Ook de bloedzuigende teek is minder actief tijdens regenweer
29 Zwart-geel-rood
Het verhaal van Marie Abts-Ermens, die de eerste Belgische vlag naaide
32 Waar talent bovendrijft
Vier Rode Duivels leerden voetballen op de Brusselse pleintjes
05 EDITO
06 HET GESPREK Safia Kessas, de journaliste en cineaste die werk maakt van inclusie op de RTBF
10 IN BEELD Ivan Put
12 IN DE KIJKER Sluiting van prostitutiehotel doet Alhambrawijk opleven
13 BEELDCOLUMN Delphine
Frantzen
14 COVERSTORY Achter de schermen van de Ommegang en de Meyboomplanting
20 BIJGEDACHTE Gaan Vlaanderen en Wallonië zich weer harder moeien met Brussel?
21 KORT GESPREK Benoît Gilson, CEO van Infrabel, over de nieuwe hoofdzetel
24 WONEN De ratrace naar een huurappartement
28 VOETBALCOLUMN Grote verwachtingen
30 DE SLAAPKAMER van Lucy
36 COLUMN Prettige vakantie
37 SELECT Een diepe duik in de drukke Brusselse filmzomer Klein onderhoud Drawing Basses
Eat & Drink Frondes
De vijf inzichten Stephane Ginsburgh
Op de voetbalpleintjes zowat overal in Brussel worden kleine voetballers groot, maar ook vriendschappen voor het leven gesmeed.
COLOFON
BRUZZ
Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65
ABONNEMENTEN
Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80
Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
Rest van België: 29 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393
van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 35 euro per jaar. OPLAGE
55.000 exemplaren.
ADVERTEREN?
Marlies De Deygere 02-650.10.81
marlies.dedeygere@bruzz.be
DISTRIBUTIE
Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be
ALGEMENE DIRECTIE
Dirk De Clippeleir
ALGEMEEN HOOFDREDACTEUR
Klaus Van Isacker
COÖRDINATOR MAGAZINE
Maarten Goethals
ARTDIRECTOR
Heleen Rodiers
VORMGEVING
Ruth Plaizier
EINDREDACTIE
Karen De Becker, Kurt Snoekx
WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER
Eva Christiaens, Kris Hendrickx, Sophie Soukias, Steven Van Garsse, Tom Zonderman (redacteurs); Johan Baeten, Michaël Bellon, Annelies Bontjes, Andy Furniere, Tom Peeters, Tom Peeters, Niels Ruëll, Freya Van Nieuwenhuysen, Michel Verlinden (medewerkers)
VERTALING
Frédérique Beuzon, Gregory Blauwers, Sam De Ryck, Aurélien Garcia, George Holmer
FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE
Bart Dewaele, Kim, Delphine Frantzen, Ivan Put, Saskia Vanderstichele
VERANTWOORDELIJKE UITGEVER
Koen Cypers
Flageyplein 18, 1050 Elsene. BRUZZ is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt bij Printing Partners
Paal-Beringen
en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie
MELD NIEUWS
Zelf nieuws gespot?
Tips zijn altijd welkom via: BRUZZ.be/meldnieuws Persberichten kunnen via redactie@bruzz.be
VOER UW EVENEMENT IN OP ENCODEZ VOTRE ÉVÉNEMENT SUR ENTER YOUR EVENT ON www.extranet.brussels
WWW.BRUZZ.BE
Maarten Goethals
Coördinator Magazine
Kruisboog
Meer dan 1.400 muzikanten, zangers, ridders, kruisboogschutters en vlaggendragers trekken deze week door Brussel voor de jaarlijkse Ommegang, de kleurrijke historische stoet die herinnert aan de majestueuze intrede van keizer Karel V in 1549. Die rechtstreekse, bijna tastbare lijn met het verleden maakt het spektakel pas echt spectaculair.
De festiviteiten trekken niet alleen toeristen aan, die bereid zijn hoge prijzen te betalen voor een zitje op de Grote Markt, ze enthousiasmeren ook een deel van de bevolking die op vrijwillige basis dat stukje erfgoed levendig wil houden.
BRUZZ laat enkele van die vrijwilligers aan het woord. In het dagelijkse leven boekhouder of bloemist, veranderen die voor één dag in de hertog van Alva of één of ander gek historisch personage (p. 14).
“De Ommegang, de voetbalpleintjes: ze maken allemaal deel uit van het Brusselse erfgoed”
Maar erfgoed komt in vele vormen. Neem de voetbalpleintjes in Jette, Molenbeek en Etterbeek, waar balvaardige jongens uitgroeien tot Rode Duivels (p. 32). Maken die niet evengoed onderdeel uit van wat Brussel tot Brussel maakt? Schrijven die jonge sjotters op hun manier niet ook geschiedenis? Om maar te zeggen: ieder groots verleden moet ooit eens aanvangen. Maakt niet of dat begint met een bal of een kruisboog.
FR Plus de 1 400 musiciens, chanteurs, chevaliers, arbalétriers et porte-drapeaux défileront dans Bruxelles cette semaine pour l’Ommegang, la procession folklorique annuelle qui reconstitue l’entrée de l’empereur Charles Quint en 1549. En ligne directe, presque tangible, avec le passé, le spectacle n’en est que plus grandiose. Les festivités attirent non seulement les touristes, qui sont prêts à payer cher pour une place sur la Grand-Place, mais elles passionnent aussi une partie de la population, qui s’engage bénévolement pour faire vivre ce patrimoine. BRUZZ donne la parole à plusieurs bénévoles. Comptables ou fleuristes dans la vie de tous les jours, ils se transforment, le temps d’une journée, en duc d’Albe ou autre personnage historique (p. 14). Mais le patrimoine existe sous de multiples formes. Comme les terrains de foot de Jette, Molenbeek et Etterbeek, où des garçons surdoués du ballon évoluent en Diables Rouges (p. 32). N’est-ce pas aussi ça qui fait de Bruxelles ce qu’elle est ? Et ces jeunes buteurs ne sont-ils pas en train d’écrire l’histoire à leur façon ? Tout passé grandiose a bien dû commencer un jour. Peu importe que ce soit avec un ballon ou une arbalète.
EN More than 1,400 musicians, singers, knights, crossbowmen, and flag-bearers are this week crossing Brussels in the annual Ommegang, the colourful historical procession that recalls the majestic entry of Emperor Charles V in 1549. That direct, almost tangible line to the past is what makes the spectacle truly spectacular. The festivities not only attract tourists willing to pay for the expensive seats in the Grote Markt/Grand-Place, they also enthuse a section of the population who volunteer to keep that piece of heritage alive. BRUZZ talked to some of those volunteers. These accountants or florists in everyday life turn into the Duke of Alva or some crazy historical character for a day (see page 14). But heritage comes in many forms. Take the football squares in Jette, Molenbeek, and Etterbeek, where ballsy boys grow into Red Devils (p. 32). Isn’t that just as much part of what makes Brussels Brussels? Aren’t those young footballers also writing history in their own way? Every great past has to start somehow and it doesn’t matter whether it starts with a ball or a crossbow.
‘Ik
zie wat anderen niet zien’
Als documentairemaakster legde ze als eerste het opkomende salafisme in België vast, als journaliste verbonden aan de RTBF probeert ze de werking meer inclusief te maken. Safia Kessas, wier podcast in de zomer ook een nieuw seizoen krijgt, wil “met concrete maatregelen het verschil maken.”
tekst & foto’s Sophie Soukias
De naam Safia Kessas doet weinig belletjes rinkelen in Vlaanderen. Toch is de cineaste, journaliste en columniste geboren in Antwerpen, de stad waar haar vader in 1950 vanuit Algerije arriveerde, aangetrokken door haar kosmopolitische aard en modernistische charme. En misschien zou Safia Kessas nog steeds in Antwerpen wonen als het leven, in al zijn wreedheid, de havenstad niet tot een plek van familietrauma had gemaakt, met het verlies van een ongeboren broertje. Brussel werd daarop een nieuw begin voor haar ouders. Safia Kessas groeide er op, studeerde er internationaal recht en vatte een carrière aan in de diplomatie. Vervolgens trok ze de journalistiek in en ging aan de slag bij de RTBF, tot ze in 2003 de producers van de cultserie Strip-tease
ontmoette. In 2012 nam ze de leiding van het documentaireprogramma over, dat intussen was omgedoopt tot Tout ça (ne nous rendra pas le Congo). Vanachter de camera legde Kessas alles vast wat haar opviel. Vaak was ze zo de eerste om de professionele obstakels voor gesluierde vrouwen te documenteren, te waarschuwen voor de opkomst van het salafisme of de wanhoop van de moeders van jihadisten te beschrijven.
Vandaag zet Safia Kessas haar journalistieke creativiteit en scherpe meningen in om structurele ongelijkheden in de samenleving bloot te leggen. Bij de RTBF, waar ze werd aangesteld als hoofd gelijkheid en diversiteit. En sinds januari ook bij Bozar, waar ze deel uitmaakt van het team achter ‘Writers and Thinkers’, een diepgravend cultureel programma dat bijzondere stemmen van
de eenentwintigste eeuw naar Brussel haalt.
BRUZZ spreekt haar in de Stokkelwijk, bij het begin van de Groene Wandeling, “Het is een parcours dat verschillende Brusselse gemeenten doorkruist en diverse bevolkingsgroepen samenbrengt,” steekt de journaliste van wal. “Het is een democratische long. De mediawereld daarentegen heeft nog een lange weg af te leggen.” Haar outfit – een beige trenchcoat en onberispelijk witte plateausneakers – straalt elegantie, ernst en vitaliteit uit.
Sinds 2017 bent u verantwoordelijk voor gelijkheid en diversiteit bij de RTBF. Kwam die functie er op uw eigen initiatief?
SAFIA KESSAS: Ja. Al zijn mijn ogen pas opengegaan na een tijd. Een groot deel van mijn carrière zag ik geen problemen. Pas toen ik in de media begon te werken, vielen
BIO
• Geboren in Antwerpen, groeit op in Brussel, waar ze Internationale betrekkingen studeert aan de ULB
• Wordt journaliste bij de RTBF en leidt vanaf 2012 het docuprogramma Tout ça (ne nous rendra pas le Congo)
• Is sinds 2017 hoofd gelijkheid en diversiteit bij de RTBF, waar ze in 2019 de site en podcast Les Grenades lanceert
• Vervoegt in 2024 het team achter ‘Writers and Thinkers’ van Bozar
de ongelijkheden me op en zag ik hoe mensen in hokjes werden gestopt op basis van hun gender of etnische afkomst. Ik begreep dat de dingen niet vanzelf zouden veranderen, en dat alleen concrete maatregelen een verschil konden maken.
Welke maatregelen zijn dat dan?
KESSAS: Iets als het bewust maken van het personeel van de RTBF van iets als de affiniteitsbias, waarbij werkgevers mensen aannemen die op hen lijken, of journalisten mensen interviewen met wie ze zich identificeren, omdat ze bijvoorbeeld hetzelfde geslacht hebben. Het is ook bewezen dat vrouwen minder snel solliciteren voor zeer veeleisende functies, terwijl een man met evenveel ervaring sneller de uitdaging aangaat. Bedrijven moeten dus hun vacatures aanpassen. We proberen ook te voorkomen dat mannen altijd de rol van expert vervullen in de media.
Hoe geeft u vrouwelijke journalisten meer zelfvertrouwen?
KESSAS: Door gratis mediatrainingen te organiseren voor vrouwelijke experts. Om hen te helpen zich meer op hun gemak te voelen voor de camera, achter een radiomicrofoon of op sociale media. Het is aan de redactie om een omgeving te creëren waarin iedereen zich goed voelt. Tegelijkertijd produceren we mediacontent die vrouwen aanmoedigt zichzelf te zien in carrières waarin ze niet vaak te vinden zijn. Dit jaar brachten we ook, in samenwerking met andere Europese publieke omroepen zoals de BBC, een documentaire uit over zes vrouwelijke leiders in de wereld van de wetenschap en de technologie: Électrons libres. Rolmodellen blijven belangrijk.
Wat heeft u geholpen om te geloven in een carrière in de documentairejournalistiek?
Door deel te nemen en later leiding te geven
aan het programma dat Strip-tease opvolgde, trad u in de voetsporen van vrijwel uitsluitend mannelijke regisseurs.
KESSAS: In het begin probeerde ik op te gaan in de groep, vanuit een soort overlevingsstrategie. Maar dat was ook een vorm van geweld tegen mezelf. Gaandeweg werd ik me bewust van de verschillen, en ging ik me comfortabeler voelen om mijn plaats in te nemen. Dat probeer ik over te brengen aan de jonge vrouwen die ik ontmoet of met wie ik samenwerk. Tegenwoordig werk ik met mensen bij wie ik me goed voel en voor wie identiteit geen issue is. Net zoals identiteit ook niet alles is.
De winnaars van de verkiezingen van 9 juni – N-VA, MR en Vlaams Belang – zijn elk op hun manier tegen wat zij “wokisme” noemen. Hoe kijkt u naar het fenomeen en de reactie erop?
KESSAS: Het wokisme is in hun handen een karikatuur geworden, een schrikbeeld. Het dient om mensen bang te maken, om het debat in de kiem te smoren. Maar je kan het ter discussie stellen van onrechtvaardige situaties niet reduceren tot een vierletterwoord. Het is belangrijk om werk te maken van meer gelijkheid en mensen bewust te maken van de risico’s als een samenleving ongelijkheid laat gedijen. Ik heb een kind dat anders is. Is het beangstigend om specifieke aanpassingen op school of op het werk te eisen? Ik denk het niet. Als je het zelf meemaakt, kan je er niet langer de ogen voor sluiten. En het kan zelfs een kwestie van leven of dood zijn.
Hoezo?
KESSAS: Toen mijn moeder in het ziekenhuis van Antwerpen aankwam om te bevallen van mijn oudere broer, werd ze gedwongen om dat zonder medische hulp te doen. Ondanks haar kreten om hulp kwam er niemand helpen. Mijn broer overleefde het niet. Daarom wilden mijn
“Het wokisme is in handen van bepaalde partijen een karikatuur geworden. Het dient om mensen bang te maken, om het debat over rechtvaardigheid in de kiem te smoren”
ouders niet langer in Antwerpen wonen, ze associeerden de stad met een immense pijn. Ik zal nooit weten of die slechte behandeling van mijn moeder tijdens haar bevalling te wijten was aan haar andere huidskleur en of ze het slachtoffer werd van het ‘mediterrane syndroom’ (het geloof dat mensen die uit het Zuiden komen hun symptomen overdrijven, wat leidt tot minder effectieve medische zorg, red.).
Ter nagedachtenis aan mijn broer heb ik een tekst aan hem gewijd in On ne s’excuse de rien !, een bundel samengesteld door Lisette Lombé, de huidige Dichter des Vaderlands. Ik weet niet wat het ziekenhuis heeft gedaan met het levenloze lichaampje van mijn broer. Bij gebrek aan een graf graveerde ik zijn geboorteakte en naam in het boekje: Nacer. Door dat soort gebeurtenissen ben je van bij het begin, en voor altijd, op je hoede.
Tegenwoordig werkt u veel samen met anderen. Les Grenades, uw podcast die naar de actualiteit kijkt vanuit een genderperspectief, is bijvoorbeeld het resultaat van een collectieve inspanning, net zoals uw website. Hebt u zich op andere momenten van uw carrière meer geïsoleerd gevoeld?
KESSAS: Zeker. Het zusterschap en de solidariteit die uitgaan van het collectief geven me veel energie. Maar dat gevoel van eenzaamheid verlaat je nooit meer. Aan welke tafel ik ook zit, ik zal me altijd een vreemdelinge voelen. Aan de andere kant stelt die positie me in staat om dingen te zien die anderen niet zien. Dat afwijkende perspectief is de leidraad geweest voor al mijn documentaires.
Pas onlangs hebt u de camera op uzelf gericht en bent u begonnen uw familiegeschiedenis te vertellen. Waarom?
