't Pallieterke van 12 januari 2017

73ste jaargang • nummer 2 • donderdag 12 januari 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Moed in het onderwijs?

Het applaus van de kiezer nu al hoorbaar

Het kernkabinet van de Vlaamse regering is er nog niet in geslaagd om een akkoord te sluiten over de hervorming van het secundair onderwijs. Krijgt men ze rond tegen 1 september 2018, zoals afgesproken? De nieuwe ministerraad van vrijdag zou ons iets wijzer moeten maken. Mogen we even het vingertje opsteken? Wijs zou het zijn de hele boel uit te stellen, tot de driftkikkers zijn bedaard.

De Standaard zet Abou JahJah aan de deur Zondag kwamen 4 Israëlische soldaten om het leven. 17 anderen werden gewond. Een Palestijnse terrorist (waarschijnlijk een IS-sympathisant) reed met een vrachtwagen in op een groep soldaten die net uit een bus waren gestapt. Hij reed daarna nog eens achteruit, om zoveel mogelijk gewonde slachtoffers af te maken.

De aanslag kwam enkele dagen nadat Israël één van zijn eigen soldaten had strafrechtelijk veroordeeld, omdat deze een Palestijnse terrorist nodeloos had doodgeschoten. De andere kant gaat anders om met zijn moordenaars: Hamas prees het heroïsche gedrag van de dader en riep andere Palestijnen op zijn voorbeeld te volgen.

Ook hier ten lande was er iemand in zijn nopjes. Dyab Abou Jajhah kon het op Twitter niet laten die bloedige aanslag toe te juichen.

Palestina moet bevrijd worden “met alle middelen”, schreef hij. “Een aanslag op soldaten in bezet gebied is geen terreur.”

Het duurde maar enkele minuten voor andere twitteraars het bericht massaal overnamen, sommigen verontwaardigd, anderen met lof voor Jahjah of de terrorist. Theo Francken was één van de eersten die de tweet van Jahjah boos deelde. Daarna ging het snel.

Bij elk bericht dat De Standaard plaatste op zijn Facebookpagina, over welk onderwerp ook, vroegen boze mensen hoelang de krant Jahjah nog in dienst zou houden als wekelijkse columnist. De druk van de sociale media nam toe. Een paar uur later nam hoofdredacteur Verhoeven de onvermijdelijke beslissing.

Jahjah heeft zijn laatste column in die krant geschreven.

Men vraagt zich wel af wat er dan zo plots veranderd is. Dit was toch dezelfde Abou Jahjah die na de aanslagen op de Twin Towers liet weten dat hij “een gevoel van zoete wraak” kreeg? Die eerder stelde dat “‘Zionistische bezetters in Palestina moeten kiezen tussen de doodskist of de koffer”? Die “elke dode Amerikaanse, Britse of Nederlandse soldaat als een overwinning beschouwt”?

In een korte mededeling liet Verhoeven weten dat er grenzen zijn aan het debat en

dat Jahjah die had overschreven. Hij voegde er evenwel aan toe: “De Standaard zal niet van haar koers afwijken om tegendraadse, de consensus uitdagende stemmen het woord te geven.” We moesten even onze ogen uitwrijven.

Want als er nu één krant is die op de meest strikte wijze de consensus der “weldenkenden” volgt, is het wel De Standaard. Zelfs in De Morgen maakt men veel meer kans om eens een uitdagende gedachte, een moedige column of een afwijkende politieke mening te ontmoeten. In de politiek correcte woestijn van De Standaard zijn er geen oases. De columns van Abou Jahjah, zelfs al vertegenwoordigden ze niet de opinie van de redactie, waren enkel een bevestiging van die rigide politieke correctheid: “Kijk eens hoe begripvol en tolerant we zijn voor eigenaardige opinies van allochtonen.”

Voor echt moedige of afwijkende meningen van een nochtans veel representatiever rechterzijde was er bij De Standaard nooit plaats, ook niet in de topjaren van het Vlaams Belang.

Zeker niet toen.

Ook nu zal de vrijgekomen column van Jahjah niet in handen komen van iemand die echt beantwoordt aan de jobomschrijving die Karel Verhoeven meegaf in zijn mededeling over het ontslag van Jahjah: “Een columnist spreekt niet namens de krant, de krant geeft ruimte voor debat. Wij vinden het belangrijk de marge van dat debat zo breed mogelijk te maken.

Ook en vooral die stemmen aan het woord te laten die fundamenteel tegendraads zijn en die de consensus uitdagen. Het is logisch dat die stemmen weerstand oproepen. We nemen die er zonder morren bij.”

Ik denk het niet, Karel. Niet in uw krant.

Jurgen Ceder

Hoe organiseer je het secundair onderwijs zodat studierichtingen het best voorbereiden op het hoger onderwijs (doorstroming, ASOTSO-KSO) of op de arbeidsmarkt (TSO-BSO)?

Links komt niet veel verder dan de dooddoener dat we “alle kinderen in Vlaanderen alle kansen willen geven” (Joris Vandenbroucke, sp.a) en zeurt maar door over de kwadratuur van de ongelijkheid (Elisabeth Meuleman, Groen). De droom over een perfecte maatschappij is nooit veraf. Elk verschil in studiekeuze, rapporten en resultaten is voor hen een bedreiging.

Ondertussen stapelen de onnozelheden zich op, ook in de recente “nieuwsjes” over ons onderwijswereldje.

Centrale figuur in dit circus is Lieven Boeve, de chef van het katholiek onderwijs.

Hij werkte zich al in de kijker met het opnemen van islam in de lerarenopleiding van drie katholieke hogescholen.

Niet zoveel later volgde zijn mars naar de “dialoogschool”. Binnen zijn scholen – hoe lang nog de zijne? - moest er ruimte komen “voor religieuze symbolen, zoals een hoofddoek”, voor bidplaatsen die geen “kapel” meer heten, voor islamlessen en moskeebezoek… Een uitgestoken hand, maar dan toch niet naar de ongelovigen. Wel naar de middeleeuwen. Mogen we aannemen dat rationalisme en verlichting nog mee te geven waarden zijn?

Boeves project, mede uitgetekend door de alwetende pedagogen die hem omringen, was voor Marc Eyskens “praat voor holbewoners”, voor De Morgen “platte commercie”(jacht op inschrijvingen), volgens Jan Segers in Het Laatste Nieuws “katholiek onderwijs zero”.

Het project kreeg de wielklem om, gelukkig. Schoolbesturen verplichten te hervormen lukt voorlopig niet, maar wie volgt, zou geld krijgen. Een redelijk gemeen truucje om via de portemonnee de droom van de éénpotnat-scholen toch het strot van de Vlamingen te duwen. We zullen zien…

Leraars Nog recenter nieuws uit Lievens hoedje: “Gedaan met de vinger opsteken”, want dat is stigmatiserend en discriminerend. Reden: alleen de goede leerlingen zouden zo aan bod komen en dat zou de sociale ongelijkheid vergroten. Moeder!...

Bouve haalde zijn oorverdovende onnozelheid in een psychologisch onderzoek uitgevoerd in… Poitiers. Waar Karel Martel de islam overwon, zal Boeve hopelijk van zijn paard donderen.

In een aantal kranten reageerden leerkrachten met vuur: “Laat leerlingen die het antwoord weten het dus gewoon zeggen (lees: ‘roepen’) in de klas. Het is toch zo gemakkelijk om van bovenuit de regels te stellen zonder ook maar enige bevraging bij de leerkrachten te doen. Precies de zwakkeren hebben rust en aandacht nodig om de lessen goed te kunnen volgen.”

Alsof de meeste Vlaamse leraars (sorry, ‘coaches’ in ‘duo-jobkes’) niet weten hoe ze in de les (sorry, ‘sessies’ of ‘groepslesjes’) ook zwakkeren aan bod moeten laten komen, moet er in de hallen van de Guimardstraat, de Arteveldehogeschool (Pedro De Bruyckere) en het Gemeenschapsonderwijs zo nodig nog maar eens worden geblaft…

Vacatures Nog nieuws: de Vlaamse scholen vinden geen leraars meer. Tiens… Het aantal vacatures is verdubbeld (van 450 in oktober 2015 naar 1.016), maar ook het aantal werkzoekende leraars daalt (van 4.672 naar 4.079, -14 procent). In 2024 zouden liefst tien procent meer leraars nodig zijn dan in 2014, of gemiddeld 6.000 extra leraars per schooljaar.

Hebben de geleerde dames en heren onderwijsexperts dan nooit eens een lesje demografie gevolgd? Wat nu gebeurt – de snelle vergrijzing – is twintig jaar geleden al voorspeld: ook babyboomleraars gaan ooit met pensioen…

Konden die experts niet voorzien dat de hypermigratie met alle problemen vandien (taalachterstand, sociale kloof, etc.) eerder klaslokalen zou vullen dan leraarskamers?

Ziende blind zijn de roeptoeters van de onderwijskoepels. Ze blijven de échte problemen van het onderwijs en bij uitbreiding van de samenleving maar verdoezelen. Over het omverrijden van alle traditionele normen en waarden horen we hen nooit …

Hebben Boeve en zijn “voorgangers” gezorgd voor een school waar leraars nog leraar mogen zijn? Was het omvergooien van het puntensysteem nu echt een pas in de goeie richting? Wat heeft het VSO verknoeid in plaats van verbeterd? Hoeveel vreugde beleven directies en leraars aan het tijdrovend gedaas van oudercomités, studentenraden? Aan almaar nieuwe wetjes en reglementen? Wat zijn de financiële en pedagogische gevolgen van hun hemel op aarde (duojobs, almaar kleinere klassen, M-decreet…)

Wat schieten we op met de luxevakanties via Erasmusprojecten? Leuk, zo’n tripje naar het buitenland. Maar hebben we geld te veel, of zo?

Lees verder blz. 2

Deze week De twee gezichten van Luc Coene.............................................................................................................................2 Het feest van de haat...........................................................................................................................................................................3 Briefje aan Bart Tommelein..................................................................................................................................................3 De beveiliging van Zaventem: kaas met (veel) gaten.....................................................5 Turkije ondergraaft de NAVO.............................................................................................................................................8

2

Actueel

12 januari 2017

Moed in het onderwijs?

Het applaus van de kiezer nu al hoorbaar Vervolg van blz.1 De verlofstelsels in het onderwijs zijn in september verstrengd. Velen maken er gebruik (of misbruik?) van, klaagt Boeve. Kunnen we de ‘vluchtelingen’ ongelijk geven?

Vlor Natuurlijk is Boeve maar één pion op het bord. Een hoofdrolspeler in het onderwijsdebat is de Vlaamse Onderwijsraad (Vlor), die “onafhankelijk” werkt en de onderwijsminister adviseert.

De samenstelling ervan laat al vermoeden dat dit orgaan letterlijk “niet meer van deze tijd is”. Het is samengesteld uit “spelers” die vooral sterk en machtig waren in de 20ste eeuw: inrichtende machten, allerlei “instellingen” (onderzoekscentra, onderwijsdeskundigen), centra voor leerlingenbegeleiding, studenten- en ouderverenigingen en natuurlijk de vakbonden.

Goed dat er inspraak is, maar het vehikel zit niet op het spoor van de meerderheid van de Vlaamse kiezers. De politieke aardverschuiving van 2014 is onvoldoende weerspiegeld in de samenstelling van de Vlor. De raad draagt een versleten kostuum.

Het is deze versleten Vlor die niet wil dat leerlingen al in de eerste graad van hun onderwijsloopbaan “determinerende keuzes moeten maken”. En die wel wil – centen of niet - dat er meer wordt gedaan voor “gelijke onderwijskansen”, daar waar hij eigenlijk “genivelleerde schoolresultaten” bedoelt.

sieven (socialisten, beweging.net/Groen) de baas. Ook dat is een anachronisme, bij ons, maar ook in grote delen van de Westerse wereld.

Op de sociale media tikt de polsslag van de Vlaming zelf. En tot dusver is dat getik voelbaar bij verkiezingen. Laat fantasten als David Van Reybroeck en co nog wat meer speelruimte en we schaffen de verkiezingen af…

Knack.be was – deze week gaat ook dat poortje dicht - een van de weinige oorden van verderf, waar (soms langs beide kanten veel te hitsige) Vlamingen op het forum eens

ferm hun gedacht zeggen. We gaan er even door: “Stop met het uitdelen van diploma’s..

Ondanks alle pamperpogingen kan je van een Lada geen Ferrari maken… Enkel streven naar topkwaliteit en topvorming (ook permanent in het ganse leven) zal ons in een globaliserende wereld competitief houden…The Muppets against de N-VA… ‘t Is nog al nie naar de wuppe. Doe maar voort!? … Gelukkig zijn de aloude leerplannen, die meestal zeer concreet en duidelijk waren, weg en nu we eindtermen hebben, gaat het veel beter!... Niet zolang geleden werd bekend dat studenten leerkracht

Media In het debat over die materie in de ivoren torens van de reguliere media zijn de progres-

Fedasil kost dit jaar 300 miljoen De exacte kostprijs van de migratie in ons land berekenen, is geen eenvoudige klus.

Dat komt omdat de kostprijs verdeeld is over verschillende departementen. En sommige kosten zijn verborgen. Zoals mijn voormalige mentor Jean-Marie Dedecker het recent plastisch stelde: ‘De kosten van migratie achterhalen is moeilijker dan de cijfercombinatie bemachtigen voor de brandkoffer met de goudvoorraad van de Nationale Bank.’

Fedasil

Begroting

Waar we wel een goed zicht op hebben, is de kostprijs van Fedasil. Fedasil is het federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers. Het is een instelling van openbaar nut die werd opgericht door de programmawet van 19 juli 2001 en ze is operationeel sinds mei 2002. Sinds oktober 2014 staat Fedasil onder het toezicht van de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken.

In de begroting van 2017 zien we dat er opnieuw ruim 300 miljoen euro naar de instelling gaat. ‘Goedgekeurd wordt de bij deze wet gevoegde begroting voor het jaar 2017 van het Federaal Agentschap voor de Opvang van Asielzoekers (Fedasil). Deze begroting beloopt 300.986.465 euro voor de uitgaven.’ Ter vergelijking: in Vlaanderen geven we dit jaar 388 miljoen euro uit aan jongerenwelzijn.

zelf niet genoeg basisvaardigheden (zeg niet basiskennis, mag niet meer)… En wat te denken van deze: “De Leeuw en Leemans, beide notoire niet verkozenen, hebben meer te zeggen aan de manier hoe onze kinderen moeten worden opgevoed dan onze volksvertegenwoordigers…

Veertig jaar wordt/werd er nu al hervormd in het onderwijs door de traditionele partijen (dus zonder NVA). Veertig jaar gaan we achteruit. En dan is de NVA hier de schuld van?... Het ‘sociale’ systeem van buisvakken camoufleert al jarenlang fundamentele tekortkomingen…

De papierberg moet worden bijgehouden voor zotgedraaide ouders die slechte rapporten van hun kinderen komen aanvechten…

Een verwende smartphone-generatie mag de schuld steken op de leraar die niet voldoende gemotiveerd en geremedieerd heeft”… Op één dag na komen we uit drie weken vakantie. Tel daar nog anderhalve week examens bij en je draait gek… De krokus komt eraan, de paasvakantie wenkt, en binnenkort kunnen de leerlingen eindelijk voor negen weken op zomervakantie…”

Volgens de recentste berichten gaan Boeve en zijn collega Raymonde Verdyck van het gemeenschapsonderwijs ervan uit dat een onderwijshervorming er voor de huidige regering niet meer inzit.

Laat ons ervan uitgaan dat er genoeg mensen met gezond verstand hun dikste voet zetten voor de zoveelste nieuwlichterij. Wat ons betreft hoeven ze hun vinger niet op te steken om te mogen praten. Het dankbaar applaus van de kiezer bij volgende verkiezingen is nu al hoorbaar…

In 2015

Dit jaar

Waar gaat dat vele geld naartoe? De laatste gegevens dateren al van 2015. De grootste post zijn ‘uitgaven ten gunste van derden’. Het ging in dat jaar om 230,5 miljoen euro. Dat zijn subsidies betaald voor de financiering van de opvang van asielzoekers in andere structuren en het vrijwilligeterugkeerprogramma.

In 2015 werden die subsidies als volgt verdeeld: 63 procent voor het Rode Kruis en voor de andere ngo-partners die bij de opvang betrokken zijn, 31 procent voor de OCMW’s, 3 procent voor ngo’s in het kader van het vrijwilligeterugkeerprogramma, 2 procent voor de privé-operatoren en 1 procent voor gemeenten met een opvangcentrum op hun grondgebied.

Er waren ook kosten verbonden aan de huisvesting van asielzoekers, 17.864.413 euro, en medische kosten voor asielzoekers, 15.410.174 euro.

Ook dit jaar zal het grootste deel van die 300 miljoen naar dezelfde posten gaan. Maar er is ook net een ‘Nationale projectoproep 2017 voor opvang van de asielzoekers’ in het Staatsblad gepubliceerd.

Er zijn vier concrete doelstellingen: verhoging deelname asielzoekers aan het maatschappelijk leven, tegemoetkomen aan de specifieke opvangnoden en behoeften van kwetsbare doelgroepen, inspelen op noden in het kader van de implementatie van het nieuwe opvangmodel binnen het opvangnetwerk én versterken kennis asielzoekers inzake waarden en normen van de Belgische samenleving.

Dat laatste kan via praatgroepen, rollenspelen en ontmoetingen met rolmodellen.

Wie interesse heeft, kan een dossier indienen bij Fedasil.

Thierry Debels

De twee gezichten van Luc Coene

Uit de smalle beursstraat

De lofbetuigingen voor de vorige week overleden Luc Coene (1947-2017) waren terecht. Als vicegouverneur van de Nationale Bank behoedde hij de financiële instellingen in 2008 van een ondergang. En als gouverneur waarschuwde hij de regeringen die een gebrek aan daadkracht vertoonden. Maar tegelijk was hij kabinetschef van premier Guy Verhofstadt (VLD) die aan het begin van deze eeuw met de paarsgroene regering de begrotingsbuffers voor de vergrijzing opsoupeerde.

Van ondoordacht beleid tot redder banken

“Stakers zeggen eigenlijk tegen hun kinderen: jullie kunnen de pot op.” Het is één van de vele omstreden uitspraken van Luc Coene, ex-gouverneur van de Nationale Bank. In tegenstelling tot andere gouverneurs deinsde Coene er niet voor terug politiek getinte uitspraken te doen. Hij was gouverneur van 2011 tot 2015 en gold zeker onder de regering-Di Rupo als een scherp criticus van het beleid, tot ergernis van de linkerzijde.

Coene - van blauwe signatuur - werd gezien als een soort van extra Open Vld-minister die vanuit zijn kantoor aan de Berlaimontlaan scherpe kritiek gaf op het regeringsbeleid. En daarvoor verdient de man lof. Lof die Coene na zijn overlijden terecht gekregen heeft van verschillende politici.

Duidelijke economische visie De economische visie van Coene was duidelijk: de loonkosten moesten dalen om de bedrijven concurrentiëler te maken, de begroting moest op orde worden gebracht door de uitgaven te doen dalen en niet door extra belastingen te heffen. En vooral: de kost van de vergrijzing moet onder controle worden gehouden en dat kan enkel als we met z’n allen langer werken. “We hebben een Generatiepact maal honderd nodig”, zei Coene ooit in een interview. Zijn sociaaleconomische aanbe-

velingen zijn nu nog altijd relevant.

Maar wat in de vele in memoriams niet werd gezegd, is dat Coene als gouverneur van de Nationale Bank optrad als een stroper die zich in boswachter had veranderd. Want voor hij topfuncties bekleedde bij de Nationale Bank was de Gentenaar een paar keer kabinetschef. Eerst van 1985 tot 1987 toen hij onder de piepjonge minister van Begroting Guy Verhofstadt (PVV) meeschreef aan een verregaande saneringsoperatie, het beruchte Sint-Annaplan. Er werd bespaard in de uitkeringen en het ambtenarenapparaat. Nadat al eerder een indexsprong was doorgevoerd (het niet aanpassen van de lonen aan de gestegen levensduurte) kwamen er in 1985 en 1987 nog twee bij.

Dat zorgde voor besparingen bij de overheid (de ambtenarenlonen stegen niet) en in de privésector versterkte het concurrentievermogen van de bedrijven. In 1987 was België niet langer de zieke man van Europa.

In 1999 werd Luc Coene opnieuw kabinetschef, deze keer van premier Guy Verhofstadt in de paars-groene regering.

Coene zou naar verluidt kans hebben gemaakt op een ministerpost, maar zou geweigerd hebben. Als kabinetschef had hij meer macht. Als dat klopt, dan is hij in die periode één van de verantwoordelijken voor het malgoverno van paars.

In de periode 1999-2003 toonde Coene zijn andere gezicht.

De man die aanvaardde dat allerlei trucs (eenmalige maatregelen, verkoop van overheidsgebouwen…) toegepast werden om de begroting te doen kloppen. De man ook die aanvaardde dan een buffer van meer dan 6 procent van het bbp om de vergrijzingskosten op te vangen uiteindelijk werd afgebouwd. Aan belastingverlagingen en hogere uitkeringen. Het lakse begrotingsbeleid uit die periode heeft Coene achteraf verdedigd; hij sprak van een soort besparingsmoeheid in veel landen waaronder België. Een zwak argument. Vandaag betalen we met de besparingen die worden doorgevoerd nog altijd een prijs voor het ondoordachte beleid dat Coene mee had onderschreven.

Waar de man wel een pluim voor verdient, is zijn rol in de financiële crisis van 2008. Zonder Luc Coene zou het bankensysteem wellicht zijn ineengestort. De financiële instellingen wilden niet langer geld aan elkaar uitlenen. Coene was de architect van het reddingsplan voor de banken waarbij ze een tijdlang of voor een deel in de handen van de overheid terechtkwamen.

Politici als de toenmalige ministers Laurette Onkelinx en Joëlle Milquet waren te dom om te begrijpen hoe ernstig de situatie was, zo staat in verschillende boeken over de crisis te lezen.

Dat er met Belfius nu een gezonde erfgenaam is van Dexia is ook zijn verdienste. Coene zorgde ervoor dat de financieel ongezonde delen uit de bank werden gehaald zodat Belfius met een schone lei kon beginnen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

12 januari 2017

3

Het feest van de haat Ze zijn nog met z’n dertigen en ze zijn minstens 90 jaar oud. Ze hebben een woelig leven meegemaakt, en ze hebben op een zeker moment een keuze gemaakt die achteraf bekeken als ‘fout’ werd gecatalogeerd. Meer nog: zij zijn ervoor gebroodroofd en hebben ervoor geboet in de Belgische kerkers…

Het gaat over ‘un dernier carré’ van een relatief grote groep mannen uit Vlaanderen en Wallonië die tijdens de Tweede Wereldoorlog lid werden van de Duitse Waffen SS en aldus in de militaire collaboratie stapten.

Vanaf 1941 konden zij op basis van een Duits decreet aanspraak maken op dezelfde rechten als de Duitsers en de Duitse nationaliteit verkrijgen. Mensen uit de Oostkantons kregen vanaf 1940 automatisch de Duitse nationaliteit en werden toen geherkwalificeerd van zogenaamde Volksdeutschen naar Reichsdeutschen.

Oorlogspensioen Omdat al die mannen gedurende een bepaalde periode in hun leven de Duitse nationaliteit hadden, ontvangen zij tot op vandaag een oorlogspensioen van de Duitse regering, net als de Duitsers zelf die destijds, al dan niet uit vrije wil, in militaire dienst waren. Op zich is dat een helder verhaal, want enerzijds hebben zij in België hun opgelegde straf uitgezeten, waardoor zij weer vrije mensen werden en de draad van hun leven konden heropnemen, zij het vaak binnen het kader van beperkte rechten als gevolg van de epuratie.

Anderzijds keert een land een oorlogspensioen uit aan zijn (toenmalige) burgers. Een tragisch verhaal op basis van tragische gebeurtenissen, zoveel is zeker.

Echter, aan de vooravond van Kerstmis (op 22 december 2016), en 72 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, vinden de Kamerleden Olivier Maingain (voorzitter van DéFi), Véronique Caprasse (DéFi en voormalig Franstalig burgemeester van de Vlaamse randgemeente Kraainem), Stéphane Crusnière (PS) en Daniel Senesael (PS) het nodig een voorstel van resolutie in te dienen om de Belgische regering op te roepen met de Duitse regering “een billijke fiscale en sociale regeling” uit te werken.

De ‘billijke’ regeling die dit gezelschap voorstelt, is in het beschikkend gedeelte van de resolutie zo klaar als een klontje: de Duitse autoriteiten moeten de namen van betrokkenen en de pensioenbedragen meedelen aan de federale regering en van de Duitse regering moet geëist worden de pensioenuitkering stop te zetten. Doordat de Duitsers de namen nooit meedeelden, konden er in al die jaren geen ‘fiscale initiatieven’ worden genomen.

Ook dat had België eigenlijk al moeten doen, vinden de indieners…

De val wordt klaargezet…

Het FDF en de PS voeren duidelijk een perfide strategie die duidelijk gericht is tegen de Vlaams-nationale partijen die van oudsher pleitten voor amnestie, maar die van oordeel zijn dat een eerlijk en gefundeerd debat daarover nooit mogelijk is geweest en vandaag zelfs overbodig is geworden omdat de tijd de geschiedenis omsluit. Voor de partijen van Onkelinx en Maingain zal het nooit genoeg zijn en worden de doden zelfs tot in hun graf achtervolgd. Het laatste groepje grijsaards moet het blijven ontgelden, zonder nuance.

Militaire collaboratie staat voor hen gelijk aan politieke collaboratie met een systeem. Een jongeman die zijn leven aan het oostfront op het spel zette omdat hij geloofde in een vaag ideaal dat hem vaak was ingelepeld op vooral katholieke colleges - de strijd tegen het goddeloze communisme -, wordt door hen op het niveau geplaatst van politiebeulen en kampcommandanten.

