WIJ 1 2025

2025 € 3,95

3X MODE Spring into summer!

Idil

‘

Ik zag het meeste op tegen de ruggenprik’

STERKE BAND, RELAXED OPVOEDEN

Het schuldgevoel van moeders Waarom we onszelf zo vaak tekortdoen

GOED BEGIN

5 Mom to Mom

8 Mode: zwangerschap

GOED GENOEG IS MEER DAN GENOEG

6 Zwanger! Shandira is onverwacht zwanger

11 Sterke band, relaxed opvoeden

14 Alle ballen in de lucht: hoe doen zij dat?

19 Wel of niet het geslacht bekend maken

21 SpotOn

22 Onder ons: is David de perfecte stiefvader voor Inge’s zoontje?

24 Drie generaties: ex-roeier Dirk Uittenbogaard

28 Pasgeboren

29 Column verloskundige Marlies

30 Exclusieve voorpublicatie: Blender zonder deksel

32 Mode: newborn

34 Interview Verlosmoeder: eerlijke start voor iedereen

37 Column Laurentien

38 Hoe omgaan met schuldgevoel?

42 Mijn verhaal: Rianne heeft drie stilgeboren kinderen

44 Mode: boys & girls

46 Mijn bevalling: Nicole beviel toch thuis

50 Column Martje

Met de komst van je baby komt vaak ook een ander gevoel mee: schuldgevoel. Dat stemmetje dat fluistert dat je niet genoeg doet of tekortschiet. Het kan zwaar voelen. Maar weet je? Je kind hee geen perfecte moeder nodig, maar eentje die lie ee . Waarom doen we onszelf dan zo vaak tekort? Journalist Lise e zocht het uit en gee tips om dit schuldgevoel los te laten.

Eerlijk is eerlijk: alle ballen in de lucht houden is ook niet niks. De combinatie van werk en kinderen vraagt veel en zorgt bij veel ouders voor stress. Journalist Renate sprak drie moeders die elke dag opnieuw keuzes maken. Hoe doen zij het?

Wat echt telt, is de band met je baby. Een sterke band maakt opvoeden zoveel makkelijker, zegt psychotherapeut en oudercoach Karin Francken. “Als je je baby laat voelen: ik ben er voor jou, dan bouwt hij vertrouwen op.” Hoe zit dit precies en hoe kun je jullie band versterken?

Onthoud: goed genoeg is écht goed genoeg. Ik hoop dat je na het lezen van deze WIJ weet dat je geen perfecte ouder hoe te zijn – als je er met liefde en aandacht bent voor je kind, leg je een sterke basis. Vertrouw op jezelf en wees mild voor jezelf.

Mariska van der Kogel Hoofdredacteur WIJ

UITGELICHT

MOOI ONTWERP, COMFORT & BESCHERMING

Ontdek de nieuwe Prime fopspenen van Difrax LOVI. Deze stijlvolle fopspeen beschermt de natuurlijke zuigreflex van je baby. Het dynamische zuiggedeelte –gemaakt van meerdere lagen siliconen – beweegt soepel mee met het zuigritme van je kleintje. Verpakt per twee stuks in een handige steriliseerbox! difrax.com

De sterren van je mooiste moment

Bij MrStarsky creëer je een gepersonaliseerde sterrenhemelposter van het moment waarop jouw baby werd geboren. Een uniek aandenken – ontworpen door kunstenaars, gemaakt door jou.

Ook leuk als kraamcadeau! mrstarsky.com

BIJZONDER AANDENKEN

Leg jouw zwangerschapsbuik voor altijd vast in een uniek en persoonlijk 3D beeldje. Of laat een bijzonder placenta kunstwerk maken. Een aandenken voor altijd aan deze bijzondere periode. Ook leuk als babyshowercadeau! Gebruik bij boeking de code #WIJSCAN25-1 en ontvang de digitale scan t.w.v. € 40 gratis (geldig t/m 1-7-2025). printjewonder.nl

DUURZAAM DE WERELD ONTDEKKEN

Bobike ontwerpt hippe, comfortabele én veilige fietszitjes en accessoires die jou en je gezin helpen om de wereld te ontdekken op een gezonde en leuke manier. En die collectie wordt steeds duurzamer door het gebruik van gerecyclede materialen en nieuwe, duurzame materialen zoals suikerriet. Het beste compromis tussen duurzaamheid en veiligheid om jouw gezin in beweging te houden. bobike.com

IK LEEF SINDS

OKTOBER 2020 AL OP

GEBROKEN

NACHTEN

Stephanie

OPVOEDTIP:

doe wat je zegt en zeg wat je doet

Marina

Net terug van een solo weekend naar Londen vol activiteiten die mij opladen

Charissa

Ik wilde er mooi uitzien tijdens mijn bevalling

Soms hilarisch, vaak ontroerend en vooral herkenbaar. Jullie reacties op facebook.com/wij en instagram.com/wij.insta over het (aanstaande) ouderschap.

Sinds ik mama ben, ben ik een dronken octopus: altijd alles kwijt Janet

Als de wasmand net zo snel leeg zou zijn als de bankrekening zou ik al blij zijn

Moeder zijn is het mooiste dat er is, maar ook

zwaar en intens

Latoya

Linda

Justin 82% NEE

lachteVandaagmijn zoontje voor het eerst met geluid

JE KIND ROEPEN EN DAT JE HOND DAN KOMT, DEGENE

DIE METEEN LUISTERT

Michelle

Volg je gevoel en doe dit met liefde dan doe je het goed

Mayken

Ik jaag dagelijks op een weglopend kind, zo kom ik wel aan mijn 10.000 stappen

sharon

ZWAN GER

Shandira (27) is 36 weken zwanger van haar derde kind, een jongetje. Ze heeft al een dochter (4) en een zoon (2).

“Ik ben voor de vierde keer in verwachting. Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam, daarna zijn we in 2020 ouders geworden van onze dochter. In 2021 bleek ik zwanger van onze zoon, een verrassing. Na de geboorte van mijn dochter heb ik een tijd de minipil geslikt, maar daar ben ik mee gestopt omdat ik over wilde stappen op een spiraal. Ik stelde het plaatsen van die spiraal alleen steeds uit, omdat ik er een beetje tegenop zag. Alsof je naar de tandarts moet, dat idee. Toen ik eindelijk een afspraak had gemaakt, werd ik niet ongesteld. Ik bleek zwanger!

Ook deze zwangerschap was niet gepland. Ik gebruikte een app waarin je je cyclus kunt bijhouden. Daarin wordt aangegeven wanneer het veilig is om te vrijen en wanneer je risico loopt om zwanger te raken. Ik was me ervan bewust dat deze methode niet waterdicht is, maar het ging heel lang goed. Toen ik naar de TT in Assen was geweest, was ik de volgende ochtend enorm misselijk. Ik dacht dat ik het uitgaan gewoon niet meer zo goed vol kon houden nu ik twee kleintjes heb, maar voor de zekerheid deed ik toch even een test. Toen ik die twee streepjes zag, moest ik lachen. Dat overkomt óns weer, dacht ik. Het moet zo zijn denk ik dan, dit kind is meer dan welkom.

Het was voor mij wel even schakelen, want als je van twee naar drie kinderen gaat, komen daar ook een hoop praktische dingen bij kijken. Zo moesten we een nieuwe auto kopen. Hoewel mijn man altijd heeft geroepen dat hij vier kinderen wil, moest hij ook wel even wennen aan het idee dat er binnenkort weer een karaktertje bijkomt, maar we hebben er allebei heel veel zin in.”

Pregnancy glow

“Vergeleken met mijn eerdere zwangerschappen, vind ik deze het zwaarst. Ik ben fulltime thuis met de kinderen en vind het moeilijk om hulp te vragen, dus even rustig zitten is er overdag niet bij. In het eerste trimester was

ik de hele dag misselijk en had ik geen eetlust. Ik ben toen veel afgevallen, maar gelukkig kwam in het tweede trimester mijn energie terug. Ik had die welbekende pregnancy glow en ging ik weer lekker veel de deur uit. Nu het einde van mijn zwangerschap in zicht komt, zit ik helemaal in de cocoonstand. Ik heb het idee dat mijn kinderen dat aanvoelen, want zij zijn wat rustiger dan normaal. Wat ook helpt, is dat ik wat minder kritisch op mezelf ben als ik de tablet er wat vaker bij pak. Dan kunnen zij een filmpje kijken en kan ik even gaan liggen.”

Thuis bevallen

“Ik heb alles in huis voor een thuisbevalling en hoop echt dat het deze keer gaat lukken. Dat was altijd al mijn wens, maar mijn dochter lag in een stuit en mijn zoon had in het vruchtwater gepoept. Natuurlijk ben ik heel dankbaar voor de goede zorg die ik heb gekregen, maar ik vond het niet zo fijn om in het ziekenhuis te bevallen. Zo’n koude vloer, felle lampen, steeds weer nieuwe mensen om je heen … En het is logisch dat je snel naar huis moet omdat er meer moeders zijn die moeten bevalen, maar ik voelde me toch een beetje opgejaagd. Ik denk dat ik me in mijn eigen bed, omringd door mijn eigen spullen, een stuk relaxter zal voelen.

Mijn dochter en zoon zijn allebei met 38 weken geboren, hopelijk gaat dat nu ook gebeuren. Vanaf volgende week ga ik alles eten en drinken waarvan gezegd wordt dat het de weeën opwekt. Baad het niet dan schaadt het niet.

Waar ik het meest nieuwsgierig naar ben, is hoe de dynamiek in ons gezin zal veranderen als er straks een nieuw mensje bij komt. Mijn dochter was eerst echt een mama’s kindje, maar toen mijn zoon geboren werd, trok ze steeds meer naar haar vader. Ik ben heel benieuwd wat er straks gaat gebeuren. In ieder geval gaan we door met de één op één-dates met onze kinderen. Dagjes uit met het hele gezin zijn ook leuk, maar dat persoonlijke contact vind ik heel belangrijk.”

‘Ik was me ervan bewust

dat de app waarin ik mijn cyclus bijhield niet waterdicht was’

KNALLEND DE ZOMER IN

Prénatal heeft genoeg zomerprints om uit te kiezen. Ga voor de Bohemian print, of voor de vertrouwde bestseller animal. En de stoffen als crinkle, denim en single jersey zorgen voor de comfortabele fit.

Kijk voor meer positiemode op prenatal.nl/kledingvoor-mama/

KORTING %

De leukste all-in vakantie!

Beleef een fantastische tijd bij Preston Palace! Jouw verblijf is altijd all-inclusive met te gekke faciliteiten. Jullie wens staat centraal!

Onbeperkt genieten van onze all-inclusive service terwijl de kids plezier maken bij het vrolijke animatieteam. Test de attracties van Boardwalk indoor kermis, plons in Riviera subtropisch zwemparadijs of laat je verbazen door onze fantastische familieshows. Volop entertainment voor het hele gezin.

Kom samen onvergetelijke herinneringen maken!

Sterke band, relaxed opvoeden

Is de band met je kind niet sterk? Dan zul je een zware dobber hebben aan de opvoeding, stelt psychotherapeut en oudercoach Karin Francken. Aan WIJ vertelt ze hoe dat zit, en hoe je jullie band kunt versterken.

Als de relatie of de band met je kind niet hecht genoeg is, dan is het moeilijk om op een natuurlijke manier ouderlijke macht te hebben over je kind, stelt Karin Francken in haar boek De relatie met je kind. “Als de hechting er niet is, of te weinig, dan zal een kind minder geneigd zijn je instructies op te volgen. Dan wordt opvoeden lastiger en beland je veel sneller in opleggen, eisen. Deze autoritaire macht, waarbij we onze wil proberen op te leggen aan ons kind, is geen natuurlijke macht. Wanneer je kind zich diep verbonden voelt met jou, dan is het meer geneigd om mee te werken en is er minder verzet. Je hoe je kind dan niets op te leggen, het gaan dan meer vanzelf.”

Behoeftes

Hoe zorg je nou dat die hechting goed is? Kijk in de eerste plaats goed naar je kind en zijn behoe es. “Maak van de relatie met je kind je prioriteit”, zegt Karin. “Wees nieuwsgierig naar je kind. De ontwikkeling van jonge kinderen gaat door verschillende fases. Als je weet hoe die verlopen en rond welke lee ijd wat gebeurt, kun je daarop inspelen. Een baby is bijvoorbeeld voornamelijk op zoek naar huidcontact. Als je je baby laat voelen: ik ben er voor jou, ik geef jou wat je nodig hebt, dan bouwt hij vertrouwen op.”

‘Als je je baby laat voelen: ik ben er voor jou, dan bouwt hij vertrouwen op’

Karin is dan ook geen voorstander van de vroeger wel gebruikelijke cry it out-methode, waarbij je je kind zichzelf in slaap laat huilen bij wijze van slaaptraining. “Hoe zou jij je voelen als er niet op je gehuil wordt gereageerd, terwijl dat de enige manier is waarop je kunt communiceren?”

Je leert je kind zo eigenlijk dat er geen hulp komt als hij erom vraagt. En dat is niet bepaald een goede basis voor een veilige hechting.

Vertrouwen

Of je nu een baby, een peuter, een kleuter of een puber in huis hebt, in de basis willen kinderen vooral drie dingen van jou als ouder, meent Karin. “Gezien, gehoord en gewaardeerd worden. Als je daar als ouder aan tegemoet kunt komen, groeit het vertrouwen en dan durft een kind zich beter aan je te hechten.” Heb je op dat gebied in een eerdere fase wat steken laten vallen? Het is nooit te laat om aan een goede hechting te werken. Karin: “Je moet de behoefte aan verbinding zien als een basisbehoefte, zoals eten, drinken of slapen. Het is iets wat je iedere dag moet onderhouden. Maar het is niet zo dat als je niet vroeg genoeg bent begonnen, je kansen op een veilige hechting op een gegeven moment zijn verkeken.”

