ZUGSPITZE ULTRATRAIL

Met koorts, keelontsteking, sinusitis en stemloos amper 6 dagen voor de start is het enige positieve aan mijn gezondheidstoestand een negatieve Covid-19 antigeentest.

Ik mag dus van start! 16 juli, 7u10.

Eindelijk. Samen met loopvrienden Stein en David en met 579 andere starters onder wie 71 vrouwen vlieg ik erin. Mijn ziekte spookt niet door mijn hoofd. Ik bekijk het vooral positief en ga er vanuit dat een dagje zwijgen mijn stem ten goede komt. Wishful thinking. Zonnig met temperaturen van +30°C in Garmisch…

Gelukkig klimmen we op naar frissere oorden. We nemen afscheid van elkaar omdat elk op eigen tempo de enige mogelijke manier is. Ter hoogte van Partnachalm (5,3km) ligt de stad achter ons, het deelnemersveld uit elkaar en hebben we mooi zicht op het Wettersteinmassief.

Het lopen gaat lekker. En dan richting Hochalm en vooral het bosklimmen op weg ernaar. De steile stukken van + 20 en zelfs + 30% zetten me wel aan tot overschakelen naar speedhiken. Ik ben al lang tevreden dat lopen tot 20% wel lukt. Nu toch nog. Checkpoint (CP) 1 – 13km en 1u49 onderweg.

Eerste topje en skyrun (erop en erover)-gevoel bij het passeren van supporters en koebellen ter hoogte van bergstation Alpspitzbahn op 2027m hoogte. 8km brutaal downhillen naar CP2 in de put van de wedstrijd op 811m hoogte.

Doordat ik een vlotte klimmer ben, maar een wat terughoudende daler in technisch terrein, lijk ik wel opgejaagd wild. Ik hanteer een hoger dalend tempo dan ik eigenlijk zou willen. Daar gaat het dan ook fout. Ik zet teveel druk op de hiel, ga achterover en stuik met mijn linker arm nogal lullig op een mix van scherpe stenen en een wirwar van boomwortels, voordat de rest van mijn lijf onhandig volgt. Een stekende pijn in mijn linkerarm en een knikker ter grootte van een golfbal zijn het resultaat, naast wat schaafwonden her en der. Dju toch. Ik loop CP2 binnen. 23km ver en 3u20 onderweg.

Ik focus op de bevoorrading en probeer pijn en knikker te negeren. Wat me nog meer verontrust is mijn totaal gebrek aan honger, maaglast en een gevoel dat ik elk moment moet overgeven. Vreemd, want ik heb nooit maagklachten gedurende het lopen. Ik was vooraf wel wat bang dat de massa medicatie die ik de afgelopen week binnenwerkte wel eens nefast zou kunnen worden gedurende de actie. En dat blijkt dus zo te zijn.

Ik besluit mijn maag niet te overbelasten en doe me tegoed aan colawater-mix en mijn zoutcapsule. Het verlies aan zout is onmogelijk te compenseren met de aangeboden zoutkoekjes. Bouillon zou ideaal zijn, maar is tot dusver niet aanwezig.

Na 7km bang afwachten hoe mijn maag en die golfbal zullen evolueren, is de bal op mijn arm er nog wel, maar hindert hij me niet meer. De krampen zijn verdwenen, maar de eetlust is nog niet terug. Nu in heerlijk rollend dalende lijn naar het zicht op de Eibsee. Heel veel supporters. 4u35 en 30km onderweg. De bevoorrading blijft chaotisch en komt in het geheel niet overeen met het nutrition plan. Ik kijk wel uit – alé, vooral mijn maag – naar de cola-water mix. Maar die is er niet, ook geen bouillon overigens. Pff. Ik word qua bevoorrading stilaan gedwongen gebruik te maken van mijn eigen noodvoorraadje: druivensuiker en zoutcapsule.

Het 9km lange traject naar Gamsalm - net boven Ehrwald - is niet eenvoudig. Skyrun 2. Het klimmen begint over – op zijn zachtst gezegd – geaccidenteerd terrein. Wat is dit?! Het gaat verder over een verraderlijk steile skipiste. Om het fantastisch zicht op de Eibsee niet te missen, loop ik enkele meters achterwaarts omhoog. Nice! We steken onopvallend de grens over naar Oostenrijk en klimmen verder over alweer geaccidenteerd terrein. Nieuw topje op 1590m hoogte en dan naar de Gamsalm duiken. 39km en 6u20 onderweg. Eindelijk: er wordt voor de eerste keer in de wedstrijd bouillon aangeboden. Hier neem ik ruimschoots de tijd, want ik ben er echt aan toe. Belegde broodjes, cake. Grand buffet. Watervoorraad terug aanvullen. Net wat ik nodig had.

