Reynsluakstur Renault Zoe

Reynsluakstur

Renault Zoe

Það var með svolítilli tilhlökkun að ég ók rafbílnum Renault Zoe Intense á fallegum og sólríkum degi í byrjun júnímánaðar. Þetta er bíll sem hefur vakið nokkra athygli og fengið nýtt útlit sem lyftir honum á hærri stall. Renault Zoe er eitt af flaggskipum franska framleiðandans en hann hefur fengið góðar viðtökur og skildi engan undra. Drægi hans er mun meira en áður og það eitt kitlar fólk sem hefur í huga fjárfestingu á rafbíl og kannski sínum fyrsta á lífsleiðinni. Þegar rennt var af stað út úr borginni kom strax þægilega á óvart krafturinn sem þessi bíll býr yfir. Snerpan er fín og 136 hestöfl eru aðeins um sjö sekúndur að koma farartækinu á 100 km metra hraða. Bíllinn virkar þægilegur á margan hátt, lipur og mjúkur sem kom bersýnilega í ljós þegar á malarvegi var komið. Þetta er með hljóðlátari bílum sem verður að teljast mjög góður kostur. Bíllinn er enn hljóðlátari á malbiki en á möl en samt ekkert til að kvarta yfir eða setja út á. Það skal hafa í huga að bíllinn er einnig fánlegur með minni rafmótor. Þegar kemur að drægi bílsins er hún un sögð 383 km og þá er verið að tala um við bestu hugsanlegu aðstæður. Það verður að teljast nokkuð gott en það er eins með þennan bíl sem og aðra að drægið er alltaf að aukast og það gerir rafbílinn enn álitlegri kost en þegar þessir bílar komu fyrst á markað. Eins og flestir rafbílaeiegndur kannast við verður drægið minna þegar veðurskilyrði eru ekki hagstæð eins og þegar hitastigið fer niður á við. Þegar kemur að hleðslunni sjálfri kemur fram að hægt er að hlaða bílinn í 80% hleðslu á um klukkutíma með 50kW hleðslustöð. Hleðslan tekur skemmti tíma en áður sem er auðvitað mikill kostur. Taka skal fram að hægt er að fá aukabúnað, hraðrafhleðslu, sem kostar um 140.000 krónur.

Að festa kaup á fyrsta rafbílnum sínum eru ákveðin tímamót hjá mörgum. Þessi ákvörðun er búin að standa fyrir dyrum í langan tíma þangað til að ákvörðunin er loksins tekin. Renault Zoe stendur vel undir nafni að mörgu leyti þótt annað mætti vera betra. Af smábíl að ræða er bara nokkuð gott rými í bílnum og frammi í fer nokkuð vel um stóran einstakling, bæði ökumann og farþega. Aftur á móti mætti plássið vera meira í aftursætum. Þetta á alls ekki bara um þennan bíl heldur langflesta í þessum stærðarflokki. Það er kannski furðulegt að framleiðendur skuli ekki huga meira að þessum þætti.

Mörgum finnst farangursrými í bílum almennt séð hafa minnkað með tímanum en í Renault Zeo kemur það þægilega á óvart. Af smábíl að vera leynir það svo

Af smábíl að ræða er bara nokkuð gott rými í bílnum

sannarlega á sér. Áður en lagt var upp í reynsluakstur var okkur sérstaklega tjáð af sölumanni að efnið í mælaborði bílsins og í hurðarspjöldum væri úr endurunnum gólfteppum og öryggisbeltum. Skemmtilegt er að hægt sé að nota efnin til ýmissa nota. Mælaborðið er stílhreint og góð útfærsla er á 9,3 tommu skjá sem kemur vel út.

Þegar allt er á botninn hvolt, hvað stendur þá upp úr eftir reynsluakstur á Renault Zeo. Þetta er bíll sem kemur að góðum notum sem annar bíll á heimili, alveg kjörinn í allt snatt og er lipur í akstri. Af hreinum rafbíl að vera er Renault Zeo álitlegur kostur. Að reynsluakstri loknum er alltaf hægt að týna eitthvað til, bæði kosti og galla. Fleiri kostirnir eru í þessum bíl. Þegar sett er út á smábíl er plássleysi og rými fyrst gagnrýnt. Í framsætum er ekki hægt að setja út á það en rýmið í aftursætum er fulllítið eins og áður kom fram. Bíllinn býr yfir svo mörgum góðum hlutum og er að auki hreinn rafbíll með ágætis drægi. Bíll sem sannarlega kemur til greina þegar næstu bílakaup eru skoðuð.

Renault Zoe Intens

Aflrás: 100 kW rafmagnsmótor Hámarksafl: 136 hö. Hámarkstog: 245 Nm. Verð frá: 4.450.000 kr. Rafhlaða: 52 kWst. Rafmagnsnotkun (WLTP): 13,2 kWh/100km Drægni skv. framleið.: 340 km. Losun CO2: 0 g/km Eiginþyngd: 1563 kg Lengd / Breidd / Hæð (mm): 4.004 / 1.730 (án spegla) / 1.562 Veghæð (mm): 120 mm.