Minder autoritair

Wil je dat je kind je gehoorzaamt en ben je op zoek naar hoe je ervoor zorgt dat je kind doet wat je zegt? Dan zit je vast in de oude, autoritaire manier van opvoeden, zegt Karin. Gedraagt je kind zich anders dan jij zou willen, dan kan het helpen om je te

realiseren dat gedrag vaak een uiting is van een behoefte. In plaats van het gedrag afkeuren, kun je je beter afvragen wat je kind nodig heeft en hoe jij je kind daarbij kunt helpen. “Als ouders focussen we ons te veel op gedrag dat ons niet aanstaat. We worden dan boos, belanden in een discussie of een machtsstrijd. Terwijl: jij hebt het gevoel dat je kind niet naar jou luistert, maar je kind heeft dat andersom net zo goed. Probeer van een afstandje te kijken naar wat er precies gaande is. Wat maakt dat mijn kind nu zo heftig reageert?

Misschien is hij overprikkeld en moet er wat spanning uit dat lijfje. Zeuren, boos worden of andere kinderen pijn doen, kunnen ook manieren zijn om aandacht te vragen, om te zeggen: zie mij, ik heb behoefte aan verbinding met jou. Als je door die bril kunt kijken, met meer begrip voor je kind, reageer je waarschijnlijk vanzelf al minder autoritair.”

Emoties

Het is volgens de oudercoach ook belangrijk om kinderen te laten merken dat hun emoties er mogen zijn. Karin: “En erken ze, spreek uit wat je ziet. ‘Nu ben je wel heel boos, er komen lelijke woorden uit je mond’. Huilen helpt kinderen om spanning uit hun lijf kwijt te raken, maar verdriet is ook de meest kwetsbare emotie. Die durft je kind alleen te tonen als de band sterk is, de hechting veilig en je kind zich geborgen voelt.”

Zeg als ouder dan dus niet: ‘Kom op, stel je niet aan’, of iets van die strekking. “Hoe zou jij het vinden als iemand dat tegen jou zei als je op je kwetsbaarst bent? Het is zo belangrijk voor een kind om een veilige haven te hebben waar dat verdriet er mag zijn.” En met het geven van die ruimte creëer je echt geen kinderen die het om het minste of geringste op een brullen zetten, zegt Karin. “Ouders zijn vaak bang dat als ze te veel gaan toegeven aan de grillen van hun kinderen, de kinderen hun leven te veel gaan bepalen. Maar niets is minder waar. Als je van jongs af aan reageert op wat je kind écht nodig heeft, voelt het zich meer tevreden. Hoe meer jij de behoeften van je kind kunt inlossen, hoe makkelijker alles wordt.” Door deze benadering voelen kinderen zich begrepen en gesteund, wat hun emotionele ontwikkeling bevordert en het vertrouwen in de relatie met hun ouders versterkt.

Sterke band, relaxed opvoeden

Aandacht

Van straffen en belonen kun je volgens Karin beter wegblijven. “Dat is gedragsgericht en je bent dan op een autoritaire manier macht aan het uitoefenen op je kind. Dat voelt voor zowel jouzelf als voor je kind niet fijn. Je kind is afhankelijk van jou als volwassene en heeft geen andere keuze dan jou te volgen, maar het verbreekt wel de verbinding tussen jullie.” En zoals eerder gezegd: als de hechting goed is, heb je die middelen als ouder waarschijnlijk niet eens nodig. Als een kind kan ervaren dat er nooit een gebrek aan aandacht voor hem is, kan hij zich ontspannen. Terwijl het angst en onzekerheid oproept als die aandacht gelimiteerd en voorwaardelijk is.

Tijd nemen

De relatie met je kind verbeteren kan beginnen met kleine dingen, door ’s avonds even echt de tijd te nemen om samen de dag door te nemen. Karin: “Ik merk vaak dat jonge ouders aan het eind van de dag de kinderen zo snel mogelijk in bed willen hebben zodat ze wat tijd hebben voor zichzelf. Probeer in verbinding de dag af te sluiten, door bijvoorbeeld samen een verhaaltje te lezen of je kind te laten vertellen over de dag. Al neem je er maar een kwartiertje de tijd voor. In de sessies die ik met ouders doe, is dat iets wat over het algemeen heel goed werkt.” Kijk ook of er nog andere momenten zijn waarop je extra tijd kunt maken om echt samen te zijn. Een kwartier eerder opstaan geeft bijvoorbeeld al veel meer rust in de ochtend. “Dan heb je tijd om in verbinding de dag te starten, om te knuffelen, om te praten over wat er gaat komen. Kleine veranderingen als deze kunnen een wereld van verschil maken voor jullie band.”

Patronen

Durf tot slot ook naar je eigen patronen te kijken als je merkt dat je steeds weer tegen dezelfde dingen aanloopt in de opvoeding. “Het kan goed zijn om stil te staan bij wat jou precies triggert. Waarom word je boos over bepaalde dingen, wat zegt dat over jou? In therapie kun je veel over jezelf leren. Op de lange termijn heeft zulke zelfreflectie, zelfzorg eigenlijk, veel positieve effecten voor zowel jezelf als voor je kind.”

WINACTIE

WIJ mag drie exemplaren van De relatie met je kind van Karin Francken weggeven. Belangstelling? Stuur een mail naar redactie@wij.nl o.v.v. Winactie boek en laat ons weten waarom je Karins boek graag wilt lezen. Doe dit wel vóór 21 april 2025. De winnaars krijgen persoonlijk bericht. Voor meer informatie: karinfrancken.be/boek.

HOE DOEN ZIJ HET? ALLE BALLEN IN DE LUCHT

De combinatie werk en kinderen is een fikse uitdaging. Voor veel ouders staat die dagelijkse balanceer-act met stip op nummer één als grootste stressfactor. WIJ interviewde drie moeders die elke dag opnieuw die combinatie maken. En we ontdekten: er is geen blauwdruk, ieder doet het op zijn eigen manier. Je maakt telkens opnieuw keuzes, past aan waar nodig en richt je op wat echt telt.

‘We doen het samen’

Marloes (37) woont samen met Raymond (37) en heeft twee kinderen van 4 jaar en 11 maanden.

“Het is zoeken, balanceren, en soms ook gewoon vallen en weer opstaan. Maar we doen het samen. Raymond en ik hebben bewust gekozen voor een verdeling waarin we allebei tijd met de kinderen hebben én werken. Ik werk 24 uur als wiskundedocent en hij 32 uur als accountmanager in de zakelijke reisbranche. Hij werkt veel thuis, wat fijn is, zeker omdat de school van Liz geen continue rooster heeft. Ik ben op maandag en woensdag thuis met Max en met Liz zodra zij van school komt. En Raymond is vrijdag vrij. De andere dagen halen en brengen we beide één van de kinderen en koken we om de beurt. De nachten met Max zijn nog zwaar. Na een gebroken nacht, sta ik soms op en vraag me af hoe ik het volhoud. Maar zodra ik op school ben, leef ik op. De energie van de leerlingen neemt me mee en de moeheid komt pas als ik thuis ben. En dan begint het tweede deel van de dag: kinderen die aandacht willen, koken, spelen, naar bed brengen ... Misschien was een kantoorbaan makkelijker geweest, maar ik hou van mijn werk en ik hou van mijn gezin. Alleen die balans, die is soms lastig. Ik ben ambitieus, dat zit in me. Ik wil mijn lessen goed voorbereiden, creatieve opdrachten bedenken, leerlingen laten zien hoe tof wiskunde is.

>> OP PAGINA 18

‘We zijn heel gelukkig met onze manier’

Sanne (39) is getrouwd met Marco (41) en heeft drie kinderen van 15 en 12 jaar en eentje van 3 maanden.

«Het was wel even schakelen, een baby erbij, dat hadden we niet verwacht. Maar het voelde meteen goed, alsof het zo had moeten zijn. De pubers hebben echt meegeleefd, ze stonden meteen klaar. Als Nina huilt, zijn ze de eersten die uit bed springen om haar te troosten. Het is bijzonder om weer helemaal opnieuw te beginnen, maar het gaat eigenlijk vanzelf. We doen dit als gezin echt samen. Ik werkte eerst 24 uur in de zorg voor mensen met dementie, nu nog 16 uur.

Het is een bewuste keuze. Ik heb altijd veel avonden gewerkt en dat heeft voordelen, want zo kon ik er overdag altijd voor de kinderen zijn. Mijn moeder past op, ook op de oudste twee. Ze komt rond half drie, lost mij af en tegen vijven is Marco thuis. Zo lossen we het op. Financieel zouden we het misschien ruimer hebben als ik meer zou werken, maar dat willen we niet. Dit voelt goed. Ik zie bij vriendinnen hoe het is als kinderen naar een gastouder gaan en er ineens een kink in de kabel komt als die ziek is. Dat geregel hebben wij niet. Ik ben er nu drie maanden uit geweest en moet morgen weer beginnen. Dat is dubbel. Aan de ene kant vind ik het moeilijk om Nina achter te laten, aan de andere kant kijk ik er ook naar uit. Even iets anders dan moeder zijn, weer onder collega’s zijn. Mijn werk maakt me een completer mens. Ik weet ook dat >> OP PAGINA 18

‘Steeds weer opnieuw moeten beginnen’

Sarah (41) is getrouwd met Dansiman (42) en heeft vier kinderen van 15, 12, 5 en 1 jaar. “Mijn werk en mijn gezin, dat is mijn leven. Maar hoe dat eruitziet, verandert continue. Ik heb steeds weer opnieuw moeten beginnen. Elke keer dat ik dacht: nu ga ik, nu kan ik bouwen, gebeurde er iets waardoor ik een stap terug moest doen. Zwangerschap, verlies van de baby, opnieuw zwanger, mijn bedrijf opbouwen, mijn bedrijf verliezen en opnieuw opbouwen ... Ik weet hoe ver ik had kunnen zijn, dat is frustrerend. Maar dit is hoe het gegaan is. Vroeger werkte ik nachten door, alles voor mijn bedrijf. Mijn online gym ‘the lazy gym’ voor vrouwen opzetten, mijn trainingen uitwerken, mailings finetunen—ik deed het als de kinderen sliepen. Na mijn laatste zwangerschap ging dat niet meer. Mijn man die een eigen tandartspraktijk heeft, wil ook vaker thuis zijn, maar vindt het lastig ‘nee’ te zeggen tegen werk. En omdat we beiden geen kinderopvang willen inzetten, vang ik veel op. Hij noemt me weleens de ‘CEO thuis’, en dat klopt ook, maar het betekent dat mijn ambities altijd mee moeten bewegen. We hebben hier vaak gesprekken over, over hoe we de balans beter kunnen verdelen en zijn werkdruk kunnen verlichten. Vanaf 2018 werk ik volledig online, iets wat ik heel leuk vind, maar ik mis soms de sociale interactie. Daarom hebben we besloten dat ik vaker in zijn praktijk ga werken. Niet alleen om bij te dragen en zijn werkdruk iets te verlichten, maar ook >> OP PAGINA 18

Maar met twee jonge kinderen is dat een uitdaging. Waar ik vroeger ’s avonds nog mijn laptop openklapte, lukt dat nu niet altijd meer. Liz slaapt niet meer zo vroeg, Max ook niet altijd meteen. Ik moest accepteren dat mijn lessen soms minder perfect zijn dan ik zou willen. En het gekke is: de leerlingen merken er niks van. Die vinden het soms zelfs fijner. Dat was wel een eyeopener. Raymond en ik bespreken vaak hoe het gaat. We hebben toevallig net afgesproken dat we meer tijd voor elkaar willen vrijmaken, want in de drukte mis je elkaar soms. We proberen eens per maand samen uit eten te gaan en hebben een wekelijkse ‘date night’ thuis. Dan plannen we niks anders, doen we een spelletje of kijken we samen een serie. Het klinkt simpel, maar het helpt om elkaar niet uit het oog te verliezen. Mijn grootste les en tip voor andere moeders? Echt aanwezig zijn. Als ik met de kinderen ben, probeer ik mijn telefoon weg te leggen, mijn hoofd leeg te maken. Genieten van de kleine dingen, een ijsje eten, een boekje lezen. Ik ben geen perfecte moeder en geen perfecte docent, maar ik probeer bewust te kiezen waar ik mijn tijd en energie in stop. En dat is genoeg.”

