't Pallieterke van 4 mei 2017

72ste jaargang • nummer 18 • donderdag 4 mei 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Open Vld zoekt en krijgt aandacht

Pim Fortuyn

15 jaar geleden vermoord

Met uitgesproken standpunten over het pensioen van werklozen en de superioriteit van de westerse waarden probeert de Open Vld zich in het centrum van het politieke debat te wringen. De Vlaamse liberalen slagen daarin door te pleiten voor een rechtseconomisch beleid en het promoten van een links-liberale maatschappijvisie.

Het was lang relatief stil rond Kortrijks burgemeester en Open Vld-Kamerlid Vincent van Quickenborne. Daar is de laatste dagen verandering in gekomen. De West-Vlaming zou opnieuw federale ministeriële ambities hebben. En daarom probeert hij zich rond zijn geliefkoosde thema’s zoals werk en pensioenen in de kijker te fietsen. Wat aardig aan het lukken is.

In de Kamer uitte hij zijn ergernis naar aanleiding van een bericht over twee Henegouwse dames die hun pensioen vergeleken. En wat bleek? De één had amper zes jaar gewerkt, maar had toch recht op een pensioen dat hoger was dan haar vriendin, die als zelfstandige heel haar leven heeft gewerkt. Reden: jaren van werkloosheid worden in de berekening van het pensioen grotendeels meegeteld alsof het gewerkte jaren waren. Van Quickenborne heeft die regeling wat verstrengd toen hij in de beginperiode van de regering-Di Rupo minister van Pensioenen was. Zo wordt werkloosheid maar voor maximaal drie jaar gelijkgesteld met werken. Daarna worden de periodes van niet-werken meegeteld tegen een begrensd loon. Wat erop neerkomt dat men een minder hoge pensioenuitkering krijgt. Van Quickenborne wil dat systeem verder verstrengen en dat begrensd loon nog verder laten dalen. Hij hoopt dat deze regeling er tijdens een volgende ministerraad door raakt. Het is voor de liberalen een ideale manier om de band tussen werk en pensioenuitkering te versterken. Ook op het vlak van de meerwaardebelasting op aandelen neemt de Open Vld een rechts-liberaal standpunt in. Die belasting is voor voorzitter Gwendolyn Rutten totaal onbespreekbaar.

De tijden zijn veranderd. Onder de paarse regeringen en tijdens de tripartite onder leiding van Elio di Rupo liep het anders. Toen moesten de liberalen de ene belastingverhoging na de andere slikken die door de PS werd opgediend.

Waarom deze rechts-liberale profileringsdrang bij de Open Vld?

Zelfstandigen en ondernemers zijn boos Aan de Brusselse Melssenstraat 34 maakt men zich zorgen over de peilingen, die aantonen dat de liberalen rond 14 procent blijven hangen. Het is ook zo dat de Open Vld zich moeilijk kan positioneren tussen de kemphanen N-VA en CD&V. Vandaar dat de partij

Deze week 4 blz. extra Praten met Tom van Grieken Pim Fortuyn Als Tel Aviv Berlijn ergert De bestuurlijke scheiding in 1917

5 9 - 11 8 15

aandacht zoekt in het politieke en sociaaleconomische debat. Komt nog bij dat een deel van de klassieke liberale achterban boos is. De ondernemers en zelfstandigen hadden meer van deze regering-Michel verwacht. De loonlasten op arbeid zijn weliswaar verlaagd, maar het mocht wat meer zijn nu de socialisten niet meer in de regering zitten. En de liberalen krijgen veel kritiek over de intussen bijna vergeten belastingverhoging die de roerende voorheffing optrok van 25 naar 27 procent. Voor ondernemers die voor een deel van hun inkomen afhankelijk zijn van hun dividenden op aandelen, is dat een financiële aderlating. Bovendien blijft de Turteltaks de liberalen achtervolgen.

Een economische ruk naar rechts is volgens Rutten aangewezen. De liberalen hopen dat de middenklasse-Vlaming de rechtseconomische recepten in 2019 zal smaken. Redenering van Rutten en co: “Als we de Vlamingen belastingverlagingen beloven gekoppeld aan een harde aanpak van de werklozen (Open Vld is voor een beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd), dan zullen die aan ons denken. En zullen ze niet hunkeren naar een nieuwe staatshervorming.” Want voor de belgicistische liberalen is een nieuw communautair rondje electoraal niet interessant.

Verdedigers van de liberale ‘sharia’ Ook rond maatschappelijke thema’s als immigratie en identiteit treden de liberalen op de voorgrond. Dat terrein werd de voorbije maanden bij monde van Theo Francken vooral door de N-VA bezet: een strengere aanpak van illegalen, neen aan het opjutten van de Turken in Vlaanderen door Erdogan, het verdedigen van de westerse waarden zoals gelijkheid van man en vrouw… Open Vld sprong bij monde van Gwendolyn Rutten mee op de kar.

In haar boek ‘Nieuwe vrijheid’ en in interviews wees ze erop dat “onze manier van leven zonder enige twijfel superieur is aan alle andere in de wereld”.

Maar in tegenstelling tot de N-VA gaat het eerder om een links-liberale maatschappijvisie.

Rutten trekt haar redenering door in de richting van een volledige privatisering van religieuze overtuigingen. Niet alleen zouden de religies niet meer gefinancierd mogen worden door de staat, bepaalde religieuze instellingen zouden in hun (niet-)handelen strikt gereguleerd moeten worden. Zo zouden ook katholieke ziekenhuizen verplicht moeten worden euthanasie of abortus toe te passen. Terwijl de depenalisering ervan niet gelijk staat met een absoluut recht. Het lijkt zelfs in de richting te gaan van een spreekverbod, of zelfs sancties voor wie tegen homohuwelijken en andere LGBT-rechten is. De conservatieve advocaat Fernand Keuleneer heeft het over het opleggen van een liberale sharia.

Open Vld heeft in elk geval de wind mee.

Het gros van de media en de Europese elite stappen mee in dat links-liberaal maatschappelijk model. Als bepaalde Europese politici zelfs met sancties dreigen tegen landen als Polen en Hongarije, omdat ze die links-liberale maatschappijvisie niet onderschrijven, dan is Guy Verhofstadt niet langer de enige Open Vld’ er die applaudisseert.

15 jaar zonder Pim Volgens velen de beste minister-president die Nederland nooit had. Verkozen tot ‘Grootste Nederlander Aller Tijden’. Door de vermoorde filmmaker Theo van Gogh bestempeld als ‘de Goddelijke Kale’. Anderen daarentegen, waaronder columnist Matty Verkamman, wensten hem aids toe en vergeleken hem met Heinrich Himmler en Adolf Hitler. En dan was er, bij ons in Vlaanderen, dierenvriend en filmmaker Chris Dusauchoit, die zei aan de moordaanslag ‘toch wel een goed gevoel over te houden’.

Op 6 mei is het vijftien jaar geleden dat Pim Fortuyn op het Mediapark in Hilversum werd doodgeschoten. Pim wordt node gemist.

Wie was Pim Fortuyn, de man die er ‘zin in had’?

Over het leven van Pim Fortuyn is erg veel bekend. Pim sprak in tal van radio- en tvinterviews openhartig over zijn persoonlijke levenswandel. Niet in de laatste plaatst is bovendien veel over Fortuyn geweten omdat de socioloog-politicus in 1998 met ‘Babyboomers: terugkijken en vooruitzien’ zelf een autobiografie schreef. Dit levensverhaal werd in 2002 opnieuw uitgegeven, aangevuld met herinneringen van vrienden, familie en geestverwanten, onder de titel ‘Autobiografie van een Babyboomer’.

Fortuyn, in 1948 geboren te Driehuis, groeit op in een katholiek middenklassengezin. Na aanvankelijk een introvert kind te zijn geweest, komt Fortuyn vanaf zijn 12e levensjaar, in het Haarlems Mendelcollege bij de populaire pater Hutjens, tot bloei. Na zijn secundaire school beslist hij om in Amsterdam sociologie te gaan studeren, aan de protestantse Vrije Universiteit. Fortuyn is in die tijd – zoals vele studenten aan het einde van de jaren zestig – marxist. Toch kiest hij ervoor niet aan te sluiten bij de communisten van

de CPN. Hij wordt lid van de sociaaldemocratische PvdA. Na zijn doctoraat wordt Fortuyn in de jaren zeventig docent aan de Universiteit Groningen, en een pak later – in de jaren negentig - bekleedt hij een leerstoel aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Fortuyn schrijft rapporten over de economische politiek, de rol van de vakbeweging en het stakingsrecht, de modernisering van de arbeidsmarkt, enz.

Na zijn jaren aan de Universiteit Groningen vestigt hij zich als ondernemer. Hij richt een bedrijf op dat zal instaan voor de uitwerking van de OV-studentenkaart, een mobiliteitspas gericht op het openbaar vervoer die alle scholieren in Nederland kunnen gebruiken.

Opvallend is dat Fortuyn doorheen zijn leven steeds meer vulgariserend is gaan schrijven. Van pure droge academische sociologische geschriften, schrijft hij vanaf de jaren tachtig concretere adviesrapporten en bekleedt hij bestuursfuncties, om vanaf de jaren negentig via populaire columns en lezingen voor een steeds breder en groter publiek toegankelijk te schrijven en te spreken.

Lees verder op blz. 9

2

Actueel

4 mei 2017

Mogelijke aankoop F-35 zorgt voor controverse Boeing wil niet meer meedingen in de vervanging van de F-16-vloot van de Belgische luchtcomponent. Vorige week haakte de Amerikaanse vliegtuigbouwer af, met de melding dat het niet met gelijke wapens kon strijden tegen de F-35 van Lockheed Martin, de gedoodverfde favoriet. Nochtans woedt onder specialisten een controverse rond de F-35, omwille van technische problemen bij de ontwikkeling, de hoge kostprijs en de zin of onzin van een eventuele aankoop door België van dit hoogtechnologisch vliegtuig.

der dan de noodzakelijk vlieguren zullen krijgen om een minimale operationele vaardigheid te behouden. Naar verluidt is de steun voor het vliegtuig binnen de rangen van de luchtcomponent om die reden niet bijzonder groot, ook al worden militairen niet geacht daarover in het openbaar te communiceren.

Het heeft geen zin nog een luchtmacht te hebben in Europa met F-35’s, als er nauwelijks budgettaire ruimte is om met die toestellen te vliegen. Met de reeds toegezegde aankopen door Nederland, Italië, Noorwegen, het Verenigd Koninkrijk en Denemarken, zijn er volgens bronnen bij de luchtmacht al meer dan genoeg F-35’s om in geval van een conflict Europa te beschermen. Maximaal 200 vliegtuigen van dit type zou volstaan om de klus te klaren. Trouwens, in de toekomst zullen zwermen drones talrijke taken van gevechtsvliegtuigen en bommenwerpers overnemen.

Kernbommen

Boeing bood met de F/A-18 Super Hornet aan België een goedkoper alternatief aan voor de vervanging van de F-16. De Super Hornet is het gevechtsvliegtuig dat we vaak van Amerikaanse vliegdekschepen zien opstijgen en dat de meest uiteenlopende gevechtsopdrachten aankan.

Het gaat echter om een gevechtsvliegtuig van de vierde generatie, een vliegtuigtype dat ontworpen werd in de jaren zeventig, gebouwd werd in de jaren tachtig en almaar werd geüpdatet. Nu Boeing afhaakt, blijven vier vliegtuigen in competitie: de Amerikaanse F-35 van Lockheed Martin, de Saab Gripen van Zweedse makelij, de Eurofighter Typhoon van Airbus, die voornamelijk een Britse signatuur heeft, en de Rafale van het Franse Dassault.

Kostprijs Met de aankoop van 34 nieuwe gevechtsvliegtuigen wil de Belgische regering de ‘verouderde’ F-16’s vervangen tussen 2023 en 2028.

Niemand kan met zekerheid zeggen welk kostenplaatje daartegenover staat.

Ongeacht het type vliegtuig rekent men toch op minstens een aankoopprijs tussen 80 en 100 miljoen euro per exemplaar. Nederland was één van de eerste landen die de knoop

doorhakte, en betaalde ongeveer 4,5 miljard euro voor 37 F-35’s, ook gekend als de Joint Strike Fighter (JSF). Let wel, het gaat enkel over de aankoopprijs van het naakte vliegtuig. Specialisten uit de luchtvaartsector die de F-35 minder gunstig gezind zijn, schatten de kostprijs echter op het dubbele.

In functie van de economische barometer zou de F-35 nu reeds 135 miljoen euro per stuk kosten, zonder rekening te houden met een minimale uitrusting en de kost voor de opleiding van de piloten. Men schat een werkelijke kostprijs van 200 miljoen euro per stuk daarom meer realistisch dan de bedragen die tot dusver werden genoemd.

Maar er is meer aan de hand met de Joint Strike Fighter. Volgens generaal Mark Welsh, voormalig stafchef van de Amerikaanse luchtmacht, kost een vlieguur met de F-35 minstens 2,5 tot 3 maal meer dan een vlieguur met de F-16. We spreken dan over 25.000 euro per uur. Voor België betekent dat, dat alleen al het operationeel houden en het onderhoud van de vliegtuigen de helft van het budget van defensie zou opvreten en de goede werking van de andere componenten zwaar zou kunnen hypothekeren. Piloten vrezen bovendien dat er zwaar zal bespaard worden, zodat zij min-

Los van het financiële plaatje wordt in vraag gesteld waarom België dan wel de F-35 zou aankopen en minder interesse zou betonen voor de andere kandidaten. Een argument kan zijn dat België met bijvoorbeeld Nederland vlotter zou kunnen samenwerken bij buitenlandse operaties, zoals dat nu ook gebeurt met de F-16’s in het Midden-Oosten. Er is al een geïntegreerde werking met de Nederlandse marine. Er wordt ook gekeken naar de andere Europese landen.

Wie kocht reeds wat aan? Wat lijkt het meest interessant op relatief lange termijn, mede in het licht van een toekomstig ‘Europees leger’, of een geïntegreerde werking met andere Europese landen? Een belangrijke factor blijkt ook de mogelijkheid om kernwapens te transporteren en af te werpen. Dit staat uitdrukkelijk vermeld in het lastenboek, wellicht op vraag van de Amerikanen. Hier komt een tweede gevoelig punt om de hoek kijken. Honderd procent zeker weten wij dat nooit, maar algemeen wordt aangenomen dat op de vliegbasis Kleine Brogel een twintigtal kernkoppen worden bewaard.

Niet voor niets worden Belgische F-16’s nog voor hun vervanging aangepast om ook eventueel met die kernbommen te vliegen. Een F-35, of een ander type met nucleaire capaciteiten, zal per definitie opnieuw meerkosten met zich mee brengen. En zal de basis van Florennes dan opgeheven worden voor Kleine Brogel? Want ook op Florennes zijn F-16’s gestationeerd. We zien de Amerikanen niet onmiddellijk hun kernkoppen naar Florennes verhuizen, en voor 34 nieuwe gevechtsvliegtuigen lijken twee basissen in België te veel.

Compensaties Uiteindelijk zijn er nog de mogelijke economische compensaties bij aankoop. Wat het resultaat ook moge zijn, veel compensaties

van de Amerikanen zijn niet te verwachten.

Nederland, door de vroege beslissing tot aankoop, is al met een groot deel van de buit gaan lopen, voor zover die er werkelijk is. België was evenmin betrokken bij de ontwikkeling van het vliegtuig.

Misschien gelukkig maar, want één en ander loopt goed fout. Tot op vandaag is het vliegtuig niet operationeel, al zijn er al exemplaren geleverd aan diverse klanten. Spitstechnologie staat echter niet altijd garant voor gebruiksvriendelijkheid.

Vele toepassingen in en op de F-35 bevinden zich nog steeds in de testfase. Het vliegtuig zou dermate veel snufjes bevatten dat het voor de piloten bijna onmogelijk zou zijn om het toestel te vliegen en tegelijk alle operationele computers, sensoren en wapensystemen te bedienen. Te veel van het goede. Zelfs president Trump vond het te veel, en hij ergerde zich danig aan de vertraging van zeven jaar in de ontwikkeling van het toestel en de kosten die de pan uit rezen. Onlangs meldde hij trots dat hij toch 600 miljoen dollar kon afdingen op de laatst geplaatste bestelling van F-35’s voor de Amerikaanse luchtmacht.

Tegelijk gaf zijn staatssecretaris van Defensie, Mattis, de opdracht om het aankoopprogramma voor F-35’s te herzien. Hij vroeg ook de F/A-18 Super Hornet niet terzijde te schuiven en na te gaan in hoeverre dat vliegtuig ‘the gaps’ kan invullen, nu blijkt dat de ontwikkeling van de F-35 serieuze vertraging oploopt. Of het besluit van Boeing ten aanzien van het Belgisch programma met deze evolutie te maken heeft, is ons niet bekend.

Feit is wel dat het bedrijf bekendmaakte geen energie meer te willen steken in het Belgisch project en zich meer wil richten op andere projecten. Wellicht zal de Belgische federale regering halfweg 2018 beslissen welk toestel zal worden aangekocht. Ongeacht de keuze wacht ons in elk geval een gepeperde rekening.

RIRO

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

De valse belastingshow van John Crombez

Uit de smalle beursstraat

“Sp.a gooit alles op een hoopje”, zegt minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) terecht, reagerend op de cijfers van de sp.a die moeten aantonen dat de belastingdruk onder de regering-Michel verhoogd is. Het klopt dat de belastinginkomsten zijn toegenomen. Maar de totale fiscale druk is gedaald. Ook al kon deze centrumrechtse regering het een stuk beter doen.

Ook al omdat de regering twee jaar geleden de btw op elektriciteit heeft opgetrokken van 6 naar 21 procent. Men vergeet er echter bij te zeggen dat deze belasting onder de regeringDi Rupo verlaagd werd. De huidige regering herstelt gewoon een oude situatie, waarbij gesteld wordt dat energie genoeg belast moet worden.

Sp.a-voorzitter John Crombez is een slimme cijferaar, maar de laatste maanden raakt hij steeds meer de pedalen kwijt, opgezweept als hij wordt door zijn radicaal-linkse achterban die naar Groen en de PVDA overstapt. Aan de vooravond van 1 mei, het jaarlijkse carnaval van de laatste zelfverklaarde socialisten, werd nog maar eens een aanval ingezet op de federale regering-Michel. De belastingen zijn niet verlaagd maar toegenomen. Met 7,9 procent zelfs. Het bewijs van de socialisten: de belastinginkomsten bedroegen in 2014 zo’n 79 miljard euro.

Nu is dat gestegen tot 85 miljard euro.

Waar de sp.a gelijk heeft, is in de redenering dat de inkomsten toegenomen zijn. Maar dat is niet het gevolg van verhoogde belastingen. Wel van het feit dat er meer mensen aan het werk zijn en dat verhoogt uiteraard de belastinginkomsten. Ze betalen via hun werkgever meer sociale bijdragen en ze betalen ook meer personenbelasting. De socialisten gooien verschillende definities en criteria door elkaar. De totale belastinginkomsten in euro’s zeggen veel, maar niet alles. Eigenlijk is het beste criterium de totale belastingdruk. Dat zijn de totale belastinginkomsten ten opzichte van het bruto binnenlands product. Of ten opzichte wat we met zijn allen op een jaar produceren.

Een valse belastingshow En wat blijkt? De belastingdruk is de voorbije jaren zeker niet toegenomen, integendeel. Bij het aantreden van de regeringMichel bedroeg die 45 procent van het bbp. Dat is nu gedaald tot 44 procent van het bbp. Dat zijn de cijfers van de Nationale Bank en de OESO, niet van de studiedienst van de sp.a. Crombez voert dus een valse belastingshow op.

De cijfers van de internationale instellingen zijn een goede zaak voor de regering, maar niet echt opbeurend. We zitten qua belastingen nog altijd in de Europese kopgroep. De belastingdruk is en blijf hier te hoog.

Of deze regering al of niet een belastingregering is, is al lange tijd voorwerp van discussie. Welnu, die discussie kan snel en duidelijk worden beëindigd. De regering-Michel is dat niet, maar legt het te weinig uit. Het klopt dat bepaalde belastingen verhoogd zijn, onder andere de accijnzen en de btw op elektriciteit, maar tegelijk is een hervorming van de personenbelasting doorgevoerd. Het belastingvrij minimum, dat is het inkomen waar men geen belasting op moet betalen, is verhoogd.

En op termijn verdwijnt de belastingschijf van 30 procent.

Maar dat wordt pas werkelijkheid aan het einde van de legislatuur. Op dat vlak heeft de regering dus de perceptie tegen.

Belastinghervormingen worden traag doorgevoerd In de kritiek op het fiscaal beleid van de regering is het opvallend dat de socialisten het niet hebben over de gestegen belastingen uit vermogensinkomsten. Die bedroegen in 2012 zo’n 4 procent van het bbp en zijn ondertussen gestegen naar 4,2 procent van het bbp. Dat is het gevolg van het gestaag verhogen van de roerende voorheffing richting 27 procent. Op dat vlak kan je de regering-Michel moeilijk een regering van de patroons noemen.

Feit is wel dat de belastinghervormingen in de personenbelasting traag worden doorgevoerd. Ze worden pas naar het einde van de legislatuur uitgerold. De werkende mensen zowel in 2018 als in 2019 opnieuw een forse verhoging van het nettoloon zien op hun loonbriefje. Aangezien deze regering pas in 2014 aantrad, is dat natuurlijk rijkelijk laat. Maar deze regering is zeker niet te vergelijken met de belastingregeringen van Dehaene of Di Rupo. John Crombez en co hebben vorige week opnieuw een show opgevoerd met gebrek aan economischhistorisch perspectief.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

4 mei 2017

3

De appel valt niet ver van de moslimboom Ahmed El Khannouss, die eruitziet als een kruising van een Golem en Comical Ali, is schepen in Molenbeek en Brussels Parlementslid voor cdH. Hij kwam in het nieuws omdat zijn dochter gearresteerd is wegens betrokkenheid bij een terreurgroep.

El Khannouss is schepen van Sport, Werkgelegenheid en Internationale Betrekkingen.

Het veiligheidsbeleid behoort dus niet tot zijn bevoegdheden. Maar na elke islamitische terreurdaad met wortels in Molenbeek heeft hij zich opgeworpen als perswoordvoerder, commentator en deskundige, in plaats van MR-burgemeester Françoise Schepmans. Telkens hield hij hetzelfde discours: Molenbeek is géén bastion van radicalisering en islamitische terreur, dat is allemaal “stigmatisering”. El Khannouss is een geregeld bezoeker van de moskee Al Khalil, die nauw aanleunt bij de Moslimbroeders. Voor hij in de politiek werd opgevist, was hij chauffeur bij de STIB en instructeur in een club voor gevechtssporten. In die moskee en in die club bouwde hij zijn achterban uit. Vele “jongeren” die door hem getraind werden in gevechtssporten, doken later op als medeplichtigen van terreurgroepen, maar El Khannouss beweerde keer op keer dat hij uit de lucht viel, dat het jongens waren uit goede families, die nooit eerder problemen hadden veroorzaakt.

Die mantra herhaalde hij telkens een “jongere” uit Molenbeek ontmaskerd werd als terrorist.

Nu beweert hij hetzelfde over zijn dochter. Zij wist zogezegd van niets. Zij was gewoon naïef, ze was verliefd op de verkeerde. Maar dat is natuurlijk nog ongeloofwaardiger. Het is duidelijk dat zij het radicaalislamitische vergif en de bewondering voor terroristen van haar vader heeft meegekregen.

Bevrijd Osama In 2010 ijverde El Khannouss samen met de PS, Ecolo, Amnesty International en de Ligue des droits de l’homme voor de vrijlating van de Belgische Marokkaan Oussama Ata, die in Irak gevangen zat wegens lidmaatschap van Al Qaida. Men beweerde dat Oussama – een variant van Osama, wat geen toeval is – aan kanker leed en in de Iraakse gevangenis niet behandeld kon worden. Dankzij een georkestreerde campagne slaagden El Khannouss en consorten er zelfs in het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken voor hun karretje te spannen. Oussama werd vrijgelaten en naar België overgebracht, waar hij prompt onderdook. Het kankerverhaal was verzonnen. Alain Destexhe (MR) eiste toen dat de rol van El Khannouss, Amnesty en de PS’ers Zoé Genot en Jamal Ikazban in die misleidende operatie onderzocht zou worden, maar daar is nooit iets van gekomen. Oussama was waarschijnlijk één van de organisatoren achter de aanslagen van 13 november 2015 in Parijs, waarbij Bataclan, Stade de France en andere doelwitten werden aangevallen, en de aanslagen op Zaventem en station Maelbeek in Brussel in 2016. El Khannouss verdedigde ook Ali Aarrass, nog zo’n Belgisch-Marokkaans kroonjuweel. Hij werd in 2011 door de Marokkaanse antiterreurrechter Abdelkader Chentouf veroordeeld tot twaalf jaar cel wegens het smokkelen van wapens voor terroristen.

Arme Turkse negationisten!

In 2015, tijdens het debat over de Armeense genocide en het Turkse negationisme daarover, schreef hij op Facebook: “Turkije verdient al

ons respect. Dat men hen gerust laat!” Geïllustreerd met een Belgische en een Turkse vlag.

El Khannouss zette toen op zijn Facebookpagina een tekst waarin hij de Armeense genocide gedeeltelijk goedpraatte. Onder druk van cdH-voorzitter Lutgens moest die tekst “aangepast” worden, maar we konden gedeelten van de oorspronkelijke versie terugvinden omdat anderen daaruit geciteerd hadden.

Hij toonde begrip voor de woede van de hedendaagse Turken over de hetze “waarvan Turkije nu het slachtoffer is en waaraan sommige regeringen en politieke leiders in Europa en in het bijzonder in België ijverig meedoen”.

Daarbij verliest men volgens El Khannouss de “pijnlijke” historische context van de massamoorden uit het oog. Let op het grote talent voor slachtofferschap: in de islamitische denkwereld van El Khannouss was die context “pijnlijk” voor de Turkse massamoordenaars, niet voor de slachtoffers. Wat was er dan zo pijnlijk? Dat “die volkeren overgeleverd waren aan de storm van een oorlog die een imperium in stukken hakte, dat ooit een machtig rijk was geweest, een erfgenaam van het kalifaat”. Kijk, kijk. Het lijkt wel alsof de Armeniërs door een natuurramp zijn omgekomen, niet door een georganiseerde massamoord. Tijdens de Armeense genocide was het Ottomaanse Rijk nog helemaal niet in stukken gehakt; dat gebeurde pas na 1918. Klaarblijkelijk betreurt El Khannouss de ondergang van het wrede en achterlijke Ottomaanse Rijk en van het kalifaat.

Hij zal nu wel gelukkig zijn: het Ottomaans Rijk is weer in opkomst en het kalifaat is door IS heropgericht. Hij vergelijkt de kritiek op de Turken met het “lynchen van inboorlingen”. Het lijkt wel alsof er bij die discussies van 2015 over de Armeense genocide massa’s Turken zijn gelyncht. Er viel nochtans niet één Turkse dode.

Over de anderhalf miljoen vermoorde Armeniërs gaf El Khannouss geen kik. Hij noemde de kritiek op het Turkse negationisme “een zekere vorm van islamofobie”, met als enig doel “het vernederen en kwetsen van jongeren” van Turkse oorsprong. In de huidige versie van de tekst krabbelt El Khannouss gedeeltelijk terug, maar het is duidelijk dat zijn oorspronkelijke, spontaan geschreven verklaringen zijn échte zienswijze weergeven.

Nu staat er bijvoorbeeld: “Moet de massamoord op de Armeniërs een genocide genoemd worden of niet? Je m’en fous! Als men mij zegt dat ik moet zeggen dat het een genocide is, zal ik dat zeggen. Ik heb daar geen enkel probleem mee.” Hij maakt dan een zijsprong naar uitroeiing van de Joden door de nazi’s, die hij niet ontkent, maar hij voegt eraan toe: “Maar als sommigen dat geen genocide willen noemen, dan heb ik daar ook geen probleem mee.”

El Khannouss kent het klappen van de politieke zweep. Hij kan van twee walletjes eten.

Als het vandaag in zijn kraam past, zal hij wit zeggen, maar als het hem morgen beter uitkomt, zal hij daar zonder verpinken zwart van maken. Hanteert hij de islamitische taqiya, de kunst van de misleiding en de toegelaten leugen tegenover ongelovigen? Of is het gewoon een tsjevenstreek op z’n franskiljons?

Brusselse schependochter liefje van terrorist

Briefje aan Meryame Kitir en Louis Tobback

Belle en het Beest Vrolijke leden van de rode vriendenclub, Aan de vooravond van de Dag van de Arbeid op 1 mei hebben jullie in de Vlaamse gazetten duidelijk laten verstaan dat jullie van mening verschillen over hoe de almaar kleiner wordende socialistische partij moet geleid en bezield worden, en waarmee ze zich moet bezighouden. Het kwam zelfs over alsof er een forse haar in de boter zit tussen de oude en de jonge generaties sossen.

Om niet te zeggen dat jullie elkaar eigenlijk in de haren zijn gevlogen om wat meppen uit te delen. Even bondig op een rijtje wat ik zoal kon lezen…

Meryame liet in haar streekgazet Het Belang van Limburg optekenen dat de sp.a nog niet kan scoren als geloofwaardig alternatief vanuit de oppositie omdat er nog altijd ‘veel verleden moet uitgelegd worden’. Zij wil niet continu verantwoordelijk worden gesteld voor dat verleden, want: “Ik ben dat verleden niet.” Meer nog, zij zegt dat “de jongere generatie wel zijn rugzakje meedraagt van alles wat in het verleden is misgelopen en daarin zitten ook loodzware erfenissen”.

Kortom: “Weg met de krokodillen, weg met de oude sasa’s die om de haverklap denken het beter te weten”, is haar genadeloos besluit. Zij hebben de boel verknoeid, zoveel is duidelijk.

Louis orakelt er als vanouds op los, als god de vader in hoogsteigen persoon, in de linksprogressieve krant De Standaard. Hij ziet in de buurlanden Nederland en Frankrijk dat de klassieke socialisten stevige klappen incasseren en dat zijn eigen partij in de peilingen naar een historisch laag percentage wegzakt. Nochtans had links het volgens hem het voor het zeggen in Europa, maar hebben de socialisten er niks van gebakken.

En voor inheems gebruik zegt hij nogal simpel: “Wij moeten dus eindelijk eens een coherente oppositie op de been brengen. Er gebeuren hier en daar goede dingen, maar er is een gebrek aan samenhang tussen de troepen.”

Daarmee luidt de vraag voor jullie: wat moet er nu eigenlijk gebeuren? En wat wordt er bedoeld met ‘samenhang tussen de troepen’? Wordt er dan gedacht aan samenwerking met Groen, dat in een aantal peilingen jullie voor het eerst voorbijsteekt? Of wordt er gelonkt naar de communisten van de PVDA, met wie jullie in Antwerpen in dezelfde stoet

door de straten trokken? Schep daar eens wat klaarheid over, in plaats van te zeuren en te neuten.

En hoe zit het met die fricties tussen de generaties, die Meryame erg hoog zitten vooral omwille van de bemoeizucht van de oude krokodillen? Dat is geen gemakkelijk verhaal, want het komt in alle partijen voor waar men spreekt over de aflossing van de wacht. Oude knarren voelen zich nog veel te vaak onmisbaar en blijven zich geroepen voelen overal hun zeg over te doen. En achter de schermen manoeuvreren zij nog veel te vaak en blijven zij meer dan goed is als schoonmoeders over de schouders van de jonkies meekijken.

Ik vind het helemaal niet erg dat jullie in verspreide slagorde het politieke slagveld optrekken. Ge doet maar. Maak onderweg maar genoeg ambras en blijf mekaar maar met de beschuldigende vinger aanwijzen.

Maar fraai is anders. En de kans is groot dat voorzitter Crombez binnenkort alleen al door die stress opnieuw gaat roken. Als tuttebel Freya uit Gent en een kurkdroge Tom, de neofiet uit Antwerpen, op 1 mei dan nog wat komen leuteren en al platgetreden paden komen bewandelen over wat er allemaal nog moet gebeuren voor meer sociale rechtvaardigheid, dan vraag ik mij af wat jullie inderdaad in zoveel jaren regeringsdeelname en bestuur in grote steden allemaal zijn vergeten te doen, of gewoonweg hebben nagelaten te doen.

