Uiteindelijk was het zover. Ik was oud genoeg om de cursus tot animator in het Vlaamse jeugdwerk te doorlopen. Paasvakantie 2016: samen met Andries kwam ik (toch een beetje nerveus) aan op het domein. “Wat houdt de cursus precies in? Komt er een soort proef op het einde van deze week? Wordt dit zo’n saaie lesweek die ik tijdens de vakantie net kan ontwijken? Wat wordt dit?” Allemaal vragen die door mijn hoofd gingen en waarover ik me steeds weer onnodig druk maak. Uiteraard was ook deze (eerder speciale) Kenaweek een week die ik zo nogmaals zou willen beleven. Zelfs tijdens de cursus bleef het Kena-zijn aanwezig. Een aspect dat zo uniek en prachtig is, dat het verschrikkelijk moeilijk is om uit te leggen. Zomer 2016. Na een lange voorbereidingstijd sta ik, opnieuw samen met Andries, klaar om mijn uiterste best te geven en om die monitoren naar wie ik zo opkeek, te kunnen evenaren in hun enthousiasme, inlevingsvermogen, verantwoordelijkheid, … Kortom al hun leidinggevende capaciteiten. Mijn doel was om de leden na afloop van het kamp te laten terugdenken met een warm gevoel, ze te laten beseffen dat het op Kena niet draait om achtergrond, wegesteldheid, etc. Kena laat zien dat ieder mens, ongeacht de achtergrond, een evenwaardige plaats krijgt in de familie die het is. In Heuvelsven komt ieders talent wel op de één of andere manier naar boven, en vaak zijn deze talenten nog eerder ongekend bij de leden zelf. Als monitor was het mijn doel om hen dit alles te laten inzien en dat zal altijd mijn doel blijven.
Tiemen 13