't Pallieterke van 27 april 2017

73ste jaargang • nummer 17 • donderdag 27 april 2017

€ 2,20

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Franstalige obsessie over een N-VA-CD&V-as De officiële verzoening tussen N-VA-voorzitter Bart de Wever en CD&V-voorzitter Wouter Beke is voor Franstalige politici en mediawatchers het bewijs dat er een nieuwe N-VA-CD&V-as is, die in 2019 een nieuwe staatshervorming zal eisen. Te gek voor woorden, eigenlijk.

Zoals verwacht heeft de vrede tussen N-VA en CD&V niet lang standgehouden. Om nog maar over de relaties tussen Open Vld en de christendemocraten te zwijgen. Eerst was er de ongewone persmededeling van N-VAvoorzitter Bart de Wever en zijn CD&V-collega Wouter Beke, waarbij ze besloten het ‘gekibbel’ te stoppen. Meteen kon de vraag gesteld worden of vicepremier Kris Peeters het document heeft gevalideerd. In elk geval, een paar dagen later was het in de Kamer al hommeles, toen opnieuw de discussie over de meerwaardebelasting en de hervorming van de vennootschapsbelasting werd gevoerd. Ondanks de verzoeningspogingen van premier Charles Michel (MR) is het water tussen N-VA (en Open Vld) enerzijds en CD&V anderzijds nog zeer diep.

Aan Franstalige kant leeft het debat over een hervorming van de vennootschapsbelasting en de vermogensfiscaliteit veel minder. Dat is niet verwonderlijk, aangezien Vlaanderen toch het gros van de fiscale inkomsten levert. Neen, Franstalige mediawatchers en politici zagen in de CD&V-N-VA-verzoening een nieuw Vlaams communautair front ontstaan.

Hun redenering: als de N-VA in Vlaanderen op zoek moet naar bondgenoten om een staatshervorming te eisen, dan zal de CD&V een partner zijn. En toont het verleden niet aan dat de christendemocraten in de aanloop naar de verkiezingen altijd de flamingantische toer op gaan? Sommige waarnemers halen zelfs de studies van het Franstalige politieke onderzoeksbureau CRISP vanonder het stof: daaruit blijkt dat er in de jaren zeventig en tachtig voor de verkiezingen een stilzwijgende communautaire alliantie tot stand kwam tussen VU en CVP. Waarom zou dat nu niet gebeuren met N-VA en CD&V?

Is Willy de Waele een referentie?

Dus zijn de Franstaligen best voorbereid op een nieuw rondje communautair armworstelen. Journalisten van Le Soir, La Libre Belgique en Le Vif voelen zich in hun overtuiging gesterkt door een interview dat Willy de Waele vorige week aan Le Soir gaf. De voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) ziet in de verzoening van de twee par-

Deze week Stilte bij de vakbonden

2

De islam in Europa

3

Briefje aan Guy Verhofstadt

3

Roddels uit de Wetstraat

4

Eentalige flikken in Brussel 6 En de winnaar is …

François Hollande De Raad van Vlaanderen: 100 jaar geleden

9 13

Minister Céline Fremault De nieuwe Madam Non: Geluidsnormen belangrijker dan toekomst luchthaven Zaventem.

tijen dé kans om in 2019 een stap richting meer Vlaamse autonomie te zetten. De Waele in Le Soir: “Dat is een zeer belangrijke gebeurtenis, die ook gevolgen zal hebben. Het is de voorbode van een alliantie tussen de twee grote partijen na 2019, een alliantie om de Vlaamse autonomie te realiseren. Kijk naar de opiniepeilingen: N-VA en CD&V samen komen uit op ongeveer 46 procent van de kiesintenties vandaag in Vlaanderen. Uitgedrukt in zetels in het Vlaams Parlement levert dat waarschijnlijk een meerderheid op. En met die meerderheid kunnen de twee partijen, onder Bart de Wever en Wouter Beke, zich in 2019 uitspreken voor Vlaamse autonomie. Voor de Vlaamse beweging is het gebaar van de voorzitters inspirerend. Het is van grote betekenis.”

De discussie werd vorige zondag nog eens overgedaan tijdens één van de tv-debatten op de Franstalige commerciële zender RTL/TVI. Ook daar tekende De Waele aanwezig en herhaalde hij zijn standpunten van een paar dagen voordien. Met alle respect, maar de voormalige burgemeester van Lennik zit er volledig naast. De Franstalige media, die geobsedeerd zijn door een Vlaams complot, hebben niet door dat De Waele in deze materie geen referentie is.

Rechtse Beke wordt links Kamerlid Hendrik Bogaert (CD&V) kwam in dezelfde Franstalige tv-studio’s weliswaar uitleggen dat een nieuwe staatshervorming na 2019 niet uitgesloten is en dat de CD&V voor een ‘positief confederalisme’ is, maar de WestVlaming is binnen de partij gemarginaliseerd.

Hij en Pieter de Crem mogen in interviews af en toe de rechtse trom roeren. Maar meer dan vroeger worden ze snel tot de orde geroepen.

Zowaar door voorzitter Wouter Beke zelf.

Dat is vreemd, want de antecedenten van Beke bevinden zich duidelijk aan de rechterkant van de partij. Toen hij als jonge politicus een plaats moest krijgen op de Senaatslijst, kwam er kritiek van het ACV. Want rond ethische thema’s zou Beke te rechts zijn. Ondertussen is de man links geworden. Of stuurt hij zijn partij toch in de richting van het travaillisme dat dicht aansluit bij de ACV-standpunten. Zijn standpunt voor een meerwaardebelasting en tegen een directe verlaging van de vennootschapsbelasting, is daar het beste voorbeeld van. Overigens, Beke rijdt zich in discussies daarover naar goede christendemocratische traditie snel klem. Zo is hij vol bewondering voor de Franse presidentskandidaat Emmanuel Macron, omdat die “het moedige midden” zou vertegenwoordigen. Maar Beke zegt er niet bij dat Macron voor een verlaging van de vennootschapsbelasting naar 25 procent is en onder meer de meerwaarden op aandelen uit de vermogenstaks wil halen.

De ruk naar links - denk maar aan de houding tegenover immigratie en islam - die CD&V onder Beke heeft ingezet, heeft ook gevolgen voor het zogenaamde communautaire programma. Over verdere stappen naar meer Vlaamse autonomie wordt niet meer gesproken. Meer nog, op congressen pleiten de CD&V-jongeren voor de herfederalisering van een aantal bevoegdheden. In oude CVP-tijden werden zo’n voorstellen ogenblikkelijk door de partijtop weggelachen. Vandaag blijkbaar niet meer.

Geluidshinder Zaventem: Vuye toont de weg Zoals verwacht, is er vorige week geen akkoord uit de bus gekomen in het dossier van de luchthaven. De Brusselse regering had welbewust pas zeer laat een aantal noodzakelijke meetresultaten doorgeven, zodat de federale minister van mobiliteit Bellot (MR) op het overleg van vorige week geen gedetailleerd voorstel kon neerleggen.

In plaats van Bellot wat extra tijd te gunnen, heeft de Brusselse regering (met inbegrip van de Vlaamse excellenties Vanhengel (Open VLD), Smet (Sp.a) en Debaets (CD&V) beslist om de nultolerantie meteen in werking te laten treden.

Maar, zo wordt er sussend aan toegevoegd, de inning van de boetes is nog niet voor meteen. Het zal zelfs anderhalf tot twee jaar duren vooraleer het zover is, want zo’n boetes moeten eerst nog een hele procedure doorlopen.

Geen adempauze Vlaams minister-president Geert Bourgeois interpreteerde dit als een tegemoetkoming en een adempauze, maar dat is het allerminst. Het kabinet van cdH-minister Céline Fremault, die als minister van Leefmilieu aan de basis ligt van de fanatieke houding van Brussel, sprak Bourgeois meteen tegen: “Dat Bourgeois dat interpreteert alsof er op de pauzeknop wordt gedrukt, is voor zijn rekening. Wat ons betreft is er niets veranderd.”

Volgens de krant De Tijd dreigde Fremault er zelfs mee om de geluidsnormen nog verder aan te scherpen.

Hautaine bourgeoisie Hiermee is duidelijk dat Fremault absoluut geen verzoening wenst in dit dossier en de zaken op de spits zal blijven drijven tot aan

de volgende verkiezingen. Bij de vorige verkiezingen van 2014 heeft cdH zwaar verloren in Brussel, uitgerekend ten gevolge van het gepruts van staatssecretaris Wathelet aan de vliegroutes. Fremault beschouwt dit dossier als de enige belangrijke hefboom om haar partij opnieuw op de kaart te zetten in de hoofdstad. Ze heeft totaal geen interesse voor de mogelijke gevolgen van haar beleid voor Vlaanderen noch voor de vele Brusselse jobs die zouden kunnen sneuvelen ten gevolge van haar afbraakpolitiek. Fremault, een jeugdvriendin van Mathilde, is een exponent van de Brusselse francofone bourgeoisie, die men bijna was vergeten, maar die nog altijd sterk aanwezig is in de rijke zuidoostelijke gemeentes van Brussel. Dit soort mensen kijkt nog altijd op een arrogante en hautaine wijze neer op Vlaanderen en denkt alleen maar aan het eigen profijt.

Derde belangenconflict Vlaams mobiliteitsminister Weyts (N-VA) stuurde dit weekend de communicatie van de Vlaamse regering bij en dreigde met een derde belangenconflict, indien een luchtvaartmaatschappij daadwerkelijk een procesverbaal in de bus zou krijgen. Weyts baseerde zich hiervoor andermaal op een suggestie van Kamerlid Hendrik Vuye.

Lees verder blz 5

2

Actueel

27 april 2017

Nieuwsfeit van de week

De grote verzoening

‘MAD Brussels’ is een megalomaan duur Franstalig links project Het mode- en designcentrum ‘MAD Brussels’ op de Nieuwe Graanmarkt is eindelijk open. De locatie is niet toevallig. De Nieuwe Graanmarkt ligt naast de bekende Dansaertstraat, een straat bekend om haar boetieks, tegenover het Beursgebouw.

Stevige kritiek te horen Gedurende het ‘feestweekend’ kon de openingsexpo ‘Occupation: Designer’ gratis bezocht worden. Ook de handelaren uit de buurt konden meevieren.

Ze verwelkomden hun nieuwe buur met witte vitrines, foto’s van de MAD-werf en eigen initiatieven. Maar er is toch ook stevige kritiek op MAD Brussels te horen. Voor wie wil luisteren, natuurlijk.

Inbreuk tegen taalwetgeving

Onder het goedkeurend oog van Sitting Bull Michel roken Zwartvoetindiaan Bart en Mohikaan Wouter de vredespijp.

Links is antidemocratisch, maar vooral heel selectief Wat is dat toch met onze linkse vrienden?

In Keulen kwamen ze op straat om te protesteren tegen een congres van de AfD. In Parijs kwam het zondagavond tot rellen toen linkse betogers op straat kwamen om te protesteren tegen Marine Le Pen. Maandagavond kwamen enkele tientallen linkse studenten van de Actief Linkse Studenten bijeen op het Muntplein in Brussel om te protesteren tegen de verkiezingsuitslag in Frankrijk. Het is geen Europees verschijnsel. In de VS komen zwartgeklede en gemaskerde anarchisten stelselmatig bijeenkomsten verstoren van Trump-aanhangers.

Op zondag 7 mei komen de ‘verontrusten’ van Hart boven Hard nog eens naar Brussel afgezakt om te waarschuwen voor alles wat mis loopt in onze samenleving (en dat is natuurlijk de schuld van de fascisten van N-VA en MR).

En wie er nog niet genoeg van heeft, kan op 24 mei naar de “Trump not welcome”-manifestatie. Trump komt dan naar Brussel, en dat mag niet. Herinner u de heisa toen Trump weigerde een vraag van een journalist van CNN te beantwoorden. Oei, oei, Trump legt de persvrijheid aan banden.

Sinds Erdogan aan de macht is, zijn 124 Turkse journalisten in de gevangenis gesmeten. De meesten zitten te wachten op een proces, maar ze weten nauwelijks waarvan ze beschuldigd worden. Liefst 77 procent van de Belgische Turken vindt dit meer dan oké.

Toen de Chinese president Xi Jinping op staatsbezoek was in België, drie jaar geleden,

is er niet één linkse op straat gekomen. Nochtans is die man helemaal niet democratisch verkozen. Geen PvdA’er te zien, die op straat opkwam om de vrijlating te eisen van de meer dan 50 journalisten die in China in de gevangenis zitten. Typisch voor links, om met oogkleppen rond te lopen.

Doortrapte Schulz Je hebt onbeschaamde mensen, je hebt bijzonder onbeschaamde mensen, en je hebt Martin Schulz. Die verstuurde het voorbije weekend de volgende tweet: ‘Dank aan de politie, die dit weekend voor onze (sic) veiligheid heeft gezorgd.’ Zoals u weet, was Keulen twee dagen lang een belegerde vesting.

Het rechtse AfD hield er een congres en dat zorgde meteen voor tienduizenden tegenbetogers, waarvan enkele duizenden extreemlinkse zeloten die ‘gewaltbereit’ waren, zoals onze oosterburen dat noemen. Als de politie dus al werk had en mensen moest beschermen, dan de deelnemers aan het congres, waarvan velen werkelijk spitsroeden moesten lopen om in het hotel te geraken waar het congres plaatsvond. Dat zorgde tevens voor stevige rellen tussen gemaskerde linkse amokmakers en de politie, waarbij enkele agenten gewond geraakten. In plaats van dat ondemocratische geweld tegen andersdenkenden te veroordelen, deed Schulz het voorkomen dat Keulen dankzij de ordediensten ontsnapt was aan een invasie van AfD-horden. Doortrapt heet zoiets. En zeggen dat Schulz kans maakt om de volgende kanselier van Duitsland te worden. Dat belooft...

Het modecentrum heeft het statuut van een vzw en is gevestigd op de Nieuwe Graanmarkt 10. De officiële naam luidt: ‘Centre Bruxellois de la Mode et du Design / Brussels Centrum voor Mode en Design’ (let op de volgorde).

De vzw werd al opgericht op 10 november 2010. De Franstalige oprichtingsakte geeft aan dat Philippe Close voorzitter is van de vzw. In juni 2013 voegt modegoeroe en styliste Linda van Waesberge de raad van bestuur. De akte is opnieuw enkel Franstalig. Voor een Brusselse vzw zou ook een identieke akte in het Nederlands in het Staatsblad gepubliceerd moeten worden. Dat is niet gebeurd. De laatste akte dateert van begin 2017 en is opnieuw enkel in het Frans beschikbaar.

Alleen al dit element toont opnieuw het misprijzen van de Franstaligen voor de Vlamingen aan.

Close PS’er Philippe Close is dus de voorzitter en sterke man van ‘MAD Brussels’. In Vlaanderen is Close niet echt gekend, maar de PS’er is één van de sterkere figuren bij de Brusselse Franstalige socialisten. Close studeerde rechten aan de ULB en werd parlementair medewerker voor institutionele zaken bij senator Roger Lallemand. In 1999 ging hij aan de slag bij het studiecentrum van de PS en in 2000 werd hij woordvoerder van Elio di Rupo. Een jaar later stapte hij over naar de stad Brussel en werd hij kabinetschef van burgemeester Freddy Thielemans.

In 2006 is Philippe Close voor het eerst kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen en wordt hij schepen voor Toerisme en Stadspersoneel. Hij hecht bijzonder veel belang aan de ontwikkeling van het toerisme als economische motor voor de stad Brussel en het Brussels Gewest.

Sinds 2009 is Philippe Close, naast schepen van de stad, ook Brussels Parlementslid, waar

hij zich toespitst op de gezondheidssector en institutionele zaken.

Kritiek MAD Brussels werd opgericht door de stad Brussel en het gewest. Bij de winkeliers in de omgeving heerst verbazing over het feit dat het complex zo groot geworden is. Ondertussen werkt er al twintig man en zijn er forse middelen.

De aanwezigheid van PS’er Close is een teken aan de wand dat één en ander duidt op een politiek project. Volgens ingewijden werd er nauwelijks geluisterd naar de sector zelf.

Subsidieslurper Volgens het Brusselse magazine Bruzz krijgt de vzw subsidies ‘uit vier hoeken’. “Via het Brusselfonds krijgen we van minister Sven Gatz (Open Vld) een subsidie, bij de Fédération Wallonie-Bruxelles komt de financiering van het departement cultuur en de promotie van Brussel. Al komt de grootste bijdrage van de Stad Brussel en het Brussels Gewest, onder meer van de departementen economie en imago”, verklaarde algemeen directrice Alexandra Lambert aan het Brusselse weekblad.

2,3 miljoen in 2017 MAD Brussels kreeg reeds in 2015 een subsidie van 1,5 miljoen euro. In 2016 was dat al 2,1 miljoen euro en in 2017 dankzij extra partners 2,3 miljoen euro. Al is het volgens Lambert niet de bedoeling dat ‘MAD Brussels’ honderd procent op basis van subsidies blijft werken, zoals nu het geval is. “Op termijn rekenen we voor ongeveer twintig procent van onze inkomsten op privébedrijven,” stelt Lambert in Bruzz.

Benieuwd of dat gehaald zal worden.

Besluit Het lijkt er sterk op dat ‘MAD Brussels’ er vooral gekomen is om het Modemuseum in Antwerpen de loef af te steken, en dus rechtstreeks de concurrentie aan te gaan met modestad Antwerpen. Die stad heeft zich de laatste jaren als dusdanig in het buitenland geprofileerd.

Iedereen weet dat de Dansaertstraat in Brussel het steeds moeilijker krijgt om haar reputatie als ‘designerstraat’ hoog te houden. Vraag is dan of de opening van het megalomane en dure MAD het tij kan doen keren. Zeker is dat het megalomane project vele miljoenen (belastinggeld) zal kosten.

Thierry Debels

Stilte bij de vakbonden

Uit de smalle beursstraat

Twee en een half jaar lang liepen de vakbonden storm tegen de regering-Michel. Vandaag is hun kritiek steriel geworden. Het is stil bij de vakbonden. De reden? Onder andere een mooi loonakkoord, en het ABVV dat zich voorbereidt op de opvolging van voorzitter Rudy de Leeuw.

met 1,1 procent mogen stijgen bovenop de indexaanpassing (aanpassing aan de levensduurte). Voor de vakbonden was dat een mooie trofee na jaren van reële loonmatiging. De werkgevers zagen in het loonakkoord een manier om de sociale vrede af te kopen. Nu weten ze dat de vakbonden niet snel naar het stakingswapen zullen grijpen. Vooral voor multinationals in de industrie (denk aan de chemie in de Antwerpse haven) is dit belangrijk. Zijn betalen liever wat meer loon dan miljoenen te verliezen door een stakingsdag die de productie stillegt. Die productie na een stakingsdag weer opstarten, kost de grote bedrijven, waar op volcontinu of ononderbroken wordt gewerkt, immers een pak geld.

En dan is het ABVV. De socialistische vakbond is steevast de meest virulente syndicale organisatie. Maar voorzitter Rudy de Leeuw lijkt al een tijd uitgeblust. De andere sociale partners zeggen dat hij stilaan aan het uitbollen is. Volgend jaar, in 2018, moet een opvolger verkozen worden voor De Leeuw.

Wellicht zal de rode vakbond zich tot dan een bescheidener profiel aanmeten. Daarna kan dat veranderen. Immers: de volgende ABVV-voorzitter zal een Franstalige zijn. Momenteel ligt Robert Vertenueil in polepositie. Deze Henegouwer is de algemeen secretaris van de machtige Algemene Centrale van het ABVV. Met Vertenueil als voorzitter zal het ABVV, onder druk van de PS, opnieuw met scherp schieten op de regering-Michel.

“Sociale horror.” Deze woorden zijn al een tijd niet meer te horen bij ACV-voorzitter Marc Leemans. De christelijke vakbond is, net als het socialistische ABVV en het liberale ACLVB, tegenwoordig minder virulent in zijn kritiek op het regeringsbeleid. De stakingen en protestbetogingen van 2014-2015 behoren tot het verre verleden.

Zijn de vakbonden uitgeblust? Zo sterk durven we het niet te stellen. Vorige week gaf het gemeenschappelijk vakbondsfront nog een persconferentie waarin aan de regering werd gevraagd het geweer van schouder te veranderen. Er moet een vermogensbelasting komen, de fiscale druk op de gewone burger is te hoog, de sociale zekerheid moet beschermd worden, er is nood aan meer sociale zekerheid en betere werkomstandigheden,… Kortom, de klassieke syndicale eisenbundel. Maar die werd met weinig overtuiging verdedigd.

Zo beweerden de vakbonden dat de regering-Michel aan omgekeerde herverdeling doet: het geld vloeit vooral naar de rijken en niet naar de lagere inkomens. Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) gooide daarop meteen cijfers op tafel die moesten aantonen dat deze regering net níét aan omgekeerde herverdeling doet. De hervorming van de personenbelasting met het op termijn afschaffen van het tarief van

30 procent draagt er onder andere toe bij dat de laagste inkomens na het betalen van de belastingen meer overhouden.

Een repliek van de vakbonden kwam er amper of niet. Het lijkt alsof het protest van de syndicale organisaties steriel is geworden. Het wordt zeer stil bij de vakbond. Dat heeft vier redenen.

Wie volgt Rudy de Leeuw op?

Ten eerste moesten de vakbonden de voorbije twee jaar hun tanden laten zien in de aanloop naar de sociale verkiezingen van 2016. Zodra die voorbij waren, keerde de syndicale rust terug. Ten tweede is er de sclerose binnen de federale regering. Er kan over niets meer een akkoord worden afgesloten.

Niet over de hervormde vennootschapsbelasting, niet over de meerwaardebelasting op aandelen. Ondanks de officiële verzoening tussen CD&V en N-VA blijft het water tussen de coalitiepartners zeer diep. Het zou kunnen dat de vakbonden zich opnieuw zullen manifesteren wanneer blijkt dat deze regering geen meerwaardebelasting op aandelen doorvoert.

Andere reden is dat de vakbonden zeer tevreden zijn over het loonakkoord voor 2017-2018. In januari kwamen de sociale partners - vakbonden en werkgevers - overeen dat de lonen van de werknemers in de privésector de komende twee jaar

Angélique Vanderstraeten

Actueel

27 april 2017

Ophefmakend boek

De islam in Europa

Voortschrijdend inzicht der politici Het integratiegeloof, zoals al decennia expliciet of impliciet beleden wordt door bijna alle beleidsmensen en opiniemakers in Europa, berust op een simpele, maar verleidelijke redenering: hoe langer de vreemdelingen in ons land verblijven, hoe meer ze in contact zullen komen met onze cultuur en onze waarden. En hoe langer deze blootstelling duurt, hoe meer ze van onze cultuur en waarden zullen overnemen. Tenminste, dat is de theorie.

Er is maar één probleem: alles wat we vandaag vaststellen, wijst erop dat de werkelijkheid de theorie niet volgt. Het tegendeel blijkt zelfs het geval bij migranten met een moslimachtergrond: tijdsverloop en blootstelling aan de westerse levenswijze maken elke nieuwe generatie van deze groep telkens moeilijker te verteren voor de samenleving.

Jonge moslims in het Westen ontdekken en ontwerpen hun identiteit precies in een afwijzing van de waarden van onze samenleving, niet in het overnemen ervan. Hun geloof speelt daarin een belangrijke rol, want niet-islamitische allochtonen vinden gemakkelijker de weg naar integratie.

Het besef van mislukking De mislukking van de integratietheorie blijkt uit een hele reeks verschijnselen, die zelfs de meest gelukzalige multiculturalisten vandaag nog moeilijk uitgelegd krijgen. Er doet zich geen enkele secularisering van de moslims in Europa voor. Meer islamitische vrouwen lopen gesluierd rond in het Westen dan in de landen van herkomst. Mensen met een dubbele nationaliteit stemmen meer voor radicale partijen dan hun landgenoten in het thuisland. Islamitisch extremisme tiert welig bij jongeren die nochtans permanent in de westerse cultuur zijn ondergedompeld, veel meer dan bij hun leeftijdsgenoten in achtergebleven dorpjes in de bergen van Anatolië of in de Nijlvlakte.

Zelfs bij politici van de traditionele partijen, die een historische verantwoordelijkheid dragen voor het ontwerpen en uitvoeren van dit beleid, begint het doembesef van de mislukking door te dringen. De laatste weken werden trouwens heel wat uitspraken gedaan die twintig jaar geleden onmogelijk zouden zijn geweest.

Hilde Crevits had eerder al de toon gezet (en kritiek geoogst) met de vaststelling dat nieuwe generaties allochtone leerlingen niet beter geïntegreerd zijn dan de vorige en dat allochtone ouders meer hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Hendrik Bogaert lanceerde het plan om een einde te maken aan de dubbele nationaliteit. Pieter de Crem toonde zich in een interview openlijk sceptisch over de mogelijkheid om de islam te verzoenen met de westerse samenleving. Gwendolyn Rutten stelde zonder terughoudendheid: “Onze manier van leven is superieur aan alle andere.”

De heilige graal van de Europese islam De uitspraken van Rutten en De Crem hadden in 2001 het strafdossier ten laste van het Vlaams Blok kunnen stofferen. Vergeet niet dat de veroordeling van die partij in 2004 gebeurde op grond van teksten die soms niet meer inhielden dan bijvoorbeeld een aan-

3

klacht van de vrouwenbesnijdenis in islamitische landen. Een publieke afkondiging van de superioriteit van de Europese levenswijze, zoals Rutten deed, zou toen in hoofde van het Vlaams Blok op gerechtelijke gevolgen hebben kunnen rekenen.

Eigenlijk beweegt er heel wat. Vooral de uitspraak van De Crem in een interview met De Standaard van vorige week gaat, bij nadere beschouwing, heel ver: “Wat men ook mag zeggen, het lijkt me nog altijd enorm moeilijk om de islam te laten sporen met de westerse waarden zoals de gelijkheid van mannen en vrouwen, de vrijheid van godsdienst, enzovoort. Ik geloof niet in een Europese islam.”

De uitspraak is sterk omdat De Crem het heeft over “de islam” en niet alleen over de radicale exponenten die brave politici ook al eens durven aanklagen.