Ik leef van CP naar CP en sta helemaal niet stil bij de afgelegde afstand. De vliegende uren zijn een vreemde gewaarwording. Ik ben nu klokrond onderweg en ben nog nooit in deze fysieke zone geweest. Met de Gigathlon en Swissman had ik wel al eerder langeduur-sportuitspattingen ervaren, maar dat was in beide gevallen een mix van sporten. Toch nog wat anders dan constant in loopbeweging te zijn. Eigenlijk heb ik momenteel geen klachten. Blijven eten en drinken om tekorten te vermijden en daarnaast doseren en toch zoveel mogelijk lopen. De hoogalpiene omgeving blijft indrukwekkend. De zon duikt achter het bergmassief - wat nog niet hetzelfde is als een zonsondergang – en zorgt daarmee voor een opmerkelijke daling van de temperatuur. Een stevig rotsblok biedt even windbescherming. Omkleden… en mijn idee wordt al vlug gevolgd door heel wat deelnemers. Verse T-shirt, armsleeves, windjacket en buff. Lekker, een wereld van verschil. Ik heb er terug zin in. De Wetterstein Hütte en nog een laatste mooie graatklim. 67km – Scharnitzjoch – 2048m.

Prachtig! 6km afdalen naar CP7. In de rotsige afdaling ervaar ik het protest van mijn bovenbenen en probeer ik voor wat meer demping te zorgen met de sticks. Het is nu wel echt aan het schemeren en ik word een zekere spanning in mijn omgeving gewaar om toch nog zo lang mogelijk zonder koplampje te blijven lopen. Vooral de overgang naar de boomgrens en het duiken in het bos met een technische afdaling voor de boeg is heel tricky. Mijn ogen proberen zich aan te passen aan de invallende duisternis, maar het verhoogde tempo om CP7 te bereiken zonder licht, het missen van details in de steile afdaling, het verifiëren van mijn OutdoorActive App op de smartphone om er zeker van te zijn dat ik nog op route ben, vraagt allemaal heel veel energie. Eindelijk. Straat. CP7 bereikt. Het enige waarvan ik kan genieten is watermeloen en komkommer. Vezels, suikers én vocht. Kaas, salami, energiedrank à la RedBull… wie verzint dat?! Ik vul mijn watervoorraad aan en voor de eerste keer besluit ik even te gaan zitten zodat ik mijn koplampje kan installeren. Het is ook de eerste keer in de wedstrijd dat ik durf stil te staan bij wat ik nog moet afleggen. Nog 35km. Mmm, dat is al vergelijkbaar met een loopuitstapje in de Ardennen.

Op marathonafstand duiken we het bos in om via een wortelpad een stevige klim aan te vatten,+30%. Mijn tikker gaat wild tekeer en het tempo lijkt nergens op. En dan bereiken we opnieuw een grindpad met het mooiste zicht op het massief, maar de klim heeft er zodanig hard ingehakt dat ik er de schoonheid nauwelijks van inzie. Ik nader CP6, ergens onderweg op een wel heel winderige plek. Totaal bezweet niet onmiddellijk een plek om lang te blijven hangen. Wat me te wachten staat is niet van de poes. Een skyrun over het dak van de wedstrijd op 2182m. 13,5km naar de volgende CP. Hopelijk zal ik genieten van de uitzichten. En dat gebeurt. Het is erg zwaar, maar het natuurschoon doet me zweven. Hier doe ik het voor. Een knap stukje graatklimmen waarbij de lopers gewaarschuwd worden voor het natuurgevaar. Mja, vallen is hier geen optie. 51,5km. De Race Organizer heeft zijn woord gehouden en staat de deelnemers op het hoogste punt enthousiast op te wachten. Nog enkele kms genieten van hoogalpiene omgeving en dan 9km duiken naar CP6. Ik dank de natuurgoden voor het heldere dagje.