Wie van jullie zijn verhaal ook doet, het is geen fris verhaal. Het klassieke socialisme zit in een diepe crisis en vecht voor zijn geloofwaardigheid. Als ge niet oppast, zijn de groene en communistische vrijbuiters straks met alles weg. Als twee honden vechten om een been… Maar zoals ik al met enig leedvermaak zei: voor mij niet gelaten! Misschien moeten jullie eens aan dezelfde tafel gaan zitten om eens te klappen, in plaats van via gazetten uw zeg te doen over elkaar.

En gij, Meryame, die nog een tijdje mee zult moeten, kunt dan misschien nog eens de alombekende passage uit de Internationale voorzingen voor Louis: “Sterft, gij oude vormen en gedachten! De wereld steunt op nieuwe krachten.” Ik zou geld willen geven om zijn smoelwerk dan te zien!

4

Dossier

4 mei 2017

De Zesdaagse Oorlog (1) Twee maanden geleden overleed Yair Tropen. Yair, een Israëli met ook de Amerikaanse nationaliteit, was mijn cameraman tijdens zes lange reportages in de VS, Canada en Israël.

De sabra Yair was een sabra, een Jood geboren in wat twee jaar later Israël zou worden. Zoals de meeste sabra’s was hij efficiënt, staalhard, met gevoel voor humor en allesbehalve godsdienstig.

We reden door Ferguson - de nu beruchte wijk van Saint-Louis (op weg naar het kerkje van pater De Smet in Florissant) - toen zijn moeder vanuit Tel Aviv belde. Ze herinnerde hem dat het Jom Kipoer was, het belangrijkste joodse feest. “Mamma,” zei Yair, “een cameraman is een hoer die geen religieuze feestdagen kent.”

In Mea Shearim, de orthodoxe wijk van Jeruzalem, stond Yair luidruchtig te gnuiven bij de religieuze voorschriften op een muur.

Wat later waren we in de Oude Stad. Ik zie ons nog zitten op een klein terras. Er liepen wat ultraorthodoxen voorbij die, zoals veel Israëlische fanatici, uit Brooklyn kwamen. “Daar heb ik dus ook voor gevochten”, zei Yair, en toen vertelde hij mij over zijn Zesdaagse Oorlog, nu vijftig jaar geleden.

Yair was nog geen 21 en para. Op maandag 5 juni in de ochtend begonnen hij en zijn vrienden aan hun rush door de Negeven de Sinaï-woestijn naar het Suezkanaal. Ze hadden naar de raadgevingen geluisterd van de Israëli’s die in vroegere oorlogen hadden gevochten, en ze waren zonder uitzondering … doodsbang. Ze hadden het voordeel dat de Israëlische gevechtsvliegtuigen meteen een groot deel van de Egyptische tanks en stellingen uitschakelden, maar ongeschonden kwamen ze er niet uit.

Yair had een groot respect voor kleine Egyptische eenheden die verbeten en dapper streden. Verscheidene van zijn vrienden sneuvelden; anderen werden voor het leven verminkt. Tijdens hun opmars gaven her en der Egyptische soldaten zich over. Yair vertelde me niet wat hij zelf deed, maar hij bevestigde de geruchten dat de Israëli’s aanvankelijk geen zin of tijd hadden om krijgsgevangenen te maken. In hun rug vijandelijke soldaten in stelling ongemoeid laten, dat kon ook niet. Dus kozen ze voor de kortste en gruwelijkste oplossing.

Na drie dagen stond Yairs eenheid aan het kanaal. Een paar Arabischsprekende Israëli’s begonnen een fruithandeltje met Egyptische boeren aan de overkant. Yair en zijn maats waren burger-soldaten, met de klemtoon op de eerste lettergreep; en schaapachtig respect voor gezag was niet des sabra’s.

Toen ze de mededeling kregen dat ze direct naar het noorden moesten om Syrië aan te vallen, wezen ze op hun verliezen.

Het muiterijtje werd met de mantel der liefde bedekt, omdat tezelfdertijd de Israëlische generaals aan de Syrische grens stonden te popelen om met het Noorderleger aan te vallen.

De Israëlische Goliath Nog altijd en nog lang zullen de gevolgen van de Zesdaagse Oorlog geregeld de actualiteit beheersen. De verovering van het historische Jeruzalem en de Westoever van de Jordaan (de zogenaamde bezette gebieden) en de kolonisering door de Israëli’s blijft een zwerende wond, zodat in heel de wereld voortdurend krokodillentranen geplengd worden over het droeve lot van de bezette Arabieren.

Even terzijde, hoe dikwijls hoor je die sympathisanten jammeren over de Turkse bezetting van het noorden van Cyprus in 1974? En dat is een EU-lidstaat. De Turken koloniseerden dat gebied met de import van Anatoliërs.

Als de agressors mohammedanen zijn, zwijgt correct Europa.

De Zesdaagse Oorlog heeft wel een onuitwisbare zij het verkeerde indruk gemaakt op de tijdgenoten. We sympathiseerden allen met de Joodse David tegen de Goliaths van Egypte, Syrië, Jordanië en Irak. De oorlog is een waarschuwing dat tijdgenoten dikwijls een fout beeld hebben van de werkelijkheid.

In dit geval blijkt achteraf dat de Israëlische Goliath het juiste moment afwachtte om de Arabische Davidjes aan te pakken.

In 1948 en 1956 hadden de Israëli’s al

korte metten gemaakt met de Arabische pretenties de Joodse staat van de kaart te vegen. Het Israëlische leger werd geleid door bekwame officieren en niet door bureauratten die meer belang hechtten aan mooie uniformen en gepoetste schoenen.

De officieren, bijna altijd sabra’s die wat neerkeken op de overlevenden van de Shoah, gaven qua vechtlust het voorbeeld, want anders werden ze door hun kritische dienstplichtigen weggelachen.

De aanval is de beste verdediging De Israëli’s keken bedenkelijk naar de kaart. Op sommige plaatsen was het land nauwelijks 15 kilometer breed en het Joodse deel van Jeruzalem (de westelijke nieuwe stad) was nauwelijks met een navelstreng met de rest van Israël verbonden. Statische verdedigingslinies waren zinloos.

De Israëli’s waren aanhangers van het principe ‘de aanval is de beste verdediging’ en ze rekenden op hun superieure luchtmacht. In 1956 hadden Franse en Britse piloten Egypte uitgeschakeld, en sindsdien besteedde Israël veel geld aan zijn Franse Mirages.

Aan de grenzen met Egypte en Jordanië (toen nog eigenaar van de Westoever) bleef het na 1956 meestal rustig. Aan de Israëlisch-Syrische grens, in het noorden, langs een gedemilitariseerde zone, liep de spanning echter voortdurend op. De Syriërs bombardeerden geregeld Joodse nederzettingen (in 80 procent van de gevallen na Israëlische provocaties, zei minister van Defensie Moshe Dayan later). Vervolgens gingen de Israëli’s in de tegenaanval en veroverden iedere keer weer een nieuw lapje grond.

Einde 1966 maakte Nasser, de president van Egypte, zich grote zorgen over zijn reputatie. Hij zag zichzelf als de leider van de Arabische wereld (en werd door de meeste Arabieren aanbeden) en kon niet langer werkloos toezien. Hij sloot met de Syriërs een defensieovereenkomst, en de Israëli’s, die zinnens waren Syrië binnen te vallen, zetten dat plan even in de ijskast.

Ze vielen wel een Jordaans dorp binnen, versloegen het Jordaanse leger en trokken zich terug. Kwestie van een waarschuwing te geven, want Arabische guerrillastrijders staken al eens die grens over.

In april 1967 was er het incident te veel.

Israëlische gevechtsvliegtuigen haalden een paar Syrische MiG’s neer, en een hoge anonieme Israëli (de chef van de militaire inlichtingendienst) dreigde ermee in uiterste noodzaak desnoods naar Damascus te stormen.

De Arabische staten, die zelf altijd hyperbolen gebruikten, namen dat dreigement ernstig; aangemoedigd door de Sovjet-Unie, die het ook geloofde.

Nasser toonde zijn tanden, maar hij dacht er niet aan te bijten. Hij zond versterkingen naar de Sinaï en stond toe dat de belangrijkste Arabische zender oorlogszuchtig snoefde.

In werkelijkheid zat de helft van het Egyptische leger mee te vechten in een desastreuze burgeroorlog in Jemen. De Israëli’s haalden de schouders op over de poppenkast.

Maar eind mei ging Nasser nog een stap verder. Hij sloot de straat van Tiran in de Rode Zee, waardoor de Israëlische havenstad Eilat geblokkeerd werd. In theorie althans, want in realiteit ging de scheepvaart gewoon voort.

Dat was het moment waarop de Israëli’s (in ieder geval de haviken) gewacht hadden.

Onmiddellijk mobiliseerde Israël. 250.000 burgers werden soldaat op 24 uur tijd: superieur getraind. De land-, lucht- en zeemacht waren volledig geïntegreerd onder één commando.

De Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten gaven de Arabieren geen schijn van kans. De Israëlische generaals wachtten - te lang naar hun zin - op het aanvalsbevel van de politici. Enige uitzondering: stafchef Rabin (later eerste minister en vermoord in 1995) die tijdelijk een zenuwinzinking kreeg, maar zich herpakte.

(Vervolg toekomende week.)

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Historisch Vorige donderdag werd een wetsvoorstel van Hendrik Vuye en Veerle Wouters (ex-NVA’ers) in de Kamer in overweging genomen.

Het betreft een regeling om de luchthaven van Zaventem te redden en wel in die zin dat als luchtvaartmaatschappijen de instructies van Belgocontrol opvolgen, zij niet kunnen beboet worden, bijvoorbeeld inzake geluidsnormen.

Het is iets efficiënter dan het inroepen van uitstellende belangenconflicten.

Op zich niks speciaals, ware het niet dat het voorstel naar alle Vlaamse Kamerleden werd gestuurd met de vraag om het mee te ondertekenen. Enkelen haastten zich in de wandelgangen naar Hendrik en Veerle met de mededeling dat wel te willen, maar niet te mogen van hun partijbazen. De enige handtekening kwam van Barbara Pas van het Vlaams Belang… Dat schrikte de initiatiefnemers niet af. Integendeel.

De naam van Barbara Pas werd toegevoegd aan het wetsvoorstel. Daarmee wordt een historische stap gezet: het VB mag een wetsvoorstel van andere parlementsleden mee ondertekenen. Keurig en moedig is dat van V&W. Het prille begin van Vlaams-nationale samenwerking?

Schaamrood Alle fracties, van ver links tot ver rechts, waren het roerend eens over de ‘misstap’ van de Belgische regering, waarbij zij een ja-stem had gegeven om Saudi-Arabië een zitje te geven in de Vrouwencommissie van de Verenigde Naties. Alles fracties vroegen zich af hoe dat was kunnen gebeuren. En de beeldrijke vergelijkingen waren niet van de lucht om kritiek te leveren op de toelating van het islamitische koninkrijk: ‘Dat is hetzelfde als Dutroux afvaardigen in het kinderrechtencommissariaat’ (Barbara Pas - VB). ‘ Een hond in België heeft meer rechten dan een vrouw in Saudi-Arabië’ (Els van Hoof CD&V). ‘Stel dat ik een Saudi-Arabische vrouw was, ik zou dan aan een man moeten vragen of ik mag trouwen of scheiden. Ik zou aan een man moeten vragen of ik een paspoort krijg of niet’ (Meryame Kitir – sp.a). ‘Vrouwen mogen er niet autorijden’ (Wouter de Vriendt - Groen); ‘Vrouwen in Saudi-Arabië leven de facto onder een apartheidsregime’ (Rita Bellens - N-VA) Premier Michel kon niet anders dan zijn spijt voor die ongelukkige keuze te komen uitspreken en beloofde op zijn communiezieltje en met het schaamrood op de wangen voortaan ‘beter op te letten’. Hij vertelde ook dat een Belgische diplomaat in naam van België had gestemd. “Ik betreur deze stemming. Als het te herdoen was en de regering had kunnen tussenkomen, dan had ik ervoor gepleit geen positieve stem uit te brengen.”

Men kan zich afvragen, of de diplomaten dan zomaar hun goesting kunnen doen, zonder enige ruggenspraak vooraf. Misschien moet dat ook maar eens beter en fatsoenlijker geregeld worden. Want wat nu is gebeurd, is méér dan er vér over! En misschien moet ook maar eens de eindverantwoordelijkheid van de minister van Buitenlandse Zaken onder de loep genomen worden!

Kleine clash We vernamen in de pers het verhaal van de vriendinnen Virginie en Caroline, die beiden op pensioen vertrekken, maar waarbij degene die vele jaren ‘gedopt’ heeft een groter pensioen zal ontvangen dan de andere, die een hele carrière gewerkt heeft. Uiteraard was dat voer voor een vraag aan de minister van Werk (Peeters - CD&V) en de minister van Pensioenen (Bacquelaine - MR). Bacquelaine erkende de problematiek en stelde dat hij er werk van maakt om dergelijke aberraties weg te werken.

Maar minister Peeters geraakte in de clinch met Kamerlid Van Quickenborne (Open Vld), die dat fijntjes uitlokte door CD&V’er Hendrik Bogaert te citeren. Die had immers zijn verontwaardiging over die toestand geventileerd.

Van Quickenborne was er dan ook als de kippen bij om het Open Vld-standpunt, het beperken van de werkloosheidsuitkering in de tijd, als de enige oplossing naar voor te schuiven.

Daar wilde Peeters niet van weten, ‘omdat het niet in het regeerakkoord staat’. Niettemin eiste Van Quickenborne dat de regering deze zaak aanpakt, want als ze dat niet doet, dan legt Peeters zich neer bij het feit dat een werkloze meer krijgt dan een zelfstandige. Meer nog: hij verwijt Peeters dat hij zelfs geen alternatief op tafel legt. Hopla! Alweer een incident.

En weer is CD&V erbij betrokken. Voelt Peeters de hete adem van de vakbonden in de nek? Zij teren immers op het leger werklozen en laten daar niet aan raken…

Peeters gaat eens praten Veerle Wouters vroeg Kris Peeters naar een reactie op de uitspraken van Fons Leroy van de VDAB, die onlangs pleitte voor een zevende staatshervorming. Hij pleit voor een regionalisering van het arbeidsrecht, omdat het federale arbeidsrecht niet voldoet aan de Vlaamse arbeidsmarkt. Tevens pleit hij voor responsabilisering, zodat een deelstaat die ervoor zorgt en dat meer mensen aan het werk zijn, daarvan ook de baten moet kunnen krijgen. Wouters beklemtoonde daarbij dat als men geen homogene bevoegdheden overdraagt, het verhaal niet werkt. Zij verwees ook naar mevrouw Van Bockstael, hoofd van FOREM (de Franstalige tegenhanger van de VDAB), die de bui al voelde hangen. Die zegt de heer Leroy volkomen te begrijpen, maar voor haar is één ding duidelijk: de uitkering van de werkloosheid moet federaal blijven. U kent dat, zei Veerle fijntjes: wij willen een koe, liefst een Vlaamse koe en die Vlaamse koe moet vooral heel veel melk geven. Peeters antwoordde daarop met te stellen dat hij de zesde staatshervorming volledig wil uitvoeren en dus geen zevende nodig heeft. Wel beloofde hij eens te zullen praten met de bevoegde ministers van alle gewesten om te zien of de limieten van de zesde staathervorming wel worden bereikt.

Wouters vond dat allemaal goed en wel, maar wees er de minister toch op dat nog verder moet gegaan worden. De sociaaleconomische hefbomen moeten toekomen aan de deelstaten, zegt zij terecht, want we moeten ervoor zorgen dat elke deelstaat een eigen beleid kan voeren en maatwerk kan afleveren. Ze wees op het sluipende gevaar van een communautaire stilstand. Gelukkig zijn er in de Kamer nog enkele communautaire waakhonden.

Op de praatstoel

4 mei 2017

5

Praten met Tom van Grieken

“Mijn boek is een inventaris van nieuwe ideeën” Bevallen van een eerste boek is altijd een bijzonder moment. En Tom van Grieken is beslist niet de eerste politicus die bevangen raakt door de drang om wat dingen op papier te zetten. Vaagheid en beknoptheid is veelal de norm in het genre, toch gaat de VB-voorzitter voor een lijvig werk dat hij boordevol ideeën en meningen stopt. Sommige zijn klassiekers, vele andere zijn dat niet. Een goede aanleiding om hem aan onze praatstoel te ketenen voor een gesprek.

Nieuwe maatschappelijke breuklijn ‘t Pallieterke: een van de belangrijkste onderwerpen is globalisering. U hebt het over een nieuwe breuklijn die de samenleving verdeelt...

Tom van Grieken: “Onze westerse samenleving kende in het verleden wel meer tegenstellingen. Tussen stad en platteland, arbeiders en werkgevers, noem maar op. Steeds meer ben ik er echter van overtuigd dat een nieuwe breuklijn eraan is toegevoegd, veroorzaakt door de mondialisering en de globalisering. Een coalitie van voorstanders tekent zich af, elk met een eigen belang en agenda. Sommigen wensen nieuwe goedkope arbeidskrachten in te voeren. De linkerzijde ziet in de massa-immigratie die we kennen de komst van een nieuw electoraat. Het is een wat onwezenlijk verbond, alleen, de objectief gedeelde belangen zijn reëel. Er is een groep die garen weet te spinnen bij deze situatie, toch zijn er ook vele slachtoffers. Een bouwvakker die zijn job verliest omwille van de oneerlijke Oost-Europese concurrentie, een arbeider die als gevolg van een delokalisatie van zijn fabriek op straat komt te staan, maar natuurlijk ook een gepensioneerde die met zijn karig pensioen moet rondkomen, terwijl de staat gemiddeld 1.200 euro per maand over heeft om een vluchteling op te vangen – want zoveel kost dat!” ‘t Pallieterke: de opbouw van het boek is enigszins verrassend, zeker als je het met de ‘klassieke’ VB-publicaties vergelijkt. Het communautaire komt pas achteraan aan bod. Waarom precies?

Tom van Grieken: “Klopt, maar laat me uw lezers onmiddellijk geruststellen: ons standpunt rond Vlaamse onafhankelijkheid blijft onverminderd wat het is. Op geen enkele manier wijken we af van onze consequente communautaire lijn. Ergens is het boek op dat vlak deductief opgebouwd. De idee van een eigen staat voor onze natie is vooral de conclusie van een brede maatschappelijke analyse, nationaal en internationaal. De structuur van het boek maakt het ook mogelijk dat men het à la carte kan lezen, afhankelijk van de interesse van het moment. Op geen enkele manier wijzigt iets aan de kernactiviteiten van onze partij. Het communautaire, de strijd tegen de massa-immigratie, veiligheid; het blijft onze corebusiness.”

Vlaamse staat ordenen ‘t Pallieterke: we hebben de optelsom niet gemaakt, maar het valt op dat in die bijna 350 pagina’s een resem onderwerpen behandeld worden. Ettelijke tiental-

Keuze voor een klassieke uitgeverij Wanneer we het boek ter hand nemen, wordt onze aandacht naar rechtsonder gelokt.

‘Uitgeverij Van Praag’, gevestigd in Amsterdam. Toch wel ongewoon voor een partij met een huisuitgeverij, het gekende Egmont. “Een bewuste keuze”, benadrukt Van Grieken. “Voor dit boek was werken met Egmont slechts een plan B, plan A was het kunnen samenwerken met een ‘courante’ uitgeverij.

Op die manier kunnen we aantal klassieke hindernissen inzake de verdeling vermijden en zal het boek in de ‘betere boekhandel’ liggen. Maar voor mij is het ook een principiële zaak. Er is niets verkeerd met onze partij en de ideeën die we uitdragen. In tegenstelling tot wat onze tegenstanders graag poneren zijn ze niet extreem, maar uitingen van gezond verstand. Waarom zouden we dan met dit boek omspringen alsof het een samizdat-schrijfsel is?

Opmerkelijk hierin is dat we bij geen enkele Vlaamse uitgeverij een bereidheid tot samenwerking vonden. Zelfs niet als ik mijn argument op tafel gooide dat het schrijfsel van een jonge partijvoorzitter flink zou verkopen en heel wat geld in het laatje ging brengen (lacht).

Dergelijke houding is toch tekenend voor hoe het intellectuele klimaat dat in Vlaanderen nog steeds doordrongen is van politiek correcte taboes.” Een ander element dat in het oog springt, is het voorwoord, geschreven door VUB-professor Jonathan Holslag. “Wat ik erg waardeer aan Jonathan Holslag is zijn zin voor discussie en debat”, stelt Van Grieken.

“Op heel wat punten is hij een andere mening toegedaan, wat hij ook vermeldt. Rond andere ideeën die in het boek gelanceerd worden, denk maar aan de vraagtekens die ik bij de globalisering plaats, staan we dan weer dichter bij elkaar.

Dat hij op mijn verzoek inging, was geen evidente beslissing voor iemand met zijn functie. Maar hierdoor doet hij de V in VUB alle eer aan.”

len. Stelt u zich hierdoor niet kwetsbaar op? Ooit wordt u daar misschien op afgerekend?

Tom van Grieken: “Het boek is vooral een weergave van waar ik voor sta. Uiteraard stemt dat in erg grote mate overeen met het partijprogramma, maar het programma waarmee we naar de kiezer trekken, zal door de leden gestalte krijgen. Alle mandatarissen, mezelf inbegrepen, zullen dit consequent uitdragen.

Erg belangrijk voor mij is dat we nu al nadenken over hoe die Vlaamse staat eruit zal zien.

Zo pleit ik onomwonden voor een rechtstreeks verkozen Vlaams minister-president. Op die manier geef je Vlaanderen ook een gelaat.

Iemand met wie men zich kan associëren. In eenzelfde logica wil ik de provinciale kiesomschrijvingen omvormen tot één grote Vlaamse kieskring. We zijn allemaal Vlamingen onder mekaar, en een West-Vlaming moet ook voor een Limburger kunnen stemmen. En eerlijk gezegd, ik betwijfel of in zo’n model iemand als Geert Bourgeois nog minister-president zou zijn (glimlacht).” ‘t Pallieterke: het VB hecht veel belang aan haar internationale contacten. de ontmoetingen met Wilders en Le Pen zijn talrijk en schijnbaar hartelijk. Toch leeft er ook kritiek. Zich ophouden met die lui, brengt de partij niets bij, klinkt het dan.

Eerder is het slechte reclame. www Tom van Grieken: “We stellen een leuke en vooral interessante Europese golfbeweging vast. Ondanks de IN onderlinge verschillen, zie TOEKOMST EIGEN HANDEN Er waart een spook door Europawat – het spook het zogenaamde Vlaandepoje paralellen tussen in van Frankrijk, pulisme. Overal komen de kiezers in opstand tegen het establishment. ren en Nederland gebeurt.

Heel bewust koos Ze hebben lak aan massa-immigratie, globalisering en politieke correctheid. Ze krijgen geen gehoor bij de politieke, sociaaleconomische ik voor ‘opstand tegen alsdezeondertien culturele elites. De gewone man en de vrouwelites’ voelen zich door elites verraden. Vandaar de opgang van Geert Wilders in Nederland, tel voor dit boek, want ergens komt het telMarine Le Pen in Frankrijk en Frauke Petry in Duitsland. In Vlaanwordt de beweging dooris het een Vlaams Belang. kens deren daar op neer.vertegenwoordigd Natuurlijk succes van Marine Le—Pen of Geert geen garantie opstand tegenWilders de elites — dat ook wij scoren, daar moeten we zelf voor tom van grieken (1986) zet voor het eerst op papier waarom de patriottische, sociale rechterzijde de kracht van prettig de toekomst om te zorgen.

Anderzijds is het best is. De jonge voorzitter van het Vlaams Belang neemt gedurfde standpunten in. Hij legt uit waarom welvaart en sociale kunnen vaststellen datdemocratie, ook elders een soortrechtvaardigheid het best kunnen georganiseerd worden binnen het gelijke gevoerd wordt.” kaderpolitieke van de natiestaat. strijd Hij verzet zich tegen de gedachte dat er niets te doen valt aan problemen als massa-immigratie en globalisering.

Tijd om de toekomst weer in eigen handen te nemen.

Sociale media

Dit boek is een must voor een ieder die beter wil begrijpen waar de politieke strijd van de komende twintig jaar over zal gaan.

‘t Pallieterke: ooit zette het Vlaams Professor Jonathan Holslag over Tom Van Grieken in het voorwoord: Belang één grote groeibeweging neer, tot ‘een getalenteerde jonge kracht die vanuit een oprechte bezorgdheid onze samenleving aan politiek doet en daarbij ookvan persoonlijke ze inover 2004 de grootste partij het land risico’s durft te nemen’. werd, groter dan de PS. Vandaag kent de ‘Tom van Grieken: dynamisch, scherp en partij wellicht eenzonder nieuwe start.boekTot vrees. Lees dit geweldige van waar reikt de ambitie? deze jonge politicus!’ —Geert Wilders Tom van Grieken: “Over het verleden spreek ik me niet uit, punt. En wat de toewww.uvp.be komst betreft: groeien moet onze eerste doelstelling zijn. Dat zal extra middelen opleveren, waardoor we nog meer in onze verdere verankering kunnen investeren.

Heel wat jonge mensen vinden hun weg naar onze partij; zij worden de dragers van deze groei. Wist u dat we de tweede grootste zijn op de sociale media? Een belangrijk teken aan de wand. En waarom komen Hendrik Vuye en Veerle Wouters zich niet bij ons

voegen? Wat mij betreft, zijn ze meer dan welkom. Samen zijn we voldoende groot om een fractie te vormen in de Kamer.

Onmiddellijk gewin zou dat niet opleveren, want samen zouden we eigenlijk minder vragen kunnen stellen dan we vandaag kunnen (lacht). Politiek moet echter op een langere termijn bedreven worden. Om te voorspellen hoe groot ons potentieel is, heb je een glazen bol nodig.

Wat ik wel durf poneren, is dat het er voor CD&V en sp.a op termijn niet goed uitziet.

Zij zijn relicten uit het verleden, afgeleefd en opgebrand.” ‘t Pallieterke: u bent zonder meer gebeten door de politieke microbe. Heeft u nog een privéleven buiten de arena’s van de res publica?

Tom van Grieken: “Evident is dat niet, maar ja, het is er. Politiek zie ik ook niet als een baan, eerder als een roeping. Ik ben ook erg vereerd deze functie te mogen uitoefenen.

Gelukkig heb ik een vriendin dit hier erg veel begrip voor opbrengt, al besef ik maar al te goed dat het niet altijd makkelijk is voor haar.

En weet u, dag op dag valt het verschijnen van mijn boek samen met onze eerste verjaardag.

En nee, mijn cadeau zal heus geen gesigneerd exemplaar van mijn boek zijn (lacht).”

Michaël Vandamme

TOEKOMST IN EIGEN HANDEN

Toen de Nederlandse journalist Rinke van den Brink ‘De jonge Turken van het Vlaams Blok’ publiceerde (1999), moest voor Vlaams Belangvoorzitter Tom van Grieken (°1986) het puberen nog écht beginnen. Precies vijftien jaar later kreeg de toen 27-jarige Antwerpenaar de scepter toegestopt. Een vergiftigd geschenk, dachten velen. Publicist Johan Sanctorum had het, misschien aangestoken door wat frustratie, over een “kindsoldaat”.

Wat er ook van zij, de voormalige Senior Seniorum van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV!) trok dapper naar het front, cultiveerde zijn imago en ontpopte zich tot het nieuwe gelaat van de partij. “Van in het begin maakte ik duidelijk dat het Vlaams Belangverhaal geschreven zou worden met nieuwe mensen, nieuwe thema’s en een nieuwe stijl”, stelt hij. Zijn (eerste) boek is een obligate halte om een beeld te krijgen van wat die nieuwe thema’s wel zijn.

File in de Wetstraat – Brussel rijmt op heel wat dagen op betoging – zorgt ervoor dat hij met enige vertraging op de achtste verdieping van de partijzetel aan het Madouplein aanstormt. Het is een plek waar we een nieuwe generatie ‘jonge Turken’ aantreffen, zoveel jaar na datum. De gemiddelde leeftijd is laag, de gedrevenheid groot. Nog niet zo lang geleden hingen ze hun studentenpet (bordeaux én/of grijs) aan de haak; vandaag delen voorzitter, politiek secretaris, VBJ-voorzitter en nog wat getrouwen éénzelfde verdieping. Precies tien jaar geleden overleed stichter-voorzitter Karel Dillen. Opvolger Frank Vanhecke zocht zonder partijkaart andere oorden op. En de twee voorgangers van Van Grieken (Bruno Valkeniers en Gerolf Annemans) toeven inmiddels in de buurt van tram zes. De achtste verdieping van ‘de Madou’ is inmiddels het epicentrum van het Vlaams Belang 2.0.” ‘t Pallieterke: bij elk boek hoort de vraag: waarom precies dit boek schrijven? En waarom net nu?

Tom van Grieken: “We hebben de voorbije jaren verschillende colloquia gehad. Ik ben nu ruim 2,5 jaar partijvoorzitter. Het voelde gewoon alsof de tijd rijp was om een en ander te ordenen... en wereldkundig te maken.” ‘t Pallieterke: het moet gezegd dat het een vrij lijvige publicatie geworden is, wat atypisch is voor het werk van een politicus, toch?

Tom van Grieken: “Met dit boek wil ik ook een antwoord geven op criticasters die beweren dat we slechts met enkele thema’s bezig zijn. Een dunner boek zou misschien toegankelijker zijn, maar dit heeft gewoon meer body, wat de politiek geïnteresseerde lezer hopelijk zal weten te appreciëren.”

ISBN: 978-90-490-2425-3

9 789049 024253

TOM VAN GRIEKEN uitgeverij van praag

Het boek ‘Toekomst in eigen handen’ van Tom van Grieken is te koop in onze webwinkel: www.pallieterke.net. U kan het ook per mail bestellen of telefonisch via ons secretariaat: 03.232.14.17.

Kostprijs: 19,95 euro + verzendingskosten. Uitgeverij Van Praag; 2017; 352 blz.; ISBN 9789049024253

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

RWDM

Wie een wedstrijd van Molenbeek bijwoont, wordt steevast getrakteerd op meer dan een potje voetbal. Want ‘den RWDM’, dat is een stevige brok nostalgie. Een relaas van de kampioenenwedstrijd van afgelopen zondag.

En dan sta je daar doodleuk op een zondagmiddag in het Edmond Machtensstadion, genoemd naar de BSP-politicus die veertig jaar lang burgemeester van Molenbeek was. De gemoedelijke sfeer die rond de ‘kampioenenwedstrijd’ hangt, doet haast vergeten dat je slechts enkele straten verwijderd bent van wat enigszins eufemistisch ‘oud-Molenbeek’ genoemd wordt, de toxische plek waar menig jongeling besmet raakt door dat vreemde virus, radicalisering genaamd. Goed, dit mag dan al Molenbeek zijn, het publiek oogt zo niet. Het is geen Waregem Koerse, maar de tribunes ogen opvallend ‘blank’, als we die term nog mogen gebruiken. De kleur staat op het veld. Een spionkop heeft deze legendarische Brusselse ploeg niet. Wel is er een vlakte, achter een van de goals, waar drank- en eetkraampjes neergepoot zijn.

Best gezellig is het er, en natuurlijk is voetbal gespreksonderwerp nummer één.

Voetbal en terrorisme Tegen alle verwachtingen aan het begin van het seizoen in, zou RWDM nog eens kampioen kunnen spelen. Zij het in derde amateurklasse. De vorige keer dat dit gebeurde, was begin de jaren zeventig en toen speelde RWDM nog in eerste klasse.

Tijden veranderen. Toch is de politiek nooit ver weg. Tijdens het pintelieren, verspreidde het nieuws als een vuurtje. De dochter van de cdH-schepen van Sport, drager van de erg christelijke naam Ahmed El Khannouss, bleek betrokken te zijn in een geval van terrorisme. De man tracht zich eruit te lullen met een verhaal van een wat foutieve amourette, maar veel indruk maakt dit niet, zeker niet in deze kringen. “Die smeerlap zit waarschijnlijk ginder boven achter het glas in de business seats, maar hier durft hij zich niet vertonen”, merkt een briesende diehard supporter op. Die business seats zijn trouwens niet evident voor een ploeg van dit niveau. De hele accomodatie is veel ruimer dan de behoefte, maar dat heeft alles met de clubgeschiedenis te maken. In 1973 kreeg het legendarische RWDM gestalte, als gevolg van de fusie van Racing White en Daring Molenbeek, wat onmiddellijk de betekenis van de lettercombinatie duidelijk maakt. De fusieclub ging in het Machtenstadion spelen.