Voorspelbaar werd De Crem dan ook in De Zevende Dag teruggefloten door zijn partijvoorzitter. Wouter Beke sprak nogmaals zijn geloof uit in “een Europese islam”. De Europese islam is de heilige graal van politici wiens ideologie niet toelaat de islamitische godsdienst als een probleem op zich te beschouwen. Niemand heeft ooit ergens een spoor van de Europese islam kunnen waarnemen, maar zolang men de mythe in stand kan houden, moet de vorige politieke generatie niet toegeven dat men een kolossale inschattingsfout heeft gemaakt over de integreerbaarheid van islamitische immigranten.

De Crem werd ook door andere partijgenoten op de korrel genomen, zoals Sammi Mahdi, de CD&V-jongerenvoorzitter. Hij vond dat De Crem nog “het bos door de bomen” moest blijven zien en voegde een aantal voorbeelden toe van goed geïntegreerde moslims. Helaas voor Sammi is het precies het grote plaatje dat De Crem wel heeft gezien, voorbij de etalagepoppen van geïntegreerde moslims die men veelvuldig aantreft in VRT-programma’s, maar die in feite een kleine minderheid vormen. Bijna 80 procent van de Turken in België sprak twee weken geleden electorale steun uit voor het moslimfundamentalisme van Erdogan. Wat wil je dan nog weten?

Het onvermijdelijke besluit Zoals het kinderliedje gaat: “We zijn er bijna.

Maar nog niet helemaal.” Rechtse politici als De Crem of De Wever zien het probleem wel, maar ze zijn nog niet bereid hun redenering af te maken. Wat zijn immers de politieke gevolgen van de vaststelling dat de islam onverenigbaar is met de westerse waarden? Ik mag aannemen dat men niet bereid is in te binden op die waarden. Wat betekent dit dan voor de wenselijkheid van de grote en steeds groeiende islamitische gemeenschappen in westerse landen? En hoe kan dit inzicht zich in een

concreet beleid vertalen?

Om zelfs maar de huidige vaststelling te kunnen maken, heeft de Crem al heel wat ideologische remmingen moeten overwinnen. Om ze publiek te laten uitspreken door een lid van de regering zonder een golf van hysterie op te wekken, heeft onze samenleving ook een opvallende ideologische sprong moeten maken sinds pakweg twintig jaar geleden.

De laatste, logische en uiteindelijk onvermijdelijke stap van de redenering is de openlijke erkenning dat de islam een specifiek probleem is dat een specifiek beleid vraagt dat erop gericht is de islamitische aanwezigheid in onze samenleving te beperken. Ik vermoed dat dit inzicht reeds embryonaal in de hoofden van redelijk wat politici en opiniemakers bestaat.

Maar om het uit te spreken en het in politieke voorstellen uit te werken, is niet alleen moed vereist. De betrokkenen beseffen dat heel veel ideologische, juridische en verdragsrechtelijke taboes in de weg staan van dergelijk beleid.

Je kan van onze politici zeggen wat Churchill ooit gezegd heeft van de Amerikanen: “Ze zullen de juiste beslissing nemen, maar pas nadat ze eerst alle andere mogelijkheden geprobeerd hebben.”

De vraag is alleen: zal het probleem dan nog oplosbaar zijn? De race tussen de groei van het probleem en de bewustwording ervan gaat verder.

Jurgen Ceder

De Duitse journalist Constantin Schreiber heeft grote beroering veroorzaakt met zijn boek “Inside Islam – Was in Deutsche Moscheen gepredigt wird”.

Hij stelt daarin met grote bezorgdheid vast hoe weinig de autoriteiten weten over moskeeën in Duitsland. Men weet slechts bij benadering hoeveel er zijn en men weet helemaal niet wie de moskeeën financiert.

Van de dertien imams die hij sprak, kwamen er twaalf uit Arabische landen of Turkije. Slechts één imam sprak Duits.

Toen Schreiber Korangeleerden vroeg naar de theologische achtergronden van de letterlijke interpretatie van Koranteksten, kreeg hij als reactie dat een uiteenzetting daarover alleen maar de haat tegen de islam zou aanwakkeren. Een impliciete bekentenis. Het is niet geruststellend, maar wel waar: dan zou immers blijken dat de Koranteksten helemaal op de lijn van IS en Al Qaida zitten. Schreiber stelde ook vast dat de imams buiten de moskee het belang van integratie benadrukken, maar in hun preken juist het tegenovergestelde beweren.

Zij liegen als volleerde KGB’ers. Duitse moslims worden opgeroepen hun islamitische identiteit te behouden en vooral niet te integreren in de Duitse maatschappij. In de boeken die hij aantrof in de moskee, las hij dat de Koran boven de grondwet staat.

Schreiber had gehoopt dat er ook imams zouden zijn die een brug proberen te slaan tussen islam en democratie, maar zo’n witte raven vond hij nergens.

Briefje aan Guy Verhofstadt

Meester-opportunist Mijnheer de molenwieker, Toen gij enkele jaren geleden de Belgische politiek verliet, na negen lange jaren, ging er een diepe zucht van opluchting door het land. De vaak wijdarms molenwiekende, kolerieke en bijwijlen hysterische premier verliet het toneel toen de sterren niet meer gunstig stonden en het politieke vet van paars(-groen) allang van de soep was. En … de goegemeente hem beu was. Uw arrogantie en uw snauwerige betweterigheid deden inmiddels velen kokhalzen. Het was genoeg geweest. Het ‘joenk’ mocht gaan.

Gij gingt nadien grote sier maken in de Europese gremia, waar gij u tot de keurschaar van de eurofielen en het euroapparaat zoudt gaan rekenen. En gij gedroegt u daar net als ten onzent: onverdraagzaam tegenover anderen, in het bijzonder tegen de eurocritici en al degenen die een ander soort Europa voor ogen hebben of die andere maatschappelijke inzichten verdedigen. Gij schaarde u aan de zijde van de nooit verkozen europausen - over democratie gesproken, waar gij zogezegd altijd de mond van vol hebt - en het leger eurocraten en Europese instellingen. Verhofstadt was geheel herboren…

Vorige week sprongt gij nog maar eens in het oog, toen gij geen seconde aarzelde om de eerste minister van het Verenigd Koninkrijk, Theresa May, een opportunist te noemen nadat zij eerder onverwacht vervroegde verkiezingen aankondigde. Zij doet dat om met een voldoende solide basis de wil van het Britse volk uit te voeren, zoals die tot uiting kwam in het referendum en waarbij men voor een - door u verafschuwde - uitstap uit de Europese Gemeenschap stemde met een voldoende meerderheid. Opportunisme noemt gij dat. Ge moet maar durven.

Want als iemand in zijn politieke loopbaan getoond heeft een gepatenteerde opportunist te zijn, dan zijt gij het wel. Alles was goed om aan de macht te komen en - meer nog - te blijven. Een kameleon is er niets bij.

Van donkerblauwe ‘Baby-Thatcher’, uw bijnaam in de jaren tachtig, via vooruitziend leider van een nieuwe conservatief-liberale Vlaamse partij - met zelfs een portie Vlaamsnationalisme - tot links-liberale zeloot van een Europese eenheidsstaat. Het is niet niks.

In de tijd van uw bijna vergeten Burgerma-

nifesten zocht gij zelfs bondgenoten bij radicaal-rechts en sloegt gij, komende uit de Pest voor Vlaanderen - de PVV -, een zelfs ongeziene Vlaamsgezinde toon aan. Nadien, bij het Lambermontakkoord, wist Vlaanderen wat gij daarvan meende… Om goede maatjes te blijven met de PS in uw regeringen, gaaft gij hen het vreemdelingenstemrecht cadeau, zelfs al daverde uw partij op haar grondvesten. En de algemene regularisaties en naturalisaties kwamen er ook ‘dankzij’ u.

Om nog te zwijgen van de ethische dossiers, waarmee de vrijzinnigheid afrekende met de christendemocraten die aan de zijlijn van de oppositie stonden.

Gij aarzelde ook niet om de wetgeving in dit land zo te laten omvormen dat het Vlaams Blok juridisch kon aangepakt én veroordeeld worden. Hadt gij niet gezegd wel rechters te zullen vinden om die klus te klaren? Wat later ook gebeurde in uw eigen Gent… En dan wil ik het nog niet hebben over het politiek opportunisme dat u minzaam liet handjes schudden met tirannen als Erdogan en Kadhafi…

Uw opportunisme en uw manoeuvres hebben uiteindelijk geleid tot de electorale afgang van uw partij. Er was dus geen andere mogelijkheid dan te vertrekken. Maar in Europa speelt gij uw karakterieel bepaalde rol gewoon verder. Nog niet zo lang geleden waart gij zelfs bereid de Italiaanse Vijfsterrenbeweging van de komiek - ik schreef bijna: die andere komiek - Beppe Grillo bij uw Europese liberale fractie op te nemen teneinde alzo een numeriek betere uitgangspositie te hebben om uw kandidatuur van voorzitter van het Europees Parlement te promoten. Gelukkig werd die desastreuze piste door redelijke leden van uw eigen fractie afgeblokt en zetten zij u terug met de voeten op de grond.

En nu komt gij Theresa May de les spellen?! Kom Guy, hou het een beetje proper.

Als meester-opportunist zoudt gij best een toontje lager zingen. Beseft gij overigens dat de burgers uw strapatsen in Europa al even beu zijn als toen gij uw zwanenzang zongt in de Belgische regering? Ik geef u een goed advies: trek definitief naar uw onbescheiden stulpje in Toscane, want niemand heeft u eigenlijk nog nodig.

4

Dossier

27 april 2017

Televisie van toen en Willy Courteaux Op het ogenblik dat ik op de operatietafel lag ten gevolge van mijn fiestongeval, overleed journalist Willy Courteaux (1924-2017). Daarom met vertraging de volgende herinneringen. Courteaux blijft voor mij verbonden met de jonge Vlaamse televisie en zijn prijzende woorden, en één keer een woedende uitval, over mijn tv-programma’s in de tijd toen zijn Humo nog het staatsblad van de omroep was.

Menigte voor de vitrine In 1955 kocht mijn vader met zijn gespaarde hele en halve franken een tv-toestel. Prijs: viermaal het maandsalaris van een geschoolde arbeider voor een schermpje van 43 cm met afgeronde hoeken. “Televisietaks” arriveerde eerst in 1958 (“achthonderdveertig tiste, is da ni goeiekoop”, zongen De Strangers in hun succesnummer “Tv-truut”). Er waren in 1955 niet veel toestellen, maar wel honderdduizenden kijkers. In de winkelstraten van de steden en dorpjes zag je ’s avonds op honderd meter afstand waar een tv-winkel was. Mensen gingen ook ’s avonds veel en te voet op pad.

Altijd stonden soms meer dan tien mensen voor de vitrine naar dat wonder te kijken.

Toen in 1954 de wedstrijd van de Rode Duivels tegen Engeland (4-4) op het WK Zwitserland werd uitgezonden, stonden hele menigtes voor de ramen. De jonge televisie was een sociaal medium. Buren en familieleden liepen voortdurend aan bij de bezitter. Bejaarde mensen waren er dolgelukkig mee. Mijn grootmoeder (1896) en groottante (1900) waren zeven jaar toen ze begonnen te werken, als dienstmeisje. Ze waren analfabeet maar ze amuseerden zich kostelijk op bals en in cafés. Minstens tweemaal per week gingen ze naar de bioscoop. Geen probleem, met de beeldtaal van de stomme film. Toen kwam het drama van de sprekende film, die in Vlaanderen niet nagesynchroniseerd werd in het Nederlands maar ondertitels had. Eindelijk arriveerde dat mirakel dat iedere avond beeld en eigen taal bracht.

Vlaanderen wordt een natie De jonge Vlaamse televisie werd geleid door mensen met een onderwijzerscomplex.

Geen slechte zaak, want het Vlaamse volk volgens pater Verschueren in zijn bekende woordenboek, editie 1956 - was geen cultuurvolk. Mensen keken gefascineerd naar alles, en die goede Ludo Bekkers (ook al 93) wordt nog sentimenteel als hij aan het succes van zijn programma’s over kunst denkt.

De televisie had respect voor een correcte taal en onderwees de Vlamingen Nederlands.

Op een paar jaar tijd verdwenen (soms getalenteerde) dialectkomieken als Willy Lustenhouwer, Kees Brug en Charel Janssens en Co Flower.

Vlaanderen leerde bij zijn televisie dat de mensen tussen Lommel en Oostende in hetzelfde schuitje zaten; dat ze opgescheept zaten met een meerderheid aan ministers in de regering-Van Acker-Lilar die op hen en hun taal spuwden. Wekelijks gruwden lezersbrieven over de RTB. De Vlaamse televisie zond nog films in bioscoopversie uit, d.w.z. met Franstalige titels bovenaan. De Walen kochten bij voorkeur Franstalig gedubde versies, en als er eens een film in de originele versie werd uitgezonden, lieten de technici het beeld wat zakken zodat er geen Nederlandse titels te zien waren. Vlaanderen werd (ongewild) een natie. Zoals Thierry Debels in zijn boekje “Circus Media” (gratis voor iedere Pallieterke-lezer) betoogt, is er weinig meer natievormend dan met zijn allen naar dezelfde tv-programma’s kijken.

“Den baard van den teevee” En dat deden de Vlamingen. Iedereen sprak over de quizprogramma’s: “Wat een stiel?” en vooral “Hebt ge ze alle vijf?”. In vijf schuifjes werd gezocht naar een naam, een gebeurtenis of een begrip; voorgesteld door een kandidaat die de vragen van het tv-panel alleen met ja of neen mocht beantwoorden.

Quizmaster was de immens populaire Antwerpse schooldirecteur Sus van den Eynde.

Na een nooit helemaal opgehelderd schandaaltje verdween hij van het scherm, waardoor de eerste tv-rel ontketend werd.

Betogers onderbraken een rechtstreekse uitzending van “Het tv-circus” met “Sus! Sus! Sus!”. Dankzij Ludo Bekkers kwam Van den Eynde meer dan dertig jaar later terug bij het derdeleeftijdprogramma “Op het terras”.

Emiel Goelen, die het produceerde, zei me dat hij zijn eerste grijze haren dankte aan de betweterigheid van de vroegere quizmaster. Op het Kiel bestaat een Sus van den Eyndestraat en ik reken erop dat een of andere lezer mij wil vertellen of die Sus dezelfde is als “Sus! Sus! Sus!”.

Van den Eynde werd vervangen door panellid Paul van de Velde, die zo tragisch stierf in een verkeersongeval in 1972. In dat panel zaten voortaan Hilde Pee (dochter van een bekende BSP-prof), Bert Goetghebeur, Vlaanderens bekendste journalist Louis de Lentdecker en levende encyclopedie Willy Courteaux. Het land keek met open mond naar die bebaarde fontein van alle wijsheid die prinsheerlijk Nederlands sprak. We leerden bij hem het woord “recapituleren”. Veel jaren later vertelde Courteaux me over de gênante gevolgen.

Louis genoot van de roem, maar de eerder schuwe Courteaux prees zich gelukkig dat hij in Brussel woonde. Zodra hij een stap in Vlaanderen zette, leek het alsof er een zwerm insecten rond hem zoemde: “Hij is het! Dien baard van den teevee!”

Charme en humor Veel later verzorgde Courteaux de stukgelezen brievenrubriek Open Venster en de tvkritiek Dwarskijker in Humo, waar linkselend Vlaanderen ieder week op kikte. Hij verloor wel zijn uitstekende column over klassieke muziek (Gerard Mortier leerde zo het repertoire kennen), want Humo ging 100 procent op de lawaaitoer.

Courteaux schreef mooie recensies over mijn “Geschiedenis van de kleine man” en “Als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant”. Maar hij viel in 1986 bijna uit zijn stoel van verontwaardiging toen ik in een korte reeks over Zuid-Afrika zei dat de Afrikaanders geen nazi’s waren. Ik was inmiddels de politieke correctheid meer dan beu.

Niemand bij de omroep repte over de racistische moordenaar Mugabe, die met zijn Shona’s 20.000 Ndebeles liet vermoorden. Annemie Coppieters (dochter van) draaide zelfs een ode aan hem hoewel ze zijn misdaden kende. Om te provoceren vermeldde ik op de aftiteling “Met de medewerking van de ambassade van Zuid-Afrika”. De beenharde linkse recensent was in het dagelijks leven echter iemand anders dan de klassieke apparatsjik. Courteaux had charme en humor. Tijdens een lang gesprek kon hij wel lachen met mijn provocatie. Ik vergeet nooit dat hij zei dat een land als Zuid-Afrika niet kon bestuurd worden volgens het principe van één persoon/één stem. Men zou dan in dezelfde discriminatie-ellende vallen waar de Afrikaanders van beschuldigd werden.

Ik kende Courteaux natuurlijk ook als de vertaler van de Shakespearedrama’s in de KVS, toen dat nog een schouwburg was in plaats van de Propagandastaffel van het verachtelijke Unia. Toen ik een nieuw radioprogramma startte (“De cultuurschok”) deponeerde ik een stapel vulgaire sensatieweekbladen bij hem thuis: “Blik”, “Kwik” en … Humo.

Met zichtbaar genoegen fileerde hij het zootje en hij spaarde zeker zijn kritiek niet (hij was inmiddels gepensioneerd) op het eigen blad. Hij hekelde toen al de nog altijd woekerende idiote interviews met de vrouw, de tante, de hond van een B(anale)V(laming).

Het was goed praten met Courteaux; temeer omdat hij een van de weinige Vlaamsgezinde linksen was.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Verengelsing De verengelsing van het hoger onderwijs is een insluipende bedreiging. Na de vernederlandsing van het onderwijs is het voor vele Vlamingen onbegrijpelijk dat er nu een omslag gaande is naar het Engels.

Maar op de ‘Belgische’ Koninklijke Militaire School – universitair niveau – doet men er nog een schepje bovenop. Want, zo vernam Barbara Pas (VB) van de minister van Defensie, de N-VA’er Steven Vandeput, vanaf het academiejaar 2019-2020 zullen alle cursussen in de masteropleiding aan de Koninklijke Militaire School volledig in het Engels worden gegeven.

Momenteel is dat ‘nog maar’ 15 procent van het totaal aantal cursussen in de bachelorjaren. Over drie jaar wordt dat dus 100 procent in de ganse opleiding.

Hoewel de VB-politica er begrip voor kan opbrengen dat een goede kennis van het Engels voor leidinggevende militairen noodzakelijk is, stelt zij toch dat een volledige verengelsing een brug te ver is en herinnerde zij de N-VA-minister aan een stukje ‘vaderlandse’ geschiedenis: “Het is trouwens bijzonder schrijnend dat uitgerekend 100 jaar nadat de Vlaamse soldaten aan de IJzer hun eerste ‘Open brief aan de Koning’ stuurden om te protesteren tegen de dominantie van het Frans in het leger, Vandeput met deze maatregel komt aandraven en nu het Engels als onderwijstaal aan onze militairen wil opleggen.”

Gezichten gered Er was dus de rel met Zuhal Demir (N-VA), die de CD&V als moslimpartij had gebrandmerkt en de moslims als haar kiesvee had omschreven.

Wouterke Beke van die partij was boos, en hij vond dit een ‘moment suprême’ om eindelijk eens terug te meppen naar zijn vroegere kartelpartner. Hij dreigde er zowaar mee om de beleidsnota van de nieuwe staatssecretaris niet goed te zullen keuren. Uiteraard wist iedereen dat het nooit zover zou komen, want dat zou de regering in moeilijk vaarwater brengen. Neen, hij moest ‘een punt’ maken en eiste dan maar excuses van Demir.

Deze gaf niet af en vertikte dat. In de commissie Bedrijfsleven werd dan haar nota toegelicht, onder ruime belangstelling; wat uitzonderlijk is voor deze commissie. Op initiatief van de premier, die als een schoolmeester beide ruziemakers aan de oren ging trekken, werd besloten nog niet te stemmen om tijd te winnen om de zaak te ontmijnen. En dat gebeurde kort nadien… De partijvoorzitters Beke en De Wever gaven een gezamenlijke persmededeling uit en beloofden een streep te trekken onder het verleden.

En zo kreeg iedereen gelijk: Demir moest geen verontschuldigingen aanbieden en CD&V kreeg de belofte dat N-VA voortaan niet meer (zo) stout zal zijn. Veel lawaai voor niks dus. Maar alle gezichten zijn gered en het Wetstraatspektakel kan voortgezet worden… Op naar het volgende incident!

Kwelduivel Hendrik Vuye (ex N-VA) haalt de regering, en zijn voormalige partij in het bijzonder, herhaaldelijk het bloed onder de nagels vandaan.

De professor kwam zo donderdag even kurkdroog zout in de wonde strooien, door te stel-

len dat zowel Vlaanderen als de federale regering nog belangenconflicten kunnen inroepen om de zaak-Zaventem - de Brusselse geluidsnormen, weet u wel - nog te rekken, goed wetende dat de MR daar radicaal tegen is…

Hij vroeg zich dan ook smalend af waarom ten tijde van BHV het opstapelen van belangenconflicten door alle mogelijke regeringen wél kon en vandaag niet. In die tijd vergrendelde men immers, van 2007 tot 2011, ‘om beurt’ heel de boel. Het antwoord is eenvoudig: de Vlaamse excellenties uit Vlaanderen en de federale regering doen het in hun broek voor de MR. Zij hebben duidelijk geen vijf minuten politieke moed. En Bourgeois met zijn Vlaamse regering, die zich niets van premier Michel hoeft aan te trekken, heeft volgens Vuye zelfs niet één minuut politieke moed. Het is dan ook duidelijk dat de Vlaamse regering hier duidelijk de onderhorige is van de federale bazen!

En kwelduivel Vuye stelde fijntjes altijd bereid te zijn te komen uitleggen hoe men het maximaal aantal belangenconflicten kan inroepen… Het was stil op de Vlaamse regeringsbanken.

Om te lachen?

Nadat het publieke debat over de mogelijke afschaffing van de dubbele nationaliteit weer was opgeflakkerd na de verkiezingen in Turkije op aangeven van CD&V’er Hendrik Bogaert en met de sympathieke steun van N-VA-staatssecretaris Francken, stond het in de sterren geschreven dat dat feestje niet zou doorgaan.

Minister van Justitie Geens kwam dan ook na een georkestreerde vraag van Carina van Cauter van de Open Vld ex cathedra debiteren dat er van een afschaffing geen sprake kan zijn.

Het valt af te wachten of er, bijvoorbeeld op aangeven van Kamerlid en N-VA-voorzitter Bart de Wever, nog een initiatief gaat komen.

Had hij vorige week namelijk niet verklaard dat met minstens een uitdoofscenario aan dit gevoelige probleem een mouw zou kunnen gepast worden? En had zijn studiedienst al niet het nodige voorbereidende werk in die zin geleverd? Of waren de demarches van Bogaert, Francken en De Wever maar om te lachen?

Toch cumul…

Hans Bonte, sp.a-burgemeester van Vilvoorde, had na de cumuldiscussie van enige tijd geleden inzake mandaten in intercommunales moeten vaststellen dat zijn mandaten van burgemeester en parlementslid niet verenigbaar zijn met het voorzitterschap van een brandweerzone, ook al is dat een onbezoldigd mandaat.

In de commissie Binnenlandse Zaken kwam hij bekennen dat hij dat niet wist en vroeg hij aan minister Jambon (N-VA) of dat niet duidelijk onder de aandacht kon gebracht worden van de collega’s. Het ontlokte Jambon het antwoord dat hij zich ooit in dezelfde situatie bevond en toen ook niet wist dat het niet mocht. In plaats van daarop aan te kondigen dat hij het onder de aandacht van de parlementsleden zou brengen opdat eventuele overtreders de nodige stappen zouden kunnen ondernemen, draaide hij zonder verpinken de zaak om: “Ik zal een initiatief nemen om dat cumulverbod op te heffen.” Jawadde!

Leve de cumul!

Actueel

27 april 2017

Geluidshinder Zaventem: Vuye toont de weg Vervolg van blz 1 Die had voordien reeds aangetoond dat Vlaanderen een tweede belangenconflict mocht indienen en schoof vorige week sterke argumenten naar voren voor een derde en een vierde initiatief: de Brusselse regering baseert zich voor haar beleid op verscheidene besluiten en tegen elk daarvan kunnen procedures worden ingesteld. Hierdoor kan opnieuw enkele maanden tijd gewonnen worden.

Weyts heeft dus besloten om deze wijze raad op te volgen en het zal niet lang duren of hij zal zijn belofte moeten inlossen. Cultuurminister Sven Gatz (Open VLD), die op een wat zielige wijze een rol opneemt als pendeldiplomaat tussen de Vlaamse en Brusselse regering, tikte Weyts al op de vingers omdat hij beter nog niet gedreigd had met een nieuw maneuver. De Brusselse ministers mogen blaffen en zelfs bijten, maar als een Vlaamse minister even terugkeft, dan is dat voor de VLD al veel te straf.

Hendrik Vuye heeft intussen nog een bijko-

mend instrument aangereikt. Hij wil het wettelijk onmogelijk maken dat er boetes kunnen opgelegd worden aan vliegtuigen die de route volgen die hen vanuit de controletoren is opgedragen. Dit zou inderdaad een duurzame oplossing kunnen betekenen, waarmee verhinderd zou worden dat een gewest zomaar eenzijdig een paraplu installeert boven zijn grondgebied en alle last afwentelt op de inwoners van het andere gewest. Een verstandig voorstel dus dat Vuye ter ondertekening voorlegde aan de federale kamerleden en zijn voormalige fractiegenoten van de N-VA. Helaas krijgt hij voorlopig enkel de steun van zijn strijdmakker Veerle Wouters en van VB’er Barbara Pas.

Grote rechtsonzekerheid Intussen laten zowel het platform van werkgevers en vakbonden van Zaventem als de luchtvaartmaatschappijen weten dat ze helemaal niet tevreden zijn met het “compromis

à la Belge” van vorige week, dat eigenlijk niet eens een compromis is. Ze hekelen terecht de besluiteloosheid van de overheid en de grote rechtsonzekerheid die gecreëerd wordt. Zelfs al worden de boetes voorlopig nog niet geïnd, toch zijn de maatschappijen verplicht ze op te nemen in hun boekhouding.

