Leo unha peza teatral

Coñecemos a emotiva historia de Sahara e Soldadiño. O valo

S ahara : Vai moito frío!

S oldadiño : As temperaturas baixan moito pola noite no deserto, deberías sabelo. Menos mal que eu levo un uniforme de pano da mellor calidade, tecido nas fábricas máis reputadas do meu país.

S ahara : Estás seguro? Eu teño visto obradoiros onde se traballa de sol a sol, cosendo roupa para os teus, por un soldo miserento.

Soldadiño: Eses son rumores mal intencionados daqueles que queren acabar co prestixio do noso país.

S ahara : Eu non sei nada deses rumores. Eu cóntoche o que viron os meus ollos, máis nada.

S oldadiño : Pois entón terás que ir ao oculista. E logo, non levas nada co que abrigarte?

S ahara : Non levo, non.

S oldadiño : Pois con iso vas morrer xeada.

Sahara: Por que non me deixas a tea que colga dese pau para cubrirme?

S oldadiño : A bandeira? Estás tola! A ti afectouche o sol á cabeza.

S ahara : Total, para o que serve alá arriba!

S oldadiño : É o orgullo do noso país.

S ahara : E non é máis orgullo para un país axudar a quen o precisa?

S oldadiño : Non vou falar máis dun sacrilexio semellante! Faise un mesto silencio. Sahara senta ao pé do valo batendo dente contra dente por mor do frío. Soldadiño tamén treme porque o uniforme, aínda que é moi vistoso, non o protexe da xeada, e móvese dun lado ao outro sen parar.

S oldadiño : (Con remorsos) Non pode ser! Quen me dera a min! Eu tamén teño frío e non me queixo.

S ahara : Se me axudas, ninguén ten por que sabelo.

S oldadiño : Cala, non digas máis parvadas!

S ahara : Ao amencer penduramos a bandeira de novo no mastro e ninguén se vai decatar. Veña, ho… Se non mañá serei só un corpo frío e inerte.

S oldadiño : (Nervioso, claudicando). Pero tes que gardar o segredo coa túa vida.

S ahara : Así o farei.

Antes de ler

Fíxate nas anotacións deste texto teatral. Como se escriben?

Soldadiño descolga cerimonioso a bandeira, cantando o Salve en baixiño coma se fose unha oración.

S ahara : Que murmuras?

S oldadiño : Nada que che interese! Trátaa ben, coma se fose alguén da túa familia.

S ahara : Anda, trae para acó!

Soldadiño pasa a bandeira por debaixo do valo!

S ahara : (Estendéndoa) Vaia, é de bo tecido!

S oldadiño : Xa cho dixera, trátaa con coidado.

S ahara : A bandeira é grande dabondo, podemos incluso montar unha «haima» con ela.

S oldadiño : Que é iso?

S ahara : Unha tenda de acampada para pasar a noite, que nos vai protexer aos dous deste frío doente. Axúdasme a facela?

S oldadiño : Eu non podo, teño que vixiar.

S ahara : Imaxina que é unha garita de vixilancia.

S oldadiño : Con esa labia que tes enredas a calquera!

Entre Sahara e Soldadiño suxeitan a bandeira ao valo e apoiándoa no mastro montan a haima.

S ahara : Que ben quedou! Gústache?

Soldadiño: Gusta, pero non está ben o que andamos a facer. Como se decaten!

S ahara : Veña esquéceo xa. Por que non botas unha soneca ti tamén?

S oldadiño : Prefiro vixiar por se vén alguén. (Medorento) Poderíanme fusilar por isto.

S ahara : Non sexas parvo, quen se vai achegar a este lugar de ningures!

S oldadiño : Quen me dera durmir un pouquiño!, pero non podo.

S ahara : Eu vixiarei na túa vez.

S oldadiño : Veña, só un cachiño e logo espértasme. De acordo?

S ahara : Claro, faremos quendas.

Sentan na haima, un a carón do outro.

S oldadiño : Aquí estase ben!

S ahara : Agora si.