Stadionperikelen Evident is het gebruik van het stadion nooit geweest, sinds de heropstart een tweetal jaar geleden. Wat verderop staat Dirk Berckmans, gemeenteraadslid voor Gemeentebelangen, maar destijds nog op de N-VA-lijst verkozen. “Sinds de heroprichting van RWDM heb ik sterk gelobbyd bij burgemeester Schepmans om het gebruik van deze locatie mogelijk te laken”, legt hij uit. “Ergens vind ik het jammer dat zij nu met de eer gaat lopen, maar dat is politiek zeker (glimlacht)?” Het verhaal blijkt complex te zijn. Want er speelt ook een Racing White, een ploeg die aanvankelijk op meer politieke steun bleek te kunnen rekenen (denk aan de uitgespuwde El Khannouss), maar nu in slechte papieren zit. Nu goed, we laten het niet aan ons hart komen. Tijd voor voetbal. Na een halfuur is de match beslist, 4-0. En het hele seizoen is beslist, want door het doelpuntensaldo kan de kampioenstitel RWDM niet meer ontglippen.

DNA Er bestaat zoiets als een RWDM-DNA, merkte iemand op. En hij kan het weten: als geboren Brit kwam hij een kwarteeuw geleden in Brussel wonen en raakte vrij snel gecharmeerd door de club, ongeacht of die nu RWDM, FC Brussels of opnieuw RWDM heet. Nostalgie heeft hier iets cultureels. Je hoort er nog echt Brussels; zinnekes worden een zeldzaam ras. En wellicht zijn er weinig ploegen waar je een socialistisch politicus, een minister van Cultuur (Sven Gatz) en de politieke secretaris van het Vlaams Belang (Bob de Brabandere) achter dezelfde kleuren kan verzamelen.

KNIN.

4 mei 2017

Eurostadion: Ghelamco zet alle hoop op provincie Vlaams-Brabant Zoals u vorige week kon vernemen, is de saga van het Eurostadion helaas nog altijd niet afgelopen. De fameuze ‘buurtweg nr. 3’, die dwars over Parking C liep en alle bouwplannen dwarsboomde, werd donderdag door de deputatie van Vlaams-Brabant opgeheven.

De Grimbergse oppositiepartijen hadden bij de gouverneur bezwaar ingediend tegen het verzoek om afschaffing dat de gemeenteraad (met de steun van Groen) eind februari aan de deputatie had gericht. De gouverneur heeft die bezwaren grondig onderzocht en daar ruim een maand de tijd voor genomen.

Vorige week liet hij aan de Grimbergse oppositie met een uitvoerige argumentatie weten dat hij niet wenst op te treden tegen de beslissing van de gemeenteraad. Wel liet hij in zijn antwoord fijntjes verstaan dat er nog steeds beroep kan aangetekend worden, bij minister Schauvliege, tegen de schrapping van de buurtweg door de deputatie.

Muurvast?

Intussen liggen twee andere dossiers bij de deputatie te wachten: de milieuvergunning voor het stadion en de bouwvergunning. Ghelamco heeft vorige week immers beroep ingesteld tegen de weigering van de bouwvergunning door het Grimbergse schepencollege.

In beide dossiers was de buurtweg een absoluut obstakel. Anderzijds heeft de Vlaamse overheid ook laten weten dat er geen bouwvergunning mogelijk is indien er geen samenwerkingsakkoord wordt afgesloten tussen Ghe-

Voor de goede verstaander De vier politiecombi’s van de Politiezone Brussel-Zuid (Anderlecht, Sint-Gillis en Vorst) werden vorige week in brand gestoken. Ze stonden op de parking van het opleidingscentrum van de politie – niet meteen de meest veilige plek, blijkbaar. Geweld tegen de politiediensten is in Brussel opnieuw aan een opmars bezig. De woordvoerster van de Politiezone verklaarde in de pers: “Er zijn een aantal groepen, zonder in detail te treden, die vijandig staan tegenover de politie.” Zonder in detail te treden, dus. Gelukkig heeft de goede verstaander maar een half woord nodig. Geradicaliseerde boeddhisten en blonde Noorse jongeren. Ongetwijfeld.

Brusselse inburgering Jaren nadat in Vlaanderen een verplicht inburgeringstraject werd ingevoerd, volgt nu ook het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Binnenkort zullen ‘nieuwkomers’ in de hoofdstad een inburgeringstraject en taallessen Frans of Nederlands moeten volgen. Hoewel, dat “moeten” is nogal relatief. Zo worden er nauwelijks sancties voorzien voor wie weigert het traject te volgen, en is er geen enkele resultaatsverbintenis mee

lamco en het Vlaams Gewest op het vlak van mobiliteit. Dat samenwerkingsakkoord is er nog altijd niet en Vlaams minister Weyts is naar verluidt niet van plan dit akkoord af te sluiten.

Al met al zit het dossier nog steeds muurvast. De grote vraag is: zal de deputatie zich daaraan storen? Ghelamco heeft aan de provincie een aantal voorstellen overgemaakt op het vlak van mobiliteit en hoopt dat dit zal volstaan opdat de deputatie de procedures zou voortzetten en knopen zou doorhakken. Indien de deputatie het correct wil spelen, zou ze eerst een uitgebreid advies moeten vragen aan de Vlaamse overheid, want de adviezen die tot nu toe werden gegeven, hebben slechts een voorlopig karakter: ze zijn beide gefixeerd op de aanwezigheid van de buurtweg, die een milieu- en een bouwvergunning in de weg stond (of staat).

Omdat de Vlaamse regering verdeeld is over het stadion, heeft de Vlaamse administratie nog steeds geen advies ten gronde willen geven. Nu de buurtweg (voorlopig) is opgeheven, is het aan de Vlaamse overheid om eindelijk kleur te bekennen in dit onfrisse dossier, maar alles wijst erop dat de Vlaamse administratie veel liever heeft dat de provincie de klus klaart zonder dat Vlaanderen zich moet gemoeid. Het volstaat de lessen Nederlands (of Frans) af en toe bij te wonen; slagen voor een proef is van geen enkele tel.

De Brusselse N-VA-fractie noemde het dan ook “een inburgeringsplicht extra light”. Toch steunde de partij uiteindelijk het regeringsvoorstel. Het Vlaams Belang uitte scherpe kritiek op zowel de totale vrijblijvendheid van één en ander als op het feit dat het niet de inburgeraars maar de belastingbetalers zijn die voor de kosten moeten opdraaien. Dominiek Lootens diende een aantal amendementen in, maar vond er geen steun voor, ook niet bij N-VA.

Promis juré!

Sint-Lambrechts-Woluwe is een Brusselse gemeente waar nog steeds FDF’ers de plak zwaaien. Waar de taalwetten dus slag om slinger worden overtreden – bijvoorbeeld via een eentalig gemeentelijk infoblad. In het verleden interpelleerden Vlaams Belang en N-VA hierover minister-voorzitter Vervoort, die steeds beloofde op te treden tegen de gemeente door de gemeentelijke begroting niet goed te keuren, maar in de praktijk gewoon niets deed en liet betijen. Op een vraag van de N-VA antwoordde Vervoort vorige week in de hoofdstedelijke

uitspreken. Vraag is natuurlijk of de deputatie het risico zal nemen dit dossier af te wikkelen zonder Vlaamse ruggensteun.

Dehaene en Swinnen De deputatie telt zes leden, aangevuld met de gouverneur. Van de gedeputeerden van Groen en sp.a (elk één lid) mag verwacht worden dat ze zullen tegenstemmen. Van Open Vld (twee leden) is al lang geweten dat die partij hevig voorstander is van het Eurostadion. Cruciale vraag is de houding van de twee CD&V’ers. Kan Tom Dehaene uit Zemst zomaar het standpunt negeren van zijn partijgenoten uit buurgemeente Grimbergen, die in het schepencollege tegen een bouwvergunning hebben gestemd? Dehaene is zowel bevoegd voor mobiliteit als voor het Vlaams karakter van de provincie. Is de man nog geloofwaardig als hij een project steunt dat voor een gigantisch verkeersinfarct zal zorgen én dat de verbrusseling van de Vlaamse Rand fors in de hand zal werken?

En kan Monique Swinnen uit Rillaer, die nog voor de Landelijke Gilden gewerkt heeft, zich scharen achter een project dat de verstedelijking van de Vlaamse Rand danig zal versterken? Of zullen Dehaene en Swinnen gewillig plooien voor de oekazes van de nationale partijtop, waar de West-Vlaamse vastgoedboeren van Ghelamco een stevige voet in huis hebben?

Veel zal afhangen van de standvastigheid van die twee mensen. Als één van beiden de moed heeft om de belangen van Vlaams-Brabant boven die van Brussel te stellen, dan maakt het stadion geen kans. Er is dus nog altijd een beetje hoop.

BL

praatbarak dat hij ditmaal écht zou gaan optreden tegen de strapatsen van FDF’er Maingain.

Promis juré, zegt Vervoort. Eerst zien en dan geloven, zeggen wij.

Turkse terroristen Verschillende Turkse kranten worden in Turkse cafés in Limburg en elders druk gelezen.

De krant Sabah, die een vestiging heeft in Duitsland, en een oplage van ruim 300.000 exemplaren, noemde de islamleraar Bahattin Koçak uit Beringen een terrorist. Aanleiding was een interview in het Canvas-programma ‘De Afspraak’, waarin Koçak zou gezegd hebben dat de Turken in België moeten assimileren. “Maar dat waren de woorden van Gerolf Annemans”, zegt Koçak. “Ze hebben mijn woorden verdraaid, ik ben daartegenin gegaan.” Bahattin Koçak, een Gülen-aanhanger, wordt sinds de publicatie in de kranten bedreigd. “Ze noemen me een landverrader, terrorist, hoerenzoon en spion van Israël.”

Of Koçak van die kranten een rechtzetting gaat krijgen, en of het eventueel tot een rechtszaak komt, valt nog af te wachten. Wat we wel weten, is dat ook de aanhangers van Fetullah Gülen een afkeer hebben van assimilatie. Waarom anders een rechtzetting vragen?

Een auditeur als redder van de laatste polders Er bestaan nog rechtvaardigheden en rechtvaardigen in dit leven. Zoals Wouter de Cock, auditeur bij de Raad van State. Die maakte vrijdagochtend duidelijk hoe zijn jongste advies aan de Raad van State, betreffende de afbakening zeehavengebied Antwerpen, moet worden gelezen: niet langer alleen het gebied rond het Scheldedorpje Doel moet als onderdeel van het Afbakenings-GRUP worden vernietigd.

Het ruimtelijk afbakeningsplan van 2013 én de “reparatieversie” van 2014 zijn namelijk “onlosmakelijk” met elkaar verbonden. Dat betekent dat heel het “ruimtelijk uitvoeringsplan afbakening zeehavengebied Antwerpen” naar de prullenmand wordt verwezen. Dus, op Linker- en Rechteroever valt daarmee alles in duigen wat tot nog toe werd opgezet aan planning. Inbegrepen het geknoei met de zogeheten natuurgebieden en eisen die vaak de waanzin voorbijgaan.

De auditeur geeft slechts advies, maar in de praktijk wordt dat in 90 procent van de gevallen gevolgd door de Raad van State. Indien dat het geval is inzake de “afbakening”, zijn de gevolgen groot. Igor Roegiers, advocaat van Doel 2020, zegt: “De hele zaak moet dan worden herbekeken, te beginnen met een nieuwe milieu-effectenrapportage. In principe zijn de huidige aangelegde natuurgebieden, zoals onder meer een stuk van de Opstalpolder (Polder van Berendrecht en Stabroek), die de facto in landbouwgebied liggen, dan in strijd met de landbouwbestemming. Landbouwers die ten onrechte onteigend werden, zouden hierop kunnen steunen.” Volgens Roegiers

komt mogelijk ook de basis voor het overleg rond alternatieven voor het Saeftinghedok in de verdrukking.

Op de Rechteroever wordt de gang van zaken met grote opluchting onthaald. Alain Paenen van het Polders Actiecomité juicht het advies toe, maar hij kraait nog geen victorie. Hij hoopt dat het door de Raad van State wordt gevolgd en dat het gezond verstand bij het Havenbedrijf en de overheid terugkeert. Hij hoopt ook dat de Opstalpolder van de ondergang wordt gered en dat de mogelijkheid bestaat om van het reeds vernietigde deel opnieuw boerenland te maken. Paenen (die meer dan duizend handtekeningen verzamelde om de polder te redden) zegt dat het actiecomité niet tegen natuur is, maar dat dit niet ten koste van de laatste landbouw mag gaan in de streek. De laatste polder (12de eeuw) mag nooit opgeofferd worden.

De beruchte vereniging Natuurpunt is hier, zoals op de Linkeroever, de grote schuldige.

Zij houdt, ondanks ontkenning van de haventop, het Antwerpse Havenbedrijf in een wurggreep. Zij is nooit tevreden. Haar waanzin kost vele tientallen miljoenen. Hoewel nage-

noeg alle boerenland van Oosterweel tot aan de Vlaams-Nederlandse grens ingenomen is door haven en industrie, blijft zij eisen dat ook de laatste polders veranderd worden in kunstmatige natuur. Door Jan Creve en zijn actievereniging Doel 2020 werd dat keer voor keer aangeklaagd.

Met het resultaat dat het afbakeningsplan voor de Waaslandhaven (Linkeroever) vernietigd is door de Raad van State. De auditeur zegt nu dat dit hetzelfde dient te zijn op de Rechteroever. Hij wordt waarschijnlijk bijgetreden door de Raad van State. Het Polders Actiecomité (Rechteroever) is tevreden dat nu ook de Boerenbond is wakker geschoten. Die schaart zich eindelijk achter de boeren en eist dat geen landbouwgrond meer wordt omgevormd tot zogezegde natuur. Het Havenbedrijf zou er goed aan doen Natuurpunt buiten te gooien en samen te werken met normale (meestal idealistische) verenigingen zowel als de actiecomités.

En waarom niet de eeuwenoude polderbesturen opnieuw in leven geroepen? Zij vertegenwoordigden de werkelijke bezitters van het boerenland. Zij hadden bekwaamheid en ondervinding opgedaan, sinds generaties. Hun kosten waren miniem in vergelijking met die van de hogergenoemde vereniging die (op de kap van ongelijk) tot de grootste grootgrondbezitters van Vlaanderen behoort.

Pagadder

7

Onze naaste buren

4 mei 2017

Meebuigen met de moslims (2)

Den Vaderlandt ghetrouwe

Vorige week refereerde ik naar een artikel van journalist Syp Winia in Elsevier over de mohammedisering van Nederland tussen 1951 en 2000. Vandaag het vervolg.

de leugens bij De Standaard, de VRT en Knack, dat het debat in Nederland verhard is en dat mohammedanen gediscrimineerd worden.

Versnelde islamisering na 2001

Laffe voorstellen

Wat opvalt, sinds het jaar 2000 tot vandaag, is de realiteit dat alle mogelijke gezagsdragers over elkaar buitelen, zo plat mogelijk op de buik kruipen voor de agressieve en onverdraagzame aanhangers van een criminele ideologie. Bij politici wordt die lafheid veroorzaakt door hun eigen domheid: het toestaan van een Nederlands paspoort aan volksstammen die (leugenachtig) beweren dat het land van herkomst niet toestaat dat men afziet van de nationaliteit van hun grootouders. Door het niet optreden tegen de ongecontroleerde instroom van ongeschoolde migranten en zogenaamde vluchtelingen telt Nederland nu al meer dan 1 miljoen mohammedanen wier stem bij verkiezingen zwaar kan doorwegen. Andere baasjes, zoals schooldirecties, buigen mee omdat ze zichzelf zo multikul vinden, al blijkt bij veel maatregelen dat ze vooral angstig zijn voor het gewelddadig gedrag (in groep tegen Nederlandse eenlingen) van mohammedaans geboefte. Geweld, of dreigen met geweld, loont. De islamisering boekt in Nederland duidelijk successen in een tijdperk dat New York en Washington aangevallen werden, dat Pim Fortuyn vermoord werd onder meer wegens zijn standpunten over de islam, dat Theo van Gogh gekeeld werd door een mohammedaan die zijn informatie grotendeels haalde bij … de VRT. Geloof geen woord van

Kijk naar de daden die Winia opsomt, en dan zie je de stortvloed van laffe en domme daden en voorstellen. Jan Jambon zal met plezier vernemen dat in Ede “een significant deel van de Marokkaanse snotapen” stond te dansen na de aanslagen in de VS. Een jaar later was er een beruchte betoging in Amsterdam van vooral Marokkanen, waarbij betogers Joden en homo’s aanvielen en een nazispandoek hingen op het oorlogsmonument aan de Dam. Enkele onnozele Nederlandse politici die meeliepen, hadden niets gezien of gehoord. Na de moord op Theo van Gogh in 2004 verwijderde de Rotterdamse politie de tekst “Gij zult niet doden” op een muur op vraag (bevel) van de plaatselijke moskee. Minister-president Balkenende (christendemocraat, zoals Wouter Beke) stelde na de moordpartij in Madrid dat “de dialoog met de andere cultuur en religie” de oplossing is. Later bleek dat de Amsterdamse politie lange tijd geen mohammedanen opspoorde die homo’s lastigvielen. De slachtoffers kregen de raad naar een wijk met minder mohammedanen te verhuizen. De universiteit van Utrecht verbood de afscheidsrede van een hoogleraar omdat hij het antisemitisme van mohammedanen wou bespreken. En de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid had een prachtidee: zoek contact en praat met terreurbewegingen.

Het verraad van de elite Vanaf 2006 moest het voedsel eraan geloven. Albert Heijn begon overal halal te verkopen. Het Rode Kruis in Amsterdam bood nog alleen halal aan tijdens het … kerstfeest. De Nederlandse cabaretiers, die nochtans alles over de hekel halen, zwegen liever. Nederlands populairste (Youp van ’t Hek) zei: “Ik kijk wel uit!”

Zelfs Hans Teeuwen, die lang zijn mond opentrok, is bijgedraaid. In een recent - voor hem zeldzaam ernstig interview zei hij dat het al jaren geleden is dat hij nog een grap maakte over de uitvinder van die ideologie, want de dood loert om de hoek. “En passant” meldde hij dat hij alle programma’s over de terreurmoorden in Stockholm had gezien en geen enkele keer het woord islam had gehoord. Wat kan je verwachten als je naar de houding van de elites kijkt? Bij een bezoek aan Oman droeg Beatrix boven haar lelijke hoed nog een extra sjaal. Jet Bussemaker, minister van Onderwijs (PvdA) stelde dat de boerkini de integratie bevordert. Wat kan je verwachten van een politie die, met 10 agenten ter plaatse, cartoonist Nekschot arresteerde en 36 uur opsloot, drie jaar na een anti-islamcartoon.

Wat kan je verwachten van rechters die een politicus veroordelen omdat hij “minder Marokkanen” riep terwijl alle sociologische studies bewijzen dat Marokkaans racisme, seksisme en criminaliteit de pan uitswingen?

Willem de Prater

Wie heeft er last van het circulatieplan?

Er gaat geen dag voorbij of een of andere expert komt uitleggen hoe het leven in Gent erop is vooruitgegaan.

Een leefbare stad, een hemel op aarde?

Het zal aan ons slecht karakter liggen dat we daar niets van merken. Volgens een enquête van de VAB (ja, ook de automobilistenbond vindt het plan geweldig) merken vier op de tien ondervraagden al dat de luchtkwaliteit is verbeterd! Wie kan zoiets ernstig nemen? Er komt geen einde aan het jubelkoor van de supporters.

Het Gentse milieufront vroeg bij veertien (sic) winkels aan de klanten of ze te voet, met de fiets of met de wagen kwamen. Die “studie”, een prutsenquête, mochten ze op Radio één als waarheid presenteren. Hun besluit? Handelaars zijn dom, want ze overschatten het aantal klanten dat met de wagen komt. Bovendien kopen mensen te voet of met de fiets méér dan wanneer ze de auto gebruiken...

Bovendien snijdt de concurrentie van Bol.com en Zalando veel harder dan een autoknip! Enig begrip voor handelaars die hun omzet zien dalen, mag je bij de groene jongens echt niet verwachten. Want dat winkels en horeca uit het centrum een slechte maand achter de rug hebben, is een feit. Unizo, toch een voorstander van het plan, kwam met een stevig persbericht: “dit is een waarschuwing er dreigt een economisch bloedbad, sommige handelaars zien een omzetdaling van dertig tot vijftig procent”.

Schepen Watteeuw vindt het ook normaal dat er een “economische verschuiving” is. Maar op het stadhuis bleef het oorverdovend stil. De socialisten zeggen al lang weinig of niets meer over mobiliteit. Zij laten de hete aardappel voor kartelpartner Groen. De liberalen sloven zich uit om de schijn te wekken dat ze kritisch zijn en de belangen van de middenstand verdedigen.

Het burgerkabinet (een praatbarak), het project handenvrij win-

kelen (een mislukking) en nu gratis openbaar vervoer tijdens de koopzondagen..., even zoveel pogingen om hun achterban te doen vergeten dat de VLD het circulatieplan mee heeft goedgekeurd. Het is wel degelijk kalm in het centrum, in de ondergrondse parkeergarages zijn er altijd plaatsen vrij. De frustratie groeit. “Dit is pure broodroof”, staat te lezen op het terras van een café pal in het centrum. Wees maar gerust dat ze op de Botermarkt, ondanks de ronkende persmededelingen, zeer zenuwachtig zijn.

Dan toch geen referendum!

Voor wie het nog niet wist, met Groen in het stadsbestuur mag je fluiten naar directe democratie. Er komt dan toch geen referendum. Een maand geleden deponeerde Intelligent mobiel een dik pak handtekeningen op het stadhuis, zegezeker dat ze er voldoende hadden en dat het referendum er kwam. Alles verdween achter de muren van het stadhuis om, ver van alle pottenkijkers, geteld te worden.

Nu meldt de schepen dat het er niet genoeg zijn (673 te kort).

Grote teleurstelling bij de indieners. Maar, vergis u niet, handtekeningen tellen is geen exacte wetenschap. Als er geen referendum komt omwille van enkele honderden handtekeningen (op 30.000), dan is dat een politieke beslissing.

Een referendum afdwingen mag niet te gemakkelijk zijn, maar het moet wel veel beter worden geregeld dan nu het geval is. Het tellen gebeurt niet door een onafhankelijke instelling.

Het stadsbestuur telt zonder enige toezicht van de tegenspelers, en speelt dus rechter en partij. In de praktijk hangt veel af van de tellers. Doen ze moeite om namen te ontcijferen en geldig te verklaren, of schrappen ze dat het een lieve lust is? Krijgen ze van hun baas, de schepen van Bevolking, genoeg tijd om de lijsten goed door te nemen en mensen te identificeren, of worden ze aangemaand er snel door te gaan?

Wij leven in een gek land. De wetgever bepaalt dat 10 procent van de bevolking moet tekenen, ouderwets op papier (een andere mogelijkheid is er niet), maar legt niet vast wat een geldige handtekening is. Moeten alle voornamen erbij staan?

Een volledig adres? Wat als de geboortedatum ontbreekt, is dat ongeldig? Wat met een oude mens dat bibberig schrijft?

De marge voor interpretatie is breed. Gent heeft op dat vlak al een slechte reputatie. Denk maar aan het referendum over districtsraden, daar werd een neutrale expert bij geroepen, die brandhout maakte van de telling van het stadsbestuur. Na tien jaar procederen, werd de volksraadpleging definitief geweigerd omwille van driehonderd handtekeningen (op dertigduizend).

Maar deze keer ligt het veel gevoeliger. Het afwijzen van een referendum over het circulatieplan komt hard aan bij de tegenstanders. Hun ongenoegen en hun frustratie kan er alleen maar door toenemen. De democratie heeft niet gewonnen. Maar niet getreurd, het belangrijkste referendum komt er onvermijdelijk toch, met de verkiezingen van 2018!

Mathildis

Een uniforme Waalse Haan De Waalse regering heeft besloten dat alle regionale overheidsdiensten voortaan hetzelfde logo gebruiken: de klassieke rode Waalse Haan. Een beslissing die wat commotie heeft veroorzaakt.

Wie regelmatig op een autosnelweg de taalgrens met Wallonië overschrijdt, zal het al opgemerkt hebben. De plakkaten die de bezoekers van Wallonië verwelkomen, zijn zeer uiteenlopend. Soms staat de Waalse Haan afgebeeld naast een Europese vlag. Soms de letter ‘W’ waar een pijl in is verwerkt. Wie op de E40 richting Luik de taalgrens overschrijdt, ziet een stierenkop met als opschrift ‘une ardeur d’avance’. Niet verwonderlijk allemaal, want afgezien van de Waalse Haan als officieel logo van de Waalse regering en het Waals Parlement is het tussen Aarlen en Doornik vooral ‘vrijheid blijheid’ als het over de logo’s van de overheid gaat.

En dat geldt niet alleen voor de plakkaten op autosnelwegen.

De Waalse exportdienst Awex gebruikt een logo bestaande uit vijf punten in de vorm van een W. En bij de Waalse arbeidsbemiddelingsdienst Forem (de tegenhanger van de Vlaamse VDAB) en de Waalse vervoersmaatschappij TEC is een Waalse Haan in de verste verte niet te bespeuren.

Daarom heeft de Waalse regering beslist om overal één logo in te voeren. Dat wordt de klassieke Waalse Haan, in het rood met een poot omhoog (‘le coq hardi’). Ook instellingen als Awex, Forem en TEC zullen er gebruik van maken. De Waalse regering verwijst daarbij naar Vlaanderen dat ook één logo gebruikt.

Kritiek Toch kwam er kritiek in de pers. De operatie zou veel geld kosten. Miljoenen euro’s zelf. Minister van Begroting Philippe Lacroix (PS) haastte zich om dat te ontkennen. Maar hij moest wel toegeven dat de 2.500 bussen van de TEC - straks omgevormd tot ‘Wallonie Mobilité’ - effectief van dat logo zullen worden voorzien. Politieke commentatoren vinden deze opsmukoperatie ongepast in tijden van het Publifin-schandaal. Hun redenering: op een ogenblik dat iedereen de mond vol heeft over de graaicultuur van politici en er tegelijk offers gevraagd worden aan de bevolking, is zo’n campagne ongepast. Maar vooral: de gewone Waal zou er totaal niet van wakker liggen.

Het is inderdaad zo dat de Waalse Haan wat van zijn uitstraling verloren heeft. Gewoon omdat de Walen veel minder regionalistisch zijn dan vroeger. Als je nu op televisie nog Waalse vlaggen ziet, dan tijdens een voetbalwedstrijd van Standard Luik of Charleroi. En dan nog. Belgische vlaggen zijn evenzeer aanwezig. Tijdens wielerwedstrijden in de Ardennen is het vruchteloos zoeken naar een ‘coq wallon’. De laatste keer dat enkele Waalse vlaggen prominent in beeld kwamen, was … tijdens een verkiezingsmeeting van de extreemlinkse Franse presidentskandidaat Jean-Luc Mélenchon.

Li bia bouquet Pierre Paulus De tijden zijn ook achter de rug dat cameraploegen zich op 11 juli naar Voeren haastten om te zien of toemalig burgemeester José Happart en co wel degelijk de Vlaamse Leeuw uithingen. Wat ook gebeurde, maar tegelijk volgde de Waalse Haan en de Europese vlag.

Dat is het verleden. De meeste Walen kennen de oorsprong van hun nationaal symbool niet meer. Het moest vorige week zelfs nog eens uitgelegd worden op de Franstalige tv-zenders: de Waalse Haan dateert van 1913. Als symbool voor Wallonië zocht men een embleem dat geen link had met de provincies (die verwezen te veel naar de Bourgondische en Oostenrijkse tijd) en tegelijk de vriendschap met moederland Frankrijk moest vertegenwoordigen. Een haan was het aangewezen symbool. In de 19de eeuw was dit ook het embleem van de Franse Republiek. Kunstschilder Pierre Paulus (1881-1959), de ontwerper van de Waalse Haan, zorgde voor een aangepaste versie. ‘Le coq hardi’, de haan met één poot omhoog, klaar voor het gevecht. Ook een zwijgende haan, in tegenstelling tot de Franse. Ten slotte moest het een rode haan zijn op een gele achtergrond. Rood en geel waren de kleuren van Luik, de grootste Waalse stad toen. Pierre Paulus is in de nevelen van de geschiedenis verdwenen. Er is nog een park naar hem genoemd in Sint-Gillis en een straat in Charleroi. En dat is het.

Picard

8

De wereld rond

4 mei 2017

Diplomatieke valies

Als Tel Aviv Berlijn ergert Een diplomatiek incident tussen Berlijn en Tel Aviv symboliseert de steeds moeilijkere relatie tussen beide landen. Morele schuldgevoelens maakten van Duitsland jarenlang een van de meest loyale bondgenoten van de Joodse staat. Maar de ergernis aan Duitse zijde groeit, niet het minst door de moeilijke persoonlijke relatie tussen kanselier Merkel en premier Netanyahu. Wordt stilaan, zoals men in diplomatiek kringen opmerkt, “het ondenkbare werkelijkheid”?

Een tijd geleden verwees een tweet van een gerenommeerde denktank naar een onderzoek over de Joden op de wereld. Sinds kort, zo werd becijferd, bevindt het aantal Joden wereldwijd zich terug op het peil van ... 1939. Hetgeen tijdens de kwalijke jaren van de Tweede Wereldoorlog gebeurde, is gekend, net als de rol die Duitsland daarin speelde. Onmiddellijk verschaft dit een zekerheid aan de internationale positie van Israël. Een bondgenoot met geld en tonnen schuldgevoelens; men zou wel gek zijn die troef niet uit te spelen.

De opstart van de diplomatieke betrekkingen verliep moeizaam; de eerste Duitse ambassadeur in Tel Aviv kreeg rotte tomaten naar het hoofd geslingerd. Maar wat tot stand werd gebracht, is doorheen de jaren een erg stabiele relatie gebleken. Economisch en politiek. Toch lijkt er wat te veranderen.

Het is al een tijdje geweten dat er ruis op de band zit, al slaagde men er tot nog toe in de onenigheden min of meer binnenskamers te houden. Dat dit niet gebeurde met de recente rel rond het bezoek van de Duitse buitenlandminister Gabriel is een teken aan de wand, al mag men de electorale stemmingmakerij niet minimaliseren. Dergelijk voorval is niet de oorzaak van een vertroebelde relatie, eerder de veruitwendiging ervan.

Kritische ngo Begin dit jaar trad Sigmar Gabriel (SPD) in de voetsporen van partijgenoot Steinmeir als Bundesaußenminister, zoals dat zo mooi heet. En het moet gezegd dat een zekere profileringsdrang hem niet vreemd is. Rusland, de EU, de NAVO, hij ventileert er wat graag zijn mening over. Israël is ook geen onbekend terrein voor deze zoon van een uitgesproken natio-

naalsocialist (waar hij zich, voor alle duidelijkheid, steeds van gedistancieerd heeft). Tegelijkertijd moet hij verkozen raken door een links electoraat dat in het beleid van de regeringNetanyahu eerder onvervalst fascisme ontwaart. Meer is niet nodig om een kritisch discours aan de dag te leggen. Goed wetend welke gevolgen hij hiermee zou veroorzaken, ging hij op de koffie met twee ‘regeringskritische’ ngo’s. Vooral een ontmoeting met Breaking the Silence, opgericht door oudmilitairen die wanpraktijken van de Israëlische strijdkrachten aanklagen, werkte als een rode lap op een stier. Op zich wist Gabriel heel goed waar hij aan begon. Collega’s zoals de Britse minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson hadden tijdens hun bezoek aan de Joodse staat ook gesprekken met organisaties die oppositie voeren tegen de regering. Maar Breaking the Silence, liet het entourage van Netanyahu duidelijk verstaan, is een brug te ver. Een gesprek met hen, betekent geen gesprek met de Israëlische premier, zo simpel ligt dat. Maar die afgelaste babbel biedt dan weer ruimte voor gespeelde verontwaardiging, wat handiger is dan het binnenskamers uiten van ongenoegen.