KESSAS: Ik werk aan een documentaireversie van een podcast (Au nom de Safia, red.) over mijn tante, die net als ik Safia Kessas heette. De familielegende wil dat ze als heldin stierf tijdens de Algerijnse oorlog, maar de waarheid is veel duisterder. Het heeft tijd gekost om te begrijpen dat mijn familiegeschiedenis van belang was. De Algerijnse oorlog staat niet in de geschiedenisboeken die ik als student las. Het verleden van mijn ouders bestaat niet in de maatschappij, en dus houden velen zich gedeisd. Met een microfoon en een camera kan ik dat stilzwijgen doorbreken.
Sinds januari bent u door Bozar aangesteld om een aanvullende programmering bij de grote publiekstentoonstellingen te verzorgen. De eerste resultaten van uw werk zullen na de vakantie te zien zijn.
KESSAS: Bozar organiseert in het najaar een tentoonstelling over een van de belangrijkste kunstenaarskoppels van de twintigste eeuw: Hans/Jean Arp en Sophie TaeuberArp. We bieden een podcast aan die geïntegreerd is in de tentoonstelling en gewijd is aan Sophie Taeuber-Arp. Daarin gaan we dieper in op de positie en onzichtbaarheid van vrouwelijke kunstenaars binnen een kunstenaarskoppel. Daarnaast nodigen we, samen met Tom Van de Voorde en onder impuls van de nieuwe directeur Christophe Slagmuylder, vooraanstaande figuren uit de kunst- en literatuurwereld uit om te spreken over het thema liefde in al zijn vormen, en dus ook die vormen die het verst buiten de traditionele patronen liggen. Kunstenaars leren de samenleving dat niets de verbeelding in de weg kan staan. Creativiteit stelt de mens in staat om stand te houden in moeilijke omstandigheden. Dat is in ieder geval waar ik me aan vastklamp.
‘JE VOIS DES CHOSES QUE LES AUTRES NE VOIENT PAS’
FR En tant que réalisatrice de documentaires, elle s’est intéressée au salafisme en Belgique. En tant que journaliste associée à la RTBF, elle a tenté de rendre le milieu plus inclusif. Safia Kessas, qui lance une nouvelle saison de son podcast cet été, veut changer les choses de façon concrète. « Où que je sois, je me sentirai toujours une étrangère. Mais cette position me permet aussi de voir des choses. »
‘I SEE THINGS OTHERS DON’T SEE’
EN As a documentary filmmaker, she was the first to capture the emerging Salafism in Belgium and as a journalist working for RTBF, she tries to make it more inclusive. Safia Kessas, whose podcast this summer will get a new season, wants to make a difference with concrete measures. “Whatever table I’m at, I’ll always feel like a stranger. But that position also allows me to see things others miss.”
In beeld door Ivan Put
Drieste schietpartij
Bij een schietpartij in de buurt van het Zuidstation vielen vorige week tijdens de nacht van woensdag op donderdag twee doden en drie gewonden. Volgens ooggetuigen losten twee mannen op een scooter schoten richting café Astoria in de Argonnestraat. Een van de slachtoffers was een man van Kameroense afkomst. Het Brusselse parket bevestigde het gebruik van zware aanvalswapens, maar van de daders is voorlopig nog geen spoor. Na de aanslag kwamen omwonenden samen om te rouwen en hun ongeloof uit te spreken. MG
In de kijker
Alhambrawijk Sluiting van prostitutiehotel doet buurt opleven
Het aanklampende beleid in de Alhambrawijk lijkt vruchten af te werpen. Sinds prostitutiehotel Studio Europe de deuren heeft gesloten, is het er een pak aangenamer. De sekswerkers zelf zijn minder blij.
Als we maandagochtend op het pleintje aankomen tussen de Pelikaan-, Kooplieden- en Spaarstraat, schijnt de zon, blinkt de etalage van kunstgalerij Grège Gallery en zit het terras van Damn Good Café vol met een gemengd publiek. De vogels fluiten dat het een lieve lust is en de mussen vliegen af en aan uit de buurtmoestuin naast het plein. Af en toe wandelt ook een enkele straatmadelief langs, op zoek naar een vroege klant.
Aan het plein grenst een groot en stijlvol maar verwaarloosd pand, dat één gevel aan de Koopliedenstraat heeft en één aan de Sint-Jan Nepomucenusstraat. Het sekshotel, waar prostituees hun klanten mee naartoe namen, werd jarenlang uitgebaat door twee EU-ambtenaren onder de naam Studio Europe.
Zolang het hotel er was, betekende dat ook heel wat tippelactiviteit in de straat en die omvatte meer dan lonkende meisjes. “Geroep en getier tot laat in de nacht en ruziënde sekswerkers,” herinnert buurtbewoner Jan Leerman zich, met wie we afgesproken
hebben aan het plein. “Er werden ook openlijk drugs gebruikt en gedeald. En naast de plek waar nu Damn Good Café zit, had je Jimmy’s Bar, waar de pooiers op het terras zaten en van daaruit de buurt controleerden. Vandaag is de buurt een stuk vrouwvriendelijker.”
Studio Europe sloot na druk van de buurt en de Stad Brussel, die een taks invoerde en regelmatig naar inbreuken zocht. De straat werd meteen een stuk rustiger. “Die omslag toont hoe belangrijk het is om de hotels aan te pakken,” vindt Leerman. “En vandaag is er met Studio 2000 nog steeds een plek waar de sekswerkers naartoe kunnen.”
Die Studio 2000 werd in principe verkocht aan een vastgoedpromotor, maar de eigenares probeerde op haar stappen terug te keren na het ondertekenen van de verkoopovereenkomst. Dat zou niet gelukt zijn, waardoor de sluiting van het hotel vandaag nakend is. “Dat wordt opnieuw een enorme stap vooruit voor de buurt.”
De aanpak van de hotels is maar één manier waarop de
buurt en de Stad Brussel de straatprostitutie de voorbije jaren langzaam terugdrongen. Grote bloembakken die de straten van de prostitutiehotels afsluiten, tonen dat ook mobiliteitsmaatregelen cruciaal waren. “In de jaren 2000 hadden we hier nog echte autocarrousels met veel geclaxonneer,” herinnert Leerman zich. “Veel bestuurders waren niet eens op zoek naar seks, maar wilden gewoon wat keet schoppen en bijvoorbeeld transseksuelen beledigen.”
Ook het aanklampende beleid rond de prostitutiecafés bleek cruciaal. Het OCMW legde in 2013 zelfs 1,2 miljoen euro neer voor het Tropicana Café tegenover de KVS. De uitbater nam daarop zijn intrek aan de overzijde van de straat. Die
episode toont dat opkopen een duur beleidsinstrument is, zonder garantie op succes. De vele controles en geregelde sluitingen wegen wel zwaar door, meent het buurtcomité.
Aan het pleintje waar we onze wandeling startten, bleek het aankoopbeleid toch een schot in de roos. Het café en de kunstgalerij zijn sinds kort in handen van de Stad. Heel wat cafés en eigenaars keren zich tegenwoordig sowieso af van de prostitutie, merkt Leerman. “Hoe beter de buurt, hoe meer andere activiteiten hier ook renderen.”
Waar zijn de meisjes?
De voorbije decennia groeide de verstandhouding tussen buurtbewoners, politie en stadsbestuur ook. “Ook dat is belangrijk, we krijgen tegen-
20
euro
extra per klant en per kamer vragen hotels als ze weten dat het om sekswerk gaat
woordig snel een reactie als er iets mis is. In de tijd van burgemeester Freddy Thielemans was dat wel anders. De hele Vijfhoek heeft met die man veel tijd verloren, ook op mobiliteitsvlak.”
Dat er minder sekswerkers zijn, valt ook de klanten van de sekswerkers op. “Wat gebeurt er aan IJzer? Ik passeer er nu al twee of drie weken op gunstige momenten en telkens dezelfde vaststelling: bijna geen meisjes,” foeterde een klant eind juni op het gespecialiseerde forum Youppie. “Zelfs deze zaterdag en zondag, mooie zonnige dagen.”
Het aanklampende beleid van de Stad mag de buurt dan blij maken, de sekswerkers zelf zijn dat veel minder. “Al die maatregelen zorgen ervoor dat klanten steeds minder naar de Alhambrawijk afzakken,” zegt Fabian Drianne, sociaal assistent bij belangenvereniging Espace P. “Ik hoor van meisjes die van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat de wijk doorkruisen omdat ze niet genoeg klanten vinden.”
EU-ambtenaren baatten jarenlang het nu gesloten sekshotel Studio Europe uit
Als Studio 2000 sluit, zal de situatie verergeren, vreest Drianne. “We zien nu al dat sommigen naar gewone hotels in de buurt gaan met de klant. Maar daar moeten ze hun kamer betalen én vragen die hotels nog eens supplement van 20 euro per klant als ze merken dat het om sekswerk gaat. Dan moet je al verschillende klanten hebben, voor je iets begint te verdienen. ‘Ik moet eerst 80 euro verdienen en dan kan ik me een sandwich kopen,’ hoor ik weleens.”
Drianne merkt dat de straatprostituees steeds vaker online adverteren. “Maar als ze vervolgens op privéplekken ontvangen, groeit het veiligheidsrisico. Een plek als de Alhambrawijk is in dat opzicht ideaal: dicht bij de grote assen en toch discrete kleine straatjes.” KRIS HENDRICKX
Erfgoed Achter de schermen van de Ommegang en de Meyboomplanting
Folklore blijft leven in Brussel
Met de Ommegang komt deze week opnieuw een stuk Bourgondisch Brussel tot leven, inclusief historische kostuums, kruisbogen en oude reuzen. Pure folklore, net als de Meyboomplanting later deze zomer. Achter de festiviteiten schuilt een bonte mix vrijwilligers. “We zijn een levend museum.”
door Eva Christiaens foto’s Saskia Vanderstichele
Jesus Manuel Matias Alonso de la Puente past zijn kostuum voor de Ommegang, waarin hij de hertog van Alva gestalte mag geven.
“Ik sta mijn rol als hertog van Alva nooit meer af”
Jesus
Manuel Matias Alonso de la Puente
Hertog van Alva tijdens de Ommegang
Ik ben geboren in Spanje, maar mijn ouders verhuisden in de jaren 1960 naar België. We woonden in de Oostkantons. Daar kom je niet veel Belgische adel tegen. Maar mijn familienaam is De la Puente en onze stamboom gaat terug op een kleine Spaanse orde uit de buurt van Bilbao. Ik heb dus wel die roots. Pas toen ik in Brussel kwam studeren, leerde ik iemand kennen die me voorstelde aan de Ommegang. Zo gebeurt het meestal, via via. Ik ben lid geworden in de vroege jaren negentig, op mijn dertigste. Ik deed het voor de culturele activiteiten. Een paar keer per jaar organiseert de Ommegang museumbezoeken en er is ook een galadiner. Na enkele jaren mocht ik voor het eerst meelopen in de stoet. De rol van de hertog van Alva kwam vrij. En als ze je dat voorstellen, zeg je geen nee.”
“De hertog van Alva was de generaal van keizer Karel tijdens zijn veldtocht naar Brussel en tegelijk zijn vertrouweling. In de Ommegang loop ik samen met de rest van zijn entourage, zoals zijn persoonlijke arts, in de tweede groep van de optocht. Ik doe het al ruim twintig jaar en zie mezelf niet meer ruilen. Zodra je zo’n belangrijke rol hebt, sta je die niet af. Vaak gaat de benoeming samen met stamboomonderzoek. De personages van keizer
Karel en Filips II zijn rechtstreeks verwant met hun oorspronkelijke familie, wat bij veel Belgische adel nog zo is. Ik stam natuurlijk niet echt af van de familie Alva, maar als Spanjaard kom ik in de buurt.”
“Natuurlijk is dat een eer. Ik loop mee in een defilé dat al meer dan vijfhonderd jaar bestaat. De Ommegang is een processie die al bestond voor keizer Karel hier aankwam. Hij was er zodanig door bewogen
dat ze is blijven bestaan en beetje bij beetje gegroeid. Ik weet dat veel Belgen die geschiedenis niet echt kennen en dat Brussel vandaag internationaler is. Toch merk ik veel interesse van de Europese gemeenschap. Ook Chinese, Japanse en Amerikaanse toeristen vragen ons om foto’s, en heel wat Spanjaarden verplaatsen zich omdat de Ommegang ook hun cultuur is. Het is meer dan
toerisme. De Ommegang ontroert.”
“Zelf houd ik me nu meer bezig met geschiedenis, ook al ben ik gewoon boekhouder. Ik ging al naar processies in Italië en Spanje, en zocht mijn eigen stamboom in Simancas, het belangrijkste archief van Spanje. Ik wil ook het verhaal van de hertog van Alva bekender maken bij de Belgen, want de versies daarover verschillen. In onze Ommegang wordt hij als
moordenaar afgeschilderd, maar in die van Gent blijft hij graag gezien.”
“Ik vind ons zeker geen chique club. De Ommegang is een levend museum. Natuurlijk tonen we de geschiedenis van de adel, maar we zijn een diverse groep Brusselaars, Vlamingen en Walen en bereiken ook jongeren en vrouwen. We vertegenwoordigen het echte België. Zo moet het blijven, vind ik.”
“Mijn paard is een echte deugniet”
Christian Reith
Vicevoorzitter van de vzw Sint-Laurentius en ‘Poepedroeger’
Ik was tot vijf jaar geleden zelfstandig bloemist in Anderlecht, vlak bij de Wayezstraat. De winkel lag in mijn ouderlijke huis en dat was ook het huis waar mijn grootouders hadden gewoond. Ik heb het helaas samen met de zaak moeten verkopen. Brussel is veranderd, en dat vind ik zeer normaal, maar net daarom vind ik het de moeite om de oude tradities te bewaren. Folklore draagt bij aan de etalage van Brussel.”
“Ik woon in Halle, maar ben in de Brusselse folklore beland via de Sint-Guidoprocessie van Anderlecht. Zij hebben me eens meegenomen naar de Meyboomplanting en zo ben ik deel geworden van de organisatie. Ik ben er, net als mijn vrouw, 365 dagen per jaar vrijwillig mee bezig. Wat me daartoe drijft? Een grote ziekte, denk ik (lacht). Noem het een passie.”
“Met de Poepedroegers hebben we nu twaalf reuzen, allemaal van riet. Ons rad van fortuin met zes personages lenen we uit tijdens de Ommegang. De andere reuzen stappen een paar keer per jaar door Brussel en andere steden. Zelf speel ik nu Pietje de Puut, het paard vooraan de stoet. Het is een echte deugniet, zoals de Brusselaars dus.”
“De reuzentraditie komt van de Spanjaarden. Die bedachten in de middeleeuwen grote figuren om het volk te onderwijzen, want mensen konden niet lezen of schrijven. De personages moesten hen amuseren en waren dus altijd volks. In Brussel werden dat Mieke en Janneke. Ze waren een hele tijd verboden in de negentiende eeuw, maar kwamen later terug en ook met nieuwe personages zoals Bompa, Boma, Jefke en Roseke. Ik hoop dat scholen aandacht hebben voor deze tradities, zodat onze folklore behouden blijft en we nieuwe leden kunnen
aantrekken. Uiteindelijk doen wij ook aan archiefwerk en erfgoedbehoud. Maar het klopt, we zijn vooral een groepje gepensioneerden. Wie heeft er anders tijd in de week?”
“Ik denk dat folklore in Brussel een ander karakter heeft dan in Vlaanderen. Veel van onze leden wonen zelf niet in de hoofdstad, maar rechtse vendeliers zal je hier nooit vinden. Als we al iets zijn, zijn we Belgicisten. L’Union fait la force. Wij dragen een eengemaakt Brussel uit. Ik zie wel een nieuwe folklore opstaan, met de Zinneke Parade en het carnaval van Schaarbeek, die meer jongeren aantrekken. Uiteindelijk zoeken we allemaal een manier om je uit te drukken als volk. Ik heb de indruk dat veel mensen daar sinds de covidcrisis weer naar op zoek zijn gegaan. Folklore is niets meer dan nostalgie naar een ander Brussel dan vandaag. Ik zeg niet beter, gewoon anders.”
