naar de Luikse PS. Demeyer nam ontslag als

voorzitter van de Luikse PS-federatie. Hij trok zich ook terug als federaal Kamerlid. Demeyer, die enige jaar geleden hoopte op een federale ministerpost en daarvoor zelfs lessen Nederlands volgde, denkt meer en meer aan een ‘Lijst van de burgemeester’ als ontsnappingsroute, om in 2018 de meubelen te redden.

Lijst van de burgemeester Het is inderdaad één van de ernstige opties met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Een Lijst van de burgemeester, of Stadslijst, met niet-PS’ers zou tot een persoonlijk plebisciet van Demeyer moeten leiden. Want voor zijn beleid als burgemeester krijgt hij goede punten. Demeyer, burgervader sinds 1999, heeft de stad vernieuwd door een aantal grote openbare werken. Veel Luikenaars zijn hem daar dankbaar voor. De optie met een Lijst van de burgemeester naar de verkiezingen te stappen, betekent ook dat de naam PS amper op de affiches zal verschijnen. Demeyer hoopt op een Luikse versie van het Patrick Janssens-effect in Antwerpen in 2006.

Maar er doen nog scenario’s de ronde in Luik. Bij de cdH is men een kartel met de PS genegen. Een PS-cdH-coalitie zou een centrumlinks profiel hebben en een belangrijk deel van de Luikse bevolking kunnen aanspreken. Het zou een zware ver-

sten om te helpen. Ik kan echt een waslijst opnoemen van dingen die wij van die nieuwkomers en migranten zouden kunnen leren, qua burgerschap. Eigenlijk vormen veel van die Vlaamse tweeverdieners de probleemgroep in de stad.”

Dat lijkt ons een racistische uitspraak, waar elke normale partij afstand van zou moeten nemen, maar zijn vrienden van rood en groen vonden dat niet nodig. Dat zal met de acties tegen Theo Francken niet anders zijn.

Mathildis

Li bia bouquet nedering zijn voor de MR, die al sinds de fusie van de gemeenten in 1976 probeert om opnieuw deel uit te maken van het lokale bestuur in de Vurige Stede. Maar geen enkele liberaal is daar tot nu toe in geslaagd. Didier Reynders probeerde het, maar hij ving bot. De aversie van de PS voor zijn persoon was zo groot dat hij naar Ukkel verhuisde en partijgenote Christine Defraigne haar kans liet gaan. Maar ook de huidige Senaatsvoorzitter kon de anti-MR-coalitie niet breken. Zelfs met haar meer sociaalliberale profiel.

Uiteraard zou een PS-cdH-kartel met de huidige peilingen als eindresultaat geen absolute meerderheid halen. Maar het zou volgens sommigen de opstap zijn naar een coalitie met Ecolo. Bij de PS staat niet iedereen te springen om in een kartel te stappen. Het zou betekenen dat de cdH op die lijst oververtegenwoordigd wordt. Waardoor de PS eigenlijk het politieke overleven van de centristen verlengt.

De derde optie is dat iedereen met een eigen programma en lijst naar de verkiezingen stapt. Bij de cdH gaan stemmen op voor die piste te kiezen. Ze hopen op een positief electoraal effect voor Alda Greoli, de Franstalige minister van Cultuur, die door de cdH naar Luik werd geparachuteerd. Bij de PS is het enthousiasme voor een aparte campagne zonder kartels ook niet zo groot. Een anti-PS-coalitie van Ecolo-MR-cdH is in dat geval immers zeker niet uitgesloten. Wellicht kiezen veel Luikse PS’ers uit lijfsbehoud voor een plaatsje op de in prinPicard cipe partijloze burgemeesterslijst van Demeyer.

8

De wereld rond

18 mei 2017

Diplomatieke valies

Perzische perspectieven Politieke macht is ook in een land als Iran een complex gegeven. Om de gevolgde lijn van dat land bij te sturen, is dan ook gevoelig meer nodig dan een nieuwe president. Toch mag, zoals de jaren hebben aangetoond, diens invloed niet onderschat worden. De vraag of president Rohani nu vrijdag herkozen raakt, is dan ook erg pertinent.

Zeker als men zich bewust is van de internationale rol en het potentieel van Perzië anno 2017.

werkloosheid blijft hoog. 12,5 procent van de bevolking heeft geen baan, en bij de jongeren is dat zelfs 27 procent. Wellicht is een herverkiezing van Rohani de beste garantie om daar verandering in te brengen. Maar dat de kiezer niet altijd met zijn ratio stemt, daarvan zijn de voorbeelden legio.

Er zijn verschillende kandidaten, elk met een eigen zienswijze. Ze gaan live in debat op de openbare omroep. Dit lijkt sterk op een verkiezing, en het zal er dus wel een zijn, zou een wat naïeve westerling denken. In werkelijkheid hebben we het over Iran, Perzië zo u verkiest.

Er vindt vrijdag een presidentsverkiezing plaats, maar dat betekent toch iets anders dan wat wij gewoon zijn. Om te beginnen is er een belangrijke religieuze regulator: de Religieuze Raad, met aan het hoofd Ali Khamenei. Wie zich kandidaat stelt voor het presidentschap moet in die kringen het fiat krijgen, anders gaat het spel niet door. Kwestie van toch wat sturing te geven aan de gebeurtenissen. De manier waarop de ‘wereldlijke’ en de religieuze kaste met haar satellieten zich tot mekaar verhouden, is voer voor analisten van het kaliber van zij die de machtsverhoudingen in Moskou, Peking en Pyongyang haarfijn in kaart trachten te brengen.

Maar goed, met zes blijken ze te zijn om het ambt te ambiëren, al loopt tijdens het schrijven dezes het nieuws binnen dat een kandidaat zich terugtrekt. Om de verdeeldheid tegen te gaan, luidt het, en dat klinkt dan weer erg vertrouwd. Sinds de sjah de laan uitgestuurd werd en het islamitische Iran het licht zag, slaagde elke president erin een tweede mandaat in de wacht te slepen. Wordt het deze keer anders? Dan slaagt president Rohani erin om op een voor hem pijnlijke manier geschiedenis te schrijven.

Verstoring van regionale verhoudingen

Betrokkenheid in Syrië Aan westerlingen verschaft de Iraanse politiek een wat hybride indruk. Je ontwaart herkenbare kenmerken, thema’s die er ook hier toe doen. Economie, bijvoorbeeld, is in de Iraanse context erg interessant.

Er is een herkenbare competitie tussen de mededingers voor het ambt, alleen zal de verkozen laureaat in een situatie terechtkomen die op zijn minst complex te noemen valt. De lijn van het buitenlands beleid, en dat is wat ons bezighoudt, wordt grotendeels door de religieuze leider en zijn entourage

uitgestippeld, daar hebben we die lui weer... Toch is de rol van de president reëel. In het historische nucleaire akkoord dat in 2015 bereikt werd, was de rol van Rohani groot. Dat hij als een ‘gematigde’ omschreven wordt (nu ja), voedt de vraag welke rol hij met een tweede mandaat zou kunnen spelen in het Syrische conflict.

In het verleden is dit een dossier gebleken waar hij amper bij betrokken was, wat doet vermoeden dat een herverkiezing voor een status quo zal zorgen; het verder volgen van de lijn. Belangrijker is de vraag: wat als een andere kandidaat het haalt? Een ‘havik’, zeg maar.

Economisch potentieel Net als buitenlands beleid is economie een verkiezingsthema; ze vallen in grote mate samen. De nucleaire deal bevrijdde Iran uit zijn jarenlange isolement, toch tot op zekere hoogte. Dat voedde de hoop dat een periode van broodnodige economische voorspoed voor de deur stond. De bevroren gelden kwamen vrij en plots werd het (weer) mogelijk in Iran te investeren, zij het dat de rem iets te zwaar ingedrukt bleef om de verhoopte resultaten te realiseren.

Er kwam iets in beweging. Een economische groei van 6,6 procent werd gedragen door de export van gas en olie.

De inflatie daalde van 40 procent naar 8 procent. Maar de modale Iraniër plukt daar nauwelijks vruchten van. In werkelijkheid werd de voorbije twee jaar een verhaal van onbenut potentieel geschreven. Heel wat Amerikaanse sancties blijven bestaan, en mede daardoor wagen de banken de sprong niet.

Nog steeds is het iedere Amerikaan verboden in welke activiteit ook met Iran betrokken te raken. Binnen multinationale ondernemingen leidt dit soms tot maffe toestanden waarbij iemand met een Amerikaans paspoort verplicht wordt een vergadering te verlaten wanneer een aan Iran gebonden agendapunt aangesneden wordt.

En dat het Washington menens is, bewees de miljardenboete die Paribas enkele jaren geleden opgelegd kreeg. De

De berichtgeving over het Midden-Oosten is soms zo selectief. Het Russische plan om bepaalde zones in Syrië te beveiligen, kreeg veel aandacht, maar moet men met een vergrootglas zoeken naar informatie over de toegenomen Israëlische aanvallen op konvooien en opslagplaatsen, waarvan de Joodse staat claimt dat ze voor Hezbollah bestemd zijn.

En die partij, een verlengstuk van Teheran, is dan weer een dominante factor in zowel Syrië, Irak als Libanon. Materiaal en middelen komen uit Iran, wat illustreert hoe in het Midden-Oosten verschillende verhaallijnen voor een heuse spaghetti zorgen. De dingen hangen niet alleen vast aan mekaar, er is ook duidelijk een beïnvloeding, vaak in verschillende richtingen. Zonder de steun van Teheran was er vandaag geen Assad meer, maar die steun past dan weer in een breder sjiitisch plaatje. Dat botst dan weer op de klassieke Amerikaanse-Israëlische obsessie voor Iran. En dan is er het islamitische schisma dat de hele regio doorkruist. Sleutelen aan één factor, de machtsverhoudingen in Teheran bijvoorbeeld, kan voor een heus domino-effect zorgen.

De Amerikaanse president heeft heel wat kaarten in handen over hoe het Midden-Oosten de komende jaren zal evolueren. Trump was steeds rechtlijnig in het veroordelen van de nucleaire deal die zijn voorganger met de Perzen sloot. Enkele maanden geleden kwam het al tot een opstoot, al oversteeg de stemmingmakerij de ernst van de feiten. Eerder was het een test en bleek geen enkele partij iets te voelen voor een escalatie. Maar een kortsluiting rond dat akkoord, of het sleutelen aan de sancties, zou verstrekkende gevolgen kunnen hebben.

Een Iraanse radicalisering, om toch maar die term te gebruiken, lijkt dan onafwendbaar. Het draagvlak hiervoor zou breed zijn, en geen verkiezing die daar iets aan zal veranderen. Het is een scenario dat de hele regio nog explicieter op zijn kop kan zetten.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Fifty shades of grey Aha! Anders las u deze rubriek misschien nooit, maar nu dus wel. Maar eigenlijk willen we het niet hebben over het decadente sm-boek, wel over het briljante artikel “Fifty shades of green” van de Russisch-Israëlische auteur Alexander Maistrovoy. Daarin ontleedt hij de tegennatuurlijke coalitie tussen de islam – vandaar het groen – en links. Hij wijst op de angstwekkende masochistische en autodestructieve elementen erin, niet op de schaal van één zelfmoordenaar of van paar vrouwen die liefdesbrieven schrijven aan Dutroux, maar op de schaal van hele naties, van heel Europa. Hij herinnert ons aan het lange strafblad van links, dat al honderd jaar - of tweehonderd jaar, als men de Franse Revolutie meetelt - dweept met bloeddorstige slachters. Van Danton, Robbespiere en de massamoordenaars in de Vendée tot Lenin, Stalin, Castro, Ho Tsji Min, Mao en Pol Pot… de linksen hebben hun misdaden ontkend, geminimaliseerd, gerelativeerd of goedgepraat zolang het kon. En als het niet meer kon, verlegden ze hun dweperijen gewoon naar een volgende tiran. Hun alliantie met de islam is slechts de zoveelste fase in hun pathologische haat tegen de vrijheid en hun masochistische hunkering naar een Grote Leider aan wie ze zich met lichaam en ziel kunnen onderwerpen. “Als de islam morgen verslagen wordt”, schrijft Maistrovoy, “en er een nieuwe Dzjenghis Khan verschijnt met zijn ‘religie van de steppe’ of als het koninkrijk van Azteken uit zijn as verrijst met priesters die harten uit de borst van levende mensen snijden, dan zullen zij die hartstochtelijk verwelkomen. Zij hunkeren naar tirannie en zij zullen alles verwoesten om die te bereiken.” Zoals ze nu al doen in hun blinde, beate onderwerping aan de islam.

Verloochende soevereiniteit Beethovens Ode an die Freude is zo’n schitterend muziekstuk, dat het al voor alle denkbare karretjes is gespannen. Het was ooit de nationale hymne van Rhodesië, toen dat nog één van de laatste bastions van blanke beschaving in Afrika was, maar het werd ook gebruikt door de nazi’s, door het islamitische gangsterstaatje Kosovo en door het imperium dat zich de Europese Unie noemt. De kakelverse president Macron gebruikte deze muziek op

dezelfde manier als destijds Mitterrand: toen hij na zijn overwinning voor het eerst in het publiek verscheen, werd niet de Marseillaise gespeeld, wel de EU-hymne. De Marseillaise was pas te horen op het einde van de plechtigheid. Heel tekenend voor het verloochenen van de nationale soevereiniteit die samengaat met het EU-project… Al goed dat Macron tenminste niet eindigde op de tonen van “Ik heb mijn wagen volgelaten, vol met oude wijven.”

Op één punt week Macron wel af van de socialistische regie: de linksen vieren hun overwinningen traditioneel op de Place de la Bastille, met voor hen aangename herinneringen aan de guillotines en de Grande Terreur, maar Macron koos een neutrale plaats: het binnenplein van het Louvre. Rechts viert overwinningen meestal op de Place de la Concorde.

Amerikaanse CD&V’er In de Amerikaanse staat New Jersey is er een leemte in de wetgeving, waardoor jongeren onder de zestien mits zekere voorwaarden kunnen trouwen. Islamitische immigranten maken daar gretig misbruik van. In tien jaar tijd werden in New Jersey 3.600 huwelijken afgesloten waarbij één van beide partners jonger was dan achttien. Dat zijn niet allemaal kindhuwelijken, maar vaak ging het om heel jonge meisjes die aan volwassen mannen werden uitgehuwelijkt. In 166 gevallen was één van de huwelijkspartners zelfs slechts vijftien of nog jonger. De Republikeinen hadden daarom volkomen terecht een wetswijziging voorgesteld om dat in de toekomst onmogelijk te maken. Maar dat was buiten de progressieve gouverneur Christie gerekend. Hij stelde zijn veto, met het argument dat zo’n verbod een schending zou zijn van de “culturen en tradities die sommige gemeenschappen in New Jersey op religieuze gronden handhaven.” Met de islam had het natuurlijk weer niets te maken.

