Kultura
Prawdziwe bajki, czyli recenzja Oceanu na końcu drogi Zuzanna Szott
Czasami wspomnienia z dzieciństwa kryją się, przesłonięte tym, co nastąpiło później, niczym zabawki dziecięce, zapomniane na dnie wypchanej szafy dorosłego, ale nigdy nie giną bez śladu, Neil Gaiman
Neil Gaiman to król opowieści. Już na początku swojej kariery został okrzyknięty jednym z najlepszych twórców fantasy. Książką reprezentującą wyjątkowość tego autora jest Ocean na końcu drogi – opowieść o dorastaniu, przyjaźni i relacjach rodzinnych. Gaimana cechuje przede wszystkim to, że ważne z perspektywy społecznej problemy opowiada w formie bajek - są to tajemnicze opowieści zawieszone w niewiadomym miejscu i przestrzeni. Dzięki temu historie, które snuje autor stają się niezwykle uniwersalne – z jednej strony mogą stanowić idealną opowiastkę dla dzieci na dobranoc, z drugiej zaś – mają swoje drugie dno, które stanowi wartość nawet dla najbardziej wymagających czytelników. Pod powierzchnią pięknej, malowniczej bajki kryje się poważna opowieść o uczuciach i obawach, które kryje w sobie każdy człowiek Ocean na końcu drogi to retrospekcja pewnego mężczyzny, która dotyczy historii mającej miejsce w jego dzieciństwie. Opowiada on o nieszczęściu swojej rodziny, które zaczyna się gdy w jego domu pojawia się pewna kobieta. Jest to opiekunka, która ma się nim zajmować, jednak zamiast tego – otumania wszystkich mieszkańców (oprócz, rzecz jasna, głównego bohatera) i nakładania ich do zmiany swojego zachowania, krzywdząc tym samym chłopca. Z pomocą przychodzą trzy sąsiadki mieszkające na tytułowym koń-
10