‘Zodra ik op school ben, leef ik op’

‘Nu volg ik veel meer mijn eigen gevoel’

het goed komt. Met de andere twee kinderen heb ik dit ook zo gedaan. Wat voor mij het belangrijkst is? Dat we relaxed blijven. Ik zie tegenwoordig overal schema’s, slaapcoaches, strakke routines. Maar ik kijk gewoon naar mijn kind. Oogjes wrijven, gapen? Dan is het tijd om te slapen. Ik hoef niet alles volgens het boekje te doen. Bij mijn oudste was ik nog heel erg bezig met wat het consultatiebureau zei, nu volg ik veel meer mijn eigen gevoel. En dat werkt. Nina sliep met zes weken al door. Hetzelfde geldt voor de opvoeding van de pubers. Ze mogen best mopperen als ze even willen uitslapen en de baby huilt. Dat hoort erbij. Ik beweeg met ze mee. Ik hoef geen dag voor mezelf, ergens opladen in een huisje of de kinderen uit logeren te brengen. Ik ben een tevreden mens. Ik snap heel goed dat andere moeders het zwaar hebben als ze 32 of 40 uur werken en het huishouden erbij moeten doen. Dan zit je in een rollercoaster. Maar door hoe wij het geregeld hebben, voelt het niet zo. Misschien hebben we minder luxe vakanties, maar wij zijn dolgelukkig als we varen met de boot of met de vouwwagen op vakantie zijn. Status vinden wij niet belangrijk. We doen het op onze manier en daar zijn we heel gelukkig mee.”

voor mezelf. Het is gezond om ook buitenshuis iets te doen, zeker na jaren fulltime moeder zijn en vanuit huis te werken. Wat mij helpt? Sporten via mijn platform, enige vorm van krachttraining en hockeyen met een super gezellig damesteam. Als ik dat niet doe, loop ik vast. Ik weet hoe belangrijk het is om uit die neerwaartse spiraal te blijven. Stress hoopt zich op in je lichaam, en als je niet oplet, kom je er niet meer uit. Je kunt in het verleden blijven hangen of vooruitkijken. Wil je dat er iets verandert, dan begint dat bij jezelf. Ik ben opgevoed met het idee dat een slachtofferrol aannemen je niet verder brengt. Ben je het ergens niet mee eens kun je blijven wijzen naar anderen, maar brengt je dit verder, wat bereik je daar mee, maakt het je gelukkiger? Dat geef ik mijn kinderen ook mee. Dus stel ik mezelf met enige regelmaat de vraag: waarom begon ik er ook alweer aan? Wat maakt me blij en wat geeft me energie? Hoe kan ik andere vrouwen ook helpen simpel fitter te worden? Zonder in dat ‘ik moet nú’­ gevoel te schieten. Dit is wat het is. Ik ben trots op wat ik heb opgebouwd, ondanks alles. En ik weet dat ik door moet, dat zit in mij. Maar ik bepaal zelf hoe.”

‘Hij noemt me weleens de ‘CEO thuis’’

MARLOES

SANNE SARAH

‘Ik maak het geslacht van mijn

baby pas na de geboorte bekend’

WIJ stelde op Instagram deze vraag. Hoe doen jullie dat? Hieronder een greep uit de reacties.

Wij waren zelf erg ongeduldig om het te weten hihi, daarom beide keren rond 16-18 weken bekendgemaakt. Je krijgt toch zoveel cadeautjes, dat wij het persoonlijk fijn vonden als niet alles neutraal zou zijn.

Mandy

Wij deden het van tevoren. Een extra momentje tijdens de zwangerschap.

Nadia

Bij beide meisjes wisten we het geslacht niet. Wat maakt het ook uit, als het maar gezond is. Ik vond het echt een cadeautje om er net na de bevalling achter te komen.

Melanie

Bij onze vierde (en laatste) heb ik besloten om het geslacht van tevoren niet te willen weten. Mijn man wist het als enige wel haha. En oh wat een enorme verassing toen ons kleine meisje geboren werd anderhalve week geleden.

Sylvia

Mooiste verrassing die er is!

Marie Louise WAT VIND JIJ?

Ik had het niet hoeven weten, maar mijn vriend was te nieuwsgierig. Daarna hebben we het ook gewoon zonder toeters en bellen gedeeld.

Marloes

Wij wisten het bij beide kinderen, maar iedereen moet dat voor zichzelf bepalen. Bij de tweede wilde ik het eigenlijk ook niet weten, maar mijn man wel. En toen toch maar gedaan, omdat hij dingen niet voor zich kan houden.

Rachel

Ja wij wel! We weten het samen maar houden het verder geheim, een echte verrassing dus! We merken wel dat veel mensen dat lastig vinden. Iedereen wil het weten omdat het nu eenmaal ‘de hype’ is, dus we krijgen veel vragen.

Jara

Wij weten het geslacht niet! Extra leuke verrassing bij de bevalling.

Fleur

Yes! Ook voor onszelf. Hahaha maakt niet uit of het een jongen of meisje is, dus laat het maar een verrassing zijn voor iedereen!

Iris

Wij wisten het met beide zwangerschappen niet. Speciaal moment samen om te ontdekken wat het geslacht is als het al op je borst ligt.

Lotte

Hier wisten we het zelf ook niet. Leuk om er bij de geboorte pas achter te komen!

Femke

Wij wisten het bij alle vier onze kinderen niet. Echt superleuk om het geslacht niet te weten, want zo hebben wij voor elk kind dubbele namen bedacht.

Dorinda

Moet ieder voor zich weten. Wil alleen nooit de naam weten, dan is de gehele verassing er af.

Veronique

Ik vind dat iedereen het zelf moet weten en dat vrienden en familie het maar moeten accepteren wat jouw keuze is.

Enola

Dat is een geheel eigen weloverwogen keuze ... Ik vond het persoonlijk ook een leuke verassing dat je niets wist, maar dat moet een ieder helemaal zelf weten.

Gabriella

DONEER JIJ OOK?

Door urine te doneren aan Moeders voor Moeders, helpen zwangere vrouwen andere vrouwen die dromen van het moederschap. Want zwanger worden is helaas niet voor alle vrouwen vanzelfsprekend. Moeders voor Moeders gelooft in de kracht van vrouwen die elkaar helpen. Al sinds 1931 zetten we de urine van zwangere vrouwen om in een waardevolle grondstof voor vruchtbaarheidsmedicijnen.

Wil jij het verschil maken? Meld je aan via moedersvoormoeders.nl. Je kunt urine doneren van week 6 t/m 16 van de zwangerschap. Aanmelden kan t/m week 11.

Zacht en mild voor je baby's huidje

Naïf Plasticvrije billendoekjes voor Baby & Kids bestaan voor 99% uit water, zonder alcohol, parfum of microplastics. Ze zijn stevig, niet te nat én niet te droog en kunnen zelfs de meest vieze luiers, plakvingers en speelgoed aan. Gemaakt van duurzame houtvezels, vegan én geschikt voor zelfs de meest gevoelige babyhuid, ook de extreem droge huid.

Verkrijgbaar bij o.a. Etos, Kruidvat en Bol. Consumentenadviesprijs € 4,19 per pak met 54 doekjes. naifcare.com

‘Ik maak het geslacht van mijn baby pas na de geboorte bekend’

Wij wisten het geslacht niet. Word de bevalling ook iets ‘leuker’ door! Haha

Wianne

Bij de oudste twee (jongens) wisten we het niet. We hadden wel een envelop waarin het stond, maar die hebben we dichtgeplakt. Eén keer heb ik de neiging gehad om ‘m open te maken maar toch niet gedaan. Anders had ik me vast versproken ... Bij de derde (een meisje) vond ik het vooral voor de praktische dingen als kamertje, naam, kleertjes en spulletjes wel leuk om het te weten zodat ik gericht dingen kon kopen.

Anne-Carien

Ik wilde ook geen babyshower. Mijn partner had zo ook een mooie rol om het geslacht bekend te maken na de geboorte.

Anneke

Bij onze dochter wisten we het niet, wat een bijzonder moment was toen ik er achter kwam dat mijn voorgevoel klopte. Nu zwanger van nummer 2 en ik wil het niet weten. Maar oohh wat kriebelt het zeg!! Ben benieuwd of ik het vol houd deze keer … Roseanne

Ja bij alle drie wisten we het geslacht pas bij de geboorte.

Naomi

Wij wisten het beide keren van tevoren en hebben dit ook gedeeld! Maar dit had ook er mee te maken dat ik bij beiden een keizersnede met volledige narcose kreeg. Ik vond het dan wel leuk dat we beiden bij bewustzijn waren haha om het geslacht te weten.

Anne-Fleur

Hier bewust voor gekozen om het bij alle kinderen bij de geboorte te willen weten. Wat een bijzonder moment krijg je dan.

Paulien

Ja leuk! Bij onze derde wisten we het niet. Super leuke verrassing! Ik dacht jongetje, dus toen de verloskundige zei: ‘’Daar is ze al!’’ hoorde ik alleen het woordje ‘ZE’. Het was echt een verassing hahaha

Linda

Wij weten het geslacht van de baby, maar houden dit geheim.

Bij onze eerste ook gedaan.

Mandy

Voor onrustige slapers

Winnaar Baby Innovation Award 2025

De Feelou® zwangerschapsbeha beweegt mee met natuurlijke veranderingen in cupmaat en omvang (tot 10 cm in omvang en 2-3 cupmaten). Met de speciale sluiting steeds de perfecte pasvorm. Ook geschikt als voedingsbeha. feelou.co € 74,95

Badderen

Handig voor kleinbehuisden of om mee te nemen: Flexi Bath® van Stokke® vouw je na gebruik weer op! stokke.com vanaf € 49, newborn support € 24

’T

Lulla doll speelt 12 uur lang een opname af van een levensechte ademhaling en hartslag. Zo slaapt je kleintje wel door! Draag haar eerst bij je, dan neemt ze ook jouw geur over voor een extra rustgevend effect. kleinegiraf.nl € 59,99

ZIT GOED MET NIJNTJE

De autostoel, wipstoel of kinderstoel pimp je zo weer op met een hoes van Ukje. ukje.nl kussenset nijntje vanaf € 65

Knuff elhondje Dana windt iedereen om haar pootje. Eén knuff el en je kind laat haar nooit meer los! In twee formaten en als tu le. happy-horse.eu vanaf € 11,99

TEKST: KARIN BROEREN.

Op het moment dat jullie samen een kind krijgen, schuif je ineens een hokje op. Van een leuk stel worden jullie een gezin. Wat betekent dat voor jullie relatie? Een lezeres vertelt.

Inge (34) had al zoontje Lucas (6), toen ze David (35) leerde kennen. David leek de perfecte stiefvader voor haar destijds 2-jarige zoontje. Maar nu ze samen dochter Tess (1) hebben, ziet Inge dat de liefde voor Tess toch een stuk dieper zit bij David, dan de liefde voor Lucas. En dat vindt ze moeilijk.

“Ik ontmoette David al vrij snel na mijn scheiding van de vader van Lucas. Ik had net een moeilijke periode achter de rug; eigenlijk was het niet het moment om te gaan daten. Maar ik was direct nieuwsgierig toen ik David voorbij zag komen op een datingapp. Hij had een vriendelijk gezicht, humor en leek zijn leven goed op orde te hebben. Hij bleek ook nog eens geduldig en lief, en gaf me de tijd en de ruimte. Uiteindelijk viel ik daardoor voor hem. Na enkele maanden ontmoette hij Lucas voor het eerst. Lucas is vrij verlegen en kijkt meestal de kat uit de boom. Hij is geen jongen die direct met Jan en alleman gaat kletsen en spelen. Toch klikte het direct goed met David; ik zag dat Lucas vrij snel op zijn gemak was. Mijn allergrootste zorg viel direct van mijn schouders. Ik was in jaren niet zo gelukkig geweest: ik was weer verliefd, mijn kind en mijn vriend konden het goed met elkaar vinden en ik was verlost van mijn ex. Na ongeveer een jaar besloten we daarom om samen een huis te kopen en vlak daarna was ik er klaar voor om opnieuw moeder te worden. Toen Tess eenmaal geboren was en in Davids armen lang, zag ik direct die verliefde blik in zijn ogen. Ik vond het prachtig om te zien hoeveel hij van haar hield. Toch kreeg ik er ook een beetje een raar gevoel bij. Ik wuifde het eerst weg onder het mom van ‘hormonen’, maar het bleef aan me knagen. Het was een soort jaloezie. Niet naar mezelf toe, maar naar

Lucas. Zoals David naar Tess keek, zo heeft hij nooit naar Lucas gekeken. Ik zag hier de liefde van een bloedband, de liefde tussen vader en dochter. En ik realiseerde me plots dat de liefde die hij voor Tess voelt, hij nooit voor Lucas zal voelen. Hoe erg hij ook zijn best daarvoor doet. En dat steekt me. Tess bleek in de maanden na haar geboorte een lieve baby. Heel makkelijk, bijna altijd vrolijk en heel knuffelig. Ze is wat dat betreft ook lastig om níet van te houden. Lucas is daarin anders; hij is wat minder toegankelijk, sneller boos of geïrriteerd en minder aanhankelijk. Maar ja, Lucas heeft ook niet die stabiele, rustige en veilige basis gehad vanaf zijn geboorte. Hij heeft veel meegemaakt. In hoeverre kun je dan van een kind verwachten dat hij makkelijk in de omgang is? Lucas vindt het ook moeilijk om te zien dat Tess wél de hele week bij ons blijft en hij na een paar dagen weer naar zijn vader gaat. Als zijn moeder heb ik daar veel begrip voor.

Ik merk wel aan David dat hij, sinds hij Tess heeft, hier minder goed mee om kan gaan. Hoewel David en Lucas eerst twee handen op één buik waren, trekt David nu meer naar Tess. Ik zie dat hij sneller geïrriteerd is door Lucas’ buien. Ik denk dat David die gevoelens ergens ook ongemakkelijk vindt. Hij heeft me ooit beloofd dat hij voor Lucas zal zorgen alsof het zijn eigen kind is, maar nu zie ik toch de verschillen. Ergens weet ik dat ik hem dat niet kwalijk kan nemen. Lucas ís nou

eenmaal niet zijn eigen kind, dus misschien kan ik dat ook niet van hem verwachten. Maar ik merk wel dat het mij pijn doet. Ik vind het naar als ik zie dat hij geïrriteerd is door Lucas of als hij veel meer aandacht heeft voor Tess. Ik vind het zielig voor Lucas, hij voelt dat natuurlijk. Gelukkig heeft hij een goede band met z’n biologische vader en krijgt hij daar als enig kind alle aandacht. Maar toch. De helft van zijn tijd is hij bij ons en ik wil niet dat hij het gevoel heeft dat hij op de tweede plaats komt. Ik merk aan mezelf dat ik over ga compenseren. Ik geef juist Lucas veel meer aandacht en ga extra vaak alleen met hem op pad. Maar ik wil natuurlijk ook mijn momentjes met Tess hebben; ik hou net zoveel van haar als van Lucas.