Lipur, mjúkur, snöggur, drægi.

Rými í aftursætum

22. febrúar – 7. mars 2020

Mótorhjólaferð um Suður-Afríku

Þegar ljóst varð í byrjun vetrar að okkur feðgum, Grími Axelssyni og Axel Eiríkssyni, ásamt félögum í BMW–mótorhjólaklúbbi Íslands, stóð til boða að taka þátt í þaulskipulagðri mótorhjólaferð um Suður-Afríku með þýsku vinafélagi okkar var bara eitt svar — við látum okkur ekki vanta. (MYND NR.1)

Mikill undirbúningur liggur að baki slíkri ferð, bæði varðandi leyfi, útbúnað, alla tilhögun ferðarinnar og gistingu. Menn eru sammála um að maður þarf að vera í góðu formi líkamlega. Einnig þarf að gæta þess að fá sprautur við hinum ýmsu framandi sjúkdómum og að tryggingar séu í lagi svo að fátt eitt sé nefnt og allt þarf þetta að gerast tímanlega.

Ekki má gleyma að sækja um og hafa meðferðis alþjóðlegt ökuskírteini sem Félag íslenskra bifreiðaeigenda sér um útgáfu á með sinni alkunnu lipurð og þjónustulund. Við

Feðgarnir Axel Eiríksson og Grímur Axelsson njóta hafgolunar af Indlandshafi

Íslendingarnir héldum nokkra undirbúningsfundi. Á þeim stilltum við saman strengi, útdeildum verkum, fórum yfir öryggisatriði, tryggingamál og hvað hver og einn ætti að taka með af hinu og þessu sem miklvægt er að hafa meðferðis í ferðalag sem þetta og þegar ýmislegt getur farið úrskeiðis.

Sjö glaðir meðlimir úr BMW–mótorhjólaklúbbi Íslands mættu í Leifsstöð að morgni dags þann 20. febrúar síðastliðinn. Flogið var til London og þaðan í 14 klukkustundir í beinu næturflugi til Höfðaborgar. Á flugvellinum í Höfðaborg biðu hermenn okkar farþeganna með hitamæla að vopni til að fyrirbyggja að Covid-19 smit væru að berast til landsins. Allir sluppu í gegn með eðlilegan líkamshita og því gat fátt hindrað ævintýrið sem var að hefjast.

Þátttakendur voru alls 32 á BMW–mótorhjólum, ásamt tveimur Suður–afrískum fararstjórum á mótorhjólum og trússbíl sem flutti birgðir af vatni, varahlutum, sjúkragræjum og auka mótorhjól. Hjólin voru ný eða mjög nýleg og flest af gerðinni BMW R 1250 GS og öll voru sett á ný dekk í upphafi ferðar sem sagði okkur svolítið um álagið sem framundan var.

Tvær BMW–mótorhjólaleigur í Höfðaborg sáu um að útvega hjólin. Þetta var stærsta ferð bæði hvað varðar fjölda þátttakenda og fjölda daga sem bæði þýski BMW GS klúbburinn og Suður–afrísku mótorhjólaleigurnar höfðu tekið þátt í. Hið sama átti við okkur frá Íslandi.

Ferðin stóð í 13 daga á mótorhjólum og var búið að gera nákvæma leiðar- og upplýsingabók þar sem hver dagur var settur upp og með öllum helstu upplýsingum. Frá Höfðaborg lá leiðin í austur og var fyrsta næturstopp í Montagu Springs þar sem náttúrulegar heitar vatnsuppsprettur eru og ótrúleg

náttúrufegurð.

44

Dagleiðirnar voru ca. 200 – 350 km. og voru ávallt tvær til þrjár leiðir í boði eftir því hversu krefjandi menn vildu hafa daginn. Mánuðina fyrir ferðina var búið að liggja yfir öllum vegum, slóðum og vegleysum til að setja saman hið fullkomna mótorhjólaævintýri með því besta sem Suður–Afríka hefur upp á að bjóða fyrir BMW GS mótorhjól. Á þessum 13 dögum var ekið um svæðið frá Höfðaborg til Port Elizabeth og svo í átt að Höfðaborg aftur. Gera verður ráð fyrir að óhöpp og slys geti orðið þegar svo krefjandi leið er farin og fór hópurinn ekki varhluta af því. Strax á þriðja degi missti aðalleiðsögumaður ferðarinnar BMW–hjól sitt í sandvilpu er hann missti einbeitingu eitt augnablik. Hann féll við og axlarbrotnaði. Það er því ekki úr vegi að minnast aftur á tryggingar og hversu mikilvægt er að hafa þær í lagi því að þegar ferðast er í útlöndum, svo að ekki sé talað um ferðalög í öðrum heimsálfum, getur verið kostnaðarsamt að þurfa að leita á sjúkrahús.

