Dag terreinverkenning & rigging

Na een stevige roadtrip kwam het eerste deel van het team zondagavond aan op een parking aan de voet van de Furkapas. Van daar vertrokken ze de volgende ochtend naar de Sidelenhütte op 2708m. Voor de volgende nachten hadden we zeven bedden gereserveerd in deze charmante Zwitserse berghut.

Vanop het terras van de hut hadden we een prachtig zicht over de vallei en – wat van meer belang was – een perfect uitzicht op de highline spot: twee extreme rotspieken die erom schreeuwden door een lijn verbonden te worden, met daartussenin een adembenemende leegte. In de hut konden we een deel van de bagage achterlaten. Na een korte pauze waren we klaar om te gaan. De approach naar de ankerpunten was op z’n minst gezegd een uitdaging: aan de linkerkant had je de Gross Kamel, een akelig steile rotspiek die enkel bereikt kon worden door te klimmen in een combinatie van haken en trad-klimmen, en aan de rechterkant had je de Chli Bielenhorn, een iets minder steile top die al scrambelend bereikt kon worden mits gebruik van enkele alpiene technieken. We splitsten ons op in twee teams, walkietalkies in de hand - want zonder zou katastrofisch zijn - elk op zoek naar de bolts van het ankerpunt.

Dag 2: rigging & eerste sessie

Na een zalige nachtrust en met een liter marsthee in de drinkbus vertrokken we vol goede moed naar boven, over een pad van grote rotsblokken, wat heerlijk! Dat last minute-bezoekje aan de K2 voor nieuwe bergschoenen met extra berggeitgrip bleek toch geen overbodige luxe.

Bij de highline controleerden en optimaliseerden we beide ankerpunten en haalden we de nachtelijke bol en de lamp van de lijn, waarna het eindelijk tijd was voor de eerste highline sessies.

De eerste sessie

De eerste sessie op een nieuwe locatie is altijd spannend, en zeker op zo’n adembenemende plek als deze. Desolate, grauwe rotsblokken waren alom aanwezig. Grillige bergpieken en een gletsjertong vormden het landschap aan de ene kant, een vallei aan de andere kant: een exposure om U tegen te zeggen! Wow… Zeven hobbits op highline-uitstap in Mordor.

Die zouden enkele jaren voordien speciaal geplaatst zijn voor deze highline, die in de Zwitserse highline topo vermeld staat. Maar not all anchors are equal, want zelfs na enkele uren zoeken konden we de bolts niet vinden. Aan de overkant, op de Gross Kamel, ging het intussen niet veel beter. Daar werden uiteindelijk bolts gevonden en gebruikt die achteraf gezien niet de juiste waren. Creatief riggen was dus de boodschap.

Eigenlijk wilden we de eerste dag enkel de connectie te maken , scrambelen over rots en kloof om touwtjes van beide kanten met elkaar te verbinden, maar omdat de beklimming van de Gross Kamel behoorlijk pittig was (en liever niet voor herhaling vatbaar), besloten we de highline nog dezelfde dag te installeren zodat we de dag nadien het ankerpunt van de Gross Kamel via de highline konden bereiken. Hierdoor eindigde dag één in het donker, met een hutte-crew die niet blij was met de verstoorde etensplanning en een team dat al onder lichte druk stond wegens de vele onverwachte uitdagingen.

In tussentijd was, na een fijne tocht door boomloos landschap en langs kuddes wollige bergschapen, ook deel twee van ons team in de Sidelenhütte aangekomen. We bespraken onze dagervaring en maakten een plan van aanpak voor de dag erna.

Het zat ons de eerste dag allemaal mee. De zon kwam zelfs even piepen! Het effect van de ijle berglucht die ons hart nog sneller deed slaan was duidelijk: na een paar meter stappen werd onze ademhaling al zwaarder.

