Column
Goed-te-doen-dag
Wat er nou precies zeer doet weet ik eigenlijk niet. Zijn het mijn spieren is het de huid of is het iets daar tussenin? Zelfs het omschrijven van de pijn in mijn billen, benen en voeten vind ik moeilijk. Soms vergelijk ik de last, alsof mijn benen gevuld zijn met grint, of dat een leeuw een hap uit m’n bil heeft genomen, of dat ik mijn voet te dicht bij een kampvuurtje heb gehouden. Als iemand me zachtjes over mijn onderrug streelt, voelt het alsof ik gescalpeerd wordt. Terwijl als diegene op precies dezelfde plek flink drukt doet het nauwelijks zeer. Soms lijken mijn voeten vlam te vatten van dichte schoenen, maar op een ander moment kan ik ze de hele dag aanhouden.
18 | wervelwind
Wat er gebeurt daar ergens in dat stukje kapotte rug, geen idee! Maar dat het pijngevoel grillig is weet ik wel. Wat de ene dag nog voelt als ‘goed te doen’ kan de volgende dag ‘alles is te veel’ zijn. En dat laatste komt dus nooit goed uit. Er staat altijd wel weer een flinke afspraak op het moment dat ik in de pijnkreukels zit. Toch verzet ik mijn plannen zelden. En dat is vooral omdat ik geen zin heb op het uit te moeten leggen. Dus ik ga, ik ga gewoon maar door. Net zolang tot ik ’s morgens opsta en dat ik weet, yes, dit wordt een ‘goed-te-doen-dag’. Dinès Quist