“Ik had me vroeger nooit als vrouw verkleed”
Willy De Marche
Al tien jaar Madame Chapeau
Ik heb tien jaar geleden voor het eerst meegedaan aan de verkiezing van Madame Chapeau. Die wordt elk jaar georganiseerd door de Gardevils van de Meyboom, die ook de boom altijd planten in augustus. Niet dat het personage van Madame Chapeau iets met de Meyboomtraditie te maken heeft, maar ze komt in elk geval uit een rasecht Brussels theaterstuk (Bossemans en Coppenolle uit 1938. In dat stuk wordt zij gespeeld door een man, red.).”
“Het was mijn zus die me had gevraagd om eens mee te doen. Zij baat het café uit waarvoor de boom elk jaar geplant wordt in de Broekstraat en waar de verkiezing plaatsvindt. Ik ben er dus toevallig in gerold, want ik woon zelf al jaren in Sint-Pieters-Leeuw. Intussen ligt Madame Chapeau echt aan mijn hart. Wanneer de Meyboom geplant wordt, ben ik zelfs emotioneel. Die folklore toont het Brussel van vroeger. En je leert er nog echte Brusselaars kennen. Ik hou van dat groepsgevoel, al missen we zeker jongeren. De meeste nieuwe leden komen er via via bij.”
“Om verkozen te raken, moet je een paar vragen over Brussel beantwoorden, Brussels spreiken en een geuze drinken. Ik heb ook ieder jaar een verrassing in petto voor de jury. De Gardevils weten intussen wel dat ze op mij kunnen rekenen. Als Madame Chapeau moet je opdagen op een zestal evenementen per jaar en ik doe dat. Met de Gardevils gaan wij zelf de stad rond. Dat is een heel ander type folklore dan de Ommegang op de Grote Markt, waarvoor je een ticket moet kopen. Ik noem dat folklore voor de richards.”
“Ik had me vroeger nooit als vrouw verkleed, tenzij eens om zot te doen onder vrienden bij de voetbal. Ik werk gewoon als werfcoördinator, ben zestig jaar en heb een gezin. Maar sinds ik
Madame Chapeau speel, ben ik me meer en meer in onze oude theaterstukken en chansons gaan verdiepen. Het is toch geweldig om te weten dat mensen vroeger naar dit soort verhalen kwamen kijken in kleine zaaltjes rond de Beurs? Mijn droom is om ooit een show te brengen rond Simone Max, een Brusselse cabaretière uit het interbellum. Ik zou haar graag zelf spelen. Er zijn nog zoveel verhalen te ontdekken.”
“Ik weet dat veel mensen van buiten en zelfs binnen Brussel de tradities niet meer kennen. Maar als we de Meyboom zouden verliezen, samen met de Brusselse taal, zijn we een stuk van de stad kwijt. Natuurlijk is de politiek aanwezig in de Brusselse folklore. Wij openen de Zuidfoor en burgemeester Philippe Close is zelf een Gardevil. Maar ik zou ons zeker niet politiek noemen. Het gaat hier om Brussel vertegenwoordigen, niet om tradities op te hemelen.”
Het historische spektakel van de Ommegang vindt op 3 en 5 juli plaats op de Grote Markt, telkens vanaf 20.45 uur. De voorstelling is een stukje Brusselse folklore geworden, met 1.400 figuranten, DE OMMEGANG EN
MEYBOOMPLANTING
folkloristische en historische groepen, paarden, marionettentheater, reuzen, vlaggen ... Het initiatief voor de Ommegang werd genomen door de Grote Gilde van de voetboog in
“De Ommegang is een kippenvelmoment, in kostuum op de Grote Markt bij valavond”
Michel Duponcelle
Voorzitter Kruisboogschuttersgilde van Sint-Joris
Kruisboogschieten is eerst en vooral een sport. We komen twee keer per week samen om te schieten en nemen deel aan toernooien. De Belgische kampioen zit zelfs in onze gilde. Maar goed, je bent hier nooit los van de geschiedenis. Ik ben zelf jarenlang geschiedenisleerkracht geweest in Schaarbeek en in ons museum organiseren we geleide bezoeken. We reizen mee naar de wereldtentoonstellingen en het gebeurt zelfs dat toeristen vanuit Shanghai of Macau online een initiatie aanvragen. We zijn dan ook deel van het DNA van de stad.”
“Onze gilde bestaat sinds 1381, een van de oudste van België. Samen met de kruisboogschutters van de Zavel, de handboogschutters en de schermers zijn wij de roots van de stad. Het waren die militaire gilden die de stedelingen in de middeleeuwen beschermden. En elk jaar
de veertiende eeuw. De huidige ommegang reconstrueert de intrede op 5 juni 1549 van keizer Karel en zijn zoon Filips, samen met veel hoge edellieden en gezagdragers in Brussel.
hielden zij een toernooi om een vogeltje af te schieten op de kerk van de Zavel. De kampioen werd de beschermer van de stad. Dat toernooi is de basis van de Ommegang. Het is redelijk uniek dat een seculier evenement tot de grootste processie van een stad is uitgegroeid. Vandaag bootsen we die wedstrijd nog altijd na, maar natuurlijk niet meer op honderd meter hoogte. De brandweer zou daar niet mee kunnen lachen. We schieten nu horizontaal, veel dichter bij en op een houten vogel.”
“Ik vind de Ommegang nog altijd een kippenvelmoment, in kostuum op de Grote Markt bij valavond. We schieten ook twee keer per jaar op de binnenkoer van het Stadhuis en nemen deel aan de Meyboomviering. Ik zie in Brussel zeker ruimte voor nieuwe folklore, maar wij zijn toch levend erfgoed. Middel-
Op vrijdag 9 augustus 2024 vindt rond de Grote
Markt de Meyboomplanting plaats. Het gebruik van de Meyboom – of Meiboom – gaat terug op enkele middeleeuwse legendes en vond voor het
eeuws België is ontstaan uit zijn steden, en dus uit de kruisboogschutters. En terwijl de kruisboog al lang geen oorlogswapen meer was in de negentiende eeuw, zijn de gilden in ons land toch blijven bestaan. Burgemeesters wilden er hun macht mee behouden en kruisboogschieten was de meest populaire sport van het land, zoals voetbal vandaag. Alleen in Brussel al had je op dat moment 160 clubs. Ook nu is de Brusselse burgemeester altijd erelid van onze gilde.”
“Zelf ben ik per toeval beginnen te schieten toen ik negentien was. De vader van een vriend uit mijn klas had een oude gilde nieuw leven ingeblazen in Graven, in Waals-Brabant. Ik ben eens mee gaan kijken. Het is lang een mannensport geweest, zoals in de negentiende eeuw, maar wij laten sinds twintig jaar vrouwen toe. We hebben zelfs een cadettenschool voor tieners en dat zijn vooral meisjes. De gemiddelde leeftijd zakt en dat vind ik goed, en de meeste leden komen uit Brussel of de onmiddellijke rand.”
“Voor mij is de gilde in de eerste plaats gezelschap. De meesten van ons komen hier al vijftien jaar of langer schieten. Je bent onder vrienden. En iedereen is welkom.”
eerst plaats in 1213. De Brusselaars plantten toen hun Meyboom of vreugdeboom om de overwinning op de Leuvenaars te herdenken. De boom moet voor 17 uur geplant zijn, op het kruispunt van de
Zandstraat met de Broekstraat. Beide evenementen zijn als immaterieel cultureel erfgoed erkend door de Unesco. Meer info via ommegang.be en meyboom.be
Gaan Vlaanderen en Wallonië zich weer harder moeien met Brussel?
Steven Van Garsse
Elke week neemt een BRUZZ-redacteur het nieuws op de korrel
“Christophe De Beukelaer van Les Engagés stelt helemaal geen veto tegen N-VA in de Brusselse regering”
De universiteit van Namen heeft zopas een nieuwe prognose gepubliceerd van de Brusselse overheidsfinanciën. Tegen 2029 zullen de schulden bij ongewijzigd beleid een duizelingwekkende 22 miljard euro bedragen, meer dan drie keer de jaarlijkse inkomsten. Het is, nog maar eens, een stevige wake-upcall voor de onderhandelaars van de Brusselse regering.
Veel tijd om te dralen is er niet. Al in oktober zou er een nieuwe begroting moeten zijn. Zoniet dreigen de onzalige ‘voorlopige twaalfden’, die de Brusselse financiën nog meer de dieperik in zullen trekken.
Alleen lijkt er totaal geen schot in de zaak te komen. De formatie zit muurvast. Aan Franstalige kant herhaalt de PS, die in de huidige constellatie onmisbaar is voor een Brusselse regering, dat informateur David Leisterh (MR) met een inhoudelijke nota moet komen.
In een ruk voegt PS-onderhandelaar Ahmed Laaouej daar ook aan toe wat daarin moet staan: een huurprijsregulering en het aanhouden van de energiepremies. Precies de zaken waar de MR niet van wil weten.
Laaouej heeft op verkiezingsdag nog een mail rondgestuurd aan zijn kiezers met daarin de belofte dat er aan het onverdoofd slachten niet geraakt zal worden. Dat die mail net nu opduikt, zal de onderhandelingen niet vooruithelpen.
Veto tegen Ahidar
Er is vertrouwen nodig tussen PS en MR voor er écht aan tafel kan worden gezeten. En dat is er voorlopig helemaal niet.
Aan Nederlandstalige kant
ziet het er al even beroerd uit. Een coalitie met drie partijen lijkt uitgesloten, wegens te veel veto’s tegen Team Fouad Ahidar. Informateur Elke Van den Brandt wil daarom doorgaan met een formule van Groen, Open VLD, Vooruit en CD&V. Maar er zijn maar drie uitvoerende mandaten te verdelen, en CD&V dreigt met lege handen achter te blijven.
Niet alleen de postjes zijn een probleem. Het is ook ondenkbaar dat de CD&V mee een meerderheidsakkoord onderhandelt, en dat vanuit het parlement ook steunt, zonder zeggenschap binnen de regering. Er zullen dus ‘creatieve’ oplossingen bedacht moeten worden.
Afspiegelingscoalitie
In de achtergrond doemt het beeld op van een Vlaamse regering die zich met die Brusselse formatie zal bemoeien. De vrees leeft dat de nationale partijhoofdkwartieren van N-VA, CD&V en Vooruit de Brusselse formatie rekken tot er zicht is op een Vlaamse regering, zodat ze vervolgens in Brussel een afspiegelingscoalitie kunnen installeren, aangevuld met Groen, en zonder Open VLD.
Het is de natte droom van de confederalisten, want zo komt Brussel weer in de greep van Vlaanderen. Alleen miskennen ze daarmee het Brusselse verkiezingsresultaat, waar Groen en Team Fouad Ahidar de afgetekende overwinnaars zijn, en de drie andere partijen de verliezers.
Het lost ook het probleem niet op van de ‘blinde coalitiepartner’. De redenering is dan
dat N-VA een minister van Brussel levert in de Vlaamse regering, zodat er voor CD&V een plekje vrijkomt in de Brusselse regering. Maar dan heeft N-VA nog altijd geen vat op de beslissingen van de Brusselse regering.
Toch is een dergelijk scenario niet helemaal ondenkbaar. Voor onderhandelaar Christophe De Beukelaer van Les Engagés is er helemaal geen veto tegen N-VA in de Brusselse regering, zo zegt hij aan BRUZZ. Ook David Leisterh liet zich in een interview al ontvallen dat Brussel te lang vanuit de Brusselse partijen is bestuurd. De Waal Georges-Louis Bouchez (MR) schuift overigens mee aan tafel bij de Brusselse onderhandelingen, een opmerkelijke noviteit.
Die ‘cogestion’ van Brussel, als die zich zou doorzetten, betekent een ferme paradigmashift vijfendertig jaar na de oprichting van het Brussels Gewest. Het Gewest heeft zich in die tijd losgerukt van de al te nadrukkelijke nationale logica, waarbij veel beslissingen werden genomen die geen rekening hielden met de Brusselaar.
Vijfendertig jaar later staat het Gewest op zijn eigen benen, met een eigen identiteit en fierheid. Dat Vlaanderen en Wallonië zich opnieuw met Brussel zullen inlaten, staat daar haaks op.
Alleen laat het Brussels Gewest vandaag ook een belabberde indruk na. Het is een Brussel dat kreunt onder de schulden, waar de armoede toeneemt, een drugsoorlog aan de gang is en met een gepolariseerde samenleving, waar hoofddoek en rituele slachting de bevolking verdelen.
Het is een varkentje dat niet makkelijk te wassen is. In welk regeringsscenario dan ook.
Kort gesprek
Benoît Gilson, CEO van Infrabel, over de nieuwe hoofdzetel
‘Het wordt ook een gebouw van de buurtbewoners’
Behalve de NMBS plant ook Infrabel een gloednieuwe en zestig meter hoge hoofdzetel aan het Zuidstation. “Het wordt het grootste gebouw met een houten structuur van Europa,” zegt CEO Benoît Gilson.
Waarom heeft Infrabel die nieuwe hoofdzetel nodig?
Infrabel huurt vandaag zes verschillende panden rond het station en dat valt duur uit: 15 miljoen euro per jaar, en dat voor oude gebouwen. Daarnaast is het onpraktisch om op verschillende sites tegelijk te werken. Het wordt niet enkel een administratieve hoofdzetel, maar ook een operationeel centrum vanwaaruit Infrabel het hele net overziet. Het is belangrijk dat we dat soort installaties in een eigen gebouw onderbrengen. Als de stroom twee uur uitvalt, kan geen enkele trein in Brussel nog rijden. Dat centrum valt dan ook onder de NKI-installaties, de Nationale Kritische Infrastructuur.
Er worden geregeld kantoren afgebroken van nog geen dertig jaar oud. Waarom wil Infrabel per se een nieuw gebouw bouwen?
Door de vele beperkingen en de vele veiligheidsmaatregelen is het makkelijker om een operationeel centrum in een nieuw gebouw te realiseren. Daarnaast zijn de kosten voor nieuwbouw ook lager dan de renovatie van een oud complex. Bovendien moet dat centrum direct bij de sporen liggen.
Infrabel stelt zich anders op dan de NMBS in de Zuidwijk: opener, meer dialoog met de overheid en de bouwmeester ...
Overleg zit in het DNA van Infrabel. Voor al onze projecten moeten wij samenwerken met buurtbewoners, voor nieuwe lijnen, onderhoudswerken … We hebben
bijvoorbeeld een architectuurwedstrijd gehouden voor de hoofdzetel, samen met het Gewest. Het wordt niet enkel het gebouw van Infrabel, maar ook dat van de buurtbewoners.
Dat klinkt als een slogan. Het is toch gewoon het gebouw van Infrabel? In de bekritiseerde hoofdzetel van de NMBS zitten tenminste nog andere functies in de sokkel: winkels, een hotel …
Dat kan bij ons niet omdat we Nationale Kritische Infrastructuur zijn. Toch gaan we op de gelijkvloerse verdieping veel dingen organiseren voor een breder publiek, zoals job days en activiteiten voor scholen.
De stationsbuurt is een soort stedenbouwkundige catastrofe, met decennia van foute ingrepen.
Dat klopt. Er is geen gezamenlijke visie van alle partners in de wijk. Iedereen werkt een beetje apart. Maar de honderd miljoen euro die Infrabel zal investeren, is een kans voor de buurt.
Een groot deel van de structuur wordt in hout uitgevoerd. Vanwaar die keuze?
Omdat het ecologisch en mooi is. Brusselaars verlangen naar meer natuur, maar wij hebben een gebouw nodig. De hoofdzetel combineert beide.
Ronny Mosuse, Helmut Lotti, Héritier Tipo, Loes Van den Heuvel, Nina Rey, Stefaan Degand en... Brussels Philharmonic!
Sprookjesco ncert (4+)
En ze zongen nog lang en gelukkig
Rollerdsico & Urba n MarketBeursschouwburg
Brussel D anst Dance Battles Grote Markt
Ancienne Belgique
&
En nog veel meer…
Teek Kleine, bloedzuigende parasiet minder actief tijdens regenweer
Teken hebben wel iets van mensen: als het fel regent, zijn ze minder actief in de buitenlucht. Dat kan verklaren waarom er afgelopen mei en juni minder tekenbeten bij mensen zijn vastgesteld dan normaal. door Andy Furniere
“In tegenstelling tot wat sommigen denken, vallen teken niet uit bomen,” zegt onderzoekster Laurence Geebelen van Sciensano’s TekenNet-project, dat het voorkomen van tekenbeten bij Belgen opvolgt. “Ze klimmen op hoge grassen en lage struiken, waar ze wachten op een ‘gastheer’ om zich aan vast te bijten en zijn bloed op te zuigen. Een vochtige omgeving is daarvoor belangrijk, maar als het té veel regent, zijn ze minder actief.”