Mocht Christie in Vlaanderen wonen, hij zou een goede tsjeef zijn.

Zoals in communistische staten…

In Hamburg zijn de socialisten sinds 2011 de sterkste partij, met meer dan 45 procent van de stemmen - alle andere partijen volgen op grote afstand. Maar sommige recente beleidsmaatregelen passen eerder in een com-

munistische dictatuur dan een sociaaldemocratische rechtsstaat. In een flagrante overtreding van het grondwettelijk beschermde eigendomsrecht hebben de autoriteiten een aantal leegstaande privéwoningen in beslag genomen. De huizen worden – tegen de wil van de eigenaars – verhuurd aan immigranten.

De eigenaars moeten wel opdraaien voor de aanpassings- en renovatiewerken die de overheid nodig acht. In Berlijn probeerden de autoriteiten ook al zo’n sovjetmaatregelen door te voeren, maar zij konden dat niet doordrukken omdat dit duidelijk in strijd was met de grondwet. De socialisten hebben in Hamburg een deelstaatwet laten goedkeuren die het mogelijk maakt woningen in beslag te nemen als zij vier maanden leegstaan. En die leegstand is door de socialisten zelf veroorzaakt: zij hebben maximumhuren vastgelegd die zo laag zijn, dat huiseigenaars daarmee niet eens de bouw- en onderhoudskosten kunnen betalen. Net als in communistische staten hebben de socialisten en de Grünen in Hamburg kliklijnen geopend, waar leegstaand gemeld kan worden. En dan stuurt men de politie erop af om die racistische kapitalisten een lesje te leren.....

Noodwet Daarmee is de grens van de totalitaire waanzin nog niet bereikt. In november 2015 hadden de socialisten in Berlijn een noodwet opgesteld die het de politie mogelijk zou maken zonder huiszoekingsbevel in privéwoningen binnen te vallen op zoek naar woonruimte voor “vluchtelingen”. Het ging om een ogenschijnlijk miniem amendement op sectie 26 van de Allgemeine Gesetz zum Schutz der öffentlichen Sicherheit und Ordnung.

Net zoals bij ons mag de politie zonder huiszoekingsbevel een woning alleen binnendringen om een ernstige misdaad te voorkomen, bijvoorbeeld als agenten in een huis hulpgeroep horen. Maar de Berlijnse socialisten hadden daaraan toegevoegd “… of om dakloosheid te voorkomen.” Toen dat amendement uitlekte, werd het ijlings teruggetrokken. Voorlopig.

Vele Duitsers die in grote huizen of ruime appartementen wonen, bijvoorbeeld omdat de kinderen het huis uit zijn, vrezen nu dat de politiek correcte Gestapo ooit bij hen zal aankloppen en hen zal dwingen enkele “vluchtelingen” onderdak te bieden.

Het FN in crisis Het relatief zwakke resultaat van Marine Le Pen bij de tweede ronde van de presidentsverkiezingen veroorzaakt een crisis bij het Front National. Nicht Marion MaréchalLe Pen neemt het zekere voor het onzekere en trekt zich tijdelijk terug uit de politiek. Houdt Marine Le Pen zelf stand na de parlementsverkiezingen? Wellicht wel. Het FN blijft een familiezaak.

Het was op 7 mei een resultaat zonder voorgaande voor Marine Le Pen: 33,9 procent, met 10.664.118 stemmen. Dat is bijna het dubbele van het resultaat dat haar vader in 2002 haalde. Jean-Marie Le Pen bleef in de tweede ronde hangen op goed 5,5 miljoen stemmen, op 17,79 procent. En toch wordt de FN-kandidate een zware nederlaag aangewreven. Velen in de partij hadden in de tweede ronde zeker een resultaat boven 40 procent verwacht. Het resultaat van de eerste ronde was evenmin overtuigend: 21,3 procent. Wekenlang schommelde Le Pen in de peilingen rond 27 tot zelfs 30 procent. Ze scoorde in de eerste ronde uiteindelijk slechter dan het resultaat van de partij bij de departementale verkiezingen (25,7 procent) en de regionale verkiezingen (27,7 procent) van 2015. Dat is opmerkelijk omdat de FN-kandidaat bij de presidentsverkiezingen steevast beter scoort dan bij andere verkiezingen.

Een slechte campagne Wat liep er mis? Zeer eenvoudig: Le Pen voerde een zeer slechte campagne. Te mak in de eerste ronde. Blijkbaar dacht ze dat de stemmen vanzelf zouden binnen vloeien. Dan was er de factor-Mélenchon. De extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon wist met zijn retorisch talent wellicht een pak traditionele FN-stemmers uit de lagere inkomensklassen aan te trekken.

Si la France m’était contée Een ander zwak punt was het onduidelijke programma van Marine Le Pen. Binnen de partij was niet iedereen gelukkig met het voorstel om uit de Europese muntunie te stappen. Dat was vooral een idee van de economisch linkse Florian Philippot, de nummer twee van de partij. Ook de voorstellen om de pensioenleeftijd te verlagen naar 60 jaar en het ambtenarenapparaat onaangeroerd te laten, deed velen de wenkbrauwen fronsen.

Onder druk van Philippot koos Le Pen voor een linkse campagne: tegen sociale ongelijkheid, tegen globalisering, tegen ‘de bankiers’. Over identiteit en immigratie werd steeds minder gepraat. Om nog te zwijgen over ethische thema’s als het homohuwelijk of het draagmoederschap. Dit tot ergernis van haar nicht Marion Maréchal-Le Pen, die in het zuidoosten met dat klassiek conservatieve standpunt populair werd en nu tegen haar zin een extreemlinks economisch programma moest verdedigen. Marine Le Pen was ervan overtuigd dat ze tussen de twee rondes veel kiezers van Mélenchon zou kunnen overtuigen om voor haar te stemmen. Het werd een misrekening. Geen 10 procent deed de overstap. Ook dramatisch was het aantrekken van stemmen van François Fillon (Les Républicains). Die kiezers - ethisch conservatief, economisch gematigd liberaal en voor het behoud van de euro - vonden zich totaal niet meer terug in het discours van Le Pen. Ze stemden met dichtgeknepen neus op Emmanuel Macron, stemden blanco, of ze bleven thuis.

FN is dood zonder de Le Pens Na de verkiezingen begon het ongenoegen binnen de partij op te borrelen. Vooral Philippot werd met de vinger gewezen voor de slecht gevoerde campagne, maar Marine Le Pen bleef hem steunen. Sommigen dachten dat Marion Maréchal-Le Pen het gezicht van het interne verzet zou worden, maar daar is de

Labour en de vrije mening Met de vrijheid van meningsuiting gaat het steeds slechter. Ook met de Labour Party gaat het van kwaad naar erger. De socialisten stellen politiek gezien nog maar weinig voor. Toch is er nog steeds één plek waar links zegeviert: in de beslotenheid van de universiteiten. Onderzoeken die in het voorjaar van 2017 verschenen, tonen overduidelijk aan dat universiteiten een vergaarbak van linkse politieke correctheid zijn en blijven.

In 1968 was het radicaal-linkse gedachtegoed springlevend.

Tal van zelfverklaarde vrijheidsstrijders dansten rond de Meiboom. De wereld moest een mooie plek worden. Individuele ontplooiing zou hierbij centraal komen te staan. het was de tijd van ‘sex and drugs and rock-‘n-roll’. Vooral het kapitalisme en het conservatisme (lees: het katholieke geloof) moesten eraan geloven. De progressieven grepen de macht op tal van vitale plaatsen in de samenleving. ‘De mars door de instellingen’, zouden ze bij N-VA zeggen. In de meer academische, neocommunistische leer wordt gesproken over het verwerven van ‘culturele hegemonie’.

Ongeloofwaardig links Marxisten, leninisten, trotskisten en maoïsten gingen in de afgelopen 50 jaar de dienst uitmaken in de culturele wereld, in de media en - niet in de laatste plaats - binnen de muren van de universiteiten. De radicale socialisten en communisten in de politiek vervelden tot progressieve groenen en sociaaldemocraten. Het jeugdige extremisme werd ingeruild voor een gezapig leventje in keurige salons, met bijhorend kaviaar en champagne.

De ‘Internationale’ wordt nog wel gezongen, maar zij het puur

uit folkloristische overweging. De machteloosheid die thans van Labour, en haar partijleider Jeremy Corbyn, afstraalt, is ronduit zielig. Na de ontsporing van de gecorrumpeerde sociale democratie en de onbetaalbaarheid van de sociale welvaartsstaten, beseft het overgrote deel van de burgers dat links geen geloofwaardige antwoorden biedt. Neem nu het nieuwe ‘Labour Manifesto’, in het kader van de komende parlementsverkiezingen, dat eind vorige week werd voorgesteld. We dienen al zo’n drie decennia terug in de tijd te gaan, om opnieuw te stoten op zulk een radicaal-links partijprogramma. Hele industriële sectoren moeten (opnieuw) genationaliseerd worden, aldus de socialisten in het Verenigd Koninkrijk. Daarnaast wordt het hoger onderwijs volledig gratis, althans, wanneer Corbyn en co de verkiezingen op 8 juni winnen. Verder strooit Labour, zoals het goede socialisten betaamt, tal van dure en onrealistische beloftes in het rond: voor gezondheidszorg moet er per direct 14 miljard pond (16,5 miljard euro) extra worden vrijgemaakt. Daarnaast dient er een ‘Migrant Impact Fund’ opgericht te worden. De multiculturele samenleving is volgens Labour zo’n geweldig verhaal, dat er nood is aan nog meer miljarden om deze droom in stand te houden. Werknemers? Die krijgen er zomaar vier betaalde verlofdagen per jaar bovenop. Deze kostelijke, frivole ideetjes mogen voorlopig niet baten: de Conservatives halen in de opiniepeiling haast 50 procent van de stemmen, terwijl Labour het moet stellen met hooguit 30 procent.

Het laatste bastion Partijpolitiek zit links overduidelijk in de hoek waar de zware klappen vallen. Daar komt op 8 juni bij de verkiezingen een nieuwe slag bovenop. Toch is er nog een sterk bastion waar de

Debacle Waarom werden de roden en de groenen uit het landsparlement verjaagd? De Duitse pers besluit eensgezind dat de winnende CDU een campagne met de juiste klemtonen heeft gevoerd. Armin Laschet, de lijsttrekker in NRW, pakte uit met rake en herkenbare slogans en beloften. “Mehr Bewegung, weniger Stau”, want files terroriseren de mobiliteit in de deelstaat. In Vlaanderen kennen wij het ook, maar de opstoppingen in NRW zorgen dagelijks tot 400 kilometer stilstaand verkeer. Bij CDU is

engeland voormalige mei’68’ers hun hart ten volle kunnen ophalen én waar hen geen strobreed in de weg wordt gelegd: de universiteiten. Meer specifiek: de faculteiten sociale wetenschappen die in het Engels aangeduid worden met termen als ‘human sciences’ en ‘liberal arts’. Het is opvallend hoezeer linksen, die destijds luidruchtig pleitten voor vrijheid van meningsuiting, vandaag uitgerekend de eersten zijn om dictaten op te leggen aan de rest van de samenleving. Het tegendraadse ‘Spiked Online’ pakt jaarlijks uit met een onderzoek naar hoe het gesteld is met ‘the freedom of speech’ aan de Britse universiteiten. Het internetmagazine van libertaire signatuur, trekt aan de alarmbel. “De situatie wordt jaar op jaar slechter”, luidt de conclusie.

Niet minder dan 90 procent van de Britse universiteiten voert maatregelen door om de vrije mening aan banden te leggen.

Zo werden, in het afgelopen jaar, niet minder dan 21 topsprekers van de universiteiten geweerd. Vooral genodigden die uithalen naar het multiculturalisme en het socialisme, blijken persona non grata op de campussen te zijn. Onder hen regelmatig politici van de Conservatives en UKIP. Gezien de overmacht van links in de besturen van de universiteiten, hoeft dit allemaal niet te verbazen. Maar de haat van links voor het open debat, gaat nu nog een pak verder. Op steeds meer universiteitscampussen worden (centrum)rechtse kranten niet langer verkocht. Het dagblad ‘The Sun’ is slachtoffer nummer één, want gebrandmerkt als ‘kapitalistisch’, ‘populistisch’ en ‘conservatief’. En wat te denken van de Universiteit van Birmingham? Daar is het dragen van een sombrero sinds kort verboden. Blanke mensen die sombrero’s dragen, zijn volgens de universiteits- en studentenraad namelijk ‘racistisch’. Links mag dan de verkiezingen verliezen, het wint met glans de strijd in het klaslokaal.

LvS

Bei uns in Deutschland de geloofwaardigheid dat de partij werk zal maken van “Sicherheit” (contra islamisten, inbrekers en crapuul) hoger dan bij de uittredende rood-groene regering. De grootste woede van de kiezers keerde zich tegen het heersende schoolsysteem. Bij een rondvraag van tv-zender WDR in mei was slechts 29 procent van de burgers tevreden met het schoolbeleid en 65 procent was tegen.

De Grünen, met aan het hoofd Sylvia Löhrmann, minister van Onderwijs, krijgen de brokken. Hannelore Kraft symboliseerde gedurende zeven jaar de daadkracht van de SPD, maar moet terugblikken op magere vooruitgang bij de thema’s die de kiezers wakker houden. Niks dus dan bleke gezichten, kringen rond de ogen en radeloosheid op de hoofdkwartieren van SPD en de Grünen. In verwachting van een daadkrachtige politieke oppositie zijn Marcus Pretzell, lijsttrekker van AfD in NRW, en zijn echtgenote (in verwachting) Frauke Petry. AfD haalt voor de eerste maal zetels binnen in NRW: met 15 zetels kan de jonge partij showen. Het centrumrechtse blok wordt daardoor versterkt: CDU zit op 67, FDP op 25 en AfD niet onverdienstelijk dus op 15. Dat zijn 107 zetels op een totaal van 181. Ofwel gaat NRW verder met een CDU-FDP-regering, ofwel wordt een Grote Coalitie gevormd met een sterke CDU en als tweede viool de SPD.

