Een scheiding met Kerstmis, na 49 jaar huwelijk. Het is wat het is...
W
at een timing. De echtscheiding van het koppel alsnog ingeleid, kort voor Kerst. Kerstmis: het vredefeest bij uitstek, maar niet voor Wim en Hilde. Ze zijn elkaar verloren, gaandeweg. Na 12 j gebeurde wat hun leven een wending gaf; en nu 37 jaar later hebben ze de lijn getrokken. “Het is genoeg geweest”, zegt Wim. “Het is goed zo”, zegt Hilde. Er is heel wat moeten gebeuren om de partners samen te laten kijken naar hoe wat is gebeurd. Ook naar de gemiste kansen, het doof zijn voor elkaar, het blind zijn voor elkaars verdriet, het onvermogen om de dingen te verwoorden. Twee mensen die elkaars leven tot een hel hebben gemaakt, omdat ze beiden onmachtig waren om op een liefdevolle manier elkaar datgene te delen wat hun beiden verteerde: het verlies van hun zoontje Robbe. Wim zit ineengedoken op de stoel, de schouders hoog als bescherming voor de volgende laag verwijten die Hilde over hem uitstort. Hij staart stil voor zich uit, op zijn wangen glijdt een traan langzaam naar beneden en valt op de glazen bemiddelingstafel. “Wim kan niet klappen”, zegt Hilde. “Hij zegt bijna nooit iets”. Wim kijk haar aan met glazige ogen, doet zijn mond open… maar daar is Hilde weer: “Och hij gaat iets zeggen, een wonder.”
‘T VERGEET-MIJ-NIETJE / LENTE 2021
GETUIGENIS
Voor Wim hoeft het niet meer, hij keert zich naar mij, zucht diep en vraagt of hij met mij alleen een klappeke kan doen. “Ja dat wil ik dan ook”, tatert Hilde uitdagend. “Dat klappeke” was voor Wim een verademing. “Weet je Eric, zo gaat het al 49 jaar. Ze zit gedurig op mijn kap, ik kan niets goed doen. Doe dit, doe dat, alléé hoe heb je dat nu weer gedaan. Ik werd er ziek van, letterlijk. Ik heb kanker, maar ze weet het nog niet. Ik verwijt het haar niet maar in mijn binnenste voel ik dat ze er voor veel, om niet te zeggen, er voor alles tussen zit. Het is niet meer leefbaar. Ik sta versteld van mezelf dat ik het zolang heb uitgehouden. Natuurlijk dat ik fouten heb gemaakt; scheiden is nooit alleen maar één zijn schuld. Maar mijn fouten waren eerder gebreken in mijn denken en handelen, ik ben wie ik ben.”
“Ik rouwde op mijn manier” Wim vertelt, snikkend, dat alles is begonnen toen hun zoon Robbe met zijn fiets omver werd gereden door een dronkelap. “9 jaar was Robbe. Hij mocht voor de eerste keer alleen naar de bakker fietsen. Toen hij te voet het zebrapad overstak werd hij door een 4x4 meters weg gekatapulteerd. Hij was op slag dood. Vanaf dat punt is Hilde veranderd. Ze was bitter, gaf mij de schuld dat ik Robbe met de fiets had laten gaan. Zo ging het jaren door. Ze verweet me de ergste dingen, ze wist van geen ophouden. Wat me het meest 29