Hun onvrijwillige gastheren en -vrouwen zijn vooral knaagdieren, haasachtigen en vogels, maar ze bijten zich ook vast aan grotere dieren zoals reeën. “Het hangt ervan af in welke levensfase ze zich bevinden,” zegt Geebelen. “In de eerste stadia zijn het vooral kleine gastheren omdat de teken zich nog lager op de vegetatie begeven, pas later, als volwassen teek, zullen ze hoger klimmen en zich aan grotere dieren wagen.” Baasjes van honden en katten weten maar al te goed dat teken het ook op hun huisdieren gemunt kunnen hebben als ze in het gras dollen.
“Mensen daarentegen zijn een accidentele gastheer voor teken,” zegt Geebelen. Die beten kunnen wel onaangename gevolgen hebben, waarbij vooral de ziekte van Lyme een risico vormt. Teken besmet met de bacterie Borrelia burgdorferi kunnen die aandoening zowel bij mensen als dieren veroorzaken. Een belangrijk symptoom bij mensen is een rode, ringvormige plek op de plaats van de beet, die geleidelijk groter wordt. Andere mogelijke klachten zijn koorts, spier- en gewrichtspijn. De klachten kunnen verergeren als de ziekte niet met antibiotica behandeld wordt. Bij dieren lijken honden gevoeliger dan katten, maar symptomen zouden bij allebei eerder zeldzaam zijn.
Teken worden actief vanaf het voorjaar en de piek van het aantal beten bij mensen ligt tussen mei en juli, maar tot vorige week bleef
Eigenschappen
• Kleine,zwartbruine,spinachtige parasietendievooral leven inbosrijkegebieden,op schaduwrijkeplaatsen met eendikkestrooisellaag of onderstruiken,varens of hoge grassen
• Ontwikkeltzichinvierstadia: ei,larve,nimfenvolwassen teken.Larvenhebbenslechts zes poten,denimfenen volwassentekenhebbener acht.Indelaatstedriestadia heefteenteekbloed van een gastheernodigomzichverder te ontwikkelen
het ongewoon rustig op dat front. En niet alleen omdat teken door het regenweer minder actief zijn. “Waarschijnlijk ook omdat het natte en koudere weer minder uitnodigde tot activiteiten in het groen, zoals wandelen of in de tuin werken. En als je het wel doet, draag je in zo’n weer meer bedekkende kledij.”
Het lijkt er sterk op dat het risico in steden ook een stuk lager ligt. Het aantal gemelde tekenbeten bij mensen in Brussel is beperkt, slechts 1,3 procent van het totale aantal vorig jaar. ”Je vindt de ideale omgeving voor teken minder in Brussel dan bijvoorbeeld in de Kempen en de Ardennen, waar veel meer uitgestrekt groen is met gastheren. Daarnaast zijn tuinen in Brussel doorgaans kleiner en sluiten ze minder aan op bosrijke omgevingen.”
Toch blijft het ook voor stadsbewoners opletten, zowel in de tuin als in de vrije natuur. Om beten te voorkomen, blijf je best zoveel mogelijk op paden en uit de buurt van struikgewas en hoog gras. Ook gesloten schoenen en kledij die de huid bedekt zijn aanraders. Eventueel kan je een insectenwerend middel met bijvoorbeeld DEET gebruiken. “En achteraf goed controleren of je geen teek met je meedraagt,” benadrukt Geebelen. Als je een ongenode gast ontdekt – bij jezelf of je huisdier – is het zaak om die snel op de juiste manier te verwijderen. “Vroeger werd weleens aangeraden om aan de teek te draaien, maar dat klopt niet,” zegt Geebelen. “Je verwijdert de teek gewoon rustig en in één vlotte beweging. Bij dieren kan je daarvoor een tekentangetje gebruiken, maar bij mensen zijn die niet zo handig. Best gebruik je daarvoor een tekenkaart of een speciale ‘koevoet’. Breng zeker niets aan op de teek, gebruik dus geen ether of alcohol.”
Reeks nalezen?
Lees de hele reeks op BRUZZ.be/beestigbrussel
‘Mensen vervalsen zelfs loonfiches om te kunnen huren’
Duizend euro huur neertellen voor een bescheiden studio, tientallen kandidaten voor één appartement en kandidaathuurders die loonbrieven namaken. De huurprijzen stegen de voorbije jaren snel en dus is het dringen voor een betaalbare woning. “Misschien moeten we kraken legaal maken.”
door Kris Hendrickx illustratie Delphine Frantzen
Ik heb vorig jaar maandenlang gezocht naar een appartement en had het uiteindelijk opgegeven. Een eenvoudige studio kostte al 1.000 euro zonder extra kosten, we waren telkens met tientallen kandidaten en dan hoorde ik nog eens dat mijn inkomen minstens drie keer de huurprijs moest bedragen. Als je halftijds werkt, maak je op die manier nergens een kans.”
Lina De Smedt (33) werkt deeltijds als coördinatrice bij ToekomstAtelierdelavenir (TADA) en organiseert daarnaast ook welzijnsworkshops voor volwassenen. Ze woont momenteel in een studio in Elsene, waar ze 800 euro voor betaalt, zonder kosten. Nu de eigenaar het appartement wil gebruiken voor zijn
dochter, moet ze weer op zoek naar een plek voor zichzelf en haar twee katten.
De druk op het betaalbare segment is enorm, merkt ze. “Ik kijk vooral via Immoweb en facebookgroepen. Maar daar moet je er echt metéén bij zijn, want vijf minuten na de publicatie van een advertentie hebben er al twintig mensen gereageerd. Ik heb nog zes maanden om iets te vinden, maar ik stress nu al serieus.” Zeker voor wie alleen zoekt, is de zoektocht onbegonnen werk, vindt de dertiger. “Dan lijkt het al alsof je bij de Europese Commissie moet werken om iets te vinden.”
De Smedt is maar een van de vele Brusselaars die verwikkeld zijn in de ratrace naar een betaalbaar appartement. Een blik in facebookgroepen en op immosites toont dat de prijzen vaak uit de pan
swingen. Een eenkamerappartement in Schaarbeek voor 1.600 euro + kosten? Check. Een studio voor 1.200 euro + kosten nabij Louiza? Check. Een kamer in een cohousingappartement proberen, zegt u?
Dat blijkt vaak wat minder duur, maar evengoed stoten we op colivingaanbiedingen voor 1.000 euro per maand, weliswaar kosten inbegrepen.
De situatie is zo nijpend, dat er ondertussen ook al parodieën over verschijnen. “Kamer in mooi en opwindend Brussel. (…) Je zal met 17 mensen van over de hele wereld samenwonen (…). Dit is geen leefruimte, maar een lifestyle. Allemaal voor 1.670 euro + kosten,” luidt het op de Instagrampagina van Dansaertvlamingen.
Dat de prijzen snel stijgen blijkt ook uit officiële cijfers. Woningen die door make-
Wonen De ratrace naar een huurappartement
laars werden aangeboden kostten vorig jaar gemiddeld al 1.200 euro in Brussel, goed voor een recordstijging van 8,6 procent. Dat blijkt uit cijfers van de Confederatie van Immobiliënberoepen. Ook in Vlaanderen werd huren duurder, maar met 821 euro blijft een appartement er gemiddeld wel een pak goedkoper.
Bij die prijzen hoort een kanttekening. Nieuwe huurprijzen liggen doorgaans hoger dan de gemiddelde huurprijzen van bestaande contracten. En het aanbod van immokantoren is meestal ook duurder dan de appartementen die direct door de eigenaar worden aangeboden. Een blik op de website van Immoweb, dat vooral appartementen via immomakelaars aanbiedt, toont in dat verband een opmerkelijke tweedeling: bijna alle huurappartementen bevinden er zich ten oosten van het kanaal, terwijl de kaart aan de armere westkant grotendeels leeg blijft. “Mogelijk gaat het in die volkswijken meer via mond-tot-mondreclame,” vermoedt José Garcia van het Huurderssyndicaat. “Waarom zou je een makelaar betalen als er toch genoeg kandidaten zijn in de wijk? En soms zijn die woningen ook in slechte staat, dan maak je dat liever niet zichtbaar op immoweb.”
Stijgende inflatie
Voor de snelle stijging van de huurprijzen zijn er verschillende oorzaken. De stijgende inflatie, die ook doorgerekend werd in de huurprijzen is daar één van. Makelaars wijzen ook op de hogere kosten om te investeren in vastgoed, door de stijgende interesten, waardoor minder woningen op de markt komen.
Doorgaans voegen ze daaraan toe dat het beleid van Brussels staatssecretaris Nawal Ben Hamou (PS) de investeerders
niet meteen blij maakte. “Je hebt het voorkeurrecht van een huurder om zijn woning te kopen of er is het wintermoratorium (het het verbod op uithuiszettingen tussen 1 november en 15 maart, red.),” vertelt Kristien Viaene van vastgoedbedrijf Dewaele. “Een van mijn klanten heeft vier huurders die uiteindelijk een jaar niet betaald hebben. Die man overweegt om zijn Brusselse huurpand hier dan maar te verkopen. In dat soort klimaat zijn eigenaars niet geneigd om veel te investeren in de vernieuwing van hun panden.”
De vele berichten over duurdere prijzen doen diezelfde huurprijzen bovendien nog eens stijgen, merkt de vastgoedmakelaar. “Eigenaars denken daardoor al snel dat ze eigenlijk meer moeten vragen. Voor een expat met een riant loon maakt een hogere huurprijs niet zoveel uit, maar voor veel Belgen ligt dat anders. Als hun woonbudget 950 euro is, zit daar vaak geen rek op. En dus krijg je appartementen die te duur zijn en leeg blijven staan. In het centrum hebben we nu zo’n geval, waar de eigenaar absoluut van 1.200 naar 1.400 euro wou gaan want ‘de prijzen stegen toch?’ Maar nu staat die woning al maanden leeg.”
Wat vastgoedexperte Viaene zegt, merken ze ook bij Huurdersbond. “Er zijn méér woningen beschikbaar dan er mensen naar een woning zoeken, we moeten dan goed in onze oren knopen”, zegt secretaris-generaal José Garcia. “Er is geen echt tekort aan woningen, maar wél een tekort aan woningen die voor de juiste prijs worden aangeboden. De voorbije tien jaar zijn de huurprijzen dan ook 20 procent sneller gestegen dan de index.”
Knoeien met loonfiches
Door de stijgende spanning op de huurmarkt zoeken huurders naar allerlei
“Soms vragen eigenaars een extra bedrag om een contract te mogen sluiten. Dat mag helemaal niet”
Nicolas Bernard Professor en jurist
middelen om toch maar dat begeerde appartement te krijgen. Een twintiger vertelt hoe ze haar appartement vooral kreeg door supersnel te reageren. “Ik had alle documenten al klaar staan op mijn telefoon, inclusief loonfiches. Zodra ik het appartement buitenstapte, heb ik alles verstuurd, letterlijk van op de gang.”
Een leeftijdsgenoot merkte dan weer hoe zelfs hyperalert zijn niet volstaat. “Ik kreeg al verschillende keren de eerste bezoekafspraak voor een appartement, om dan te merken dat het al verhuurd was nog voor ik binnenstapte. En als je voor een koppel huurt, kan je maar beter met zijn tweeën komen. Soms vraagt de verhuurder om ook de partner te ontmoeten, maar voor je dat kan regelen is het appartement al lang weg.”
Aangezien bij de pinken zijn niet volstaat, durven kandidaat-huurders al eens naar andere middelen te grijpen. “Ik hoorde ondertussen ook van een huurder die betrapt werd met valse loonfiches,” vertelt Lina De Smedt. “Zoiets zou ik niet doen, maar ik begrijp dat de verleiding om vals te spelen bij sommigen groot wordt.”
Dat er steeds vaker gesjoemeld wordt met loondocumenten, bevestigen
“Er is geen echt tekort aan woningen, wél een tekort aan woningen die voor de juiste prijs worden aangeboden”
José Garcia Secretaris-generaal Huurdersbond
verschillende bronnen. “Je ziet bijvoorbeeld dat mensen data aanpassen op zo’n document of ook de bedragen die ze verdienden, zegt José Garcia van het Huurderssyndicaat. “Het is een minderheid van de kandidaten, maar het afgelopen jaar zagen we dat steeds meer.” Ook immokantoor Dewaele merkt dat er al eens valse loonfiches opduiken. “Het gaat niet enkel over aangepaste cijfers, maar ook over bedrijven waar die kandidaathuurders nooit gewerkt hebben.”
Omgekeerd is een gespannen huurmarkt ook een goede voedingsbodem voor oplichters. Op de facebookgroepen waar huurappartementen worden aangeboden wordt nadrukkelijk gewaarschuwd voor fraude. Een beproefd recept daarbij is om aan de kandidaat-huurder een som te vragen nog voor hij het appartement in kwestie heeft gezien en er een contract is. Soms is dat een relatief laag bedrag van een honderdtal euro “om kandidaat-huurder te worden”.
Maar fraudeurs durven ook te vragen om de hele huurwaarborg op hun eigen rekening te storten nog voor de huurder in spe de woning kon bezoeken. De foto’s van de woning die daarbij gebruikt worden, zijn vaak van het internet geplukt. In geval van twijfel kan het dus helpen om even te kijken of dezelfde beelden niet elders worden gebruikt.
De bedriegers maken dankbaar gebruik van het feit dat veel expats vanuit het buitenland op zoek moeten naar een stek. Die kandidaat-huurders kennen vaak de
Belgische huurwetgeving niet en zijn ook kwetsbaarder doordat ze alles op afstand moeten afhandelen. Clara, die in september naar Brussel wil verhuizen, vertelt zo in een facebookgroep hoe het haar verging toen ‘een oudere dame’ haar verschillende flats aanbood. “Ze vond contracten uit, data, namen, alles wat je wil. We liepen erin en ze kreeg ons geld. (…) Betaal niet voor een appartement dat je niet hebt gezien. Hoewel ik beschaamd en boos ben, heb ik het liefst dat dit soort voorvallen bekend raakt.”
Een verlichte huurmarkt
Ook rond echte appartementen bestaan illegale praktijken, zo weet professor en jurist Nicolas Bernard (Universités Saint-Louis). “Ik hoor dat eigenaars soms
‘IL FAUT ÊTRE RAPIDE’
ook al een extra bedrag vragen om een contract te mogen sluiten, zoals dat wel vaker gebeurt in Parijs. Dat mag niet, maar niet iedereen weet dat wellicht.”
Kopzorgen genoeg voor appartementenjagers. Maar wat moet er dan gebeuren om de druk op de huurmarkt te verlichten?
Expert Nicolas Bernard ziet alvast heil in de paritaire huurcommissies die staatssecretaris Nawal Ben Hamou (PS) oprichtte. Huurders die hun huur te hoog vinden, kunnen die kwestie daar aankaarten. Diezelfde huurders kunnen dankzij die nieuwe Brusselse huurwet trouwens ook naar de vrederechter stappen om een lagere huur af te dwingen, een mogelijkheid die Bernard als revolutionair bestempelt.
De Huurdersbond hoopt dan weer dat er een verplicht rooster komt voor de huurprijzen: een rooster met maandelijkse richthuurprijzen per vierkante meter bewoonbare oppervlakte volgens de staat van de woning en het woningtype. “Al heeft dat ook zijn beperkingen. Het indicatieve rooster dat nu al bestaat, is ook maar een foto van de huidige situatie met te hoge huurprijzen,” waarschuwt José Garcia, die ook pleit om meer openbare en dus betaalbare woningen te bouwen. “Als de privésector het niet doet, moet de overheid nog meer aan de bak dan vandaag het geval is, met zowel sociale woningen als middenklassewoningen.”
