Mien is niet opgegroeid op het water, maar haar vader had een graanvervoersbedrijf en om die reden woonden ze wel aan het water waar grote vrachtschepen aanmeerden om geladen te worden met graan. Zelf voer haar vader niet maar hij vond het wel prachtig dat Leo en Mien hun eerste bootje kochten. Dit kleine tweedehandse bootje werd snel ingeruild voor hun eerste Doerak van 7 meter. Toen het gezin met 2 zonen en 2 dochters werd uitgebreid met een derde dochter, werd het scheepje te klein en werd het vervangen door een Doerak van 9.80 meter (later uitgebouwd tot 11.80 meter). Omdat schoenenfabrikant Jan van Haren het vroeg, zijn ze in 1979 lid geworden van de KNMC en van hem hebben ze hun laatste schip gekocht, de Helena, een Doggersbank van 12 meter. Dit schip hebben ze, gezien hun eigen leeftijd, drie jaar geleden verkocht, maar varen doen ze nog wel. Beide zonen en een dochter hebben (zeil)boten en af en toe varen ze een dagje mee. En twee jaar geleden is gestart met het jaarlijks organiseren van een mannenweekend voor vader, zonen en kleinzonen waarbij al is gevaren van Enkhuizen naar Medemblik en terug en naar het Markermeer eiland. Een ander weerkerend familiegebeuren, dat inmiddels al 16 jaar in ere wordt gehouden, is de halfjaarlijkse lunch met hun 16 kleinkinderen (nu variërend in de leeftijd van 12 - 31 jaar). Vooral Mien is druk met de voorbereiding daarvan want na afloop van de lunch ontvangen alle kleinkinderen een enveloppe en deze enveloppe wordt helemaal volgeschreven. Per enveloppe is ze daar toch zo’n twee dagen mee bezig. Uiteraard zijn de kleinkinderen blij met het extra zakcentje maar de geschreven enveloppes zijn van onschatbare waarde en worden bewaard en gekoesterd.
Binnen de KNMC heeft Leo heel wat verschillende rollen op zich genomen. Zo heeft hij deel uitgemaakt van de ballotagecommissie, is hij in 1992 Hein Fritsen opgevolgd als consul Zuid en is hij voorzitter geweest van de Commissie Ontvangsten (later de Commissie Evenementen). Het mooiste vond hij toch wel het consulschap Zuid, waar ze prachtige evenementen hebben georganiseerd en veel hebben bereikt. Mien geeft toe dat de KNMC een club is van Jan Stavast, iets al snel een traditie is en een traditie niet gemakkelijk wordt doorbroken. Het consulschap werd aangegrepen om eens van menu te wisselen en het verplichte varkenshaasje te vervangen door een ander stukje vlees. Het eten hoefde verder niet heel ingewikkeld of chique te zijn, als de tafels maar mooi gedekt waren en rekening werd gehouden met de etiquette. Leo en Mien hebben heel veel gevaren, liefst elke dag. Leo denkt dat ze in de loop van de jaren zeker zo’n 700 tot 800 havens hebben bezocht. De mooiste tochten in KNMC verband waren naar het buitenland. Zo zijn ze twee keer naar Denemarken gevaren en een aantal malen de Rijn op en af. Ook de Deltawedstrijden waren fantastisch, maar de allermooiste herinneringen hebben ze toch wel aan de Pavillon d’Ors waaraan ze hebben deelgenomen (Harderwijk in 1998 en Londen in 1999, georganiseerd door Dirk Blanken en Dirk van Maanen). Gezien zijn eigen ervaring zou Leo de Commissie Toertochten willen adviseren om ten minste één keer per jaar een mooie representatieve tocht te organiseren naar het buitenland, bij alle tochten de grote KNMC-vlag te hijsen en een goede balans te vinden tussen privacy en iets samendoen. Dus niet iedere avond samen eten maar zo nu en dan, maar dan wel erg lekker en
feestelijk. Mien vindt het een goed idee dat de dames bij die gelegenheid een soort corsage dragen, ze hebben immers niet voor niets een boezem gekregen…. En de heren gaan dan uiteraard in clubkostuum. Als wij voorzichtig polsen of het bespreekbaar is, dat het wat losser wordt dan begrijpen ze dat ook de KNMC met de tijd mee moet gaan. Een choker voor de heren is dus zeker bespreekbaar. Als we, na ook samen nog een borreltje te hebben gedronken, afscheid nemen dan valt het Mien op dat ik me wat moeilijk beweeg. Dus ik vertel haar wat gegeneerd dat ik twee dagen daarvoor, met boodschappen en al, tussen wal en schip ben gevallen en dat niet alleen mijn ego, maar ook mijn lijf wat blauwe plekken heeft opgelopen. Naar aanleiding daarvan vertelt Mien mij dat zij op de boot altijd een pakje roomboter had liggen. Dus met het advies om mijn billen flink in te vetten met roomboter, daaroverheen een handdoek te vouwen om de kleding te beschermen en vervolgens de kleren te wassen met soda, anders willen de vetvlekken er niet uit, nemen we afscheid van deze bijzondere mensen die de KNMC zo’n warm hart toedragen. Op weg naar huis praten Aart en ik nog wat na en we zijn het grondig met elkaar eens. Het was een ontmoeting met een gouden randje.
Marjo Haitjema