AfD Een opvallende kandidaat bij AfD was mijnwerker en gemeenteraadslid in Essen, Guido Reil. Hij stapte over van de SPD naar AfD, en op zijn garagedeur verscheen de bijtende slogan “verrader van de arbeiders.” Reil was 26 jaar lid van de SPD en volgde hiermee zijn vader en grootvader. In 2015, door de vluchtelingencrisis, vervreemde hij van zijn partij en koos voor de anti-

FRANKRIJK

jongedame te verstandig voor. Ze besloot zich terug te trekken uit de politiek en zich wat meer aan haar dochter Olympe te wijden. Ook moet ze momenteel een pijnlijke scheiding verwerken.

Maar het is duidelijk dat Marion Maréchal-Le Pen zich terugtrekt met het oog op een latere comeback. Opstanden binnen het Front National lopen altijd slecht af, beseft ze. Denk maar aan die van Bruno Mégret tegen Jean-Marie Le Pen in 1998. Het Front National is vreemd genoeg georganiseerd zoals de Parti Communiste Français (PCF), zonder interne democratie. Wie de partijlijn in vraag stelt, wordt al snel als een verrader beschouwd.

Marion Maréchal-Le Pen gokt erop dat de spanningen binnen de partij nog zullen toenemen wanneer het resultaat van de parlementsverkiezingen van juni tegenvallen. Het FN hoopt op een 50-tal zetels, maar dat kunnen er evengoed amper 10 zijn.

Het Front National kan op dat moment wel eens in een existentiële crisis terechtkomen, zeggen politieke waarnemers. Zeker omdat het politieke landschap in volle omwenteling is. Sommigen denken aan een nieuwe rechtse, nationalistische en soevereinistische partij met een deel van het FN en de rechterzijde van Les Républicains. Maar komt het ooit zover? Een diepe crisis betekent nog niet dat het FN zal uiteenvallen. Veel kopstukken hebben alles te danken aan de partij en aan de familie Le Pen. Eerst Jean-Marie en dan Marine hebben ervoor gezorgd dat de partij alle woelige periodes heeft doorstaan. We mogen niet vergeten dat het FN in 2007 op sterven na dood was. Tien jaar later is het één van de belangrijkste oppositiekrachten in Frankrijk. En ondanks het tegenvallende resultaat van Marine Le Pen bij de presidentsverkiezingen is er binnen de partij niet meteen iemand die de fakkel kan overnemen. Het FN is en blijft een familiezaak.

Salan

Right or wrong

Mutti verslaat Landesmutti In Düsseldorf treurde zondag de Landesmutti van Noordrijn-Westfalen (NRW), Hannelore Kraft. In Berlijn triomfeerde, verdoken voor de CDU en de pers, de échte Mutti, de discrete Angela Merkel, die vorige week succes oogstte bij een campagnebezoek in de deelstaat.

Haar CDU veroverde de “Herzkammer” van de SPD. Een tweede opvallend resultaat was dat van AfD: 7,4 procent van de stemmen, minder dan de beoogde 10 procent. Bij de leiding van AfD woedt een messengevecht, wat electoraal niet loont. De liberalen, de FDP, stonden op uit de dood, met 12,6 procent van het electoraat achter zich. De rood-groene regering is in de volkrijkste deelstaat van Duitsland naar huis gestuurd. Het “SchulzEffekt” is een “Schulz-Fluch” (vloek) geworden. Opnieuw verliest Martin Schulz, sedert januari kopman voor de kanselierspositie in september van de socialisten. Na aanvankelijk goede peilingen en applaus takelt zijn imago als vrolijke winnaar zienderogen af. Voor Schulz is de pil dubbel bitter, NRW is zijn woonplaats.

Hannelore Kraft, de gebuisde Landesmutti, heeft meteen al haar lokale en nationale mandaten neergelegd. Zij neemt de verantwoordelijkheid van de nederlaag op zich.

9

Het nabije buitenland

18 mei 2017

DUITSLAND

immigratiepolitici van AfD. In krantengesprekken laat hij horen dat hij zeker niet de enige is: “Veel van mijn SPD-aanhangers zijn me naar de AfD gevolgd.” De AfD had het niet onder de markt in de deelstaat die overheerst werd door de SPD. Bij een campagnebijeenkomst van de AfD in Düsseldorf waren slechts enkele tientallen militanten komen opdagen om te luisteren naar Marcus Pretzell, Frauke Petry en Guido Reil. Het winderige plein was met dranghekken afgesloten, om betogers af te schrikken, en bij die afzetting stonden meer dan 50 politiebusjes geparkeerd. Buiten de hekken stonden enkele honderden betogers met onder meer het platvloerse spandoek: “AfD = After Furunkel Dünschiss” (aars, steenpuist, diarree).

Wat staat er te gebeuren met Schulz? “Die SPD gewinnt in NRW - und ich werde Bundeskanzler”, orakelde Martin Schulz op het hoogtepunt van zijn rasse opmars. Omringd door de “Genossen” gaf hij op zondag reeds om 18.30 uur zijn bittere nederlaag toe. Schulz is niet eens 100 dagen voorzitter van de SPD. De nederlaag een week eerder in Schleswig-Holstein was de voorbode dat NRW slecht kon uitpakken, nu is er sprake van een “Voll-Crash”, is te horen in Berlijn. De SPD maakte meteen een gemakkelijke analyse. Wie was de schuldige van het debacle op zondag? De Grünen!! Löhrmann zou de SPD in de afgrond gesleurd hebben.

De eerlijke vraag is: mag Martin Schulz, die met 100 procent van de stemmen partijchef werd, de titel “der Hoffnungsträger” blijven opeisen? De vraag is theoretisch, want andere aansprekende kandidaat-kanseliers heeft de SPD niet in voorraad, dus er dient voortgeboerd te worden met Schulz. NRW is zijn derde mislukking op rij.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

18 mei 2017

medialand

Film

Vrouwen in de oorlog

Eurovisie: politiek correcte reeënogen winnen Als je het Eurovisiesongfestival wil winnen, heb je een liedje en een dansje (een ‘act’) nodig die goed in mekaar zitten. Als je daarbovenop, zoals de Portugese deelnemer dit jaar, over een koppel reeënogen beschikt die de harten van minstens de helft van de bakvissen op het Europese vasteland doet smelten, dan kan er niet veel meer fout lopen. (Mannen die stemmen op een felle blondine die wat bil of wat borst heeft laten zien, zijn onverbeterlijke seksisten, en wij keuren hun primitieve gedrag over de hele lijn af, laat dat duidelijk zijn.)

Dé meesterzet van de 27-jarige Portugees Salvador Sobral was dat hij het op een persconferentie opnam voor de ‘vluchtelingen’ die dagelijks hun geluk wagen op de Middellandse Zee. Met die politiek correcte mening had hij natuurlijk meteen ook alle mentale bakvissen mee, waaronder uiteraard het gros van de journalisten. Reken maar dat het bij de vakjury al snel een paar punten per land zal gescheeld hebben, en dat tikt aardig aan. Doe daar nog een ongedefinieerde hartkwaal bovenop, waarover hij en zijn familie niets willen lossen (het zouden onze zaken niet zijn, en toch stond het overal te lezen, en dan vooral dat het onze zaken niet zijn), en zeemzoeteriger kan je het amper verzinnen.

En wie won uiteindelijk het Eurovisiesongfestival dit jaar?

Portugal! Wie had dat ooit kunnen denken?

“België is toch te cool voor woorden?”

Onze vaderlandse pers liet zich, naar gewoonte, nog eens goed gaan. Nationalisme is heel erg foei, behalve als het over Belgisch nationalisme gaat. Elk complimentje aan het adres van ‘onze’ kandidate Blanche werd meteen uitvergroot tot een ode aan het Ene en Ondeelbare Vaderland.

Wanneer een commentator in The Telegraph uitroept dat “België toch te cool is voor woorden”, wordt dat meteen gretig opgepikt door De Standaard. Geef maar toe, als we die duivelse Bart de Wever en Tom van Grieken hun zin zouden geven, dan was Blanche immers niet van ons, en alleen maar van de Franstaligen geweest. Die City Lights zijn hun acht miljard euro per jaar dus wel degelijk waard. En dat voor een vierde plaats, die niemand zich over een maand zal herinneren.

Verplicht reclame kijken!

Afgelopen donderdag vond in het Vlaams Parlement een hoorzitting plaats over een studie van Econopolis. Die studie waarschuwt voor de dalende inkomsten op de tv-markt, vooral dan als gevolg van het uitgesteld kijken. Wie uitgesteld kijkt, spoelt gewoon over de reclame heen, waardoor de waarde van de reclameblokken snel daalt. Nu reeds wordt een kwart van de tv-programma’s met uitstel bekeken, en in de VS ligt dat aandeel zelfs hoger.

De fantasieloze reactie van de commerciële zenders is al even simpel en voorspelbaar als futiel, zal blijken: de kijker verplichten naar reclame te kijken, door hem de mogelijkheid af te nemen over de reclameblokken heen te spoelen. Zo jaagt men de kijker nog sneller weg van de traditionele tv-kanalen dan hij nu al wegvlucht. Bovendien: gaat men binnenkort bij elke decoder meteen ook een elektronische enkelband afleveren, zodat men kan controleren of de kijker tijdens de reclame toch niet geniepig even naar het toilet gaat, of bijvult in de keuken?

Peter Quaghebeur, CEO van SBS (Vier en Vijf) verwoordde het zo: “Als het zo voortgaat, verwacht ik dat we binnen twee à drie jaar dood zijn. Commerciële zenders kunnen op deze manier niet overleven.” Voor een minieme fractie van zijn jaarloon willen we hier schriftelijk voorspellen: als hij zijn zin krijgt, zal het zelfs geen twee jaar meer duren.

Dan hadden we meer oren naar de uitleg van media-expert Jo Caudron. Volgens hem komt het overleg tussen de commerciële televisiezenders en de distributeurs vijf jaar te laat. Zijn aanbeveling: “Leer de klant nog beter kennen en bouw na wat hij nu op de internationale markt zoekt.” Inderdaad. En nog: “televisieproducties aanbieden op meerdere platformen, de grenzen tussen de media laten verdwijnen, met als doel beter tegemoet te komen aan de vraag van de kijkers.” Vooral dat laatste zullen

Their Finest

de commerciële heren met veel tegenzin aangehoord hebben, want dan zullen ze de komende jaren moeten… wérken. En daar hebben ze, als het even kan, toch liever een broertje aan dood.

Neen, dan toch maar proberen om het de kijker zo lastig mogelijk te maken terwijl hij naar zijn favoriete serie of show probeert te kijken. In de muziekindustrie dachten ze ook dat ze het zo wel zouden redden, met de hulp van de wetgever.

Globale opwarming als Ultieme Waarheid Bij The New York Times zijn ze de laatste weken enkele abonnees kwijtgeraakt omwille van een nieuwe columnist.

Niet zo lang geleden nam de conservatieve opiniemaker Bret Stephens ontslag bij concurrent The Wall Street Journal, en sindsdien schrijft hij al eens een opiniestuk voor The New York Times. Maar in zijn eerste opiniestuk, een maand geleden, hekelde hij dat nogal wat klimaatwetenschappers de indruk wekken dat we precies zouden weten wat de impact van globale opwarming zal zijn, waardoor nogal wat mensen misleid worden. Bij een aantal lezers schoot dat in het verkeerde keelgat, en zij zeiden prompt hun abonnement op.

Hoeveel er precies hun abonnement hebben opgezegd, is niet helemaal duidelijk. Maar het waren er in ieder geval genoeg om Arthur O. Sulzberger Jr, uitgever van de krant, een persoonlijke brief te doen schrijven aan de abonnees die Bret Stephens uitdrukkelijk vermeldden als reden voor het opzeggen van hun abonnement. In die brief zet hij het puntje nog eens duidelijk op de i: Bret Stephens behoort tot de opiniebladzijden van de krant, en heeft als zodanig niets vandoen met de journalisten die het klimaatdossier opvolgen. De lezers kunnen dus op hun twee oren slapen: wat Bret Stephens ook schrijft, de globale opwarming blijft voor The New York Times een Waarheid waaraan niet getwijfeld mag worden, ook al geeft de krant een beetje ruimte aan een gekke conservatief die lastige vragen stelt.

Het siert The New York Times dat ze in haar opiniekolommen plaats vrijmaakt voor Bret Stephens, en dat hij daar dingen mag schrijven waar de krant het niet (helemaal) eens mee is. Voor een goed begrip: Bret Stephens is wel degelijk tegen Donald Trump. Het moet voor The New York Times ook niet te gek worden!

Maar tegelijk is de houding van die krant, die er prat op gaat over een open geest te beschikken, een beetje merkwaardig.

De vragen van Bret Stephens zijn immers pertinent: zijn de huidige klimaatmodellen dan werkelijk zo precies dat ze de tand des tijds zullen kunnen doorstaan? Want tot dusver heeft geen enkel klimaatmodel meer dan een paar jaar stand kunnen houden. Misschien was het toch beter geweest als de klimaatjournalisten van The New York Times de vragen van Bret Stephens met open geest hadden benaderd… en beantwoord hadden!

“Treitercolumniste” Afgelopen woensdag vielen wij bijna van onze stoel bij het lezen van De Standaard. Bleek dat onze hoofdredacteur in het diepste geheim was gaan konkelfoezen met Bart Brinckman over onze allernieuwste aanwinst, Ebru Umar. Nu ja, konkelfoezen. Bart Brinckman vond het blijkbaar nodig zijn allerindividueelste impressie over Ebru Umar op papier te zetten, en hij was daarbij zo vriendelijk geweest onze hoofdredacteur een beetje te citeren en meteen ook wat gratis reclame te maken voor uw lijfblad.

Zijn grootste verwijt aan het adres van Ebru Umar? Dat haar profiel doet denken aan dat van Zuhal Demir. Geloof ons vrij: uit de pen van Bart Brinckman is dat niet als een compliment bedoeld. Grappig was wel dat Bart Brinckman zich ook aan het taalgebruik van Ebru Umar stoort. “Blijft haar taalgebruik. Dat is direct, met talloze uitroeptekens. Mocro-tuig, kuttuig, ze kijkt niet op een scheldwoord.” En dat in een krant waarin tot voor kort Dyab Abou Jahjah tweewekelijks iets mocht neerkwakken wat op een column moest lijken.

Koninklijke familie kost dit jaar meer dan begroot De koninklijke familie kost dit jaar een pak meer dan initieel begroot. Door de begrotingscontrole van eind april is er voor de koninklijke familie immers ruim een half miljoen euro extra ingeschreven in de begroting voor 2017. Het grootste deel ervan gaat naar de bewaking van de ‘royals’. In totaal zal de koninklijke familie in 2017 niet 35,7 miljoen euro kosten, maar 36,2 miljoen euro. Tussen de retoriek van deze regering en de realiteit gaapt een enorme kloof.