Zij moeten dus reserves vrijmaken en vanaf dat moment maken zij natuurlijk de afweging: loont het nog om in Zaventem te blijven of zijn we goedkoper af in Frankfurt of Schiphol. Brussels Airlines maakte dinsdag alvast bekend dat ze meteen een reserve wegzet van 2 miljoen euro om de aangekondigde boetes te kunnen betalen. Niet elke maatschappij is bereid om 600 tot 2000 euro per vlucht opzij te zetten als reserve voor mogelijke boetes. Iedereen wacht momenteel met een bang hart op de eerste maatschappij die haar schup afkuist en busladingen personeelsleden op straat zet.

P

Artsen Zonder Grenzen België kritisch doorgelicht Eind maart beweerde de Italiaanse justitie dat ngo’s voor de kust van Libië samenwerken met mensensmokkelaars. Artsen zonder Grenzen wees met kracht die verdenkingen af. “Dat is nooit gebeurd”, aldus Ellen van der Velden, landencoördinator Libië, in NRC, over de suggestie dat mensensmokkelaars soms rechtstreeks contact zoeken met ngo’s die schepen voor de kust van Libië hebben om bootvluchtelingen in nood te kunnen helpen.

En zwijgen he, als we de grens oversteken!

van 2014 was deze post leeg. Het probleem dook dus pas op in 2015. Op de cijfers over 2016 is het overigens nog even wachten.

Ebola In de post ‘uitzonderlijke kosten’ zien we voor 2015 een ‘verlies op de stock EBOLA’.

Het gaat opnieuw om een groot bedrag: liefst 2,3 miljoen euro. Toch kan de vzw dit probleemloos aan. Eind 2015 zijn de activa van de vzw immers ruim 281 miljoen euro waard.

Opvallend zijn de liquide middelen (cash) ten belope van ruim 108 miljoen euro en de beleggingen ten belope van bijna 43 miljoen euro. Die spaarpot leverde dat jaar 2015 zowat een half miljoen euro aan ‘financiële resultaten’ op.

Geschillen Een ander interessant gegeven is dat de vzw in 2015 3.677.525 euro aan voorzieningen heeft aangelegd voor ‘geschillen (over een) terrein’. Waarover dit precies gaat, is niet duidelijk. In 2014 waren er voorzieningen voor geschillen in verband met missies voor een bedrag van ruim 1,7 miljoen euro. Ook in eerdere jaren waren er geschillen over missies.

Positieve resultaten “We hebben daar geen telefoonnummer voor beschikbaar gesteld, en we zijn ook nooit direct gebeld, niet door mensensmokkelaars en niet door mensen op schepen in nood. De verdenkingen zijn volslagen nonsens”, verklaarde ook Arjan Hehenkamp, directeur van Artsen zonder Grenzen Nederland. “Wij werken niet samen met smokkelaars om zoveel mogelijk mensen hiernaartoe te krijgen.”

Jaarrekening Wat de waarheid is, is niet te achterhalen.

Het is woord tegen woord. Waar we wel zekerheid over hebben, zijn de geldstromen van deze grote ngo in ons land. Artsen zonder Grenzen (AzG) moet immers een jaarrekening publiceren bij de Nationale Bank van België (NBB) en de lectuur van dit vuistdik document (41 bladzijden!) levert toch wel enkele ver-

rassingen op. Wie durft nu nog te beweren dat boekhouding saai is. Enig nadeel: de vzw legt enkel Franstalige documenten neer bij de balanscentrale. Een woordenboek FransNederlands is dus handig.

Vervallen schulden tegenover de RSZ De eerste verrassing komen we tegen op pagina 21 van de jaarrekening. Op die pagina krijgen we een overzicht van de schulden van de vzw tegenover de fiscus en de RSZ. Opvallend is de post ‘vervallen schulden tegenover de RSZ’ (code: 9076). Het gaat om een groot bedrag: 682.112 euro. Meestal wijst dit op liquiditeitsproblemen bij een organisatie of onderneming. In dit geval is dit niet het geval, zoals we zullen aantonen. In de jaarrekening

Volgende week: 4 bladzijden extra Volgende week wordt het nieuwe boek van Tom van Grieken, ‘Toekomst in eigen handen’, voorgesteld in het Parlement. Het boek kreeg al heel wat persaandacht alleen al door het voorwoord van prof. Jonathan Holslag, niet meteen iemand met een Vlaams en rechts profiel.

Van Grieken heeft dus een boek geschreven, en dat is voor ons een goede aanleiding voor een interview. U kan dat boek nu reeds bestellen via de webwinkel van ’t Pallieterke, of via ons secretariaat (prijs 19,95 euro + 5 euro verzendingskosten).

Volgende week is het 15 jaar geleden dat Pim Fortuyn vermoord werd door de groene milieuactivist Volkert van der Graaf. Reden voor onze redactie om terug te blikken op de standpunten en voorspellingen van de politieker die geen staatsman mocht worden.

Daarom brengen we u volgende week een extra dik nummer, met vier bladzijden extra.

In het laatst gekende boekjaar 2015 werd een positief resultaat behaald van 22,8 miljoen euro. In 2014 was dat zelfs 75,6 miljoen euro. Alle positieve resultaten samen uit het verleden bedragen eind 2015 al ruim 174 miljoen euro. Dat is erg veel.

Schenkingen In 2015 kreeg AzG ruim 300 miljoen euro aan schenkingen. Opvallend zijn de ruim 33 miljoen euro aan subsidies. Die schenkingen aan AzG zitten trouwens in de lift. In 2013 ging het om ruim 209 miljoen euro, in 2014 al om ruim 281 miljoen. Je kan mensen niet tegenhouden om geld te geven aan deze vzw, maar de vraag moet gesteld worden of er niet te veel geld gaat naar deze organisatie.

Interim Ander interessant gegeven is dat er in 2015 interim-personeel werd tewerkgesteld. Het ging om 1,2 VTE (voltijdse equivalenten) voor 2.301 uren. Het bedrag was 128.731 euro, wat uiteraard aan de hoge kant is. Het aantal ‘gewone’ personeelsleden ging van 692 in 2013 over 725 in 2014 naar 769 in 2015.

Besluit De essentie van het financiële plaatje van AzG België staat op pagina 8 van de jaarrekening 2015. Wie een resultatenrekening kan interpreteren, ziet onmiddellijk dat de vzw eigenlijk te veel giften krijgt in functie van de werking. Uiteraard zal een vzw dat nooit toegeven (ze zullen vertellen dat ze een spaarpot aanleggen voor de toekomst), maar als je in 2014 een (lopend) positief resultaat behaalt van bijna 74 miljoen euro (in essentie het verschil tussen die giften en de werkingskosten), dan ziet het kleinste kind dat de vzw overspoeld wordt met geld. Die vervallen schuld tegenover de RSZ is dan eigenlijk best merkwaardig.

Thierry Debels

5

Echo’s uit de Koepelzaal Turkije Wie heeft zijn buik nog niet vol van al dat gedoe met Turkije? Het Vlaams Parlement alvast wel, getuige de recente resolutie over de “bevriezing” van de EU-toetredingspalavers. Vlaamse resolutie of niet, vermoed mag worden dat ze in Ankara al heel lang niet meer zitten te wachten op een volwaardig EU-lidmaatschap en alle onzin uit Brussel die daarbij hoort, maar Europaatje-pesten blijft wel een leuke bezigheid voor de Ottomanen.

Karim van Overmeire (N-VA) kwam nog eens terug op de bevriezingsresolutie, in het kader van de uitslag van het Erdogan-referendum. Minister-president Bourgeois bevestigde dat de “pauzeknop” ingedrukt moet blijven.

Trouwens, hij vindt de toestanden in Turkije niet erg koosjer. Door de zuiveringsmaatregelen zouden daar zelfs parlementsleden in de gevangenis zitten, stel je voor.

Toch zal een modus vivendi met Turkije moeten worden gezocht, was voorts de algemene teneur. Het idee dat Turkije zelf de stekker uit de EU-onderhandelingen zou trekken zou dan weer een “afgang” zijn volgens Van Overmeire en “te vermijden” volgens Bourgeois. Waarom dat dan weer erg zou zijn, is ons een raadsel.

Constructief De luchthavenoorlog blijft woeden. Als het de Brusselse regering zou believen toch niet meteen over te gaan tot de inning van de boetes voor vliegtuigen die over het Brusselse paradijs durven te vliegen, is er misschien nog wat ruimte om eens in alle redelijkheid met Brussel te praten.

Katia Segers (sp.a), Michel Doomst (CD&V), Hermes Sanctorum (onafhankelijk) en Bart Nevens (N-VA) peilden bij Geert Bourgeois naar de stand van zaken. Eigenlijk komt het erop neer dat Vlaanderen zeer geplaagd zit met het hele dossier en dat Bourgeois enkel maar kan hopen dat alsnog “constructief” met de Brusselaars kan worden gedialogeerd. Wellicht weet hij zelf hoe ijdel die hoop is. Sp.a en Groen, met medewerking van Sanctorum, hebben gelukkig de mirakeloplossing gevonden: er moet een “internationale intendant” komen om de zaken te ontwarren. Wij suggereren dat iemand uit Turkije wordt aangezocht, daar hebben ze tenminste ervaring met krachtdadig beleid. Ongeacht wat Brussel intussen doet – en dat zal niet veel goeds zijn –, aan het gehannes met procedures, werkgroepen en “overleg” komt nog lang geen einde.

Ommezwaai Het vlot niet erg met het Vlaamse energiebeleid. De biomassacentrales zijn een fiasco geworden en zelfs wordt gevreesd dat we uiteindelijk de “klimaatdoelstellingen” niet zullen halen, wat natuurlijk hééééél erg is. Intussen mag de Vlaming energiefacturen van demonische proporties ophoesten. Stefaan Sintobin (VB), Matthias Diependaele (N-VA) en Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) brachten dit nogmaals te berde. Voor de elfendertigste keer ging het over Turteltaksen en schulden uit het verleden. Gelukkig komt er een ommezwaai, vertelde minister Tommelein. In één adem citeerde hij de hallucinante groenestroomcertificatenkosten waarmee Vlaanderen zichzelf heeft opgezadeld.

Tommelein gaat nu nog meer inzetten op “zon, wind en warmte”, maar waar precies de “ommezwaai” zit, mochten we niet weten. Wel zei hij dat hij de stroomfactuur omlaag wil, maar meer dan “willen” zit er blijkbaar toch niet in. Bijkomend probleem is dat elektriciteit ook moet worden geproduceerd, was de diepe wijsheid die de minister wilde meegeven aan een vervelende Sintobin, die graag iets meer dan vage beloften wilde horen.

Over de productiviteit van Tommelein, zoveel is duidelijk, kan men zich maar best niet te veel illusies maken.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Eentalige flikken Waar een tweetalige Brusselse politie een evidentie zou moeten zijn, is het voldoen aan deze nochtans wettelijke verplichting altijd al problematisch geweest. Meer nog: de laatste jaren blijkt de situatie zelfs te zijn verslechterd.

Het inschatten van een taalfrictie, bij gebrek aan een betere term, heeft vaak alles met de context te maken. Een doorsneeverkoper in een winkel die zich verontschuldigt omwille van zijn/haar gebrekkige kennis van het Nederlands kan in regel op het nodige begrip rekenen van ondergetekende (de arrogante variant, voor alle duidelijkheid, volstrekt niet). Voor jongere beleefde mensen, producten van het befaamde Franstalig onderwijs waar dit land mee begiftigd is, verlaagt men de grens al wat.

Maar hoe anders is dit wanneer verbale contacten met de politie problematisch worden, een gekend hoofdstedelijk probleem. En die gevallen zijn er, niet toevallig, ook in steeds grotere aantallen. In die mate dat men soms het lef heeft gewoon te vragen of het gesprek niet in het Engels kan gebeuren. Terecht vindt men dit onaanvaardbaar, schandalig zelfs. Maar laten we even kijken naar de oorzaken van deze mistoestanden.

Een en ander blijkt alvast uit het antwoord op een parlementaire vraag. Het is misschien ironisch, maar het is uitsluitend een N-VA-verhaal. Vraagsteller was Kamerlid Kristien van Vaerenbergh, de bevraagde minister Jan Jambon en Brusselaar en Vlaams Parlementslid/senator Karl van Louwe gaf er voor een Brussels publiek ruchtbaarheid aan.

Vlaamse Beweging zondag: ze zullen hem niet zaventemmen Als je het in afgewandelde kilometers uitdrukt, dan heeft die goeie ouwe Vlaamse Beweging vorige zondag in Zaventem heel wat bewogen. Goed, uw dienaar kon wat beweging best gebruiken, maar mag ik toch, met alle waardering voor de Vlaamse Volksbeweging, met mijn slecht karakter een kritische vraag opwerpen? Waarom moest tegen die dreigende broodroof van Vlaamse werknemers per se braaf gewandeld worden, in plaats van stout betoogd? Omdat wij Vlamingen zijn?

Bij de enkele honderden wandelaars miste ik een hele trits politici die geacht worden voor de belangen van hun Vlaamse volk op te komen en miste ik het kruim van de Vlaamse studentenbeweging die vandaag zou moeten zorgen voor het Vlaanderen van morgen èn voor de luchtvaart van morgen. Of begrijpen de leiders in de dop niet de zwarte dreiging van duizenden Vlaamse volksgenoten in Zaventem met… de dop? Bij onze aankomst aan het station van Zaventem-Dorp werd het door werknemer Erik Rennen kernachtig onder woorden gebracht: “Wij liggen niet wakker van het lawaai rond de luchthaven, maar van de angst om onze job te verliezen.” Als het de Vlamingen menens is met hun solidariteit, zouden zij daar, als zij echt een volk willen zijn, allemààl wakker van moeten liggen.

Brussel ligt niet wakker Intussen neemt bij de duizenden werknemers van onze luchthaven de onzekerheid toe, zei een solidaire en gedreven Bart de Valck, “want Brussel ligt NIET wakker van onze jobs”.

“Wij weten allemaal”, zei de voorzitter, “dat vliegtuigen voor de veiligheid tegen de wind in moeten opstijgen en overal elders ter wereld wordt daar slechts hoogst uitzonderlijk van afgeweken, maar argumenten als veiligheid of werkgelegenheid zijn niet belangrijk voor de

Ontbrekend tweetaligheidsattest Eén cijfer is veelzeggend: het aantal politiemedewerkers dat een bewijs van tweetaligheid bezit, gaat achteruit. In 2006 was hun aandeel nog net geen 70 procent, inmiddels is dat gezakt naar 60 procent. Heel concreet betekent dat dat zo’n 40 procent van de Brusselse politie niet in staat is een gesprek te voeren of een pv op te stellen in zowel het Nederlands als het Frans. Graven we dieper, dan zien we dat het probleem zich vooral aan Franstalige kant situeert. In de politiezone Marlow, bijvoorbeeld, die Ukkel, WatermaalBosvoorde en Oudergem omvat, zit het bij 95 procent van de Nederlandstalige effectieven snor. Anders gezegd: ze beschikken over hun tweetaligheidsbrevet.

Haaks hierop staat het resultaat van de Franstalige collega’s: amper 34 procent heeft zo’n document op zak. Tot op zekere hoogte kan de scheeftrekking verklaard worden door grootschalige aanwervingen in 2012. Het was een gekend gebruik dat personeelsleden pas na hun aanwerving bij Selor hun attest behaalden. Alleen gebeurt dat nu in veel mindere mate. De herkomst van de agenten is ook niet vreemd aan het probleem. Bijna de helft van het volledige korps blijkt uit Wallonië afkomstig te zijn.

Het overige deel wordt samengesteld uit Brusselaars en Vlamingen, waarbij de laatste groep iets zwaarder doorweegt.

Onderwijs Misschien leggen we ons iets te gemakkelijk neer bij de problematiek van de Nederlandsonkundigheid van Franstalige ‘landgenoten’. Zeker dan de Walen, waar al jaren een meerderheid voor het Engels als tweede taal opteert. In Brussel blijft het Nederlands verplicht de tweede taal, zij het dat de inkleding ervan doorgaans bedenkelijk is. En zeggen dat het anders kan en zou moeten zijn. Automatisch richt men de blik op het Franstalig onderwijs, waar de sleutel van heel wat problemen ligt. Maar dat is het onderwerp waar we in de nabije toekomst op terugkomen.

KNIN.

27 april 2017

Brusselse francofonie, zeker niet als die argumenten vanuit Vlaanderen komen. Nachtlawaai? Niks mee te maken”, sneerde Bart, die het dan plotsklaps zowaar profetisch over “de Waals-Brusselse natie” had, die de federale evenwichten wil onderuithalen en Vlaamse jobs in Zaventem wil doen sneuvelen voor nieuwe jobs in Charleroi en Luik. De geluidsnormen van Brussel noemde hij een even wansmakelijk alibi voor de Waals-Brusselse machtspolitiek als het gekonkel met Parking C in Grimbergen. Glashelder bewijs dat wij, Vlamingen, voor de Brusselse politici nog steeds tweederangsburgers zijn. Juist, en die francofone “logica” wordt probleemloos mee ondersteund door “Vlaamse” politici als Guy Vanhengel en Bianca Debaets, die een “postje mogen bezetten bij gratie van de Franstaligen”. Hoog tijd voor Gwendolyn Rutten en Wouter Beke om hun partijgenoten tot de orde te roepen en even hoog tijd voor alle Vlamingen in de federale regering om een objectieve en technisch correcte vliegwet af te dwingen. Aan hun grote opkomst zondag te oordelen, zal daar veel, héél veel volk naar komen kijken, maar Bart heeft dat goed gezegd. Ook goed was zijn verwijzing naar de grote vuist van Vilvoorde ter herdenking van het Renault-drama, die sociale ramp die Vlaanderen zich vandaag niet meer kan veroorloven, want politiek onverantwoord en ethisch onwaardig.

Iets bondiger maar even krachtdadig waarschuwde de Steenokkerzeelse burgemeester Kurt Ryon - naar ik later op de avond mocht ervaren, een man van het volk - de Brusselse politici en meer bepaald “alle Vanhengelen en Debaetsen van deze wereld”: “Luister goed, blijf van onze dorpen, blijf van ons groen, blijf van onze landbouwgronden!” Geen tweede “Doel” in Vlaanderen en dus graag, Vlaamse regering, nog verschillende belangenconflicten, want “het is uw verdomde plicht om op te komen voor de Vlamingen in de Rand. Durf en doe! Durf te klauwen, durf te brullen!” En toen hief burgemeester Kurt Ryon met luider stemme de Vlaamse Leeuw aan. Bravo, VVB, maar er zullen niet alleen verschillende belangenconflicten, maar ook nog een resem radicale betogingen met véél volk nodig zijn om de “Waals-Brusselse natie” tot andere “normen” Hector van Oevelen te dwingen.

Een woord is een woord!

Er zijn niet veel politici die hun (verkiezings)beloftes waar (kunnen) maken. In Izegem loopt er een rond die het toch doet, maar dan tegenover vrouwlief. Toen Vlaams Parlementslid Stefaan Sintobin met de rasechte Brugse Sandy Welsh trouwde, en ze zich in Izegem vestigden, beloofde hij haar ooit naar haar geboortestad te zullen verhuizen. Vroeger dan verwacht en dit in het vooruitzicht van de komende gemeenteraads- en parlementsverkiezingen komt het er reeds van.

Met zijn “trouwbelofte” in het achterhoofd aanvaardde hij een politieke overstap, vooral omdat Yves Buysse, toch het boegbeeld van Vlaams Belang in Brugge, onvoldoende tijd heeft om campagne te voeren, en de partij door een parlementslid als lijsttrekker in de hoofdstad van West-Vlaanderen uit te spelen op de voor de partij zo nodige heropleving rekent.

In memoriam Elvire Vliegen (1931-2017) Op 15 april werd in de dekenale kerk SintMauritius te Bilzen mevrouw Elvire Vliegen ten grave gedragen. Burgemeester Brepoels en vorig burgemeester Sauwens waren prominente aanwezigen. Elvire was de dochter van het Vlaamsgezinde bakkersgezin Eugene en Marie Vliegen-Fraussen. Haar vader was de huisvriend van Gerard Romsée en stierf op 58-jarige leeftijd in 1943, in volle oorlogsperiode. Haar moeder en de acht kinderen zaten bijna drie weken op belgisch pensionaat.

Haar echtgenoot, de huisarts Jean Dops, die in 2011 overleed, zetelde dertig jaar voor de Volksunie in de Bilzerse gemeenteraad. Zij was de stille en drijvende kracht achter de drukke activiteiten van haar echtgenoot. Haar oudste zoon Rudi Dops zetelt nu voor de N-VA in de gemeenteraad.

Nieuw boek over het vliegveld Freddy Michiels vierde zondag zijn 75ste verjaardag. Aan de Schelde, in het restaurant van de Vlaamse Vereniging voor Watersport (VVW), dat nu Captain’s Lounge heet.

Hij had vele vrienden uitgenodigd. Onder meer “De Strangers” waren erbij.

De groep die hem veel Antwerpse dialectwoorden leerde, zodat hij dikke boeken kon schrijven over de wereldtaal die het Aantwaarps is. Freddy vertelde in zijn kort maar humoristisch dankwoord anekdoten uit zijn welgevuld leven. Zoals die van zijn eerste baas bij een gekende krant: hoe hij als opdracht een stukje moest maken over een Duits stadje waarvan hij nog nooit gehoord had. Maar voor hij eraan kon beginnen, moest hij koffie zetten. “Niet gemakkelijk voor iemand die altijd thee drinkt”, zei hij. “Eerst met een handmolentje de bonen malen en in de beurs doen.” Zet hij een kopje voor de neus van zijn baas. Doet die zijn polshorloge uit en gooit die in de koffie. “Michiels, hoe laat is het?”

“Ja, mijnheer, ik denk dat het tien voor tien is.” “Hawel manneke, denk er in de toekomst aan dat ik nooit koffie wil waarin ge op mijn horloge het uur kunt aflezen.”

Anekdotes genoeg. Ook bij de voorstelling van het nieuwste boek van Freddy Michiels, enkele dagen geleden in een van de nieuwe lounges op de Antwerpse luchthaven: “Antwerp Airport Revival”. Hoe hij daar op aanstichten van zijn vader (die boekhouder was op de “plaain”) auto leerde rijden op het tar-

mac. “Waar toch niks of niemand kwam”, zei z’n vader.

En inderdaad, in die tijd lag de luchthaven op apegapen. “Minister Bertrand had haar ondergang gezworen onder druk van Sabena”, vertelt Michiels. “Maar burgemeester Craeybeckx wilde haar redding”, zei hij. De Antwerpse burgemeester hield overal spreekbeurten om zijn stelling te verdedigen. Op een gegeven moment had hij in een volkshuis weer zo’n vurig pleidooi voor “Deurne” gehouden, toen iemand hem deed opmerken dat hij over een ander onderwerp zou handelen. Craeybeckx keek op een spiekbriefje en merkte dat hij inderdaad enkele uren later bij de Kamer van Koophandel over het economisch belang van de “vliegplein” zou spreken. Hij viel op zijn voeten en zei: “Dat is hetgeen ik binnen enkele uren ga zeggen voor een ander publiek, maar ik geef het jullie in primeur.”

Tussendoor stelde Michiels vast dat er in de verre omgeving van de luchthaven op dit ogenblik niemand woont die ouder is dan het vliegplein. Als redacteur van een van de bladen waaraan hij meewerkte, kreeg hij van de baas ooit een simpele opmerking die hij kon

gebruiken ter verdediging van “Deurne”: “Als ge bij de statie komt wonen, moet ge niet verschieten dat zo nu en dan een trein komt aanrijden.” En: “Als ge het verstand van al die politieke tegenstanders in een vogeltje steekt, dan vliegt dat achteruit. En nog een goeie: “De partij van de arbeid is radicaal tegen. Zij moet dringend van naam veranderen.”

Freddy kondigde aan, in eenklank met commandant Wim Verbist, dat er wel een veiligheidsstrook bij de startbaan ligt, maar dat er van een verlenging nooit sprake zal zijn.

Er moet niet gevreesd worden voor een invasie van Ryan Air, want die heeft (met Boeings voor 225 passagiers) een startbaan van 2,5 km nodig; de onze is slechts 1,5 km en enkel bruikbaar voor toestellen (zoals die van Tui) met 110 zitplaatsen. “Tui (vroeger Jetair) zal wél haar aantal bestemmingen volgend jaar verder uitbreiden”, voegde Marcel Buelens (CEO van de Franse groep Egis, die de luchthaven uitbaat) eraan toe.

Bij gelegenheid van de boekvoorstelling werd dezelfde dag de nieuwe vertrekhal van de Internationale Luchthaven geopend. Van VLM is er nog altijd geen nieuws, maar Antwerpen draait goed. Het beste bewijs: het aantal passagiers groeide van 121.357 in 2014 naar 276.311 vorig jaar.

Pagadder

7

Onze naaste buren

27 april 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Meebuigen met moslims (1) In het Nederlandse correcte medialandschap is Elsevier de uitzondering. Het weekblad is ouderwets liberaal in de goede zin.

Syp Winia Al twintig jaar is Syp Winia de redacteur en columnist van het gezond verstand, die zich niets aantrekt van de multikulterreur die vele journalisten propageren en waaronder nog veel meer journalisten lijden zonder dat ze hun bek opentrekken. Zo’n anderhalf jaar geleden produceerde hij een lang stuk met als titel “Meebuigen met de moslims: hoe de islam Nederland verandert”. Het artikel is actueler dan ooit en de titel is een programma op zichzelf hoewel de correcten de realiteit staalhard ontkennen (denk aan de hysterische reacties in Vlaanderen vorige week op de al bij al gematigde meningen van Rutten en De Crem over het mohammedanisme). Winia ontleedt de knieval voor de islamisering op de eenvoudigste manier. Hij somt gewoon chronologisch de maatregelen op die de Nederlandse politieke klasse nam om die verdorven ideologie te steunen.

