XOVES POETAS DE AQUÍ E DE ACOLÁ

As Andori As

Unha noite xeada as andoriñas encheron o ceo na noite estrelada. O meniño durmindo na súa cama e o paxaro no freixo acubillado. A estrela de aloumiño no ceo estrelado iluminaba o muíño do seu amigo. No xardín do muíño escóitase o chío das crías da andoriña cando teñen arrepío.

A Tristura

Os meus ollos esperan a chegada da miña tristeza moi agardada como se se tratase dunha cascada que crece e vai sendo afectada. A miña tristeza é desagradable seméllase a tristura dun bebé só que máis forte que un carballo e a miña meixela auga bebe Escoito o son da música a miúdo para suavizar a tristeza, pero algunha vez canto á xente, para alegrar a miña tristeza

A Familia

A familia sempre é fermosa nunca a deixes marchar, porque sempre están aí, nunca a porta han de pechar. Se fas algunha cousa mal danche un pequeno aviso pero nunca é para tanto non perdas o teu sorriso. Sempre teñen o corazón aberto cando ás veces os necesitas, sempre que estás en perigo, danche o empuxón que precisas.

Ismael Cid (1º de ESO)

Reencarnaci N

Un bico ao ceo anos que precederon á miña morte en vida, chegando así antes ao paraíso.

Un bico ao ceo, aos que quedaron atrás no meu camiño, aos que, sen permiso, me esnaquizaron; a quen me abandonou de a pouco.

Un bico ao ceo, a ti, que gardas o meu corazón, protexéndeoo dos meus intrusos pensamentos; a ti, que, sen estar, me dás folgos.

Un bico ao ceo, aos ollos mentireiros e ás almas negras. Aos que son coma ti.

Un bico ao ceo, por min, en min, e por sempre para min.

Bicos ao ceo. Mortos. Sen ánimo de voltar.

Bicos brancos, libres de culpa, froito da liberación.

Zaira Ferradás

Non me culpes dos teus erros cando sempre soubeche quen causou a guerra porque me cravache cincocentas balas cando erguín a bandeira branca. decideme, por favor que precisa unha muller para ser poeta. mostrarse barco de vela sendo acusada de tsunami pero sentíndose coma a fina linea que separa o mar e o salvavidas. finxir bohemia na mediocridade e autogalardonarme medallas podridas se é así a min non me chamedes poeta. non me culpes por darlle voz a todas as feridas abertas que teño ainda que sexa eu quen se arrinca a costra compulsivamente tendo o oficio de mártir que intenta olvidar pero é que a veces dáme por recordar. decídeme, por favor quen decide que é a poesía quen se atreve a debuxar paisaxes por riba da dor para facerlle crer ao mundo que a pena non está tan mal? e quen se atreve a crelo? se é así eu non fago poesía. escolliches dar volta a metade de camiño, non sei se por valentía ou por ignorancia sabendo que tiñas a porta de casa pechada e entraches pola ventá. e eu volvinte sentar na miña mesa a xanela sigue aberta, non a quero pechar pero tampouco sei se estou preparada para a túa proxima fuxida.