1 minute read
Kerken in het kerkje; gedicht — T. de Vries
from Het kerkje aan zee
Tromp de Vries
Het oude kerkje aan de zee gaf ons weer als een pluspunt mee (boven de goede preken) gemeenschap met het voorgeslacht dat daar Gods wegen overdacht en nog van zich doet spreken in taal en teken.
De vele namen aan de wand, de stille doden in het zand onder de voet geborgen, het licht dat door de vensters zeeft, de hele sfeer die ons omgeeft, ’t verlicht de daagse zorgen, geeft zicht op morgen.
De scheepjes in het schip der kerk getuigen van het daaglijks werk en in de oude toren is nog de lokroep niet gestuit en laat de klok haar stemgeluid als eeuwen al tevoren nog helder horen.
’t Is geen verloren Paradijs, ook toen zong elk zijn eigen wijs, werd er intens geleden.. . maar toch, hier gingen zij ons voor, de pelgrims die de Heer verkoor, en, hoe soms uitgegleden, zij vonden vrede.
Zij traden door dezelfde poort en hoorden er hetzelfde Woord, van Gods beloften zeker; gezeten aan de ene dis ontvingen zij er lafenis;
190
Gods grote liefde bleek er bij brood en beker.
Samen op reis, in een verband, - zij ’t ook niet altijd hand in hand gingen zij eend’re wegen. Wij vragen Heer, in Jezus’ naam: Breng wat bijeenhoort weer tezaam, en geef, Uw volk genegen nog rijke
Het kerkje aan de zee. Papierknipwerk van Jan Visscher, bgn. Jantje de Knipper.
191
