Donderdag 10 november 2016 I BRUZZ 1546 I 3
STEDENBOUW Cheval Marin wordt eindelijk gerestaureerd
TOERISME Eerste vestiging van budgetketen in België
Zeepaardje krijgt nieuw leven
CHEVAL MARIN. Over een jaar moet de renovatie afgerond zijn. BRUSSEL – De Cheval Marin, het monumentale pand in Vlaamse renaissancestijl op de hoek van de Varkensmarkt en de Baksteenkaai, wordt gerestaureerd. De nieuwe eigenaar, vastgoedbedrijf Cofinimmo, maakt beneden horeca en boven appartementen. De bewoners van de Vismarkt zijn opgetogen nu er eindelijk een werfkeet van restauratiefirma Monument gestald werd voor de deur van het bakstenen gebouw. Zeventien jaar lang stond de Cheval Marin, Zeepaardje in het Nederlands, te verkommeren. In 1999 ging het bekende restaurant met dezelfde naam failliet. Het gebouw werd
© SASKIA VANDERSTICHELE
een stadskanker, beklad met graffiti en getooid met uit de ramen groeiende bomen. Omdat de privé-eigenaar geen initiatief nam, probeerde de Stad Brussel de kanker aan te pakken. Zo werd de renovatie van het Zeepaardje opgenomen in het wijkcontract
Op de gelijkvloerse en de eerste verdieping komt een horecazaak
De Kaaien, maar dat plan ging uiteindelijk niet door. De kosten van onteigening en renovatie van het geklasseerde gebouw bleken te hoog. In 2013 vroeg en verkreeg de vorige eigenaar dan toch een bouwvergunning voor horeca beneden en appartementen boven, maar een jaar later stelde hij het pand te koop. Vastgoedbedrijf Cofinimmo, kocht het in december 2015 en nam de bouwvergunning over. Zopas begon Cofinnimo met de restauratie en renovatie, die over een jaar afgerond moeten zijn. “Op de gelijkvloerse en de eerste verdieping wordt een horecazaak ingericht, AB InBev wordt huurder,” zegt Daniëlle Scherens van Cofinimmo. “Op de tweede en derde verdieping komt telkens een groot luxeappartement.” Over het budget van de renovatie wil ze niets kwijt. Het oorspronkelijke gebouw dateert van 1680 en deed dienst als havenkantoor. De Brusselse haven bevond zich toen op die plek. De havenkapitein had er zijn kantoor en mensen konden er kaartjes kopen voor de boot naar Antwerpen. Omdat het een markant gebouw was, besloot de vroegere burgemeester Charles Buls het in 1893 te kopen. Bedoeling was om het te restaureren en er een politiebureau en museum in te maken. Maar tijdens de werkzaamheden werd duidelijk dat de restauratie van het zwaar vervallen gebouw te duur zou uitvallen. Ook toen al. De Stad verkocht het gebouw, met de opdracht voor de koper om het à l’ancien weer op te bouwen. Dat gebeurde eind negentiende eeuw. Daarna werd het een herberg. Vanaf de tweede helft van de twintigste eeuw stond de Cheval Marin bekend als gastronomisch restaurant. In 2003, vier jaar na het faillissement, werd het pand beschermd. Bettina Hubo
Easyhotel aan Chambon open BRUSSEL – Op de Chambonsite, in de Zilverstraat, is het Easyhotel geopend. Het is het eerste hotel van de budgetketen in ons land. Easyhotel is tien jaar geleden bedacht door de Britse serieondernemer Stelios Haji-Iouannou, die in de jaren negentig ook de goedkope luchtvaartmaatschappij Easyjet oprichtte. Ook voor de hotels koos hij voor de formule ‘functioneel maar zonder franjes’. In het nieuwe Brusselse hotel kan je een kamer boeken vanaf 49 euro. Hiervoor krijg je een kleine kamer (14 vierkante meter) midden in het stadscentrum, met fris sanitair, een ‘vijfsterrenmatras’ en wifi. Ter plekke ontbijten kan niet en voor een föhn of een dagelijkse poetsbeurt betaal je extra. In principe moet je digitaal inchecken. “Maar er zit ook altijd iemand aan de receptie,” verzekert marketingverantwoordelijke Anne-Claire Geerlings. Als prijsbreker wordt Easyhotel een concurrent voor hotel Meininger aan het kanaal en Motel One in de Koningsstraat. Het hotel telt 107 - kleine en iets grotere kamers, verspreid over acht verdiepingen. Het werd getekend door architectenbureau Jaspers-Eyers en maakt deel uit van de Chambonsite, het project van promotor Immobel aan de Wolvengracht, dat bestaat uit vier historische en vijf nieuwe gebouwen. Naast het hotel zijn er ook appartementen, studentenkamers en kantoren. In Europa, Afrika en het Midden-Oosten zijn er intussen al meer dan twintig Easyhotels. Het Brusselse etablissement behoort toe aan het Nederlandse Danzep, de franchisehouder van het concept voor de Bettina Hubo Benelux.