1950 -1980 Alles begint in 1951. Ten gevolge van de Indonesische dekolonisatie arriveren Molukse mohammedanen die aan Nederlandse zijde vochten. Het duurt tot 1956 vooraleer de eerste twee moskeeën verschijnen, o.a. in Den Haag. In 2006 “viert” de Nederlandse overheid de 50ste verjaardag van deze haatgebouwen. Eregast is Beatrix. De koningin gaat op voorhand akkoord geen mohammedanen te bezoedelen door hen de

hand te reiken. In de jaren zestig verschijnen dan de zogenaamde “gastarbeiders”. In 1971 zijn er al 55.000, en door “gezinshereniging” worden het er vlug meer. In 1977 wordt de eerste wettelijke maatregel genomen om de Nederlandse wet opzij te schuiven als die botst met mohammedaanse regels.

Het Vleeskeuringsbesluit stelt dat niet alleen Joden voortaan onverdoofd mogen slachten. De jaren tachtig en negentig zijn de gloriejaren om kruiperig zoveel mogelijk arrogante eisen in te willigen. In 1988 wordt het moskeegejank gelijk gesteld met klokken luiden. Datzelfde jaar verschijnen de eerste mohammedaanse basisscholen. In hun onnozelheid stellen de Nederlanders een onverdraagzame roversideologie gelijk met het fatsoenlijke christendom dat ook eigen scholen heeft. Ook in 1988 worden in de Haagse Schilderswijk de eerste woningen opgeleverd met twee “verkeerscirculaties”, zodat mohammedanen kunnen verhinderen dat hun vrouwen en dochters mannelijke bezoekers ontmoeten.

Verbied de vrije meningsuiting Een jaar later is de beer los; de moordenaar Khomeyni veroordeelt de schrijver Rushdie ter dood voor het boek Duivelsverzen, dat de Iraanse tiran niet eens gelezen heeft. Nederlandse vooraanstaande mohammedanen eisen dat de regering het boek verbiedt. Haantje-de-voorste is ene Mohammed Rabbae. Geen probleem voor GroenLinks om die Marokkaanse boef bij de verkiezingen van 1994 lijsttrekker te maken. Als politicus ijvert hij om Geert Wilders en iedere mening die mohammedanen niet welgezind is te verbieden. Tevens is hij

bekend voor zijn “er moet geld bij” om de inmiddels weelderige migrantenmaffia te spijzen. Ere wie ere toekomt. GroenLinks-leider Femke Halsema laddert hem tijdens haar ambtsperiode buiten wegens zijn antidemocratische standpunten.

Correct Nederland beleeft zijn mooiste uren tijdens het paarse kabinet-Kok (1994-2002). Minister van Justitie Sorgdrager kan zich voorstellen dat de grondwet opzijgeschoven wordt zodat mohammedanen meisjes genitaal kunnen verminken.

Er komt een moslimomroep die een broeihaard van ruzies wordt. De (oecumenische) Raad van Kerken beraadslaagt over de afschaffing van Tweede Paasdag, Tweede Pinksterdag en Tweede Kerstdag om mohammedaanse feestdagen in te voeren. Voor één keer houdt de politieke kaste het hoofd koel.

In 1997 opent een islamitische universiteit de deuren in Rotterdam. Natuurlijk is dat geen universiteit (het woord is niet beschermd in Nederland), maar een slechte school waar men diploma’s haalt voor “islamitische geestelijke verzorging”. Maar ze rijft toch subsidies binnen ondanks schandaalverhalen die ertoe leiden dat ze onder curatele wordt gesteld. In datzelfde Rotterdam (culturele hoofdstad van Europa) wordt de opera Aisha afgeblazen. (Aisha was zes toen de uitvinder van de ideologie haar tot bruid wilde. Hij moest wachten tot het kind negen was). Alle medewerkers worden met de dood bedreigd. Toch zijn er ook tegengeluiden in het decennium. VVD-leider Bolkestein wijst als eerste op de onmogelijkheid democratie en mohammedanisme te verzoenen. De staatsveiligheid meldt dat er in Nederland terroristische cellen zijn (vervolg toekoWillem de Prater mende week).

Veiligheid troef Zeven Gentse horecazaken moeten hun deuren dicht houden, op burgemeestersbevel.

In Antwerpen worden al jaren cafés die gelinkt worden aan drugscriminaliteit gesloten. Ongeveer één zaak per week, voor periodes van twee tot vier maanden. Dat werkt goed, want het is uitzonderlijk dat eenzelfde uitbater twee keer wordt gestraft. Maar in Gent gebeurde dat tot nu bijna niet. Onze burgemeester beweerde zelfs dat hij dat niet kon. Maar nu kan hij dat plots wel.

Het Nieuwsblad (14/04/2017) juicht: “De sluiting van cafés is het nieuwste wapen in de strijd tegen drugsbendes en dealers in Gent.

Termont kan nog maar sinds begin dit jaar persoonlijk ingrijpen, dankzij een deal met het Gentse parket.” Alleen, daar is niets nieuw aan, maar dat beseft de krant blijkbaar niet. Antwerpen doet het al jaren. We vragen ons af, waarom heeft Termont zo lang gewacht om met zijn vrienden van het parket af te spreken? Hij is al sinds 2007 burgemeester. In wijken als de Brugse Poort zijn er schrijnende drugsprobleem. Wordt het dan nóg erger? Of is het omdat de socialisten zelf van mening zijn veranderd?

Nu eisen ze in het parlement vanop de oppositiebanken meer veiligheid. Een partij die slogans lanceert als “veiligheid troef” moet natuurlijk in de stad waar ze aan de macht is het goede voorbeeld geven. Vandaar misschien de twintig miljoen euro extra in het stadsbudget voor de politie. De Gentenaars mogen zich verwachten aan een stoer veiligheidsbeleid, ten minste tot aan de verkiezingen. Behalve dan militairen op straat, want dat is en blijft uitgesloten.

De jacht op bedrijven is open Het kreeg niet veel aandacht, maar de jongste maatregel van schepen Tapmaz gaat wel heel ver. Hij gaat bedrijven die discrimineren opsporen en aanpakken. Hij betaalde voor praktijktests bij bedrijven die voor de stad Gent werken of er goederen aan leveren. Die werden opgebeld door een achthonderdtal nepsollicitanten, afwisselend met een Turkse, Marokkaanse of Vlaamse naam… De studie moest discriminatie vinden en slaagde daar ook in, maar toch niet helemaal. Want bij bedrijven met meer dan vijftig werknemers werd er geen ongelijke behandeling vastgesteld. Helemaal geen.

Dat belette de schepen niet om de resultaten van de studie flink op te kloppen en er zeer verontwaardigd over te doen. In alle overeenkomsten van de stad staat een ‘antidiscriminatieclausule’. Tapmaz gaat die afdwingbaar maken. Elk bedrijf zal een vragenlijst moeten invullen, en daarop een score krijgen. Bedrijven die niet voldoen, zullen zich door de stad moeten laten begeleiden en een actieplan opstellen. Als daarna blijkt dat ze nog geen voldoende halen op de antidiscriminatietest, zal de stad

Gent hen aanklagen bij Unia of bij het gerecht.

De jacht op stoute bedrijven is open, maar het zal klein wild zijn dat geschoten wordt.

Als zelfs onderzoekers van de universiteit Gent bij bedrijven met meer dan vijftig werknemers geen discriminatie kunnen opsporen, is de kans heel groot dat er ook geen is.

Voor wie oprecht gruwelt van discriminatie is dit toch goed nieuws. Niet zo voor ons stadsbestuur, dat dit onderzoeksresultaat volledig

Een mis in het Waals Op 18 april overleed Paul Malherbe, pastoor van de parochie van Saint-Jean-Saint-Loup in Namen. De priester was vooral bekend voor zijn misviering in het Waals, de maandag na de Waalse Feesten.

De kerk van Saint-Jean-Saint-Loup in Namen zat altijd stampvol op de derde maandag van september. Reden: Paul Malherbe ging tot vorig jaar voor in de kerkdienst. En die mis verliep die dag - altijd net na de Waalse Feesten - volledig in het Waals. Malherbe had de gewoonte om tijdens zijn preek in het Waals zowel de nationale als internationale actualiteit te becommentariëren. Met de nodige kwinkslagen, zonder rechtstreeks politici te bekritiseren. Op één uitzondering na: in 2014 liet hij zijn ergernis blijken over de antibedelaarswetgeving in Namen. Niemand nam het hem kwalijk.

Malherbe kon als folkloristisch figuur weinig verkeerd doen.

Zijn Waalse misviering was een unicum in Wallonië. Of bijna een unicum. Op 15 augustus - Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart - vinden ook in het Luikse Waalse preken plaats. Dit jaar zullen die Luikse Waalse missen opnieuw plaatsvinden. In Namen is het gedaan met de traditie, want op 18 april overleed de 81-jarige Malherbe in een rusthuis. Hij sukkelde al enige tijd met zijn gezondheid.

Los van zijn affectie voor het Waals was Malherbe geen bijzonder figuur. Geboren in de Naamse stadswijk Salzinnes groeide hij op in een klassiek katholiek gezin. Het enige wat opvalt in zijn cv was dat hij in 1969 episcopaal vicaris werd om

de conclusies van het Tweede Vaticaans Concilie in het hele bisdom Namen ten uitvoer te brengen. Maar Malherbe was eigenlijk nergens gelukkiger dan in zijn parochie van SaintJean-Saint-Loup, waar hij sinds 1979 pastoor was.

Malherbe maakte er in Namen een erezaak van om geen fouten te begaan tegen de Waalse taal. Want hij zag het Waals niet als een dialect maar als een echte taal. De Naamse priester beschouwde de taal ook als een deel van de regionale identiteit. Dat zijn misvieringen zo populair waren, heeft wellicht ook te maken met de heimwee van veel Walen naar hun bijna verdwenen taal. Twee, drie generaties geleden was de huistaal zeker in de landelijke gebieden van Wallonië wel degelijk het Waals. Maar wat in Vlaanderen niet gelukt is, is wel gebeurd in Wallonië: het Frans heeft het Waals verdrongen.

Eén van de oorzaken is wellicht dat er verschillende versies van het Waals de ronde deden. Bovendien werden en worden er in Wallonië tal van regionale talen gesproken. In het westen van Henegouwen is dat het Picardisch, een taal die ook in het noorden van Frankrijk ingeburgerd is, tot aan de NoordFranse kust. Het Picardisch telt tal van Angelsaksische woorden zoals ‘kè’ of ‘carry’ voor dragen.

In Luxemburg wordt dan weer Letzeburgs gesproken en

negeert. Er kunnen best logische redenen zijn waarom kleinere bedrijven meer selectief zijn in wie ze aanwerven.

Maar ook dat interesseert de stad Gent niet.

Wat hen interesseert, is hun imago als moreel hoogstaande bestrijders van het kwaad. De gevolgen moeten we afwachten, maar of leveranciers nog erg happig zullen zijn om voor de stad Gent te werken, dat is maar de vraag.

Mathildis

Li bia bouquet in het uiterste zuiden van Wallonië het ‘Gaumais’. Een Waalse eenheidstaal was er nooit.

Het is de verdienste van eerwaarde Paul Malherbe dat hij de Waalse taal (tenminste, de Naamse variant) zo lang in leven heeft gehouden.

De figuur Paul Malherbe steekt schril af tegen een aantal andere geestelijken in de Waalse Beweging. Die vonden het Waals maar niets. Enkel het Frans telde, want dat was de taal van Frankrijk, het grote vaderland. Neem nu l’abbé Jules Mahieu (1897-1968), één van de iconen van de Waalse Beweging. Maar voor Mahieu had die beweging vooral als taak zoveel mogelijk toenadering te zoeken tot Frankrijk, met op termijn een mogelijke aanhechting bij ‘La Mère Patrie’. Mahieu was één van de drijvende krachten achter de rattachistische bedevaarten aan L’Aigle Blessé in Waterloo. Hij kreeg daardoor felle kritiek van het bisdom Doornik.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog stuurde Mahieu aan het Franse collaborerende Vichy-regime een aantal rapporten over de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. Op vraag van een andere rattachist, George Thone, stelde hij zelfs een nota op over het Verdinaso. Later kwam Mahieu in het verzet terecht en hij verbleef een tijdlang in Lissabon. Naar Wallonië keerde hij nooit meer terug. Mahieu woonde na de oorlog in Nice in zijn geliefde Frankrijk, en overleed er ook.

Picard

8

De wereld rond

27 april 2017

Noord-Koreaanse sleutels liggen in Peking Misschien is het risico op een escalatie wel kleiner dan vaak aangenomen wordt, maar Noord-Korea blijft een brandend dossier. Veel manieren om het land in te kapselen, zijn er niet. En in elk scenario lijkt de sleutel in Chinese handen te liggen. Het is een realiteit die ook Donald Trump zal moeten erkennen.

Er wordt wel eens gezegd dat het internationale spel dat Bis’ marck speelde, weggelegd was voor mensen van zijn kaliber.

Laat je hetzelfde doen door minder begaafde figuren, dan kun’ nen de gevolgen dodelijk zijn. Letterlijk zelfs. In welke mate de opvolgers van de ‘ijzeren kanselier’ de verantwoordelijkheid dragen voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, door hun aanpak, is een thema waar historici zich al jaren het hoofd over breken. Maar laten we die stelling tegen de achtergrond van de toename van de spanning tussen de VS en Noord-Korea plaatsen. De protagonisten voeden alvast de ongerustheid...

Historische toevalligheid Misschien is het nuttig even afstand te nemen van de com’ motie van het moment en de keten af te lopen richting oer’ vraag. Wat is het belang van het Koreaanse schiereiland? Zowat elke geschiedenisleerkracht heeft het ooit al gezegd: geschie’ denis draagt bij tot het beter begrijpen van de tegenwoordige situatie, en het is hier niet anders.

Laten we eerst een korte blik op de kaart werpen. Staats’ indeling is daarin minder belangrijk, geografie des te meer.

Noord-Korea heeft een enorme grens met China, een kleine grens met Rusland en bevindt zich op zo’n honderd kilometer van Vladivostok, de belangrijkste Russische haven in het oos’ ten van het land. Precies door die ligging tekent Noord-Korea voor een aantal bedreigingen, ongeacht het regime dat er de plak zwaait. Deze rubriek leent zich niet tot een verdere uit’ werking hiervan, maar laten we het houden op het mogelijk verhinderen van de toegang tot vaarroutes.

Niet toevallig werd het Koreaanse schiereiland in zijn geschiedenis een aantal keer overvallen, bezet, ingelijfd, en diens meer. Elke situatie is anders, toch lijkt er één constante te bestaan. De veroveringstochten hadden weinig te maken met een buit die er te rapen zou liggen, maar alles met de lig’ ging, de geopolitieke waarde.

Om de realiteit van vandaag te vatten, moet een sprong van jaren gemaakt worden. Op zich veranderde het einde van de Tweede Wereldoorlog niet veel aan het Koreaanse spel, er werd slechts één speler gewisseld: voortaan speelden de VS de rol die Japan eerder op zich nam. Korea werd een beetje een Aziatisch Berlijn. Er werd een bestuur door vier landen voorzien, wat helemaal fout liep. Men kreeg de Sovjets in het noorden – boven de 38ste breedtegraad – en het ‘vrije Wes’ ten’ bezuiden de grens. Het ironische van de situatie was dat Washington weinig belangstelling toonde voor de regio, maar de ‘communisten’, toen nog de USSR en China op één lijn, zagen wel opportuniteiten na het debacle van de Berlijnse blokkade. Weg met die Amerikanen dacht men, toen in 1950 een invasie naar het zuiden gelanceerd werd. De rest van de geschiedenis is gekend. En dan zijn we plots in 2017.

Erfelijk marxisme Men moet een slechte aard hebben, wil men een spran’ keltje sympathie voor het Noord-Koreaanse regime koeste’ ren. Het beste kan het nog omschreven worden als een mee’ dogenloze erfelijke marxistische dictatuur. Het land wordt geleid door zowel de jongste tiran op aarde, als ... de oudste.

De stichter van de natie, Kim Il Sung, grootvader van de hui’ dige leider, is immers een ‘eeuwige president’, inmiddels 105 jaar oud, zij het dat hij in de eeuwige jachtvelden resideert. Als het daarbij bleef, hadden we er nog mee kunnen lachen. Het land is echter helemaal afgesloten van de rest van de wereld.

Het regime stopt mensen voor een habbekrats achter slot en grendel en beschikt vooral over wat atoombommen. Met de rakettechnologie loopt het niet helemaal gesmeerd, maar de ingenieurs maken vorderingen.

Alle prietpraat ten spijt, Pyongyang bedreigt niet recht’ streeks de Amerikaanse veiligheid. Onrechtstreeks schuilt het risico op escalatie steevast om de hoek, maar eerder dan een

Diplomatieke valies kernbom op Hawaii worden conventionele beschietingen van de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel gevreesd. Eén enkel Prin’ cip-moment, één enkele obus die verkeerd valt, zou kunnen volstaan. Hoewel...

De exorbitante stemmingmakerij op de Noord-Koreaanse televisie staat ergens haaks op wat het regime van Kim Jong Un tot nog toe deed. Het land of het volk kan Kim Jong Un geen bal schelen, het eigen overleven en dat van de zijnen des te meer. Een arsenaal met enkele atoombommen, dat is zijn levensverzekering. Een polis waarmee hij kan dreigen, maar die hij niet kan gebruiken. Per slot van rekening zag hij wat er met de Libische leider Kadhafi gebeurde. In ruil voor betere relaties met het Westen deed die afstand van zijn nucleair programma, maar uiteindelijk viel zijn regime en eindigde hij morsdood. Voor dergelijk scenario bedankt de Noord-Kore’ aanse alleenheerser.

Bismarck Op zich is er niet veel dat de VS kunnen doen om NoordKorea in te kapselen. Sinds jaar en dag heet het dat elke oplos’ sing voor de kwestie via China loopt. Nog steeds is Peking de levensader van Pyongyang (goed voor 85 procent van de Noord-Koreaanse buitenlandse handel). Die doorknippen, zou absoluut een implosie tot gevolg hebben. En wellicht is de vrees voor een massa vluchtelingen die de Chinese grens over willen de enige reden waarom het boeltje in leven wordt gehouden. China vreest ook een conventioneel conflict tus’ sen Noord-Korea en de VS. In Zuid-Korea zijn nog steeds bijna 30.000 Amerikaanse troepen gelegerd. Een gewapend treffen zou betekenen dat die niet meer aan die 38ste breedtegraad, maar aan de Chinese grens zouden komen te staan.

Alle straffe taal ten spijt, praten met China is de enige oplos’ sing om tot een inkapseling van Noord-Korea te komen. Diplo’ matie mag dan niet de biotoop van de Amerikaanse president Trump zijn, met een voorzichtige afhandeling van het dossierNoord-Korea kan hij bewijzen dat er toch iets van een Bismarck in hem schuilt. Of is die veronderstelling iets te optimistisch?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Aboutaleb en Abou Jahjah Omdat Hamas in de meeste westerse lan’ den op de zwarte lijst van terreurgroepen staat, volkomen terecht, kan die groep niet openlijk actief zijn in Europa. Maar dat wordt omzeild door het gebruik van frontorganisaties, zoals het “Palestinian Return Centre”, met hoofd’ kwartier in Londen. Via dit centrum organi’ seerde Hamas onlangs een conferentie in Rotterdam, met als thema “Palestinians in Europe”. Eén van de sprekers was Abou Jah’ jah, die beroemd en berucht werd als sym’ pathisant van Hezbollah, stichter van AEL en columnist van De Standaard. De Marokkaanse moslimburgemeester van Rotterdam, de PvdA’ er Ahmed Aboutaleb, weigerde die conferen’ tie te verbieden.

Hij beweerde dat de Nationale Coördina’ tor Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) groen licht had gegeven voor de conferentie, maar de woordvoerder van NCTV ontkende dat formeel. Aboutaleb verbood wel een aan’ gekondigde “stille mars” als protest tegen deze Hamasconferentie. Net als in Parijs, Londen, Berlijn, Quebec en Berkeley geldt de vrijheid van meningsuiting in Rotterdam wèl voor isla’ mitische terreurgroepen, maar niet voor men’ sen die tegen de terreur willen protesteren.

Zelfs niet stilzwijgend.

Besnijdenisnegationisme Enkele jaren geleden deden de moslims en hun westerse vriendjes nog volop aan

besnijdenisnegationisme: ze ontkenden dat de besnijdenis van meisjes een islamitische praktijk was, goedgekeurd door het islamitisch recht. Nu de islam maatschappelijk en politiek veel sterker staat, vinden ze dat negationisme niet meer zo noodzakelijk: vele moslims komen er ook in niet-islamitische landen steeds open’ lijker en schaamtelozer voor uit die besnijde’ nissen echt islamitisch zijn.

Vorig jaar verklaarde moefti Ismail Berdiyev in de Russische deelrepubliek Dagestan dat alle vrouwen besneden zouden moeten wor’ den, zodat er minder ontucht en promiscuï’ teit zou zijn.

Berdiyev is geen obscure imam uit een berg’ dorp: hij is de voorzitter van het officiële Coör’ dinatiecentrum van Moslims in de Noordelijke Kausus. Toen daarop een storm van protest los’ barstte, kreeg Berdiyev steun uit onverwachte hoek: Vsevolod Chaplin, een voormalig kop’ stuk van de Russisch-Orthodoxe Kerk, verde’ digde Berdiyevs uitspraak, al vond hij dat niet àlle vrouwen besneden moeten worden: voor orthodoxe Russinnen is dat niet nodig, want die zijn niet promiscue. Ook in het democrati’ sche land Australië verklaarde een islamitische geestelijke openlijk dat besnijdenis van meis’ jes in de islam toegelaten is.

Zelfs in de VS zei een islamitische advocaat van de AMJA (Assembly of Muslim Jurists of America), dat het een “eer” voor islamitische vrouwen is om besneden te worden. Wat de feministen in de VS niet belet om zich in een hidjab te hullen en samen met moslims tegen Trump te gaan betogen.

Teleurstellend Het zal in de tweede ronde dus gaan tussen de islamosocialist Macron en Marine Le Pen. We vinden het hoopvol dat Marine die kans krijgt. Maar we zijn nuchter genoeg om die kans niet al te optimistisch in te schatten. Ja, in vergelijking met Macron had zij maar een zeer geringe achterstand. Maar Macron kan heel gemakkelijk bondgenoten werven bij socia’ listen, communisten, ecologisten, moslims en centrumkiezers.

Heel het Franse politieke establishment schaart zich nu achter hem. Het wordt een monstercoalitie. Allen tegen Marine. In dat opzicht zijn wij zeer teleurgesteld in de ‘rechtse’ François Fillon. Niet zozeer in zijn resultaat in de eerste ronde, wel in zijn reactie daarna, toen hij onmiddellijk zijn steun aan Macron toe’ zegde. We hadden niet gedacht dat een moe’

dige en onafhankelijke islamcriticus als Fillon zich zo gedwee zou aansluiten bij het islamoso’ cialistische establishment. Als hij het niet over zijn lippen kon krijgen dat hij het FN steunde, dan had hij zijn kiezers minstens vrij kunnen laten. Maar zelfs dat was te veel gevraagd.

Islamitische wens Brigitte Gabriel werd geboren onder de naam Hanan Qahwaji in een christelijke fami’ lie in Libanon. Zij overleefde de slachtpartijen die de moslims onder de christenen aanricht’ ten. Tijdens de Israëlische interventie in Liba’ non werd haar familie gered door Israëlische soldaten. Bij ons is ze onbekend, maar in de VS werd zij een prominente dame in de strijd tegen de radicale islam, net zoals Ayaan Hirsi Ali. Onlangs was zij het slachtoffer van een gru’ welijk stukje “hate speech” van Linda Sarsour, een islamitische kampioene van Democratisch, extreemlinks en progressief Amerika.

De term “hate speech” wordt vaak misbruikt, maar dit was een onvervalst staaltje. Linda Sarsour schreef letterlijk: “Brigitte Gabriel = Ayaan Hirsi Ali. She’s asking for an ass whip’ ping. I wish I could take their vaginas away – they don’t deserve to be women.” (Ze vraagt om zweepslagen op de billen. Ik wou dat ik hun vagina’s kon wegnemen. Ze verdienen het niet vrouwen te zijn.) Dat is zelfs nog perverser dan een islamitische besnijdenis. Maar Linda Sarsour kwam ermee weg. Zij wordt niet ver’ volgd. Zij blijft de lieveling van de progressie’ ven.

Bondgenote van links Sarsour verdedigde openlijk de sharia. Zij organiseerde bijzonder hatelijke en giftige lastercampagnes tegen islamcritici. Zij ver’ spreidde vele valse berichten over “islamo’ fobe” incidenten. In één extreem geval pro’ beerde zij een eremoord, waarbij een Iraakse vrouw werd doodgeslagen door haar islamiti’ sche echtgenoot, voor te stellen als een racisti’ sche, islamofobe misdaad. Zij beweerde dat in de VS islamitische jongeren zonder enige vorm van proces werden geëxecuteerd. Zij beweerde dat de terrorist die met een “onderbroekbom” een passagiersvliegtuig probeerde op te blazen in werkelijkheid een agent van de CIA was. Zij speelde een sleutelrol in het opheffen het suc’ cesvolle surveillanceprogramma waarbij extre’ mistische moslims in New York in het oog wer’ den gehouden. Zij steunt de Arabische jihad tegen Israël. Zij gaf in Chicago een gezamen’ lijke conferentie met de PFLP-terrorist Ras’ mea Odeh, die bij een bomaanslag op een supermarkt twee joodse studenten heeft ver’ moord, en zij zei dat zij zich “vereerd” voelde met zijn gezelschap. Zij organiseerde mee de Women’s March tegen Trump begin dit jaar in Washington, en onder Obama was zij een graag geziene gast in het Witte Huis. Linda Sarsour heeft een lange voorgeschiedenis als islamiti’ sche haatpredikante. Maar in haar aanval op Brigitte Gabriel en Ayaan Hirsi Ali toonde zij pas echt haar ware sadistische en psychopa’ thische aard.

Het nabije buitenland

27 april 2017 En de winnaar is … François Hollande

Si la France m’était contée

Emmanuel Macron duwt dus de deur naar het Élysée open. Dat is voor een belangrijk deel te danken aan zijn mentor François Hollande, nochtans de meest onbekwame president van de Vijfde Franse Republiek. Maar Hollande deed een paar tactische meesterzetten.

komt op het letten op de Franse winkel. Geen te grote hervormingen doorvoeren dus. En zodra er straatprotest komt, inbinden. Jacques Chirac deed het als president (1995-2007), Rocard als premier van Mitterrand (1988-1991) en François Hollande als president (2012-2017).