Pálmatré og BMW GS 1250

Grímur Axelsson og Axel Eiríksson við topp Swartberg fjallaskarðsins

Ekki urðu fleiri beinbrot í ferðinni þó að einhverjir hafi fengið byltur eða óvænt runnið til í sandi á grófum slóða og fengið smáskrámur. Það var aðallega stoltið sem varð fyrir hnjaski. (mynd nr.3) Allir ferðadagarnir voru einstakir og skipulagðir með þeim hætti að bjóða upp á sem mesta upplifun í akstri BMW GS við krefjandi aðstæður en með það að marki að aka um og sjá fallegustu og torsóttustu svæði í suð- austanverðri Suður–Afríku. Má þar nefna Swartberg Pass sem er um 30 km langur fjallvegur sem liggur um svæði á heimsminjaskrá UNESCO og var lagður árið 1888 og Seweweekspoort sem er um 18 km langur malarvegur sem hlykkjast um fjallaskörð með einstakri náttúrufegurð og er einnig á heimsminjaskrá UNESCO.

Tvisvar sinnum í ferðinni voru skipulagðir hvíldardagar fyrir þá sem það vildu. Þá var hópurinn tvær nætur á sama stað. Fyrra skiptið var á sjötta degi þar sem dvalið var í Addo Elephant Park sem er þriðji stærsti þjóðgarður Suður–Afríku og var stofnaður árið 1931. Þar var farið í safaríferð og horft á ljón, sebrahesta, gíraffa, flóðhesta og fleiri framandi dýr vera í sínu náttúrulega umhverfi. Síðari hvíldardagurinn sem boðið var upp á var níundi dagur. Þá var gist í tvær nætur í Oudtshoorn sem er bær sem breskir trúboðar stofnuðu árið 1814.

Þeim sem fannst sól, hiti og svöl sundlaug ekki heillandi var boðið upp á að fara leiðina til helvítis sem heitir á frummálinu „The road to Die Hell“.

Vegurinn sem er um 37 km langur liggur um Swartberg–fjöllin og endar í afskekktum dal sem nefnist Gamkaskloof og er staðsettur milli Oudtshoorn og Prince Albert. Árla var farið af stað í nokkrum minni hópum með fullan tank, mat og nóg af vatni. Þegar komið var að hinum magnaða slóða til helvítis var þar áberandi skilti sem varar fólk við veginum sem framundan væri. Ekki voru sýnileg fleiri umferðaskilti á leiðinni en svo sannarlega hefði verið þörf á því.

Við tók hápunktur ferðarinnar þar sem sandar, fjöll, dalir, fjallaskörð og stórgrýti voru allsráðandi. Þá þurfti að nota bæði huga, hendur og fætur til að halda sér á slóðanum og

Mæðinni kastað í Steytlerville - Eggert Árni Gíslason, Einar Halldórsson, Jóhannes Sigurðsson og Axel Eiríksson

Grímur Axelsson - Við upphaf leiðarinnar til helvítis - Enter at own risk!

móttaka fegurðina, allt í senn. Það var ljóst að hér mátti engin mistök gera sér í lagi þar sem þröngur og illfær vegurinn hlykkjaðist um snarbrattar hlíðar fjallanna en því vorum við orðnir vanir þegar hér var komið.

Þegar lagt er í ferð sem þessa skiptir undirbúningur miklu máli eins og fyrr er getið. Til dæmis er vinstrihandarumferð í Suður–Afríku og getur tekið tíma að venjast henni. Við Íslendingarnir tókum með okkur límmiða með rauðri ör sem við deildum með félögum okkar. Menn límdu þessar rauðu áberandi örvar á framrúðuna á mótorhjólunum til að það færi ekki á milli mála hvorum megin á veginum átti að keyra. Það veitti ekki af því í upphafi ferðar og varð líklega einhverjum til happs.

Einnig kom í ljós að rafmagnsöryggi er ekki upp á marga fiska í Suður–Afríku vegna einokunarstöðu rafmagnsfyrirtækis í landinu. Þar er jafnan slökkt á

Jóhannes Sigurðsson, Skúli K. Skúlason, Eggert Árni Gíslason og Einar Halldórsson kæla mótorfáka sína

rafmagninu í þrjár klukkustundir á sólarhring milli svæða og því þurfti til öryggis að taka með eigin rafgeymi.

Að leiðarlokum, að kveldi 7. mars, var mikil gleði í brjóstum allra þátttakenda og einnig þakklæti fyrir

Útsýni við topp Montagu fjallaskarðsins Fararskjóti ferðarinnar BMW 1250 GS. Eknir voru um og yfir 3000 km í ferðinni og takkarnir á nýju dekkjunum búið við lok ferðar.

frábæra þjónustu fólks og viðmót allt og ekki má gleyma að geta þess að við hinir sísvöngu fengum mjög góðan og næringaríkan mat allan tímann. Á heimleiðinni varð okkur ljóst að eitthvað mikið hafði breyst í heiminum vegna faraldursins af völdum Covid-19 veirunnar. Við félagarnir erum þakklátir forsjóninni fyrir að hafa geta farið í þessa mögnuðu og áhyggjulausu ævintýraferð.