Dat in de hilarische tv-serie ‘Allo! Allo!’ de vrouwelijke personages, in een door de Duitsers bezet Frans dorp, als een baksteen vallen voor cafébaas René, is helemaal aan de fantasie van de scenaristen toe te schrijven. De historische waarheid leert ons dat de Tweede Wereldoorlog heel wat heeft bijgedragen tot de emancipatie van vrouwen. Zeker in de niet bezette gebieden.

In Engeland en de Verenigde Staten draaide de oorlogseconomie op volle toeren, om voorbereid te zijn op de ‘Grote Tegenaanval’. Bij gebrek aan mannen (die opgeroepen waren om aan het front te strijden) namen vrouwen hun plaats in. Het was de eerste keer dat vrouwen zo massaal in fabrieken werkten, daarvoor betaald werden en verder zelfstandig hun plan moesten trekken. Toen de mannen terugkeerden, vonden ze bij wijze van spreken een ander soort vrouwen dan toen ze vertrokken.

Dat is de achtergrond van ‘Their Finest’. Het hoofdpersonage is niet bepaald een fabriekwerkster. In het Londen van 1940 meldt Catrin (Gemma Arterton) zich voor een job als secretaresse bij de filmdienst van het ministerie van Informatie, maar als men daar ontdekt dat ze wat ervaring heeft als copywriter, krijgt ze de opdracht om de dialogen van vrouwelijke personages in propagandafilms te herschrijven.

De bedoeling is met films het moreel van de bevolking op te krikken. Zo komt Catrin terecht in een wereld waar mannen de plak zwaaien en leert ze langzaam maar zeker haar ‘mannetje’ te staan.

‘Their Finest’ is geen les in geschiedenis, het is eigenlijk vele dingen tegelijk. Een deel drama, een deel komedie, een deel oorlogsfilm (met een goede reconstructie van toenmalig Londen). Wat romantiek, en ook het portret van een vrouw die zich beter gaat voelen naargelang ze zelfstandiger wordt. En eens te meer leer je dat cinema vaak een loopje neemt met de realiteit, al is het in dit geval de bedoeling om tot positieve propaganda te komen.

Als je het zo leest, voorspelt die mix niet veel goeds, maar regisseuse Lone Scherfig krijgt het allemaal mooi op een rijtje. ‘Their Finest’ wil de toeschouwer in de eerste plaats een goed gevoel geven, maar dat gaat nooit ten koste van gemakkelijk sentiment. Dat ‘goed gevoel’ sluit nauw aan bij het onderwerp. Je ziet mensen die niet negatief willen denken en er in oorlogstijd het beste proberen van te maken.

De film is haast een wake-upcall bij al het negativisme dat doorheen onze westerse samenleving sluipt, terwijl het allemaal zoveel erger zou kunnen zijn. Ik weet het, er zijn vele noden en de toekomst ziet er niet rooskleurig uit, maar als je op je tv-scherm dagelijks beelden uit oorlogsgebieden ziet, kun je toch niet anders besluiten dan dat wij het (voorlopig?) nog niet zo slecht hebben.

Dat ‘Their Finest’ zulke bedenkingen oproept, is niet in de laatste plaats te danken aan de acteurs, en dan wil ik even de schijnwerper zetten op Bill Nighy. Niet bepaald een hoofdrolspeler, en ook in ‘Their Finest’ vertolkt hij een bijrol. Die van een acteur op zijn retour en dan maar aanvaardt om mee te doen in een propagandafilm. In zijn scènes speelt hij iedereen van het scherm, zoals hij dat in veel van zijn vorige films deed. Een plezier om naar te kijken.

Voetnoot: die Film Unit van het Ministry of Information is niet onbelangrijk gebleken voor de Britse cinema. Men koos voor jonge talentvolle regisseurs – dankzij hen zijn een aantal van die propagandafilms nog best te bekijken – die later carrière maakten. David Lean is daarvan de meest bekende.

Toen de Verenigde Staten mee in de oorlog stapten en men ook daar propagandafilms ging maken, deed men beroep op grote Hollywoodnamen als John Huston, George Stevens en Frank Capra.

K.T.

Te melig

The Zookeeper’s Wife Alweer een film over de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Ook nog eens gebaseerd op feiten en met een Vlaming als tegenspeler van Hollywoodster Jessica Chastain.

Johan Heldenbergh vertolkt Jan Zabinski, die met zijn vrouw Antonia (Chastain) tijdens de oorlog en de Jodenvervolging de dierentuin van Warschau openhield; hij slaagde erin daar Joden te verbergen voor de nazi’s.

Heldenbergh staat echt goed te acteren, maar of hem dat zal helpen richting een internationale filmcarrière is nog maar de vraag. ‘The Zookeeper’s Wife’ is namelijk niet bepaald een film om lang bij stil te staan. Goede intenties maken nog geen goede film. In dit geval krijg je te maken met een verhaal met weinig nuances. De makers lijken meer aandacht te hebben voor de juiste belichting en kledij dan voor de dramatische inhoud.

Meligheid (de dieren zijn zo schattig) haalt langzaam maar zeker de bovenhand, en iedereen praat Engels met een accent waar je hoofdpijn van krijgt.

K.T.

Dossier

18 mei 2017

11

22 december 1917: uitroeping der politieke zelfstandigheid van Vlaanderen Actieve Vlaamse “activisten” vormden in 1917 de Raad van Vlaanderen. Die poogde zich door de Duitse bezettende overheid te doen erkennen als de vertegenwoordiging van Vlaanderen. De Raad van Vlaanderen heeft van de Duitsers bekomen dat er een begin gemaakt wordt met de bestuurlijke scheiding. De Vlaamse ministeriële departementen zijn te Brussel gevestigd, de Waalse te Namen. De Raad van Vlaanderen, die slechts door een kleine minderheid in Vlaanderen gesteund wordt, wil ook de politieke scheiding bekomen. (deel 5) Rijkskanselier von Bethmann-Hollweg wordt opgevolgd door Dr. Michaëlis, die een bezoek zal brengen aan Brussel. Zal de Raad van Vlaanderen zich bij die gelegenheid tot Michaëlis richten? Discussie in de Raad. Met 25 stemmen voor, 7 tegen en 6 onthoudingen wordt beslist dat er een boodschap zal overhandigd worden aan de nieuwe rijkskanselier.

Tekst van de boodschap? Voorzitter Tack heeft er een klaar. Hij heeft die reeds bij voorbaat opgesteld, in verstandhouding met het Duitse bestuur te Bussel. Nu is het te laat om die tekst nog te wijzigen, tot - begrijpelijk ongenoegen van menig lid van de Raad.

Prof. Pieter Tack, dr. August Borms, prof.

Jozua de Decker en Leo Meert worden op 29 augustus 1917 ontvangen door de rijkskanselier. Tack leest de (Duitse) tekst van de boodschap voor en Michaëlis antwoordt. In vage termen, zoals men kon verwachten. Sommigen interpreteren zijn antwoord in die zin dat de Staat Vlaanderen niet onmiddellijk zal uitgeroepen worden, maar wel later, indien de Raad van Vlaanderen positief werk blijft leveren. Anderen interpreteren het antwoord van de rijkskanselier als volgt: de Duitse regering wil niet verder dan bestuurlijke scheiding.

Drie richtingen De sfeer in de Raad van Vlaanderen verbetert er niet op, door dat alles. Er zijn de onvermijdelijke persoonlijke tegenstellingen, maar ook principieel zijn de leden verdeeld. Het talrijkst zijn de zogenaamde Jong-Vlamingen. Zij willen dat de naam en de Staat België zouden verdwijnen en ijveren voor een zelfstandige Staat Vlaanderen, verbonden met Duitsland.

Onder de 39 Jong-Vlamingen in de Raad zijn er interessante personen: Jozua de Decker, Jan Eggen (van Terlan), professor Jonckx, de kunstschilder Reimond Kimpe, prof.

Willem de Vreese, advocaat Hektor Planquaert (medewerker van priester Daens), prof.

E. Verhees, Achiel Brijs. De groep Vrij Vlaanderen, met 13 leden in de Raad, heeft ongeveer hetzelfde programma als Jong-Vlaanderen maar is uitgesproken katholiek. Dan zijn er 16 unionisten of federalisten die België willen hervormen, niet vernietigen. Tot die groep behoren o.a. Leo Meert, adv. Flor Heuvelmans, prof. dr. Arthur Claus, dr. August Borms, dr.

Anton Jacob, de dichter dr. René de Clercq, Herman Vos. En dan zijn er nog enkele “wilden”- eigenlijk vrij rustige mensen, zoals prof.

Hippoliet Meert – die tot geen enkele richting behoren.

Verkiezingen?

De Raad van Vlaanderen kiest in oktober 1917 een nieuw bestuur en verdeelt het werk op een andere wijze. De filoloog en volkstribuun August Borms krijgt de zorg voor landbouw en openbare werken, de dichter René de Clercq voor spoor, post, telegraaf en marine…

Er zijn te weinig mensen voor te veel werk.

Dr. Michaëlis wordt vrij spoedig als rijkskanselier vervangen door graaf Georg von Hertling. De Raad van Vlaanderen feliciteert hem telegrafisch bij zijn benoeming en drukt de wens uit, dat onder zijn bestuur krachtdadig zal worden gewerkt aan de spoedige verwezenlijking van Vlaanderens politieke zelfstandigheid.

Dr. Kühlmann, rijksminister voor Buitenlandse Zaken, op bezoek te Brussel, ontvangt Tack, Verhees, Borms en nog drie bestuursleden van de Raad van Vlaanderen. Hij stelt hen gerust: de politiek van de rijksregering tegenover België blijft ongewijzigd. Hoever staan de activisten nu eigenlijk? Niemand ziet klaar in de toestand. Wat willen de Duitsers? Hoever kan men gaan? Is de Raad van Vlaanderen toch een speelbal in de handen van de Duitsers? “Het verraad van Vlaanderen”, grinnikt de man in de straat. Krijgt die man gelijk? De zelfstandigheid van Vlaanderen moet het werk

dat de Raad van Vlaanderen een Commissie van Zaakgelastigden zou oprichten. Eigenlijk zal dat een soort regering van Vlaanderen zijn. Na het voorstel van De Decker volgt er een ongemeen levendige bespreking. Prof. Jan Eggen (van Terlan), een felle debater, neemt geen blad voor de mond.

“Wij willen een onafhankelijke soevereine Staat Vlaanderen, enkel door enige traktaten met de Staat Duitsland verbonden”, zegt hij.

“Van het ogenblik dat de Duitsers ons willen knevelen, zullen wij niet meegaan, en dat willen zij! Men wil van ons een tweede ElzasLotharingen maken. De vergelijking met Polen gaat niet op. In Polen waren al de Russische ambtenaars weggelopen, er was geen bestuur meer. In België daarentegen hadden wij een bestuur. Daarom hebben wij het volgende te doen: de bestuurlijke scheiding uitwerken en, eens zover, de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen uitroepen!”

Borms herstelt de eensgezindheid

Overal worden affiches geplakt om de volledige zelfstandigheid van Vlaanderen aan te kondigen

zijn van de Vlamingen zelf, wordt door de Politische Abteilung en door de Zivil Verwaltung gezegd. Dat verstaan de leiders van de Raad van Vlaanderen zeer goed.

De Duitse overheid te Brussel zegt verder: de Raad van Vlaanderen zal als grondwetgevend lichaam erkend worden zodra hij zich heeft onderworpen aan een herverkiezing, en dan op bredere basis dan in februari 1917.

Verkiezingen dus? Het volk raadplegen? Borms en enkele anderen zijn daar onmiddellijk voor gewonnen. Verkiezingen, en wel zo spoedig mogelijk, onder andere om te bewijzen dat de Raad van Vlaanderen wel degelijk het Vlaamse volk vertegenwoordigt.

De socialistische partij en andere democratische partijen in Duitsland verwijten de rijksregering dat zij in België de vrije hand laat aan een aantal mensen die enkel zichzelf vertegenwoordigen. Borms zegt: “Men verwijt ons dat alles wat wij doen, ten voordele van de Duisters is, en dat wij door niemand aangesteld zijn dan door de Duitsers. Laat ons dus bewijzen dat wij Vlaanderen vertegenwoordigen!” Minder warmbloedige leden van de Raad waarschuwen: verkiezingen volgens het gebruikelijke Belgische stelsel zullen een geweldige nederlaag voor het activisme betekenen! De activisten zijn slechts een kleine minderheid in Vlaanderen…

Welk verkiezingsstelsel dan wel? Want de Duitsers wensen verkiezingen: zij willen weten hoeveel mensen er achter de Raad van Vlaanderen staan.

Het voorstel van De Decker Op 22 december 1917, half negen ‘s avonds, begint een zeer belangrijke vergadering van de Raad van Vlaanderen, te Brussel. Voorzitter Tack verleent onmiddellijk het woord aan prof.

Jozua de Decker. Die heeft de zaken besproken met Verwaltungschef Schaible, en hij weet duidelijk waar hij heen wil. “Herinnert u,” zegt hij tot de aanwezigen, “dat de bestaansreden van de Raad geen mindere is dan het verwezenlijken der algehele en volledige zelfstandigheid van Vlaanderen. […] Vooraleer lid te worden van de Raad van Vlaanderen hebt u allen trouw gezworen aan het Vlaamse volk. Gezworen ook de zelfstandigheid van Vlaanderen te bewerken en te behouden.

Aan het bestuur van de Raad werd opdracht gegeven de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen krachtdadig voor te bereiden en uit te voeren. […] Hoever staan we? De Raad van Vlaanderen is tot nu toe eigenlijk niets meer of minder dan een debating club! […]

Wij moeten de zelfstandigheid van Vlaanderen zelf opbouwen! Aan de Duitsers moeten wij tonen dat wij de politieke zelfstandigheid waardig zijn.” De Decker stelt ten slotte voor

Vele leden komen aan het woord. Sommigen worden zeer persoonlijk, giftig zelfs. Van eensgezindheid is geen sprake, ook al wordt iedereen en alles toegejuicht, ook de meest tegenstrijdige meningen. Borms doet tenslotte een poging om de eensgezindheid te herstellen.

Groot en kloek, met volle warme stem, tast hij zijn aktivistische strijdgenoten naar het hart en hij ontkracht de aantijging van baatzucht: “Het is ons niet te doen om aan de boterpot te zitten. Ik weet dat ik de man der propaganda ben, ik moet tot het volk gaan. De besten onder ons moeten de ministers worden; aan die moeten wij ons vertrouwen schenken en wij mogen niet denken, dat het hen te doen is om hun bestuursmandaat.