Daarnaast merk ik dat het voor wrijving zorgt tussen David en mij. Soms ben ik bang dat ik tijdens een ruzie eruit floep dat ik heus wel zie dat hij meer van Tess houdt dan van Lucas. Maar waarschijnlijk voelt hij zichzelf er al rot genoeg over. Ik zie hem namelijk soms zichzelf corrigeren. Dan heeft hij net iets te lang alleen maar aandacht voor Tess of hij reageert op Lucas minder enthousiast dan op Tess. Dan zie ik dat hij ineens naar Lucas gaat om met ‘m te spelen, te knuffelen of te kletsen. Maar ja, als je daar moeite voor moet doen ...?

Ik denk dat we het hier over moeten hebben, want het is nu een soort roze olifant in de kamer die nooit besproken

ONDER ONS

‘Het is nu een soort roze olifant in de kamer’

wordt. Het is voor mij belangrijk en ik wil niet dat onze liefde eronder lijdt. Ik merk dat ik ‘m niet meer als de ideale stiefpapa zie voor Lucas. Maar ja, ik weet zelf niet hoe het is om stiefouder te zijn. Misschien dat ik het ook niet in mij heb om evenveel van iemand anders’ kind te houden als van mijn eigen kinderen. Misschien is het ook niet realistisch. Ik weet wél dat ik het een lastig aspect van onze relatie vind. Moet ik dit gewoon accepteren? Kwets ik hem door hier iets over te zeggen? Is het iets wat andere stiefouders ook zo ervaren? Zal hij opgelucht zijn als ik erover begin?

Ik heb altijd gezegd dat als iemand niet goed is voor mijn kind, ik nooit met diegene samen kan zijn. Nu wil ik niet zeggen dat hij niet goed is voor Lucas, maar durf ik hem een hele dag met David en Tess alleen te laten? Nee, dat zal ik niet snel doen. Want als ik er niet bij ben, zal hij dan misschien Tess nóg meer voortrekken? Soms voelt het alsof hij me een beetje getruukt heeft. Alsof hij zich heeft voorgedaan als de perfecte stiefvader, maar nu een beetje door de mand valt. Lucas heeft onlangs een keer gezegd dat David Tess leuker vindt. Toen ik vroeg waarom hij dat denkt, zei hij alleen: ‘Omdat hij tegen Tess niet boos doet.’ Mijn hart brak in 1.000 stukjes. Dit is natuurlijk dé aanleiding om David hiernaar te vragen. Ik weet alleen niet of ik Davids reactie wil weten …”

EX-ROEIER DIRK UITTENBOGAARD

‘ Van het vaderschap had ik niet veel verwachtingen’

Dirk Uittenbogaard is voormalig toproeier. In juli vorig jaar werd hij vader van jongetje Jibbe, komende zomer start hij samen met vrouw Kirsten én familie zijn boerenbestaan in Drenthe.

“We willen meer samenwerken met de natuur.”

Dirk Uittenbogaard (34) is voormalig toproeier.

Hij won olympisch goud in de dubbelvier op de Olympische Spelen van Tokio in 2021 en brons met de Holland Acht in Rio de Janeiro in 2016. Daarnaast werd hij wereldkampioen in 2019. Dirk en zijn vrouw Kirsten Wielaard (35) zijn ouders van zoon Jibbe (in juli één jaar oud).

Vader Jaap Uittenbogaard (67) is getrouwd met Gea (65). Samen hebben ze drie kinderen: Dirk (34), Mara (32), en Bart (30).

Meer over Dirks boerderij vind je op instagram.com/braamsluiper.farm.

Van topsport naar boer: voormalig roeier Dirk Ui enbogaard (34) geniet van zijn nieuwe bestaan in Drenthe, samen met zijn vrouw Kirsten (35), babyzoon Jibbe én familie. Een droom die uitkomt. Gedurende hun roeicarrières hadden Kirsten en Dirk al veel interesse in regeneratieve landbouw, waarbij wordt gewerkt aan herstel van diverse ecologische systemen. Dirk: “We lazen veel boeken en keken documentaires. Het zaadje is toen geplant.”

Die droom werd sterker toen Kirsten op het laatste moment de Spelen in Tokio niet haalde. Ze sloeg le erlijk een nieuwe weg in die perfect paste bij hun gezamenlijke idealen. Dirk: “Kirsten besloot fi etsend naar Tokio te gaan.

Ze koppelde haar reis aan een goed doel en haalde geld op voor boerderij Bodemzicht. Daarna zijn we door hen opgeleid tot boer.”

Nadat Dirk in 2022 zijn roeicarrière beëindigde, leerde hij nieuwe vakken, zoals timmeren, om voorbereid te zijn op het boerenbestaan. Dirk: “Toen mijn ouders plannen maakten om voor hun pensioen naar Drenthe te verhuizen, besloten we hen achterna te gaan.”

Familiecommune

Vader Jaap: “In 2023 kochten we een grote woonboerderij in Drenthe. Doordeweeks wonen we nu nog in verband met werk in de Randstad, in het weekend op de boerderij.”

Dirk: “Wij wonen in een portakabin op het terrein. In de schuur bouwen we een woning voor onszelf en op het bijbehorende land zijn we aan de slag.”

Jaap: “We zi en nog vol in de werkmodus en de boerderij moet worden opgeknapt. Er is genoeg te doen.”

Hoewel Dirk en Jaap midden in een drukke fase zi en, zijn de weekenden

‘Het was mooi om te zien dat haar lichaam precies wist wat het moest doen’

op de boerderij een gezellig samenzijn met de familie. Jaap geniet er met volle teugen van. “Jibbe is mijn eerste kleinkind. Dat is raar. En leuk. We zien hem elk weekend veranderen. Het is een feest der herkenning, zo’n baby, en ook weer niet. Ik ben ouder en er zijn nieuwe normen en manieren om met baby’s om te gaan. Het is ook anders om er van een afstandje naar te kijken als opa dan dat je er als vader bovenop zit.”

Tot zijn grote vreugde woont niet alleen zoon Dirk, maar ook dochter Mara (32) inmiddels in een portakabin op de boerderij. Jaap: “Toen we vertelden dat we naar Drenthe gingen verhuizen, wilde onze dochter ook mee.” Lachend vervolgt hij: “Het is een soort familiecommune geworden. Dat zagen we niet helemaal aankomen, maar het is hartstikke leuk. Alleen onze zoon Bart (30) is niet weg te slaan uit Amsterdam. Die zoek ik wel op om samen naar Ajax te gaan.”

Ook Dirk vindt het heel gezellig dat de familie zo dicht bij elkaar woont. “Ik ben lang bezig geweest met roeien, waarvoor ik heel veel dingen aan de kant heb moeten schuiven. De periode erna was pi ig. Je moet afscheid nemen van een deel van jezelf, dat kos e veel energie. Ons nieuwe leven hee inmiddels vorm gekregen. We hebben nu meer tijd voor elkaar en kunnen onze relatie opnieuw uitvinden.” Ook Jaap vindt dat bijzonder. “Dirk was zo in de modus van trainen en presteren. Sinds hij in Drenthe woont, leren we elkaar weer beter kennen.”

Op tijd geboren

Het opstarten van het boerenleven is druk en daar kwam de geboorte van Jibbe nog bij. Dirk: “Ik heb kinderen altijd leuk gevonden, maar een kind is moeilijk in te plannen in een sportcarrière – we bleven dat voor ons uitschuiven. Toen we eenmaal ons boerenplan hadden samengevat, was de vraag alsnog: ‘Kan daar wel een kind bij?’”

Eenmaal zwanger waren ze allebei in de wolken.

Dirk: “Toen Kirsten in verwachting was, verhuisde we samen naar de portakabin, waardoor we altijd dicht bij elkaar waren. Ik heb daardoor veel meegekregen van de zwangerschap. Het was mooi om te zien hoe haar lichaam veranderde en precies wist wat het moest doen. Kirsten was in het begin van haar zwangerschap misselijk. Ook is ze net te lang doorgegaan met het planten van bomen. Het laatste deel van de zwangerschap was zwaar voor haar.” Ondanks dat, was de geboorte van Jibbe een heel bijzonder moment. En gelukkig kwam hij op tijd!

Dirk: “Mijn ouders hebben elk jaar slechts twee weken vakantie in juli en die vielen vlak na de uitgerekende datum. Hoe dichter de uitgerekende datum naderde, hoe benauwder ze werden. Kirsten zei een dag voor de uitgerekende datum tegen de baby dat hij eruit mocht komen. De volgende ochtend begonnen grappig genoeg de weeën. Die avond is Jibbe geboren in het ziekenhuis in Assen en konden mijn ouders er bij zijn. Van tevoren hadden we goed doorgesproken wat Kirsten wel en niet wilde. Zo wilde ze graag in bad bevallen. Dat was eerst wel mogelijk, toen weer niet, daarna weer wel. Dat was even doorschakelen. Ik vond het fijn dat ik haar kon ondersteunen. En daarbij hoorde ook ervoor zorgen dat de assistent van de verloskundige iets minder praa e, haha!”

nijntje sensory playset

€ 24,95 Clementoni

kartonboek hoera voor nijntje (€ 9,95 Mercis Publishing)

De uitdagingen van het jonge gezin

Zodra Dirk Jibbe in zijn armen had, beseft hij meteen: vanaf nu zijn we met zijn drieën. Dirk: “Heel bijzonder. Het voelt als een grote verantwoordelijkheid. Van het vaderschap had ik vooraf niet veel verwachtingen, ik was vooral nieuwsgierig. Jibbe is een vrolijk en gezellig mannetje die ons ook heel vrolijk en gelukkig maakt. Natuurlijk zijn er momenten dat het wat zwaarder is, maar ik ben dankbaar dat hij er is en dat het allemaal is gelukt.”

Dirk en Kirsten werken gestaag verder aan hun plan. Het jonge ouderschap is een prachtig avontuur, maar brengt ook de nodige uitdagingen met zich mee. Dirk: “We kunnen niet meer met zijn tweeën vol gas geven qua werk. Jibbe gaat één dag per week naar de opvang, de komende tijd gaan we kijken of hij twee dagen kan. We moeten even kijken hoe we de balans tussen werk en opvoeding gaan vinden. Gelukkig zijn opa en oma in de buurt en die willen vast ook wel wat oppassen en meehelpen.”

Jaap wil wel graag duidelijk hebben hoe hij hun rol ziet: “We hebben altijd gezegd: ‘Als we gezond zijn en in staat zijn, helpen we graag mee, maar we worden geen werknemers.’” Al zegt hij er meteen bij: “Voor zover mogelijk helpen we natuurlijk. Het wordt voor ons niet chillen in de tuin in een hangmat met een biertap ernaast.”

Chillen in de hangmat is er voorlopig niet bij. Dirk: “We zijn druk bezig met de planning en het uitdenken van het eerste groeiseizoen. Ook willen we workshops organiseren en koken met voedsel van het land. Er is genoeg te doen. Het is fijn dat we onze zoon later de boodschap kunnen meegeven dat je als mens kunt helpen de natuur te verbeteren.”

Jaap: “Opgroeien in de natuur, ver weg van de grote stad: ik vind het heel erg leuk voor Jibbe én zijn ouders dat ze hier die mogelijkheid hebben gevonden.”

Nijntje is jarig

Nijntje is al drie generaties geliefd bij jong en oud! In 2025 vieren we dat Dick Bruna haar 70 jaar geleden bedacht. Tijdens een vakantie in Egmond aan Zee vertelde Dick Bruna elke avond voor het slapengaan een verhaaltje aan zijn oudste zoon. In de hoofdrol speelde een wit konijn, dat in de tuin van het vakantiehuisje rondliep. Dit konijn werd de inspiratie voor nijntje.

BEWEGEN MET NIJNTJE

OUDERS ZIJN ZEER TEVREDEN

Nijntje wil de verbinding leggen tussen generaties en bewegen. Daarom in elke WIJ een interview met een bekende sporter en haar/zijn moeder of vader. Wist je dat nijntje in samenwerking met KNGU een nijntje beweegdiploma heeft? Dit speciaal ontwikkelde beweegprogramma voor kinderen van 2 t/m 5 jaar leert peuters en kleuters spelenderwijs de basisvormen van bewegen. Als beloning krijgen ze het nijntje beweegdiploma. Ouders waarderen zowel de kwaliteit van het programma als de variatie in het les- en beweegaanbod met het cijfer 8! dutchgymnastics.nl/beweegdiploma

Faylinn Fanja de Jong 20-01-2025

Lennon Robinson 08-12-2024

Sue Ann Julie Filé 30-12-2024

Mirabelle Mok 23-12-2024

Lotte Koosje Janie Kamstra 02-12-2024

Liva Farideh Parsania 26-11-2024

June Stehouwer 04-01-2025

Max Bakker 13-12-2024

Noud Che Joustra 25-01-2025

Laat je het WIJ weten? Is jouw baby geboren? Laat het ons binnen 6 weken na de geboorte weten op wij.nl/gratismutsje. Je krijgt dan totdat je kind één jaar is het magazine WIJ thuis gestuurd én een gratis mutsje van simply colors met de naam van je kind. Doen!

MARLIES

Verloskundige Marlies Keizer-Koers (33) werkt met vier collega’s in haar eigen middelgrote stadspraktijk in Deventer. Ze is getrouwd en moeder van Charlotte (16 maanden). Marlies schreef drie boeken: Dagboek van een verloskundige, Sorry dat ik je wakker bel en Alles over zwangerschap, bevalling en kraamtijd.

‘WIL JIJ ‘M AFMAKEN?’