Poliskosten De Duitser was niet de enige die een kans zag om te scoren, ook voor Netanyahu was dit een open doelkans. Er is de eigen achterban die gepaaid moet worden. Maar ook buiten de uitgesproken rechtse biotoop van de Likoed-politicus weerklinken kritische stemmen tegen het clubje van voormalige militairen. De reactie van de oppositie op de rel was dan ook verrassend gematigd. Er zijn heel wat landen waar soort-

gelijke feiten geen aanleiding zouden geven tot een incident van die omvang, maar voor Netanyahu, kon in diplomatieke kringen opgevangen worden, kan Duitsland wel tegen een stootje. De geschiedenis is voor Israël een soort levensverzekering. En zolang de schuldgevoelens voldoende groot blijven, betaalt Berlijn heus wel de poliskosten. Het was Henry Kissinger die zei dat Israël geen buitenlands maar enkel een binnenlands beleid heeft. De vaststelling is actueler dan ooit.

Dieperliggend probleem Twee politieke doelpunten en een Sigmar Gabriel die onmiddellijk olie op de golven gooide (“dit is geen ramp”).

Het zag ernaar uit dat de bladzijde omgeslagen was en dat men terug tot de orde van de dag kon overgaan. Dat blijkt volgens waarnemers niet te kloppen. Tussen Israël en Duitsland zit wel degelijk een haar in de boter. Vooral aan de kant van Angela Merkel is elk vertrouwen in Netanyahu zoek. Wellicht terecht is ze ervan overtuigd dat hij niets anders wil dan de tweestatenoplossing te saboteren.

Ondertussen worden de nederzettingen uitgebreid en creëert Israël een nieuwe feitelijke realiteit die een Palestijnse staat feitelijk onmogelijk maakt. Dat ze een recent geplande ontmoeting met Netanyahu afblies, was een belangrijke diplomatiek signaal. Officieel heette het dat ze het te druk had met de voorbereiding van de verkiezingen, in werkelijkheid weet elke insider dat onvrede met zijn gevoerd beleid de echte reden was. Want ondanks de drukke agenda vond ze kort geleden toch de tijd om de Palestijnse leider Abbas te ontmoeten. Der Spiegel schreef een tijdje geleden dat “Netanyahu de unieke historische behandeling van Israël door Duitsland tot het uiterste heeft gedreven”. Achter de coulissen deed een Duits diplomaat zijn verhaal. “Het ondenkbare wordt plots werkelijkheid: de banden tussen Israël en Duitsland zijn aan het verslappen.”

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Vrouwenhaat De heisa rond het Saoedische lidmaatschap van de VN-Commissie voor Vrouwenrechten verbaast ons een beetje. Ontdekt men nu pas dat de islam ziek is van vrouwenhaat? Ja, in Saoedi-Arabië mogen vrouwen niet autorijden, en in andere moslimlanden wel. Saoedische vrouwen moeten abaya’s met kappen dragen, boerka-achtige zwarte gewaden, wat in vele moslimlanden niet verplicht is. Maar verder zijn de beperkingen en discriminaties tegenover vrouwen in Saoedi-Arabië ongeveer dezelfde als in de rest van de islamitische wereld. Op twee punten is hun toestand zelfs beter. Vrouwen uit de middenklasse hebben toegang tot middelbaar en hoger onderwijs, al is dat zo geregeld dat ze nooit in contact komen met mannelijke studenten of docenten. En vooral: in Saoedi-Arabië wordt geen vrouwenbesnijdenis toegepast. Egyptische vrouwen mogen wel autorijden en ze moeten zich niet in kolenzakjurken hullen. Maar van de Egyptische vrouwen is 95 procent besneden. In Eritrea is dat 89 procent, in Kenya 51 procent bij moslims, in Nigeria 30 procent. Toch zitten Egypte, Eritrea, Kenya en Nigeria ook in die vrouwencommissie van de VN, zonder dat iemand daar een kik over geeft. Zoals ook niemand een kik geeft over het feit dat Iran in die vrouwenrechtencommissie zit. Nee, besnijdenis in Iran komt alleen bij de Koerdische minderheid voor. Maar vrouwen werden er wel doodgeschoten als ze een spiraaltje droegen. We moeten Saoedi-Arabië niet verdedigen, maar veel andere moslimlanden zijn geen haar beter. Ze zijn alleen populairder bij de linkse media.

Islamofeministe Germaine Greer is één van de opperheksen van de “tweede feministische golf” die vanaf 1970 als een vlaag van waanzin over de westerse wereld raasde. Of als een seksueel equivalent van Mao’s Culturele Revolutie, als u liever politieke dan psychiatrische verklaringen leest. Zij lag aan de basis van een revolutie die in heel de westerse wereld miljoenen gezinnen heeft ontwricht en de normale verhoudingen tussen mannen en vrouwen heeft omgevormd tot een meedogenloze concurrentiestrijd tussen mannen en vrouwen en zelfs tot een geniepige burgeroorlog volgens het marxistische patroon van de klassenstrijd. Maar in een recent vraaggesprek met de Australische zender ABC weigerde dat boegbeeld van de “vrouwenbevrijding” de islamitische praktijken van kindhuwelijken en vrouwenbesnijdenis te veroordelen. Met de relativeringen die eigen zijn aan het linkse discours vergeleek zij de besnijdenis van meisjes zelfs met sommige

vormen van plastische chirurgie (!) en met de besnijdenis van jongens, die absoluut onschadelijk is vergeleken met de verminkingen die meisjes volgens het islamitisch recht moeten ondergaan. Zij beweerde ook dat kindhuwelijken niet zo erg zijn, omdat er geen seks aan te pas komt vóór het meisje volwassen is. Vele artsen en verpleegsters in islamitische landen weten heel goed dat dat een manifeste leugen is. Zij moeten soms zeven- of negenjarige bruidjes behandelen die letterlijk zijn opengescheurd. Maar zelfs de opperfeministe van de tweede golf probeerde dat met de mantel der feministische liefde te bedekken. En zij niet alleen. Heel de feministische beweging heult met de islam. Net zoals heel de holebilobby en heel de socialistische beweging. Er zijn niet alleen islamosocialisten maar ook islamofeministen en islamoholebi’s. Tot ze door hun moslimvriendjes opgehangen worden, gestenigd of van een hoog gebouw gegooid.

Hoofddoeken verplicht!

Toen we op een Amerikaanse webstek lazen dat de Oostenrijkse president Van der Bellen vond dat àlle vrouwen een hoofddoek moesten dragen, geloofden we dat niet. We dachten dat er een vertaalfout in het spel moest zijn. Maar we vonden al snel het oorspronkelijke filmpje, in het Duits. Als antwoord op een vraag over een eventueel hoofddoekenverbod zei Van der Bellen letterlijk: “Iedere vrouw heeft het recht zich altijd te kleden zoals zij wil.

Dat is mijn mening daarover. En het gaat niet alleen over moslimvrouwen, alle vrouwen kunnen een hoofddoek dragen en als deze reële en toenemende islamofobie zich voortzet, dan zal er een dag komen dat we alle vrouwen, allemaal! - zullen moeten vragen een hoofddoek te dragen uit solidariteit met de vrouwen die het om religieuze redenen doen.” Dat ging gepaard met het klassiek-linkse, belerende wijsvingertje.

Uit vrije wil?

Natuurlijk zijn er vrouwen die uit vrije wil een hoofddoek dragen. Er zijn er nog veel meer die dat slechts doen omdat ze van kindsbeen geïndoctrineerd zijn, zodat er van vrije wil geen sprake meer is. Er waren vroeger ook mensen die zichzelf als slaaf verkochten. Tijdens de slavenopstand van Nat Turner in 1830 in Virginia waren er slaven die aan de kant van hun meesters vochten tegen de rebellen die probeerden hen te bevrijden. Maar is dat een argument om slavernij te tolereren? Om solidair te zijn met slavenhouders of slaven die niet voor de vrijheid durven kiezen, die zelfs niet durven ontsnappen als ze de kans krijgen? Het probleem

zit niet bij de paar procent moslimvrouwen die vrijwillig een hoofddoek dragen. Het probleem zit bij de honderden miljoenen die het onder dwang doen, of uit angst voor sociale uitstoting of brutale represailles. Dat is de kern van de zaak. Maar die kern wordt door Van der Bellen en consorten altijd heel sluw buiten beeld gehouden en doodgezwegen.

Mensenrechten, een komedie Met de intussen opgedoekte Mensenrechtencommissie van de VN was het hetzelfde hypocriete liedje. Die zat vol afgevaardigden van dictaturen die naar hartenlust moordden en folterden. In 2003 had Khadafi met zijn oliedollars zoveel Afrikaanse landen omgekocht dat zij hem tot voorzitter kozen. In 2005, het laatste jaar waarin de Commissie actief was, zaten daarin onder andere het genocidaire, fundamentalistische Soedan, dat minstens één miljoen christenen en animisten had uitgemoord, het psychopathische Pakistan, marxistische dictaturen als Cuba en China en inderdaad ook Saoedi-Arabië. De kern van deze hypocriete komedie over die VN-Commissies ligt niet in Saoedi-Arabië of in de houding van de Belgen bij de stemming daarover, maar wel in de absurditeit van de VN. Het morele gezag van de VN is peperdure fictie. Hoe kan een internationale organisatie geloofwaardig zijn inzake democratie, mensenrechten en vrouwenrechten, als ze bestaat uit een meerderheid van lidstaten die islamitisch zijn of dictatoriaal, of ongelooflijk achterlijk en wreed?

En in het ergste geval dat alles tegelijk. Laat ons dat corrupte clubje tirannen en folteraars opdoeken. Zij moeten ons geen lessen geven in democratie of menselijkheid.

Wie bewaakt internetbewakers?

In de aanloop naar de presidentsverkiezingen in Frankrijk heeft Facebook naar eigen

zeggen 30.000 accounts geblokkeerd. Daarbij werd prioriteit gegeven aan verdachte accounts die een zeer groot publiek bereikten. Dat blijkt uit een witboek dat door het bedrijf zelf werd gepubliceerd. Het zou gaan om accounts van “staten en organisaties” die met geopolitieke bedoelingen misleidende informatie en valse berichten verspreiden, om zo “wantrouwen tegenover de politieke instellingen te zaaien en verwarring te verspreiden”. Facebook heeft zijn veiligheidsbeleid verbreed. Het is niet meer hoofdzakelijk gericht tegen hacking, spam en financiële fraude, maar ook tegen “pogingen het maatschappelijk debat te manipuleren en mensen te misleiden.”

De Russen worden niet met naam genoemd, maar hun betrokkenheid wordt wel gesuggereerd. Het is vanzelfsprekend dat internetbedrijven het recht hebben in te grijpen als buitenlandse mogendheden via hun geheime diensten proberen verkiezingen in andere landen te beïnvloeden of tegenstanders in diskrediet te brengen. Daar moet men tegen optreden. Maar we weten uit eigen observatie dat het niet daarbij blijft. Facebook en YouTube houden niet alleen desinformatie van de Russische GRU tegen, maar ook gerechtvaardigde en waarheidsgetrouwe islamkritiek en legitieme protesten tegen het opengrenzenbeleid. Terwijl nepnieuws en propaganda van het genre “de islam heeft er niets mee te maken” en “de islam is een religie van vrede” ongehinderd verspreid kan worden. Bijna tweeduizend jaar geleden schreef de Romeinse satirische dichter Juvenalis: “Maar wie bewaakt de bewakers?” Het ging toen niet over internet, maar het was hetzelfde dilemma. De politiek correcte internetgiganten zijn even gevaarlijk als de legers van Latijns-Amerikaanse staten, die honderdvijftig jaar lang meer bezig waren met staatsgrepen dan met het afslaan van buitenlandse aanvallen.

Dossier

4 mei 2017

15 jaar zonder Pim Vervolg van blz. 1 Fortuyn vervelt gaandeweg van een wetenschapper die schrijft over politiek tot een politieke prediker aan de zijlijn, die – wanneer het even past - put uit zijn wetenschappelijke kennis.

“Als ik Pim Fortuyn zie, zie ik 54 jaar eenzaamheid”, stelde Pims voormalige collega Jos van de Werf, destijds in het televisieprogramma ‘Het Zwarte Schaap’. Een harde, maar correcte analyse. Fortuyn is heel zijn leven een buitenstaander geweest. Als student, wanneer hij beseft dat hij homoseksueel is en daarmee in een heteroseksueel gesocialiseerde samenleving geen blijf weet. Als academicus aan de universiteiten, waar hij met zijn visies vaak alleen stond in de verstikkende politiek correcte wereld van de faculteiten in de sociale wetenschappen.

In de politiek, waar hij bij de klassieke partijen nooit welkom was en gezien werd als te eigengereid. In zijn privéleven, waar hij er niet in slaagde de grote liefde van zijn leven aan zich te binden. Als gevolg van onder andere zijn knagende existentiële eenzaamheid gaat hij eind jaren zeventig een tijdlang in therapie bij de bekende psychiater Rudie van den Hoofdakker, bij de poëzieliefhebber beter bekend onder de naam Rutger Kopland. For-

tuyn heeft heel zijn leven van aan de zijlijn gevochten tegen ‘de gevestigden’ die hem niet voor vol aanzagen. Hij was een prooi van ironie.

Professioneel heeft hij gaandeweg, stapje bij stapje, geleerd om uitgerekend van zijn buitenstaanderschap uiteindelijk zijn sterkte te maken. Het niet-conformist zijn, het niet behoren tot de machtselite, werd het unieke aan Pim. In 2001 stapte hij in de actieve politiek. Na zijn korte passage bij de nieuw opgerichte partij ‘Leefbaar Nederland’, ging Fortuyn alleen verder onder de vlag ‘Lijst Pim Fortuyn’. Een vlag die meteen de gehele lading dekte. Zijn boezemvriend Jan ’t Hooft, tandarts in Groningen, was dan ook apetrots op de avond van Fortuyns eclatante overwinning met de lokale beweging ‘Leefbaar Rotterdam’ bij de gemeenteraadsverkiezingen in de Havenstad: “Ik dacht: hij heeft eindelijk bewezen wat hij kan, hij heeft al die tijd geklopt op de deur van de gevestigde orde, uiteindelijk gebeukt en nu is hij binnen.” Lang kon Fortuyn niet genieten van zijn Rotterdamse overwinning van maart 2002. Want niet veel later wachtte het noodlot. De Lijst Pim Fortuyn zou uiteindelijk met 26 zetels in de Tweede Kamer komen, zonder Pim Fortuyn.

LvS

Wat dacht Pim Fortuyn?

Door politieke tegenstanders en de klassieke media werd Fortuyn neergezet als een populist, een ‘poldermussolini’. Een man die emotionele praatjes verkocht zonder de nodige onderbouwing. Ook in de academische wereld, waarin Pim Fortuyn als gepromoveerd socioloog een hele tijd vertoefde, werd smalend gedaan over zijn intellectuele capaciteiten. Het vroegere PvdA-boegbeeld Marcel van Dam – die in 1997 op televisie Fortuyn ‘een buitengewoon minderwaardig mens’ noemde en hem eerder al had vergeleken met Adolf Eichmann – stelde dat zijn boekjes “nog voor geen gulden aan informatie bevatten”. Maar is dat wel zo?

Fortuyn heeft in zijn leven drie intellectuele respectievelijk ideologische periodes meegemaakt. Eerst was er de sociaaldemocratische periode, die grofweg loopt tot halfweg de jaren tachtig. Een grote rol voor de overheid stond in zijn eerste geschriften centraal.

Fortuyn bepleitte op vlak van economische en sociale politiek het ‘keynesianisme’. De overheid moest, in tijden van crisis, ingrijpen om de boel draaiende te houden. Toch merkt de academicus Fortuyn al snel op dat de socialewelvaartsstaat op langere termijn onhoudbaar is, zo verraad de titel van een van zijn boekjes uit 1985 al: “Om de toekomst van de werkgelegenheid: marktmechanisme, volledige werkgelegenheid en een beschaafd stelsel van sociale zekerheid zijn onverenigbaar.”

Fortuyn is zijn tijd in het volgende decennium opnieuw ver vooruit, wanneer hij in ‘Zonder ambtenaren’ (1991) en ‘De Overheid als Ondernemer’ (1993) een lans breekt om meer marktwerking in de overheidsdiensten te introduceren en de bureaucratie te slopen. In ‘Aan het Volk van Nederland’ (1992) komt hij op de proppen met woorden als ‘de contractmaatschappij’ en ‘de calculerende burger’. Simpel gesteld: het middenveld en de zuilen hebben afgedaan.

De burger kan zelf wel rationeel beslissingen nemen en voor zichzelf opkomen. Dit liberale denken mondt in 1995 uit in ‘Uw Baan staat op de Tocht: Het Einde van de Overlegeconomie’, waarin hij voorstelt om de sturende rol van vakbonden en werkgeversorganisaties volledig uit te bannen. Iedere werknemer moet ‘ondernemer van zijn eigen arbeid’ worden. Cao’s en contracten van onbepaalde duur moeten allemaal op de schop, aldus Fortuyn.

De professor-opiniemaker beseft gaandeweg dat er iets schort aan zijn analyses. Nederland heeft weliswaar nood aan een verregaande modernisering van de arbeidsmarkt en de publieke sector, en een liberale economische inrichting met weinig overheidsbemoeienis is een wenselijke zaak.

Maar, zo oordeelt Pim, er is nood aan een dieper, bezielend verband in de samenleving.

De idee van de ‘calculerende’, ‘rationele burger’ is immers maar kil. Halfweg de jaren negentig

verlegt Fortuyn zijn focus. Hij gaat schrijven over zaken als normen en waarden, de islamisering, de multiculturele samenleving en de teloorgang van de natiestaat. De liberale econoom wordt nu ook conservatief denker, met sterke nationalistische trekken.

In het gezapige Nederland ontploft een bom wanneer ‘Tegen de Islamisering van onze Cultuur’ (1997) verschijnt. Dit boek wordt later heruitgegeven, mits kleine aanpassingen, onder de noemer ‘De islamisering van onze cultuur: Nederlandse identiteit als fundament.

Het woord als Wapen’ (2011 en 2016). Fortuyn stelt dat de instroom van grote groepen islamieten uit arme regio’s een bedreiging vormt voor onze manier van leven.

Op zowat alle voorname punten staat de islam haaks op de westerse samenleving, oordeelt hij. Man en vrouw zijn niet gelijkwaardig in de islamitische cultuur, er geldt daar geen vrijheid van meningsuiting en evenmin een scheiding van Kerk (Moskee) en Staat. In het boekje ’50 jaar Israël, hoelang nog? Tegen het tolereren van Fundamentalisme’ (1998) betrekt hij het moslimextremisme bij het Arabisch-Israëlisch conflict in het Midden-Oosten.

Net als islamkritiek is vandaag ook euroscepticisme gemeengoed geworden. Toch was Fortuyn wederom zowat de eerste die, reeds in de jaren negentig, een aanklacht formuleerde tegen de supranationale EU en een lans brak voor nationale identiteit en de natiestaat. Dit doet hij in zijn werk ‘Zielloos Europa: Tegen een Europa van Technocraten, Bureaucratie, Subsidies en onvermijdelijke Fraude’ (1997). Hét magnum opus van Pim Fortuyn – en tevens het boek waarop hij zelf het meeste trots was – blijft ‘De Verweesde Samenleving’ (1995).

Hierin formuleert Fortuyn de kernnormen en -waarden van ‘onze’ cultuur. ‘Onze’ staat bij Pim voor de joods-christelijke humanistische traditie. ‘De Verweesde Samenleving’ is een prachtig en vurig pleidooi voor meer aandacht, liefde en respect voor de eigen cultuur.

Net voor zijn dood verschijnt ‘De Puinhopen van acht jaar Paars’ (2002), waarin hij afrekent met de Paarse kabinetten van D’66, PvdA en VVD. Fortuyn presenteert hierin “een genadeloze analyse van de collectieve sector en aanbevelingen voor een krachtig herstelprogramma”.

Gezien zijn plotse dood, werd dit laatste boek meteen een bestseller. Ook ‘A hell of a Job’ (2002), dat postuum werd uitgegeven, werd een verkoopsucces. Het is een bundeling – van wel 800 pagina’s – met erin alle columns die Pim ooit schreef voor het weekblad ‘Elsevier’.

Ook ‘Het zakenkabinet Fortuyn’ (1994), ‘Beklemmend Nederland’ (1995), ‘Droomkabinet’ (2001) en ‘At your service’ (2002) zijn uitgaven met een verzameling van zijn beste cursiefjes uit dag- en weekbladen.

9

Complottheorie … tussen feit en fictie Zoals iedere moord op een vooraanstaand figuur, wekte ook de schietpartij op het Mediapark de nodige vragen op. Heel wat mensen – ook bekende Nederlanders – zijn er rotsvast van overtuigd dat Volkert van der Graaf niet de dader is van deze moordaanslag, of op zijn minst dat Van der G. niet alleen handelde.

Romanschrijver Tomas Ross schreef over de aanslag twee boeken, genaamd ‘De Marionet’ (2008) en ‘De zesde mei’ (2002). Hierin lopen fictie en realiteit door elkaar. “Het kan niet dat hij (lees: Volkert van der Graaf) het alleen gedaan heeft”, stelde Ross in 2002 al in het televisieprogramma ‘Pauw in Panama’. Ook de rapper ‘Lange Frans’, bijzonder populair bij de Nederlandse jeugd, plaatste in zijn lied ‘Kamervragen’, openlijk vraagtekens bij de gebeurtenissen die plaatsvonden op 6 mei 2002: “Sluipschutters op het dak, klaar voor die sniper, had het wat te maken met de Joint Strike Fighter (…) ik wil geen mens of dier kwetsen, maar de moord op Pim Fortuyn had niets te maken met die nertsen.”

Zowel schrijver Ross als artiest ‘Lange Frans’ wekken dus de suggestie dat Volkert van der Graaf niet alleen handelde. Over welk complot spreken zij hier? En wie kan in dat zogenaamde complot gezeten hebben? De piste van extra sluipschutters is vaak geopperd. Op het Mediapark in Hilversum, op de parking, zijn er aanpalende gebouwen. Sommige wapenexperts beweren al jaren dat de hoek met kogelinslagen, in het lichaam van Fortuyn, onmogelijk afkomstig kan zijn van een schutter die zich op gelijke hoogte bevond. Concreet: Fortuyn was groter dan van der Graaf. Dan is het, vanop de begane grond, tamelijk lastig om een kogel van boven schuin in iemands schedel te boren.

Conclusie volgens de complotdenkers? Er lagen nog ‘mensen’ op de daken van de aanpalende gebouwen, die Volkert – al dan niet buiten zijn weten om – ‘geholpen’ hebben.

Officieel pleegde Volkert van der Graaf, als ecologist en dierenactivist, zijn aanslag omdat Fortuyn voor de bio-industrie zou hebben

gepleit. Iets wat de groene jongen naar eigen zeggen niet kon verkroppen. Heel wat complotdenkers geloven dat Volkert gebruikt is om de aandacht af te leiden. De ware reden van de moord, moet volgens sommigen gezocht worden bij het militair industrieel complex. Fortuyn zou gechanteerd zijn om een duur nieuw gevechtsvliegtuig aan te kopen, eens lid van de regering: de Joint Strike Fighter. Fortuyn was er aanvankelijk mordicus tegen, waardoor een groot militair-industrieel order verloren zou zijn gaan.

Los van de beweegredenen (het ‘waarom’), zijn er nog heel wat rare elementen bij de gebeurtenis zelf (het ‘hoe’). Net op het ogenblik dat Fortuyn zwaargewond op de parking ligt, kunnen de hulpdiensten niet tot bij hem geraken. De slagboom die toegang geeft tot het Mediapark, is plots in panne gevallen en kan niet geopend worden.

Daarnaast zegt de politie dat de artsen niet dichterbij mogen komen omdat de dader zich mogelijk nog op het domein bevindt. Dat is vreemd, aangezien van der Graaf al opgepakt was toen de hulpdiensten arriveerden. Door het verbod om naderbij te komen én door de kapotte slagboom zijn sowieso kostbare minuten verloren gegaan. Voor alle duidelijkheid: Pim Fortuyn leefde nog toen de ziekenwagen en dokters arriveerden.

Ook de arrestatie van Volkert V.D.G. verliep nogal bizar. Na de schietpartij vlucht de dierenactivist. Hij zet het op een lopen. Hans Smolders, de chauffeur van Pim en voormalig hockeyspeler op topniveau, zet de achtervolging in.

Op een bepaald moment beslist van der Graaf een steeg in te rennen, waarna hij op de openbare weg komt ter hoogte van een tankstation.

Net op dat moment bevindt zich bij dit tankstation toevallig een patrouille van politieagenten, inclusief honden. Waarom patrouilleren agenten op klaarlichte dag in een rustige buurt met honden? Waarom loopt Volkert letterlijk in de armen van zijn arrestatieteam? Wie het weet, mag het zeggen…

Chris Dusauchoit op Radio 1

“Moord op Pim Fortuyn gaf me geen slecht gevoel”

10

Dossier

4 mei 2017

Waarom is Volkert van der Graaf vrij?

De milieuactivist Volkert van der Graaf werd in 1969 geboren in Zeeland, te Middelburg. In 1992 richtte hij ‘Vereniging Milieu-Offensief’ op. Die organisatie hield zich bezig met het voeren van processen tegen (vermeende) overtreders van milieuwetgeving en dierenmishandeling. Op 6 mei schoot de linkse Volkert van der Graaf kogels af op Pim Fortuyn.

Van der Graaf werd opgepakt en veroordeeld tot 18 jaar opsluiting. In mei 2014 kwam hij, na het uitzitten van twee derde van zijn straf, vervroegd vrij. Na zijn voorwaardelijke invrijheidstelling kwam Volkert V.D.G. in Apeldoorn wonen.

Betwiste vrijlating Vrienden en nabestaanden van Fortuyn, politici en advocaten hebben die vrijlating

aangevochten. Zij menen dat de moordenaar van Pim Fortuyn geen berouw heeft getoond voor zijn daden, en zodoende een bedreiging vormt voor politici als Geert Wilders.

Ook vinden zij dat Van der Graaf de regels die verbonden zijn aan de invrijheidsstelling geschonden heeft.

Zo zou hij contact gezocht hebben met de media, waaronder het dagblad ‘De Telegraaf’, terwijl dat strikt verboden is.

Het Openbaar Ministerie eiste in 2016 nog een jaar extra opsluiting.

De Rechtbank in Amsterdam, die over de zaak ging, besliste echter dat Volkert V.D.G. naar hun smaak zich heeft gehouden aan de regels die verbonden zijn met zijn vervroegde invrijheidsstelling.

Besluit? Terwijl Pim Fortuyn is weggerot in zijn graf, loopt zijn moordenaar olijk en vrolijk rond.

De erfenis van Pim Fortuyn Wat is er van de Fortuyn-revolte over, 15 jaar na de moord? De Lijst Pim Fortuyn werd een gigantische mislukking. Eens de charismatische leider wegviel, ging de partij aan interne ruzies ten onder. Rita Verdonk (Trots Op Nederland) en Marco Pastors (Eén NL) mislukten met hun politieke bewegingen, die zich op het gedachtegoed van Fortuyn beriepen.

De elite, waartegen de Nederlandse socioloog zich zo hartstochtelijk verzette, zit nog steeds in het zadel. De achterkamertjespolitiek is terug van nooit weggeweest. En de moordenaar? Die loopt vandaag weer vrolijk en vrij rond!

Toch is de erfenis niet helemaal verkwanseld. De moord is niet helemaal ‘zinloos’ geweest. De problematiek rond migratie en islam is bovenaan de agenda gekomen en werd door heel wat partijen overgenomen. Ook de analyses die Pim maakte over de welvaartsstaat (de sociale zekerheid wordt onbetaalbaar en er moet meer marktwerking in de publieke sector komen) zijn gedeeltelijk in de praktijk gebracht. Daarnaast is Leefbaar Rotterdam, de lokale partij waarvan Fortuyn in 2002 lijsttrekker was, vandaag nog altijd de grootste partij in de havenstad. Niet alles is dus een maat voor niets geweest.

Toch gebiedt de eerlijkheid om te zeggen dat niemand écht in de voetsporen van Pim Fortuyn is kunnen treden. Geert Wilders bespeelt het islamthema, maar hij staat intellectueel zwakker dan ‘de Goddelijke Kale’. Ook qua charisma schiet Wilders te kort. In Nederland spiegelt de jonge conservatieve schrijver en doctor Thierry Baudet zich qua stijl en politieke stand-

punten aan Pim Fortuyn. Baudet haalde bij de jongste verkiezingen voor de Tweede Kamer, met zijn politieke partij ‘Forum Voor Democratie’, twee zetels. Voorlopig een bescheiden succes. De toekomst zal uitwijzen in hoeverre Baudet zowel op vlak van persoonlijkheid als op vlak van electoraal succes, een nieuwe Fortuyn kan worden.

In Vlaanderen is er vandaag niemand die de erfenis van Pim Fortuyn afdoende in ere houdt.

Het Vlaams Belang is weliswaar rechts-populistisch en focust, net als Pim Fortuyn, op de bedreigingen van de radicale islam. Op sociaaleconomisch vlak is het VB echter een pak linkser (lees: meer welvaartsstaat, minder vrije markt) dan Fortuyn. Die laatste moest trouwens niets weten van de figuur Filip Dewinter. De visie die de N-VA hanteert in Antwerpen op vlak van stadsvernieuwing en lokaal beleid, is deels overgenomen van de fortuynisten van Leefbaar Rotterdam. Toch gaat de Nieuw-Vlaamse Alliantie lang niet ver genoeg in haar kritiek op de islam, om werkelijk als ‘fortuynistisch’ te kunnen gelden. Jean-Marie Dedecker en zijn LDD komen waarschijnlijk, alles bij elkaar opgeteld, nog het dichtst in de buurt van de ‘fortuynistische’ ideologie in Vlaanderen.

Herdenkingsplechtigheid

De taartgooiers

In maart 2002 kreeg Pim Fortuyn enkele taarten in zijn gezicht gesmeten door drie linkse actievoerders. Het trio, twee vrouwen en een man, allen twintigers, gooide de taarten in het gezicht van Fortuyn bij de presentatie van diens boek ‘De puinhopen van acht jaar paars’ in perscentrum Nieuwspoort in Den Haag.

De taartgooiers waren van de ‘Biologische Bakkers Brigade’. Die liet weten dat de

actie moest dienen om het ‘charisma van de onaantastbare extreemrechtse populist te doorbreken en hem van zijn voetstuk te stoten’. De taartgooiers werden enkele maanden later veroordeeld tot een boete van 500 euro per persoon. Een van de taartgooisters zou bevriend geweest zijn met de vriendin van Volkert van der Graaf.

Zes weken na het taartincident, gebruikte die geen ludieke taarten meer, wel vijf kogels.

De partij Leefbaar Rotterdam organiseert op zaterdag 6 mei een herdenkingsplechtigheid. Vanaf 16.00 uur is iedereen welkom bij het standbeeld van Pim Fortuyn, aan de Korte Hoogstraat. Er zullen toespraken worden gehouden door zowel opiniemakers als politici, waaronder Joost Eerdmans (partijleider Leefbaar Rotterdam), professor in de rechtsgeleerdheid Afshin Ellian en Martin Bosma (Kamerlid voor de PVV). Ook zal de winnaar van de ‘Pim Fortuyn Prijs 2017’ bekendgemaakt worden. De prijsuitreiking gebeurt door voormalig minister Rita Verdonk (ex-VVD). Voorts zal er een optreden plaatsvinden van de bekende Rotterdamse zanger Lee Towers. Op het tijdstip van de moord, om 18.06 uur zullen twee minuten van stilte in acht genomen worden. Daarna organiseert de jongerenafdeling van Leefbaar Rotterdam nog een borrel verderop in de stad.

LvS

Dossier

4 mei 2017

11

Zij raakten geïnspireerd door Fortuyn Wat blijft er anno 2017 over van de erfenis van Pim Fortuyn?

We vroegen het aan drie personen die ieder op hun manier geïnspireerd raakten door de figuur Fortuyn: Lennard van Mil (°1992) studeert bestuurskunde en is de voorzitter van ‘Jong Leefbaar Rotterdam’.

1) Wat sprak u zo aan, aan Pim Fortuyn?

Gezien uw jonge leeftijd heeft u Fortuyn niet persoonlijk meegemaakt.

Het klopt dat ik de periode Fortuyn niet bewust heb meegemaakt, al kan ik mij wel het moment herinneren dat hij werd vermoord.

In alle huiskamers in Nederland werd erover gesproken. Ik denk dat de meeste Nederlanders nog weten wat ze op dat moment aan het doen waren. Mijn interesse in Fortuyn werd echter pas gewekt toen ik mij aansloot bij Leef-

baar Rotterdam, vanaf dat moment ben ik me pas echt in hem gaan verdiepen. Wat mij vooral in hem aanspreekt, is dat hij een ware beweging heeft op kunnen zetten in het nuchtere Nederland.