Maar niets dat deze Belgische hobbits tegenhield! Er was juist genoeg tijd voor iedereen om een kleine sessie te doen. Wat een prachtige ervaring. Bewonderd en voldaan konden we allemaal (deze keer wél op tijd) terug afdalen naar de gezellige Sidelenhütte om er te genieten van het heerlijk warme Zwitserse avondeten.

Omdat je bij highlinen gebonden bent aan één plek (daar waar de lijn hangt), is ervaring en invulling van tijd ook anders dan bij bergtochten waarbij je van A naar B gaat. Tijdens onze dagen op de bergtop werd een sessie op de highline in Mordor afgewisseld met het verder verkennen van het landschap. Het rotslandterrein werd onze speeltuin: verdwalen in de prachtige natuur, joggen tussen de bergen, spotten van prachtige bergkristallen (rookkwarts) die gevormd waren door de granieten rotsblokken, bewonderen van local wildlife (steenbokken, schapen, vogels, waaronder de ‘Bearded Vultures’ die majestueus overvlogen), ontspannen met muziek maken (Moran kon bijna foutloos ‘the shire’ spelen op z’n Ierse blokfluitwhat else is a hobbit to do), een podcast beluisteren, musketons zoeken (Johan vond er vijf tussen de rotsen, verloren door ‘clumsy climbers’ die daar over de graat passeerden), afval rapen, stenen balanceren (op de puntkant natuurlijk), (acro) yoga uitoefenen, ons dagboek aanvullen, ‘skinny dippen’ in het bergmeertje, een gezelschapsspelletje spelen in de hut of een safety meeting houden na het avondeten. Door zo lang op één plek te blijven leer je ze goed kennen: je herkent de rotsen waar je over klautert, je vindt de beste spots om te chillen of foto’s te maken, ... en de helling van hut naar lijn en van lijn naar hut gaat steeds gezwinder.

Dag 5: Derigg en terugkeer naar de bewoonde wereld

De laatste dag was best pittig. De temperatuur was gedaald naar 5°C en de dag begon met sneeuw die bleef liggen. Stevige rukwinden werkten in op de lijn waardoor de natuurlijke ‘sag/doorzakking’ helemaal horizontaal ging, wat het balanceren extra moeilijk maakte. Dit was zeker highlinen voor gevorderden! Nadat alle kandidaten voor een laatste sessie in de wind aan de beurt geweest waren, konden we aan de derigg beginnen. Die verliep gelukkig iets vlotter dan de rigging. We scrambelden een laatste keer naar beneden, nu met de oranje bollen en het materiaal (leve lichtgewicht materiaal). Bij de hut aangekomen werden we opgewacht door het personeel met een shotje obstler als dank voor de fijne week. Vanuit hun keuken hadden ze direct uitzicht op de lijn, en alle dagjesmensen die gepasseerd waren konden zich vanop het terras aan onze exploten vergapen. We namen afscheid, en onze weg naar de parking werd nog een laatste keer beloond met het prachtige uitzicht: lage wolken vormden een wit deken tussen de talrijke bergtoppen. Hoe heerlijk was ons verblijf in Morder geweest. Op de parking werd het materiaal terug verdeeld en met extra bagage aan ervaringen, indrukken en groepssfeer, vertrokken de hobbits naar huis.

Na zo’n intense ervaring is terugkeren naar de bewoonde wereld altijd wel een beetje vreemd: het ene moment sta je nog zo’n 100 meter boven de scherpe rotsen in weer en wind te balanceren op een koord, en het andere moment sta je in vuile alpiene kleren je auto vol te tanken bij een wegrestaurant langs een drukke verkeersader, en slenteren toeristen in korte broek en op flipflops voorbij. Culture shock activated. Ons hobbithartje keek uit naar het groen van de Shire, maar miste Mordor al...

High-end via ferrata set with high ease of use

Cable Comfort

A high-end via ferrata set with elasticated high-strength arms and outstanding ease of use. It conforms to the new European safety standard for via ferrata sets. The new, far more compact shock absorber enables pleasant handling.

www.edelrid.com