60,5km en 11u30 onderweg. Hier bestaat de mogelijkheid een drop bag achter te laten. Ik zie verschillende lopers van garderobe wisselen, inclusief schoenen. Ik kwam gisterenavond – tijdens het rugzakje samenstellen - tot de vaststelling dat ik enkel een vers T-shirtje te droppen had. Dat heb ik dus maar gewoon aan mijn rugzak toegevoegd. Geen drop bag voor mij. Dit is geen eenvoudig moment. Ik heb net het langste traject tussen 2 CPs achter de rug en nu volgt de laatste skyrun met de laatste passage boven 2000m hoogte, met daarbovenop de invallende duisternis in het vooruitzicht.

De finish begint zich op die manier te vertalen naar bereikbare en tastbare afstanden. Bovendien biedt er zich de komende 10km een golvend parcours aan dat er zich helemaal toe leent om te lopen. Top!

Het stemt me heel gelukkig dat het lopen aardig lukt. Ik merk dat er nog voldoende power in de benen zit om ook licht hellende stukken lopend te nemen, maar met +10% ben ik gedoemd naar speedhiken om te schakelen. Ik leg de volle 12km lopend af tegen een tempo dat varieert tussen 5.30-6.30/km. De afgelopen uren heeft de lichaamspijn haar intrede gedaan. Duidelijk een verschil met pijn door kwetsuren die je uiteindelijk opleggen de strijd te staken. Neen, dit is anders en moet mentaal even geparkeerd worden. Aangekomen in Mittenwald heb ik na 85km en 16u30 lopen het gevoel dat ik net het eenvoudigste stukje van de wedstrijd achter de rug heb. Hoe zot is dit!? De volgende 3km is het euforische gevoel helemaal verdwenen. Waren die laatste 30km niet relatief vlak? 10-20% klimmen op een vrij smalle rechte weg doorheen het bos waarbij er net voldoende maanlicht is om te zien dat het einde van de klim nog niet in zicht is.

Een kilometertje voor de CP krijg ik nog een irreëel aanbod. Een overenthousiaste kerel staat er met zijn vriendin in het bos, met een volle tafel sterke drank, zijn waar gratis aan te bieden in iets dat weg heeft van een carnavalsuitrusting, omkaderd met een mix tussen schlagermuziek en dance. Het had zo maar een fragment uit een David Lynch film kunnen zijn. Ik ben helemaal klaar voor een stevige trek aan zijn wiettoet, maar besluit toch maar voor de ‘zekerheid’ te gaan.

Nog 14,5km scheiden me van de finish… maar daar ligt nog een stevige klim en dito afdaling tussen. Stevig in de gegeven omstandigheden, wel te verstaan: 300 hoogtemeters in 3km. Vanmorgen liep ik die, nu niet meer. Integendeel. Er heeft zich ondertussen ook een Duitser - Christian - bij me aangesloten met de vraag of hij de resterende kms in mijn licht mag lopen.

Hij heeft zijn reservelampje uitgeleend en even verder begaf zijn eigen lampje het. Weg licht. Ondanks het feit dat een conversatie me moeite kost – niet zozeer van vermoeidheid, maar ik zit sinds gisteren gewoonweg zonder stem – prijs ik me toch gelukkig met dit verzetje.

Op naar de finish in Garmisch-Partenkirchen. Nog 8km, hoofdzakelijk dalend. Ik heb wel zin om het lopend te doen, maar anderzijds heb ik beloofd Christian in mijn lichtbundel op te nemen. De eindtijd is onbelangrijk dus maakt het me ook niet veel uit, maar daardoor duurt de afdaling wel eindeloos lang. En dan… de bewoonde stadswereld. In het relatief vlakke stadseinde kunnen we de wedstrijd lopend afsluiten. Heerlijk! Zondagochtend 4u17. Eindtijd 21u07. Iedereen wordt als held ontvangen. Medaille om de hals, finisher T-shirtje oppikken en even tot het besef komen dat het werkelijk afgelopen is. Ik neem afscheid van Christian, verneem dat Stein waarschijnlijk nog 4u onderweg is en dat David de strijd heeft moeten staken na 6070km omwille van maagproblemen. Mmm, heel jammer. Van de 582 deelnemers zullen er uiteindelijk 414 de finishlijn bereiken binnen de 28u. Ik ben een heel gelukkig mens. Ik ben mijn lijf eeuwig dankbaar.

Naast het euforische finishgevoel overheerst het ‘dit-nooit-meer’, maar na een ‘dagrust’ van enkele uren betrap ik me op ‘dat-kanbeter’- gedachten en intussen zijn er al enkele 2023-ideetjes aan het rijpen.