Emmanuel Macron maakt na de eerste ronde van de presidentsverkiezingen een grote kans om de volgende bewoner van het Élysée te worden. De tweede ronde op 7 mei zal geen walk-over worden zoals het duel tussen Jacques Chirac en JeanMarie Le Pen in 2002. Maar het verschil in de peilingen (65/35 of 62/38) met Marine Le Pen van het Front National is dermate groot dat een verrassing uitgesloten lijkt.

De Fransen kiezen dus voor een 39-jarige ex-minister die nog nooit aan een verkiezing heeft deelgenomen. Een oud-medewerker van de Rothschild-bank en dat in een land dat een aversie heeft van ‘de macht van het geld’. Een kandidaat ook met een zeer oppervlakkig en soms onduidelijk programma. Dat heeft een aantal analisten ertoe verleid Macron af te schilderen als een leeg vat waar zijn entourage in kan gieten wat het wil. Een entourage die gaat van de ex-communist Robert Hue over de vergeelde mei ’68-adept Daniel Cohn-Bendit tot de rechtse liberaal Alain Madelin. Maar het is fout Macron te zien als iemand zonder enige inhoud. Hij is de verzameling van drie politieke stromingen die tijdens de Vijfde Republiek invloedrijk zijn geweest: het chiraquisme (van Jacques Chirac), het rocardisme (van ex-premier Michel Rocard) en het hollandisme (François Hollande). Die politieke stromingen hebben gemeen dat ze zowel centrumlinks als centrumrechts willen verenigen om Frankrijk te besturen. Een bestuur dat weinig voorstelt en neer-

Zeker voor de hier twee voornoemde presidenten gold: de Fransen zijn conservatief en willen geen verandering. Welnu, we laten alles bij het oude, maar we geven in wollige toespraken wél de indruk dat er iets verandert. De rechtse publicist Eric Zemmour noemt het “een grap uit de Corrèze”. Toen in 2012 François Hollande een poging deed president te worden, ontving hij ex-president Chirac in de Corrèze. Beiden hebben dit Zuid-Franse departement als hun kiesomschrijving gehad.

Tijdens dat bezoek zei Chirac, ex-president voor de centrumrechtse UMP (de voorganger van Les Républicains): “Aangezien Alain Juppé geen kandidaat is voor rechts, zal ik voor u stemmen.” Uittredend president én kandidaat op de herverkiezing Nicolas Sarkozy was woedend. Anno 2017 zou Chirac, die niet meer over zijn geestelijke vermogens beschikt, hetzelfde hebben gezegd: “Aangezien ik niet voor mijn politieke zoon Alain Juppé kan kiezen, wordt het Emmanuel Macron.” En zie, verschillende ex-ministers van Chirac verkozen Macron boven François Fillon van Les Républicains.

De drietrapsraket van Hollande Maar die steun van voormalige rechtse ministers was natuurlijk niet genoeg om Macron naar het Élysée te stuwen. Daarvoor moest François Hollande, onpopulair en in ogenschijnlijk totale lethargie, in actie schieten. Hij dokterde een plan uit om

Een grap uit de Corrèze

Nieuwe verkiezingen Op 19 april werd duidelijk dat de burgers in het Verenigd Koninkrijk vervroegd naar de stembus mogen trekken. De verkiezingen die in juni georganiseerd worden, zullen, naar alle verwachting, een klinkende overwinning opleveren voor de Conservatieven. Peilingen geven aan dat bijna één op de twee Britten aangeeft op de partij van Theresa May te zullen stemmen.

Al met al kwam de persconferentie, vorige week dinsdag, onverwacht. In een korte, droge mededeling gaf Prime Minister Theresa May aan dat zij voorstander is van een nieuwe stembusslag. Een dag later stemde het Britse Lagerhuis in met de ‘Snap Election’. Hiervoor was nochtans een tweederdemeerderheid noodzakelijk. Het was dan ook enigszins verrassend dat de sociaaldemocraten voorstander bleken te zijn van de nieuwe verkiezingen. Labour staat er dramatisch voor. De 229 parlementsleden kozen er dus vrijwillig voor om naar de slachtbank te worden geleid. “De socialisten lijken wel kalkoenen die uitkijken naar Thanksgiving”, vatte een Brits Parlementslid het humoristisch samen.

Een sterker mandaat Normaal zouden pas in mei 2020 nieuwe verkiezingen worden ingericht. Waarom wil Theresa May nu al verkiezingen? Daar zijn verschillende verklaringen voor. We zetten de voornaamste op een rijtje: May beschikt momenteel over een bijzonder krappe meerderheid in The House of Commons. Een deel van haar parlementsleden is tegen de Brexit gekant. Door nu haar partij naar een grote overwinning te loodsen, staat May zowel sterker in haar eigen partij, in de Britse politiek als op het internationale toneel. May wil een sterker mandaat van de kiezer,

Financiële markten zijn gerust Interessant is hoe de financiële sector op het nieuws reageerde. Toen Theresa May bekendmaakte dat ze nieuwe verkiezingen wou uitschrijven, zakte het pond dieper weg. Echter, binnen enkele uren tijd herstelde de munt zich volledig, om uiteindelijk hoger te eindigen. Doorgaans worden nieuwe stembusslagen ingericht wanneer er een totale politieke impasse is, of wanneer een regering ten val komt. Vroegtijdige verkiezingen staan in heel wat landen gelijk aan maanden van politieke instabiliteit. De beurzen hebben snel begrepen dat deze verkiezingen juist voor meer in plaats van minder politieke stabiliteit gaan zorgen in het Verenigd Koninkrijk. Er komt een partij die heer en meester is, één figuur die de politiek aanstuurt

De handkus op het podium Was het een judaskus, of een verkrampte poging tot hoffelijkheid en troost? Op zondag, nadat hij op zaterdag samengespannen had om haar te kelderen, stapte Alexander Gauland op partijvoorzitter Petry van Alternative für Deutschland af en kuste publiek haar hand. Gauland is de verpersoonlijking van de harde, rechtse vleugel van de partij. Frauke Petry wordt in de herfst geen lijsttrekker van AfD, waar zij stellig op rekende.

Na een partijcongres waar zij vijfmaal een nederlaag leed, treedt het duo Alexander Gauland en Alice Weidel aan om de nationaal-populistische partij naar federale vooruitgang te loodsen. Er wordt gezwalpt bij AfD. Jörg Meuthen, die naast Petry covoorzitter is, hobbelt van links naar rechts. Op het congres ontpopte de economieprofessor uit Baden-Württemberg zich niet, wat hij meestal doet, als een openhartige man van de wereld, maar als harde tegenstander van de ‘Uberfremdung’, waarbij hij het klassieke beeld van de Titanic en de ijsberg uit zijn trukendoos viste. Alle ogen, zeker die van de journalisten uit binnen- en buitenland, waren vanaf de eerste dag gericht op Frauke Petry, en de ontgoocheling volgde vanaf de eerste uren. Petry’s voorstel om te stemmen over een middenkoers voor de partij werd verworpen door de 600 afgevaardigden in Keulen. Nederlaag nummer 1, en tijdens de tweedaagse volgden er nog vier.

Zijn daarmee de dagen van de flamboyante, snedige en zwangere partijchef geteld? Neen. In Duitsland worden deze rommelige partijdagen van AfD vergeleken met de knullige beginjaren van de Grünen. Die vingen aan als nieuwelingen, lokten goede en foute mensen, wisten zich organisatorisch - door het aangeboren anarchisme van linksen - amper te profileren en kenden

engeland met een duidelijke boodschap: er moet een ordentelijke Brexit plaatsvinden. De hysterische armenzwaaier Guy Verhofstadt liet maandag in de gratis krant ‘Metro’ optekenen dat “Theresa May een politieke opportunist is”. Verhofstadt die anderen verwijt opportunistisch te handelen... Mogen we eens hartelijk lachen?

Iemand moet de Open Vld’er duidelijk gaan maken dat in het Verenigd Koninkrijk werkelijk niemand wakker ligt van wat Verhofstadt over deze of gene toestand vindt.

Schotland en de ruk naar rechts Opvallend is dat de Tories niet enkel in Engeland en Wales genieten van een groeiende populariteit. Ook in Schotland zijn de conservatieven aan een opmars bezig. Dat is nieuw. De linkse nationalisten van SNP zijn namelijk al jaren heer en meester in het Parlement in Hollyrood. De Conservatives zouden, volgens de jongste peilingen, een sprong voorwaarts maken van 15 naar 28 procent. De nationalisten van Nicola Sturgeon (SNP) kunnen bijgevolg tot wel zeven zetels kwijtspelen aan de rechtse Unionisten.

Een meerderheid van de Schotten was en blijft tegenstander van een Brexit. Nicola Sturgeon, de Schotse eerste minister, heeft in de afgelopen maanden meermaals gezegd dat ze een nieuw onafhankelijkheidsreferendum wil organiseren. Indien de Schotten bij meerderheid beslissen zich af te scheuren van het Verenigd Koninkrijk, kan een onafhankelijke Schotse staat opnieuw het lidmaatschap van de EU aanvragen. Echter, uit alle ondervragingen blijkt dat 53 tot 55 procent van de Schotten een onafhankelijke staat niet ziet zitten. “Het is tijd dat de SNP de uitslag van de referenda respecteert”, klinkt het bij de Schotse Conservatives en de Schotse afdeling van UKIP in koor.

LvS

Bei uns in Deutschland schokkende partijvergaderingen en -congressen. AfD krijgt ook na de afwijzing van Petry het voordeel van de twijfel. Het voorbeeld van de Grünen, merkt bijvoorbeeld de Frankfurter Allgemeine Zeitung, toont hoe weinig relevant partijdagen en hun besluiten zijn. Sommige congresbesluiten overleven de routineuze en verplichte slotzang op het congreseinde niet.

Botsingen Even opsommen wat het kittige vrouwtje uit de DDR te verduren kreeg. Terzijde, zij is in verwachting van haar vijfde kind - zij heeft er vier met dominee Sven Petry, haar jeugdliefde. En haar nieuwe partner, Marcus Pretzell, brengt er uit een eerste huwelijk eveneens vier mee. Petry had tijdens het weekeinde over de bijsturing van het AfD-beleid, meer naar het centrum, een meerderheid van de afgevaardigden tegen zich. Zij botste met de meerderheid van haar nationale bestuur. Zij leidt een partij die haar strategie niet ondersteunt en die vindt dat wat zij publiek zegt een zware fout is. Daarop loopt zij naar de congresfoyer, achternagezeten door een zeer nieuwsgierige Gauland. Die verwacht, zoals anderen, dat zij haar ontslag zal aanbieden tijdens een geïmproviseerd persmoment om de spitskandidaten “viel Glück” te wensen en marcheert naar de koffiebar.

De strijd om de richting van AfD te bepalen, duwt de partij steeds meer weg van haar ontstaansmythe. Gestart werd met nationaal-conservatieve en liberaal-economische ideeën tegen de ‘Altpartijen’ en de Europese integratie. De verbinding van nationalisme en liberalisme is niet nieuw in Duitsland. In het begin van de negentiende eeuw, Duitsland was nog een lappendeken van kleine staten, huwden die twee ideologische richtingen. Na de Duitse eenmaking lopen de twee tendensen in de

FRANKRIJK

zijn ex-minister van econoom en ex-adjunct-kabinetschef naar het presidentschap te loodsen. Een drietrapsraket werd met succes gelanceerd. Stap één: de gedoodverfde winnaar François Fillon moest geëlimineerd worden. Het ‘cabinet noir’ binnen het ministerie van Financiën, een dienst die toegang heeft tot alle belastinggegevens, en ten dienste staat van Hollande had dynamiet ontdekt: betaalde nepjobs voor François Fillons echtgenote en kinderen. Het gerecht - gecontroleerd door linkse magistraten - schoot in actie, gesteund door de bevriende pers.

Fillon zakte in de peilingen en kon dat nooit herstellen.

Tweede stap: de audiovisuele media een pro-Macron-campagne laten voeren. Ook dat lukte wonderwel, dankzij BFMTV, het Franse equivalent van CNN. De geschreven pers volgde.

Zeker omdat journalisten in Frankrijk van fiscale voordelen genieten die Marine Le Pen wil afnemen.

En dan was er drie: het imago van de ideale schoonzoon.

Macron werd daarin goed begeleid. Door zijn echtgenote Brigitte Trogneux en door zijn media-adviseurs. Elk woord, elke houding paste in een strategie. Hij moest zelfs met zijn schouders bewegen zoals Sarkozy deed.

En zie, de aanpak werkte. François Hollande gaat de geschiedenis in als de meest onbekwame president van de Franse Republiek, maar hij heeft zijn politieke zoon aan de macht gebracht. De kans is groot dat Hollande achter de schermen veel invloed zal uitoefenen. Dat zal nodig zijn, want de bewoner van het Élysée zal na de parlementsverkiezingen van juni wellicht met een vijandige meerderheid moeten samenwerken. En Macron zelf? Wat zal die doen? Bereid u voor op langdradige en politiek absoluut nietszeggende redevoeringen, de komende vijf jaar.

Salan

Right or wrong om duidelijk en eendrachtig de onderhandelingen met Brussel, in het kader van de uitstap uit de Europese Unie, te kunnen aanvatten. Zowel UKIP als Labour ligt momenteel op apegapen.

De rechts-populistische United Kingdom Independence Party kan zonder Nigel Farage geen potten breken. De huidige voorzitter, Paul Nuttall, wil een economisch linksere koers varen en stoot zo de rechtse, meer klassiek-liberale vleugel af. In de peilingen is duidelijk te zien dat de scherpe daling van UKIP in de populariteitspoll correleert met de sterke stijging van de Conservatives. May heeft van een zwak UKIP niets te duchten. Ook op links heeft zij niets te vrezen. De oude marxistische leider, Jeremy Corbyn, blijft buiten zijn partij enorm impopulair. Labour is op sterven na dood. In de peilingen haalt de partij nog zo’n 25 procent, terwijl de Conservatives stijgen naar minstens 45 procent. Om aan te geven hoe groot de overrompeling zal worden: de Conservatieve Partij kreeg in 25 peilingen, sinds februari, nooit minder dan 40 procent van de kiesintenties achter zich.

9

DUITSLAND

nationale geschiedenis vaak uit mekaar, omdat nationalisme en vrijheid niet steeds de beste maatjes zijn. De stichters van AfD koesterden de vrije markt, waren kritisch voor de staat en liberaal geaard. Van die trends vind je in het economische en sociale luik van het kiesprogramma van AfD niks, buiten een vage belofte om de staatsuitgaven af te remmen. De onverwachte concurrentie met de Linkspartei in het oosten van Duitsland, goed territorium voor AfD, duwt een sociaaldemocratische toon in de kijk op de federale economie. Er is sprake van een minimumloon, het afblokken van deeltijdse banen, paritaire ziekteen verzorgingsverzekering, enzovoort. Het woord vrijheid duikt slechts op in het hoofdstuk “Freiheit und Selbstbestimmung der europäischen Nationen”.

Nationaal-populisme AfD volgt met die ontwikkeling andere nationaal-populistische partijen. Het Front National heeft een economische visie die sociaaldemocratisch is, Vlaams Belang is geen volgeling van Adam Smith, en Geert Wilders verzet zich tegen het neoliberalisme en de globalisering. In hun beginfase benutten zij een liberale aanpak tegen de machtige staat, tegen sociaal paternalisme als nieuwe vorm van autocratie, wat hen de sympathie van liberalen oplevert, maar zij landen allemaal nadien bij het volk met verachting voor de ‘Auswüchse’ (uitwassen) van de liberale samenleving.

Voor AfD was eerst een liberale anti-Europese houding de weg naar bekendheid en succes, nadien volgde het verzet tegen de islamisering, wat vandaag is afgezwakt tot beteugeling van de “Eindwanderung”. Waar vroeger de euro de zondebok was, is het vandaag de immigratie.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

27 april 2017

medialand “Dader aanslag was een Fransman” De media waren er snel bij om triomfantelijk te berichten dat de dader van de aanslag op de Champs-Élysées een “Fransman” was. Marine Le Pen had immers laten weten dat met haar aan het hoofd van het land, de recente aanslagen in Frankrijk gewoonweg niet mogelijk zouden geweest zijn. Zij zou de daders namelijk niet eens het land binnenlaten, laat staan dat ze er een aanslag zouden kunnen beramen en plegen.

Klopt niet, redeneerden onze media gezwind, want als de dader een Fransman is, dan kan Marine Le Pen hem onmogelijk de toegang tot Frankrijk ontzeggen. En geef ze maar eens ongelijk!

Het kleinste kind voelt meteen aan dat die redenering van de media langs geen kanten klopt. Door te stellen dat de dader een “Fransman” was, brengen zij immers slechts een miniem deeltje van het verhaal, en bevestigden ze dat ze het verwijt “leugenpers” voor de volle pot verdienen. Deze aanslag werd immers niet gepleegd door één of andere Louis Dubois, een verre afstammeling van dappere Galliërs, maar wel door Karim Cheurfi, van Algerijnse afkomst.

Als de media dus toeteren dat de dader een Fransman is, bevestigen ze in feite de kritiek van Marine Le Pen dat er veel te veel migranten toegelaten werden tot Frankrijk, en de Franse nationaliteit hen veel te gemakkelijk toegekend werd. Om niet te zeggen cadeau gedaan. Het is precies daarom dat niet alleen de leugenpers, maar ook leugenachtige tsjeven (een pleonasme) zoals Koen Geens, ons vandaag kunnen wijsmaken dat al die terroristen “van bij ons” zijn.

A propos, hadden wij een pers die naam waardig, zou zij verleden week Koen Geens volledig gefileerd hebben omwille van zijn onzin over de onmogelijkheid om de dubbele nationaliteit af te schaffen. In plaats van hun lezers degelijk in te lichten, kozen ze ervoor hen in het ongewisse te laten, en namen ze een politiek standpunt in. En zo worden we elke dag opnieuw voorgelogen waar we bijstaan.

Niet “extreemlinks”, maar “radicaal-links” In de aanloop naar de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen viel alweer op hoe de media op een slinkse manier en door een subtiele woordkeuze de “juiste” keuze bij hun lezers erin wilden pompen. Zo wordt Marine Le Pen consequent weggezet als “extreemrechts”, terwijl Jean-Luc Mélenchon “radicaal-links” is.

Extreem is per definitie al slecht, extreemrechts is dat a fortiori. Maar waarom is Jean-Luc Mélenchon dan niet “extreemlinks”? Simpel: omdat Jean-Luc Mélenchon links is, en dus niet slecht kán zijn. Daarom is hij ook “radicaal-links”, iemand die vasthoudt aan de wortels van links. En zoals “extreemrechts” tweemaal slecht is, zo is “radicaal-links” tweemaal goed. Ook al waren nogal wat van de programmapunten van Jean-Luc Mélenchon totaal van de pot gerukt. Ook al dweept hij met “lichtende” voorbeelden als Fidel Castro en Hugo Chávez.

Over het programma van Mélenchon gesproken, dat is uitdrukkelijk niet links-populistisch, speelt nooit in op de (economische) angst van de mensen, of op het buikgevoel. Neen, in de media heet het dat Mélenchon “een verhaal brengt” (proef de uitdrukking) dat aanslaat bij mensen die het moeilijk hebben, en dat hij deze keer wat meer charisma heeft. De lezer mag raden waarom dat bij Marine Le Pen niet het geval is.

Ook de reportages over hun kiezers zijn telkens weer sprekend. De kiezers van Marine Le Pen zijn verzuurd of verbitterd, door en door racist, en vrijwel steeds gepensioneerd, of laaggeschoolde werklozen. De kiezers van Mélenchon zijn jong en hip, en als ze werkloos zijn, dan door de schuld van het brutale kapitalisme. Of ze zijn ook gepensioneerd, maar stemmen voor Jean-Luc Mélenchon omdat ze bezorgd zijn over de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen. Dat laatste, dat zijn

Film Trump is geestesziek…volgens de media

Holocaust

Denial Dat er nog altijd mensen rondlopen die ervan overtuigd zijn dat de Holocaust tijdens het naziregime nooit heeft plaatsgevonden. Dat het een verzinsel is van de Joden om in de jaren daarna een slachtofferrol te kunnen spelen. Ik weet dat ze bestaan, zelfs nadat in het Eichman-proces in de jaren zestig met documenten werd aangetoond hoe systematisch het naziregime te werk ging.

Eén van de meest bekende negationisten was de Brit David Irving, die er een levenswerk van maakte om zijn overtuiging wereldwijd te verkondigen. Toen de Amerikaanse historica Deborah Lipstadt hem een leugenaar noemde, spande hij een proces aan voor laster en eerroof, dat in 1996 voor een Londense rechtbank werd beslecht. Daarover gaat ‘Denial’.

de kiezers van Marine Le Pen overigens nooit, want het zijn nu eenmaal egoïstische zakken over de hele lijn. Toch volgens de media die het kunnen weten, ook al gaan ze er prat op in hun persoonlijke vriendenkring niemand te kennen die zich zelfs nog maar zou kunnen inbeelden voor Front National of een gelijkgezinde partij te stemmen.

Peilingsresultaten doorgetelefoneerd?

Verleden week verschenen, zoals u weet, de resultaten van een nieuwe peiling. Maar zowel bij het lezen van de kleine lettertjes onderaan als de vette koppen bovenaan viel ons op hoe onzorgvuldig journalisten omgaan met de resultaten van zo’n peiling. Er zijn scholieren die al voor minder de bons gekregen hebben bij hun schoolkrantje dan wat sommige “professionele” journalisten ervan bakken bij onze “kwaliteitskranten”.

Zo lazen we bij de VRT dat er voor de peiling 1.013 Vlamingen ondervraagd werden. Volgens De Standaard waren het er echter 1.030. Veel verschil maakt het niet, maar een mens vraagt zich af hoe zo’n fout tot stand kan komen. Toeval of niet, 1.013 en 1.030, dat klinkt bijna hetzelfde. Zouden de resultaten van de peiling in deze moderne tijden van e-mail en internet soms nog altijd doorgetelefoneerd worden? En zo ja, in welke richting, vroeg iemand op onze redactie (met een bijzonder slecht karakter) zich luidop af.

Die vraag is niet helemaal onterecht, gezien het opvallend goede resultaat van Groen. En vooral de kop bij De Standaard, die bijzonder gretig titelde: “Groen wordt derde partij van Vlaanderen”. Is de wens de vader van de peilingsresultaten? We durven het niet uit te sluiten, want wiskundig gezien was die kop klinkklare nonsens. Het verschil tussen Groen en Open Vld bedroeg amper 0,3 procentpunten. Op een grafiek zie je amper het verschil, en bij een foutenmarge van maximaal drie procentpunten is het statistisch gezien een volkomen verwaarloosbaar verschil.

“Eerst moeten we een deel stalinisten buitenwerken” Beroering in het journalistieke wereldje in Zweden. De Zweedse investeerder Mats Qviberg, niet verlegen om af en toe een rechtse uitspraak te plaatsen op Twitter, heeft onlangs de lokale editie van de gratis krant Metro opgekocht. Gevraagd op Twitter wanneer zijn gezonde meningen eindelijk in de krant zullen beginnen door te werken, antwoordde hij prompt: “Dat duurt nog eventjes. Eerst moeten we een deel stalinisten buitenwerken.”

De reacties op die uitspraak lieten uiteraard niet lang op zich wachten. Mats Qviberg had immers bij de overname van de krant beloofd dat hij zich niet zou bemoeien met de redactionele lijn. Hij zag zich dan ook snel genoodzaakt te verklaren dat het maar om een grapje ging.

Wij vinden het bijzonder merkwaardig dat nogal wat journalisten zich aangesproken voelden toen de kranteneigenaar schreef dat de stalinisten eruit moeten. “Stalinist” is bij ons weten toch niet bepaald een koosnaampje. Of ligt het nu echt aan ons?

Oproepen om op een vrouw te stemmen?

Het kan natuurlijk zijn dat ze er wel degelijk waren, maar dat we er telkens weer rats overgekeken hebben: de vele hoopvolle oproepen van vrouwenorganisaties om toch maar voor een vrouw te stemmen bij de Franse presidentsverkiezingen. Of toch minstens voor haar te supporteren. Ook de lange, beklijvende artikels over het glazen plafond in de Franse politiek, met vette titels als “Is Frankrijk wel klaar voor een vrouwelijke president?”, hebben wij totaal gemist. We hebben trouwens nergens een verdoken suggestie kunnen opmerken dat wie een andere kandidaat dan Marine Le Pen steunt, eigenlijk een omfloerste seksist is.

Hoe dat komt? We hebben er geen flauw idee van. Sommigen fluisteren dat het iets met de politieke voorkeur van Marine Le Pen te maken zou kunnen hebben: vrouwelijke kandidaten dienen alleen maar dringend verkozen te worden als ze links zijn. Is de kandidate rechts, dan hoeven de glazen plafonds plots toch niet zo dringend doorbroken te worden, beweren die slechte karakters.

Wij geloven er echter niets van dat de oproepen om voor Hillary Clinton te stemmen “omdat ze een vrouw is” in feite maar foefjes waren om de linkse kandidaat te steunen. We zijn er rotsvast van overtuigd dat de media voor ons nog een hele reeks “stem voor een vrouw”-artikels in petto hebben tegen 7 mei. Of niet soms?

Rechtbankdrama Ik beken, ik heb een zwak voor rechtbankdrama’s. Met ‘filmkunst’ hebben die films meestal niet veel te maken, maar met de juiste acteurs, talentvolle dialoogschrijvers en een regisseur die weet waar de dramatische accenten moeten liggen, levert dat gegarandeerd boeiende cinema op.

De filmgeschiedenis zit vol met zulke films, maar ‘Denial’ is toch van een andere orde dan een gewone procesfilm. In dit geval gaat het om geschiedkundige waarheid versus de ontkenning daarvan.