Het valt dan ook te hopen dat N-VA en VB niet in de doorzichtige val van Maingain en zijn handlangers trappen en het voorstel van resolutie ook mee in overweging willen nemen, zonder enig verzet, en het laten doorverwijzen naar een bespreking in de bevoegde commissie. Misschien kan daar dan eens een ultieme poging worden gedaan om tot een ernstig debat te komen en de indieners eens een lesje in geschiedenis en verzoening te geven. Al valt te betwijfelen of daar zelfs nog maar eenvoudige luisterbereidheid voor zal getoond worden. Of zou Laurette Onkelinx misschien wat olie op de golven kunnen komen gieten met het verhaal over haar VNV-grootvader, alias de oorlogsburgemeester van Jeuk? Wie dacht dat de PS vooral bezig is met het welzijn van de werkman, de arbeidsomstandigheden, de lonen,

en werk!, werk!, werk!, weet meteen dat de partij andere prioriteiten heeft: het afnemen van een klein pensioen van hoop en al een dertigtal bejaarde ongevaarlijke grijsaards. Die overigens voor hun daden allemaal gestraft werden en dus met een propere lei hun leven hebben heropgebouwd. En dan te weten dat de financiële en economische toestand van Wallonië slechter is dan in Griekenland. Ken uw prioriteiten, zouden we zeggen.

Herdenking Dat brengt ons naadloos bij Karlijn Deene, medewerkster van Geert Bourgeois en gemeenteraadslid in Gent. Zij vergezelde op 10 december 2016 haar 92-jarige grootvader naar de laatste bijeenkomst van de Vriendenkring Sneyssens, een vereniging van voormalige oostfrontstrijders, in Oost-Vlaanderen.

Net als het Sint-Maartensfonds enkele jaren geleden, houdt de Vriendenkring Sneyssens ermee op. De leden zijn te oud (meestal rond de negentig) en de inspanning wordt te zwaar om nog af te spreken met de “oude kameraden”. Karlijn Deene plaatste een bericht op haar Facebookpagina met foto: “Beklijvend moment toen Oswald van Ooteghem hulde bracht aan de gesneuvelde en overleden kameraden, en voor hen de joelkaars aanstak.” Haar facebookbericht werd pas weken later opgemerkt door de B.U.B., de Belgische Unie – Union Belge. Die belgicistische minipartij blokletterde op haar webstek: “Openlijke verering nazisme door de N-VA”.

En verder: “Een persoon als Deene, die nazi’s huldigt, zou stante pede uit al haar openbare functies ontzet moeten worden.”

De bekende viroloog en anti-Vlaming Marc van Ranst reageerde op zijn Facebookpagina: “Het is stuitend dat een kabinetsmedewerker en speechschrijfster van de Vlaamse minister-president en een N-VA-Kamerlid anno 2017 hun sympathie voor voormalige (zij het hoogbejaarde) nazi-aanhangers zelfs niet meer verbergen, maar nu ook openlijk etaleren, vergoeilijken en verdedigen. Arm Vlaanderen.” Hij voegde er wat foto’s bij van vorige bijeenkomsten, in een poging om het Vlaams-nationalisme te koppelen aan de collaboratie. De Gentse burgemeester Daniel Termont sprong mee op de kar om Karlijn Deene (gemeenteraadslid in Gent) zwart te maken en te beschuldigen van nazisympathieën.

Mag ik daarom verwijzen naar een artikel van Peter-Jan Bogaert? Op zijn blog publiceerde Bogaert in 2008 een interview met Oswald van Ooteghem.

Ik citeer: “Ik besef dat ik aan mijn laatste levensjaren begonnen ben”, zegt Van Ooteghem, “en dan overweegt het gevoel van deemoed als ik aan die gesneuvelde jonge kameraden van toen terugdenk. Ik heb een goed leven gehad, zij niet. Hen een laatste groet brengen is nu nog mijn grootste en enige levenswens.” Ter informatie: Oswald van Ooteghem werd geboren in 1924 en hij vertrok op zeventienjarige leeftijd naar de gruwel van het oostfront. Op 14 augustus vierde hij zijn 92ste verjaardag.

Oostfrontstrijders keerden van het front terug, kregen geen psychologische begeleiding, konden nauwelijks of helemaal niet genieten van medische ondersteuning.

Gevangenisstraffen werden kwistig uitgedeeld. Velen hadden traumatische ervaringen opgelopen, aan het front of in Russische gevangenenkampen, en ze moesten maar zien hoe ze daarmee omgingen. Eigen schuld, dikke bult, dachten de belgische overwinnaars. Hoeft het dan te verbazen dat oostfronters elkaar opzochten en elkaar onderling ter hulp schoten?

Wat een verschil met de teruggekeerde Syriëstrijders...

Tot slot: af en toe belandt het (bescheiden) tijdschrift van de “Communauté des Anciens du Front de l’Est”, het blaadje van de Waalse oostfronters, op mijn bureau. Het grote verschil? De Walen trokken naar Rusland met de belgische driekleur op hun mouw genaaid.

Ook zij blazen nog regelmatig verzamelen, al dan niet samen met voormalige aanhangers van Rex en Leon Degrelle.

Misschien moet Marc van Ranst eens beginnen met wat boeken te lezen over het Waalse Legioen.

K arl van C amp

Briefje aan Bart Tommelein

Vooralsnog op de pedestal Mijnheer de ambitieuze, Neen, het was helemaal geen verrassing toen de goegemeente vorige week in alle media kon vernemen dat gij niet alleen de lijst van uw partij zult aanvoeren bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 in Oostende, maar dat gij uzelf meteen opwerpt als kandidaat-burgemeester.

Gij leeft immers al een tijdje op een ministeriële wolk en gij mocht zelfs in die hoedanigheid zonder das de vlotte jongen komen uithangen in ‘De Slimste Mens ter Wereld’.

Dan heeft een mens zowat alles bereikt en opent zich de ultieme droom naar nog meer: keizer worden in Oostende door de zetelende keizer van zijn troon te stoten.

Gij gelooft erin, zoveel is duidelijk. En gij krijgt zo goed als ‘carte blanche’ van uw door de peilingen erg geplaagde en gefrustreerde partijvoorzitster Gwendolyn, die ondanks alles met een klein hartje en een gemaakt glimlachje blijft zeggen er nog ‘veel goesting’ in te hebben. Ik zeg u dat zó omdat in die context uw avontuur in de koningin der badsteden zeker geen sinecure zal worden.

Uw partij staat er niet zo goed voor, want de geloofwaardigheid van de oude krokodillen die maar niet willen wijken, is naar het vriespunt aan het zakken. In de peilingen zit uw partij ongeveer op de hoogte van een virtueel herboren Vlaams Belang en het aantal Kamerleden op dit moment – toch dé graadmeter in de Belze politiek - is historisch laag.

Er zullen flink wat tandjes moeten bijgestoken worden en flink wat boterhammetjes moeten gegeten worden om uit het politieke dal te klauteren.

Maar gij zijt natuurlijk niet van gisteren en gij probeert het ijzer te smeden wanneer het heet is. En dat is het! Want nog maar net heeft ‘Jogan Vandela’, ook bekend als de ‘Keizer van Oostende’, Vande Lanotte, de nationale politiek verlaten of hij kondigt al een nieuw project in Oostende aan, los van zijn partij en in de vorm van een soort ‘burgerbeweging’. Gij begrijpt dat als een bekentenis van Jogan dat hij beseft dat de Oostendenaar uitgekeken is op de rode recepten, en dat hij

dus zoekt naar andere wegen om zijn haring te laten braden. Vergeet gij, Bart, daar niet bij te vertellen dat gijzelf al sinds 2006 schepen waart in zijn college en nadien voorzitter van de gemeenteraad, en wel degelijk mee verantwoordelijk zijt voor het beleid dat gij nu zegt te willen veranderen? In 2012 voerde gij zelfs campagne onder de slogan ‘Weg uit het rood’, om nadien zonder verpinken met de socialisten en zelfs de tsjeven in zee te gaan.

Uw geloofwaardigheid staat aldus meer op het spel dan gij denkt. Vandaar dat iedereen met wat Fingerspitzengefühl meteen aanvoelt dat gij nu gaat beuken tegen de figuur van Jogan om dan uzelf als redder des vaderlands – toch de stad Oostende – te kronen, als kopman van een anti-Vandelacoalitie. Het lijkt zonder meer een ordinaire strijd te worden tussen ego’s, niet een strijd om betere politiek. Pas maar op dat een veel grotere N-VA uw dromen niet in de war stuurt door het laken naar zich toe te trekken… Als twee honden vechten om een been…

En ja, gij probeert rap rap uw blazoen wat op te poetsen door de kiezer te paaien met wat nieuwe politieke cultuur. Zo zegt gij uw ministerschap te zullen laten varen als het zover komt. Vandaag geeft gij zo al het voorzitterschap van de gemeenteraad op.

Weg met de cumul, terwijl er straffe staaltjes van te vinden blijven in uw partij. Daarnaast komt gij met enkele blitse prioriteiten voor de dag die wel goed klinken, maar in wezen de kern uitmaken van elk verkiezingsprogramma. Verlagen van de belastingdruk, een moderne, digitale en groene stad, een propere stad en meer inspraak voor de inwoners. Dat zeggen ze toch allemaal, Bart!

En dat zegden jullie vele campagnes geleden ook al… Ge zult toch eens wat dieper in uw hoge toverhoed moeten kijken om creatief te zijn, vrees ik.

De ‘Kennedy van Oostende’ neemt het op tegen de ‘Keizer van Oostende’… Als dat maar geen giller van formaat wordt die u genadeloos van uw pedestal doet donderen! Span uw veiligheidsgordel maar strak aan, Bartje!

4

Dossier

12 januari 2017

Niets aan de hand

Raspoetin Honderd jaar geleden werd Grigori Raspoetin vermoord. Hij staat bekend als een liederlijke schurk die een wereldrijk in de ondergang stortte, maar daar is weinig van aan.

Een dynamisch land Nog altijd wordt Raspoetin voorgesteld als de sinistere macht achter de Russische troon die Rusland en de Romanovdynastie naar een ramp leidde. In realiteit probeerde hij zonder succes de ineenstorting van het regime te vermijden.

De Siberische boerenzoon is op zijn achtste jaar beroemd in zijn omgeving, omdat hij tijdens een ziekte een visioen van OnzeLieve-Vrouw krijgt. Weldra heeft hij de reputatie uitzonderlijk te zijn: een persoon die kan genezen, waarzeggen en… paarden kan kalmeren. Raspoetin is geen priester, geen monnik, maar een boer, die zijn land bewerkt. Hij trouwt en krijgt drie kinderen.

Als zwervende lekenpreker (ook in de VS een bekend verschijnsel) maakt hij veel indruk op zijn tijdgenoten. Provinciaals is hij evenmin. Hij maakt een pelgrimstocht tot in Griekenland en later bezoekt hij Jeruzalem. In 1904 verschijnt hij voor het eerst in de Russische hoofdstad, Sint-Petersburg. De communistische propaganda stelt het keizerrijk voor als een volslagen achterlijk land waar een geterroriseerde bevolking onder de knoet leeft. In werkelijkheid maakt Rusland een reusachtige sprong voorwaarts, met dank aan Frans en Belgisch kapitaal dat de industrialisering bevordert.

Die opmars is een van de oorzaken van de oorlog in 1914, omdat de Duitse politieke en militaire leiders vrezen dat Rusland hen binnen een paar jaar kan overvleugelen. Veel geld gaat op korte tijd naar onderwijs; aan de vooravond van de oorlog kan 70 procent van de Russische mannen lezen en schrijven.

Die nieuwe dynamische maatschappij doet het met een onaangepast politiek systeem: een autocratie.

De keizer (niet de “tsaar”, want die staat protocollair een trede lager) is door God uitverkoren en bezit theoretisch alle macht.

Nicolaas II is een voorbeeldige echtgenoot en vader van vier dochters. In augustus 1904 wordt zijn zoon geboren, die via zijn moeder (een kleindochter van koningin Victoria) hemofilie erft, een bloedziekte: lange tijd een staatsgeheim. Nicolaas is gespeend van alle politiek inzicht. Hij stort zijn land in een desastreuze oorlog met Japan. Een vreedzame betoging voor zijn paleis (hij is afwezig) eindigt in een bloedbad.

Nikolaas moet tegen heug en meug een parlement met beperkte bevoegdheden en een grote mate van vrijheid van meningsuiting en pers toestaan. Raspoetin ondervindt het aan den lijve wanneer hij later in het parlement en in de pers door het slijk gesleurd wordt.

De genezer met gezond verstand Inmiddels wordt hij een beroemdheid in de salons van Sint-Petersburg, waar de dames over zijn magnetisme praten. Eind 1904 verschijnt hij voor de eerste keer bij het vorstelijk gezin. De keizerin, een Duitse met een hekel aan de Russische adel, heeft zwakke zenuwen. Ze lijdt vreselijk onder de onmacht van de artsen die de troonopvolger niet kunnen helpen.

Men voorspelt dat die geen 30 jaar zal worden en misschien nooit zal regeren. Rusland werd lang geregeerd door keizerinnen, maar keizer Paul schrapte uit haat tegenover zijn moeder, Katharina de Grote, de vrouwelijke opvolging. De Romanovs volgen die bekrompen logica. Vrij laat denkt Nicolaas aan een mogelijke grondwetswijziging ten voordele van zijn oudste dochter, Olga. De oorlog verhindert dat. In 1907 doet de wanhopige keizerin bij een bloeding van haar zoon een beroep op Raspoetin.

Hij slaagt er haast onmiddellijk in die bloeding te stoppen. Hij gelooft niet in de geneesheren die de problemen van de jongen met aspirine te lijf gaan; dat medicijn verergert de bloedingen. De prediker beperkt zich tot praten, verhaaltjes vertellen in eenvoudig Russisch, want hij is goed met kinderen. Hij

streelt het kind, want Russische boeren schuwen geen lijfelijk contact. In het van protocol en etiquette verstikkende hof wekt dat afschuw, maar het gevolg is dat het kind kalmer wordt, zich ontspant en de bloeding veel vlugger stopt. Raspoetin gebruikt geen hypnose, zoals later verteld wordt. De zeer gelovige keizerin ziet er een teken van God in en ze wordt een onvoorwaardelijke aanbidster van de prediker.

Er is niet de minste aanwijzing dat hij ooit iets meer geweest is dan een genezer, een biechtvader en feitelijk haar psychiater. Ook Nicolaas is onder de indruk. Het keizerlijke koppel gelooft graag dat Raspoetin de typische Russische boer is die een mystieke band met de dynastie heeft, hoewel de man zelf veel realistischer is. Raspoetin maakt ook een enorme indruk op de vier dochters, die nog nooit een gewone Rus van dichtbij gezien hebben, want om veiligheidsredenen woont de familie in een volledig afgeschermd paleis buiten Sint-Petersburg.

De hofdames noteren geschokt dat Raspoetin de meisjes in hun nachtkledij goedenacht wenst. Ieder hof is een broeinest van intriges en vele hovelingen spreken dan ook schande; temeer omdat zij op die manier hun haat kunnen tonen tegenover die “Duitse” keizerin. Ze beginnen te roddelen over een verhouding, en weldra staat de naam van Raspoetin symbool voor een duivelse monnik. Omdat de ziekte van de troonopvolger een staatsgeheim is, gelooft een groot deel van de Russische intelligentsia graag de fantastische verhalen.

Die hovelingen, hoge adel en schatrijke burgers zijn echter niet beschaamd Raspoetin grote sommen geld aan te bieden en zelfs hun vrouw ter beschikking te stellen in ruil voor een goed woordje bij de vorst. Later vertellen een paar vrouwen dat de prediker een seksueel roofdier is, een organisator van orgiën, een gruwelijke dronkaard maar heel de tijd houden de politie en de Ochrana (geheime dienst) een oog in het zeil. Uit hun rapporten blijkt dat Raspoetin drinkt (maar geen grotere zuipschuit is dan de meeste Russen), niet neen zegt tegen het aanbod van sommige dames, maar nooit één klacht krijgt over ongepast gedrag. Nicolaas leest deze rapporten en vermijdt - tot verdriet van zijn vrouw - zoveel mogelijk een rechtstreeks contact.

Tien jaar lang komt Raspoetin meestal alleen bij het gezin bij een bloeding van de troonopvolger. Voor de rest beperkt alles zich tot veel brieven met de keizerin via de enige vriendin aan het hof die ze heeft en die ook Raspoetin bewondert.

De vredespreker De invloed van de prediker op de politiek is beperkt. Met zijn gezond boerenverstand waarschuwt hij herhaaldelijk dat een oorlog een bloedbad wordt die in een ramp zal eindigen voor het land, de dynastie en hemzelf.

Nicolaas laat zich door zijn ministers toch overhalen om ten oorlog te trekken. Als opperbevelhebber aan het front laat hij zijn ongeschikte vrouw het land leiden. Zij stelt de ene na de andere incompetente minister aan, soms op voorspraak van Raspoetin. Ook bij de geallieerden is hij gehaat, omdat hij vrede met Duitsland predikt. Ten slotte besluiten in december 1916 een paar familieleden van de vorst hem uit te schakelen; niet met vergiftigde koekjes zoals ze later vertellen, wel met gedrogeerde wijn, waarna hij gemarteld wordt en vervolgens neergeschoten.

De moordenaars gooien het niet-verzwaarde lijk in een wak in de Newa, waar het twee dagen later komt bovendrijven. De keizerin is er kapot van, maar Nicolaas verbant alleen de daders. Nauwelijks twee maanden later moet hij abdiceren. Een jaar later worden hij en zijn familie, zijn dienaars inbegrepen, met kogels en bajonetten gruwelijk vermoord, op bevel van Lenin. De profetie van Raspoetin was correct.

Jan Neckers

Het is altijd leerrijk bij een jaarwisseling eens naar de werkloosheidscijfers te kijken.

Al was het maar om de demagogie van de liberalen over een fataal “tekort aan arbeidskrachten” en die van de progressieven over de “evidentie” van (massa)migratie te counteren. Op de webstek van de VDAB leren we hoe het eigenlijk zit. Eind december waren er in Vlaanderen afgerond 215.000 niet-werkende werkzoekenden (NWWZ), of 7,15 procent van de beroepsbevolking. Het aantal NWWZ’ers daalde het afgelopen jaar met 13.425 eenheden of 5,9 procent.

Belangrijke trends: de gematigde economische groei en wijzigingen in de werkloosheidsreglementering (beperking en uitstellen inschakelingsuitkering) zorgen voor minder werkzoekenden met een uitkeringsaanvraag (WZUA’s, - 9,7 procent). Maar er zijn dan weer wel meer werkzoekende 60-plussers (+10,9 procent).

Meer dan een kwart (27,6 procent) van de werkzoekenden (59.587) heeft een migratieachtergrond. In tegenstelling tot de algemene werkloosheid daalt de allochtone werkloosheid op jaarbasis de facto eigenlijk niet. En dan

blijft men beweren dat migratie een zegen is....

Er is nog zo’n zegen: de Belgische staat. Volgens demagogen een perfect platform voor de organisatie van onze sociale zekerheid. Om daar zicht op te krijgen moeten we naar de uitkeringscijfers van de RVA. Daaruit blijkt dat in Wallonië - met half zoveel inwoners als Vlaanderen - meer volledige uitkeringsgerechtigden een uitkering krijgen (afgerond 152.000) dan Vlaanderen (145.000). Brussel, waar nieuwkomers een zegen zijn, telt er een kleine 60.000.

Voor het overige is er in dit land niets aan hand.

KvC

Koning winter heeft Europa in de greep!

Toch blijven weermannen optimistisch....

De bruine Alpen Wat een gedoe weer met dat weer in dit eerste putje van de winter. Neem nu De Ochtend. De makers van dat informatieve radioprogramma haalden hun mosterd bij prentjes in De Morgen over de “bruine Alpen”. Voor rampenjagers altijd goed nieuws. Een glacioloog moest even komen vertellen dat zelfs de sneeuwkanonnen in de Alpen het niet meer doen. De situatie in de noordelijke Alpen is vandaag oké en volgende week vallen er weer bakken sneeuw uit de lucht. Eens iets anders om over te klagen. Wie even naar de reële toestand kijkt, weet dat de noordelijke Alpen er al bij liggen als postkaartjes. Ook de inner Alpines zijn volledig ingepoederd. Deze week mogen de westelijke stauhellingen en de Franse Alpen een massa sneeuw verwachten. Tja, dat de kerstvakantie al eens sneeuwarm passeert, dat is geen nieuws. Ontkenners van de opwarming van de aarde zijn niet goed bezig, maar de horde paniekzaaiers die elke nuance over de oorzaken daarvan uit het oog verliezen en – op grote afstand van de wetenschap – elke dag weer de groene wekker spelen, zijn dat evenmin.

Twee clowns De Italiaanse Vijfsterrenbeweging van Beppe Grillo - altijd kritisch voor de EU - zal dan toch niet toetreden tot de liberale ALDE-fractie van Guy Verhofstadt in het Europees Parlement. Zweedse, Deense, Estse en Franse Europarlementsleden wilden er niet van weten.

Rampzalig nieuws voor de kansloze liberale kandidaat-voorzitter van dat parlement. Langs beide kanten was er gemor over deze onnatuurlijke coalitie. Grillo, die zijn partijleden nauwelijks informeerde over zijn plannen en hiermee het begin van de terugval van zijn Vijfsterrenbeweging in gang zette, reageert verbitterd op zijn blog. Hij kafferde nadien maar wat op “het establishment” dat hem tegenhield en riep van de daken dat hij “het systeem” toch maar eens goed deed beven.

Zou het? Hiermee toont hij vooral aan dat hij net als Verhofstadt vooral getroffen is door een of andere bacterie die blindheid veroorzaakt. Met zijn 17 Europese parlementsleden zal hij nu een machteloze autonome politieke groep oprichten voor de volgende Europese

legislatuur. Tot hij weer van een ander ideetje bevalt. En Verhofstadt? Zijn feestje met de Italiaanse fantast gaat niet door. “Geen politieke blikschade, maar een perte totale en exit Verhofstadt”, schreef Jan Segers in Het Laatste Nieuws.

Tsjernobyl, Walen en Vlamingen Als het nog mag worden gezegd in deze hysterische tijden: minister van Volksgezondheid Maggie de Block ziet geen verband tussen meer schildklieraandoeningen en de kernramp in Tsjernobyl in 1986. Dat antwoordde ze op een vraag van Anne Dedry (Groen). De radioactieve wolk die ons land toen bereikte, was sterk verdund. De gemeten radioactiviteit was vergelijkbaar met de jaarlijkse natuurlijke stralingsdosis. Er is zelfs een “communautair” kantje aan het verhaal. Er worden opvallend meer schildklieraandoeningen vastgesteld in Wallonië en Brussel dan in Vlaanderen, terwijl op basis van het traject van de Tsjernobylwolk eerder een oost-westverschil kon verwacht worden. X-stralen in de medische beeldvorming en interventieradiologie zorgen voor een veel hogere dosisbelasting van de bevolking dan Tsjernobyl, aldus De Block. Dat er meer en nieuwe soorten (ook goedaardige) schildkliertumoren worden ontdekt, is volgens de minister een gevolg van de kwalitatief betere screening en onderzoekstechnieken. Alvast in dit Tsjernobyldebat overspelen de tegenstanders van kernenergie al eens hun hand.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

12 januari 2017

5

Hoe islamitische haatpredikers fluitend het land binnenkomen

De beveiliging van Zaventem: kaas met (veel) gaten Als we Brussels Airport, onze politici, de politie en het leger mogen geloven, dan worden sinds de aanslag van 22 maart 2016 zeer zware beveiligingsmaatregelen genomen in onze nationale luchthaven. Als passagier een bom mee aan boord nemen, zal niet lukken. Maar wat met de talrijke werknemers die toegang hebben tot gevoelige zones en zich op hun Facebookpagina doodleuk bekennen tot het radicale islamisme en zelfs jihadisme? En wat met de moslims die men toch maar beter niet tot ons land zou toegelaten? Daar waren de voorbije maanden nogal wat voorbeelden van. Is de beveiliging van Zaventem een lachertje? Haatpredikers passeren in elk geval de grenscontrole alsof ze naar Plopsaland gaan.

Op 23 december 2014 bracht ’t Pallieterke een dossier over een onderwerp waar de reguliere pers graag met een brede bocht omheen fietst: halalcertificaten. Halal betekent dat iets toegelaten is volgens de regels van de sharia, het Arabische woord voor de islamitische wet of de wet van God. Onder meer de haven van Zeebrugge en Belgomilk pakten ermee uit dat ze dergelijk certificaat op zak hebben.

Dat was uitgereikt door de Halal Food Council op Europe (HFCE), een Brusselse vzw die opgericht werd door vier Amerikanen. Twee van hen waren ook bestuurders bij The Islamic Food and Nutrition Council of America (IFANCA). Het is de grootste halalorganisatie van de VS en reikt certificaten uit met het symbool ‘Crescent M’.

Een van de oprichters van IFANCA was directeur van de Muslim World League (MWL) die meermaals rechtstreeks in verband werd gebracht met terroristische organisaties zoals het Palestijnse Hamas, de gruwelijke Filipijnse terreurgroepen Abu Sayyaf en Moro Islamic Liberation Front, de Indonesische Al-Qaidapoot Jemaat al Islamiyya en Al-Qaida zelf. En zo zijn er tal van aanwijzingen dat geld afkomstig uit de uitreiking van halalcertificaten - en de inspecties achteraf - richting terreurorganisaties gaat.

Wanneer het gaat om Belgische voedselfabrikanten of -verkopers staat het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen (FAVV) bij ons vaak met een loep toe te kijken, maar controle bij halalcertificaten?