Wij allen hier zetten ons leven op het spel; wanneer de oorlog niet zou uitvallen zoals het moet, denk ik toch dat gij de lafheid niet zult begaan te vluchten en de sukkelaars, die wij bijeen zullen hebben gebracht in het aktivistische leger, te laten steken en op te offeren. Als wij dat toch zouden doen, zouden wij een laffe daad verrichten, en vermits wij niet zinnens zijn om heen te gaan, is het dus voor ons allemaal levensgevaarlijk. Hoe kunt gij dan woorden van haat spreken en aan persoonlijkheden doen?

Dit zou niet mogen zijn! Zijn wij ons dan niet bewust dat wij alleen Vlaanderen kunnen redden als wij eendrachtig blijven?” Borms zegt ook nog: “De Duitsers zijn bezig met ons op de vingers te kijken en te zien of wij regeringsbekwaam zijn. Wij moeten bewijzen dat wij Vlaanderen kunnen besturen en regeren.

Indien ik Vlaanderen kon redden met een staatsgreep, ik alleen, en als ik er mede moest ten onder gaan, maar Vlaanderen gered zou zijn, ik deed het onmiddellijk!” Dat wordt op een storm van toejuichingen onthaald. Men moet het voorstel-De Decker aanvaarden, zegt Borms, want: “Ik geef de Vlaamse politiek geen drie maand meer, wanneer wij zo blijven ploeteren.”

Rijkskanselier Georg von Hertling

“Revolutionair tot het uiterste” Langdurige en daverende toejuichingen, maar daarna herbegint de discussie toch weer.

En het wordt zo woelig dat Borms andermaal al zijn hartstochtelijke welsprekendheid moet aanwenden: “Wij leven snel in deze tijden. Wij weten niet wat de dag van morgen brengen kan. De vrede hangt in de lucht; hij kan onmiddellijk intreden. Laat ons de politieke scheiding uitroepen! De Duitsers weifelen omdat zij geen vertrouwen genoeg in ons hebben. Willen we niet verrast worden door de gebeurtenissen, dan moeten we ons zelf helpen. Als we deze avond de politieke zelfstandigheid willen, dan hebben we ze!”

Opnieuw discussie, onenigheid, verwarring, harde woorden en verwijten. Dr. Jur. Juul Spincemaille, een man met bestuurservaring, waarschuwt dat de Duitsers het uitroepen van Vlaanderens zelfstandigheid niet ernstig zullen opnemen. Nu de politieke scheiding uitroepen, zal tot gevolg hebben dat gans de gerechtelijke macht in staking gaat. Beter is, de bestuurlijke scheiding uit te werken tot het uiterste, dan heeft men vanzelf de politieke scheiding.

Borms loopt naar de tribune en roept: “Bravo! Leve Vlaanderen!”

Rechtstaande wordt de Vlaamse Leeuw gezongen en “Vliegt de Blauwvoet? Storm op zee!” geroepen. De Raad van Vlaanderen heeft de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen uitgeroepen.

E.d.V.

Volgende week slot: Einde van het avontuur

12

Cultuur

18 mei 2017

Het Merodefestival

Podium

Tijdens Hemelvaart, van woensdag 24 mei tot en met zondag 28 mei, vindt in Diest, Herselt, Aarschot, Laakdal, Westerlo, Scherpenheuvel-Zichem, Geel, Hulshout en Tessenderlo het Merodefestival plaats.

Het festival staat voor “prinsheerlijke concerten en muzikale wandelingen door de mooiste natuurgebieden en langs de fijnste erfgoedplekjes in de Merodestreek”.

Het Merodegebied is een mooi wandelland, een lap natuur in het grensgebied van Vlaams-Brabant, Antwerpen en Limburg, met 1.500 hectare oude prinselijke domeinen; de raadselachtige Demerbroeken, de statige bossen in Averbode, de zompige natuur in het Webbekoms Broek… Met abdijen, kastelen en mooie dorpjes. Waar de geest van De Witte waart en dwaallichtjes rondzweven.

In de verschillende Merodegemeenten, op de mooiste erfgoedlocaties, zijn er concerten van internationale folkartiesten en singersongwriters. Bij elk concert mag je unieke samenwerkingen verwachten tussen artiesten die zelden het podium delen.

Overleden zangers Ons interesseert voornamelijk de première van het programma “Door de overlevenden”, met Astrid Nijgh, Stoomboot en Lennaert Maes op het podium, en dit op vrijdagavond 26 mei in de bovenzaal te Bergom. Drie generaties liedjesmakers brengen een ode aan overleden zangers van bij ons.

De Nederlandse Astrid Nijgh is gekend van hits als ‘Ik doe wat ik doe’ en ‘Alleen is maar alleen’ (en van wijlen haar ex, Lennaert Nijgh). Stoomboot is een jonge opvallende stem van bij ons, en Lennaert Maes bracht met Lenny & de Wespen onlangs de nieuwe cd ‘Zin’ uit. Zij brengen samen voor het eerst werk van wie er niet meer is: van Ramses Shaffy tot Bram Vermeulen, van Wim de Craene tot Zjef Vanuytsel en Luc de Vos. 50 jaar na ‘Voor de overlevenden’ - het album van de doorbraak voor Boudewijn de Groot – brengt ‘Door de overlevenden’ alles weer terug.

Voor de muzikale wandelingen zijn we sterk aangesproken door de wandeling op donderdag 25 mei rond het natuurgebied Asbroek: heerlijk ongerept natuurgebied, met weinig tot geen bewoning. Het gebied strekt zich uit van Herselt tot Westmeerbeek.

Voor de muziek tekent onder meer de Hongaarse topgroep Muszikas. De zangtraditie van Galicië herleeft met Néboa, en singersongwriter Lennaert Maes opent zoals elk jaar het festival met enkele nieuwe liedjes.

Ook Formiga & Cigale, een Catalaans-Frans duo, virtuoos op harp en viool, is van de partij.

Koolbladverdures in Oudenaarde Het MOU-Museum van Oudenaarde en de Vlaamse Ardennen stelt met ‘Grandioos groen’ voor de eerste keer een bijzonder genre binnen de zestiende-eeuwse wandtapijtkunst tentoon: de koolbladverdures.

Voor het gezin Ook de vrijdagwandeling door de 3 provinciën in Averbode Bos & Heide in Veerle, Averbode en Tessenderlo is een absolute aanrader: een wandeling rond de abdij van Averbode, langs de mooiste venen in VeerleHeide, en de diversiteit van dennen- en loofbossen in en om drie provinciën. De wandeling eindigt in het klompenmuseum.

Muzikaal kunt u genieten van Americana met Tim Eriksen, van Franse dansmuziek met SousLePont of van EstBel-folk met Leana Vapper & Hartwin Dhoore.

Tijdens het festival zijn er ook gezinsnamiddagen, met als thema enerzijds de stadsboerin (met Lady Angelina alias Trijn Janssens) op vrijdag 26 mei, en anderzijds Boer!, een gloednieuwe kindervoorstelling van Lennaert Maes en Andries Boone op zaterdag 27 mei. En zo is het Merodefestival een onbekend pareltje binnen het festivallandschap.

Een festival dat bewust kiest voor kleinschaligheid, natuur en intimistische muziek.

Geniet ervan!!

GT

Alle informatie is te vinden op: www.merodefestival.be

Volgende week: Trump ontmoet Erdogan

Gegeerd groen Van het midden van de vijftiende tot het midden van de achttiende eeuw hoorden Vlaamse wandtapijten bij de mooiste en meest prestigieuze werken op de Europese kunstmarkt. Tussen 1485 en 1585 beleefde de productie een ongeziene bloei. Edelen, vorsten en de rijke clerus wilden kost wat kost wandtapijten in hun verzamelingen. Het grote succes was te danken aan de ontwerpen van kunstenaars als Rubens, Teniers en Coxcie, en aan het kwaliteitsvolle handwerk.

Oudenaarde is één van de steden waar in de zestiende eeuw de wandtapijtproductie haar hoogste peil bereikte. Hoewel er in Oudenaarde mooie figuratieve reeksen zijn geweven met thema’s uit de Bijbel, de mythologie en de antieke geschiedenis, is de stad vooral bekend voor haar ‘groenwerk’, beter gekend als verdures, met als hoofdtonen groen, blauw, geel en bruin. Een bijzonder genre binnen het groenwerk is de koolbladverdure. Ze zijn zeer zeldzaam en daardoor bijzonder gezocht. Het MOU laat kennismaken met twaalf van deze begeerde parels van de zestiende-eeuwse wandtapijtkunst.

Exotische dieren Koolbladverdures verbeelden grote, weelderig gekrulde acanthusbladeren, waartussen zich insecten, kleine en grote dieren verschuilen. Meestal zijn het exotische dieren. Op een prachtig tapijt uit de collectie van de provincie Oost-Vlaanderen (zie afbeelding) ontdekken we krokodillen die twee leeuwen bedreigen.

Wat hoger zien we een aap, een papegaai en een maki. Centraal staat een neushoorn, helemaal geïnspireerd op een houtsnede uit 1515 van Albrecht Dürer. Dit is één van de zeldzame koolbladverdures uit de zestiende eeuw die het Geraardsbergse keurmerk draagt. Enkele wandtapijten uit de verzameling van het museum

Zuid-Afrika: weg met Die Stem?

In de geest van de vermeende verzoener Nelson Mandela werd destijds in het “zwarte” volkslied Nkosi Sikelel’i Afrika een stukje van het “witte” volkslied ingevoegd, Die Stem van Suid-Afrika.

Niet naar de zin van àlle inwoners, blijkbaar, want tegen Die Stem zijn intussen al meermaals … stemmen opgegaan om ze eruit te gooien. Die antistemmen waren onlangs weer in het Kaapse parlement te horen. Met name de fanatieke partij EFF van de beruchte Kill the Boer kweler Julius Malema, heeft bij monde van parlementariër Mbuyiseni Ndlozi hulde gebracht aan Enoch Sontonga, de dichter van Nkosi Sikelel’i Afrika - die op 18 april 1905 op 32-jarige leeftijd overleed.

De EFF-spreekbuis loofde het lied, dat betekent “God zegene Afrika”, geloofd als een zinnebeeld dat de mensen van Afrika, “die door Europese kolonialisering onderdrukt en ver-

nederd zijn, verenigt in gebed”. Het Afrika van Sontonga beoogt een heel continent en zijn mensen als een in gebed”. En dààrom moet Die Stem eruit, want zij is een “vervalsing van Sontonga’s gebed, omdat ze de indruk wekt dat Nkosi Sikelel’i Afrika slechts volledig is als er Europese talen bijgevoegd worden”. En dan komt het weer: “Die Stem is een symbool van het regime waartegen Sontonga gebeden heeft (sic)... Die Stem moet weg en moet plaatsmaken voor wat een bevrijdingsstrijd-volkslied geworden is”. Met andere woorden, en onze “eigen” bevrijders van 1830 parodiërend: ZuidAfrika zal zwart zijn, of zal niet zijn. En leve de hvo regenboog!

tonen dieren die elkaar uitdagen: twee fantastische gevleugelde schepselen op het ene, een driekoppige draak en een grote vogel op het andere. De voorstelling van denkbeeldige exotische oerwouden was in de zestiende eeuw geen toeval. Ze illustreren de reisverhalen zoals die door de ontdekkingsreizigers werden meegebracht uit de Nieuwe Wereld.

Hier en daar tussen het gebladerte vinden we ook mensen. Een schitterend Oudenaards tapijt verbeeldt het gevecht tussen Hercules en de Stynfalische vogels, één van de heroïsche daden van de antieke held. Het maakt deel uit van een reeks van vijf (de vier andere worden bewaard in het Louvre), zonder meer een hoogtepunt in het genre van de koolbladverdure.

Paradijselijk Een aantal werken op de expo in het MOU is nooit eerder aan het publiek getoond. Zo is er de meest recente aanwinst van de provincie Oost-Vlaanderen, die rechtsreeks van de verkoper naar de tentoonstelling in Oudenaarde is gebracht. Het tapijt is in het derde kwart van de zestiende eeuw geweven in Oudenaarde of Geraardsbergen. Die steden stonden toen bekend voor hun koolbladverdures met rijkversierde medaillonboorden. Het zwierige kader in oker wordt in de vier hoeken door een engel opengehouden om ons zicht te geven op een paradijselijke tuin, gesymboliseerd door een koppel paradijsvogels in het weelderige en virtuoos geweven groenwerk.

De twaalf wandtapijten uit Oudenaarde, Geraardsbergen, Edingen en Brussel zijn gepresenteerd in de statige veertiende-eeuwse Lakenhalle, het oudste gedeelte van het stadhuis. Het is het ideale decor om deze unieke koolbladverdures te bewonderen.

MMMV

Tentoonstelling ‘Grandioos groen’, nog tot 1 oktober, MOU, Oudenaarde, www.mou-oudenaarde.be

Op de korrel - In de “andere” pers las ik dat Karel de Gucht al bij herhaling geweigerd heeft mee te doen aan “De slimste mens ter wereld”.

- Boze tongen fluisteren dat hij, hoewel héél slim zijnde, niet wil deelnemen omdat hij … voorkennis zou hebben.

- Waarom gaan zoveel Vlamingen naar de Costa del Sol? Omdat zij in eigen land eraan gewoon geraakt zijn dat er met hen gesold wordt.

- Goed nieuws voor de ouderen in onze moderne samenleving: het zal kinderen voort aan verboden worden hun papa’s nog lijfstraffen toe te dienen.

- Lijfspreuk van Turkse medelanders: In ’t Westen is ’t best en Erdogan doet de rest.

- Vorige zondag kon je in Antwerpen kennismaken met autochtone … planten, waarvan de media zegden en schreven dat die te verkiezen zijn boven uitheems goed.

- Mag het mij verwonderen dat de media dat níét zeggen en níét schrijven over autochtone mensen?

Hector van Oevelen

Boeken

18 mei 2017

13

Onvoltooid Vlaanderen: een welgekomen overzicht Binnen de historiografie van de Vlaamse Beweging zijn er al heel wat overzichtsgeschiedenissen verschenen. Denken we maar aan de boeken van Manu Ruys, Maurits van Haegendoren, Herman Todts, Karel van Isacker en Lode Wils. Vooral na het verschijnen van Wils’ “Van Clovis tot Happart” in 1992 bestond er behoefte aan een onvooringenomen overzicht van haast tweehonderd jaar Vlaamse ontvoogdingsstrijd.

Zonder meer kunnen we stellen dat Frank Seberechts, als historicus al van oudsher verbonden aan het ADVN, volledig in zijn opzet geslaagd is.

Wat de lezers van “Onvoltooid Vlaanderen” aangeboden krijgen, is niet alleen een overzichtelijk en constructief opgebouwd boek, ook de vormgeving is om u tegen te zeggen: een prettig leesbare letter, een schitterende vormgeving, vierkleurendruk en overvloedig geïllustreerd.