Garcia schuift ook een radicaler idee naar voren. “Als zoveel mensen dringend een woning nodig hebben en er zoveel leegstaan, zouden we het kraken moeten toestaan. Je kan dan nog steeds afspreken dat de kraker een vergoeding moet betalen aan de eigenaar.”
FR Mille euros pour un petit studio, des dizaines de candidats pour un appartement et des locataires potentiels qui falsifient leurs fiches de paie. Ces dernières années, les loyers ont augmenté plus vite que l’inflation. Il faut de plus en plus se battre pour se loger à un prix abordable, être rapide et se méfier des arnaques. Pourtant, la région ne manque pas d’habitations, mais il y a trop de logements trop chers, dont beaucoup restent vacants. Les experts proposent plusieurs solutions : des loyers réglementés, plus de logements publics (sociaux ou non) et des commissions paritaires locatives.
‘THE KEY IS TO BE QUICK’
EN Monthly rents of around 1,000 euro for a modest studio, dozens of applicants for a single flat, and prospective tenants forging pay slips. Over recent years, rents have been rising significantly faster than inflation and, as a result, finding housing is becoming increasingly difficult. If you want an affordable flat, you’d better be quick and watch out for scammers. There is no shortage of housing in the region, but many flats on offer are overpriced, leaving many vacant. Experts do have some solutions such as regulated rents, more public housing (social or otherwise), and joint rent committees.
JOUW ZOMER VAN BRUZZ
Een event of dé tip voor een geslaagde staycation? Stuur een WhatsAppaudiobericht naar 02/800 0 800.
De
BRUSSELS DIALECT
BRUZZKet zocht met de zesdejaars van De Droomboom uit waar je nog Brussels dialect kan horen.
Bekijk de reportage op BRUZZKet.be
BRUZZ IN DE BUS
Door een wijziging in de postbedeling steekt het BRUZZ-magazine voortaan niet op woensdag maar op donderdag in de brievenbus. De losse bedeling in de stad blijft op woensdag.
Randje buitenspel
EK-WATCHER MICHAËL BELLON
2
3
4
5
Union, Anderlecht en RWDM kennen hun plaats op de ranglijst. Maar voetbal stopt nooit, dus spelen onze clubcolumnisten de bal door aan Michaël Bellon, die het EK van de Duivels vijf weken lang volgt met een Brusselse sjerp.
GROTE VERWACHTINGEN
— Tijdens het EK 2000 in België en Nederland speelden de Belgen in Brussel. We lagen er toen al uit na drie groepswedstrijden. Met die slechtste prestatie ooit van een organiserend land, bleven we zelfs onder verwachtingen die nog veel lager lagen dan nu. En van de goede sfeer moesten we het ook niet hebben. Want ondanks het verdriet om die slechte prestaties, joeg de politie nog regelmatig wat traangas door de Anspachlaan om supporters en passanten te dwingen ergens binnen in een hoekje te gaan huilen. Het had allemaal niets te maken met de voetbalfeestjes die je vandaag in Duitsland ziet. Al kunnen supporters nu blijkbaar ook plots beginnen te fluiten wanneer hun land zich wél kwalificeert. Dat is het voorspelbare aan verwachtingen: ze liggen altijd in de lijn van wat het recente verleden liet zien. Ook de oordeelkundige prognoses van professionele voetbalanalisten zijn meestal gewoon gebaseerd op de recentste uitslagen. Als een wedstrijd dan toch helemaal anders uitdraait, storten deze voetbalconsultants hun ereloon niet terug, maar spreken ze van ‘een verrassing’ of ‘een stunt’. Zelfs statistiek krijgt moeilijk greep op het spelletje. Weinig is zo aandoenlijk nutteloos als de procentuele weergave van statistische winstkansen, die met elk onverwacht doelpunt weer dramatisch stijgen of kelderen. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat gokken en voetbal zo goed samengaan. Voor supporters is voetbal eigenlijk een eindeloze gokwedstrijd. De verklaring is bekend: als ‘low scoring sport’ heeft toeval een aanzienlijke impact op het eindresultaat. Met maar een paar doelpunten in negentig minuten, is het in voetbal minder waarschijnlijk dat de beste wint dan in pakweg tennis. Als Roemenië wint van Oekraïne, en Oekraïne van Slovakije, en Slovakije van België, dan is het alleen in voetbal niet per se onmogelijk dat België van Roemenië wint. Daarmee zitten we bij de aantrekkingskracht van zowel gokken als voetbal: ze verlenen de verbeelding vrije baan. Pas na het allerlaatste fluitsignaal maken de wilde verwachtingen en restjes hoop plaats voor een realiteitscheck. Dan valt zelfs voor een supporter de hoop op EK-winst niet meer rijmen met de vaststelling zonet bruut te zijn uitgeschakeld.
Het is niet omdat je maanden op voorhand je tickets en je reis boekt, de verplaatsing naar Duitsland maakt, ter plekke een hele dag inpilst, en deelneemt aan zo’n zelfbewuste fanwalk richting stadion om daar in drie talen tegelijk het volkslied mee te zingen, dat het geweldige nieuwe buitenspelsysteem van de VAR plots ongeldige doelpunten van Lukaku goedkeurt. Het is niet omdat jij die late hoekschop tegen Oekraïne er al rechtstreeks in ziet vliegen, dat de verantwoordelijke hoekschopnemer je persoonlijk voor dat uitstekende idee zal komen bedanken. De feiten plooien zich niet naar de verbeelding. Europees kampioen worden kan, maar niet omdat je het met zijn allen hoopt.
Is de Belgische driekleur in Brussel gemaakt?
Freya
Van Nieuwenhuysen
zoekt elke week een antwoord op een lezersvraag, deze week van Emma uit BrusselStad.
Ook een vraag?
Stel je vraag en stem op BRUZZ.be
Bekijk en lees antwoorden op BRUZZ.be/bigcity
Op 25 augustus 1830 maakte de regio die later België zou worden nog deel uit van de Verenigde Nederlanden.
Willem I, prins van Oranje-Nassau gaf een feest voor zijn verjaardag, maar het volk was niet echt in feeststemming. Er hing al een hele tijd spanning in de lucht. De mentaliteit van de noordelingen en zuiderlingen bleek onverenigbaar. Zo was het zuiden overtuigd katholiek, terwijl in het noorden het protestantisme zegevierde. Ook de hoge belastingen, hongersnood en werkloosheid veroorzaakten een malaise bij het volk.
Het Brusselse stadsbestuur had wijselijk besloten om de dure feestverlichting annex vuurwerk in het park achterwege te laten. De opvoering van de opera De stomme van Portici in de Muntschouwburg ging wel door, en die werd de spreekwoordelijke druppel die de revolutionaire emmer deed overlopen.
Bij de start van de opvoering was de zaal al aan het koken maar op de tonen van het duet ‘L’amour sacré de la patrie’
kookte het potje helemaal over. Al snel liep het volk naar buiten waar zich meer en meer mensen aansloten bij de groep revolutionisten. De rebellen keerden zich tegen alles wat naar de noordelijke Nederlanden verwees en hingen een Franse vlag uit als symbool voor de waarden en vrijheden van de Franse Revolutie die in de jaren van de Nederlandse heerschappij waren ingeperkt.
Marie Abts-Ermens
Een dag later, op 26 augustus zagen twee Brusselse journalisten, Edouard Ducpétiaux en Lucien Jottrand, die Franse vlag wapperen op de Grote Markt. Dat vonden ze wat verontrustend: het was niet de bedoeling dat België opnieuw Frans werd. Een van de twee wist dat er op de hoek van de Grasmarkt, niet ver van die Grote Markt, een stoffenwinkel was. Ze stapten de winkel van Francois Abts binnen en vroegen zijn vrouw Marie Ermens of ze toevallig drie repen stof had liggen in de kleuren zwart, geel en rood. Die kleuren kozen ze niet lukraak: zwart staat voor nederigheid,
geel voor rijkdom en rood voor dapperheid, net als tijdens de Brabantse omwenteling in 1789.
Marie nam drie stukken stof van merinowol en naaide ze aan elkaar: de Belgische driekleur was geboren. Belangrijk detail: die vlag zag er nog niet uit zoals wij haar op dit moment kennen: ze had horizontale lijnen. Zes maanden later, tijdens het Nationaal Congres, werd dat aangepast, omdat de horizontale lijnen iets te veel deden denken aan de Nederlandse vlag. De vlag werd een kwartslag gedraaid, maar in plaats van het rood aan het begin van de vlaggenstok te zetten, koos de notulist voor het zwart. En zo kreeg de Belgische vlag haar kleuren en volgorde.
Marie Abts-Ermens overleed op 11 september 1853 in haar winkel in Brussel. Ze werd later geëerd met een bronzen gedenkplaat op de hoek van de Grasmarkt en de Heuvelstraat. Haar naam staat echter nauwelijks in de geschiedenisboeken, hoewel ze als naaister van de eerste Belgische vlag wel een belangrijk onderdeel van de Belgische geschiedenis is.
De slaapkamer
Lucy is negen en woont in Schaarbeek. Haar lievelingsgetal is vier: “Als de leraar groepjes maakt en er zijn mensen met wie ik liever wil samenwerken, dan denk ik aan vier, en dan komt het altijd goed.”
‘Mijn ouders gaan trouwen in de zomer’
Elke week gaat BRUZZ op bezoek bij een kind in Brussel in zijn of haar slaapkamer. Deze keer is dat bij Lucy (9), die met haar twee zussen en ouders in Schaarbeek woont. “Ik werk liever samen met anderen, want dan heb je meer ideeën.”
door Annelies Bontjes foto Saskia Vanderstichele
Ik zie veel tekeningen aan de muur, heb je die zelf gemaakt? Ja, ik doe tekenacademie.
Wat teken je het liefst? Dieren en mensen.
Wat is er nodig om goed te kunnen tekenen?
Je moet niet te dikke potloden gebruiken. En je moet precies en rustig werken, en niet sneller willen zijn dan de anderen.
Heb je nog meer hobby’s? Ik heb dansles en ik voetbal.
Wat doe je graag op school?
Wiskunde. Ik vind het leuk om van alles te berekenen.
Werk je liever alleen of in groep?
Liever in groep, dat is gezelliger en dan kun je creatiever zijn. Als je alleen werkt, heb je alleen je eigen idee. Als je samenwerkt, heb je meer ideeën.
Wat voor talen spreek je?
Thuis spreek ik Frans, op school Nederlands en ik leer nog Spaans en Engels. Met Duolingo. Dat doe ik elke avond.
Waarom wil je die talen leren? Omdat ik dan met meer mensen kan praten.
Zou je een land willen bezoeken waar ze Engels of Spaans spreken?
Op ons twaalfde mogen mijn zussen en ik elk een reis maken met onze mama of papa. Ik wil, denk ik, naar Italië. Italiaans is blijkbaar bijna hetzelfde als Spaans.
Ben je vriendinnen met je zussen?
Dat hangt ervan af of we geen ruzie maken.
Waar maken jullie ruzie over?
Bijvoorbeeld over de trampoline. Soms willen mijn grote zus en ik hoog springen, en mijn kleine zus wil dat dan niet.
Weet je al wat je later wil worden? Actrice of voetbalster.
Heb je een actrice als voorbeeld?
Ik kijk graag naar #LikeMe. Ik ben fan van Pommelien Thijs.
Hoe is het om in Schaarbeek te wonen?
Leuk, want alles is dichtbij. Voor mijn verjaardag gingen we cupcakes maken, maar we waren de boter vergeten. Toen konden we dat snel halen bij een winkeltje hier op de hoek.
Wat vind je leuk om te doen in Schaarbeek?
Bij mijn vriendinnen slapen, ze wonen dichtbij.
Als jij de burgemeester was, wat zou je dan verbeteren?
Dat er minder afval op de grond ligt en dat er minder auto’s zijn.
Welke superkracht zou je willen hebben?
Gedachten lezen.
Wat zou je daarmee doen?
Ik zou willen weten of mensen liegen of niet. Ik heb niet graag dat mensen tegen me liegen.
Heb je een lievelingsgetal?
Vier is mijn geluksgetal.
Wanneer denk je aan dat getal?
Als de leraar groepjes maakt en er zijn mensen met wie ik liever wil samenwerken, dan denk ik aan vier, en dan komt het altijd goed.
Met wie wil je niet samenwerken?
Met mensen die niet doorwerken, want dan krijgen we het niet af en dan krijgen we een slecht rapport.
Heb je plannen voor de zomer?
We gaan op vakantie naar Frankrijk en mijn ouders gaan trouwen.
Wat leuk! Heb je dan een speciale taak op die dag?
Ik moet aan de ingang bijhouden welke mensen er zijn. Als iedereen er is, geef ik dat door aan mijn ouders en dan kan het beginnen.
Reeks nalezen?
Lees de hele reeks op www.BRUZZKet.be/slaapkamer
“Als ik gedachten zou kunnen lezen, zou ik weten of mensen tegen me liegen”
‘MES PARENTS SE MARIENT CET ÉTÉ’
FR Chaque semaine, BRUZZ rencontre un petit Bruxellois. C’est le tour de Lucy (9 ans), qui vit à Schaerbeek avec ses deux sœurs et ses parents. Cet été s’annonce très spécial. « Nous partons en vacances en France et mes parents se marient. Je serai à l’entrée pour savoir qui est arrivé. »
‘MY PARENTS ARE GETTING MARRIED’
EN Every week, BRUZZ visits a child in Brussels in their bedroom. Lucy (9) lives in Schaarbeek/Schaerbeek with her two sisters and parents. This year, her summer will be very special. “We are going on holiday to France and my parents are getting married. I will be at the entrance to meet and greet everyone.”
Sport Intimi van Brusselse Rode Duivels over hun vriendschap
‘Talent komt snel naar boven op pleintjesvoetbal’
Eén op de drie Rode Duivels op het EK in Duitsland heeft roots in of net buiten
Brussel. BRUZZ zocht intimi op van Brusselaars Amadou Onana, Orel Mangala, Dodi Lukebakio en Youri Tielemans.
door Johan Baeten foto’s Ivan Put
Àdemain, hermano.” Onder een gloeiende zon maken VUB-studenten zich op voor een duel tegen proffen op het kunstgrasveld aan de Generaal Jacqueslaan om het academiejaar in te blikken. Alleen: de docenten zijn voorlopig nergens te bespeuren. “Ze hebben de schrik te pakken.” De studenten maken gretig gebruik van de extra opwarmtijd.
Matias Varela is wel op tijd. De handelsstudent is druk in de weer aan de telefoon, Onana hangt aan de andere kant van de lijn. Hoewel de boezemvriend van Rode Duivel Amadou Onana driekwart Spaans en één kwart Belg is, pompt zijn bloed dezer dagen zwart-geel-rood. “Amadou noemt me steevast hermano – we bellen ook nu bijna dagelijks. Daarnet nog, om het over de tickets en het hotelverblijf voor de wedstrijd tegen Frankrijk te hebben (bij het ter perse gaan was de uitslag van de achtste finale tussen België en Frankrijk nog niet bekend, red.). Over voetbal proberen we niet té veel te praten,” vertelt hij vloeiend, zittend op een bankje aan de rand van de grasmat.
Uitgelachen
Zo’n acht jaar geleden kruisten de paden van beide Brusselaars, mede dankzij het voetbalveld aan de VUB. “We zaten hier drie tramhaltes vandaan samen op school, aan het Sint-Michielscollege in Etterbeek. Natuurlijk viel Amadou op het veld meteen op, maar niet omdat hij niet kon ophouden met dribbelen of bij tegenstanders een panna zette,” herinnert Varela zich. “Wel door zijn sérieux, zijn intelligentie. Als 14-jarige al weten wat je moet doen om tijd te winnen, wanneer je een pass moet geven of wanneer je de bal net moet bijhouden, steeds in functie van het spel: hij had het allemaal al begrepen.”
Het jeugdparcours van Amadou Onana leest als een meeslepende odyssee. De rijzige middenvelder – 1,95 meter, zo’n 80
kilogram – raakte oorspronkelijk niet verder dan de provinciale jeugdreeksen van Anderlecht. Onana werd te licht bevonden voor de prestigieuze Neerpede-academie van paars-wit, de talentenfabriek waar ontelbaar veel Rode Duivels gekneed zijn.