Vergeet het. Men zou meer interesse verwachten voor een halalbusiness die over drie jaar wereldwijd naar schatting al minstens 200 miljard dollar zal bedragen en ook bij ons al aardig aantikt, al bestaan er geen concrete cijfers over. Het lijkt bij ons wel of halal officieel niet bestaat, maar het is wel een realiteit als men ziet hoe verscheidene warenhuizen al aparte halalrekken hebben. In Noord-Amerika en Europa zou de halalvoedselmarkt vandaag al circa 50 miljard dollar wegen. Of zelfs al meer.

Sheraton Brussels Airport Er werd in de media met geen woord over gerept, maar op 24 en 25 oktober 2016 vond in het Sheraton Brussels Airport Hotel de zevende halalvoedselconferentie gehouden, een organisatie van de Brusselse vzw HFCE. De conferentie ontsnapte niet aan de aandacht van de Vlaamse moslimexpert en jihadwatcher Peter Velle die ons de lijst van de 22 sprekers, en foto’s bezorgde. “IFANCA mocht in de persoon van voorzitter en CEO Muhammad Munir Chaudry niet ontbreken”, zegt hij.

“Daar valt veel over te schrijven dat de wenkbrauwen doet fronsen. Ook over verscheidene andere sprekers trouwens. Neem Lukmanul Hakim, voorzitter van Majelis Ulama Indonesia (MUI) die verscheidene moslimorganisaties overkoepelt. MUI noemt zichzelf graag gematigd, maar wordt dan weer in verband gebracht met soennitische extremisten die onder meer haat en geweld prediken tegen sjiieten, de moslimgeloofsgemeenschap Ahmadiyya en christenen. De MUI vaardigt geregeld bedenkelijke fatwa’s uit.”

Dat doet ook de Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM), die op de conferentie present was in de persoon van directeur Sirajuddin Suhaimee. Hij haalde laatst in oktober zelfs hier de pers nadat hij had gezegd dat verkopers van hotdogs en andere snacks waarin een

Engelse benaming voor hond voorkomt van naam moesten veranderen. “Honden gelden in de islam als onrein”, gaf hij als uitleg. Minder onschuldig is dat het wahabitische JAKIM durft op te roepen tot haat en geweld tegen minderheden zoals christenen. JAKIM roept ook op mannen en vrouwen tijdens grote bijeenkomsten, zoals concerten, strikt van elkaar te scheiden.”

Bedrijven Ook bedrijven tekenden aanwezig, met Nestlé Maleisië en het Amerikaanse agro-industriële concern Cargill als de bij ons meest bekende. Amway (USA) doet niet meteen een belletje rinkelen. Het is een internationaal opererend marketing- en verkoopbedrijf dat al vele jaren erg controversieel is omwille van zijn verkoop- en wervingsmethodes die in de VS als onjuist en/of misleidend werden beschouwd.

Er wordt vooral geworven in financieel kwetsbare groepen.

Amway werd overigens in het verleden beboet. Ook Symrise was er, een wereldspeler op het vlak van de productie van geur- en smaakstoffen. Het Nederlandse chemiebedrijf DSM vaardigde de kwaliteitsdirecteur af van de divisie DSM Nutritional Products Halal Ingredients af. De divisie mocht uiteraard niet ontbreken, want die was nog maar kort voordien uitgeroepen tot halalonderneming van het jaar.

Een trofee van … IFANCA. Zeker het vermelden waard is de Islamic University of Europa (IUE) in Rotterdam, waar studenten worden opgeleid tot ‘geestelijk verzorgers’. Zoals andere islamitische onderwijsinstellingen die zich ten onrechte - want zonder erkenning - universiteit noemen werden gesommeerd die naam te veranderen, moest de IUE de verwijzing naar een universiteit uit de naam verwijderen. IUE was al in 2011 in het nieuws gekomen na de aanhouding in Madrid

van de Marokkaan Hassan B., die sinds 2005 werkzaam was als docent bij de IUE. Of men daar op de hoogte was van het feit dat de man in Marokko tot twee keer toe ter dood was veroordeeld als moslimterrorist, is nog maar de vraag.

De informatie is vrij moeiteloos op het internet te vinden, en dat doet vragen rijzen over de selectiecriteria die de HFCE hanteert bij het uitnodigen van sprekers. In december werden drie bestuurders van de IUE aangehouden op verdenking van schriftvervalsing, fraude en witwassen. De Nederlandse justitie wou geen namen kwijt, maar verklaarde dat het om ‘topfiguren’ ging. De kans is dus groot dat één van de drie Sofjan Siregar is, voorzitter van de raad van bestuur en één van de sprekers in het Sheraton Hotel.

uit, zoals ooit nog Bilal Bosnic, een kerel die in Bosnië veroordeeld was tot zes jaar cel. Een andere prediker is Bekir Halimi. Beiden waren meermaals te gast in Antwerpen, Sint-Niklaas, Tienen en Heusden-Zolder. De twee ronselen jongeren voor IS en Al-Qaida.”

Dehran Asanov

Onguur volk De conferentie gebeurde zonder enig incident, maar toont wel aan hoe vertegenwoordigers van organisaties van bedenkelijk en zelfs gevaarlijk allooi zomaar het land binnen kunnen.

Er zijn er wel meer geweest de afgelopen tijd, ook na 22 maart. “Heel wat informatie valt te vinden op sociale sites als Facebook of Twitter. Toegang krijgen moet soms met een alias of via een omweg, maar er is soms ook informatie die voor iedereen toegankelijk is.

Het zijn vooral de profielen die heel veel vertellen over het gedachtegoed van de betrokkenen. Ook berichten en commentaren spreken vaak boekdelen”, vertelt Peter Velle, die meteen een recent voorbeeld heeft.

17 december 2016. In de aankomsthal staat een ontvangstcomité klaar voor Dehran Asanov die naar ons land is gevlogen om te komen preken in de moskee Es Sabur in de Tulpstraat in Antwerpen-Noord. Op enkele meters van hem staan een aantal zwaarbewapende militairen. Er worden foto’s van genomen en enkele dagen later online gezet door Imer Kajtazi, de topman van IRDO-Belgija. Daar laat hij zich Imer Abu Mohamed Kajtazi noemen.

Over Imer Kajtazi en IRDO-Belgija valt iets te vertellen. Velle: “De meeste aanhangers komen uit de Balkan. De basis van de organisatie ligt in Sint-Niklaas, waar trouwens Kajtazi werkzaam is bij het OCMW. De organisatie nodigt geregeld predikanten

Wie is die Asanov? Hij is lid van de jihadistische en salafistische organisatie Ansaar International (afdeling Dusseldorf) die door de Duitse politie- en inlichtingendiensten nauwlettend in de gaten wordt gehouden omdat die zou betrokken zijn bij het ronselen van jihadstrijders voor IS en Al-Qaida.

Onder de dekmantel van humanitaire transporten van onder meer voeding en kleding zouden ook wapens gesmokkeld worden naar Syrië. Opvallend: op de site van Ansaar staan foto’s van hoe een vrachtwagen van een transportbedrijf uit Herenthout wordt geladen. In Syrië werkt Ansaar samen met de ‘White Helmets’, een zogenaamde hulporganisatie die bestaat uit mensen van Al-Qaida.

Wie in de luchthaven geregeld opwachting maakt, is Hamzat Chumakov, een beruchte salafistische en jihadistische imam uit de Kaukasus die vaak moskeeën en islamitische centra bezoekt in Antwerpen, Mechelen, Gent en Brussel.

In zijn thuisland Ingoesjetië staat hij graag met een kalasjnikov te zwaaien en zijn extremistische aanhangers op te hitsen. De Russische geheime dienst probeerde hem al enkele keren te elimineren. Zo zijn er nog wel voorbeelden te geven van mensen die men hier beter niet zou toelaten.

VRIJ SPEL We hadden het al over IRDO-Belgija, maar er zijn nog organisaties die hier blijkbaar vrij ongehinderd actief kunnen zijn.

Al Mawada.

Een salafistische en dus soennitische organisatie met Antwerpen als basis. De voorloper was Jongeren voor Islam, waaruit Sharia4Belgium ontstond. De hoofdfiguur is Said Elkaouakibi, een man met heel wat internationale contacten en die nauwlettend in de gaten wordt gehouden door onze Staatsveiligheid. De grootste aanhang vindt Al Mawada in de Marokkaanse gemeenschap. Al Mawada organiseert op 15 januari in De Singel in Antwerpen de conferentie ‘Heart for Orphans’. De stad verleent steun aan de bijeenkomst. Peter Velle: “Al Mawada stelt zich gematigd op, maar het stemt tot nadenken als men weet dat de organisatie hier in het verleden jihadpredikers heeft uitgenodigd die in verscheidene landen verbannen zijn omwille van hun gedachtegoed.”

Jamaat Tabligh Jamaat Tabligh is een salafistisch-wahabitische organisatie die haar oorsprong vond in India en Pakistan en is onder meer gelinkt aan terreurgroep Lashkar-e-Toiba. Jongeren kunnen gedurende drie maanden op kosten van Jamaat Tabligh gaan studeren in Pakistan en komen niet zelden terug als vurige jihad-militanten met wapenkennis.

Hizb Ut-Tahrir.

Het hoofdkwartier ligt in Hasselt, maar er zijn ook afdelingen in Antwerpen, Brussel en Mechelen. Hier vinden wij een mix van nationaliteiten, allemaal salafisten.

Kaukasisch Emiraat.

De aanhang van deze groep wordt almaar groter en is verspreid over Antwerpen, Oostende, Roeselare, Gent en Luik. De salafistische leden komen uit Ingoesjetië en Dagestan en staan bekend als bijzonder gewelddadig en barbaars.

Way of Life.

Dat is de laatst bekende naam van leden van het vroegere Sharia4Belgium die zich ook als Jongeren voor Islam, De Middenweg en Dawah4Jongeren noemde. Terwijl Sharia4Belgium destijds heel actief was op het internet, is Way of Life ondergronds gegaan, onder meer op het darknet.

De Moslimbroederschap.

Hoofdactiviteit van deze organisatie, waarvan maar weinig namen bekend zijn, is het infiltreren in moskeeën, het oefenen van invloed in allerhande vzw’s en het verspreiden van radicale moslimliteratuur. De Moslimbroederschap is bijzonder actief in ons land. De hoofdfiguur, Yusuf Qardawi, komt vaak naar Brussel, waar hij dan steevast zijn opwachting maakt in de Grote Moskee van Brussel. Die is in erfpacht gegeven aan Saoedi-Arabië. Er gaan steeds meer stemmen op om de overeenkomst op te zeggen, of tenminste het toezicht te verscherpen. De moskee zou omwille van haar wahabitische en salafistische strekking de radicalisering van jonge moslims in de hand werken. (rvl)

Hamzat Chumakov

Werkzaam op … de luchthaven

Dan zijn er ook nog mensen die hun radicale sympathieën niet onder stoelen of banken steken, en doodleuk aangeven dat ze werken op … ‘Brussels Airport’. Velle heeft al meerdere lieden opgespoord. Bijvoorbeeld Imer O., die onder zijn vrienden op Facebook een wel bijzondere vriend aangeeft: Abdullah Handzic, een Bosnische topterrorist.

Ook werkzaam op de luchthaven is K.R., duidelijk een moslimextremist en een echte wapengek. In een recent verleden werd de toegangsbadge van een mekanieker die werkte aan vliegtuigmotoren veiligheidshalve ontnomen. Hij was iets te radicaal. Hij werkte nog korte tijd in de luchthaven van Charleroi, waar hij uiteindelijk ook kon beschikken. Nog eentje? Laten we de man nemen die zich op Facebook Imad Imad laat noemen en heel duidelijk sympathiseert met Al-Qaida.

Hij geeft aan te werken op de luchthaven en in Walibi Belgium, allicht als veiligheidsagent.

Men schat dat een vijftigtal IS-sympathisanten werkt op de luchthaven, tot zelfs op de tarmac.

Een tijd geleden kon een telg uit de Vilvoordse familie E. poseren met zware (airsoft-)wapens op de terreinen van Brucargo.

RVL

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Brussel als filmdecor Brussel lijkt steeds meer in trek te zijn als plek voor filmopnames in de brede zin van het woord. Op zich niet zo verwonderlijk: het aanbod is breed en het kostenplaatje valt lager uit dan op menige andere plek.

Stel, u woont op een leuke locatie (in Brussel) en wenst een stuiver bij te verdienen. U zou zich op een Airbnb-achtig avontuur kunnen storten, maar kijk, er zijn twee argumenten om dit niet te doen: je weet nooit welk zootje je over de vloer krijgt, en je ontwikkelt er een activiteit door waar de fiscus zijn lodderoog op heeft laten vallen.

Een aardig alternatief is je stek te laten fungeren als decor voor een film of een andere productie. Brussel is immers erg gegeerd als plek voor beeldopnames. En zoals dat in de hoofdstad van het surrealisme hoort, blijken fictie en realiteit soms perfect inwisselbaar te zijn. Zoals op de 21ste juli vorig jaar.

De Zavel Het incident deed zich voor in de buurt van de Zavel. Plots duikt daar een taxi op, met aan de nummerplaat een vastgekleefd pakje met uitstekende draad.

Dan komt een agent op de proppen, gevolgd door enkele assertieve militairen.

Wat later liggen de inzittenden van de taxi plat op hun buik, onder schot gehouden door de binken in kaki. Wie getuige is van het schouwspel, denkt al snel aan een aanslag of iets dergelijks op de vaderlandsche hoogdag. In werkelijkheid berustte alles op een draak van een misverstand. De politieagent en de militairen waren “echt”, maar niet de taxi en niet het pakje. De inzittenden waren acteurs in een film die in Brussel opgenomen werd. Ze hadden geen toestemming om zich te verplaatsen en de filmset te verlaten, maar deden het toch.

“De taxi had geblindeerde ramen, wat onze aandacht trok”, verklaarde de woordvoerder van de Brusselse politie achteraf. Brussel als filmdecor, dus.

Kerim De haatberichten op Facebook naar aanleiding van de dood van de jonge Turk Kerim Akyil uit Houthalen, die vermoord werd door een IS-terrorist in Istanboel, zorgden weer eens voor veel beroering van Limburg tot Brussel.

Media en politici spraken schande, “deze haatberichten moeten stoppen”. Journalist Mohamed Laghmouch richtte zich in HBvL persoonlijk tot de lezers: “Ben ik dan echt veel minder waard dan u?”

Zijn schrijven was een duidelijke boodschap aan de Vlamingen, want uit niets kon men afleiden dat hij ook de haatberichten van vele (jonge) migranten ten kwade duidde. Hij verweet de schrijvers van de haatberichten dat ze ongegeneerd lachen met terroristische aanslagen. Bij de aanslagen in Frankrijk, België en de vele aanrandingen in Europese landen heeft de wereld gezien welke mensen er stonden te juichen. “Terreur heeft niets met religie te maken” werd op de begrafenis van Kerim meermaals benadrukt. Wat is in naam van God doden, anders dan religieuze waanzin?

We zullen haar missen De “Brugsche krullenbolle” zoekt andere wegen op en hoopt weldra in hogere (?) sferen te verkeren... Mobiliteitsschepen Annick Lambrecht (sp.a), daar hebben we het over, legt op 12 januari de eed af als federaal parlementslid in opvolging van Johan vande Lanotte.

Als verstandige socialiste kijkt ze niet naar haar voorganger, die eindelijk kiest voor het burgemeesterschap van Oostende. Ze wil niet cumuleren, dus wordt naar een vervanger gezocht, dit als onderdeel van een heuse stoelendans in het Brugse stadsbestuur.

Waarom we haar zullen missen? Niet alleen om haar verdiensten, maar ook om haar onuitputtelijke aanwezigheid en “mobiliteit”. Geen gebeurtenis, vooral op sportief vlak, of Annick was er bij, poserend voor de kranten of meelopend als voorbeeld voor wie meer beweging nodig heeft.

Waarom we haar vooral zullen missen?

We vrezen dat partijgenoot, burgemeester en linkse veelvraat Renaat Landuyt ook die

12 januari 2017

Bedankt!

Neen, ik zit niet terug op mijn bank.

De reden van dit schrijven is heel anders en het kost mij ook geen moeite.

De vorige Pallieter, waarin ik afscheid nam, lag nog maar pas in de krantenwinkels of ik kreeg al reacties op mijn vertrek. Sommigen stuurden een briefje naar de redactie van ’t Pallieterke, anderen naar mij thuis. Zij hadden mijn adres gevonden op mijn webstek. Het waren allemaal lieve reacties en gelukwensen uit Vlaanderen, waarvoor dank! Vrienden van mij, die het ‘t Pallieterke lezen, ontdekten plotseling dat ik die TdW was.

Vanwaar TdW komt? Ik schreef ooit enkele Vlaamse Filmpjes als Tiny Dewit. Mijn vrouw heet Tinneke en ik was een wittekop (nu grijs). Lang hield ik dat vrouwzijn niet vol. Ik moest mijn echte naam als jeugdauteur waarmaken.

Als schuilnaam in ‘t Pallieterke gebruikte ik later TdW. Wanneer ik achterom kijk, kan ik alleen maar de uitgevers van mijn boeken bedanken uit de grond van mijn hart. Maar het ‘t Pallieterke steekt er ver bovenuit.

Jo Briels (Jo komt van Jozef)

opdracht naar zich toe zal trekken, waardoor we dagelijks, of toch wekelijks, op zijn (minder aantrekkelijke) beeltenis in dag- en weekbladen zullen moeten kijken!

Zwaard van Damocles afgewend?

Als we federaal minister voor Werkgelegenheid Kris Peeters mogen geloven, maar dat doen we niet altijd, dan betekent de door het Europees Parlement goedgekeurde hervorming van de havendiensten het einde van twintig jaar gekibbel. Wat echter met de goederenbehandeling en de havenarbeid?

Wat met de vakbonden die hun monopolie blijven behouden, en de loodsen die buiten schot blijven? Waar blijkt dat Europa de inbreukprocedure tegen belgië omtrent de wet op havenarbeid nu zou willen intrekken dan staat vast dat de uiteindelijke hervorming, de opsplitsing tussen logistiek en havenarbeid nog lang, alweer jaren, kan aanslepen.

Salon Bombardon Wil je genietend luisteren naar heerlijke wals- en marsmuziek, vioolklassiekers of swingende jazz vanop de eerste rij in je woonkamer? Dat kan voor wie zijn huis openstelt voor deKunstAcademie.

Jonge talenten hebben nood aan optredens,

aanvankelijk voor een klein publiek, om het later grootser te kunnen aanpakken. Een mes dat langs weerskanten snijdt: gratis samen met familie, buren en vrienden thuis kennismaken met mooie muziek gebracht door leerlingen die daarmee een pak praktische ervaring opdoen.

Een initiatief van Rudy van der Cruyssen, directeur van de Knokse Kunstacademie, die in tijden van massaconcerten en hels lawaai, kiest voor het intieme van de huiskameroptredens.

Helaas enkel voor de bewoners van KnokkeHeist!

Welkom in Mechelen Een inwoner van Mechelen moest even met zijn ogen knipperen toen hij door de Katelijnestraat wandelde en een eentalige aankondiging zag van een woning te huur of te koop. (daar het Arabisch schrift is weten we niet goed wat er wordt aangeboden).

De verbolgen Mechelnaar stuurde een emailtje naar Schepen Marc Hendrickx met de vraag of dit allemaal wel kan volgens de wet.

Hendrickx stuurde op zijn beurt de vraag door naar UNIA.

Aantrekkelijk als filmset Heb je de Eiffeltoren of Tower Bridge als decor nodig, dan heb je weinig alternatieven om met de crew naartoe te trekken (indien je gebouwen niet met computers wil nabootsen). Maar ben je minder kieskeurig, dan kan Brussel de aangewezen plek zijn. Opnames zijn er alvast goedkoper dan in menige andere stad, Londen of Parijs op kop.

De gangbare tarieven in de horeca zijn in Brussel goedkoper, wat voor een grote groep al snel een stevige slok op de borrel scheelt. Het aanbod is bovendien erg breed en leent zich tot opnames die de indruk wekken elders te zijn gefilmd. Want vergis u niet, films als Black en Le Nouveau Testament spelen zich pal in de hoofdstad af.

Voor de meeste opnames – en dat gaat van films over tv-reeksen tot reclameshots – is dat niet het geval. De voordelen van Brussel op dat vlak zijn legio en raken steeds beter gekend, met als gevolg dat het aantal opnames al behoorlijk boven driehonderd per jaar uitkomt.

Vooral Brussel-stad, goed voor 60 procent van het geheel, is erg in trek, gevolgd door gemeenten als Schaarbeek of Sint-Gilles, misschien niet toevallig twee plaatsen met een behoorlijke art-nouveaustempel.

Dikkenek Tot slot, wie eens wil proeven van een van de betere films die door Franstalige landgenoten werd gemaakt én zich in Brussel afspeelt, één tip: Dikkenek. Die prent, inmiddels tien jaar oud, kreeg bakken kritiek, maar werd door het brede publiek zeer gesmaakt. Politiek incorrect, vol bijtende humor en met een kwinkslag; op en top Brussels.

Meer informatie over de prent kan je op Wikipedia vinden, en YouTube heeft enkele leuke scènes in aanbieding. Gewoon als zoekwoord ‘Dikkenek’ intikken.

KNIN.

Maar van UNIA kwam een voorspelbaar antwoord: ““Het taalgebruik in commerciële aangelegenheden is vrij.”.

Wie een woning te koop of te huur wil aanbieden, mag dit dus in het Arabisch, klassiek Syrisch of Turks doen. Er is geen enkele integratiewetgeving of taalwet die dat kan tegenhouden....

Het restafval van de twintigste eeuw Bart de Wever noemt de PvdA het restafval van de 20ste eeuw. Goed gevonden? Tom Meeuws, de nieuwbakken voorzitter van de Antwerpse socialisten, vindt dat maar niks: “Ongeacht hun overtuiging, je noemt een medemens geen afval, dat doe je gewoon niet.” En hij vervolgt: “Er is een tijd geweest dat politici hun tegenstanders mestkevers en kakkerlakken noemden, nu gaan de Vlaams-nationalisten veel verder. Waar is de elementaire beleefdheid? ” Die mestkevers, dat kwam van de hoogverheven De Gucht en was bedoeld voor het Vlaams Blok/Belang. Filip Dewinter, Antwerps kopman van die partij, noemt De Wever deze week dan weer de Antwerpse profeet van Allah. “Allah is groot, maar ik heb de indruk dat Bart de Wever in Antwerpen zijn profeet is”, zegt hij.

Waarom is De Wever de profeet van Allah?

“Hij laat de islam vrij spel. Hij laat toe dat er grote moskeeën komen in Antwerpen. Hij laat toe dat we al meer dan vijftig procent moslimkinderen hebben in het onderwijs. Dat kan niet langer.”

Geen vingers meer in de lucht Is het omdat er zoveel moslimkinderen in het onderwijs zitten dat er binnenkort geen

vingers meer mogen opgestoken worden in de klas? Na Sinterklaas en Zwarte Piet: weg met de vingers.

Ooit hebben wij een partij van naam doen veranderen door in ’t Pallieterke een woordspeling te maken: Agalev noemden wij “Afgeleefd”. De wollensokkendragers waren toen zo verbouwereerd dat zij plotsklaps onder de naam Groen! naar voren kwamen. Met uitroepteken. Ook dat is verdwenen. En zowat iedereen is tegenwoordig groen en duurzaam.

Terug serieus nu. Waarom was De Wever zo cru in zijn uitspraak? “Vulgair en ontmenselijkend”, zei Peter Mertens, de Gorbatsjov van de PvdA. Die moest het nieuws dan nog wel lezen op de webstek van Newsmonkey. De

Antwerpse burgemeester vroeg zich meteen af wie nog een coalitie wil aangaan met de extreemlinkse partij. “Wat voor lieden zijn dit?

Dit is het restafval van de 20ste eeuw. PvdA was het klein gevaarlijk afval, maar daarom niet minder gevaarlijk.”

De Wever nam vooral aanstoot aan het feit dat de PvdA jaarlijks naar de congressen snelt die gehouden worden door allerlei communistische groepjes. Zelfs naar de ‘International Meeting of Communist and Workers’ Parties”, in het Vietnamese Hanoi, waar de Noord-Koreaanse communistische robotten present waren.

De steek moet raak geweest zijn, want Mertens (voor wie De Standaard breed open staat) reageerde dat er niemand van de PvdApartijleiding aanwezig was. En nog een boel details: “Vorig jaar waren de Noord-Koreanen er niet, dit jaar wel. Dat wisten we niet vooraf en ik vond het zelf vervelend. We hebben al laten weten dat we er niet meer naartoe gaan.”

Pagadder

7

Onze naaste buren

12 januari 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

An Hartman (1944 – 2016)

An Hartman is overleden. Ik hoorde het op radio 4, de klassieke Nederlandse zender, maar alle media hebben gemeld dat ze gestorven is.

Negentien overvallen U kunt als Vlaamse lezer niet alle bekende Nederlandse dames kennen, en natuurlijk denkt u dat An Hartman een televisieparkiet was, of een politica, of een mediageile hoogleraar.

Mis poes. An Hartman had … een sigarenwinkel. Niet meer en niet minder: in de Molukkenstraat (de zogenaamde Indische buurt) van Amsterdam-Oost. Maar ze leverde een prestatie waardoor ze de lieveling werd van de hele buurt en bekend in het hele land. Negentien keer (u leest goed) werd haar winkel overvallen voor een kleine buit en toch gaf ze niet op, tot twee jaar geleden een hersentumor sterker was dan zij. Op de voorlaatste dag van vorig jaar stierf ze. Veertig jaar geleden namen An en haar man André de populaire winkel over in wat toen nog een volksbuurt van Amsterdam was, waar de Amsterdamse bluf en humor welig tierden. En toen stonden laffe en misdadige politici toe dat een allochtone invasiemacht de buurt deels overnam. An Hartman klaagde niet en geregeld hielp ze Marokkaanse vrouwen die nauwelijks een woord Nederlands kenden, of wilden kennen, met allerlei formulieren.

ven kwamen inderdaad uit de buurt en waren meestal maar zestien of zeventien jaar oud. Het dieptepunt kwam in 1993 bij de vijftiende overval, toen ze toevallig niet thuis was. Een Marokkaanse schurk van zeventien (nog altijd Mohammed B. genaamd in de kruiperige media) schoot haar man dood.