We weten hoe het proces is afgelopen – Lipstadt kreeg gelijk –, maar iedereen besefte toen hoe belangrijk de rechtszaak was: als Irving had gewonnen, was de (wettelijke) weg vrij voor niet alleen de ontkenning van de Holocaust, maar ook voor het in twijfel trekken van zowat alles wat de geschiedenis ons leert.

Was de maanlanding geen magistrale fake van NASA? Hebben de kruistochten wel plaatsgehad? Of, trivialer, is Elvis wel echt dood? Het is de eeuwige discussie tussen feiten en meningen. Het staat iedereen vrij een mening te hebben over alles en nog wat, maar als die mening ook als waarheid wordt gehanteerd, zit je in troebel water.

Hoe bewijs je dat jouw opponent, die alles en nog wat beweert, ongelijk heeft? Begin er maar aan!

Dat beseften de advocaten van Lipstadt maar al te goed – leer ik uit de film. Des te meer omdat zij, door het Engelse rechtssysteem, beschouwd werden als de ‘aanvaller’ en dus moesten bewijzen dat Irving ongelijk had. Bovendien was Irving een gewiekst debatvoerder, die er voor gekozen had zichzelf te verdedigen.

Het team rond Lipstadt koos ervoor haar niet als getuige op te roepen, tot haar grote frustratie, en ook om evenmin overlevenden aan het woord te laten. De basis van hun verdediging was een rapport van historicus Chris Evans, een deskundige van de geschiedenis van het Derde Rijk, waarin die na een tijdrovend onderzoek vaststelde dat Irving stelselmatig feiten verdraaide of ontkende, bronnen naar eigen inzicht interpreteerde, soms regelrechte leugens vertelde en ook nog eens onjuiste vertalingen van documenten hanteerde.

M.a.w., Irving was niet zozeer bezig met historische feiten, wel met zijn eigen agenda. Het vonnis was dan ook keihard.

Alternative facts Tot zover de historische context van ‘Denial’. De vraag is natuurlijk: wat doe je daarmee als je er een speelfilm wilt over maken?

Scenarist David Hare wilde in de film, die gaat over waarheid versus leugen, niet te veel fictie steken. Hij koos ervoor in de processcènes een keuze te maken uit de echte teksten van de confrontatie tussen advocaat Richard Rampton (mooi vertolkt door Tom Wilkinson), een zware drinker maar ook een briljante pleiter, en Irving (met allure geportretteerd door Timothy Spall). Hare vond dat hij daar weinig aan kon toevoegen, en gelijk heeft hij.

Wat zich achter de schermen afspeelde, en dan vooral in het kamp van Lipstadt, is natuurlijk wat anders. Hier focust regisseur Mick Jackson op het duo Lipstadt (een beklijvende vertolking van Rachel Weisz) en Anthony Julius (Andrew Scott). Zij is een gedreven, assertieve en welbespraakte historica, maar eigenlijk niet vertrouwd met het werk van Irving en al zeker niet met het Engelse rechtssysteem. Hij is de leider van het team en een goeie organisator. Julius probeert Lipstadt duidelijk te maken wat er op het spel staat en hij stippelt een strategie uit waarin zijzelf niet centraal staat, zeer tot haar ongenoegen.

Het resultaat levert geen grootse cinema op, maar wel een interessante en boeiende film. Tenminste voor diegenen die in de bioscoop toch nog willen geconfronteerd worden met dingen die er echt toe doen. Tenslotte is de moraal van ‘Denial’ dat er uiteindelijk zoiets bestaat als ‘de waarheid’ en in deze tijden van internet, Facebook en tweets is het zeker niet zonder belang dat even te benadrukken. Als zelfs de president van het machtigste land van de wereld gebruik maakt van ‘alternative facts’, dan kun je alleen maar besluiten dat een film als ‘Denial’ de puntjes op de i zet.

K.T.

Dossier

27 april 2017

11

Cairo, krankzinnige miljoenenhoofdstad in verval Midden-Oostenkenner Lieven van Mele trok van zaterdag 1 tot 8 april naar het immer woelige Egypte. Een dag na zijn thuiskomst, op zondag 9 april, volgden de aanslagen op koptische christenen in Egypte, waarbij 44 doden vielen te betreuren. De zoveelste aanslag tegen christenen sedert de jaren zeventig, toen alle miserie is begonnen en er van Islamitische Staat absoluut nog geen sprake was. IS heeft onmiddellijk de aanslag opgeëist. (deel 3)

Woensdag (al youm al arba, de vierde dag) Vandaag trek ik naar het islamitisch museum.

Het islamitisch museum van Doha (in Qatar) mag zich dan al verkopen als het grootste islamitische museum ter wereld, het stelt niet zo veel voor in vergelijking met de pracht en praal die je vindt in dat Egyptische museum. Het probleem is dat Egyptenaren heel slecht zijn in marketing en pr, terwijl de Qatari’s daar heel sterk in zijn. De laatste keer dat ik het islamitisch museum wou bezoeken, was het gesloten. De straat ervoor was autovrij gemaakt en er waren veel politieagenten en militairen in de buurt. De reden: een bomaanslag tegen een gebouw van het ministerie van Binnenlandse Zaken rechtover het museum zorgde er niet alleen voor dat de ruiten van het museum aan diggelen gingen, vrij veel kunstobjecten van onschatbare waarde werden vernield.

De explosie moet heel krachtig zijn geweest, want de straat is nog breder dan de Meir (een bekende winkelstraat in die andere metropool). Het opnieuw gerestaureerde museum ziet er heel mooi uit.

Op zoek naar cultuur Woensdag wordt boekendag, beslis ik. Nu het Egyptische pond zo laag staat, is dat het ideale moment om mijn valies te vullen met boeken. Ik stap eerst binnen bij boekhandel Madboeli op Midan Talaat Harb, populair bij Egyptische intellectuelen. Op een tafel ligt een stapel van 20 exemplaren van de Protocollen van de Wijzen van Zion, een “fake” boek, ooit geproduceerd door de Russische geheime dienst, waarin beweerd wordt dat Joden een complot zouden hebben gesmeed om de totale macht over de wereld te bekomen. Dergelijke brolboeken, net als Hitlers Mein Kampf en publicaties over Joden en Israël met op de voorpagina karikaturen die in Europa sedert het einde van de Tweede Wereldoorlog niet meer worden getolereerd maar hier dus wel, vind je overal in de stad. De islamitische pezewevers van de islamitische universiteit/moskee Al Azhar, die regelmatig banvloeken uitspreken over boeken die op de markt komen die niet conform zouden kunnen zijn met de islam, reageren merkwaardig genoeg niet. De leuke boekhandel Lehnert & Landrock blijkt failliet te zijn. Gelukkig is er nog de jaarlijkse boekenmarkt op de campus van de American University in Cairo (AUC), en de Diwan in Zamalek. En last but not least, de dagelijkse tweedehandsboekenmarkt in Ezbekiya. Voor een stad met meer dan 20 miljoen inwoners heeft Cairo belachelijk weinig boekhandels, bioscopen, theaters, kunstgalerijen en dergelijke. Egypte mag dan al een heel rijk recent, oud en heel oud cultureel verleden hebben, vandaag de dag is het huilen met de pet op.

Ongezond Zien de mensen op oude faraonische afbeeldingen er mooi en slank uit, dan laat het straatbeeld vandaag iets heel anders zien. Het aantal Egyptenaren dat overmatig dik is, is zeer hoog.

En dat komt door slechte voedingsgewoonten en gebrek aan beweging. Het aantal mensen dat aan suikerziekte lijdt, is waanzinnig hoog en je ziet ze lijden. Egyptenaren roken ook heel veel, zowel sigaretten als de nog veel ongezondere waterpijp, in Egypte de chicha genoemd.

Je ziet vaak kinderen in de Nijl zwemmen, terwijl dat omwille van de viezigheid in die rivier totaal onverantwoord is. De Egyptische moslims eten natuurlijk geen varkensvlees. Niet alleen mag dat niet van hun godsdienst, het zou ook slecht zijn voor de gezondheid, en werken aan een betere gezondheid schijnt hier heel belangrijk te zijn...

De prijzen stijgen…

Het nadeel van de flinke devaluatie van het Egyptische pond is dat de Egyptenaren veel meer moeten betalen voor de goederen die ze importeren, en helaas is Egypte voor een pak essentiële goederen afhankelijk van het buitenland. Het gevolg is dat de prijzen van heel veel goederen de hoogte zijn ingegaan, ter-

wijl de lage lonen dezelfde zijn gebleven. En dat naast vele andere prijsverhogingen: zo verdubbelde deze maand de prijs van de metrotickets. Vlees is voor de meeste Egyptenaren een onbetaalbare luxe geworden. Dan maar meer kip eten. Vis? Ook de visprijzen zijn helaas sterk gestegen. Steeds meer Egyptenaren kunnen de eindjes niet meer aan elkaar knopen en worden arm. De toestand is onhoudbaar.

Je moet geen profeet zijn om te zien dat de kans groot is dat het de komende maanden in Egypte tot rellen zal komen. ‘Read our lips.’

Een mooi voorbeeld zijn geneesmiddelen. 60 procent van de geneesmiddelenproductie is in handen van Egyptische bedrijven, en de overige 40 procent van de bekende grote internationale spelers. Voor een aantal essentiële ingrediënten zijn de Egyptische farmaproducenten afhankelijk van import. Omdat men voor de geïmporteerde ingrediënten meer geld op tafel moet leggen, zijn de prijzen voor geneesmiddelen vaak verdubbeld. Honderdduizenden suikerzieken kunnen zich de dure geneesmiddelen niet meer veroorloven. Creperen dan maar.

Donderdag (al yoem al khamis, de vijfde dag) En wat doen we vandaag? Nee, de piramiden van Guizeh, één van de grote toeristische klas-

siekers, bezoek ik bewust niet, omdat ik geen zin heb gedurende twee uren lastiggevallen te worden door een eindeloze meute souvenirverkopers, kamelenverhuurders, snoep- en drankverkopers, gidsen, bedelaars, enz. Ook het grote Egyptische museum aan Midan Tahrir (Plein van de Bevrijding) hoef ik niet meer te zien. Dat Tahrirplein, bekend geworden omdat dat plein het epicentrum was van de Arabische Lente in Egypte, is aartslelijk. Overigens, het museum gaat binnenkort (een zeer rekbaar begrip in Egypte) verhuizen naar de buurt van de piramiden. Ook van de grote Soek Al Khalil, de derde grote toeristenklassieker, hou ik niet. Niet alleen verkopen ze daar alleen maar brol, rustig naar iets kijken is onmogelijk omdat de verkopers onmiddellijk met een eindeloze reeks vragen en opmerkingen afkomen.

Knettergek Ik ga dan maar naar de moskee van Al Hakim (985-1021), een gewezen Fatimidische heerser van Egypte. De moskee van Al Hakim is één van de tientallen heel mooie moskeeën die Cairo rijk is en heeft een minaret die uniek is. De Fatimiden waren een sjiietische dynastie die ooit over Egypte hebben geregeerd. Jawel, Egypte was ooit sjiitisch, terwijl het nu heel soennitisch is, met een voorkeur voor de shafeïstische rechtsschool. Iedere ernstige historicus is het erover eens dat Al Hakim knettergek was.

Toch is hij het grote idool van de druzen, een “heterodoxe” sjiitische groep vooral aanwezig in Libanon, Israël en Syrië. Bij het verlaten van de moskee rond de middag word ik bijna omvergelopen door een troep schoolkinderen.

Onderwijs Omdat de scholen de demografische explo-

sie niet meer aankunnen, wordt er les gegeven in twee shiften. De eerste shift krijgt les van 9 tot 12 uur en gaat dan naar huis, zodat een tweede groep kinderen les kan krijgen van 14 tot 17 uur. Klassen zitten overvol, er heerst een vrij strenge discipline. De leraar durft nogal gauw een mep uitdelen, terwijl het in een geciviliseerde stad als Brussel de leerlingen zijn die de meppen uitdelen.

Alle vormen van creatief denken of individuele ontplooiing worden in de kiem gesmoord.

Er wordt van de kinderen enkel verwacht dat ze als papegaaien alles aframmelen wat hen werd voorgeschoteld. Lessen Arabisch mogen enkel gegeven worden door moslims, niet door christenen. De geschiedenislessen beginnen merkwaardig genoeg met de verovering van Egypte door de Arabische generaal Amr Ibn al As in 640.

Aan de pre-islamitische faraonische (en christelijke) geschiedenis wordt uitgerekend in Egypte géén aandacht besteed in het onderwijs, terwijl die rijke en fascinerende faraonische geschiedenis wel wordt onderwezen in ongeveer alle Europese middelbare scholen.

Egyptologen Dit ligt in lijn met de islamitische visie op geschiedenis, die de pre-islamitische periode omschrijft als de tijd van de jahiliya, de onwetendheid. Het is ook geen toeval dat bijna alle Egyptologen niet-Egyptenaren zijn, vroeger en nu. Figuren als de mediagenieke Zahi Hawass zijn grote uitzonderingen. De meeste Egyptische moslims vinden de piramiden en faraonische gebouwen leuk omdat dit hen toelaat

geld uit de zakken van (buitenlandse) toeristen te kloppen, voor de rest interesseert het hen eigenlijk geen bal. Een diploma behaald aan een Egyptische universiteit is niks waard.

De absolute top is de Amerikaanse universiteit in Cairo, de AUC. Die is echter peperduur. Om je zoon of dochter naar de AUC te kunnen sturen, moet je op z’n minst tot de allerhoogste regionen van de middenklasse behoren. Het vuur aan de lont van de Arabische Lente werd aangestoken door studenten uit AUC-milieus.

Na exact drie dagen verloren ze echter de controle over de regie van de “Lente”, omdat ze niet konden opboksen tegen de veel grotere en representatievere Moslimbroeders en andere salafisten. Toch zijn ze er met succes in geslaagd buitenlandse correspondenten à la Rudi Vranckx wijs te maken dat zij de revolutie zouden belichamen en er de spreekbuis van zouden zijn.

Vrijdag (al yoem al goemaa, de dag van de vergadering) Met de dag van de vergadering of de dag van de ontmoeting wordt de wekelijkse dag dat moslims samenkomen in de moskee bedoeld.

Vrijdag in Egypte is wat zondag in Europa is, met dat nuanceverschil dat de vrijdag niet noodzakelijk een rustdag is. Elke dag gaan er natuurlijk mensen bidden in de moskee, maar op vrijdag in groten getale. In mijn buurt betekent dat dat de straat wordt afgezet voor het autoverkeer en matten en tapijten op straat worden uitgerold.

Ondanks het waanzinnige aantal moskeeën in Cairo vinden veel moslims het toch leuker om in open lucht te bidden. Dat doen ze om hun aanwezigheid te bevestigen en een signaal te geven aan de vele passanten die niet bidden

om zich toch bij hen te scharen. Er zijn luidsprekers bevestigd aan de muren van de moskee zodat de ganse buurt de khoetba (preek) kan volgen. En let op, een preek is hier geen slaapverwekkende toespraak zoals in een willekeurige katholieke kerk in Vlaanderen, nee, hier wordt geroepen, getierd en geschreeuwd. Over solidariteit met de Palestijnen, over het duivelse Israël, over Amerika, “Amrika” in het Arabisch (de grote satan), de islamitische goede zeden die in Egypte niet zouden worden gerespecteerd, etc. Over waarden die min of meer in de lijn liggen van pakweg de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens hoor je nooit iets. Daarover begint men te zwammen als er westerse journalisten of politici over de vloer komen, anders niet. Zoals steeds hoor je vanuit de vlakbij gelegen Mohammad al Farid-straat een andere en al even luide khoetba, afkomstig uit de moskee in het gebouw waar ook het Griekse consulaat gevestigd is. De twee preken interfereren. Het lijkt wel of de twee imams moeite doen om elkaar in decibels te overtreffen.

Ik vind het echter leuker om naar het Manial Palace en dito grote tuin te trekken, omdat ik in een magazine heb gelezen dat die gerestaureerd is. In het complex kan je een mooi paleis bezoeken, een klokketoren in Marokkaanse stijl, een eregalerij en een jachtmuseum. Het geheel is inderdaad mooi gerestaureerd en een bezoek meer dan waard. De tuin is bovendien een oase van rust in een stad waar het zo moeilijk is om aan het lawaai te ontsnappen. De rest van de dag trek ik nog naar de Sultan Hassanmoskee, de mooiste moskee in heel Cairo, en de daar recht tegenover gelegen Rifaimoskee, waar de laatste sjah van Iran begraven ligt.

Ik wandel nog even naar het Italiaanse consulaat, omdat daar na mijn vorige bezoek aan Cairo een bomaanslag werd gepleegd. De bewaking aan het consulaat is nu aanzienlijk, terwijl dat in het verleden een lachertje was. Het was omdat de bewaking niks voorstelde dat het Italiaanse consulaat als doelwit werd uitgekozen door de terroristen. Alle militairen aan het consulaat zijn zoals steeds jong en hebben een heel donkere huidskleur.

Voor het Egyptische proletariaat is een carrière in het leger één van de weinige manieren om aan de ellende van het dagelijkse bestaan te ontsnappen. Het leger is in Egypte een zeer belangrijke instelling, met een grote rol in de economie, omdat het zich bezighoudt met dingen die niet tot de corebusiness van een leger behoren, zoals het maken van brood, het produceren van kleerkasten, moto’s, ijskasten en veel andere producten.

Trouwens, het was omdat de oude Hosni Moebarak zinnens was zijn zoon Gamal (die niet uit het leger komt) tot zijn opvolger te benoemen dat het leger besloot om president Moebarak te dwingen tot aftreden. De Arabische Lente bood daartoe de ideale gelegenheid. Want dat toekomstig president Gamal ook nog eens de economie wou liberaliseren (uiteraard nadelig voor de economische belangen van het leger), kon niet door de beugel. De politieagenten zijn de slechteriken, maar het leger staat aan de kant van het volk, rapporteerde Vranckx in 2011 vanuit Cairo. Het had er niks mee te maken.

Zaterdag (al yoem as sabt, de zevende dag) Tijd om een taxi te nemen richting luchthaven, voor een vlucht naar Zaventem via Wenen.

Terug naar huis dus, want het valt niet uit te sluiten dat mijn werkgever mij maandag terug op kantoor wil zien. Uiteraard vraagt iedereen in het hotel of ik snel terugkom, bijvoorbeeld in de zomer. Omdat iedere uitspraak over de toekomst in Egypte eindigt met insjallah, indien God het wil, zeg ik maar dat ik zo snel als mogelijk terugkom naar Cairo insjallah. Insjallah is de ideale ‘escape’ indien men niet graag met een duidelijk ja of nee antwoordt.

Ik durf hen niet te zeggen dat ik in juli naar de Jordaanse hoofdstad Amman trek, want hoe leg je aan een Egyptenaar uit dat je naar die “bedoeïenen” in Amman gaat terwijl er zoiets bestaat als Cairo (Al Qahira), een wereldstad van minstens 20 miljoen inwoners, centrum van het Midden-Oosten, zetel van de Arabische Liga, oem al doenia, en nog zo veel meer?

Moeilijk, natuurlijk, heel moeilijk. (slot)

Lieven van Mele

12

Cultuur

27 april 2017

Alba Nova 2017

Podium

Het vroegere zomerfestival ‘Dag van de Oude Muziek’ vindt nog steeds plaats, hetzij sinds 2014 onder de noemer ‘Alba Nova’. Het concept van de familiale ontdekkingsreis doorheen de wereld van oude klanken en instrumenten bleef onveranderd, zo ook de locatie, de landcommanderij Alden Biesen in Bilzen. De editie 2017 gaat door op 25 juni en is opgebouwd rond het veelzijdige thema tijd.

De tijdsbeleving van de mens wordt sterk bepaald door het tijdsgewricht waarin hij leeft. In een moderne samenleving is tijd één van de mechanismen die voor een precies afgemeten levenswandel zorgt. In de eeuwen voorafgaand aan de introductie van de stoomklok, het uurwerk, de kalender, lag dat even anders. Voor de mens in het oude Europa hing het verloop van de dagen en jaren geheel af van Moeder Natuur en een aantal kerkelijke en bestuurlijke voorschriften. Zonsopgang en -ondergang en het in elkaar vloeien der seizoenen werden als Gods werk verstaan. Die fenomenen markeerden respectievelijk het begin en einde van de dagtaak, alsook het verschil tussen buiten- en binnenshuis werk. Daarnaast ging circa één vierde van de dagen op aan kerkelijke festiviteiten. Wie dicht bij een klooster woonde, kon misschien wat opvangen van de metten, lauden en vespers, die dagelijks op vaste tijdstippen gezongen werden. In het oude Europa bood de tijd zekerheid.

Gezinsevenement De festivalorganisatoren willen met tal van optredens, installaties en ‘workshops’ de zoektocht aanvatten naar de historische en culturele rol van muziek in de beleving van tijd. De hierboven omschreven tijdsopvatting komt sterk uit de verf. Amsterdam Corelli Collective vertolkt met een barokrepertoire de wisseling van de seizoenen, terwijl Psallentes met de psalmen de christelijke liturgie uit vroegere eeuwen induikt. Het ochtendgloren, als hoopvolle sprong uit de nachtelijke duisternis, weerklinkt in het werk van Bach, Telemann en Vivaldi, u gebracht door de musici van Il Botto Forte. En zo vertolken tal van andere artiesten de dagdagelijkse referentiepunten van tijd uit het ancien régime op telkens een andere zinnenprikkelende plaats binnen het acht eeuwen oude gebouwencomplex van de Duitse Orde.

De stijve muzikale erudiet die met opge-

Kraanvogels en kersenbloesems Dit jaar bestaat de Japanse Tuin van Hasselt een kwarteeuw. Dat wordt in heel de stad gevierd met het Yokoso Festival, met onder andere tentoonstellingen in het Modemuseum en het Cultuurcentrum. De expo in het Literair Museum toont hoe illustratoren van prentenboeken zich graag lieten inspireren door het Verre Oosten.

heven neus op de voorste rij zal plaatsnemen, is van harte welkom, maar hij of zij is niet de enige doelgroep die de inrichters willen enthousiasmeren. Alba Nova is en blijft een gezinsevenement, dat klassiek verteerbaar wil houden voor iedereen. Men verwijst naar de ‘cultuuravonturiers’, die hun allerjongsten reeds met de allergrootsten uit de muziekgeschiedenis willen laten kennismaken. Wat men via de schoolbanken niet meer mee krijgt, moet men maar elders zoeken.

Romina Lischka De centrale gaste op het midzomerfestival is de Weense gambiste Romina Lischka.

Zij specialiseert zich met haar ‘Hathor Consort’ sinds 2012 in de ensemblemuziek uit barok en renaissance. Lischka heeft een sterke band met Vlaanderen. De muzikante kreeg hier te lande al verscheidene lauwerkransen om de hals gelegd. Het belangrijkste is echter dat zij niet uitsluitend, al dan niet in gezelschap van Philippe Herreweghe, onze concerthallen aandoet, maar eveneens musiceert te midden de mensen in hun parochiekerken en -zalen.

Een buitengewoon gegeven is Lischka’s passie voor dhrupad, één van de oudste genres uit de Indiase klassieke muziek. Deze stijl, die omschreven wordt als “het onbewogen woord”, belooft op het festival een waardige tegenhanger te worden van het grotendeels westerse programma. Terwijl onze toonzetters, naar de christelijke opvatting van een onvermijdelijke eindtijd (het Laatste Oordeel), steevast naar een finale toewerken, is muziek uit het Oosten, waar reïncarnatie centraal staat, een eerder cyclisch gebeuren. De dialoog over de tijd in muziek zal vanuit meerdere perspectieven kunnen worden gevoerd.

Alba Nova gaat door op zondag 25 juni vanaf 9 uur in Alden Biesen, Kasteelstraat 6 te Bilzen. Voor meer informatie: www.albaTom novafestival.com.

Het Literair Museum in Hasselt heeft al heel wat schitterende tentoonstellingen gebracht met werk van Vlaamse illustratoren van kinder- en jeugdboeken. In het kader van het Yokoso Festival laat het museum kennismaken met illustratoren die zich oosters lieten inspireren. De originele werken zijn verdeeld over een sobere, rustige Japanse kamer en een uitbundige Chinese kamer. In die laatste zijn onder andere de kleurrijke en uiterst gedetailleerde tekeningen te zien die Carll Cneut maakte voor ‘Het geheim van de keel van de nachtegaal’, een prachtig prentenboek dat in 2009 in binnen- en buitenland werd bejubeld en bekroond (zie afbeelding).

Vlaamse illustratoren met wereldfaam Stefanie de Graef schilderde haar illustraties voor ‘Scherven van de hemel’ op houten paneeltjes. Ze gebruikte daarbij veel goud, een verwijzing naar de Japanse kamerschermen. Die ‘gouden’ sfeer en de paneeltjes passen zeer goed bij het verhaal van een leerlingschilder en zijn meester. Van Claudia Verhelst toont de expo vrolijke dierentekeningen in felle kleuren, die de kleuters (en ook de volwasse-

nen) heel wat kijkplezier bezorgen. Verder is er mooi werk van Pieter van Eenoge en Quentin Gréban. En van twee Parijse illustratoren: Rébecca Dautremer, die ook bij ons naamsbekendheid heeft opgebouwd, en Benjamin Lacombe, wiens stijl al eens met die van de Vlaamse primitieven wordt vergeleken.

De Vlaamse illustratoren van prentenboeken behoren tot de wereldtop. Niet voor niets spreken meer en meer buitenlandse uitgevers Vlaams talent aan om prentenboeken voor hen te maken. Illustraties van Carll Cneut, Ingrid Godon, Klaas Verplancke, Tom Schamp… zijn over de hele wereld bijzonder gegeerd. In de Verenigde Staten blijft de belangstelling groeien voor het werk van Vlaamse illustratoren. Op de prestigieuze boekenbeurs van Peking vielen de monden open door de uitzonderlijke artistieke kwaliteit van de Vlaamse kinderboeken. De tentoonstelling in Hasselt laat genieten van dat gerenommeerd en ook van beloftevol talent, in exotische en sierlijke tekeningen.

MMMV

Tentoonstelling ‘Kraanvogels en kersenbloesems’, nog tot 14 oktober, Literair Museum, Hasselt, www.literairmuseum.be.