Auteur Seberechts is erin geslaagd zijn lezers in een vlot leesbare stijl te begeleiden op een tocht van, op enkele jaren na, bijna tweehonderd jaar Vlaamse staats- en natievorming binnen het Belgische gegeven. Verhelderend zijn de vele kaderstukken waarin een reeks begrippen, personen en organisaties nader belicht worden.

Op die wijze vermeed de auteur het gebruik van uitgebreide voet- of eindnoten.

Taalbeweging Het boek bestaat uit tien hoofdstukken.

Het brengt een chronologisch overzicht van de Vlaamse evolutie binnen een ééntalig Franstalige Belgische staatsstructuur naar de huidige toestand. De Vlaamse Beweging was in de eerste plaats een taalbeweging, die ijverde voor de erkenning van het Nederlands, naast of in de plaats van het dominante en agressieve Frans. Opvallend is hoe moeilijk onze eerste taal- en cultuurflaminganten het hadden om enig recht te bekomen. Er was veel tegenstand.

Alles verliep tergend langzaam. Eenmaal een aantal taalwetten goedgekeurd, betekende dat nog niet dat ze ook daadwerkelijk toegepast en nageleefd werden. Tussen wetten en werkelijkheid gaapte vaak een hemelsbrede kloof.

Pas vanaf de jaren 1970 kwam er eindelijk schot in de zaak. Na veel palavers, veto’s, toegevingen, alarmbellen en compensaties bekwamen de Vlamingen door middel van een reeks staatshervormingen het recht waar ze al vele, vele jaren op zaten te wachten. Het cliché dat België bestaat dankzij het eindeloze geduld van de Vlamingen komt nog maar eens klaar en duidelijk uit dit boek tevoorschijn. De Vlaamse Beweging is ook nooit een heuse revolutionaire beweging geweest, uitgezonderd een paar oprispingen (de activisten en de “Leuven Vlaams”-studenten).

Het boek sluit af met een slotessay van Bart de Wever - een twintigtal bladzijden -, waarover we niet uitweiden. Elders kon u er al uitvoerig over lezen. Frank Seberechts schreef een uitmuntend boek, dat uitermate geschikt is voor lezers die nog niet veel kaas van de geschiedenis van de Vlaamse Beweging gegeten hebben.

Pieter Jan Verstraete Frank Seberechts, “Onvoltooid Vlaanderen: van taalstrijd tot natievorming”, Antwerpen, Uitg. Vrijdag, 2017, 255 blz., 24,95 euro. ISBN 978 94 6001 530 4

Te koop via de webwinkel van ’t Pallieterke of door overschrijving van 30,95 euro (6 euro verzendingskosten inbegrepen) op rekeningnummer BE82 4096 5194 9168

Brusselse Logica: hoe (on)logisch de EU werkt Docent en journalist Chris Aalberts schreef een amusant en bovendien heerlijk ironisch boek over de werking van de Europese instellingen. In vijftig vragen en antwoorden geeft hij een toegankelijke kijk op de wondere en somtijds ronduit lachwekkende wereld van Brussel en Straatsburg. Een aanrader om mee te nemen in uw vakantiekoffer tijdens de zomermaanden.

De Nederlander Chris Aalberts is een bezige bij. Hij promoveerde eerder tot doctor in de communicatiewetenschappen, doceert in het veld van de politieke communicatie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en schreef al heel wat boeken. Hij zamelde geld in via een ‘crowdfunding’ en verzekerde het publiek en zijn donoren dat hij in ruil een hele reeks artikelen zou gaan schrijven vanuit Brussel. De sappige avonturen die Aalberts meemaakte in de gangen van de Europese Commissie, de Europese Raad en het Europees Parlement, werden onlangs gebundeld tot een fijn boek.

Parlement en politici zonder macht Een van de voornaamste zaken die Aalberts benadrukt in ‘Brusselse Logica’ is de onmacht die zowel van de Europese politici als het EUParlement afstraalt. Via tal van anekdotes toont de schrijver aan hoezeer het Europees Parlement zichzelf belangrijker voordoet dan het in realiteit is.

De werkelijke macht, zo oordeelt Aalberts, ligt bij de Raad en de Commissie. Binnen het al relatief onbelangrijke Europees Parlement

maakt de verzameling Vlaamse en Nederlandse verkozenen en partijen, op een gigantisch totaal van 751 volksvertegenwoordigers, al evenmin het verschil. Dit doet denken aan wat oud-Eurocommissaris Frits Bolkestein ooit zei: “Het Europees Parlement is legitiem verkozenen, maar het is niet representatief. Het weet niet wat leeft onder de bevolking.”

Hoe graag ze het anders zouden zien, eurosceptici maken volgens Aalberts evenmin het verschil. De anti-EU-stemmen, van radicaallinks en populistisch rechts, klinken in de media weliswaar fel, maar binnen de EU-constellatie zijn zij grotendeels irrelevant. “Eurosceptici zijn in de minderheid en komen weinig aan het woord. En als ze aan het woord komen luistert niemand naar ze”, aldus Aalberts. De auteur maakt een pijnlijke en evenzeer correcte analyse. Cijfermateriaal toont bovendien aan dat de nominale macht van de eurosceptische fracties groter is dan hun werkelijke macht.

De fractie van Marine Le Pen slaagde er bijvoorbeeld in 2016 in om welgeteld nul procent van haar ingediende amendementen gestemd te krijgen. De eurofiele trein dendert dus onverminderd verder richting méér Europese Unie. Aalberts merkt terecht op dat verko-

UNIA krijgt extra federaal geld Het controversiële UNIA zou – op basis van de oorspronkelijke begroting voor 2017 – een federale dotatie van 2.970.000 euro ontvangen. Maar op basis van de recente begrotingscontrole zien we dat er dit jaar nog eens extra federale middelen naar UNIA gaan. Er komt immers nog eens 23.000 euro bij die oorspronkelijke dotatie bij. Ook MYRIA, het Federaal Migratiecentrum, krijgt extra federale middelen. Voor wie het zou vergeten: dit is uw en ons belastinggeld waarmee gespeeld wordt.

De francité Het moet gezegd dat als er sociale onrust is, Jan Penris van het Vlaams Belang op de eerste rij staat om zich het lot van de gewone man aan te trekken, zeker als er jobs bedreigd zijn.

Eerder waren dat onder anderen de militairen, de dokwerkers en nu de 200 werknemers van het Canadese bedrijf Bombardier in Brugge, die hun baan dreigen te verliezen.

Hij eist dan ook een serieus plan B - of nog liever een plan A+ - van de Belgische regering.

En de Macron-gezinde Belgische regering vertelde hij dat een van de eersten die Macron

zenen in hun eigen land vaak een anti-EU-stem laten klinken, maar eens in Brussel weer lustig eurofiele standpunten innemen. Een andere onnozele hobby van Europees Parlementsleden is, leren we door ‘Brusselse Logica’, dat zij zich aldoor uitspreken over onderwerpen en thema’s waarvoor de EU vreemd genoeg niet bevoegd is.

Op schoot bij lobbyisten Verbazend is ook de mate waarin Europese beleidsmakers bij lobbyisten op schoot kruipen. De auteur schrijft over de ‘MEP awards’, waarbij lobbygroepen prijzen uitreiken aan Europarlementariërs die in de pas lopen. “Ook blijkt uit niets dat Europarlementariërs zich hier ongemakkelijk bij voelen. Ze willen graag op dit podium staan (…) iedereen vindt het vanzelfsprekend dat het taaie vlees en de zoutloze quiche door de sponsors zijn betaald.” Op zijn minst heerst er, aldus Aalberts, in de EU-bubbel een schijn van belangenverstrengeling.

De lezer zou haast tranen met tuiten gaan huilen bij zoveel achterkamertjespolitiek en ongezonde situaties. Het fijne aan ‘Brusselse Logica’ is echter dat uiterst serieuze onderwerpen op een zeer bevattelijke en amusante wijze uitgelegd worden. Sommige criticasters stellen dat Aalberts te kort door de bocht gaat en de zaken surrealistisch voorstelt.

Toch zullen EU-kenners, als ze eerlijk zijn, moeten beamen dat de schrijver in zijn boek heel vaak nagels met koppen slaat. En als de haastig kwam feliciteren bij zijn verkiezing de premier van Canada was. Wat die felicitatie echt inhoudt, is intussen bekend in Vlaanderen: Bombardier heeft aangekondigd dat het zijn productielijn zal verhuizen van Brugge van Vlaanderen, België - naar Frankrijk. Dat is een schone cadeau voor de heer Macron.

Zelfs op dat niveau en in die context is Vlaanderen het slachtoffer van de francité.

The Blues Brothers Ahmet Koç en Abou Jahhah - beiden moslims - gaan samen een politieke partij oprichten. Het hadden The Blues Brothers kunnen zijn die een nieuw album of een nieuwe film aankondigden voor 2018.

Ze zeggen dat het zeker geen ‘allochtonenpartij’ zal worden. “Wij zijn natuurlijk geschokt door de islamofobie, racisme en discriminatie in dit land, en daarom willen we een politiek alternatief bieden. Integratie en migratie zullen onze speerpunten vormen omdat er een gebrek aan volwaardig burgerschap bestaat in deze maatschappij. Men vraagt ons om te integreren, maar wat is dat dan?”, vragen Koç en Jahjah zich af.

“Wij hebben grote ambities en de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 zijn de eerste

hele Europese politiek surrealistisch wordt voorgesteld, dan komt dit niet zozeer door Chris Aalberts. Hij is de pianist, maar de partituur werd door de EU-tenoren geschreven.

LvS

Chris Aalberts, “Brusselse Logica: hoe (on)logisch de EU werkt”, Uitgeverij Van Praag 2017, 172 p., 16,95 euro.

ISBN 9789049024215

test”, zegt Abou Jahjah. Ahmet Koç ooit lid van sp.a, wil in Hasselt, Genk, Beringen en Heusden-Zolder met de nieuwe partij deelnemen.

Dyab Abou Jahjah, roerganger bij de activistische beweging Movement X, zal in Brussel opnieuw een gooi naar politiek succes doen.

Hij mislukte al enkele malen.

14

Brieven

18 mei 2017

Belangrijk bericht Volgende week donderdag, 25 mei, vieren we O.L.H.-Hemelvaart. De krantenwinkels zijn dan gesloten, en ook Biepoost geeft er de brui aan. Daarom hebben we besloten om ’t Pallieterke al een dag eerder te drukken. Zodus mag u al op woensdag 24 mei naar de dagbladhandel voor uw geliefkoosd en onmisbaar leesvoer. En als Biepoost ook een klein beetje wil meewerken, lieve abonnees, dan zit uw wekelijks leesvoer op woensdag in de brievenbus.

Thoriumbedenkingen

Marion, présidente Française

Pallieterke, Met stijgende verbazing las ik vorige week het interview “Stop het groene gekissebis, kies voor thorium.” Over welk wonderlijk toestel hebben de heren Honinckx en Niemegeers het hier eigenlijk?

Want de bestaande thoriumreactoren zijn helemaal niet klein en compact. Er zijn er in de loop van de vorige eeuw een heleboel gebouwd en al deze prototypes zijn minstens zo groot en complex als de ‘gewone’ kernreactoren.

Het argument dat er veel minder nucleair afval zal zijn is juist, maar op voorwaarde dat de reactor werkt als breeder. Dan verbrandt hij als het ware zijn eigen afval en produceert hij inderdaad zeer veel energie. Deze dingen gelden echter ook voor breeders op basis van uranium.

Het argument dat de thoriumcentrale niet aan een rivier moet gebouwd worden is helemaal uit de lucht gegrepen. Grote kern- en andere centrales staan vaak langs een rivier of de zee omdat ze veel koelwater nodig hebben, maar vooral voor de condensors van hun stoomcyclus (aansluitend elektriciteitsproductie) en niet zozeer voor de koeling van het reactorvat.

Er zijn desalniettemin twee zeer grote voordelen aan thorium als reactorbrandstof. Het eerste is het feit dat er veel meer thorium aanwezig is in de aardkorst dan Uranium. Een ander belangrijk argument, zoals reeds vermeld: er is zeer weinig nucleair afval met bovendien veel kortere leeftijden .

Omwille van deze twee argumenten ben ik van mening dat, indien kernenergie ooit een revival zou kennen, het waarschijnlijk op basis van ‘thoriumbreeders’ zal zijn . Maar deze toekomstige generatie van reactoren zullen echt geen gezellige toestelletjes zijn in parken of stadstuinen. En de geproduceerde elektriciteit zal er zeker niet goedkoper op worden.

R af Verschueren – Wilrijk (ingekort door de redactie)

De Vlaamse vakman

Pallieterke, De Franse presidentsverkiezing heeft onder andere bewezen dat de vervaldatum van Marine Le Pen bereikt is. Wanneer Frankrijk in de chaos verzeilt, kan Marion Maréchal zich echter met een nieuwe rechtse- en centrumbeweging opwerpen als de enige echte vernieuwing, een aanvaardbaar alternatief voor het behoud van de Franse waarden, en ze kan zich aanbieden als een jonge vrouw die Frankrijk voor een multiculturele vervanging en een doorgedreven ‘métissage’ kan behouden. Ze heeft er het juiste profiel voor, en haar adviseurs hebben ervaring genoeg om deze strategie tot een goed einde te brengen. Ik voorzie dat Marion Maréchal eind 2020 begin 2021 een nieuwe beweging zal opstarten, zoals Macron dat deed met ‘En Marche’. De presidentsverkiezingen van 2022 zullen zich in de eerste ronde afspelen tussen Marion, de kandidate van breedspectrum-rechts en de nationalisten, de extreem-linkse Mélenchon en de rechtslinks-centristische extreem-financiële mondialist Macron. En in de tweede ronde zal Marion Maréchal verkozen worden tot de eerste vrouwelijke jongste president van Frankrijk. Ik hoop het voor het echte Europa der volkeren, voor Frankrijk, en vooral voor ons Vlaanderen. ‘Eigen volk eerst’ is voor mij nog steeds een eerbiedwaardige slagzin, voor zover dat het eigen volk niet door andere volkeren wordt vervangen, wat helaas spoorslags aan het gebeuren is in heel ons Westen. Aux armes, citoyens!