Zo rustig als mijn weekenddienst verloopt, zo druk zijn mijn collega’s in het ziekenhuis. Diverse verpleegkundigen lopen in en uit de verloskamers. Ik hoor ze feitjes met elkaar uitwisselen en dat ‘de dame op kamer 8 een spoedkeizersnede krijgt’. Het lijkt wel een bijennest waarin ik ben beland.

Dan komt klinisch verloskundige Jennifer haastig aangelopen. Haar knoet zit rommelig op haar hoofd, haar wangen zijn rood. ‘Gaat ‘ie?’, vraag ik glimlachend. Ze laat zich op een kruk zakken en begint te ratelen. ‘Chaos! Naast de inleidingen komen er ineens allemaal dingen vanuit de verloskundigenpraktijken. Meconium, pijnstilling, dreigende vroeggeboorte. Consult bloedverlies, iemand met ‹minder leven’ en dan moet ik zo meteen ook nog een patiënt op de spoedpost zien waar ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoeden.’

Gelukkig heb ik niets aan haar over te dragen en kan ik haar wel een handje helpen. Even later sta ik op de kamer bij Jocelynn. Deze 32-jarige cliënt uit mijn praktijk wordt vandaag ingeleid bij 42 weken, ze krijgt haar derde kind. De banden van het CTG apparaat zi en om haar buik en registreren de hartslag van de baby, terwijl zij al puffend en wiegend de weeën staat op te vangen. “Gistermiddag hebben ze het ballonnetje geplaatst en vanmorgen zijn de vliezen gebroken. Ik heb drie uur gewacht, maar er gebeurde niks. De weeënopwekkers zijn daarom gestart en nu begint het pi ig te worden omdat ze elke 20 minuten ophogen.”

Jocelynn krijgt niets mee van de drukte op de afdeling, ze hee vandaag een doel. Toch valt het haar tegen hoe lang deze bevalling duurt. De eerste twee bevallingen gingen vlot, maar deze baby lijkt iets meer tijd nodig te hebben. ‘De derde is altijd eigenwijs zei mijn moeder deze week nog, maar…’ Ze stopt met praten. Er komt weer een wee. De uren tikken voorbij. Ik help haar, samen met haar partner, om de weeën weg te zuchten. We wisselen elkaar af met het masseren van haar rug en het natmaken van de washandjes om haar gezicht te koelen.

Het is inmiddels al avond als Jocelynn fl ink drukgevoel krijgt. Ik loop snel van de kamer af om te kijken of er iemand beschikbaar is. Er is niemand te zien, dus ik bel naar de dienstdoende klinisch verloskundige. Jennifer neemt op. “Sta net te persen op kamer 4, haartjes al zichtbaar. Wil jij de bevalling van Jocelynn afmaken?” Snel draai ik me om, natuurlijk wil ik het moment suprême niet missen! Ik stap de verloskamer weer op, trek een beschermingsschort aan en handschoenen. Jocelynn zit op handen en knieën als ze haar zoontje zelf aanpakt.

“Het was dan wel een inleiding en ik zag er als een berg tegenop, maar het voelde als een poliklinische bevalling doordat jij er de hele tijd was,” zegt ze blij. Voor mij was het ook een cadeautje, zo’n ongecompliceerde bevalling mogen begeleiden en dat ik in het ziekenhuis kon zijn zonder te worden weggebeld.

Meer lezen over inleiden met een ballonnetje? Scan de QR-code en lees het artikel op WIJ.nl.

Bij de koffi eautomaat kom ik even later Jennifer tegen. Ze gooit snel een glas water achterover en propt een broodje in haar mond. “Thanks voor je hulp, fijn dat het zo kon. Ik bel je straks nog even over de details, moet nu verder!”

Ik grinnik en wens haar succes. Het is altijd hollen of stilstaan in de verloskunde. Maar vandaag kon ik even stilstaan.

EXCLUSIEVE VOORPUBLICATIE

DE POEPSJIE

Als je voor het eerst moeder wordt, komt er een boel op je af. Waarom heeft nooit iemand je verteld hoe het écht is? Tara Stokdijk doet dat wél, met een flinke dosis humor. Op 13 april verschijnt haar boek Blender zonder deksel, eerlijke verhalen over het ouderschap. WIJ deelt alvast een hoofdstuk met jou.

Eén van de leukste dingen aan pril zwanger zijn, is bedenken hoe je het grote nieuws aan je omgeving gaat vertellen. Het was een van de eerste dingen die ik deed, nadat ik een positieve test in handen had. Oké, na het weggooien van het potje pis en – pak ’m beet – zo’n drie uur melodramatisch huilen van blijdschap. Toen begon het fantaseren over deze grootse onthulling.

Uiteindelijk vertelden we het onze familie vlak nadat we terugkwamen van vakantie. Over dat laatste wil ik trouwens nog wel wat kwijt: boek nooit een vakantie in je eerste trimester. Dat is een zeer dringend advies. Tenzij het je waanzinnig leuk lijkt om continu over je nek te gaan boven het all inclusive buff et waar je zo belachelijk veel geld voor hebt betaald. Dan moet je het zeker doen. Nee, dat was een inscha ingsfoutje van mijn kant.

KORTINGSACTIE

Wil je meer lezen?

Bestel Blender zonder deksel van 13 april t/m

1 juni met 10% korting, exclusief voor WIJ-lezers. Ga naar uitgeverijseptember.nl en gebruik kortingscode WIJBLENDER.

Eenmaal terug van vakantie nodigden we de familie uit onder het mom van ‘vakantiefoto’s laten zien’. Op onze televisie verschenen alleen geen beelden van het resort, maar een tranentrekkend fragment waarin wij ons blijde nieuws onthulden. Er werd een hoop gejankt, met name door mij.

Dit moment is nog altijd een van de dierbaarste momenten uit mijn leven. De geboorte van Rosie natuurlijk ook, maar daarbij was het feit dat mijn geslachtsorgaan compleet verwoest werd nogal een afleidende factor. Daar op die bank, een maand of zes eerder, had ik slechts last van wat maagzuur en een stel lekkende traanbuizen. Dat was te overzien.

Toen Rosie een half jaar oud was, vond er nog een mooi moment plaats op die bank. Mijn broertje en schoonzusje maakten hun verloving bekend. Prachtig nieuws! Het gejuich kwam alleen tot een abrupt einde toen mijn schoonzusje zei: ‘Het lijkt ons leuk als Rosie op de trouwdag de ringen komt brengen.’

KE BRUILOFT

KE BRUILOFT

Terwijl ik me verslikte in mijn mergpijp, voegde ik een taak toe aan mijn mentale to-dolijst. We moesten ons een heel stuk beter gaan verzekeren.

Er volgde een jaar waarin mijn broertje en schoonzusje hun bruiloftplannen steeds concreter maakten en ik steeds een beetje zenuwachtiger werd over dat ringengedoe. Zeker toen ik hoorde wat die ringen gingen kosten. Misschien heb ik te veel filmpjes gekeken waarin trouwringen op het moment suprême in het water vallen. Of in een of andere kier. Of via een of andere kier in het water. Hoe dan ook voorzag ik een slechte afloop.

Het is maar goed dat Rosie zelf nog niet bepaald in staat was om zich zorgen te maken over dingen. Dingen anders dan melk. Ze had namelijk nogal een lange weg te gaan. Om te beginnen kon ze nog niet lopen. Op het moment van de aankondiging kon ze nog niet eens zitten of staan. Laat staan dat ze elegant – en met kostbare lading – naar het altaar zou schrijden. Ze had geen benul, maar ik kreeg er de stressvlekken van in mijn nek.

Toen de bruiloft wel héél dichtbij kwam en bleek dat Rosie ruim op tijd had leren lopen, maakte ik me druk om andere dingen. Namelijk het feit dat Rosie zich niet bepaald liet commanderen. Sterker nog: dat kind luisterde helemaal nergens naar. En al helemaal niet naar mij. Ze kon dus prima rondlopen met een ringendoosje in haar handen, maar waar zij en die ringen precies zouden eindigen, dat was maar de vraag.

Op de dag van de bruiloft stond ik stijf van de spanning. Pas als de ceremonie geweest was, de ringen het gehaald hadden en ik niet gesommeerd zou worden tot het vergoeden van het aankoopbedrag, kon ik opgelucht ademhalen. Tot mijn spijt stond de ceremonie pas na het diner op de planning. Ik kreeg geen hap door mijn keel en Rosie at ook niet. ‘Haha, Rosie is ook zenuwachtig,’ grapte ik nog. Ik had toen al moeten weten dat haar iets anders dwars zat. Iets waar ik al snel niet meer om zou lachen.

Toen mijn kind hevig begon te fronsen en kreunen, wist ik wat er aan de hand was: ze moest poepen. ‘Waarom nu?!’ verzuchtten mijn vriend en ik. Ons kind

was namelijk gehuld in een enorme jurk met tutu over haar romper en panty. Dit hele gevaarte aan krijgen was nogal een gedoe geweest. Nu moest er een verschoning plaats gaan vinden. Terwijl we flink aan het mopperen waren, daar aan die dinertafel, piepte Rosie dat ze bij mij op schoot wilde. Prima, dacht ik, tot ik al gauw iets warms voelde. ‘SHIT,’ riep ik. En dat was het.

Er werd een sprintje getrokken naar een verschoonruimte, maar het was te laat. Alles zat onder de kak. Op mijn jurk was een grote, stinkende vlek gekomen. Rosie’s jurk en panty waren ook besmeurd. Met drie man hebben we staan boenen, schrobben en vloeken. We hebben het kind zelfs uit haar romper geknipt, om ergere schade te voorkomen. Gelukkig hadden we een reserve exemplaar bij ons. Wonder boven wonder kregen we de vlekken er aardig uit, al bleef ik de rest van de avond poep ruiken. Dat probeerde ik maar te negeren, net als een achtereenvolging van mentale breakdowns, want de mogelijkheid om naar huis te gaan en ons in andere jurken te hullen, was er niet.

Het was een bruiloft om nooit te vergeten. Dat mijn dochter me tijdens de bruiloft onderscheet, zal ik ook zeker nooit vergeten. Mocht Rosie ooit zelf een keer gaan trouwen, dan lijkt het me een smakelijk verhaal voor in een speech. O, en hoe het is gegaan met die ringen, vraag je? Dat deed ze voorbeeldig. Als een stralend engeltje liep ze keurig netjes het gangpad af, waarna het bruidspaar de ringen van haar kon aanpakken. Vlekkeloos! Kon je dat over onze jurken ook maar zeggen…

Kijk voor meer babykleding op prenatal.nl/ newborn

1. SHIRT € 12,99 maat 50 t/m 68 BROEK € 12,99 50 t/m 68 2. BROEK MET STRAP € 14,99

Zonnige dagen vragen om luchtige looks. In deze @JOY collectie van Prénatal stralen girls in vrolijke hibiscusprints, terwijl boys de beach vibes rocken met zomerse strepen. De losse fits zorgen voor extra comfort –perfect voor eindeloos speelplezier!

ENJOY THE SUMMER

EERLIJKE START VOOR IEDEREEN

Is er een baby op komst, dan wil je je als zwangere zo goed mogelijk voorbereiden op de bevalling en dat nieuwe leven. Maar wat als je dat door omstandigheden niet kunt? ‘Verlosmoeder’ Djanifa biedt uitkomst.

Ieder kind verdient een eerlijke start, maar de harde realiteit is dat het ook in Nederland uitmaakt waar je wieg staat. 1 op de 6 baby’s in ons land hee geen goede start en staat in de eerste 1.000 dagen bijvoorbeeld bloot aan stress, mishandeling, roken, slechte voeding of andere risicofactoren. Elke dag worden gemiddeld 35 baby’s in armoede geboren. Zij beginnen met een achterstand aan het leven.

Verschillen

Dat kan en móét beter, vindt Djanifa da Conceicao (36), beter bekend als de Verlosmoeder. Als zelfstandig verloskundige in Ro erdam zet zij zich in om kwetsbare (aanstaande) gezinnen te ondersteunen waar mogelijk. Dat begint al tijdens de zwangerschap. In de verloskundigenpraktijk waar Djanifa voorheen jarenlang werkte, werd ze zich pijnlijk bewust van de verschillen tussen zwangeren die het allemaal goed voor elkaar hadden en zwangeren die nauwelijks het hoofd boven water konden houden.

“Bepaalde wijken in Ro erdam hebben gemiddeld goede geboorte-uitkomsten”, vertelt ze. “Daar wonen hoogopgeleide mensen, met voldoende fi nanciële middelen. Bij die groep zien we de meeste vlekkeloze zwangerschappen en geboortes, en de meest geslaagde borstvoedingsperiodes. Maar er is ook een groep die in andere omstandigheden lee , een groep die minder geslaagde geboorte-uitkomsten hee . Die groep probeer ik te bereiken.”

Nadat Djanifa zelf was bevallen, merkte ze dat kennis haar kracht gaf. Kennis over zwangerschap, bevallen, borstvoeding en verzorging van baby’s zou voor iedereen beschikbaar moeten zijn, vond ze. Aan bevalcursussen en handboeken geen gebrek, maar volgens Djanifa bereiken die juist niet de mensen die daar veel baat bij zouden hebben. “Veel cursussen zijn prijzig. Als je al nauwelijks geld hebt om boodschappen te kopen, is zo’n bevalcursus wel het laatste waaraan je je geld kan of wil besteden.”

Waardevolle kennis

Het ze e Djanifa aan het denken. Hoe kon ze ervoor zorgen dat die zo waardevolle kennis toch bij iedereen terechtkwam, op een laagdrempelige

manier? “Zo kwam ik uit bij YouTube. Ik ben in coronatijd begonnen met online voorlichtingsvideo’s over borstvoeding en de bevalling. Gratis en in makkelijke taal.”