Ook na zijn dood gingen mensen massaal de straat op en was er sprake van een soort massahysterie, een on-Nederlands tafereel.

Ook het hebben van een leus (‘At your service’) en bijbehorend handgebaar is iets waar Nederlanders eigenlijk te nuchter voor zijn.

Toch sloeg het aan.

Dat vind ik erg bijzonder. Daarnaast liet hij ook perfect zien dat je zowel elitair, als voor het volk kunt zijn. Ook dat is iets dat ik nog maar weinig heb gezien.

Tot slot staat hij voor mij symbool als degene die voorgoed heeft afgerekend met de multikulpropaganda, waarmee ik als kind op school werd doodgesmeten. Hij heeft ervoor gezorgd dat het volk zich heeft kunnen bevrijden van de verstikkende politieke correctheid. Hij heeft het volk een stem gegeven.

2) Welke denkbeelden en boeken spraken u het meest aan? Islamisering, hervorming van de gezondheidszorg, de welvaartsstaat, bureaucratie, de EU?

Barbara Pas (°1981) is kamerlid voor het Vlaams Belang in het Federale Parlement.

1) In hoeverre is Pim Fortuyn een voorbeeld, politiek gezien, voor U? Wat sprak u aan, aan hem?

Pim Fortuyn is voor mij een groot politiek voorbeeld. Wat mij enorm aansprak in Fortuyn, was zijn présence, zijn charisma en zijn heerlijke non-conformistische stijl. Vooral zijn woordkeuze en woordenschat, kortom zijn welbespraaktheid was fantastisch. Hij zorgde voor mijn favoriete TV-moment, nog steeds op youtube te herbekijken, toen hij Walter Zinzen – voor Pallieterke-lezers ‘Zwanzer Zinzen’magistraal op zijn plaats zette inzake democratie en het cordon sanitaire.

2) Fortuyn hekelde het politiek correcte klimaat, islamisering, onbetaalbaarheid sociale welvaartsstaat enz in Nederland.

In hoeverre kent Vlaanderen dezelfde pro-

blemen?

Vlaanderen kent dezelfde problemen als diegene die Fortuyn hekelde: de politieke correctheid, islamisering, de onbetaalbaarheid van de sociale welvaartsstaat,… “Wir schaffen das”-problemen die ondertussen heel WestEuropa kent.

3) Er is de moord op Theo Van Gogh geweest, de moord op Fortuyn. Zijn burgers hierdoor meer in het verweer gekomen (een populistische Fortuyn-revolte, een opstand tegen de elite). Of is hierdoor juist de angst om te zeggen wat je als burger denkt/vindt alleen nog groter geworden?

Het belerend vingertje in Nederland is verdwenen sinds de moord op Pim Fortuyn. Links blies plots minder hoog van de toren, de kogels kwamen tenslotte van die kant. Daardoor heeft

Olaf Stuger (°1969) werd verkozen voor de Lijst Pim Fortuyn in 2002.

Thans is hij Europees Parlementslid voor de PVV.

1) Hoe bent u destijds in contact gekomen met Pim Fortuyn en de LPF? Wat sprak u aan, aan hem (was het stijl, ideologie enz.)?

Ik zag Fortuyn een keer op tv en in de krant en vond het een man, eindelijk een echte vent, die heel kwetsbaar was en exact onderbouwd vertelde wat er mis was aan de Nederlandse samenleving. Door de elite werd hij verguisd, voor mij een reden om hem te steunen. Soms zijn er tijden om langs de kant te staan en te kijken, soms zijn er tijden om het veld in te stappen en mee te doen. Na paar telefoontjes heen en weer met Pim zijn secretaresse ben ik vanaf de Canarische Eilanden heen en weer gevlogen om gesprekken te voeren en kwam op een verkiesbare plaats op de lijst voor de Tweede Kamer.

2) Pim Fortuyn werd vermoord, de LPF had geen leider meer. In het recente boek ‘De kinderen van Pim’, van Joost Vullings, zegt u op een bepaald ogenblik: “Achteraf gezien was het knettergek. Echt knettergek. En we wisten van toeten noch blazen.”

In welk opzicht ‘knettergek’? Kunt u de sfeer in de LPF beschrijven in de periode na de moord op Pim Fortuyn?

Je moet je voorstellen dat een nieuwe politieke partij als op één na grootste partij van Nederland uit de bus komt, maar de leider is vermoord, politieke ervaring is zeer beperkt voorhanden en er is nog geen sprake van een team. En bovenal, iedere andere politieke partij heeft er baat bij als je faalt. Wat doe je dan?

Alles behalve meeregeren is mijn mening, dat is politiek suïcidaal en naar mijn mening knettergek. (toch ging de LPF mee regeren, nvdr) Je kunt van de LPF fractie zeggen wat je wilt maar feit is dat alle Kamerleden het lef hadden om hun, vaak goede, maatschappelijke posities op te geven. De LPF-fractie van 2002 is nog steeds de hoogst opgeleide fractie in de Tweede Kamer ooit. Er zaten 4 of 5 medisch specialisten in, een oud rector magnificus, een aantal zeer succesvolle ondernemers en verder veel academici. Maar geen geslepen politici.

3) Wat is er vandaag, 15 jaar na de moord, nog over van de ‘erfenis’ van Pim Fortuyn?

Is de strijd tegen de politieke correctheid en de elite gewonnen ondertussen Laat ik beginnen met een vraag die ik aan Fortuyn stelde in 2002: ‘Meneer Fortuyn is het nu echt zo erg met de islamisering in Neder-

Wat mij vooral aanspreekt, is dat hij onze welvaart, die wij in een paar eeuwen hebben opgebouwd, en de vrijheden die wij hebben verworven, niet verloren wilde laten gaan.

Ook vind ik het interessant dat hij aan de ene kant meer vrijheden en inspraak voor burgers wilde en ook een kleinere overheid, maar op andere vlakken toch juist weer meer controle door de staat wilde.

Denk aan het nationaliseren van de Nederlandse Spoorwegen en het niet willen privatiseren van de nutsbedrijven. Een belangrijk onderdeel is ook de islamisering die hij tegen wilde gaan. Hij stelde dat de islam een achterlijke cultuur is in vergelijking met de onze en daar ben ik het volledig mee eens. De islam gaat gewoon niet samen met onze vrije westerse beschaving, en hoe groter de islam wordt in Europa, hoe meer wij van onze vrijheden zullen inleveren. Zijn denkbeelden zijn actueler dan ooit.

3) In hoeverre is Leefbaar Rotterdam vandaag nog de erfgenaam van Pim Fortuyn (cf.

PVV, FvD, Rita Verdonk, Een NL, et cetera)?

Pim Fortuyn was de allereerste lijsttrekker van Leefbaar Rotterdam, en alleen al daarom is Leefbaar Rotterdam de erfgenaam van Fortuyn. Daarnaast zijn er nog veel mensen actief binnen de partij die hem persoonlijk hebben gekend en ook weten hoe hij over zaken dacht.

Leefbaar Rotterdam onderscheidt zich daarnaast ook van andere partijen door nauw contact te onderhouden met de burgers van Rotterdam. Zo gaat de partij zelf actief de straat op om letterlijk te vragen hoe het met mensen gaat. Iets dat duidelijk in het beeld van Fortuyn past. Overigens, Leefbaar Rotterdam is momenteel de grootste partij in de gemeenteraad, met 14 van de 45 zetels.

4) U bent, net als Fortuyn, openlijk homoseksueel en politiek rechts. Is dat geen vreemde combinatie? Van homoseksuelen wordt vaak gezegd dat ze politiek progressief en links georiënteerd zijn.

Eigenlijk houd ik helemaal niet van ‘identity politics’, ik zou ook rechts zijn als ik geen homo was. Maar als men er dan toch waarde aan wil hechten, is het eigenlijk logischer om als homo juist rechts te stemmen. Je enkel uitspreken voor homorechten is lang niet meer voldoende.

Je moet ze nu ook willen beschermen.

Wat links juist nalaat. Linkse partijen zijn zo bang om minderheden te kwetsen dat zij ontkennen dat door immigratie homo’s minder veilig zijn dan voorheen. Hiermee brengen ze homo’s indirect in gevaar. Aangezien rechts minder immigratie wil, zijn homo’s daar beter mee gediend. Aan linkse knuffelpolitiek hebben homo’s helemaal niets.

de media in Nederland een bocht gemaakt.

Zelfbenoemde gewetens, à la Yves Desmet in Vlaanderen, waren daar plotsklaps verdwenen. De manier waarop de Nederlandse pers vandaag bijvoorbeeld een Geert Wilders (min of meer) correct behandelt, is niet te vergelijken met de manier waarop dat in Vlaanderen gebeurt. Daar kan Vlaams Belang enkel jaloers op zijn. Wat mij altijd zal bijblijven was de eerste reactie op de moord op Pim Fortuyn van Chris Dusauchoit op radio 1. Dusauchoit, die vandaag nog steeds op kosten van de belastingbetaler mag opdraven in TV- en radioprogramma’s allerhande, “had er geen slecht gevoel bij” En hij meende het echt: “Ja, dat meen ik echt. Ik dacht, eigenlijk dacht ik om eerlijk te zijn: one down, twenty to go…”

4) Is er iemand in Nederland of Vlaanderen die zich waarlijk de erfgenaam van Pim Fortuyn kan/mag noemen?

Helaas niet. Pim was een unicum. land?’ Fortuyn: ‘Heer Stuger, het is 4 keer zo erg als dat ik zeg, ik vertel maar 25% van hoe het is, anders worden de mensen zo wanhopig dat ik bang ben dat ze niet meer gaan stemmen’.

Dit zegt eigenlijk al genoeg. Vier keer zo erg als Fortuyn zei en tot op heden is nog niets veranderd qua beleid. En ook niet waar het gaat om de vrijheid van meningsuiting, gezien het feit dat Geert Wilders zwaar beveiligd moet worden en veroordeeld is voor de ‘minder minder-uitspraken’. Ik moet helaas constateren dat er niets, maar dan ook niets is veranderd.

Bijna 100.000 asielzoekers erbij tijdens Rutte 2 en geen van deze asielzoekers wordt effectief teruggestuurd.

4) Velen zijn in de voetsporen van Pim Fortuyn willen treden (Eén NL, Trots Op Nederland enz.). Vandaag bent u parlementslid voor de PVV. In hoeverre is Geert Wilders de enige, waardige opvolger van Pim Fortuyn?

De agressie tijdens de campagne in 2002 was in mijn beleving veel groter dan dat ik voelde tijdens de campagne in 2014. In 2002 werd ik nog door een manager van een vooraanstaand bedrijf in mijn gezicht gespuugd, gewoon tijdens een borrel. Dat is wel veranderd, de acceptatie voor de PVV is beter geworden. Iedere politicus heeft zijn eigen propositie. Die van Wilders is een hele consequente die elke keer achteraf juist blijkt. Dat spreekt me aan bij de PVV. Dat betekent dat we als PVV’ers altijd als politieke commando’s achter vijandelijke linies opereren. Ook in het Europees Parlement. ‘We’re supposed to be surrounded’.

Als voorbeeld voor het gelijk van Wilders is er een aardige anekdote over wat er gebeurde

na de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2014: 3 dagen na de ‘minder minder-uitspraken’ van Wilders werd er een overval op een juwelier in het Nederlandse Deurne gepleegd.

De vrouw van de juwelier schoot daarbij door een dichte deur 2 daders dood. Heel politiek correct Nederland hield de adem in, het zouden toch geen Marokkanen zijn....?

En het waren Marokkanen, met een heel flink strafblad. PVV-standpunt is dat mensen met dubbel paspoort en strafblad de Nederlandse nationaliteit wordt afgenomen en het land worden uitgezet. Als dat PVV-beleid was uitgevoerd, was het juweliersechtpaar een vreselijke ervaring bespaard gebleven en de 2 Marokkanen hadden waarschijnlijk nog geleefd, in Marokko dat wel. De grootste kracht van Wilders is dat hij gelijk heeft en het steeds ook krijgt.

12

Actueel

Echo’s uit de Koepelzaal Rusthuizen Het is een minder vrolijke gedachte, maar in dit land benijden de levenden de doden.

Zo zal je maar de pech hebben om op je oude dag te moeten verkassen naar een rusthuis.

Met het bijzonder rijkelijke pensioen dat de meeste bejaarden genieten, wordt dat een uitdagende financiële operatie. Rusthuizen zijn intussen heel winstgevend geworden; nogal wat “vrije jongens” hebben zich op die sector gestort. CD&V zou federaal de onderhoudsplicht van kinderen voor hun ouders willen afstoffen, zodat een en ander “solidairder” kan worden gedragen. Een brug te ver voor de Vlaamse oppositie, en dus vraagjes van Elke van den Brandt (Groen), Ortwin Depoortere (VB) en Joris Vandenbroucke (sp.a), die vinden dat beter iets aan de rusthuisfacturen wordt gedaan. Volgens minister Vandeurzen werd het CD&V-voorstel natuurlijk kwaadwillig begrepen. Vlaanderen zet volkomen in op de “hulp aan bejaarden”, verbetering van de situatie, betere investeringen, enzovoort. Nogal pover, en niet naar de zin van de oppositieleden. Een onderliggende gedachte was dat geen geld kan worden tevoorschijn getoverd. Depoortere vond het dan echter een tikje onleuk dat wel een miljard kan worden vrijgemaakt voor het onthaal van al die lieve “nieuwkomers”.

Frans Naar verluidt is de kennis van het Frans bij de leraren in het basisonderwijs niet optimaal.

Dat is vervelend, want onze kapoentjes moeten Franse les krijgen vanaf het vijfde leerjaar.

Ann Brusseel (Open Vld) was daarover nogal kritisch; zij vindt dat misschien vakleerkrachten kunnen worden ingezet. Minister Crevits ziet meer heil in het versterken van de taal van Maurras in de onderwijzersopleiding. Duidelijk is wel dat het niveau van de aan die opleiding beginnende studenten nergens op lijkt. Ongewild zegt dat veel over de kwaliteit van ons secundair onderwijs, dat nochtans het beste ter wereld is. Dat is jammer. Misschien kan men zich troosten met deze gedachte: het onderwijs Nederlands bij onze Franstalige tegenvoeters is nóg slechter, maar dat lost ons probleem niet op.

Integratie Een vraagje van Chris Janssens (VB) leidde tot discussie. Hij sprak namelijk minister-president Bourgeois aan op diens opmerkingen over de verantwoordelijkheid van de Vlaming zelf in het hele integratiegebeuren. Die onzin duurt nu al veertig jaar, zei Janssens, en het is met die integratie nog altijd niks geworden. Bourgeois zelf stak de loftrompet over het fantastische Vlaamse integratiebeleid (waarschijnlijk bijna zo goed als ons onderwijs), vol kansen en rechten maar ook met plichten, successen en nog veel meer. Matthias Diependaele (N-VA) schoot de minister-president daarbij te hulp: er wordt zeker geen pamperbeleid gevoerd, enzovoort. De republikeinse waarden, pardon, de waarden van de Verlichting, horen er vanzelfsprekend ook bij. Diependaele citeerde daaruit de homoseksualiteit en de gelijkheid tussen man en vrouw. Wat zouden Voltaire en Rousseau daarover hebben gedacht? Bart Somers (Open Vld) betuigde zijn gebruikelijke beate steun. An Moerenhout (Groen) zei al even voorspelbaar dat nog veel meer voor de brave “vluchtelingen” mag gebeuren. Bourgeois verklaarde overal de hoge basisprincipes van onze samenleving uit te dragen, het liefst nog als hij een “iftar” bezoekt (waar ze van die lekkere zoete gebakjes hebben) en hij zei de uitingen van Janssens “stuitend” en “discriminatoir” te vinden. Hebben we dat ook weer gehad.

Hi Belgium Brussels Airways is bevallen van een “Hi Belgium Pass”, die het sinds de aanslagen nog meer geteisterde toerisme naar België moet aanzwengelen. Dat gaat in samenwerking met de NMBS en Toerisme Vlaanderen. Karin Brouwers (CD&V) zei dat schitterend te vinden, maar ze betreurt dat De Lijn niet bij de zaak werd betrokken. Toeristen moeten toch ook onze bussen en trams kunnen bewonderen.

Stefaan Sintobin (VB) verklaarde dat het initiatief niet “Vlaams” genoeg is. Minister Weyts meent dat dat automatisch wel goed komt omdat Wallonië minder cultuursteden heeft, twee maar om precies te zijn (nog iemand die in het basisonderwijs iets gemist heeft). Overigens, er is genoeg aanbod van de steden en De Lijn om het de toeristen naar de zin te maken.

4 mei 2017

Armeense tranen in Beiroet In het kader van zijn journalistiek project is freelancejournalist Jens de Rycke naar Libanon afgereisd. Zijn verblijf in Beiroet viel samen met de herdenking van de Armeense genocide. Hier volgt een kort verslag.

Beiroet - Op 24 april herdenkt de Armeense gemeenschap wereldwijd de genocide op hun volk die meer dan 100 jaar geleden plaatsvond. De datum verwijst naar de dag waarop in Constantinopel (Istanboel) in 1915 de belangrijkste leiders van de Armeense gemeenschap werden gearresteerd.

Meer dan 240 politici, journalisten en religieuze leiders werden opgepakt omdat ze ervan werden verdacht met de geallieerden samen te spannen. Al was het eigenlijke doel van die arrestaties zowel het politieke als het culturele leiderschap van de Armeense gemeenschap te onthoofden. De gebeurtenis kondigde de start van de vernietiging van de Armeense gemeenschap in Anatolië aan.

In het begin aan de twintigste eeuw was het Ottomaanse Rijk de zieke man van Europa. De Jong-Turken kwamen in 1908 aan de macht.

Een groep jonge officieren, bekend als de drie Pasha’s, nam de leiding over het rijk, met als doel het te versterken en te moderniseren.

Maar het rijk verloor alsnog de Balkanoorlogen (1912-1913) waardoor het het grootste deel van zijn bezittingen in Europa verloor aan de christelijke Balkanstaten. Tegelijkertijd heerste in het rijk, zowel bij Arabieren als Armenen, een roep voor meer onafhankelijkheid. De Jong-Turken raakten er meer van overtuigd dat het Ottomaanse Rijk enkel kon overleven als een cultureel homogene Turkse natie. Niet-Turkse minderheden moesten worden geassimileerd of verdwijnen.

Wat hedendaags Turkije ook mag zeggen, de deportatie was wel degelijk gepland en werd destijds door de Jong-Turken openlijk verkondigd. Op 26 mei 1915 keurde het Ottomaanse parlement Talat Pasha’s wet goed, waarbij het werd toegestaan dat de Armeense populatie vanuit de oostelijke provincies van Anatolië werd gedeporteerd. Daaropvolgend stuurde de minister van Binnenlandse zaken eind mei naar alle gouverneurs een document, ondertekend door Talat Pasha, waarbij tot onmiddellijke deporatie werd bevolen. Aan het deportatiebevel voegden de Jong-Turken ook geheime orders toe, die de massamoord op de gedeporteerde Armenen bevalen. De architect van de genocide, Talat Pasha, wilde ervoor zorgen dat de Armenen nooit ergens een meerderheid zouden bereiken die ze voor onafhankelijkheid nodig hadden.

Het Ottomaanse Rijk streed op dat moment op drie fronten in De Grote Oorlog, dus werden er speciale eenheden gerekruteerd om de moordbevelen uit te voeren. Criminele bendes, Koerden en islamitische Balkanvluchtelingen voerden de massaslachtingen op bevel van de Ottomaanse overheid uit. Hierbij werd steeds hetzelfde patroon gebruikt. Eerst werden Armenen uit hun dorpen verdreven, waarbij de mannen van hun vrouwen en kinderen werden gescheiden. De mannen werden meteen gedood. De vrouwen en kinderen werden op doodmarsen (vaak door de open woestijn) met bestemming Syrië of Irak gestuurd.

Tijdens die marsen werden ze het slachtoffer van roofpartijen en massaslachtingen. Naar schatting 1 tot 1,5 miljoen Armenen, alsook andere christelijke minderheden, zoals Assyriërs en Grieken, stierven tijdens die genocide.

Onze wraak is overleven Die gebeurtenissen leven nog steeds levendig in de geest van de Armenen wereldwijd.

Ook de Armeense gemeenschap in Libanon gaat 102 jaar na de genocide op straat, om hun gedode (over)grootouders te herdenken.

Honderden fakkels verlichten de straten van Beiroet. Alle leeftijden en klassen zijn deze avond vertegenwoordigd. Hun bestemming is de Anteliaskerk, de Armeens-Apostolische kerk in Beiroet. Nadat al hun kerken en heiligdommen in Anatolië werden vernietigd tijdens de genocide, werd deze kerk in 1930 de nieuwe heilige stoel voor de Armeense Kerk.

Het domein herbergt een klein heiligdom ter herinnering aan de Armeense genocide. In het midden van de kapel staat een glazen koker gevuld met beenderen van slachtoffers uit de Syrische woestijn. Het maakt de getuigenissen van de overlevenden tastbaar voor de jongere generaties. Er vormt zich een lange rij van mensen die allemaal in het heiligdom willen. Iedereen wil er even binnen voor een kort gebed of bezinningsmoment.

Herinneringen Ik spreek er met Ashod, een jonge Armeen die ook naar de herdenking is gekomen. Eén van zijn overgrootvaders vocht mee in strijd van Musa Dagh. (Het beroemde verhaal van een kleine gemeenschap van Armenen die zich aan de Mediterraanse kust gedurende 40 dagen tegen de Ottomanen verdedigde. Franz Werfel schreef een boek over die gebeurtenis.)

Nadat ze waren gered door de Franse vloot trok zijn grootvader naar Libanon. “Ik doe mee aan de betoging om aan Erdogan te tonen dat het geen zin heeft om de genocide te ontkennen. Ikzelf ben het levende bewijs van de genocide. Mijn overgrootouders zijn afkomstig uit twee verschillende dorpen en ze zouden elkaar nooit hebben ontmoet, mochten ze niet zijn gevlucht naar Libanon. Iedereen die de genocide ontkent, ontkent dus ook mijn bestaan. Ik wandel mee in deze mars om aan te tonen dat zowel ik als het leed van mijn grootouders wel degelijk echt zijn. Als Armeen blijft het nodig om voor mijn rechten te blijven vechten. Vooral omdat Turkije niet uit zijn verleden wil leren en onze gemeenschap onrecht blijft aandoen. Zo steunen ze in de Syrische oorlog extremisten die christenen, dus ook Armenen, viseren. Het moet ophouden.”

De genocide lijkt in het bewustzijn van iedere Armeen gegrift en is een deel van hun identiteit geworden. De herinnering aan het leed van hun voorvaderen zit in hun bloed.

Ook Serly, een jonge Armeense vrouw, heeft deze avond haar eigen verhaal mee.

“Mijn overgrootmoeder was 8 jaar toen ze de genocide meemaakte. Haar familie werd gedwongen hun boerderij samen met al hun bezittingen in Adana achter te laten en deel te nemen aan de doodmars naar Syrië. Ze vertelde vaak hoe ze met tranen in haar ogen de tomatenplanten in de verte zag verdwijnen.

Tijdens de tocht werden ze door een bende Koerden overvallen, waardoor haar familieleden elkaar uit het verloren. Ze bereikte een stadje in de buurt en begon daar haar mama te zoeken. Op het marktplein in de stad vond ze haar. Onthoofd, met haar hoofd op een dienblad voor haar lichaam gelegd.”

De grootmoeder van Serly werd door de Fransen gered en trok samen met andere weeskinderen via Syrië naar Libanon. “Als Armeense kom ik elk jaar op deze datum naar hier omdat het verhaal van mijn overgroot-

Katholicos Aram I moeder me duidelijk heeft gemaakt dat mijn generatie een schuld heeft in te lossen aan onze gemeenschap en onze overgrootouders.”

Wij willen gerechtigheid Omgeven door lijfwachten wandelt een persoon gekleed in een zwart gewaad voorbij. De katholikos komt zijn geloofsgemeenschap een hart onder de riem steken. In de Armeens-Orthodoxe Kerk wordt de titel katholikos gebruikt voor het hoofd van hun kerkgemeenschap. Al meer dan 20 jaar leidt Aram I de Armeense gemeenschap. Onder het oog van de camera’s trekt hij zich samen met enkele hoogwaardigheidsbekleders terug in zijn vertrekken. Als al de grote namen zijn vertrokken, slaag ik erin hem snel enkele vragen te stellen:.

“Als katholicos kom ik net zoals alle Armenen vandaag naar hier om onze martelaren te herdenken. Hun geest leeft elke dag bij ons, maar vandaag staat volledig in het teken van hun leed. Iedereen hier aanwezig heeft een verhaal over de genocide. Turkije ontkent al die verhalen, maar wij respecteren hun mening hierover niet. De genocide is wetenschappelijk bewezen en wereldwijd erkend, en dus niet enkel op onze verhalen berust.

Vandaag draait het niet enkel om het verleden, maar ook om het opeisen van onze rechten. Als christenen moeten we zondaars vergeven. Het is een essentieel onderdeel van ons geloof. Maar vergiffenis kan pas komen na een schuldbekentenis. We kunnen Turkije enkel vergeven als ze hun zonden opbiechten. Dus toegeven dat ze schuldig zijn aan de geplande uitroeiing van onze voorvaderen. We willen dus erkenning van de genocide door diens daders alsook een gepaste schadevergoeding. Ze hebben onze kerken en eigendommen gestolen en dit onrecht is nog steeds niet vergoed. Turkije moet zijn geschiedenis onder ogen zien, ook al willen de Turken de feiten niet erkennen.

Ze zouden kunnen leren uit de daden van hun overgrootouders en het als een les meedragen voor toekomstige generaties. Maar helaas lijken ze terug hetzelfde pad te bewandelen. De zieke man van de 19de eeuw heeft vandaag een andere vorm aangenomen, maar is nog steeds machtsbelust. Helaas ziet Europa het gevaar hiervan niet in, en is de EU te zwak op een vuist te maken tegen deze tirannie. Ik kan enkel maar waarschuwen voor de gevolgen van deze naïviteit en oproepen om te leren uit onze tragische geschiedenis.”

Jens de Rycke

Even peilen. Oeps!

Brigitte Macron dacht haar man een extra steuntje te geven op Twitter, door een peiling te organiseren voor de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen. Maar dat liep niet zoals verwacht. Nadat meer dan 4.000 mensen hun stem hadden uitgebracht, stond Marine Le Pen afgetekend aan de leiding met 68 procent. Dus haalde Brigitte de peiling maar van het net. Toch gaf ze het nog niet op. Ze herlanceerde de peiling, maar nu konden de mensen ook ‘blanco’ stemmen. Wellicht dacht Brigitte dat haar man zo alsnog als winnaar uit de bus zou komen, maar ook dat viel tegen. Na bijna 2.500 uitgebrachte stemmen haalde Le Pen alweer 64 procent, bijna evenveel als in de eerste peiling, terwijl Macron zakte van 32 procent naar 20 procent. Daarop verdween de peiling definitief. Zoals steeds hadden aandachtige twitteraars intussen wel schermafdrukken gemaakt, en die gingen het hele net rond. Bij het twitteraars kon de pret niet op…

Het nabije buitenland

4 mei 2017 Macron in het defensief Een te zelfzekere Emmanuel Macron moest zich de voorbije week proberen te herpakken. Zijn campagne zat in het slop, terwijl concurrente Marine Le Pen twee versnellingen hoger schakelde. Het FN-kopstuk nadert in de peilingen, maar de voorsprong van Macron ziet er nog altijd comfortabel uit.

Wanneer u dit leest, is het tv-debat tussen de twee finalisten voor de Franse presidentsverkiezingen achter de rug. Dat debat was een unicum. Emmanuel Macron (En Marche!) maakte geen bezwaar om in gesprek te treden met Marine Le Pen (FN). In 2002 was het anders. Jacques Chirac weigerde een debat met de andere finalist van de presidentsverkiezingen, Marines vader, Jean-Marie Le Pen. Het debat dat op TF1 en France 2 werd uitgezonden, was voor Marine Le Pen wellicht een manier om de kloof met Macron nog wat meer te dichten. Zij is nu eenmaal een betere debater. Na de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, op 23 april, ging iedereen ervan uit dat Macron in de tweede ronde, nu zondag 7 mei, met de vingers in de neus zou winnen. In de peilingen haalde hij 63 tot 65 procent van de stemmen. Maar de voorbije dagen is zijn voorsprong gestaag gedaald. Op een bepaald moment was de verhouding 59 procent voor Macron en 41 procent voor Marine Le Pen. Veel Fransen hebben geen zin om in de tweede ronde te gaan kiezen en dat zou de FN-kandidate voordeel kunnen opleveren. Het is ook zo dat, in tegenstelling tot 2002, niet massaal geprotesteerd wordt tegen de aanwezigheid van een Le Pen in de tweede ronde. En ook de politici zijn wat terughoudender. De extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon wil geen stemadvies geven. De soevereinist Nicolas Dupont-Aignan, die in de eerste ronde bijna 5 procent van de stemmen haalde, steunt het FN. Idem voor

Si la France m’était contée Marie-Frence Garaud, een grande dame van het gaullisme uit de jaren zeventig. Bij Les Républicains zeggen veel kopstukken dat ze voor Macron zullen stemmen, maar ze zeggen dat zonder veel overtuiging. Een aantal kopstukken zegt eerder tegen Le Pen te zullen stemmen dan voor Macron. Bij de achterban van Les Républicains zou slechts een derde voor Macron stemmen. De rest blijft thuis, of kiest toch voor Le Pen.

Oude wonden openrijten Al die elementen maken de tweede ronde toch iets spannender, al lijkt Macrons voorsprong comfortabel. Dat het toch nog spannend werd, is te wijten aan het gedrag van Macron zelf.

Diens campagne tussen de twee rondes in, is ontstellend zwak.

Hij maakt de ene fout na de andere. Eerst was er de speech op zondag 23 april. Nietszeggend, zoals gewoonlijk, maar wel met een houding alsof de zege al binnen was. Daarna ging Macron vieren in een Parijse brasserie en verdween hij twee dagen van de radar. Marine Le Pen, die bleef maar campagne voeren. Het hoogtepunt was ongetwijfeld haar bezoek aan de met sluiting bedreigde Whirlpool-fabriek in Amiens. Ze werd er door de arbeiders als een heldin onthaald. Ondertussen had Macron in een gebouw van de lokale kamer van koophandel een gesprek met de vakbonden. Daarna trok hij naar de Whirlpool-site, maar het kwaad was al geschied. Macron, ex-bankier, kwam over als een wereldvreemde en elitaire politicus. Zeker omdat hij tijdens de campagne voor de eerste ronde niet eens de moeite had genomen om het bedrijf te bezoeken. De sluiting was nochtans al in januari aangekondigd, en Macron is bovendien afkomstig van Amiens. Tijdens een meeting in Atrecht, ’s avonds, ging het van kwaad naar erger. Daar begon Macron te schreeuwen en te tieren. Hij had het over de familie Le Pen die zich in hun kas-

Pippa trouwt De geliefde zus van de toekomstige koningin van GrootBrittannië, Pippa Middleton, stapt binnenkort in het huwelijksbootje. De jongere zus van de hertogin van Cambridge is al enkele jaren populair bij de roddelpers. Een trouwfeest met sprookjesallures kondigt zich aan.

Toen Catherine Middleton, ‘Kate’ voor de vrienden, in 2011 in het huwelijk trad met prins William, de oudste zoon van kroonprins Charles, waren de paparazzi al fan. Pippa Middleton (°1983) is beeldschoon en spontaan. De roddelbladen lustten er wel pap van, dat Pippa regelmatig in het openbaar verscheen aan de zijde van prins Harry. Dat bood een voedingsbodem voor een hoop achterklap. Zus Kate trouwde zo’n zes jaar geleden, en nu is Pippa zelf aan de beurt.

Paparrazi smullen Het fijne aan de dochters uit de familie Middleton is dat zij, oorspronkelijk weliswaar van adel, van relatief eenvoudige komaf zijn.

Moeder en vader werkten allebei in de luchtvaartsector. Aan de Schotse universiteit van Edinburgh studeerde Pippa Engelse litteratuurwetenschappen. Aanvankelijk startte zij haar loopbaan in de marketingsector. Ze werkte reclamecampagnes uit voor luxueuze merken en ze hielp tal van evenementen organiseren. Deels door haar baan liep Pippa van het ene mondaine feestje naar het andere. Dat bleef niet onopgemerkt.