Jef Elbers – Heist-aan-Zee (ingekort door de redactie)

Kruisende woorden oplossing

Pallieterke, Merkwaardig! De commentaar van Robert Spencer zoals weergegeven in ‘t Pallieterke van vorige week sluit naadloos aan bij de zienswijze van Chantal Delsol (Professor politieke filosofie aan de Universiteit van Paris-Est) in Le Figaro (25/04). Na Macrons hoogdravend discours met betrekking tot het verzoenen van links en rechts haalde de professor snoeihard uit met de bewoordingen: “...une jactance juvénile.” Wellicht niet toevallig hadden wij kort daarvoor ook door Gerolf Annemans een beoordeling van “kletspraat” horen geven omtrent het soortelijk gewicht van de verkiezingstoespraken van Macron. Met alleen maar ‘Vive la France’ te roepen gaat die het allicht R.Bries - Heist-op-den-Berg niet redden...

Pallieterke, Enkele dagen geleden zag ik op Facebook een plaatje van twee vrouwen met een kindje.

Daaronder stonden gelukwensen voor de beide ouders. Dus twee vrouwen. Een ervan had een kindje op de wereld gezet. Daaronder had ik geschreven dat twee moeders tegennatuurlijk is. Ik kreeg van Facebook vervolgens een bericht dat mijn opmerking verwijderd was omwille van het “beledigende karakter”. Voor zover ik weet is in de natuur bij alle planten en dieren, die geslachtelijk vermenigvuldigen, een mannelijke cel én een vrouwelijke cel nodig om de soort voort te planten. Dat is nu eenmaal de natuur. En toch werd mijn opmerking weg gecensureerd! Als dat zo verder gaat, is onze vrijheid van zeggen en schrijven weldra dood!

E M A T I T I S X S

Frank Jacobs - R anst

Pallieterke, Ik heb onlangs een controle op de witte kassa meegemaakt. Twee controleurs kwamen het restaurant binnen. Ze hadden gedurende een uurtje gewoon buiten in de auto zitten wachten en het juiste uur genoteerd dat de mensen buiten kwamen uit het restaurant. Ze vroegen aan de uitbater een print van de tickets van die klanten die buiten waren gegaan gedurende dat uur. De uitbater was volledig in orde. Zo moet het. Silke Cremers - Antwerpen

In herinnering

Joris Feremans (1936-2017) Het bericht van zijn overlijden, vorige week woensdag 10 mei, zal tal van goede vrienden en medestanders doen schrikken hebben: Joris Feremans is niet meer. Velen wisten dat zijn gezondheid er het jongste jaar fel op was achteruitgegaan, 79 jaar oud is hij gestorven te Wilrijk in het centrum voor palliatieve zorg “Sint-Camillus”. Op een warme en liefdevolle manier heeft hij zeer bewust nog afscheid kunnen nemen van kinderen en kleinkinderen. Slechts enkele jaren heeft hij zijn dierbare Chris overleefd. Joris en Chris, een onvermoeibaar tweespan binnen de Vlaamse Beweging!

Vooral in en voor de VVB (Vlaamse Volksbeweging) waren ze - bij manier van spreken alomtegenwoordig. Steeds waar de handen uit de mouwen dienden gestoken, kon men Joris en Chris aantreffen. Maar vooral voor héél wat werk achter de schermen, ver van de schijnwerpers en de podia, stonden Joris en Chris bij nacht en ontij klaar. Zo was op het nationaal VVB-secretariaat Joris de sterkhouder van “de beschutte werkplaats”. Een koosnaampje vol zelfspot en humor dat ze zichzelf hadden toegedicht, de vrijwilligers die op regelmatige basis samenkwamen om de papieren leeuwenvlaggetjes te kleven.

Gedurende de voorbije jaren zijn duizenden en duizenden leeuwenvlaggetjes door de naarstige handen gegaan van Joris en zijn spitsbroeders vooraleer ze werden uitgedeeld op de Ronde van Vlaanderen of op een 11 julibijeenkomst waar ook te lande. Maar weinigen weten dat in de weken voor het kleven in de kelder van het VVB-secretariaat Joris heel nauwgezet en zorgzaam de stokjes, waaraan de leeuwenvlaggetjes werden gekleefd, had afgemeten en gezaagd. Of wanneer diezelfde kelder, voor de VVB dé opslagplaats bij uitstek voor 1.001 verschillende zaken, een grondige poets- en schilderbeurt nodig had: niets was Joris teveel! Niet enkel in de VVB nam Joris zijn verantwoordelijkheid op, hij was actief in tal van verenigingen. Vanaf 1994 zetelde hij voor het Vlaams Blok in de Antwerpse gemeenteraad.

Met Joris verdwijnt opnieuw een van de oude getrouwen die, na de turbulente en bewogen repressieperiode na WOII, niet mistroostig en ontmoedigd bij de pakken is blijven zitten.

Het is zeker niet overdreven te stellen dat het wondermooie “Gebed voor het Vaderland”, dat getoonzet werd door zijn legendarische vader, Gaston Feremans, voor Joris zijn credo, zijn leidraad was, zijn hele leven lang. Onvermoeibaar en zéér gedreven, twee woorden die Joris ten voeten uit omschrijven. We zullen hem missen. Rust in vrede, goede vriend!

De redactie van ’t Pallieterke biedt zijn oprechte deelneming aan aan Joris’ dochters, Kristel en Leen, en hun beider gezin. ’t P.

ABONNEMENTEN

D R

Pallieterke, Het is slechts een persoonlijke gok, maar volgens mijn zeer bescheiden mening zal China vroeg of laat en met harde hand een eind maken aan de strapatsen van de krankzinnige idioten die in Noord-Korea de plak zwaaien. De nieuwe kaste multimiljardairs in Peking zal nooit dulden dat haar financiële belangen in het westen op de helling en dus in gevaar komen. Stuurt China zijn leger, dan is het mooie liedje van de bende Noord-Koreaanse criminelen uitgezongen. Hoe vlugger, hoe liever. We zullen er geen traan om laten!

Controle witte kassa

Frank Joris - Filipijnen

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A D E V L A S C H A A R B O P L A W A A I X D I C E I E R E N X N B A X D L E K E N X A D E G E E T K X N N I X E L I X F R X E X E N E R X O L G E I R E X T I N A X E H F R A T E R N I T E I I F A X T R I E S T X Z J E X R E X G X S E L E K N O O R W E G E N X E L D O E T X S I N T E L

Noord-Korea en Peking

Nationale zelfmoord

Over Facebook

1057

Yvan Mayeur en Brussel bereiden zich voor op NAVO-top

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

18 mei 2017

Paars met een blauw-zwart randje De kaarten zijn geschud: Anderlecht wordt de nieuwe landskampioen. Vier punten voorsprong op twee speeldagen van het einde, dat is voor Club Brugge onoverbrugbaar. Het is een kwestie van tijd. Het had zondag al gekund, maar de tijdens de wedstrijd onzichtbare Tielemans besliste daar anders over. Die jongen zal nog veel boterhammen moeten eten, wil hij het maken bij een Europese topploeg.

Nog geen feest dus. Het is misschien beter zo! Als je aartsvijand de oppergaai binnenhaalt in je eigen stadion, dan is dat zuur, en wie weet wat zou gebeurd zijn tussen de twee supportersgroepen. Voor mij zijn de matchen tussen Anderlecht en Club Brugge ook niet gemakkelijk. Er zijn dan altijd grappenmakers die mij vragen voor wie ik nu feitelijk ga supporteren. Domme vraag, natuurlijk.

Ik ga niet hypocriet zitten doen: als Anderlecht tegen Club speelt, heb ik het liefst dat de Brusselaars het laken naar zich toe trekken, zonder daarom hysterisch te worden als het niet lukt. Maar in wedstrijden tussen blauwzwart en Standard, RC Genk, AA Gent, enzovoort, kies ik onvoorwaardelijk voor de Bruggelingen. Dat vind ik niet meer dan normaal, want ik bracht toch drie jaren van mijn leven door in het ‘Venetië van het Noorden’. Twee jaar als speler en één jaar als hulptrainer van Georg Kessler. Ik werd er naar mijn weten altijd correct behandeld!

Brugse veteranen Enkele jaren geleden werd ik er zelfs uitgenodigd om een ereronde te lopen, ter ere van het 120-jarig bestaan van Club Brugge, in het gezelschap van oude clubmonumenten. Iedere veteraan kreeg een blauw-zwarte sjaal aangereikt.

Na de feestelijkheden heb ik pinten zitten drinken met Raoul Lambert, boegbeeld van Club Brugge, en nog steeds de simpelste mens van de wereld. Dat hij nooit de Gouden Schoen heeft gekregen, is een pure schande.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Zeker als men weet wie hem later allemaal heeft gekregen! Ik sprak ook met Henk Houwaart, nog steeds keurig in maatpak. En met Gert Verheyen, die zich nog herinnerde dat ik ooit op bezoek was geweest bij zijn ouders toen hij nog een kleuter was, en met de onvermijdelijke Birger Jensen.

Ik raakte tot slot aan de praat met Nathalie, een West-Vlaamse die in Schoten verzeild is geraakt. Haar man interesseert zich niet voor voetbal, maar zij mist geen thuismatch van Club; zij trekt dan maar alleen naar de wedstrijden. Haar grootste vijanden zijn die van Brussel, en je mag raden wie dat zijn.

Ze vertrouwde mij toe dat ze nog nooit kleding met paars-witte kleuren had gekocht en dat ze van plan was om dat nooit te doen zolang ze leeft. Bekeren kon ik haar niet! Ik ben dan maar naar huis gegaan, met mijn blauwzwarte sjaal om…

Gille van Binst

Roskammen

Prangende vragen Al voor het Belgische Arbitragehof voor de Sport (BAS) Excelsior Moeskroen andermaal een verlengd verblijf in eerste klasse toestond, stelde Herman Wijnants, manager van de sympathieke volksclub VC Westerlo zich al veel vragen.

Na de uitspraak zijn die niet verminderd.

Hoe zou je zelf zijn, wetend dat, volgens het bondsreglement, spelersmakelaars geen clubs mogen besturen, leiden, financieren of hoe je een flagrante schending van dat reglement nog noemen kan? Voor een goed begrip, Moeskroen is al langer dan sinds gisteren voor zo’n negentig procent eigendom van de Israëlische makelaar Pinhas Zahavi.

Om een “njet” voor de licentie van zijn Henegouwse speeltje te vermijden, “verkocht” die man zijn aandelen aan zijn neef, géén makelaar, voor de indrukwekkende afkoopsom van ... tien euro! Bovendien dook in het voor het BAS aangevulde dossier plotsklaps een brief op met de vermelding dat een openstaande “lening” van om en bij vier miljoen euro aan de heer Zahavi niet meer diende afgelost. Op basis van dat “overtuigende bewijsstuk” gaf het BAS zijn zegen.

Tussen alle vragen die Herman Wijnants zich meer dan terecht blijft stellen, ontbreekt wel een ene prangende, die we er voor de volledigheid zelf aan toevoegen. Stel dat Westerlo in slechte papieren zat en Moeskroen gedupeerd was, was de uitspraak van het BAS dan dezelfde geweest? Of zoeken we communautaire spijkers op laag water? Hoe dan ook, ons slecht karakter worstelt met de vraag of nog slechts drie Waalse clubs in plaats van vier - Moeskroen, Eupen, Charleroi en Standard -, het “evenwicht” in de Belgische competitie niet net te veel had “verstoord”. Mocht Westerlo met eenzelfde dossier als Moeskroen een licentie gekregen hebben, ten nadele van de Henegouwers, de Franstalige media hadden moord en brand geschreeuwd. Maar de “Vlaamse” sportjournalisten bewaarden, gewoontetrouw, in deze doodse stilte.

Met de twee-nul nederlaag tegen Standard kwamen de rakkers van trainer Ferrera nog goed weg. Het had erger kunnen zijn. Met dank aan doelman Coosemans, die zijn ploeg voor een zware afstraffing behoedde en eruit zweefde wat eruit te zweven viel. Nog is de hoop op een finaleplaats in play-off 2 niet verloren, maar dat de Mechelse manschappen aan vakantie toe zijn na een lang en geslaagd seizoen, ligt er dik op. Nog even op de tanden bijten en dan mogen ze van ons gaan pootjebaden in een exotisch oord. Met of zonder finaleplaats. Ze hebben het verdiend.

Kans verkeken?

Het succesverhaal van play-off 2 Eigen schuld Hoogstwaarschijnlijk mag Anderlecht deze week de titel vieren, maar voor de manier waarop paars-wit dit seizoen speelde, kunnen we geen grote onderscheiding toekennen.

Daar zitten ze denkelijk ook niet op te wachten.

Hebben is hebben en krijgen is de kunst. Dan vonden we Club Brugge een pak strijdvaardiger. Eindelijk, want ze hebben het eerder, met een schamele twee op twaalf, laten liggen. Die inzinking heeft de mannen van Preud’homme de das omgedaan. Eigen schuld dikke bult.

Feest?

Als voetbal een feest is, dan kennen we er alvast twee die daar geen weet van hebben. Zoals Anderlechtvoorzitter Roger vanden Stock en manager Herman van Holsbeeck erbij zaten en een bef trokken in Brugge, leek het meer een marteling. Kunnen die mensen nu nooit eens lachen? Wellicht dat ze binnenpretjes hebben de dag dat Anderlecht kampioen speelt. Maar zeg nu zelf, één keer gibbe-

ren om de zoveel jaar, dat is niet van aard om er de stemming in te brengen.

Opgetogen kassier Youri Tielemans. die bezig is een toptransfer te versieren door van Anderlecht naar Monaco te verkassen, heeft blijkbaar gouden tenen.

Dan mag hij al eens een penalty missen, er ligt wel een contract op hem te wachten voor vijf seizoenen. De Monegasken zijn gulle jongens; ze hebben er 25 miljoen euro voor over om Tielemans te strikken. Zo kunnen ze weeral een tijdje voort in het Constant vanden Stockstadion. De kans is groot dat ook Leander Dendoncker eerstdaags zijn biezen pakt en Anderlecht ruilt voor een buitenlandse club. Het zijn drukke dagen voor de kassier van Anderlecht, die ge niet zult horen klagen nu hij zijn kas hoort rinkelen.

Op hun tandvlees Zijn de gladiatoren van KV Mechelen vermoeid en uitgeblust? Die indruk hebben we, nadat ze zich twee keer op rij lieten kloppen.

15

De kans dat de finale van de play-off 2 op 27 mei een Limburgs onderonsje wordt, is niet denkbeeldig. Genk is al zeker van een finaleplaats en Sint-Truiden is, na de ruime zege tegen Union, goed op weg voor groepswinst.

We kunnen begrijpen dat die van KV Mechelen en Waasland-Beveren zich daar niet gewillig bij neerleggen. Dan moeten ze wel een fameus ‘efforke’ doen en hopen dat STVV deze week een paar steken laat vallen. Anders zal het voor een volgende keer zijn.