En toch gaf An Hartman niet op en bleef ze vriendelijk en maakte grapjes. Alleen over die fatale dag wou ze nooit meer spreken. Iedereen wist wat er in de sigarenwinkel gebeurd was, want het was indertijd groot nieuws, maar dat belette niet dat Marokkaans uitschot nog vier keer over de vloer kwam om haar te dwingen de zuurverdiende centjes van de verkoop van sigaren, sigaretten, snoep en magazines te overhandigen.

De buurt had respect voor An Hartman, voor haar moed en uithoudingsvermogen, en voor haar relativering. De mensen van Oost en de gemeente huldigden haar en haar overleden man, toen ze de brug over de gracht aan de Molukkenstraat de Hartmanbrug doopten. Toen ze met de zaak stopte, nam een kledingwinkel het pand over, inclusief een gedenkbordje voor de vermoorde André.

En een moord

Europese afspraken toepassen

Ze werd er op een bijzondere manier voor beloond. De eerste overvaller was wel een Antilliaan, in 1977, maar alle andere schurken waren Marokkaans tuig; dikwijls kinderen van Marokkanen die ze genereus had geholpen. De meeste boe-

Van het “verrijkingsfront” was er vorige week ook nieuws.

De burgemeester van het Limburgse Weert (50.000 inwoners) haalde grote koppen in de kranten met een radicaal besluit: uitzetting van Marokkaans en Algerijns asielcrapuul. Dat is dan

dezelfde burgemeester Heijmans die vorig jaar geen enkel probleem had met een asielcentrum in zijn gemeente. Hij verklaarde dapper (want een Nederlandse burgemeester wordt ondemocratisch aangesteld en is dus nooit bang voor verkiezingen) dat iedere gemeente haar steentje maar moest bijdragen. En als de kiezers niet akkoord gingen, dan konden ze over drie jaar een ander gemeentebestuur kiezen, maar het zou hen niet helpen, want hij bleef zitten (of kreeg als beloning een grotere gemeente van de bazen in Den Haag). Maar in tegenstelling tot veel van zijn collega’s liep Heijmans niet met zijn kop naar de grond. Hij constateerde (zie ’t Pallieterke van vorige week) dat de gemeente leed onder de rooftochten van Noord-Afrikaans gespuis dat zich als asielzoeker vermomde om misdaden te plegen en dacht immuun te zijn. Hij vaardigde een noodbevel uit zodat 26 notoire boeven het verbod kregen het asielcentrum tussen kerst en nieuwjaarsdag te verlaten. Hij heeft inmiddels uitgevlooid dat zij in Duitsland al asiel hadden aangevraagd en hij heeft nu beslist de Europese afspraken toe te passen. Ze moeten terug naar Duitsland, want er moet een einde komen aan asielshopping; trouwens verboden door het Dublin-akkoord dat in de praktijk nooit toegepast wordt. En hij voegt eraan toe dat het hem niet kan schelen dat daarmee het probleem verplaatst wordt. Dat is niet langer zijn zaak. Plots kwam uit het hele land enthousiaste steun van burgemeesters. Daarmee is de ban theoretisch gebroken. Nu nog de praktijk, want de asielmaffiosi - advocaten en linkse rechters (meestal van D66) - zullen er alles aan doen om te saboteren.

Willem de Prater

Burgemeester schakelt gerecht in om te muilkorven Burgemeester Termont diende in september 2015 klacht in tegen onbekenden. Hij was boos omdat er informatie gelekt werd uit de ‘deontologische commissie’ van de gemeenteraad. Iedereen verwachtte dat die vrij onnozele klacht onmiddellijk zou worden geseponeerd.

Maar nee, het gerecht werkte goed door, en heeft een jaar later al een beklaagde aangewezen en gedagvaard. Vorige week moest Filip van Laecke, CD&V gemeenteraadslid, het in de rechtszaal komen uitleggen. Zijn telefoonverkeer was nagetrokken en daaruit bleek dat hij kort na de bewuste vergadering contact had met een journaliste van Het Laatste Nieuws.

Als hij schuldig wordt verklaard, zal hij gestraft worden, want gemeenteraadsleden zijn niet onschendbaar. Dit surrealistische verhaal krijgt in onze media niet de aandacht die het verdient. Werd er iets belangrijks gelekt aan de pers? Wel, neen, het is eerder een stukje dorpspolitiek. Spilfiguur is schepen Tapmaz (sp.a), die zich als een kleine potentaat gedroeg. Hij schold een burger uit voor racist en dreigde ermee de verenigingen waarvan die man lid was zonder subsidies te zetten. Bovendien gaf hij ambtenaren de opdracht een bezwarend rapport over de betrokken burger te schrijven.

Kortom, de schepen ging in de fout en moest zich verantwoorden voor de deontologische commissie. In de commissie wordt er meerderheid tegen oppositie gestemd; geen wonder dat Tapmaz daar vrijgesproken werd. Al moet erbij gezegd dat hij zich ook heeft verontschuldigd. Het hele verhaal was allang ver-

geten geweest, was het niet dat er een gerechtelijk staartje aan komt.

Waarom diende Termont klacht in bij het gerecht? Het is wachten op een journalist die het hem eens op de man af gaat vragen. Maar het lijkt er sterk op dat hij de oppositie wou intimideren. Vreesde hij misschien voor de reputatie van zijn schepen? Er wordt in de Gentse politiek al lang van alles naar de pers gelekt, en heus niet altijd door leden van de oppositie.

Het stadsbestuur heeft liever zelf controle over wat de pers al dan niet mag weten, journalisten klagen dat ze maar moeizaam aan informatie geraken, zelfs over onschuldige dingen die normaal openbaar zijn, zoals antwoorden op schriftelijke vragen van gemeenteraadsleden.

Schoot Termont in een kramp omdat hij geen controle had over hoe het verhaal van Tapmaz in de krant kwam?

Journalisten mogen hun bron toch geheim houden? “Tijdens het onderzoek naar de klacht is het telefoonverkeer van gemeenteraadsleden en dat van een Gentse journalist van Het Laatste Nieuws getraceerd”, zegt de advocaat van Van Laecke. De Vlaamse Vereniging voor Journalisten reageerde onmiddellijk verontwaardigd op het schenden van het bronnengeheim. Enkele uren later ontkende het

parket van Gent formeel dat ze een telefoononderzoek deed op de gsm van de journalist.

Maar zelfs als enkel de telefoons van politici werden nagetrokken, blijft het toch met een kanon op een mug schieten. De journaliste is een dame die niet bang is om kritiek te geven op het stadsbestuur. Gemeenteraadslid Van Laecke was voorzitter van de ‘Optima commis-

Een hinderlijke PS’er Stéphane Moreau, PS-burgemeester van Ans en vooral topman van de intercommunale Nethys, zit in het oog van een politiek-financiële storm. Hij zou een belangrijke rol spelen in een systeem van riante vergoedingen voor bestuurders van de openbare holding Publifin. Vergoedingen die worden toegekend om slechts een handvol vergaderingen bij te wonen. PS-voorzitter Di Rupo wil dat Moreau kiest tussen de politiek en zijn zakelijke activiteiten. Maar de Luikenaar kijkt neer op de Henegouwer Di Rupo.

De PS voelt al een hele tijd de hete electorale adem van de extreemlinkse PTB in de nek. Raoul Hedebouw en co beschuldigen er de Waalse socialisten niet alleen van een te rechts beleid te voeren en niet meer in de oude rode volkswijken rond te lopen. Ze wijzen ook met een beschuldigende vinger naar de aloude graaicultuur van de PS’ers in meerdere overheidsorganen in intercommunales.

Die aanvallen maken dat Stéphane Moreau een hinderlijk figuur geworden is voor de Parti Socialiste. Niet direct in zijn hoedanigheid van burgemeester van het Luikse Ans, waar hij een aantal jaren geleden een vadermoord pleegde door wijlen Michel Daerden opzij te schuiven. Ook het feit dat hij eigenaar is van de Waalse krantengroep Vers l’Avenir doet vragen rijzen, want het blijft vreemd dat een politicus een persorgaan controleert. Het zijn vooral zijn functies in het semiprivate bedrijfsleven die een probleem beginnen te worden. Als topman van intercommunale Nethys (gespecialiseerd in energie en telecom) is hij één van de invloedrijkste zakenlui in het Luikse. Door onder andere de Vlaamse gemeente Voeren in

deze intercommunale mee te trekken is hij niet meer onderhevig aan de voogdij van de Waalse regering. Dus moet Moreau bijvoorbeeld niet langer bekendmaken hoeveel geld hij verdient. Naar verluidt zou hij jaarlijks meer dan 580.000 euro opstrijken. Een beetje vervelend voor de PS die al jaren smeekt om lagere managerslonen. Moreau trekt er zich niets van aan.

Hij noemt zichzelf een ‘socialistische kapitalist.’

De voorbije jaren kwam hij meermaals in opspraak. Herhaaldelijk ging hij op reis naar Las Vegas op kosten van betaalzender BeTV, een dochter van Tecteo. Moreau ging ook de formule 1-wedstrijd van Abu Dhabi in 2011 bijwonen. Hij kreeg daarvoor een uitnodiging van de sponsors, onder andere de Zwitserse Bank UBS. Die betaalde alles, behalve de eigenlijke reiskosten van Moreau. De Luikenaar vond daar een oplossing voor: hij verzon een seminarie in Abu Dhabi voor directieleden van Ogeo Fund, het openbare pensioenfonds waarvan hij gedelegeerd bestuurder is. Zo kon Moreau de reiskosten inbrengen als werkingskosten.

En dan is er de zaak-Publifin die eind vorig jaar aan het licht

sie’ waar Termont nog erg zuur op terugkijkt, al liep het met een sisser af. Dit proces heeft sterk de schijn van een politiek proces, een wraakactie om oppositie en journalisten te intimideren. Daar houden de burgers niet van. Uw strafklacht, waarde burgemeester, zou wel eens een fameus schot in eigen voet kunnen zijn.

Mathildis

Li bia bouquet kwam. Publifin is een overheidsholding boven de Luikse intercommunale. 24 lokale bestuurders zouden riante vergoedingen hebben opgestreken voor een handvol vergaderingen van allerlei adviescomités. Het zou gaan om verloningen van 1.340 tot 2.871 euro bruto per maand voor een aantal korte vergaderingen. Het verhaal dat in Le Vif verscheen leidde tot algemene verontwaardiging. Moreau zou de spin in dit politiekfinanciële web zijn.

Ondertussen besloot de raad van bestuur van Publifin die vergaderingen af te schaffen. Ook PS-voorzitter Elio di Rupo mengde zich in het debat. Hij riep de PS-mandatarissen op om die buitensporige vergoedingen terug te storten. Vraag is of Stéphane Moreau daartoe bereid zal zijn. Voor Di Rupo is dit van belang om het imago van de PS op te krikken. Hij zou zelfs willen dat Moreau kiest tussen zijn bedrijfsactiviteiten en zijn mandaat bij de PS. En dat Moreau bijgevolg in de Luikse PS een stap terugzet. Wat Waals minister Jean-Claude Marcourt, al jaren tegenstander van Moreau, goed zou uitkomen.

Maar de burgemeester van Ans lijkt niet van plan te wijken.

Hij beschouwt de kritiek van Di Rupo overigens als een vorm van onterechte inmenging van die Henegouwer in de Luikse affaires. De 52-jarige Moreau is zelfs bereid daarover een conflict aan te gaan met de straks 66-jarige Di Rupo, in de ogen van veel Luikse PS’ers een man van het verleden.

Picard

8

De wereld rond

12 januari 2017

Diplomatieke valies

Turkije ondergraaft de NAVO Alle structuren en ronkende verklaringen ten spijt, holt Ankara de NAVO uit. In de bijna 65 jaar dat Turkije lid is van de organisatie, had het land altijd een bijzondere geostrategische betekenis. Bewuste recente politieke keuzes ondermijnen de bondgenootschappen die de NAVO schragen en waar de alliantie een emanatie van is. Ondertussen kunnen Brussel en Washington enkel toekijken en vaststellen.

Een half jaar geleden vond de (mislukte) putsch tegen de Turkse president Erdogan plaats. Onmiddellijk was dat het startsein voor bewogen maanden; de sultan ging met een grove borstel door de instellingen. De plannen die in de afrekening met vele duizenden ambtenaren en militairen voorzagen, lagen wellicht al in de presidentiële lade, maar die bewogen nacht gaf hem het ultieme argument die ook daadwerkelijk uit te voeren. Le hasard fait parfois bien les choses, maar toeval kan altijd wat bijgestuurd worden, niet?

Vergaande ontslagronde Volgens cijfers van de Raad van Europa zouden in totaal 125.000 Turken hun baan verloren hebben als gevolg van ingrepen van het regime. Vele duizenden werden ook aangehouden; nog volgens de Raad zou ergens begin december de kaap van 40.000 overschreden zijn. Onder hen 140 journalisten, die zich iets te kritisch tegen het regime opstelden. Zowat 177 persorganen werden gedwongen gesloten, en daarvan zijn er inmiddels amper 11 terug geopend.

Wellicht is het militaire apparaat het meest getroffen. Ongeveer de helft van de generaals werden de laan uitgestuurd. In totaal krompen de strijdkrachten met één derde. Opmerkelijk is dat in diezelfde periode 20 procent meer nieuwe rekruten geronseld werden. Snaken die wellicht minder kritisch ingesteld zijn dan vele officieren, veelal gevormd in de kemalistische seculiere traditie. De Raad van Europa pakt uit met cijfers die door officiële Turkse bronnen bevestigd worden. Sinds jaar en dag is het Turkse leger het tweede grootste van de NAVO, al hebben we de indruk dat Parijs op dat vlak Ankara inmiddels onttroond heeft. Met zo’n 360.000 zouden ze nog zijn; voor de putsch bijna met 520.000.

Als rechtstreeks gevolg van de grote betrokkenheid van de luchtmacht in de couppoging, is het vooral dat onderdeel dat het hardst getroffen werd. De facto zou de Turkse luchtmacht

niet langer operationeel zijn als resultaat van de zuiveringen.

Strategische keuzes Los nog van het terugschroeven van wat kenmerkend is voor een democratie, lijkt Ankara (opnieuw) een nieuwe strategische weg te zijn ingeslagen. De lijn die de voorbije jaren gevolgd werd, kende wel vaker kronkels, toch lijkt een verwatering van de Westbindung van het land een rode draad te zijn.

Onlangs zat Turkije met Iran en Rusland rond de tafel om een wapenstilstand in Syrië te onderhandelen; de Nobelprijs voor de vrede die de voorbije acht jaar in het Witte Huis resideerde was nergens te bespeuren. “Het is een beetje alsof Pakistan op het hoogtepunt van de oorlog in Afghanistan besloot abrupt de banden met de VS eenzijdig door te knippen”, liet een diplomaat zich off the record ontvallen. Het getuigt van enige zin voor overdrijving, maar ergens kan de Turkse beleidskeuze als dusdanig bestempeld worden. Uiteraard heeft Turkije geen punt gezet achter zijn banden met de VS, of het NAVO-lidmaatschap opgezegd, precies daar zit hem het overstatement.

Maar wat betekent dit in de praktijk? De aarzelende houding van de hoogste echelons van de verdragsorganisatie kan niet verhullen dat de Turkse Alleingang onvermijdelijk gevolgen zal hebben op de werking.

Democratie, vrijheid en rechtsorde...

“De partijen bij dit Verdrag bevestigen opnieuw hun vertrouwen in de doeleinden en beginselen van het Handvest van de Verenigde Naties en hun wens om in vrede te leven met alle volkeren en alle regeringen. Zij hebben de vaste wil de vrijheid, het gemeenschappelijk erfgoed en de beschaving van hun bevolking, welke zijn gegrondvest op de beginselen van democratie, persoonlijke vrijheid en rechtsorde, te beschermen.”

Dan volgt de obligate vraag: uit welke tekst is dit afkomstig?

Antwoord: de preambule van het NAVO-verdrag uit 1949. Turkije was geen stichtend lid, maar door drie jaar later toe te treden onderschreef Ankara dat verdrag, de hoeksteen van de alliantie. Dan krijg je een lid dat niet alleen naar een soort van theocratisch-autoritair model afdwaalt, maar schijnbaar nauwelijks nog aandacht heeft voor de Atlantische catechismus waarop de NAVO gebouwd is.

“Geopolitieke scharnierstaat” De werking van de NAVO wordt rechtstreeks geraakt door Erdogans maatregelen tegen het militaire apparaat. Tussen 450 en 600 Turkse officieren die binnen de structuren van de NAVO functies bekleedden, zouden zijn teruggeroepen.

Op de hoofdzetel in Brussel zou het om 42 mensen gaan, een behoorlijk aantal als men weet dat er in totaal 53 Turken werkzaam waren. Hetzelfde kan op het Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE) in het Henegouwse Chièvres ontwaard worden. Daar moeten er 80 van de 100 vertrekken. Uit getuigenissen blijkt dat maar bitter weinig nodig is om uit de gratie te vallen. Werd iemand ooit aangesteld door middel van een bevel ondertekend door een generaal die op de zwarte lijst belandde, volstaat dat om die persoon in de klappen te laten delen. De geviseerden kunnen enkel gevolg geven aan de instructie, al was het maar om represailles tegen de eigen familie aan het thuisfront te vermijden. Toch heeft een aantal onder hen besloten zich kandidaat-vluchteling te stellen. Blijkbaar kansloos, maar als symbool kan het tellen.

En de NAVO zelf? Men betreurt het vertrek van “bekwame” mensen, maar een reactie die naam waardig blijft uit. Turkije heeft meer dan genoeg op zijn kerfstok om internationaal gesanctioneerd te worden, maar zoiets ligt altijd moeilijk als het betrokken land een strategisch belang heeft. Men kan niet om Turkije heen, ongeacht of het om vluchtelingen, de oorlog in Syrië of de controle over de Bosporus gaat. Zbigniew Brezinksi, een van de grijze eminenties van het internationale gebeuren, omschreef Turkije ooit als een “geopolitieke scharnierstaat”. In de praktijk blijken dat landen te zijn die zich dat ietsje meer kunnen veroorloven.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Vurige islamitische nieuwjaarswensen Christenen vieren Kerstmis en Nieuwjaar met kerstbomen, vuurwerk, geschenken, familiefeesten en champagne. Moslims met aanslagen op kerken, met massale aanrandingen of met het in brand steken van auto’s van ongelovige honden. In Frankrijk is dat, vooral rond Parijs en Straatsburg, al vele jaren een spelletje dat voor duizenden families de feestvreugde vergalt.

De Franse minister van Binnenlandse Zaken, Bruno Le Roux, beweerde dat er dit keer rond Nieuwjaar geen “grote incidenten” waren geweest, en dat het aantal in brand gestoken auto’s was gedaald tot 650. Dat was inderdaad niet één groot incident, maar wel vele kleintjes. Le Roux kwam echter onder vuur te liggen toen bleek dat hij met de cijfers heeft gesjoemeld: hij had alleen het aantal brandstichtingen laten tellen. Als bij één brandstichting vijf of tien auto’s verwoest werden, werd dat maar als één incident in de statistieken vermeld. In werkelijkheid werden tijdens de jaarwisseling 950 auto’s in brand gestoken. Meer dan vorig jaar. Is het racistisch te vragen dat de moslims “minder, minder, minder” auto’s in de fik zouden steken?

Of alleen hun eigen Mercedessen en camionettes met gordijntjes?

Wiens brood men eet…

Tenzij er een ramp of een socialistisch wonder gebeurt, krijgt Frankrijk binnenkort een president die niet alleen pro-Russisch is, maar ook nog pro-Poetin, wat veel erger is. Het is alleen nog de vraag of Marine Le Pen president zal worden of de centrumrechtse Fillon.

Beiden hebben zich geprofileerd als vrienden van Poetin. Maar er is één groot verschil: net als Trump heeft Fillon geld en fondsen genoeg om op eigen benen te staan en zijn onafhankelijkheid te bewaren.

Le Pen heeft niet dezelfde financiële armslag. Er zijn geen waterdichte bewijzen dat zij inderdaad geld van Poetin heeft aangenomen, maar wel heel, heel sterke aanwijzingen. Toen we vorige week in de media lazen dat Le Pen gefinancierd werd door Poetin, waren we nog enigszins sceptisch. Maar helaas, deze week bevestigde zij indirect onze ergste vermoedens door te verklaren dat de bezetting van de Krim door de Russen “legitiem” was. Ja, wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Zijn

al die rechtse politici zo verblind door het ritselen van roebels, dat zij niet inzien dat zij zich daarmee blootstellen aan Russische chantage?

En dat zij een zware politieke prijs zullen betalen als hun vriend en geldschieter Poetin nog eens een smeerlapperij uithaalt zoals de invallen in Georgië en Oekraïne? Bijvoorbeeld in de Baltisch staten?

“Pire qu’un crime” Toen de Sovjet-Unie nog bestond, heeft de deelstaat Rusland uit vrije wil de Krim aan Oekraïne overgedragen. Na de ineenstorting van het “empire of evil” werden Rusland en Oekraïne onafhankelijke staten. Er bevonden zich toen nog duizenden tactische en strategische kernwapens van het voormalige Rode Leger op Oekraïens grondgebied, en beide landen sloten een verdrag waarbij de Oekraïners al die atoomwapens overdroegen aan Rusland, in ruil voor een erkenning van de huidige grenzen, inclusief de Krim en Oost-Oekraïne.

Maar toen de Oekraïners geen kernwapens meer hadden, en trouwens ook geen modern conventioneel leger meer, blies Poetin dat akkoord op en bezette de Krim en Oost-Oekraïne. Zijn enige argument was dat van brute militaire macht. Zou Marine Le Pen dat niet weten?

Natuurlijk wel. Maar niets is zo goed om een slecht geweten te sussen als een flink pak roebels. Dat politici geld aannemen van Poetin is al erg genoeg.

Maar dat zij zo dwaas zijn te denken dat zij daar nooit een prijs voor zullen moeten betalen in de vorm van politieke hand-en-spandiensten, dat is zo mogelijk nog erger. Zoals Fouché, een ervaren schurk, ooit zei: ‘C’est pire qu’un crime, c’est une faute.’ Ja, wij steunen Marine Le Pen in haar strijd tegen de islamisering, de EU en links. Maar wij steunen haar niet in haar geflikflooi met Poetin. Ooit zal dat als een boemerang in haar gezicht terugkomen. En niet alleen in het hare.

Bekering, geen trauma De media liegen. Altijd, systematisch en overal. Een tijd geleden begonnen zij met een patroon van standaardleugens om islamitische terreurdaden in de doofpot te stoppen. Eén van die leugens was het omschrijven van de daders als psychisch gestoord.

Intussen is die leugen verfijnd en verder uitgewerkt. Toen een terrorist op het vliegveld van Fort Lauderdale in Florida vijf mensen dood-

schoot en acht verwondde, was die leugen gemakkelijker te verpakken dan anders. De dader heette Esteban Santiago. Geen islamitische naam dus. Hij was lid geweest van de Nationale Garde en hij had een jaar in Irak gediend, waar hij volgens de media Post Traumatic Stress Syndrome had opgelopen.

Volgens de media beweerde hij dat hij “stemmen” had gehoord die hem opriepen zich bij IS aan te sluiten. Dat klinkt toch echt als een psychiatrisch geval, nietwaar? En er zijn nog gevallen gekend van militairen met PTSS die door het lint gingen, ja toch? Inderdaad.

Maar deze mediatieke versie van de feiten is gebaseerd op leugens. Drie jaar vóór Esteban Santiago naar Irak werd gestuurd, registreerde hij zich op MySpace onder de naam Aashiq Hammad. Dat zou wel de eerste keer zijn dat iemand PTSS opliep vóór een militaire operatie en niet erna…

Hij had toen islamitische religieuze liederen gedownload. Eén daarvan had de titel “Er is geen God dan Allah” – in het Arabisch - en dat is het begin van de shahada, de islamitische geloofsbelijdenis, die alle bekeerlingen opzeggen als zij moslim worden.

Open grenzen De Afghaan Jamshid Piruz was in 2007 tot twaalf jaar cel veroordeeld omdat hij een Chinese vrouw had onthoofd in de Nederlandse stad Almere.

Volgens zijn eigen verklaringen was hij daartoe aangezet door een onthoofdingsvideo van de Taliban. Dankzij de slappe westerse recht-

spraak was hij al na zeven jaar vervroegd vrijgelaten. Hij had een permanente verblijfsvergunning in Nederland, dus hij kon daarna ongehinderd en zonder enige controle naar Groot-Brittannië reizen.

Al na enkele dagen viel hij een medewerker van Gatewick Airport aan. Hij werd gearresteerd, maar op bevel van een lagere rechter weer vrijgelaten. Kort daarop ging hij twee politieagenten te lijf met een klauwhamer.

Een agente liep daarbij hersenletsel op. Nog iemand die gelooft dat de westerse rechtssystemen geschikte instrumenten zijn om terroristen uit te schakelen? Zelfs de Conservatieve regeringen van David Cameron en Theresa May hebben een misdadig, onverantwoordelijk en pro-islamitisch toelatingsbeleid gevoerd, en dat is dit keer niet de schuld van de EU. Islamcritici als Wilders en Robert Spencer mochten het land niet in. Drie bisschoppen uit Irak en Syrië al evenmin, want zij hadden gewaarschuwd tegen de vervolgingen en de terreur waarvan christenen in de regio het slachtoffer zijn, dat zou de verstandhouding tussen de “gemeenschappen” kunnen verstoren. Maar de jihadprediker Syed Muzaffar Shah Qadri mocht Groot-Brittannië binnen hoewel hij zo bloeddorstig is dat hij zelfs in Pakistan – horresco referens! – spreekverbod heeft gekregen. Shaykh Hamza Sodagar haalde onlangs de media door openlijk te verkondigen wat andere imams alleen achter gesloten deuren zeggen: dat alle homoseksuelen vermoord moeten worden. Dit zijn slechts twee voorbeelden uit een héél lange lijst.