Vervolgens trok Onana voor korte passages naar de jeugd van White Star Woluwe en Zulte Waregem, om uiteindelijk in Hoffenheim te belanden – allesbehalve een ronkende naam in de Duitse voetbalwereld, zeker als het op de jeugdopleiding aankomt.
“Maar hij heeft altijd zijn zelfvertrouwen behouden,” klinkt het overtuigend bij soulmate Varela. “Toen Amadou naar Hoffenheim verhuisde, lachten sommigen hem uit. Mensen dachten dat zijn carrière gedaan was. Toch heeft hij die kans met beide handen gegrepen. Amadou heeft het vertrouwen in eigen kunnen nooit verloren.”
Vandaag is Onana de metronoom van Premier League-club Everton en staan de sterren gunstig voor een transfer naar een gerenommeerde topclub. Arsenal en Bayern München worden genoemd. “Ik zie Amadou wel opklimmen in Engeland. De competitie ligt hem en hij straalt een zelfzekerheid uit die ze in de Premier League wel kunnen smaken.”
Positivo
De in Dakar geboren middenvelder kwam op zijn twaalfde aan in Brussel en kende volgens Varela geen al te moeilijke jeugd. Dat ligt aan zijn oeverloze enthousiasme op en naast het veld, maar ook aan de nauwe band met zijn familie.
“Amadou heeft altijd heel veel steun gekregen van zijn moeder en zus. Met zijn moeder belt hij elke dag nog. Zij prijst hem niet om de haverklap de hemel in, maar stelt zich niet alleen heel liefdevol, maar ook erg ambitieus op. Zijn halfzus Melissa is zijn agent en is altijd heel actief betrokken geweest bij de voetbalcarrière van haar broer. Omdat zij bijvoorbeeld video’s van
Amadou in actie opstuurde naar Hoffenheim, kon hij er gaan testen.”
Maar ook zijn positivisme valt op – sla de sociale media van de Rode Duivels er maar op na, waar Onana dit EK in verschillende video’s een olijk duo vormt met de Brusselse comedian Pablo Andres – al werd een filmpje over een tackle op het scheenbeen van Kylian Mbappé offline gehaald.
“Ja, iedereen kent tegenslagen. Maar ik ken niemand die zoveel lacht, die een groep zo op sleeptouw neemt en zo enthousiast is als Amadou,” zegt Varela. “Ook na de groepsfase, die toch wat teleurstelde, bleef hij optimistisch. Hij weet dat het gevoel en de groepsdynamiek snel kunnen switchen.”
Tussen zijn carrière als topvoetballer door werkt Onana aan eigen popmuziek, onder de alias 24AM. Varela heeft wel al wat materiaal mogen horen, maar de nummers blijven (voorlopig) offline. Sociale mediahits heeft Onana wel al op zak: minuten na de EK-wedstrijd tegen Slovakije sprak een journalist Amadou verkeerdelijk aan als ‘André’ – een mix-up met de Kameroense doelman André Onana. “André’s not even my name, mate,” antwoordde de Brusselaar onverwijld met een vlekkeloze Cockneytongval. Het filmpje ging snel de wereld rond.
“Hij is heel lucide en spitsvondig. Ik zie in hem bovenal een artiest,” aldus Varela. “Je merkt dat ook aan zijn vestimentaire keuzes. Ik zie hem later nog wel zijn plan trekken in de wereld van de muziek, mode, of een combinatie van de twee.”
Risico’s en controle
Terwijl de VUB-studenten nog op de proffen wachten, is het twee kilometer verderop, op de voetbalpleintjes in het Jubelpark een va-et-vient van tieners die in shirtjes van Messi of de Rode Duivels de bewegingen van hun EK-sterren proberen na te bootsen. Twaalf jaar geleden, het jaar waarin Messi vijf keer scoorde in één Champions League-wedstrijd en de nationale ploeg haar historische kwalificatie voor het WK in Brazilië inzette, stond een toekomstige Rode Duivel in het Jubelpark de tegenstand te overklassen: Orel Mangala.
“Hij heeft hier járenlang gevoetbald,” zo weet jeugdvriend Pierre Kadima, die Mangala leerde kennen aan metrostation Montgomery en al snel samen met hem de Brusselse pleintjes begon af te dweilen. Voetballen doet de Woluwenaar nog maar weinig, maar getooid in een Versace-jasje en sneakers van Off-White toont Kadima
Ex-Anderlecht-jeugdtrainer Kevin Vermeulen bij de muurschildering van Youri Tielemans. Hij volgde zijn opmars van nabij: “Youri is een introverte leider, allesbehalve een haantje-de-voorste.”
dat hij de Duivelse dresscode wel in de vingers heeft. “Geleidelijk kwam Orel hier wat minder, omdat je je toch wel gemakkelijker kan blesseren op zo’n pleintje. Maar ook toen hij zich wat moest inhouden, was hij op technisch vlak iedereen te slim af. Dat heb je met pleintjesvoetbal: techniciteit komt snel naar boven drijven en je kan al vlug anderen voor schut zetten.”
Net zoals Onana doorzwom Mangala Duitse wateren alvorens de hoogst aangeschreven competitie ter wereld – de Premier League – te bereiken, waar de Brusselaar voor Nottingham Forest uitkwam. Ondertussen speelt Mangala in Frankrijk, bij Lyon. Ontbolsteren deed hij op Neerpede.
“Bij de jeugd van Dortmund en daarna in de eerste ploeg bij Hamburg en Stuttgart is hij van een eerder aanvallend ingestelde speler naar een defensieve middenvelder omgeschakeld,” vertelt Kadima. “Weet je waarom? Daar kan hij de bal het meest raken, de meeste risico’s nemen, het spel controleren. Daar houdt Orel van.”
Twee handen op een buik
Naast het veld prijst Kadima zijn boezemvriend voor zijn wilskracht. Daar zit een jeugdtrauma ongetwijfeld voor iets tussen. Toen Mangala op tweejarige leeftijd in de tuin aan het voetballen was, stak hij de straat over om zijn bal te gaan halen en nam een automobilist hem met volle snelheid mee. De middenvelder belandde enkele dagen in een kunstmatige coma en hield een litteken schuin boven zijn linkeroog over aan het ongeluk. “Hij zegt er nu over: ‘Omdat ik dat heb overleefd, kan ik alles aan.’” Het zorgt er ook voor dat Mangala positief ingesteld blijft, vertelt Kadima, ook nadat bondscoach Tedesco hem na de eerste groepswedstrijd op het EK tegen Slovakije niet meer in het basiselftal had geplaatst.
“Dat ongeval heeft hem in de loop der jaren volgens mij ook opener en vrijer doen denken,” zegt Kadima. “Orel beschouwt mijn vrienden als zijn vrienden en ziet iedereen als zijn gelijke, ook nu hij het gemaakt heeft als topvoetballer. Hij is heel nederig, respectvol en veerkrachtig. Bij de Rode Duivels is hij close met Romelu Lukaku, die hij – weliswaar in andere leeftijdscategorieën – al leerde kennen bij Anderlecht. Lukaku is als een grote broer voor hem. En Orel en Dodi Lukebakio zijn twee handen op één buik.”
De naam is gevallen: Dodi Lukebakio, geboren in Asse en een van de zonnetjes in de Duivelse kleedkamer. “Via Orel heb ik Dodi intussen goed leren kennen. Hij lijkt misschien wat timide of concreet, maar het is een van de grappigste personen die ik ken. En net zoals Orel ademt hij nederigheid.” Het duo deelt trouwens dezelfde personal coach, Brusselaar Jordan Chenge.
Dat de connectie tussen Kamida enerzijds en Lukebakio en Mangala anderzijds diep gaat, bewijst de reactie van de Rode Duivels toen Kamida in 2021 zijn moeder verloor.
“Ik belde hem op om het nieuws te delen en hij kon het niet geloven. Orel barstte in tranen uit. Wat later belde zijn agent mij om zijn medeleven te uiten en vertelde hij dat Orel er helemaal niet goed van was, ook op het trainingsveld van Stuttgart was hij duidelijk niet zichzelf,” vertelt Kamida.
“Wat later zijn Orel en Dodi naar België afgezakt en stopten ze mij een envelop toe. ‘Dit is voor jou, zodat je jouw moeder in alle rust kan begraven.’ Ik zal dat gebaar nooit vergeten.”
Terwijl het parcours van zowel Mangala als Lukebakio via veelal Duitse omwegen richting respectievelijk Lyon en Sevilla liep, heeft een andere Brusselse naam – Youri Tielemans – al vroeger mogen proeven van internationale topvoetbal. In aanloop naar het EK lichtte de voetbalbond een tipje van de sluier van de selectie aan de hand van muurschilderingen in de geboortedorpen van enkele vooraanstaande Rode Duivels. Zo dook er onder andere een graffitiversie van Youri Tielemans op aan jeugdcentrum Laekelinde in Sint-Pieters-Leeuw.
Het was niet de eerste muurtekening die gewijd was aan de Aston Villa-middenvelder. In 2021 al verscheen zijn beeltenis op een muur op een steenworp van het Lotto Park. Zijn uitzonderlijke parcours bij Anderlecht – van jeugdspeler over goudhaantje tot (toenmalige) recordtransfer –werd er vereeuwigd.
Aan het fresco vertelt ex-Anderlechtjeugdtrainer Kevin Vermeulen hoe hij die opmars van dichtbij meemaakte. “Ik gaf hem les, stond mee op het veld bij de trainingen, at samen met Youri, ging met hem mee naar de avondtraining: het was een intensief programma.”
Na Lukaku is Tielemans wellicht de meest opvallende naam van de Brusselse Duivels. De middenvelder uit Sint-PietersLeeuw kreeg jaren geleden al de status van een kapitein-in-wording toegedicht. “Maar
hoe betrokken die twee Rode Duivels reageerden op het
zijn persoonlijkheid is geen afspiegeling van zijn dominantie op het veld,” zegt Vermeulen. “Youri is eerder gereserveerd en bescheiden, allesbehalve een haantjede-voorste.” Zijn privéleven houdt Tielemans minutieus uit de blik van het publieke oog.
Stokje overnemen
Na zijn succesperiode bij Anderlecht trok Tielemans achtereenvolgens naar AS Monaco en Leicester City, afgelopen seizoen bemachtigde hij met Aston Villa een ticket voor de Champions League. Nadien ontpopte Tielemans zich op het EK tot een van de dragende krachten bij de Duivels, zag ook Vermeulen.
“In de groepswedstrijd tegen Slovakije had hij moeten starten”, zegt zijn ex-jeugd-
LES DIABLES DE BRUXELLES, SOUS UN AUTRE ANGLE
FR Un Diable Rouge sur trois présent à l’Euro en Allemagne a des racines à Bruxelles ou juste à côté. Les proches des Bruxellois Amadou Onana, Orel Mangala, Dodi Lukebakio et Youri Tielemans parlent du lien unique qui les unit à ces footballeurs de renommée internationale. Ils racontent qu’Onana appelle encore l’un d’entre eux chaque jour, que l’accident de Mangala à l’âge de deux ans l’a rendu plus ouvert et plus libre, que Lukebakio a été très affecté par la mort de la mère de son ami, et que Tielemans n’est pas du genre à s’imposer, en privé.
trainer zonder aarzelen. “We stonden te laag en raakten niet in ons spel. Tegen Roemenië zag je de verdienste van Tielemans meteen (Tielemans scoorde al in de tweede minuut, red).”
Volgens watchers zorgt Tielemans voor meer aanvalsdrift in het spel en kan hij cruciale pionnen zoals De Bruyne en Lukaku meer tot hun recht laten komen. Kan de 27-jarige Tielemans die twee namen later ook vervangen als leider van de Duivels? “Hij is een eerder introverte leider,” schat Vermeulen in. “Leading by example: zo zie ik hem een groep begeesteren. Maar hij heeft al veel ervaring en zijn niveau zal enkel nog maar stijgen. Ik denk dus wel dat hij op termijn het stokje kan overnemen van tenoren zoals Lukaku en De Bruyne.”
TITEL SAMENVATTING
THE BRUSSELS DEVILS FROM A DIFFERENT ANGLE
EN Bodytekst samenvatting
EN One-in-three of the Red Devils at the European Championship in Germany has roots in or around Brussels. Friends of Brussels residents Amadou Onana, Orel Mangala, Dodi Lukebakio, and Youri Tielemans talk about their unique bond with the now internationally renowned footballers. They tell us that Onana still calls daily, that Mangala’s accident when he was two made him open up, that Lukebakio was very affected by the death of his friend’s mother, and that Tielemans is not as competitive as one might think.
Pierre Kadima leerde via zijn boezemvriend Orel Mangala ook Dodi Lukebakio kennen. Hij zal nooit vergeten
overlijden van zijn moeder.
door Tom Peeters Column
Prettige vakantie
Tom Peeters is journalist en geeft Nederlandse les aan nieuwe en anderstalige Brusselaars in het volwassenenonderwijs. Tweewekelijks schrijft hij over hoe in zijn klas de wereld samenkomt.
De zomer verblijft tijdelijk in de stad, en in de gangen van het Noordstation kom ik een collega tegen die op weg is naar haar laatste les. Ze moet feedback geven en haar gezicht staat vol zorgen. Ze maakt een gebaar naar haar voorhoofd. “Ik word er helemaal gek van. Jij ook?”
Ik ook. In de afgelopen uren speelden drie twijfelgevallen uit mijn aflopende klas constant door mijn hoofd. Flashbacks naar lesmomenten, schrijfopdrachten herlezen, het mondelinge examen herbeluisteren, collega’s opbellen voor een second, third, fourth opinion: het bleef maar doormalen.
discipline, leergierigheid en kennis. Ze lieten me op de toppen van mijn tenen lopen. Daagden me uit. “Waarom dit, Tom?” “Waarom dat woord, Tom?” “Waarom hier ‘indien’ en daar ‘als’?” “Wát? Alwéér een uitzondering?”
Sommigen woonden hooguit twee jaar in België, maar dat weerhield hen er niet van om levendige verhalen te vertellen of in kleurrijke zinnen over hun vroegere levens te schrijven.
mijn leven – in principe voor eeuwig en altijd. Allemaal slaan ze op hun eigen manier hun vleugels uit. Sommigen blijven deze zomer in Brussel omdat ze niet weg kunnen, anderen verlieten het land reeds. Mijn vrolijke, kritische Libanese student verlangt vooral naar wat rust na bijna anderhalf jaar intensief Nederlands studeren. De niet-geslaagde Indiase moet nu ongeveer met haar IT-man en kinderen op het vliegtuig naar de heimat zitten.
“ Ik ga een klacht tegen je indienen,’ zegt een leerling van me”
Uiteindelijk besluit ik een van de twijfelgevallen tegen te houden. Ze voelt de bui hangen en wacht haar verdict niet eens af. Na een stormachtige entree in de klas verdwijnt ze even snel weer, roepend met een mix van venijn en triomf: “Ik ga een klacht tegen je indienen! Prettige vakantie!”
Ze was een van de 23 ingeschreven in een bruisende klas vol anderstaligen en nieuwkomers die op een zucht van hun B2-certificaat stonden. Iedere dag stond ik bewonderend tegenover hun
De Oekraïners deelden in woord en tekst hoe de stress van de oorlog hen tot in hun slaapkamer in Brussel achtervolgt. De Indiase vrouwen spraken openhartig over de onveiligheid in de Brusselse metro.
De jonge, zachtmoedige Ghanese verraste tijdens ons half-geïmproviseerde debat over de centrumrechtse verkiezingsuitslag van 9 juni door te zeggen: “Ik verkies dit boven de zogenaamde democratie waarvoor mijn mama en ik op de vlucht sloegen.”
Beschoten thuisland
Mijn wijze klas. Ik heb net zoveel van hen geleerd als zij van mij. Na zeven intense weken verdwijnen ze uit
Het slimme meisje uit Ghana blijft met haar mama in de hoofdstad en schreef zich al in voor het volgende niveau én het tweedekansonderwijs om haar middelbareschooldiploma te behalen. Mijn beste Oekraïense vond de moed om op vakantie te gaan in haar beschoten thuisland. “Ben je zenuwachtig?” vroeg ik onwetend toen ze bleekjes haar resultaat kwam ophalen. “Ja, omdat ik vanavond in Charleroi een vlucht naar Polen neem.”