De journalisten merkten haar al snel op. Reeds in 2008 werd Pippa Middleton door ‘Tatler’, een magazine dat focust op mode en levensstijl, uitgeroepen tot ‘Begeerlijkste Vrijgezel van het Jaar’. Doordat haar zus, Catherine Middleton, al volop in de belangstelling stond, zat een leven buiten de schijnwerpers

Auto’s en geld Vanaf juli vorig jaar kon de voltallige Britse pers opnieuw smullen. Pippa kondigde haar huwelijk aan. Ze verloofde zich met James Matthews (°1975). Wie is haar aanstaande man precies?

Als rijkeluiszoontje had Matthews veel vrije tijd. Hij werd autopiloot en reed mee in heel wat formule 3-wedstijden. Na jaren in bolides te hebben rondgereden, ging James Matthews zich op vastgoed storten. Hij werd naast makelaar ook een vermogensbeheerder. Niet met enorm veel succes, tot dusver. Een van de bedrijven waarin Matthews zwaar investeerde, blijkt thans betrokken bij een gigantische fraudezaak.

Op 20 mei zullen Matthew en Pippa in het huwelijk treden.

Dat zal gebeuren in Birkshire, ten westen van Londen. In Birk-

Angela springt op de internationale draaimolen Had Duitsland vorige zondag zijn Bondsdagverkiezingen gehouden, dan was CDU eens te meer vooruit gedokkerd en had SPD een tik gekregen. De “Politbarometer” van ZDF (Zweites Deutsches Fernsehen, de tweede openbare zender, met hoofdzetel te Mainz) toont het afkalven van SPD met 3 procent, waardoor de socialisten 29 procent halen.

Het plus-effect van Martin Schulz, voormalig voorzitter van het Europees Parlement, als kopman, is wankel. CDU/CSU klimt met 2 procent naar 37 procent. De Grüne Partei tekent 8 procent op, plus 1 procent. Die Linke haalt 9 procent, plus 1 procent. AfD krijgt een klapje, 8 procent, min 1 procent. De FDP (liberaal) klimt lichtjes, met 1 procent tot 6 procent. De Duitse zondagskranten noteren de blijvende sympathie van de kiezers voor Angela Merkel en haar troepen. Bij de vraag wie de Duitsers verkiezen als kanselier, haalt Merkel het, met 50 procent, twee procent vooruit; Schulz zakt van 40 naar 37 procent.

Draaimolen Wanneer u deze rubriek leest, is Angela Merkel op kiescampagne in Nordrhein-Westfalen. In de dagen voordien was zij crisismanager van de wereldproblemen tijdens een reis die zaterdag begon richting Malta, waarop zij op zondag Djedda aandeed in Saoedi-Arabië, gevolgd door Abu Dhabi, om af te ronden met president Poetin in Sotschi. Met haar internationale autoriteit wil Merkel haar binnenlandse positie verstevigen. In de eerste 100 dagen van zijn presidentschap heeft Donald Trump zesmaal getelefoneerd met Merkel, dubbel zoveel als zijn telefoongesprekken met de Japanse eerste minister en driemaal zoveel als met de Britse premier. De getallen wijzen op het Duitse belang voor de VSA. Trump heeft de spons gevaagd over de uit-

Verdeeldheid binnen het FN? Le Pen haalde voordeel uit het geknoei van Macron. Maar ook de FN-kandidate legde geen foutloos parcours af. In filmpjes en verkiezingsfolders steekt ze duidelijk de hand uit naar de kiezers van Jean-Luc Mélenchon. Ze wijst op parallellen tussen zijn en haar programma. Maar binnen het FN is niet iedereen daar even gelukkig mee. Marion Maréchal-Le Pen, onder anderen, vindt dat Marine Le Pen te veel naar links opschuift, vooral met haar economisch programma. Marion is er trouwens in geslaagd één van de omstreden voorstellen van Le Pen, namelijk de uittrede uit de eurozone, naar de achtergrond te verschuiven. Florian Philippot vindt dat het FN duidelijk moet mikken op de linkse kiezer. Een discussie die in de partij voor verdeeldheid zorgt.

Vraag is of die verdeeldheid niet nog meer aan de oppervlakte Salan zal komen bij de parlementsverkiezingen van juni.

engeland shire groeiden Pippa en haar zus op. Het kerkje, daterend uit de twaalfde eeuw, bevindt zich op een privaat landgoed. Ongenodigde gasten, én media, zullen niets van het hele gebeuren mee kunnen maken. Camera’s zijn niet welkom, en de gastenlijst zal streng gecontroleerd worden. Van de genodigden op het trouwfeest zijn enkel de partners welkom, indien zij getrouwd zijn of op zijn minst verloofd. Een gevolg van die regel is dat prins Harry, de jongere broer van prins William, verplicht zal worden alleen naar het trouwfeest af te zakken. Zijn huidige vriendin - waarmee hij niet getrouwd of verloofd is – is niet welkom. Volgens geruchten is Pippa jaloers op de Amerikaanse actrice Meghan Markle, de vriendin van prins Harry.

Populair koningshuis Vorige week werd in Nederland Koningsdag gevierd. De populariteit van het Huis van Oranje steekt schril af bij de matige belangstelling voor het houterige Coburg van België. Net als in Nederland is de koninklijke familie in het Verenigd Koninkrijk nog steeds geliefd. De 91-jarige Queen Elisabeth II zit al zo’n 65 jaren op de troon. Ondanks haar leeftijd blijft haar mate van populariteit ongezien. In 2012, tijdens haar diamanten jubileum, bleek uit bevragingen dat meer dan 90 procent van de Britten lovend over haar is. In de jongste jaren is dat percentage nauwelijks gezakt. Wanneer Queen Elisabeth komt te overlijden, hoeft het Huis Winsor niet te vrezen. De treurige Charles vindt enkel prachtige en populaire figuren in de koninklijke familie: William, Kate, Pippa... Zelfs de rosharige Harry is een lieveling van het publiek. Zolang hij de drank laat en niet gaat rondlopen in een nazi-uniform, zoals in het verleden eens gebeurde.

LvS

Bei uns in Deutschland

spraak van Merkel tijdens zijn verkiezingscampagne dat hij een mafkees is.

Merkels optreden in Nordrhein-Westfalen, deze donderdag, in een zeer belangrijk kiesgebied voor de CDU, is een weerlegging van het verwijt dat haar medestanders maken, dat de kanselier niet “entschlossen” (overtuigend, beslist) genoeg in de nationale kiesstrijd stapt. Na het verkiezen van Schulz als kopman van de socialisten, drongen de partijgenoten aan dat Merkel zich meer ten lande zou tonen. Angela Merkel liet meteen wat zurig optekenen dat zij elke dag bezig is met de verdediging van haar kiezers en het land, vanuit haar ambtskantoor aan de Spree.

De reis van de voorbije vier dagen onderlijnt het verschil in soortelijk gewicht tussen de regeringsleider en haar uitdager, Schulz. Op Malta bereidde Merkel de vergadering van de G-20 in Hamburg in juli voor. De dagen nadien stonden in het teken van taaie internationale conflicten, waarbij de bondskanselier kon tonen dat zij bekwaam, rustig en sturend mee kan helpen aan hun oplossing. Merkel als wereldwijde crisismanager moet de Duitse harten verblijden.

Saoedi-Arabië is niet alleen voor België, omwille van zijn walgelijke behandeling van vrouwen en ongelovigen, een boeman.

Doodvonnissen worden in dat voorbeeldland van Allah uitgevoerd met de sabel. En met oliegeld, onder meer bij ons verdiend, betalen de sjeiks ruimhartig gebedsplekken als de Grote Moskee in Brussel, met hun leugenachtige leiders en wahabitische praatjes. Het koningshuis slacht in buurland Jemen opstandige geloofsgenoten af. Westerse regeringen die zich met die theocraten inlaten, wekken een bittere smaak op in de mond. Vooral Duitsland draait zich schutterig om en om, want een actieve wapenleverancier aan de Saoedi’s. Recentelijk wer-

FRANKRIJK

teel van Montretout terugtrekt, terwijl de rest van de Fransen aan het sneuvelen is in een nieuwe oorlog. Een oorlog die uitbreekt omdat ‘president Le Pen Frankrijk uit de Europese Unie heeft doen stappen’. Macron had intussen op de bevriende zender BFMTV oude wonden opengereten. Hij legde de link tussen het Front National en de OAS, de beweging die streed tegen de Algerijnse onafhankelijkheid. Macron trok een rode draad door de OAS en het Front National, en hij herinnerde aan de mislukte aanslagen door de OAS op president de Gaulle. En hij ging verder. Macron vermeldde de naam van Thibaut de la Tocnaye, die voor het FN in de regionale raad van Zuid-Frankrijk zetelt. Hij is de zoon van Alain de la Tocnaye, lid van het commando dat op 22 augustus 1962 een mislukte aanslag pleegde op de Gaulle.

Dat de vader van François Hollande, de mentor van Macron, ook actief is geweest bij de OAS, dat werd verzwegen.

Right or wrong er voor Pippa niet meer in. ‘Time Magazine’ ging in 2012 zelfs zover om, na het trouwfeest van Kate en William, haar op te nemen in de ranglijst van de honderd meest invloedrijke personen ter wereld.

De vraag blijft in hoeverre Pippa een eigen, interessante persoonlijkheid heeft. Is zij meer dan of uitsluitend ‘de bekende zus’? In het najaar van 2014 kreeg Pippa minstens 400.000 pond (473.000 euro) om een schrijfsel uit te geven bij het bekende ‘Pinguin Books’.

Het boekje, waarin zij beschrijft hoe je succesvol evenementen organiseert, stelde zwaar teleur, zowel op het vlak van de inhoud als op het gebied van de verkoopcijfers. Sedertdien werd het wat stiller rond Pippa. Toch verdween ze nooit helemaal uit het gezichtsveld. Voor het rechtse, conservatieve weekblad ‘The Spectator’ schreef ze in de afgelopen jaren heel wat columns.

13

DUITSLAND

den aan de Saoedische marine patrouilleboten geleverd. Sigmar Gabriel (SPD) heeft als economieminister van de regeringMerkel gepleit voor een vermindering van deze handel, echter, een stilstand van de wapenleveringen is er niet. Angela Merkel heeft bewust, als symbolische daad, in de delegatie die haar vergezelde naar Djedda geen vertegenwoordigers mee van de wapenindustrie. Waar de bondskanselier ook op lette: zij verlaagde zich niet bij haar islamistische gastheren tot het dragen van een hoofddoek of een abaya, de nonnenjurk van de orthodoxe moslima’s. Die abaya werd aanbevolen aan de vrouwelijke medereizigers als zij buiten de officiële vertegenwoordiging op stap gingen.

Rusland In Saoedi-Arabië kwam Syrië ter sprake en de Saoedi’s zijn de hardste tegenstanders van president Assad. Bondskanselier Merkel kan dus heet van de tong hun laatste gedachten meebrengen naar Sotschi bij de Russische president, de flinkste medestander van de Syrische nummer één. Tussen Duitsland en Rusland is de sfeer bedrukt. De annexatie van de Krim ligt Berlijn immers op de maag, en de troebelen in Oost-Oekraïne, waar Russische “vrijwilligers” de rebellen steunen, leidt tot de destabilisatie van Centraal-Europa, waarvoor Duitsland beducht is. De Bondsregering tracht, aldus de woordvoerder op vrijdag, Rusland in opbouwende “Lösungen einzubinden”. Ook binnenlandse politiek piept om de hoek. Duitse industriëlen dringen bij hun regering reeds geruime tijd aan om de sancties van de Europese Unie tegen Moskou te versoepelen. En de Duitse kiezers zijn een vriendelijkere relatie met Rusland genegen.

Kurt Ruegen

14

Beeldspraak

4 mei 2017

medialand

Film

Honderd dagen Trump

Vensters op de wereld

Zowat alle media stonden er afgelopen weekend bij stil dat Donald Trump al honderd dagen president van de Verenigde Staten is. Enfin, het was vooral het verstand van de journalisten dat erbij stil stond dat er nog steeds aanhangers van Trump rondlopen. Zo leidde onze eigenste openbare omroep, die niet gezegd wil hebben dat ze niet objectief en niet neutraal zou zijn, een reportage van Björn Soenens in met een “en zelfs na honderd dagen blijft een deel van de achterban van Donald Trump hem nog steeds steunen”. Ja, stel je voor zeg. Wat voor idioten moeten dat dan wel niet zijn?

Wat op die inleiding volgde, was een verslagje, afgenomen door zonnestraaltje Björn Soenens, uit één of andere miserabele vallei in Kentucky, van een vrouw die zo marginaal mogelijk geportretteerd werd. O ja, natuurlijk lopen er ook in New York aanhangers van Trump rond, met een mooi appartement, een respectabele baan, en deftige kleren waardoor je bijna zou gaan denken dat het normale mensen waren. Maar om één of andere reden past dat niet in het constructief-journalistieke narratief van de VRT. Wat ook niet past in dat narratief van de VRT: een gelijkaardig verslag uit pakweg de Borinage, waar de ellende al evenzeer zomaar met een lepel uit de grauwe lucht te scheppen valt, ingeleid met een “zelfs na tienduizend dagen socialistisch bestuur blijven er Walen achter de PS staan, of willen ze zelfs nog een rode versnelling hoger met de PTB”. Misschien omdat dat niet past op de vooravond van 1 mei? En de rest van het jaar?

Correspondents’ Dinner zonder president Donald Trump had ervoor gekozen zijn honderd dagen in het Witte Huis bij zijn aanhangers in Pennsylvania te gaan vieren, en zond dus zijn kat naar de jaarlijkse White House Correspondents’ Dinner. Dat diner is een jaarlijkse traditie, oorspronkelijk om prijswinnaars te huldigen en studiebeurzen uit te reiken, maar het evolueerde de laatste jaren naar een kleine stand-upcomedyshow waarbij de zittende president en enkele entertainers grapjes maken over zichzelf, andere politici en de pers. Het was voor het eerst sedert 1981, toen Ronald Reagan herstelde van een aanslag, dat de president niet aanwezig was op dat diner.

In principe hoort het diner in een redelijk vriendschappelijke sfeer te verlopen, zelfs als de president een Republikein is, en al heeft het gros van de journalisten duidelijk een Democratische stempel. Dit jaar hadden echter enkele journalisten reeds lang op voorhand aangekondigd niet naar het diner te zullen komen, uit protest tegen de verkiezing van Trump. De politieke comedian Samantha Bee organiseerde zelfs haar eigen “Not the White House Correspondents’ Dinner”, die onze media, hoe kan het anders, on-ge-loof-lijk grappig vonden.

Dat Donald Trump zijn kat stuurde, kwam niet bepaald uit de lucht vallen, ook al probeerden onze media het lichtjes anders voor te stellen. Hij zou er toch maar gezeten hebben tussen een stelletje verzuurde Democratische journalisten die hem het liefst zo snel mogelijk weer uit het Witte Huis willen zien vertrekken.

Quoi? De New York Times elitair?

Donald Trump haalde op zijn bijeenkomst in Pennsylvania nog eens fors uit naar de pers. In het bijzonder CNN en The New York Times nam hij in het vizier. CNN noemde hij “fake news”, en The New York Times verweet hij elitair te zijn. De correspondent van de VRT vond vooral dat laatste bijzonder ongehoord.

Nochtans heeft Trump voor de volle pot gelijk wanneer hij The New York Times verwijt elitair te zijn. Die krant gaat er zelf prat op dat ze een “kwaliteitskrant” is – geen krant voor boerenpummels of gewone stervelingen dus, maar voor de zelfverklaarde intellectuele elite. En waarschijnlijk zouden ze daar op de redactie nog liever collectief doodvallen dan dat Trump de krant een compliment zou geven.

Eutelsat wil Koerdische zenders blokkeren Het Franse satellietbedrijf Eutelsat heeft haar partner Uplink dringend verzocht om alle diensten voor de Koerdische zenders Ronahî TV, NewsChannel en Stêrk TV onmiddellijk te staken. De achtergrond? Een verzoek van de Turkse mediaregulator RTÜK,

EU waarschuwt Verenigd Koninkrijk dat de Brexit niet gratis zal zijn

die de drie zenders wil blokkeren omdat ze “de Europese conventies en de Turkse wetten schenden”. Over welke Europese conventies en welke Turkse wetten het precies gaat, is niet duidelijk, en waarschijnlijk niet eens zo belangrijk. Als die zenders maar uit de lucht gehaald worden.

Het is niet de eerste keer dat Eutelsat Koerdische zenders verwijdert of blokkeert op verzoek van de Turkse mediaregulator RTÜK. In september van verleden jaar werden Newroz TV en Med Nûçe TV van de HotBird-satelliet verwijderd. Een Franse rechtbank oordeelde toen dat dat niet mocht, maar Eutelsat legde dat oordeel eenvoudigweg naast zich neer.

Eutelsat is op papier een privébedrijf, met aandelen op Euronext. Maar meer dan een kwart van de aandelen zijn in handen van Bpifrance, een investeringsbank van de Franse staat.

Nog eens 7,5 procent is in handen van het Fonds Stratégique de Participations (FSP), een investeringsvehikel van vier grote Franse verzekeraars, waarvan niet verwacht kan worden dat het zich tegen de belangen van de Franse staat zou keren. 6,7 procent is in handen van China Investment Corporation (CIC), waar ze, daar hoeven we geen tekening bij te maken, hun slaap niet laten voor wat persvrijheid of het recht op zelfbeschikking van één of ander prutvolkje dat, net als de Tibetanen, zo dom was zich op de verkeerde plaats te gaan vestigen.

Overigens, in Turkije zit men echt niet stil wat lastige media betreft. Verleden week raakte bekend dat Turkije de toegang tot Wikipedia geblokkeerd heeft, en niet alleen de Turkse versie, ook in alle andere talen. Wat verleden week dan weer niet geblokkeerd werd, waren de onderhandelingen tussen Turkije en de Europese Unie over een mogelijke toetreding van Turkije tot de EU. Voor de lezer hoeft daar waarschijnlijk geen tekeningetje bij.

Telenet verliest tv-klanten Het gaat niet goed met de tv-dienst van Telenet. In het eerste kwartaal van dit jaar verloor het bedrijf maar liefst 21.000 abonnees. Vergeleken met een jaar geleden staat de teller daarmee op een verlies van 40.000 abonnees. Op een totaal van om en bij twee miljoen abonnees is dat natuurlijk nog geen ramp, maar het valt op dat in elk van de afgelopen vier kwartalen verlies geboekt werd. De trend is daarmee duidelijk: er wordt minder en minder traditioneel tv gekeken.

Bij de VRT willen ze dat niet begrepen hebben. Daar dromen ze zelfs van een tv-kanaal extra, en dan nog wel voor jongeren voor wie het woord “tv-kanaal” binnenkort even archaïsch klinkt als “kiesschijf“ en “gele briefkaart”. Op onze kosten, natuurlijk, of wat dacht u?

Stoute Telegraaf De Nederlandse krant De Telegraaf was het opgevallen dat er de laatste tijd nogal wat klachten waren over criminaliteit in verband met asielzoekers. Een journalist van de krant had daarom bij de Nederlandse politie geïnformeerd naar de criminaliteitscijfers onder asielzoekers, maar kreeg als antwoord dat de politie zo geen cijfers bijhoudt. Bleek even later dat de politie wél zulke cijfers bijhoudt, maar ze liever niet vrijgeeft. Om één en ander toe te dekken, bood de Nederlandse politie daarom De Telegraaf ander nieuws ter compensatie aan. Waarna de bom barstte in media-Nederland, en de politie ferm met de billen bloot stond.

Wij zouden het wel eens willen zien gebeuren dat een Vlaamse krant iets gelijkaardigs zou doen: bij de politie de criminaliteitscijfers van asielzoekers opvragen. Onze “kwaliteitsmedia” kennende, zouden zij er eerder alles voor doen om de cijfers stil te houden, moest de Belgische politie ooit op het idee komen ze openlijk publiceren.

Wij rekenen erop dat, met de aanstaande overname van De Telegraaf door de Vlaamse mediagroep Mediahuis, binnenkort een einde zal komen aan het bijzonder polariserende en stigmatiserende gedrag van de journalisten van De Telegraaf.

Films zijn vensters op de wereld, zegt men, en ik wil dat graag geloven. Kennismaken met wat leeft in andere landen en culturen kan niet anders dan verrijkend zijn, en speelfilms maken daar zeker deel van uit. Als je een beetje de internationale filmproductie volgt, kun je niet anders dan vaststellen dat ons klein ‘Belgenland’ niet zo slecht presteert als het erop aankomt de filmliefhebber daarmee kennis te laten maken. Er worden over de ganse wereld jaarlijks enorm veel films gemaakt – in Indië alleen al zo’n duizend –, het is dus onbegonnen werk om al die films naar hier te krijgen.

Engelstalige films en vooral Amerikaanse films vormen sowieso geen probleem, ze zijn bij wijze van spreken het DNA van de multiplexen.

Wat onze zuiderburen betreft, is er evenmin een probleem, het aantal Franse films dat in onze bioscopen loopt, is groter dan je denkt. Alleen moet je daarvoor naar Wallonië of Brussel trekken en de taal van Molière machtig zijn, want, aangezien Franse films in Vlaanderen niet “marcheren” (er zijn natuurlijk uitzonderingen), doet men dikwijls niet eens de moeite om Nederlandstalige voettitels te voorzien.

Het zit al anders wat onze noorderburen aangaat. Vlaanderen is al lang genezen van zijn hang naar Nederlandse tvprogramma’s, en dat geldt intussen ook voor speelfilms van achter de Moerdijk. Er was een tijd dat met films uit Holland flink wat geld kon verdiend worden – de films van Paul Verhoeven, “Ciske de Rat”, “Op hoop van zegen”, “Flodder”, enz. – maar intussen betekent de Nederlandse productie kwalitatief nog nauwelijks wat. Het aantal dat we dan ook te zien krijgen, is minimaal. Idem voor Duitsland en Italië.

Wat de rest van de wereldproductie betreft, mogen we ons gelukkig achten dat er nog filmverdelers zijn die risico’s durven nemen en films die weinig commercieel ogen of uit relatief onbekende filmlanden komen, maar wel furore maken op de grote internationale filmfestivals, aankopen met de wetenschap dat de winstmarge klein zal zijn. Voeg daarbij wat er te zien valt op de talrijke filmfestivals in ons land en de filmliefhebber die op de hoogte wil blijven, komt beslist aan zijn trekken.

Bedenkingen die mij weer eens te binnen schoten bij het uitbrengen van de Argentijnse film “El ciudadano ilustre” en de Japanse film “After the Storm” (Engelse titel voor “Umi yori mo mada fukaku”)

El ciudadano ilustre Deze film van het duo Gaston Duprat en Mariano Cohn begint met een statement. De Argentijnse schrijver Mantovani ontvangt in Stockholm de Nobelprijs, maar zijn dankwoord klinkt bitter. De Nobelprijs betekent dat hij nu behoort tot het establishment, dat de inhoud van zijn boeken geaccepteerd wordt, terwijl een schrijver juist moet ingaan tegen de heersende mentaliteit. Vijf jaar later schiet er van die opvatting niet veel over.

Beroemd en rijk heeft hij zich teruggetrokken in zijn villa in Barcelona. Hij is helemaal het type geworden van de hooghartige, elitaire schrijver. Als hij een uitnodiging krijgt van het dorp waar hij opgroeide om ereburger te worden, ziet hij dat wel zitten. Wat dan volgt, wordt door de makers in beeld gezet als een tragikomedie, waarin de schrijver moet vaststellen dat hij eigenlijk niet zo geliefd is, maar ook de dorpelingen een veeg uit de pan krijgen als ze beseffen dat ze niet mee kunnen profiteren van diens succes.

De moraal is duidelijk: in deze materialistische tijden is het moeilijk om te weerstaan aan de roep naar faam en geld. De Argentijns-Spaanse context maakt het wat exotischer, maar de achterliggende waarheid lees je dagelijks in de krant of zie je op de tv.

After the Storm De Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda is geen onbekende. Zijn familiedrama’s bezorgden hem via filmfestivals internationale erkenning als de erfgenaam van Yasujiro Ozu, samen met Akira Kurosawa zowat de grootste Japanse regisseur. De stijl van Kore-eda is weliswaar niet zo streng formalistisch als bij Ozu, maar inderdaad, de tekening van Japanse families roept herinneringen op aan de Japanse grootmeester.

Hoofdpersonage in “After the Storm” is Ryota, een man die er ooit van droomde schrijver te worden. Onder andere door zijn gokverslaving blikt hij terug op een mislukt leven.

Van een schrijverscarrière is niets in huis gekomen. Zijn “kost” verdient hij door wat detectivewerk te doen. Zijn huwelijk is op de klippen gelopen, zijn zoon probeert hij aan zich te binden door wat geschenken, en als hij bij zijn oude moeder op bezoek gaat probeert hij wat dingen mee te nemen die hij kan verpatsen. Als een storm de hele familie toevallig samenbrengt, moet Ryota noodgedwongen zijn situatie onder ogen zien.

Kore-eda is niet streng voor zijn personages. Hij bedekt hun tekortkomingen met de mantel der liefde. Er zit ook een zekere melancholie in, een sfeer van wat had kunnen zijn en niet is geworden. Het is mooi en heel menselijk. Iets in de zin van, niemand is perfect en het leven is wat het is. Niks K.T. fatalistisch, gewoon de realiteit.

Dossier

4 mei 2017

15

De bestuurlijke scheiding in 1917 In het bezette België, gedurende de Eerste Wereldoorlog, zetten sommige Vlaamsgezinden de Vlaamse strijd voort. Zij zijn actieve Vlaamsgezinden, activisten, in tegenstelling tot andere flaminganten, die passief blijven. Passieven zijn passivisten, omdat naar hun mening voorlopig één zaak telt: “Eerst België vrij!” Daarna al het andere…(deel 3) Om eenheid te brengen in de verschillende activistische stromingen en groepen werd op 7 januari 1917 in het Vlaams Huis te Brussel een “landdag” gehouden. De deelnemers aan die “landdag” kozen de leden van de “Raad van Vlaanderen”, die zal ijveren “voor Vlaanderens volledige en actieve zelfstandigheid en autonomie”. Niet alle activisten zijn het eens met de Raad van Vlaanderen. De activisten zelf vormen slechts een kleine minderheid in Vlaanderen. Er hangt in die tijd veel geheimzinnigheid rond de “Raad”. In de ogen van niet weinig Vlamingen zijn de leden van de Raad van Vlaanderen gewoon landverraders.

Acht leden van de Raad van Vlaanderen krijgen de opdracht om aan de Duitse ‘Zivil Verwaltung’ (burgerlijk bestuur) te Brussel officieel de oprichting van de Raad mee te delen. Deze afgevaardigden behoren tot verschillende strekkingen. Het zijn prof. dr. Pieter Tack, de Brugse geneesheer dr. Emiel Dumon, de Antwerpse wisselagent Lodewijk Severyns (zijn schrijversnaam is Claudius Severus), de Antwerpse advocaat Jozef van den Broeck, de Brusselse handelaar Achiel Brijs, de Brusselse leraar J. Lambrechts, de leraar dr. Haller von Ziegsar, ook Brusselaar, en de geboren SintNiklazenaar dr. August Borms.

De 12de februari worden zij ontvangen door de Duitse gouverneur-generaal: kolonel-generaal dr. Moritz von Bissing. Zij delen hem het doel van de Raad van Vlaanderen mee, lezen hem het manifest “Aan het Vlaamse Volk” voor, en verzoeken hem het nodige te doen opdat een afvaardiging van de Raad naar Berlijn zou kunnen reizen, teneinde aan de rijkskanselier het programma van de activisten te kunnen mededelen.

Bij von Bissing Gouverneur-generaal von Bissing persoonlijk is geen voorstander van een soevereine Vlaamse staat. Zoals vele hogere Duitse militairen wil hij eenvoudig de annexatie van geheel België bij Duitsland.

Dat kon hij niet rechtuit zeggen, om verschillende redenen. De Politische Abteilung bij het Duitse bestuur te Brussel – een dienst van het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken – kan niet dulden dat de eis “Vlaanderen een soevereine Staat” gesteld wordt. Dit om redenen van buitenlandse-politieke maar ook van Duitse binnenlands-politieke aard.

Daar staan die acht eenvoudige Vlamingen dan bij de Duitse gouverneur-generaal in zijn feldgraue uniform met rode en gouden opslagen en versiersels Von Bissing weet hoe hij te spreken heeft.

Hij is blij, zegt hij, de heren afgevaardigden van de Raad van Vlaanderen te kunnen begroeten. Hij bedankt hen voor hun hulp, hem verleend bij het behandelen van de Vlaamse problemen. Hij verzekert hen dat hij niet alleen met het verstand maar ook met het hart voor de Vlamingen werkt. Zij van hun kant moeten vertrouwen stellen in het Duitse bestuur. Hij zal bij de rijkskanselier aandringen dat hij een Vlaamse afvaarding zou ontvangen. Zelfbestuur en autonomie zijn echter niet in looppas te verwezenlijken…

Men kan slechts stap voor stap vooruitgaan. De bestuurlijke scheiding verwezenlijken, is niet gemakkelijk. Het ministerie van Justitie splitsen stuit op grote moeilijkheden.

Die moeten en zullen echter overwonnen worden. Vertrouwen! Dat vraagt von Bissing nogmaals. “Laat ons samenwerken! Zo zullen we een voor Vlaanderen goede oplossing bereiken!” Er wordt gesproken over een geschikt gebouw voor de Raad van Vlaanderen, over de geldmiddelen… Zaken die door de Zivil Verwaltung in overleg met het bestuur van de Raad zullen geregeld worden.

De “opgeëisten” Borms leest nu een stuk voor waarin namens de Raad van Vlaanderen begrip gevraagd wordt voor de opgeëisten.

Het is een “bede” voor “onze ongelukkige broeders, de werklozen: velen onder hen zijn ten onrechte weggevoerd geworden en de

behandeling welke die opgeëisten hebben ondergaan, moet dikwijls hard en onrechtvaardig geweest zijn”.

Borms, de goedhartige, kloeke man met de bronzen stem en het hart van een kind, is zelf ontroerd als hij dit pleidooi verdraagt. Hij voegt er echter ook bij dat de Vlaamse Beweging (zoals hij het activisme noemt) “een grote knak” gekregen heeft door de opeisingen. Dat is maar al te waar! De “gewone man” denkt niet aan eigen cultuur en politieke autonomie: hij ziet wel de opgeëisten, met hun bepakking, tussen Duitse soldaten met de bajonet op het geweer… Borms dankt de gouverneurgeneraal (hij kan hem toch niet uitschelden?) omdat hij reeds honderden weggevoerden naar huis liet terugkeren.

Hij spreekt de hoop uit dat het wegvoeren zoveel mogelijk zou beperkt worden, en dat enkel echte werklozen zouden getroffen worden door die maatregel. Hij vraagt ook (en dat zal hem later zeer kwalijk genomen worden) dat de Vlaamse arbeiders niet zouden overgebracht worden naar het walenland of naar (bezet) Frankrijk, maar naar Duitsland, in milieus waar ze als vrienden behandeld worden. Von Bissing hoopt dat hij betreffende de werklozen zal kunnen doen wat de heren vragen…

De reis naar Berlijn Nu moet de afvaardiging samengesteld worden die namens de Raad van Vlaanderen naar Berlijn zal reizen. Reis die steeds gedurende de oorlog en nog vele jaren na 1918 als een van de activistische “misdaden” zal geschandvlekt worden…

Over de samenstelling moet voorzitter Tack onderhandelen met de Politische Abteilung.

De zevenkoppige Vlaamse delegatie in Berlijn Ten slotte zijn het, naast Tack zelf, dr. August Borms, dr. Emiel Dumon, leraar J. Lambrichts, advocaat Jozef van den Broeck, dr. Emiel Verhees en prof. dr. T. Vernieuwe die op 2 maart vertrekken, vergezeld door graaf Harrach. De volgende dag worden zij in de vroegere werkkamer van de “ijzeren kanselier” officieel ontvangen door von Bethmann-Hollweg. Tack is de woordvoerder. Hij zet in het kort het VlaamsActivistisch programma uiteen: autonomie voor Vlaanderen op grondslag van de Nederlandse taal en cultuur. Hij legt de nadruk op het vast voornemen van de Vlamingen om hun zelfbeschikkingsrecht op politiek, cultureel en economisch gebied tegenover welke mogendheid ook te handhaven.