Eerst waren het alleen de vrouwen van de verloskundigenpraktijk die ernaar keken. “Vanuit daar is het steeds verder uitgerold. Andere verloskundigenpraktijken zijn het gaan oppakken en actief gaan delen, want verloskundigen hebben er ook baat bij als zwangeren weten wat ze kunnen verwachten.”

Haar eerste video werd 80 keer bekeken, “waarvan waarschijnlijk 30 door mijn vrienden”, lacht ze. “Nu is mijn best bekeken video bijna 200.000 keer bekeken. Dat doet me goed. Hoe groter mijn platform, hoe meer ik kan doen voor deze doelgroep.”

Inmiddels heeft Djanifa ook een boek uitgebracht, Verlosmoeder het handboek. Ook dat is er voor iedereen. “Met de uitgever heb ik afgesproken dat ik boeken mag doneren aan mensen die het zich niet kunnen veroorloven. Voor elk verkocht boek geven we een digitale versie weg. Iedereen die er behoefte aan heeft, kan zo’n boek kosteloos opvragen.”

Kloof tussen arm en rijk

Het is Djanifa’s missie de kloof tussen arm en rijk te dichten, en álle kinderen al rondom de geboorte een goede start te geven. “Dat heeft zoveel positieve impact op de lange termijn. Juist bij die kwetsbare doelgroep is het belangrijk om in te zetten op langetermijnoplossingen.”

De Verlosmoeder weet als geen ander wat die kwetsbare groep doormaakt. Ze groeide zelf op in een ‘kansarme’ wijk, zonder ouders. “Ik ben opgevangen in de jeugdzorg. Als ik op mijn 19e zwanger was geraakt, was ik wel de laatste geweest die een dure bevalcursus had gevolgd – hoe leergierig ik ook was. Nu ben ik een hoogopgeleide dame, maar dat was zeker niet vanzelfsprekend. Ik heb het geluk gehad dat mijn leven een andere wending heeft genomen nadat ik mijn man had ontmoet. Er zijn genoeg pientere meiden die kwaliteiten bezitten en willen leren, maar niet de kansen krijgen die ze nodig hebben. Ik wil ze de helpende hand toereiken.”

‘Ik ben een vrouw van kleur die zich omhoog heeft moeten boksen. Ik laat zien: dit is haalbaar’

‘Het maakt niet uit waar je vandaan komt of hoeveel geld je hebt, dat moederinstinct zit in iedereen’

Voorbeeld

Dat ze open is over waar ze zelf vandaan komt, helpt haar de mensen te bereiken die ze zo graag wil bereiken, denkt ze. “Die kwetsbare groep kan zich met mij identifi ceren. Ik denk dat dat mijn kracht is geweest in de afgelopen tien jaar als verloskundige.” In zekere zin is Djanifa ook een soort rolmodel voor haar cliënten. “Ik weet nog dat er een zwangere tegenover me zat die in hetzelfde kindertehuis had gezeten als ik. Zij was er zo van onder de indruk dat ik aan de andere kant van de tafel zat. Dat kan iemand de ogen openen: o wacht eens, voor mij is dit misschien ook niet onmogelijk. Ik bied op die manier perspectief. Zelf leerde ik verloskunde pas kennen op mijn 23e. Ik had het gezien in een tv-serie, waarin een donkere dame een verloskundigenpraktijk had. Soms is het nodig om een voorbeeld te hebben, of iemand te zien die iets toegankelijk maakt waarvan je dacht dat het niet voor jou was weggelegd. Ik denk dat ik daarin een kleine rol vervul. Ik ben een vrouw van kleur die niet van geld komt en zich omhoog hee moeten boksen. Ik laat zien: dit is haalbaar.”

In haar werk ziet Djanifa soms schrijnende situaties. “Vluchtelingen die naar Nederland zijn gekomen vanuit oorlogsgebied moeten opstarten met le erlijk niets. Ze mogen nog niet werken, zijn de taal nog niet machtig, hun huis is negen van de tien keer te klein voor hun gezin en ze kunnen de rekeningen niet betalen. Dat gee een hoop stress.” Ook ziet ze regelmatig tienerzwangerschappen. “Voornamelijk meiden die ongepland zwanger zijn geworden en niet in een stabiele relatie zi en. Ze willen hun school dan afmaken, maar moeten hard werken in bijbaantjes om het fi nancieel te redden.”

En toch komt het vaak goed, ziet Djanifa. “Het allermooiste aan mijn werk vind ik dat ik mensen zie groeien in hun rol. Soms zie ik zo’n meisje van 16 binnenlopen en dan denk ik: god meid, dat had ik nooit gekund op die lee ijd, en negen maanden later zie ik daar toch echt een moeder staan. Dat is zo tof. Het maakt niet uit waar je vandaan komt of hoeveel geld je hebt, dat moederinstinct zit in iedereen. Dat ik dat mag ondersteunen en van dichtbij mag meemaken, dat is toch het mooiste wat er is?”

BABYSTARTPAKKETTEN

Een organisatie waar Djanifa veel mee samenwerkt, is Stichting Babyspullen. Zij zamelen landelijk gebruikte en nieuwe babyspullen in en maken daar babystartpakketten van. Die pakketten worden geschonken aan (aanstaande) ouders in Nederland die het financieel moeilijk hebben.

Zo’n gebaar kan een groot verschil maken, merkt Djanifa vaak. “Als je mensen een klein beetje kunt ontlasten, helpt dat al heel veel. Ik heb weleens in een huis gestaan waar werkelijk niets aanwezig was voor de aanstaande baby. Met zo’n babystartpakket zijn ze dan enorm geholpen. Het is één last minder op hun schouders, waardoor er meer ruimte ontstaat voor de baby die op komst is.”

‘Deze baby voelt een beetje als een tweede kans’

Moeder Kelly (32) ontving ook een babystartpakket van Stichting Babyspullen. “Het is een fijne opstart voor je kind”, zegt ze. Kelly heeft een heftige periode achter de rug, waar ze niet veel over kwijt wil. “Laten we het erop houden dat ik met mezelf in de knoop zat. Maar ik heb aan mezelf gewerkt en inmiddels gaat het weer goed met me. Ik sta positief in het leven. Deze baby voelt een beetje als een tweede kans, en die wil ik niet verpesten.”

Ze is momenteel 25 weken zwanger van haar derde kind. Haar twee oudere zonen, van 8 en 10 jaar, wonen bij hun vader. Ook met de vader van haar aanstaande zoon is Kelly niet meer samen; de zwangerschap was ongepland. Kelly staat er dus alleen voor, maar voelt zich krachtig. “Ik heb gelukkig een goed vangnet. En het is mijn derde, dat scheelt. Ik heb er vertrouwen in dat het goedkomt.”

Voor meer informatie: stichtingbabyspullen.nl

PRATEN MET JE BABY: MEER DAN WOORDEN ALLEEN

Ken je dat moment waarop je voor het eerst oogcontact maakt met je baby? Dat kleine koppie dat jouw stem herkent en misschien zelfs een eerste glimlach laat zien? Dat is taal. Want taal gaat niet alleen om de woorden die je uitspreekt. Taal is communicatie. Interactie. Verbinding.

Praten met je baby, al in de buik, helpt bij de taalverwerving. En misschien nog belangrijker: het zorgt voor een diepe verbinding. Het mooie is, je kunt ieder moment benutten. Zing een liedje terwijl je een rompertje dichtknoopt. Vertel hoe het buiten ruikt als jullie samen naar de bakker wandelen. Beschrijf wat je aan het koken bent. En wijs aan wat je ziet en benoem het. Je baby luistert. Voelt. Kijkt.

Taal zorgt voor bruggen

Wat veel ouders niet weten, is dat al in de buik en in de twee jaren daarna letterlijk de bedrading in het kinderbrein wordt aangelegd. Dat zijn net wegen. Elke keer dat jij iets tegen je baby zegt, stimuleer je die groei. Door interactie, praten, lachen en reageren, groeien die verbindingen razendsnel. Je kunt het zien als een wegennet: hoe vaker een weg wordt gebruikt, hoe steviger en sneller hij wordt. Als je iets aanwijst, maakt het brein als het ware een foto en slaat die op. Als het kind dan later het woord leest, haalt het brein die ‘foto’ weer terug en wordt lezen gemakkelijker.

Als jij dus enthousiast reageert als je kleintje “Ba!” roept en zegt: “Ja, een bal! Dat is een mooie, rode bal!”, dan verstevig je die ‘taalwegen’ in het brein. Jouw stem en reactie zorgen ervoor dat taal niet alleen iets is wat ze horen, maar ook iets dat ze voelen. Taal is dus niet alleen woorden leren. Het is ook troost vinden, je veilig voelen, de wereld ontdekken.

Samen iets delen

Soms hoor ik ouders zeggen: “Maar hij zegt nog niets terug.” Klopt, dat hoeft ook niet! Zie het als een dans: jij doet een stapje, je kind volgt – met grote ogen, een gekke snurk of een wild zwaaiend armpje. Dat is zijn manier van ‘terugpraten’. En als je daar weer op reageert – “Ja! Zie je die vogel? Die fladdert vrolijk rond!” – dan leert je kind dat taal niet alleen om woorden draait, maar om samen iets delen.

Praat in de taal van je hart

Nog een tip: praat tijdens de eerste 1.000 dagen in de taal van je hart. Of dat nu Nederlands, Turks, Papiaments of Fries is. Je moedertaal is de taal van je hart, en die voelt voor je kleintje als een warme deken. Het helpt hem niet alleen woorden te leren, maar ook wie ze zijn.

En laten we eerlijk zijn – ouderschap is soms best een eenzame sport. Een dag vol poepluiers en onverklaarbaar huilen kan je het gevoel geven dat je geen idee hebt wat je aan het doen bent. Maar weet: door te praten met je baby, geef je ‘m niet alleen een houvast, maar ook jezelf. Dus klets. Vertel. Zing. Wijs aan. Jouw stem is de eerste die je kind leert kennen – en voor hem of haar is dat de mooiste muziek die er bestaat.

Prinses Laurentien van Oranje zet zich intensief in voor Taalschatten, dat als doel heeft alle kinderen in Nederland op het juiste taalniveau aan de basisschool te laten beginnen. Daarbij is taalverwerving in de eerste 1.000 dagen van een kind van cruciaal belang. Ze is getrouwd met prins Constantijn, de jongste broer van koning Willem-Alexander, en samen hebben ze drie kinderen: Eloise, ClausCasimir en Leonore.

‘Je moedertaal is de taal van je hart, en die voelt voor je kleintje als een warme deken’

HET

Veel moeders kennen het maar al te goed: schuldgevoel. Dat knagende gevoel dat je altijd tekortschiet, dat je niet genoeg doet. Hardnekkig. Genadeloos. Als een meedogenloze rechter die altijd klaarstaat met een oordeel. Je vergelijkt jezelf met anderen, ziet perfecte plaatjes op social media en denkt: waarom lukt het mij niet? Waarom voelt het alsof ik altijd achter de feiten aanloop?

Dit gevoel gaat niet zomaar weg. Hoe harder je probeert alles goed te doen, hoe sterker het soms wordt. Perfectionisme speelt hierbij een grote rol. Sanne-Marie (38), moeder van drie, herkent dit. “Ik wilde alles goed doen. Geen schermtijd, suikervrije maaltijden en altijd volledige aandacht. Als thuisblijfmoeder moest ik de hele dag met Duplo spelen, anders voelde het alsof ik tekortschoot.”

Psycholoog Trudie Willemsen legt uit: “Schuldgevoel is een bijproduct van liefde en verantwoordelijkheid. Je wilt dat je kind gelukkig is en voelt je schuldig als je denkt dat je niet genoeg doet. Dat is heel menselijk. Alleen, er is een verschil tussen gezonde betrokkenheid en verlammend schuldgevoel. Een beetje schuldgevoel hoort erbij, maar als het je leven gaat bepalen, moet je ingrijpen.”

De innerlijke criticus – die strenge stem in je hoofd – speelt hierin een grote rol. Hij vergelijkt je met anderen, vindt dat je meer in het moment moet zijn en vraagt waarom je alweer werkt. Vaak komt deze stem voort uit opvoeding, sociale verwachtingen of eerdere ervaringen. Schuldgevoel maakt je onzeker, waardoor de criticus alleen maar luider wordt. Zo ontstaat een vicieuze cirkel.

Onmogelijke combinatie

Elke moeder heeft die innerlijke stem die haar streng toespreekt. Opvoedkundige Anne-Marie Stevens ziet dit vaak terug. “Moeders leggen de lat vaak onrealistisch hoog. Je kunt geen perfecte moeder, partner, werknemer en vriendin tegelijk zijn. Dat is een onmogelijk. Opvoeden is een vak. En er is niks zo onvoorspelbaar als een kind. Je valt van het een in het ander en het kost tijd om je kind te leren kennen. Gaandeweg leer je. Met vallen en opstaan. Geef jezelf daar ook de tijd voor.”

Generatiepatronen

Schuldgevoel ontstaat door biologie en cultuur. Moeders voelen zich van nature verbonden met hun kind, maar maatschappelijke verwachtingen versterken dat gevoel. De rol van zorgdrager zit diep verankerd, waardoor veel moeders zich schuldig voelen als ze niet aan alles voldoen – ook als die verwachtingen onrealistisch zijn.

Daarnaast wortelt schuldgevoel ook in hoe we zelf zijn opgevoed en welke verwachtingen we vanuit

Ik leerde dat ik niet mijn gedachten ben, en dat niet alles wat ik denk de waarheid is

‘Kinderen hebben geen foutloze moeder nodig, maar een echte moeder’

huis hebben meegekregen. Anne-Marie: “Veel vrouwen komen uit een generatie waarin hun moeders stopten met werken zodra ze kinderen kregen. Die normen draag je onbewust mee.”