Record De uitvinders van play-off 2 mogen trots zijn op hun kind. Ze hebben alvast een record ‘thuisblijven’ gevestigd. Voor het duel tussen Waasland-Beveren en Lierse telden we, met veel goede wil, tweeduizend toeschouwers. In Moeskroen zagen vijftienhonderd nieuwsgierigen de thuisploeg tegen Genk, na een lorrig potje ‘Antoinette wie heeft bal?’, kopje-onder gaan. In Eupen moesten ze het stellen met tweehonderd man minder. Roeselare spande de kroon, met amper zeshonderd gapers, die hun elftal zagen verliezen tegen Lokeren.

Goede raad aan de bedenkers van play-off 2: doe zo voort en kijk niet om.

Beestig verhaal Was er nog iemand die eraan twijfelde dat Beerschot-Wilrijk kampioen zou spelen in zijn reeks nadat ze, alsof het niks is, alle concurrenten in hun binnenzak hebben gestoken?

De eenzame ezelskop die dat anders zag, mag nu zijn vinger opsteken. Niemand? Dan kan het

Leve de geluidsknop Mogelijk, zelfs hopelijk, zijn die al flink bezig met het zoeken naar het antwoord op een andere prangende vraag. Met name, hoelang kan het nog duren voor ze zichzelf volledig buitenspel laten zetten door de al stevig uit de kluiten gewassen en nog groeiende kliek “analisten”? Geen uitzending van een sportprogramma is nog denkbaar zonder dat de beroepsjournalist van dienst in de studio enkel instemmend knikt op alle door de opgetrommelde analisten gesproeide wijsheid op de vragen die hij, “coördinerend”, nochtans zelf stelt. Nog even op dat elan doorgaan en de ene analist stelt de vragen aan de andere, terwijl de “coördinator” zich beperkt tot een woord van welkom en afscheid, en het op tijd bijvullen van de drankjes. Bij uitzendingen live is het dan weer “leve de geluidsknop” geblazen.

Het gedram van “analisten” in de huid van cocommentatoren werkt vooral op de zenuwen van kijkers die niet ziende blind zijn. In die samenhang is de door de cocommentator gebrachte “meerwaarde” een zaak van een aantal nullen na de nul voor de komma.

Voor de geschreven sportpers oogt de toestand al even erg, zo niet erger. Wie vandaag een min of meer bekende sporter of coach is, wordt door de kranten enthousiast binnengehaald om hun patrimonium “analisten” te versterken. In een moeite meet men hen onvervalst schrijverstalent toe. Al is het een publiek geheim dat in de meeste gevallen de eigen huisschrijvelaars dat “talent” in een aanvaardbare vorm gieten. Het gros erkende beroepssportjournalisten moet vooral hopen dat, zoals elke hype, ook de analistenhype tijdelijk is. Zo niet staan voor hun vak de sterren niet bepaald gunstig.

feestje losbarsten. Want op het Kiel is het carnaval. En heel Deurne-Noord viert mee. Want is het niet voor volgend jaar, dan een jaar later, of desnoods het jaar daarop, we kijken al uit naar de langverbeide stadsderby tussen de rood-witte Honden en de Ratten van het Kiel.

Een evenement dat heel voetbalminnend Antwerpen veel vermaak, en het politiekorps, in afwachting van beterschap, extra overuren verschaft.

Het wordt menens Gedaan met de massaspurten in de Giro, hier komen de cols. Dan komen de klassementrijders in beeld en mogen de minder begaafde klimmers op hun moeder beginnen te roepen.

We kregen al een voorsmaakje in de negende rit, van Montenero di Bisaccia naar Blockhaus, een geduchte en griezelige col die meer dan tweeduizend meter boven de zeespiegel uitsteekt. Zeg nu nog dat de Italianen geen bergen van formaat hebben. In het peloton weten ze beter.

Daar komen de klimmers Wie eraan twijfelde dat Nairo Quintana in vorm is, kunnen we geruststellen. Het Colombiaanse berggeitje bewees zijn meesterschap op Blockhaus. Het zullen straffe gasten moeten zijn die hem zijn roze trui gaan ontfutselen.

Waarmee ge ons niet hoort zeggen dat de strijd gestreden is. Vooral de Nederlanders kijken vol hoop naar hun landgenoot Tom Dumoulin, die in de negende rit sterk voor de dag kwam. Plus dat hij een betere tijdrijder is dan Quintana. En al is het een cliché, de prijzen worden nog altijd uitgedeeld aan de meet.

Argeloze flik Over Tom Dumoulin gesproken, de man was terecht boos op een argeloze politieman die met zijn stilstaande motor verantwoordelijk was voor een valpartij waarbij een aantal renners, waaronder de kopmannen van Team Sky, Thomas en Landa, zwaar tegen de vlakte gingen. Dumoulin schoot in een Hollandse colère omdat zijn luxewaterdrager, Kelderman, er een gebroken vinger aan overhield. Een mens zou voor minder uit zijn vel springen. De politie uw vriend, durven ze dan zeggen. Vergeet het.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

18 mei 2017

Ahmet en Dyab, de nationale politiek zal nooit meer dezelfde zijn

“Zijn we nu voor een Europese islam of een islamitisch Europa?

Ik vergeet dat altijd.”

Een democratische leegte is eindelijk weggewerkt. Ahmet ‘Erdogan ziet u graag’ Koç en Dyab ‘racisten, fascisten, apartheid nee’ Abou Jahjah slagen de handen in elkaar voor de oprichting van een Vlaams-Brusselse migrantenpartij. “Al zijn Vlamingen die voor radicale gelijkheid gaan, ook welkom”, stelt Dyab. “En negers natuurlijk ook”, vult Ahmet aan, “en in tegenstelling tot wat in ons eerste partijprogramma stond, mag je die trouwens niet verkopen op de markt. Dat was een tikfout.”

2018 wordt zo’n beetje het jaar van de moslim in onze contreien. Steeds meer partijen dingen naar hun stem in onze steden. De Vlaamse linkerzijde en het moedige midden leveren een bittere strijd om de titel ‘Moslimpartij’, al wil niemand dat met zoveel woorden gezegd hebben. Dan worden er immers onmiddellijk excuses gevraagd. Voor de gegeerde bruid, die de moslimgemeenschap in dit land toch is, wordt het allemaal een beetje verwarrend. Het initiatief van Dyab en Ahmet schept duidelijkheid. “Links, recht of midden. Het zijn allemaal racisten”, zegt Koç, “alleen wij niet. Wij zijn zelfs tegen de verkoop van negers. In tegenstelling tot de andere partijen.” Dyab rolt voor het eerst, maar lang niet voor het laatst, met zijn ogen. “Mijn compagnon bedoelt natuurlijk zuidelijke Afrikanen. En wij zijn er ons ten volle van bewust dat andere partijen daar ook tegen zijn.”

Koç: “Jammer, want ik vond dat wel een heel vooruitstrevend standpunt van ons. Vernieuwend ook. Ben je er zeker van?”

Dyab: “Heel zeker. Het punt is dat wij ieder koloniaal denken verwerpen en pleiten voor radicalisering van de gelijkheid. We willen dat België erkent dat ze verantwoordelijk zijn voor de Congolese genocide. En we willen dat de

regering van het Arabisch de vierde landstaal maakt, voor het einde van de week.”

Koç: “En Turks, uiteraard! Maar dat van die genocide? Vergeet dat. Ik zeg altijd: wie al eens geen genocide gepleegd heeft, werpe de eerste steen. Dat gebeurt al eens. Kan de beste overkomen. Hoe minder je daarvan zegt, hoe beter.”

Pallieter: refereert u nu naar de Armeense genocide?

Koç: “Armeense geno…? Helemaal niet.

Weet ik niks van. Ik herinner me niks van de Armeniërs. Ik heb het nog zo gezegd, hé Dyab.

Die smerige pers, ze blijven daar maar over zagen. Dat was trouwens een genocidetje.”

Dyab: “Oké, niet alle genocide is slecht. Maar toch veel. Waar wij ons tegen verzetten is het fascisme dat hier in Vlaanderen mainstream is geworden”.

Koç: “Behalve dat van de Grijze Wolven, uiteraard. Dat is meer sympathiek fascisme. Je krijgt er een ballon bij. Maar we zijn het beu om ons nog als kiesvee te laten behandelen. We pikken het niet langer. Bij de sp.a was ik alleen goed om stemmen binnen te halen, terwijl ik ook ideeën heb. Oké, de meeste zijn strafbaar, maar daarom zit ik ook in de politiek. Om zaken te veranderen. Zo willen wij een vrije handel in

Kruisende woorden 1058

A B C

Leesvader De Fintro Literatuurprijs voor Wil, een boek van Jeroen Olyslaegers, en een nieuw boek van Pascale Naessens over lezeressen van haar kookboeken. Die goeie oude Hendrik Conscience heeft toch wat teweeggebracht door zijn volk te leren lezen.

Ontaarde kunst?

De Utrechtse kunstenares Nicole van den Hout zal het geweten hebben! Ze koos, zonder enige ideologische bedoeling, het hoofd van Geert Wilders om in een kunstwerk af te beelden, en ze wordt daar sindsdien door haar medekunstenaars om belaagd. In kunst mag veel, maar alléén als het politiek correct is.

D E F

Dramdringers

G H I J K L A. Kalme berusting B. Vlaams wielrenner bij Quick-Step C. Roemt - Buidelbeer D. Ruthenium - Gedurende korte tijd Reus uit het oude testament E. Vlaamse kinder- en jongerentelefoon - West-Vlaamse gemeente F. Quasi - Turkse titel G. Voorzetsel - Nagerecht H. Geeft de voorkeur - Nummer I. En dergelijke - Internetlandcode voor Indonesië - Tin J. En andere - Voorstander van een unie K. Kleur - Keramisch materiaal dat gemaakt is van een kleisoort die tegen hoge temperaturen bestand is - Vogelproduct L. Opleiders

Koç: “Koerden ophangen. Niet in de fik steken. Ik schrijf het bij onze radicale eisen voor een betere maatschappij. En zijn we nu voor een Europese islam of een islamitisch Europa?

Ik vergeet dat altijd.”

Dyab: “We zijn voor een Europese islam, maar iedere moslim die er zich voor inzet is een racist, zelfhater en een house negro…”

Koç: “Hoera, nu zijn we er. Waar kan ik dat kopen, zo’n house negro?”

Dyab: “Ik bedoel, een ‘oom Tom’, Ahmed.

Een Bounty.”

Koç: “Zijn naam maakt niet uit, hoor.”

Dyab: “ We bellen u na de lijstvorming, mijnheer Pallieter.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

zuidelijke Afrikanen.”

Dyab: “Ahmet, jongen, laat het los. We willen dat niet. We gaan voor de basisprincipes van Movement X.” Koç: “Die bende losers. Die krijgen nog geen Koerd in brand gestoken met een vlammenwerper.”

Dyab: “Ik ben de voorzitter van Movement X, achterlijke Limburger. We verkopen geen negers en steken geen Koerden in de fik. We gaan voor radicale gelijke rechten voor iedereen, behalve voor vrouwen, homoseksuelen, joden en mensen waarvan we vinden dat ze racist zijn. En verder willen we verbinden, verbinden en nog eens verbinden.”

Verticaal 1. Gebruiksklaar 2. Nog niet eerder gebruikt - Neptunium - Tennisterm 3. Van de - Getijde - Overdreven Muzieknoot 4. Vrij grote aantallen - Tijdsaanduiding 5. Renium - Na elkaar 6. Vernielzuchtige 7. Loofboom - Neon - Sint Onderverdeling van een Scandinavische munt 8. Gymtoestel - Stelling in het schaken - Meisjesnaam 9. IJverig voorstander 10. Ierse verzetsbeweging - Onaangenaam 11. Kunstvezel - Hemellichaam 12 Ordehandhavers - Militie van jihadi en salafisten

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1057 vindt u op blZ. 14

GRUP voor de havenuitbreiding, waardoor de gehuchten Ouden Doel en Rapenburg behouden blijven. We zijn er niet rouwig om: je moet niet nodeloos natuur opofferen aan megalomane en slordige plannen.

Bijkomstigheidje Over het Gentse circulatieplan is al heel wat inkt gevloeid. Eerlijk, we moesten lachen toen we lazen, in De Morgen nog wel, dat de verkeersagressie onder de Gentenaars door het circulatieplan fel is toegenomen. Over een neveneffect gesproken.

Partijleven Bij de volgende verkiezingen zal een nieuwe partij de politiek teisteren: Jahkoç. Of misschien Koçjah. Naar de namen van twee bescheiden heren met bescheiden ambities, Dyab Abou Jahjah en Ahmet Koç. Weer wat minder stemmen voor Groen, PVDA en sp.a.

Het Rode Kruis lijkt tegenwoordig wel een misdadigersorganisatie. Eerst is er de eis voor homomannen om twaalf maanden geen intermannelijke seks te hebben om bloed te mogen geven, nu is er het weghalen van een lesbisch stripfiguurtje op de bekende RK-stickers. We nemen aan dat alle verontwaardigde moraalridders voortaan elke dringende hulp van het Rode Kruis zullen weigeren?

Wij weten waarom de Gentse rectorverkiezingen maar blijven duren. We hebben in deze staat al het wereldrecord langste regeringsvorming. Op naar het volgende: de langste rectoraatsvorming.

Ai

Dubbelspraak?

Ivan van de Cloot, hoofdeconoom bij Itinera en niet verbonden aan enige politieke partij, geeft in de Zondag de huidige regering er flink van langs omwille van haar getreuzel en symboolpolitiek. Dat hakt er wel in, kritiek die nu eens niet van links komt.

Dankzij Vuye & Wouters weten we dat de regering-Michel de dotatie aan Unia heeft verhoogd. Wat doe je dan met kritiek op Unia vanuit een deel van die regering?

De sollicitant We lazen nog eens een tirade van Eric van Rompuy tegen de N-VA, en plots schoot het ons te binnen: Van Rompuy is de waardige kroonprins van Mark Eyskens! CD&V blijft hofleverancier van dat soort figuren.

Volhouden

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Prioriteiten Jong CD&V’er Orry Ik-kan-niet-snel-genoegparlementslid-zijn van de Wauwer was er als de kippen bij om de aanwezigheid van CD&V op de islamitische Medina-expo te verdedigen. Help ons eens. Waarom was Wouter Beke onlangs zo kwaad? Zijn partij werd iets genoemd, maar wat was dat weer?

Nog maar eens Dit verhaal is eentonig. Voor de zoveelste keer haalt actiegroep Doel 2020 zijn slag thuis: de Raad van State vernietigde een deel van het

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be