hier weinig te beleven. Zeker als het regent, is er nauwelijks iets waar we naartoe kunnen. Wat er is in Antwerpen, ligt behoorlijk ver weg en is nauwelijks te bereiken met het openbaar vervoer. De stad mag gerust wat meer investeren in de minder hippe wijken. Na veel bloed, zweet en tranen zien we licht aan het einde van de duisternis. Dus ja, er is een uitweg uit de armoede, maar dat vraagt een enorm doorzettingsvermogen. En mocht dat volstaan, maar daarmee alleen red je het niet. Zonder een stevige portie geluk en de juiste hulp van de juiste mensen kom je er simpelweg niet. Mijn vriend, van Marokkaanse origine, heeft ook veel problemen gehad om werk te vinden. Nu is dat gelukt, maar dat heeft jaren aangesleept. Zelf heb ik ook veel dingen zelf moeten uitzoeken. Waar je recht op hebt, welke tussenkomsten je kunt krijgen bij stad of ocmw. De ene maatschappelijk werker zal het je misschien vertellen, de andere zwijgt als vermoord. In dat laatste geval blijf je gewoon vastzitten in armoede. Het is iets waar lokale besturen mensen echt sterk vooruit kunnen helpen, rechten actief toekennen, zelf nagaan waar iemand recht op heeft. Vroeger durfde ik niets zelf vragen. Door actief te zijn in Recht-Op, de vereniging waar armen het woord nemen in Antwerpen, heb ik geleerd dat ik niet alleen stond, dat ik mocht opkomen voor mezelf. Nu ben ik een stuk mondiger, maar veel mensen zijn te beschaamd om zelf hulp te vragen, of ze weten nauwelijks waar ze recht op hebben. Ik begrijp niet dat gemeenten en ocmw‘s daar niet meer werk van maken. Geef vertrouwen, maar wek ook vertrouwen, toon dat je mensen wil helpen, ze zullen zelf ook veel sneller over de brug komen en initiatief nemen. Of je al dan niet geholpen wordt, mag nooit afhangen van de maatschappelijk werker bij wie je terecht komt. Ga in gesprek met mensen met armoede-ervaring, beste politici, we hebben nog veel van elkaar te leren.
23