De strijd ligt weer open François Fillon (Les Républicains) leek lange tijd af te stevenen op een gemakkelijke overwinning bij de presidentsverkiezingen van april en mei. Maar nu Emmanuel Macron (En Marche) in de peilingen plots op een paar procentpunten van Fillon wordt gezet en zelfs gelijke tred houdt met Marine Le Pen (Front national), ligt de strijd om het presidentschap weer volop open.

Er werd aanvankelijk wat mee gelachen. Toen Emmanuel Macron (En Marche) begin december een meeting hield aan de Porte de Versailles maakte hij zich op het einde hopeloos belachelijk. De laatste zinnen van de toespraak begon hij te schreeuwen als gek, om klassiek te besluiten met ‘Vive La République. Vive la France’. Het geroep van Macron zorgde voor heel wat humoristische filmpjes op het videokanaal YouTube. Maar er worden al minder grappen gemaakt over de ex-minister van Economie van François Hollande. Macron wist daar in Parijs voor zijn meeting 15.000 mensen op de been te brengen. Dat is veel meer dan verwacht. Intussen heeft de centrumfiguur de wind in de zeilen. In de peilingen schommelde zijn percentage kiezers voor de eerste ronde voor nieuwjaarsdag steevast rond 15 procent. Voorlopig wordt hij afgeklokt aan 22 procent. Daarmee zou Macron even goed doen als Marine Le Pen en op slechts twee procent van François Fillon stranden. Een sterk resultaat in de peilingen als we weten dat Macron eigenlijk geen partijapparaat achter zich heeft. Wellicht is zijn succes te danken aan het feit dat hij relatief nieuw is in de politiek. Er is nu eenmaal een trend om nieuwelingen het voordeel van de twijfel te geven.

Fillon temporiseert Bij Les Républicains beginnen ze zich toch wat zorgen te

Si la France m’était contée maken over Macron. Hun kandidaat François Fillon hoopt in de tweede ronde uit te komen tegen Marine Le Pen. Een duel dat hij moet kunnen winnen. Tegen Macron wordt dat minder evident. De ex-minister van Economie kan het centrum aanspreken, altijd een cruciaal deel van het Franse electoraat voor wie het Élysée wil veroveren. Al is het centrum op zich onvoldoende.

Dus hoopt Macron ook een groot deel van de linkerzijde achter zich te krijgen. Vandaar dat hij plots een linkser economisch discours aanhoudt. Macron was lange tijd tegenstander van de 35 urenweek maar hij wil die plots niet meer afschaffen. Ook rond de vermogensbelasting blijft hij vaak. Wellicht zal die onder zijn presidentschap (Macron is nota bene ex-bankier) blijven bestaan. Als de 38-jarige Macron zowel links als het centrum achter zich weet te scharen, is Fillon niet zeker van de overwinning. Meer nog, als het tegenvalt, zou het wel eens kunnen dat de kandidaat van Les Républicains de eerste ronde wordt uitgeschakeld. Ook al omdat de tegenstanders van de man uit de Sarthe nu volop zijn economisch programma aanvallen en bestempelen als ‘ultraliberaal’.

Nadat hij in november de rechtse voorverkiezingen heeft gewonnen, besloot Fillon zich wat uit het debat terug te trekken. Hij temporiseert. Nu is zijn boodschap vooral dat zijn economisch programma niet radicaal is maar gewoon noodzakelijk. Fillon hoopt te winnen door het gezond verstand van de centrumkiezers aan te spreken.

Le Pen wordt nerveus Bij het FN zijn ze er ook niet gerust op. De stedelijke bobo Macron is op zich geen grote concurrent voor Marine Le Pen, maar door zijn sterke score in de peilingen zou hij haar wel

Is het Verenigd Koninkrijk stuurloos?

Vorige week raakte het Verenigd Koninkrijk een van de meest onderlegde Brexit-onderhandelaars kwijt. Sir Ivan Rogers stapt per direct op als Brits EU-ambassadeur. Het vrijwillige ontslag van Rogers wekt nieuwe vermoedens dat het Verenigd Koninkrijk nog steeds geen grondig idee heeft over welke richting het met de Brexit uit moet. Toch zijn de ‘eurofoben’ van de harde lijn tevreden. Rogers zou zich te zeer gedragen hebben als een wolf in schaapsvacht.

2017 moet het jaar worden waarin de Brexit-trein zich effectief in beweging zet. Algemeen wordt aangenomen dat de Britse regering (uiterlijk) in maart dit jaar Artikel 50 uit het Verdrag van Lissabon zal inroepen, om het proces tot uittreding officieel op te starten. In Londen en Brussel sloeg dinsdag 3 januari echter een diplomatieke bom in, toen bekend raakte dat de Britse EU-ambassadeur en tevens toponderhandelaar voor de Brexit, zijn ontslag indient. Sir Ivan Rogers wil niet langer het Verenigd Koninkrijk vertegenwoordigen. Duidelijk is ondertussen dat er zware strubbelingen zijn ontstaan in de werkrelatie tussen Downing Street en Rogers.

Verzuurde relatie Verschillende bronnen merken op dat vooral de relatie tussen enkele Britse vakministers en Rogers de jongste maanden danig verzuurd raakte. Rogers draait al heel wat jaren mee. Hij werkte onder meer als adviseur voor de sociaaldemocratische ex-premier Tony Blair (2003-2006). Ook diende Rogers onder de vorige Prime Minister, David Cameron. Aanvankelijk was hij adviseur van de Conservatieve politieke leider, om vanaf 2013 naar Brussel te verhuizen en zijn taak van EU-ambassadeur op te nemen. Ook met huidig premier Theresa May was

De Franse legerchef slaakte een alarmkreet over de bewapening van zijn soldaten en hun staat van paraatheid. In Parijs wordt met enige scepsis gekeken naar de stapsgewijze herbewapening van Duitsland, maar niet té veel, want zoveel soeps is het niet. De Duitse defensieminister is Ursula van der Leyen. Een vrouw als hoofd van de troepen, dat is niet alledaags. Ze is van de school die “haar verantwoordelijkheid wil opnemen”. Deze school verwerft stilaan de overhand na decennialange pacifistische en neutralistische ijver langs de linkse kant van de politieke waaier. Ursula von der Leyen van CDU is een rivale van Angela Merkel. Zij leidt de Bundeswehr sedert 2013. De bondgenoten verwachten van Duitsland een kwart eeuw na de val van de Muur een militair engagement dat in verhouding staat tot de economische en politieke kracht van het land.

2016 In 2016 zette de regering-Merkel een psychologische stap door officieel te erkennen dat de veiligheid van Duitsland ook ver van de grenzen kan bedreigd zijn, en dat dus op die plekken soldaten mogen worden ingezet. Die wijziging houdt een financiële koerswijziging in. Sedert een kleine twintig jaar, en dat als doorbreking van het taboe over de Duitse bewapening, nam het land deel aan buitenlandse operaties, in overleg en soms onder leiding van bondgenoten, in ex-Joegoslavië, Afghanistan en vandaag eveneens in Mali. Bovendien is Duitsland almaar sterker betrokken bij de structuren van de NAVO. De militaire uitrusting is niet in overeenstemming met die zachte, en sedert 2016

FRANKRIJK

eens uit de tweede ronde kunnen houden. Zeker als een aantal rechts-katholieke kiezers van het FN naar Fillon overstapt.

Het Front national probeert dat te counteren door kopstukken op te voeren in het gezelschap van ex-politicus Philippe de Villiers. De nobiljon uit de Vendée is zeer populair in katholieke kringen. Tegelijk hoopt Le Pen voldoende linkse kiezers aan te trekken uit la France profonde; kiezers die het niet begrepen hebben op het economisch liberalisme van Fillon. Vraag blijft: hoeveel linkse kiezers zullen echt voor het FN stemmen? Le Pen heeft wel het voordeel dat de opkomst bij de presidentsverkiezingen rond 80 procent ligt. Mensen die normaal gezien nooit gaan stemmen, maken dan wel de verplaatsing naar het stembureau. Onder hen zouden zich heel wat ‘verborgen’ FNkiezers bevinden.

De PS hangt in de touwen Bij de PS is het dan weer grote paniek. Manuel Valls, de gedoodverfde favoriet voor de PS-voorverkiezingen, slaagt er maar niet in zich een plaats in de campagne te verwerven. Hij wordt te veel vereenzelvigd met uittredend president François Hollande. Ook het feit dat hij steun krijgt van het partijestablishment (onder anderen premier Bernard Cazeneuve) is een nadeel. De achterban van de PS is van oordeel dat Hollande, Valls en consorten de voorbije jaren niet links genoeg waren.

Ondertussen heeft ex-presidentskandidate Ségolène Royal zich achter Emmanuel Macron geschaard. Haar stem weegt zwaar door in de PS. Dat ze geen vertrouwen meer heeft in de klassieke PS-kandidaten, zegt genoeg. De socialisten hangen in de touwen. Vraag is of de partij, opgericht door François Mitterrand in 1971, de verkiezingen van 2017 zal overleven. Salan

engeland

Right or wrong

er in het afgelopen jaar, aanvankelijk, een goede verstandhouding. Het Verenigd Koninkrijk verliest, amper enkele maanden voor de officiële start van de Brexit, een van zijn meest ervaren onderhandelaars. Het vrijwillig opstappen van Rogers voedt de geruchten over amateurisme die al sinds het najaar van 2016 in de media rondwaren. “De leidende politieke klasse in het Verenigd Koninkrijk heeft geen concreet idee over welke stappen er gezet moeten worden.” Rogers zei dit in tal van kranteninterviews, naar aanleiding van zijn vertrek. De geruchten werden door de Britse regering meteen de kop ingedrukt. Volgens Prime Minister Theresa May weet de overheid heel goed waarheen met de Brexit. Alleen, Rogers bleek een andere koers te willen varen.

met David Cameron. Het kwam tot een vertrouwensbreuk die definitief blijkt te zijn.

Op 15 december liet Rogers zich in een interview met ‘The Telegraph ontvallen’ dat de Brexit-onderhandelingen, en meer specifiek het sluiten van een nieuw vrijhandelsverdrag tussen de Europese Unie en het VK mogelijk tot in 2025 blijven aanslepen. Die pessimistische bemerkingen van Rogers vielen in slechte aarde te Downing Street. Theresa May en haar Conservatieve regeringsleden blijven namelijk de Britten verzekeren dat de Brexit formeel moet starten in maart dit jaar en afgerond moet zijn tegen 2019, wanneer de volgende Europese verkiezingen plaatsvinden. Ook langs EU-kant wordt aangestuurd op een snelle boedelscheiding.

David Cameron kijkt mee

The show must go on

Wie heeft er het gelijk aan zijn kant? In de herfst van vorig jaar plaatste de Britse overheid nog tientallen vacatures op haar websites. De regering moest op zoek naar een leger aan bijkomende juristen, onderhandelaars, economen en diplomaten om de Brexit voor te bereiden. Dit doet vermoeden dat het Verenigd Koninkrijk wel degelijk nog in een voorbereidende fase zit. Afgelopen zondag kwam ‘The Independent’ met het verhaal dat Rogers, als EU-ambassadeur, in november en december nog geheime gesprekken voerde met David Cameron, zijn voormalige werkgever en de vorige Britse premier.

Aan Cameron liet Rogers zich ontvallen dat May niet genoeg rekening hield met slechte scenario’s. Wat als de gesprekken met de EU muurvast komen te zitten en de uitstap uit de EU volledig ongeorganiseerd verloopt? May voelde zich in haar eer gekrenkt toen ze vernam dat een van haar topadviseurs, in de weken voor Kerstmis, nog verregaande contacten onderhield

Het vertrek van Rogers maakt minstens een zaak duidelijk: het Verenigd Koninkrijk wil een ‘harde’ Brexit. Dat betekent niet enkel het herwinnen van de controle over de landsgrenzen, maar bovenal betekent dat het einde van het lidmaatschap in de interne markt voor goederen en diensten. Theresa May laat er geen gras over groeien. Na het ontslag van Sir Ivan Rogers ging zij subiet op zoek naar een opvolger om de rol over te nemen als Permanente Vertegenwoordiger in de Europese Unie. Die werd gevonden in Sir Tim Barrow, de vroegere Britse ambassadeur te Moskou. Heel wat eurosceptici van de ‘harde’ lijn, reageerden opgelucht. De voormalige UKIP-leider Nigel Farage ziet in Barrow een geschikter man voor de klus. “De vraag is waarom het ontslag van Rogers nog zo lang op zich heeft laten wachten. De man had in juni 2016 al meteen moeten opstappen”, klinkt het bij de meest rechtse vleugel van de Conservative Party.

Duitsland schiet wakker De veiligheid heeft een prijs, begrijpen de Fransen, in de aanloop naar de presidentiële verkiezingen. Het wordt een hoofdthema in de rivaliteit tussen links en rechts.

9

Het nabije buitenland

12 januari 2017

LvS

Bei uns in Deutschland openlijke, kering naar een moderne Duitse defensie. Het materiaal is oud of staat in panne. Het leger bereikt niet het plafond van 185.000 soldaten. Er zijn er 177.000 onder de wapens, waarvan 162.000 beschikbaar zijn voor acties.

Ursula von der Leyen heeft meer geld gekregen om de kwalen te genezen. Haar begroting stijgt van 34,3 miljard naar 39,2 miljard euro in 2020. Over het jaar 2017 is 37 miljard uitgetrokken en dat is 11,2 procent van de totale begroting. Von der Leyen wil tegen 2030 voor haar troepen een investeringsprogramma van 130 miljard euro, en ze wil 7.000 soldaten rekruteren tegen 2023. Dat is een belangrijke verandering ten overstaan van de periode kort na de Koude Oorlog en het zogenaamde vredesdividend dat na de “overwinning” van het Westen op de communistische rivalen in de schoot van de socialen en de politieke blinden viel. Angela Merkel en François Hollande hebben op hun minitop van half december gepleit voor een verhoging van de legeruitgaven tot 2 procent van het bruto binnenlands product, wat de vraag is van de NAVO. Met 1,2 procent van het bbp als inspanning heeft Berlijn marge om meer te doen. Von der Leyen en haar baas, Merkel, moeten de herbewapening omzichtig doorvoeren, want het leger en zeker de buitenlandse missies van de Bundeswehr hebben geen goede pers. Tegen IS is er een bedeesde inspanning: de Bondsrepubliek levert wapens en escorteert het Franse vliegdekschip Charles de Gaulle. In Mali onderrichten officieren van de Bundeswehr het leger, om islamistische strijders het hoofd te bieden.

Tweede front Een tweede front waar Duitsland wil optreden, is het binnenland. De minister van Binnenlandse Zaken, Thomas de Maizière,

DUITSLAND

een afstammeling van gevluchte Franse hugenoten, heeft een thema aangesneden dat, door de aanslagen van IS en zijn volgelingen, ook leeft in Vlaanderen: is een doorgedreven centralisering van de veiligheidsdiensten en informatiekanalen niet noodzakelijk om de schurken te slim af te zijn?

Ook Jan Jambon wordt geconfronteerd met de decentralisering van België en de roep om het veiligheidsbeleid niet te laten vermalen in de beweging naar “wat wij zelf doen, doen wij beter”. Duitsland is een bondsrepubliek, een gefederaliseerd land met 16 deelstaten en die 16 minilandjes hebben eigen bevoegdheden voor de veiligheid. De Maizière pleitte in een vrije tribune in de Frankfurter Allgemeine Zeitung voor een hervorming van de veiligheidsdiensten in Duitsland.

De aanslag op de kerstmarkt van Berlijn op 19 december heeft het denken over de bewaking van Duitsland aangescherpt. De terrorist, de Tunesiër Anis Amri, stond op de radar van de antiterroristendiensten in verschillende “Länder”, echter, zijn gevaarlijkheid werd onderschat. De tekst van de binnenlandminister kan samengevat worden in één woord: centraliseer.

De Maizière wil een concentratie van de inlichtingendiensten. Niet alleen is de verantwoordelijkheid gespreid over de 16 deelstaten, maar daarenboven is er een te zwakke federale coördinatiecel.

De minister wil een sterkere nationale coördinatie, met gelijklopende regels, om gevaarlijke sujetten op fiche te zetten en te controleren. De geneugten van de multicultuur, een politieke godsdienst, leiden naar een steeds sterkere greep op het vrije leven en een zwaardere belasting op de geldbeugels van de burgers.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

12 januari 2017

medialand

Film Relatieproblemen

Le Parisien doet geen peilingen meer De Franse krant Le Parisien gaat in de aanloop naar de presidentsverkiezingen geen peilingen meer brengen. Volgens Stéphane Albouy, directeur van de redactie, kosten peilingen veel te veel geld, en reduceren ze de verslaggeving over de presidentsverkiezingen tot een paardenkoers. In plaats daarvan wil hij met het uitgespaarde geld journalisten het veld in sturen, naar de volkswijken, cafés en fabriekspoorten, om de mening van de man in de straat te kunnen optekenen. Maar ook de verrassende verkiezing van Donald Trump en de uitslag van het Brexit-referendum spelen een grote rol in die beslissing.

De aankondiging was uiteraard niet gespeend van enige hypocrisie. Want hoewel de krant zelf geen peilingen meer zal bestellen, laat ze haar journalisten vrij de peilingen van andere kranten te citeren en becommentariëren. Tja. Le Parisien is een alcoholist die luid aankondigt geen drank meer te zullen kopen, maar wel leuk blijft meedrinken telkens zijn vrienden een rondje geven op café.

Bovendien: zaten de peilingen er dan zover naast bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen, of het Britse Brexit-referendum? Eigenlijk niet, maar nogal wat journalisten trokken veel te grote conclusies op basis van veel te kleine verschillen in die peilingen. Minder peilingen zal dat probleem niet oplossen. En als die peilingen vervangen worden door wat halfslachtig anekdotisch veldwerk, zijn we nog veel verder van huis.

Impliciet erkent de redactie van Le Parisien hiermee dat ze in een luchtbel leeft, die maar weinig contact heeft met de werkelijke wereld. Dat de krant het geld van haar peilingen moet uitsparen om journalisten naar volkswijken en cafés te sturen, is toch wel straffe kost. En zeggen dat Le Parisien eigenlijk nog één van de betere kranten is. Er zijn genoeg andere kranten die de volkswijken gewoon uitspuwen.

Dansende racisten… en islamisten Na de dood van de 23-jarige Belgische Turk Kerim A. bij een aanslag in Istanboel, bestonden enkele idioten het om op de sociale media commentaar te geven die recht uit een beerput leek te komen. En zoals steeds sprongen de media en het onvermijdelijke Unia meteen op de zaak. Echter, bleek dat niet alleen enkele racisten maar ook enkele islamisten hier en daar redelijk onverkwikkelijke zaken neergepoot hadden naar aanleiding van de dood van die jongen, zoals onze collega’s van SCEPTR uitbrachten. Voor islamisten zijn dans en muziek des duivels, dus hadden die bezoekers van de nachtclub volgens hen niet meer dan hun verdiende straf gekregen.

Wat we daarna in de pers te lezen kregen, was alweer een klassiek voorbeeld van hoe de “leugenpers” het verhaal bleef kneden tot enkel het gewenste narratief overbleef: hier heeft het racistische Vlaanderen zich nog maar eens van zijn lelijkste kant laten zien, en moesten we collectief onze verontschuldigingen aanbieden aan de vader van Kerim A. Wij doen er onze hoed voor af hoe hij, pas zijn zoon verloren, bij de hele zaak bijzonder sereen bleef, en voor de camera verklaarde dat die racisten nu eenmaal niet beter weten. De beelden werden een hele week bij elke mogelijk gelegenheid nog eens herhaald.

Alleen een beetje jammer dat die vader niets zei over de islamistische commentaren. Of pasten die beelden misschien precies daarom zo goed in het kraam van de media dat zijn verklaring zoveel herhaald werd?

Herhaal de leugen maar vaak genoeg…

Aanvankelijk had Martine Tanghe in het VRT-journaal nog zijdelings moeten toegeven dat er niet alleen racistische, maar ook islamistische reacties gekomen waren op de dood van Kerim A. Maar in het daaropvolgende verslag kreeg de kijker – toevallig? – alleen maar racistische reacties te zien. Toen De Standaard op zoek ging naar die stortvloed aan racistische reacties,

Home

kon ze er uiteindelijk maar een tweetal opdissen. Geen nood: misschien waren er wel meer geweest, maar zijn die ondertussen weer gewist, suste de krant haar antiracistische lezers. Een zoektocht naar de islamistische reacties vond de krant echter niet nodig. Ook bij Unia was de interesse voor de islamistische reacties eerder aan de lauwe kant.

Op zondag in De Zevende Dag was er zelfs helemaal geen aandacht meer voor de islamistische reacties, en had Dominique van Malder het alleen nog over het racisme. Moet je maar kunnen, nota bene als “mediawatcher”: een aantoonbare leugen herhalen. Wie zei ook weer dat als je de leugen maar vaak genoeg herhaalt, er altijd wel iets van zal blijven hangen?

Wesphael in De Zevende Dag Afgelopen zondag was Bernard Wesphael te gast in De Zevende Dag. Nu hij vrijgesproken is van de moord op zijn vrouw, vond hij de tijd gekomen om aan een nieuw politiek “project” te beginnen. Zoals hij zelf bekende: hij kan nu eenmaal niets anders dan aan politiek doen. Hij mocht het in het zondagse praatprogramma van de VRT een dikke tien minuten lang komen uitleggen.

Wij vragen ons af wat de maatschappelijke of politieke relevantie is van het projectje van een ex-Ecolo-politicus voor de gemiddelde Vlaamse kijker. Zelfs voor de gemiddelde Groenstemmer heeft de man eigenlijk amper iets te betekenen, en je moet al in een heel kleine luchtbel zitten om hem interessant te vinden. Dat hij in Vlaanderen eigenlijk niets te vertellen heeft, kon trouwens niet beter geïllustreerd worden dan door het feit dat het interview in het Frans moest doorgaan. Wat een tijd- en geldverspilling!

Wereldvreemde rechter in actie Maar af en toe zitten er ook enkele pareltjes in de uitzendingen van De Zevende Dag. Neem nu het debat tussen Hans Bonte, sp.a-burgemeester van Vilvoorde, en Luc Hennart, voorzitter van de Franstalige rechtbank van eerste aanleg in Brussel. Hans Bonte was zo stout geweest er in een interview op te wijzen dat in het bijzonder de Franstalige rechters zwak optreden tegen allerlei geboefte, en dat was bij Luc Hennart in het verkeerde keelgat geschoten.

Nu, de eenvoudige verschijning van Luc Hennart alleen al is ruimschoots voldoende om aan het kleinste kind het fenomeen “wereldvreemde Franstalige rechter” uit te leggen. Daar hoeft echt geen tekening meer bij.

Maar moesten er onder de kijkers van De Zevende Dag toch een paar kerstekinderen gezeten hebben die nog meer toelichting nodig hadden, dan werden zij afgelopen zondag door Luc Hennart volledig op hun wenken bediend. Toen Hans Bonte aanhaalde wat iedereen weet, namelijk dat boefjes in Halle-Vilvoorde steevast voor de Franse taalrol kiezen wanneer ze door de politie gevat worden, in de wetenschap dat ze dan een veel lichtere straf zullen krijgen, als ze al gestraft zullen worden, deed Luc Hennart alsof hij uit de hemel kwam gevallen, en ontkende bij hoog en bij laag dat zoiets nog maar het geval zou kúnnen zijn. We zagen Hans Bonte bijna letterlijk van zijn stoel vallen van verbazing en ongeloof.

Als de VRT de heilige Belgische eenheid nog wat wil bewaren, gaan ze Luc Hennart in het vervolg toch een beetje beter op zulke debatten moeten voorbereiden!

Noord-Noorwegen trekt stekker uit FM Tegen de tijd dat u dit leest, heeft Noord-Noorwegen de stekker uit de FM-radio getrokken. Alleen lokale radio’s zullen nog kunnen uitzenden op de FM-band. De nationale radio’s schakelen allemaal over naar DAB+. In de loop van het jaar volgen de andere regio’s van Noorwegen, zodat tegen het einde van het jaar heel het land overgeschakeld zou moeten zijn op DAB+.

Of het zover zal komen, valt nog te bezien. Noorwegen is het eerste land dat effectief de FM-band wil uitschakelen. In andere landen – ook bij ons – kijkt men dan ook met argusogen naar dat Scandinavische land. Niet iedereen is immers klaar voor de overgang: redelijk wat auto’s hebben nog een FM-ontvanger, en omdat iedereen tot het laatste ogenblik wacht, is er op dit ogenblik een tekort aan DAB-convertoren.

Het ironische aan de zaak is dat de beslissing door de vorige, rood-groene regering genomen werd, maar dat het de huidige conservatieve regering is die in een verkiezingsjaar de bakken kritiek over zich heen zal krijgen. Inderdaad, in september gaan de Noren naar de stembus, en net nu wordt heel Noorwegen op extra kosten gejaagd om een DAB-radio in huis te halen, en de autoradio te vervangen. Het zou ons niets verbazen als de regering over een week of zo plots tot het inzicht zou komen dat de Noren een jaar of twee extra nodig hebben om de overschakeling te maken.

De jongste film van Fien Troch is niet bepaald een film waar je vrolijk van wordt. Dat was al zo bij haar drie vorige, maar dat wil niet zeggen dat het geen mooie, of beter, geen goeie films zijn.