Toch leven we nu in een andere tijd. Moeders werken massaal en verdelen de zorg met hun partner. Maar dat oude schuldgevoel blijft vaak hangen. Sanne (41) heeft twee dochters en worstelt met deze verwachtingen. “Mijn moeder had altijd alles perfect op orde. Als ik zie hoe zij het deed, voel ik me soms tekortschieten. Ik werk en thuis ben ik vaak moe. Meestal heb ik geen zin om uitgebreid te knutselen of een maaltijd te koken.”

Illusie van het ‘perfecte moederschap’

Social media versterken dat gevoel van tekortschieten. Instagram staat vol moeders die hun huis tiptop in orde hebben, een succesvolle carrière combineren met het moederschap én er ook nog eens stralend uitzien. Bisola (30), zwanger van haar tweede, herkent dit gevoel. “Op Instagram zie ik regelmatig moeders ‘even snel’ een gezonde maaltijd koken, terwijl mijn realiteit meer is: wat kan ik maken met een banaan en een half broodje?”

Psycholoog Trudie waarschuwt: “Wat je ziet, is een zorgvuldig geselecteerde werkelijkheid. Niemand post een foto van zichzelf in tranen.” Toch laten we ons beïnvloeden en vergelijken we onszelf met dat perfecte beeld. Schaamte doet je geloven dat jij de

enige bent die worstelt, maar in werkelijkheid is geen enkele moeder perfect. Opvoedkundige Anne-Marie benadrukt: “Goed opvoeden betekent niet dat je perfect moet opvoeden. Dat bestaat niet eens. Daarbij hebben kinderen geen foutloze moeder nodig, maar een echte moeder.”

Volgens Trudie is het belangrijk om realistisch naar je eigen verwachtingen te kijken: “Vraag jezelf af: zijn ze realistisch? Zou je dit ook van een vriendin eisen?” Ook Bisola probeert zichzelf hieraan te herinneren. “Als ik me schuldig voel omdat ik te moe ben om actief te spelen, bedenk ik me dat mijn zoontje net zo gelukkig is als hij gewoon tegen me aan kan liggen terwijl ik een liedje voor hem zing. Hij heeft mij niet nodig als entertainer, hij heeft mij nodig als een veilige haven.”

Uitputtend

Als schuldgevoel te veel wordt, kan het je uitputten. Stacey (34), moeder van drie, ervaart dit ook. “Ik heb het gevoel dat ik altijd méér moet doen. Mijn verloofde zegt dat ik mezelf niet zo moet opjagen, maar ik til overal zwaar aan. Als ik een keer niet doe wat mijn kinderen vragen, voelt het alsof ik faal.”

Dit schuldgevoel is uitputtend: je probeert alles te geven, wordt moe, reageert kortaf en voelt je daar weer schuldig over. Opvoedkundige Anne-Marie waarschuwt: “Wat vaak vergeten wordt, is de impact van zelfzorg. Ouders die nooit tijd voor zichzelf nemen, lopen het risico emotioneel uitgeput te raken. De balans zoeken tussen wat je je kind geeft en wat je zelf nodig hebt, is erg belangrijk. Het is fijn voor kinderen als je er bent, maar het is ook leuk én goed voor ze om alleen of met vriendjes te spelen.”

Naast zelfzorg speelt ook de relatie met je partner een rol. Psycholoog Trudie: “Als er aandacht voor de relatie is en ouders onenigheid met elkaar goed uitspreken en oplossen, hebben de kinderen het ook goed en leren van het voorbeeld. Dat is een veilige basis. Je kunt je schuldgevoel lichter maken door jezelf te zien en te zorgen dat je dingen doet waar je blij van wordt. Houd een

dagboek bij of praat met een vertrouwd iemand, zo kun je je gedachten beter onderzoeken en ordenen.”

Als je die strenge stem in je hoofd herkent en vragen stelt bij wat hij zegt, kun je de druk in jezelf minder maken en liever voor jezelf zijn. Sanne-Marie ontdekte tijdens therapie hoe haar innerlijke criticus haar jarenlang liet geloven dat ze lui was en domme keuzes maakte. Door oude dagboeken te lezen, realiseerde ze zich dat deze overtuigingen niet klopten. “Ik leerde dat ik niet mijn gedachten ben, en dat niet alles wat ik denk de waarheid is.”

Volgens Trudie is schuldgevoel niet altijd negatief, zolang het maar niet je leven bepaalt. “Misschien voel je je schuldig omdat je soms een makkelijke maaltijd op tafel zet. Accepteer dat: opvoeden betekent keuzes maken. De ene keer kies je voor je kind, een andere keer voor jezelf.”

Niet de enige

In het ouderschap loopt het vaak anders dan gepland. En juist op moeilijke dagen wil je soms gewoon even horen dat het ook voor anderen niet altijd makkelijk is. Opvoedkundige Anne-Marie benadrukt: “Moeder zijn is prachtig, maar soms ook hartstikke zwaar. En als je je daar dan schuldig over voelt, is iets opbeurends het laatste wat je wilt horen. Je wilt dat iemand jou begrijpt en je aanhoort, zodat jij kunt ventileren. Je hebt behoefte aan oprechte verhalen, zonder dat alles positief gedraaid wordt.”

Schuldgevoel als moeder is hardnekkig, maar vaak gebaseerd op onrealistische verwachtingen. Het is dan ook belangrijk om je gevoelens in perspectief te plaatsen. Perfectie bestaat niet – en dat hoeft ook niet. Je kinderen herinneren zich later niet of je altijd gezonde snacks gaf of nooit mopperde. Wat ze zich wél herinneren? Hoe ze zich bij jou voelden en of ze bij je terecht konden als het echt nodig was.

OMGAAN MET SCHULDGEVOEL ALS MOEDER

Schuldgevoel en moederschap lijken hand in hand te gaan, maar het mag je niet verlammen. Hoe laat je die last los? Met deze praktische tips.

> Check je verwachtingen

Zijn ze realistisch? Verwacht je dingen van jezelf die je bij een vriendin nooit zou eisen? Wees net zo mild voor jezelf.

> Praat erover

Deel je twijfels met andere moeders. Je zult merken: je bent niet de enige.

> Gun jezelf ruimte

Een moeder die goed voor zichzelf zorgt, kan er ook beter voor haar kinderen zijn. Maak tijd voor jezelf, zonder schuldgevoel.

> Laat perfectie los

‘Goed genoeg’ is écht goed genoeg. Je kinderen herinneren zich niet zozeer wat je allemaal deed, maar wel hoe ze zich bij jou voelden.

Rianne heeft drie stilgeboren kinderen

‘Ik leer leven met mijn kinderen in mijn hart’

Rianne is trotse moeder van vijf kinderen: twee zoons en drie dochters. Maar zo mooi als het klinkt, is haar situatie helaas niet. Haar eerste drie kinderen, Boris (2015), Saar (2016) en Simon (2018) werden allemaal stilgeboren.

“Ze zijn alle drie net voor de 20 weken zwangerschap geboren. Boris was al overleden in mijn buik, Saar en Simon zijn tijdens de bevalling overleden. Tijdens de zwangerschap van Boris had ik al eerder bloedverlies en buikpijn gehad, maar alles leek nog steeds goed te gaan. Totdat ik 15 weken zwanger was. Ik kreeg koorts en voelde me heel ziek. Toen ging alles heel snel. Toen Boris in het ziekenhuis geboren en overleden was, zijn er onderzoeken gedaan en bleek dat ik een infectie had. De artsen wisten alleen niet wat voor infectie. Het was pure pech en er zou geen kans op herhaling zijn. Ik kon direct weer zwanger worden.

Een jaar later was ik zwanger van Saar, maar ook dit eindigde in een nachtmerrie. Ik werd weer ziek, verloor vruchtwater en ook Saar werd nog voor de 20 weken stilgeboren. Ook toen heb ik onderzoeken gehad en kwamen we erachter dat het de eerste keer toch geen ‘pure pech’ was. Er werd daarom besloten dat ik een vaginale cerclage zou krijgen bij de volgende zwangerschap. Dat is een bandje dat om de baarmoedermond aangebracht wordt om een vroeggeboorte te voorkomen.

Toch kreeg ik bij de derde zwangerschap weer bloedverlies door een infectie. Ik kreeg daarvoor wel medicijnen, maar wederom braken mijn vliezen. Die avond overleed ook Simon en de volgende dag werd hij geboren. We hebben Boris, Saar en Simon laten cremeren en uitstrooien. Het moment dat je thuiskomt met niks, alleen maar leegte, dat is zo zwaar. Het eerste jaar na de stilgeboortes vond ik heel moeilijk. Alles komt voor de eerste keer voorbij. De uitgerekende datum, de eerste keer kerst zonder je kind, de geboortedag ...

Bij de zwangerschap van Saar was ik op 5 december uitgerekend, toen werd ook dat plots een beladen dag.”

Onzekerheid

“Na het verlies van drie kinderen, hebben mijn man en ik goed na moeten denken of we het aankonden om opnieuw zwanger te worden en mogelijk weer een kind te verliezen. We wisten het even niet meer zo goed. We hebben er veel gesprekken over gevoerd en we hebben hulp gehad van een psycholoog. We dachten inmiddels dat we nooit meer een levend kind zouden krijgen. Ook hebben we gesprekken gehad met de gynaecoloog in het ziekenhuis. Hij vertelde ons dat er nog een andere cerclage mogelijk was, die via mijn buik zou worden geplaatst. Ik moest dan wel bevallen via een keizersnede. We besloten om hiervoor te gaan. In 2022 werd ik dan ook opnieuw zwanger, van Noor. Dit was door de onzekerheid heel pittig. Daarom mocht ik iedere week bij mijn gynaecoloog op controle komen en ik mocht altijd mailen of bellen als ik het niet vertrouwde. Dat heb ik toen best vaak gedaan. Tijdens die zwangerschap kreeg ik ook medicatie om een vroeggeboorte en infecties te voorkomen. Nog steeds weten we overigens niet wat voor infectie het is geweest. De zwangerschap was heel spannend, maar de medicijnen en de cerclage deden hun werk. Het was mentaal erg zwaar, maar ik wilde voor mezelf er alles aan gedaan hebben om een kind te krijgen. Noor is uiteindelijk met 37 weken gezond geboren.”

Weer geen onbezorgde zwangerschap

“Toen ik zwanger was, leefde ik met de dag en probeerde ik vooral niet te ver vooruit te kijken. Ik durfde niet te fantaseren over een baby, omdat ik niet wist of er ooit een levende baby zou komen. Wel was ik blij met de zwangerschap en was ik iedere dag dankbaar dat we weer een dagje verder waren. Ik koesterde de momenten waarop ik haar voelde schoppen in mijn buik; tegelijkertijd was er constant een angst om haar te verliezen. Ook voor mijn man was het heel pittig. Gelukkig kunnen wij goed praten en stonden we overal redelijk hetzelfde in. Maar hij kon natuurlijk niet voelen of het goed of verkeerd ging in mijn lijf. Dat vond ik ook moeilijk; ik voelde me heel verantwoordelijk voor Noor. De babykamer klaarmaken durfden we niet te vroeg te doen. Wanneer begin je daar aan als je drie kinderen hebt verloren? We zijn uiteindelijk pas na 30 weken aan Noors kamertje begonnen.

Toen de zwangerschap van Noor goed was volbracht en we een gezonde dochter hadden, wilden we toch graag nog een broertje of zusje voor haar. De kans was aanwezig dat een volgende zwangerschap ook goed zou gaan met de medicijnen en cerclage. In eerste instantie ging de zwangerschap van Linn ook goed, maar ook dit werd uiteindelijk geen onbezorgde zwangerschap. Tijdens de 20-weken-echo bleek dat Linn Congenitale Hernia Diafragmatica (CHD) heeft. Dit is een zeldzame aangeboren afwijking waarbij ze een breuk in haar middenrif heeft. Je hebt meerdere categorieën van deze aandoening en gelukkig valt zij in de milde categorie. We kregen te horen dat ze een overlevingskans had van 90 procent. Een hoog percentage, maar wederom waren we bang om een kind te verliezen. Ook moest ze na haar geboorte geopereerd worden. Gelukkig verliep de operatie goed en mocht ze na zes weken in het ziekenhuis naar huis.”

Sterk zijn

“Het overlijden van mijn eerste drie kinderen heeft me een heel ander persoon gemaakt. Ik heb geleerd

dat alles ineens anders kan zijn. Ik heb meer rust nodig om dingen te verwerken en daarnaast ben ik heel dankbaar voor wat er is. Als je het niet mee hebt gemaakt, is het lastig om te weten hoe het voelt. Rouwen maakt je een ander persoon. Ik heb mezelf goed leren kennen, hoe ik met verdriet omga en wat ik nodig heb. Het gaat nu goed met mij en met de meiden gaat het heel goed. Maar er zijn ook tijden geweest dat ik flink ben ingestort, zeker na de stilgeboorte van Simon. Als je me tien jaar terug had verteld dat ik drie kinderen zou verliezen, had ik waarschijnlijk gedacht dat ik het niet aan zou kunnen. Tussen sommige zwangerschappen zat ook een lange tijd; ik moest eerst sterk genoeg zijn om het weer aan te kunnen. Het hielp me om te denken: er komt in ieder geval een kind waar ik voor altijd heel veel van mag houden, maar hoe het gaat lopen weet ik niet. Daarnaast hielp het me tijdens de zwangerschappen om helemaal in mijn eigen bubbel te gaan en niet te ver vooruit te kijken. Dan vertelde ik niemand – op familie en beste vrienden na – dat ik zwanger was en bracht ik veel tijd thuis en in de tuin door. Sterker nog, toen Noor geboren was, was de buurvrouw helemaal verbaasd. Ze wist helemaal niet dat ik zwanger was. Ik leer nu leven met en zonder Boris, Saar en Simon. Ze hebben hun eigen plekje in ons leven gekregen; ze horen er echt bij. Ze staan bijvoorbeeld ook op de geboortekaartjes van Noor en Linn. Van hun geboortedagen maken we liefdevolle dagen. Dan gaan we iets fijns doen met elkaar. Ik leer leven met ze in mijn hart.”