De volledige bestuurlijke scheiding zal nog tijdens de bezetting verwezenlijkt worden, belooft de rijkskanselier – die natuurlijk niet anders kan spreken dan in de veronderstelling van een Duitse eindzege. De taalgrens moet zodra mogelijk de grensscheiding worden tussen Vlaanderen en Wallonië.

Twee gebieden die administratief goed gescheiden zullen zijn, maar verenigd onder het gezag van de gouverneur-generaal. De moeilijkheden zijn niet klein, maar zij kunnen overwonnen worden, zegt ook von BethmannHollweg. En hij belooft dat het Duitse rijk bij de vredesonderhandelingen en na de vrede al het mogelijke zal doen om de vrije ontwikkeling van het Vlaams volk te eisen en te waarborgen.

“Bieravond” ’s Avonds ontvangt de kanselier zijn Vlaamse bezoekers op een “bieravond”, waarop ook tal van hoge heren uitgenodigd zijn: staatssecretarissen, staatsministers, prelaten, hogere amb-

De reis naar Berlijn is een dankbaar onderwerp voor cartoonisten tenaren, leden van de Rijksdag.

Wat is er toen en later in België gekletst over die bieravond! Wat is hij beschreven als een walgelijke zuippartij, waar de Vlaamse “landverraders” en Duitse “beulen” zich zat dronken op de rug en de kosten van de Vlamingen en Walen. Het kenmerkende van zulke officiële “bieravond” was juist dat er veel meer gepraat werd dan gedronken, en vooral dat er persoonlijke contacten gelegd werden.

Een eerst gevolg (maar dan geheim) van het Vlaamse bezoek bij Bethmann-Hollweg is, dat de rijkskanselier op 7 maart militair begrip vraagt voor zijn “Flamenpolitik”. Hij schrijft namelijk aan veldmaarschalk Paul von Beneckendorff und von Hindenburg, hoofd van de generale straf: de Duitse belangen, die wij voor politiek behartigen, zijn volkomen duidelijk.

Hindenburg, die zich om Vlaanderen als zodanig geen zier bekommert en als militair enkel belang stelt in de Vlaamse Noordzeekust, antwoordt vier dagen later dat hij BethmannHollweg trouw zal steunen in de “Flamenpolitik”, die door de keizer goedgekeurd werd. België, aldus Hindenburg, mag dus niet te zeer economisch uitgebuit worden. Het moet niettemin economisch toch meer verzwakt worden dan het Duitse volk, teneinde het economisch afhankelijk te maken van Duitsland.

Dat weten de Vlaamse activisten natuurlijk niet. De verstandigste activisten beseffen echter maar al te duidelijk dat het de Duitsers om Duitsland te doen is, niet om Vlaanderen. En dat het een gevaarlijk spel is, met grote heren kersen te eten. Ze gooien u namelijk de pitten naar het hoofd.

De “stoofhaken” De reis van de afgevaardigden naar Berlijn zal voorlopig geheim gehouden worden, zo is overeengekomen tussen het bestuur van de Raad van Vlaanderen en de Politische Abteilung te Brussel. Op zondag 4 maart verschijnt echter in de “Belgischer Kurier”, Duitse krant te Brussel uitgegeven, een verslag over het bezoek van de Vlaamse afgevaardigden bij de rijkskanselier.

De volgende dag publiceert de “Vossische Zeitung” zelfs de namen van de zeven Vlamingen. Een reporter van het blad heeft ze eenvoudig genoteerd bij de receptie van het hotel waar ze verbleven!

De 17de maart kan men in “Die Wochenschau” een foto vinden van de zeven, in geklede jas en met hoge hoed, samen met hun Berlijnse begeleider, ritmeester von Auer.

Wat heeft die foto, waarop de zeven “landverraders” met de Duitse officier in wijde mantel en met pinhelm, toen en later verontwaardiging opgewekt in België! Hoe dikwijls werd die na 1918 niet gebruikt in de verkiezingsstrijd.

Om de Frontpartij (de Vlaams nationalisten) af te schilderen als “verkocht aan den Duits”!

Ook aan Vlaamse zijde wordt onmiddellijk geprotesteerd tegen de reis naar Berlijn. De Antwerpse liberale volksvertegenwoordiger Louis Franck – voor 1914 één der “kraaiende hanen”, naast Frans van Cauwelaert en Kamiel Huysmans – richt reeds op 10 maart een manifest aan von Bissing, om hem te zeggen: Vlamingen en Walen hebben slechts één wens, één wil, één gedachte: het vrije en onverdeelbare Belgische vaderland.

Zevenendertig Vlamingen ondertekenden dat manifest. Vlaamsgezinden zoals prof.

Emiel Vliebergh, August Vermeylen, advocaat Hektor Lebon, Karel Weyler, kunstschilder Juliaan de Vriendt (de vader van Sam), Maurits Sabbe, Herman Teirlinck, Karel van de Woestijne, dr. Borginon (de oom van Hendrik), kanunnik Luytgaerens, Alfred Hegenscheidt.

Er zijn ook franskiljons onder de ondertekenaars, zoals volksvertegenwoordiger Versteylen uit Turnhout. Verder onverschilligen, die zich nooit om de Vlaamse strijd bekommerden. De bestuurlijke scheiding behoorde nooit tot het programma van de Vlaamse Beweging, zeggen de 77. De afgevaardigden van een door onbekenden aangestelde Raad van Vlaanderen hebben niet het minste recht om namens het Vlaamse volk te spreken, aldus de 77.

Van de honderdzeventig voor de oorlog vrij verkozen volksvertegenwoordigers en senatoren hebben er zich slechts twee bij de activistische beweging aangesloten: de liberaal Leo Augusteyns en de katholiek Adelfons Henderickx, beiden uit Antwerpen. De bezetter heeft het recht niet, aldus het manifest, de inrichting van het land te veranderen of, nog minder, op te heffen. De Vlamingen hebben geen vreemde hulp nodig om hun “taalgrieven” te herstellen. Ten slotte: eerst de onafhankelijkheid van België hersteld, en dan de Vlaamse strijd hervat! De inhoud van dit manifest aan von Bissing wordt slechts drie weken later bekendgemaakt.

De knappe activistische journalist “Luc” (de letterkundige Raf Verhulst) schrijft dan twee hoofdartikelen in “Het Vlaamsche Nieuws” over hetgeen hij spottend het manifest van “de stoofhaken” noemt. “Luc” zit nooit om een gevatte vergelijking verlegen: in het lottoof kienspel wordt het getal 77 de stoofhaken genoemd!

Bestuurlijke scheiding!

Het blijft niet bij woorden: op 21 maart 1917 wordt door kolonel-generaal Moritz von Bissing, gouverneur-generaal van België, de bestuurlijke scheiding afgekondigd. België wordt daardoor ingedeeld in twee administratieve gebieden. Het ene omvat de provincies Antwerpen, Limburg, Oost- en WestVlaanderen en de arrondissementen Brussel en Leuven; Brussel is de zetel van het bestuur.

Het andere omvat de provincies Henegouwen, Luik, Luxemburg en Namen, alsook het arrondissement Nijvel. Het zal bestuurd worden vanuit Namen.

Die Duitse verordening uitvoeren, gaat zomaar niet. Het volk aanvaardt ze niet. Het komt tot een administratieve staking. De Belgische regering te Le Havre reageert. De activistische leiders hebben af te rekenen met verwarring, onzekerheid en wantrouwen in eigen rangen, omwille van de reis naar Berlijn, en omdat de Vlaamse Beweging voor 1914 nog niet rijp was voor een bestuurlijke scheiding. Die nu aanvaarden in oorlogstijd, onder de bezetting, en “van den Duits”, terwijl een Belgisch leger, grotendeels uit Vlamingen bestaand, aan de IJzer tegen diezelfde Duitser vecht?!

E.d.V

Volgende week: Speelbal van de Duitse politiek?

16

Cultuur

4 mei 2017

Over de partijgrenzen heen en door alle moegetergde Vlamingen te zingen op de bekende voois van wijlen Jules De Corte.

Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn wij belgië zo beu Misschien omdat Vlamingen balen van ’t eeuwige ‘non’ van de Walen en als ginds ’t haantje kraait dan zwijgt hier Vlaanderen die leu Daarom zijn wij belgie zo beu.

Ik zou wel eens willen weten, waar zijn onze eisen naartoe.

Om communautair niet te storen, hebben wij die maar zelf diepgevroren, want wij worden ’t communautaire gehannes nooit moe.

Daarom geven wij altijd maar toe.

Ik zou wel eens willen weten, waar gaan Vlaanderens eurootjes heen.

Door de zwaartekracht als bij wonder, vloeien die nog altijd naar onder en niemand in ’t zuiden zegt dank u aan Vlaanderen, geen een, maar wij hebben het wel aan ons been.

Van onze hofdichter

Ik zou wel eens…

Een Florentijn al tekenend door de Nederlanden Ze waren met velen, de kunstenaars uit de Zuidelijke Nederlanden die naar Italië trokken om er de klassieken of hedendaagse meesters te bestuderen. Zeldzaam waren de kunstenaars uit Italië die naar onze contreien op studiereis kwamen. De Florentijn Remigio Cantagallina was één van hen.

Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn wij belgië zo moe.

Misschien zijn wij altijd de braven die voor ’t zuiden maar op blijven draven.

Politici kijken ernaar en knijpen een oogje toe.

Hector van Oevelen Vlaming, ontwaak en stop dat gedoe!

Reiziger uit Italië

VVA-prijs voor dr. Frans Debrabandere Op zondag 22 april werd tijdens de jaarlijkse algemene ledendag van het Verbond Vlaamse Academici (VVA), voor de tiende maal de VVA-prijs uitgereikt. Laureaat dit jaar is Frans Debrabandere, een expert in de etymologie van de Nederlandse taal en de oorsprong van de familienamen in Vlaanderen.

Dr. Debrabandere is in 1933 geboren te Kuurne (bij Kortrijk), en werd in 1952 laureaat Retorica aan het Sint-Amandscollege te Kortrijk. Hij studeerde van 1952 tot 1956 Germaanse filologie aan de KU Leuven, en behaalde in 1956 grote onderscheiding met zijn scriptie “Studie over de Kortrijkse persoonsnamen en vooral de patroniemen, voorkomend in de Stadregisters en de Wezerijregisters van het einde der XIVe en het begin der XVe eeuw”. Dat werk werd in 1958 voor het grootste deel gepubliceerd. Hij is auteur van 24 boeken (waaronder negen woordenboeken) en meer dan 1.300 artikelen en boekbesprekingen op het gebied van naamkunde, dialectstudie, etymologie, lexicografie, taalzorg en taalpolitiek. Hij is op die domeinen werkelijk de referentie in het Nederlandse taalgebied. Professioneel was dr. Debrabandere van 1958 tot 1994 docent Nederlands en Duits aan de pedagogische hogeschool in Brugge. Daarnaast nam hij ook deel aan allerlei commissies zoals de Koninklijke Commissie voor Toponymie en Dialectologie, de

straatnamencommissie voor de stad Brugge, de Provinciale Commissie voor Geschiedenis en Volkskunde, en de Koninklijke Commissie van advies voor plaatsnaamgeving WestVlaanderen. Dit telkens in diverse hoedanigheden, gaande van lid, tot secretatis-generaal en voorzitter. In 1983-‘84 was hij hoofdmedewerker van het Nederlands taalonderwijs voor de Nederlandse Taalunie in Den Haag. Voorts was hij ook nog actief bij het West-Vlaams Verbond van Kringen voor Heemkunde, voorzitter van de Vereniging Algemeen Nederlands, de Vlaamse Vereniging voor Familiekunde, enz.

We kunnen gerust stellen dat dr. Debrabandere een autoriteit is in het Nederlandse taalgebied. Overigens, zijn zoon Peter volgde in zijn voetsporen, en is ook erg actief op dit vlak. Hij publiceerde in 2004 het “Woordenboek voor correct taalgebruik”. Peter is ook hoofdredacteur van Neerlandia, het tijdschrift van het Algemeen Nederlands Verbond. Onder luid applaus overhandigde VVA-voorzitter Paul Becue aan de laureaat de prijs, een beeldje van de kunstenaar Kobe.

Remigio Cantagallina (ca. 1582-1656) bracht het grootste deel van zijn leven en loopbaan door in Firenze. Hij zou er een opleiding tot architect en ingenieur gevolgd hebben en hij zou in de leer zijn geweest bij tekenaar-schilder Jacopo Ligozzi (1547-1687), die zijn kunst ten dienste stelde van de christelijke strijd tegen de Osmaanse veroveraars. Zeker is dat Cantagallina in Firenze werkzaam is geweest als tekenaar van gebouwen, stadsgezichten en landschappen. Het Uffizi heeft meer dan tweehonderd dergelijke werken van de kunstenaar in de collectie.

In 1612-1613 verbleef Cantagallina in de Zuidelijke Nederlanden. Waarschijnlijk kwam hij op uitnodiging van hertog Alexander de Bournonville (1585-1656). Dat is af te leiden uit de vele tekeningen die de Florentijn maakte van bezittingen van de hertog in het Brusselse, bijvoorbeeld het Hôtel d’Hoogstraten, en her en der verspreid in de Nederlanden, zoals het kasteel in Temse. In die gemeente tekende Cantagallina ook de kerk, de watermolen en de huizen op de oever van de Schelde.

Een andere hypothese is dat de kunstenaar naar de Zuidelijke Nederlanden werd gestuurd door de Toscaanse groothertog Cosimo II de’Medici, om er contacten te leggen met kunstenaars en om er landschapsschilderijen te kopen. Die waren toen bijzonder gegeerd in heel Italië. Vooral het werk van Paul Bril (15541626) viel in de smaak. Die Antwerpenaar had zich in Rome gevestigd en schilderde er fresco’s met landschappen in kerken en paleizen van pausen en kardinalen. Bril genoot eveneens bijval met zijn kleine landschappen op koper en paneel. Het atelier van Bril in Rome was rond 1600 een trefpunt van kunstenaars uit de Zuidelijke Nederlanden die zich wederzijds inspireerden. Ook Jan I Brueghel kwam langs in het atelier van Bril in Rome.

Fijne kanttekening Werken van Paul Bril en Jan I Brueghel zijn tot 2 juli in het Rockoxhuis te zien op de tentoonstelling over het landschap in de schilderkunst van de Nederlanden in de zestiende en zeventiende eeuw. Ze geeft een beeld van de plaats en de betekenis van beiden in de evolutie van de landschapsschilderkunst.

Tijdens zijn rondreis in de Nederlanden had

Cantagallina, de kunstenaar die zich wilde ontdoen van de traditionele maniëristische landschapstekening, een ontmoeting met de vernieuwer Jan I Brueghel, de hofschilder van Albrecht en Isabella. Die ontmoeting vond plaats in augustus 1612 in Spa (Cantagallina heeft meerdere tekeningen gemaakt van kuurgasten bij de bronnen) en die is bepalend geweest voor de evolutie in de stijl van de Florentijn na zijn terugkeer naar Italië.

De focustentoonstelling die volgende week opent in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten (KMSKB) in Brussel is dan ook een penfijne kanttekening bij de expo in het Rockoxhuis. Ze toont uitzonderlijk originele tekeningen die Cantagallina in de Zuidelijke Nederlanden heeft gemaakt. Het is een selectie uit de mooie reeks die het museum in 1886 in Firenze heeft aangekocht.

Brussel Cantagallina heeft zich gespecialiseerd in het topografische genre, wat duidelijk te zien is in de tekeningen die hij in de Zuidelijke Nederlanden maakte. Vooral Brussel is ruim vertegenwoordigd. Soms tekende hij één enkel gebouw, bijvoorbeeld de kerk van OnzeLieve-Vrouw-ten-Zavel, maar meestal gaat het om een hele wijk. De kunstenaar had een duidelijke voorliefde voor stadsmuren, wallen en poorten (zie afbeelding).

De poorten van Brussel heeft hij allemaal getekend. Cantagallina was de eerste om ook plekken in de binnenstad minutieus te tekenen. Die werken zijn uniek materiaal om de geschiedenis van Brussel te illustreren.

Tegelijk met de tentoonstelling in de KMSKB loopt een expo met vergrote afdrukken van de kleine tekeningen van Cantagallina. Die zijn onder het Koningsplein te zien in de kelders van het voormalige majestueuze paleis van de hertogen van Brabant, dat in 1731 in vlammen opging. Cantagallina heeft een mooie tekening gemaakt van het paleis toen het nog in volle glorie pronkte op de Brusselse Coudenberg.

MMMV Tentoonstelling ‘Remigio Cantagallina, een Italiaanse reiziger in de Zuidelijke Nederlanden’, van 12 mei tot 27 augustus, KMSKB en Coudenbergpaleis, Brussel, www.fine-arts-museum.be en https://coudenberg.brussels/nl.

Op de korrel - In de “andere” pers las ik dat Karel de Gucht al bij herhaling geweigerd heeft mee te doen aan “De slimste mens ter wereld”. Boze tongen fluisteren dat hij, hoewel héél slim zijnde, niet wil deelnemen omdat hij … voorkennis zou hebben.

- Waarom gaan zoveel Vlamingen naar de Costa del Sol? Omdat zij in eigen land eraan gewoon geraakt zijn dat er met hen gesold wordt.

- Goed nieuws voor de ouderen in onze moderne samenleving: het zal kinderen voort aan verboden worden hun papa’s nog lijfstraffen toe te dienen.

Hector van Oevelen

Boeken

4 mei 2017

17

Het probleem Mohammed In het Nederlandse taalgebied bestaan twee originele studies over de islamitische profeet Mohammed (570-632): één van wijlen dr. Herman Somers (‘Een andere Mohammed’, 1993), en één van wijlen prof. Hans Jansen (‘De historische Mohammed’, 2005).

Vandaag is daar een derde klepper van formaat bijgekomen, namelijk ‘De kwestie M, een gekaapte godsdienst’ van Eddy Daniels, gewezen hoofdredacteur van Intermediair, laureaat van de Skepp-prijs in 2000 en momenteel redacteur van de nieuwssite De-Bron.org.

Zowel de jezuïet Somers als Eddy Daniels geen vroomheidsideaal. Hij was een ‘war lord’ gebruiken hetzelfde academische principe: die opdracht gaf tot (massa)moord, oorlog, de religieuze basisbronnen over Mohammed aanslagen, (seks)slavernij, roof, onthoofdin(Koran, hadieth i.c. Moesliem en Boekharie, gen en andere wreedheden. Los daarvan Siera) opnieuw doornemen en kritisch herin- werd zijn karakter gekenmerkt door narcisme, terpreteren. Veel islamologen doen namelijk megalomanie en vooral bedrog (meermaals die moeite niet meer, omdat die bronnen te dienden ‘openbaringen’ zijn eigen voordeel te bewerken of falen te verdoezelen). Zijn levensveel “storend materiaal” bevatten.

Waarom een studie over de stichter van de verhaal is geen blijde boodschap, eerder een islam? Hij wordt door de islam beschouwd als deprimerend relaas over een groep wrede ‘profeet’ en ‘boodschapper van God’. Volgens fanatici die met aanhoudend geweld steeds de islamitische orthodoxie werd de Koran (het meer invloed kregen. Daniels maakt dan ook ‘eeuwige, ongeschapen woord van God’) aan meermaals de vergelijking met de realiteit van hem geopenbaard en zijn de overleveringen de radicale islam vandaag. Daniels heeft een over zijn leven een goddelijk geïnspireerde knappe dossierkennis opgebouwd omtrent de bron van het islamitisch recht (sharia) en de bronnen van Mohammeds leven en dat resulinhoudelijke basis van de door elke moslim teert in gedetailleerde beschrijvingen. Door na te volgen soenna (voorbeeldgedrag van de die dossierkennis kan hij ook steekhoudende profeet). Hij heeft een dominerende impact op verklaringen geven van gebeurtenissen waar gelovigen, zowel door de invloed van zijn leven de traditionele islamologie in gebreke blijft. Zo op de leer als door zijn eigen levenswandel die kadert hij de eerste vlucht van gelovigen naar het nabijgelegen Ethiopië als een vlucht voor een na te volgen vroomheidsideaal zou zijn. de agressie van Mohammed zelf, en niet voor Wreedheden de intolerantie van zijn polytheïstische tegenDaar bevindt zich dus de kern van het pro- standers. Ook verbetert hij enkele keren de bleem, want Mohammed was jammer genoeg islamoloog Hans Jansen.

De geschiedenis van het ADJV

Mani en het manicheïsme Minpunten van het boek? Daniels beschrijft eigenlijk nooit het religieuze milieu waar Mohammed uit voortkwam (kruising van manicheïsme en montanisme). Toegegeven, zijn boek is een historische karakterstudie, maar toch mankeert deze info of leidt het tot onvolledigheden.

Mani (216-276), in het Latijn Manes genoemd, was de oprichter van het manicheïsme, een oude dualistische filosofische stroming uit de late oudheid die een tegenstelling ziet tussen licht en duisternis, goed en kwaad, ziel en stof. Zo noemt hij Mohammed een ‘narcist’ omdat hij zich het ‘zegel der profeten’ noemde, maar ook Mani zag zich als de definitieve schakel in een lange keten van Bijbelse profeten.

En net als Mani zag Mohammed de evangeliën als vervalst, en beiden gaven hun eigen versie ervan in losse openbaringen, na hun dood gereviseerd tot zogezegd ‘boek’. Mohammed nam gewoon ideeën over die de toenmalige heterodoxie van het Nabije Oosten kenmerkten. Het maakt hem niet minder narcistisch, natuurlijk.

Wie moet dit boek kopen? Iedereen die de islam bestudeert (professioneel of amateur), iedereen die aan vergelijkende godsdienstwetenschap doet, iedereen die geïnteresseerd is in de problematische actualiteit van de islam.

Moslims die de confrontatie met hun profeet aandurven en zich niet verstoppen ach-

Een van die voorlopers van het VNJ was het Heel-Nederlandse Algemeen Diets Jeugdverbond (ADJV) (1949-1961) dat naast en soms samen met andere eerder solitaire initiatieven de draad na een moeilijke repressie terug trachtte op te nemen.

De legendarische bezieler ervan was Staf Vermeire. Maar ook mannen als onder anderen Staf Verrept, Jaak de Meester en Maurits Cailliau speelden er een rol in. Hoe moeilijk de jaren vijftig ook waren, toch hadden zij ook enkele loten in de Noordelijke Nederlanden.

Hoewel Vlaamsgezind, toch beleden zij een Heel-Nederlands geloof en hadden zij nogal wat contacten in Noord en Zuid.

Beperkte omvang Het was geen massabeweging. Globaal

ADJV-Schriften Sinds heel wat jaren bestaat er een ‘Stuurgroep ADJV’, die al bijna 10 jaar lang elk kwartaal de ‘ADJV-Schriften’ uitgeeft. Het 39e nummer is zonet verschenen, het ‘jubileumnummer’ komt eraan!

Het zijn uiterst verzorgde en mooi geïllustreerde brochures die alle mogelijke aspecten uit de geschiedenis van het ADJV belichten: indrukken, belevenissen, archivalisch onderzoek, getuigenissen, interpretaties van gebeurtenissen en standpunten, overzichten van de tijdschriften en publicaties van het verbond, verbondskampen, markante figuren, bedenkingen bij de beleidsvoering in het Verbond,…

Maar ook linken naar soortgelijke jeugdbewegingsinitiatieven uit die tijd, zoals het Verbond van Blauwvoetvendels of het Sint-Arnoutvendel, komen aan bod.

Oudere lezers die het ADJV nog hebben gekend, maar ook jongeren die zich willen verdiepen in een stukje geschiedenis van de nietklassieke jeugdbeweging uit de naoorlogse periode, vinden in deze ‘ADJV-Schriften’ heel wat interessante informatie.

KvdP Voor slechts 20 euro verzekert men zich van een jaarabonnement. Contact: Maurits Cailliau, 057 20 41 94. Rekening: BE74 0001 5866 3607 t.n.v. Stuurgroep Oud-ADJV, 8900 Ieper. Oudere nummers zijn nog verkrijgbaar.

Eddy Daniels, De kwestie M. Een gekaapte godsdienst, Uitgeverij De Blauwe Tijger, 2017, 432 blz., 27 euro.

ISBN 978 94 92161 413 Het boek wordt officieel voorgesteld op 11 mei in Gent (inschrijven verplicht), maar u kunt het boek nu al bestellen in de webwinkel: www.pallieterke.net

De Europese spagaat

genomen kan de omvang over een tijdspanne van 10 jaar hooguit op een paar honderd leden geschat worden. De groepen - vendels - waren eerder bescheiden van omvang en een ‘nationale’ verbondsverzameling was nooit groter dan meerdere tientallen vendeljongens, en meisjes in de aparte meisjesscharen.

Maar zoals het helaas in die kringen nogal eens voorkwam, staarde men zich geregeld blind op principekwesties die dan leidden tot afscheuringen en oeverloze en escalerende correspondenties, waardoor de eigenlijke jeugdwerking meer dan eens in het gedrang kwam.

Toen enkele katholieke jeugdscharen toetraden in 1957, veranderde de naam in Blauwvoetjeugdverbond. Bij de ontbinding ervan in 1961 ontstond dan weer het Algemeen Diets Jongerenverbond, geen jeugdbeweging meer, maar een jongerenorganisatie en richtte zich vooral op ideologische vorming.

Hoe dan ook werden er jongeren gevormd die later in tal van Vlaamse organisaties en zelfs politieke partijen hun verantwoordelijkheid opnamen.

Van de naoorlogse Vlaams-nationale en Groot- of Heel-Nederlandse jeugdbewegingen is het Vlaams-Nationaal Jeugdverbond zeker de meest bekende. Het VNJ ontstond immers in 1961, precies op het moment dat de eerste naoorlogse pogingen hun zwanenzang zongen, en is tot op de dag van vandaag actief, al is de ‘troepensterkte’ de jongste jaren gevoelig afgenomen. Maar ze zijn er nog. Getuige daarvan is de ‘Verbondsmuziekkapel’ op het jaarlijkse Vlaams-nationaal Zangfeest.

ter melige fantasieën over zijn leven. En iedereen die een bijzonder, geestverruimend boek wil lezen. De 23 hoofdstukken bieden boeiend leeswerk.

Lieven van Mele

De essaybundel ‘De Europese spagaat’ is een eurokritisch boek waarin boeiende teksten staan die mensen zullen inspireren.

Patrick van Schie bijvoorbeeld, met zijn discours over het belang van de soevereiniteit der naties. “De soevereiniteit heeft onze landen nooit verlaten”, schrijft hij, zelfs al wordt die ontkent door de EU-verdragen die onze politici ondertekenen. Een goede les moraal voor de Vlamingen in België. Sid Lukassen schrijft het beste stuk over de nieuwe, grote politieke breuklijn van onze tijd in al zijn consequenties: lokale loyaliteit van gewone burgers versus kosmopolitisch burgerschap van West-Europese elites. Grundlegend. Lex Cornelissen beschrijft hoe “rechtse jongeren” de lange mars door de instellingen moeten aangaan. Klaag niet dat de islam het Westen overneemt, zegt hij, en kijk naar jullie eigen disfunctionele nataliteit, jullie geloofsafval en leeg materialisme. Er zijn er inderdaad iets te veel die rechts afgeven, maar links willen leven. Maar de natuur vult genadeloos elk vacuüm op. Een scherpe aanklacht ook van Wim van Rooy tegen de “sherpa’s van de islam” die op hun beurt de lange mars van de islam door Europa begeleiden.

Oekraïne Anton Kruft beschrijft heel goed de geschie-

denis van en de geopolitiek rond Oekraïne, maar het blijft toch een gemiste kans om duidelijker de zoveelste ‘war by proxy’ van Amerika tegen Rusland in Oekraïne en het belang van een Europese “as Parijs-Berlijn-Moskou” (Henri de Grossouvre) te beschrijven. De grote ontmaskering van het ‘Europese’ project is hoe zogezegde ‘Europeanen’ een anti-Europese agenda uitvoeren, namelijk, de Amerikaanse hegemonie over zichzelf versterken door Europa opnieuw kunstmatig te verdelen en weg te houden van zijn geostrategische partner (Rusland). Idem voor de Turkse toetreding.

Juliaan van Acker duidt als enige hoe onze cultuur en onze identiteit wegdeemsteren door het gebrek aan transcendente dimensie. Eén van de problemen van ‘rechts’ in Nederland en daarbuiten (daarvan getuigt ook deze bundel) is dat het overwegend vrijzinnig en liberaal geworden is. Bijgevolg snijdt men zich af van zijn eigen christelijke wortels en belet men mee het overleven van een organische cultuur.

(Spijtig dat zijn knappe tekst op het einde ontsierd wordt door bevreemdende opmerkingen zoals “toerisme moet tot het verleden behoren”, en “dieren uit hun concentratiekampen halen”.) Een typisch voorbeeld daarvan vond ik de bijdrage van Paul Cliteur: “zonder de natiestaat chaos”, schrijft hij stoer, maar hij ontkent wel dat de natiestaat zich mag baseren op etniciteit, taal of religie. Net zoals de EU maakt hij van identiteit iets luchtledigs. Hij begrijpt niet dat zijn liberale en vrijzinnige ideeën juist deel van het probleem zijn, deel van het wapen waarmee men de natie wil vernietigen.

Culturele en politieke malaise Nog een bevreemdende tekst is die van Antwerpenaar Luc Pauwels. Hij geeft een knappe analyse van onze culturele en politieke malaise (islamisering, hegemonie van de VS, corporatisme) om dan ineens te eindigen met ‘één federale staat’, ‘één (kleine) regering’, ‘één Europees leger’, en iedereen te vervangen ‘die daar niet meer in gelooft’. Eigenlijk haat hij de natiestaat evenzeer als de eurocraten, maar hij ziet niet dat dit soort federale EUSSR een veel groter monster is voor het ‘Europa der Volkeren’ (Bretoenen, Basken, et cetera) dan de natiestaat. Eigenlijk geldt de kritiek hier voor heel het boek: sterke analyses van de samenleving, maar als het over de EU gaat, verliest men zich totaal in theorieën zonder (sociologisch) inzicht in de oligarchische en bureaucratische structuren van supranationale instellingen.

J.P.

“De Europese Spagaat”, uitgeverij Aspekt, 2017, 300 blz., 24,95 euro.

ISBN 978 94 63381 963

18

Brieven

4 mei 2017

1 mei van de linkse kerk

Heilige Stoel op drift?

Pallieterke, Freya Groenstroomcertificaat van den Bossche, dochtertje van ex-socialist en multimiljonair Luc die naar eigen zeggen voor niet minder dan 700.000 euro per jaar “gaat wer-ken” mocht de 1 meistoet op gang trekken met voor de elfendertigste keer dezelfde voorspelbare prietpraat, terwijl schatrijke prominente socialisten samen met haar door het beeld kwamen lopen, want zij zijn er voor “de kleine man”. Dat uitgerekend Freya op het voorplan werd gebracht, zegt wel iets over de intellectuele eerlijkheid en de intelligentie van onze rode carrièremakers. Rudy de Notionele Leeuw (eveneens miljonair) liep ook in zo’n stoet. Volgende uitspraak is van voormalig links politicus en vakbondsman Georges Debunne: “En Belgique la Volks, et à la Côte d’Azur la Rolls.” Rudy de Notionele is voorzitter van het ABVV en van het Europees Vakverbond. Precies zoals Georges Debunne dat was. Dat er nog mensen zijn die socialist stemmen, valt niet meer logisch te verklaren. Hier is véél werk voor psychiaters.

Marc Bertrand - Edegem

EU-lid Turkije?

Pallieterke, Sedert de couppoging in Turkije in juli 2016 heeft Erdogan reeds meer 47.000 arrestaties laten verrichten en hebben 120.000 Turken hun job verloren (en hun gezinnen in armoede gebracht). Samen meer dan 167.000 mensen, plus hun familieleden. De betrokkenen zijn militairen, politieagenten, rechters, leerkrachten en ambtenaren. Bij de couppoging waren 8.500 personen betrokken (slechts ca. 5% daarvan). Bovendien is er geen enkele aanwijzing dat Gülen achter die mislukte staatsgreep zat. Het is duidelijk dat Erdogan die coup misbruikt om zich te ontdoen van tegenstanders door een schrikbewind te voeren en zijn macht te versterken. Dat Erdogan het nodig vindt de doodstraf terug in te voeren, versterkt alles. Dat diens tegenstanders in de gevangenis zitten, is voor hem niet goed genoeg. Zij moeten “verdwijnen”, zodat niemand hen nog kan zien. En dat Turkije ambieert lidmaatschap van de EU? Wanneer gaat de EU eindelijk beslissen dat het zinloos is Turkije bij de EU ook maar enige kans op lidmaatschap te geven? Nooit, toch?