Relatieproblemen, specifiek dan binnen het gezin, vormen zowat het hoofdthema van haar werk en dat is met “Home” niet anders. Daarin is de 17-jarige Kevin (Sebastian van Dun) het hoofdpersonage. Hij is pas uit een jeugdinstelling ontslagen en zijn moeder vraagt hem in te trekken bij tante Sonja, om nieuwe conflicten met zijn vader te vermijden.

Met zijn neef Sammy kan Kevin het best vinden en ook met Sammy’s vriend John. Die laatste zit opgescheept met een tirannieke en labiele moeder, die hem ook nog eens seksueel misbruikt, wat later leidt tot een (misschien iets te voorspelbare) dramatische ontknoping.

Wat Troch toont, zijn hedendaagse jongeren die het moeilijk hebben met de wereld van de volwassenen, die dan op hun beurt geen contact weten te vinden met de leef- en denkwereld van tieners.

Het is een generatieconflict waar al vele boeken over geschreven zijn en vele films gemaakt. Troch zegt eigenlijk niets nieuws, maar zet alles in een hedendaagse context.

Ze plaatst de gebeurtenissen te midden van de selfiegeneratie, met jongeren die bij wijze van spreken gemakkelijker gevoelens toevertrouwen aan hun smartphone dan dat ze erover praten. Je kan je daaraan ergeren, het is wel de wereld van vandaag.

Troch filmt dat in een directe, haast ruwe documentaire stijl (er zijn zelfs opnamen die gemaakt zijn met een gsm).

Geen franjes, geen sentiment. Iedereen is wie hij of zij is.

Het resultaat is een film die heel confronterend werkt en die je doet nadenken over de jeugd en volwassenen van tegenwoordig, tezamen “gevangen” in een leefwereld die de jongste twintig jaar razendsnel is veranderd, maar waarin gevoelens en problemen nog steeds dezelfde zijn.

Fien Troch kreeg er op het voorbije Filmfestival van Venetië de prijs van de beste regie voor.

K.T.

Feiten en fictie

Neruda

Wie een mooi afgelijnde biografie verwacht van de beroemde Chileense dichter, communist, politicus en Nobelprijswinnaar Pablo Neruda, is eraan voor de moeite.

Regisseur Pablo Larrain mengt zonder schroom geschiedenis en fictie door mekaar, met als resultaat een toch wel vreemde film waar je geen etiket op kan plakken, maar die – om allerlee redenen – een boeiende kijkervaring oplevert.

Larrai focust vooral op de late jaren veertig van vorige eeuw toen Neruda senator was voor de communisten en onderdook toen de rechtse president Videla die partij buiten de wet stelde. Neruda was populair omdat hij in zijn gedichten de verzuchtingen van het Chileense volk een spreekbuis gaf.

Toen hij niet langer in het openbaar kon spreken, circuleerden zijn gedichten ondergronds en dat was natuurlijk een doorn in het oog van het regime. Als we de film mogen geloven, gaven ze politieman Oscar Peluchonneau (Gael Garcia Bernal) opdracht om Neruda (Luis Gnecco) op te sporen. Die Oscar blijkt niet bepaald de meest efficiënte speurder te zijn, maar ziet wel een gelegenheid om zich eindelijk te manifesteren door het te pakken krijgen van een beroemd man.

De achtervolging loopt als een leidraad door de film, door Larrain in beeld gezet in een “film noir”-sfeer, begeleid door een efficiënte muziekscore van Federico Jusid en afgewisseld met innerlijke commentaren van de speurder.

Tegelijk schetst Larrain op een bijwijlen haast surrealistische en ook humoristische wijze diepgaande portretten van Oscar, maar vooral van Neruda: een bevlogen en charismatische dichter die, letterlijk, stadions deed vollopen om te luisteren naar zijn proza en manifestos, maar ook een onverbeterlijke rokkenjager en egocentrische (halve) saloncommunist, bekommerd om zijn imago en zijn plaats in de geschiedenis.

Larrain is er niet op uit de mythe Neruda te doorbreken. Hij gebruikt feiten en fictie om een complex gegeven – zowel Neruda als Chili – op een speelse manier te doorgronden. De film is een stijlvolle en fascinerende oefening in het combineren van geschiedenis en legende, net zoals de western dat heeft gedaan met de Amerikaanse pionierstijd.

K.T.

11

Actueel

12 januari 2017

EU verspilde miljarden in corrupt Oekraïne U herinnert zich ongetwijfeld het artikel waarin we aantoonden dat Europa een miljard euro verspild heeft in Moldavië. Welnu, volgens de Europese Rekenkamer heeft Europa nog veel meer geld verspild in Oekraïne .

Oekraïne is één van de grootste en politiek belangrijkste buurlanden van de Europese Unie. Het enorme land heeft een oppervlakte van 603.000 km2 en telde in 2014 44,3 miljoen inwoners. In 1991 werd het land na de ineenstorting van de Sovjet-Unie volledig onafhankelijk. Sinds de uitbreiding van de EU naar Centraal- en Oost-Europa in 2004 is Oekraïne een belangrijk land voor de EU.

Instabiliteit In het land spelen institutionele en politieke instabiliteit, bestuurskwesties en economische en financiële problemen een overheersende rol. Het conflict in Oost- Oekraïne heeft de economische en financiële problemen volgens de Rekenkamer ‘zeer verergerd’. Sinds de gebeurtenissen op het Maidanplein in 2014 heeft het land wel belangrijke hervormingen ingezet.

Rusland Sinds begin 2014 wordt de territoriale integriteit van Oekraïne ernstig bedreigd. Ten tijde van de controle was het Oekraïense leger in een conflict verwikkeld met door Rusland ondersteunde rebellen in bepaalde gebieden van de regio’s Donetsk en Loehansk en hadden Russische troepen het schiereiland de Krim geannexeerd. Rusland beweert dat de Krim deel uitmaakt van de Russische Federatie op grond van een op 16 maart 2014 gehouden referendum.

Conflict Het conflict in oostelijk Oekraïne heeft de economische en financiële situatie uiteraard sterk verslechterd: het heeft de beperkte financiële middelen van het land volgens de Rekenkamer opgeslokt en de belangrijkste industriële zone van het land feitelijk vernietigd.

Begin 2014 stelde de Oekraïense regering haar behoefte aan buitenlandse steun vast op ongeveer 35 miljard Amerikaanse dollar in de periode 2014-2015. Het tekort van staatsgasbedrijf Naftogaz is steeds zwaarder gaan drukken op de overheidsfinanciën en is gestegen van 1,9 procent van het bbp in 2013 tot 5,7 procent van het bbp in 2014, toen het hoger was dan het totale overheidstekort van 4,6 procent.

Nabuurschapsbeleid De samenwerking tussen de EU en Oekraïne is onderdeel van het Europees nabuurschapsbeleid en de oostelijke dimensie daarvan, het oostelijk partnerschap. Na langdurige onderhandelingen werd de partnerschaps- en samenwerkingsovereenkomst uit 1994 vervangen door de in 2014 ondertekende associatieovereenkomst.

De meeste bilaterale bijstand werd ook verleend in het kader van het Europees nabuurschaps- en partnerschapsinstrument, dat in 2014 werd vervangen door het Europees nabuurschapsinstrument. Tijdens de door de Rekenkamer gecontroleerde periode (20072015) omvatte de financiële bijstand van de

Theo Francken werkt aan zijn tweede afbouwplan voor de asielopvang

EU 1,6 miljard euro aan subsidies, waarvan de helft in de vorm van begrotingssteun, en 3,4 miljard euro aan (macrofinanciële) leningen.

Verwarring In 2015 lanceerde de Oekraïense regering een campagne in overeenstemming met de EU-eisen om de greep van de oligarchen op het economische en politieke systeem van het land te verminderen. In het kader van dit initiatief werden verschillende onderzoeken en vervolgingen ingesteld en werd het vermogen van sommige oligarchen onder toezicht geplaatst, met name in de energiesector. Deze maatregelen waren volgens de Rekenkamer echter ‘incidenteel en controversieel’ en konden uiteraard rekenen op sterke tegenstand van vroegere en huidige oligarchen.

Hervorming Klap op de vuurpijl was dat sommige oligarchen zelf het initiatief namen voor hervormingsvoorstellen voor Oekraïne. Zo werd in maart 2015 het bureau voor de modernisering van Oekraïne opgericht - een niet-gouvernementele organisatie (ngo), gevestigd in Wenen en gefinancierd door een Oekraïense oligarch, werkzaam in de energiesector - dat een eigen, afzonderlijk actieplan voor de modernisering van Oekraïne en een herstelfonds presenteerde.

Het bureau huurde zelfs voormalige prominente persoonlijkheden op EU- en lidstaatniveau in. Omdat de activiteiten van het bureau grotendeels samenvallen met die van de Oekraïense regering en de EU, bestaat het risico op verwarring met de officiële bijstand van de EU aan Oekraïne.

Doeltreffendheid beperkt Het grootste gedeelte van de gecontroleerde periode werd de doeltreffendheid van de EUbijstand door de onstabiele politieke, wetgevende en bestuurlijke context volgens de Rekenkamer beperkt. Na de gebeurtenissen op het Maidanplein in 2014 werd er wel enige vooruitgang geboekt bij de samenwerking tussen de EU en Oekraïne, maar de uitdagingen waarvoor Oekraïne staat, hebben volgens de Rekenkamer nog steeds een zware impact op het hervormingsproces en het risico dat de oligarchen vormen, blijft hoog. Het antwoord van de EU op de Oekraïense crisis van 2014 (een pakket van liefst 11,2 miljard euro voor 2014-2020) kwam weliswaar snel, maar was eigenlijk een noodoplossing. De EU kon snel en ‘zonder vooraf vastgelegde strategie’ grote hoeveelheden geld toewijzen en uitbetalen.

Dat is uiteraard vragen om onheil.

Controle Het doel van de controle van de Rekenkamer was te beoordelen of de bijstand van de Commissie en de EDEO (Europese Dienst voor Extern Optreden) in de periode 2007-2015 goed voorbereid en passend was, en doeltref-

fend om de omvorming van Oekraïne tot een goed bestuurde staat op het gebied van het beheer van overheidsfinanciën (PFM) en corruptiebestrijding (FAC), alsook in de gassector te ondersteunen. Onder de reikwijdte van de controle vielen alle EU-programma’s op het gebied van begrotingssteun en macrofinanciële bijstand die sinds 2007 waren geïnitieerd, alsook de financiële instrumenten uit het pakket dat de Commissie in 2014 afkondigde.

Gassector De algemene conclusie van de Rekenkamer is dat de financiële bijstand van de EU slechts in zeer beperkte mate doeltreffend was. Dat is zeker zo voor de gassector. De Rekenkamer: ‘De EU-bijstand aan Oekraïne was gedeeltelijk doeltreffend wat betreft het verbeteren van het bestuur in de gassector en het veiligstellen van gasleveringen via Oekraïne. De dialoog tussen de EU en Oekraïne inzake gas betrof allerlei verschillende vraagstukken, maar had te lijden onder de wankele inzet van Oekraïne en de uiteenlopende standpunten van EU-belanghebbenden met betrekking tot de zekerheid van EU-gasleveringen via Oekraïne.’

Voorwaarden Het ontwerp van de herziene EU-bijstand ter verbetering van het bestuur in de gassector en de zekerheid van gasleveringen via Oekraïne bevatte volgens de Rekenkamer bepaalde voorwaarden die ‘vaag en moeilijk te beoordelen waren’. Soms ontbraken er bij de monitoring van de uitvoering van EU-bijstand kwalitatief hoogwaardige gegevens en was de toelichting op de problemen in de gassector in de gezamenlijke verslaglegging door de EU en Oekraïne niet gedetailleerd genoeg. Tot 2014 had de EU-bijstand beperkte invloed op de werking van de Oekraïense gassector en leverde die wisselende resultaten op wat betreft de zekerheid van de gasleveringen aan

de EU via Oekraïne. Sindsdien zijn er volgens de Rekenkamer wel enkele belangrijke mijlpalen bereikt, met name de vaststelling van een nieuwe gaswet in april 2015, die in overeenstemming is met het derde energiepakket van de EU.

Corruptie en grote schaduweconomie Oekraïne geeft sinds het in 1991 onafhankelijk werd slechte economische prestaties te zien. De positieve economische groeipercentages in de eerste jaren van deze eeuw werden ernstig ondermijnd door de wereldwijde crisis van 2008 en hebben zich sindsdien nog steeds niet hersteld. De overheidsfinanciën van Oekraïne zijn in de loop der jaren verslechterd, voornamelijk door het wanbeheer van overheidsmiddelen. Daarnaast ondervindt de ontvangstenzijde van de overheidsbegroting de negatieve gevolgen van een belangrijke schaduweconomie.

Grootste van Europa De schaduweconomie omvat alle financiële transacties die niet noodzakelijk illegaal zijn, maar wel aan het oog van de belastingen taxerende instanties worden onttrokken. De schaduweconomie van Oekraïne is de grootste in Europa en is naar schatting goed voor ongeveer 44 procent van het bbp.

Besluit Ondanks de hervormingsinspanningen wordt Oekraïne nog steeds gezien als het meest corrupte land in Europa. Gevestigde belangen zijn van invloed op de vorming van het overheidsbeleid. Oligarchische clans, die een aanzienlijke ontwikkeling hebben doorgemaakt sinds het land onafhankelijk werd, zijn nog steeds een dominante kracht in de economie, politiek en media van Oekraïne.

Thierry Debels

Herwig van Onckelen In herinnering «Vlaanderen, ook de stillen werken aan u…»

Dit is de eerste zin uit het gedicht “De grote stille taak” van René Verbeeck. Onwillekeurig moest ik eraan denken toen ik het bericht vernam dat Herwig van Onckelen deze week was gestorven. Herwig, bescheiden, zonder grote woorden maar altijd aanwezig op de achtergrond, onmisbaar aanwezig!

Het nieuws van zijn overlijden kwam niet geheel onverwacht. Zijn gezin en een aantal vrienden en medestanders uit de beweging wisten dat hij reeds geruime tijd een ongelijke strijd leverde tegen een genadeloze en pijnlijke kwaal.

Dit jaar zou hij 62 geworden zijn. Hij werd geboren als telg van een overtuigd en sterk geëngageerd Vlaams-nationaal gezin in Antwerpen. De naam van vader, Wim van Onckelen, blijft terecht onlosmakelijk verbonden met het VNJ en het Bormshuis. Dat Vlaamsnationale engagement hebben Wims kinderen (Lieve, Lidwina, Dirk en Herwig) overduidelijk van huis uit meegekregen én zijn zij trouw gebleven. Zo was Herwig jarenlang een steunpilaar van en in het Antwerpse VNJ. Maar ook binnen de Vlaamse Volksbeweging zal men hem niet licht vergeten.

Daar tekende hij immers als organisatieverantwoordelijke jarenlang aanwezig voor talrijke geslaagde evenementen. Meetings, betogingen… het was allemaal een kolfje naar zijn hand. Alles werd door hem minutieus en nauwgezet uitgestippeld en gepland.

Of het nu ging over het bestellen van bussen, het zoeken naar een geschikt podium of het opsnorren van de ideale geluidsinstallatie, Herwig was steeds de bezige bij die iedere gemaakte afspraak stipt nakwam, ook al kostte hem dat soms wel heel wat kopbrekend zoek- en puzzelwerk. Zo was hij de onvermoeibare duivel-doet-al die bijna twee jaar geleden de geslaagde VVBonafhankelijkheidsmanifestatie te Brussel mee heeft helpen realiseren, je weet wel, de dag dat Brussel overrompeld werd met talloze leeuwenvlaggen en Catalaanse vlaggen. Op de voorbereidende werkvergaderingen werd altijd aandachtig naar hem geluisterd wanneer hij het woord nam. Hij was zeker niet de man van vele of grote woor-

den, maar zijn oordeel was wel belangrijk, Herwig sprak met kennis van zaken.

Bescheiden als hij was, stond hij nooit vooraan. Maar alles waarvoor hij zijn organisatietalent inzette, droeg onmiskenbaar zijn handtekening: goed en degelijk werk. Het mocht gezien worden én het was “af”! Die inzet voor de Vlaamse zaak was niet altijd even gemakkelijk, want Herwig droeg ook zorg voor zijn echtgenote, die op 34-jarige leeftijd na een fietsongeluk in een rolstoel terechtkwam. Een gevolg van het ongeluk was dat het koppel een jarenlange juridische strijd in verband met medische fouten moest voeren om na 22 jaar procederen in het ongelijk gesteld te worden. Het ongeluk en de juridische strijd errond bezorgde hen financiële kopzorgen. Maar dat belette Herwig niet zich te blijven inzetten voor zijn idealen, een onafhankelijk Vlaanderen.

Het slotvers uit het genoemde gedicht van René Verbeeck luidt als volgt: “….vormen breken, vormen scheppen, streven groeien naar de maat van hunnen Droom waarin uw volk kan leven.”

Voor die droom, zijn droom van het onafhankelijke Vlaanderen, heeft Herwig keihard gewerkt, zonder te kijken naar uur of tijd. We zullen zijn werk voortzetten, zo zou hij het gewild hebben: niet praten maar doen, de handen uit de mouwen steken.

Vaarwel mijn broeder, mijn goede broeder!

De redactie van ’t Pallieterke biedt Veerle, de kinderen en de kleinkinderen haar oprechte deelneming aan.

Guido Moons De afscheidsviering vindt plaats aanstaande zaterdag 14 dec. in Oostende, om 10.30u in zaal Astrid van het Thermae Palace hotel. (Koningin Astridlaan 7)

12

Cultuur

12 januari 2017

Clouseau, een hitmachine Podium Vorige maand en vorig weekend kwam, zag en overwon Clouseau nog eens vier keer in een vol Sportpaleis, alles samen goed voor meer dan 60.000 toeschouwers vooral veel vrouwen -, wat voor een Nederlandstalige groep een echt huzarenstuk is.

Oké, er zijn tijden geweest dat er meer dan vier concerten werden gegeven. In de absolute gloriejaren van zowel de groep als het concept kon je wel tien keer naar die grote zaal lopen voor de muzikale hoogstandjes van Koen en Kris Wauters. Die hoogdagen zijn voltooid verleden tijd, niet alleen voor Clouseau, maar ook voor de Regi’s, de Kreuners en in mindere mate voor de Promsen van deze wereld.

Maar toch nog vier keer dus, op basis van het succes van vooral Koen Wauters, zijn alomtegenwoordigheid op uw televisiescherm, zijn succes bij de recente Rode Neuzenacties, de nieuwe cd - die toch al enkele maanden oud is - en natuurlijk ook op basis van de kracht en overtuiging van de nv Sportpaleis, coproducent en zaaluitbater.

Er zijn jaren geweest van veel meer technische vernuftigheden om de doodeenvoudige reden dat de kosten daarvan toen op meer voorstellingen afgeschreven konden worden. Maar hét technische snufje van de voorstelling was de armband die de toeschouwers kregen en die per verdieping in de zaal apart kleurig licht kon geven. De bovenverdieping kon wit, de eerste kon rood en het middenplein kon groen, of andersom, of volledig door elkaar, of zonder licht. Dat gaf voortdurend én mooie lichteffecten én een bijzonder gevoel van samenhorigheid en sfeer. De videoprojectie was absoluut opnieuw een meesterwerk. Telkens weer is het bij een concert van Clouseau smullen van wat er op het gebied van beeldschermprojectie gerealiseerd wordt. Muzikaal speelt Clouseau al vele vele jaren met dezelfde muzikanten en dit jaar ook weer met dezelfde blazers. Het zorgt voor muzikale stabiliteit en zekerheid maar het zorgt toch ook voor een tekort aan spontaneïteit.

Elke muzikale interventie is gepland. Elke voetstap van elke muzikant is als het ware volledig uitgestippeld en geregisseerd.

Koen Wauters, van alle markten thuis, is al vele jaren één van de betere zangers die Vlaanderen rijk is. Hij zingt geen noot vals. Als geen ander weet hij wanneer en hoe hij het volk moet bespelen en de show moet maken. Maar hoe goed de techniek, de zanger en de muzikanten ook zijn, er is zoiets als het repertoire en de kwaliteit van de teksten. De voorstelling legde te nadrukkelijk bloot dat vele van de recente liedjes van de groep gewoon van je afglijden en op geen enkele manier aan je zool blijven plakken. Zeker in het tweede deel zakte de voorstelling toch weg omdat er nu éénmaal geen grootse nummers staan op de laatste plaat van de groep en omdat iedereen uiteindelijk toch op hits zit te wachten. Ook het onbekende eerste bisnummer was in dat bedje ziek. ‘Clouseau danst’ was het iets te kunstmatige thema van de voorstelling. Het ‘dansgevecht’ tussen team Koen en team Kris aan het einde van het concert kon niet snel genoeg voorbij zijn. Waarna de muzikanten zich ook nog even verplicht al dansend moesten voorstellen. We moeten dringend op zoek naar goede teksten voor deze groep, wil Clouseau nog een extra generatie overleven. Ook op Kris Wauters zelf staat wel een leeftijdsgrens. Want misschien had het publiek het verschil niet gemerkt indien een andere Clouseau’er op het podium had gestaan.

GT

Ein deutsches Leben Bozar begint het nieuwe jaar met een drukbezet filmprogramma. In de overdaad aan exotische cinema viel ons spiedend oog op een controversiële affiche; een controverse die veel raakpunten met ons eigen verleden vertoont. Bij “Ein deutsches Leben” (2016), het vraaggesprek met de 105-jarige Brunhilde Pomsel, voormalige medewerkster van Jozef Goebbels, plaatsen we in deze kolommen graag een bescheiden voetnoot.

Men zou kunnen aanvoeren dat deze docu de zoveelste opvoering is van een vrouwelijke “Schreibtischtäterin” uit het Derde Rijk, waarin de gekende schuld- en boetesfeer primeert op de historische context. Gingen Pomsel vooraf: Leni Riefenstahl, cineaste in dienst van de nazi’s en Traudl Junge, secretaresse van Adolf Hitler. Beide dames werden op hoge leeftijd op de rooster gelegd over hun leven en werk in Duitslands duistere periode. Steevast werden ze op slinkse manier met de rug tegen de muur gedreven. Zo verging het ook de nog kranige maar blinde Brunhilde Pomsel.

Zij sloot zich vanaf de machtsovername van de NSDAP in 1933 aan bij die organisatie en ging voor de Berliner Rundfunk werken.

Van 1942 tot aan de val van Hitler-Duitsland werkte ze als stenografe voor propagandaminister Jozef Goebbels.

Nicht gewusst De film heeft op technisch vlak niet veel om het lijf. Pomsel is bijna uitsluitend in beeld en aan het woord. Af en toe verduidelijken journaalbeelden datgene waarover verteld wordt.

Alles wordt in zwart-wit getoond. Volgens de makers kwam dit de tijdloosheid van de getuigenis ten goede. Niettemin lijkt de zakelijke sfeer er eveneens op te duiden, dat niets de kijker van de universele boodschap mag afleiden.

Alles lijkt mooi in regie te staan, maar al vlug weerklinken valse noten. Pomsel toont niet het berouw dat men van haar verwachtte.

Voor het ruime publiek, dat door de jarenlange eenzijdige berichtgeving over die periode in het totale onvermogen verkeert zich ook maar een beetje in de Duitse samenleving rond 1930 in te leven, moet het een serieuze klap zijn te horen dat Pomsel haar dagtaak in Goebbels’ organisme “een job als een andere” noemt.

Klap nummer twee ervaart men bij het vernemen dat deze eenvoudige bediende pas na haar vrijlating uit een Sovjetkamp iets over de jarenlange Jodenvervolging vernam. Pomsel had lang daarvoor een Joodse vriendin.

Vanuit Pomsels gezichtspunt, en dat van de ganse publieke opinie in Duitsland en daarbuiten, werd destijds Eva Löwenthal samen

met haar lotgenoten naar oostelijke gebieden overgebracht, teneinde die in cultuur te brengen. Pomsel had bovendien steeds voor een Joodse advocaat gewerkt, totdat die in 1933 emigreerde. Hoe onrechtvaardig is het dan niet de betrokkenheid bij welk kwaad dan ook nog maar te suggereren?

Opgestoken vingertje Het belerende film- en media-establishment komt, zoals uiteraard vooraf afgesproken, toch aandraven met het argument dat men in Pomsels positie iets had moeten weten en daartegen had moeten ageren. Pomsel wringt het pedant opgestoken vingertje vakkundig om.

Plots was er na jaren van peilloze chaos en armoede opnieuw werk, vooruitgang en stabiliteit in Duitsland.

Als iedereen zich daarvoor een aantal opofferingen moest getroosten, het zij zo. De historie van de Einzelgängerin Sophie Scholl leidt tot een inzicht. Scholl, die dacht de geschiedenis te kunnen beïnvloeden, rebelleerde als lid van de verzetsgroep die Weisse Rose en betaalde daarvoor in 1943 met haar leven. Natuurlijk besefte Pomsel dat ze cijfers en statistieken aan het opsmukken was en voelde ze zich erg ongemakkelijk bij de Totaler Krieg-redevoering van haar baas, maar haar tegenargument dat geen van haar critici in de voetsporen van Scholl zou getreden zijn, is pertinent raak.

Dit standpunt heeft niets te zien met het opzijzetten van morele principes in ruil voor carrière zoals Bozar op zijn webstek poneert.

Wat moreel is op een bepaald ogenblik, wordt bepaald door de geschiedenis. Daaraan kan een enkeling op dat ogenblik niks veranderen, hoe erg dat volgens ons hedendaags denkkader ook mag klinken. Hopelijk komt er ooit een dag dat documentaire- en filmmakers dat eens gaat beseffen. Het bashen van oude besjes houdt dan beslist op.

“Ein deutsches Leben/A German Life” kan u bekijken op maandag 30 januari 2016 (aanvang 19:45 uur) in Bozar, Ravensteinstraat Brussel.