Hunkering naar Frankrijk Vele Vlamingen verloren hun hart bij onze zuiderburen. Eén van hen is pers- en kunstfotograaf Michiel Hendryckx. Hij stelt in de Gentse Sint-Baafsabdij een aantal van zijn creaties tentoon, die de meest eigenzinnige hoeken van Frankrijk tot onderwerp hebben.

Hendryckx bracht zijn ganse jeugd door op een boogscheut van Frans-Vlaanderen. Hij werd geboren in Adinkerke en groeide op in de Panne. De vele omzwervingen die de knaap net over de grens ondernam, wakkerden het verlangen naar meer aan. Rondtrekken door Frankrijk, op gelijk welke wijze, werd naast fotograferen Hendryckx’ grootste passie.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de kunstzinnige fotograaf menigmaal als tv- en radiopresentator werd gevraagd voor culturele reisprogramma’s, toerend door het glooiende Gallische landschap. Uit onze herinneringen diepen we “Het Bourgondisch Complot” (Canvas 2005) op, waarin Hendryckx zich vanuit zijn woonplaats Gent per binnenschip naar Maçon in Bourgondië begeeft.

De sfeer van dat programma, dat door de interactie met de zorgvuldig uitgekozen “gasten” al eens aan de hoogdravende kant is, wordt vooral bepaald door de hunkering naar een ander Frankrijk, ver van de toeristische overrompeling, waarin de volksziel ongeschonden bleef. Het is in dat denkkader dat we de lopende foto-expo moeten zien.

Het etiket van ode aan “het mooiste land ter

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

wereld” klinkt dan weer een beetje overtrokken. Het is duidelijk dat de artiest een bepaalde aanblik van het land wil construeren tegen de achtergrond van de authentiek Franse levenskunst rond kunst, cultuur en keuken.

Het staat u uiteraard vrij dat etiket volmondig te onderschrijven. Niettemin heeft deze expo, alleen al door de locatie, een charme die eenieder weet in te pakken.

Buitenkans De tentoonstelling biedt immers een mooie gelegenheid om de Sint-Baafsabdij te verkennen. Het voormalige religieuze gebouwencomplex draagt een geschiedenis in zich die terugloopt tot aan het kersteningswerk van de Zuid-Franse Sint-Amandus in de 7de eeuw.

Wat nu een “verborgen parel in de stad” heet, was vroeger, zo leren ons oude stadsplannen, een stad in de stad. Men sprak toen van het Sint-Baafsdorp, een gemeenschap die volledig in dienst stond van de kloosterlingen. Uit de soms woelige historie, waarin onder meer militaire verwoesting aan de orde was, kwam het huidige patrimonium tevoorschijn. Dit bestaat voornamelijk nog uit gebouwen uit de 10de tot 12de eeuw.

Men merkt dat naar het woord van Hendryckx “nog niets kapot is”, iets waar postmodern Vlaanderen helaas erg goed in is. Het monument heeft inderdaad iets van het pure karakter van de Engelse of Schotse kasteel- of kloosterruïne. Zulk een ruwe bolster vindt men nauwelijks nog in onze contreien.

“Het verlangen naar Frankrijk” is tot 11 juni te bezoeken in de Sint-Baafsabdij, Voorhoutkaai 43 te Gent.

Tom

“De deur van een meerwaardebelasting blijft gesloten”, aldus Patrick Dewael

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Dossier

27 april 2017

13

Desnoods tegen de wil van het volk Zevenendertig actieve Vlaamsgezinden, op 7 januari 1917 vergaderd in het Vlaams huis te Brussel, onder voorzitterschap van prof. dr. Pieter Tack besloten te ijveren “voor Vlaanderens volledige en actieve zelfstandigheid en autonomie en de onverwijlde uitvoering van al de maatregelen die ertoe moeten leiden”. Voorlopig moeten hun besluit en de daaruit voortvloeiende actie geheim blijven.

Deze 37 activisten willen op zondag 4 februari 1917 te Brussel een grote ‘landdag’ beleggen, waarop “alle Vlaamse voormannen” zullen uitgenodigd worden. Die ‘landdag’ zal een Vlaamse raad kiezen, die moet zorgen voor de verwezenlijking van het getroffen besluit. Aan de Duitse overheid zal gevraagd worden “de Vlaamse voormannen” een gemakkelijker verplaatsing van en naar het etappegebied (Oosten West-Vlaanderen) en het operatiegebied (nabij het front in West-Vlaanderen) mogelijk te maken. Er wordt een comité van negen leden verkozen dat de ‘landdag’ zal voorbereiden. Tack en dr. August Borms maken er deel van uit.

Het voorbeeld van Polen Deze Vlaamse activisten spiegelen zich aan het voorbeeld van Polen. In het vroeger Russische deel van Polen, “bevrijd” door Duitse en Oostenrijk-Hongaarse troepen, werd een ‘Voorlopige Staatsraad’ gevormd. Die Staatsraad - geduld door Berlijn en Wenen - heeft recht op advies, maar kan geen besluiten nemen noch uitvoeren, noch zelfstandig handelen. Zijn de Polen, die meewerken met hun bevrijders-bezetters - de vijanden van hun vroegere Russische meester -, verraders?

Staatsverraders, tegenover Moskou, ongetwijfeld. Maar zijn het ook landverraders, verraders van hun eigen land? Volksverraders? Die Poolse Staatsraad hoopt de grondslagen te kunnen leggen van de nieuwe Poolse staat in wording, van een door na verkiezingen te vormen regering, na de oorlog. Na de Duits-Oostenrijkse overwinning… De Vlaamse activisten willen op hun ‘landdag’ een “Raad van Vlaanderen” doen verkiezen die, met de steun van de Duitse bezetter, zou werken zoals de Poolse Staatsraad. Men zal in de eerste plaats personen uitnodigen die een voorstaande functie bekleden in grote Vlaamse verenigingen. Om tot de landdag toegelaten worden, moeten die genodigden echter eerst de vastgestelde formule “Vlaanderens volledige en actieve zelfstandigheid en autonomie…”, of een gelijkwaardige, ondertekenen.

Steunen op het volk!

Het voorbereidend comité komt bijeen op 17 januari en bespreekt onder andere de afwijzende reacties van een aantal Vlaamsgezinden. De liberale volksvertegenwoordiger Leo Augusteyns en de katholieke vertegenwoordiger en advocaat Adelfons Henderickx doen niet mee, omdat zij een afkeer hebben van ‘staatsgrepen’. Zij willen daarenboven blijven steunen op het volk, verklaren zij. De bekende oogarts dr. Reimond Speleers, professor aan de Gentse universiteit en een zeer overtuigd Vlaamsgezinde, doet niet mee omdat hij zich in geweten gebonden acht door de eed die hij afgelegd heeft als officier van de burgerwacht (Garde Civique). Advocaat Lodewijk Dosfel, rechtskundig adviseur bij het ministerie van Spoorwegen, en professor aan de Gentse universiteit, doet niet mee omdat hij het revolutionaire optreden van het comité

en de landdag in strijd acht met de grondwet en de wetten van de Belgische Staat, waaraan hij als ambtenaar trouw gezworen heeft.

Andere goede Vlaamsgezinden hebben eveneens de uitnodiging negatief beantwoord. Het comité neemt nog een zeer belangrijke beslissing, bepalend voor de verdere ontwikkeling van het Aktivisme.

In 1917 – net 100 jaar geleden - werd de zelfstandigheid van Vlaanderen uitgeroepen door de Raad van Vlaanderen. Die Raad van Vlaanderen – officieel opgericht op 4 februari 1917 - werd niet enkel in Belgische patriotardische milieus beschouwd en uitgescholden als het gruwelijkste landverraad, in veel Vlaamse en zelfs flamingantische milieus bestond eveneens een diepe afkeer voor de “Raad” en zijn politiek. Men sprak over “het verraad van Vlaanderen”!

100 jaar na datum blikken we terug op die bewogen periode. We grijpen terug naar een zesdelige artikelenreeks die vijftig jaar geleden - in 1967 - in ’t Pallieterke verschenen is, van de hand van onze toenmalige medewerker, historicus Arthur de Bruyne, alias E.d.V. We zorgden enkel voor nieuwe foto’s, daar waar in de oorspronkelijke reeks er enkel pentekeKvC ningen van de kopstukken gedrukt werden.

Audiëntie bij von der Lancken

Roza de Guchtenaere (de enige vrouw in dat “manhaftige” gezelschap!), Willem Gijssels, Felix Timmermans, dr. Jur. Juul Suincemaille, Hippoliet Meert, Jef van Extergem, kleermaker en later communistisch voorman.

De Duitse Dr. Dirr, van de “Politische Abteilung” (die te Brussel het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken vertegenwoordigt), heeft gevraagd dat men de wenselijkheid zou onderzoeken om een afvaardiging van de op te richten Raad van Vlaanderen naar Berlijn te zenden om de Vlaamse wensen voor te leggen aan de rijksregering.

“… met de hulpe Gods”

Wat te doen?

Professor Jozua de Decker, vrijzinnig flamingant die met koele hartstocht een radicale politiek nastreeft, stelt voor dat men een onderhoud zal aanvragen met baron von der Lancken, te Brussel. Na een felle discussie wordt besloten dat men aan deze Duitse ambtenaar (die in zijn hart veel meer voelt voor de traditionele Belgische machten, het franskiljonisme inbegrepen, dan voor Vlaamsgezinden) zal vragen: ‘In hoeverre kan door de Vlamingen op dit ogenblik iets gedaan worden voor de bevestiging van de zelfstandigheid van Vlaanderen, wat de hoge regering te Berlijn noodzakelijk voorkomt, en op welke steun in deze kunnen de Vlamingen rekenen?’

Op 18 januari 1917 wordt een afvaardiging van zes Vlamingen ontvangen door von der Lancker. Zij stellen zich op als vertegenwoordigers van “het strijdende intellectuele Vlaanderen”. Naast Pieter Tack en Jozua de Decker is prof. Jan Eggen (die zich later Eggen van Terlan zal noemen) zeker wel het belangrijkste lid van deze groep. Deze schrandere en geleerde advocaat is geen mannetje dat braafjes in de pas wil lopen. De vraag van de Vlamingen wordt door von der Lancken diplomatisch beantwoord met een aanhaling uit de redevoering van rijkskanselier von Bethamn-Hollweg betreffende Vlaanderen: “Ook hier is van een vroegere toestand geen sprake meer – ook hier kan Duitsland de lang verdrukte Vlaamse volksstam niet aan de verfransing overleveren. Het moet hem een gezonde, brede, met zijn aanleg strokende ontwikkeling, met zijn Nederlandse taal en eigenheid tot grondslag, verzekeren.”

Wanneer het comité de volledige zelfstandigheid en autonomie vraagt, en het onmiddellijk verwezenlijken van alle maatregelen daartoe strekkend, is de tegenvraag van Freiherr von der Lancken: ‘Is een zelfstandig Vlaanderen leefbaar?’

Daarover wordt lang gediscussieerd. En de inzichten van de rijksregering? Het vraagstuk zal langs alle zijden onderzocht worden, belooft von der Lancken. Laten de Vlamingen tot dat doel een lichaam vormen, dat daarna met Berlijn in betrekking zal gebracht worden.

Het Duitse bestuur te Brussel, aldus von der Lancken, is principieel akkoord over de noodzakelijkheid van de politieke scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië, en belooft ook al het mogelijke te doen om de bestuurlijke scheiding door te voeren, en wel zo snel mogelijk.

De Duitser en de Vlamingen komen nog overeen dat de werking voor de politieke scheiding zal geheimgehouden worden en dat men een vredesmanifest zal publiceren.

De landdag van 4 februari 1917

Jozua De Decker

1917: de zelfstandigheid van Vlaanderen

Er wordt een voorlopige lijst van kandidaten voor de Raad van Vlaanderen samengesteld, evenwel zonder die kandidaten te raadplegen.

Zoals Dosfel. Van mensen ook die nooit lid zullen worden van de Raad, zoals bankdirecteur Joris Fassotte, ingenieur Robert Standaert, de Antwerpse conservator dr. Jan Denucé en professor dr. Cesar de Bruyker. Uit de vele bijeenkomsten voor de landdag blijkt dat er zeker nog geen volmaakte eendracht bestaat onder

Lodewijk Dosfel actieve groepen Vlaamsgezinden (de activisten) in Vlaanderen. Men is onder meer ontevreden omdat er te weinig katholieken voorkomen op de kandidatenlijst voor de Raad van Vlaanderen. De formule om tot de landdag toegelaten te worden - volledige en algehele zelfstandigheid en de onverwijlde verwezenlijkingen van al de maatregelen die ertoe moeten leiden - lokt ook nog altijd verzet uit.

Borms, steeds de apostel van de eendracht, bepleit een lichte wijziging van de formule, waardoor ze op soepeler wijze zouden kunnen geïnterpreteerd worden… Hij bereikt zijn doel niet. Het blijft: die formule ondertekenen of geen toegang tot de landdag! Tack en De Decker, beiden vrijzinnigen (en de echte leiders van de activistische politiek) beloven dat de commissies van de Raad van Vlaanderen overwegend katholiek zullen zijn. 320 personen zijn uitgenodigd tot de landdag op zondag 4 februari 1917 in het Vlaams Huis op de Grote Markt te Brussel. Borms is belast met de karwei enkele genodigden die wel de landdag willen bijwonen maar niet de formule ondertekenen, te overhalen.

Dat lukt hem in sommige gevallen, maar vier onverzettelijken verkiezen de lange en lastige terugreis naar het etappegebied, zonder aan de vergadering deel te nemen. Tot die vier behoren ingenieur Robert Standaert (Balgerhoeke) en advocaat Leo van Dorpe, uit Kortrijk.

De landdag begint te twaalf uur; slechts één uur te laat. Van de 320 genodigden zijn er 128 aanwezig. Aan de bestuurstafel van deze bijeenkomst – een historische bijeenkomst, zoals later zal blijken – zitten de professoren Tack, De Decker, Claus en De Keersmaecker, verder dr. A. Borms, Achiel Brijs, A. L. Faingnaert, Richard de Cneudt, dr. Emiel Dumon, advocaat Jozef van den Broeck en Pol Goossens.

Onder de 128 leden van de landdag zijn er professoren, leraars en onderwijzers, advocaten, geneesheren, één priester (Vaast Bamps, uit Merchtem), handelaars, bedienden, één beenhouwer, letterkundigen, één kunstschilder, één architect, één landbouwingenieur, één bankier, één wisselagent, één ontvanger van de belastingen, één “tuinbouwkundige”, één kleermaker, één “sociaal werker”, een aantal ambtenaars en beambten, en zelfs één veearts. Vlaanderen… in zekere zin. Maar in elk geval: de Vlaamse Beweging van voor 1914. Geen boer, geen arbeider. Menig deelnemer aan die landdag was of werd bekend en/ of beroemd: Karel Angermille, Fred Bogaerts,

Een deelnemer stelt voor de laatste woorden van de slotformule van het ontwerpmanifest weg te laten, teneinde de “ongelovigen” niet te ontstemmen. Die slotformule luidt namelijk “… met de hulpe Gods”. Het is een vrijzinnige, prof. dr. Antoon Jacob die de formule verdedigt. Geen enkele vrijzinnige, aldus de Groot-Nederlandse Jacob, kan aanstoot nemen aan de Godsidee zoals ze uitgedrukt wordt in het Wilhelmus van Nassouwe: “Mijn schild ende betrouwen, zijt Gij, o God. Mijn heer…”

Na een bespreking van twee uren wordt het manifest aangenomen. “Aan het Vlaams volk!

De vrede, trots alles, is in aantocht…”, luidt de wel zeer optimistische aanhef. Het volk wordt opgeroepen om de vredesbeweging te steunen. De vraag wordt gesteld: zullen het lijden en de offers van het Vlaamse volk, voor België getroost, vruchteloos zijn? Zal het bloed der Vlaamse soldaten, die 80 procent van het Belgische leger uitmaken, voor Vlaanderen tevergeefs gestort zijn? Zullen de Vlamingen ook na de oorlog burgers van tweede rang zijn? Zullen de belangen van Vlaanderen verder opgeofferd worden aan die van Wallonië?

Het manifest eist de bestuurlijke scheiding, door splitsing van alle ministeries en directies.

De ondertekenaars eisen ook dat in het aanstaande vredesverdrag zou vastgelegd en gewaarborgd worden: al de maatregelen die moeten leiden tot de volledige ontplooiing in eigen taal van de Vlaamse nationaliteit.

De eerste “Raad van Vlaanderen” 46 kandidaten worden door de landdag bekrachtigd als leden van de Raad van Vlaanderen. Dat getal wordt later aangevuld zodat deze eerste “Raad” einde 1917 niet minder dan 81 leden zal tellen. Er worden negen commissies gevormd: buitenlandse zaken; binnenlandse zaken en justitie; bankwezen, geldwezen en handel; arbeid en sociale voorzorg; landbouw; onderwijs en kunst. In een der bijeenkomsten van de Raad wordt afgesproken over de afvaardiging die aan gouverneur-generaal von Bissing de stichting van de Raad van Vlaanderen zal meedelen.

Bij von Bissing en ook te Berlijn zal slechts in algemene termen over de wensen van het Vlaamse volk mogen gesproken worden. De plannen nu reeds blootgeven, zou betekenen dat men onmiddellijk de tegenstand van het Duitse bestuur in het bezette gebied uitlokt.

Daarop zegt dr. J. Libbrecht: “De afvaardiging heeft het recht niet om te spreken in naam van het Vlaamse volk, zelfs niet in naam van al de Vlaamse intellectuelen.” De handelaar Achiel Brijs, een handig maar beginselloos opportunist (van dat slag waren er nochtans zeer weinig onder de activisten) antwoordt: “Het volk staat nog wel niet aan onze zijden, ‘t is waar. Maar wij moeten het desnoods tegen zijn wil trachten te redden. Het is gewenst dat wij onze eigen eisen te Berlijn bekendmaken voor de aanstaande bijeenkomst van de Rijksdag, op 22 februari”. Maar eerst zal men nog ontvangen worden door Von Bissing.

E de V.

Vervolg volgende week: de bestuurlijke scheiding in 1917

14

Brieven

27 april 2017 Marine Le Pen en Emmanuel Macron winnen eerste ronde Franse presidentsverkiezingen

’t Pallieterke Sponsordiner met als gastspreker: mevr. Ebru Umar

Woensdag 31 mei om 19 uur Geïnteresseerd om erbij te zijn? Contacteer ons secretariaat voor bijkomende informatie: 03 232 14 17 of secretariaat@pallieterke.net Dubbele nationaliteit

Dubbele nationaliteit

Pallieterke, Mag het nu eindelijk eens gedaan zijn met die dubbele nationaliteit die in feite discriminerend is voor de autochtone Belgen? Het zou maar normaal zijn dat om het even wie bij zijn meerderjarigheid een keuze moet maken tussen de nationaliteit van de roots van zijn voorvaderen en de Belgische. Het schijnt verder zeer normaal te zijn dat men spreekt over Nederbelgen, maar als een nieuwe Belg met Turkse of Marokkaanse achtergrond in negatieve zin in het nieuws komt, wordt hij steevast als Belg beschouwd. Terwijl hij zich in feite in zijn hart Turk of Marokkaan voelt en er zich ook naar gedraagt. Daarom denk ik dat onze media méér aandacht moeten geven aan die dubbele nationaliteit, waarover ze toch zo fier zijn. En dat men hen, zonder risico beschuldigd te worden van racisme, als Turk of Marokkaans mag betitelen. Het herinvoeren van de dienstplicht zou op zich al een verbetering zijn, want die verplichting kon niet afgekocht worden zoals in Turkije, maar werd pas interessant voor kandidaat-Belgen toen die burgerplicht afgeschaft werd.

Hubert Buysse - Deinze

Hypocriete groenen Pallieterke, Groen kan het weer niet laten op andere partijen te schieten. Weliswaar soms terecht, maar al te dikwijls om te laten uitschijnen hoe mooi en proper ze zelf wel is.

Groen vergeet anderzijds toch nogal gemakkelijk dat een meerderheid van hun mandatarissen er steevast voor zorgt dat ze voor zichzelf een appeltje voor de dorst blijven reserveren.

Komende uit de publieke sector garanderen ze zichzelf een politiek verlof, wat hen toelaat hun publieke functie te opnieuw op te nemen bij het einde van hun parlementair mandaat.

Daardoor genieten zij van een faciliteit die de meeste gekozenen uit de private sector niet kennen. De zuivere groenen zullen dus vanaf vandaag onverwijld afstand doen van dat politiek verlof?! Iedereen gelijk voor de wet. Of blijken ze dan toch meer op feldgrau te lijken dan ze zelf proberen uit te stralen?

Guido Ghekiere - Brussel

Macron Pallieterke, Macron heeft felicitaties gekregen van Merkel. Voordien heeft hij haar gefeliciteerd omdat ze een miljoen vluchtelingen in Duitsland heeft opgenomen. Vandaag meldt men daar dat de criminaliteit bij de vluchtelingen in Duitsland beduidend hoger ligt dan het gemiddelde. En van de voordelen van de multicul hebben we een staaltje gezien tijdens de Sylvesternacht in Keulen…

C. Vossen - Brecht

Kruisende woorden oplossing 1054

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, In De Zevende Dag maakte de Turks-Belgische voorzitter van het OCMW van Beringen een boemerang-pleidooi voor inclusief samenleven. Ik citeer: “Mijn zoontje van vijf zit in een witte school met allemaal Vlaamse vriendjes.

Toen na 22 maart militairen op straat kwamen en de juffrouw daarover sprak en zei dat die ons gingen beschermen, kreeg ik van mijn kleine de vraag: ‘Ons ook ma?’ Waarom vraag je dat? ‘Omdat we een beetje Turks zijn.’”

Hilal Yalcin besloot dat die vrees van haar zoontje bewees dat er op vlak van samenleven hier toch iets zwaar fout zit. Klopt, mevrouw, maar waarom maakt uw zoon - “omdat we een beetje Turk zijn” - zélf dat onderscheid? Want hij zit in een witte Vlaamse school. Wie geeft hem dat “apart” gevoel, en die vrees? Niet u zélf hoop ik, noch zijn Vlaamse vriendjes, noch die juf. Waar haalt ie dat gevoel van apart zijn?

Misschien onder de invloed van 77 procent Turkse Belgen die openlijk, met fors vlaggenvertoon, Erdogan de islamdictator steunen? Of de Koran? Of in de “eigen” omgeving?

In dat debat zei Bart Somers: “Diversiteit is het normale geworden.” Maar de reactie van Filip Dewinter over dat samenleven was dat “de hele integratie politiek mislukt is als zelfs de vierde generatie Marokkanen of andere vreemden zich als jou zoontje ‘apart’, méér Turk dan Belg voelt.”

Die pro-Erdogangster-stemmers steunen de veroveringsdoctrine van de islam! En dan vrees ik dat die knaap zich inderdaad apart wíl blijven voelen. Zoals een oude Turks-Belgische vrouw in het Journaal zei: “Ik heb voor Erdogan gestemd als steun voor alle islamitische mensen op aarde.”

Dat is steun voor een veroveringsdoctrine, de jihad. Zij leeft hier met die twee paspoorten naast ons. Vier generaties later komt die dubbelzinnigheid spontaan maar hard uit een kindermond. “Ons ook beschermen omdat we een beetje Turk zijn.” Het bewijst, als een boemerang die terugkeert, dat er van echte wil tot assimileren bij de moslims geen sprake is. Ook niet na vier generaties.

Die tweeslachtigheid moet opgeklaard worden! Dus afschaffing van de dubbele nationaliteit via een afstandsverklaring (zoals in Nederland) van je “vreemde “ nationaliteit. Is het fout dat Filip Dewinter alle politieke mandatarissen voor de keuze wil stellen? Ofwel onze wetten en onze cultuur, ofwel de sharia.

Reddy de Mey - Oostende

Fietsongeval Pallieterke, Mijn oprechte medeleven met uw zeer gewaardeerde medewerker Jan Neckers naar aanleiding van zijn fietsongeval. Dat moet zeer pijnlijk geweest zijn. Zijn artikel is steeds het eerste dat ik lees. Een voorspoedig herstel toegewenst, want we kunnen hem niet missen.

GvdB - Asse

Waar blijven de feministen?

Pallieterke, Nu een vrouw (madame Le Pen) de kans krijgt presidente van Frankrijk te worden, geven de feministen, trans- en andere genders niet thuis. Dat was wel even anders enkele maanden geleden, met de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Toen probeerden feministen uit alle windstreken Hillary naar het Witte Huis te schreeuwen. Als ik mevrouw Le Pen was, deed ik een oproep aan de Franse media voor (bijkomende) feministische steun. Dan moeten “ze” wel met een standpunt komen. Razend benieuwd naar hun antwoord!

Freddy van der Linden - Lier

Kopten Pallieterke, In het blad van 20 april schreef MiddenOostenkenner Lieven van Mele, op bladzijde 4, over Caïro: “De Kopten zijn monophysieten, wat betekent dat zij van mening zijn dat Jezus enkel een goddelijke natuur heeft.” Iemand met een masteropleiding in wereldgodsdiensten verbeterde dit als volgt: “De Kopten zijn miafysieten, die menen dat Jezus één, godmenselijke, natuur heeft.” Wikipedia bevestigt dit (onder “miafysitisme”): “De leer stelt dat in Christus de twee naturen, de goddelijke en de menselijke natuur, zijn samengegaan in één natuur, één godmenselijke natuur, zonder enige scheiding, zonder verwarring en onveranderlijk. Tot de miafysiete kerken behoren: de Armeens-Apostolische Kerk, de Syrisch-Orthodoxe Kerk van Antiochië, de Koptisch-Orthodoxe Kerk, e.a.

