Van vader op zoon

Ergens begin jaren ‘90 - als prille twintiger - begon ik, samen met mijn vriendin, met klimmen in de zaal. Onze eerste lengtes klommen we in de Blueberry Hill te Kortrijk en Terre Neuve te Brussel. Beide behoren tot de oudste zalen van ons land. Ik herinner me nog vast te zitten in een route tot iemand me leerde ‘flaggen’. Zo ging er stap voor stap een boeiende wereld voor ons open. In snel tempo volgden er klimzalen over heel het land. Eén voor één gingen we die verkennen. Onze favoriete stek werd de City Rock in Mechelen omdat we in het Mechelse gingen wonen.

Na het behalen van mijn Commando B in Marche-les-Dames riepen ook de rotsen. Er volgde een jaar klimschool bij het toenmalige VBF. Ik zie mezelf nog staan bovenop de punt van de Vlooi om de overstap te maken naar de Vis op het Steenbokmassief in Mozet. Aansluitend volgde de opleiding tot Initiator/Jeugdsportbegeleider Rotsklimmen bij Bloso.

Beez, Dave, Mozet, Freyr, Marche-les-Dames, Yvoir… van sommige massieven heb ik ondertussen drie generaties topo’s liggen. Ik kijk ook met veel plezier terug naar enkele buitenlandse tripjes: Berdorf (Lux), Cornwall (UK) en alpiene rotsklimmen in Oostenrijk. Er werd, zowel in de zaal als op de rots, wat afgeklommen.

En toen werden onze kinderen geboren. Het klimmen viel enkele jaren stil tot ze groot genoeg waren om mee te komen. Ondertussen waren er enkele boulderzalen geopend en dat maakte het een stuk makkelijker om hen mee te nemen. Zeker toen er ook een boulderzaal opende in het Mechelse, het Klimkaffee. Er kwam terug regelmaat in het klimmen. Onze zoon, Simon, kreeg de smaak te pakken. De eerste tripjes naar Fontainebleau volgden… Daar waren de rotsen terug.

Ondertussen was er hard gewerkt aan de veiligheid van de klimsport: de Klimvaardigheidsbewijzen werden ingevoerd. Van zodra Simon zwaar genoeg was, haalden we samen ons KVB 1. Even snel volgde ons KVB 2. Ondertussen had ik met een vriend, Tom, de draad van het rotsklimmen terug opgepakt. Je kan niet geloven hoe blij ik was om mijn materiaal terug uit de kast te halen en alles wat moest vervangen worden online te bestellen. Nog groter de vreugde toen ik terug in de rotsen hing.

Ondertussen leerde ik Tine Debaillie kennen. Samen met haar man, Wim Maginelle, organiseren ze multipitch-stages in La Bérarde (Parc National des Ecrins). En zo trokken we - Tom, Simon en ikzelf - in de zomer van 2022 naar La Bérarde in de hoop onze KVB 3 te behalen. Ik dook terug in mijn oude cursussen - uit pure nostalgie - en legde die naast de nieuwe, mooi vormgegeven cursus van de BVKB. Wat is er veel veranderd na al die jaren.

Het was initieel met een bang hartje en een vervelende stem die me meermaals vroeg of het wel verstandig was om mijn zoon mee te nemen naar de bergen. Gelukkig was er ook een andere stem die ervoor wou zorgen dat hij goed voorbereid de rotsen in zou trekken. Ik deed er alvast alles aan om hem al wat op weg te helpen voor we aan de stage zouden beginnen: knopen, ombouwen, standplaats inrichten, rappel… En toen was het zover: met een volle koffer reden we richting La Bérarde.

Op La Petite Rochaille - een ideaal massiefje voor klimscholenkregen we van Tine stap voor stap de basis mee om later in de week langere routes te kunnen klimmen. Van zodra ze merkte dat we de basics voldoende in de vingers hadden, volgden de eerste routes met meerdere lengtes in La Grande Rochaille.

Wat een verschil met boulderen, in zaal klimmen of zelfs rotsklimmen in de Ardennen. Het zat hem niet in de moeilijkheidsgraad van de routes - we klommen max 6a - maar in de schoonheid van de natuur, de rotsen, de routes, het plaatklimmen… Vroeg opstaan. Stevig ontbijten. Een lange aanloop die ervoor zorgt dat je opgewarmd bent tegen dat je aan de rotsen bent. Nope, je stapt niet van je auto, op je teenslippers, naar de rotsen.

En dan uren klimmen, touwlengte na touwlengte. Ergens halverwege stoppen om een korst brood en een stuk kaas te verorberen om dan weer verder te klimmen. De dag afsluitend met een reeks lange rappels en een lange wandeling terug naar het dorp. Veel puf was er ‘s avonds niet meer na het diner.

Het vergde heel wat van ons om alle indrukken en alle info te verwerken die we kregen van onze twee ervaren multi-pitchers. Onze cursus stond vol gekrabbeld met extra notities en weetjes die je enkel in de vingers krijgt via de praktijk. Ondertussen hebben we de smaak te pakken en trekken we ook deze zomer terug naar La Bérarde. Minstens twee vrienden van Simon vergezellen ons. Wie weet ook de zoon van Tom. De voorbereiding is alvast gestart. We kijken ernaar uit om Tine en Wim terug te ontmoeten in hun favoriete habitat.