Niet allemaal zal ik ze even erg missen. De boosaardige gebuisde heeft woord gehouden en een klacht ingediend bij de ombudsdienst van de school. Prettige vakantie!
Reeks nalezen?
Wie alle columns van BRUZZ wil herlezen, kan de teksten terugvinden op BRUZZ.be/column
Uw gids door de culturele agenda
3 > 9/7
Een filmzomer om van te snoepen
De concurrentie met terrasjesweer, muziekfestivals en zandstranden
schrikt de bioscopen niet af. Het inspireert hen massaal tot speciale zomerprogramma’s met lekkers zoals openluchtvertoningen, gerestaureerde klassiekers en verborgen parels. Een diepe duik in Brussels zalig drukke filmzomer.
door Niels Ruëll
Onder de sterren
Veel zomerser wordt de zomer niet: terwijl de nacht de hitte wegduwt met een mocktail in de hand genieten van sterren aan de hemel en sterren op het grote scherm op een stadslocatie die liefde verdient. In Brussel kan je deze zomer op verschillende plekken naar de openluchtcinema. Bruxelles fait son cinéma maakt er een erezaak van om in elke gemeente buurtbewoners samen te brengen voor een gratis filmvertoning. Zo wordt het Victoriapark in Ganshoren op 7 juli getrakteerd op Robot dreams, een hartverscheurende animatiefilm over vriendschap. Aan de Abdij van Vorst kan je op 13 juli dan weer nagaan of de Gouden Palm vorig jaar terecht naar
Anatomie d’une chute ging.
Cinema Galeries organiseert met L’Heure d’Été de hele zomer lang wekelijks openluchtvertoningen in de Vaux-Hall in het Warandepark of Cultureghem in de Abattoirs van Anderlecht. Ook hier hoef je geen cent te betalen. Romantici stippen In the mood for love (16/7) aan van Wong Kar-wai, voetbalfans die de zotste match ooit – meer kungfu dan voetbal – willen zien, houden 15 juli in de agenda vrij voor Shaolin soccer. Op de spetterende, nonconformistische musical Hairspray is het wachten tot 22 augustus.
Geef het een kans
Een verminderd commercieel filmaanbod geeft de gemotiveerde bioscopen wat meer ruimte om nieuwe maar minder evidente of onterecht genegeerde films alsnog een kans te geven. Sun Screens, het zomerprogramma van Cinema Palace, springt bijvoorbeeld in de bres voor Animal, een reflectie van
Sofia Exarchou op de duistere keerzijde van massatoerisme en all-inclusive hotels, en voor Do not expect too much from the end of the world, een heerlijke, naar absurdisme neigende satire van de Roemeen Radu Jude.
Raging Summer, zo heet het zomerfilmluik van Flagey, steunt de bloeiende Marokkaanse cinema en programmeert Queens van Yasmine Benkiran en het apocalyptische Animalia van Sofia Alaoui. Het vist ook Saint Maud op, het uitstekende religieuze horrordebuut van Rose Glass, de regisseuse van de net uitgebrachte queer noirLove lies bleeding. Cinema Galeries gunt C’est pas moi een kans, een filmisch essay van Leos Carax, de inventieve regisseur van Annette en Holy motors
Verstand op nul
Maar zijn de zomertemperaturen en de behoefte aan ontspanning of vakantie in eigen stad geen perfect excuus om het verstand op nul te zetten en te genieten van een film die vooral wil entertainen? In de thriller Longlegs ontbindt Nicolas Cage nog eens zijn duivels. In het romantische Fly me to the moon grappen Scarlett Johansson en Channing Tatum erop los. In Twisters stelen wervelwinden de show. In Borderlands schiet een roodharige Cate Blanchett op een woestijnplaneet tuig aan flarden. En je hoeft echt geen specialist fiscaliteit te zijn om Largo Winch: le prix de l’argent te kunnen volgen.
Gouwe ouwe
Filmliefhebbers hebben een extra reden om naar de zomer uit te kijken. Het verminderde aanbod aan commerciële films en de vaststelling dat er in de zomer best veel mensen zin hebben om een
kersvers gerestaureerde klassieker in ideale omstandigheden te bekijken, inspireren verschillende stadsbioscopen om een gouwe ouwe op de affiche te zetten. Dit jaar heten die oudjes onder meer Peeping Tom, een virtuoze voyeuristische thriller, Dogtooth, de Griekse absurdistische doorbraakfilm van Yorgos Lanthimos (Poor things, The lobster), en Spoorloos, een Nederlandse thriller van George Sluizer die Stanley Kubrick rekende tot het engste dat hij ooit had gezien.
Sun Screens herneemt acht klassiekers. Waaronder Bonjour tristesse van Otto Preminger, met glansrollen voor Jean Seberg en de Côte d’Azur van de late jaren 1950, en La captive van Chantal Akerman. Raging Summer zet onder meer in op de cultfilm Trainspotting, After hours van Martin Scorsese, het fabelachtig mooie Days of heaven van Terrence Malick, het nauwelijks minder mooie soldatenportret Beau travail van Claire Denis, en het gerehabiliteerde Showgirls van Paul Verhoeven.
Uiteraard kan je voor klassiekers zoals Der Himmel über Berlin altijd terecht in Cinematek. Alleen verplichten verbouwingen in het Paleis voor Schone Kunsten Cinematek per hoge uitzondering drie weken, van 22 juli tot en met 15 augustus, te sluiten.
Jong grut
Over de film om deze zomer de kinderen mee naartoe te nemen, bestaat weinig discussie. Met Inside out 2 scheert Pixar eindelijk nog eens hoge toppen. Maar daar hoeft het niet bij te blijven. Sun Screens zet in op The Garfield movie en drie meesterwerken van het befaamde Studio Ghibli uit Japan: Nausicäa, The cat returns
Heel zomers gaat het er niet aan toe in Largo Winch: le prix de l’argent, maar is de zomer niet de perfecte context voor puur plezier met het verstand op nul?
Dogtooth van Yorgos Lanthimos is maar een van de vele klassiekers die deze zomer in Brussel te zien zijn.
Als je Trainspotting nog eens zou willen zien, programma van Flagey.
en My neighbor Totoro. Ook Cinema Galeries denkt in die richting en vertoont Ponyo van Hayao Miyazaki in de openlucht (17/7) in Cultureghem. Wie de gele, grappige druktemakers de Minions verschrikkelijk vindt, verzwijgt de kinderen best dat Despicable me 4 uitkomt.
Een extra bol ijs
Van een filmvertoning een evenement maken, blijft ook in de zomer een efficiënte manier om een bioscoopzaal halfvol of vol te krijgen. Sun Screens wil ons vermaken met een duik in dystopische universa en trakteert naast reprises van The Matrix, Mad Max en 12 monkeys ook op de director’s cut van Donnie Darko, Richard Kelly’s cultfilm over een schizofrene tiener die via een reuzenkonijn verneemt dat het einde van de wereld nabij is. Van het met de Gouden Palm bekroonde Underground
van Emir Kusturica wordt de extra lange versie (316 minuten) vertoond.
Cinema Galeries bouwt haar zomerluik, L’Heure d’Été, op rond een wereldstad. Dit jaar is dat Hongkong. Een uitstekende keuze, want Hongkong is niet alleen de thuishaven van meer kungfufilms en actiethrillers dan Quentin Tarantino ooit in zijn leven kan bekijken (en bestelen), maar ook van beeldtovenaars als Wong Kar-wai (In the mood for love, Chunking express) en jong talent als Tze Woon Chan (Blue island).
Sun Screens 5/7 > 18/8, Cinema Palace, cinema-palace.be
L’Heure d’Été > 20/8, Cinema Galeries & op locatie, galeries.be
Raging Summer 3/7 > 25/8, Flagey, flagey.be Bruxelles fait son cinema > 16/7, verschillende locaties, bruxellesfaitsoncinema.be Een zomer bij Cinematek Cinematek, cinematek.be
L’ÉTÉ SUR GRAND ÉCRAN
FR La concurrence avec ce temps à terrasse, les festivals de musique torrides et les plages indolentes ne fait pas peur aux cinémas bruxellois. Au contraire, ça leur inspire tout plein de réjouissances comme des projections en plein air, des films cultes restaurés et des trésors cachés. Voici un aperçu de cette programmation estivale avec blockbusters, vieux classiques, cinéma indépendant, films pour enfants, un voyage à Hong Kong, une plongée dans des univers dystopiques, et des événements comme Bruxelles fait son cinéma, Sun Screens, L’Heure d’Été et Raging Summer.
SUMMER ON THE BIG SCREEN
EN The competition with sweltering terrace weather, steamy music festivals, and languid sandy beaches does not deter Brussels cinemas. On the contrary, it inspires them all to create special summer programmes with such goodies as open-air screenings, restored classics, and hidden gems. An overview of Brussels’ blissfully busy film summer along blockbusters, golden oldies, impressive indies, cool children’s films, a return trip to Hong Kong, a dive into dystopian universes, and summer events like Bruxelles fait son cinéma, Sun Screens, L’Heure d’Été and Raging Summer.
choose dan het Raging Summer- Sun Screens, het zomerprogramma van Cinema Palace, biedt met Animal van Sofia Exarchou voer voor een debat over massatoerisme.
FestivalArt & Lit Film
Verfrissende tussenstops
Escale du Nord, het cultureel centrum van Anderlecht, zorgt opnieuw voor verfrissende ‘tussenstops’ tijdens de zomer. Elke donderdag kan je midden in de verzengende stadsjungle terecht in de tuin van de EDN Bar, in de schaduw van de Sint-Pieter-enSint-Guidokerk. Tumbao Cubano zwiert de boel op gang met zwoele Latijns-Amerikaanse ritmes. Later deze zomer komen onder meer Turkish Kebap, Hermanos Perdidos en Steffig Raff een balletje slaan.
LES ESCALES ESTIVALES 4/7 > 29/8, Escale du Nord, escaledunord.brussels
Het bos in
Onder de banier In the Woods gonst het deze zomer opnieuw van de drukte in het Terkamerenbos. Op woensdag vullen jazzklanken de ruimte tussen het gebladerte, onder meer van gitarist Guillaume Lepoutre en de spirituele jazzband Nacelle. Op andere dagen kan je tussen de bomen terecht voor jamsessies, stand-up, films, dj-sets en natuurlijk alles om de innerlijke mens te verkoelen op een hete zomeravond.
IN THE WOODS > 27/9, Kiosk Terkamerenbos, in-the-woods.me
Koninklijk vertier
Al in de achttiende eeuw was de prachtige Vaux-Hall (naar de Vauxhall Pleasure Gardens in Londen) in het Warandepark een plek voor ontspanning en vermaak, en dat is zoveel decennia later niet anders. De hele zomer lang kan je er van donderdag tot zondag terecht voor workshops, filmavonden rond het thema Hongkong, performances, circusacts, dj-sets van onder meer Fatoosan en Jules X, concerten en een zomerbal. (TZ)
Voor ze het Cartoonfestival Knokke-Heist op stelten zetten, passeren Elizabeth Pich en Jonathan Kunz nog even in Brussel voor een signeersessie. Dat is best een evenement, als je weet dat hun wekelijkse webcomic War and Peas op Instagram intussen al meer dan een miljoen volgers wist te verzamelen. Bij Librairies Brüsel droedelen ze in de boeken die ze afleidden van hun virtuele cartoons over satanische billenkoek en andere doordeweekse gebeurtenissen.
ELIZABETH PICH & JONATHAN KUNZ: WAR AND PEAS 5/7, Librairies Brüsel, Facebook: librairiesbrusel
Zomerprik
Galerie DYS is een toevluchtsoord voor liefhebbers van tekenkunsten met een hoek af. Dat trouwe publiek verdient hulp bij het overleven van een vakantie aan een wat minder inspirerend parelwit strand of overbevolkte speeltuin, vindt de galerie, en daarom organiseert ze een vaccinatiecampagne middels slangenbeten door onder anderen Abel Burger, Annabelle Guetatra, Yasemin Senel en Amandine Urruty.
L’ÉTÉ DU SERPENT > 27/7, Galerie DYS, galeriedys.com
Keerpunt
Esther Kläs is toe aan haar vierde solotentoonstelling bij Xavier Hufkens. In As of now positioneert de Duitse, intussen in Barcelona het mooie weer makende kunstenaar zich op het snijvlak tussen heden en toekomst, tussen wat vast leek te liggen en wat, as of now, verandering en belofte in zich draagt. Een plek die Kläs met haar fascinatie voor herhaling, beweging en tijd ‘thuis’ kan noemen. (KS)
ESTHER KLÄS: AS OF NOW 5/7 > 15/9, Xavier Hufkens, xavierhufkens.com
Geen zomer zonder Yorgos
Poor things, met Emma Stone als geil Frankenstein-creatuur, ligt nog vers in het geheugen en daar is de volgende film van Yorgos Lanthimos (The lobster) al. Telkens dezelfde topacteurs draven op in drie sardonisch-sinistere parabels. Extreem ver gaan in de onderwerping aan machtswellustelingen die met de glimlach wreed zijn, lijkt de link. De thematiek en toon sluiten aan bij de bizarre Griekse films waarmee Lanthimos vijftien jaar geleden naam maakte.
KINDS OF KINDNESS US, dir.: Yorgos Lanthimos, act.: Emma Stone, Jesse Plemons, Willem Dafoe
Graaf!
Edmond Dantès ontsnapt na veertien jaar uit een Zuid-Franse eilandgevangenis, graaft een schat op en trekt als mysterieuze graaf naar Parijs om zich te wreken op diegenen die zijn leven vergalden. Gek is het niet dat de wervelende wraakroman van Alexandre Dumas om de zoveel jaar wordt verfilmd. Deze Franse versie doet het zonder Gérard Depardieu en krijgt veel bijval.
LE COMTE DE MONTE-CRISTO FR, dir.: Alexandre de La Patellière, Matthieu Delaporte, act.: Pierre Niney, Pierfrancesco Favino
J’ai perdu mon frère
Een 23-jarige vrouw worstelt nog steeds met de verdwijning van haar door iedereen bewonderde broer: een ruimtevaarder die nooit terugkeerde van een missie. Buitenaardse stemmen willen hem vrijlaten als ze vijf aardbewoners uitlevert. De nieuwsgierigheid naar deze eigenzinnige scififilm is groot. Regisseur Jérémy Clapin imponeerde eerder met een zinderende animatiefilm over een afgesneden hand: J’ai perdu mon corps (NR) PENDANT CE TEMPS SUR TERRE FR, dir.: Jérémie Clapin, act.: Megan Northam, Wim Willaert
Kinds of kindness
War and Peas
Les Escales Estivales: Turkish Kebap
Klein onderhoud
Drawing Basses zet Brosella in beweging
‘Een riedel en een groove doen direct huppelen’
Met Drawing Basses had contrabassist Kristof Roseeuw samen met zijn vrouw, de eveneens contrabassende Yannick Peeters, de voorbije jaren een van de avontuurlijkste en laagdrempeligste initiatieven ontwikkeld in de jazzwereld. De manier waarop ze telkens met nog een andere muzikant, vaak een blazer, muziek maakten op basis van de tekeningen die hun publiek hun toeschoof, begeesterde vriend en vijand. Brosella-directeur Bert Schreurs is fan van het eerste uur. Toch vroeg hij hun al twee keer om voor de indoor wintereditie van het festival in LaVallée de formule om te gooien. In het kader van hun buurtwerking en collab met Ultima Vez zouden niet de tekeningen, maar de dansbewegingen van het publiek de richting aangeven. De zo ontstane wisselwerking tussen muziek en beweging verhuist nu mee naar het zomerfestival.
“Onder de vleugels van Ultima Vez-regisseur Magdalena Öttl, die er ook in LaVallée al eens bij was, krijgt de muziek een meer rudimentair karakter,” legt Roseeuw uit. “Haar haast woordeloze aanpak is erg op groepsdynamiek gebaseerd. Ze neemt iedereen mee in haar slipstream, als een rattenvanger van Hamelen, terwijl ze een soort van oversteekbewegingen maakt die de dansers vrij mogen invullen. Wij geven als band de dynamische onderbouw aan. Soms steken we iets mee in gang. Dat kan via een solist die tussen de dansers gaat staan. Zij reageren direct, haast instinctmatig op de muziek, die in vergelijking met onze tekenconcerten minder complex is en sneller terugplooit op repetitieve klanken, zoals bij Afrikaanse muziek. Hoe eenvoudiger je muzikale onderbouw, hoe efficiënter je mensen in beweging krijgt. Een riedel en een groove doen direct huppelen.”