Naam en adres bij de redactie bekend

Diyanet Pallieterke, De binnenlandse pers en de politiek heeft onlangs Diyanet ontdekt. In praktijk is dat een Turkse staatsinstelling die de religieuze zaken regelt. De Turkse Iman Görmez is daar de directeur van. Het was onder zijn verantwoordelijkheid dat op 30 december 2016 een vrijdagsermoen aan meer dan 30.000 moskeeën werd doorgezonden met de oproep aan de gelovigen om zeker niet deel te nemen aan de ‘heidense’ gewoonte van Nieuwjaar te vieren, die zeker “niet compatibel is met onze waarden” (sic). Eén dag later kwam die beruchte aanslag op een nachtclub in Istanbul. Op nieuwjaarsnacht. Alle progressieve geesten zullen dat wel toeval vinden. Vooral omdat diezelfde Görmez zo vriendelijk was die aanslag een dag later ‘scherp te veroordelen’, wat expliciet hier de pers haalde. Dit lijkt mij toch op zijn minst een beetje hypocriet. Ik vraag me af of datzelfde sermoen ook aan de Belgische Diyanetmoskeeën werd doorgezonden. Kan de Veiligheid van de Staat daar opheldering over geven?

Hallo, minister Geens?

Gunter Deleyn - Mariakerke

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN

I

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

D E

A

L

I

F

X

R

X M O N X

X N A

S

I

G O R

S

I

S

X

N E A

E

S

E

R

I

N G E

E N G

C A

S

C

X

K

I

N E

S

I

S

T

E N

E

L

L

E

X

R

I

O X

I

K

E

P

I

A

X

R

E N N

E

X

R

E N X

S

E

E

R

S

T

E

A R

T O P A

P U N T

I

X

E

X

S O M X

B

E

X

S M A

L

L

E

X

E

K

S

T

R

S

X

I

P A D

L

E

I

X N A

X

I

S

E

E

E

T O R

R

E

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

De Saoedi’s en de VN De gewichtig doende en geldverslindende Verenigde Naties kampen al jaren met het probleem van de geloofwaardigheid. De VN zijn zeer goed in het produceren van politiek correcte verklaringen, resoluties en andere statements, maar moeten er tegelijk voor zorgen dat het iedereen te vriend houden, zelfs de meest totalitaire regimes. Neem nu SaoediArabië. Een meer verstikkende theocratie is er op deze aardkloot niet. Zelfs het alom verguisde Iran komt niet eens in de buurt. Toch is het wahabitische koninkrijk een westerse ‘bondgenoot’ en dat vertaalt zich ook bij de VN in merkwaardige postjes. Eerder werd het land al lid van de Mensenrechtenraad van de VN (en is daar in het gezelschap van verlichte staten als Venezuela, China, Qatar en Kirgizië), maar nu mogen de Saoedi’s ook toetreden tot de VN-Vrouwenrechtencommissie. Zo is bij geheime stemming beslist. Wellicht kunnen de wahabieten daar hun grote expertise in het brutaal onderdrukken van vrouwen met hun medecommissarissen delen, wat ongetwijfeld zal leiden tot verbazend evenwichtige teksten, verklaringen en resoluties. Mocht er leven zijn op andere planeten in het universum, ze zouden ons de VN benijden; zeker weten.

Monumenten weg De Amerikaanse stad New Orleans is begonnen met het afbreken van vier prominente confederale monumenten. Sommige daarvan staan er al van kort na de Amerikaanse burgeroorlog. Net als in andere steden en staten van het Zuiden wordt het confederale erfgoed onder druk van de politieke correctheid tegenwoordig beschouwd als een uiting van blank superioriteitsdenken. Dus moet dat erfgoed verdwijnen, te beginnen met de oude confederale vlag, en nu dus ook met stenen gedenktekens. Zo wordt – geheel op orwelliaanse wijze – de geschiedenis uitgewist en herschreven.

Zelfs Trump ligt er niet wakker van.

Berken BERKENKRUISJE kruisje ‘averechts tijdschrift’ opvolger van Berkenkruis en Dietsland-Europa

Vraag een proefnummer aan:

Vraag een gratis proefnummer aan: epost: berkenkruisje.smf@telenet.be

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

27 april 2017

Over Anderlecht en Club Ik heb mij serieus vergist! Nog tijdens de reguliere competitie eiste ik - samen met vele anderen - in allerlei kranten de kop van René Weiler. De Zwitser moest er zo vlug mogelijk uitgeflikkerd worden, voor het te laat was.

Weiler vroeg om geduld, want hij was volop aan het bouwen. Ik geloofde geen bal van wat hij verkondigde. Als ik de ploeg van het begin van het seizoen vergelijk met de ploeg die op het veld stond tegen Manchester United en Club Brugge, dan is er inderdaad een grote vooruitgang zichtbaar, en dat is het werk van René Weiler en van niemand anders. Ik heb geen moeite om dat toe te geven, integendeel. Er staat opnieuw een ploeg op het veld, en dat is zijn verdienste.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Groot contrast Wat een contrast met Club Brugge, dat er niet in slaagde een vuist te maken in het Constant vanden Stockstadion. Het leek wel of het blauw-zwart was dat een midweekmatch in de benen had. José Izquierdo liep er voor spek en bonen bij, voor hij werd vervangen!

Het leek wel of hij met zijn gedachten reeds ergens anders vertoefde.

Om nog te zwijgen over Hans Vanaken, totaal onherkenbaar. Ruud Vormer, nochtans een sterkhouder van de landskampioen, liet zijn ploeg juist voor de rust in de steek. Hij kon er reeds vroeger afgevlogen zijn, waarschijnlijk gefrustreerd door het matige spel van Club en de 2-0 op het scorebord.

Zelfs Michel Preud’homme zag er gelaten uit na de match. Hij verklaarde dat hij de volgende wedstrijden nog alleen wil spelen met mannen die er voor 100 procent willen voor gaan. Dat zegt genoeg. Club Brugge heeft geluk gehad dat Anderlecht na de rust slordig omsprong met de kansen. Het had een bloedbad kunnen zijn!

Onbewogen Leekens Tijdens mijn periode bij Anderlecht heb ik dikwijls de degens gekruist met Club Brugge.

Er is een duel dat mij bijgebleven is, een thuiswedstrijd in het seizoen 1975-‘76. Eindstand: 1-0. Ernst Happel was de trainer van Club. Een fantastisch elftal, dat driemaal na elkaar kampioen zou worden. We werden voortdurend overspeeld en we konden alleen iets terugdoen op stilstaande fases. Een paar minuten na de rust kregen we een vrijschop. Ik werd vaar voren gestuurd. Vanaf de rechterkant werd de bal voor doel gebracht. Ik riep: “Laat maar!”

Georges Leekens dacht dat het Birger Jensen was die geroepen had en bewoog niet. Jensen stond nog op zijn lijn en ik kopte de bal binnen.

1-0 en dat bleef zo! Leekens kreeg de schuld van Ernst Happel en moest de volgende wedstrijd op de bank zitten. Ter informatie: na de match hebben Leekens en Jensen mij gezocht.

Gelukkig hebben ze mij niet gevonden, maar nu zijn we weer vrienden...

Gille van Binst

Roskammen

De “pintjesliga” Omdat mirakels uiterst zeldzaam zijn, moesten én Anderlecht én Racing Genk zich Europees neerleggen bij het recht van de sterkste. Het moet zijn dat het niveau van onze “topploegen” toch nog niet zo steil door het illustere “play-off één” is opgekrikt als de mediapropaganda toetert. Zelfs de aan PO1 toegedichte “ondraaglijke spanning” laat dezer dagen fel van haar pluimen.

In zoverre zelfs dat de krant Het Nieuwsblad kwam aandraven met een smeekbede aan Club Brugge om op het veld van Anderlecht te gaan winnen om … “P01 te redden”. Wat niet gebeurde. Met als gevolg dat de Brusselaars, met negen punten voorsprong op Club, rustig naar hun 34ste landstitel kunnen sloffen in wat in Het Laatste Nieuws neerbuigend “de pintjesliga” werd genoemd. Het ontstaan van dat koosnaampje staat compleet in tegenstrijd met het ongenuanceerde ophemelen van “topmatchen” in PO1. Het kwam er als gevolg van de keuze die Anderlechtcoach René Weiler maakte op Old Trafford. Zijn team maakte tegen Manchester United nog alle kans om naar de halve finales van de Europa League door te stoten, toen de Zwitser het bestond om drie van zijn beste spelers te vervangen, Sofian Hanni voorop. Potsierlijk was dat het bestuur van Anderlecht zich als één man achter die beslissing schaarde, terwijl de medische staf Weiler uit de wind wou zetten met het doorzichtige foefje dat Hanni last had van een begin van blessure. De ingreep van Weiler was des te dwazer omdat “het maken in Europa” het alfa en omega is, de wensdroom van alle “topclubs”. Als Anderlecht dan met een been in een halve finale staat en het andere met een tikje geluk nog kan bijtrekken, gaat de coach spelers vervangen in functie van de volgende match in … de “pintjesliga”. Bij Anderlecht wordt Weiler een toptrainer genoemd.

Farce Geen voetbalfan die niet onder de indruk kwam van het helse tempo en het uitge-

Elastieken Nina De Russische en de Britse turnsters die vrede moesten nemen met respectievelijk zilver en brons, stonden met open mond te kijken naar de foutloze prestatie waarmee Nina Derwael goud behaalde op het EK in het Roemeense Cluj. Dat is nu eens echt een historische sportgebeurtenis, want nooit eerder mocht dit landje met goud bluffen op een Europees turntoernooi. De elastieken bakvis uit het Limburgse Velm is pas zeventien. Ze mag met recht en reden stellen dat ze beloond werd voor het harde werk dat ze er voor over moest hebben.

Dikke proficiat We kunnen ons indenken dat Nina Derwael voorafgaand veel zweet en tranen heeft gelaten om haar topprestatie op de brug met ongelijke leggers succesvol af te ronden. Turnen op dat niveau vergt niet alleen veel atletisch talent en kunde. Om op die leeftijd de onophoudelijke dagelijkse trainingen vol te houden, moet ge bezeten zijn van die sport. Daarom mag ze,

als toemaatje, een staande ovatie van onze voltallige sportredactie in ontvangst nemen. Dat doen we niet voor iedereen.

Allen tegen één Van Luik naar Bastenaken en terug. Dat was, met de venijnige hellingen die ertussen liggen, geen pleziertochtje voor de renners. Het plezier was weggelegd voor de massa toeschouwers die er gespannen naar stonden te kijken. Met op hun lippen de vraag wie de handschoen zou durven opnemen tegen Alejandro Valverde, nadat hij zich drie dagen eerder heer en meester had getoond in de Waalse Pijl. De Spaanse topfavoriet zit in bloedvorm en stond al drie keer op het hoogste schavotje van ‘La Doyenne’. Drie keer is scheepsrecht, maar Valverde zag een vierde overwinning wel zitten. Het beloofde een koers te worden van één tegen allen, of omgekeerd. We weten intussen hoe het is afgelopen. In Ans werden de prijzen uitgedeeld. Maar het verhaal verdient het om verteld te worden.

stalde technische vernuft in de “return” van de CL-kwartfinale tussen Real Madrid en Bayern München. Maar ook geen fan die niet zag hoe de Hongaarse scheidsrechter Viktor Kassai “de koninklijke” naar een plaats in de volgende ronde tegen Atletico Madrid loodste. Bayern werd meer in het verlies gefloten dan gespeeld. Hoe anders de twee in flagrant buitenspel gescoorde doelpunten van Cristiano Ronaldo interpreteren, evenals de onterecht getrokken rode kaart voor Bayern-sterkhouder Arturo Vidal?

Het zal toch niet zijn dat de UEFA-bobo’s de Hongaarse ref en zijn acolieten vriendelijk doch dringend hadden verzocht de titelverdediger een handje te helpen? Pakweg om het mogelijk te maken dat de laureaat van vorig jaar voor de eerste keer zichzelf opvolgt? Hoe dan ook, de geloofwaardigheid van het “kampioenenbal”, bekend als poencircus bij uitstek, ging er in Madrid niet op vooruit.

Dat een en ander zich bovendien voordeed in een van de weinige betere, zoniet de beste match van gans het CL-tornooi, maakte de scheidsrechterlijke farce des te schrijnender. Nochtans kan het “moderne” voetbal opstekers, zoals in het Bernabeu-stadion met twee aanvallend ingestelde ploegen, goed gebruiken. Met die gedachte in het achterhoofd pleitte analist Aad De Mos terecht voor een finale tussen AS Monaco en Real Madrid.

Wie zich blauw ergerde aan de in Barcelona opgetrokken levende muur van Juventus, afbraakvoetbal om Messi het scoren te beletten zonder zelf proberen te scoren, begrijpt wat hij bedoelde.

Draak

Beloning?

Met Luik-Bastenaken-Luik als afsluiter van het voorjaarsseizoen kunnen we terugblikken op een reeks klassiekers die het wielerminnende mensdom veel plezier hebben verschaft. Waarvoor dank. De omloop van de 103e editie van ‘La Doyenne’ werd noodgedwongen aangepast, maar geen nood, de geschrapte hellingen werden vervangen door drie nieuwe bulten die vuurwerk beloofden. Zo konden we kennismaken met de Côte de la Ferme Libert, een 1,2 kilometer lange klim met een gemiddeld stijgingspercentage van 12,1 procent, met een piek van maar liefst 19 procent. We begonnen al te zweten toen we die draak in de verte zagen opduiken. Gelukkig moesten we niet meetrappen.

Schiet niet op de pianist, we kunnen het ook niet verhelpen dat de play-off 2 een uitvinding is om de goegemeente aan het lijntje te houden. KV Mechelen heeft een trouwe aanhang die het niet verdient om bij de neus genomen te worden, maar we kunnen begrijpen dat de gewonnen wedstrijd tegen Standard een reden was om thuis weg te zijn. Daar komt bij dat een finale tegen de winnaar in poule B dichterbij komt. Met als beloning voor de winnaar ervan een Europees ticket dat mogelijk eindigt in de steppen van Turkmenië.

Buiten categorie

Dat is pas historisch

15

Uren van bewondering voor het groepje met Bart de Clercq, dat op dertig kilometer van de aankomst nog ruim vier minuten voorsprong had. Dat was goed voor het verloop van de koers, maar te weinig om het uitgedunde peloton te verontrusten. We weten onderhand wat er gebeurt als die pletwals zich op gang trekt.

In de slotkilometer deed Daniel Martin, met de Ierse strijdvaardigheid die hem eigen is, een poging om de zege te grijpen. Dan was het aan de koning van de Ardennen om zijn troeven uit te spelen. Valverde natuurlijk. Wie anders? Meteen zijn vierde overwinning in ‘La Doyenne’.

Martin, die tweede eindigde, nam ons de woorden uit de mond: “De beste heeft gewonnen.

Punt aan de lijn.” En daarmee is alles gezegd.

Afscheid in stijl We kunnen het Anderlecht niet kwalijk nemen dat ze de play-off 1 om zeep helpen.

Met negen punten voorsprong op achtervolger AA Gent ziet het ernaar uit dat de kampioen 2017 gekend is. Met dank aan de onmondigheid van Club Brugge en in het andere kamp aan de twee die nog niet zolang hun plechtige communie achter de rug hebben, Tielemans en Dendoncker, die een ruim aandeel hadden in de overwinning van het mauve-witte gezelschap. Of ze volgend seizoen hun kunsten nog gaan vertonen in het Astridpark, is meer dan twijfelachtig. Dat is, jammer genoeg, nu eenmaal eigen aan het hedendaagse voetbal.

Raar maar waar Er gebeuren rare toeren in de play-off 2, waar Union vriend en vijand blijft verbazen. Ze staan dan wel aan de leiding in hun reeks, maar ze vertikten het een Europese licentie aan te vragen, waardoor de finaleplaats gaat naar de best geklasseerde club in die groep. Het is alvast met dank genoteerd bij KV Mechelen. En met iets minder kans op hoop van zege ook in SintTruiden. En dan is er nog Racing Genk dat in de andere reeks een dolgedraaid Moeskroen afdroogde met zes-nul, en al zes punten voorsprong telt op achtervolger Eupen. Waardoor ze zich in de Cristal Arena de luxe konden veroorloven een vertimmerde ploeg de wei in te sturen. Knap getimmerd, als ge het ons vraagt.

Feest op het Rooi Het vroegere slijkdorp, waar in die zalige periode jonge talentrijke voetballertjes aan de bomen groeiden, is in feeststemming. U hebt het geraden. Dan hebben we het over Berchem Sport, dat zich stilaan mag opmaken voor promotie naar de 1ste Amateurs. Dan moeten ze nu zondag wil winnen van Capellen, of hopen dat de concurrentie van Thes een steek laat vallen. Het zijn spannende dagen op het Rooi, waar ze op de laatste speeldag een toeloop verwachten die ze in jaren niet meer hebben meegemaakt. Het is hen van harte gegund.

Het moeten niet altijd de grote jongens zijn die in de schijnwerpers staan. Het arme maar propere Berchem Sport mag ook eens in het middelpunt van de belangstelling staan. Op hoop van zege, en met het verzoek aan die van Capellen om zondagnamiddag niet al te fanatiek uit de hoek te komen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

27 april 2017

CD&V over verbondenheid en polarisatie

“De Crem zit helemaal op de lijn van de partij, maar dan aan de andere kant ervan.”

“Wij zijn geen moslimpartij! Ik eis excuses!”, buldert CD&V-voorman Wouter Beke boos op het einde van het interview, “maar wij zijn wel de ideale partij voor moslims en ze moeten allemaal voor ons stemmen. U ziet toch dat tussen die beide stellingen een grote kloof gaapt? Ik bedoel maar: alle idioten moeten ook op ons stemmen. Dat betekent toch niet dat we een idiotenpartij zijn? Waag het niet te antwoorden! Dat was een retorische vraag.”

Het interview begon nochtans alleraardigst met een hartelijk glimlachende Wouter Beke.

Goedgemutst en vrolijk kwebbelend, stapte hij de kamer in met een plateau vol muntthee in kleurrijke glaasjes en zoetigheid. “Hier bij ons, in het moedige midden, valt er altijd wat te beleven, beste Ahmed. Wij zullen niet rusten voor we de onverlaten in onze maatschappij duidelijk gemaakt hebben dat er geen enkele plaats is voor kritiek tegen onze joods-christelijk-islamitische samenleving. We weten allemaal dat er eigenlijk maar één echte religie van de vrede is, en dat is toch wel de… Excuus, mijnheer, u bent Ahmed niet van de Vlaamse moslimomroep?”

We kunnen de stelling alleen bevestigen, hoe fijn de collega’s van de VMO ook zijn. Professioneel, zoals het hoort, stellen we ons meteen voor als persmuskieten van het vrank en vrije ‘t Pallieterke. Wouter kijkt even verbaasd uit de ogen en glimlacht dan breed: “Geen probleem, maar als u het niet erg vindt, maak ik een nieuwe entree. Ogenblikje.” Thee en voorzitter verdwijnen, om luttele minuten later even goedgemutst te verschijnen met twee schuimende ‘Judassen’, bier van hoge gisting.

“Hier bij ons, in het moedige midden, valt er

altijd wat te beleven, beste Pallieter. Wij zullen niet rusten voor we de onverlaten in onze maatschappij duidelijk gemaakt hebben dat er alleen maar sprake van is van een verbonden samenleving als zij zich ondubbelzinnig inschakelen in onze christelijk-joodse beschaving. Wat kan ik voor u doen?”

Pallieter: Euh…, wat wij ons afvroegen, mijnheer Beke, is het niet wat vervelend dat uw partij zo schippert tussen de jonge garde moslims en sterkhouders als Hendrik Bogaert en Pieter de Crem, die niet zo opgezet zijn met de Europese islam?

“Integendeel, mijnheer Pallieter. Ik stel vast dat beide heren helemaal op dezelfde lijn zitten als onze jonge garde moslims. Alleen zitten ze aan de andere kant van diezelfde lijn. Dat moet kunnen in een open partij als de onze.

We mogen het al eens oneens zijn over details, ten gronde willen allemaal hetzelfde: terug een grote volkspartij worden.”

Pallieter: U vindt het niet gek dat de visies van De Crem en mijnheer Kobo in dezelfde partij terechtkomen?

“Nee hoor, we zijn allemaal voor verbondenheid en tegen polarisering. Het zijn toch altijd

Kruisende woorden 1055

dezelfden die polariseren, hé, mijnheer Pallieter? Ik zeg altijd: enerzijds polariseren kan als je anderzijds maar verbindt. Zo doen wij dat.”

Pallieter: Sommige mensen omschrijven dat als tsjevenpraktijken?

“Aha, nu zijn we er. Tsjeef is afgeleid van het woord Jozef en wordt sinds de 19de eeuw geassocieerd met de christelijke politieke partij. Als u zegt tsjevenpraktijken, zijn dat dus christelijke praktijken, mijnheer Pallieter. U bewijst het: wij zijn geen moslimpartij. Al is Youssef natuurlijk ook afgeleid van Joseph, wat anderzijds aantoont dat we open staan voor iedereen. Ik begrijp echt niet waar de heisa vandaan komt. Wij doen al bijna 200 jaar op deze wijze aan politiek.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Duidelijk François Hollande spreekt binnen de kortste keren zijn steun uit aan Emmanuel Macron, die een gewezen minister in zijn regering is geweest. Doet dat geen belletje rinkelen?

Raar beestje Allemaal goed en wel, die Europese islam die door Wouter Beke als dogma wordt afgekondigd binnen zijn partij, maar ... kan iemand zeggen wat dat nu juist is?

Wij denken dat Wouter eerst de berg op moet, om er dan met de stenen tafelen van die Europese islam af te komen.

D E

Zo slecht nog niet

F

Bij de gebuisde Franse presidentskandidaten was er toch één die ons wat kon bekoren.

Wie het lef heeft om ooit in de Franse assemblee de Occitaanse hymne “Se canto” aan te heffen, zoals Jean Lassalle, heeft bij ons een voetje voor.

G H I

Ziekenhuisopname Bijna had u deze week geen ‘t Pallieterke gehad: de helft van onze redactie is in het ziekenhuis beland. Ze hadden namelijk gelezen dat Verhofstadt de Britse eerste minister een “politieke opportunist” had genoemd. Lachkrampen kunnen zeer gevaarlijk zijn!

J K L HORIZONTAAL A. Versperren B. Een schip in een andere richting brengen - Stripfiguur van Marc Sleen C. Verbrandingsverschijnsel - Kunstwerk D. Charme E. Optimistische ijver - Insect F. Pers. vnw. - Draagbare muziekspeler - Eerder dan gedacht G. Tafelen - Uitlader H. Via - Doet lekker niets I. Periodiek herhaalde omkering van de bewegingsrichting J. Britse titel - Zekere - Verenigde Naties K. Onbepaald voornaamwoord - Dorp in de Denderstreek L. Nummer - Participant De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1054 vindt u op blZ. 14

Pallieter: Mevrouw Demir wees op de verbondenheid van enkele van uw mandatarissen met de dictator Erdogan, zonder anderzijds te polariseren…

“Mevrouw Demir is één van die moslims waar niet mee te verbinden valt, enerzijds. En anderzijds heeft ze niet eens een hoofddoekje op. Dan ben je geen echte moslim, hé. Dan ben je een polariserende trut. (loopt enigszins rood aan) Ook in de coalitie zijn we enerzijds verbonden, maar zijn al degenen van de andere zijde dikke smeerlappen. Die Demir!

Mij een beetje uitdagen in de Limburg, nadat wij zo hard geïnvesteerd hebben in die Turkse gemeenschap. Wat denkt die wel? (schuimbekkend) Ik eis excuses. Excuses, zeg ik u! En nu eruit, of ik bel de Grijze Wolven!”

Verticaal 1. De sloper van de Sovjet-Unie 2. Egyptische oergod - Verzetsbeweging in Spanje - Europeaan 3. Franse rivier - Heel erg 4. Op het randje - In het jaar des Heren 5. Internetlandcode voor Israël Mestactieplan - Opgewonden en luidruchtig gedrag 6. Franse kaas uit de Aveyron Ontving 7. Meisjesnaam - Gekke 8. En dergelijke meer - Goedzak Modieus 9. Bevlogenheid 10. Digitale herstart - Verorber Na de middag 11. Daar - Iemand die een goede positie heeft bereikt 12. Deegreepje - Voorzetsel

Parallel Bart de Wever liep vorige zondag in Antwerpen de marathon; Kris Peeters liep de 10 miles. ‘t Is een beetje zoals in de politiek.

De lat hoger In het eenheidsdenken over onderwijs in Vlaanderen klinkt af en toe een kritische noot, zoals enkele dagen geleden van de Gentse professor Wouter Duyck.

In tegenstelling tot de discriminatiedoemdenkers, is Duyck niet te beroerd ervoor te pleiten de ambitie bij onze jongeren aan te wakkeren. Toch nog iemand die beseft dat grijze cellen onze enige grondstof zijn hier.

door met haar antiluchthavenplannen. Vlaams minister Weyts laat horen dat als ze onnozel doen, Vlaanderen opnieuw een belangenconflict inroept. Waarmee Hendrik tevreden is, want dat is de Vuye-doctrine. Waarop Vlaams minister Gatz, Brusselaar en partijgenoot van Brussels minister Vanhengel, olie op de golven probeert te gieten. ‘t Is een hondenstiel.

Afgesloten CD&V’ers zijn dezer dagen nogal decisief.

Volgens Wouter Beke is het de Europese islam, TINA (there is no alternative).

Volgens justitieminister Geens is de discussie over de dubbele nationaliteit gesloten, want “we gaan de klok niet terugdraaien”. TINA bis, dus. ‘t Zal toch niet met de buitenlandse wortels van zijn schoonzoon te maken hebben, zeker?

Veldervaring Paus Franciscus mag dan beweren dat de islam een religie van de vrede is, op het terrein ervaren kerkdienaars aan den lijve toch een heel andere realiteit.

Zoals de Egyptische jezuïet Samir Khalil getuigt in het Katholiek Nieuwsblad. In de “ernstige” pers vind je dergelijke getuigenissen zelfs niet met een vergrootglas.

Onbekende dader Het is wat onder de radar gebleven, maar in Zele werd een ontmoetingscentrum van Turkse gülenisten totaal gevandaliseerd. Wie, o wie, zou dat gedaan kunnen hebben! En waarom!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Doen, graag Er loopt een tv-programma dat “De leugendetector” heet, waarin bij koppels naar hun oprechtheid wordt gepeild. Wij krijgen al visioenen van een politieke versie: De Roover en Calvo, De Wever en Beke, Rutten en Crombez...

Zavengetemd?

Opmerkelijk. De Brusselse regering zet

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be