De film is Duits gesproken en kreeg vreemd genoeg enkel Engelse ondertitels mee.

Tom

Lam Gods

Restauratie/revelatie

Verbluffend, adembenemend, wonderbaarlijk, overweldigend… De nationale en internationale media waren niet karig met de superlatieven toen in oktober vorig jaar de acht gerestaureerde buitenpanelen van het ‘Lam Gods’ terugkeerden naar de Sint-Baafskathedraal in Gent. Kanunnik Ludo Collin, die de restauratie opvolgt voor de kerkfabriek, sprak zelfs van ‘een mirakel’.

Wedergeboorte van een meesterwerk Toen de restauratie in oktober 2012 van start ging, was het de bedoeling om recente retouches en de geoxideerde vernissen te verwijderen. Gaandeweg ontdekten de restaurateurs dat de verflaag bedekt was met zeer ruim uitgevoerde oude overschilderingen die dateren uit de zestiende en zeventiende eeuw. Die overschilderingen konden worden verwijderd zonder de originele verflaag te beschadigen. En zo geschiedde, met als gevolg dat de restauratie van de buitenpanelen waarvoor anderhalf jaar was uitgetrokken, uiteindelijk vier jaar duurde (door maar liefst tien restaurateurs) en ook veel meer kostte dan oorspronkelijk gepland.

De Vlaamse overheid investeerde al meer dan 1,5 miljoen euro, naast de financiële inbreng van het Fonds Baillet Latour. Maar daarvoor krijgen we heel veel terug: de wedergeboorte van een meesterwerk, een absoluut topstuk uit de kunstgeschiedenis, bijna zeshonderd jaar na de creatie in 1432.

In het Gentse Caermersklooster brengt de tentoonstelling ‘Restauratie/Revelatie’ het verhaal van de belangwekkende restauratie van de buitenluiken. Het is een visuele tocht, dwars door oude vernislagen en overschilderingen, naar het originele werk van Hubert en Jan van Eyck. Beeldmateriaal van voor, tijdens en na de restauratie toont hoe de restaurateurs te werk gingen en welke wetenschappelijke technieken ze gebruikten om hun observaties te bevestigen of om nieuwe informatie aan het licht te brengen. Bijzonder interessant is de levensgrote projectie van de buitenluiken waarin vier jaar restauratie voorbijglijdt.

De ‘Revelatie’ in de titel van de tentoonstelling is niet misplaatst. Integendeel. Door het oorspronkelijke ‘Lam Gods’ terug aan de oppervlakte te brengen, is tegelijk de uitzonderlijk knappe techniek van de gebroeders Van Eyck onthuld. Die valt te ontdekken op de handen en gezichten, zonder de lichtroze lichtaccenten die er later aan toegevoegd werden. Nu zien we hoe de ruimtelijke illu-

sie in de kamer waar de Annunciatie plaatsvindt, onder de ramen met het doorzicht van de stad, van paneel naar paneel harmonisch doorgezet wordt. De driedimensionale illusie, bereikt door de authentieke schilderkunst van Hubert en Jan van Eyck, kan nu opnieuw worden bewonderd. Bovendien zijn nieuwe iconografische elementen ontdekt, zoals de geschilderde spinnenwebben in de hoeken van de nissen achter de opdrachtgevers Joost Vijd en Elisabeth Borluut.

Van Eyck-jaar Wie de tentoonstelling in het Caermersklooster heeft bezocht, kan naar de SintBaafskathedraal om de gerestaureerde buitenpanelen in het echt te bekijken en vast te stellen dat de gedaanteverwisseling die het werk heeft ondergaan inderdaad verbluffend, adembenemend, wonderbaarlijk en overweldigend is. Daarna kan men naar het Museum voor Schone Kunsten, waar ondertussen de panelen van het onderste register van de binnenzijde van het altaarstuk hun restauratie krijgen. In het atelier kan de bezoeker, achter glas, de restaurateurs aan het werk zien.

Die zouden moeten klaar zijn in 2020.

Vlaams minister van Toerisme Ben Weyts investeert al 6,5 miljoen euro in de voorbereiding van het Van Eyck-jaar in 2020. Daarvan gaat 2,1 miljoen euro naar een ambitieuze Van Eycktentoonstelling in het Gentse MSK en 4,4 miljoen euro naar een nieuw bezoekerscentrum in de Sint-Baafskathedraal waar men jaarlijks 400.000 bezoekers wil ontvangen. Indien de restauratie van de binnenzijde van het ‘Lam Gods’ even uitzonderlijke revelaties aan het licht brengt als de buitenpanelen, dan is zo’n massa bezoekers niet uit te sluiten.

Of de restauratie van de binnenzijde in 2020 voltooid zal zijn, is evenwel twijfelachMMMV tig.

Tentoonstelling ‘Restauratie/Revelatie – De buitenluiken van het Lam Gods’, tot 28 mei, Caermersklooster, Gent, www.caermersklooster.be

Boeken

12 januari 2017

13

Patrick Lateur: geestelijke zoon en waardige opvolger van Anton van Wilderode Patrick Lateur vertaalde al Homeros en Pindaros uit het oud klassiek Grieks. Hij maakte gedichten over Franciscus van Assisi (1994) en vertaalde het Canticum evangelicum (2011) van de excentrieke Italiaanse dichteres Alda Merini die in Milaan leefde van 1931 tot 2009. Lateur verblijft elke zomer een tijd in Toscane en stelde twee bloemlezingen samen over de stad Rome ‘Alle schrijvers leiden naar Rome’ (2000) en ‘Amor in Roma’ (2006) met als ondertitel ‘Liefdesavonturen van Catullus tot Claus’. Kortom, hij is zowel een graecus als een latinist, dus een classicus. Zopas verschenen zijn gebundelde Efemeriden, een soort van vluchtige leef- en leesnotities of eendagsvliegen, bij uitgeverij P te Leuven.

Er gaat geen jaar voorbij of er verschijnt een nieuwe uitgave van deze bedrijvige West-Vlaming (°1949) die in Aalst woont en eerst hard gestudeerd heeft vooraleer hij in de openbaarheid kwam met zijn ruime en diepgravende kennis en kunde. Het begon allemaal begin de jaren negentig van de vorige eeuw met zijn eigen dichtbundel Catacomben (Gent: Poëziecentrum, 1991) een mooie titel voor een debuutbundel, want de eerste christenen in Rome verschuilden zich in catacomben of ondergrondse begraafplaatsen. Later volgde nog een vloed van mooie bestudeerde publicaties en deze vloed van boeken lijkt niet meer op te houden. Hij vertaalde het lentelied Pervigilium veneris uit het Latijn (1996) in een helder Nederlands, en niet één versvoet kent vermoedelijk nog een geheim voor deze man die samen met Paul Claes en andere collega’s aan een hoog tempo verzen leest en vertaalt.

Deze geleerde mannen grijpen terug naar de bestaande en dus oorspronkelijke teksten en dit is uiteraard de aangewezen wijze van werken. Niet de boeken over andere boeken of de teksten over andermans teksten, maar de oudste en zuiverste tekstbronnen interesseren deze erudiete taal- en letterkundigen. Vijf jaar geleden bundelde Lateur in Italië in 100 brieven voor het Davidsfonds al een imposant boek met brieven van Plato tot Pasolini en dit

boek werd gewoonweg prachtig uitgegeven en biedt inderdaad een zee van brieven aan die een caleidoscopisch beeld geven van de Grieks-Romeinse oudheid tot op vandaag in onze westerse postmoderne tijden. De laatste brief van Geerten Meijsing, die trouwens al lang op Sicilië woont, is gericht aan zijn collega-schrijver Kester Freriks en Lateur gaf dit tijdsdocument de verrassende titel ‘De lezer als gluurder’. Maar ik dwaal af. Terug naar zijn meest recente uitgave: deze zeer vluchtige Faceboeknotities die een periode van slechts vijf jaar bestrijken, van 2011 tot en met 2016, en waaruit hij een en ander heeft gedestilleerd.

Een kleine goudmijn Hij springt daarin uiteraard van de hak op de tak, maar voor de talrijke vrienden, volgers en lezers van voormalig leraar Lateur bieden deze leesnotities een kleine goudmijn. Een voorbeeld: op zaterdag 23 februari noteert hij heel nuchter en koel: “De trein blijft een favoriete leesplek. Een landschap laten schuiven en je lectuur vastzetten kan je enkel in een treincoupé. Gisteren vulden de lange uren naar en van Maastricht zich met o.m. de Filoktetes van Sofokles in de vertaling van Jos de Haes (1959). De vertaling houdt stand. Morgen vergezellen me op weg naar Ieper de gedich-

ten van De Haes (1920-1974). Hij blijft een van onze grootsten. Waar blijft zijn biografie?”

En dan volgt er stilte tot woensdag 27 februari. Want het is geen dagboek. Niet elke dag verdient een notitie. Het zijn als het ware de bewaarde flitsen van een bevlogen filoloog en levenskunstenaar die zich niet laat opsluiten in de verveling en de lethargie van morbide middelmatige geesten. De boeken van anderen die hij zelf graag leest en de andere boeken die hij zèlf schrijft, vormen het onmisbare geestelijke voedsel van de leerlingen en lezers.

Soms publiceert hij zelfs plots een haiku tussenin. In het rotsachtige en soms woeste Bretagne noteert hij op 23 april 2015, bij het zien van een calvarie of kruisweg, deze haiku: Mosgroen op de mond, de treurzang amper hoorbaar.

Passiespel in steen.

Lateur met zijn grijze lange haardos wordt met al zijn geleerdheid ook nooit pedant en vergeet ook zijn humor niet. Op donderdag 10 december 2015 ziet hij het volgende: “Er is weer een Umbrische boer in zijn akker gezakt.

En ondergronds werd hij begroet door een paar Etrusken die daar sinds de derde eeuw v.C. ongestoord lagen te rusten in twee grote sarcofagen en twee kleine askisten.”

Zelfs wanneer hij zich op het domein van de humor bevindt, verliest hij de ernst van het leven niet uit het oog. Het boek heeft een groot formaat en telt slechts 62 bladzijden.

Maar het is een boek voor fijnproevers en opent meteen het nieuwe literaire jaar. En bevestigt nogmaals dat deze classicus een waardige opvolger en waarlijk een soort van geestelijke zoon van onze onvergetelijke Anton van Wilderode moet zijn. Het is zo. Geloof mij maar, want ik volg deze gids uit de catacomben en de antieke wereld al jaren. Altijd met

een zeker genoegen. Hij houdt stand zoals zijn grote Roergangers en geestelijke vaders als Van Wilderode, Van Herreweghen en anderen.

Hoewel hij niet leeft als een monnik en geen brevierende priester is, kent hij de regel van Benedictus, en dit is geen flauw grapje, want ook dit boek vertaalde hij verleden jaar voor de uitgeverij Lannoo te Tielt. Lateur houdt stand en hij is ook een heer van stand.

Hendrik C arette

* Efemeriden, notities van Patrick Lateur, Leuven; Uitgeverij P., 2017, 64 bladzijden, 15 euro en 3 euro portkosten. ISBN BE 08 4310 5290 8113. Te bekomen bij de uitgever Leo Peeraer, Sint-Anthoniusberg 9 in 3000 Leuven. Of via e-mail: contact@uitgeverijp.be De oplage bedraagt slechts 450 exemplaren.

Vlamingen aan het oostfront: een kennismaking In 1995 verscheen bij het Vlaams Nationaal Studiecentrum het boekje “Terug naar het Oostfront” van de hand van Peter Dejaegher, toen redacteur van het Volksunie-weekblad ‘Wij’. Het nogal flodderig uitgegeven boekje was na korte tijd uitverkocht. De auteur, nu kabinetsmedewerker van Vlaams minister Sven Gatz, heeft thans het toe te juichen initiatief genomen een enigszins herwerkte en geactualiseerde tweede editie van zijn werk in eigen beheer uit te geven.

Voor zijn geschiedenis van de Vlaamse oostfrontvrijwilligers tijdens de Tweede Wereldoorlog baseerde Dejaegher zich op gesprekken die hij voerde met vijf gewezen oostfronters:

Bert de Gruyter, Omer Schoofs, Toon van Overstraeten, Jan Vincx en Oswald van Ooteghem.

Enkel de laatste is nog onder ons. Het zijn stuk voor stuk diepmenselijke verhalen. Daarnaast liet Dejaegher zich adviseren door Frank Seberechts en Bruno de Wever. Aan de eerste negen hoofdstukjes werd zo goed als niets gewijzigd.

In het tiende hoofdstuk gaat Dejaegher de vergelijking aan tussen de oostfrontvrijwilligers en de Syriëvrijwilligers maar drukt zich heel genuanceerd uit. Het laatste hoofdstukje behandelt drie opmerkelijke onderwerpen waar sinds 1995 de gewezen oostfrontstrijders ter sprake kwamen: het decreet-Suykerbuyk of de pogingen van een meerderheid in het Vlaams Parlement om eerherstel en een financiële compensatie aan repressieslachtoffers te geven; het

ontslag van Vlaams minister Johan Sauwens omdat hij aanwezig was op een feest van het Sint-Maartensfonds, en het initiatief van een groep Vlaamse intellectuelen verenigd in de groep Voorwaarts, dat leidde tot een resolutie van het Vlaams Parlement waarmee het oorlogsverleden verzegeld werd.

Alles samengenomen vormt het verzorgd uitgegeven boekje een prima kennismaking met “Vlaanderens weezang” aan het oostfront, en de naoorlogse geschiedenis ervan.

Pieter Jan Verstraete

Peter Dejaegher; “Terug naar het Oostfront”; Brave New Books, 2016. 89 blz., gen.

Prijs: 16 euro ISBN 978 94 0215 727 7

Bob Mau 90/10: Vlaams tekentalent Bob Mau (1926-2006) behoorde tot de generatie tekenaars die het Vlaamse stripverhaal op een hoger peil brachten. Naast hem denken we aan Marc Sleen, Willy Vandersteen, Bob de Moor, Jef Nys, Armand Panis…

De in Mortsel geboren Bob Mau droomde als jongeling ervan om in Antwerpen de tekenacademie te kunnen volgen. Vader Mau vond dat maar niets. Een kunstopleiding leidde in zijn ogen rechtstreeks naar een beroep als ‘gevelschilder’.

Onder dwang van zijn vader volgde Bob dan maar een architectenopleiding. Na drie jaar gaf hij er echter de brui aan. Nog tijdens de bezetting begon hij op zelfstandige basis als reclametekenaar. En met succes. Tekenen, beeldhouwen en schilderen bleven hem levenslang boeien.

Kari Lente Na de oorlog werkte Mau voor diverse bedrijven en firma’s. Ook stond hij voor een reeks jeugdboeken in voor de illustraties.

Hij had een meer dan voltijdse baan. Iedere opdracht werd door hem tot in de puntjes verzorgd en tijdig afgeleverd.

Enkel tijdens de weekeindes werd er niet getekend. Die waren voor het gezin en vrienden bestemd.

In de loop van de jaren 1950 begon hij ook stripverhalen en cartoons te tekenen.

Voor ons eigen ’t Pallieterke tekende hij tussen december 1957 en januari 1959 127 satirische tekeningen, die meestal nauw aansloten bij de binnen- en buitenlandse actualiteit en maatschappelijke veranderingen. Eind oktober verleden jaar werd onder meer over zijn ‘pallieteriaanse’ cartoons in zijn woonplaats Brasschaat een tentoonstelling gehouden. Aan deze expositie werd toen in ons blad de nodige aandacht besteed. In 1994 organiseerde Brabant Strip in Leuven een eerste tentoonstelling aan zijn oeuvre.

In de jaren vijftig en zestig van vorige eeuw werkte Bob ook mee aan tijdschriften als “Katholieke Digest”, “Ons Land” en “Het Katholieke Verzekeringsblad”. Nationale bekendheid kreeg hij vanaf 1962 toen hij voor “Gazet van Antwerpen” een modern stripverhaal begon te tekenen.

Zo werd “Kari Lente” geboren; de eerste vrouwelijke hoofdfiguur in een strip in Europa.

Zonder onderbreking verscheen de strip in

“Gazet van Antwerpen” tussen 1962 en 1994.

In totaal 145 verhalen die achteraf, vanaf 1965, in albumvorm verschenen. Enkele “Kari Lente”-verhalen werden ook in “Het Belang van Limburg” en zelfs in “Het Friesche Dagblad” opgenomen.

Het was alvast een schitterend idee om naar aanleiding van zijn 90ste geboorte- en tiende sterfdag naast de tentoonstelling ook een gedenkboek uit te brengen. Het mooi uitgegeven boek, volledig in vierkleurendruk en op groot formaat, kreeg de titel “Uit de archieven van Bob Mau” mee. Naast een overzichtelijke biografische inleiding door zijn echtgenote Simone, volgt een bloemlezing uit het rijke oeuvre van Bob Mau. Als slot volgen er drie verhalen uit de “Kari Lente”-reeks, die hier voor het eerst in ingekleurde versie in albumvorm verschijnen. Een gedenkboek om u tegen te zeggen, en een besliste aanrader voor al onze lezers en stripverzamelaars. Tevens een aanwinst voor het boekenplankje met werken over ons eigen weekblad dat al mag uitkijken naar zijn 75ste verjaardag. Misschien laat onze hoofdredacteur tegen dan wel een speciale kunstzinnige postzegel ontwerpen?

Pieter Jan Verstraete

Tom Bouden, “Uit de archieven van Bob Mau”, Gent, Hauwaerts Uitgeverij, 2016. Ill, [208] blz. geb., 45 euro (+ 6 euro verzendingskosten) ISBN 978 90 8250 974 8 Te koop in de webwinkel van ’t Pallieterke, of telefonisch 03.232.14.17

14

Brieven

12 januari 2017

Wereldvreemde rechters

Vingertje opsteken?

Pallieterke, Bart De Wever is de schietschijf, want hij deed uitspraken als “Wereldvreemde rechters” en “Le gouvernement des juges”. Echter, gelijk heeft hij. De rechterlijke macht zit inderdaad opgezadeld met (politiek benoemde) “Eminenties” die gewoon hun opinie opdringen, wet of geen wet. Het gaat hier niet enkel over de perikelen in verband met de “reizende vluchtelingenfamilie” uit Aleppo die asiel moet krijgen in België. Dat door Francken (terecht) geweigerd wordt.

Er zijn nog andere terreinen waar de rechters een loopje nemen met de bestaande wetten.

Zo voorziet de arbeidswetgeving dat bij de zgn. “dringende reden” de werkgever maximaal drie dagen de tijd heeft om de werknemer in kwestie te ontslaan zonder vergoeding. De voorbeelden zijn legio waar de termijn van drie dagen op “initiatief” van de rechters uitgebreid wordt tot weken, zelfs maanden. Zij leggen gewoon de wet naast zich neer en ook op het Hof van Cassatie” speelt gewoon dit spelletje mee.

Ander verhaal. Wanneer de eigenaar van een huurwoning deze wenst te verkopen, zegt de wet dat de huurder maximaal zes maanden de tijd heeft om de woning te verlaten. Hier kan de huurder vaak met toestemming van “Mijnheer de juge” zijn verblijf rekken tot twee jaar en meer, wet of geen wet. Zelfs al betaalt hij geen huur (meer). De eigenaar kan gewoon de pot op.

Dit is maar een greep uit het lijstje… en zien wij meer en meer gevallen waarbij rechters hun laars aan de bestaande wetgeving lappen.

Zo interpreteren de rechters dus hun ‘onafhankelijkheid’. En dan doet ‘superrechter’ Paul Lemmens bij het EHRM in Straatsburg uitspraken als: “De burgers moeten bij een onafhankelijke justitie terecht kunnen om hun rechten te laten beschermen.”

Doe zo verder Mijnheer De Wever. Iemand moet het voor de burger opnemen.

Marcel Melkebeke - Zonnegem

Vinger in de klas?

Pallieterke, De dialoogschool volgens Lieven Boeve: leerlingen mogen geen vinger meer opsteken in de klas want te voordelig voor sterke leerlingen. Volgende stap? te Vlaams in de klas?

Zwijgen! Te verstandig in de klas? Zwijgen! Te katholiek in de klas? Zwijgen! Te Vlaams, verstandig en katholiek in de klas? Zeker zwijgen!

Hoera! Weg met ons! Proficiat, mijnheer Boeve.

Francis Kermans - Kontich

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Pallieterke, Leerlingen steken in de klas hun vinger op als ze het antwoord weten op een vraag van de leraar. Maar nu is dat plots fout, want asociaal. Alleen de slimmen komen hierdoor immers aan het woord ten nadele van de minderen.

Het beeld van de leerkracht die vraagt te luisteren en te antwoorden wanneer het hem past, is voor grote onderwijshervormers zoals katholiek Boeve passé. Bij het gemeenschapsonderwijs GO! heet het dat “er vandaag meer interactie is tussen leraars en leerlingen. Lesgeven is vandaag veel meer coachen en ondersteunen geworden.” Klinkt mooi, maar met een bekwame, gedreven lesgever is het al altijd zo geweest!

Via vingertjes in de lucht peilt de leraar wie antwoorden kan of wil. Een bewijs van minstens aandacht. We niet zwaait weet het inderdaad niet of heeft er geen zin in of droomde weg. En wat doet een goeie leerkracht dan?

De hele klas erbij betrekken. Coachen! De minder reagerende vingertjes aanspreken om voor heel de groep interesse te “kweken”. Heel de klas samen antwoorden laten vinden, net zoals een artiest ook niet pal in het midden van het podium blijft staan kwelen, maar elke hoek van de zaal aanspreekt en contact maakt.

Vinger omhoog is een bewijs van interesse en aandacht van sommigen, maar vooral een aanknooppunt (via die “slimmen”) voor de leerkracht om heel de klas en elke leerling gevat bij d e les te betrekken.

Ons Vlaams onderwijs dondert door de asielinvasie pijlsnel naar beneden! Te veel en te diverse leerlingen, en dus twee leerkrachten per vak? Eén voor de klas om les te geven en een tweede om te begeleiden? Maar wie zal dan vooral begeleid worden? Juist!

Terloops. Elke leerling mag van mij met het vingertje wijzen naar de Vlaamse regering.

Die kookt van een onverteerbare dikke pap op basis van teveel keuzes. Teveel koks bederven de brij.

Die “koks” zijn de experten, de profs en de specialist die de mensen die dagelijks voor de klas staan kleineren met hun “expertises”, vaak pedante bemoeizucht met boekenwijsheid.

Dat alles terwijl de praktijkmensen, de leerkrachten, zelf niet of te laat hun vinger mogen opsteken.

Reddy de Mey - Oostende

Gedaan met de slimste mens?

Pallieterke, Een pedagoog van een hogeschool vindt dat het moet gedaan zijn met een vinger op te steken om een antwoord te geven op een vraag die de leraar stelt! Uiteraard springen de pedagogen van de Guimardstraat daar gretig op en zullen ze zelfs verbieden dat zo’n dingen nog gebeuren.

Te discriminerend voor de zwakkere leerlingen! Een verstandige leerling mag dat niet laten blijken en moet zwijgen. Op alle tv zenders krioelt het van spelletjes en quizzen, denk ook aan Blokken, voor jong en oud, waarop snel moet gedrukt worden op een knop, moet gelopen worden om aan bvb. een bel te trekken als men het antwoord op de gestelde vraag kent.

Moet gedaan zijn wegens te ontmoedigend en te discriminerend voor de andere kandidaten.

Guimardstraat en pedagoog (De Backer?) van de hogeschool, graag een reactie.

Jo Heeman – Sint-Niklaas

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Kruisende woorden oplossing 1039

“Zieke” Bert Anciaux Socialist Bert Anciaux wil dat NMBS psychisch zieke mensen niet vervolgt wegens zwartrijden. Natuurlijk, hij denkt in de eerste plaats aan zichzelf. Dan mag hij zelf gratis rijden met de trein.

Silke Cremers - Antwerpen

N P

L

A

A U D

X

A A

T

S

I

O

E

L

S

T O R

T

X

P O S

T

X

S

K

S

E M S

X

S

R

X

R O X

L

P

A R D B A A R X

E

I

N D E

G E

A

X

L

E

X

R U

I

M X

E

L

A N S

I

E

R

E

R

S

N X

E

T

E

K

Wereldvreemd?

Ezelsoren

Pallieterke, Nee, maar wel benoemd met een partij- of logekaart. Rechtse regering? Links probeert stokken in de wielen te steken. Dit land is door en door rot. Verandering is niet mogelijk omdat alle politieke partijen het smerige spel meespelen, en éénmaal in hun ivoren toren zijn ze baas, de rechters, en wee degene die op een van hen iets aan te merken heeft. Ze beschermen hun plaats van “onaanraakbare”.

Ook een collega rechter die niet in die carrousel wil meedraaien of geen lid van de loge worden, moet voor de bijl. Gelooft ge ’t niet? Lees “Boete zonder schuld” van Jan Beirens. Een waarheid als een koe: ”Er zijn bijna geen rechters, het zijn bijna allemaal “krommers” (ergens gehoord).”

Jan Knippenberg - Maaseik

De Kesel Pallieterke, Bij het doornemen van mijn “Bijbel” ook de brief van ene Siegfried Verbeke gelezen i.v.m. de uitlatingen van De Kesel (kardinaal) en Paus Franciscus (voormalige buitenwipper uit Argentinië) die het beiden zoals Verbeke opnemen voor de Islam. Ik citeer even Verbeke die zegt: “lees de koran waarin de Christenen niet alleen met veel respect behandeld worden...) enz. enz. Ik weet echt niet uit welke beerput Verbeke zijn stelling heeft geschept, maar laat me toe even enkele citaten uit de koran omtrent dit “respect” aan te halen: Hoofdstuk 9 vers 29 : “bevecht, doodt al wie niet in Allah de Moslim-god gelooft.” Onder Hoofdstuk 31 vers 61 leert men wat Joden betreft: “zij wezen vervloekt, doodt ze waar je ze kunt vinden zonder mededogen.” Betreffende de Christenen die ongelovigen zijn zegt Hoofdstuk 47 vers 4 van die zelfde Koran: “waar je ze vindt doodt ze in een grote slachting.” En dan wil Verbeke ons de les spellen en zeggen dat we De Kesel en Franciscus in hun Lemmingen-mentaliteit moeten volgen...en wees benieuwd of Siegfried zijn andere wang zal aanbieden als je hem ontmoet en hem een keiharde lel op zijn facie verkoopt.