IN MEMORIAM Hubert van Herreweghen (1920-2016), poëzie-nestor
Afscheid van VRT-coryfee en dichter SINT-JANS-MOLENBEEK - Zaterdag wordt de Vlaams-Brusselse dichter Hubert van Herreweghen begraven in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek: ‘Die ‘t langst leven, gaan ‘t eerst dood’. Al woonde hij sinds 1953 in de wijk Paloke, de Franstalige hoofdstad kreeg hij nooit te vriend. Wie filmles krijgt over de kracht van Vlaamse tv-series, kan niet voorbij de pioniersjaren, met ‘Wij, Heren van Zichem’ en ‘Schipper naast Mathilde’. Van de eerste serie was Van Herreweghen producer, bij de tweede was hij al hoofd van de Dienst Drama van de BRT, die het luistertheater en tv-drama als volksverheffing stimuleerde. Eerst was de jonge dichter, die tot de ‘bezettingsgeneratie’ behoort, en sterk getekend werd door de dood om hem heen, nog journalist bij De Standaard en radiocommentator (vanaf 1950). Maar de pen liet hij nooit los, als redacteur van literaire tijdschriften als
Podium (1943-1944) en vanaf 1947 van Dietsche Warande & Belfort. Ook was hij schatbewaker van de Nederlandse poëzie, als samensteller van talloze bloemlezingen van gedichten. Sinds zijn eerste gedichten als soldaat (1942-1943), behekst door de dualiteit liefde en dood, heeft hij zijn herkomst, Pamel, nooit verloochend. ‘Waar paarden gaan en ploegen blinken (...) daar kom ik vandaan’ (uit ‘De bulleman’). Verwondering om de natuur tekende het oeuvre van de taalslijper, tevens behoeder van een alaambak aan oude Vlaamse woorden. Behalve het rijm en de cadans, vormden die voorvaderwoorden het zuurdesem van zijn poëzie. Vorig jaar las Van Herreweghen nog voor uit eigen werk (zie foto) tijdens de presentatie van zijn jongste bundel ‘De bulleman en de vogels’. Hij had toen met erkenningen als de Prijs van het Leger, de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Pöezie, de Sabamprijs en
Prijs voor Letterkunde van de Vlaamse Provincies voor het gezamenlijk oeuvre, al lang zijn tribuut betaald voor de hoofdstad van Vlaanderen. Toevallig had de Pajotter een bouwgrond in Sint-Jans-Molenbeek gekocht, hij dacht dat het op Dilbeek was. Maar op een gemeentelijke viering in het Karreveldskasteel na - “In een soort Nederlands, waardoor het zelfs charmant werd en ik vereerd was” - bleef hij de Franstalige Brusselaar afwijzen. “‘Spreekt u Nederlands?’ vraag ik dan. Ja, ik laat ze het wel voelen. (...) Ik voel me Mozes, die over het Beloofde Land uitkijkt. En denkt: ik zal het nooit zien, Vlaanderen dat dat verschrikkelijk heidense Brussel platloopt. Ik kan het niet, en zal het nooit doen. Maar mijn opvolger, zal het doen.” Met Van Herreweghen sterft het laatste Vlaamse literaire strijdros van de twintigste eeuw. Zijn retabel aan plattelandstaferelen in dichtklanken wordt geschiedschrijving. Jean-Marie Binst
Ik, als ik scherp toeluister, en ik werk een beetje mee, hoor ik ’s nachts te Brussel de zee.