Redslar 27. J A N U A R 2 0 1 8
Eg er ikkje modig. Eg fryktar først og fremst alt som stryk seg langs bakken, og meir enn noko anna fryktar eg slangar. Eg er redd edderkoppar, mark, mygg, endåtil fluger. Eg er redd høgder, og dermed også heisar, kabelbanar, fly. Eg fryktar sjølve jorda vi set føtene på, når eg innbiller meg at ho kan sprekke i to eller vere utsett for ein kollaps i det universelle maskineriet som får henne til å falle, slik eg hugsar frå barneregla vi song då vi var små. Snurr, snurr, rundt i ring. Jorda fell. Verda fell. Alle ned på bakken. Åh, som dei orda skremde meg. Eg er redd alle menneskelege skapningar når dei blir valdelege. Eg er redd dei når dei brøler, krenker, bruker skjellsord, stokkar, kjettingar, stikkvåpen eller skytevåpen, atombomber. Og likevel, kvar gong det som barn var nødvendig å vise at ein ikkje var redd, viste eg at eg ikkje var redd. Eg vende meg raskt til å reagere mindre på verkelege eller innbilte farar og meir, mykje meir, 15