Voor Roseeuw, die een dag later met het dwarse jazzorkest Flat Earth Society opnieuw op het Brosella-podium staat, is dans niet nieuw. “In de jaren 1990, toen hedendaagse dans hier floreerde, pionierden we met Fukkeduk al door samen te werken met danser en choreograaf Koen Augustijnen. Later ging ik als solomuzikant in zee met dansers van Les Ballets C de la B. Ook Drawing Basses stelt zich graag flexibel op. Voor onze tekenconcerten hebben we samengewerkt met Fedasil. In het asielcentrum van Koksijde speelden we voor Oekraïners, Palestijnen en Afrikanen die oorlogsgebied ontvlucht waren. Een beklijvende ervaring. Hun tekeningen waren heel confronterend. En op Brosella gaan we na veel akoestische concerten straks met versterking aan de slag. Dat zal weer nieuwe wegen openen. Yannick brengt alvast haar elektrische bas mee. Ik experimenteer met elektronica, maar ben vooral benieuwd naar rietblazer Joachim Badenhorst, die erg sterk is met repetitieve patronen en circular breathing. Zo blijft onze speeltuin uitbreiden.” TOM PEETERS
Het samenspel tussen Drawing Basses en Ultima Vez is op 6/7 te zien op Brosella, brosellafestival.be
Een culinair duo wil Schaarbeek tijdelijk vergroenen met een pop-upconcept. Een plantaardige ervaring die je niet mag missen.
De wegen van chef-koks Aurélia D’Hollander en Davide Feniello kruisten elkaar voor het eerst in The Acorn Restaurant in Vancouver. Dit adres, waarvan de vegetarische kaart internationale faam heeft verworven, bekeerde hen definitief tot wildplukken, locavorisme en het onuitputtelijke palet van plantaardige smaken. Het duo opent nu een pop-up in Brussel. Bij Frondes kan je tot 1 december terecht, al zou het culinaire avontuur zich weleens op een andere locatie kunnen voortzetten.
Het huidige tijdelijke onderkomen van Frondes is restaurant Chabrol, waar de oprichters, twee zussen, begin dit jaar een punt achter zetten. Het art-nouveaukader
met zijn organische rondingen en bloemenvrouwen past perfect bij het nieuwe, unieke menu dat door D’Hollander en Feniello wordt aangeboden. Dat is te bestellen in vier (45 euro) of vijf gangen (58 euro) en wist alvast ons enthousiasme op te wekken.
Het ‘Petit Menu’ opende met een soort zentuin, met blokjes koolrabi en aardbeien. Deze zoet-zoute combinatie werd geserveerd met een verfrissende saus, een aguachile van komkommer en lavas. Het geheel werd geaccentueerd door toetsen vijgenolie.
Vervolgens maakte een focaccia van aardappel met een goede textuur plaats voor een gefermenteerde zonnebloemcrème, bonen, bloemen en daslook. Een compositie die even mooi als smakelijk was.
Maar het hoogtepunt was de ravioli met buffelricotta, die vergezeld ging van erwten en een peulenschiljus met citroen- en vlierbestoetsen. Het zijn dit soort bereidingen die met hun combinatie van versheid en smaak pleiten voor vegetarisme.
Als dessert stelde de donut dan weer wat teleur. Het imposante nagerecht ‘woog’ een beetje op de tot dan toe luchtige ervaring. Dan wendden we ons liever tot het ijs dat erbij kwam: een zeer licht yoghurtijs met een honingboost.
Tot slot juichen we de korte maar zeer correcte drankkaart toe, met als hoogtepunten een lekker bittere ‘Tortue Spritz’ (10 euro) en een prachtige witte assemblage, een Panorama uit 2023 (38 euro) van Gilles en Geneviève Azam.
TEKST: MICHEL VERLINDEN FOTO: SASKIA VANDERSTICHELE
Download de NOWJOBS-app en vind vlot jobstudenten en flexi’s. Tot 2 uur voor de shift begint.
Download de NOWJOBS-app en vind vlot jobstudenten en flexi’s. Tot 2 uur voor de shift begint. handen te kort?
Eat & Drink
Louis Bertrandlaan 57-61, Schaarbeek, chabrol-restaurant.be Frondes
Scan hier voor een extra paar handen
De vijf inzichten Stephane Ginsburgh
‘Leiderschap
kan collectief zijn’
De Brusselse toppianist Stephane Ginsburgh verblijdt kamermuziekfestival Midis-Minimes deze week met een kwintet van Sjostakovitsj. Hier deelt hij een kwintet aan wijsheden. door Michaël Bellon
“Non ridere, non lugere neque detestari sed intelligere” (“Lach niet, spot niet, verafschuw niet, maar begrijp” – Baruch Spinoza)
Geen gemakkelijk advies, maar het helpt me wel op droevige momenten. “Alles wat mooi is, is zowel moeilijk als zeldzaam,” schreef Spinoza ook. Het vat mooi het denken van de verdediger van de vrijheid van denken en democratie samen.
“I pray that I may be all that [my mother] would have been, had she lived in an age when women could aspire and achieve and daughters are cherished as much as sons” (Ruth Bader Ginsburg)
De Amerikaanse juriste en feministe Ruth Bader Ginsburg was 27 jaar lid van het Hooggerechtshof in de VS en medeoprichtster van de American Civil Liberties Union. Ze is een voorbeeld van vrouwelijke mondigheid, en van intellectuele oprechtheid en het vermogen om naar anderen te luisteren.
“Who are we? We find that we live on an insignificant planet of a humdrum star lost in a galaxy tucked away in some forgotten corner of a universe in which there are far more galaxies than people” (Carl Sagan)
Dit komt uit Sagans boek Cosmos, dat mijn ouders mij als kind gaven. De Amerikaanse astronoom werkte onvermoeibaar voor wetenschappelijk scepticisme en rationeel denken, en waarschuwde ons voor de vernietiging van de aarde.
“Leadership does not have to be individualistic…it can be collective” (Angela Davis)
We wachten op grote mannen om ons te leiden, terwijl veel vooruitgang collectief is bereikt, zelfs door anonieme mannen en vrouwen. Activiste Angela Davis ondervond dit aan den lijve tijdens haar lange strijd voor burgerrechten in de VS.
“Que sont mes amis devenus / Que j’avais de si près tenus / Et tant aimés / Ils ont été trop clairsemés / Je crois le vent les a ôtés” (Rutebeuf)
Er is bijna niets bekend over de dertiende-eeuwse Franse dichter Rutebeuf. Dit literaire juweeltje is gecoverd door veel twintigste-eeuwse troubadours, onder wie Léo Ferré en Joan Baez. We hebben poëzie en muziek nu meer dan ooit nodig.
Stephane Ginsburgh speelt op 5/7 samen met het Zenne Quartet op Midis-Minimes, midis-minimes.be
Hoofdtaken
Directeur/Directrice van Informatie –Hoofdredacteur/Hoofdredactrice (M/V/X)
Sluit je aan bij het BX1-team als Directeur/Directrice van Informatie – Hoofdredacteur/ Hoofdredactrice. Onder toezicht van de Algemeen Directeur en als lid van het directiecomité speel je een essentiële rol in ons mediabedrijf door strategische visie, redactioneel leiderschap en innovatie te combineren. Je werkt nauw samen met twee Adjunct-Hoofdredacteuren en een Hoofdeditorialist.
= Je ontwikkelt een hoogwaardige redactionele lijn die overeenkomt met de publieke dienstverlening en missie van BX1. Je houdt toezicht op de selectie van onderwerpen, de invalshoek van de reportages en de journalistieke integriteit van de content. Je zorgt voor hoge kwaliteitseisen op vlak van nauwkeurigheid, objectiviteit en journalistieke ethiek.
= Je zorgt voor een uitgebreide dekking van het Brusselse nieuws op alle platformen.
= Je waarborgt de onafhankelijkheid van de redactie en reageert op tussenkomsten van derden.
= Je zorgt voor de productie van relevante en betrouwbare content, waarbij je je journalistieke expertise toont.
= Je begeleidt de ontwikkeling van de skills van de redactieleden, je stimuleert de zoektocht naar nieuwe en exclusieve informatie, terwijl je zorgt voor het welzijn van het team door middel van constructieve feedback en constante ondersteuning.
= Je communiceert effectief de strategische visie, je bevordert de uitwisseling van ideeën en je zorgt voor transparantie van de prioriteiten.
Profiel
R Opleiding en ervaring: Master in journalistiek of een relevant vakgebied met aanzienlijke ervaring in journalistiek, redactioneel beheer en management.
R Leiderschap en communicatie: Aantoonbaar vermogen om een team te mobiliseren rond gemeenschappelijke doelen, uitstekende communicatieve vaardigheden en probleemoplossend vermogen.
R Schrijf-, verbale en spellingvaardigheden: Uitstekende beheersing van de Franse taal, zowel schriftelijk als mondeling, met bijzondere aandacht voor schrijfkwaliteit, verbale en spellingvaardigheden.
R Ethiek en technologie: Beheersing van de deontologische normen van de journalistiek, beheersing van computer- en nieuwe mediatechnologieën.
= Je innoveert in de productie en verspreiding van het nieuws, met name op het web en de sociale media. Je stimuleert innovatie in het verzamelen, verwerken en verspreiden van informatie door inschakeling van nieuwe werkmethodes, technologieën en platformen.
= Je bent proactief bij het identificeren van trends en groeimogelijkheden via digitale ontwikkelingen die de redactionele processen verbeteren.
= Je stimuleert innovatie die de dekking en verspreiding van informatie optimaliseert door nieuwe technologische ontwikkelingen. Je speelt in op de veranderingen in mediaconsumptie.
= Je gebruikt data om de impact van het nieuws te evalueren, rekening houdend met de voorkeuren en het gedrag van het publiek in overeenstemming met de culturele, educatieve en emanciperende dimensie van een publiek mediabedrijf.
= Je beheert het budget van de informatieafdeling en maximaliseert de impact van de reportages.
= Je hebt vaardigheden in het presenteren van televisie- en radioprogramma’s en het maken van geschreven, grafische, audio- en videoverslaggeving.
Als je gepassioneerd bent door nieuws, een innovatieve visie op journalistiek hebt en je wil bijdragen aan het succes van een dynamisch mediabedrijf, nodigen we je uit om nu te solliciteren voor deze fulltime vaste functie met aantrekkelijke salarisvoordelen. Stuur je sollicitatie, bestaande uit een CV, een motivatiebrief en een redactioneel project (max. 3 pagina’s) per e-mail, vóór 31 juli 2024 naar Mevrouw Sandrine Tichon, Directrice Personeelszaken : job.recrutement@bx1.be
DB122013F4
sinds 2020 bij BNP Paribas Fortis
Klaar voor de dag?
Bij BNPPF heb je de mogelijkheid te kiezen voor een job dichtbij huis, kan je horizontaal evolueren of kan je ook kiezen voor een carrière in de hoofdzetel. Het is een flexibele werkgever waar werkbaar werk hoog op de agenda staat. Zelf koos ik bewust voor het kantorennet in een commerciële functie.
Mijn wereld speelt zich niet enkel online af, ook op kantoor zijn we van de partij. We ontvangen onze klanten graag gastvrij en begeleiden hen persoonlijk bij al hun vragen. Kennis is belangrijk in onze job, al is het niet het enige. Comfortabel in gesprek gaan met mensen, vragen durven stellen en écht in interactie gaan. Daar draait het om. Waar ik mijn energie uit haal? Een project opzetten met een tevreden klant.
Quentin, wat houdt je job bij BNP Paribas Fortis in?
Ik werk bij BNP Paribas Fortis in het kantorennet, dicht bij onze klanten. Ik startte als Adviseur Bank & Verzekeringen en kon daarna doorgroeien naar Adviseur Invest (sinds 2023). Sommige collega’s opteren ervoor om generalist te zijn in alle domeinen, ik koos voor een expertise in sparen en beleggen. Met betrekking tot deze thema’s adviseer ik onze klanten rond veranderende rentevoeten, fiscaal sparen of diverse vormen van beleggen. Ook mijn collega’s kunnen bij me terecht voor vragen in het kader van deze specialisatie. Het geeft een fijne variatie en dynamiek.
Waarom is de bank een aantrekkelijke werkgever?
BNP Paribas Fortis is de grootste bank van België. Wil je begrijpen hoe een grootbank werkt? Dan moet je absoluut hier zijn! Er zijn bovendien veel mogelijkheden en perspectieven, de bank geeft kansen aan jonge medewerkers zoals ik. 35 Beaufort is het jongerennetwerk waar ik met veel plezier deel van uitmaak. Het organiseert leuke, culturele en leerzame events en verbindt jonge collega’s met elkaar. We maken samen deel uit van een dynamische onderneming en het is bijzonder fijn om goede contacten met leeftijdsgenoten te onderhouden.
De werkdag goed starten? Dat begint met het begroeten van de collega’s en samen een koffietje drinken. Actualiteit wordt nauwgezet gevolgd, ’s ochtends werp ik dus ook graag een blik op het laatste nieuws. Even horen hoe het met iedereen gaat en de laatste evoluties bespreken. De collegiale werksfeer is hier top!
Samen met mijn collega’s creëren we als team sterke klantenrelaties. Er zit specifieke expertise bij mij, en andere bij mijn collega’s. We vullen elkaar perfect aan en verwijzen klanten met plezier naar elkaar door want we willen allemaal hetzelfde: een tevreden klant.
Mijn opleiding gebeurde volledig digitaal, niettemin raakte ik in no time goed geïntegreerd. Het digitale is niet verdwenen. In de meeste jobs is er de mogelijkheid om een aantal dagen thuis te werken en onder collega’s is een Teams-meeting geen uitzondering. Praktisch, maar toch gezellig!
Als Adviseur Invest werk ik zelfstandig, daarnaast heb ik een stevig netwerk om op terug te vallen. Mijn collega’s staan klaar om me te ondersteunen en ook bij de managers kan ik altijd terecht. Zit ik met een issue? Dan staan zij voor me klaar om advies te geven en me verder op weg te zetten. Bij BNP Paribas Fortis heb je nooit het gevoel er alleen voor te staan!
Quentin Jacobs Adviseur Invest
Collega
Abonnez-vous gratuitement au magazine des quartiers du Port !
Abonneer je gratis op het magazine van de havenwijken!
FR Pour recevoir les prochains magazines 14 à votre domicile, rien de plus facile, surfez sur 14.port.brussels
Inscrivez-vous en y intégrant votre adresse postale, et vous recevrez tous nos prochains numéros.
Ce magazine édité par le port de Bruxelles paraît trois fois par an. Il vous permettra de mieux connaître le Port et les quartiers aux alentours des 14 kilomètres de canal que gère le Port de Bruxelles. Dans 14, on vous parle des quartiers qui bordent la voie d’eau, sur l’énergie économique, citoyenne et créatrice des Bruxellois qui y résident ou y travaillent. Vous y découvrirez une foule d’initiatives urbaines, artistiques, circulaires et innovantes.
NL Om de volgende edities van ons magazine 14 thuis te ontvangen, surf je eenvoudigweg naar 14.port.brussels
Schrijf je in met je postadres, en je ontvangt al onze volgende edities in je bus.
Un cœur qui bat dans la ville
Un cœur qui bat dans la ville
Dit magazine wordt uitgegeven door de Haven van Brussel en verschijnt drie keer per jaar. Hierin maak je kennis met de Haven en de wijken rond het 14 kilometer lange kanaal die de Haven van Brussel beheert. In 14 vertellen we je over de wijken langs de waterweg, over de economische, burgerlijke en creatieve energie die bruist onder de Brusselaars die er wonen of werken. Je zal er ook een brede waaier aan stedelijke, artistieke, circulaire en innovatieve initiatieven ontdekken.