De briefschrijver die volgt op het orakel van Verbeke weet wel beter met zijn waarschuwing over valse profeten...

H.V.G. - Antwerpen

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, Met Kerstmis heb ik van mijn toekomstige schoondochter het boek “De wissel van de macht” van Marc van de Looverbosch gekregen. Toen ik bladzijde 510 van dat boek las, rezen de haren mij te berge.

Enkele weken geleden hebt U een lezersbrief van mij gepubliceerd waarin ik stelde dat Kamerverkiezingen samenvallend met de gemeenteraadsverkiezingen geen Kamer konden opleveren die het vijf jaar zou kunnen uitzingen.

De door mij geciteerde grondwetsartikelen zijn echter nog niet in werking getreden. Daarvoor is een bijzondere wet nodig, een nieuwe staatshervorming dus. Dat blijkt uit de overgangsbepalingen.

De tsjevenstrategen hebben bijgevolg vrij spel. Een nieuw verkozen Kamer kan dus nog altijd gedurende vijf volle jaren het beleid bepalen. Met dat voor ogen moet men de actualiteit dus volgen. Bart De Wever en de zijnen moeten dat goed voor ogen houden.

Mijn beste wensen voor een strijdbaar 2017.

Luc L amine - Rotselaar

De Vlaamse vakman

Populisme...of zelfverdediging ?

Pallieterke, Blijkbaar is er in Europa een probleem met een aantal exotische plantensoorten die de oorspronkelijke vegetatie overwoekeren en in het voortbestaan bedreigen. Een verrassend gelijklopend probleem met die ‘andere invasie’.

Wim Peeters - Turnhout

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B I N N E B U T X A G C I E R X A D G M A I L E Z X B L I F A L I X S G A A N V A H M G X E T I H A R T I J E R X T E K I D E E X L D E N N E

Verhofstad: kandidaat-voorzitter Europees Parlement

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

12 januari 2017

De zonnebank van Dusbaba Vorige week had ik het over de fratsen van Johnny Dusbaba. Sommige lezers zullen zich waarschijnlijk afgevraagd hebben: wie is die Dusbaba in godsnaam? Dat ga ik jullie vertellen. In 1977 kwam Johnny van Ajax naar Anderlecht, hij was toen 21 jaar. In korte tijd groeide hij uit tot een van de meest gevreesde verdedigers in de Belgische competitie. Zijn motto was: “Als er geschopt moet worden, dan schop ik het eerst!”

Sin De Nederlander werd geboren in de Schilderswijk, een beruchte volksbuurt in Den Haag. Men moest daar zijn mannetje staan om te kunnen overleven. Zoals veel van onze noorderburen is hij na zijn voetbalcarrière bij ons blijven plakken. Hij woont nu in Oostende, waar zijn vrouw een kledingzaak uitbaat.

Zijn vader was een marktkramer en dat zat Dusbaba duidelijk in de genen. Men moest hem wel in de gaten houden. Ik kocht ooit een zonnebank van Johnny. Hoe meer mijn vrouw eronder kroop, hoe witter zij werd.

Waarschijnlijk staken er gewone neonlampen in het toestel. Toen ik hem om uitleg vroeg, zei hij mij serieus aankijkend: “Er moet iets met haar huid aan de hand zijn!” Ja, dat zal wel.

Oliebol Hij was steeds op zijn hoede, maar toch hebben we hem na een vriendschappelijke match in Sevilla goed liggen gehad. Hij had stiekem zijn nieuwe vriendin meegenomen.

Buiten enkele spelers kende niemand die vrouw. Hij had voor haar een kamer geboekt, een paar verdiepingen hoger dan waar de ploeg sliep. Na de wedstrijd bracht hij haar een bezoekje. Toen hij de volgende morgen naar zijn kamer wilde terugkeren, kreeg hij de deur niet meer open, ze was geblokkeerd. We hadden een grote kast, die in de gang stond, voor de deur geschoven. We hoorden hem roepen: “Klootzakken, klootzakken...” Onze verzorger Fernand Beeckman is hem een tijdje later komen bevrijden, juist op tijd om nog de bus te halen die ons naar het vliegveld moest brengen.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Na vier jaar Anderlecht verliet Johnny Dusbaba verrassend de paars-witten. Raymond Goethals, die trainer was van Standard, maakte zijn kop zot om naar Luik te komen. Van in het begin was er ruzie met Roger Petit, de grote man van Standard, om geld. Ging je met Petit in de clinch, dan had je één zekerheid… je vloog buiten!

Dat gebeurde dan ook. Toen heeft Johnny zich volledig laten gaan. Hij woog wel honderd kilo toen hij toch nog werd gevraagd door NAC Breda. Het was niet om aan te zien. In de Kuip, tegen Feyenoord, werd hij door 50.000 mensen uitgescholden voor ‘oliebol’.

Hij besloot ermee te stoppen. Maar dat is niet helemaal juist. Hij speelde nog bij SintNiklaas. Zijn vrouw deed daar de markt, maar ze kon moeilijk een vaste standplaats krijgen.

Hij is daar dan een jaartje gaan voetballen.

Daarmee was dat dan ook in orde...

Gille van Binst

En maar prutsen Achteraf nog minder. Alle aan het “verwachte spektakel” bestede bladzijden en zendtijd verdienden beter. Al denkt organisator Rik Debeaussaert daar stellig anders over. De man beleefde absolute topmomenten. Hij lachte de ganse vaudeville rond “zijn” kampioenschap weg met de dooddoener “slechte reclame is ook reclame”. We gunnen hem dat pleziertje, al zal ook hij wel weten dat de momenten van zijn BV-statuut volledig geschraagd werden door de voetbalwinterstop.

Als de bal even niet rolt, is het blijkbaar tijd om aan hervormingen te denken die alweer garant staan voor, ook alweer, “meer spektakel”. De “grote vijf” van de Jupiler League vinden unisono dat ze op drie fronten, de Europese en eigen competitie en het bekervoetbal, te veel matchen spelen.

Gemakshalve vergeten ze dat ze daar in de eerste plaats zelf verantwoordelijk voor zijn. Het was niet in de bestuurkamers van KV Kortrijk, AS Oostende, SC Charleroi of KV Mechelen dat men pleitte om in eerste klasse de competitie met 18 ploegen en 34 matchen af te schaffen, om plaats te maken voor het huidige systeem met 16 ploegen en de 30 matchen van de “reguliere competitie”, gevolgd door 10 play-offwedstrijden, samen goed voor … 40 matchen.

Wie zijn achterste verbrandt, moet op de blaren zitten. Dat spreekwoord kennen ze bij Club Brugge. Daar wil men terug naar 18 ploegen zonder play-offs. Kunnen we inkomen. In Gent verslikte de geestelijke vader en verdediger van het play-offsysteem Ivan de Witte zich in zijn koffie. Zijn “tegenvoorstel” volgde prompt. De Witte wil van 16 naar 14 ploegen mét play-offs. Om het prutsen compleet te maken, wil Anderlecht 12 clubs

Er is wat te doen geweest rond de omloop in Oostende waar voorbije zondag het BK veldrijden werd georganiseerd. Voor sommigen was de zandstrook te lang omdat de crossers dan te veel moesten lopen.

Wat op zich gezond is, maar niet bevorderlijk voor het veldrijden als dusdanig, omdat daar de klemtoon moet liggen op rijden. Voor anderen kon er geen zand genoeg zijn. Waarop een afgevaardigde van de KBWB ter plaatse de knoop ging doorhakken. Als er te hakken valt, hadden ze geen betere kunnen vinden. Met als resultaat dat de zandstrook, na zorgvuldig uitgevoerd meetwerk, werd ingekort van 300 tot 250 meter. Punt aan de lijn en discussie gesloten.

Demonstratie

In geval van nood

Daar is hij weer

Zeg nog dat de Chinezen geen gulle jongens zijn. Axel Witsel kan erover meepraten nu hij in ruil voor achttien miljoen euro per jaar bij de Chinese eersteklasser Tianjin Quanjian zijn dribbelkunsten gaat vertonen. Achttien miljoen dat is een zakcentje van een slordige vijftigduizend euro per dag, als we goed rekenen. “Dat aanbod kon ik niet weigeren, want ik moet aan mijn familie denken”, kregen we te horen. We kennen hun levensstandaard niet, maar we nemen aan dat Witsel en zijn familie met twee miljoen van onze oude knotsen per dag hun gangen kunnen gaan. Moesten ze daarmee dan toch de touwtjes niet aaneen kunnen knopen, kan hun getalenteerde voetballende telg nog altijd een stiel leren.

Naast die jaarlijkse achttien miljoen heeft Witsel ook nog eens vijftien miljoen euro tekengeld tegoed.

Omdat hij het breed kan laten hangen, staat hij een deel daarvan af aan zijn vader Thierry.

Het blijft in de familie. Een ander deel gaat naar zijn manager Luciano D’Onofrio omdat die mee de transfer tot stand heeft gebracht. De gewezen ondervoorzitter van Standard werd in 2007 al veroordeeld voor heling en kreeg toen verbod nog langer een officiële makelaarsfunctie uit te oefenen.

En dan? Hoor ze eens lachen. Daar kunnen ze zich binnen het kransje van de Luiks-Marseillaanse vriendenkring alleen maar lustig over maken.

Roskammen

Het gezegde “much to do about nothing” kwam zelden zo tot zijn recht als bij alle trammelant rond het nationaal kampioenschap veldrijden en de erin verwerkte “beruchte” zandstrook. De verwachte winnaar won in Oostende. De rest van het deelnemersveld speelde een figurantenrol. Meer was er vooraf al niet te vertellen.

Hakker

We reizen om te leren

15

“Wedden dat Wout van Aaert het BK wint?” zei onze nonkel Tuur langs zijn neus weg. Goed geprobeerd, maar dat ziet ge van hier nonkeltje. Akkoord, er stonden nog een twintigtal andere crossers aan de start in Oostende, maar de kans dat Van Aert er een onemanshow zou van maken, was voorspelbaar.

En zo geschiedde. Amper gestart, mochten de achtervolgers de boeken al dichtdoen.

Bleef alleen de vraag wie naast Wout mee op het erepodium mocht. Die eer viel Kevin Pauwels en Laurens Sweeck te beurt. Waarmee in een notendop alles gezegd is over dat BK, en we al mogen vooruitblikken naar het wereldkampioenschap veldrijden op 29 januari in het Luxemburgse Bieles, waar de concurrentie voor Van Aert een pak zwaarder zal zijn.

Met glans geslaagd Zestien wedstrijden op rij ongeslagen in de Proximus League. Met alle respect voor Roeselare, maar dat kon niet blijven duren. Dat vonden ze op de Bosuil ook. Meer dan twaalfduizend supporters trokken daar alle registers open om hun ploeg aan te moedigen, in het besef dat het zo goed als de laatste kans was om weer mee te doen in de strijd voor de titel.

De spelers hebben niet alleen hun opdracht volbracht, de manier waarop was ook bemoedigend. Met de lat en de paal, die een ruimere zege in de weg stonden, als stille getuigen.

Doelman Biebauw van Roeselare deed er dan nog een schepje bovenop door fanatiek en met

in een eerste klasse A en 12 in een eerste klasse B, als beste formule sinds het warme water is uitgevonden. Telkens is het verborgen agendapunt, behalve in Brugge, “weg met de kleintjes”.

Sloophamer “Tussen experimenteren en verneuken is het verschil klein”, oordeelde sportjournalist Hans Jacobs in Het Nieuwsblad. Gelijk heeft hij, al nam hij niet gepruts aan het nationale voetbal op de korrel, wel wat atletiekbobo’s op wereldniveau willen afbrengen. Ook in de sport lijkt het alsof alles wat “gevestigde waarde” heet, hoogdringend onder de sloophamer van “de nieuwe tijd” moet komen. Wat is er in hemelsnaam mis met de formule van de tienkamp voor mannen en de zevenkamp voor vrouwen? Niks.

Tenzij in de koppen van sommige bobo’s die van beide disciplines achtkampen willen maken, waar geen enkele tienkamper of zevenkampster om vraagt.

Nafi Thiam is alvast niet van plan voor een nieuw nummer te beginnen trainen. Gaat de zevenkamp overboord, is de kans groot dat de olympische kampioene zich tijdens de Spelen van Japan volledig toelegt op haar lievelingsnummer, hoogspringen. Toeval of niet, Ashton Eaton, de grootste tienkamper aller tijden, heeft aangekondigd dat hij er op zijn 28ste mee kapt. “Waarom zouden we de manier waarop atletiek wordt gepresenteerd niet mogen veranderen?”, vraagt Sebastian Coe, voorzitter van de internationale atletiekfederatie. Misschien omdat zaken veranderen niet altijd hetzelfde is als die verbeteren? Of is die vorm van redeneren te simpel in de ogen van would-behervormers, ongeacht hoeveel er zijn, en in eender welke sport? stijl zijn doel te verdedigen. Zover zijn ze al op de Bosuil. Maar de mosselen zijn nog niet aan wal. De titel is nog ver af, tenzij ze de volgende negen wedstrijden allemaal winnen, als het niet te veel gevraagd is.

Waarom niet?

Eens Kerstmis en Nieuwjaar voorbij, is voor de grote hoop van de eersteklassers het trieste afscheid van hun familieleden weer aangebroken omdat er een oefenstage in een exotisch oord op het programma staat. KV Kortrijk zocht het dicht bij huis in het Nederlandse Mierlo.

Eupen is het dan weer gaan zoeken in Qatar waar ze tegen niemand minder dan Bayern München een oefenwedstrijd mogen spelen.

Al de andere eersteklassers zijn, op KV Mechelen na, hun spieren aan het losgooien onder de Spaanse zon. Dat soort stages is aan Malinwa niet besteed. Waarom niet?

Daarom niet Waarom zou de Mechelse lucht moeten onderdoen voor die van Spanje? En het geplande oefenmatchke tegen Rupel Boom is ook niet te versmaden. Het heeft dan nog als voordeel dat de spelers niet gedwongen zijn om in hun vrije tijd tot vervelens toe te moeten klaverjassen met hun maten. Ze kunnen evengoed thuis met hun eigen madame kaarten, of andere spelletjes uitproberen. Plus dat ze de vrije keus hebben om onder de wol te kruipen als het hen uitkomt. Wat de vorm toch ook ten goede moet komen, aldus de woordvoerders van Malinwa.

Klaar voor de strijd?

KV Mechelen speelt op 22 januari de eerste thuismatch van het nieuwe jaar tegen Westerlo.

Daar zal uitgemaakt worden wie het bij het rechte eind had. De thuisblijvers van Malinwa of de lustige globetrotters van Westerlo die in de loop van deze week nog een oefenmatch tegen Shanghai Shenxin op het programma hebben staan. Als zelfs de Chinezen er de lange reis naar San Pedro del Pinatar voor over hebben, moet het daar bijzonder gezellig zijn. We gunnen de mannen van Jacky Mathijssen de deugddoende stralen en vitamines van de Spaanse zon, want de strijd met rode lantaarn Moeskroen gaat de komende weken nog veel energie eisen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

12 januari 2017

Een exclusief gesprek met Dyab Abou Jahjah

“Tegenwoordig kan je me ook boeken in een latexpakje” We treffen Dyab Abou Jahjah op de nieuwjaarsreceptie van de burgerrechtenbeweging ‘Movement X’, waar de Libanese Brusselaar de trotse voorzitter van is. Mevrouw Jahjah heeft net de living gedaan. De leden moeten uitwijken naar de keuken, die al gauw tot de nok gevuld is. Slechts twee stoelen zijn nog vrij.

Movement X blijkt uit zes man te bestaan, inclusief de charismatische leider die prompt met een megafoon op de keukentafel springt.

“Dood aan racisten, N-VA’ers en joden! Leve de democratie!”, schalt het door de ruimte. De glazen op het schap trillen dreigend. Zijn woorden kunnen op veel bijval rekenen bij de uitgelaten schare toehoorders, die prompt op zoek gaan naar het scherpste keukenmes.

Mevrouw Jahjah heeft het echter niet begrepen op de manifestatie, die niet werd aangevraagd, en zet bij wijze van represaille Youssef Kobo prompt aan de deur. “De kleine slaapt.

Lawaaimakers hebben we hier niet nodig.”

Toen waren ze nog met vijf, en zes dampende kopjes muntthee.

Een halfuur later zit de receptie er alweer op. Terwijl mevrouw Jahjah met een sponsje de graffiti met opschrift “Kill all juice” van de ijskast wast, troont Abou Jahjah ons mee naar de living. “Het Pallieterke? Dat ken ik niet, maar dat zal ongetwijfeld een fascistisch blaadje zijn dat niet weet dat ik het beste voorheb met iedereen.”

Het viel ons op dat er geen vrouwen aanwezig waren op de verder uitstekende nieuwjaarsreceptie van burgerrechtenbeweging Movement X? Ook geen autochtonen, homoseksuelen, transgenders…?

“Stop al maar! Jeanetten, transdinges en vrouwen moeten hun eigen burgerrechtenbeweging maar oprichten. Begrijp me niet verkeerd. Onze leden zijn voor gelijke rech-

ten voor iedereen! Behalve voor vrouwen en bruinwerkers. Maar we steunen ze wel, hoor.

Zolang ze onze échte leden en de rechten die er écht toe doen niet in de weg lopen met hun vuiligheid. Dat begrijpt toch ieder zinnig mens... ogenblikje.”

(Er komt een telefoontje binnen van Karel Verhoeven, hoofdredacteur van De Standaard.

Jahjah wordt met onmiddellijke ingang aan de deur gezet, wegens zijn steun op sociale media aan een terroristische aanval in Israël.)

Een streep door uw rekening?

“Ach nee. Ik heb het altijd een fascistische gazet gevonden. Met hun AVV/VVK. Als het erop aankomt, blijven het zionistenvriendjes!

Ik heb ze niet nodig. Ik zit in het lezingencircuit, mijnheer. Weet je hoeveel linkse rakkers tegenwoordig betalen om een avond lang uitgescholden te worden voor racist?

Dat houd je niet voor mogelijk. Die mannen krijgen daar maar niet genoeg van. Je ziet ze dan in de zaal genieten. Op het zieke af soms.

Die kerel van de Afspraak, Bart Schols, zat er ook. Toen ik zei dat de Vlaming als racist geboren is en als racist zal sterven, riep hij: “O ja, Dyab, sla me dan! Ik ben een megaracist!” Dat was even schrikken.

Niet met mij, hé. Dat was onmiddellijk bijbetalen. Zoiets pik ik niet. Racisten! Maar sinds kort kan je me dus ook boeken in een latexpakje. Mits een meerprijs, uiteraard.”

De grond van de zaak blijft natuurlijk

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

De grote vakantie begint. Er wordt uitgezwermd naar Marokko, Sicilië, Kreta, Turkije en de Griekse eilanden tussen Europa en Azië in. Daarvoor worden geen gammele bootjes gebruikt. Het Vlaams Onderwijs heeft opgelucht ademgehaald: de zoveelste onderwijsmisvorming is nog niet tot stand gekomen. Het federaal parlement besluit een bijzondere studiecommissie op te richten om na te gaan hoe 21 juli met meer luister kan worden gevierd.

Het voorzitterschap valt toe aan de N-VA, dat belooft niet te fanatiek te zullen zijn.

D E F G

Augustus Augustus wordt een eerder rustige maand. In de vakantieluwte kondigt de katholieke onderwijsbaas Lieven Boeve aan dat stil blijven zitten in de klas niet meer van deze tijd is en dat beweging gezond en onmisbaar is. Het stilzitten in de klas zal bijgevolg eerlang worden afgeschaft. Op Zaventem worden extra controles ingericht om te controleren of niemand met een toeristenvisum uit Aleppo het land binnenglipt. Het Progress Lawyers Network haalt uit naar de belemmering van het vrije toeristenverkeer. De koning der belgen stuurt een postkaartje vanuit zijn vakantieverblijf.

H I J K L A. Verbinding tussen Maas en Schelde B. Verzameling rondtrekkende attracties - Uiting van pijn - Zonder uitzondering C. Spoor D. Bezorgen - Terbium E. Internetlandcode voor Bulgarije - Uiting van vrolijkheid F. Echt - Door Johannes-Paulus II heilig verklaarde Italiaanse pater - Muzieknoot G. Voegwoord - Bewaren voor later gebruik H. Miezerig - Lijmmiddel - Nomen nescio I. Persoon in de gevangenis J. Voorzetsel - Titaan - Landcode Griekenland - Nederlandse omroep K. Pers. vnw. - Geen enkel ding L. Levendig en vrolijk

De toekomst (2) Juli

B C

HORIZONTAAL

“Behalve tegen Joden, Zwarte Pieten, racisten en vrouwen. Dat heb ik er altijd bij gezegd.

Kijk, de Palestijnse zaak heeft altijd centraal gestaan in mijn werk. En dan kan je twee zaken

doen. Plan A, je neemt de wapens op en strijdt tegen de vijand. Dat was mijn eerste keuze.

Alleen vond mijn vrouw het niet leuk. Dus ben ik voor plan B gegaan: salonterrorist. En dat gaat prima. Trouwens, dat van die vrouwenrechten... Je zet er toch wel bij dat we tegen vrouwenrechten zijn, behalve dan voor mijn vrouw. Ik wil geen ambras, hé.”

Absurdistan

Kruisende woorden 1040

wel dat u het gebruik van geweld verheerlijkte, ondanks uw beweringen dat u pacifist bent?

Verticaal 1. Delegatie 2. Gebladerte - Telwoord 3. Scheepsversiering - Bevel 4. Anti - Voedsel 5. Algemene vergadering - Provinciaal

technisch instituut 6. Meubelstuk - Een machtig ras van energiewezens in de fictieve wereld van de Stargate - Voorzetsel 7. Vrijheidsberoving 8. Waterkelder 9. Lichaamsdeel - Ingenieur 10. Zeevogel - Bestuurde een auto 11. Attokelvin - Opera van Puccini 12. Vrouw met een seksuele voorkeur voor vrouwen - Muzieknoot

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1039 vindt u op blZ. 14

September September begint en al onmiddellijk hangt er politieke hoogspanning in de lucht. Volgens onbevestigde geruchten is er tijdens de vakantie een serieus gat in de begroting geslagen.

Het ministerie van Financiën reageert lakoniek dat het bij de rest van de verzameling mag worden gelegd en overweegt stilaan een gatenexpo. Dyab Abou Jahjah, reeds enige tijd dakloos als stukjesschrijver, solliciteert bij het parochieblad. In een proefstukje verklaart hij zich bereid naar Aleppo af te reizen om daar een gezin op te gaan halen en ons land binnen te brengen. Theo Francken reageert furieus op Twitter. Op 1 september wandelt Bart de Wever langs een school op het moment waarop de ouders hun kinderen brengen. Wouter van Besien klaagt deze verdoken voorbarige kiespropaganda aan. Filip Dewinter beschuldigt De Wever ervan bewust weg te kijken van de massa hoofddoeken in de oudermenigte.

Oktober In oktober vallen de bladeren en ook de

regeringen, tenminste als ze geleid worden door Mark Eyskens. Dat is met de huidige regering niet het geval, dus blijft die in het zadel.

In Groot-Brittannië bereikt de economische bedrijvigheid toppen waarvan men in de EU zelfs niet meer durft dromen.

Na het mislukken van de eerste dertien antiradicaliseringsplannen voor de gevangenissen, wordt met veel overtuiging het veertiende antiradicaliseringsplan voorgesteld door de parlementaire werkgroep radicalisering. Hendrik Vuye en Veerle Wouters achterhalen dat de koninklijke vakanties niet geheel door de koninklijke familie worden betaald, maar dat vanuit allerlei schimmige begrotingen financiële hand-en-spandiensten worden verleend.

Eens te meer wordt een hoop nietsnutten in de adelstand verheven.

November Deze maand brengt een eerste winterprik met zich mee. In heel het land vallen alle nucleaire centrales toevallig op hetzelfde moment uit. In Gent wordt de bewoners gevraagd zich niet meer te verwarmen, toch zeker niet met houtkachels of open haarden. Antwerpen besluit even de lage-emissiezone aan de kant te zetten en nodigt vooral bezitters van oude wagens uit met warmgelopen motor de binnenstad te komen verwarmen.

Deelgenoten van Progress Lawyers Network laten weten dat menselijke warmte veel kan oplossen en dat vooral 1 specifiek Syrisch gezin voor een ontzagwekkende bron van warmte zou kunnen zorgen. Theo Francken wordt bij het vernemen daarvan witheet van woede.

December De laatste maand van het jaar wordt een slagveld. De brave Wim Vanseveren van deBuren activeert het Pietenpact weer, met als slogan: “Wie niet braaf denkt zoals wij, krijgt van de roe.” Activisten met roetzwarte gezichten wachten hem de dag na die uitspraak achter de hoek van zijn huis op en stoppen hem in de zak.

Dyab Abou Jahjah schrijft een stukje over de gelijklopende strijd van Palestijnen en antizwartepietactivisten. De Mouvement Congolais Flamand klaagt hem prompt aan wegens antizwart racisme. Jahjah wordt op het matje geroepen door Unia, maar omdat Els Keytsman hem graag ziet, loopt het met een sisser af.

De regering kondigt lagere belastingontvangsten aan, alsmede besparingen, en wenst iedereen een gelukkig nieuwjaar.