því ákveðið að leita hafnar í Hafnarfirði. Þangað kom síðan Vestmannaey 19. febrúar 1973 eftir 49 daga siglingu frá Japan. Kornung aflakló Það aflaðist vel á Vestmannaey nánast frá upphafi. Skipstjóri var Eyjólfur Pétursson, kornung aflakló. Hann var síðan skipstjóri á Vestmannaey í um tuttugu ár og gerðist meðeigandi í Bergi-Hugin. Um líkt leyti og Eyjólfur eignaðist hlut í fyrirtækinu seldi útgerðarfélagið Huginn sinn hlut í því. Guðmundur Ingi hafði þá fest kaup á nýjum Hugin VE og hafði ávallt meiri áhuga á uppsjávarveiðum en botnfiskveiðum. Hér skal tekið fram að Kristinn Pálsson hélt áfram að gera út Berg VE eftir að Bergur-Huginn hóf útgerð skuttogarans en útgerðina átti hann ásamt Sævald bróður sínum. Það var ekki fyrr en á árinu 1983 að Kristinn og Sævald skiptu upp félaginu. Þrátt fyrir að vel aflaðist á Vestmannaey gekk útgerðin erfiðlega í fyrstu og að mörgu leyti voru Vestmannaeyjar vart tilbúnar að taka á móti togara enda hafði þar ávallt eingöngu verið öflug bátaútgerð. Sem dæmi má nefna að oft var erfiðleikum bundið að fá landað úr skipinu. Efnahagsþróunin var einnig BergiHugin óhagstæð og olíuverð rauk upp. Jafnvel var rætt um að hætta útgerð togarans en það var hægara sagt en gert; allt hafði verið veðsett upp í topp. Því var þraukað áfram og að því kom að tíðin batnaði og velgengni tók að einkenna starfsemi Bergs-Hugins. Magnús tekur við Kristinn Pálsson var framkvæmdastjóri BergsHugins fyrstu fimm árin en þá tók Magnús sonur hans við stjórn fyrirtækisins. Magnús hafði starfað hjá Bergi-Hugin frá upphafi og var meðal annars í áhöfn Vestmannaeyjar þegar skipið var sótt til Japans á sínum tíma. Árið 1983 færði Bergur-Huginn út kvíarnar og hóf einnig að gera út togskipið Smáey. Festi fyrirtækið kaup á ýmsum bátum sem gerðir voru út tímabundið til hliðar við togarana á næstu árum en samtímis voru mest fimm fiskiskip í eigu Bergs-Hugins. Árið 1987 hélt Vestmannaey til Póllands þar sem gerðar voru miklar endurbætur á skipinu, það lengt og því breytt í frystitogara. Í fang Ísfélagsins Snemma árs 1992 var Bergur-Huginn sameinað Ísfélagi Vestmannaeyja en félagið hafði átt stóran eignarhlut í Ísfélaginu um nokkurra ára skeið. Hraðfrystistöð Vestmannaeyja tók einnig þátt í þessari sameiningu. Sameiningin þótti ekki takast sem skyldi og sleit BergurHuginn sig út úr hinu sameinaða fyrirtæki eftir átta mánuði eða í september 1992. Fór félagið með Vestmannaey VE og Smáey VE út úr samstarfinu.
Emma VE keypt, Kristján Óskarsson, Arnór Páll Valdimarsson og Magnús framkvæmdastjóri.
Guðjón, Eddi Malla, Óli kokkur og Friðrik Már reddari á bryggjuspjalli.
Þegar 25 ár voru liðin frá stofnun Bergs-Hugins var fyrirtækið stöndugt og traust og hafði það skilað hagnaði um árabil. Fyrirtækið var þá að öllu leyti í eigu fjölskyldu Kristins Pálssonar og Magnús Kristinsson framkvæmdastjóri þess. Uppstokkun flotans Bergur-Huginn gerði út frystitogarann Vestmannaey til ársins 2005 en þá var hann seldur. Í stað frystitogarans lét fyrirtækið smíða tvö skip í Póllandi á árunum 2006 og 2007. Skipin voru 29 metra löng togskip, vel búin í alla staði og hentuðu einkar vel til veiða frá Vestmannaeyjum. Skip af þessari gerð hafa oft verið nefnd „þriggja mílna bátar.“ Auk nýju skipanna tveggja gerði Bergur-Huginn einnig út Smáey til ársins 2012. Útgerð nýju Vestmannaeyjar og Bergeyjar gekk vel og voru starfsmennirnir 44 hjá Bergi-Hugin þegar þarna var komið sögu. Fyrirtækið rak ekki landvinnslu og hafði aldrei gert en megnið af afla skipanna var selt á markaði erlendis. 19