Ivo van Hamme - Antwerpen

Geluidshinder en Zaventem Pallieterke, Naar aanleiding van het artikel “Geluidshinder Zaventem, Vuye toont de weg”, hierbij mijn voorstel: in afwachting van een definitieve afschaffing van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, stel ik voor dat de boetes voor geluidsoverlast, opgelegd aan de vliegtuigmaatschappijen die opereren vanuit Zaventem, integraal door het Vlaams Gewest worden betaald. Het bedrag van de boetes plus de bijkomende kosten wordt dan door Vlaanderen volledig in mindering gebracht van de subsidies die het Vlaams Gewest nog altijd toekent aan het Brusselse waterhoofd. Alea iacta est!

Steun

Alex Beaumon - L anden

STEUN

BE63 7360 1247 8308

(BIC KREDBEBB) BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) Kruisende woorden oplossing 1055

Pallieterke, De beelden van de paus - op bezoek in Egypte - in warme omhelzing met de plaatselijke islamitische leidsman herinnerden onwillekeurig aan de waarschuwende woorden van islamkenner Koenraad Elst: “… maar het geeft een idee van de bochten waarin de hoeders der christenheid zich tegenwoordig wringen om toch maar de islam te kunnen ophemelen.”

(Het Boek bij het Boek. p. 49). Het is overigens niet de eerste maal dat Franciscus toenadering zoekt en daarbij benadrukt dat de islam een godsdienst van de vrede is. Wordt hier niet te veel éénrichtingsvoetbal gespeeld?...

Zou het toeval zijn dat in de jongste maanden merkwaardige fenomenen opduiken in de christelijke wereld? Zo ontspon zich recentelijk een heftige polemiek in de Milanese krant LIBERO (09/04) onder de hoofding “La protesta di un credente” (Het protest van een gelovige). Redacteur Antonio Socci had scherpe kritiek geuit naar aanleiding van commentaar verschenen in AVVENIRE (krant van de bisschoppen). Het ging daarbij om uitspraken van de paus omtrent de eigenheid van Jezus die in Avvenire verdoezeld werden weergegeven, maar in Libero scherp tegen het licht werden gehouden. Dat daarbij geloofsthema’s zoals de H. Drievuldigheid op de helling worden gezet, verwekt uiteraard deining. Ook de benoeming door de paus van een nieuwe generaal-overste van de jezuïeten roept vragen op. Deze E.P. Sosa bestaat het om te proclameren dat niemand weet wat Jezus precies verkondigd heeft omdat ... er in die dagen nog geen bandrecorders waren! In het maandblad Positief van het Thomas More-Genootschap vraagt men zich af of het hier om een grap gaat. In dat blad wordt ook zorgelijk gereageerd tegen het opzet van de paus om de oeroude en gerespecteerde Orde van Malta af te schaffen.

Anderzijds las ik toevallig het intrigerende boek “AVARIZIA” (Gierigheid) van de onderzoeksjournalist Emiliano Fittipaldi (o.a. Corriere della Sera). Daarin wordt een bijwijlen hallucinant beeld geschetst van de leefwijze en praktijken van sommige kardinalen en prelaten, zulks op basis van onweerlegbare feiten en documenten. Het blijft de vraag in hoeverre Franciscus op de hoogte is van wat er allemaal reilt en zeilt in Vaticaanstad.

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

Leugenpers over Syrië Pallieterke, Een tweekoppige draak overheerst steeds driester onze wereld: de leugens zonder grenzen van de mainstream pers en de oorlogsmisdaden zonder schaamte van de westerse grootmachten. De enen worden gebruikt om de anderen te rechtvaardigen. De westerse “beschaving” is gebouwd op oorlogsmisdaden. De zes jaar durende oorlog tegen Syrië is een misdaad met onnoembaar lijden voor het volk. Toch komen hieruit ook wonderen van goedheid, wederzijdse opoffering en heldenmoed voort.

Deze oorlog is tegelijk een uitnodiging om nog meer in harmonie met en voor elkaar te leven. En uiteindelijk zal Jezus Christus de overwinnaar zijn. Dat is ons geloof, onze hoop en onze kracht om het religieuze gemeenschapsleven en de inzet van iedere dag voort te zetten. In het jaar 150 was Qâra al een bisschopsstad en gedurende eeuwen waren hier 13 kerken, totdat sultan Baibers in 1266 de religieuzen van het klooster en de christenen van het dorp uitmoordde. Vele moslims weten goed dat hun voorouders christenen waren en ze hebben ook een oprecht verlangen naar het geloof in Jezus Christus. Het bloed van de martelaren zal vruchten voortbrengen.

Pater Daniel Maes - Syrië

N O E D E L X T E N X R

Als het goed is… … dan zeggen we het ook. Graag zelfs. En zeker als het over een communautaire zaak gaat die eindelijk wordt geregeld volgens de logica en het gezond verstand. Na twintig jaar obstructie door de Franstaligen komt er, na heel wat Vlaamse druk op de regering - en dan vooral Vlaams-nationale druk vanuit meerderheid én oppositie -, eindelijk een ingangsexamen voor studenten geneeskunde in de Franstalige universiteiten, wordt de verdeling van de RIZIV-nummers tussen Vlaanderen en Wallonië wettelijk verankerd volgens bevolkingsaantal en wordt het overtal aan artsen in Wallonië rechtgezet. Het begon allemaal aan het einde van de jaren negentig, toen de federale regering quota invoerde voor het aantal artsen dat mocht afstuderen. Op die manier wou ze de medische overconsumptie tegengaan, die het gevolg was van een teveel aan artsen, en vermijden dat de opleiding aan kwaliteit zou inboeten. Daarom organiseerde Vlaanderen meteen ingangsexamens. Wallonië deed gewoon niets. Daardoor groeide het dossier compleet scheef volgens de beste Belgische tradities: Vlaanderen hield zich strikt aan die ingangsexamens om zo het wettelijk bepaalde aantal RIZIV-nummers te kunnen geven aan afgestudeerde geneesheren, terwijl Wallonië zich daar geen barst van aantrok en ongelimiteerd RIZIV-nummers liet toekennen, zonder verpinken aangemoedigd door toenmalig minister van Volksgezondheid Onkelinx. Kunt u zich voorstellen hoe ze tekeer zou gegaan zijn, mocht de situatie omgekeerd geweest zijn?! Valerie van Peel van N-VA heeft zich vanuit haar partij bijzonder krachtig ingezet ten aanzien van minister Maggie de Block om deze toestanden een halt toe te roepen, zeker nadat de planningscommissie de historisch scheefgegroeide situatie dreigde te institutionaliseren. Concreet komt het erop neer dat het overtal aan artsen dat in het verleden werd opgebouwd, gradueel zal worden afgebouwd.

Bovendien is voor de Franstalige universiteiten nu een ondergrens bepaald om hun opleidingen leefbaar te houden gedurende deze periode, maar verder wordt het overtal vanaf nu elk jaar maximaal gecompenseerd. Met de invoering van een ingangsexamen aan Franstalige kant – eindelijk zoals in Vlaanderen dus - en de verdeling van RIZIV-nummers tussen Wallonië en Vlaanderen volgens het bevolkingsaantal 60N/40F, maakt de regering komaf met de wantoestand. Van Peel: “Met dit akkoord lossen we het voor eens en altijd op in het belang van onze toekomstige artsen, hun patiënten en de betaalbaarheid van de

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B A R R I C A D E R E B O M H A L E N X N E R C R O O K X D X E T S X D I N N E M E N D H E I E S X E L A N X M O T X F J E X I P O D X U X A G E T E N X L O S S E R H L A N G S X L U I E R I T X O S C I L L A T I J S I R X E N E X S X V K I E M A N D X I M P E L N R X D E E L N E M E

Staatskas loopt miljoenen mis door kost vernietiging illegale wapens niet te innen

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

gezondheidszorg. De rekening voor het overschot aan artsen in Wallonië is lang genoeg betaald door Vlaanderen. Dat stopt hier en nu.” Goed zo, maar eens te meer is gebleken hoe moeilijk de Franstaligen te bewegen zijn tot een rechtvaardige aanpak. Federale loyaliteit? Mon oeil!

President Zuckerberg?

Er borrelen speculaties op over de toekomstplannen van Mark Zuckerberg, de baas van Facebook. Die is begonnen aan een toer door Amerika, waarbij het de bedoeling is alle staten te bezoeken en zoveel mogelijk mensen te spreken tegen het einde van dit jaar. Zuckerberg zelf noemt het een soort van ‘uitdaging’, maar over het waarom van zijn trip blijft hij vaag. “Na een tumultueus jaar, is mijn hoop voor deze uitdaging buiten te komen en meer mensen te spreken over hoe zij leven, werken, en denken over de toekomst”, verklaarde hij op zijn Facebookpagina begin dit jaar. Het is opvallend dat Zuckerberg zijn aandacht vooral richt op de zogenoemde ‘blue collars’ (arbeiders) die op Trump hebben gestemd, terwijl ze eigenlijk Democraat zijn. Daartoe bezocht hij vele plaatsen in de ‘rust-belt’, geïndustrialiseerde gebieden waar de werkloosheid en de armoede onder de arbeiders groot zijn. Eén en ander is nu ook de pers opgevallen en de vraag wordt stilaan openlijk gesteld of Zuckerberg een politieke carrière ambieert, ja misschien zelfs in de toekomst een gooi wil doen naar het presidentschap. De Facebookprezze doet er voorlopig het zwijgen toe.

De Vlaamse vakman

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

4 mei 2017

‘Den dikke’ et ‘Le hollandais’ SC Charleroi slaagde er na tien jaar nog eens in te winnen in het Constant vanden Stockstadion. Als men het over de Zebra’s heeft, dan denk ik automatisch aan Matty van Toorn. Velen zullen denken: wie in hemelsnaam is Matty Van Toorn?

Matty, een Nederlander, werd ooit van SC Charleroi naar Anderlecht getransfereerd. Ik heb hem zo een beetje onder mijn vleugels genomen toen hij bij paars-wit arriveerde. Ik verhuurde hem een flat in Vilvoorde voor een prijsje en nam hem wel eens mee naar de training, want hij reed rond in een schamele wagen, waarvan de rechterdeur openvloog als hij links afdraaide. Men bestempelde het steeds als een mirakel wanneer hij tot aan het stadion was geraakt.

In Brussel werd 75 procent van zijn salaris afgehouden om zijn schulden te betalen die hij in Charleroi had gemaakt. Hij runde een lederwinkel in het centrum van de stad, maar die zaak ging compleet over de kop. Er was maar één oplossing om terug boven water te komen: een transfer! Zo kwam hij bij Anderlecht terecht, maar hij speelde er niet veel.

Zijn huwelijk was inmiddels ook op de klippen gelopen in Charleroi.

Hartstilstand Van Toorn was als jeugdspeler van Vlaardingen naar Feyenoord gehaald. Hij was een talent en mocht zelfs met de A-kern meetrainen. Daar maakte hij een cruciale fout. Opgestookt door Willem van Hanegem speelde hij de bal door de benen van Rinus Israël, de kapitein en peetvader van de Rotterdammers.

Rinus kon er niet mee lachen, en einde van het Feyenoordverhaal!

Via een manager mocht hij een test afleggen bij SC Charleroi, tegen Hannuit. Twintig minuten voor de match kwam er een dikzak de kleedkamer binnen, en Matty dacht dat het een bestuurslid was. Een van zijn medespelers fluisterde hem in het oor, dat hij goed moest

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

staan met die dikke, want hij was de patron!

Hij raadde Van Toorn aan alle ballen netjes aan Bertoncello te geven. Zo gezegd zo gedaan.

Dezelfde avond nog mocht hij zijn contract tekenen; ‘Den dikke’ had de voorzitter onder druk gezet. Le hollandais moest onmiddellijk aangeworven worden! Zes jaar is hij er gebleven. Na Anderlecht is hij bij FC Luik terechtgekomen, waar hij succesvol was als voetballer maar ook als zakenman. Hij had een goedlopende brasserie in Luik en hij geraakte uit de schulden.

Hij had ondertussen een nieuwe vriendin leren kennen en hij was de fiere vader van een dochter.

Op een woensdagnamiddag werd hij gebeld in de zaak door de politie. Zijn vrouw was omgekomen in een zwaar auto-ongeval en zijn vierjarig dochtertje lag in coma. Dochter Stefanie is er gelukkig doorgekomen. Dat drama kwam hij duidelijk nooit helemaal te boven.

Matty van Toorn is er niet meer. Hij stierf tien jaar geleden, geveld door een hartstilstand, op 57-jarige leeftijd..

Gille van Binst

Roskammen

De tol van een slogan Geen multicultureler forum denkbaar dan het Belgische voetbal. Het is zelfs zo multicultureel dat het “Belgische aandeel” bij aanvang van elke nieuwe competitie weer wat meer aan gewicht inboet. Om te zwijgen over het inhakken op dat aandeel bij elke winterse transferperiode die het eerlijke verloop van de competitie hypothekeert.

Alleen al AA Gent lijfde tijdens de voorbije “wintermercato” liefst acht verse krachten in. Daarvan zes buitenlandse, zoals de slogan “eigen volk laatst” oplegt en al vele jaren past bij de ultrakortetermijnvisie van de meeste clubs in de Jupiler League. De duurste “nieuwe Gentenaar” was, voor 3,5 miljoen euro, de Japanner Yuya Kubo.

Het is zeer de vraag of AA Gent ook zonder hem “play-off 1” had gehaald. Kubo nam immers zowat de helft van alle Gentse doelpunten in het lopende jaar voor zijn rekening. Het maakt dat hij, samen met de titel “beste transfer”, ook recht heeft op die van “sterkste vervalser van de reguliere competitie”.

Elke slogan heeft een minpunt. Ook “eigen volk laatst”, in de loop van decennia steeds intensiever toegepast in het vaderlandse voetbal zonder ingrijpen “van hogerhand”. Het is trouwens rijkelijk laat dat de clubs verplicht worden om in elke selectie van achttien koppen op het wedstrijdblad minimaal de namen van zes spelers in te passen die of Belg zijn, of op zijn minst hun opleiding bij een Belgische club kregen.

De Pro League wil volgend seizoen zelfs acht namen vermeld zien bij de clubs in eerste klasse B. Waarom niet in één moeite dezelfde maatregel voor de clubs van eerste klasse A is één van vele vragen die men over het beleid van zowel de voetbalbond als de Pro League mag stellen.

Vicieuze cirkel

Fellaini deelt kopstoot uit De voorbereiding begon nochtans goed

Straks moeten zes of acht “eigen” namen op een wedstrijdblad prijken. In de bestuurskamers van, vooral, onze “topclubs” is een begin van paniek merkbaar. De jarenlange desinteresse voor en verwaarlozing van eigen jeugd door veel clubs eisen hun zijn nek heeft uitgestoken om de club van een voorspelde ondergang te redden evenmin. Het moet hard aangekomen zijn dat hij, na decennia en in woelige tijden op de barricade te hebben gestaan, niet meer welkom is op ‘zijn’ Bosuil. We begrijpen zijn verbittering. En daarmee zijn we in een heel ander verhaal beland.

Een woord, een man Geen haar op ons hoofd dat eraan denkt stelling te nemen in het geschil tussen het huidige Antwerpbestuur en de gewezen voorzitter van stamnummer één. Dat kluwen laten we over aan advocaten die het gewend zijn uit hun nek te kletsen. We noteren alleen dat de vijf miljoen euro die Wauters oorspronkelijk claimde intussen op zijn rekening staan en dat de discussie nu nog gaat over enkele honderdduizenden euro achterstallige interesten.

Omdat de geldschieters van R.A.F.C. tot nu toe altijd woord hebben gehouden, gaan we ervan uit dat die kwestie ook wel in orde zal komen.

Inferno Niet dat hij onmondig is en zichzelf niet kan verdedigen, het omgekeerde is waar, maar dit krantje heeft altijd een lans gebroken voor ex-Antwerpvoorzitter Eddy Wauters. Ook in de periode toen hij er ten onrechte van verdacht werd als bankspecialist meer af te weten van het reilen en zeilen in het zwartgeldcircuit in het voetbalmilieu. Waarop hij gearresteerd werd en korte tijd terechtkwam in wat hij omschreef als het inferno van Dante.

Twee maten en twee gewichten De behandeling van Eddy Wauters stak schril af tegen de voorkomendheid waarmee andere clubvoorzitters werden behandeld, weliswaar op de vingers getikt, maar die toch het vernederende lot van de Antwerpvoorzitter bespaard bleef. Terwijl sommige bladen er een vette kluif aan hadden, anderen zich verkneukelden, en roddels en verdachtmakingen welig tierden, werd in deze kolommen vanaf het eerste ogenblik geen geloof gehecht aan de beschuldigingen aan het adres van Wauters

en voorspelden we dat die hele historie wel zou koelen zonder blazen. Wat ook gebeurde.

Primeurs Waarmee we met een gerust gemoed mogen stellen dat de gewezen voorzitter van de Great Old nooit te klagen heeft gehad van uw lijfblad.

Ook niet in de periode toen de verstandhouding tussen R.A.F.C. en het Antwerpse stadsbestuur danig scheef zat en Eddy, zoals we hem vertrouwelijk mochten noemen, ons aan de lopende band op de hoogte bracht van wat er in die gespannen situatie weer was misgelopen. Aan de talrijke keren dat hij ons midden in de nacht uit bed belde om zijn standpunt te verduidelijken, tilden we niet zwaar, temeer omdat die primeurs welkom waren.

Gif en gal Dat Eddy Wauters als voorzitter en voorvechter van Royal Antwerp FC in zijn glorietijd respect genoot van de rood-witte aanhang die zijn autoriteit er met de glimlach bijnam, kan niemand ontkennen. Dat hij in benarde omstandigheden veel veil heeft gehad en geregeld

19

Vuile was We hebben er begrip voor dat Eddy Wauters het niet breed heeft en moet wikken en wegen om de eindjes aan elkaar te knopen op zijn oude dag, en dat hij op zijn rechten staat.

We zouden niet willen dat hij aan lager wal geraakt, maar iemand moet hem toch eens doen inzien dat het zielig is telkens opnieuw met vuile was naar buiten te komen en proberen roet in het eten te gooien op een tijdstip dat niemand erom vraagt. Als het zo voortgaat, mag Patrick Vanoppen binnenkort zijn Beerschotkroon werpen naar zijn gewezen collega, die zich uitermate geliefd aan het maken is in omgekeerde zin bij dezelfde supporters die hem vroeger op handen droegen. “En zing, ja zing nu allen mee: rood en wit R.A.F.C.” We horen het ‘den Eddy’ al meezingen uit volle borst. Of hoort ge niet goed?

Match van het jaar In de Ghelamco Arena brandde de lamp voor wat sommigen de match van het jaar noemden. Overdrijven is ook een kunst. Alle ogen waren dan wel op AA Gent gericht dat, mits

tol. Spelers van eigen bodem die, actief op diezelfde bodem, en er ook nog op uitblinken, zijn vandaag even zeldzaam als haren op een biljartbal. Als er dan ergens toch een exemplaar opduikt, liefst bij een minder kapitaalkrachtige “kleine” club, verdringen de “groten” elkaar om de witte raaf aan de haak te slaan. Voorbeeld: Club Brugge, AA Gent, Standard en Anderlecht maken al volop jacht op allround jeugdproduct Jordi Vanlerberghe (20) van KV Mechelen, ook al is de jongeman amper een halve competitie min of meer titularis. De vraag aan wie, anders dan aan zichzelf, de “groten” dergelijk vroegtijdige wedloop mogen danken, stellen ze zich uiteraard niet. Komt bij dat kapitaalkrachtige buitenlandse clubs, veel rijker dan de Belgische “groten”, niet talmen om hier rijpend talent weg te kopen.

Als, pakweg, Joeri Thielemans en/of Leander Dendoncker straks voor het grote geld kiezen en Jordi Vanlerberghe een van hen komt vervangen, is het in geval van succes slechts een kwestie van tijd voor ook hij naar het buitenland wil en hij voor Anderlecht (veel) meer opbrengt dan hij gekost heeft. Dit steeds meer voorkomend procedé is weinig anders dan een vicieuze cirkel in het grote poencircuit van het nationale en internationale profvoetbal.

Hopelijk stuit ook dat vroeg of laat op zijn limieten. Misschien wel de dag dat FIFA en UEFA in een vlaag van grote wijsheid zouden verordenen dat, wereldwijd, enkel nog namen van eigen jeugdspelers op een wedstrijdblad mogen staan.

Of de kwaliteit van het voetbal daar onder zou lijden, is ver van zeker. Heel zeker is dat elke utopische gedachte haaks staat op de realiteit. Ook als we over “modern voetbal” praten. winst tegen Anderlecht, opnieuw wat spanning kon brengen de in P.O.1. Zover is het niet gekomen, en dat zegt veel over de match. Omdat beide ploegen het vertikten te scoren, kwam er van de verhoopte spanning weinig in huis.

Maar we moeten niet wanhopen. Met nog vier wedstrijden te gaan, krijgen we met wat geluk, en als Anderlecht wil meewerken door niet al te bezeten van leer te trekken, nog vier matchen van het jaar te zien. En zo blijven ze bezig.

Vogel Niemand minder dan Anderlechttrainer René Weiler die ons geen ongelijk zal geven.

Hij houdt veiligheidshalve een slag om de arm.

“We hebben dan wel een ruime voorsprong, met Club Brugge en AA Gent in ons zog blijven er nog altijd drie ploegen die in aanmerking komen voor de titel”, luidt zijn Zwitserse logica. Dan moet Anderlecht wel fameuze steken laten vallen, maar met het huidige mauvewitte gezelschap weet ge maar nooit. Vergeet niet dat Club Brugge en AA Gent nog tegen elkaar moeten spelen. We zijn eerder geneigd Hein Vanhaezebroeck bij te treden. “De vogel is gaan vliegen”, volgens de nuchtere oefenmeester van AA Gent, die als ervaren duivenmelker iets afweet van gevleugelde beestjes.

Antwerps feestje We hebben wat handjes mogen drukken de voorbije dagen. Proficiat hier, proficiat daar, van het Kiel waar Beerschot-Wilrijk zijn vierde titel op rij mocht vieren, tot op het Rooi waar de knappe gasten van Berchem Sport zich tot kampioen kroonden in hun reeks. Met een meer dan verdiende applausvervanging voor van Kruijssen die een hattrick scoorde voor zijn ploeg. Al zijn we er tamelijk gerust in, nu nog hout vasthouden en hopen dat Antwerp alsnog zijn licentie krijgt. Dan is het Antwerpse feestje compleet. Dat ze in onze stamkroeg de tapkraan maar al laten lopen. Het is een eeuwigheid geleden dat drie Antwerpse gloriën van weleer nog eens eendrachtig met vlag en wimpel de kroon op het werk konden zetten.

Dat moet gevierd worden. En dat laten we ons geen twee keer zeggen.

20

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

4 mei 2017

Interview van communistische kopstukken

“Je suis Raoul!”

“Nee, ik ben Raoul. Gij geraakt niet eens over de kiesdrempel.”

We hebben een bewogen 1 mei achter de rug. In Parijs was het allemaal leuk en aardig, waarbij verenigd links op tolerante wijze een paar politieagenten tot ontbranding bracht. In Luik was het echter minder leuk. Daar liep Europa’s populairste communistenleider van het moment, Raoul Hedebouw, een lelijke schaafwonde op aan het been, na een aanval met een keukenmesje. Wij spraken PVDA’er Raoul, en zijn voorzitter Peter Mertens, één dag na de feiten.

Raoul lijkt al goed hersteld. Waar vroeger naar verluidt huid te zien was, kleeft nu een pleister met de Power Rangers op. “De rode Power Ranger”, stipuleert Raoul. “Schandalig hoe hier in dit land met geld wordt gesmeten.

Weet u dat ik vijf pakken pleisters moest kopen om tien pleisters te hebben met de rode Power Ranger? En de andere Power Rangers nemen ze niet terug. Kapitalisme is moord, kameraad.”

Zijn nationale voorzitter, Peter Mertens, ziet bezorgd hoe zijn poulain heen en weer ijsbeert. “Ga zitten, Raoul, je maakt het nog erger en we zijn niet verzekerd met de partij.”

Hedebouw: “Ja, copain Pallieter. Zoiets maakt mij kwaad, hé. Dan heb je eens leuk nieuws met brandende flikken, en dan gebeurt dit. Ik begrijp natuurlijk dat de kranten moesten openen met mijn verwondingen op de cover, maar het was toch mooi geweest om dat te doen met gezellig brandende ordediensten, hé. Een gemiste kans.”

Mertens: “Die fascisten vinden altijd een manier om ons in een slecht daglicht te stellen. Ik heb onmiddellijk gereageerd en ‘Je suis

Raoul’ de wereld ingestuurd via sociale media.

Ik zou zelfs zeggen: de radicaal sociale media.”

Hedebouw: “Op uw Facebookpagina, Peter?”

Mertens: “En Twitter, Raoul. Zeker ook op Twitter.”

Pallieter: Was dat niet een beetje overreageren, mijnheer Mertens? De origine van die boodschap lag bij ‘Je suis Charlie’, waarbij moordenaars met machinegeweren een hele redactie uitmoordden. Raoul heeft een pleister van de Power Rangers.

Mertens: “Ja, maar in het ziekenhuis zeiden ze dat hij heel veel geluk heeft gehad. Dat zeiden ze toch, hé, Raoul?”

Hedebouw (zeer ernstig): “Dat is waar.

Het was de laatste Rode Ranger die ze hadden. Maar u heeft een punt, copain Pallieter.

Onze voorzitter is een fantastische kerel. Echt waar. Maar soms is het ook een dramaqueen en een dikke jeanet. Nietwaar, Pierre? Copain!

Nen dikke peut. Tu connais ça en Flandre? Nen dikke peut?” (Hij trekt liefdevol edoch hard aan

Kruisende woorden 1056

het linkeroor van zijn voorzitter.)

Mertens: “Julien Lahaut hebben ze toch ook doodgeschoten, hé. Wij communisten worden altijd geviseerd.”

Hedebouw: “Doodgeschoten met een mes van de cuisine? Gij sen dikke peut! (Hij neemt zijn voorzitter in een houdklem en gaat met zijn kneukels fors heen en weer over de hoofdhuid van Mertens.) En gij hebt zomaar ‘Je suis Raoul’ op uw Facebook gezet? Copain! Dat zoudt ge wel willen, hé. De Raoul heeft 20 procent, hé.

En de Peter flirt nog een beetje met het kiesdrempeltje, ja. Peter ziet graag zijne kiesdrempel, zenne. Il aime son petit seuil électoral. Om Raoul te zijn, gaat ge nog veel boterhammetjes moeten eten, hoor.”

Mertens (protesteert pijnlijk): “Bij ons gaat het niet om de individuele populariteit, maar

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

De terugkeer U hebt het onlangs allicht gezien of gehoord: Syriërs die vanuit Europa naar Syrië terugkeren, omdat ze hier niet kunnen aarden. Mensensmokkelaars bieden daar zelfs hun diensten voor aan. Het gevaar in Syrië wordt plots overtroffen door onwennigheid in het Westen.

Zonder commentaar.

Ongevaarlijk gek?

D

Schrijver Bernard Dewulf is een mens met een mening. Hij vindt de “superieure samenleving” van Gwendolyn Rutten de gevaarlijkste uitspraak die hij sinds lang in onze gewesten heeft gehoord, en dan komt het: op “Schild en vriend” in 1302 na. Als onnozelheid en onnadenkendheid een prijs zouden kennen, dan was Dewulf een ernstige kanshebber voor de titel.

E F G H

Prioriteiten Wij vinden dat toch nogal raar, al die verontwaardiging en dat protest omdat een Saoedi in de VN-Commissie voor Vrouwenrechten is opgenomen.

Iedereen weet toch wie de Saoedi’s zijn en wat ze doen? Waarom nooit zo’n hevig protest als ze wéér eens een veroordeelde letterlijk een kopje kleiner maken?

I J K L

Leren kiezen

HORIZONTAAL A. Bepaalde groenten B. Wijfjesdier - Als plan voorleggen C. Snoepgoed - Internetlandcode voor Italië - Energiek en gezond D. Zeer snel E. Specialisten in huidziekten F. Kleine zeemeermin - Franse rivier G. Kerkelijk gebruik - Insectenetend zoogdier - Militaire politie H. Snel en onverwachts - Snaarinstrument I. Agendapunten - Zijrivier van de Kleine Nete J. Toets op het klavier van een PC - Invoer K. In opdracht - Radio- en TV-omroep - Sommeerde L. Dik gevlochten touwen - Bevel

om het collectieve belang van de gemeenschap. We strijden samen tegen het grootkapitaal en de banken…”

Hedebouw: “Zo is dat, Peter. Schoon gezegd. (Hij legt een hand op de mond van de voorzitter die onverstaanbaar wat mummelt.)

Allez, Pallieter, kameraad. Serieus? Dat zegt hij nu toch schoon. Waarom stemmen jullie niet op Peter? Omdat het een dikke peut is?”

Pallieter: Communisten liggen traditioneel wat moeilijker in Vlaan…

Hedebouw: “Aaaaah, maar enfin, Peter. Gij hebt mij gebeten? Dat vind ik nu toch niet solidair van u. Eerst die zotte Turk laten steken. En nu bijten. Is er iets dat niet gaat, copain?”

Mertens: “Dit interview is voorbij. Schrijf maar op dat we communautair moeten herbronnen.”

Verticaal 1. Gemeenschapsgevoel 2. Dorp aan de Amblève In het genoemde - Gevangenis 3. Algemene vrolijkheid 4. Verstopte talgkliertjes 5. In flinke hoeveelheid - Moerasotter 6. Nederlandse politieke partij Apenstaartje - Europees Stabiliteitsmechanisme - Frans lidwoord 7. Slot van een literair werk - Muzieknoot 8. Deel van het oog - Besturingssysteem van Windows 9. Erbium - Indiscreet 10. Toevluchtsoord - Poolse rivier 11. Waarvan geen tweede is - Lentemaand 12. Achteraf bespreken

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1055 vindt u op blZ. 18

Het zou door druk van de Spaanse regering zijn dat de Vlaamse en Catalaanse regeringen een handelsmissie naar Marokko moesten afzeggen. Onaanvaardbaar, uiteraard, maar ... waarom per se naar Marokko? Zijn er geen andere landen meer?

Vraag het elders

dienst zijn wij naar onze big boss getrokken om dit magnifieke idee te verdedigen. En wij mogen! Als wij wat harder werken en genoeg loon inleveren.

Nog een stapje Vanaf 1 mei zijn de verkeersboetes duurder geworden. Als we nu ook nog mogen rekenen op een goedwerkende justitie, gaan we er misschien nog komen.

Vindplaats U hebt het mogelijk gelezen: wetenschappers hebben in grotten DNA van Neanderthalers gevonden. Wij ontkennen met klem dat hiermee de kelders van onze te talrijke parlementen en regeringen bedoeld zouden worden.

Voorafbeelding?

Vorig weekend werd dé treinas van ons land, Antwerpen-Charleroi, even doorgeknipt voor werken aan sporen en wissels. Ter attentie van de ongeruste belgen: natùùrlijk is dat bedoeld als een oefening voor het doorknippen van het land!

Het dringt door Dat Marine Le Pen staat voor de Frexit, steekt ze niet onder stoelen of banken. Er leeft wat in Frankrijk, want zelfs haar tegenstrever, Macron, stelt dat de EU een hervorming kan gebruiken, wil het niet tot de Frexit komen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Om te weten of onze Europese beschaving echt superieur is, kunnen we misschien eens navraag doen in gevangenissen over heel de wereld. Wij hebben zo het idee dat we daarna nog weinig twijfel zullen moeten koesteren.

Schadelinks Bij de viering van 1 mei in Frankrijk geraakten enkele agenten zwaargewond nadat linkse manifestanten hen met molotovcocktails bekogelden. Het is dus niet altijd IS dat het nodig vindt gruwelijk op te treden.

Het paradijs Peter Mertens van de PVDA wil de werkweek herleiden tot dertig uur per week, a rato van zes uur per dag. Met alle pennenlikkers van

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be