‘Het moment dat je thuiskomt met niks, alleen maar leegte, dat is zo zwaar’

Stille Levens

Rianne is vrijwilliger-blogger voor stichting Stille Levens | Kenniscentrum Babysterfte. Stille Levens ondersteunt ouders die nu of in het verleden te maken kregen met het overlijden van hun baby. Je kunt er terecht voor informatie, advies en lotgenotencontact. Voor het maken van keuzes rondom afscheid, werk of het creëren van herinneringen biedt de stichting een totaalbeeld aan handige websites. Ook zorgverleners kunnen er terecht voor praktijkinformatie die is samengesteld door ouders en geboortezorgprofessionals. stillelevens.nl

SPRING INTO SUMMER!

De jongenscollectie speelt in op dé trendkleur van het seizoen: petrolgroen. Voor de meiden draait in deze collectie van Prénatal alles om frisse peach tinten, gecombineerd met bloemenprints en subtiele borduursels. Perfect voor zonnige dagen met een vleugje stijl.

JURK maat 56 t/m 122

vanaf € 16,99

Kijk voor meer

kinderkleding op prenatal.nl/ kinderkleding

1. BLOUSE maat

3. SHIRT maat

MIJN ZWANGERSCHAP

“Hoewel ik erg misselijk was en veel last had van mijn bekken, heb ik er wel enorm van genoten.”

MIJN BEVALLING

Start bevalling: 09.45 uur

Geboorte: 10.34 uur

MIJN KIND

Deniz, 51 centimeter, 3505 gram

‘Ik zag het meeste op tegen de ruggenprik’

Idil Oney (35), moeder van drie tieners, had nooit verwacht dat ze nog eens een bevalling zou meemaken. Ze wilde het deze keer zo bewust mogelijk beleven. “Deze baby is een cadeautje voor ons allemaal.”

WAT VOORAF GING

“Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, wist ik eerlijk gezegd even niet wat ik ervan moest vinden. Ik heb al een zoon van zeventien, een dochter van zestien en een dochter van dertien. Net nu ik weer wat meer tijd voor mezelf zou hebben, kwam ik weer in de luiers! Maar ik draaide snel bij en ook mijn man Arif vond het geweldig. Hij is niet de biologische vader van de andere kinderen en het was voor hem de eerste keer dat hij een zwangerschap en een bevalling zou gaan meemaken. Ik was heel benieuwd wat de kinderen ervan zouden vinden. We hebben ze de echo laten zien toen we samen rustig op de bank zaten. De oudste twee waren meteen helemaal blij, de jongste moest nog even wennen aan het idee dat ze straks niet meer de jongste zou zijn.

Hoewel ik tijdens mijn zwangerschap erg misselijk was en veel last had van mijn bekken, heb ik er wel

enorm van genoten. Ik was achttien toen ik voor het eerst moeder werd en had in die tijd veel stress, daardoor heb ik niet zo bewust bij mijn zwangerschappen stilgestaan. Deze keer heb ik mijn rust genomen als ik voelde dat het nodig was. En we hebben uitgepakt met een gender reveal party en een babyshower met alles erop en eraan.”

HOE HET BEGON

“Al sinds het begin van mijn zwangerschap wist ik dat ik een keizersnede zou krijgen. Mijn andere kinderen zijn in Turkije geboren en daar kon je destijds kiezen tussen een natuurlijke bevalling of een keizersnede. Omdat ik zo jong was, adviseerde de arts om voor een keizersnede te gaan. Vanwege het littekenweefsel dat daardoor ontstaat en voor problemen kan zorgen als je weeën krijgt, werd aangeraden om ook nu voor een geplande keizersnede te kiezen. Waar ik het meest tegenop zag,

‘Voordat de artsen begonnen, deed mijn man een gebed om tot rust te komen’

was de ruggenprik. Gelukkig ging dat allemaal goed.”

DE GEBOORTE

“Er werd een groen doek tussen mij en mijn buik gespannen. Toen de baby uit mijn buik gehaald werd, ging het doek omlaag en kon ik haar door het folie zien. Het viel me meteen op dat haar huid zo mooi roze was en ze heel veel haar had, net een Sneeuwwitje. Na de controles werd ze op mijn borst gelegd, dat was een prachtig moment. Meteen voelde ik weer die liefde die ik ook bij de geboortes van mijn andere kinderen voelde, zo bijzonder. Waar ik heel blij mee ben, is dat ik het deze keer heb laten vastleggen door een geboortefotograaf. Van mijn andere bevallingen heb ik helemaal geen foto’s en dat ervaar ik toch als een gemis. Ik kan me er amper iets van herinneren. Zo’n bevalling gaat zo snel, dankzij die beelden vergeet je het niet.”

MIJN

GROTE STEUN

“Ik ben snel gestresst en bezorgd, maar mijn man blij in alle situaties kalm. Dat hij altijd voor me klaarstaat, hee me tijdens mijn zwangerschap en bevalling enorm geholpen. Ik voel me veilig bij hem. Voordat de artsen met de keizersnede begonnen, deed mijn man een gebed. Dat vond ik een mooi moment. Het was voor hem natuurlijk ook heel spannend en dit was zijn manier om te tot rust te komen.”

DE EERSTE KEER SAMEN

“Mijn dochters zaten al in de wachtkamer van het ziekenhuis te wachten, mijn zoon kwam iets later. Mijn oudste dochter was heel enthousiast en wilde

haar zusje meteen in haar armen nemen, de andere twee waren iets afwachtender. Dat past ook hun bij hun karakters. Mijn zoon was bij de gender reveal teleurgesteld dat het een meisje was, maar daar is hij helemaal van teruggekomen. ‘Al zouden er tien jongetjes voor de deur staan, ik wil Deniz voor geen goud missen’, zei hij laatst. Dat ze de geboorte van hun zusje zo bewust mee hebben gemaakt, vind ik heel mooi. Ze zijn zó gek op haar. Als ze een tussenuur hebben, fi etsen ze snel naar huis om even met haar te knuff elen.”

DE KRAAMTIJD

“Mijn andere kinderen zijn in Turkije geboren. Daar heb je geen kraamzorg, dus dit was voor mij de eerste keer. Ik vond het heel fijn dat er een kraamverzorgster was om me te helpen. Het verschonen van een luier en aantrekken van de kleertjes is als fi etsen, dat verleer je niet. Maar dankzij haar tips en tricks is het gelukt om borstvoeding te blijven geven. Zo deed ze zakjes appelstroop voor me in de vriezer die je als een soort gelpads kon gebruiken, zo slim!

Tijdens de kraamweek moest Deniz helaas terug naar het ziekenhuis, want het leek alsof ze aan het stikken was. Ook was ze ondervoed. Ze bleek een verborgen reflux te hebben, wat betekent dat de sluitspier tussen de slokdarm en de maag nog niet volledig ontwikkeld is. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en weegt ze nu zelfs iets meer dan gemiddeld. Ze doet het zog goed! Als ik naar mijn oudste zoon kijk, kan ik niet geloven dat hij zo snel zo groot is geworden. Daarom geniet ik nu zoveel mogelijk van deze periode. En ik niet alleen, Deniz is een cadeautje voor ons allemaal.”

MARTJE

Martje Doeve is tekstschrijver en communicatieadviseur. Ze woont in Amsterdam met haar vriend, zoon (7), dochter (4) en zoontje (7 maanden).

Waar denk je aan?

“Trouwens,” zei mijn vriend terwijl hij onze oudste zijn sportschoenen aantrok, “morgen moet ik dus vroeg weg, hè? Half acht in de auto. Teamdag.” Dat betekent dat ik morgen de ochtendroutine in mijn eentje moet doen. De twee oudsten naar school, dan de baby naar het kinderdagverblijf. Het is te doen, als ik mijn hoofd er maar bij houd. Ik was altijd nauwkeurig, op het irritante af, maar sinds mijn eerste zwangerschap ben ik vergeetachtig. Zonder lijstjes en veel herhaling ben ik verloren.

In mijn hoofd gaat het ratelen. Het lijstje is begonnen. Morgen is het donderdag, dus mijn dochter heeft gymles (haren in een staart). Zij en haar broer moeten hun lievelingsboek mee, met naamsticker. De baby moet twee flesjes moedermelk mee, maximaal zes weken geleden ingevroren, voorzien van de kolfdatum, invriesdatum en zijn naam. Niet zomaar in de tas mikken: die flesjes moeten in een koeltas met koelelementen. Note to self: de doek met ‘thuisgeur’ en een schoon setje kleertjes moeten in een tweede tas. Niet te verwarren met de rugtassen voor school, de gymtas en mijn werktas.

Werktas?

Opeens weet ik het weer: morgen heb ik een sollicitatiegesprek. Op zo’n anderhalf uur rijden. “Als het goed gaat werken we je meteen in,” hadden ze gezegd. Laptop mee dus, inclusief de goede lader. Kolfspullen niet vergeten. (Kan ik daar kolven? Zal ik het mijn gesprekspartner van morgen nog een keer vragen, of is dat pusherig?) Ik hoop natuurlijk op solliciteren én inwerken. Maar niet te lang: om vier uur moet ik met mijn dochter naar de huisarts. Half vier ophalen bij de bso dus. Zoon gelijk mee. (Op de to ­ do ­lijst: dit doorgeven aan de bso. Wat zijn de inloggegevens voor die app ook alweer?)

“Mam, ik heb zo’n jeuk.” Mijn oudste onderbreekt mijn gedachten. Hij krabt met twee handen stevig op zijn hoofd. Waar is de luizenkam? Heb ik tijd om hem te kammen voor hij naar atletiek moet?

Die avond ga ik met een vol hoofd slapen. Ik vergeet mijn vriend te vragen of er boodschappen zijn voor het avondeten morgen. Hoe laat is hij eigenlijk thuis? Heeft hij in de agenda gezien dat ik morgenavond weg moet?

Als ik de volgende ochtend aanschuif bij mijn sollicitatie voelt het alsof ik er al een hele dag op heb zitten. “We zijn benieuwd naar je input!” zegt mijn nieuwe collega verwachtingsvol. “Vertel eens, waar denk je aan?”

COLOFON

Hoofdredactie Mariska van der Kogel

Art direction & vormgeving Gabriëlle de Vries

Directeur/uitgever Marcel Bakker

Aan dit nummer werkten mee

Karin Broeren | Colorenco

Elselien van Dieren | Philippinne Dike-Dankelman

Martje Doeve | Irene van Engen

Lisette Gerbrands | Franke van Hoeven

Anouk De Kleermaecker | Made Up By Corinne

Marlies Koers | Koterfoto

Marja van de Nes | Laurentien van Oranje

Pure Life Geboortefotografie | Astrid Timmer

Renate Tromp | Roxanne Vis

Drukwerk

Senefelder Misset Doetinchem B.V.

Advertenties

Laura Beemsterboer | Nicôle Eggenhuizen contact@wij.nl

• ISSN: 2589-0964

• Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd zonder voorafgaande toestemming van de uitgever. Druk- en zetfouten voorbehouden.

Cadeaupakket WIJ

WIJ verschijnt 4x per jaar via controlled circulation aan zwangere vrouwen en moeders met een kind tot één jaar. Als je je hebt aangemeld voor de blije doos ontvang je tijdens je zwangerschap en totdat je kind één jaar oud is 4x per jaar het magazine WIJ. Heb je vragen? Stuur dan een e-mail naar consumentenservice@wij.nl.

Veranderingen in je woon- of gezinssituatie kun je wijzigen op Mijn.WIJ.nl.

Redactie WIJ Special Media bv Lageweg 17a 1695 GL Blokker Graag ontvangen wij reacties op redactionele artikelen: redactie@wij.nl.

Het magazine WIJ is een uitgave van WIJ Special Media bv. Persoonsgegevens worden vastgelegd voor de toezending van het magazine WIJ. Je kunt je gegevens beheren op Mijn.WIJ.nl. Zie verder het privacystatement op WIJ.nl.

Op de cover

Sarah met Solène Fotografie

Anouk De Kleermaecker

Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap

Een kind, een wonder, zo mooi, zo bijzonder!

Van het moment dat je de eerste positieve test in je handen hebt tot het voelen van het eerste schopje. Het ontmoeten van je kindje komt steeds dichterbij.

Tijdens je zwangerschap komt er veel op je af, daarom willen wij het zo makkelijk mogelijk voor je maken. Voor je bevalling en kraamtijd heb je verschillende hulpmiddelen nodig. Denk hier bijvoorbeeld aan bedverhogers, een rugsteun en een douchestoel. Bij Vegro leen je deze hulpmiddelen gratis via jouw zorgverzekering.

Naast de uitleen hulpmiddelen hebben wij ook een groot assortiment aan huur- en koop producten denk bijvoorbeeld aan een Medela borstkolf.

Waar kun je bestellen?

Bestel gemakkelijk al jouw kraamhulpmiddelen voor tijdens en na je zwangerschap via vegro.nl/kraamaanbod of bel met de klantenservice via 0900 - 288 77 66 (lokaal tarief). Jouw kraamhulpmiddelen worden gratis bezorgd en opgehaald.

Bestel hier jouw kraamhulpmiddelen

Een nieuw seizoen, een nieuw begin!

Kies uit onze uitgebreide collectie of ontwerp zelf het perfecte kaartje op wijgeboortekaartjes.nl

met de code WIJPROEF GRATIS PROEFDRUK